என்னை ஆளும் திமிரழகே - கதை திரி
- Thread starter Dhivya98
- Start date
- Status
அத்தியாயம் 1
வெய்யோனின் வெண்கதிர்கள் பரந்து விரிந்திடும் காலை வேளைதனில், பச்சை நிற பட்டுச்சேலையில், முகத்தில் எந்த வித ஒப்பனைகளும் இன்றி சிறிய கண்கள், அளவான நாசி, சிறு இதழ், சற்று பூசிய தேகம், இடைவரை அல்லாது சற்று குறைந்த அடர்த்தியான கூந்தல், மாநிறத்தேகம் என நாம் அன்றாடம் பார்க்கும் அண்டைவீட்டு பெண் என்ற தோற்றத்தில் வீட்டின் பின்புறம் தனது கைகளைக் குறுக்காக கட்டியப்படி, நின்றிருந்தாள் அவள். அங்கிருந்த வேப்பமரம் காற்றுக்கு அசைந்தாடியதில் அவளது குடை ஜிமிக்கியும் உடன் ஆடிக் கொண்டிருந்தது. இதமாய் அவளது மேனித்தொட்டு தென்றல் ஒரு புறம் தீண்டிக் கொண்டே இருக்க, அவளையே பார்த்தபடி நின்றிருந்தான் அவன்.
"தனியா பேசலாம்னு சொல்லிட்டு இப்படி அமைதியாவே இருந்தா எப்படி?" என்று அந்த அமைதியை கலைக்கும் வண்ணம் பேசினான் அவளைப் பெண் பார்க்க வந்தவன்.
அவளும் தன் விருப்பத்தை முன் மொழிய, அடுத்த பத்தாவது நிமிடம் கோபமாக வந்தவன் முகப்பு அறையில் வீற்றிருந்த தன் பெற்றோர்களை பார்த்து, "அம்மா அப்பா. நீங்க சொன்னீங்கனு தான் பொண்ணு பார்க்க வந்தேன். ஆனால் வந்தது தப்புனு ஒரு நிமிசத்துல இந்த பொண்ணு நிரூபிச்சுட்டாள். கிளம்புங்கமா இந்த பொண்ணு நம்ம குடும்பத்துக்கு ஏத்த பொண்ணு இல்லை." என்று வார்த்தைகளை உமிழ்ந்தான்.
அவனது கோபத்தையும், பேச்சையும் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்த பூவினியின் தாய் தனலட்சுமியோ, "என்னாச்சுங்க. என் பொண்ணு ரொம்ப அமைதியானவ மட்டும் இல்லை, ரொம்ப பொறுப்பான பொண்ணு, அப்பா இல்லாத குறையே இல்லாமல் தன் தங்கச்சியை படிக்க வைக்குற குணவதிங்க. அவளை புருஞ்சுக்காமல் இப்படி அபாண்டமா பழி போடுறீங்களே" என்று தாயின் உள்ளம் பதறித் துடித்தது.
"போதும்ங்க உங்க பொண்ணு பெருமை. என் பையனே வேண்டாம்னு சொல்றானா அப்போவே தெரிய வேண்டாம் உங்க பொண்ணோட லட்சணத்தை." என்று தன் மகனுக்காக வக்காலத்து வாங்கினார் அவனின் அன்னை.
அவர்கள் பேசுவதை பொறுமையாக உள்ளிருந்து கேட்ட யாழினிக்கே கோபம் தலைக்கேற, " எங்க அக்காவை பத்தி பேச நீங்க யாருங்க?" என்று கேட்டேவிட்டாள்.
"மூத்த பொண்ணு ஊமை ஊரைக்கெடுக்கும்னா, சின்னது என்ன அடங்காப்பிடாரியால்லஇருக்கு" என்று கூறியவர் முகத்தை ஒரு வெட்டு வெட்ட, அதைகண்டு யாழினிக்கோ கடுப்பானது.
அதுவரை அமைதியாக இருந்த பூவினியோ அதற்கும் மேல் தன் பொறுமையை இழந்தவள், "போதும் பொண்ணு தான் பார்க்க வந்திருக்கீங்க, அதுக்கு மேல என்னை பத்தியோ, என் தங்கையை பத்தியோ பேசுற உரிமை உங்களுக்கு இல்லைங்க. இங்க இருந்து கிளம்புங்க" என்று வாசலை நோக்கி தன் கைகளைக் காட்டினாள்.
"போறேன்டியம்மா." என்று நெட்டி முறித்தவர் தன் கணவன் மற்றும் மகனைப் பார்த்து "ரொம்ப திமிரு பிடிச்ச பொண்ணா இருப்பா போல. நல்லவேளை கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே பொண்ணை பத்தி தெரிஞ்சுதே. வாங்க, வாங்க மொதல்ல இங்க இருந்து கிளம்புவோம்." என்று கூறிக்கொண்டே தான் கொண்டு வந்த பழத்தட்டையும், பூவையும் கையோடு எடுத்துச் சென்றார்.
அவர்கள் சென்றதுமே தன் தலையில் கைவைத்து பொத்தென்று தரையில் அமர்ந்த தனலட்சுமியோ தன் இரு மகள்களையும் மாறி மாறி பார்த்தவர் 'இதுங்க இரண்டு பேரையும் வச்சுட்டு நான் என்ன பண்ணப்போறேனு தெரியலையே' என்ற கவலையில் ஆழ்ந்தவர்,"ஏன்டி என்னடி சொல்லி வச்ச? ஏன் இப்படி பேசிட்டு போறாங்க?" என்று தலையில் அடிக்காத குறையாய் கேட்க,
அவரது இரண்டாவது மகள் யாழினியோ, "ஏம்மா அக்கா என்ன சொல்லிருக்கும்னு தெரியாத மாதிரியே கேட்குற? கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் உன்னையும் என்னையும் கூட வெச்சு பார்த்துப்பனு சொல்லியிருப்பா? அதான் நாலாவதா வந்த வரனும் இப்படி ஓடி போய்டுச்சு" என்று அம்மா சுட்டு வைத்த பஜ்ஜியை மென்றுக் கொண்டே கூறுபவளை, தனலட்சுமி தீயாய் முறைக்க அவரின் முறைப்பில் கப்சிப்பென்று வாயை மூடிக் கொண்டாள் யாழினி.
பூவினியோ தனக்கும் இதற்கும் எந்த சம்மந்தமே இல்லாதது போல பாவனையில் தான் அணிந்திருந்த ஜிமிக்கியை கழற்றிக் கொண்டிருந்தாள்.
கீழே இருந்து எழுந்துக் கொண்ட தனலட்சுமியோ, தனது பின்னலிட்ட ஜடையை கொண்டையாக போட்டுக் கொண்டு தன் மகளை நோக்கி வந்தவர் அவளது கைகளை பிடித்து,
"ஏம்மா பூ ஏன் இப்படி பண்ற? உன்னையும் யாழினியையும் நல்லபடியா கரை சேத்துன தானாடி எனக்கு நிம்மதியே. இருபத்தி நாலு வயசாகுதுடி உனக்கு. உன்னோட படிச்ச புள்ளைங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி குழந்தை குட்டிங்கனு சந்தோசமா இருக்கிறது பார்க்கிறப்போ ஒரு தாயா எனக்கு ஆசை இருக்காதா?" என்று தன் ஆதங்கத்தை கூறினார் மென்மையாக.
"அம்மா ஒரு விசயத்தை யோசிச்சு பார்த்தியா? நான் என்னோட விருப்பத்தை தன்மையா சொன்னதுக்கே அந்த மனுசனால ஏத்துக்க முடியலை. நான் என்ன சொன்னேன்னு கூட தெரியாமலே அந்த பையனோட அம்மா என்னோட குணத்தை தப்பா பேசுறாங்க. இப்படி இருக்கப்போ நான் அந்த வீட்டுக்கு கல்யாணம் பண்ணி போயிருந்தால் சந்தோசமா இருந்திருப்பேனாமா?" என்று கேட்கும் மகளின் கேள்விக்கு பதில் பேச இயலாது தவித்து தான் போனார்.
"அப்படி கேளு அக்கா, அந்த ஆளு மூஞ்சியே சரியில்லை. உர்ருனு உர்ராங்குட்டான் மாதிரி இருக்கான். அக்காவே சரினு சொல்லிருந்தாலும் நான் வேண்டாம்னு சொல்லிருப்பேன். என் பூ மாதிரி அக்காவுக்கு அவன் செட்டே ஆகமாட்டான். சொட்டை தலையன்." என்று வரிந்துக் கட்டிக் கொண்டு கூறினாள் யாழினி.
அவளது கூற்றைக் கண்டு மென்னகை புரிந்த பூவினியோ, "யாழி இப்படி எல்லாம் சொல்லக்கூடாதுடா. அதுவும் ஒருத்தரோட உருவத்தை வச்சு கேலி பண்ணக் கூடாது."
"அக்கா இவனை மாதிரி கெட்டவங்களை கேலி பண்ணலாம் தப்பில்லை." என்று விடாப்பிடியாக கூறியவள், தன் அன்னையை பார்த்து, "ம்மா ஏன் இப்படி சீரியல் அம்மா மாதிரி அழுமூஞ்சியா இருக்கா, நீ வேணா பாரு அக்காவை கட்டிக்க போற ராஜகுமாரன் சும்மா கில்லி மாதிரி வந்து நிப்பாரு." என்று கண்ணடிக்க, அவளது தலையில் செல்லமாக தட்டினாள் பூவினி.
"என்னடி யாழி நேத்து நைட் கில்லி படம் பார்த்தியா?"
"ஆஹான் அப்போ தனலட்சுமியை தானாக்கா ஹீரோ தேடி வரனும். அதான் அப்பா இந்த தனலட்சுமி தொல்லை தாங்க முடியாமல் மேல போய்ட்டாரே" என்று கைகளை மேலே காட்டியதில் தீயாய் முறைத்த தனலட்சுமியோ தன் சேலையை மடித்துக் கட்டியவர் அவளை நோக்கி வர,
"அய்யோ அம்மா பத்ரகாளியா மாறிட்டாங்க ஐ அம் எஸ்கேப்" என்றவள் அங்கிருந்து ஓட்டம் பிடித்தாள்.
"ஏய் நில்லுடி சின்ன கழுதை. என்ன பேச்சு பேசுற?" என்று அம்மா ஒருபுறம் துரத்த, இருவரையும் கண்டு வாய்விட்டு சிரித்தாள் பூவினி. அதுவரை அங்கிருந்த கவலைகள் எல்லாம் ஒரு நொடியில் மறைந்துவிட, ஒரு சுமூகமான சூழல் உருவானது.
அவள் பூவினி. அப்பா அம்மா தங்கை என்ற அழகிய குடும்பம் தான் அவளுடையது. எல்லாம் நன்றாக செல்லும் வேளையில் பூவினியின் பதினேழாம் வயதில் அவளது தந்தை மாராடைப்பால் இறந்து விட, அன்றிலிருந்து குடும்பத்தை காக்கும் பொறுப்பு அவளுடையதானது. தன்னைவிட ஐந்து வயது இளையவளான யாழினிக்கு ஒரு சிறந்த அக்காவாக மட்டுமின்றி, வீட்டிற்கு தலைவனாகவும் மாறிப் போனாள்.
தன் கனவான மருத்துவ படிப்பை குடும்ப நிலையின் காரணமாக தொடர முடியாயமல் போனாலும் கூட, பன்னிரண்டாம் வகுப்பில் அவள் எடுத்திருந்த நல்ல மதிப்பெண்களால், அரசு கலைக் கல்லூரியில் இடம் கிடைத்திருக்க, கல்லூரி முடிந்து வந்தவள் பகுதி நேர வேலை பார்த்தபடி, குடும்பத்தையும் வழிநடத்திக் கொண்டே விலங்கியல் படிப்பையும் முடித்திருந்தாள்.
அதன் பின்னர் தனியார் கல்லூரி ஒன்றில், ஆய்வக உதவியாளாராக வேலைப் பார்த்துக்கொண்டே தன் தங்கையை படிக்க வைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள் பூவினி. அவளது உலகம் இருவரை சார்ந்து மட்டுமே இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது, ஒன்று அவளது அன்னை, மற்றொன்று தன் தங்கை. எங்கு திருமணம் ஆகிச் சென்று விட்டாள் இருவரையும் பார்க்க இயலாது போய்விடுமோ என்ற பயமே அவள் திருமணத்தை தள்ளிப்போடுவதற்கு காரணமாக அமைந்தது.
அவளை பொறுத்த வரை காதல் மீது துளி நம்பிக்கையும் இல்லை. அவள் பார்த்து தெரிந்த வரை கல்யாணம் ஒரு சிறை வாசம் மட்டுமே. அங்கு ஆண்களுக்கு இருக்கும் உரிமை கூட பெண்ணிற்கு கிடையாது. ஆண்கள் தங்களது குடும்பத்தை பார்ப்பது போல பெண்கள் தன் குடும்பத்தை பார்த்துக்கொள்ள அனுமதியில்லை. என்பதே அவள் திருமணத்தை வெறுக்கக் காரணம்.
காரணம் காரியம் எதுவுமின்றி எதுவும் நடப்பதில்லை, இவள் வேண்டாம் என்று சொன்னாலும் இவளை விடாமல் மணக்கும் மணாளன் வரும் போது பூவினியின் நிலை என்னவோ?
புதிதாக கட்டப்பட்ட அளவான அறைகள் கொண்ட வீடு அது. பட்டு பாவடை அணிந்தபடி ஓடிக் கொண்டிருந்தாள் மூன்று வயது சிறுமி ஆராதனா. அவளை துரத்திக் கொண்டிருந்தான் அவளின் தமையன் அகனியன்.
"மாது, எல்லாம் ரெடியா? பிரபா ரெடியாகிட்டானானு பாரு?" என்று குரல் எழுப்பிக் கொண்டே அங்கு வந்தார் மாதுளாவின் அன்னை தாமரை.
"அம்மா ஆருவை அனுப்பி பார்க்க சொல்லுங்கமா. நான் தலை சீவிட்டு இருக்கேன்." என்பவளை தலையில் அடிக்காத குறையாக பார்த்தவர்,
"உன் தம்பிக்கு தான்டி பொண்ணு பார்க்க போறோம். உனக்கு இல்லை. எம்புட்டு நேரமா தான் ரெடியாகுவா?" என்று கூறிக்கொண்டே தன் மகனின் அறை நோக்கி சென்றார் தாமரை.
அறையில் மெரூன் நிற ஃபார்மல்ஸ் சர்ட்டில், அலையலையான தன் கேசத்தை கைகளால் கோதிவிட்டு, தனது தாடியை தன்விரல்களால் நீவியவன், தன் கூரியவிழிகளால் கண்ணாடியில் தன்னை ஒருபுறம் பார்த்துக் கொண்டவன், "பராவயில்லையே இது தான் கல்யாண கலையோ?" என்று கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே கதவு தட்டப்பட்டது.
"பிரபா ரெடியாகிட்டியாடா?" என்று கேட்கும் தன் அம்மாவின் குரல் கேட்டதுமே மென்னகை ஒன்றை உதிர்த்துக் கொண்டே கதவை திறந்துக் கொண்டு வெளியே வந்தான் பிரபஞ்சன்.
தன் மகனை கண்டதும் அகம் மகிழ்ந்து தான் போன தாமரையோ, கைகளை நெட்டி முறித்து திரிஷ்டி கழித்தபடி "என் மகனுக்கு எந்த கண்ணும் படக்கூடாது." என்று மனதார கூறியவர் வாஞ்சையோடு பார்க்க.
"அம்மா உங்க கண்ணுக்கு எப்போதுமே நான் அழகு தான்." என்று கூறிக்கொண்டே அவன் சிரித்ததில் அவனது கன்னத்தின் ஓரம் சிறு குழி விழுக, ஓடிவந்த ஆராதனாவோ, "மாமா" என்று தாவியவள் அவனது கன்னத்தின் மீதே முத்தம் பதித்தாள்.
அவளை தூக்கி ஒரு சுற்று சுற்றியவன், "என் சின்ன பொண்ணு? பட்டுப்பாவடையில சும்மா கலக்குறீங்க போங்க" என்று கண் சிமிட்டியவன் அவளது கன்னம் பிடித்து செல்லம் கொஞ்சினான்.
தன் பிஞ்சு விரல்களால் தன் மாமனின் கன்னம் ஏந்திய ஆரூவோ, "என் மாமாவும் இன்னைக்கு ரொம்ப அழகா இருக்கு" என்று அவனைப் போன்றே செல்லம் கொஞ்சிக் கூறினாள்.
"போதும் போதும் தாய்மாமாவும் மருமகளோட பாசப்பிணைப்பும் கொஞ்சம் ஓவரால்ல இருக்கு. ஏன்டி ஆரூ அம்மா எப்படி இருக்கேனு சொல்லவே இல்லையே?" என்று மாதுளா கேட்டதுமே அவளை மேலிருந்து கீழ்வரை பார்த்தாள் குழந்தை.
"ஏன்டி இப்படி பார்க்குற? அம்மா அவ்ளோ அழகா இருக்கேனா?"
"ம்மா எப்படி பார்த்தாலும் கொஞ்சம் சுமாரா தான்மா இருக்க." என்று ஆரூ சொன்னதும் தான் தாமதம் அவளது பேச்சைக் கேட்டு அனைவரும் சிரிக்க, மாதுளாவோ கோபத்தோடு பார்த்தாள்.
"அடிங்கு குட்டி பிசாசு. நீயும் உங்க அப்பனை மாதிரியே பேச பழகிட்ட" என்று குழந்தையை அதட்டினாள் மாதுளா.
"அக்கா சின்ன பொண்ணு அவளையே திட்டுற?" என்று அவன் கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே அங்கு வந்தார் மாதுளாவின் கணவன் விதுரன்.
"சின்ன புள்ளைங்களுக்கு பொய் சொல்லவராதுடி மாதுமா." என்று அவர் கூறியதுமே மாதுளா முறைக்க, 'அய்யய்யோ முறைக்குறாளே. டேய் விதுரா உனக்கு இந்த நாக்குல தான்டா சனி' என்று நினைத்துக் கொண்டே "சரி சரி வண்டி வந்திடுச்சு. மாமா எல்லாரும் வண்டில வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்காங்க. சீக்கிரம் வாங்க." என்று ஒரு வழியாக பேச்சை மாற்றியவன் அங்கு ஓரமாக நின்றிருந்த தன் மகனை பார்த்து, "வாடா அகன் நம்ம போவோம்." என்று கையோடு அவனை அழைத்துக் கொண்டே சென்றான்.
"பார்த்தியாடா உங்க மாமாக்கு இருக்க கொழுப்பை" என்று தன் தம்பியிடம் கூறி சலித்துக் கொண்டாள் மாதுளா.
"சரி சரி விடுக்கா. பார்த்துக்கலாம்" என்றவன் ஆரூவை தூக்கிக் கொண்டு வெளியே செல்ல, தனது இருசக்கர வாகனத்தை தயார் நிலையில் வைத்திருந்தான் பிரபஞ்சனின் நண்பன் குமரன்.
"என் நண்பனோட நிச்சயத்துக்கு நான் இல்லைனா எப்படி?" என்று கண்ணடிக்க, "இவன் திருந்தவே மாட்டான்" என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டான் பிரபஞ்சன்.
காரில் அனைவரும் ஏறியதுமே இடம் பத்தாமல் போக, பிரபஞ்சனோ, நான் குமரன் கூட பைக்ல வரேன். நீங்க காருல முன்னாடி போங்க மாமா" என்று கூறிக்கொண்டே அவனின் பைக்கில் ஏறிக்கொண்டான்.
"பார்த்தியா மச்சான், நான் மட்டும் வரலைனா கல்யாண மாப்பிள்ளை நீ எப்படி போயிருப்ப? உனக்காக என் பொண்டாட்டி கால்ல விழாத குறையா ஓடி வந்திருக்கேன் தெரியுமா" என்று எதையோ சாதித்தவன் போல வானத்தை பார்த்து கைகளை கட்டிக் கொண்டு அவன் கூறியதில்,
"என்னடா மேய்க்குறது எருமை, இதுல உனக்கென்னடா பெருமை. நீ வரலைனா நான் பாட்டுக்கு என் வண்டில கிளம்பி போய்ட்டே இருப்பேன்டா. கொஞ்சம் வண்டியை எடுக்கிறியா? இல்லை இறங்கி என் வண்டில வரட்டுமா?" என்று அவனது முதுகில் ஒரு அடி போட்டுக் கொண்டே கூறியதில் அலறியவனோ
"டேய் மச்சான் அதுக்கு ஏன்டா என்னை அடிக்குற? வலிக்குதுடா, அப்புறம் அழுதுடுவேன்." என்று வடிவேலு பாணியில் அவன் கூறியதுமே சிரித்தான் பிரபஞ்சன்.
"அடிச்சதும் இல்லாமல் சிரிக்கவா செய்யுற? பாரு நீயும் என்னை மாதிரி கல்யாணம் பண்ணி பொண்டாட்டி கையால அடிவாங்குவல்ல அப்போ தெரியும்." என்றவனது இடுப்பை கிள்ளியவனோ,
"டேய் சாபம் விட்டது போதும் ரோட்டை பார்த்து வண்டியை ஓட்டு" என்றவன் கல்யாண கனவில் மூழ்க, குமரனோ வண்டியை ஓட்டத் தொடங்கியிருந்தான்.
அவன் பிரபஞ்சன். இருபத்தி ஒன்பது வயது நிரம்பிய இளைஞன். அம்மா தாமரை வீட்டை கனிவோடு பார்த்துக்கொள்ளும் இல்லதரசி, அப்பா தனஞ்செயன் சிறுவயதிலிருந்து அரும்பாடுபட்டு மூன்று குழந்தைகளையும் வளர்த்தவரை தற்போது நன்கு பார்த்துக் கொள்கிறான் பிரபஞ்சன்.
தாமரை, தனஞ்செயன் தம்பதிகளுக்கு மூன்று குழந்தைகள். மூத்தவள் மாதுளா அவனின் கணவன் விதுரன் இருவருக்கும் இரண்டு குழந்தைகள் மூத்தவன் அகனியன், கடைக்குட்டி ஆராதனா. இரண்டாவது மகன் தான் பிரபஞ்சன். மூன்றாவது மகன் தென்னவன் சென்னையில் மூன்றாம் ஆண்டு பொறியியல் படிக்கிறான். அவனது படிப்பு செலவு, குடும்ப செலவு, சொந்த வீடு என ஒரே ஆளாக அனைத்தையும் சிறப்பாக பார்த்துக் கொண்டிருப்பவன் பிரபஞ்சனே.
பத்தாம் வகுப்பு முடித்ததுமே பாலிடெக்னிக்கில் சேர்ந்தவன் மூன்று வருட டிப்ளமோ மெக்கானிக்கல் இன்ஜினியரிங் படிப்பை முடித்தவன் தனியார் நிறுவனம் ஒன்றில் வேலை பார்க்கிறான். தன் அயராத உழைப்பின் காரணமாக மூன்று வருடம் துபாயில் வேலை பார்த்துக் கொண்டே தன் கனவான சொந்த வீட்டையும் கட்டி முடித்திருந்தவன் இலட்சியம் நிறைவேறும் வரை தன் திருமணத்தை தவிர்த்திருந்தான்.
இப்போது கூட பெண்ணின் முகத்தைக் கூட காணாமல் தன் அன்னையின் ஒரு சொல்லிற்காக சென்றுக் கொண்டிருக்கிறான். அவனை பொறுத்த வரை காதல் மிக அழகான ஒன்று. தன் குடும்ப சூழலால் காதலிக்க இயலாது போனாலும் கூட, தன்னை நம்பி வரும் பெண்ணவளை காதலால் திளைக்க செய்திட வேண்டும் என்று பல கனவுகளை சுமந்துக் கொண்டு சென்றிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
அரை மணி நேரத்தில் மணப்பெண்ணின் வீட்டை வந்தடைந்தனர். அவர்கள் வந்து இறங்கியதுமே, பெண்ணின் பெற்றோர் அனைவரையும் வரவேற்று உள்ளே அழைத்து செல்ல, குமரனோடு வந்திறங்கிய பிரபஞ்சனையும் வரவேற்று உள்ளே அழைத்துச் சென்று அமர வைத்தனர்.
"டேய் மச்சான் வரவேற்பே பலமா இருக்குடா?" என்று அவனின் காதோரம் கிசுகிசுத்தான் குமரன்.
"கொஞ்சம் அமைதியா இருடா." என்றவன் அவனிடம் பேசிக்கொண்டே அனைவரையும் பார்த்து புன்னகை பூத்தான்.
"ஜாதகம் நல்லா பொருந்தியிருக்கு. இரண்டு வீட்டுக்குமே ஒருத்தரை ஒருத்தர் பிடிச்சிருக்கு. இன்னைக்கே தட்டு மாத்தி நிச்சயமும் பண்ணிடுவோமே." என்று தாமரை சிரித்துக் கொண்டே கூற,
"ஆமாங்க சம்மந்தி. உங்ககிட்ட சொல்றதுக்கென்ன பையனை பத்தி விசாரிச்சதுல எல்லாரும் ஆஹா ஓஹோனு புகழ்ந்துட்டாங்க. எங்களுக்கும் ரொம்ப நிறைவா இருக்கு." என்று பெரும் உவகையோடு அவர்கள் கூறியதில், அதைக்கேட்ட தாமரை தனஞ்செயனுக்கும் தன் மகனை எண்ணி பெருமிதம் நிரம்ப தான் செய்தது.
"மச்சான் லேட்டா வந்தாலும் லேட்டஸ்டா வந்த மாதிரி கல்யாணமும் இப்போவே முடிச்சுடுவாங்க போலயே" என்று கண்ணடிக்க,
மென்னகை ஒன்றை உதிர்த்தவன், "டேய் போதும் போதும்டா. வாயை மூடு" என்று அவன் காதோரம் கூறினாலும் அவனது அதரங்கள் புன்முறுவல் பூத்தபடியே இருந்தது.
"என்ன தம்பி, என்ன சொல்றாரு எங்க மாப்பிள்ளை" என்று பெண்ணின் தந்தை இருவரது செயலையும் கண்டு கேட்டார் குணமாக.
"அது ஒன்னும் இல்லை அங்கிள். நீங்களே பேசிட்டு இருக்கீங்களே பொண்ணு எப்போ வருவாங்கனு கேட்குறான்." என்று சரியான நேரத்தில் குமரன் அவனை வாரிட.
"உன்னை கூப்பிட்டு வந்த பாவத்துக்கு உன்னால என்ன பண்ண முடியுமோ அதை சிறப்பா பண்ணிட்டல்லடா' என்று தீயாய் அவன் முறைக்க, "எஸ் நண்பன்னா சும்மாவா." என்று தன் முப்பத்திரண்டு பல்லையும் காட்டினான் குமரன்.
"உன்னை வந்து வெச்சுக்கிறேன்" என்று பல்லைக் கடித்தபடி அங்கிருந்தவர்களைப் பார்த்து, வலுக்கட்டாயமாக சிரிப்பொன்றை உதிர்த்தான்.
"மரகதம் பவித்ராவை அழைச்சுட்டு வாமா" என்று தன் மனைவியிடம் கூற, அவரோ "சரிங்க" என்று கூறிக்கொண்டே மணப்பெண்ணை அழைத்து வந்தார்.
அவ்விடம் வந்த பவித்ரா அனைவரையும் பார்த்து வணக்கம் வைக்கவும், எதேச்சையாக அவளை பார்ப்பது போல நிமிர்ந்து பார்த்த பிரபஞ்சனோ அதிர்ச்சியில் தன் கண்களை விரிக்கவும் சரியாக இருந்தது.
கருத்துக்களை பதிவு செய்ய,
pommutamilnovels.com
வெய்யோனின் வெண்கதிர்கள் பரந்து விரிந்திடும் காலை வேளைதனில், பச்சை நிற பட்டுச்சேலையில், முகத்தில் எந்த வித ஒப்பனைகளும் இன்றி சிறிய கண்கள், அளவான நாசி, சிறு இதழ், சற்று பூசிய தேகம், இடைவரை அல்லாது சற்று குறைந்த அடர்த்தியான கூந்தல், மாநிறத்தேகம் என நாம் அன்றாடம் பார்க்கும் அண்டைவீட்டு பெண் என்ற தோற்றத்தில் வீட்டின் பின்புறம் தனது கைகளைக் குறுக்காக கட்டியப்படி, நின்றிருந்தாள் அவள். அங்கிருந்த வேப்பமரம் காற்றுக்கு அசைந்தாடியதில் அவளது குடை ஜிமிக்கியும் உடன் ஆடிக் கொண்டிருந்தது. இதமாய் அவளது மேனித்தொட்டு தென்றல் ஒரு புறம் தீண்டிக் கொண்டே இருக்க, அவளையே பார்த்தபடி நின்றிருந்தான் அவன்.
"தனியா பேசலாம்னு சொல்லிட்டு இப்படி அமைதியாவே இருந்தா எப்படி?" என்று அந்த அமைதியை கலைக்கும் வண்ணம் பேசினான் அவளைப் பெண் பார்க்க வந்தவன்.
அவளும் தன் விருப்பத்தை முன் மொழிய, அடுத்த பத்தாவது நிமிடம் கோபமாக வந்தவன் முகப்பு அறையில் வீற்றிருந்த தன் பெற்றோர்களை பார்த்து, "அம்மா அப்பா. நீங்க சொன்னீங்கனு தான் பொண்ணு பார்க்க வந்தேன். ஆனால் வந்தது தப்புனு ஒரு நிமிசத்துல இந்த பொண்ணு நிரூபிச்சுட்டாள். கிளம்புங்கமா இந்த பொண்ணு நம்ம குடும்பத்துக்கு ஏத்த பொண்ணு இல்லை." என்று வார்த்தைகளை உமிழ்ந்தான்.
அவனது கோபத்தையும், பேச்சையும் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்த பூவினியின் தாய் தனலட்சுமியோ, "என்னாச்சுங்க. என் பொண்ணு ரொம்ப அமைதியானவ மட்டும் இல்லை, ரொம்ப பொறுப்பான பொண்ணு, அப்பா இல்லாத குறையே இல்லாமல் தன் தங்கச்சியை படிக்க வைக்குற குணவதிங்க. அவளை புருஞ்சுக்காமல் இப்படி அபாண்டமா பழி போடுறீங்களே" என்று தாயின் உள்ளம் பதறித் துடித்தது.
"போதும்ங்க உங்க பொண்ணு பெருமை. என் பையனே வேண்டாம்னு சொல்றானா அப்போவே தெரிய வேண்டாம் உங்க பொண்ணோட லட்சணத்தை." என்று தன் மகனுக்காக வக்காலத்து வாங்கினார் அவனின் அன்னை.
அவர்கள் பேசுவதை பொறுமையாக உள்ளிருந்து கேட்ட யாழினிக்கே கோபம் தலைக்கேற, " எங்க அக்காவை பத்தி பேச நீங்க யாருங்க?" என்று கேட்டேவிட்டாள்.
"மூத்த பொண்ணு ஊமை ஊரைக்கெடுக்கும்னா, சின்னது என்ன அடங்காப்பிடாரியால்லஇருக்கு" என்று கூறியவர் முகத்தை ஒரு வெட்டு வெட்ட, அதைகண்டு யாழினிக்கோ கடுப்பானது.
அதுவரை அமைதியாக இருந்த பூவினியோ அதற்கும் மேல் தன் பொறுமையை இழந்தவள், "போதும் பொண்ணு தான் பார்க்க வந்திருக்கீங்க, அதுக்கு மேல என்னை பத்தியோ, என் தங்கையை பத்தியோ பேசுற உரிமை உங்களுக்கு இல்லைங்க. இங்க இருந்து கிளம்புங்க" என்று வாசலை நோக்கி தன் கைகளைக் காட்டினாள்.
"போறேன்டியம்மா." என்று நெட்டி முறித்தவர் தன் கணவன் மற்றும் மகனைப் பார்த்து "ரொம்ப திமிரு பிடிச்ச பொண்ணா இருப்பா போல. நல்லவேளை கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே பொண்ணை பத்தி தெரிஞ்சுதே. வாங்க, வாங்க மொதல்ல இங்க இருந்து கிளம்புவோம்." என்று கூறிக்கொண்டே தான் கொண்டு வந்த பழத்தட்டையும், பூவையும் கையோடு எடுத்துச் சென்றார்.
அவர்கள் சென்றதுமே தன் தலையில் கைவைத்து பொத்தென்று தரையில் அமர்ந்த தனலட்சுமியோ தன் இரு மகள்களையும் மாறி மாறி பார்த்தவர் 'இதுங்க இரண்டு பேரையும் வச்சுட்டு நான் என்ன பண்ணப்போறேனு தெரியலையே' என்ற கவலையில் ஆழ்ந்தவர்,"ஏன்டி என்னடி சொல்லி வச்ச? ஏன் இப்படி பேசிட்டு போறாங்க?" என்று தலையில் அடிக்காத குறையாய் கேட்க,
அவரது இரண்டாவது மகள் யாழினியோ, "ஏம்மா அக்கா என்ன சொல்லிருக்கும்னு தெரியாத மாதிரியே கேட்குற? கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் உன்னையும் என்னையும் கூட வெச்சு பார்த்துப்பனு சொல்லியிருப்பா? அதான் நாலாவதா வந்த வரனும் இப்படி ஓடி போய்டுச்சு" என்று அம்மா சுட்டு வைத்த பஜ்ஜியை மென்றுக் கொண்டே கூறுபவளை, தனலட்சுமி தீயாய் முறைக்க அவரின் முறைப்பில் கப்சிப்பென்று வாயை மூடிக் கொண்டாள் யாழினி.
பூவினியோ தனக்கும் இதற்கும் எந்த சம்மந்தமே இல்லாதது போல பாவனையில் தான் அணிந்திருந்த ஜிமிக்கியை கழற்றிக் கொண்டிருந்தாள்.
கீழே இருந்து எழுந்துக் கொண்ட தனலட்சுமியோ, தனது பின்னலிட்ட ஜடையை கொண்டையாக போட்டுக் கொண்டு தன் மகளை நோக்கி வந்தவர் அவளது கைகளை பிடித்து,
"ஏம்மா பூ ஏன் இப்படி பண்ற? உன்னையும் யாழினியையும் நல்லபடியா கரை சேத்துன தானாடி எனக்கு நிம்மதியே. இருபத்தி நாலு வயசாகுதுடி உனக்கு. உன்னோட படிச்ச புள்ளைங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி குழந்தை குட்டிங்கனு சந்தோசமா இருக்கிறது பார்க்கிறப்போ ஒரு தாயா எனக்கு ஆசை இருக்காதா?" என்று தன் ஆதங்கத்தை கூறினார் மென்மையாக.
"அம்மா ஒரு விசயத்தை யோசிச்சு பார்த்தியா? நான் என்னோட விருப்பத்தை தன்மையா சொன்னதுக்கே அந்த மனுசனால ஏத்துக்க முடியலை. நான் என்ன சொன்னேன்னு கூட தெரியாமலே அந்த பையனோட அம்மா என்னோட குணத்தை தப்பா பேசுறாங்க. இப்படி இருக்கப்போ நான் அந்த வீட்டுக்கு கல்யாணம் பண்ணி போயிருந்தால் சந்தோசமா இருந்திருப்பேனாமா?" என்று கேட்கும் மகளின் கேள்விக்கு பதில் பேச இயலாது தவித்து தான் போனார்.
"அப்படி கேளு அக்கா, அந்த ஆளு மூஞ்சியே சரியில்லை. உர்ருனு உர்ராங்குட்டான் மாதிரி இருக்கான். அக்காவே சரினு சொல்லிருந்தாலும் நான் வேண்டாம்னு சொல்லிருப்பேன். என் பூ மாதிரி அக்காவுக்கு அவன் செட்டே ஆகமாட்டான். சொட்டை தலையன்." என்று வரிந்துக் கட்டிக் கொண்டு கூறினாள் யாழினி.
அவளது கூற்றைக் கண்டு மென்னகை புரிந்த பூவினியோ, "யாழி இப்படி எல்லாம் சொல்லக்கூடாதுடா. அதுவும் ஒருத்தரோட உருவத்தை வச்சு கேலி பண்ணக் கூடாது."
"அக்கா இவனை மாதிரி கெட்டவங்களை கேலி பண்ணலாம் தப்பில்லை." என்று விடாப்பிடியாக கூறியவள், தன் அன்னையை பார்த்து, "ம்மா ஏன் இப்படி சீரியல் அம்மா மாதிரி அழுமூஞ்சியா இருக்கா, நீ வேணா பாரு அக்காவை கட்டிக்க போற ராஜகுமாரன் சும்மா கில்லி மாதிரி வந்து நிப்பாரு." என்று கண்ணடிக்க, அவளது தலையில் செல்லமாக தட்டினாள் பூவினி.
"என்னடி யாழி நேத்து நைட் கில்லி படம் பார்த்தியா?"
"ஆஹான் அப்போ தனலட்சுமியை தானாக்கா ஹீரோ தேடி வரனும். அதான் அப்பா இந்த தனலட்சுமி தொல்லை தாங்க முடியாமல் மேல போய்ட்டாரே" என்று கைகளை மேலே காட்டியதில் தீயாய் முறைத்த தனலட்சுமியோ தன் சேலையை மடித்துக் கட்டியவர் அவளை நோக்கி வர,
"அய்யோ அம்மா பத்ரகாளியா மாறிட்டாங்க ஐ அம் எஸ்கேப்" என்றவள் அங்கிருந்து ஓட்டம் பிடித்தாள்.
"ஏய் நில்லுடி சின்ன கழுதை. என்ன பேச்சு பேசுற?" என்று அம்மா ஒருபுறம் துரத்த, இருவரையும் கண்டு வாய்விட்டு சிரித்தாள் பூவினி. அதுவரை அங்கிருந்த கவலைகள் எல்லாம் ஒரு நொடியில் மறைந்துவிட, ஒரு சுமூகமான சூழல் உருவானது.
அவள் பூவினி. அப்பா அம்மா தங்கை என்ற அழகிய குடும்பம் தான் அவளுடையது. எல்லாம் நன்றாக செல்லும் வேளையில் பூவினியின் பதினேழாம் வயதில் அவளது தந்தை மாராடைப்பால் இறந்து விட, அன்றிலிருந்து குடும்பத்தை காக்கும் பொறுப்பு அவளுடையதானது. தன்னைவிட ஐந்து வயது இளையவளான யாழினிக்கு ஒரு சிறந்த அக்காவாக மட்டுமின்றி, வீட்டிற்கு தலைவனாகவும் மாறிப் போனாள்.
தன் கனவான மருத்துவ படிப்பை குடும்ப நிலையின் காரணமாக தொடர முடியாயமல் போனாலும் கூட, பன்னிரண்டாம் வகுப்பில் அவள் எடுத்திருந்த நல்ல மதிப்பெண்களால், அரசு கலைக் கல்லூரியில் இடம் கிடைத்திருக்க, கல்லூரி முடிந்து வந்தவள் பகுதி நேர வேலை பார்த்தபடி, குடும்பத்தையும் வழிநடத்திக் கொண்டே விலங்கியல் படிப்பையும் முடித்திருந்தாள்.
அதன் பின்னர் தனியார் கல்லூரி ஒன்றில், ஆய்வக உதவியாளாராக வேலைப் பார்த்துக்கொண்டே தன் தங்கையை படிக்க வைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள் பூவினி. அவளது உலகம் இருவரை சார்ந்து மட்டுமே இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது, ஒன்று அவளது அன்னை, மற்றொன்று தன் தங்கை. எங்கு திருமணம் ஆகிச் சென்று விட்டாள் இருவரையும் பார்க்க இயலாது போய்விடுமோ என்ற பயமே அவள் திருமணத்தை தள்ளிப்போடுவதற்கு காரணமாக அமைந்தது.
அவளை பொறுத்த வரை காதல் மீது துளி நம்பிக்கையும் இல்லை. அவள் பார்த்து தெரிந்த வரை கல்யாணம் ஒரு சிறை வாசம் மட்டுமே. அங்கு ஆண்களுக்கு இருக்கும் உரிமை கூட பெண்ணிற்கு கிடையாது. ஆண்கள் தங்களது குடும்பத்தை பார்ப்பது போல பெண்கள் தன் குடும்பத்தை பார்த்துக்கொள்ள அனுமதியில்லை. என்பதே அவள் திருமணத்தை வெறுக்கக் காரணம்.
காரணம் காரியம் எதுவுமின்றி எதுவும் நடப்பதில்லை, இவள் வேண்டாம் என்று சொன்னாலும் இவளை விடாமல் மணக்கும் மணாளன் வரும் போது பூவினியின் நிலை என்னவோ?
புதிதாக கட்டப்பட்ட அளவான அறைகள் கொண்ட வீடு அது. பட்டு பாவடை அணிந்தபடி ஓடிக் கொண்டிருந்தாள் மூன்று வயது சிறுமி ஆராதனா. அவளை துரத்திக் கொண்டிருந்தான் அவளின் தமையன் அகனியன்.
"மாது, எல்லாம் ரெடியா? பிரபா ரெடியாகிட்டானானு பாரு?" என்று குரல் எழுப்பிக் கொண்டே அங்கு வந்தார் மாதுளாவின் அன்னை தாமரை.
"அம்மா ஆருவை அனுப்பி பார்க்க சொல்லுங்கமா. நான் தலை சீவிட்டு இருக்கேன்." என்பவளை தலையில் அடிக்காத குறையாக பார்த்தவர்,
"உன் தம்பிக்கு தான்டி பொண்ணு பார்க்க போறோம். உனக்கு இல்லை. எம்புட்டு நேரமா தான் ரெடியாகுவா?" என்று கூறிக்கொண்டே தன் மகனின் அறை நோக்கி சென்றார் தாமரை.
அறையில் மெரூன் நிற ஃபார்மல்ஸ் சர்ட்டில், அலையலையான தன் கேசத்தை கைகளால் கோதிவிட்டு, தனது தாடியை தன்விரல்களால் நீவியவன், தன் கூரியவிழிகளால் கண்ணாடியில் தன்னை ஒருபுறம் பார்த்துக் கொண்டவன், "பராவயில்லையே இது தான் கல்யாண கலையோ?" என்று கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே கதவு தட்டப்பட்டது.
"பிரபா ரெடியாகிட்டியாடா?" என்று கேட்கும் தன் அம்மாவின் குரல் கேட்டதுமே மென்னகை ஒன்றை உதிர்த்துக் கொண்டே கதவை திறந்துக் கொண்டு வெளியே வந்தான் பிரபஞ்சன்.
தன் மகனை கண்டதும் அகம் மகிழ்ந்து தான் போன தாமரையோ, கைகளை நெட்டி முறித்து திரிஷ்டி கழித்தபடி "என் மகனுக்கு எந்த கண்ணும் படக்கூடாது." என்று மனதார கூறியவர் வாஞ்சையோடு பார்க்க.
"அம்மா உங்க கண்ணுக்கு எப்போதுமே நான் அழகு தான்." என்று கூறிக்கொண்டே அவன் சிரித்ததில் அவனது கன்னத்தின் ஓரம் சிறு குழி விழுக, ஓடிவந்த ஆராதனாவோ, "மாமா" என்று தாவியவள் அவனது கன்னத்தின் மீதே முத்தம் பதித்தாள்.
அவளை தூக்கி ஒரு சுற்று சுற்றியவன், "என் சின்ன பொண்ணு? பட்டுப்பாவடையில சும்மா கலக்குறீங்க போங்க" என்று கண் சிமிட்டியவன் அவளது கன்னம் பிடித்து செல்லம் கொஞ்சினான்.
தன் பிஞ்சு விரல்களால் தன் மாமனின் கன்னம் ஏந்திய ஆரூவோ, "என் மாமாவும் இன்னைக்கு ரொம்ப அழகா இருக்கு" என்று அவனைப் போன்றே செல்லம் கொஞ்சிக் கூறினாள்.
"போதும் போதும் தாய்மாமாவும் மருமகளோட பாசப்பிணைப்பும் கொஞ்சம் ஓவரால்ல இருக்கு. ஏன்டி ஆரூ அம்மா எப்படி இருக்கேனு சொல்லவே இல்லையே?" என்று மாதுளா கேட்டதுமே அவளை மேலிருந்து கீழ்வரை பார்த்தாள் குழந்தை.
"ஏன்டி இப்படி பார்க்குற? அம்மா அவ்ளோ அழகா இருக்கேனா?"
"ம்மா எப்படி பார்த்தாலும் கொஞ்சம் சுமாரா தான்மா இருக்க." என்று ஆரூ சொன்னதும் தான் தாமதம் அவளது பேச்சைக் கேட்டு அனைவரும் சிரிக்க, மாதுளாவோ கோபத்தோடு பார்த்தாள்.
"அடிங்கு குட்டி பிசாசு. நீயும் உங்க அப்பனை மாதிரியே பேச பழகிட்ட" என்று குழந்தையை அதட்டினாள் மாதுளா.
"அக்கா சின்ன பொண்ணு அவளையே திட்டுற?" என்று அவன் கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே அங்கு வந்தார் மாதுளாவின் கணவன் விதுரன்.
"சின்ன புள்ளைங்களுக்கு பொய் சொல்லவராதுடி மாதுமா." என்று அவர் கூறியதுமே மாதுளா முறைக்க, 'அய்யய்யோ முறைக்குறாளே. டேய் விதுரா உனக்கு இந்த நாக்குல தான்டா சனி' என்று நினைத்துக் கொண்டே "சரி சரி வண்டி வந்திடுச்சு. மாமா எல்லாரும் வண்டில வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்காங்க. சீக்கிரம் வாங்க." என்று ஒரு வழியாக பேச்சை மாற்றியவன் அங்கு ஓரமாக நின்றிருந்த தன் மகனை பார்த்து, "வாடா அகன் நம்ம போவோம்." என்று கையோடு அவனை அழைத்துக் கொண்டே சென்றான்.
"பார்த்தியாடா உங்க மாமாக்கு இருக்க கொழுப்பை" என்று தன் தம்பியிடம் கூறி சலித்துக் கொண்டாள் மாதுளா.
"சரி சரி விடுக்கா. பார்த்துக்கலாம்" என்றவன் ஆரூவை தூக்கிக் கொண்டு வெளியே செல்ல, தனது இருசக்கர வாகனத்தை தயார் நிலையில் வைத்திருந்தான் பிரபஞ்சனின் நண்பன் குமரன்.
"என் நண்பனோட நிச்சயத்துக்கு நான் இல்லைனா எப்படி?" என்று கண்ணடிக்க, "இவன் திருந்தவே மாட்டான்" என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டான் பிரபஞ்சன்.
காரில் அனைவரும் ஏறியதுமே இடம் பத்தாமல் போக, பிரபஞ்சனோ, நான் குமரன் கூட பைக்ல வரேன். நீங்க காருல முன்னாடி போங்க மாமா" என்று கூறிக்கொண்டே அவனின் பைக்கில் ஏறிக்கொண்டான்.
"பார்த்தியா மச்சான், நான் மட்டும் வரலைனா கல்யாண மாப்பிள்ளை நீ எப்படி போயிருப்ப? உனக்காக என் பொண்டாட்டி கால்ல விழாத குறையா ஓடி வந்திருக்கேன் தெரியுமா" என்று எதையோ சாதித்தவன் போல வானத்தை பார்த்து கைகளை கட்டிக் கொண்டு அவன் கூறியதில்,
"என்னடா மேய்க்குறது எருமை, இதுல உனக்கென்னடா பெருமை. நீ வரலைனா நான் பாட்டுக்கு என் வண்டில கிளம்பி போய்ட்டே இருப்பேன்டா. கொஞ்சம் வண்டியை எடுக்கிறியா? இல்லை இறங்கி என் வண்டில வரட்டுமா?" என்று அவனது முதுகில் ஒரு அடி போட்டுக் கொண்டே கூறியதில் அலறியவனோ
"டேய் மச்சான் அதுக்கு ஏன்டா என்னை அடிக்குற? வலிக்குதுடா, அப்புறம் அழுதுடுவேன்." என்று வடிவேலு பாணியில் அவன் கூறியதுமே சிரித்தான் பிரபஞ்சன்.
"அடிச்சதும் இல்லாமல் சிரிக்கவா செய்யுற? பாரு நீயும் என்னை மாதிரி கல்யாணம் பண்ணி பொண்டாட்டி கையால அடிவாங்குவல்ல அப்போ தெரியும்." என்றவனது இடுப்பை கிள்ளியவனோ,
"டேய் சாபம் விட்டது போதும் ரோட்டை பார்த்து வண்டியை ஓட்டு" என்றவன் கல்யாண கனவில் மூழ்க, குமரனோ வண்டியை ஓட்டத் தொடங்கியிருந்தான்.
அவன் பிரபஞ்சன். இருபத்தி ஒன்பது வயது நிரம்பிய இளைஞன். அம்மா தாமரை வீட்டை கனிவோடு பார்த்துக்கொள்ளும் இல்லதரசி, அப்பா தனஞ்செயன் சிறுவயதிலிருந்து அரும்பாடுபட்டு மூன்று குழந்தைகளையும் வளர்த்தவரை தற்போது நன்கு பார்த்துக் கொள்கிறான் பிரபஞ்சன்.
தாமரை, தனஞ்செயன் தம்பதிகளுக்கு மூன்று குழந்தைகள். மூத்தவள் மாதுளா அவனின் கணவன் விதுரன் இருவருக்கும் இரண்டு குழந்தைகள் மூத்தவன் அகனியன், கடைக்குட்டி ஆராதனா. இரண்டாவது மகன் தான் பிரபஞ்சன். மூன்றாவது மகன் தென்னவன் சென்னையில் மூன்றாம் ஆண்டு பொறியியல் படிக்கிறான். அவனது படிப்பு செலவு, குடும்ப செலவு, சொந்த வீடு என ஒரே ஆளாக அனைத்தையும் சிறப்பாக பார்த்துக் கொண்டிருப்பவன் பிரபஞ்சனே.
பத்தாம் வகுப்பு முடித்ததுமே பாலிடெக்னிக்கில் சேர்ந்தவன் மூன்று வருட டிப்ளமோ மெக்கானிக்கல் இன்ஜினியரிங் படிப்பை முடித்தவன் தனியார் நிறுவனம் ஒன்றில் வேலை பார்க்கிறான். தன் அயராத உழைப்பின் காரணமாக மூன்று வருடம் துபாயில் வேலை பார்த்துக் கொண்டே தன் கனவான சொந்த வீட்டையும் கட்டி முடித்திருந்தவன் இலட்சியம் நிறைவேறும் வரை தன் திருமணத்தை தவிர்த்திருந்தான்.
இப்போது கூட பெண்ணின் முகத்தைக் கூட காணாமல் தன் அன்னையின் ஒரு சொல்லிற்காக சென்றுக் கொண்டிருக்கிறான். அவனை பொறுத்த வரை காதல் மிக அழகான ஒன்று. தன் குடும்ப சூழலால் காதலிக்க இயலாது போனாலும் கூட, தன்னை நம்பி வரும் பெண்ணவளை காதலால் திளைக்க செய்திட வேண்டும் என்று பல கனவுகளை சுமந்துக் கொண்டு சென்றிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
அரை மணி நேரத்தில் மணப்பெண்ணின் வீட்டை வந்தடைந்தனர். அவர்கள் வந்து இறங்கியதுமே, பெண்ணின் பெற்றோர் அனைவரையும் வரவேற்று உள்ளே அழைத்து செல்ல, குமரனோடு வந்திறங்கிய பிரபஞ்சனையும் வரவேற்று உள்ளே அழைத்துச் சென்று அமர வைத்தனர்.
"டேய் மச்சான் வரவேற்பே பலமா இருக்குடா?" என்று அவனின் காதோரம் கிசுகிசுத்தான் குமரன்.
"கொஞ்சம் அமைதியா இருடா." என்றவன் அவனிடம் பேசிக்கொண்டே அனைவரையும் பார்த்து புன்னகை பூத்தான்.
"ஜாதகம் நல்லா பொருந்தியிருக்கு. இரண்டு வீட்டுக்குமே ஒருத்தரை ஒருத்தர் பிடிச்சிருக்கு. இன்னைக்கே தட்டு மாத்தி நிச்சயமும் பண்ணிடுவோமே." என்று தாமரை சிரித்துக் கொண்டே கூற,
"ஆமாங்க சம்மந்தி. உங்ககிட்ட சொல்றதுக்கென்ன பையனை பத்தி விசாரிச்சதுல எல்லாரும் ஆஹா ஓஹோனு புகழ்ந்துட்டாங்க. எங்களுக்கும் ரொம்ப நிறைவா இருக்கு." என்று பெரும் உவகையோடு அவர்கள் கூறியதில், அதைக்கேட்ட தாமரை தனஞ்செயனுக்கும் தன் மகனை எண்ணி பெருமிதம் நிரம்ப தான் செய்தது.
"மச்சான் லேட்டா வந்தாலும் லேட்டஸ்டா வந்த மாதிரி கல்யாணமும் இப்போவே முடிச்சுடுவாங்க போலயே" என்று கண்ணடிக்க,
மென்னகை ஒன்றை உதிர்த்தவன், "டேய் போதும் போதும்டா. வாயை மூடு" என்று அவன் காதோரம் கூறினாலும் அவனது அதரங்கள் புன்முறுவல் பூத்தபடியே இருந்தது.
"என்ன தம்பி, என்ன சொல்றாரு எங்க மாப்பிள்ளை" என்று பெண்ணின் தந்தை இருவரது செயலையும் கண்டு கேட்டார் குணமாக.
"அது ஒன்னும் இல்லை அங்கிள். நீங்களே பேசிட்டு இருக்கீங்களே பொண்ணு எப்போ வருவாங்கனு கேட்குறான்." என்று சரியான நேரத்தில் குமரன் அவனை வாரிட.
"உன்னை கூப்பிட்டு வந்த பாவத்துக்கு உன்னால என்ன பண்ண முடியுமோ அதை சிறப்பா பண்ணிட்டல்லடா' என்று தீயாய் அவன் முறைக்க, "எஸ் நண்பன்னா சும்மாவா." என்று தன் முப்பத்திரண்டு பல்லையும் காட்டினான் குமரன்.
"உன்னை வந்து வெச்சுக்கிறேன்" என்று பல்லைக் கடித்தபடி அங்கிருந்தவர்களைப் பார்த்து, வலுக்கட்டாயமாக சிரிப்பொன்றை உதிர்த்தான்.
"மரகதம் பவித்ராவை அழைச்சுட்டு வாமா" என்று தன் மனைவியிடம் கூற, அவரோ "சரிங்க" என்று கூறிக்கொண்டே மணப்பெண்ணை அழைத்து வந்தார்.
அவ்விடம் வந்த பவித்ரா அனைவரையும் பார்த்து வணக்கம் வைக்கவும், எதேச்சையாக அவளை பார்ப்பது போல நிமிர்ந்து பார்த்த பிரபஞ்சனோ அதிர்ச்சியில் தன் கண்களை விரிக்கவும் சரியாக இருந்தது.
கருத்துக்களை பதிவு செய்ய,
என்னை ஆளும் திமிரழகே ~ கருத்து திரி
என்னை ஆளும் திமிரழகே கதைக்கான தங்களது கருத்துக்களை கருத்து திரியில் பதிவு செய்துக் கொள்ளலாம்.....
pommutamilnovels.com
அத்தியாயம் 2
பவித்ராவை கண்டதுமே அதிர்ந்த அவனது விழிகளை ஒருநொடியில் மாற்றிக் கொண்டபடி அவளின் பெற்றோரை பார்த்தவன், "நான் பவித்ரா கூட கொஞ்சம் தனியா பேசனும்" என்றதும் அனைவரும் அவனையே சிறு வியப்புடன் பார்த்தனர்.
குமரனோ, "டேய் மச்சான் செம ஸ்பீடா தான் இருக்க?" என்று கண்ணடிக்க, பதிலுக்கு முறைத்தவனோ,"
வாயை மூடு குமரா" என்று பல்லைக் கடித்தான்.
"ஏன்டா நான் அப்படி என்ன சொல்லிட்டனு இவன் இப்படி கோபப்படுறான்?" என்று அவன் முணுமுணுக்கும் போதே பவித்ராவின் தந்தை "சரி பேசிட்டு வாங்க மாப்பிள்ளை." என்றவர் மேலும் தன் மகளை பார்த்து, "பவிமா பால்கனிக்கு அழைச்சுட்டு போய் பேசிட்டு வாடா" என்று கூறியதில் 'இவரல்லவோ நல்ல தந்தை, எனக்கு வாய்ச்சிருக்கே மாமனாருனு பேர்ல சூனியக்காரன்' என்று குமரன் அவரையே பார்த்தான் பெருமையாக.
பவித்ராவும் அவனை அழைத்துக் கொண்டு பால்கனிக்கு செல்ல, அங்கு சென்றதும் அவளது முகத்திலோ ஒரு வித பதட்டம் இருந்துக் கொண்டே இருப்பதையும் அவளது முக மாற்றத்தையுமே கவனித்துக் கொண்டே இருந்தான் பிரபஞ்சன்.
"உண்மையிலே உங்க சம்மதத்தோட தான் இந்த கல்யாண பேச்சு நடக்குதா பவித்ரா" என்று கேட்பவனை அதிர்ந்த விழிகளோடு பார்த்தாள் அவள்.
"அமைதியா இருந்தால் எப்படி பவித்ரா?" என்று சாதாரணமாக அவன் கூறினாலும் அவனது அந்த அழுத்தம் இவளை பதறச் செய்தது.
"எனக்கு இந்த கல்யாணத்துல விருப்பம் இல்லை." என்று தலை கவிழ்ந்துக்கொண்டே கூறும் அவளது பதிலைக் கேட்டவனது முகத்தில் எந்த அதிர்ச்சியுமே இல்லை. அவள் இதை தான் கூறுவாள் என்று நன்கு உணர்ந்திருந்தான் அவளைப் பார்த்த நொடியே.
சரியாக ஒரு வாரம் முன்பு தான் அவளை ஒரு காபி ஷாப்பில் பார்த்தான். அங்கு அவளோடு ஒருவன் இருக்க, அவனது தோளில் சாய்ந்து அழுது கொண்டிருந்தாள் அவள். அவனோ தன் தோளில் சாய்த்து இவளை ஆறுதல் படுத்தியவன், இவளது நெற்றியில் முத்தம் பதிக்க அங்கு எதேச்சையாக வந்த பிரபஞ்சனோ இருவரின் அன்பையும் கண்டு சிரித்துக் கொண்டே கடந்துச் சென்றான்.
அவனை பொறுத்தவரை காதல் மிகவும் அழகான ஒன்று, இருவரின் கண்களில் தெரிந்த காதலே இருவரையும் காதலர்கள் என்று பறைச் சாற்றியிருக்க, பெண்ணின் புகைப்படத்தை கண்ணில் கூட காணாது நேரடியாக பெண் பார்க்க வந்தவனுக்கு இங்கு இவளைக் கண்டதும் அதிர்ச்சி தான். இருந்தும் அத்தனை பேரின் முன்பு கேட்க விரும்பாதவன் அவளை தனியாக அழைத்து வந்து பேசத் தொடங்கியிருந்தான்.
"அதை தாராளமா உங்க அப்பாகிட்ட சொல்லிருக்கலாமே. ஏன் சொல்லலை?"என்றான் கேள்வியாக.
"அது வந்து.. அப்பாகிட்ட சொல்லலாம்னு தான் நினைச்சேன். அதுக்குள்ள அப்பா எல்லாமே பேசி முடிச்சுட்டாரு." என்று நலிந்த குரலில் கூறினாள் அவள்.
"அப்போ நீ காதலிக்குற விசயமே அப்பாகிட்ட சொல்லலை அப்படி தான?" என்பவனது கேள்வியில் விழுக்கென்று நிமிர்ந்து பார்த்தவள் 'இது எப்படி இவருக்கு தெரியும்' என்று திருதிருவென விழித்தாள்.
"எனக்கு எப்படி தெரியும்னு பார்க்குறியா பவித்ரா?" என்ற அவன் கேட்டதுமே தலையை மேலும் கீழுமாக ஆட்டியவள் "ம்ம்ம்" என்றாள் அதிர்ச்சி விலகாமல்.
நடந்தவற்றை அவன் கூறியதுமே, கண்களில் நீர் திரள, "ப்ளீஸ்ங்க என்னை பிடிக்கலைனு அப்பாகிட்ட சொல்லிடுங்க. அப்போ தான் இந்த கல்யாண பேச்சு வார்த்தை நின்னுடும். இப்போ நான் எப்படி உங்ககிட்ட தனியா பேசி உண்மையை சொல்றதுனு யோசிச்சுகிட்டே தான் வந்தேன். நல்லவேளை நீங்களே தனியா பேசனும்னு சொல்லிட்டீங்க" என்று பெருமூச்சொன்றை அவள் விட,
"நீ உன்னோட விருப்பத்தை தைரியமா உங்க அப்பாகிட்ட சொல்லாத வரைக்கும் அடுத்தடுத்து மாப்பிள்ளைனு பார்த்துகிட்டே தான் இருப்பாங்க. இவ்ளோ தூரம் ஒரு விசயம் நடந்தும் நீயும் சரி அந்த பையனும் சரி எந்த ஸ்டெப்பும் எடுக்காமல் எப்படி சாதாரணமாக இருக்கீங்க?"
"இல்லை நான் உங்ககிட்ட பேசி வேண்டாம்னு சொல்ல வெச்சிடலாம்னு நினைச்சேன். நாங்க இரண்டு பேருமே ஒரே காலேஜ். இப்போ அவன் எம்.காம் பண்றான். இன்னைக்கு அவனுக்கு எக்சாம் அதான் அவனால வர முடியலை" என்று கண்கள் கலங்கியபடி கூறினாள்.
"90ஸ் கிட்ஸ் நாங்க எல்லாம் செட்டில் ஆகிட்டு மேரெஜ் பண்ண நினைச்சா, அதுகுள்ள இந்த 2கே கிட்ஸ் மேரெஜ் பண்ணிட்டு தான் செட்டில் ஆவோம்னு இருக்காங்க" என்று முணுமுணுத்தவன் தலையை கோதியபடியே, "சரி சரி அழுது எதுவும் மாறப் போறதில்லை. போய் அப்பாகிட்ட சொல்லுங்க. இப்படி அவனுக்காக வெயிட் பண்ணுறேன்னு உறுதியாக நில்லுங்க." என்று சொன்னவன் அங்கிருந்து முகப்பு அறையை நோக்கி சென்றான். செல்லும் அவனையே பார்த்தபடி நின்றவளுக்கு அவனது வார்த்தைகள் கொடுத்த தைரியமே போதுமானதாக இருக்க கண்களை துடைத்துக் கொண்டு அவன் பின்னே சென்றாள்.
"என்ன மாப்பிள்ளை என் பொண்ணு என்ன சொல்றா?" என்று சிரித்துக் கொண்டே கூறுபவரை பார்க்கவும் அவனுக்கு பாவமாக தான் இருந்தது.
இருந்தும், "உங்க மாப்பிள்ளை நான் இல்லைனு சொல்றாங்க" என்று கூறிக்கொண்டே பவித்ராவை பார்க்க, அவளும் தன் விருப்பத்தை கூற, அங்கிருந்த அனைவரும் அதிர்ந்தனர்.
கோபத்தில் தன் மகளை அடிக்க அவர் கை ஓங்க, தடுத்தவனோ, " அவ ஒன்னும் பெரிய தப்பு பண்ணல. உங்க பொண்ணோட விருப்பத்தை புரிஞ்சு நடந்துக்கோங்க." என்று அவன் கூறவும் அவரோ கண்கள் கலங்க "என்னை மன்னிச்சிடுங்க" என்று மனதார கைகளை கூப்பி கூறும் முன்பே அவரை தடுத்து நிறுத்தினான்.
" மன்னிப்பு கேட்க அவசியம் இல்லைங்க. தாலி கட்டுற நேரத்துல இல்லை கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் தெரிஞ்சா தான் தப்பாகியிருக்கும். இப்போ அப்படி இல்லை முன்னாடியே தெரிஞ்சிடுச்சு, அதுவரைக்கும் சந்தோசம் தான். அப்புறம் நாங்க வரோம்." என்றவன் தன் அம்மா அப்பா, அக்கா, மாமா என அனைவரையும் பார்த்து, "கிளம்பலாம் வாங்க" என்று எதுவுமே நடக்காதது போல கூறிக் கொண்டு வெளியேற ஒவ்வொருவரும் அவனை நினைத்து வருத்தத்தோடு அங்கிருந்து சென்றனர்.
தாமரை தன் மகனின் தோள் தொடவும், அவரை திரும்பி பார்த்த பிரபஞ்சனோ, "என்னம்மா. எல்லாரும் ஏன் இப்படி மூஞ்சியை தொங்கப் போட்டு இருக்கீங்க. வீட்டுக்கு போலாம். எல்லாரும் வண்டில ஏறுங்க" என்று அனைவரையும் காரில் ஏற வைத்தான்.
மாதுளாவோ, "டேய் பிரபா வருத்தமில்லையேடா. எங்களுக்கே அவ்ளோ கஷ்டமா இருக்கு" என்று கூறுபவளை பார்த்து இதழ் பிரித்து சிரித்தவன்,
"அக்கா நடப்பது அனைத்தும் நன்மைக்கே. இதுல சந்தோசம் தான் படனும் முன்கூட்டியே தெரிஞ்சுடுச்சுல. சரி குமரன் கூட வெளியே போய்ட்டு வரேன். மாமா எல்லாரையும் பார்த்து கூப்பிட்டு போங்க." என்றவன் ஆரூவை பார்த்து, "ஏய் புஜ்ஜி மாமா உனக்கு கடலைமிட்டாய் வாங்கிட்டு வரேன்." என்று உற்சாகமாக கூறி வழியனுப்பி வைத்தான்.
அதுவரை சிலை போல் வருத்தத்தோடு குமரன் நிற்க, அவனருகில் வந்தவன், "டேய் டேய் போதும்டா.. இந்த சோக மூஞ்சி எல்லாம் செட்டே ஆகலை. வண்டியை எடு போவோம்." என்று அவனை உலுக்கியதில் நிமிர்ந்து அவனை பார்த்தவன்,
"டேய் உண்மையை சொல்லுடா உனக்கு வருத்தமா இல்லை." என்க.
அவனோ "இல்லைடா" என்று தோள்பட்டையை சாதாரணமாக தூக்கிக்காட்ட, "நீ மனுசனே இல்லைடா" என்றான் குமரன்.
அவனது கூற்றில் இதழ் வளைத்து சிரித்தவன், "டேய் குமரா எனக்கானவ எங்கயோ பொறந்துட்டா. அவளை பார்க்குறதுக்காக தான் இது மாதிரி தடங்கல் வருது." என்று கூறிக்கொண்டே அவனே வண்டியை எடுத்தவன் குமரனை பின்னே அமரச் சொல்ல,
பின்னால் ஏறியவன், "அதுவும் சரி தான் மச்சி." என்று அவனது தோள்களை தட்டி பெருமூச்சொன்றை விட்டான்.
அவனும் தன் நண்பனை நன்கு அறிந்தவன் தான். நிச்சயம் அவனுக்காக வருத்தப்படுவானோ இல்லையோ தன் குடும்பம் வருத்தப்பட்டு சென்றதை நினைத்து கண்டிப்பாக கவலைக் கொள்வான் என்பதை உணர்ந்திருந்தான் குமரன்.
அதே சமயம் தன் அம்மா தங்கையோடு இருக்கும் போது காலை நடந்த விடயங்கள் கூட பூவினியின் மனதை பாதிக்கவில்லை. எப்போதும் போல யாழினியை அழைத்துக் கொண்டு கடைக்கு சென்றுக் கொண்டிருந்தாள் பூவினி.
"இன்னைக்கு என்ன சமைக்கலாம் யாழி?"
" அக்கா எனக்கு பீட்சா செஞ்சு தரியா?" என்று நாக்கை வெளியே நீட்டிக் கொண்டே எச்சில் ஊற கேட்கும் அவளது கைகளிலே நறுக்கென கிள்ளி வைத்தாள் பூவினி.
"ஏன்டி ஏன். சாப்பிடுற மாதிரி ஒரு உணவு சொல்ல சொன்னால் ஜீரணமாகாத சாப்பாடு சொல்ற நீ" என்று கடியும் தன் அக்காவை முறைத்துக் கொண்டே தன் கைகளை நீவினாள் இளையவள்.
"என்கிட்ட கேட்டா எனக்கு பிடிச்சது தானே சொல்ல முடியும்." என்று அவள் கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே அவர்களை நோக்கி ஓடி வந்தான் அவர்களது பக்கத்து வீட்டு சிறுவன் தருண்.
"யாழிக்கா கிரிக்கெட் விளையாட போறோம். ஒரு ஆள் குறையுது வரியா?" என்று புருவம் தூக்கிக் கேட்க,
"இதோ வரேனே" என்று கண்கள் மின்ன கூறியவளுக்கு அப்போது தான் தன் அக்கா அருகில் இருப்பது நினைவுக்கு வர, 'அய்யய்யோ இவ இருக்குறத மறந்துட்டு நம்ம வேற ஆர்வத்துல கத்திட்டோமே. சரி சமாளிப்போம்.' என்று நினைத்துக் கொண்டே தன் அக்காவை பார்த்தவள் முப்பத்திரண்டு பல்லையும் காட்டினாள்.
"என்னடி இப்படி சிரிச்சா விளையாட அனுப்பிடுவேனு பார்க்குறியா? ஏழு கழுதை வயசாகுது இன்னும் இந்த சில்வண்டுங்க கூட சேர்ந்து கிரிக்கெட் விளையாடுறியா நீ?"
"அக்கா ப்ளீஸ். நீ மட்டும் பப்ளிக் எக்சாம் வெச்சுட்டே கபடி விளையாடலயா." என்று உதட்டை பிதுக்கிக்கொண்டு கூற தன் தலையில் அடித்துக் கொண்டவள், "அது அப்போ யாழி" என்றாள்.
"இது இப்போக்கா. வருங்கால மித்தாலி ராஜை தடுக்குறது ரொம்ப தப்புக்கா" என்று ரைமிங்கோடு கூற, தருணோ "ஏ டண்டணக்கா ஏ டனக்குனக்கா" என்று கோரஸ் வாசித்ததில் இருவரது செயலிலும் இதழ் பிரித்து சிரித்தவள்,
"சரி இந்த முறை விடுறேன். எங்கேயாவது அடிபட்டு வலிக்கிதுனு வந்த மவளே இன்னைக்கு சாப்பாடு கட்டு" என்று பிடிவாதமாக கூறியே அனுப்பி வைத்தாள் அறியவில்லை இவளால் தான் இரண்டு பாவப்பட்ட ஜீவன் பலத்த அடிகளை பெறப் போகின்றனர் என்பதை.
அவளுக்கு பறக்கும் முத்தங்களை பரிசாக அளித்த வளர்ந்த குழந்தை யாழினியோ, பொடியன் தருணோடு சேர்ந்து பூங்காவின் அருகில் உள்ள காலி இடத்திற்குச் சென்றாள்.
தன் தங்கையின் செயலில் அவளது முகத்தில் புன்னகை அரும்புகள் துளிர்க்க, புன்னகை முகம் மாறாமல் அங்கிருந்த கடைக்கு சென்றாள் பூவினி.
அவள் கடைக்கு வந்ததும், "அண்ணா தக்காளி கிலோ எவ்வளவு?" என்று கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே தன் வண்டியை அந்த கடையின் முன்பு நிறுத்தியிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
"டேய் எதுக்குடா இங்க நிறுத்தியிருக்க?" என்று குமரன் கேட்க, "நீ இறங்கு சொல்றேன்" என்றவன் அவன் இறங்கியதும் தானும் வண்டியிலிருந்து இறங்கியவன் தது முழுக்கை சட்டையை கைமுட்டி வரை ஏற்றியவன் கண்ணாடியை பார்த்து தலை மூடியை சிலுப்பியபடி,
"ஆரூக்கு கடலை மிட்டாய் வாங்கிட்டு, அப்படியே தம் வாங்கிட்டு வரேன். உனக்கு தம் வேணுமா?"என்க.
"டேய் நீ தம்மடிக்குறத நிறுத்திட்டல்ல? இப்போ என்னாடா தீடிர்னு? அப்புறம் புகை பிடித்தல் உடல் நலத்தை கெடுக்கும்டா" என்று ஒற்றை புருவத்தை தூக்கி கேட்கும் தன் நண்பனை கண்டுக்காமல் "தெரியும்டா." என்று கூறிக்கொண்டே கடைக்குச் சென்றான்.
"ஒரு கிங்ஸ், அப்புறம் கடலை பருப்பி பாக்கெட் கொடுங்க" என்று கூறிக்கொண்டே தன் சட்டைப்பையிலிருந்து நூறு ரூபாய் தாளை நீட்டினான்.
அதே சமயம் கீழே இருந்த தக்காளிகளை கூடையில் போட்டு எடுத்த பூவினியோ, தரையில் விழச் சென்ற துப்பாட்டாவினை தூக்கி தன்தோள்பட்டையில் போட, துப்பாட்டாவின் முனை அவனது முகத்தின் மீதே பட்டுச் சென்றது. அவளது செயலில் தன் கண்களை ஒரு முறை மூடித் திறந்தவன் அதை பெரிதுபடுத்தாமல் நிற்க. அதை அறிந்திடாதவளோ, கூடையை கடைக்காரரிடம் நீட்டினாள். அவளிடம் கூடையை பெற்றுக் கொண்டவர்,
"இருங்க தம்பி" என்று கூறிக்கொண்டே சிகரெட்டை எடுத்து கொடுத்துவிட்டு, "இவங்களுக்கு கொடுத்துட்டு சேஞ்சு தரேன்" என்று அவர் கூறிவிட்டு தக்காளியை எடைபோட சென்றார்.
பிரபஞ்சனோ சரி என்று தலையாட்டிபடி, தன் சிகரெட்டை அங்கிருந்த தீப்பெட்டிக் கொண்டு பற்ற வைத்தவன் நீண்ட நாட்கள் கழித்து புகைக்க, அது அவனுக்கே இருமலை தோற்றுவித்தது.
தன் நண்பனது செயலை நினைத்து வருத்தத்தோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் குமரன். அவன் நன்கு அறிவான் அவனது மனம் எவ்வளவு பாதிக்கப்பட்டிருந்தால் இவ்வாறு அவன் செய்வான் என்பது புரிந்து தான் மேலும் கவலைக் கொண்டான் உயிர் நண்பனாக.
"ஆண்டவா சீக்கிரமே இவனுக்கான பொண்ணை இவன் கண்ணுல காட்டிடு. அந்த பொண்ணு இவன் சிகரெட் பிடிக்குற வாயிலயே நாலு அறை விடனும்" என்று வானத்தை பார்த்து குமரன் வேண்டிக் கொள்ள, அந்த வேண்டுதலுக்கு கடவுள் செவி சாய்த்தது போல
அவன் விடும் புகை அங்கு நின்றிருந்த பூவினியின் நாசிதணில் நுழைய, அவளும் சேர்ந்து இருமியவள் அதன் நாற்றம் தாங்காமல் மூக்கை தன் இரு கைகளால் பொத்திக் கொண்டாள்.
"ச்சா என்ன மனுசன் இவன் லேடிஸ், குழந்தைங்க நிக்குற இடத்துல புகைபிடிக்குறான்." என்று சிடுசிடுத்தவள்
கோபத்தோடு அவன் புறம் திரும்பியபடி, "ஹலோ எஸ்க்யூஸ்மீ. நீங்க பார்க்க படிச்சவரு மாதிரி தான இருக்கீங்க? கொஞ்சம் தள்ளி போய் பிடிக்கலாம்ல. நீங்க பாதிக்கப்படுறது மட்டும் இல்லாமல் அந்த புகையால பக்கத்தில இருக்க நாங்களும் தான் பாதிக்கப்படுறோம்." என்று படபடவென கூறுபவளையே ஆச்சரியம் நிறைந்த பார்வை பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
ஏனோ யார்ரென்று தெரியாத தன்னை திட்டும் ஒரு பெண்ணை பார்க்கும் போதே ஒருவித குறுகுறுப்பு அவனுள் தொற்றிக் கொண்டது. "ஐ அம் ரியலி சாரிங்க" என்று சிகரெட்டை பிடித்துக் கொண்டே கூறினான்.
"உங்க சாரி எல்லாம் தேவையில்லை" என்று கூறிக்கொண்டே அவன் இரண்டு விரல்களால் இறுக பற்றியிருந்த சிகரெட்டை எறித்துவிடுவது போல ஒரு பார்வை பார்க்க, அவளது பார்வை செல்லும் இடத்தை பார்த்து, என்ன நினைத்தானோ அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடனே கையிலிருந்த சிகரெட்டை கீழே போட்டவன் தன் செருப்புக்காலால் நன்கு தேய்த்து விட்டான்.
அவனது செயலைக் கண்டு நிம்மதியோடு திரும்பியவள் கடைக்காரரிடம் பணத்தை செலுத்திவிட்டு தக்காளியை பெற்றுக்கொண்டே அங்கிருந்து சென்றாள் சாதாரணமாக.
அவள் வந்ததும் , இவனை திட்டியதையுமே கண் மூடாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்த குமரனோ, "ஆண்டவா அதுகுள்ள நான் சொன்னதை செஞ்சுட்டியா?" என்று புன்னகையோடு கூறிக்கொண்டே தன் நண்பனிடம் வந்தவன்,
"டேய் மச்சான் நீ சொன்னது உண்மை தான்டா." என்று கூறும் தன் நண்பனை புரியாமல் பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
"என்னடா உண்மை?" என்பவனை பார்த்து, "உனக்கான பொண்ணு இவங்க தான் போலயே. இவங்களை பார்க்க தான் இப்படி ஒன்னு நடந்திருக்கும் போலயே" என்று கண்ணடிக்கும் குமரனை பார்த்து முறைத்தான் பிரபஞ்சன்.
"தேவையில்லாமல் கற்பனை பண்ணி பேசாதடா இடியட்." என்று அவன் வார்த்தைக்கு சொல்லியிருந்தாலும் அவன் மனமோ ஏன் அப்படி இருக்கக்கூடாது என்று கேட்காமல் இல்லை. இருந்தும் வீண் கனவுகள் வேண்டாம் என்று நினைத்தவன், கடைக்காரரிடம் கடலை மிட்டாயையும் மீதி காசையும் பெற்றவன் தன் நண்பனிடம் சாவியை கொடுத்து ஓட்டச் சொன்னான்.
இம்முறை பின்னே அமர்ந்துக்கொண்ட பிரபஞ்சனது இதழ்கள் சிரித்த நிலையிலேயே இருந்தது. ஏனோ அவளது கோபம் நிறைந்த முகம், தன்றை ஒற்றை விரல் நீட்டி சுட்டெறிக்கும் பார்வையோடு பேசிய அவளது கூர் கண்கள் என அனைத்தும் மீண்டும் ஒரு முறை அவன் கண்முன் வந்துச் சென்றதில் தன் தாடிக்குள் மறைத்த கன்னக்குழி தெரியும் அளவிற்கு சத்தமின்றி சிரித்தான் பிரபஞ்சன்.
இதை எதுவும் அறியா குமரன் வண்டியை எடுத்து சிறிது தூரம் கூட சென்றிருக்க மாட்டான் எங்கிருந்தோ வந்த பந்து அவனது கண்களுக்கு சற்று மேல் பகுதியில் பலமாக அடிக்க, நிலைத்தடுமாறிய குமரன் வண்டியிலிருந்து கீழே விழ அவனோடு சேர்ந்து விழுந்தான் பிரபஞ்சன். தலையிலும் கைகளிலும் சிராய்ப்பு காயம் ஏற்பட்டிருந்தது இருவருக்குமே, வண்டியோ இவர்கள் இருவரின் மீதே விழுந்திருந்தது.
"அய்யோ யாழிக்கா ஒரு சாட்ல இரண்டு பேர்த்த கொன்னுட்டியேகா" என்று தருண் கத்த, அவனது நண்பர்களும் சேர்ந்து கத்தியதில் ஏற்கனவே மிரண்டிருந்தவள், "டேய் வாயை மூடுங்கடா. எல்லாரும் சேர்ந்து தான விளையாடுனோம். இதுல எல்லாருக்குமே பங்கு இருக்கு. வாங்க போய் என்னாச்சுனு பார்க்கலாம்" என்று கூறிக் கொண்டே அவள் சாலைக்கு செல்ல, தருணும் அவனது நண்பர்களும் ஒரே ஓட்டமாக அங்கிருந்து ஓடியேவிட்டனர்.
"உங்களை நம்பி வந்தேன் பாரு என்ன சொல்லனும். என் அக்கா அப்போவே சொன்னா. இந்த சில்வண்டுங்க கூட சேராதனு. கேட்டேனா..." என்று புலம்பிக் கொண்டே என்ன ஆனாலும் பரவாயில்லை என்று அவர்களை நோக்கி வந்தாள்.
அவர்கள் கிடக்கும் நிலையைக் கண்டு பதறினாலும், அவர்கள் விழுந்திருந்த காட்சி சிரிப்பை வரவழைக்காமல் இல்லை யாழினிக்கு. தனது சிரிப்பைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டவள் "அய்யய்யோ" என்று ஓடிச் சென்று பார்க்க, இருவரும் வலியில் கத்தியபடி தங்களின் மீதிருந்த வண்டியை எடுக்க முயற்சி செய்வதைப் பார்த்தவள் விரைந்து சென்று அவர்களுக்கு உதவியும் செய்தாள்.
இருவரும் ஒரு வழியாக எழுந்து நிற்க, அதைக் கண்டதுமே நிம்மதி பெருமூச்சொன்றை விடுத்தவள், "ரோட்டுல பார்த்து போறது இல்லையா?. நான் வந்ததுனால உங்களுக்கு உதவி பண்ணிருக்கேன்." என்று தன் தவறை மறைத்து அந்தர்பல்டி அடித்திருக்க, அவளை நம்பும் விதமாக பார்த்தனர் பிரபஞ்சனும் குமரனும்.
"தாங்ஸ்மா. நீயாவது வந்து உதவி பண்ணியே. எந்த பேமானியோ எங்க மேல கொலை முயற்சி பண்ணிருக்கான்மா" என்று குமரன் நன்றிகளை கூறி பந்து எறிந்தவனை சரமாரியாக திட்டி தீர்த்திருந்தான்.
"நல்லவேளை நம்பிட்டாங்க. நம்ம அடிச்சது தெரிஞ்சா யாழி உனக்கு ஆப்பு தான்டியோவ். அப்படியே சத்தமில்லாமல் எஸ்கேப் ஆகிடுவோம்" என்று வாய்க்குள் முணுமுணுத்தவள் "இருக்கட்டும் அண்ணா. அதான் உங்க இரண்டு பேருக்கும் ஒன்னும் ஆகலையே" என்று சிரித்துக் கொண்டே அங்கிருந்து நகர பார்க்க,
அதுவரை ஒளிந்திருந்த தருணோ, "பரவாயில்லையே அக்கா நீ இவ்ளோ ஃபோர்ஸ்ல அடிச்சும் இவங்களுக்கு ஒன்னும் ஆகலை" என்று கத்தினான் சத்தமாக.
"ஆமாடா ஆமாடா" என்று பதிலுக்கு சிரித்தவள் அப்போது தான் அவர்கள் நிற்பது சட்டென்று நினைவுவர, "அடேய் சில்வண்டு கோர்த்து விட்டுட்டியேடா. செத்தடி யாழினி" என்று மிரட்சியோடு திரும்ப, அங்கே இருவரும் இவளையே கோபம் கொந்தளிக்க பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.
பவித்ராவை கண்டதுமே அதிர்ந்த அவனது விழிகளை ஒருநொடியில் மாற்றிக் கொண்டபடி அவளின் பெற்றோரை பார்த்தவன், "நான் பவித்ரா கூட கொஞ்சம் தனியா பேசனும்" என்றதும் அனைவரும் அவனையே சிறு வியப்புடன் பார்த்தனர்.
குமரனோ, "டேய் மச்சான் செம ஸ்பீடா தான் இருக்க?" என்று கண்ணடிக்க, பதிலுக்கு முறைத்தவனோ,"
வாயை மூடு குமரா" என்று பல்லைக் கடித்தான்.
"ஏன்டா நான் அப்படி என்ன சொல்லிட்டனு இவன் இப்படி கோபப்படுறான்?" என்று அவன் முணுமுணுக்கும் போதே பவித்ராவின் தந்தை "சரி பேசிட்டு வாங்க மாப்பிள்ளை." என்றவர் மேலும் தன் மகளை பார்த்து, "பவிமா பால்கனிக்கு அழைச்சுட்டு போய் பேசிட்டு வாடா" என்று கூறியதில் 'இவரல்லவோ நல்ல தந்தை, எனக்கு வாய்ச்சிருக்கே மாமனாருனு பேர்ல சூனியக்காரன்' என்று குமரன் அவரையே பார்த்தான் பெருமையாக.
பவித்ராவும் அவனை அழைத்துக் கொண்டு பால்கனிக்கு செல்ல, அங்கு சென்றதும் அவளது முகத்திலோ ஒரு வித பதட்டம் இருந்துக் கொண்டே இருப்பதையும் அவளது முக மாற்றத்தையுமே கவனித்துக் கொண்டே இருந்தான் பிரபஞ்சன்.
"உண்மையிலே உங்க சம்மதத்தோட தான் இந்த கல்யாண பேச்சு நடக்குதா பவித்ரா" என்று கேட்பவனை அதிர்ந்த விழிகளோடு பார்த்தாள் அவள்.
"அமைதியா இருந்தால் எப்படி பவித்ரா?" என்று சாதாரணமாக அவன் கூறினாலும் அவனது அந்த அழுத்தம் இவளை பதறச் செய்தது.
"எனக்கு இந்த கல்யாணத்துல விருப்பம் இல்லை." என்று தலை கவிழ்ந்துக்கொண்டே கூறும் அவளது பதிலைக் கேட்டவனது முகத்தில் எந்த அதிர்ச்சியுமே இல்லை. அவள் இதை தான் கூறுவாள் என்று நன்கு உணர்ந்திருந்தான் அவளைப் பார்த்த நொடியே.
சரியாக ஒரு வாரம் முன்பு தான் அவளை ஒரு காபி ஷாப்பில் பார்த்தான். அங்கு அவளோடு ஒருவன் இருக்க, அவனது தோளில் சாய்ந்து அழுது கொண்டிருந்தாள் அவள். அவனோ தன் தோளில் சாய்த்து இவளை ஆறுதல் படுத்தியவன், இவளது நெற்றியில் முத்தம் பதிக்க அங்கு எதேச்சையாக வந்த பிரபஞ்சனோ இருவரின் அன்பையும் கண்டு சிரித்துக் கொண்டே கடந்துச் சென்றான்.
அவனை பொறுத்தவரை காதல் மிகவும் அழகான ஒன்று, இருவரின் கண்களில் தெரிந்த காதலே இருவரையும் காதலர்கள் என்று பறைச் சாற்றியிருக்க, பெண்ணின் புகைப்படத்தை கண்ணில் கூட காணாது நேரடியாக பெண் பார்க்க வந்தவனுக்கு இங்கு இவளைக் கண்டதும் அதிர்ச்சி தான். இருந்தும் அத்தனை பேரின் முன்பு கேட்க விரும்பாதவன் அவளை தனியாக அழைத்து வந்து பேசத் தொடங்கியிருந்தான்.
"அதை தாராளமா உங்க அப்பாகிட்ட சொல்லிருக்கலாமே. ஏன் சொல்லலை?"என்றான் கேள்வியாக.
"அது வந்து.. அப்பாகிட்ட சொல்லலாம்னு தான் நினைச்சேன். அதுக்குள்ள அப்பா எல்லாமே பேசி முடிச்சுட்டாரு." என்று நலிந்த குரலில் கூறினாள் அவள்.
"அப்போ நீ காதலிக்குற விசயமே அப்பாகிட்ட சொல்லலை அப்படி தான?" என்பவனது கேள்வியில் விழுக்கென்று நிமிர்ந்து பார்த்தவள் 'இது எப்படி இவருக்கு தெரியும்' என்று திருதிருவென விழித்தாள்.
"எனக்கு எப்படி தெரியும்னு பார்க்குறியா பவித்ரா?" என்ற அவன் கேட்டதுமே தலையை மேலும் கீழுமாக ஆட்டியவள் "ம்ம்ம்" என்றாள் அதிர்ச்சி விலகாமல்.
நடந்தவற்றை அவன் கூறியதுமே, கண்களில் நீர் திரள, "ப்ளீஸ்ங்க என்னை பிடிக்கலைனு அப்பாகிட்ட சொல்லிடுங்க. அப்போ தான் இந்த கல்யாண பேச்சு வார்த்தை நின்னுடும். இப்போ நான் எப்படி உங்ககிட்ட தனியா பேசி உண்மையை சொல்றதுனு யோசிச்சுகிட்டே தான் வந்தேன். நல்லவேளை நீங்களே தனியா பேசனும்னு சொல்லிட்டீங்க" என்று பெருமூச்சொன்றை அவள் விட,
"நீ உன்னோட விருப்பத்தை தைரியமா உங்க அப்பாகிட்ட சொல்லாத வரைக்கும் அடுத்தடுத்து மாப்பிள்ளைனு பார்த்துகிட்டே தான் இருப்பாங்க. இவ்ளோ தூரம் ஒரு விசயம் நடந்தும் நீயும் சரி அந்த பையனும் சரி எந்த ஸ்டெப்பும் எடுக்காமல் எப்படி சாதாரணமாக இருக்கீங்க?"
"இல்லை நான் உங்ககிட்ட பேசி வேண்டாம்னு சொல்ல வெச்சிடலாம்னு நினைச்சேன். நாங்க இரண்டு பேருமே ஒரே காலேஜ். இப்போ அவன் எம்.காம் பண்றான். இன்னைக்கு அவனுக்கு எக்சாம் அதான் அவனால வர முடியலை" என்று கண்கள் கலங்கியபடி கூறினாள்.
"90ஸ் கிட்ஸ் நாங்க எல்லாம் செட்டில் ஆகிட்டு மேரெஜ் பண்ண நினைச்சா, அதுகுள்ள இந்த 2கே கிட்ஸ் மேரெஜ் பண்ணிட்டு தான் செட்டில் ஆவோம்னு இருக்காங்க" என்று முணுமுணுத்தவன் தலையை கோதியபடியே, "சரி சரி அழுது எதுவும் மாறப் போறதில்லை. போய் அப்பாகிட்ட சொல்லுங்க. இப்படி அவனுக்காக வெயிட் பண்ணுறேன்னு உறுதியாக நில்லுங்க." என்று சொன்னவன் அங்கிருந்து முகப்பு அறையை நோக்கி சென்றான். செல்லும் அவனையே பார்த்தபடி நின்றவளுக்கு அவனது வார்த்தைகள் கொடுத்த தைரியமே போதுமானதாக இருக்க கண்களை துடைத்துக் கொண்டு அவன் பின்னே சென்றாள்.
"என்ன மாப்பிள்ளை என் பொண்ணு என்ன சொல்றா?" என்று சிரித்துக் கொண்டே கூறுபவரை பார்க்கவும் அவனுக்கு பாவமாக தான் இருந்தது.
இருந்தும், "உங்க மாப்பிள்ளை நான் இல்லைனு சொல்றாங்க" என்று கூறிக்கொண்டே பவித்ராவை பார்க்க, அவளும் தன் விருப்பத்தை கூற, அங்கிருந்த அனைவரும் அதிர்ந்தனர்.
கோபத்தில் தன் மகளை அடிக்க அவர் கை ஓங்க, தடுத்தவனோ, " அவ ஒன்னும் பெரிய தப்பு பண்ணல. உங்க பொண்ணோட விருப்பத்தை புரிஞ்சு நடந்துக்கோங்க." என்று அவன் கூறவும் அவரோ கண்கள் கலங்க "என்னை மன்னிச்சிடுங்க" என்று மனதார கைகளை கூப்பி கூறும் முன்பே அவரை தடுத்து நிறுத்தினான்.
" மன்னிப்பு கேட்க அவசியம் இல்லைங்க. தாலி கட்டுற நேரத்துல இல்லை கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் தெரிஞ்சா தான் தப்பாகியிருக்கும். இப்போ அப்படி இல்லை முன்னாடியே தெரிஞ்சிடுச்சு, அதுவரைக்கும் சந்தோசம் தான். அப்புறம் நாங்க வரோம்." என்றவன் தன் அம்மா அப்பா, அக்கா, மாமா என அனைவரையும் பார்த்து, "கிளம்பலாம் வாங்க" என்று எதுவுமே நடக்காதது போல கூறிக் கொண்டு வெளியேற ஒவ்வொருவரும் அவனை நினைத்து வருத்தத்தோடு அங்கிருந்து சென்றனர்.
தாமரை தன் மகனின் தோள் தொடவும், அவரை திரும்பி பார்த்த பிரபஞ்சனோ, "என்னம்மா. எல்லாரும் ஏன் இப்படி மூஞ்சியை தொங்கப் போட்டு இருக்கீங்க. வீட்டுக்கு போலாம். எல்லாரும் வண்டில ஏறுங்க" என்று அனைவரையும் காரில் ஏற வைத்தான்.
மாதுளாவோ, "டேய் பிரபா வருத்தமில்லையேடா. எங்களுக்கே அவ்ளோ கஷ்டமா இருக்கு" என்று கூறுபவளை பார்த்து இதழ் பிரித்து சிரித்தவன்,
"அக்கா நடப்பது அனைத்தும் நன்மைக்கே. இதுல சந்தோசம் தான் படனும் முன்கூட்டியே தெரிஞ்சுடுச்சுல. சரி குமரன் கூட வெளியே போய்ட்டு வரேன். மாமா எல்லாரையும் பார்த்து கூப்பிட்டு போங்க." என்றவன் ஆரூவை பார்த்து, "ஏய் புஜ்ஜி மாமா உனக்கு கடலைமிட்டாய் வாங்கிட்டு வரேன்." என்று உற்சாகமாக கூறி வழியனுப்பி வைத்தான்.
அதுவரை சிலை போல் வருத்தத்தோடு குமரன் நிற்க, அவனருகில் வந்தவன், "டேய் டேய் போதும்டா.. இந்த சோக மூஞ்சி எல்லாம் செட்டே ஆகலை. வண்டியை எடு போவோம்." என்று அவனை உலுக்கியதில் நிமிர்ந்து அவனை பார்த்தவன்,
"டேய் உண்மையை சொல்லுடா உனக்கு வருத்தமா இல்லை." என்க.
அவனோ "இல்லைடா" என்று தோள்பட்டையை சாதாரணமாக தூக்கிக்காட்ட, "நீ மனுசனே இல்லைடா" என்றான் குமரன்.
அவனது கூற்றில் இதழ் வளைத்து சிரித்தவன், "டேய் குமரா எனக்கானவ எங்கயோ பொறந்துட்டா. அவளை பார்க்குறதுக்காக தான் இது மாதிரி தடங்கல் வருது." என்று கூறிக்கொண்டே அவனே வண்டியை எடுத்தவன் குமரனை பின்னே அமரச் சொல்ல,
பின்னால் ஏறியவன், "அதுவும் சரி தான் மச்சி." என்று அவனது தோள்களை தட்டி பெருமூச்சொன்றை விட்டான்.
அவனும் தன் நண்பனை நன்கு அறிந்தவன் தான். நிச்சயம் அவனுக்காக வருத்தப்படுவானோ இல்லையோ தன் குடும்பம் வருத்தப்பட்டு சென்றதை நினைத்து கண்டிப்பாக கவலைக் கொள்வான் என்பதை உணர்ந்திருந்தான் குமரன்.
அதே சமயம் தன் அம்மா தங்கையோடு இருக்கும் போது காலை நடந்த விடயங்கள் கூட பூவினியின் மனதை பாதிக்கவில்லை. எப்போதும் போல யாழினியை அழைத்துக் கொண்டு கடைக்கு சென்றுக் கொண்டிருந்தாள் பூவினி.
"இன்னைக்கு என்ன சமைக்கலாம் யாழி?"
" அக்கா எனக்கு பீட்சா செஞ்சு தரியா?" என்று நாக்கை வெளியே நீட்டிக் கொண்டே எச்சில் ஊற கேட்கும் அவளது கைகளிலே நறுக்கென கிள்ளி வைத்தாள் பூவினி.
"ஏன்டி ஏன். சாப்பிடுற மாதிரி ஒரு உணவு சொல்ல சொன்னால் ஜீரணமாகாத சாப்பாடு சொல்ற நீ" என்று கடியும் தன் அக்காவை முறைத்துக் கொண்டே தன் கைகளை நீவினாள் இளையவள்.
"என்கிட்ட கேட்டா எனக்கு பிடிச்சது தானே சொல்ல முடியும்." என்று அவள் கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே அவர்களை நோக்கி ஓடி வந்தான் அவர்களது பக்கத்து வீட்டு சிறுவன் தருண்.
"யாழிக்கா கிரிக்கெட் விளையாட போறோம். ஒரு ஆள் குறையுது வரியா?" என்று புருவம் தூக்கிக் கேட்க,
"இதோ வரேனே" என்று கண்கள் மின்ன கூறியவளுக்கு அப்போது தான் தன் அக்கா அருகில் இருப்பது நினைவுக்கு வர, 'அய்யய்யோ இவ இருக்குறத மறந்துட்டு நம்ம வேற ஆர்வத்துல கத்திட்டோமே. சரி சமாளிப்போம்.' என்று நினைத்துக் கொண்டே தன் அக்காவை பார்த்தவள் முப்பத்திரண்டு பல்லையும் காட்டினாள்.
"என்னடி இப்படி சிரிச்சா விளையாட அனுப்பிடுவேனு பார்க்குறியா? ஏழு கழுதை வயசாகுது இன்னும் இந்த சில்வண்டுங்க கூட சேர்ந்து கிரிக்கெட் விளையாடுறியா நீ?"
"அக்கா ப்ளீஸ். நீ மட்டும் பப்ளிக் எக்சாம் வெச்சுட்டே கபடி விளையாடலயா." என்று உதட்டை பிதுக்கிக்கொண்டு கூற தன் தலையில் அடித்துக் கொண்டவள், "அது அப்போ யாழி" என்றாள்.
"இது இப்போக்கா. வருங்கால மித்தாலி ராஜை தடுக்குறது ரொம்ப தப்புக்கா" என்று ரைமிங்கோடு கூற, தருணோ "ஏ டண்டணக்கா ஏ டனக்குனக்கா" என்று கோரஸ் வாசித்ததில் இருவரது செயலிலும் இதழ் பிரித்து சிரித்தவள்,
"சரி இந்த முறை விடுறேன். எங்கேயாவது அடிபட்டு வலிக்கிதுனு வந்த மவளே இன்னைக்கு சாப்பாடு கட்டு" என்று பிடிவாதமாக கூறியே அனுப்பி வைத்தாள் அறியவில்லை இவளால் தான் இரண்டு பாவப்பட்ட ஜீவன் பலத்த அடிகளை பெறப் போகின்றனர் என்பதை.
அவளுக்கு பறக்கும் முத்தங்களை பரிசாக அளித்த வளர்ந்த குழந்தை யாழினியோ, பொடியன் தருணோடு சேர்ந்து பூங்காவின் அருகில் உள்ள காலி இடத்திற்குச் சென்றாள்.
தன் தங்கையின் செயலில் அவளது முகத்தில் புன்னகை அரும்புகள் துளிர்க்க, புன்னகை முகம் மாறாமல் அங்கிருந்த கடைக்கு சென்றாள் பூவினி.
அவள் கடைக்கு வந்ததும், "அண்ணா தக்காளி கிலோ எவ்வளவு?" என்று கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே தன் வண்டியை அந்த கடையின் முன்பு நிறுத்தியிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
"டேய் எதுக்குடா இங்க நிறுத்தியிருக்க?" என்று குமரன் கேட்க, "நீ இறங்கு சொல்றேன்" என்றவன் அவன் இறங்கியதும் தானும் வண்டியிலிருந்து இறங்கியவன் தது முழுக்கை சட்டையை கைமுட்டி வரை ஏற்றியவன் கண்ணாடியை பார்த்து தலை மூடியை சிலுப்பியபடி,
"ஆரூக்கு கடலை மிட்டாய் வாங்கிட்டு, அப்படியே தம் வாங்கிட்டு வரேன். உனக்கு தம் வேணுமா?"என்க.
"டேய் நீ தம்மடிக்குறத நிறுத்திட்டல்ல? இப்போ என்னாடா தீடிர்னு? அப்புறம் புகை பிடித்தல் உடல் நலத்தை கெடுக்கும்டா" என்று ஒற்றை புருவத்தை தூக்கி கேட்கும் தன் நண்பனை கண்டுக்காமல் "தெரியும்டா." என்று கூறிக்கொண்டே கடைக்குச் சென்றான்.
"ஒரு கிங்ஸ், அப்புறம் கடலை பருப்பி பாக்கெட் கொடுங்க" என்று கூறிக்கொண்டே தன் சட்டைப்பையிலிருந்து நூறு ரூபாய் தாளை நீட்டினான்.
அதே சமயம் கீழே இருந்த தக்காளிகளை கூடையில் போட்டு எடுத்த பூவினியோ, தரையில் விழச் சென்ற துப்பாட்டாவினை தூக்கி தன்தோள்பட்டையில் போட, துப்பாட்டாவின் முனை அவனது முகத்தின் மீதே பட்டுச் சென்றது. அவளது செயலில் தன் கண்களை ஒரு முறை மூடித் திறந்தவன் அதை பெரிதுபடுத்தாமல் நிற்க. அதை அறிந்திடாதவளோ, கூடையை கடைக்காரரிடம் நீட்டினாள். அவளிடம் கூடையை பெற்றுக் கொண்டவர்,
"இருங்க தம்பி" என்று கூறிக்கொண்டே சிகரெட்டை எடுத்து கொடுத்துவிட்டு, "இவங்களுக்கு கொடுத்துட்டு சேஞ்சு தரேன்" என்று அவர் கூறிவிட்டு தக்காளியை எடைபோட சென்றார்.
பிரபஞ்சனோ சரி என்று தலையாட்டிபடி, தன் சிகரெட்டை அங்கிருந்த தீப்பெட்டிக் கொண்டு பற்ற வைத்தவன் நீண்ட நாட்கள் கழித்து புகைக்க, அது அவனுக்கே இருமலை தோற்றுவித்தது.
தன் நண்பனது செயலை நினைத்து வருத்தத்தோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் குமரன். அவன் நன்கு அறிவான் அவனது மனம் எவ்வளவு பாதிக்கப்பட்டிருந்தால் இவ்வாறு அவன் செய்வான் என்பது புரிந்து தான் மேலும் கவலைக் கொண்டான் உயிர் நண்பனாக.
"ஆண்டவா சீக்கிரமே இவனுக்கான பொண்ணை இவன் கண்ணுல காட்டிடு. அந்த பொண்ணு இவன் சிகரெட் பிடிக்குற வாயிலயே நாலு அறை விடனும்" என்று வானத்தை பார்த்து குமரன் வேண்டிக் கொள்ள, அந்த வேண்டுதலுக்கு கடவுள் செவி சாய்த்தது போல
அவன் விடும் புகை அங்கு நின்றிருந்த பூவினியின் நாசிதணில் நுழைய, அவளும் சேர்ந்து இருமியவள் அதன் நாற்றம் தாங்காமல் மூக்கை தன் இரு கைகளால் பொத்திக் கொண்டாள்.
"ச்சா என்ன மனுசன் இவன் லேடிஸ், குழந்தைங்க நிக்குற இடத்துல புகைபிடிக்குறான்." என்று சிடுசிடுத்தவள்
கோபத்தோடு அவன் புறம் திரும்பியபடி, "ஹலோ எஸ்க்யூஸ்மீ. நீங்க பார்க்க படிச்சவரு மாதிரி தான இருக்கீங்க? கொஞ்சம் தள்ளி போய் பிடிக்கலாம்ல. நீங்க பாதிக்கப்படுறது மட்டும் இல்லாமல் அந்த புகையால பக்கத்தில இருக்க நாங்களும் தான் பாதிக்கப்படுறோம்." என்று படபடவென கூறுபவளையே ஆச்சரியம் நிறைந்த பார்வை பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
ஏனோ யார்ரென்று தெரியாத தன்னை திட்டும் ஒரு பெண்ணை பார்க்கும் போதே ஒருவித குறுகுறுப்பு அவனுள் தொற்றிக் கொண்டது. "ஐ அம் ரியலி சாரிங்க" என்று சிகரெட்டை பிடித்துக் கொண்டே கூறினான்.
"உங்க சாரி எல்லாம் தேவையில்லை" என்று கூறிக்கொண்டே அவன் இரண்டு விரல்களால் இறுக பற்றியிருந்த சிகரெட்டை எறித்துவிடுவது போல ஒரு பார்வை பார்க்க, அவளது பார்வை செல்லும் இடத்தை பார்த்து, என்ன நினைத்தானோ அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடனே கையிலிருந்த சிகரெட்டை கீழே போட்டவன் தன் செருப்புக்காலால் நன்கு தேய்த்து விட்டான்.
அவனது செயலைக் கண்டு நிம்மதியோடு திரும்பியவள் கடைக்காரரிடம் பணத்தை செலுத்திவிட்டு தக்காளியை பெற்றுக்கொண்டே அங்கிருந்து சென்றாள் சாதாரணமாக.
அவள் வந்ததும் , இவனை திட்டியதையுமே கண் மூடாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்த குமரனோ, "ஆண்டவா அதுகுள்ள நான் சொன்னதை செஞ்சுட்டியா?" என்று புன்னகையோடு கூறிக்கொண்டே தன் நண்பனிடம் வந்தவன்,
"டேய் மச்சான் நீ சொன்னது உண்மை தான்டா." என்று கூறும் தன் நண்பனை புரியாமல் பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
"என்னடா உண்மை?" என்பவனை பார்த்து, "உனக்கான பொண்ணு இவங்க தான் போலயே. இவங்களை பார்க்க தான் இப்படி ஒன்னு நடந்திருக்கும் போலயே" என்று கண்ணடிக்கும் குமரனை பார்த்து முறைத்தான் பிரபஞ்சன்.
"தேவையில்லாமல் கற்பனை பண்ணி பேசாதடா இடியட்." என்று அவன் வார்த்தைக்கு சொல்லியிருந்தாலும் அவன் மனமோ ஏன் அப்படி இருக்கக்கூடாது என்று கேட்காமல் இல்லை. இருந்தும் வீண் கனவுகள் வேண்டாம் என்று நினைத்தவன், கடைக்காரரிடம் கடலை மிட்டாயையும் மீதி காசையும் பெற்றவன் தன் நண்பனிடம் சாவியை கொடுத்து ஓட்டச் சொன்னான்.
இம்முறை பின்னே அமர்ந்துக்கொண்ட பிரபஞ்சனது இதழ்கள் சிரித்த நிலையிலேயே இருந்தது. ஏனோ அவளது கோபம் நிறைந்த முகம், தன்றை ஒற்றை விரல் நீட்டி சுட்டெறிக்கும் பார்வையோடு பேசிய அவளது கூர் கண்கள் என அனைத்தும் மீண்டும் ஒரு முறை அவன் கண்முன் வந்துச் சென்றதில் தன் தாடிக்குள் மறைத்த கன்னக்குழி தெரியும் அளவிற்கு சத்தமின்றி சிரித்தான் பிரபஞ்சன்.
இதை எதுவும் அறியா குமரன் வண்டியை எடுத்து சிறிது தூரம் கூட சென்றிருக்க மாட்டான் எங்கிருந்தோ வந்த பந்து அவனது கண்களுக்கு சற்று மேல் பகுதியில் பலமாக அடிக்க, நிலைத்தடுமாறிய குமரன் வண்டியிலிருந்து கீழே விழ அவனோடு சேர்ந்து விழுந்தான் பிரபஞ்சன். தலையிலும் கைகளிலும் சிராய்ப்பு காயம் ஏற்பட்டிருந்தது இருவருக்குமே, வண்டியோ இவர்கள் இருவரின் மீதே விழுந்திருந்தது.
"அய்யோ யாழிக்கா ஒரு சாட்ல இரண்டு பேர்த்த கொன்னுட்டியேகா" என்று தருண் கத்த, அவனது நண்பர்களும் சேர்ந்து கத்தியதில் ஏற்கனவே மிரண்டிருந்தவள், "டேய் வாயை மூடுங்கடா. எல்லாரும் சேர்ந்து தான விளையாடுனோம். இதுல எல்லாருக்குமே பங்கு இருக்கு. வாங்க போய் என்னாச்சுனு பார்க்கலாம்" என்று கூறிக் கொண்டே அவள் சாலைக்கு செல்ல, தருணும் அவனது நண்பர்களும் ஒரே ஓட்டமாக அங்கிருந்து ஓடியேவிட்டனர்.
"உங்களை நம்பி வந்தேன் பாரு என்ன சொல்லனும். என் அக்கா அப்போவே சொன்னா. இந்த சில்வண்டுங்க கூட சேராதனு. கேட்டேனா..." என்று புலம்பிக் கொண்டே என்ன ஆனாலும் பரவாயில்லை என்று அவர்களை நோக்கி வந்தாள்.
அவர்கள் கிடக்கும் நிலையைக் கண்டு பதறினாலும், அவர்கள் விழுந்திருந்த காட்சி சிரிப்பை வரவழைக்காமல் இல்லை யாழினிக்கு. தனது சிரிப்பைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டவள் "அய்யய்யோ" என்று ஓடிச் சென்று பார்க்க, இருவரும் வலியில் கத்தியபடி தங்களின் மீதிருந்த வண்டியை எடுக்க முயற்சி செய்வதைப் பார்த்தவள் விரைந்து சென்று அவர்களுக்கு உதவியும் செய்தாள்.
இருவரும் ஒரு வழியாக எழுந்து நிற்க, அதைக் கண்டதுமே நிம்மதி பெருமூச்சொன்றை விடுத்தவள், "ரோட்டுல பார்த்து போறது இல்லையா?. நான் வந்ததுனால உங்களுக்கு உதவி பண்ணிருக்கேன்." என்று தன் தவறை மறைத்து அந்தர்பல்டி அடித்திருக்க, அவளை நம்பும் விதமாக பார்த்தனர் பிரபஞ்சனும் குமரனும்.
"தாங்ஸ்மா. நீயாவது வந்து உதவி பண்ணியே. எந்த பேமானியோ எங்க மேல கொலை முயற்சி பண்ணிருக்கான்மா" என்று குமரன் நன்றிகளை கூறி பந்து எறிந்தவனை சரமாரியாக திட்டி தீர்த்திருந்தான்.
"நல்லவேளை நம்பிட்டாங்க. நம்ம அடிச்சது தெரிஞ்சா யாழி உனக்கு ஆப்பு தான்டியோவ். அப்படியே சத்தமில்லாமல் எஸ்கேப் ஆகிடுவோம்" என்று வாய்க்குள் முணுமுணுத்தவள் "இருக்கட்டும் அண்ணா. அதான் உங்க இரண்டு பேருக்கும் ஒன்னும் ஆகலையே" என்று சிரித்துக் கொண்டே அங்கிருந்து நகர பார்க்க,
அதுவரை ஒளிந்திருந்த தருணோ, "பரவாயில்லையே அக்கா நீ இவ்ளோ ஃபோர்ஸ்ல அடிச்சும் இவங்களுக்கு ஒன்னும் ஆகலை" என்று கத்தினான் சத்தமாக.
"ஆமாடா ஆமாடா" என்று பதிலுக்கு சிரித்தவள் அப்போது தான் அவர்கள் நிற்பது சட்டென்று நினைவுவர, "அடேய் சில்வண்டு கோர்த்து விட்டுட்டியேடா. செத்தடி யாழினி" என்று மிரட்சியோடு திரும்ப, அங்கே இருவரும் இவளையே கோபம் கொந்தளிக்க பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.
அத்தியாயம் 3
இருவரின் அக்னி பார்வையைக் கண்டு, பயத்தில் மிரட்சியோடு பார்த்தாள் யாழினி. அவளது மனமோ, 'இரண்டு பேரும் பயங்கரமா முறைக்குறாங்களே. அய்யோ யாழி எதாவது பண்ணி தப்பிச்சு எங்கையாவது ஓடிடுடி' என்று எண்ணங்களில் உழன்றபடி அவள் திருதிருவென விழிக்க, அவள் முன் சொடுக்கிட்டான் பிரபஞ்சன்.
"ஓய் பண்றது எல்லாம் பண்ணிட்டு, எங்களுக்கே அட்வைஸ் பண்றியா? தலையில பட்ட பந்து அவன் கண்ணுல பட்டிருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும்?" என்று பிரபஞ்சன் கேட்க,
குமரனோ, "அப்படி கேளுடா மச்சான். ஜஸ்ட் மிஸ்டா. ஒரு கொலை முயற்சி தாக்குதல் நடத்திட்டு எதுவும் தெரியாத மாதிரி அப்பாவியா நிக்குறா பாரு?" என்று ஏகத்துக்கும் அவளை முறைத்தான்.
"அய்யய்யோ நான் வேணும்னு எதுவுமே பண்ணலை. எங்க பாட்டி சத்தியமா நான் எதுவுமே பண்ணுல அண்ணா." என்று குமரனிடம் கூறியவள், பிரபஞ்சனை பார்த்து, "என்னை பார்த்தா கொலை பண்ற மாதிரியா இருக்கு. நீங்களே சொல்லுங்க ஹேண்ட்சம் சார். நீங்க வேற பார்க்க ரொம்ப ஹேண்ட்சமா இருக்கீங்க. பெரிய மனசு பண்ணி மன்னிச்சு விட்ருங்க ப்ளீஸ்." என்று அவனின் தலையில் உடையாத உறைந்த பனிகட்டிகளை ஹேண்ட்சம் என்ற ஒரு வார்த்தையினாள் இறக்கினாள் யாழினி.
அவள் அவ்வாறு கூறியதுமே கோபத்தில் சுட்டெறித்த அவனது கண்கள் பனியை போன்று உருக, அவனது இதழ்களோ புன்முறுவல் பூத்தது.
அதைக் கண்ட குமரனோ 'என்னது ஹேண்ட்சம் சாரா? நான் மட்டும் அண்ணா. இவன் மட்டும் ஹேண்ட்சம்மா' என்று மனதில் கடுப்படைந்தவன் பிரபஞ்சனை பார்த்து, "டேய் மச்சான் இவ தப்பிக்க பிளான் பண்றாடா... அதுக்கு தான் ஐஸ் வைக்குறா? உசாரா இருடா" என்று அவனது காதோரம் கூறினான்.
பிரபஞ்சனோ "நான் பார்த்துக்கிறேன்" என்று கூறினான் அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன்.
இருவரும் தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருப்பதை கண்டவள், 'இது தான் சரியான நேரம் யாழி எஸ்கேப் ஆகிடு' என்று தன் சாதுர்யத்தை காண்பிக்க முனைந்தவள் சத்தமே இன்றி அங்கிருந்து செல்ல பார்க்க,
"எங்க போறீங்க மேடம்?" என்று அழுத்தமாக வந்த பிரபஞ்சனின் வார்த்தைகள் இவளின் காதில் விழுந்ததும் விழுக்கென்று திரும்பியவள், தனது உதடுகளை பிதுக்கி, "எங்கயும் போகலையே? சும்மா திரும்பி பார்த்தேன்" என்று சொல்லி சமாளித்தவளின் மனமோ, 'செஞ்சோற்று கடன் தீர்க்க சேராத இடம் சேர்ந்து வஞ்சத்தில் வீழ்ந்தாயடி யாழி.... வஞ்சகன் தருணடி யாழி' என்று பாட்டை கருத்தாய் பாடிக்கொண்டிருந்தது
"ஓ.. ஓ.. நம்பிட்டேன்." என்றவனது கூர் பார்வை அவளை பயம் காட்டியது என்னவோ உண்மை தான்.
"டேய் பிரபா இவகிட்ட என்ன பேசிட்டு." என்றவன் யாழினியை பார்த்து, "ஏய் குட்டி பிசாசு அடிப்பட வச்சதுக்கு நஷ்ட ஈடு கட்டிட்டு போ ஹாஸ்பிடல் செலவுக்காவது தேறும்." என்றான் குமரன்.
"உங்களுக்கு தான் பெருசா எதுவும் அடிபடல இல்லை. அப்புறம் எதுக்கு நஷ்ட ஈடு கட்டனும்?" என்று சலிக்காமல் வந்தது அவளின் வார்த்தைகள்.
"டேய் பாவம் பார்த்தால் இவ எப்படி பேசுறா பாரு?. பண்றது எல்லாம் பண்ணிட்டு, இன்னும் அடிபடலைனா சொல்ற? உன்னை சும்மாவிட்டது தப்பு, கிளம்பு போலிஷ் ஸ்டேஷன் போவோம். கொலை முயற்சி பண்றனு கேஸ் போட்டா தான் நாளை பின்ன என்னை மாதிரி ஒருத்தன் உயிராவது போகாமல் இருக்கும்" என்று குமரன் கோபத்தில் எகிறினான்.
அவன் அவ்வாறு கூறியதுமே, யாழினியின் கண்களில் நீர் கோர்த்து விட, "நான் வேணும்னு பண்ணலைனு சொல்றேன். நீங்க என்னடானா இப்படி அபாண்டமா பழி போடுறீங்க" என்று மூக்கினை உறிஞ்சி விசும்பினாள்.
அவளது அழுகையை பார்த்ததுமே பிரபஞ்சனின் மனம் இலகியது. " சரி சரி இப்போ எதுக்கு அழுகுற? கண்ணை தொட முதல்ல?" என்று ஆறுதலாக வந்தது அவனது வார்த்தைகள்.
"அழுது எஸ்கேப் ஆக பார்க்குறா பிரபா. நம்பாதடா அவ வீடு எங்கனு கேட்டுட்டு போய் இவ பண்ணதை சொல்லிட்டு வருவோம். அப்போ தான் நாளை பின்ன இப்படி பண்ண மாட்டாள்" என்று குமரன் கூறியதுமே, யாழினி மேலும் அழுதாள்.
அவள் குழந்தை போல் அழுவதை பார்த்த பிரபஞ்சனோ, "ஏய் இப்போ அழுகிறதை நிறுத்துறியா இல்லையா?" என்று அதட்டியதில், அவளும் சலிக்காமல், "நீங்க இரண்டு பேரும் என்னை மன்னிப்பீங்களா? மாட்டீங்களா?" என்றாள்.
அவளது சிறுபிள்ளை தன செயலில் இதழ் பிரித்து சிரித்தவன், " உன் பேர் என்ன?" என்று கைகளை குறுக்காக கட்டிக் கொண்டு கேட்டான்.
"எதுக்கு கேட்குறீங்க?" என்று கண்களில் வழியும் கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டே கேட்பவளை அழுத்தம் திருத்தமான பார்வை ஒன்றை பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
அவனது பார்வையே சொல்ல சொல்லி கட்டளை பிறப்பிக்க "யாழினி" என்று கூறினாள் தன் மெல்லிய குரலில்.
"ம்ம்ம் அழகான பெயர்." என்று இவன் கூற, குமரனோ "டேய் என்னடா நீ நலம் விசாரிக்குற மாதிரி கேட்டுகிட்டு இருக்க? என்று கடுப்படைந்தான்.
அதில் தன் நண்பனை முறைத்தவன் அவளை பார்த்து, "இங்க பாரு யாழினி நீ விளையாடு தப்பு இல்லை. ஆனால் மத்தவங்களை பாதிக்காத மாதிரி விளையாடனும். சரியா?" என்று அழுத்தம் திருத்தமாய் அவன் கூறியதுமே தன் தலையை சரியென ஆட்டினாள்.
மேலும் "சரி நீ வீட்டுக்கு போ." என்று புன்னகை மாறாமல் அவன் கூற,
"இனி இப்படி நடக்காது மிஸ்டர் ஹேண்ட்சம் சார். நீங்க ரொம்ப நல்லவரு. அந்த அண்ணாவை விட" என்று குமரனை முறைத்தும், பிரபஞ்சனைப் பார்த்து புன்னகைத்தும் கூறியவள் அங்கிருந்து விட்டால் போதும் என்ற மனநிலையில் ஓடிச் சென்றாள் யாழி.
"அது எப்படி மச்சான் உன்னை மட்டும் எல்லா பொண்ணுங்களுக்கும் பிடிக்குது. ஆனால் ஒன்னுடா நீ இப்படி சாதாரணமாக சொல்லி அனுப்பியிருக்கக் கூடாது" என்று குமரன் கடுப்போடு கூறியதில் இதழ் வளைத்து குறுநகை புரிந்தான் பிரபஞ்சன்.
"அவ சின்ன பொண்ணுடா. இந்த ஏரியா பொண்ணு வேற, வீணா இங்க நிற்க வச்சு திட்டிட்டு இருந்தோம்னா பார்க்குறவங்க அந்த பொண்ணை என்ன நினைப்பாங்க, சொல்லு? அந்த பொண்ணு நினைச்சிருந்தா பந்து பட்டதுமே சத்தமே போடாமல் ஓடி போய்ருக்கலாம் ஆனால் அப்படி பண்ணாமல் நமக்கு வந்து உதவி பண்ணும் போதே தெரிய வேண்டாம் ரொம்ப வெகுளியான பொண்ணுனு." என்று நற்சான்றிதழை வழங்கியதில் கடுப்படைந்தது என்னவோ குமரன் தான்.
"டேய் போதும் போதும். கடைசியில என்ன வில்லன் ஆக்கிட்டு நீ ஹீரோவாக பார்க்குறியா?" என்று ஒற்றை புருவத்தை தூக்கிக்கொண்டே குமரன் கேட்க,
"டேய் டேய் வில்லன் மூஞ்சிக்கு எல்லாம் நீ சரிபட்டு வரமாட்ட? வண்டில ஏறி நான் ஓட்டிட்டு போறேன்." என்று சிரித்துக் கொண்டே அங்கிருந்து அவனை அழைத்துச் சென்றான் பிரபஞ்சன்.
பூவினியின் வீட்டில், சாளரத்திலிருந்து வரும் தென்றல் இதமாய் அவளது முகம் பட்டுச் செல்ல, ஆங்காங்கே பூத்த வியர்வை அரும்புகள் குளிர்ச்சியில் அவளது முகத்தில் படர்ந்து உலர்ந்துக் கொண்டே இருந்தது. அவளது கைகளோ காய்கறிகளை நறுக்குவதில் மும்முரமாய் இருந்தது. சத்தமின்றி வீட்டிற்குள்ளே அடியெடுத்தபடி உள்ளே சென்ற யாழினியின் அமைதி பூவினிக்கு வித்தியாசமாக தான் தெரிந்தது.
"என்ன யாழி. சத்தமே இல்லாமல் போற. உடம்பு நல்லாருக்குதானே. இல்லை எதாவது தப்பு பண்ணியா?" என்று தமக்கையாய் தன் சந்தேகத்தை தெளிவாக்கிக் கொள்ள கேட்டாள் பூ.
"விளையாடி வந்ததுனால சோர்வாக இருக்கேன்கா. உன் தங்கச்சி நான் எதாவது தப்பு பண்ணுவேனா?" என்று உண்மையை மறைத்தவள் குளியலறைக்கு செல்ல, செல்லும் அவளையே யோசனையோடு பார்த்தாள் பூவினி.
குளியலறைக்கு நுழைந்தவளோ, "யாழி நீ அழுத விசயத்தை சொல்லி அக்காவை கஷ்டபடுத்திடாதடி. அது மட்டும் இல்லை நீ அழுதனு தெரிஞ்சா உன் இமேஜ் அப்புறம் டேமேஜ் தான்." என்று தனக்கு தானே தேற்றியவள், கைகால் முகம் அலம்பிவிட்டே மீண்டும் வீட்டிற்குள் வந்தாள்.
" மை டியர் பூவி இன்னைக்கு என்ன சமையல்" என்று துள்ளிக் குதித்துக்கொண்டு கூறும் தன் தங்கையை பார்த்து புன்னகை பூத்தவள்,
"என்னடி பேக் டூ தி ஃபார்ம்மா?" என்று கண்ணடித்தாள்.
"பின்ன யாழினா சும்மாவா? அக்கோவ் உங்கிட்ட சொல்லனும்னு நினைச்சேன். இன்னைக்கு ஒருத்தரை பார்த்தேன்கா செம அழகா இருந்தாரு. அவரு குரல் ஆஹா என்ன ஒரு கம்பீரம். அப்புறம் அவரோட தாடி செம அப்புறம் அவரோட அந்த பெரிய கண்கள், அழுத்தமான பார்வை ப்பா.... " என்று வருணித்துக் கொண்டே சமயலறையின் திட்டின் மீதி ஏறி அமர்ந்தாள் யாழினி.
"எம்புட்டு தைரியம் இருந்தால் யாரோ ஒருத்தனை சைட் அடிச்சிட்டு எங்கிட்டயே வந்து சொல்லுவ? இரு அம்மாகிட்ட சொல்லி நாலு போட சொல்றேன்." என்று ஓரக்கண்ணால் முறைத்துக் கொண்டே சொம்பில் இருந்த தண்ணீரை எடுத்துக் குடித்துக் கொண்டிருந்தாள் பூவினி.
"சொல்லிக்கோ எனக்கென்ன. ஆனால் எனக்கு அவரை பிடிச்சுருக்குபா. அவருக்கு கல்யாணம் மட்டும் ஆகாமல் இருக்கட்டும் உனக்கு கட்டி வெச்சிட வேண்டியது தான்." என்று அவள் கூறும்போதே தண்ணீர் அருந்தியவளுக்கு பொறை ஏற தனக்கு எதிரே இருந்த யாழியின் முகத்திலேயே தண்ணீரை உமிழ்ந்திருந்தாள் அவள்.
"அறிவு கெட்டவளே உனக்கு பிடிச்சிருந்தால் நான் ஏன்டி கட்டிக்கணும்?" என்றாள் இடுப்பில் கைவைத்து கண்களை உருட்டியபடி.
அவள் உமிழ்ந்த தண்ணீரை தன் முகத்திலிருந்து துடைத்தெடுத்த யாழியோ, " அய்யோ அக்கா என் மாமா எப்படி எல்லாம் இருக்கனும்னு ஆசைப்பட்டேனோ அப்படியே அவர் இருக்காருக்கா. அதான் அப்படி சொன்னேன். சொன்னது ஒரு குத்தமா இப்படி மூஞ்சிலேயே துப்பிட்டியே இராட்சசி." என்று கூறிக் கொண்டே தனது அறைக்கு சென்றவள் வழி நெடுகிலும் புலம்பிக் கொண்டே சென்றாள்.
"ஸ்சப்பா ஒரு நல்லது சொன்னால் பொறுக்க மாட்டிங்குது இந்த அக்காக்கு. இவ எப்போ கல்யாணம் பண்ணி அதுக்கு அப்புறம் நான் கல்யாணம் பண்றதுக்குள்ள நேரடியா அறுபதாம் கல்யாணம் தான் எனக்கு நடக்கும் போலயே ஆண்டவா..." என்று புலம்பிக் கொண்டே அவள் செல்ல,
"பார்த்துடி ரொம்ப புலம்பிக் கிழவி ஆகிடாத.. அப்புறம் நீ சொன்ன மாதிரி அறுபதாம் கல்யாணம் தான்" என்று உள்ளிருந்துக் கொண்டே தன் முத்துப்பல் தெரிய சிரித்தவள் காய்கறிகளை நறுக்கும் வேலையைச் செவ்வென செய்துக் கொண்டிருந்தாள் பூவினி.
யாழி கூறிய அங்க அடையாளங்கள் சற்று முன்பு பார்த்த பிரபஞ்சனை இவளது கண்முன் நிறுத்த, ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்த பூவினியோ காய்கறிகளை வெட்டுவதை நிறுத்தினாள். "இப்போ எதுக்கு இந்த ஆள் மூஞ்சி நியாபகம் வருது. அவன் மூஞ்சியும் மொகரக்கட்டையும். அறிவே இல்லாமல் சிகரெட் பிடிக்குறான் இடியட்" என்று பெயர் தெரியாதவனை திட்டித் தீர்த்தவள் அறியவில்லை, தன் பெயருக்கு பின்னால் பெயர்சேர்க்கும் உரிமையாளனே அவன் தான் என்று.
பிரபஞ்சனது வீட்டில் தாமரையும், மாதுளாவும் புலம்பிக் கொண்டிருந்தனர். "என்னடி மாது, முன்னாடியே அந்த பொண்ணு சொல்லிருந்தால் இவ்வளவு கஷ்டமில்லையேடி. இனிக்க இனிக்க பேசி இப்படி பண்ணிட்டாங்களே, அந்த பக்கத்து வீட்டு கிரிஜா என்ன ஏதுனு கேட்டுட்டு அப்படி நக்கலா பேசுறாடி" என்று கவலையோடு கூறினார்.
"அம்மா கவலைப்படாத. நீ வேணாப்பாரு நம்ம நினைச்ச மாதிரியே பிரபாக்கு நல்ல வரன் பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வைக்க தான் போறோம். அப்புறம் அம்மா என் வீட்டுக்காரர் பவித்ராவை பார்த்த நேரத்துல தான் அவருக்கு தெரிஞ்ச தூரத்து சொந்தத்தில ஒரு பொண்ணு இருக்கிறதாக சொன்னாரு. நான் தான் அப்போ நம்ம பொண்ணு பார்த்துட்டதுனால வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேன். இப்போ வேனா அந்த பொண்ணை பார்ப்போமா?"
"அப்படியா மாது. ஆனால் இந்த முறை எல்லாமே விசாரிச்சிட்டு தான் பிரபாகிட்ட சொல்லனும்டி. அவன் நம்மகிட்ட சிரிச்சு சமாளிச்சாலும் எனக்கு தெரியாதா அவன் மனசு எப்படி வலிக்கும்னு. சின்ன வயசுல இருந்து பாடுபடுற என் பையனுக்கு நல்ல பொண்ணா பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வெச்சாதான் எனக்கு நிம்மதியே." என்று பெருமூச்சென்றை விட்டுக் கொண்டே தனது அறைக்கு சென்றிருந்தார் தாமரை.
அன்று இரவு தான் வீட்டிற்கு வந்திருந்தான் பிரபஞ்சன். அவன் வருகைக்காக காத்திருந்த தாமரைக்கோ தன் மகனை கண்டதுமே நிம்மதி வர, "பிரபா எவ்வளவு நேரம் ஆகுது. எதுவும் சாப்பிட்டிருக்க மாட்டனு தெரியும். சாப்பாடு எடுத்து வைக்கட்டா?" என்று கேட்கும் தன் தாயின் அன்பில் கரைந்தவன், "சரிம்மா" என்று தலையசைத்தபடியே அவன் கண்கள் ஆரூவை தேடத் தொடங்கியது.
"பாப்பா எங்கம்மா?" என்று கேட்டுக் கொண்டே கைகளை கழுவச் செல்ல,
"தூங்கிட்டாடா. மாதுவும் மாப்பிள்ளையும், அகனும் இப்போ தான் கிளம்புனாங்க. பாப்பா மட்டும் மாமாவை பார்க்காமல் வரமாட்டனு ஒரே அடம்டா." என்று தாமரை கூறியதுமே அகம் மகிழ்ந்து தான் போனான்.
" என் மருமகள்ள அப்படி தான் இருப்பா. இந்த கடலைமிட்டாய் அவளுக்கும் அகனுக்கும் வாங்கிட்டு வந்தேன். நாளைக்கு எழுந்ததும் கொடுங்க." என்று கூறிக்கொண்டே அம்மா கொடுத்த உணவினை பெற்றவன் சாப்பிட்டு முடித்தான்.
தனஞ்செயனோ, தன் மகனிடம் வந்தவர், "பிரபாஞ்சா. தம்பி போன் பண்ணான்டா. உன்னை கேட்டதா சொல்ல சொன்னான். அவனுக்கு எதோ எக்சாம் வருதாமாப்பா" என்று அவர் கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே இடைமறித்த தாமரையோ,
" டேய் பிரபா. நீ போய் தூங்குடா கண்ணா." என்றவர் தன் கணவரை பார்த்து, "என்னங்க இது இப்போவே சொல்லனுமா? நீங்களும் போய் படுத்து தூங்குங்க" என்று சிடுசிடுத்தார்.
"முக்கியமான விசயத்தை சொல்றதுல என்ன தப்புமா. அப்புறம் அப்பா நான் பார்த்துக்கிறேன். நீங்க போய் படுங்க." என்று புன்னகையோடு கூறியவன் கைகளை கழுவிக் கொண்டு தனது அறைக்குள் நுழைந்தான்.
புரண்டு புரண்டு படுத்தவனுக்கு உறக்கம் தான் வருவேனா என்பது போல சதி செய்ய, எழுந்தவன் வீட்டின் முகப்பு அறைக்கதவை சத்தமின்றி திறந்தபடி மொட்டைமாடிக்கு சென்றான்.
சலனமற்ற இரவின் கருமையில், பிரகாசமாக ஒளியினை பரப்பச் செய்திடும் நிலவை காணும் போதே நெஞ்சிற்கு இதமாய் இருந்தது. கைலியை மடித்து கட்டியவன் தன் திமிறிய புஜங்கள் வெளியே தெரியும் அளவிற்கு இறுக்கமான டீசர்டை அணிந்திருந்தான். மெல்லமெல்ல குளிர் அவனது உடலை உரசிச் செல்ல, தான் வைத்திருந்த சிகரெட்டை எடுத்தவன் லைட்டரின் உதவியுடன் பற்ற வைத்திருந்தான்.
கல்லூரியில் படிக்கும் போது தொற்றிக்கொண்ட பழக்கம் தான். இருந்தும் அதை நிறுத்த நினைத்தவன் ஒருவருடமாகவே புகைக்காமல் இருக்க, வெகு நாட்கள் கழித்து அதனை தொடர்ந்ததும் அவனையும் மீறி அதை நாட ஆரம்பித்திருந்தான்.
மெல்ல தன் உதடுகளின் அருகே சிகரெட்டை எடுத்துச் சென்றவன் ஒரு இழு இழுக்க, கடையில் நியாயமான முறையில் திட்டிய பூவினியின் பூ முகம் இவன் நினைவில் வரவும் சரியாக இருந்தது.
அவளது நினைவு வந்ததுமே அவனுக்குள் ஒரு வித குறுகுறுப்பு,எந்த விதமும் பயமும் அன்றிய அவளது பார்வை, கோபத்தில் நுனி மூக்கு சிவந்திருக்க, அவள் பேசும்போது இரண்டு அதரங்களின் முனையில் பிறைநிலா போன்று வளைந்திடும் அவளது இதழின் ஓரங்கள். என ஒவ்வொன்றாய் அவனது கண்களில் நிரம்ப,
"நான் இப்போ என்ன பண்றேன்?" என்று வசிகர சிரிப்பொன்றை உதிரித்தவன் செல்லமாய் தன் தலையில் தட்டிக் கொள்ள, அவனது மனசாட்சியோ, 'பார்க்கலை பார்க்கலைனு சின்ன சின்ன டீடெய்ல்ஸ் கூட நோட் பண்ணிருக்கியேடா பிரபஞ்சா' என்று கேள்வியை எழுப்ப, தனக்கு தானே புன்னகைத்தவன் "அதான் ஏன்னு எனக்கே தெரியலடா முருகேசா...." என்று கூறிக் கொண்டு இதழ் பிரித்து சிரித்தான்.
அதற்கு மேல் அந்த சிகரெட்டை அவன் கைகளை விட்டு சென்றிருக்க, அவள் பார்த்த பார்வையிலியே சிகரெட்டை கீழே போட்ட நினைவு அவன் கண்ணில் வந்ததும், "யாருடி நீ இப்படி கண்ணுக்குள்ள வந்து நிக்குற" என்று தனக்குதானே புலம்பிக் கொண்டு தனது அறையை நோக்கி சென்றவன் அறியவில்லை அவளே அவனது மனையாளாக வருவாள் என்று.
முதல் சந்திப்பே இருவருக்குள் ஒரு வித தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க, நாளைய நாளில் இருவரின் வாழ்க்கையை மாற்றப் போகும் பெரும் நிகழ்வு இவர்கள் இருவரையும் இணைக்குமா? இல்லை பிரிக்குமா?
இருவரின் அக்னி பார்வையைக் கண்டு, பயத்தில் மிரட்சியோடு பார்த்தாள் யாழினி. அவளது மனமோ, 'இரண்டு பேரும் பயங்கரமா முறைக்குறாங்களே. அய்யோ யாழி எதாவது பண்ணி தப்பிச்சு எங்கையாவது ஓடிடுடி' என்று எண்ணங்களில் உழன்றபடி அவள் திருதிருவென விழிக்க, அவள் முன் சொடுக்கிட்டான் பிரபஞ்சன்.
"ஓய் பண்றது எல்லாம் பண்ணிட்டு, எங்களுக்கே அட்வைஸ் பண்றியா? தலையில பட்ட பந்து அவன் கண்ணுல பட்டிருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும்?" என்று பிரபஞ்சன் கேட்க,
குமரனோ, "அப்படி கேளுடா மச்சான். ஜஸ்ட் மிஸ்டா. ஒரு கொலை முயற்சி தாக்குதல் நடத்திட்டு எதுவும் தெரியாத மாதிரி அப்பாவியா நிக்குறா பாரு?" என்று ஏகத்துக்கும் அவளை முறைத்தான்.
"அய்யய்யோ நான் வேணும்னு எதுவுமே பண்ணலை. எங்க பாட்டி சத்தியமா நான் எதுவுமே பண்ணுல அண்ணா." என்று குமரனிடம் கூறியவள், பிரபஞ்சனை பார்த்து, "என்னை பார்த்தா கொலை பண்ற மாதிரியா இருக்கு. நீங்களே சொல்லுங்க ஹேண்ட்சம் சார். நீங்க வேற பார்க்க ரொம்ப ஹேண்ட்சமா இருக்கீங்க. பெரிய மனசு பண்ணி மன்னிச்சு விட்ருங்க ப்ளீஸ்." என்று அவனின் தலையில் உடையாத உறைந்த பனிகட்டிகளை ஹேண்ட்சம் என்ற ஒரு வார்த்தையினாள் இறக்கினாள் யாழினி.
அவள் அவ்வாறு கூறியதுமே கோபத்தில் சுட்டெறித்த அவனது கண்கள் பனியை போன்று உருக, அவனது இதழ்களோ புன்முறுவல் பூத்தது.
அதைக் கண்ட குமரனோ 'என்னது ஹேண்ட்சம் சாரா? நான் மட்டும் அண்ணா. இவன் மட்டும் ஹேண்ட்சம்மா' என்று மனதில் கடுப்படைந்தவன் பிரபஞ்சனை பார்த்து, "டேய் மச்சான் இவ தப்பிக்க பிளான் பண்றாடா... அதுக்கு தான் ஐஸ் வைக்குறா? உசாரா இருடா" என்று அவனது காதோரம் கூறினான்.
பிரபஞ்சனோ "நான் பார்த்துக்கிறேன்" என்று கூறினான் அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன்.
இருவரும் தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருப்பதை கண்டவள், 'இது தான் சரியான நேரம் யாழி எஸ்கேப் ஆகிடு' என்று தன் சாதுர்யத்தை காண்பிக்க முனைந்தவள் சத்தமே இன்றி அங்கிருந்து செல்ல பார்க்க,
"எங்க போறீங்க மேடம்?" என்று அழுத்தமாக வந்த பிரபஞ்சனின் வார்த்தைகள் இவளின் காதில் விழுந்ததும் விழுக்கென்று திரும்பியவள், தனது உதடுகளை பிதுக்கி, "எங்கயும் போகலையே? சும்மா திரும்பி பார்த்தேன்" என்று சொல்லி சமாளித்தவளின் மனமோ, 'செஞ்சோற்று கடன் தீர்க்க சேராத இடம் சேர்ந்து வஞ்சத்தில் வீழ்ந்தாயடி யாழி.... வஞ்சகன் தருணடி யாழி' என்று பாட்டை கருத்தாய் பாடிக்கொண்டிருந்தது
"ஓ.. ஓ.. நம்பிட்டேன்." என்றவனது கூர் பார்வை அவளை பயம் காட்டியது என்னவோ உண்மை தான்.
"டேய் பிரபா இவகிட்ட என்ன பேசிட்டு." என்றவன் யாழினியை பார்த்து, "ஏய் குட்டி பிசாசு அடிப்பட வச்சதுக்கு நஷ்ட ஈடு கட்டிட்டு போ ஹாஸ்பிடல் செலவுக்காவது தேறும்." என்றான் குமரன்.
"உங்களுக்கு தான் பெருசா எதுவும் அடிபடல இல்லை. அப்புறம் எதுக்கு நஷ்ட ஈடு கட்டனும்?" என்று சலிக்காமல் வந்தது அவளின் வார்த்தைகள்.
"டேய் பாவம் பார்த்தால் இவ எப்படி பேசுறா பாரு?. பண்றது எல்லாம் பண்ணிட்டு, இன்னும் அடிபடலைனா சொல்ற? உன்னை சும்மாவிட்டது தப்பு, கிளம்பு போலிஷ் ஸ்டேஷன் போவோம். கொலை முயற்சி பண்றனு கேஸ் போட்டா தான் நாளை பின்ன என்னை மாதிரி ஒருத்தன் உயிராவது போகாமல் இருக்கும்" என்று குமரன் கோபத்தில் எகிறினான்.
அவன் அவ்வாறு கூறியதுமே, யாழினியின் கண்களில் நீர் கோர்த்து விட, "நான் வேணும்னு பண்ணலைனு சொல்றேன். நீங்க என்னடானா இப்படி அபாண்டமா பழி போடுறீங்க" என்று மூக்கினை உறிஞ்சி விசும்பினாள்.
அவளது அழுகையை பார்த்ததுமே பிரபஞ்சனின் மனம் இலகியது. " சரி சரி இப்போ எதுக்கு அழுகுற? கண்ணை தொட முதல்ல?" என்று ஆறுதலாக வந்தது அவனது வார்த்தைகள்.
"அழுது எஸ்கேப் ஆக பார்க்குறா பிரபா. நம்பாதடா அவ வீடு எங்கனு கேட்டுட்டு போய் இவ பண்ணதை சொல்லிட்டு வருவோம். அப்போ தான் நாளை பின்ன இப்படி பண்ண மாட்டாள்" என்று குமரன் கூறியதுமே, யாழினி மேலும் அழுதாள்.
அவள் குழந்தை போல் அழுவதை பார்த்த பிரபஞ்சனோ, "ஏய் இப்போ அழுகிறதை நிறுத்துறியா இல்லையா?" என்று அதட்டியதில், அவளும் சலிக்காமல், "நீங்க இரண்டு பேரும் என்னை மன்னிப்பீங்களா? மாட்டீங்களா?" என்றாள்.
அவளது சிறுபிள்ளை தன செயலில் இதழ் பிரித்து சிரித்தவன், " உன் பேர் என்ன?" என்று கைகளை குறுக்காக கட்டிக் கொண்டு கேட்டான்.
"எதுக்கு கேட்குறீங்க?" என்று கண்களில் வழியும் கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டே கேட்பவளை அழுத்தம் திருத்தமான பார்வை ஒன்றை பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
அவனது பார்வையே சொல்ல சொல்லி கட்டளை பிறப்பிக்க "யாழினி" என்று கூறினாள் தன் மெல்லிய குரலில்.
"ம்ம்ம் அழகான பெயர்." என்று இவன் கூற, குமரனோ "டேய் என்னடா நீ நலம் விசாரிக்குற மாதிரி கேட்டுகிட்டு இருக்க? என்று கடுப்படைந்தான்.
அதில் தன் நண்பனை முறைத்தவன் அவளை பார்த்து, "இங்க பாரு யாழினி நீ விளையாடு தப்பு இல்லை. ஆனால் மத்தவங்களை பாதிக்காத மாதிரி விளையாடனும். சரியா?" என்று அழுத்தம் திருத்தமாய் அவன் கூறியதுமே தன் தலையை சரியென ஆட்டினாள்.
மேலும் "சரி நீ வீட்டுக்கு போ." என்று புன்னகை மாறாமல் அவன் கூற,
"இனி இப்படி நடக்காது மிஸ்டர் ஹேண்ட்சம் சார். நீங்க ரொம்ப நல்லவரு. அந்த அண்ணாவை விட" என்று குமரனை முறைத்தும், பிரபஞ்சனைப் பார்த்து புன்னகைத்தும் கூறியவள் அங்கிருந்து விட்டால் போதும் என்ற மனநிலையில் ஓடிச் சென்றாள் யாழி.
"அது எப்படி மச்சான் உன்னை மட்டும் எல்லா பொண்ணுங்களுக்கும் பிடிக்குது. ஆனால் ஒன்னுடா நீ இப்படி சாதாரணமாக சொல்லி அனுப்பியிருக்கக் கூடாது" என்று குமரன் கடுப்போடு கூறியதில் இதழ் வளைத்து குறுநகை புரிந்தான் பிரபஞ்சன்.
"அவ சின்ன பொண்ணுடா. இந்த ஏரியா பொண்ணு வேற, வீணா இங்க நிற்க வச்சு திட்டிட்டு இருந்தோம்னா பார்க்குறவங்க அந்த பொண்ணை என்ன நினைப்பாங்க, சொல்லு? அந்த பொண்ணு நினைச்சிருந்தா பந்து பட்டதுமே சத்தமே போடாமல் ஓடி போய்ருக்கலாம் ஆனால் அப்படி பண்ணாமல் நமக்கு வந்து உதவி பண்ணும் போதே தெரிய வேண்டாம் ரொம்ப வெகுளியான பொண்ணுனு." என்று நற்சான்றிதழை வழங்கியதில் கடுப்படைந்தது என்னவோ குமரன் தான்.
"டேய் போதும் போதும். கடைசியில என்ன வில்லன் ஆக்கிட்டு நீ ஹீரோவாக பார்க்குறியா?" என்று ஒற்றை புருவத்தை தூக்கிக்கொண்டே குமரன் கேட்க,
"டேய் டேய் வில்லன் மூஞ்சிக்கு எல்லாம் நீ சரிபட்டு வரமாட்ட? வண்டில ஏறி நான் ஓட்டிட்டு போறேன்." என்று சிரித்துக் கொண்டே அங்கிருந்து அவனை அழைத்துச் சென்றான் பிரபஞ்சன்.
பூவினியின் வீட்டில், சாளரத்திலிருந்து வரும் தென்றல் இதமாய் அவளது முகம் பட்டுச் செல்ல, ஆங்காங்கே பூத்த வியர்வை அரும்புகள் குளிர்ச்சியில் அவளது முகத்தில் படர்ந்து உலர்ந்துக் கொண்டே இருந்தது. அவளது கைகளோ காய்கறிகளை நறுக்குவதில் மும்முரமாய் இருந்தது. சத்தமின்றி வீட்டிற்குள்ளே அடியெடுத்தபடி உள்ளே சென்ற யாழினியின் அமைதி பூவினிக்கு வித்தியாசமாக தான் தெரிந்தது.
"என்ன யாழி. சத்தமே இல்லாமல் போற. உடம்பு நல்லாருக்குதானே. இல்லை எதாவது தப்பு பண்ணியா?" என்று தமக்கையாய் தன் சந்தேகத்தை தெளிவாக்கிக் கொள்ள கேட்டாள் பூ.
"விளையாடி வந்ததுனால சோர்வாக இருக்கேன்கா. உன் தங்கச்சி நான் எதாவது தப்பு பண்ணுவேனா?" என்று உண்மையை மறைத்தவள் குளியலறைக்கு செல்ல, செல்லும் அவளையே யோசனையோடு பார்த்தாள் பூவினி.
குளியலறைக்கு நுழைந்தவளோ, "யாழி நீ அழுத விசயத்தை சொல்லி அக்காவை கஷ்டபடுத்திடாதடி. அது மட்டும் இல்லை நீ அழுதனு தெரிஞ்சா உன் இமேஜ் அப்புறம் டேமேஜ் தான்." என்று தனக்கு தானே தேற்றியவள், கைகால் முகம் அலம்பிவிட்டே மீண்டும் வீட்டிற்குள் வந்தாள்.
" மை டியர் பூவி இன்னைக்கு என்ன சமையல்" என்று துள்ளிக் குதித்துக்கொண்டு கூறும் தன் தங்கையை பார்த்து புன்னகை பூத்தவள்,
"என்னடி பேக் டூ தி ஃபார்ம்மா?" என்று கண்ணடித்தாள்.
"பின்ன யாழினா சும்மாவா? அக்கோவ் உங்கிட்ட சொல்லனும்னு நினைச்சேன். இன்னைக்கு ஒருத்தரை பார்த்தேன்கா செம அழகா இருந்தாரு. அவரு குரல் ஆஹா என்ன ஒரு கம்பீரம். அப்புறம் அவரோட தாடி செம அப்புறம் அவரோட அந்த பெரிய கண்கள், அழுத்தமான பார்வை ப்பா.... " என்று வருணித்துக் கொண்டே சமயலறையின் திட்டின் மீதி ஏறி அமர்ந்தாள் யாழினி.
"எம்புட்டு தைரியம் இருந்தால் யாரோ ஒருத்தனை சைட் அடிச்சிட்டு எங்கிட்டயே வந்து சொல்லுவ? இரு அம்மாகிட்ட சொல்லி நாலு போட சொல்றேன்." என்று ஓரக்கண்ணால் முறைத்துக் கொண்டே சொம்பில் இருந்த தண்ணீரை எடுத்துக் குடித்துக் கொண்டிருந்தாள் பூவினி.
"சொல்லிக்கோ எனக்கென்ன. ஆனால் எனக்கு அவரை பிடிச்சுருக்குபா. அவருக்கு கல்யாணம் மட்டும் ஆகாமல் இருக்கட்டும் உனக்கு கட்டி வெச்சிட வேண்டியது தான்." என்று அவள் கூறும்போதே தண்ணீர் அருந்தியவளுக்கு பொறை ஏற தனக்கு எதிரே இருந்த யாழியின் முகத்திலேயே தண்ணீரை உமிழ்ந்திருந்தாள் அவள்.
"அறிவு கெட்டவளே உனக்கு பிடிச்சிருந்தால் நான் ஏன்டி கட்டிக்கணும்?" என்றாள் இடுப்பில் கைவைத்து கண்களை உருட்டியபடி.
அவள் உமிழ்ந்த தண்ணீரை தன் முகத்திலிருந்து துடைத்தெடுத்த யாழியோ, " அய்யோ அக்கா என் மாமா எப்படி எல்லாம் இருக்கனும்னு ஆசைப்பட்டேனோ அப்படியே அவர் இருக்காருக்கா. அதான் அப்படி சொன்னேன். சொன்னது ஒரு குத்தமா இப்படி மூஞ்சிலேயே துப்பிட்டியே இராட்சசி." என்று கூறிக் கொண்டே தனது அறைக்கு சென்றவள் வழி நெடுகிலும் புலம்பிக் கொண்டே சென்றாள்.
"ஸ்சப்பா ஒரு நல்லது சொன்னால் பொறுக்க மாட்டிங்குது இந்த அக்காக்கு. இவ எப்போ கல்யாணம் பண்ணி அதுக்கு அப்புறம் நான் கல்யாணம் பண்றதுக்குள்ள நேரடியா அறுபதாம் கல்யாணம் தான் எனக்கு நடக்கும் போலயே ஆண்டவா..." என்று புலம்பிக் கொண்டே அவள் செல்ல,
"பார்த்துடி ரொம்ப புலம்பிக் கிழவி ஆகிடாத.. அப்புறம் நீ சொன்ன மாதிரி அறுபதாம் கல்யாணம் தான்" என்று உள்ளிருந்துக் கொண்டே தன் முத்துப்பல் தெரிய சிரித்தவள் காய்கறிகளை நறுக்கும் வேலையைச் செவ்வென செய்துக் கொண்டிருந்தாள் பூவினி.
யாழி கூறிய அங்க அடையாளங்கள் சற்று முன்பு பார்த்த பிரபஞ்சனை இவளது கண்முன் நிறுத்த, ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்த பூவினியோ காய்கறிகளை வெட்டுவதை நிறுத்தினாள். "இப்போ எதுக்கு இந்த ஆள் மூஞ்சி நியாபகம் வருது. அவன் மூஞ்சியும் மொகரக்கட்டையும். அறிவே இல்லாமல் சிகரெட் பிடிக்குறான் இடியட்" என்று பெயர் தெரியாதவனை திட்டித் தீர்த்தவள் அறியவில்லை, தன் பெயருக்கு பின்னால் பெயர்சேர்க்கும் உரிமையாளனே அவன் தான் என்று.
பிரபஞ்சனது வீட்டில் தாமரையும், மாதுளாவும் புலம்பிக் கொண்டிருந்தனர். "என்னடி மாது, முன்னாடியே அந்த பொண்ணு சொல்லிருந்தால் இவ்வளவு கஷ்டமில்லையேடி. இனிக்க இனிக்க பேசி இப்படி பண்ணிட்டாங்களே, அந்த பக்கத்து வீட்டு கிரிஜா என்ன ஏதுனு கேட்டுட்டு அப்படி நக்கலா பேசுறாடி" என்று கவலையோடு கூறினார்.
"அம்மா கவலைப்படாத. நீ வேணாப்பாரு நம்ம நினைச்ச மாதிரியே பிரபாக்கு நல்ல வரன் பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வைக்க தான் போறோம். அப்புறம் அம்மா என் வீட்டுக்காரர் பவித்ராவை பார்த்த நேரத்துல தான் அவருக்கு தெரிஞ்ச தூரத்து சொந்தத்தில ஒரு பொண்ணு இருக்கிறதாக சொன்னாரு. நான் தான் அப்போ நம்ம பொண்ணு பார்த்துட்டதுனால வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேன். இப்போ வேனா அந்த பொண்ணை பார்ப்போமா?"
"அப்படியா மாது. ஆனால் இந்த முறை எல்லாமே விசாரிச்சிட்டு தான் பிரபாகிட்ட சொல்லனும்டி. அவன் நம்மகிட்ட சிரிச்சு சமாளிச்சாலும் எனக்கு தெரியாதா அவன் மனசு எப்படி வலிக்கும்னு. சின்ன வயசுல இருந்து பாடுபடுற என் பையனுக்கு நல்ல பொண்ணா பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வெச்சாதான் எனக்கு நிம்மதியே." என்று பெருமூச்சென்றை விட்டுக் கொண்டே தனது அறைக்கு சென்றிருந்தார் தாமரை.
அன்று இரவு தான் வீட்டிற்கு வந்திருந்தான் பிரபஞ்சன். அவன் வருகைக்காக காத்திருந்த தாமரைக்கோ தன் மகனை கண்டதுமே நிம்மதி வர, "பிரபா எவ்வளவு நேரம் ஆகுது. எதுவும் சாப்பிட்டிருக்க மாட்டனு தெரியும். சாப்பாடு எடுத்து வைக்கட்டா?" என்று கேட்கும் தன் தாயின் அன்பில் கரைந்தவன், "சரிம்மா" என்று தலையசைத்தபடியே அவன் கண்கள் ஆரூவை தேடத் தொடங்கியது.
"பாப்பா எங்கம்மா?" என்று கேட்டுக் கொண்டே கைகளை கழுவச் செல்ல,
"தூங்கிட்டாடா. மாதுவும் மாப்பிள்ளையும், அகனும் இப்போ தான் கிளம்புனாங்க. பாப்பா மட்டும் மாமாவை பார்க்காமல் வரமாட்டனு ஒரே அடம்டா." என்று தாமரை கூறியதுமே அகம் மகிழ்ந்து தான் போனான்.
" என் மருமகள்ள அப்படி தான் இருப்பா. இந்த கடலைமிட்டாய் அவளுக்கும் அகனுக்கும் வாங்கிட்டு வந்தேன். நாளைக்கு எழுந்ததும் கொடுங்க." என்று கூறிக்கொண்டே அம்மா கொடுத்த உணவினை பெற்றவன் சாப்பிட்டு முடித்தான்.
தனஞ்செயனோ, தன் மகனிடம் வந்தவர், "பிரபாஞ்சா. தம்பி போன் பண்ணான்டா. உன்னை கேட்டதா சொல்ல சொன்னான். அவனுக்கு எதோ எக்சாம் வருதாமாப்பா" என்று அவர் கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே இடைமறித்த தாமரையோ,
" டேய் பிரபா. நீ போய் தூங்குடா கண்ணா." என்றவர் தன் கணவரை பார்த்து, "என்னங்க இது இப்போவே சொல்லனுமா? நீங்களும் போய் படுத்து தூங்குங்க" என்று சிடுசிடுத்தார்.
"முக்கியமான விசயத்தை சொல்றதுல என்ன தப்புமா. அப்புறம் அப்பா நான் பார்த்துக்கிறேன். நீங்க போய் படுங்க." என்று புன்னகையோடு கூறியவன் கைகளை கழுவிக் கொண்டு தனது அறைக்குள் நுழைந்தான்.
புரண்டு புரண்டு படுத்தவனுக்கு உறக்கம் தான் வருவேனா என்பது போல சதி செய்ய, எழுந்தவன் வீட்டின் முகப்பு அறைக்கதவை சத்தமின்றி திறந்தபடி மொட்டைமாடிக்கு சென்றான்.
சலனமற்ற இரவின் கருமையில், பிரகாசமாக ஒளியினை பரப்பச் செய்திடும் நிலவை காணும் போதே நெஞ்சிற்கு இதமாய் இருந்தது. கைலியை மடித்து கட்டியவன் தன் திமிறிய புஜங்கள் வெளியே தெரியும் அளவிற்கு இறுக்கமான டீசர்டை அணிந்திருந்தான். மெல்லமெல்ல குளிர் அவனது உடலை உரசிச் செல்ல, தான் வைத்திருந்த சிகரெட்டை எடுத்தவன் லைட்டரின் உதவியுடன் பற்ற வைத்திருந்தான்.
கல்லூரியில் படிக்கும் போது தொற்றிக்கொண்ட பழக்கம் தான். இருந்தும் அதை நிறுத்த நினைத்தவன் ஒருவருடமாகவே புகைக்காமல் இருக்க, வெகு நாட்கள் கழித்து அதனை தொடர்ந்ததும் அவனையும் மீறி அதை நாட ஆரம்பித்திருந்தான்.
மெல்ல தன் உதடுகளின் அருகே சிகரெட்டை எடுத்துச் சென்றவன் ஒரு இழு இழுக்க, கடையில் நியாயமான முறையில் திட்டிய பூவினியின் பூ முகம் இவன் நினைவில் வரவும் சரியாக இருந்தது.
அவளது நினைவு வந்ததுமே அவனுக்குள் ஒரு வித குறுகுறுப்பு,எந்த விதமும் பயமும் அன்றிய அவளது பார்வை, கோபத்தில் நுனி மூக்கு சிவந்திருக்க, அவள் பேசும்போது இரண்டு அதரங்களின் முனையில் பிறைநிலா போன்று வளைந்திடும் அவளது இதழின் ஓரங்கள். என ஒவ்வொன்றாய் அவனது கண்களில் நிரம்ப,
"நான் இப்போ என்ன பண்றேன்?" என்று வசிகர சிரிப்பொன்றை உதிரித்தவன் செல்லமாய் தன் தலையில் தட்டிக் கொள்ள, அவனது மனசாட்சியோ, 'பார்க்கலை பார்க்கலைனு சின்ன சின்ன டீடெய்ல்ஸ் கூட நோட் பண்ணிருக்கியேடா பிரபஞ்சா' என்று கேள்வியை எழுப்ப, தனக்கு தானே புன்னகைத்தவன் "அதான் ஏன்னு எனக்கே தெரியலடா முருகேசா...." என்று கூறிக் கொண்டு இதழ் பிரித்து சிரித்தான்.
அதற்கு மேல் அந்த சிகரெட்டை அவன் கைகளை விட்டு சென்றிருக்க, அவள் பார்த்த பார்வையிலியே சிகரெட்டை கீழே போட்ட நினைவு அவன் கண்ணில் வந்ததும், "யாருடி நீ இப்படி கண்ணுக்குள்ள வந்து நிக்குற" என்று தனக்குதானே புலம்பிக் கொண்டு தனது அறையை நோக்கி சென்றவன் அறியவில்லை அவளே அவனது மனையாளாக வருவாள் என்று.
முதல் சந்திப்பே இருவருக்குள் ஒரு வித தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க, நாளைய நாளில் இருவரின் வாழ்க்கையை மாற்றப் போகும் பெரும் நிகழ்வு இவர்கள் இருவரையும் இணைக்குமா? இல்லை பிரிக்குமா?
Last edited:
- Status