அத்தியாயம் 12
பதட்டத்தில் அவள் இதயம் நூறுமடங்கு துடிக்க, அவளை பிடிக்கும் வேகத்தில் கைகளில் இருந்த காபி கோப்பையினை தெறிக்க விட்டிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
அவளது இடையினை வளைத்து பிடித்தவனின் கைகள் அவளின் வெற்றிடையை அழுத்தமாக பற்றியிருக்க, இருவரின் கண்களுமே ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி இருந்தது. அவனது காதல் கொஞ்சும் அழுத்தமான பார்வையில் தவித்துப் போனவள் தன் எச்சிலை விழுங்கிக் கொண்டாள்.
அவனுக்கோ நேற்று மற்றும் இன்று என, நிஜத்திலும் கனவிலும் இம்சை செய்த அவளின் இதழ்களை மிக அருகில் பார்க்கவும், ஆசைகள் எழாமல் இல்லை. இருந்தும் முத்தம் கொடுக்க துடித்த தன் அதரங்களை கடினபட்டு அடக்கியவன் ஏக்கப் பெருமூச்சொன்றை விட்டான்.
முதலில் சுதாரித்தவள், சட்டென்று எழுந்து, அவனது வெற்று மார்பினை கை வைத்து தள்ளியபடி விலகி வர, "எங்கடா இன்னும் தள்ளலையேனு நினைச்சேன்." என்று அவன் கூறவும், பதிலுக்கு இவள் முறைக்கவும் சரியாக இருந்தது.
' இதை, இதைதான் எதிர்பார்த்தேன். முறைச்சுட்டா' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டவனது இதழில் முறுவல் பூத்திருந்தது.
" அத்தைமா, உங்ககிட்ட கோவிலுக்கு போக தயாராக சொன்னாங்க." என்றவள் கீழே விழுந்த தம்ளரை எடுத்துக்கொண்டு, அங்கிருந்து விறுவிறுவென வெளியே செல்ல, அவளது செயலில் அடக்கப்பட்ட சிரிப்போடு நின்றிருந்தவனோ, செல்பவளையே கண்கள் இமைக்காமல் பார்த்து கொண்டிருந்தான்...
"அத்தைமானு மட்டும் உரிமையா சொல்லுவா... ஆனால் என்ன மட்டும் மாமானு சொல்லமாட்டாள்." என்று வாய்விட்டு சொன்னவனின் வார்த்தைகளில் தெரிந்தது சிறு பொறாமை.
அறையை விட்டு வெளியே வந்த, பூவினிக்கோ இன்னும் அந்த பதட்டம் இருந்துக்கொண்டே இருந்தது. "கொஞ்சம் கூட கூச்சமே இல்லாமல் வந்து நிக்குறாங்க." என்றவள் தன் மாமியாருக்கு உதவ அடுப்பங்கரைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டாள்.
" சொல்லிட்டியா பூவிமா."
" சொல்லிட்டேன் அத்தைமா. கொடுங்க நான் காய்கறி நறுக்குறேன்."
" பரவாயில்லை பூவிமா, அதை நான் பார்த்துக்குறேன். கோவிலுக்கு போகனும்ல. போய் ரெடியாகுடாமா. அப்புறம் உங்க அம்மா வாங்கி தந்தாங்களே நலங்கு அப்போ கட்டிருந்த புடவை, அது கட்டிக்கோமா. உனக்கு ரொம்ப பொருத்தமா இருந்துச்சு." என்று கூறிக்கொண்டே அவளது தலையை வருட,
" சரிங்க அத்தைமா." என்று புன்னகையோடு விடைபெற்றவள் தயாராகச் செல்வதற்காக அறைக்குள் நுழையவும், பிரபஞ்சன் வெளியே வரவும் சரியாக இருந்தது.
இருவரது பார்வையும் ஒரே நேர்க்கோட்டில் வர, 'என்ன கண்ணுடா சாமி. பூவினினு வைக்குறதுக்கு பதிலா அனல்விழினு பேர் வெச்சிருக்கலாம் போலயே...' என்று மனதிலே கூறிக்கொள்ள, அவளும், 'சரியான இம்சையா இருக்காரு. பார்க்குற பார்வையே ஆளை முழுங்குற மாதிரியில்ல இருக்கு' என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.
" உனக்கு புது புடவை எடுத்து வச்சிருக்கேன். அது கட்டிக்கோ." என்று அவளுக்கே கேட்கும் வண்ணம் கூறியவன் அவளைக் கடந்து வெளியே வர, பதில் ஏதும் பேசாதவள் உள்ளே சென்று கதவை அடைத்துக் கொண்டாள்.
" இவரை யாரு சேலை எடுக்கச் சொன்னது? நான் கேட்டேனா.. ஆரம்பத்துல இம்பிரஸ் பண்ண இப்படி தான் பண்ணுவீங்க. அதை பார்த்து நாங்க நல்லவங்கன்னு நினைச்சு ஏமாறனும்." என்று தனக்கு தானே கேள்விக் கேட்டும், அதற்கான பதிலை அவளே கொடுத்துக் கொண்டும் இருந்தவள், கட்டிலில் பார்க்க, வாடாமல்லி நிறத்தில் தங்க மயில் ஜரிகை போடப்பட்டிருந்த புத்தம்புது புடவை பளீச்சென்று அவளின் கண்களில் பட்டது.
அப்போது தான் ஒன்றை நினைவு கூர்ந்தவள். " ஓ சாரும் வைலெட் கலர் சொக்காதான போட்ருந்தாரு." என்று யோசித்துக் கொண்டே பையிலிருந்த தன் அன்னை வாங்கிக் கொடுத்த வானத்து நீல நிற புடவையினை எடுத்தவள், இரண்டு புடவையையுமே மாற்றி மாற்றி பார்த்தபடி, இறுதியாக ஒரு புடவையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கட்டத் தொடங்கியிருந்தாள்.
வெளியே வந்த பிரபஞ்சனுக்கோ செய்தித்தாளை படித்துக் கொண்டிருந்த தென்னவன் கண்களில் பட, அவனருகே சென்றவன் அவனது கழுத்தை வளைத்து கை போட்டான்.
" என்னடா அதிசயமா இருக்கு. பேப்பர் எல்லாம் படிக்குற?"
" ஏன் நான் படிக்கக் கூடாதா என்ன?" என்றவன் ஒற்றை புருவத்தைத் தூக்க,
"பார்ரா சார் முறைக்க எல்லாம் செய்றீங்க?" என்று அவனது கழுத்தை மேலும் இறுக பற்றிக்கொண்டே, செய்தித்தாளை எட்டிப் பார்க்க, அதில் சினிமா பற்றிய தகவல்கள் இருந்தது.
"அது தான பார்த்தேன். நல்லா வருவடா தம்பி நீ..."
" அண்ணா இதுவும் ஒரு பொது அறிவு தான அண்ணா."
" எது? அ எழுத்து நடிகையும், வி எழுத்து நடிகருடனான காதல் முறிந்தது. இது தான் பொது அறிவாடா" என்று முறைக்கவும் தவறவில்லை.
" அய்யோ அண்ணா அது இல்லைனா. இதுல தீக்ஷிதன் இயக்குனரோட அடுத்த படம் பற்றி போட்டிருக்கு. அதான் கொஞ்சம் ஆவலோடப் பார்த்தேன். "
" ஓ.. ஓ அவர் படத்துல எப்போதும் ஒரு அழுத்தம் இருக்கும் இல்லைடா." என்று தன் தம்பியின் தோள்களை தட்டிக்கொண்டே கதவையே திரும்பி திரும்பி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
அதை சரியாக கவனித்த தென்னவனோ, "என்ன அண்ணா. பேச்சு மட்டும் தான் இங்க, கவனம் எல்லாம் வேற எங்கயோ இருக்கு போல." என்று கேலி செய்ய,
" நீ ஒருத்தன் தான் கலாய்க்காமல் இருந்த. இப்போ நீயுமா... சரி நீ படிச்சது போதும் பேப்பரைக் கொடு." என்று கூறிக்கொண்டே அவனிடம் இருந்து செய்தித்தாளை பறித்திருந்தான்.
" அட போ அண்ணே உன் அலும்பு வரவர தாங்கலை. நான் கிளம்புறேன்." என்று இளையவன் அங்கிருந்து கிளம்பி வெளியேச் சென்றான்.
அதே சமயம் தன் அன்னையிடம் கோபித்துக் கொண்ட யாழினியோ, முகத்தை தொங்கப் போட்டபடி, சாலையில் நடந்து வந்துக் கொண்டிருந்தவளது, கண்களில் தென்பட்டார் மரத்தடி பிள்ளையார்.
"பிள்ளையாரப்பா. நான் அப்படி என்ன தப்பா கேட்டேன். நீயே நியாயத்தைச் சொல்லு, யாராவது வீட்டுல நேத்து கல்யாணம் நடந்து அடுத்த நாள் காலேஜ் போவாங்களா?... ஆனால் நான் போறேனே."என்று செவனேனு மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்த பிள்ளையாரைக் கண்டதும் ஓடிச்சென்றவள் தனது மனக்குமறலைக் கொட்டினாள்.
"கல்யாணம் உங்க அக்காக்கு தானே. உனக்கு இல்லையே..." என்று பதில் வந்ததும்,
தன் கைகளைக் கிள்ளியவள், "பிள்ளையாரே நீ பேச எல்லாம் செய்வியா?" என்று வாயை பிளந்தாள் யாழினி.
" அடியே யாழி.... பேசுனது நான்டி. உன் புலம்பலுக்கு பிள்ளையாரே வந்து பதில் சொல்லுவாருனு வேற நினைப்போ...." என்று பக்கத்துக் கடைக்கார பெண்மணி மகாலட்சுமி கூறவும்,
"நீங்களா... அதான்ன பார்த்தேன் தண்ணி லாரியில அடி வாங்குன தகர வாழி வாய்சு வந்தப்போவே நான் சுதாரிச்சிருக்கனும்." என்றாள் கேலியாக.
" இந்த வாய் தான் உனக்கு ஜாஸ்தி." என்று அவள் முகத்தை ஒரு வெட்டு வெட்ட.
" பார்த்து மகா அக்கா கழுத்து சுளுக்கிக்க போகுது. நான் காலேஜ் போறேன் போங்க." என்று வேண்டாம் வெறுப்பாக கூறிக்கொண்டே அங்கிருந்து சென்றவளை பார்த்தவர்,
"போய்ட்டு வரேன்னு சொல்லுடி." என்று கூறிய வார்த்தைகள் காற்றில் கரைந்து போனது தான் மிச்சம்.
"இன்னைக்கு நேரமே சரியில்லை யாழி. சுண்டெலியிலிருந்து பெருச்சாளி வர எல்லாம் கலாய்க்குறாங்கப்பா சாமி." என்று புலம்பிக் கொண்டே தெரு முனைக்கு வந்திருந்தாள் யாழினி.
அப்போது தான் சற்றுத் தள்ளி இருந்த பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி சென்றவளது கண்களில் பட்டது அந்த காட்சி.
பள்ளிக்கு செல்லும் பெண்ணை வம்பிழுத்துக் கொண்டிருந்தனர் மூவர். அவர்களது தோற்றமே கூறியது அவர்கள் எப்படிப்பட்டவர்கள் என்று. தலை முடியில் கலரும், கைகளில் ஏகப்பட்ட கயிறுகளையும் சுற்றிக்கொண்டு, காலை இறுக்கிப் பற்றிக் கொண்டிருந்த கால்சட்டையில் ஆங்காங்கே ஓட்டைகள் இருக்கும் உடைகளை அணிந்திருந்தனர்.
அந்த மாணவியின் கைகளை பிடித்து இழுக்கும் போதே, அப்பெண்ணின் காதுகளில் பொருத்தப்பட்ட கேட்கும் கருவி கீழே விழுந்தது.
கீழே விழுந்ததை அந்த சிறுமி அழுத கண்களோடு குனிந்து எடுக்கச் செல்ல, அந்த சிறுமியை புகைப்படம் எடுத்துத் தள்ளினர் அந்த மூவரில் ஒருவன்.
"காது கேட்காது போலடா.." என்று ஒருவன் கேலி செய்ய, மற்றொருவனோ, " காத ஏன்டா பார்க்குற? பொண்ணு செம பிகர்ல" என்று பேசிக் கொண்டே அவளைச் சீண்டியபடி இருந்ததை கண்ட நொடி, வெகுண்டு எழுந்த யாழினியோ புயலென சென்றாள்.
சீண்டியவனது கன்னங்களில் இடியாய் இறங்கியது அவள் விட்ட அறை. தற்காப்பு பயின்றவளுக்கு இவர்களை அடிப்பது ஒன்றும் பெரிதாகத் தெரியவில்லை. ஆதலால் அவனை அடித்தவள், மற்றொரு கைகளால் புகைப்படம் எடுத்திருந்தக் கைப்பேசியைப் பறித்திருந்தாள்.
"எவ்வளவு தைரியம்டா உங்களுக்கு எல்லாம். நீங்களாம் மனுசங்களா?" என்று கை நீட்டி எச்சரிக்க,
"என்னடி எங்களையே அடிக்குறியா? உன்னை என்ன பண்ணப் போறோம்னு மட்டும் பாரு." என்று கூறிக்கொண்டே யாழினியின் கன்னத்தில் அடிக்க வர, அவனது கைகளைப் பிடித்து ஒரே முறுக்கில் கீழே தள்ளினாள் பெண்ணவள்.
" உங்களை மாதிரி ஆளுங்களை தட்டிக் கேட்கவே பொறந்தவடா. தைரியம் இருந்தால் என் முன்னாடி ஒரு எட்டு வைங்க பார்ப்போம்." என்று கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே, அவளது கன்னத்தில் பதம் பார்த்திருந்தான் அவன்.
ஒரு நிமிடம் அவளுக்கு தலைச்சுற்றுவது போலத் தோன்றியதில் மயங்கிக் கீழே விழுந்தவளை தன் இரு கரம் கொண்டு தாங்கிப்பிடித்தவன் அங்கிருந்த பசங்களைப் பார்த்து, கைகளில் பத்தாயிரம் ரூபாய் பணத்தினைக் கொடுத்து, அந்த பெண்ணிடம் ஐந்தாயிரம் ரூபாய் பணத்தையும் கொடுத்திருந்தான்.
" என்ன சார் அடி எல்லாம் வாங்கிருக்கோம். பத்தாயிரம் தான் தரிங்க." என்றவனை அருகில் அழைத்தவன், அவனது மறுக் கன்னத்தில் அறையையும் வழங்கத் தவறவில்லை.
அவளை மிரட்டி காரில் ஏற்றிவரச்சொல்லி அவன் செய்த ஏற்பாடு தான் அந்த மூன்று பசங்களும், அந்த பெண்ணும். ஆனால் பசங்களோ இவளிடம் அடி வாங்கிக்கொண்டிருக்க, வெகுண்டு எழுந்தவன் தானே களத்தில் இறங்கியிருந்தான்.
" கடத்திட்டு வர சொன்னா, அடிவாங்கிட்டு வந்து நிக்குறல்ல இது போதும். கிளம்பு" என்று கூறிக்கொண்டே யாழினியை தன் தோள்களில் சாய்த்தவன், தனது மகிழுந்தின் பின் பகுதியில் அவளை போட்டபடி, காரை வேகமாக இயக்கிக் கொண்டவனது இதழில் தெரிந்தது வெற்றிக் களிப்பு.
பிரபஞ்சனது வீட்டில், தயாராகி வந்த பூவினியோ, கதவை திறந்து வெளியில் வர, வானத்து நீல நிற புடவையை அணிந்துக் கொண்டு வந்திருப்பதை கண்ட பிரபஞ்சனது முகமோ சுருங்கிப் போனது. ஆவலோடு எதிர் பார்த்தவனது ஆசைகளை நொடியில் உடைத்து சுக்கு நூறாக்கியிருந்தாள் பூவினி.
தான் சொல்லியும் அவள் இவ்வாறு செய்வாள் என்று துளிகூட எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதால், கோபத்தில் பல்லைக் கடித்தபடி அங்கிருந்து வெளியே சென்றான்.
"பூவிமா. மறக்காமல் தேங்காய் பழம்லாம் போறப்போ வாங்கிட்டு போங்க. குல தெய்வ கோவிலுக்கு போறப்போ மாலை கண்டிப்பா வாங்கிடனும்" என்றவர் தன் மருமகளை மேலிருந்து கீழ்வரை பார்த்தபடி, "ரொம்ப அழகா இருக்கா. என் மருமக." என்று திருஷ்டி கழித்தார் தாமரை.
"சரிங்க அத்தைமா. நாங்க வரோம்." என்று கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே, பிரபஞ்சனோ வண்டியின் ஒலிப்பானை வேகவேகமாக அழுத்திக் கொண்டே இருந்தான்.
"இவன் எதுக்கு இப்படி ஹாரன் அடிக்கிறான். சரிமா நீ கிளம்பு." என்று புன்னகையோடு வழி அனுப்பினார் தாமரை.
வெளியே வந்தவளது பூமுகத்தினை, வண்டியின் நிழல்கண்ணாடி வழியாக கண்டவன், ஏகத்துக்கும் முறைத்துக் கொண்டிருந்தான்.
அவள் வண்டியில் ஏறும்வரை காத்திருந்தவன், பின் இருசக்கர வாகனத்தை புயல்வேகத்தில் செலுத்த, ஒரு நிமிடம் உறைந்துப் போனவள்.
" கொஞ்சம் மெதுவா போறீங்களா?" என்று அவள் கேட்டது அனைத்தும் காற்றோடு காற்றாய் மறைய, அவன் மட்டும் வேகத்தை குறைத்தபாடில்லை.
பொறுமை இழந்தவள், அவனது முதுகில் ஒரே போடாய் போட, அது என்ன அவனுக்கு வலிக்கவா செய்யும், இருந்தும் அவளது விரல்பட்ட நொடி, சற்று வேகத்தை தணித்திருந்தான்.
"எதுக்குங்க இவ்ளோ வேகம்?"
"சீக்கிரமா போகத்தான்." என்றவன் கண்ணாடியில் அவ்வப்போது அவளின் முகத்தை பார்க்காமல் இல்லை.
வழியில் தெரிந்த பூக்கடையைக் கண்டவள், "மாலை வாங்கிட்டு போவோம்." என்றாள் தன் மெல்லிய குரலில்.
அவள் கூறியதுமே வண்டியை ஓரமாக பூக்கடையின் முன்பு நிறுத்தியவன் இறங்க, அவனோடு சேர்ந்து, அவளும் உடன் இறங்கியவள், கடையை நோக்கிச் சென்றாள்.
"இந்த மாலை எவ்வளவு அக்கா."
" ஐநூற்றைம்பது ரூபாய் கண்ணு."
"கொஞ்சம் கம்மி பண்ணிக்கோங்ககா."
" இருபது ரூபாய் குறைச்சு தரேன். மல்லிப்பூ வாங்குறீங்களா கண்ணு. தலையில பூ இல்லாமல் வெறிச்சோடி இருக்கு பாருமா." என்று அந்தக் கடைக்காரம்மா கேட்கும் போதுதான், எங்கோ வேடிக்கைப் பார்த்தவன் தன்னவளைத் திரும்பி ஒரு பார்வை பார்த்தபடி,
" மூனு முலம் கொடுங்க." என்று இவன் இடையில் கூற, அவளோ எதுக்கு என்பது போல் கண்களாலே கேட்டாள்.
பதில் ஏதும் கூறாதவன், மாலைக்கும், மல்லிகைப் பூவுக்குமான பணத்தை செலுத்தியபடி, அவளது கைகளில் மல்லிப்பூவை திணிக்க, அவளோ முறைத்துக்கொண்டே வாங்கிக் கொண்டாள்.
"புதுசா கல்யாணம் ஆனவங்கனு பார்த்தாலே தெரியுது. கண்ணு நீயே வெச்சுவிடு சாமி. அது தான் புதுப்பொண்ணுக்கும் சந்தோசத்தை தரும்." என்றவரை புன்னகையோடு பார்த்தவன், சரி என்று தலையாட்டியபடி அவளது கைகளிலிருந்த மல்லிகப்பூவினை வாங்கியவன், அவளது தலையில் வைப்பதற்காக சென்றான்.
"இல்லை நானே வெச்சுக்கிறேன்." என்றவளை முறைக்க, அவன் முறைப்பில் அமைதியானவள் ஒன்றும் பேசாமல் நிற்க, அவளது பின்னலிட்ட சடையில் மல்லிப்பூவை வைத்து விட்டான் பிரபஞ்சன்.
"இந்தாங்க தம்பி பூ ஊசி." என்று இரண்டு ஊசிகளைக் கடைக்காரம்மா, கொடுக்க அதைப் பெற்றவன் வாங்கி, இறுக்கமாகவே பூவினை வைத்துவிட்டான்.
அதில் சற்று முகம் சுணங்கியவள், ' வேணும்னே பண்றாரு. ரொம்ப திமிரு தான்.' என்று மனதிற்குள்ளே திட்டிக் கொண்டாள். பூ வைத்தபின் பூவினியின் முகத்தினை பார்த்தவனுக்கு, ரசிக்காமல் இருக்க இயலவில்லை. இருந்தும் கோபமாக இருந்தவன், எங்கே அவள் பூ முகத்தை பார்த்து மனம் மாறி போய்விடுமோ என்று நினைத்துக்கொண்டே, அதற்கும் மேல் அவளை பார்க்காது முகத்தை திருப்பிக் கொண்டான்.
அவளுக்காகவே ஆசையாக வாங்கிய முதல் புடவை அது. அவன் கூறியும் அவள் கட்டாமல் வந்தது அவனது காதலையே அவள் அவமதிப்பது போன்ற உணர்வினை தர, தன் கோபத்தை இவ்வாறு காட்டினான் பிரபஞ்சன்.
பின் இருசக்கர வாகனத்தில் ஏறியவன், அவளை ஏறச்சொல்ல, அவளும் ஏறி அமர்ந்துக் கொண்டாள்.
அதே சமயம் இருவரையும் கடந்து சென்றது யாழினியை கடத்தி சென்ற மகிழுந்து. மெல்ல தன் கண்களை விழித்த யாழியோ, நான் எங்க இருக்கேன்?" என்பது போல காரை பார்த்தவள், தன்னை அவன் கடத்தி செல்கிறான் என்று அறிந்த நொடி, "யார் நீ? முதல்ல நீ வண்டியை நிறுத்து?" என்று அவள் கத்திக்கொண்டு முன்னிருந்தவனின் கழுத்தை பிடிக்கச் சென்றாள்.
அந்த நொடி அவளை திரும்பி பார்க்க, அவனது முகத்தைக் கண்டதும் அதிர்ச்சியில் உறைந்தவள், வாயை திறக்கும் முன்னரே அவளின் முகத்தில் மயக்க மருந்து தெளிப்பானை அடித்திருந்தான் அவன்......
பதட்டத்தில் அவள் இதயம் நூறுமடங்கு துடிக்க, அவளை பிடிக்கும் வேகத்தில் கைகளில் இருந்த காபி கோப்பையினை தெறிக்க விட்டிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
அவளது இடையினை வளைத்து பிடித்தவனின் கைகள் அவளின் வெற்றிடையை அழுத்தமாக பற்றியிருக்க, இருவரின் கண்களுமே ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி இருந்தது. அவனது காதல் கொஞ்சும் அழுத்தமான பார்வையில் தவித்துப் போனவள் தன் எச்சிலை விழுங்கிக் கொண்டாள்.
அவனுக்கோ நேற்று மற்றும் இன்று என, நிஜத்திலும் கனவிலும் இம்சை செய்த அவளின் இதழ்களை மிக அருகில் பார்க்கவும், ஆசைகள் எழாமல் இல்லை. இருந்தும் முத்தம் கொடுக்க துடித்த தன் அதரங்களை கடினபட்டு அடக்கியவன் ஏக்கப் பெருமூச்சொன்றை விட்டான்.
முதலில் சுதாரித்தவள், சட்டென்று எழுந்து, அவனது வெற்று மார்பினை கை வைத்து தள்ளியபடி விலகி வர, "எங்கடா இன்னும் தள்ளலையேனு நினைச்சேன்." என்று அவன் கூறவும், பதிலுக்கு இவள் முறைக்கவும் சரியாக இருந்தது.
' இதை, இதைதான் எதிர்பார்த்தேன். முறைச்சுட்டா' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டவனது இதழில் முறுவல் பூத்திருந்தது.
" அத்தைமா, உங்ககிட்ட கோவிலுக்கு போக தயாராக சொன்னாங்க." என்றவள் கீழே விழுந்த தம்ளரை எடுத்துக்கொண்டு, அங்கிருந்து விறுவிறுவென வெளியே செல்ல, அவளது செயலில் அடக்கப்பட்ட சிரிப்போடு நின்றிருந்தவனோ, செல்பவளையே கண்கள் இமைக்காமல் பார்த்து கொண்டிருந்தான்...
"அத்தைமானு மட்டும் உரிமையா சொல்லுவா... ஆனால் என்ன மட்டும் மாமானு சொல்லமாட்டாள்." என்று வாய்விட்டு சொன்னவனின் வார்த்தைகளில் தெரிந்தது சிறு பொறாமை.
அறையை விட்டு வெளியே வந்த, பூவினிக்கோ இன்னும் அந்த பதட்டம் இருந்துக்கொண்டே இருந்தது. "கொஞ்சம் கூட கூச்சமே இல்லாமல் வந்து நிக்குறாங்க." என்றவள் தன் மாமியாருக்கு உதவ அடுப்பங்கரைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டாள்.
" சொல்லிட்டியா பூவிமா."
" சொல்லிட்டேன் அத்தைமா. கொடுங்க நான் காய்கறி நறுக்குறேன்."
" பரவாயில்லை பூவிமா, அதை நான் பார்த்துக்குறேன். கோவிலுக்கு போகனும்ல. போய் ரெடியாகுடாமா. அப்புறம் உங்க அம்மா வாங்கி தந்தாங்களே நலங்கு அப்போ கட்டிருந்த புடவை, அது கட்டிக்கோமா. உனக்கு ரொம்ப பொருத்தமா இருந்துச்சு." என்று கூறிக்கொண்டே அவளது தலையை வருட,
" சரிங்க அத்தைமா." என்று புன்னகையோடு விடைபெற்றவள் தயாராகச் செல்வதற்காக அறைக்குள் நுழையவும், பிரபஞ்சன் வெளியே வரவும் சரியாக இருந்தது.
இருவரது பார்வையும் ஒரே நேர்க்கோட்டில் வர, 'என்ன கண்ணுடா சாமி. பூவினினு வைக்குறதுக்கு பதிலா அனல்விழினு பேர் வெச்சிருக்கலாம் போலயே...' என்று மனதிலே கூறிக்கொள்ள, அவளும், 'சரியான இம்சையா இருக்காரு. பார்க்குற பார்வையே ஆளை முழுங்குற மாதிரியில்ல இருக்கு' என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.
" உனக்கு புது புடவை எடுத்து வச்சிருக்கேன். அது கட்டிக்கோ." என்று அவளுக்கே கேட்கும் வண்ணம் கூறியவன் அவளைக் கடந்து வெளியே வர, பதில் ஏதும் பேசாதவள் உள்ளே சென்று கதவை அடைத்துக் கொண்டாள்.
" இவரை யாரு சேலை எடுக்கச் சொன்னது? நான் கேட்டேனா.. ஆரம்பத்துல இம்பிரஸ் பண்ண இப்படி தான் பண்ணுவீங்க. அதை பார்த்து நாங்க நல்லவங்கன்னு நினைச்சு ஏமாறனும்." என்று தனக்கு தானே கேள்விக் கேட்டும், அதற்கான பதிலை அவளே கொடுத்துக் கொண்டும் இருந்தவள், கட்டிலில் பார்க்க, வாடாமல்லி நிறத்தில் தங்க மயில் ஜரிகை போடப்பட்டிருந்த புத்தம்புது புடவை பளீச்சென்று அவளின் கண்களில் பட்டது.
அப்போது தான் ஒன்றை நினைவு கூர்ந்தவள். " ஓ சாரும் வைலெட் கலர் சொக்காதான போட்ருந்தாரு." என்று யோசித்துக் கொண்டே பையிலிருந்த தன் அன்னை வாங்கிக் கொடுத்த வானத்து நீல நிற புடவையினை எடுத்தவள், இரண்டு புடவையையுமே மாற்றி மாற்றி பார்த்தபடி, இறுதியாக ஒரு புடவையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கட்டத் தொடங்கியிருந்தாள்.
வெளியே வந்த பிரபஞ்சனுக்கோ செய்தித்தாளை படித்துக் கொண்டிருந்த தென்னவன் கண்களில் பட, அவனருகே சென்றவன் அவனது கழுத்தை வளைத்து கை போட்டான்.
" என்னடா அதிசயமா இருக்கு. பேப்பர் எல்லாம் படிக்குற?"
" ஏன் நான் படிக்கக் கூடாதா என்ன?" என்றவன் ஒற்றை புருவத்தைத் தூக்க,
"பார்ரா சார் முறைக்க எல்லாம் செய்றீங்க?" என்று அவனது கழுத்தை மேலும் இறுக பற்றிக்கொண்டே, செய்தித்தாளை எட்டிப் பார்க்க, அதில் சினிமா பற்றிய தகவல்கள் இருந்தது.
"அது தான பார்த்தேன். நல்லா வருவடா தம்பி நீ..."
" அண்ணா இதுவும் ஒரு பொது அறிவு தான அண்ணா."
" எது? அ எழுத்து நடிகையும், வி எழுத்து நடிகருடனான காதல் முறிந்தது. இது தான் பொது அறிவாடா" என்று முறைக்கவும் தவறவில்லை.
" அய்யோ அண்ணா அது இல்லைனா. இதுல தீக்ஷிதன் இயக்குனரோட அடுத்த படம் பற்றி போட்டிருக்கு. அதான் கொஞ்சம் ஆவலோடப் பார்த்தேன். "
" ஓ.. ஓ அவர் படத்துல எப்போதும் ஒரு அழுத்தம் இருக்கும் இல்லைடா." என்று தன் தம்பியின் தோள்களை தட்டிக்கொண்டே கதவையே திரும்பி திரும்பி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
அதை சரியாக கவனித்த தென்னவனோ, "என்ன அண்ணா. பேச்சு மட்டும் தான் இங்க, கவனம் எல்லாம் வேற எங்கயோ இருக்கு போல." என்று கேலி செய்ய,
" நீ ஒருத்தன் தான் கலாய்க்காமல் இருந்த. இப்போ நீயுமா... சரி நீ படிச்சது போதும் பேப்பரைக் கொடு." என்று கூறிக்கொண்டே அவனிடம் இருந்து செய்தித்தாளை பறித்திருந்தான்.
" அட போ அண்ணே உன் அலும்பு வரவர தாங்கலை. நான் கிளம்புறேன்." என்று இளையவன் அங்கிருந்து கிளம்பி வெளியேச் சென்றான்.
அதே சமயம் தன் அன்னையிடம் கோபித்துக் கொண்ட யாழினியோ, முகத்தை தொங்கப் போட்டபடி, சாலையில் நடந்து வந்துக் கொண்டிருந்தவளது, கண்களில் தென்பட்டார் மரத்தடி பிள்ளையார்.
"பிள்ளையாரப்பா. நான் அப்படி என்ன தப்பா கேட்டேன். நீயே நியாயத்தைச் சொல்லு, யாராவது வீட்டுல நேத்து கல்யாணம் நடந்து அடுத்த நாள் காலேஜ் போவாங்களா?... ஆனால் நான் போறேனே."என்று செவனேனு மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்த பிள்ளையாரைக் கண்டதும் ஓடிச்சென்றவள் தனது மனக்குமறலைக் கொட்டினாள்.
"கல்யாணம் உங்க அக்காக்கு தானே. உனக்கு இல்லையே..." என்று பதில் வந்ததும்,
தன் கைகளைக் கிள்ளியவள், "பிள்ளையாரே நீ பேச எல்லாம் செய்வியா?" என்று வாயை பிளந்தாள் யாழினி.
" அடியே யாழி.... பேசுனது நான்டி. உன் புலம்பலுக்கு பிள்ளையாரே வந்து பதில் சொல்லுவாருனு வேற நினைப்போ...." என்று பக்கத்துக் கடைக்கார பெண்மணி மகாலட்சுமி கூறவும்,
"நீங்களா... அதான்ன பார்த்தேன் தண்ணி லாரியில அடி வாங்குன தகர வாழி வாய்சு வந்தப்போவே நான் சுதாரிச்சிருக்கனும்." என்றாள் கேலியாக.
" இந்த வாய் தான் உனக்கு ஜாஸ்தி." என்று அவள் முகத்தை ஒரு வெட்டு வெட்ட.
" பார்த்து மகா அக்கா கழுத்து சுளுக்கிக்க போகுது. நான் காலேஜ் போறேன் போங்க." என்று வேண்டாம் வெறுப்பாக கூறிக்கொண்டே அங்கிருந்து சென்றவளை பார்த்தவர்,
"போய்ட்டு வரேன்னு சொல்லுடி." என்று கூறிய வார்த்தைகள் காற்றில் கரைந்து போனது தான் மிச்சம்.
"இன்னைக்கு நேரமே சரியில்லை யாழி. சுண்டெலியிலிருந்து பெருச்சாளி வர எல்லாம் கலாய்க்குறாங்கப்பா சாமி." என்று புலம்பிக் கொண்டே தெரு முனைக்கு வந்திருந்தாள் யாழினி.
அப்போது தான் சற்றுத் தள்ளி இருந்த பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி சென்றவளது கண்களில் பட்டது அந்த காட்சி.
பள்ளிக்கு செல்லும் பெண்ணை வம்பிழுத்துக் கொண்டிருந்தனர் மூவர். அவர்களது தோற்றமே கூறியது அவர்கள் எப்படிப்பட்டவர்கள் என்று. தலை முடியில் கலரும், கைகளில் ஏகப்பட்ட கயிறுகளையும் சுற்றிக்கொண்டு, காலை இறுக்கிப் பற்றிக் கொண்டிருந்த கால்சட்டையில் ஆங்காங்கே ஓட்டைகள் இருக்கும் உடைகளை அணிந்திருந்தனர்.
அந்த மாணவியின் கைகளை பிடித்து இழுக்கும் போதே, அப்பெண்ணின் காதுகளில் பொருத்தப்பட்ட கேட்கும் கருவி கீழே விழுந்தது.
கீழே விழுந்ததை அந்த சிறுமி அழுத கண்களோடு குனிந்து எடுக்கச் செல்ல, அந்த சிறுமியை புகைப்படம் எடுத்துத் தள்ளினர் அந்த மூவரில் ஒருவன்.
"காது கேட்காது போலடா.." என்று ஒருவன் கேலி செய்ய, மற்றொருவனோ, " காத ஏன்டா பார்க்குற? பொண்ணு செம பிகர்ல" என்று பேசிக் கொண்டே அவளைச் சீண்டியபடி இருந்ததை கண்ட நொடி, வெகுண்டு எழுந்த யாழினியோ புயலென சென்றாள்.
சீண்டியவனது கன்னங்களில் இடியாய் இறங்கியது அவள் விட்ட அறை. தற்காப்பு பயின்றவளுக்கு இவர்களை அடிப்பது ஒன்றும் பெரிதாகத் தெரியவில்லை. ஆதலால் அவனை அடித்தவள், மற்றொரு கைகளால் புகைப்படம் எடுத்திருந்தக் கைப்பேசியைப் பறித்திருந்தாள்.
"எவ்வளவு தைரியம்டா உங்களுக்கு எல்லாம். நீங்களாம் மனுசங்களா?" என்று கை நீட்டி எச்சரிக்க,
"என்னடி எங்களையே அடிக்குறியா? உன்னை என்ன பண்ணப் போறோம்னு மட்டும் பாரு." என்று கூறிக்கொண்டே யாழினியின் கன்னத்தில் அடிக்க வர, அவனது கைகளைப் பிடித்து ஒரே முறுக்கில் கீழே தள்ளினாள் பெண்ணவள்.
" உங்களை மாதிரி ஆளுங்களை தட்டிக் கேட்கவே பொறந்தவடா. தைரியம் இருந்தால் என் முன்னாடி ஒரு எட்டு வைங்க பார்ப்போம்." என்று கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே, அவளது கன்னத்தில் பதம் பார்த்திருந்தான் அவன்.
ஒரு நிமிடம் அவளுக்கு தலைச்சுற்றுவது போலத் தோன்றியதில் மயங்கிக் கீழே விழுந்தவளை தன் இரு கரம் கொண்டு தாங்கிப்பிடித்தவன் அங்கிருந்த பசங்களைப் பார்த்து, கைகளில் பத்தாயிரம் ரூபாய் பணத்தினைக் கொடுத்து, அந்த பெண்ணிடம் ஐந்தாயிரம் ரூபாய் பணத்தையும் கொடுத்திருந்தான்.
" என்ன சார் அடி எல்லாம் வாங்கிருக்கோம். பத்தாயிரம் தான் தரிங்க." என்றவனை அருகில் அழைத்தவன், அவனது மறுக் கன்னத்தில் அறையையும் வழங்கத் தவறவில்லை.
அவளை மிரட்டி காரில் ஏற்றிவரச்சொல்லி அவன் செய்த ஏற்பாடு தான் அந்த மூன்று பசங்களும், அந்த பெண்ணும். ஆனால் பசங்களோ இவளிடம் அடி வாங்கிக்கொண்டிருக்க, வெகுண்டு எழுந்தவன் தானே களத்தில் இறங்கியிருந்தான்.
" கடத்திட்டு வர சொன்னா, அடிவாங்கிட்டு வந்து நிக்குறல்ல இது போதும். கிளம்பு" என்று கூறிக்கொண்டே யாழினியை தன் தோள்களில் சாய்த்தவன், தனது மகிழுந்தின் பின் பகுதியில் அவளை போட்டபடி, காரை வேகமாக இயக்கிக் கொண்டவனது இதழில் தெரிந்தது வெற்றிக் களிப்பு.
பிரபஞ்சனது வீட்டில், தயாராகி வந்த பூவினியோ, கதவை திறந்து வெளியில் வர, வானத்து நீல நிற புடவையை அணிந்துக் கொண்டு வந்திருப்பதை கண்ட பிரபஞ்சனது முகமோ சுருங்கிப் போனது. ஆவலோடு எதிர் பார்த்தவனது ஆசைகளை நொடியில் உடைத்து சுக்கு நூறாக்கியிருந்தாள் பூவினி.
தான் சொல்லியும் அவள் இவ்வாறு செய்வாள் என்று துளிகூட எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதால், கோபத்தில் பல்லைக் கடித்தபடி அங்கிருந்து வெளியே சென்றான்.
"பூவிமா. மறக்காமல் தேங்காய் பழம்லாம் போறப்போ வாங்கிட்டு போங்க. குல தெய்வ கோவிலுக்கு போறப்போ மாலை கண்டிப்பா வாங்கிடனும்" என்றவர் தன் மருமகளை மேலிருந்து கீழ்வரை பார்த்தபடி, "ரொம்ப அழகா இருக்கா. என் மருமக." என்று திருஷ்டி கழித்தார் தாமரை.
"சரிங்க அத்தைமா. நாங்க வரோம்." என்று கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே, பிரபஞ்சனோ வண்டியின் ஒலிப்பானை வேகவேகமாக அழுத்திக் கொண்டே இருந்தான்.
"இவன் எதுக்கு இப்படி ஹாரன் அடிக்கிறான். சரிமா நீ கிளம்பு." என்று புன்னகையோடு வழி அனுப்பினார் தாமரை.
வெளியே வந்தவளது பூமுகத்தினை, வண்டியின் நிழல்கண்ணாடி வழியாக கண்டவன், ஏகத்துக்கும் முறைத்துக் கொண்டிருந்தான்.
அவள் வண்டியில் ஏறும்வரை காத்திருந்தவன், பின் இருசக்கர வாகனத்தை புயல்வேகத்தில் செலுத்த, ஒரு நிமிடம் உறைந்துப் போனவள்.
" கொஞ்சம் மெதுவா போறீங்களா?" என்று அவள் கேட்டது அனைத்தும் காற்றோடு காற்றாய் மறைய, அவன் மட்டும் வேகத்தை குறைத்தபாடில்லை.
பொறுமை இழந்தவள், அவனது முதுகில் ஒரே போடாய் போட, அது என்ன அவனுக்கு வலிக்கவா செய்யும், இருந்தும் அவளது விரல்பட்ட நொடி, சற்று வேகத்தை தணித்திருந்தான்.
"எதுக்குங்க இவ்ளோ வேகம்?"
"சீக்கிரமா போகத்தான்." என்றவன் கண்ணாடியில் அவ்வப்போது அவளின் முகத்தை பார்க்காமல் இல்லை.
வழியில் தெரிந்த பூக்கடையைக் கண்டவள், "மாலை வாங்கிட்டு போவோம்." என்றாள் தன் மெல்லிய குரலில்.
அவள் கூறியதுமே வண்டியை ஓரமாக பூக்கடையின் முன்பு நிறுத்தியவன் இறங்க, அவனோடு சேர்ந்து, அவளும் உடன் இறங்கியவள், கடையை நோக்கிச் சென்றாள்.
"இந்த மாலை எவ்வளவு அக்கா."
" ஐநூற்றைம்பது ரூபாய் கண்ணு."
"கொஞ்சம் கம்மி பண்ணிக்கோங்ககா."
" இருபது ரூபாய் குறைச்சு தரேன். மல்லிப்பூ வாங்குறீங்களா கண்ணு. தலையில பூ இல்லாமல் வெறிச்சோடி இருக்கு பாருமா." என்று அந்தக் கடைக்காரம்மா கேட்கும் போதுதான், எங்கோ வேடிக்கைப் பார்த்தவன் தன்னவளைத் திரும்பி ஒரு பார்வை பார்த்தபடி,
" மூனு முலம் கொடுங்க." என்று இவன் இடையில் கூற, அவளோ எதுக்கு என்பது போல் கண்களாலே கேட்டாள்.
பதில் ஏதும் கூறாதவன், மாலைக்கும், மல்லிகைப் பூவுக்குமான பணத்தை செலுத்தியபடி, அவளது கைகளில் மல்லிப்பூவை திணிக்க, அவளோ முறைத்துக்கொண்டே வாங்கிக் கொண்டாள்.
"புதுசா கல்யாணம் ஆனவங்கனு பார்த்தாலே தெரியுது. கண்ணு நீயே வெச்சுவிடு சாமி. அது தான் புதுப்பொண்ணுக்கும் சந்தோசத்தை தரும்." என்றவரை புன்னகையோடு பார்த்தவன், சரி என்று தலையாட்டியபடி அவளது கைகளிலிருந்த மல்லிகப்பூவினை வாங்கியவன், அவளது தலையில் வைப்பதற்காக சென்றான்.
"இல்லை நானே வெச்சுக்கிறேன்." என்றவளை முறைக்க, அவன் முறைப்பில் அமைதியானவள் ஒன்றும் பேசாமல் நிற்க, அவளது பின்னலிட்ட சடையில் மல்லிப்பூவை வைத்து விட்டான் பிரபஞ்சன்.
"இந்தாங்க தம்பி பூ ஊசி." என்று இரண்டு ஊசிகளைக் கடைக்காரம்மா, கொடுக்க அதைப் பெற்றவன் வாங்கி, இறுக்கமாகவே பூவினை வைத்துவிட்டான்.
அதில் சற்று முகம் சுணங்கியவள், ' வேணும்னே பண்றாரு. ரொம்ப திமிரு தான்.' என்று மனதிற்குள்ளே திட்டிக் கொண்டாள். பூ வைத்தபின் பூவினியின் முகத்தினை பார்த்தவனுக்கு, ரசிக்காமல் இருக்க இயலவில்லை. இருந்தும் கோபமாக இருந்தவன், எங்கே அவள் பூ முகத்தை பார்த்து மனம் மாறி போய்விடுமோ என்று நினைத்துக்கொண்டே, அதற்கும் மேல் அவளை பார்க்காது முகத்தை திருப்பிக் கொண்டான்.
அவளுக்காகவே ஆசையாக வாங்கிய முதல் புடவை அது. அவன் கூறியும் அவள் கட்டாமல் வந்தது அவனது காதலையே அவள் அவமதிப்பது போன்ற உணர்வினை தர, தன் கோபத்தை இவ்வாறு காட்டினான் பிரபஞ்சன்.
பின் இருசக்கர வாகனத்தில் ஏறியவன், அவளை ஏறச்சொல்ல, அவளும் ஏறி அமர்ந்துக் கொண்டாள்.
அதே சமயம் இருவரையும் கடந்து சென்றது யாழினியை கடத்தி சென்ற மகிழுந்து. மெல்ல தன் கண்களை விழித்த யாழியோ, நான் எங்க இருக்கேன்?" என்பது போல காரை பார்த்தவள், தன்னை அவன் கடத்தி செல்கிறான் என்று அறிந்த நொடி, "யார் நீ? முதல்ல நீ வண்டியை நிறுத்து?" என்று அவள் கத்திக்கொண்டு முன்னிருந்தவனின் கழுத்தை பிடிக்கச் சென்றாள்.
அந்த நொடி அவளை திரும்பி பார்க்க, அவனது முகத்தைக் கண்டதும் அதிர்ச்சியில் உறைந்தவள், வாயை திறக்கும் முன்னரே அவளின் முகத்தில் மயக்க மருந்து தெளிப்பானை அடித்திருந்தான் அவன்......