பகுதி 20
தோட்டா துளைத்து தன் கரத்தில் உயிர் நீத்த மாணிக்கவேலை செய்வதறியாது பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆரியன்.
" இது எப்படி ஆச்சு? யார் இவரை ஷூட் பண்ணுது?" என்று பக்கத்தில் இருந்த வேலையாட்களிடம் கத்தினான் ஆரியன்.
அவர்கள் அனைவரும் 'தெரியவில்லையே' என்று குழப்பத்தில் ஒருவர் மாற்றி ஒருவரின் முகத்தைப் பார்த்தபடி முழித்துக் கொண்டு நின்றனர்.
அப்போது கூட்டத்தை கலைத்துவிட்டு ஆரியனின் அருகில் வந்து நின்றான் கருணா "என்ன நடந்துச்சு யாரு இவரை இப்படி பண்ணது?" என்று அங்கு இருப்பவர்கள் ஒவ்வொருவரின் முகத்தையும் ஆராய்ந்து பார்த்தான்.
அடுத்து என்ன செய்வது என்ற யோசனையுடன் அமைதியாக எழுந்து கொண்ட ஆரியனின் மனதில் "இது எப்படி நடந்து இருக்கும்?" என்ற கேள்வி மட்டுமே ஓடிக்கொண்டிருந்தது.
அனைவரும் அமைதியாக நிற்கும் போது ஆரியனுக்கு எதிரில் நின்ற வேலையாள் ஒருவர் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு "போலீஸ்ல கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்க வேண்டாமா?" என்று கேட்டார், இருப்பினும் ஆரியனின் எதிர் பார்வையில் அப்படியே பின்னால் நகர்ந்து கொண்டார் அவர்.
சிறிது நேர யோசனைக்கு பிறகு "என்ன கருணா போலீஸ்ல கம்ப்ளைன்ட் கொடுத்துடுவோமா?" என்று ஆரியன் கேட்க… 'உன் விருப்பம் என்பது போல' கருணா நின்றான். அப்போது "அதெல்லாம் வேண்டாம்" என்றபடி அங்கு வந்து நின்றான் ரமேஷ்.
ரமேஷ் மாணிக்கத்தின் ஒரே மகன்.
15 வயதில் கஞ்சா போதைக்கு அடிமையாகிபோய் வரும் பெண்களை தவறாக சீண்டினான், விவரம் அறிந்து 'இனி நீ என் மகன் இல்லை' என்று ஊரார் முன்பு அடித்து விரட்டினார் மாணிக்கம்...
பின்னர் தனது 19 வது வயதில் ஒரு பெண்ணை திருமணம் செய்து கொண்டு தந்தையிடம் அழைத்து வந்தான். 'திருந்தி விட்டான்' என்று நம்பி பெற்ற பாவத்துக்கு கடமையாக பக்கத்தில் வாடகைக்கு வீடு பிடித்து அவர்களை தங்க வைத்தார்.
திருமணம் செய்து கொண்டவன் ஒருநாள் கூட ஒழுங்காக வேலைக்கு செல்ல வில்லை... அவனை நம்பி வந்த பெண்ணையும் உணவுக்காக தந்தையின் வீட்டு வாசலில் நிறுத்தினான்.
20 வது வயதில் ஒரு பிள்ளைக்கு தகப்பன் ஆனான்... தினமும் குடித்து விட்டு பிள்ளை பெற்ற பச்சை உடல் என்றும் பாராமல் மனைவியை அடித்து துன்புருத்தினான். அதனையும் பொறுத்துக் கொண்டு அவனுக்கும் சேர்ந்து சோறு போட வேலைக்கு சென்று உழைக்க ஆரம்பித்தாள் பெண்ணவள்.
வேலைக்கு சென்ற பெண்ணின் மீது சந்தேகபட்டு மிகவும் கொடுமை செய்ய ஆரம்பித்தான், அதனை தடுத்து கேள்வி கேட்ட மாணிக்கத்தையும், தன் மனைவியையுமே சேர்த்து வைத்து பேசினான். அதன் பிறகு அவர்கள் வாழ்க்கையில் மாணிக்கம் தலையிடுவதே இல்லை...
உதவிக்கு யாரும் இல்லாமல் தனிமையில் உருகிய பெண்ணவள் ஒரு கட்டத்தில் அந்த வாழ்க்கையை வெறுத்து விஷத்தை குடித்து உயிரை போக்கி கொள்ள முடிவு செய்தாள்.. நல்ல வேலை மாணிக்கம் அவளை காப்பாற்றி விட்டார்.
என்ன இருந்து என்ன? அந்த உயிருக்கு ஆயுள் குறைவு, ஒருநாள் குடி போதையில் கடமையாக உடல் ரீதியாக பெண்ணவளை வன்கொடுமை செய்தான் ராஜேஷ்.
பொறுத்து பொறுத்து பார்த்தவள் இதற்கு மேலும் இந்த வாழ்க்கை வேண்டாம் என்று கடிதம் எழுதி வைத்து விட்டு ஊர் குளத்தில் விழுந்து தற்கொலை செய்து கொண்டாள். இந்த வழக்கில் சிறைக்கு சென்றான் ரமேஷ்.
இப்படி பட்ட ஒருவனை மகன் என்று யார் தான் வெளியே சொல்லி கொள்வார்? எப்போதும் அவனை மூன்றாவது மனிதனாக தான் வெளியே அனைவரிடமும் காட்டிக் கொண்டார் மாணிக்கம்.
ரமேஷை ஆரியனுக்கு தெரியவில்லை. "ஆமா நீ யாரு?" என்று கேட்டான்.
"நான் இவர் பையன்" என்ற ரமேஷ் மிகுந்த போதையில் இருந்தான்.
"பையனா? ஏன் கருணா மாணிக்கத்துக்கு பையன் இருக்கா?"
"அதானே" என்பது போல கருணாகவும் குழப்பமாக நிற்க…
"சொந்த பையன் இல்லைங்க சொந்தக்கார பையன் தான்.. ரெண்டு மூணு முறை இந்த பையனை நம்ம மாணிக்கத்தோட நான் பார்த்திருக்கேன் இவன் கூடவே ஒரு குட்டி பையன் கூட இருப்பான். ஒருநாள் யாரு இவங்கன்னு மாணிக்கத்து கிட்ட கேட்டப்போ தூரத்து சொந்தம் மகன் முறைன்னு சொன்னாரு" என்று வேலையாள் ஒருவன் தான் அறிந்த உண்மையை ஆரியனிடம் கூறினார்.
"யோவ் கிழவா நான் ஒன்னும் இந்த ஆளோட சொந்தக்கார பையன் இல்ல, இவன் உங்க கிட்ட எல்லாம் அப்படி பொய் சொல்லி இருக்கான். நான்தான் இந்த கிழவனோட உண்மையான மகன்! ஒரே மகன். என்னை மகன்னு வெளியே சொன்னா இந்த ஆளோட கவுரவம் குறைஞ்சு போகும்னு இவ்ளோ நாளும் என்னை சொந்தக்கார பையன்னு எல்லார் கிட்டயும் சொல்லி வச்சிருக்கான். அதுக்காக இந்த ஆளுக்கு நான் பிள்ளை இல்லைன்னு ஆயிடுமா" என்றதும் ஆரியன் தலையைப் பிடித்துக் கொண்டான் 'என்னதான் நடக்குது இங்க? இத்தனை வருஷமா என் கூடவே இருந்து இருக்காரு ஆனால் அவர் மகன் இவன் தான்ங்குற உண்மையை ஏன் என்கிட்ட இருந்து மறைச்சாரு?' தன்னை சுற்றியும் தன்னை நெருங்கியும் இருந்த அனைத்துமே பொய் என்று அறிந்து கொண்ட ஆரியன் மேலும் உடைந்து போனான்.
யார் உண்மை? யார் பொய்? என்பதை பிரித்தறிய முடியாமல் தள்ளாடி நின்றான்.
யாரிடமும் பேச விரும்பாமல் "கருணா என்ன பண்ணணுமோ பார்த்து பண்ணிடு" என்று சொல்லிவிட்டு அமைதியாக அவ்விடத்தில் இருந்து நகர்ந்தான்.
அவன் அங்கிருந்து நகரவும் வேலையாட்களில் ஒருவன் அனைவரது கண்ணையும் மறைத்து போலீசுக்கு தகவல் கொடுத்து விட்டான்.
எப்போது ஆரியன் சிக்குவான் என்று காத்துக் கொண்டிருந்த இன்ஸ்பெக்டர் கார்த்திகேயனுக்கு இது சரியான தருணாமாகி போனது உடனே ஜீப்பை எடுத்துக் கொண்டு ஆரியனின் இல்லம் நோக்கி பயணமானார்.
கண் பார்த்த இடமெல்லாம் ஏமாற்றம் மற்றும் துரோகம் இதற்கு மேலும் எதற்காக இந்த வாழ்க்கை என்ற விரத்தி நிலைக்கு போனான் ஆரியன்.
வெகு நேரம் அமைதியாக சோபாவில் அமர்ந்திருந்தவனின் சிந்தையை சட்டென சில கேள்விகள் துளைத்தது "நாடகத்தில் மாணிக்கமும் ஒருவர் எனில் அவரை கொன்றது யார்?" என்ற கேள்வியுடன் மௌனம் கலைத்து வீட்டின் சிசிடிவியில் ஏதாவது சிக்குகிறதா என்பதை அறிய தன் அறை நோக்கி சென்றான்.
அறையில் இப்போது வைஷ்ணவி இல்லை அதைக் கருத்தில் கொள்ளும் எண்ணத்தில் இல்லாத ஆரியன் சிசிடிவியின் பதிவுகளை ஆராய ஆரம்பித்தான்.
அதில் கொலை நடந்த சற்று நேரத்துக்கு முன்பு யாரிடமோ அலைபேசியில் பேசியபடியே வீட்டின் இடப்பக்கமாக இருந்த ஒரு மரத்தின் அருகே சென்று இருக்கிறார் மாணிக்கம்… அதன் பிறகு தான் குண்டு துளைக்கப்பட்டு நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டு சத்தமிட்டு இருக்கிறார்… ஆனால் அந்த இடத்தில் அவரைத் தவிர வேறு யாரும் இருப்பதற்கான எந்த அறிகுறியும் இல்லை… இந்த காட்சியை கண்டு வெகுவாக குழம்பிப் போனான் ஆரியன். சத்தம் கேட்டு அவ்விடத்தில் கூட்டம் கூடி இருக்க அதன் பிறகு நடந்த எந்த காட்சியையும் சிசி டிவியில் தெளிவாக பார்க்க முடியவில்லை.
வெளியே மாணிக்கவேலின் உடலை கேட்டு அவரது மகன் தர்க்கத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்க, அப்போது போலீஸ் சைரன் சத்தம் ஆரியனின் செவியில் விழுந்தது.
காவலர்கள் வந்து அனைவரையும் விலக்கி விட்டு விசாரனையை தொடங்கினார்.
மாணிக்கம் விழுந்த இடத்தில் தடயம் என எதுவும் கிடைக்கவில்லை உடனே போஸ்ட் மாடம் செய்வதற்காக மாணிக்கத்தின் உடலை கைப்பற்றி அனுப்பி வைத்தனர்.
வீட்டிலிருந்த வேலையாட்கள் தொடக்கம் ஆரியன் வரை அனைவரிடமும் விசாரணை நடந்தது "வீட்டுல வேற யாரும் இருக்காங்களா?" என்று கேட்க, ஆரியன் ஏதோ ஒரு ஞாபகத்தில் "யாரும் இல்ல" என்று கூறி விட, அவன் அருகில் நின்ற வேலையாள் ஒருவன் "அந்த பொண்ணு" என்று வைஷ்ணவியை குறிப்பிட்டு சொன்னான்.
"யாரு?" என்று போலீஸ் அவரிடம் கேட்க… ஆரியன் பார்வையில் மிடறு விழுங்கி தடுமாறினார் அந்த வேலையாள்.
"அங்க என்ன பார்வை? யாருன்னு கேட்க்கறேன்ல சொல்லு" என்று இன்ஸ்பெக்டர் குரல் உயர்த்த…
"அது பல்லவி… எங்க முதலாளியோட பொண்டாட்டி" என்றதும் தலையை சரித்து பெருமூச்சு விட்டான் ஆரியன்.
"அவங்க எங்க?" என்று காவலர் கேட்க…
"ரூம்ல இருப்பா" என்று நிதானமாக பதில் கூறினான் ஆரியன்.
"போய் செக் பண்ணுங்க" என்றதும் காவலர்கள் அந்த அறையில் மட்டுமல்லாமல் வீடு முழுவதும் தேடினர். ஆனால் அங்கு வைஷ்ணவி இருப்பதற்கான ஒரு அறிகுறியும் இல்லை…
"சார் யாரும் இல்லை" என்று அவர்கள் சொன்னதும் மிதமாக அதிர்ந்தான் ஆரியன் 'எங்க போனாள்?' என்று அவன் யோசித்துக் கொண்டிருக்க…
"அப்போ கொலை பண்ணிட்டு கொலையாளி தப்பிச்சு போயாச்சு" என்றபடி காவலர் ஆரியனை சந்தேக கண்ணோடு பார்க்க… சிறிதும் அச்சமின்றி தைரியமாக அவரை எதிர்ப்பார்வை பார்த்தான் ஆரியன்.
"ஆதாரத்தோடு பேசுங்க" உள்ளே இருந்த சினத்தை மறைத்து கொண்டு சொன்னான்.
"ஆதாரம் தானே அது கண்டிப்பா கிடைக்கும்… ஏற்கனவே நீங்களும் ஒரு கொலை பண்ணவர் தானே? காலம் மாறி நடை உடை எல்லாம் மாறினா நடந்தது எல்லாம் மறைஞ்சிடும்னு அர்த்தம் இல்லையே… உங்களை மாதிரியே உங்க மனைவியும் ஏன் இந்த கொலையை பண்ணி இருக்க கூடாது… எனக்கும் உங்க வரலாறு தெரியும் மிஸ்டர் ஆரியன், நீங்க மறந்து இருக்கலாம் ஆனால் அன்னிக்கு உங்களை கைது பண்ண நான் அதை மறக்கல"
"ஓ அப்போ நீங்க எப்பவுமே சரியான குற்றவாளியை கைது பண்ண போறதே இல்லை"
"தண்டனை கிடைத்த பிறகும் பண்ண தப்பை ஒத்துக்க மாட்டேங்கிறீங்களே…"
"செய்யாத தப்புக்கு தண்டனை அனுபவிச்ச நான் குற்றவாளின்னா தவறான தீர்ப்பு கொடுத்த உங்க சட்டம் தான் முதல் குற்றவாளி"
"அதே திமிரு" என்ற காவலர் ஆர்யனை எதுவும் செய்ய முடியவில்லையே என்ற எரிச்சலில் பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருக்க,
"ஆமா திமிரு தான், உங்களை விட கொஞ்சம் அதிகமாவே இருக்கு"
"இப்பவே என்னால இந்த விஷயத்தில் உன்னை கைது பண்ணிட்டு போக முடியும்"
"முடிஞ்சா பண்ணுங்க… நான் இப்போ அந்த 19 வயசு ஆரியன் இல்ல மிஸ்டர் கார்த்திகேயன், இப்போ நான் நினைச்சா ஒரே போன்ல இந்த கேஸையே இல்லாம என்னால பண்ண முடியும்… அது உங்களுக்கும் தெரியும், வந்ததுக்கு உருப்படியா உண்மை என்னன்னு கண்டுபிடிக்க பாருங்க.. அதை விட்டுட்டு கிடைச்சவரை லாபம்னு அப்பாவிகளை பலி கொடுத்து அதில குளிர் காய நினைக்காதீங்க"
'கண்டிப்பா ஒரு நாள் நீ என் கையில சிக்குவடா அப்போ உன்னை பார்த்துகிறேன்' என்று மனதில் உரைத்துக் கொண்டவர் ஆர்யனை முறைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து சென்றான்.
*****
அந்த இரவு பொழுதில் மலர் கணையாளின் வீட்டை ஜன்னல் வழியே நோட்டமிட்டு கொண்டிருந்தான் மதிவாணன்.
உள்ளே நடப்பதை உன்னிப்பாக கவனித்தவன் வெளியே நடந்ததை கவனிக்கவில்லை… திடீரென அவனது காலில் ஏதோ ஒன்று சுருக்கென கொட்டியது போல இருந்தது, அந்த வலியில் தன்னை மறந்து "ஆஅ" என்று கத்தினான் மதி.
வெளியே அவனது சத்தம் கேட்டதும் விறுவிறுவென மலர் வெளியே வரவும், மதி அவளது பார்வையில் இருந்து மறைந்து பதுங்கிக் கொண்டான்.
ஆனால் விதி அவனை காட்டிக் கொடுத்தது, அவன் பதுங்கி இருந்த இடத்தில் தோள் மீது செடி உரசியதும், சட்டென பதட்டமானவன் தன்னிலை மறந்து அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தான், அந்த சலசலப்பு கேட்டு அவன் இருப்பிடத்தை கண்டு கொண்டாள் மலர்.
"யாரு… முதலில் வெளியே வா" என்றாள்.
அவனோ வியர்க்க விறுவிறுக்க ஒரு ஓரத்தில் இன்னும் நன்றாக பதுங்கிக் கொண்டான். 'கத்தியது யார்?' என்று அறியும் நோக்கில் அருகில் இருந்த தீ பந்தத்தை கொழுத்தியவள் தன்னுடைய வீட்டின் பின் பக்கம் சென்று தேட செல்லவும்…
அந்நேரம் வேட்டை துப்பாக்கியுடன் அவள் வீட்டை நோக்கி வந்தான் மதிவாணனை காத்த அந்த சிறுவன், "அக்கா" என்று அவன் மலரை அழைக்க, சட்டென அவன் பக்கம் திரும்பினாள்.
இந்த நேரத்தை பயன்படுத்திக் கொண்டு "தப்பித்தோம் பிழைத்தோம்" என்று பெரு மூச்சு விட்டு சத்தமில்லாமல் அங்கிருந்து மெதுவாக நகர ஆரம்பித்தான் மதிவாணான்.
"நீ இங்க என்ன பண்ணுற? நீ தான் அப்போ கத்தினியா?" என்று அந்த சிறுவனிடம் கேட்டாள் மலர்.
"இல்லையே அக்கா, நான் வேட்டைக்கு போகலாம்னு எழுந்த நேரம் என் வீட்டுல இருந்த அந்த அண்ணாவை காணோம் அதான் எங்க போனாருன்னு தேடி வந்தேன்… இங்க பார்த்தா நீங்க வெளியே நின்னுட்டு இருந்தீங்க அதான் என்னன்னு கேட்க வந்தேன்"
"அவரை காணோமா?" மலருக்கு சிறிது சந்தேகம் வந்தது… உடனே "சரி முதலில் வா அவரை தேடி பார்க்கலாம்" என்றவள் அச்சிறுவனுடன் சேர்ந்து அவனது குடிசை நோக்கி சென்று தேடவும், அந்நேரம் எதுவும் அறியாத சிறு பாலகன் போல அச்சிறுவனுடைய குடிசையின் பின் பக்கம் இருந்து வெளியே வந்தான் மதிவாணன்.
"அண்ணா எங்க போயிருந்தீங்க? நான் முழிச்சு பார்க்கும் போது உங்களை காணலயே" என்று மதியை பார்த்து கேட்டான் அச்சிறுவன்.
"இங்க தான் இருந்தேன்… உன்னை காணோம்னு தான் நான் இப்போ வெளியே வந்தேன்" என்று அப்படியே மாத்தி பேசினான் மதிவாணன்.
அவனது கூற்றை சந்தேகத்துடன் பார்த்தபடி மலர் நிற்கவும்… "எனக்கு தூக்கம் வருது" என்றபடி அவளை பதட்டமாக பார்த்து விட்டு தயங்கியபடியே மீண்டும் அச்சிறுவனின் குடிசைக்குள் நுழைந்து கொண்டான் மதிவாணன்.
உள்ளே வந்து உறக்கத்தை தொடர்ந்த மதிவாணனின் கண்ணில் ஒரு கணம் தூக்கமில்லை… "அவள் நம்மளை பார்த்து இருப்பளா? இல்லை இருக்காது, அப்புறம் ஏன் அப்படி சந்தேகமா பார்த்தா? அவள் குடிசையில் இருந்தது அவர் தானே? அவர் எப்படி இங்க வந்தாரு? யார் அவரை இங்க அழைச்சிட்டு வந்து இருப்பா? இவள் கிட்ட எப்படி அவர் மாட்டி இருப்பாரு, அவருக்கு என்ன பிரச்சனை? உடல் அசைவு இல்லாமல் இருந்த மாதிரி இருந்ததே, ஒருவேளை ட்ரீட்மெண்ட்காக இங்க இருக்காரோ? அப்படி இருந்தா ஏன் இப்படி ஒரு இடத்தில யாரும் இல்லாமல் அவர் இருக்கணும்? என்னமோ தப்பா இருக்கு" என்று மலர்கணையாளின் குடிசையில் வைத்துப் பார்த்த இந்திராவின் கணவர் வேதாச்சலத்தை பற்றியே யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.
"எது எப்படியோ இருக்கட்டும்… இவருக்காக தானே இத்தனை நாடகம்! இவர் இங்கு தான் இருக்கிறார் என்று அவனுக்கு மட்டும் தெரியப்படுத்திட்டோம்னா எல்லாமே சரியாயிடும்.. அப்புறம் எனக்கும் என் வைஷ்ணவிக்கும் இடையில யாருமே வர மாட்டாங்க நானும் என் வைஷ்ணவியும் மட்டும்தான் இருப்போம். இனி எந்த பிரச்சனையும் இல்லை எல்லாம் சரியாகிடும்" என்று எண்ணி ஒரு மார்க்கமாக சிரித்தவனின் கண்கள் மகிழ்ச்சியில் மின்னியது.
உரிமை கொண்டவர்களின் தேடலில் காணாமல் போன வைஷ்ணவியோ மீண்டும் ஆரம்ப இடத்திலேயே சிறைபட்டு கிடந்தாள்.
தோட்டா துளைத்து தன் கரத்தில் உயிர் நீத்த மாணிக்கவேலை செய்வதறியாது பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆரியன்.
" இது எப்படி ஆச்சு? யார் இவரை ஷூட் பண்ணுது?" என்று பக்கத்தில் இருந்த வேலையாட்களிடம் கத்தினான் ஆரியன்.
அவர்கள் அனைவரும் 'தெரியவில்லையே' என்று குழப்பத்தில் ஒருவர் மாற்றி ஒருவரின் முகத்தைப் பார்த்தபடி முழித்துக் கொண்டு நின்றனர்.
அப்போது கூட்டத்தை கலைத்துவிட்டு ஆரியனின் அருகில் வந்து நின்றான் கருணா "என்ன நடந்துச்சு யாரு இவரை இப்படி பண்ணது?" என்று அங்கு இருப்பவர்கள் ஒவ்வொருவரின் முகத்தையும் ஆராய்ந்து பார்த்தான்.
அடுத்து என்ன செய்வது என்ற யோசனையுடன் அமைதியாக எழுந்து கொண்ட ஆரியனின் மனதில் "இது எப்படி நடந்து இருக்கும்?" என்ற கேள்வி மட்டுமே ஓடிக்கொண்டிருந்தது.
அனைவரும் அமைதியாக நிற்கும் போது ஆரியனுக்கு எதிரில் நின்ற வேலையாள் ஒருவர் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு "போலீஸ்ல கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்க வேண்டாமா?" என்று கேட்டார், இருப்பினும் ஆரியனின் எதிர் பார்வையில் அப்படியே பின்னால் நகர்ந்து கொண்டார் அவர்.
சிறிது நேர யோசனைக்கு பிறகு "என்ன கருணா போலீஸ்ல கம்ப்ளைன்ட் கொடுத்துடுவோமா?" என்று ஆரியன் கேட்க… 'உன் விருப்பம் என்பது போல' கருணா நின்றான். அப்போது "அதெல்லாம் வேண்டாம்" என்றபடி அங்கு வந்து நின்றான் ரமேஷ்.
ரமேஷ் மாணிக்கத்தின் ஒரே மகன்.
15 வயதில் கஞ்சா போதைக்கு அடிமையாகிபோய் வரும் பெண்களை தவறாக சீண்டினான், விவரம் அறிந்து 'இனி நீ என் மகன் இல்லை' என்று ஊரார் முன்பு அடித்து விரட்டினார் மாணிக்கம்...
பின்னர் தனது 19 வது வயதில் ஒரு பெண்ணை திருமணம் செய்து கொண்டு தந்தையிடம் அழைத்து வந்தான். 'திருந்தி விட்டான்' என்று நம்பி பெற்ற பாவத்துக்கு கடமையாக பக்கத்தில் வாடகைக்கு வீடு பிடித்து அவர்களை தங்க வைத்தார்.
திருமணம் செய்து கொண்டவன் ஒருநாள் கூட ஒழுங்காக வேலைக்கு செல்ல வில்லை... அவனை நம்பி வந்த பெண்ணையும் உணவுக்காக தந்தையின் வீட்டு வாசலில் நிறுத்தினான்.
20 வது வயதில் ஒரு பிள்ளைக்கு தகப்பன் ஆனான்... தினமும் குடித்து விட்டு பிள்ளை பெற்ற பச்சை உடல் என்றும் பாராமல் மனைவியை அடித்து துன்புருத்தினான். அதனையும் பொறுத்துக் கொண்டு அவனுக்கும் சேர்ந்து சோறு போட வேலைக்கு சென்று உழைக்க ஆரம்பித்தாள் பெண்ணவள்.
வேலைக்கு சென்ற பெண்ணின் மீது சந்தேகபட்டு மிகவும் கொடுமை செய்ய ஆரம்பித்தான், அதனை தடுத்து கேள்வி கேட்ட மாணிக்கத்தையும், தன் மனைவியையுமே சேர்த்து வைத்து பேசினான். அதன் பிறகு அவர்கள் வாழ்க்கையில் மாணிக்கம் தலையிடுவதே இல்லை...
உதவிக்கு யாரும் இல்லாமல் தனிமையில் உருகிய பெண்ணவள் ஒரு கட்டத்தில் அந்த வாழ்க்கையை வெறுத்து விஷத்தை குடித்து உயிரை போக்கி கொள்ள முடிவு செய்தாள்.. நல்ல வேலை மாணிக்கம் அவளை காப்பாற்றி விட்டார்.
என்ன இருந்து என்ன? அந்த உயிருக்கு ஆயுள் குறைவு, ஒருநாள் குடி போதையில் கடமையாக உடல் ரீதியாக பெண்ணவளை வன்கொடுமை செய்தான் ராஜேஷ்.
பொறுத்து பொறுத்து பார்த்தவள் இதற்கு மேலும் இந்த வாழ்க்கை வேண்டாம் என்று கடிதம் எழுதி வைத்து விட்டு ஊர் குளத்தில் விழுந்து தற்கொலை செய்து கொண்டாள். இந்த வழக்கில் சிறைக்கு சென்றான் ரமேஷ்.
இப்படி பட்ட ஒருவனை மகன் என்று யார் தான் வெளியே சொல்லி கொள்வார்? எப்போதும் அவனை மூன்றாவது மனிதனாக தான் வெளியே அனைவரிடமும் காட்டிக் கொண்டார் மாணிக்கம்.
ரமேஷை ஆரியனுக்கு தெரியவில்லை. "ஆமா நீ யாரு?" என்று கேட்டான்.
"நான் இவர் பையன்" என்ற ரமேஷ் மிகுந்த போதையில் இருந்தான்.
"பையனா? ஏன் கருணா மாணிக்கத்துக்கு பையன் இருக்கா?"
"அதானே" என்பது போல கருணாகவும் குழப்பமாக நிற்க…
"சொந்த பையன் இல்லைங்க சொந்தக்கார பையன் தான்.. ரெண்டு மூணு முறை இந்த பையனை நம்ம மாணிக்கத்தோட நான் பார்த்திருக்கேன் இவன் கூடவே ஒரு குட்டி பையன் கூட இருப்பான். ஒருநாள் யாரு இவங்கன்னு மாணிக்கத்து கிட்ட கேட்டப்போ தூரத்து சொந்தம் மகன் முறைன்னு சொன்னாரு" என்று வேலையாள் ஒருவன் தான் அறிந்த உண்மையை ஆரியனிடம் கூறினார்.
"யோவ் கிழவா நான் ஒன்னும் இந்த ஆளோட சொந்தக்கார பையன் இல்ல, இவன் உங்க கிட்ட எல்லாம் அப்படி பொய் சொல்லி இருக்கான். நான்தான் இந்த கிழவனோட உண்மையான மகன்! ஒரே மகன். என்னை மகன்னு வெளியே சொன்னா இந்த ஆளோட கவுரவம் குறைஞ்சு போகும்னு இவ்ளோ நாளும் என்னை சொந்தக்கார பையன்னு எல்லார் கிட்டயும் சொல்லி வச்சிருக்கான். அதுக்காக இந்த ஆளுக்கு நான் பிள்ளை இல்லைன்னு ஆயிடுமா" என்றதும் ஆரியன் தலையைப் பிடித்துக் கொண்டான் 'என்னதான் நடக்குது இங்க? இத்தனை வருஷமா என் கூடவே இருந்து இருக்காரு ஆனால் அவர் மகன் இவன் தான்ங்குற உண்மையை ஏன் என்கிட்ட இருந்து மறைச்சாரு?' தன்னை சுற்றியும் தன்னை நெருங்கியும் இருந்த அனைத்துமே பொய் என்று அறிந்து கொண்ட ஆரியன் மேலும் உடைந்து போனான்.
யார் உண்மை? யார் பொய்? என்பதை பிரித்தறிய முடியாமல் தள்ளாடி நின்றான்.
யாரிடமும் பேச விரும்பாமல் "கருணா என்ன பண்ணணுமோ பார்த்து பண்ணிடு" என்று சொல்லிவிட்டு அமைதியாக அவ்விடத்தில் இருந்து நகர்ந்தான்.
அவன் அங்கிருந்து நகரவும் வேலையாட்களில் ஒருவன் அனைவரது கண்ணையும் மறைத்து போலீசுக்கு தகவல் கொடுத்து விட்டான்.
எப்போது ஆரியன் சிக்குவான் என்று காத்துக் கொண்டிருந்த இன்ஸ்பெக்டர் கார்த்திகேயனுக்கு இது சரியான தருணாமாகி போனது உடனே ஜீப்பை எடுத்துக் கொண்டு ஆரியனின் இல்லம் நோக்கி பயணமானார்.
கண் பார்த்த இடமெல்லாம் ஏமாற்றம் மற்றும் துரோகம் இதற்கு மேலும் எதற்காக இந்த வாழ்க்கை என்ற விரத்தி நிலைக்கு போனான் ஆரியன்.
வெகு நேரம் அமைதியாக சோபாவில் அமர்ந்திருந்தவனின் சிந்தையை சட்டென சில கேள்விகள் துளைத்தது "நாடகத்தில் மாணிக்கமும் ஒருவர் எனில் அவரை கொன்றது யார்?" என்ற கேள்வியுடன் மௌனம் கலைத்து வீட்டின் சிசிடிவியில் ஏதாவது சிக்குகிறதா என்பதை அறிய தன் அறை நோக்கி சென்றான்.
அறையில் இப்போது வைஷ்ணவி இல்லை அதைக் கருத்தில் கொள்ளும் எண்ணத்தில் இல்லாத ஆரியன் சிசிடிவியின் பதிவுகளை ஆராய ஆரம்பித்தான்.
அதில் கொலை நடந்த சற்று நேரத்துக்கு முன்பு யாரிடமோ அலைபேசியில் பேசியபடியே வீட்டின் இடப்பக்கமாக இருந்த ஒரு மரத்தின் அருகே சென்று இருக்கிறார் மாணிக்கம்… அதன் பிறகு தான் குண்டு துளைக்கப்பட்டு நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டு சத்தமிட்டு இருக்கிறார்… ஆனால் அந்த இடத்தில் அவரைத் தவிர வேறு யாரும் இருப்பதற்கான எந்த அறிகுறியும் இல்லை… இந்த காட்சியை கண்டு வெகுவாக குழம்பிப் போனான் ஆரியன். சத்தம் கேட்டு அவ்விடத்தில் கூட்டம் கூடி இருக்க அதன் பிறகு நடந்த எந்த காட்சியையும் சிசி டிவியில் தெளிவாக பார்க்க முடியவில்லை.
வெளியே மாணிக்கவேலின் உடலை கேட்டு அவரது மகன் தர்க்கத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்க, அப்போது போலீஸ் சைரன் சத்தம் ஆரியனின் செவியில் விழுந்தது.
காவலர்கள் வந்து அனைவரையும் விலக்கி விட்டு விசாரனையை தொடங்கினார்.
மாணிக்கம் விழுந்த இடத்தில் தடயம் என எதுவும் கிடைக்கவில்லை உடனே போஸ்ட் மாடம் செய்வதற்காக மாணிக்கத்தின் உடலை கைப்பற்றி அனுப்பி வைத்தனர்.
வீட்டிலிருந்த வேலையாட்கள் தொடக்கம் ஆரியன் வரை அனைவரிடமும் விசாரணை நடந்தது "வீட்டுல வேற யாரும் இருக்காங்களா?" என்று கேட்க, ஆரியன் ஏதோ ஒரு ஞாபகத்தில் "யாரும் இல்ல" என்று கூறி விட, அவன் அருகில் நின்ற வேலையாள் ஒருவன் "அந்த பொண்ணு" என்று வைஷ்ணவியை குறிப்பிட்டு சொன்னான்.
"யாரு?" என்று போலீஸ் அவரிடம் கேட்க… ஆரியன் பார்வையில் மிடறு விழுங்கி தடுமாறினார் அந்த வேலையாள்.
"அங்க என்ன பார்வை? யாருன்னு கேட்க்கறேன்ல சொல்லு" என்று இன்ஸ்பெக்டர் குரல் உயர்த்த…
"அது பல்லவி… எங்க முதலாளியோட பொண்டாட்டி" என்றதும் தலையை சரித்து பெருமூச்சு விட்டான் ஆரியன்.
"அவங்க எங்க?" என்று காவலர் கேட்க…
"ரூம்ல இருப்பா" என்று நிதானமாக பதில் கூறினான் ஆரியன்.
"போய் செக் பண்ணுங்க" என்றதும் காவலர்கள் அந்த அறையில் மட்டுமல்லாமல் வீடு முழுவதும் தேடினர். ஆனால் அங்கு வைஷ்ணவி இருப்பதற்கான ஒரு அறிகுறியும் இல்லை…
"சார் யாரும் இல்லை" என்று அவர்கள் சொன்னதும் மிதமாக அதிர்ந்தான் ஆரியன் 'எங்க போனாள்?' என்று அவன் யோசித்துக் கொண்டிருக்க…
"அப்போ கொலை பண்ணிட்டு கொலையாளி தப்பிச்சு போயாச்சு" என்றபடி காவலர் ஆரியனை சந்தேக கண்ணோடு பார்க்க… சிறிதும் அச்சமின்றி தைரியமாக அவரை எதிர்ப்பார்வை பார்த்தான் ஆரியன்.
"ஆதாரத்தோடு பேசுங்க" உள்ளே இருந்த சினத்தை மறைத்து கொண்டு சொன்னான்.
"ஆதாரம் தானே அது கண்டிப்பா கிடைக்கும்… ஏற்கனவே நீங்களும் ஒரு கொலை பண்ணவர் தானே? காலம் மாறி நடை உடை எல்லாம் மாறினா நடந்தது எல்லாம் மறைஞ்சிடும்னு அர்த்தம் இல்லையே… உங்களை மாதிரியே உங்க மனைவியும் ஏன் இந்த கொலையை பண்ணி இருக்க கூடாது… எனக்கும் உங்க வரலாறு தெரியும் மிஸ்டர் ஆரியன், நீங்க மறந்து இருக்கலாம் ஆனால் அன்னிக்கு உங்களை கைது பண்ண நான் அதை மறக்கல"
"ஓ அப்போ நீங்க எப்பவுமே சரியான குற்றவாளியை கைது பண்ண போறதே இல்லை"
"தண்டனை கிடைத்த பிறகும் பண்ண தப்பை ஒத்துக்க மாட்டேங்கிறீங்களே…"
"செய்யாத தப்புக்கு தண்டனை அனுபவிச்ச நான் குற்றவாளின்னா தவறான தீர்ப்பு கொடுத்த உங்க சட்டம் தான் முதல் குற்றவாளி"
"அதே திமிரு" என்ற காவலர் ஆர்யனை எதுவும் செய்ய முடியவில்லையே என்ற எரிச்சலில் பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருக்க,
"ஆமா திமிரு தான், உங்களை விட கொஞ்சம் அதிகமாவே இருக்கு"
"இப்பவே என்னால இந்த விஷயத்தில் உன்னை கைது பண்ணிட்டு போக முடியும்"
"முடிஞ்சா பண்ணுங்க… நான் இப்போ அந்த 19 வயசு ஆரியன் இல்ல மிஸ்டர் கார்த்திகேயன், இப்போ நான் நினைச்சா ஒரே போன்ல இந்த கேஸையே இல்லாம என்னால பண்ண முடியும்… அது உங்களுக்கும் தெரியும், வந்ததுக்கு உருப்படியா உண்மை என்னன்னு கண்டுபிடிக்க பாருங்க.. அதை விட்டுட்டு கிடைச்சவரை லாபம்னு அப்பாவிகளை பலி கொடுத்து அதில குளிர் காய நினைக்காதீங்க"
'கண்டிப்பா ஒரு நாள் நீ என் கையில சிக்குவடா அப்போ உன்னை பார்த்துகிறேன்' என்று மனதில் உரைத்துக் கொண்டவர் ஆர்யனை முறைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து சென்றான்.
*****
அந்த இரவு பொழுதில் மலர் கணையாளின் வீட்டை ஜன்னல் வழியே நோட்டமிட்டு கொண்டிருந்தான் மதிவாணன்.
உள்ளே நடப்பதை உன்னிப்பாக கவனித்தவன் வெளியே நடந்ததை கவனிக்கவில்லை… திடீரென அவனது காலில் ஏதோ ஒன்று சுருக்கென கொட்டியது போல இருந்தது, அந்த வலியில் தன்னை மறந்து "ஆஅ" என்று கத்தினான் மதி.
வெளியே அவனது சத்தம் கேட்டதும் விறுவிறுவென மலர் வெளியே வரவும், மதி அவளது பார்வையில் இருந்து மறைந்து பதுங்கிக் கொண்டான்.
ஆனால் விதி அவனை காட்டிக் கொடுத்தது, அவன் பதுங்கி இருந்த இடத்தில் தோள் மீது செடி உரசியதும், சட்டென பதட்டமானவன் தன்னிலை மறந்து அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தான், அந்த சலசலப்பு கேட்டு அவன் இருப்பிடத்தை கண்டு கொண்டாள் மலர்.
"யாரு… முதலில் வெளியே வா" என்றாள்.
அவனோ வியர்க்க விறுவிறுக்க ஒரு ஓரத்தில் இன்னும் நன்றாக பதுங்கிக் கொண்டான். 'கத்தியது யார்?' என்று அறியும் நோக்கில் அருகில் இருந்த தீ பந்தத்தை கொழுத்தியவள் தன்னுடைய வீட்டின் பின் பக்கம் சென்று தேட செல்லவும்…
அந்நேரம் வேட்டை துப்பாக்கியுடன் அவள் வீட்டை நோக்கி வந்தான் மதிவாணனை காத்த அந்த சிறுவன், "அக்கா" என்று அவன் மலரை அழைக்க, சட்டென அவன் பக்கம் திரும்பினாள்.
இந்த நேரத்தை பயன்படுத்திக் கொண்டு "தப்பித்தோம் பிழைத்தோம்" என்று பெரு மூச்சு விட்டு சத்தமில்லாமல் அங்கிருந்து மெதுவாக நகர ஆரம்பித்தான் மதிவாணான்.
"நீ இங்க என்ன பண்ணுற? நீ தான் அப்போ கத்தினியா?" என்று அந்த சிறுவனிடம் கேட்டாள் மலர்.
"இல்லையே அக்கா, நான் வேட்டைக்கு போகலாம்னு எழுந்த நேரம் என் வீட்டுல இருந்த அந்த அண்ணாவை காணோம் அதான் எங்க போனாருன்னு தேடி வந்தேன்… இங்க பார்த்தா நீங்க வெளியே நின்னுட்டு இருந்தீங்க அதான் என்னன்னு கேட்க வந்தேன்"
"அவரை காணோமா?" மலருக்கு சிறிது சந்தேகம் வந்தது… உடனே "சரி முதலில் வா அவரை தேடி பார்க்கலாம்" என்றவள் அச்சிறுவனுடன் சேர்ந்து அவனது குடிசை நோக்கி சென்று தேடவும், அந்நேரம் எதுவும் அறியாத சிறு பாலகன் போல அச்சிறுவனுடைய குடிசையின் பின் பக்கம் இருந்து வெளியே வந்தான் மதிவாணன்.
"அண்ணா எங்க போயிருந்தீங்க? நான் முழிச்சு பார்க்கும் போது உங்களை காணலயே" என்று மதியை பார்த்து கேட்டான் அச்சிறுவன்.
"இங்க தான் இருந்தேன்… உன்னை காணோம்னு தான் நான் இப்போ வெளியே வந்தேன்" என்று அப்படியே மாத்தி பேசினான் மதிவாணன்.
அவனது கூற்றை சந்தேகத்துடன் பார்த்தபடி மலர் நிற்கவும்… "எனக்கு தூக்கம் வருது" என்றபடி அவளை பதட்டமாக பார்த்து விட்டு தயங்கியபடியே மீண்டும் அச்சிறுவனின் குடிசைக்குள் நுழைந்து கொண்டான் மதிவாணன்.
உள்ளே வந்து உறக்கத்தை தொடர்ந்த மதிவாணனின் கண்ணில் ஒரு கணம் தூக்கமில்லை… "அவள் நம்மளை பார்த்து இருப்பளா? இல்லை இருக்காது, அப்புறம் ஏன் அப்படி சந்தேகமா பார்த்தா? அவள் குடிசையில் இருந்தது அவர் தானே? அவர் எப்படி இங்க வந்தாரு? யார் அவரை இங்க அழைச்சிட்டு வந்து இருப்பா? இவள் கிட்ட எப்படி அவர் மாட்டி இருப்பாரு, அவருக்கு என்ன பிரச்சனை? உடல் அசைவு இல்லாமல் இருந்த மாதிரி இருந்ததே, ஒருவேளை ட்ரீட்மெண்ட்காக இங்க இருக்காரோ? அப்படி இருந்தா ஏன் இப்படி ஒரு இடத்தில யாரும் இல்லாமல் அவர் இருக்கணும்? என்னமோ தப்பா இருக்கு" என்று மலர்கணையாளின் குடிசையில் வைத்துப் பார்த்த இந்திராவின் கணவர் வேதாச்சலத்தை பற்றியே யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.
"எது எப்படியோ இருக்கட்டும்… இவருக்காக தானே இத்தனை நாடகம்! இவர் இங்கு தான் இருக்கிறார் என்று அவனுக்கு மட்டும் தெரியப்படுத்திட்டோம்னா எல்லாமே சரியாயிடும்.. அப்புறம் எனக்கும் என் வைஷ்ணவிக்கும் இடையில யாருமே வர மாட்டாங்க நானும் என் வைஷ்ணவியும் மட்டும்தான் இருப்போம். இனி எந்த பிரச்சனையும் இல்லை எல்லாம் சரியாகிடும்" என்று எண்ணி ஒரு மார்க்கமாக சிரித்தவனின் கண்கள் மகிழ்ச்சியில் மின்னியது.
உரிமை கொண்டவர்களின் தேடலில் காணாமல் போன வைஷ்ணவியோ மீண்டும் ஆரம்ப இடத்திலேயே சிறைபட்டு கிடந்தாள்.