அத்தியாயம் 7
பகலவன் தன் செங்கதிர்களை மெல்ல மெல்ல தனக்குள்ளே வாங்கிக் கொண்டபடி, நாளையப் பொழுதில் வருவதாய் மானசீகமாக கூறிக்கொண்டே பூமிதாயிடம் விடைபெற்று சென்றுக் கொண்டிருந்த மாலை வேளை அது. மாக்கோலமிட்ட வாசலில் வரிசையாய் உறவுகள் தத்தமது வண்டிகளிலும், மகிழுந்துகளிலும் வந்துக் கொண்டிருந்தனர். மண்டபத்திற்குள்ளே சுற்றி சுற்றி குழந்தைகள் அனைவரும் ஓட்டமும், ஆட்டமுமாக துள்ளித்திரிந்துக் கொண்டிருக்க, பெரிசுகள் அனைவரும் சுற்றி அமர்ந்து நலம் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தனர். பெரிதும் அல்லாமல் சிறிதும் இல்லாமல் நடுத்தரமான மண்டபம் அது.
வரும் சொந்தங்கள் அனைவரையுமே இன்முகத்துடன் வரவேற்றுக் கொண்டிருந்தனர் தாமரையும், தனலட்சுமியும். மாதுளாவும் விதுரனும் வரும் உறவினர்களை நலம் விசாரித்தபடி, நலங்கிற்கு தேவையானவற்றை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தனர்.
பச்சை நிற தாவணியில், தலை நிறைய மல்லிகை பூவோடு தன் தோழிகளோடு வலம் வந்துக் கொண்டிருந்தாள் யாழினி. முகம் முழுவதும் புன்னகையாய் இருக்க, புதிதாக பூத்த ரோஜா மலரை போன்றே காட்சியளித்தாள் அவள். தான் ஆசைப்பட்டது நடக்க போகின்ற ஆவல் ஒன்றே போதுமானதாக இருந்தது அவளது எல்லையற்ற மகிழ்ச்சிக்கு.
தங்கையவளோ எண்ணற்ற மகிழ்ச்சியில் இருக்க மணப்பெண் அறையிலிருந்த பூவினியின் நிலையோ வேறாக இருந்தது. நிலைக்கண்ணாடி முன்பு அமர்ந்திருந்தவளது எண்ணம், நடந்த ஒவ்வொன்றையுமே சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தது. இளம் பச்சைநிற ரவிக்கை, அதில் கற்கள் பதிந்திருக்க இளஞ்சிவப்பு நிற பட்டுச்சேலையில் எளிமையான நகைகள் மட்டுமே அணிந்து பேரழகியாய் ஜொலித்திருந்தாள் பெண்ணவள்.
அந்நொடி சரியாக இரண்டு மாதம் முன்பு நடந்த நிகழ்வு அவள் கண்முன் வந்துச் சென்றது. "நான் மட்டும் விடாப்பிடியாக சொல்லியிருந்தால் இப்போ இது நடந்திருக்காதோ?" என்று உள்ளுக்குள் நினைத்தவளின் நினைவை ஆட்கொண்டிருந்தது அன்றைய நாள்.
சரியாக இரண்டு மாதத்திற்கு முன்பு,
"ப்ளீஸ் இந்த பேச்சை இத்தோட நிறுத்துறீங்களா?" என்று இரு கைகளையும் கூப்பிக் கொண்டு அவள் கேட்க அனைவரும் அதிர்ச்சியோடு அவளைப் பார்த்தனர்.
தனலட்சுமியின் முகத்திலோ கவலை அப்பட்டமாக தெரிந்தது.
இடையில் குறுக்கிட்டவரோ, "அவ பதட்டத்தில இப்படி பேசுற. நீங்க யாரும் தப்பா எடுத்துக்காதீங்க." என்று கூறிக்கொண்டே தன் மகளை பார்த்தவர் "என்ன பூவினி? என்ன இது எல்லாம்?" என்னும் தாயின் குரலே காட்டியது அவரின் வருத்தத்தை.
ஒரு நொடியில் அவர்களது மகிழ்ச்சி காற்றோடு கரைந்து விட, அனைவரின் பார்வையும் ஏன் என்பது போல இவளைத் துளைத்தெடுக்க, அம்மாவின் கேள்வியில், சட்டென்று தான் முகத்தில் அடித்தார் போன்று கூறியது அவளது புத்திக்கு உரைத்தது. அடுத்த நொடியே மன்னிப்பை கேட்டாள் பூவினி.
"எல்லாரும் என்னை மன்னிச்சிடுங்க. நான் உங்களை கஷ்டபடுத்தனும்னு அப்படி சொல்லலை. எல்லாமே எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருக்கு. ஒரு பக்கம் கை வலி என்ன. அதுலயும் எல்லாருமே கல்யாணத்தை பற்றி இவ்ளோ சீக்கிரமா பேசுறப்போ ரொம்ப குழப்பமாக இருக்கு. அது மட்டும் இல்லாமல் உங்ககிட்ட ஒரு விசயம் சொல்லியே ஆகணும்." என்று தன் மென்குரலில் கேட்டாள்.
"புரியுதுமா. என்னடா இது நம்ம கைவலியோடு வந்திருக்கோம். ஆனால் எல்லாரும் கல்யாணம் அது இதுனு பேசிகிட்டே போறாங்க. நம்ம மனசுல என்ன இருக்குன்னு கேட்க கூட இல்லைனு நிறைய யோசனை உனக்குள்ள இப்போ தோன்றுதுனு மட்டும் தெரியுதுடாமா. உன் மனசுல இருக்கிறதை தாராளமா சொல்லுமா. உன் விருப்பத்தை தாண்டி நாங்க எதுவுமே பண்ண போறதில்லை." என்று உள்ளுக்குள் பதட்டம் இருந்தாலும் வெளியே அதைக்காட்டிக் கொள்ளாது தன்மையாகக் கூறினார் தாமரை.
"அப்பா போனதுக்கு அப்புறம், என் சந்தோசம் என் நிம்மதி எல்லாமே என் அம்மாவும் தங்கச்சியும் தான். யாழினி இப்போ காலேஜ் முதல் வருசம் படிக்குறாள். இப்போ என் சம்பளத்துல என் குடும்பத்தை என்னால பார்த்துக்க முடியுது. ஆனால் கல்யாணத்துக்கு பிறகும் என் குடும்பத்தை பார்த்துக்கனும்னு நினைக்குறேன். யாழினி தன் சொந்தக்கால்ல நிக்குற வரைக்கும் அவ படிப்பு செலவு பார்த்துக்குற பொறுப்பு எனக்கு இருக்கு. அதுக்கு அப்புறம் அம்மாவை பார்த்துக்கணும். இதுல உங்களுக்கு எதாவது ஆட்சேபனை இருந்தால் இப்போவே சொல்லுங்க அம்மா." என்று தன் மனதில் இருந்த சந்தேகத்தை தெளிவு படுத்தும் விதமாக கேட்டே விட்டாள் பூவினி.
மாதுளாவும், தாமரையும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். தனலட்சுமிக்குதான் என்ன சொல்லப் போகிறார்கள் என்ற கவலை அப்பட்டமாக தெரிந்தது அவரின் முகத்தில்.
பூவினியின் அருகில் வந்த தாமரையோ, " பையன் மட்டும் தான் தன்னோட குடும்பத்தை பார்த்துக்கணும்னு விதிக்கப்படாத சட்டம் எதுவும் இருக்கா என்ன? நீ வேலைக்கு போறது உன்னோட விருப்பம்மா. அதுல என்னைக்கும் நான் குறுக்க வர மாட்டேன். அதே மாதிரி அம்மா தங்கைச்சியே நீ பார்த்துக்காமல் யாரு பார்த்துப்பா. உனக்கு ஒரு உறுதி மட்டும் என்னால சொல்ல முடியும். பிரபா மருமகனா இல்லாமல் இந்த வீட்டு பையனா இருப்பான்" என்று புன்னகையோடு அவளது கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு கூறியதில் தன் கண்களை ஆச்சர்யத்தில் விரித்தே விட்டாள் பூவினி.
இதுவரை வந்த வரன்கள் அனைத்துமே எந்த காரணத்தை இவள் கூறியதும், வேண்டாம் என்று ஒதுங்கினார்களோ, இங்கு அந்த காரணத்தை வரவேற்று தாமரைக் கூறும் போது ஒரு புறம் அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து போய் தான் நின்றாள் பூவினி.
தாமரையின் அன்பில் கரைந்தவளுக்கு அவரிடம் கோபமாக சொல்லித் தவிர்க்கவும் மனம் வரவில்லை. எப்படியும் இந்த ஒரு காரணமே அவர் வேண்டாம் என்று கூறிவிடுவார் என்று நினைத்தவளை வாயடைக்கச் செய்து விட்டார் தாமரை. தனலட்சுமியின் மனமோ மகிழ்ச்சியில் திளைத்திருந்தது.
பூவினியோ தாமரையைப் பார்த்து "திடீருனு சொல்லிட்டீங்க அம்மா. எனக்கு கொஞ்சம் டைம் வேணும். வீட்டுல பேசிட்டு என் முடிவு சொல்றேன்" என்க.
'இவ்ளோ நல்லவிதமா அவங்க சொல்லியும் இவ இருக்காளே' என்று தலையில் அடிக்காத குறையாக ஒரு பார்வை பார்த்தார் தனலட்சுமி.
தாமரையோ, " தாராளமா யோசிச்சு சொல்லு பூவிமா. அப்புறம் ஒரு சின்ன திருத்தம், அடுத்த முறை பார்க்கும் போது அத்தைனு உரிமையா கூப்பிடனும். அதுலயே தெரிஞ்சுப்பேன் உனக்கு இதுல பரிபூரண சம்மதம்னு." என்று புன்னகையோடு கூறினார்.
அவரை பொறுத்தவரை தன் மகனுக்கு இவளை விட சிறந்த ஜோடி அமையாது என்ற எண்ணம் அவளை பார்த்ததுமே தோன்றிவிட்டது. தனக்காக யோசிக்காமல் தன் குடும்பத்திற்காக யோசிப்பவள் நிச்சயம் தன் புகுந்த வீட்டையும் நல்முறையில் வழி நடத்திச் செல்வாள் என்று ஆணித்தரமாக நம்பியது இந்த தாயின் உள்ளம்.
பின் அனைவரும் விடைப்பெற்று சென்று விட, சலிப்போடு தன் அறைக்குச் சென்று அமர்ந்துக் கொண்டாள் பூவினி.
"ஏன்டி உனக்கு என்ன தான் பிரச்சினை. அதான் நீ சொன்னதுக்குலாம் சம்மதம்னு சொல்லிட்டு போனாங்களே. இதுக்கு அப்புறம் உனக்கு என்ன கஷ்டம்?"
"அம்மா புரியாமல் பேசாத. முதல்ல எதுக்கு இந்த அவசரம். கல்யாணம்குறது யோசுச்சு பொறுமையாக பண்ண வேண்டிய விசயம். கொஞ்சம் அமைதியா இருமா நான் போய் படுக்குறேன் ரொம்ப தலைவலிக்குது." என்று கூறிக்கொண்டே சென்றவளுக்கு பிரபஞ்சனது முகமே கண்முன்பு தோன்றியது.
"அவன் மூஞ்சியும் அவனும். சிகரெட் பிடிக்குறான். ரொம்ப ஓவரா வழியுறான். இவனை போய் எப்படி கட்டிக்க முடியும்?" என்று தனக்கு தானேக் கேட்டுக் கொண்டவள் அதற்கு பதிலாக "நிச்சயமா முடியாது பூவினி. அவன் உனக்கு செட்டே ஆக மாட்டான். தாமரை அம்மாகிட்ட தன்மையா எடுத்து சொல்லிட வேண்டியது தான்" என்று கூறிக் கொண்டே தன் கண்களை மூடியவள் அவள் அறியாமல் உறங்கியே விட்டாள்.
"அக்கா செம அழகா இருக்க.. என் கண்ணே பட்டிடும்" என்று நிலைக்கண்ணாடி முன்பு அமர்ந்தவளது தோளை அவள் பிடித்து உலுக்கியதில் மீண்டு நிஜத்திற்கு வந்தவள் யாழியை பார்த்தாள்.
அவளது முகத்தில் தெரிந்த மலர்ச்சியைக் கண்டு, ஒரு தமக்கையாய் மகிழ்ந்து தான் போனாள். "வாடி வாயாடி.... என்ன ஒரு சந்தோசம் என் யாழிக் குட்டிக்கு?" என்று கேள்வியாய் கேட்பவளை பார்த்து இதழ் பிரித்து சிரித்தாள் யாழினி.
"இருக்காதா பின்ன என் அக்கா கல்யாணம் அதுவும் என் அத்தானோட."
'பொல்லாத அத்தான்' என்று மனதில் கடுகடுத்துக் கொண்டவள்,"போதும்டி யாழி உன் அத்தான் புராணம்" என்று முறைத்தே விட்டாள்.
"என்னக்கா பொசசிவ்னஸ் ஓவர் லோடட் போல." என்று கண்சிமிட்டியவளை முறைத்தவளோ, "வாய் ரொம்ப ஓவர் ஆகிடுச்சு உன்னை" என்று அடிக்க எழுந்ததுமே ஓடிச் சென்றவள் கதவோரம் நின்றபடி,
"நான் போய் அத்தானை பார்க்கப் போறேன். இப்போ என்ன பண்ணுவ?" என்று கண்ணடித்துக் கொண்டே வெளியே ஓடியேவிட்டாள்.
செல்லும் அவளையே பார்த்த பூவினியோ " பிடிவாதக்காரி எப்படியோ அழுதே காரியம் சாதிச்சுட்டா" என்று சொல்லும் போதே அன்றைய நாள் நினைவு மீண்டும் கண் முன்பு வந்தது.
கல்லூரி முடிந்து வந்த யாழினியோ, "என்னமா அக்கா சீக்கிரம் வந்துட்டா போல?" என்று வெளியே கிடக்கும் அவளது காலணியை பார்த்துக் கொண்டே உள்ளே நுழைந்தவளுக்கு கையில் கட்டோடு தொலைக்காட்சியை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பூவினி கண்ணில் பட, "அக்கா என்னாச்சு?" என்று தவிப்போடு ஓடிச் சென்றாள்.
முகத்தை தொங்கப்போட்டுக் கொண்டே அவளிடம் வந்த தனலட்சுமியோ நடந்தவற்றை சொல்ல, விழி விரித்து பார்த்தவள், "என்னமா சொல்ற? அக்கா இப்போ எப்படி இருக்கு? வலி எதுவும் இல்லையே?" என்று அவளது நிலையைக் கண்டதும் அழுதே விட்டாள்.
"ஏய் யாழி எதுக்குடி இப்படி அழுகுற ஒரு வாரத்தில சரியாகிடும். இப்போ வலி எதுவும் இல்லை. சரியா" என்று அவளது கண்ணீரை துடைத்துவிட்டு அவளை தன் தோளோடு அணைத்துக் கொண்டாள் பூவினி.
"யாழினி அழுதது போதும். கல்யாணத்துக்கு சம்மதிக்க, உங்க அக்காக்கு எடுத்து சொல்லு?" என்று தனலட்சுமி கூறினார்.
"அம்மா அக்கா இப்படி அடிபட்டு வந்திருக்கா. இப்போ எதுக்கு கல்யாணம் அது இதுனு பேசிட்டு இருக்க? இதுக்கு தான் மூஞ்சியை தொங்கப் போட்டுட்டு இருக்கியா?" என்று யாழினி கேட்டதுமே பூவினியோ "அப்படி கேளுடா யாழிமா. அம்மா சொன்ன புருஞ்சுக்க மாட்டிங்குறாங்க". என்றாள்.
"ஏன்டி சின்ன கழுதை உங்க அக்காக்கு நல்லது நடக்கனும்னு எண்ணம் இருக்காடி உனக்கு. அவளே எப்படிடா இந்த கல்யாணத்தை வேண்டாம்னு சொல்லலாம்னு காத்துட்டு இருக்கா." என்று தனலட்சுமி கூறியதிலே தெரிந்தது அவரது ஆதங்கம்.
"அப்படி எல்லாம் இல்லைமா. நம்ம விசாரிச்சு பண்ணனும். இவ்ளோ அவசரமா முடிவு எடுக்கக் கூடாது. ஆமா அந்த மாப்பிள்ளை போட்டோ இருக்கா?"
"அது எதுக்குடி யாழி கேட்குற? சொல்ற அளவுக்கு வொர்த் இல்லை" என்று பூவினி கூற,
"ஏன்டி வாய்க்கூசாமல் சொல்ற?" என்று மூத்தவளை முறைத்து இளையவளைப் பார்த்தவர், "யாழினி, அந்த டேபிள் மேல மாப்பிள்ளை போட்டோ இருக்கு பாரு. நல்லா இருக்காருடி உங்க அக்காக்கு ரொம்ப பொருத்தமாக இருப்பாரு" என்றார் தனலட்சுமி பெருமிதமாக.
"அம்மா நான் பார்த்து ஓகே சொன்னா தான் கல்யாணமே." என்று கூறிக்கொண்டே அன்னநடை போட்டு சென்றவள் டேபிளின் மீதிருந்த பிரபஞ்சனது போட்டோவினை எடுக்க, அதைக் கண்டதுமே வாயடைத்து போனவளின் மனமோ, 'அய்யய்யோ ஹேண்ட்சம் சார் தான் மாப்பிள்ளைனு தெரியாமல் ரொம்ப ஓவரா பேசிட்டேனே. இப்போ எப்படி அக்காவை சம்மதிக்க வைக்குறது' என்று திருதிருவென விழித்தவள் நேராக சென்று தன் அக்காவின் காலில் சாஸ்டாங்கமாக விழுந்தே விட்டாள்.
"என்னடி பண்ற? இப்படிலாம் பண்ண மாட்டியே? என்னடி புதுசுபுதுசா பண்ற?"
"அய்யோ அக்கா எனக்கு இந்த மாப்பிள்ளையை பிடிச்சிருக்கு. அவரைக் கட்டிக்கோ அக்கா"
"இப்போ தானடி எனக்கு சப்போர்ட் பண்ணுன? அதுகுள்ள எப்படி யாழி மாறுனா?"
"அக்கா அப்போ இவருனு தெரியாதுல. அப்புறம் நேத்து நான் சொன்னேன்ல ஹேண்ட்சம் சார் அது இவரு தான். இன்னைக்கு கூட எங்க சீனியர்கிட்ட இருந்து காப்பாற்றி உதவி எல்லாம் பண்ணாரு."
"அதுக்கு நான் என்ன யாழி பண்ண முடியும்?" என்று அவள் சொல்லும் போதே இடையில் குறுக்கிட்டார் தனலட்சுமி.
"என்ன யாழி சொல்ற ? மாப்பிள்ளையை முன்னமே தெரியுமா?" என்று ஆச்சர்யத்தில் விழி விரித்தார்.
பட்டென்று எழுந்தவள் நடந்தவற்றை மிகைப்படுத்திக் கூற, தனலட்சுமிக்கு பிரபஞ்சனின் மீது மேலும் நன்மதிப்புக் கூடியது.
மூத்தவளைப் பார்த்தவர், "உன் கூடப் பிறந்தவளே சொல்றா? இதுக்கு மேல உனக்கு என்ன விசாரிக்கணும் பூவினி. காலையில சொன்னல்ல நல்ல பையனா இருந்தால் கல்யாணம் பண்றனு. பார்த்துட்டேன்டி நல்ல பையனை. இப்போ சொல்லு?" என்றார் தனலட்சுமி மிக தீவிரமாக.
"அம்மா உங்க எல்லாருக்குமே பிடிச்சிருக்கு ஆனால் எனக்கு பிடிக்கணும்லம்மா. என்னை பத்தி கொஞ்சம் யோசிங்க" என்று சொல்லியவள் கோபமாக தன் அறைக்குள் சென்றாள்.
"பேசிபேசியே எல்லாரையும் நம்ப வைப்பான் போல." என்று தன் மொத்த கோபத்தையும் பிரபஞ்சன் மீதே திசைதிருப்பியிருந்தாள் பூவினி. அடுத்தடுத்த நாட்களில் யாழியும் தனலட்சுமியும் தங்களது விருப்பத்திலிருந்து கீழ் இறங்கி வராமலே போக, கடைசியாக தனலட்சுமி கலங்கியதைக் கண்டவள் தன் மனதை மாற்றிக் கொண்டு திருமணத்திற்கும் சம்மதித்திருந்தாள். தாய் பாசமும், தங்கை பாசமும் அவளது இரும்பு இதயத்தை அசைத்துவிட்டு சென்றது.
அன்றைய நினைவைக் கலைத்தவள் நிஜத்திற்கு திரும்பி, இனி இது தான் தன் வாழ்க்கை, அதை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். என்று நினைத்திருக்கும் போதே வெளியே பிரபஞ்சனின் நண்பர்களது பேச்சு சத்தம் தெளிவாய் கேட்டது.
"ஏய் மச்சி. நேத்து பிரபா வெச்ச ட்ரீட் செமடா. இதோ இவன் இருக்கான்ல போதையில ஒரே புலம்பல் பொண்டாட்டி தொல்லை தாங்கலைனு ஒரே அழுகை."
"டேய் அடுத்து பிரபாவுக்கு இது தான்டா நடக்கப் போகுது. அவனும் நம்மகிட்ட புலம்ப போறான்." என்று மற்றொருவன் கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே இடையில் புகுந்தான் மூன்றாமவன்,
"டேய் டேய் உனக்கு அப்படி ஆச்சுனா அவனுக்கு அப்படி ஆகுமா. அவன் கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் துபாய் போய்டுவான். நம்மளை பார்க்கக் கூட நேரமிருக்காது. இதுல வந்து புலம்பிட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்பான் போங்கடா டேய்" என்று கூறினான்.
அதற்குள் அங்கு வந்திருந்த குமரனோ, "டேய் இங்க என்ன பண்றீங்க? அங்க ஏகப்பட்ட வேலையிருக்கு. வாங்கடா" என்று கூறிக்கொண்டே அழைத்துச் சென்றான்.
அவர்களது உரையாடல் அனைத்தும் சன்னலின் வழியே நன்கு கேட்க, அதைக் கேட்ட பூவினியோ அதிர்ச்சியின் எல்லைக்கே சென்றவள், "அப்போ இவனுக்கு குடிக்குற பழக்கமும் இருக்கா? அதைவிட கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் துபாய் போறது பத்தி யாருமே எங்கிட்ட ஒரு வார்த்தையும் சொல்லலை. அப்போ பிளான் பண்ணி சம்மதிக்க வெச்சிருக்காங்க போல இவங்க வீட்ல. இந்த கல்யாணம் நடந்தால் என் குடும்பத்தை என்னால பார்த்துக்க முடியாது. அதே சமயம் நானே நேரடியா இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்தவும் முடியாது. அவருகிட்ட பேசி நிறுத்த சொல்லுவோம். இந்த கல்யாணம் நடக்கக் கூடாது" என்று தனக்கு தானே முடிவை எடுத்திருந்தாள் பூவினி.
அதே சமயம் மணமகன் அறையை நோக்கி சென்றிருந்தாள் யாழினி. "மணமகனின் அறை." என்று சத்தமாக உச்சரித்த யாழினியோ , "அத்தான் உங்களுக்கு சர்பிரைஸ் கொடுக்க இதோ வரேன்" என்று கூறிக்கொண்டே மெதுவாக கதவை திறந்து பார்த்தாள். அங்கு முதுகைக் காட்டிக்கொண்டு நிற்பவனைக் கண்டவள், 'நல்லவேளை அத்தான் மட்டும் தான் இருக்காரு. போய் பயப்படுத்திடுவோம்.' என்று சத்தமே இன்றி மெல்ல பூனைப்போல அடியெடுத்து வைத்தாள்.
"ப்பே..." என்று அவனருகே சென்று அவள் கத்தியதும், பெண்ணவளின் செயலில் வெடுக்கென்று திரும்பியவன் கையை ஓங்கியபடி படாரென்று அறைந்திருந்தான் யாழினியை.
அதை சற்றும் எதிர்பார்க்காதவள் ஒரு நிமிடம் பொறிக்கலங்கி போய் கண்களில் இப்பவோ அப்பவோ விழக் காத்திருந்த விழி நீரோடு தன் கண்களை அகல விரித்து பார்த்தவள் அங்கு நின்றவன் பிரபஞ்சன் இல்லை என்று தெரிந்தநொடி அதிர்ச்சியின் எல்லைக்கே சென்றிருந்தாள்.
பகலவன் தன் செங்கதிர்களை மெல்ல மெல்ல தனக்குள்ளே வாங்கிக் கொண்டபடி, நாளையப் பொழுதில் வருவதாய் மானசீகமாக கூறிக்கொண்டே பூமிதாயிடம் விடைபெற்று சென்றுக் கொண்டிருந்த மாலை வேளை அது. மாக்கோலமிட்ட வாசலில் வரிசையாய் உறவுகள் தத்தமது வண்டிகளிலும், மகிழுந்துகளிலும் வந்துக் கொண்டிருந்தனர். மண்டபத்திற்குள்ளே சுற்றி சுற்றி குழந்தைகள் அனைவரும் ஓட்டமும், ஆட்டமுமாக துள்ளித்திரிந்துக் கொண்டிருக்க, பெரிசுகள் அனைவரும் சுற்றி அமர்ந்து நலம் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தனர். பெரிதும் அல்லாமல் சிறிதும் இல்லாமல் நடுத்தரமான மண்டபம் அது.
வரும் சொந்தங்கள் அனைவரையுமே இன்முகத்துடன் வரவேற்றுக் கொண்டிருந்தனர் தாமரையும், தனலட்சுமியும். மாதுளாவும் விதுரனும் வரும் உறவினர்களை நலம் விசாரித்தபடி, நலங்கிற்கு தேவையானவற்றை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தனர்.
பச்சை நிற தாவணியில், தலை நிறைய மல்லிகை பூவோடு தன் தோழிகளோடு வலம் வந்துக் கொண்டிருந்தாள் யாழினி. முகம் முழுவதும் புன்னகையாய் இருக்க, புதிதாக பூத்த ரோஜா மலரை போன்றே காட்சியளித்தாள் அவள். தான் ஆசைப்பட்டது நடக்க போகின்ற ஆவல் ஒன்றே போதுமானதாக இருந்தது அவளது எல்லையற்ற மகிழ்ச்சிக்கு.
தங்கையவளோ எண்ணற்ற மகிழ்ச்சியில் இருக்க மணப்பெண் அறையிலிருந்த பூவினியின் நிலையோ வேறாக இருந்தது. நிலைக்கண்ணாடி முன்பு அமர்ந்திருந்தவளது எண்ணம், நடந்த ஒவ்வொன்றையுமே சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தது. இளம் பச்சைநிற ரவிக்கை, அதில் கற்கள் பதிந்திருக்க இளஞ்சிவப்பு நிற பட்டுச்சேலையில் எளிமையான நகைகள் மட்டுமே அணிந்து பேரழகியாய் ஜொலித்திருந்தாள் பெண்ணவள்.
அந்நொடி சரியாக இரண்டு மாதம் முன்பு நடந்த நிகழ்வு அவள் கண்முன் வந்துச் சென்றது. "நான் மட்டும் விடாப்பிடியாக சொல்லியிருந்தால் இப்போ இது நடந்திருக்காதோ?" என்று உள்ளுக்குள் நினைத்தவளின் நினைவை ஆட்கொண்டிருந்தது அன்றைய நாள்.
சரியாக இரண்டு மாதத்திற்கு முன்பு,
"ப்ளீஸ் இந்த பேச்சை இத்தோட நிறுத்துறீங்களா?" என்று இரு கைகளையும் கூப்பிக் கொண்டு அவள் கேட்க அனைவரும் அதிர்ச்சியோடு அவளைப் பார்த்தனர்.
தனலட்சுமியின் முகத்திலோ கவலை அப்பட்டமாக தெரிந்தது.
இடையில் குறுக்கிட்டவரோ, "அவ பதட்டத்தில இப்படி பேசுற. நீங்க யாரும் தப்பா எடுத்துக்காதீங்க." என்று கூறிக்கொண்டே தன் மகளை பார்த்தவர் "என்ன பூவினி? என்ன இது எல்லாம்?" என்னும் தாயின் குரலே காட்டியது அவரின் வருத்தத்தை.
ஒரு நொடியில் அவர்களது மகிழ்ச்சி காற்றோடு கரைந்து விட, அனைவரின் பார்வையும் ஏன் என்பது போல இவளைத் துளைத்தெடுக்க, அம்மாவின் கேள்வியில், சட்டென்று தான் முகத்தில் அடித்தார் போன்று கூறியது அவளது புத்திக்கு உரைத்தது. அடுத்த நொடியே மன்னிப்பை கேட்டாள் பூவினி.
"எல்லாரும் என்னை மன்னிச்சிடுங்க. நான் உங்களை கஷ்டபடுத்தனும்னு அப்படி சொல்லலை. எல்லாமே எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருக்கு. ஒரு பக்கம் கை வலி என்ன. அதுலயும் எல்லாருமே கல்யாணத்தை பற்றி இவ்ளோ சீக்கிரமா பேசுறப்போ ரொம்ப குழப்பமாக இருக்கு. அது மட்டும் இல்லாமல் உங்ககிட்ட ஒரு விசயம் சொல்லியே ஆகணும்." என்று தன் மென்குரலில் கேட்டாள்.
"புரியுதுமா. என்னடா இது நம்ம கைவலியோடு வந்திருக்கோம். ஆனால் எல்லாரும் கல்யாணம் அது இதுனு பேசிகிட்டே போறாங்க. நம்ம மனசுல என்ன இருக்குன்னு கேட்க கூட இல்லைனு நிறைய யோசனை உனக்குள்ள இப்போ தோன்றுதுனு மட்டும் தெரியுதுடாமா. உன் மனசுல இருக்கிறதை தாராளமா சொல்லுமா. உன் விருப்பத்தை தாண்டி நாங்க எதுவுமே பண்ண போறதில்லை." என்று உள்ளுக்குள் பதட்டம் இருந்தாலும் வெளியே அதைக்காட்டிக் கொள்ளாது தன்மையாகக் கூறினார் தாமரை.
"அப்பா போனதுக்கு அப்புறம், என் சந்தோசம் என் நிம்மதி எல்லாமே என் அம்மாவும் தங்கச்சியும் தான். யாழினி இப்போ காலேஜ் முதல் வருசம் படிக்குறாள். இப்போ என் சம்பளத்துல என் குடும்பத்தை என்னால பார்த்துக்க முடியுது. ஆனால் கல்யாணத்துக்கு பிறகும் என் குடும்பத்தை பார்த்துக்கனும்னு நினைக்குறேன். யாழினி தன் சொந்தக்கால்ல நிக்குற வரைக்கும் அவ படிப்பு செலவு பார்த்துக்குற பொறுப்பு எனக்கு இருக்கு. அதுக்கு அப்புறம் அம்மாவை பார்த்துக்கணும். இதுல உங்களுக்கு எதாவது ஆட்சேபனை இருந்தால் இப்போவே சொல்லுங்க அம்மா." என்று தன் மனதில் இருந்த சந்தேகத்தை தெளிவு படுத்தும் விதமாக கேட்டே விட்டாள் பூவினி.
மாதுளாவும், தாமரையும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். தனலட்சுமிக்குதான் என்ன சொல்லப் போகிறார்கள் என்ற கவலை அப்பட்டமாக தெரிந்தது அவரின் முகத்தில்.
பூவினியின் அருகில் வந்த தாமரையோ, " பையன் மட்டும் தான் தன்னோட குடும்பத்தை பார்த்துக்கணும்னு விதிக்கப்படாத சட்டம் எதுவும் இருக்கா என்ன? நீ வேலைக்கு போறது உன்னோட விருப்பம்மா. அதுல என்னைக்கும் நான் குறுக்க வர மாட்டேன். அதே மாதிரி அம்மா தங்கைச்சியே நீ பார்த்துக்காமல் யாரு பார்த்துப்பா. உனக்கு ஒரு உறுதி மட்டும் என்னால சொல்ல முடியும். பிரபா மருமகனா இல்லாமல் இந்த வீட்டு பையனா இருப்பான்" என்று புன்னகையோடு அவளது கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு கூறியதில் தன் கண்களை ஆச்சர்யத்தில் விரித்தே விட்டாள் பூவினி.
இதுவரை வந்த வரன்கள் அனைத்துமே எந்த காரணத்தை இவள் கூறியதும், வேண்டாம் என்று ஒதுங்கினார்களோ, இங்கு அந்த காரணத்தை வரவேற்று தாமரைக் கூறும் போது ஒரு புறம் அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து போய் தான் நின்றாள் பூவினி.
தாமரையின் அன்பில் கரைந்தவளுக்கு அவரிடம் கோபமாக சொல்லித் தவிர்க்கவும் மனம் வரவில்லை. எப்படியும் இந்த ஒரு காரணமே அவர் வேண்டாம் என்று கூறிவிடுவார் என்று நினைத்தவளை வாயடைக்கச் செய்து விட்டார் தாமரை. தனலட்சுமியின் மனமோ மகிழ்ச்சியில் திளைத்திருந்தது.
பூவினியோ தாமரையைப் பார்த்து "திடீருனு சொல்லிட்டீங்க அம்மா. எனக்கு கொஞ்சம் டைம் வேணும். வீட்டுல பேசிட்டு என் முடிவு சொல்றேன்" என்க.
'இவ்ளோ நல்லவிதமா அவங்க சொல்லியும் இவ இருக்காளே' என்று தலையில் அடிக்காத குறையாக ஒரு பார்வை பார்த்தார் தனலட்சுமி.
தாமரையோ, " தாராளமா யோசிச்சு சொல்லு பூவிமா. அப்புறம் ஒரு சின்ன திருத்தம், அடுத்த முறை பார்க்கும் போது அத்தைனு உரிமையா கூப்பிடனும். அதுலயே தெரிஞ்சுப்பேன் உனக்கு இதுல பரிபூரண சம்மதம்னு." என்று புன்னகையோடு கூறினார்.
அவரை பொறுத்தவரை தன் மகனுக்கு இவளை விட சிறந்த ஜோடி அமையாது என்ற எண்ணம் அவளை பார்த்ததுமே தோன்றிவிட்டது. தனக்காக யோசிக்காமல் தன் குடும்பத்திற்காக யோசிப்பவள் நிச்சயம் தன் புகுந்த வீட்டையும் நல்முறையில் வழி நடத்திச் செல்வாள் என்று ஆணித்தரமாக நம்பியது இந்த தாயின் உள்ளம்.
பின் அனைவரும் விடைப்பெற்று சென்று விட, சலிப்போடு தன் அறைக்குச் சென்று அமர்ந்துக் கொண்டாள் பூவினி.
"ஏன்டி உனக்கு என்ன தான் பிரச்சினை. அதான் நீ சொன்னதுக்குலாம் சம்மதம்னு சொல்லிட்டு போனாங்களே. இதுக்கு அப்புறம் உனக்கு என்ன கஷ்டம்?"
"அம்மா புரியாமல் பேசாத. முதல்ல எதுக்கு இந்த அவசரம். கல்யாணம்குறது யோசுச்சு பொறுமையாக பண்ண வேண்டிய விசயம். கொஞ்சம் அமைதியா இருமா நான் போய் படுக்குறேன் ரொம்ப தலைவலிக்குது." என்று கூறிக்கொண்டே சென்றவளுக்கு பிரபஞ்சனது முகமே கண்முன்பு தோன்றியது.
"அவன் மூஞ்சியும் அவனும். சிகரெட் பிடிக்குறான். ரொம்ப ஓவரா வழியுறான். இவனை போய் எப்படி கட்டிக்க முடியும்?" என்று தனக்கு தானேக் கேட்டுக் கொண்டவள் அதற்கு பதிலாக "நிச்சயமா முடியாது பூவினி. அவன் உனக்கு செட்டே ஆக மாட்டான். தாமரை அம்மாகிட்ட தன்மையா எடுத்து சொல்லிட வேண்டியது தான்" என்று கூறிக் கொண்டே தன் கண்களை மூடியவள் அவள் அறியாமல் உறங்கியே விட்டாள்.
"அக்கா செம அழகா இருக்க.. என் கண்ணே பட்டிடும்" என்று நிலைக்கண்ணாடி முன்பு அமர்ந்தவளது தோளை அவள் பிடித்து உலுக்கியதில் மீண்டு நிஜத்திற்கு வந்தவள் யாழியை பார்த்தாள்.
அவளது முகத்தில் தெரிந்த மலர்ச்சியைக் கண்டு, ஒரு தமக்கையாய் மகிழ்ந்து தான் போனாள். "வாடி வாயாடி.... என்ன ஒரு சந்தோசம் என் யாழிக் குட்டிக்கு?" என்று கேள்வியாய் கேட்பவளை பார்த்து இதழ் பிரித்து சிரித்தாள் யாழினி.
"இருக்காதா பின்ன என் அக்கா கல்யாணம் அதுவும் என் அத்தானோட."
'பொல்லாத அத்தான்' என்று மனதில் கடுகடுத்துக் கொண்டவள்,"போதும்டி யாழி உன் அத்தான் புராணம்" என்று முறைத்தே விட்டாள்.
"என்னக்கா பொசசிவ்னஸ் ஓவர் லோடட் போல." என்று கண்சிமிட்டியவளை முறைத்தவளோ, "வாய் ரொம்ப ஓவர் ஆகிடுச்சு உன்னை" என்று அடிக்க எழுந்ததுமே ஓடிச் சென்றவள் கதவோரம் நின்றபடி,
"நான் போய் அத்தானை பார்க்கப் போறேன். இப்போ என்ன பண்ணுவ?" என்று கண்ணடித்துக் கொண்டே வெளியே ஓடியேவிட்டாள்.
செல்லும் அவளையே பார்த்த பூவினியோ " பிடிவாதக்காரி எப்படியோ அழுதே காரியம் சாதிச்சுட்டா" என்று சொல்லும் போதே அன்றைய நாள் நினைவு மீண்டும் கண் முன்பு வந்தது.
கல்லூரி முடிந்து வந்த யாழினியோ, "என்னமா அக்கா சீக்கிரம் வந்துட்டா போல?" என்று வெளியே கிடக்கும் அவளது காலணியை பார்த்துக் கொண்டே உள்ளே நுழைந்தவளுக்கு கையில் கட்டோடு தொலைக்காட்சியை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பூவினி கண்ணில் பட, "அக்கா என்னாச்சு?" என்று தவிப்போடு ஓடிச் சென்றாள்.
முகத்தை தொங்கப்போட்டுக் கொண்டே அவளிடம் வந்த தனலட்சுமியோ நடந்தவற்றை சொல்ல, விழி விரித்து பார்த்தவள், "என்னமா சொல்ற? அக்கா இப்போ எப்படி இருக்கு? வலி எதுவும் இல்லையே?" என்று அவளது நிலையைக் கண்டதும் அழுதே விட்டாள்.
"ஏய் யாழி எதுக்குடி இப்படி அழுகுற ஒரு வாரத்தில சரியாகிடும். இப்போ வலி எதுவும் இல்லை. சரியா" என்று அவளது கண்ணீரை துடைத்துவிட்டு அவளை தன் தோளோடு அணைத்துக் கொண்டாள் பூவினி.
"யாழினி அழுதது போதும். கல்யாணத்துக்கு சம்மதிக்க, உங்க அக்காக்கு எடுத்து சொல்லு?" என்று தனலட்சுமி கூறினார்.
"அம்மா அக்கா இப்படி அடிபட்டு வந்திருக்கா. இப்போ எதுக்கு கல்யாணம் அது இதுனு பேசிட்டு இருக்க? இதுக்கு தான் மூஞ்சியை தொங்கப் போட்டுட்டு இருக்கியா?" என்று யாழினி கேட்டதுமே பூவினியோ "அப்படி கேளுடா யாழிமா. அம்மா சொன்ன புருஞ்சுக்க மாட்டிங்குறாங்க". என்றாள்.
"ஏன்டி சின்ன கழுதை உங்க அக்காக்கு நல்லது நடக்கனும்னு எண்ணம் இருக்காடி உனக்கு. அவளே எப்படிடா இந்த கல்யாணத்தை வேண்டாம்னு சொல்லலாம்னு காத்துட்டு இருக்கா." என்று தனலட்சுமி கூறியதிலே தெரிந்தது அவரது ஆதங்கம்.
"அப்படி எல்லாம் இல்லைமா. நம்ம விசாரிச்சு பண்ணனும். இவ்ளோ அவசரமா முடிவு எடுக்கக் கூடாது. ஆமா அந்த மாப்பிள்ளை போட்டோ இருக்கா?"
"அது எதுக்குடி யாழி கேட்குற? சொல்ற அளவுக்கு வொர்த் இல்லை" என்று பூவினி கூற,
"ஏன்டி வாய்க்கூசாமல் சொல்ற?" என்று மூத்தவளை முறைத்து இளையவளைப் பார்த்தவர், "யாழினி, அந்த டேபிள் மேல மாப்பிள்ளை போட்டோ இருக்கு பாரு. நல்லா இருக்காருடி உங்க அக்காக்கு ரொம்ப பொருத்தமாக இருப்பாரு" என்றார் தனலட்சுமி பெருமிதமாக.
"அம்மா நான் பார்த்து ஓகே சொன்னா தான் கல்யாணமே." என்று கூறிக்கொண்டே அன்னநடை போட்டு சென்றவள் டேபிளின் மீதிருந்த பிரபஞ்சனது போட்டோவினை எடுக்க, அதைக் கண்டதுமே வாயடைத்து போனவளின் மனமோ, 'அய்யய்யோ ஹேண்ட்சம் சார் தான் மாப்பிள்ளைனு தெரியாமல் ரொம்ப ஓவரா பேசிட்டேனே. இப்போ எப்படி அக்காவை சம்மதிக்க வைக்குறது' என்று திருதிருவென விழித்தவள் நேராக சென்று தன் அக்காவின் காலில் சாஸ்டாங்கமாக விழுந்தே விட்டாள்.
"என்னடி பண்ற? இப்படிலாம் பண்ண மாட்டியே? என்னடி புதுசுபுதுசா பண்ற?"
"அய்யோ அக்கா எனக்கு இந்த மாப்பிள்ளையை பிடிச்சிருக்கு. அவரைக் கட்டிக்கோ அக்கா"
"இப்போ தானடி எனக்கு சப்போர்ட் பண்ணுன? அதுகுள்ள எப்படி யாழி மாறுனா?"
"அக்கா அப்போ இவருனு தெரியாதுல. அப்புறம் நேத்து நான் சொன்னேன்ல ஹேண்ட்சம் சார் அது இவரு தான். இன்னைக்கு கூட எங்க சீனியர்கிட்ட இருந்து காப்பாற்றி உதவி எல்லாம் பண்ணாரு."
"அதுக்கு நான் என்ன யாழி பண்ண முடியும்?" என்று அவள் சொல்லும் போதே இடையில் குறுக்கிட்டார் தனலட்சுமி.
"என்ன யாழி சொல்ற ? மாப்பிள்ளையை முன்னமே தெரியுமா?" என்று ஆச்சர்யத்தில் விழி விரித்தார்.
பட்டென்று எழுந்தவள் நடந்தவற்றை மிகைப்படுத்திக் கூற, தனலட்சுமிக்கு பிரபஞ்சனின் மீது மேலும் நன்மதிப்புக் கூடியது.
மூத்தவளைப் பார்த்தவர், "உன் கூடப் பிறந்தவளே சொல்றா? இதுக்கு மேல உனக்கு என்ன விசாரிக்கணும் பூவினி. காலையில சொன்னல்ல நல்ல பையனா இருந்தால் கல்யாணம் பண்றனு. பார்த்துட்டேன்டி நல்ல பையனை. இப்போ சொல்லு?" என்றார் தனலட்சுமி மிக தீவிரமாக.
"அம்மா உங்க எல்லாருக்குமே பிடிச்சிருக்கு ஆனால் எனக்கு பிடிக்கணும்லம்மா. என்னை பத்தி கொஞ்சம் யோசிங்க" என்று சொல்லியவள் கோபமாக தன் அறைக்குள் சென்றாள்.
"பேசிபேசியே எல்லாரையும் நம்ப வைப்பான் போல." என்று தன் மொத்த கோபத்தையும் பிரபஞ்சன் மீதே திசைதிருப்பியிருந்தாள் பூவினி. அடுத்தடுத்த நாட்களில் யாழியும் தனலட்சுமியும் தங்களது விருப்பத்திலிருந்து கீழ் இறங்கி வராமலே போக, கடைசியாக தனலட்சுமி கலங்கியதைக் கண்டவள் தன் மனதை மாற்றிக் கொண்டு திருமணத்திற்கும் சம்மதித்திருந்தாள். தாய் பாசமும், தங்கை பாசமும் அவளது இரும்பு இதயத்தை அசைத்துவிட்டு சென்றது.
அன்றைய நினைவைக் கலைத்தவள் நிஜத்திற்கு திரும்பி, இனி இது தான் தன் வாழ்க்கை, அதை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். என்று நினைத்திருக்கும் போதே வெளியே பிரபஞ்சனின் நண்பர்களது பேச்சு சத்தம் தெளிவாய் கேட்டது.
"ஏய் மச்சி. நேத்து பிரபா வெச்ச ட்ரீட் செமடா. இதோ இவன் இருக்கான்ல போதையில ஒரே புலம்பல் பொண்டாட்டி தொல்லை தாங்கலைனு ஒரே அழுகை."
"டேய் அடுத்து பிரபாவுக்கு இது தான்டா நடக்கப் போகுது. அவனும் நம்மகிட்ட புலம்ப போறான்." என்று மற்றொருவன் கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே இடையில் புகுந்தான் மூன்றாமவன்,
"டேய் டேய் உனக்கு அப்படி ஆச்சுனா அவனுக்கு அப்படி ஆகுமா. அவன் கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் துபாய் போய்டுவான். நம்மளை பார்க்கக் கூட நேரமிருக்காது. இதுல வந்து புலம்பிட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்பான் போங்கடா டேய்" என்று கூறினான்.
அதற்குள் அங்கு வந்திருந்த குமரனோ, "டேய் இங்க என்ன பண்றீங்க? அங்க ஏகப்பட்ட வேலையிருக்கு. வாங்கடா" என்று கூறிக்கொண்டே அழைத்துச் சென்றான்.
அவர்களது உரையாடல் அனைத்தும் சன்னலின் வழியே நன்கு கேட்க, அதைக் கேட்ட பூவினியோ அதிர்ச்சியின் எல்லைக்கே சென்றவள், "அப்போ இவனுக்கு குடிக்குற பழக்கமும் இருக்கா? அதைவிட கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் துபாய் போறது பத்தி யாருமே எங்கிட்ட ஒரு வார்த்தையும் சொல்லலை. அப்போ பிளான் பண்ணி சம்மதிக்க வெச்சிருக்காங்க போல இவங்க வீட்ல. இந்த கல்யாணம் நடந்தால் என் குடும்பத்தை என்னால பார்த்துக்க முடியாது. அதே சமயம் நானே நேரடியா இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்தவும் முடியாது. அவருகிட்ட பேசி நிறுத்த சொல்லுவோம். இந்த கல்யாணம் நடக்கக் கூடாது" என்று தனக்கு தானே முடிவை எடுத்திருந்தாள் பூவினி.
அதே சமயம் மணமகன் அறையை நோக்கி சென்றிருந்தாள் யாழினி. "மணமகனின் அறை." என்று சத்தமாக உச்சரித்த யாழினியோ , "அத்தான் உங்களுக்கு சர்பிரைஸ் கொடுக்க இதோ வரேன்" என்று கூறிக்கொண்டே மெதுவாக கதவை திறந்து பார்த்தாள். அங்கு முதுகைக் காட்டிக்கொண்டு நிற்பவனைக் கண்டவள், 'நல்லவேளை அத்தான் மட்டும் தான் இருக்காரு. போய் பயப்படுத்திடுவோம்.' என்று சத்தமே இன்றி மெல்ல பூனைப்போல அடியெடுத்து வைத்தாள்.
"ப்பே..." என்று அவனருகே சென்று அவள் கத்தியதும், பெண்ணவளின் செயலில் வெடுக்கென்று திரும்பியவன் கையை ஓங்கியபடி படாரென்று அறைந்திருந்தான் யாழினியை.
அதை சற்றும் எதிர்பார்க்காதவள் ஒரு நிமிடம் பொறிக்கலங்கி போய் கண்களில் இப்பவோ அப்பவோ விழக் காத்திருந்த விழி நீரோடு தன் கண்களை அகல விரித்து பார்த்தவள் அங்கு நின்றவன் பிரபஞ்சன் இல்லை என்று தெரிந்தநொடி அதிர்ச்சியின் எல்லைக்கே சென்றிருந்தாள்.
8