அத்தியாயம் 17
பறவைகளின் கீச் குரல், அந்த ரம்மியமான காலை வேலையை அலங்கரிக்க, என்றும் போல் அழகான சூரிய உதயம்தான், ஆனால் இரு ஜோடிகளின் உள்ளத்திலும் வலியை சேர்த்தபடி அந்த நாளானது தொடங்கியிருந்தது.
படுக்கையிலிருந்து எழுந்த பூவினியின் கண்கள் அன்னிச்சையாக அவனைத் தேடியது என்றால் மிகையாகாது. ஆனாலும் அவளது திமிரு பிடித்த மனமோ அதனை ஏற்காது.
'நான் எதுக்கு அவரை பார்க்கனும். அவரு பண்ணது மட்டும் சரியா?' என்று மனதிற்குள் நினைத்தபடி, தலைமுடியினைக் கைகளாலே திரளாக சேர்த்து கொண்டையிட்டுக் கொண்டவள், தனது வேலைகளை பார்க்கத் தொடங்கியிருந்தாள்.
"குட் மார்னிங் அத்தைமா. இருங்க நான் டீ வைக்குறேன்." என்று கூறிக்கொண்டே பாலைக் காய்ச்சியவள் அனைவருக்கும், தேநீரைக் கொண்டு சென்றுக் கொடுத்தாள்.
கடைசியாக பிரபஞ்சனுக்கு எடுத்துச் செல்ல நினைத்தவள், அறைக்குள் செல்ல அங்கு அவன் இருந்தால் தானே? இறுதியாக தன் மாமியாரிடம் வந்தவள், எப்படி கேட்பது என்று தவித்தபடி நின்றாள்.
"பூவிமா காலையில என்ன டிபன் செய்யலாம்? ஆமா கேட்கனும்னு நினைச்சேன். பிரபாக்கும் உனக்கும் எதாவது சண்டையாடா?" என்று தயக்கத்தை விடுத்துக் கேட்டே விட்டார் தாமரை.
'சொல்லிட்டாரோ?' என்று திருதிருவென விழித்தவள், "அது வந்துமா..." என்று தயங்க,
"பூவிமா என்னை சண்டை ஏது என்னென்னுலாம் கேட்கலைடா. ஆனால் அவன் முகமே சரியில்லைடா அதான் அப்படி கேட்டேன். எதுனாலும் மனசுவிட்டு பேசுனீங்கனா சரியாகிடும். அடுத்த வாரம் தான் வேலைக்கு போறதா இருந்தான், பார்த்தால் இன்னைக்கே கிளம்பி போய்ட்டான். சாப்பிட கூட இல்லை. அதான் வருத்தமா இருக்கு." என்று பெருமூச்சொன்றை விட,
"சண்டை எல்லாம் இல்லை அத்தைமா. நான் பார்த்துக்கிறேன். கவலைப்படாதீங்க." என்று கூறினாலும் அவள் மனதுக்கு உறுத்தலாகவே இருந்தது.
ஏன் என்றால் அம்மணி பேசிய பேச்சு அப்படி. அவனது செயலில் கோபம் கொண்டவளது வார்த்தைகள் அவனை புரட்டி போட்டிருக்க, காலையில் எழுந்ததும் தான், தான் செய்ததும் தவறுதானே என்று தோன்றியது பூவினிக்கு.
நேற்று இரவு நடந்த ஒவ்வொன்றையும் நினைக்கத் தொடங்கியது அவளது மனம்.நேற்று தனது உரிமையை நிலைநாட்டுவதற்காக அவளின் அதரங்களை பற்றியிருந்தவன், மெல்ல அவளிடம் இருந்து விலகியபடி, அவளது கன்னங்களை தன் இரு கைகளால் ஏந்தி, "பாப்பு சாரிடி." என்று இதமாக கூறியவன் கண்களாலே மன்னிப்பை யாசித்தான்.
"அய்யோ எதுக்கு மன்னிப்பு எல்லாம் கேட்குறீங்க? உங்களுக்கு தான் எல்லா உரிமையும் இருக்கே." என்ற கடைசி வார்த்தையில் அழுத்தம் கொடுக்கும்போதே அவளது இருவிழிகளில் இருந்தும் வழிந்த கண்ணீர் அவனின் கைகளின் மீதே விழ,
அவளது கண்ணீரை தன் பெரு விரல் கொண்டு துடைத்தவன், "பாப்பு சாரிமா. நான் எதோ கோபத்துல நடந்துகிட்டேன்டா. நிஜமா உன்னை கஷ்டபடுத்தனும்னு நினைச்சு பண்ணல." என்றவனது பதிலில் விரக்தியாக புன்னகைத்தவள்,
"நான் உங்களை எதுவுமே சொல்லலை. ஏன் நிறுத்திட்டீங்க. இன்னும் கொடுங்க. என்னை, என்னவெல்லாம் பண்ணனும்னு தோணுதோ பண்ணுங்க." என்றவளது வார்த்தைகளைக் கேட்டு ஆடிப்போனவன், அடிபட்ட பார்வை ஒன்றை அவள் மீது செலுத்தினான்.
"பூவி நீ பேசுறது ரொம்ப தப்பா இருக்கு. கோபத்துல என்ன பேசுறோம்னு தெரியாமல் பேசாதடி." என்றவனை உணர்ச்சிகள் துடைத்த முகத்தோடு ஏறிட்டவள்,
"நல்லா உங்களை பத்தி புருஞ்சுகிட்டு தான் பேசுறேன். நேத்து எதுவும் பண்ண முடியலை. அதான் இன்னைக்கு உங்க உரிமை, அது, இதுனு இப்படி பண்றீங்க? இன்னும் ஏன் உங்களை நியாயப்படுத்திக்க பார்க்குறீங்க? உங்களுக்கு என்ன..? நான் தானே வேணும், எடுத்துக்கோங்க." என்று கோபத்தில் தன் சேலையை விலக்கியவள், அவன் முன்பு நிராயுதபாணியாக நிற்க... அவளது செயலில் சில்லுசில்லாக நொறுங்கியவன், "அறைஞ்சனா பார்த்துக்கோ" என்று அவளை அறைவதற்காக கையினை ஓங்கியிருந்தான் கோபத்தில்.
அவனது அந்த கோபத்தைக்கண்டு பதட்டத்தோடு பார்த்தவளது கண்களில் கண்ணீர் நிரம்பியது. பின் என்ன நினைத்தானோ, தன் கோபத்தை கட்டுக்குள் கொண்டு வந்தவன் அவளது சேலையை எடுத்து அவள் மீது போட்டபடி,
"என் பொறுமைக்கும் எல்லை இருக்கு பூவினி. ஆனால் நீ இப்போ பண்ணது என்னை செருப்பால அடிச்ச மாதிரி இருக்குடி. என்னடி நினைச்சுட்டு இருக்க என்ன பத்தி? ஒரு நிமிசத்துல உடல் தேவைக்காக தான் அலையறனு சொல்லாமல் சொல்லிட்டியேடி. உனக்கு பிடிச்சது எல்லாம் பண்ணனும், உன்னைத் தாங்கனும், உன்னோட சேர்ந்து, காதலால சந்தோசமாக வாழ்க்கையை வாழனும்னு, எவ்வளவோ ஆசைகள் அது எல்லாத்தையும் இப்படி சுக்கு நூறாக உடைச்சுட்டுயேடி. என் காதலை நீ புருஞ்சுக்காத வரைக்கும் என் நிழல்கூட உன் மேலப்படாது. இதுக்கு மேல நான் இங்க நின்னா, வர கோபத்துக்கு அடிச்சிடுவேன் பார்த்துக்கோ" என்றவன் ஒரு நிமிடம் கூட அவ்வறையில் இருக்கவில்லை.
வெளியே வந்தவன் மொட்டை மாடிக்கு சென்றுக் கொண்டு, "என்ன பத்தி என்ன நினைச்சுட்டு இருக்க பூவினி? உன்னை பிடிச்சு கல்யாணம் பண்ணேன். உன்னை இதுவரை தப்பாகூட பார்த்தது இல்லடி. ஏன் ஏன் இப்படி பண்ண?" என்று கத்தியவன் அங்கிருந்த சுவற்றில் தன் கைகளை மடக்கி குத்திக் கொண்டவனது கண்களில் இருந்து கண்ணீர் அருவியாக வழிந்தோடியது.
வலி என்றால் அனைவருக்கும் ஒன்று தானே. அவன் வலியோ தான் நேசித்த பெண்ணின் வார்த்தைகளில் இருந்து கிடைக்க, அதை சற்றும் எதிர்பாராதவன் நொந்துதான் போனான். அவனது இதயத்தை உயிரோடு அறுப்பது போன்ற உணர்வு தான் பிரபஞ்சனுக்கும்.
இங்கு பூவினியோ, கலங்கிய விழிகளோடு கட்டிலில் பொத்தென்று அமர்ந்தபடி, அழுது கரையத் தொடங்கியவளுக்கு எப்போது உறங்கினாள் என்பது கூட தெரியவில்லை.
கணவன் மனைவி உறவில் புரிதல் என்பது மிக முக்கியமான ஒன்று. அது இல்லையென்றால் வாழ்க்கை முழுவதும் கடினம்தான்.
நேற்றைய நிகழ்வை இன்று நினைத்தவளுக்கு தான் செய்த செயலின் வீரியம் நன்கு புரிந்தது.
ஒரு மகளாக, சகோதரியாக, மருமகளாக என்று அனைத்திலும் சிறந்தவள் தான். ஆனால் அவனிடம் மட்டுமே இவ்வாறு இருக்கிறாள். அது எதனால் என்று யோசித்தால் கூட அவள் செய்த தவறு என்னவென்று உணர்வாள். ஆனால் இங்க அவனின் மீது மட்டும் வரும் அவளின் திமிர் அவளை யோசிக்க விடாமல் செய்துக் கொண்டிருந்தது.
"நான் ரொம்ப ஓவரா பண்ணிட்டேன்னு மட்டும் புரியுது. பேசாமல் மன்னிப்பு கேட்போமா?" என்றவளின் சிந்தையை கலைத்தது அவளது கைப்பேசி.
போனை எடுத்துப் பேசத் தொடங்கியவள், "இல்லை மேம். கீ எங்கிட்ட தான் இருக்கு. ஒரு ஒன் ஹவர்ல கொண்டு வந்து தரேன் மேம்." என்று கூறிக்கொண்டே வைத்தவள்,
"ஒரு வாரம் லீவ் போட்டும் விட மாட்டிங்குறாங்க... மொதல்ல அந்த சாவியை ஒப்படைச்சுட்டு வந்திடனும்." என்று புலம்பிக் கொண்டே சலிப்போடு கல்லூரிக்கு செல்வதற்காக தயாராகியவளுக்கு தக்க பதிலடி காத்துக் கொண்டிருந்தது.
அதே சமயம், முக்கியமான பரிட்சை இருப்பதால் கல்லூரிக்கு வந்து இறங்கினாள் யாழினி. ஏற்கனவே அவளுக்காக அங்கு காத்திருந்த தென்னவனோ, அவளை நோக்கி வர, அவனைக் கண்டதும் புரியாதப் பார்வை இவள் பார்க்க, அதற்குள் அவளிடம் வந்து சேர்ந்தான் தென்னவன்.
"இப்போ கால் எப்படி இருக்கு யாழ்?"
"ம்ம்ம் வலியில்லை. நீங்க இத கேட்கத்தான் இவ்வளவு தூரம் வந்தீங்களா?"
"ஏன் வரக்கூடாதா என்ன?" என்றவன் கேள்வியாய் அவளைப் பார்க்க,
"அப்படினு இல்லை. இங்க பேசுனா எல்லாரும் ஒரு மாதிரி பார்ப்பாங்க. நான் கிளம்புறேன்." என்று கிளம்புவதிலேயே குறியாக இருந்தாள் யாழினி.
"பாப்பா உன்கிட்ட கொஞ்சம் முக்கியமா பேசனும். கொஞ்சம் அந்த பக்கம் வரியா?"
"எதுனாலும் சாயங்காலம் பேசலாமே. எனக்கு நேரமாச்சு."
"இன்னும் உனக்கு காலேஜ் ஆரம்பிக்க அரை மணி நேரம் இருக்குனு தெரியும் பாப்பா. முக்கியமான விசயம் பேசனும் வா." என்றவன் அவளது கைகளை பற்றிக்கொண்டு மரத்தடிக்கு அழைத்துச் சென்றான்.
"சொல்லுங்க என்ன பேசனும்? எனக்கு எக்சாம் இருக்கு?"
"தெரியும். அதவிடு நேத்து ஏன் பொய் சொன்ன?"
"என்ன பொய்? எனக்கு ஒன்னும் புரியலையே." என்று கூறினாலும் அவள் மனமோ பயத்தில் நடுங்கியது என்னவோ உண்மைதான்.
"நேத்து நீ காலேஜ் வரலை. ஆனால் காலேஜ் விட்டு வந்தப்போ விபத்துனு சொல்ற? என்னதான் ஆச்சு? இன்னுமே நீ நிதானமாவே இல்லை. படபடனு பேசுறவ, இப்போ தெறிச்சு ஓடுறதுலயே குறியா இருக்க... ஏன்?"
"அப்படி எல்லாம் இல்லை. அது எக்சாம் டென்ஷன். ஆமா நான் காலேஜ் வரலைனு நீங்க எப்படி சொல்றீங்க?"
'இது மட்டும் சரியா கேட்பா' என்று நினைத்துக்கொண்டே, "என் பிரெண்டோட தம்பி உன் கிளாஸ் தான். இப்போ சொல்லு நேத்து என்ன தான் நடந்துச்சு?" என்று வம்படியாக அவன் கேட்டதில் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் தவித்துதான் போனாள் யாழினி.
"இங்க பாருங்க தென்னமரம். நீங்க என் சொந்தகாரங்களா இருக்கலாம். அதுக்காக எல்லாம் சொல்லனும்னு அவசியம் இல்லை. எனக்கு நேரமாச்சு, நான் கிளம்புறேன்."
"பாப்பா உனக்கு ஏதாவதுனா நான் துடிக்குற துடிப்பு எனக்கு தான் தெரியும். ப்ளீஸ் பாப்பா எதுனாலும் சொல்லுமா?" என்று இறைஞ்சினான்.
"எனக்கு என்ன ஆனால் உங்களுக்கு என்னங்க பிரச்சனை? ஏன் இப்படி கேள்வி கேட்டு டார்ச்சர் பண்றீங்க?" என்றவள் எரிச்சலாக பார்த்தாள்.
"ஏன்னா எனக்கு உன்னை." என்று தயங்கியவன் அமைதியாக நிற்க,
"சொல்லுங்க. என்ன?" என்று கேள்வியாய் பார்த்தாள்.
"ஒன்னும் இல்லை போ. போய் எக்சாம் எழுது." என்று மட்டும் கூறியவன் கோபமாக நிற்க, அவளோ புரியாதப் பார்வை ஒன்றை அவன்மீது செலுத்தியவள்,யோசித்துக் கொண்டே செல்ல, அவள் முன்னே வேகமாக வரும் லாரியினை கவனிக்கத் தவறியிருந்தவளது கைகளை பற்றி தன்புறம் இழுத்திருந்தான் தென்னவன்.
********
அந்த அழகான காலை நேரம் தன்னை நோக்கி வரும் அவளையே காதலோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அகிலன். அவனது அருகில் வந்து நின்றவள் அழகாய் புன்னகைத்தாள்.
"நான் எப்படி இருக்கேன் அகில்." என்று கண்களை சிமிட்டிக் கொண்டு கேட்பவளின் அழகினைக், கண்களாலே களவாடிக் கொண்டிருந்தான் அகிலன்.
"நீங்க இன்னும் நான் எப்படி இருக்கேனு சொல்லவே இல்லையே அகில்?" என்றவள் அவனது கண்களையே ஆர்வமாக பார்க்க, அவளது உள்ளமோ அவனது பதிலை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தது.
"நான் தான் உன்னை சின்னப் பொண்ணுனு தப்பா நினைச்சுட்டேன். இந்த பிளாக் சாரியில ரொம்ப அழகா இருக்க. ஆனால் இந்த ஹைட்டு தான் குட்டியாக் காட்டுது. இட்ஸ் ஒகே ஐ வில் மேனேஜ்." என்றான் அவளை ரசித்துக்கொண்டே.
அவனது முதல் கருத்தில் சிவந்தாலும், உயரம் சார்ந்த அவனது இரண்டாம் கருத்தில் சீண்டப்பட்டவள், தனது காலின் பெருவிரல்களால் சற்று எம்பிக் கொண்டே அவனது கழுத்தில் தன் கைகளை மாலையாக போட்டப்படி, "இப்போ உங்க உயரத்துக்கு சரியா இருக்கேனா?" என்றவள் தன் ஒற்றை புருவத்தை உயர்த்திக் கேள்வியாய் பார்க்க,
அவளது அணைப்பிலும், நெருக்கத்திலும் கிறங்கியவன், அவளது காதோரம் தனது உதடுகளை குவித்தபடி, "ஏய் பட்டர்ஸ்காட்ச். நீ இப்படி இருந்தால் தாண்டி ரொம்ப அழகு. உயரத்திலயும் சரி, என்னை பிடிச்சு நிற்குற, இந்த விதத்திலையும் சரி." என்று காதலோடு தொடங்கி பின் கிசுகிசுப்பாய் முடித்தான்.
அவனது பதிலில் சிவந்தவள், "போங்க அகில் நீங்க ரொம்ப மோசம்." என்றவள் வெட்கத்தோடு அவனை விட்டு விலகினாள்.
"அப்படியா சொல்ற? சும்மா நின்னவனை உசுப்பேத்திட்டு, இப்போ இப்படி சொல்றியா? சரிவிடு நான் கிளம்புறேன்." என்று கூறிக் கொண்டே அவன் திரும்ப, அவனை நகரவிடாமல் பின்னிருந்து வந்து அணைத்திருந்தாள் அவள்.
"என்னைவிட்டு போகமாட்டேன்னு சொல்லிட்டு? இப்போ போறிங்களா அத்தான்." என்று கூறும்போதே, பெண்ணவளின் கண்களில் திரண்டிருந்த கண்ணீர் அவனது முதுகினை நனைத்திருக்க, அவளது அன்பில் நெகிழ்ந்தவன், பின்னிருந்தவளை தன் புறம் இழுத்து அவளது தாடையை தன் ஒற்றைவிரலால் நிமிர்த்தினான்.
"ஏய் பட்டர்ஸ்காட்ச் உன்னைவிட்டு போற ஐடியா எல்லாம் இல்லை. வா இப்போவே கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்" என்று காதல் பொங்க கூறுபவனை இறுக அணைத்தவள்,
"இப்போவேவா?" என்றாள் அவனது இதயக்கூட்டின் கதகதப்பை உள்வாங்கிக் கொண்டு.
"ம்ம்ம் இப்போவேதான். பண்ணிப்போமா?" என்று இதழ்கள் பிரித்து அவன் சிரிக்க, அவனது சிரிப்பில் என்றும் போல் மதி மயங்கிப் போனவள், "பண்ணிக்கலாமே." என்றாள் அவனது முகத்தினை நிமிர்ந்து பார்த்தபடி.
அவளது கண்களையே உற்றுப் பார்த்தவன், அவள் உயரத்திற்கு குனிந்து, பெண்ணவளின் இரு கண்களின் மீதும் முத்தம் பதிக்க,
வெட்கத்தில் சிவந்தவள் அவனை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள்.
"ஏய் பட்டர்ஸ்காட்ச் உனக்கு என்ன எவ்ளோ பிடிக்கும்?"
"வானத்துல இருக்க நட்சத்திரத்தை எண்ண முடியாது, அது போல என் மனசுல உங்க மேல இருக்க அன்பை வார்த்தைகளால வெளிப்படுத்த முடியாது அகில் பேபி." என்றவளை சுவாரஸ்யமாக பார்த்தவன், அவளைத் தன்னோடு மேலும் மேலும் இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.
"ஐ லவ் யூ பட்டர்ஸ்காட்ச். ஐ லவ் யூ சோ மச்." என்று பிதற்றிக் கொண்டிருந்தவனது கைபேசி சிணுங்கியதில், தன் நினைவுகளைக் கலைந்து நிகழ் உலகிற்கு வந்தான் அகிலன்.
அவளோடு பேசிய, வாழ்ந்த ஒவ்வொரு நினைவுகளும் அவனைத் துரத்திக் கொண்டே இருக்க.... கைக்கு கிடைக்கும் பொருட்களை எல்லாம், எறிந்தபடி தன் கோபத்தைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தவனோ, கைபேசியில் கேட்ட செய்தியால் விரைந்து தயாராகியபடி அடுத்து சென்ற இடம் மருத்துமனை.
உயர்தர மருத்துவமனை அது. புயலென விரைந்து வந்தவன் அங்கிருந்த ஐ.சி.யூ விற்குள் நுழைந்திருந்தான்.
தீவிர சிகிச்சை பிரிவில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்த, அகிலனின் தந்தை கிருபாகரனின் அருகில் சென்றவன், "டாட்" என்று மென்மையாக அழைத்தான்.
அவனது குரலில் மென்மையும் இருக்குமா? என்ற கேள்விக்கு பதில் அவனது அழைப்பில் இருந்தது.
கடினபட்டு தன் கண்களை திறந்த கிருபாகரனோ தன் மகனையேக் கண்கள் கலங்கி போய் பார்த்தார்.
இரும்பாய் இருந்த மனிதன் கலங்குவதைக் கண்டதும் துடித்தான் ஒரு மகனாக.
அவரது கண்ணீரை தன் கைகளால் துடைத்தவன், "டாட் உங்களுக்கு ஒன்னும் இல்லை. சீக்கிரமே சரியாகிடும்." என்றவன் மகனாக ஆறுதல் சொல்ல, ஒரு மருத்துவனாக அவன் அறிவான். தன் தந்தை வாழ்வின் கடைசி தருணத்தை எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார் என்பது.
ஆம் அவருக்கு நுரையீரல் புற்றுநோயின் இறுதிகட்டம்.
விரக்தியாக புன்னகைத்த கிருபாகரனோ தனது ஆக்ஸிஜன் மாஸ்கினை கழற்றியவர், "சாகப் போறவனுக்கு ஆறுதலா அகி... உன்கிட்ட பேசனும்."என்றார்.
"டாட் ரிஸ்க் எடுக்க வேண்டாம் ப்ளீஸ்" என்று கூறிக்கொண்டே மாஸ்க்கை எடுத்து மாட்டச் சென்றவனைத் தடுத்து நிறுத்தியவர், "அகி... நான் பேசனும்." என்றவர் அவனது கைகளைப் பற்றியிருக்க, அவர் கூறப்போகும் செய்தி அவன் வாழ்வையே மீண்டும் புரட்டிப் போடுமா? இல்லை மாற்றம் தருமா என்பது அந்த விதி அறிந்த ஒன்று.
பறவைகளின் கீச் குரல், அந்த ரம்மியமான காலை வேலையை அலங்கரிக்க, என்றும் போல் அழகான சூரிய உதயம்தான், ஆனால் இரு ஜோடிகளின் உள்ளத்திலும் வலியை சேர்த்தபடி அந்த நாளானது தொடங்கியிருந்தது.
படுக்கையிலிருந்து எழுந்த பூவினியின் கண்கள் அன்னிச்சையாக அவனைத் தேடியது என்றால் மிகையாகாது. ஆனாலும் அவளது திமிரு பிடித்த மனமோ அதனை ஏற்காது.
'நான் எதுக்கு அவரை பார்க்கனும். அவரு பண்ணது மட்டும் சரியா?' என்று மனதிற்குள் நினைத்தபடி, தலைமுடியினைக் கைகளாலே திரளாக சேர்த்து கொண்டையிட்டுக் கொண்டவள், தனது வேலைகளை பார்க்கத் தொடங்கியிருந்தாள்.
"குட் மார்னிங் அத்தைமா. இருங்க நான் டீ வைக்குறேன்." என்று கூறிக்கொண்டே பாலைக் காய்ச்சியவள் அனைவருக்கும், தேநீரைக் கொண்டு சென்றுக் கொடுத்தாள்.
கடைசியாக பிரபஞ்சனுக்கு எடுத்துச் செல்ல நினைத்தவள், அறைக்குள் செல்ல அங்கு அவன் இருந்தால் தானே? இறுதியாக தன் மாமியாரிடம் வந்தவள், எப்படி கேட்பது என்று தவித்தபடி நின்றாள்.
"பூவிமா காலையில என்ன டிபன் செய்யலாம்? ஆமா கேட்கனும்னு நினைச்சேன். பிரபாக்கும் உனக்கும் எதாவது சண்டையாடா?" என்று தயக்கத்தை விடுத்துக் கேட்டே விட்டார் தாமரை.
'சொல்லிட்டாரோ?' என்று திருதிருவென விழித்தவள், "அது வந்துமா..." என்று தயங்க,
"பூவிமா என்னை சண்டை ஏது என்னென்னுலாம் கேட்கலைடா. ஆனால் அவன் முகமே சரியில்லைடா அதான் அப்படி கேட்டேன். எதுனாலும் மனசுவிட்டு பேசுனீங்கனா சரியாகிடும். அடுத்த வாரம் தான் வேலைக்கு போறதா இருந்தான், பார்த்தால் இன்னைக்கே கிளம்பி போய்ட்டான். சாப்பிட கூட இல்லை. அதான் வருத்தமா இருக்கு." என்று பெருமூச்சொன்றை விட,
"சண்டை எல்லாம் இல்லை அத்தைமா. நான் பார்த்துக்கிறேன். கவலைப்படாதீங்க." என்று கூறினாலும் அவள் மனதுக்கு உறுத்தலாகவே இருந்தது.
ஏன் என்றால் அம்மணி பேசிய பேச்சு அப்படி. அவனது செயலில் கோபம் கொண்டவளது வார்த்தைகள் அவனை புரட்டி போட்டிருக்க, காலையில் எழுந்ததும் தான், தான் செய்ததும் தவறுதானே என்று தோன்றியது பூவினிக்கு.
நேற்று இரவு நடந்த ஒவ்வொன்றையும் நினைக்கத் தொடங்கியது அவளது மனம்.நேற்று தனது உரிமையை நிலைநாட்டுவதற்காக அவளின் அதரங்களை பற்றியிருந்தவன், மெல்ல அவளிடம் இருந்து விலகியபடி, அவளது கன்னங்களை தன் இரு கைகளால் ஏந்தி, "பாப்பு சாரிடி." என்று இதமாக கூறியவன் கண்களாலே மன்னிப்பை யாசித்தான்.
"அய்யோ எதுக்கு மன்னிப்பு எல்லாம் கேட்குறீங்க? உங்களுக்கு தான் எல்லா உரிமையும் இருக்கே." என்ற கடைசி வார்த்தையில் அழுத்தம் கொடுக்கும்போதே அவளது இருவிழிகளில் இருந்தும் வழிந்த கண்ணீர் அவனின் கைகளின் மீதே விழ,
அவளது கண்ணீரை தன் பெரு விரல் கொண்டு துடைத்தவன், "பாப்பு சாரிமா. நான் எதோ கோபத்துல நடந்துகிட்டேன்டா. நிஜமா உன்னை கஷ்டபடுத்தனும்னு நினைச்சு பண்ணல." என்றவனது பதிலில் விரக்தியாக புன்னகைத்தவள்,
"நான் உங்களை எதுவுமே சொல்லலை. ஏன் நிறுத்திட்டீங்க. இன்னும் கொடுங்க. என்னை, என்னவெல்லாம் பண்ணனும்னு தோணுதோ பண்ணுங்க." என்றவளது வார்த்தைகளைக் கேட்டு ஆடிப்போனவன், அடிபட்ட பார்வை ஒன்றை அவள் மீது செலுத்தினான்.
"பூவி நீ பேசுறது ரொம்ப தப்பா இருக்கு. கோபத்துல என்ன பேசுறோம்னு தெரியாமல் பேசாதடி." என்றவனை உணர்ச்சிகள் துடைத்த முகத்தோடு ஏறிட்டவள்,
"நல்லா உங்களை பத்தி புருஞ்சுகிட்டு தான் பேசுறேன். நேத்து எதுவும் பண்ண முடியலை. அதான் இன்னைக்கு உங்க உரிமை, அது, இதுனு இப்படி பண்றீங்க? இன்னும் ஏன் உங்களை நியாயப்படுத்திக்க பார்க்குறீங்க? உங்களுக்கு என்ன..? நான் தானே வேணும், எடுத்துக்கோங்க." என்று கோபத்தில் தன் சேலையை விலக்கியவள், அவன் முன்பு நிராயுதபாணியாக நிற்க... அவளது செயலில் சில்லுசில்லாக நொறுங்கியவன், "அறைஞ்சனா பார்த்துக்கோ" என்று அவளை அறைவதற்காக கையினை ஓங்கியிருந்தான் கோபத்தில்.
அவனது அந்த கோபத்தைக்கண்டு பதட்டத்தோடு பார்த்தவளது கண்களில் கண்ணீர் நிரம்பியது. பின் என்ன நினைத்தானோ, தன் கோபத்தை கட்டுக்குள் கொண்டு வந்தவன் அவளது சேலையை எடுத்து அவள் மீது போட்டபடி,
"என் பொறுமைக்கும் எல்லை இருக்கு பூவினி. ஆனால் நீ இப்போ பண்ணது என்னை செருப்பால அடிச்ச மாதிரி இருக்குடி. என்னடி நினைச்சுட்டு இருக்க என்ன பத்தி? ஒரு நிமிசத்துல உடல் தேவைக்காக தான் அலையறனு சொல்லாமல் சொல்லிட்டியேடி. உனக்கு பிடிச்சது எல்லாம் பண்ணனும், உன்னைத் தாங்கனும், உன்னோட சேர்ந்து, காதலால சந்தோசமாக வாழ்க்கையை வாழனும்னு, எவ்வளவோ ஆசைகள் அது எல்லாத்தையும் இப்படி சுக்கு நூறாக உடைச்சுட்டுயேடி. என் காதலை நீ புருஞ்சுக்காத வரைக்கும் என் நிழல்கூட உன் மேலப்படாது. இதுக்கு மேல நான் இங்க நின்னா, வர கோபத்துக்கு அடிச்சிடுவேன் பார்த்துக்கோ" என்றவன் ஒரு நிமிடம் கூட அவ்வறையில் இருக்கவில்லை.
வெளியே வந்தவன் மொட்டை மாடிக்கு சென்றுக் கொண்டு, "என்ன பத்தி என்ன நினைச்சுட்டு இருக்க பூவினி? உன்னை பிடிச்சு கல்யாணம் பண்ணேன். உன்னை இதுவரை தப்பாகூட பார்த்தது இல்லடி. ஏன் ஏன் இப்படி பண்ண?" என்று கத்தியவன் அங்கிருந்த சுவற்றில் தன் கைகளை மடக்கி குத்திக் கொண்டவனது கண்களில் இருந்து கண்ணீர் அருவியாக வழிந்தோடியது.
வலி என்றால் அனைவருக்கும் ஒன்று தானே. அவன் வலியோ தான் நேசித்த பெண்ணின் வார்த்தைகளில் இருந்து கிடைக்க, அதை சற்றும் எதிர்பாராதவன் நொந்துதான் போனான். அவனது இதயத்தை உயிரோடு அறுப்பது போன்ற உணர்வு தான் பிரபஞ்சனுக்கும்.
இங்கு பூவினியோ, கலங்கிய விழிகளோடு கட்டிலில் பொத்தென்று அமர்ந்தபடி, அழுது கரையத் தொடங்கியவளுக்கு எப்போது உறங்கினாள் என்பது கூட தெரியவில்லை.
கணவன் மனைவி உறவில் புரிதல் என்பது மிக முக்கியமான ஒன்று. அது இல்லையென்றால் வாழ்க்கை முழுவதும் கடினம்தான்.
நேற்றைய நிகழ்வை இன்று நினைத்தவளுக்கு தான் செய்த செயலின் வீரியம் நன்கு புரிந்தது.
ஒரு மகளாக, சகோதரியாக, மருமகளாக என்று அனைத்திலும் சிறந்தவள் தான். ஆனால் அவனிடம் மட்டுமே இவ்வாறு இருக்கிறாள். அது எதனால் என்று யோசித்தால் கூட அவள் செய்த தவறு என்னவென்று உணர்வாள். ஆனால் இங்க அவனின் மீது மட்டும் வரும் அவளின் திமிர் அவளை யோசிக்க விடாமல் செய்துக் கொண்டிருந்தது.
"நான் ரொம்ப ஓவரா பண்ணிட்டேன்னு மட்டும் புரியுது. பேசாமல் மன்னிப்பு கேட்போமா?" என்றவளின் சிந்தையை கலைத்தது அவளது கைப்பேசி.
போனை எடுத்துப் பேசத் தொடங்கியவள், "இல்லை மேம். கீ எங்கிட்ட தான் இருக்கு. ஒரு ஒன் ஹவர்ல கொண்டு வந்து தரேன் மேம்." என்று கூறிக்கொண்டே வைத்தவள்,
"ஒரு வாரம் லீவ் போட்டும் விட மாட்டிங்குறாங்க... மொதல்ல அந்த சாவியை ஒப்படைச்சுட்டு வந்திடனும்." என்று புலம்பிக் கொண்டே சலிப்போடு கல்லூரிக்கு செல்வதற்காக தயாராகியவளுக்கு தக்க பதிலடி காத்துக் கொண்டிருந்தது.
அதே சமயம், முக்கியமான பரிட்சை இருப்பதால் கல்லூரிக்கு வந்து இறங்கினாள் யாழினி. ஏற்கனவே அவளுக்காக அங்கு காத்திருந்த தென்னவனோ, அவளை நோக்கி வர, அவனைக் கண்டதும் புரியாதப் பார்வை இவள் பார்க்க, அதற்குள் அவளிடம் வந்து சேர்ந்தான் தென்னவன்.
"இப்போ கால் எப்படி இருக்கு யாழ்?"
"ம்ம்ம் வலியில்லை. நீங்க இத கேட்கத்தான் இவ்வளவு தூரம் வந்தீங்களா?"
"ஏன் வரக்கூடாதா என்ன?" என்றவன் கேள்வியாய் அவளைப் பார்க்க,
"அப்படினு இல்லை. இங்க பேசுனா எல்லாரும் ஒரு மாதிரி பார்ப்பாங்க. நான் கிளம்புறேன்." என்று கிளம்புவதிலேயே குறியாக இருந்தாள் யாழினி.
"பாப்பா உன்கிட்ட கொஞ்சம் முக்கியமா பேசனும். கொஞ்சம் அந்த பக்கம் வரியா?"
"எதுனாலும் சாயங்காலம் பேசலாமே. எனக்கு நேரமாச்சு."
"இன்னும் உனக்கு காலேஜ் ஆரம்பிக்க அரை மணி நேரம் இருக்குனு தெரியும் பாப்பா. முக்கியமான விசயம் பேசனும் வா." என்றவன் அவளது கைகளை பற்றிக்கொண்டு மரத்தடிக்கு அழைத்துச் சென்றான்.
"சொல்லுங்க என்ன பேசனும்? எனக்கு எக்சாம் இருக்கு?"
"தெரியும். அதவிடு நேத்து ஏன் பொய் சொன்ன?"
"என்ன பொய்? எனக்கு ஒன்னும் புரியலையே." என்று கூறினாலும் அவள் மனமோ பயத்தில் நடுங்கியது என்னவோ உண்மைதான்.
"நேத்து நீ காலேஜ் வரலை. ஆனால் காலேஜ் விட்டு வந்தப்போ விபத்துனு சொல்ற? என்னதான் ஆச்சு? இன்னுமே நீ நிதானமாவே இல்லை. படபடனு பேசுறவ, இப்போ தெறிச்சு ஓடுறதுலயே குறியா இருக்க... ஏன்?"
"அப்படி எல்லாம் இல்லை. அது எக்சாம் டென்ஷன். ஆமா நான் காலேஜ் வரலைனு நீங்க எப்படி சொல்றீங்க?"
'இது மட்டும் சரியா கேட்பா' என்று நினைத்துக்கொண்டே, "என் பிரெண்டோட தம்பி உன் கிளாஸ் தான். இப்போ சொல்லு நேத்து என்ன தான் நடந்துச்சு?" என்று வம்படியாக அவன் கேட்டதில் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் தவித்துதான் போனாள் யாழினி.
"இங்க பாருங்க தென்னமரம். நீங்க என் சொந்தகாரங்களா இருக்கலாம். அதுக்காக எல்லாம் சொல்லனும்னு அவசியம் இல்லை. எனக்கு நேரமாச்சு, நான் கிளம்புறேன்."
"பாப்பா உனக்கு ஏதாவதுனா நான் துடிக்குற துடிப்பு எனக்கு தான் தெரியும். ப்ளீஸ் பாப்பா எதுனாலும் சொல்லுமா?" என்று இறைஞ்சினான்.
"எனக்கு என்ன ஆனால் உங்களுக்கு என்னங்க பிரச்சனை? ஏன் இப்படி கேள்வி கேட்டு டார்ச்சர் பண்றீங்க?" என்றவள் எரிச்சலாக பார்த்தாள்.
"ஏன்னா எனக்கு உன்னை." என்று தயங்கியவன் அமைதியாக நிற்க,
"சொல்லுங்க. என்ன?" என்று கேள்வியாய் பார்த்தாள்.
"ஒன்னும் இல்லை போ. போய் எக்சாம் எழுது." என்று மட்டும் கூறியவன் கோபமாக நிற்க, அவளோ புரியாதப் பார்வை ஒன்றை அவன்மீது செலுத்தியவள்,யோசித்துக் கொண்டே செல்ல, அவள் முன்னே வேகமாக வரும் லாரியினை கவனிக்கத் தவறியிருந்தவளது கைகளை பற்றி தன்புறம் இழுத்திருந்தான் தென்னவன்.
********
அந்த அழகான காலை நேரம் தன்னை நோக்கி வரும் அவளையே காதலோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அகிலன். அவனது அருகில் வந்து நின்றவள் அழகாய் புன்னகைத்தாள்.
"நான் எப்படி இருக்கேன் அகில்." என்று கண்களை சிமிட்டிக் கொண்டு கேட்பவளின் அழகினைக், கண்களாலே களவாடிக் கொண்டிருந்தான் அகிலன்.
"நீங்க இன்னும் நான் எப்படி இருக்கேனு சொல்லவே இல்லையே அகில்?" என்றவள் அவனது கண்களையே ஆர்வமாக பார்க்க, அவளது உள்ளமோ அவனது பதிலை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தது.
"நான் தான் உன்னை சின்னப் பொண்ணுனு தப்பா நினைச்சுட்டேன். இந்த பிளாக் சாரியில ரொம்ப அழகா இருக்க. ஆனால் இந்த ஹைட்டு தான் குட்டியாக் காட்டுது. இட்ஸ் ஒகே ஐ வில் மேனேஜ்." என்றான் அவளை ரசித்துக்கொண்டே.
அவனது முதல் கருத்தில் சிவந்தாலும், உயரம் சார்ந்த அவனது இரண்டாம் கருத்தில் சீண்டப்பட்டவள், தனது காலின் பெருவிரல்களால் சற்று எம்பிக் கொண்டே அவனது கழுத்தில் தன் கைகளை மாலையாக போட்டப்படி, "இப்போ உங்க உயரத்துக்கு சரியா இருக்கேனா?" என்றவள் தன் ஒற்றை புருவத்தை உயர்த்திக் கேள்வியாய் பார்க்க,
அவளது அணைப்பிலும், நெருக்கத்திலும் கிறங்கியவன், அவளது காதோரம் தனது உதடுகளை குவித்தபடி, "ஏய் பட்டர்ஸ்காட்ச். நீ இப்படி இருந்தால் தாண்டி ரொம்ப அழகு. உயரத்திலயும் சரி, என்னை பிடிச்சு நிற்குற, இந்த விதத்திலையும் சரி." என்று காதலோடு தொடங்கி பின் கிசுகிசுப்பாய் முடித்தான்.
அவனது பதிலில் சிவந்தவள், "போங்க அகில் நீங்க ரொம்ப மோசம்." என்றவள் வெட்கத்தோடு அவனை விட்டு விலகினாள்.
"அப்படியா சொல்ற? சும்மா நின்னவனை உசுப்பேத்திட்டு, இப்போ இப்படி சொல்றியா? சரிவிடு நான் கிளம்புறேன்." என்று கூறிக் கொண்டே அவன் திரும்ப, அவனை நகரவிடாமல் பின்னிருந்து வந்து அணைத்திருந்தாள் அவள்.
"என்னைவிட்டு போகமாட்டேன்னு சொல்லிட்டு? இப்போ போறிங்களா அத்தான்." என்று கூறும்போதே, பெண்ணவளின் கண்களில் திரண்டிருந்த கண்ணீர் அவனது முதுகினை நனைத்திருக்க, அவளது அன்பில் நெகிழ்ந்தவன், பின்னிருந்தவளை தன் புறம் இழுத்து அவளது தாடையை தன் ஒற்றைவிரலால் நிமிர்த்தினான்.
"ஏய் பட்டர்ஸ்காட்ச் உன்னைவிட்டு போற ஐடியா எல்லாம் இல்லை. வா இப்போவே கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்" என்று காதல் பொங்க கூறுபவனை இறுக அணைத்தவள்,
"இப்போவேவா?" என்றாள் அவனது இதயக்கூட்டின் கதகதப்பை உள்வாங்கிக் கொண்டு.
"ம்ம்ம் இப்போவேதான். பண்ணிப்போமா?" என்று இதழ்கள் பிரித்து அவன் சிரிக்க, அவனது சிரிப்பில் என்றும் போல் மதி மயங்கிப் போனவள், "பண்ணிக்கலாமே." என்றாள் அவனது முகத்தினை நிமிர்ந்து பார்த்தபடி.
அவளது கண்களையே உற்றுப் பார்த்தவன், அவள் உயரத்திற்கு குனிந்து, பெண்ணவளின் இரு கண்களின் மீதும் முத்தம் பதிக்க,
வெட்கத்தில் சிவந்தவள் அவனை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள்.
"ஏய் பட்டர்ஸ்காட்ச் உனக்கு என்ன எவ்ளோ பிடிக்கும்?"
"வானத்துல இருக்க நட்சத்திரத்தை எண்ண முடியாது, அது போல என் மனசுல உங்க மேல இருக்க அன்பை வார்த்தைகளால வெளிப்படுத்த முடியாது அகில் பேபி." என்றவளை சுவாரஸ்யமாக பார்த்தவன், அவளைத் தன்னோடு மேலும் மேலும் இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.
"ஐ லவ் யூ பட்டர்ஸ்காட்ச். ஐ லவ் யூ சோ மச்." என்று பிதற்றிக் கொண்டிருந்தவனது கைபேசி சிணுங்கியதில், தன் நினைவுகளைக் கலைந்து நிகழ் உலகிற்கு வந்தான் அகிலன்.
அவளோடு பேசிய, வாழ்ந்த ஒவ்வொரு நினைவுகளும் அவனைத் துரத்திக் கொண்டே இருக்க.... கைக்கு கிடைக்கும் பொருட்களை எல்லாம், எறிந்தபடி தன் கோபத்தைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தவனோ, கைபேசியில் கேட்ட செய்தியால் விரைந்து தயாராகியபடி அடுத்து சென்ற இடம் மருத்துமனை.
உயர்தர மருத்துவமனை அது. புயலென விரைந்து வந்தவன் அங்கிருந்த ஐ.சி.யூ விற்குள் நுழைந்திருந்தான்.
தீவிர சிகிச்சை பிரிவில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்த, அகிலனின் தந்தை கிருபாகரனின் அருகில் சென்றவன், "டாட்" என்று மென்மையாக அழைத்தான்.
அவனது குரலில் மென்மையும் இருக்குமா? என்ற கேள்விக்கு பதில் அவனது அழைப்பில் இருந்தது.
கடினபட்டு தன் கண்களை திறந்த கிருபாகரனோ தன் மகனையேக் கண்கள் கலங்கி போய் பார்த்தார்.
இரும்பாய் இருந்த மனிதன் கலங்குவதைக் கண்டதும் துடித்தான் ஒரு மகனாக.
அவரது கண்ணீரை தன் கைகளால் துடைத்தவன், "டாட் உங்களுக்கு ஒன்னும் இல்லை. சீக்கிரமே சரியாகிடும்." என்றவன் மகனாக ஆறுதல் சொல்ல, ஒரு மருத்துவனாக அவன் அறிவான். தன் தந்தை வாழ்வின் கடைசி தருணத்தை எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார் என்பது.
ஆம் அவருக்கு நுரையீரல் புற்றுநோயின் இறுதிகட்டம்.
விரக்தியாக புன்னகைத்த கிருபாகரனோ தனது ஆக்ஸிஜன் மாஸ்கினை கழற்றியவர், "சாகப் போறவனுக்கு ஆறுதலா அகி... உன்கிட்ட பேசனும்."என்றார்.
"டாட் ரிஸ்க் எடுக்க வேண்டாம் ப்ளீஸ்" என்று கூறிக்கொண்டே மாஸ்க்கை எடுத்து மாட்டச் சென்றவனைத் தடுத்து நிறுத்தியவர், "அகி... நான் பேசனும்." என்றவர் அவனது கைகளைப் பற்றியிருக்க, அவர் கூறப்போகும் செய்தி அவன் வாழ்வையே மீண்டும் புரட்டிப் போடுமா? இல்லை மாற்றம் தருமா என்பது அந்த விதி அறிந்த ஒன்று.