என்னை ஆளும் திமிரழகே - கதை திரி
- Thread starter Dhivya98
- Start date
- Status
அத்தியாயம் 4
சூரியனின் செங்கதிர்கள் நிர்மலமான காலை வேளையை அலங்கரிக்கும் பொருட்டு அழகாய் மலர்ந்திருந்தது. வெள்ளிக்கிழமை என்பதால் கந்த சஷ்டி பாடல் வீடு முழுவதும் ஒலிக்க, சாம்பிராணியின் நறுமணம் வீட்டை சுற்றிலும் பரவியிருந்தது.
தனலட்சுமியோ சமயலறையில் மூழ்கியிருந்தவர் காலை உணவினை சமைத்துக் கொண்டிருந்தார். பூவினியோ ஈரமான தன் கூந்தலை உலர்த்துவதன் பொருட்டு துண்டினால் சுற்றிக் கட்டியிருந்தவளது நெற்றியிலிருந்து சொட்டு சொட்டாய் நீர்த்திவலைகள் தேங்கியிருந்தது. மடிப்பு கலையாது பருத்தி புடவையை அணிந்து வந்தவள், முகப்பு அறையில் மாட்டப்பட்டிருந்த சாமி புகைப்படங்களுக்கு தீபாரதனை காட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
தீபத்தின் வெளிச்சம் அவளது மாநிற தேகத்தை பளபளக்கச் செய்திட, தெய்வீக கடாட்சத்தோடு மிளிர்ந்தவள் தன் பூ விரல்களைக் கொண்டு அங்கிருந்த திருநீறை எடுத்து நெற்றியில் சிறு கீற்றாய் இட்டாள்.
அதேநேரம் குளித்து முடித்து ஈரம் சொட்டும் தலையுடன் யாழினி வர, "இவ இருக்காளே.." என்று தலையில் அடித்துக்கொண்டவள் துண்டினை வாங்கி அவளது தலையை துடைத்து விடவும் தவறவில்லை.
"ஆஹா என்ன சுகம் என்ன சுகம். அப்படியே தூங்குனா நல்லாயிருக்குமே" என்று கண்களை மூடி கூறும் தன் தங்கையின் கைகளிலே ஒரு போடு போட்டவள்,
"இருக்கும்டி இருக்கும். ஏன் இருக்காது, தலையை ஒழுங்கா துடைக்காமல் உனக்கு சேர்த்து நான் துடைச்சு விடுறேன்ல." என்று அவள் சிடுசிடுக்கும் போதே அங்கு வந்தார் தனலட்சுமி.
"ஏன்டி யாழி இப்போ அக்கா இருக்கனால அவ துவட்டி விடுறா? நாளை பின்ன கல்யாணம் ஆகி போனா என்னடி பண்ணுவ?" என்று கேட்கும் தன் தாயை திரும்பி பார்த்தவள்,
"அதுக்கு உன் தவப்புதல்வி கல்யாணம் பண்ணனுமே தனலட்சுமி. நீயும் நானும் கனவு கண்டுகிட்டே இருக்க வேண்டியது தான்" என்று விளையாட்டாய் யாழி கூறினாலும் தனலட்சுமியின் மனம் காயப்பட்டது என்னவோ உண்மை தான்.
சட்டென்று கண் கலங்கியவர், " வெள்ளிக்கிழமை அதுவுமா பேசுற பேச்சு பாரு. நான் சந்தோசமாகவே இருக்கக்கூடாதுனு, என் பொண்ணுங்க இரண்டும் கங்கனம் கட்டிகிட்டு இருந்தால் நான் என்ன தான் பண்ணப்போறனு தெரியலை" என்று மனம் நொந்து அவர் அழுகவும் தன் தாயிடம் சென்ற பூவினி அவரது கைகளை வாஞ்சையோடு பிடித்துக் கொண்டாள்.
"அம்மா எதுக்குமா அழுகுற. அவ சும்மா சொல்றானு உனக்கும் தெரியும் எனக்கும் தெரியும். பின்ன ஏம்மா?" என்று அடிக்குரலில் கேட்க,
யாழினியோ, "சாரிம்மா. இனி நான் அப்படி சொல்ல மாட்டேன்." என்று அம்மாவை தாவி அணைத்துக் கொண்டாள்.
ஒரு மகள் யாழினி தோளில் சாய்ந்திருக்க, பூவினியின் கரங்களை பிடித்திருந்த தாயுள்ளமோ விரக்தியில் மேலும் கண்கலங்கியது.
"அவ சொல்ற மாதிரி தான பூவினி நீயும் நடந்துக்கிற? ஆனால் உனக்கு இவ்வளவு பிடிவாதம் ஆகாதடிம்மா. அம்மா எவ்வளவு கவலைப்பட்டாலும் பரவாயில்லை நான் கல்யாணம் பண்ண மாட்டேனு ஒத்த கால்ல நிக்குற பார்த்தியா? உங்க அப்பா இருந்திருந்தால் இன்னேரம் உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வெச்சு சந்தோசப்பட்டிருக்க மாட்டாரா சொல்லு? இல்லை நான் தான் சரியான அம்மாவா நடந்துக்கலை போல" என்று அவரே கேள்வியும் கேட்டுக் கொண்டு, பதில்களையும் அழுத்தமாக கூறியபடி தனது இயலாமையை எண்ணி விசும்பினார்.
"அம்மா என்னம்மா இப்படி எல்லாம் பேசுற. உனக்கு என்ன கல்யாணம் பண்ணனும் அவ்வளவு தானே. நம்ம குடும்பத்துக்கு ஏத்த நல்ல மாப்பிள்ளையா பாரு. நான் கல்யாணம் பண்ணிக்குறேன்." என்று அவள் கூறியதுமே நிஜமாவா சொல்ற? என்பது போல தனலட்சுமி ஒரு பார்வை பார்க்க, அதை புரிந்துக் கொண்டவள், "என்னை நம்புமா?" என்று ஆழ்ந்து பதில் பார்வை பார்த்ததில் தன் மகளை வாஞ்சையோடு கட்டிக் கொண்டார்.
ஒரு புறம் யாழினியும் புன்னகையோடு, "ஐ ஜாலி அக்கா கல்யாணத்துல ஒரு கலக்கு கலக்கிட வேண்டியது தான்" என்று புன்னகைக்க, பூவினியின் மனமோ கலங்கி தான் போயிருந்தது.
'சாரிமா. இப்போதைக்கு உன் மனச சரி பண்றதுக்காக அப்படி சொன்னேன். ஆனால் அந்த மாதிரி நல்லவர் எல்லாம் கிடைக்குறது கஷ்டம்மா.' என்று நினைத்து தன் தாயை சமாதானம் செய்து வைத்த நிம்மதியோடு வேலைக்கு சென்றவள் அறியவில்லை அவள் கூறிய வார்த்தைகள் எத்தகைய தாக்கத்தை அவள் வாழ்வில் ஏற்படுத்தும் என்று.
பூவினி வேலைக்கும், யாழினி கல்லூரிக்கும் சென்று விட, தனலட்சுமி வீட்டில் உள்ள வேலைகளை பார்க்கத் தொடங்கினர். தன் மகள் அவ்வாறு கூறியதிலிருந்தே அவரின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவில்லாமல் போனது. துணிகளை துவைத்தவர் அதை வரிசையாக வெளியே காயப்போட்டுக் கொண்டிருக்க,
அவ்விடம் தன் கணவனை அழைத்துக் கொண்டு வந்திறங்கினாள் மாதுளா.
"என்னங்க இதுல எந்த வீடுனு உங்களுக்கு தெரியுமா?"
" முன்ன பின்ன வந்திருந்தா தானடி மாது தெரியறதுக்கு? அக்கம்பக்கத்துல விசாரிப்போம். அவங்க பேரு எதோ லட்சுமினு முடியும். வா கேட்டு பார்ப்போம்." என்று விதுரன் கூற, அவனோடு சேர்ந்து சென்று விசாரிக்கத் தொடங்கினாள்.
அங்கிருந்த பெட்டிக்கடைக்கு சென்றவள், " இங்க லட்சுமி அம்மா வீடு எங்க இருக்குனு தெரியுமாங்க அக்கா." என்று மொட்டையாக கேட்க, அவளை கேள்வியாய் பார்த்தார் கடைக்காரப் பெண்மணி.
"எந்த லட்சுமி இப்படி மொட்டையா சொன்னா எப்படிமா சொல்லுறது. என் பேரு கூட மகாலட்சுமி தான். ஒரு வேளை என்ன தான் தேடுறீகளோ?" என்று அவர் கேட்டதும் திருதிருவென விழித்தவள்,
"என்னங்க இங்க கொஞ்சம் வாங்க... இவங்க பேரு லட்சுமி தானாமாங்க" என்று தன் கணவனை அழைத்தாள்.
விதுரனோ சந்தேகமாக பார்த்தவன், "எனக்கு என்னமோ இவங்க இல்லைனு தோணுது மாது" என்று தன் மனைவியின் காதோரம் கூற,
"எப்படிங்க சொல்றீங்க?" என்று வியப்பாக அவள் கேட்க, அவனோ " எனக்கு அப்படி தான் தோணுது. எங்க சொந்தகாரங்க முகத்தில ஒரு சாந்த கலை தெரியும். இவங்களை பாரேன் பார்த்தாலே அர்னால்டுக்கு அண்ணன் பொண்ணு மாதிரியில்ல இருக்காங்க" என்றான்.
" யாருங்க அர்னால்டு உங்க பிரண்டா?" என்று வெகுளித்தனமாக அவள் கேட்க, தன் தலையில் அடிக்காத குறையாய் பார்த்தவன் "இல்லடி உங்க சொந்த ஊருல இருக்க பொன்னுசாமி மகன் ராமசாமியோடு அம்மா மாதிரியே இருக்காங்க பாரு."
"ஓ ஓ... இதை முன்னாடியே தெளிவா சொல்ல வேண்டி தானே" என்றவள் மேலும் "ஆமாங்க அப்படி தான் இருக்காங்க" என்று ஆமோதித்தாள்.
இருவரின் சம்பாஷணைகளை கண்டு குழப்பம் கொண்ட கடைக்கார பெண் லட்சுமிக்கோ சந்தேகம் துளிர்க்காமல் இல்லை. 'இதுங்க முழிக்குற முழியே சரியில்லையே' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டே, "நீங்க இரண்டு பேரும் பேசிக்கிறது பார்த்தாலே தப்பால்ல தெரியுது. யாரு நீங்க? இந்த ஏரியால உங்களை பார்த்தது இல்லையே?" என்றாள் அதட்டலான குரலில்.
"அக்கா நாங்க லட்சுமி அம்மாவை தேடி தான் வந்தோம். என் தம்பிக்கு பொண்ணு பார்க்க, அவங்களுக்கு பொண்ணு இருக்காமே. அதான் விசாரிச்சுட்டு போவோம்னு வந்தோம். அவங்க எங்க தூரத்து சொந்தம் தான் " என்று பதட்டம் குறையாமல் மாதுளா கூற விதுரனும் தலையை ஆட்டினான்.
அவர்களது பேச்சில் தெரிந்த நம்பகத்தன்மையின் காரணமாக, நம்பிய கடைக்காரப் பெண் லட்சுமியோ " தனலட்சுமியை தேடி வந்திருக்கீகளா? அவக வீடு அங்க இருக்க பச்சை கலர் வீடு தான்." என்று புன்னகை முகமாக கூறினாள்.
பதிலுக்கு புன்னகையோடு விதுரனும் மாதுளாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.
மாதுளாவோ தன் கணவனை பார்த்து, "அவங்க பேரு தனலட்சுமி ஒரு பேரு சரியா தெரியாமல் இருக்கீங்க பாருங்க" என்று கடிந்தாள்.
" ஒரு பேருக்கு போய் இப்படி திட்றியே மாதுமா இது உனக்கு படுதா நியாயமா?" என்றவனை ஓரக்கண்ணால் முறைத்தவள் மகாலட்சுமியை பார்த்து,
"ரொம்ப நன்றிங்க அக்கா. அப்புறம் அவங்க பொண்ணு எப்படிக்கா. நல்ல அமைதியான பொண்ணா?" என்று விசாரிக்கும் பொருட்டு கேட்டாள் மாதுளா.
'எங்க விசாரிக்கலையோனு நினைச்சேன். இதோ ஆரம்பிச்சுட்டாடா.' என்று மெச்சுதலாக தன் மனையாளை ஒரு பார்வை பார்த்தான் விதுரன்.
"தனத்தோட இரண்டு பொண்ணுங்களுமே தங்கக்கட்டிங்க தான். மூத்தவ பூவினி ரொம்ப பொறுப்பு. எங்க தேடுனாலும் இந்த மாதிரியான பொண்ணு உங்களுக்கு கிடைக்க மாட்டா" என்று பாராட்டு பத்திரம் அவர் வாசித்தில் வாய் நிறைய பற்களை காட்டி சிரித்தவள்,
"ரொம்ப சந்தோசம் அக்கா. நாங்க போய் பார்க்குறோம்" என்று கூறிக்கொண்டே தன் கணவனை அழைத்துக் கொண்டு தனலட்சுமியின் வீட்டை நோக்கி சென்றாள்.
"என்ன மாது வாய் நிறையா பல்லாக இருக்கு? பொண்ணு தான பார்க்கப் போறோம். எதுவும் டூத் பேஸ்ட் விளம்பரத்துல நடிக்குறதுக்கு போலயே?" என்று விதுரன் வாறியதில், அவனது வயிற்றிலேயே முழங்கைகளால் ஒரு இடி இடித்தாள் மாதுளா.
அந்த ஒரு இடியோ நங்கூரம் போல் பாய்ந்ததில் சத்தமே இல்லாமல் மனதில் அழுத விதுரனது மனமோ, 'அடிப்பாவி உன்னை கட்டிக்கிட்டதுக்கு இன்னும் என்னென்ன அடியெல்லாம் வாங்கப்போறேனோ' என்று இரத்த கண்ணீர் வடித்தது.
"நான் நல்ல மூடுல இருக்கப்போ என்னை கடுப்பேத்துறதையே வேலையாக வெச்சுட்டு இருக்கீங்க" என்றவள் முகத்தை ஒரு வெட்டுவெட்ட.
"சரி சாரிடி மாதுமா மாமன் காமெடிக்கு சொன்னதை இவ்ளோ சீரியஸாக எடுத்துக்கிட்டா எப்படிடி செல்லம்" என்று அவளை செல்லம் என்று சொல்லி சமாதானம் செய்ய, அதற்குள் தனலட்சுமியின் வீட்டை அடைந்தனர் இருவரும்.
'எப்படி எல்லாம் சொல்லி இவளை சமாளிக்க வேண்டியதாக இருக்கு. தப்பே பண்ணாட்டியும் சாரி கேட்குறது தான் புருச லட்சனம்" என்று மனதில் சலித்துக் கொண்டபடி வீட்டின் காலிங் பெல்லை அழுத்தியிருந்தான் விதுரன்.
துணிகளை துவைத்து முடித்து உள்ளே சென்றிருந்த தனலட்சுமியோ, கதைவை திறந்து வந்தவர், "யாருங்க வேணும்?" என்று கேட்டார் சாந்தமாக.
"நான் விதுரன் இவங்க என் மனைவி மாதுளா, குளத்துக்கரை ராமலிங்கம் அவங்க என் பெரியப்பா. அவங்க சொல்லி தான் இங்க வந்தோம். உங்க தூரத்து சொந்தம் தான் நாங்க." என்று கூறி முடித்தான்.
வீட்டிற்கு வந்தவர்களை வெளியே நிற்க வைத்து பேச மனம் இல்லாமல் தனமும் இருவரையும் உள்ளே அழைத்து அமர வைக்க, மாதுளாவின் கண்கள் தன் அம்மாவின் தோள் மீது சாய்ந்து இருப்பது போன்ற பூவினி யாழினியின் புகைப்படம் கண்ணில் படவும், 'இரண்டு பொண்ணுங்களுமே நல்ல லட்சனமாக தான் இருக்காங்க' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டாள்.
தனலட்சுமியோ, " நீங்க சொன்ன ஊரையே நான் இப்போ தான் கேள்வியேப்படுறேன். தப்பா எடுத்துக்காதீங்க என் கணவர் இறந்ததுல இருந்து அதிகமாக எந்த சொந்தக் காரர்களோடையும் பேச்சு வார்த்தையே இல்லை. அதுனால தான் நீங்க யாருனு எனக்கு தெரியலை" என்று தனலட்சுமி கூறியதுமே யோசனையில் திளைத்தவனுக்கு அப்போது தான் லட்சுமியின் கணவர் பெயர் நியாபகம் வந்தது.
"அம்மா உங்க கணவர் பெயர் சத்யராஜ் தானம்மா?" என்று தன் சந்தேகத்தை தெளிவுபடுத்தும் விதமாக கேட்டான்.
"இல்லைங்க. என் கணவர் பெயர் சரவணன்." என்று தனலட்சுமி சொன்னது தான் தாமதம் தன் நெற்றியை நீவியவன் தன் மனைவியின் காதருகே சென்று, "மாது நம்ம மாறி வந்துட்டோம்டி" என்று கிசுகிசுக்க,
அதில் அதிர்ந்தவளோ, "என்னங்க சொல்றீங்க?" என்று வாயை பிளக்க, இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டனர்.
எங்கும் பரபரப்பாக கல்லுரிகள் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் சாலை தான் சரவணம்பட்டி, அங்குள்ள எஸ்.என்.எஸ் கலைக்கல்லூரியில் தான் யாழினி முதலாம் ஆண்டு கணிதம் பயின்றுக் கொண்டிருக்கிறாள். பேருந்தில் இறங்கியவள் தன் கல்லூரிக்குள் செல்வதற்கு முன் தன் தோழி பிரியாவுடன் அருகில் இருந்த பேக்கரிக்கு சென்றிருந்தாள்.
"ஏன்டி எத்தனை தடவை சொல்றது. எதுவுமே சாப்பிடாமல் வராதனு. இப்போ பாரு பஸ்ல மயக்கம் போடுற அளவுக்கு வந்துட்ட" என்று திட்டிக் கொண்டே பிரியாவிற்கு தேநீரும், தேங்காய் பன்னும் வாங்கி வந்தாள் யாழினி.
"இல்லடி வீட்டுல அப்பா திட்டிட்டாரு. அதான் கோபத்துல சாப்பிடாம வந்துட்டேன்."
"ஆயிரம் சண்டைகள் வந்தாலும் சாப்பாட்டுல கோபத்தைக் காட்டக்கூடாதுடி. என்ன புரியுதா. நமக்கு எப்போதும் சோறு தான் முக்கியம்." என்று அறிவுரையை அள்ளி வழங்கியவளது மனமோ, 'தத்துவங்கள் வழங்குறதுல உன்னை அடிச்சுக்க முடியாது யாழி' என்று இல்லாத கூலிங் கிளாசை போடுவது போல ஆக்சன் செய்தாள்.
இவள் இவ்வாறு நடந்துக் கொண்டிருக்கும் போதே அவளது சீனியர் மாணவன் அவளை பார்த்து கைகாட்ட,
"அய்யோ இவனா? இவன் தொல்லை பெருந்தொல்லையா இருக்கே" என்று தலையை கவிழ்ந்தவள், தன் தோழியை பார்த்து "அடியே சீக்கிரம் சாப்டுடி. இல்லைனா என் ஆவி போய்டும்டி" என்று முணுமுணுத்தாள்.
" ஹாய் யாழ்? வாட்ஸ் ஹேப்பினிங்?" என்று அதற்குள் அவன் இவளிடம் வந்து பேச,
'வந்துட்டான்டா இந்த சூனாபானா சைத்தன்யா.' என்று வாய்க்குள்ளே வசப்பாடியவள், "நத்திங் அண்ணா" என்றதும்
"வாட் அண்ணாவா?. உன்கிட்ட எவ்வளவு தடவை சொல்றது அப்படி கூப்பிடாதனு" என்று அவன் அனல் பார்வை பார்த்தான்.
"அது தெரியாமா வந்திருச்சு சீனியர்." என்று சொன்னாலும் அவளது மனமோ 'அரே சைத்தான் எனக்கு ஒரு காலம் வரும் அப்போ உனக்கு இருக்கு.' என்று அவளது மைண்ட் வாய்சோ மங்கள வாழ்த்தை பாடியது.
"ஓகே அதான்னே பார்த்தேன். நீ எதுவும் சாப்பிடுறியா?" என்று அவன் கேட்க தன் தலையை நீவியவள், இவனிடம் இருந்து எப்படி தப்பிக்கலாம் என்று யோசித்தபடியே சுற்றியும் வேடிக்கை பார்க்க, அந்த பேக்கரிக்கு தன் நண்பனோடு வந்திறங்கினான் பிரபஞ்சன்.
கருப்பு நிற சர்ட், வானத்து நிற ஜீன்ஸ், கண்களில் கருப்பு கூலிங் கிளாஸ் என ஸ்டைலாக அவன் நிற்க, அவனருகே நின்று குமரனோ எதையோ பேசிக்கொண்டிருந்தான்.
அவனைக் கண்டதும் ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்பை போல அவளின் முகம் பிரகாசமாக, "சீனியர் என் அத்தான் வந்திருக்காரு. கொஞ்சம் தள்ளுங்க" என்று கூறிக்கொண்டே ஓடிச் சென்றாள்.
" ஹலோ மிஸ்டர் ஹேண்ட்சம்" என்று அவள் கூறியதுமே, சட்டென்று திரும்பி பார்த்த குமரனும் பிரபஞ்சனும் "நீயா?" என்று ஒரு சேரக் கேட்டனர்.
அதே சமயம் மனதில் இருக்கும் பாரத்தை, கடவுளிடம் இறக்கி வைப்பதற்காக ஆருவை அழைத்துக் கொண்டு கோவிலுக்கு வந்திருந்தார் தாமரை. வடமதுரையில் உள்ள பிரசித்தி பெற்ற பழமையான கோவில் தான் விருந்தீசுவரர் கோவில். அங்கு ஈசனை மனமுருகி வேண்டிக் கொண்டிருந்தார் தாமரை.
"கடவுளே என் பையனுக்கு நல்லபடியாக கல்யாணம் நடக்கனும் நீங்க தான் அருள் புரியனும்" என்று மனதார வேண்டியவர் சாமி பெயருக்கே அர்ச்சனை செய்துவிட்டு வந்தார்.
ஆருவோ, " பாட்டி பொம்மை வேணும்" என்று அடம்பிடித்தக் குழந்தையின் கைகளை பற்றியவர்,
"ஆரு குட்டி. பாட்டி காசு கொண்டு வரலைடா தங்கம். இன்னொரு நாள் வாங்கித் தரேன். சரியா?" என்க.
"போங்க பாட்டி உங்க கூட பேச மாட்டேன். எனக்கு பொம்மை வேணும். இப்போவே." என்று அடம்பிடித்தாள் குழந்தை.
மூன்று வயது குழந்தை ஆரூவை எப்படி தேற்றுவது என்று அறியாமல் அவர் இருந்த மனநிலையில் திட்டிவிட்டார் தாமரை.
தன் பாட்டி அதட்டியதும் உதட்டை பிதுக்கியபடி அழுகையை நிறுத்திய ஆருவோ, "உங்க கூட பேசவே மாட்டேன் டூ." என்று கூறியவள் தன் பாட்டியிடம் கோபித்துக் கொண்டு, கோவிலை விட்டு வெளியில் ஓட,
"ஆரு எங்கம்மா ஓடுற. இப்படி ஓடக்கூடாதுடா பாப்பா" என்று அவரும் ஓட, குழந்தையோ அவர் பேச்சு கேட்காமல் ஓடியதில் எதிரே வந்த காரினை கவனிக்க தவறியிருந்தது.
தாமரையோ , "ஆரு" என்று கத்தவும் அங்கிருந்தவர்கள் "அய்யோ குழந்தையை பிடிங்க" என்று மாறி மாறி கத்திய அனைவரும் அங்கு நடந்த சம்பவத்தில் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் நின்றனர்.
சூரியனின் செங்கதிர்கள் நிர்மலமான காலை வேளையை அலங்கரிக்கும் பொருட்டு அழகாய் மலர்ந்திருந்தது. வெள்ளிக்கிழமை என்பதால் கந்த சஷ்டி பாடல் வீடு முழுவதும் ஒலிக்க, சாம்பிராணியின் நறுமணம் வீட்டை சுற்றிலும் பரவியிருந்தது.
தனலட்சுமியோ சமயலறையில் மூழ்கியிருந்தவர் காலை உணவினை சமைத்துக் கொண்டிருந்தார். பூவினியோ ஈரமான தன் கூந்தலை உலர்த்துவதன் பொருட்டு துண்டினால் சுற்றிக் கட்டியிருந்தவளது நெற்றியிலிருந்து சொட்டு சொட்டாய் நீர்த்திவலைகள் தேங்கியிருந்தது. மடிப்பு கலையாது பருத்தி புடவையை அணிந்து வந்தவள், முகப்பு அறையில் மாட்டப்பட்டிருந்த சாமி புகைப்படங்களுக்கு தீபாரதனை காட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
தீபத்தின் வெளிச்சம் அவளது மாநிற தேகத்தை பளபளக்கச் செய்திட, தெய்வீக கடாட்சத்தோடு மிளிர்ந்தவள் தன் பூ விரல்களைக் கொண்டு அங்கிருந்த திருநீறை எடுத்து நெற்றியில் சிறு கீற்றாய் இட்டாள்.
அதேநேரம் குளித்து முடித்து ஈரம் சொட்டும் தலையுடன் யாழினி வர, "இவ இருக்காளே.." என்று தலையில் அடித்துக்கொண்டவள் துண்டினை வாங்கி அவளது தலையை துடைத்து விடவும் தவறவில்லை.
"ஆஹா என்ன சுகம் என்ன சுகம். அப்படியே தூங்குனா நல்லாயிருக்குமே" என்று கண்களை மூடி கூறும் தன் தங்கையின் கைகளிலே ஒரு போடு போட்டவள்,
"இருக்கும்டி இருக்கும். ஏன் இருக்காது, தலையை ஒழுங்கா துடைக்காமல் உனக்கு சேர்த்து நான் துடைச்சு விடுறேன்ல." என்று அவள் சிடுசிடுக்கும் போதே அங்கு வந்தார் தனலட்சுமி.
"ஏன்டி யாழி இப்போ அக்கா இருக்கனால அவ துவட்டி விடுறா? நாளை பின்ன கல்யாணம் ஆகி போனா என்னடி பண்ணுவ?" என்று கேட்கும் தன் தாயை திரும்பி பார்த்தவள்,
"அதுக்கு உன் தவப்புதல்வி கல்யாணம் பண்ணனுமே தனலட்சுமி. நீயும் நானும் கனவு கண்டுகிட்டே இருக்க வேண்டியது தான்" என்று விளையாட்டாய் யாழி கூறினாலும் தனலட்சுமியின் மனம் காயப்பட்டது என்னவோ உண்மை தான்.
சட்டென்று கண் கலங்கியவர், " வெள்ளிக்கிழமை அதுவுமா பேசுற பேச்சு பாரு. நான் சந்தோசமாகவே இருக்கக்கூடாதுனு, என் பொண்ணுங்க இரண்டும் கங்கனம் கட்டிகிட்டு இருந்தால் நான் என்ன தான் பண்ணப்போறனு தெரியலை" என்று மனம் நொந்து அவர் அழுகவும் தன் தாயிடம் சென்ற பூவினி அவரது கைகளை வாஞ்சையோடு பிடித்துக் கொண்டாள்.
"அம்மா எதுக்குமா அழுகுற. அவ சும்மா சொல்றானு உனக்கும் தெரியும் எனக்கும் தெரியும். பின்ன ஏம்மா?" என்று அடிக்குரலில் கேட்க,
யாழினியோ, "சாரிம்மா. இனி நான் அப்படி சொல்ல மாட்டேன்." என்று அம்மாவை தாவி அணைத்துக் கொண்டாள்.
ஒரு மகள் யாழினி தோளில் சாய்ந்திருக்க, பூவினியின் கரங்களை பிடித்திருந்த தாயுள்ளமோ விரக்தியில் மேலும் கண்கலங்கியது.
"அவ சொல்ற மாதிரி தான பூவினி நீயும் நடந்துக்கிற? ஆனால் உனக்கு இவ்வளவு பிடிவாதம் ஆகாதடிம்மா. அம்மா எவ்வளவு கவலைப்பட்டாலும் பரவாயில்லை நான் கல்யாணம் பண்ண மாட்டேனு ஒத்த கால்ல நிக்குற பார்த்தியா? உங்க அப்பா இருந்திருந்தால் இன்னேரம் உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வெச்சு சந்தோசப்பட்டிருக்க மாட்டாரா சொல்லு? இல்லை நான் தான் சரியான அம்மாவா நடந்துக்கலை போல" என்று அவரே கேள்வியும் கேட்டுக் கொண்டு, பதில்களையும் அழுத்தமாக கூறியபடி தனது இயலாமையை எண்ணி விசும்பினார்.
"அம்மா என்னம்மா இப்படி எல்லாம் பேசுற. உனக்கு என்ன கல்யாணம் பண்ணனும் அவ்வளவு தானே. நம்ம குடும்பத்துக்கு ஏத்த நல்ல மாப்பிள்ளையா பாரு. நான் கல்யாணம் பண்ணிக்குறேன்." என்று அவள் கூறியதுமே நிஜமாவா சொல்ற? என்பது போல தனலட்சுமி ஒரு பார்வை பார்க்க, அதை புரிந்துக் கொண்டவள், "என்னை நம்புமா?" என்று ஆழ்ந்து பதில் பார்வை பார்த்ததில் தன் மகளை வாஞ்சையோடு கட்டிக் கொண்டார்.
ஒரு புறம் யாழினியும் புன்னகையோடு, "ஐ ஜாலி அக்கா கல்யாணத்துல ஒரு கலக்கு கலக்கிட வேண்டியது தான்" என்று புன்னகைக்க, பூவினியின் மனமோ கலங்கி தான் போயிருந்தது.
'சாரிமா. இப்போதைக்கு உன் மனச சரி பண்றதுக்காக அப்படி சொன்னேன். ஆனால் அந்த மாதிரி நல்லவர் எல்லாம் கிடைக்குறது கஷ்டம்மா.' என்று நினைத்து தன் தாயை சமாதானம் செய்து வைத்த நிம்மதியோடு வேலைக்கு சென்றவள் அறியவில்லை அவள் கூறிய வார்த்தைகள் எத்தகைய தாக்கத்தை அவள் வாழ்வில் ஏற்படுத்தும் என்று.
பூவினி வேலைக்கும், யாழினி கல்லூரிக்கும் சென்று விட, தனலட்சுமி வீட்டில் உள்ள வேலைகளை பார்க்கத் தொடங்கினர். தன் மகள் அவ்வாறு கூறியதிலிருந்தே அவரின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவில்லாமல் போனது. துணிகளை துவைத்தவர் அதை வரிசையாக வெளியே காயப்போட்டுக் கொண்டிருக்க,
அவ்விடம் தன் கணவனை அழைத்துக் கொண்டு வந்திறங்கினாள் மாதுளா.
"என்னங்க இதுல எந்த வீடுனு உங்களுக்கு தெரியுமா?"
" முன்ன பின்ன வந்திருந்தா தானடி மாது தெரியறதுக்கு? அக்கம்பக்கத்துல விசாரிப்போம். அவங்க பேரு எதோ லட்சுமினு முடியும். வா கேட்டு பார்ப்போம்." என்று விதுரன் கூற, அவனோடு சேர்ந்து சென்று விசாரிக்கத் தொடங்கினாள்.
அங்கிருந்த பெட்டிக்கடைக்கு சென்றவள், " இங்க லட்சுமி அம்மா வீடு எங்க இருக்குனு தெரியுமாங்க அக்கா." என்று மொட்டையாக கேட்க, அவளை கேள்வியாய் பார்த்தார் கடைக்காரப் பெண்மணி.
"எந்த லட்சுமி இப்படி மொட்டையா சொன்னா எப்படிமா சொல்லுறது. என் பேரு கூட மகாலட்சுமி தான். ஒரு வேளை என்ன தான் தேடுறீகளோ?" என்று அவர் கேட்டதும் திருதிருவென விழித்தவள்,
"என்னங்க இங்க கொஞ்சம் வாங்க... இவங்க பேரு லட்சுமி தானாமாங்க" என்று தன் கணவனை அழைத்தாள்.
விதுரனோ சந்தேகமாக பார்த்தவன், "எனக்கு என்னமோ இவங்க இல்லைனு தோணுது மாது" என்று தன் மனைவியின் காதோரம் கூற,
"எப்படிங்க சொல்றீங்க?" என்று வியப்பாக அவள் கேட்க, அவனோ " எனக்கு அப்படி தான் தோணுது. எங்க சொந்தகாரங்க முகத்தில ஒரு சாந்த கலை தெரியும். இவங்களை பாரேன் பார்த்தாலே அர்னால்டுக்கு அண்ணன் பொண்ணு மாதிரியில்ல இருக்காங்க" என்றான்.
" யாருங்க அர்னால்டு உங்க பிரண்டா?" என்று வெகுளித்தனமாக அவள் கேட்க, தன் தலையில் அடிக்காத குறையாய் பார்த்தவன் "இல்லடி உங்க சொந்த ஊருல இருக்க பொன்னுசாமி மகன் ராமசாமியோடு அம்மா மாதிரியே இருக்காங்க பாரு."
"ஓ ஓ... இதை முன்னாடியே தெளிவா சொல்ல வேண்டி தானே" என்றவள் மேலும் "ஆமாங்க அப்படி தான் இருக்காங்க" என்று ஆமோதித்தாள்.
இருவரின் சம்பாஷணைகளை கண்டு குழப்பம் கொண்ட கடைக்கார பெண் லட்சுமிக்கோ சந்தேகம் துளிர்க்காமல் இல்லை. 'இதுங்க முழிக்குற முழியே சரியில்லையே' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டே, "நீங்க இரண்டு பேரும் பேசிக்கிறது பார்த்தாலே தப்பால்ல தெரியுது. யாரு நீங்க? இந்த ஏரியால உங்களை பார்த்தது இல்லையே?" என்றாள் அதட்டலான குரலில்.
"அக்கா நாங்க லட்சுமி அம்மாவை தேடி தான் வந்தோம். என் தம்பிக்கு பொண்ணு பார்க்க, அவங்களுக்கு பொண்ணு இருக்காமே. அதான் விசாரிச்சுட்டு போவோம்னு வந்தோம். அவங்க எங்க தூரத்து சொந்தம் தான் " என்று பதட்டம் குறையாமல் மாதுளா கூற விதுரனும் தலையை ஆட்டினான்.
அவர்களது பேச்சில் தெரிந்த நம்பகத்தன்மையின் காரணமாக, நம்பிய கடைக்காரப் பெண் லட்சுமியோ " தனலட்சுமியை தேடி வந்திருக்கீகளா? அவக வீடு அங்க இருக்க பச்சை கலர் வீடு தான்." என்று புன்னகை முகமாக கூறினாள்.
பதிலுக்கு புன்னகையோடு விதுரனும் மாதுளாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.
மாதுளாவோ தன் கணவனை பார்த்து, "அவங்க பேரு தனலட்சுமி ஒரு பேரு சரியா தெரியாமல் இருக்கீங்க பாருங்க" என்று கடிந்தாள்.
" ஒரு பேருக்கு போய் இப்படி திட்றியே மாதுமா இது உனக்கு படுதா நியாயமா?" என்றவனை ஓரக்கண்ணால் முறைத்தவள் மகாலட்சுமியை பார்த்து,
"ரொம்ப நன்றிங்க அக்கா. அப்புறம் அவங்க பொண்ணு எப்படிக்கா. நல்ல அமைதியான பொண்ணா?" என்று விசாரிக்கும் பொருட்டு கேட்டாள் மாதுளா.
'எங்க விசாரிக்கலையோனு நினைச்சேன். இதோ ஆரம்பிச்சுட்டாடா.' என்று மெச்சுதலாக தன் மனையாளை ஒரு பார்வை பார்த்தான் விதுரன்.
"தனத்தோட இரண்டு பொண்ணுங்களுமே தங்கக்கட்டிங்க தான். மூத்தவ பூவினி ரொம்ப பொறுப்பு. எங்க தேடுனாலும் இந்த மாதிரியான பொண்ணு உங்களுக்கு கிடைக்க மாட்டா" என்று பாராட்டு பத்திரம் அவர் வாசித்தில் வாய் நிறைய பற்களை காட்டி சிரித்தவள்,
"ரொம்ப சந்தோசம் அக்கா. நாங்க போய் பார்க்குறோம்" என்று கூறிக்கொண்டே தன் கணவனை அழைத்துக் கொண்டு தனலட்சுமியின் வீட்டை நோக்கி சென்றாள்.
"என்ன மாது வாய் நிறையா பல்லாக இருக்கு? பொண்ணு தான பார்க்கப் போறோம். எதுவும் டூத் பேஸ்ட் விளம்பரத்துல நடிக்குறதுக்கு போலயே?" என்று விதுரன் வாறியதில், அவனது வயிற்றிலேயே முழங்கைகளால் ஒரு இடி இடித்தாள் மாதுளா.
அந்த ஒரு இடியோ நங்கூரம் போல் பாய்ந்ததில் சத்தமே இல்லாமல் மனதில் அழுத விதுரனது மனமோ, 'அடிப்பாவி உன்னை கட்டிக்கிட்டதுக்கு இன்னும் என்னென்ன அடியெல்லாம் வாங்கப்போறேனோ' என்று இரத்த கண்ணீர் வடித்தது.
"நான் நல்ல மூடுல இருக்கப்போ என்னை கடுப்பேத்துறதையே வேலையாக வெச்சுட்டு இருக்கீங்க" என்றவள் முகத்தை ஒரு வெட்டுவெட்ட.
"சரி சாரிடி மாதுமா மாமன் காமெடிக்கு சொன்னதை இவ்ளோ சீரியஸாக எடுத்துக்கிட்டா எப்படிடி செல்லம்" என்று அவளை செல்லம் என்று சொல்லி சமாதானம் செய்ய, அதற்குள் தனலட்சுமியின் வீட்டை அடைந்தனர் இருவரும்.
'எப்படி எல்லாம் சொல்லி இவளை சமாளிக்க வேண்டியதாக இருக்கு. தப்பே பண்ணாட்டியும் சாரி கேட்குறது தான் புருச லட்சனம்" என்று மனதில் சலித்துக் கொண்டபடி வீட்டின் காலிங் பெல்லை அழுத்தியிருந்தான் விதுரன்.
துணிகளை துவைத்து முடித்து உள்ளே சென்றிருந்த தனலட்சுமியோ, கதைவை திறந்து வந்தவர், "யாருங்க வேணும்?" என்று கேட்டார் சாந்தமாக.
"நான் விதுரன் இவங்க என் மனைவி மாதுளா, குளத்துக்கரை ராமலிங்கம் அவங்க என் பெரியப்பா. அவங்க சொல்லி தான் இங்க வந்தோம். உங்க தூரத்து சொந்தம் தான் நாங்க." என்று கூறி முடித்தான்.
வீட்டிற்கு வந்தவர்களை வெளியே நிற்க வைத்து பேச மனம் இல்லாமல் தனமும் இருவரையும் உள்ளே அழைத்து அமர வைக்க, மாதுளாவின் கண்கள் தன் அம்மாவின் தோள் மீது சாய்ந்து இருப்பது போன்ற பூவினி யாழினியின் புகைப்படம் கண்ணில் படவும், 'இரண்டு பொண்ணுங்களுமே நல்ல லட்சனமாக தான் இருக்காங்க' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டாள்.
தனலட்சுமியோ, " நீங்க சொன்ன ஊரையே நான் இப்போ தான் கேள்வியேப்படுறேன். தப்பா எடுத்துக்காதீங்க என் கணவர் இறந்ததுல இருந்து அதிகமாக எந்த சொந்தக் காரர்களோடையும் பேச்சு வார்த்தையே இல்லை. அதுனால தான் நீங்க யாருனு எனக்கு தெரியலை" என்று தனலட்சுமி கூறியதுமே யோசனையில் திளைத்தவனுக்கு அப்போது தான் லட்சுமியின் கணவர் பெயர் நியாபகம் வந்தது.
"அம்மா உங்க கணவர் பெயர் சத்யராஜ் தானம்மா?" என்று தன் சந்தேகத்தை தெளிவுபடுத்தும் விதமாக கேட்டான்.
"இல்லைங்க. என் கணவர் பெயர் சரவணன்." என்று தனலட்சுமி சொன்னது தான் தாமதம் தன் நெற்றியை நீவியவன் தன் மனைவியின் காதருகே சென்று, "மாது நம்ம மாறி வந்துட்டோம்டி" என்று கிசுகிசுக்க,
அதில் அதிர்ந்தவளோ, "என்னங்க சொல்றீங்க?" என்று வாயை பிளக்க, இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டனர்.
எங்கும் பரபரப்பாக கல்லுரிகள் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் சாலை தான் சரவணம்பட்டி, அங்குள்ள எஸ்.என்.எஸ் கலைக்கல்லூரியில் தான் யாழினி முதலாம் ஆண்டு கணிதம் பயின்றுக் கொண்டிருக்கிறாள். பேருந்தில் இறங்கியவள் தன் கல்லூரிக்குள் செல்வதற்கு முன் தன் தோழி பிரியாவுடன் அருகில் இருந்த பேக்கரிக்கு சென்றிருந்தாள்.
"ஏன்டி எத்தனை தடவை சொல்றது. எதுவுமே சாப்பிடாமல் வராதனு. இப்போ பாரு பஸ்ல மயக்கம் போடுற அளவுக்கு வந்துட்ட" என்று திட்டிக் கொண்டே பிரியாவிற்கு தேநீரும், தேங்காய் பன்னும் வாங்கி வந்தாள் யாழினி.
"இல்லடி வீட்டுல அப்பா திட்டிட்டாரு. அதான் கோபத்துல சாப்பிடாம வந்துட்டேன்."
"ஆயிரம் சண்டைகள் வந்தாலும் சாப்பாட்டுல கோபத்தைக் காட்டக்கூடாதுடி. என்ன புரியுதா. நமக்கு எப்போதும் சோறு தான் முக்கியம்." என்று அறிவுரையை அள்ளி வழங்கியவளது மனமோ, 'தத்துவங்கள் வழங்குறதுல உன்னை அடிச்சுக்க முடியாது யாழி' என்று இல்லாத கூலிங் கிளாசை போடுவது போல ஆக்சன் செய்தாள்.
இவள் இவ்வாறு நடந்துக் கொண்டிருக்கும் போதே அவளது சீனியர் மாணவன் அவளை பார்த்து கைகாட்ட,
"அய்யோ இவனா? இவன் தொல்லை பெருந்தொல்லையா இருக்கே" என்று தலையை கவிழ்ந்தவள், தன் தோழியை பார்த்து "அடியே சீக்கிரம் சாப்டுடி. இல்லைனா என் ஆவி போய்டும்டி" என்று முணுமுணுத்தாள்.
" ஹாய் யாழ்? வாட்ஸ் ஹேப்பினிங்?" என்று அதற்குள் அவன் இவளிடம் வந்து பேச,
'வந்துட்டான்டா இந்த சூனாபானா சைத்தன்யா.' என்று வாய்க்குள்ளே வசப்பாடியவள், "நத்திங் அண்ணா" என்றதும்
"வாட் அண்ணாவா?. உன்கிட்ட எவ்வளவு தடவை சொல்றது அப்படி கூப்பிடாதனு" என்று அவன் அனல் பார்வை பார்த்தான்.
"அது தெரியாமா வந்திருச்சு சீனியர்." என்று சொன்னாலும் அவளது மனமோ 'அரே சைத்தான் எனக்கு ஒரு காலம் வரும் அப்போ உனக்கு இருக்கு.' என்று அவளது மைண்ட் வாய்சோ மங்கள வாழ்த்தை பாடியது.
"ஓகே அதான்னே பார்த்தேன். நீ எதுவும் சாப்பிடுறியா?" என்று அவன் கேட்க தன் தலையை நீவியவள், இவனிடம் இருந்து எப்படி தப்பிக்கலாம் என்று யோசித்தபடியே சுற்றியும் வேடிக்கை பார்க்க, அந்த பேக்கரிக்கு தன் நண்பனோடு வந்திறங்கினான் பிரபஞ்சன்.
கருப்பு நிற சர்ட், வானத்து நிற ஜீன்ஸ், கண்களில் கருப்பு கூலிங் கிளாஸ் என ஸ்டைலாக அவன் நிற்க, அவனருகே நின்று குமரனோ எதையோ பேசிக்கொண்டிருந்தான்.
அவனைக் கண்டதும் ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்பை போல அவளின் முகம் பிரகாசமாக, "சீனியர் என் அத்தான் வந்திருக்காரு. கொஞ்சம் தள்ளுங்க" என்று கூறிக்கொண்டே ஓடிச் சென்றாள்.
" ஹலோ மிஸ்டர் ஹேண்ட்சம்" என்று அவள் கூறியதுமே, சட்டென்று திரும்பி பார்த்த குமரனும் பிரபஞ்சனும் "நீயா?" என்று ஒரு சேரக் கேட்டனர்.
அதே சமயம் மனதில் இருக்கும் பாரத்தை, கடவுளிடம் இறக்கி வைப்பதற்காக ஆருவை அழைத்துக் கொண்டு கோவிலுக்கு வந்திருந்தார் தாமரை. வடமதுரையில் உள்ள பிரசித்தி பெற்ற பழமையான கோவில் தான் விருந்தீசுவரர் கோவில். அங்கு ஈசனை மனமுருகி வேண்டிக் கொண்டிருந்தார் தாமரை.
"கடவுளே என் பையனுக்கு நல்லபடியாக கல்யாணம் நடக்கனும் நீங்க தான் அருள் புரியனும்" என்று மனதார வேண்டியவர் சாமி பெயருக்கே அர்ச்சனை செய்துவிட்டு வந்தார்.
ஆருவோ, " பாட்டி பொம்மை வேணும்" என்று அடம்பிடித்தக் குழந்தையின் கைகளை பற்றியவர்,
"ஆரு குட்டி. பாட்டி காசு கொண்டு வரலைடா தங்கம். இன்னொரு நாள் வாங்கித் தரேன். சரியா?" என்க.
"போங்க பாட்டி உங்க கூட பேச மாட்டேன். எனக்கு பொம்மை வேணும். இப்போவே." என்று அடம்பிடித்தாள் குழந்தை.
மூன்று வயது குழந்தை ஆரூவை எப்படி தேற்றுவது என்று அறியாமல் அவர் இருந்த மனநிலையில் திட்டிவிட்டார் தாமரை.
தன் பாட்டி அதட்டியதும் உதட்டை பிதுக்கியபடி அழுகையை நிறுத்திய ஆருவோ, "உங்க கூட பேசவே மாட்டேன் டூ." என்று கூறியவள் தன் பாட்டியிடம் கோபித்துக் கொண்டு, கோவிலை விட்டு வெளியில் ஓட,
"ஆரு எங்கம்மா ஓடுற. இப்படி ஓடக்கூடாதுடா பாப்பா" என்று அவரும் ஓட, குழந்தையோ அவர் பேச்சு கேட்காமல் ஓடியதில் எதிரே வந்த காரினை கவனிக்க தவறியிருந்தது.
தாமரையோ , "ஆரு" என்று கத்தவும் அங்கிருந்தவர்கள் "அய்யோ குழந்தையை பிடிங்க" என்று மாறி மாறி கத்திய அனைவரும் அங்கு நடந்த சம்பவத்தில் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் நின்றனர்.
அத்தியாயம் 5
வேகமாக வந்த மகிழுந்தை கட்டுப்படுத்த இயலாமல் போக, கண்கள் இமைக்கும் நேரத்தில் மகிழுந்து மோதியதில் படார் என்ற சத்தம் ஒலிக்கவும் குழந்தைக்கு தான் எதோ ஒன்று ஆனது என்று நினைத்த தாமரை மயங்கிக் கீழே சரிந்தார். ஆனால் அங்கு நடந்த விசயமோ வேறு.
அங்கு கோவிலுக்கு வந்து பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி சென்றுக் கொண்டிருந்த பூவினிக்கு குழந்தை ஓடிவரும் அரவம் கேட்டதில், புயலென விரைந்தவள் தன் உயிரையும் பொருட்படுத்தாமல் குழந்தையை தூக்கியபடி சற்று தள்ளி போய் விழ, மகிழுந்தோ அங்கிருந்த மரத்தின் மீது பட்டென்று மோதியது.
இவை அனைத்தும் கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் நடந்து முடிய அங்கிருந்தவர்கள் எல்லாம் அதிர்ச்சியில் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி நின்றனர். வெகு சிலரே பூவினியையும் குழந்தையையும் தூக்கிவிடச் செல்ல, ஒரு சிலர் மயங்கிய தாமரையின் முகத்தில் தண்ணீரை தெளித்து எழுப்பிக் கொண்டிருந்தனர்.
கண்விழித்த தாமரை, ஆருவின் நினைவு வரவும் "என் பேத்தி என் பேத்திக்கு என்னாச்சு?" என்று பதட்டத்தோடு எழுந்து நின்றார்.
தாமரையின் அருகில் நின்றிருந்த பெண்மணியோ, "உங்க பேத்திக்கு ஒன்னும் இல்லை. அங்கு உட்கார்ந்திருக்க பொண்ணு காப்பாற்றிட்டாமா" என்று கை நீட்டிக் காட்டியதும் தான் போன உயிர் திரும்பி வந்தது போன்று உணர்ந்தார் தாமரை.
பூவினியை அங்கிருந்த மரத்தடி நிழலில் அமரவைத்து தண்ணீரை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தனர் கோவிலுக்கு வந்திருந்த மக்கள். அவளருகே இருந்த குழந்தை ஆருவை வாஞ்சையோடு பிடித்திருந்தவள், குழந்தைக்கு எங்கும் அடிபட்டு விட்டதா? என்று பார்த்துக் கொண்டபடி அமர்ந்திருந்தவளது உதிரம் சொட்டிக் கொண்டிருந்த தன் கைகளின் காயத்தைக் கூட மறந்திருந்தாள் பெண்ணவள்.
தாமரைக்கோ கடவுள் தான் இந்த பெண்ணின் ரூபத்தில் வந்து தன் பேத்தியை காப்பாற்றியது போன்ற எண்ணம் தோன்றியதில் நாதழுதழுக்க பார்த்தார்.
விரைந்து அவளருகே சென்ற தாமரை "அம்மாடி ரொம்ப நன்றிமா. நாங்க எந்த ஜென்மத்துல செஞ்ச புண்ணியமோ நீ வந்து என் பேத்தியை காப்பாற்றிட்டமா." என்று இரு கைகளை கூப்பி வணங்கிய தாமரையின் கண்கள் கலங்கி தான் போனது.
சட்டென்று சுதாரித்தவள் அவரது கைகளை தன் வலது கைகளால் பற்றி கீழிறக்கியபடி, "என்னங்க அம்மா ரொம்ப பெரிய வார்த்தை எல்லாம் பேசுறீங்க. நான் மட்டும் இல்லை, யார் என் இடத்துல இருந்தாலும் இது தான் பண்ணிருப்பாங்க" என்று மொழிந்தாள் பூவினி. அவளது அந்த நல்ல குணமே அவளின் நல் மனதை எடுத்துரைக்க பூவினியை மெச்சுதலாகவே பார்த்தார் தாமரை.
"ரொம்ப நல்ல பொண்ணா இருக்கமா." என்று அவளது கன்னத்தை தன்வலது கைகளால் பிடித்துக் கொண்டே தாமரை கூற, வலியிலும் சிறு புன்னகை ஒன்றை பரிசளித்தாள் பூவினி.
ஆருவோ அழுதுக் கொண்டே தன்பாட்டியை கட்டிக் கொண்டவள், "சாரி பாட்டி. நான் ரொம்ப பயந்துட்டேன்." என்று கண்ணீரில் தேம்பி தேம்பி அழுதது குழந்தை.
தன் பேத்தியின் தலையை வருடிக் கொடுத்தவர் அமர்ந்திருந்த பூவினியின் கைகளில் ஏற்பட்ட காயத்தை எதேச்சையாக பார்க்க ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்து தான் போனார் தாமரை.
தன் வருங்கால மாமியாருடன் பூவினியின் முதல் சந்திப்பு இவ்வாறு நடந்துக் கொண்டிருக்கின்றது என்றால், அங்கு தன் மச்சினிச்சியின் அடாவடியான இரண்டாவது சந்திப்பில் அதிர்ச்சியால் "நீயா?" என்று அவன் பார்க்க,
குமரனோ, "இவளா?" என்பது போல் விழிப்பிதுங்கி பார்த்தவனது கைகள் அன்னிச்சையாக அவளால் அடிப்பட்ட தன் நெற்றியைத் தடவிக் கொண்டது.
"என்ன இரண்டு பேரும் இப்படி அதிர்ச்சியா பார்க்குறீங்க?" என்று கண் சிமிட்டிக் கொண்டே சிரிக்க குமரனும் பிரபஞ்சனும் மாறி மாறி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். அந்த பார்வையே பறை சாற்றியது இருவரும் இவள் வருகையை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை என்று.
"அப்படி எல்லாம் ஒன்றுமில்லை யாழினி. நீ எங்க இங்க?" என்று பிரபஞ்சன் கேட்கும் போதே குறுக்கிட்டான் குமரன்.
"டேய் அப்படி கேட்காதடா. அது எப்படிமா நாங்க போற இடத்துக்கு எல்லாம் சரியா முந்திரிக்கொட்டை மாதிரி வந்து நிக்குறனு கேளுடா?" என்றான் நக்கல் தோரணையில்.
"அண்ணா இது உங்களுக்கே ஓவரா இல்லை. அப்படி பார்த்தால் நான் படிக்குற காலேஜ் முன்னாடி நீங்க தான் வந்திருக்கீங்க" என்று குமரனை பார்த்து முறைத்தாள் யாழினி.
தன் நண்பன் பல்பு வாங்கியது நினைத்து பிரபஞ்சன் தன் முத்துப்பல் தெரிய அழகாய் சிரிக்க, அதில் கடுப்படைந்தவன் "டேய் பிரபா வாயை மூடுடா. அவ தான் என்ன டேமேஜ் பண்றானா? நீயுமாடா?" என்று ஏகத்துக்கும் முறைத்ததில் "சரி சரி விடுடா மச்சான்." என்று அமைதி படுத்தியபடியே யாழினியை பார்த்தான்.
அவளோ, "உங்ககிட்ட ஒரு ரகசியம் பேசனும். கொஞ்சம் இங்க வாங்க" என்று கேட்டதுமே,
"என்னைவிட்டு ரகசியமா?" என்று துள்ளி எழுந்த குமரனோ, "ஏய் இம்சை. என் நண்பன் நான் இல்லாமல் தனியாக வர மாட்டான். எதுவாக இருந்தாலும் இங்க, அதுவும் இப்போவே சொல்லு?" என்று கட்டளை விடுபவனை கட்டையைக் கொண்டு அடிக்க வேண்டும் என்று ஆத்திரம் வந்தாலும் அமைதியாக நின்றிருந்தாள் யாழினி.
"அத்தான் இவரை எங்க இருந்து தான் பிடிச்சுட்டு வந்தீங்க. ரொம்ப ஓவரா பண்றாரு?" என்று அவள் சிடுசிடுக்க, அவளது அத்தான் என்ற விழிப்பைக் கேட்டு பிரபஞ்சன் அதிர்ந்தான் என்றாள் குமரனுக்கு மயக்கம் வராத குறைதான்.
"அத்தானா? ஏன் இப்படி கூப்பிடுற யாழினி?" என்று அழுத்தமான பார்வை ஒன்றை பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
"அது வந்து. அங்க பின்னாடி ஒருத்தன் நிக்குறான் பாருங்க." என்று கூறும் போதே பிரபஞ்சன் பார்க்க போக, "அய்யோ அத்தான் சட்டுனு பார்க்காதீங்க? அந்த முட்டைக்கோஸ் மண்டையன் தான் என் சீனியர். டெய்லி டார்ச்சர் பண்றான். அவனை சமாளிக்க தான் நீங்க என் அத்தானு சொல்லிட்டு வந்தேன்." என்று கண்களை விரித்துக் கொண்டே அவள் கூறி முடித்தாள்.
"ஏய் இம்சை அதுக்கு எதுக்கு இவனை அத்தானு சொன்ன? என்னோட பிரபஞ்சனை எவ்ளோ தைரியம் இருந்தால் அத்தான் சொத்தானு சொல்லுவ? இவன் என்ன உன் அத்தை பையன்னு நினைச்சியா? இல்லை உன் அக்கா புருசன்னு நினைச்சியா?" என்று என்ன பேசுகிறோம் என்று தெரியாமலே குமரன் கத்தியதில்,
பிரபஞ்சனோ "டேய் வாயை மூடுடா. என் பேரை எதுக்கு இப்போ ஏலம் போட்டுட்டு இருக்க" என்று வார்த்தைகளால் கடிந்தான்.
" ஹேண்ட்சம் சார் நான் தப்பா எந்த அர்த்தத்துலயும் சொல்லலை. உங்க பிரண்டு தான் லூசு மாதிரி பேசுறாரு. இவரு இப்படி பேசுவாருனு தான் நான் தனியாக உங்களை கூப்பிட்டேன்" என்று கூறும் யாழினியின் வார்த்தைகளில் தெரிந்த உண்மை தன்மைக்காகவே அவளுக்கு உதவ நினைத்தான் பிரபஞ்சன்.
குமரனது மனமோ 'சந்தடி சாக்குல என்னைய லூசுனா சொல்ற இம்சை' என்று கோபத்தில் உறுமிக் கொண்டிருந்தது.
"சரி சரி நான் வேணும்னா அவனை மிரட்டி விடட்டுமா? என்று பிரபஞ்சன் கூறும் போதே குறுகிட்ட குமரனோ, "டேய் எதுக்கு நமக்கு வேண்டாத வேலை. முதல்ல வா இங்க இருந்து கிளம்புவோம்." என்று கடிந்தான் அவளை முறைத்துக் கொண்டே.
'உதவி பண்றவரையும் வேண்டாம்ன்னு சொல்றான். நல்லவேளை எனக்கு இந்தமாதிரி ஒரு அண்ணன் இல்லாமல் போனான்.' என்று நினைத்தவள், "இல்லை ஹேண்ட்சம் சார். அப்புறம் சண்டை தான் வரும். சரி விடுங்க நான் பார்த்துக்கிறேன்." என்று கூறியவள் மௌனமாய் திரும்பிச் செல்ல,
"ஒரு நிமிசம், சண்டையே இல்லாமல் இதை நான் தீர்க்குறேன்." என்று அழுத்தமாய் அவன் கூறிய வார்த்தைகள் காதில் விழவும் சட்டென்று திரும்பியவள் புன்னகைத்தாள் என்றால் குமரனோ, தலையில் அடிக்காத குறையாய் ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
"சூப்பர் வாங்க அத்தான்" என்று அவனது கைகளை பற்றிக் கொண்டே கடைக்குள்ளே வீறுநடை போட்டபடி அழைத்துச் சென்றாள்.
"அத்தான் இவ என் தோழி பிரியா. அப்புறம் இவரு என் சீனியர் சைத்தன்யா" என்று அறிமுகம் செய்தாலும், அவனது காதருகே சென்றவள் "இவன் தான் விளங்காம போன சூனாபானா சைத்தன்யா" என்று களுக் என்று சிரித்ததில் அவளது சிறுபிள்ளை தன பேச்சில் இவனது இதழ்களும் தன்னிச்சையாக மலர்ந்தது.
இவையாவும் புரியாமல் பதட்டத்தோடு நின்றிருந்தான் சைத்தன்யா. அவனது பதட்டத்திற்கு காரணம் பிரபஞ்சனது தோற்றமே. அவனது கம்பீரமான தோற்றத்தைக் கண்டு மிரட்சியுடன் பார்த்தவன் இருவரும் தன்னை தான் பேசிக் கொண்டு சிரிக்கின்றனர் என்று அறியாமலே தானும் சேர்ந்து சிரித்தான்.
"ஹலோ சைத்தன்யா. உன்னை பத்தி யாழினி நிறைய சொல்லிருக்கா. எங்க சீனியர் அண்ணா அப்படி இப்படினு. அப்போவே யாரு இவன் பார்த்தே ஆகனும்னு நினைச்சேன். நௌவ் முதல் முறையா? இப்போ தான் உன்னை நேருல பார்க்குற சந்தர்ப்பம் கிடைச்சிருக்கு." என்று கூறியவன் அவனது தோள்பட்டையில் அழுத்தமாய் ஒரு தட்டு தட்டியபடியே யாழினியைப் பார்த்தவன், "யாழிமா எதாவது டவுட்ஸ் இருந்தால் சைத்தன்யா கிட்ட கேளு. ஒரு அண்ணனா அவன் உனக்கு சப்போர்ட் பண்ணுவான். என்ன சைத்தன்யா நான் சொல்றது?" என்று அவனை பார்த்து புன்னகைத்தில்,
அவனது கம்பீர குரலைக் கேட்டதுமே தன்னிச்சையாக மேலிருந்து கீழே தலையை ஆட்டியவன், "கண்டிப்பா அண்ணா. அப்புறம் கிளாஸ்க்கு டைம் ஆச்சு நான் கிளம்புறேன்" என்றவன் அவன் தட்டிய தோளை நீவிக்கொண்டே ஒரே ஓட்டத்தில் அங்கிருந்து புயலென கிளம்பியிருந்தான்.
யாழினியோ அவனது செயலைக் கண்டு விழுந்து விழுந்து சிரித்தவள், பிரபஞ்சனை பார்த்து கண்கள் மின்ன "ரொம்ப தாங்ஸ் அத்தான்" என்று சொன்னவள் நாக்கைக் கடித்து "சாரி மிஸ்டர் ஹேண்ட்சம் சார்" என்றாள் புன்னகை முகமாக.
அவளது செயலில் அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் பார்த்தவன், " அது ஏன் அத்தான்னு சொன்ன? என்னை பார்த்தால் உங்க அத்தான் மாதிரி இருக்கா?" என்று உண்மையை அறியும் ஆவலில் கேட்டான்.
குமரனோ மண்டைய் காய்ந்தபடி நின்றிருந்தவன் "ரொம்ப முக்கியம்டா அவ தான் எதோ உளருறானா நீயும் போய் கேட்டுட்டு இருக்கப்பாரு." என்று சிடுசிடுக்க, அவனைப் பார்த்து முகத்தை ஒரு வெட்டு வெட்டிய யாழியோ,
" எனக்கு சொல்லனும்னு தோணுச்சு ஹேண்ட்சம் சார். உங்களுக்கு பிடிக்கலைனா இனி அப்படி சொல்லலை." என்று புதிதாய் பிறந்த பூனைக்குட்டி கண்களை திறந்து பார்ப்பது போன்ற பாவனையில் அவள் பார்ப்பதை ரசித்தவனுக்கு அவளை பார்க்கவே வளர்ந்த ஆரூவை பார்ப்பது போன்ற எண்ணம் தோன்றியது.
அவளது தலையை பாசமாக வருடியவன், "அத்தான்னே கூப்பிடுமா" என்றான் புன்னகை முகமாக.
அவனது அந்த தொடுதலில் தந்தை அன்பு தெரிய, சிறு வயதிலேயே தந்தையை இழந்தவளது கண்கள் சட்டென்று கலங்கிவிட, அதை வெளியே காட்டிவிட விரும்பாதவள் கண்ணீரை உள்ளிழுத்துக் கொண்டாள்.
"போய்ட்டு வரேன் அத்தான். அப்புறம் பாய் ஆங்கிரிபேர்டு அண்ணா" என்று படபடவென கூறியவள் சிட்டாய் அங்கிருந்து தன் தோழியோடு சென்றாள்.
அதே சமயம் பிரபஞ்சனது கைபேசி அலற, "அம்மா கால் பண்றாங்க. ஒரு நிமிசம்" என்று குமரனிடம் கூறியவன் போனை எடுக்க தாமரை சொல்வதைக் கேட்டு அதிர்ந்தவன் "எந்த ஹாஸ்பிடல் மா." என்றவனின் பதட்டமே காட்டியது எதோ ஒரு பிரச்சனை என்று.
"டேய் மச்சி என்னாச்சு?" என்று குமரன் பதட்டத்தோடு கேட்க,
"வண்டில ஏறுடா அம்மா ஆக்ஸிடென்ட்னு சொன்னாங்கடா" என்று கூறியவன் வேக எட்டுக்களால் வண்டியை அடைந்திருக்க, அவன் வண்டியை உயிர்பித்ததும் அதே பதட்டம் குறையாமல் ஏறினான் குமரன்.
அடுத்த கால் மணி நேரத்தில் துடியலூரில் உள்ள லட்சுமி மருத்துவமனையை அடைந்தவன் விரைந்து உள்ளே சென்றான். தன் தாய்க்கு மீண்டும் அழைப்பை விடுக்க, அதற்குள் குழந்தை ஆரூவை தூக்கியபடி அவனை நோக்கி வந்தார் தாமரை.
"என்னாச்சுமா? ஆக்ஸிடென்ட் சொன்ன? யாருக்குமா? பாப்பாக்கு உனக்கு ஒன்னும் இல்லையே?" என்று பதட்டத்தில் விழுந்தது அவனது வார்த்தைகள்.
"பிரபா எங்களுக்கு எதுவும் இல்லைடா. ஆனால்" என்றவர் நடந்தது என்ன என்று ஒன்று விடாமல் கூறி முடிக்க,
"அம்மா என்னம்மா இது இவ்வளவு அஜாக்கிரதையா இருப்பீங்களா? என்கிட்ட சொல்லியிருந்தால் நானும் உங்களோட வந்திருப்பேன்ல" என்று பல்லைக் கடித்தான் பிரபஞ்சன்.
"டேய் பிரபா கோபப்படாதடா. இதுல அம்மா மேல என்ன தப்பு இருக்கு. மொதல்ல அந்த பொண்ணுக்கு எப்படி இருக்குனு பார்ப்போம் வாடா" என்று குமரன் கூறியதுமே அந்த முகமறியாத பொண்ணின் நினைவு வர சரி என்றான்.
"அம்மா அந்த பொண்ணு?" என்று அவன் கேட்கும் போதே,
"டாக்டர் அந்த பொண்ணுக்கு கையில தையல் போட்டுட்டு இருக்காங்கடா அந்த கடைசி அறையில, கையில மட்டும் தான் காயம். அப்புறம் அங்க அங்க சிராய்ப்பு காயங்கள் இருக்கு. தெய்வம் ரூபத்துல அந்த பொண்ணு வந்து ஆரூவை காப்பாற்றிட்டா பிரபஞ்சா." என்று கண்ணீரோடு கூறியதுமே, அவரை ஆறுதல் படுத்தினான் பிரபஞ்சன்.
ஆரூவும், "மாமா சூப்பர் வுமன் மாதிரி அந்த ஆன்ட்டி பறந்து வந்து காப்பாத்துனாங்க. பாவம் அவங்களுக்கு அடிபட்டிடுச்சு" என்று உதட்டை பிதுக்க, குழந்தையை வாங்கியவனோ,
"ஆருமா நீ ஓடாமல் இருந்திருந்தால் அவங்களுக்கு அடி பட்டிருக்காதுல தங்கம். இனி அப்படி ஓடக் கூடாது. சரியா. வா போய் உங்க சூப்பர் வுமனை பார்ப்போம்" என்று எடுத்துக் கூறியதுமே ,
"சாரி மாமா. நான் இப்படி பண்ண மாட்டேன். இனி சமத்தா இருப்பேன். வாங்க அவங்களை பார்க்கலாம்" என்று குழந்தை கூறியதுமே கன்னத்தில் முத்தமிட்டவன் அந்த கடைசி அறையை நோக்கிச் சென்றான்.
கதவை திறந்து உள்ளே சென்றவன், "டாக்டர் அவங்களுக்கு எதுவும் இல்லையே?" என்று அவளை மறைத்தபடி நின்றிருந்த மருத்துவரை கேட்க,
"நத்திங் டூ வொரி. ஆனால் தையல் போட தான் பயப்படுறாங்க. கொஞ்சம் எடுத்து சொன்னீங்கனா தையல் போட்ரலாம்" என்று கூறிக்கொண்டே மருந்தை எடுக்க அவர் நகர்ந்து சென்றார்.
அங்கிருந்த பூவினியைக் கண்டதும் அதிர்ச்சியில் அவனது கண்கள் மலை அளவிற்கு விரிந்தது. வலதுபுற கை முட்டியில் பெரிய சிராய்த்து விட்டிருந்த காயம். எங்சிலை விழுங்கிக் கொண்டு வலியை பொறுத்துக் கொண்டிருந்தவளின் இடது கையில் சதை ஒரு விரல் அளவிற்கு வெட்டி இருக்க, அதை பார்க்கும் போதே பிரபஞ்சனது கண்கள் கலங்கியது.
அவனது குரல் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்த பூவினியோ குழந்தையோடு அவன் நிற்பதைக் கண்டு திகைத்ததை விட அவனது கலங்கிய கண்கள் தான் மேலும் திகைப்படையச் செய்தது. நேற்று பார்த்த புதியவன் தன்னைக் கண்டு கலங்கியதே அவளின் அதிர்ச்சிக்குக் காரணம்.
ஆரூவோ , "மாமா ஆன்ட்டிக்கு வலிக்கும்ல ரொம்ப" என்று உதட்டை பிதுக்க,
மருத்துவரோ, "பேபி உங்க ஆன்ட்டி வலியை சரி பண்ணிடலாம் சரியா. கொஞ்சம் நேரம் வெளியே இருப்பீங்களாமா? நான் உங்க ஆன்ட்டிக்கு ஊசிப் போடுவேனாமா. அப்புறம் சரியாகிடும்" என்று மென்மையாய் எடுத்துச் சொல்லியதும், பிரபஞ்சன் குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு வெளியே செல்ல,
மருத்துவரோ அவனை தடுத்து நிறுத்தியவர், குழந்தையை வெளியே கொடுத்துட்டு நீங்க ஒரு நிமிசம் உள்ள வாங்க. நீங்க எடுத்து சொன்னா தான் அவங்க கேட்பாங்க போல" என்று மருத்துவர் கூறவும் புரியாமல் பார்த்தவன் குழந்தையை வெளியே நின்ற தன் அம்மாவிடம் ஒப்படைத்தபடி உள்ளே வந்தான்.
'இவரை எதுக்கு கூப்பிடுறாங்க' என்று நினைத்த பூவினிக்கு கூட மருத்துவரின் இந்த செயல் வினோதமாகவே பட்டது.
வேகமாக வந்த மகிழுந்தை கட்டுப்படுத்த இயலாமல் போக, கண்கள் இமைக்கும் நேரத்தில் மகிழுந்து மோதியதில் படார் என்ற சத்தம் ஒலிக்கவும் குழந்தைக்கு தான் எதோ ஒன்று ஆனது என்று நினைத்த தாமரை மயங்கிக் கீழே சரிந்தார். ஆனால் அங்கு நடந்த விசயமோ வேறு.
அங்கு கோவிலுக்கு வந்து பேருந்து நிலையத்தை நோக்கி சென்றுக் கொண்டிருந்த பூவினிக்கு குழந்தை ஓடிவரும் அரவம் கேட்டதில், புயலென விரைந்தவள் தன் உயிரையும் பொருட்படுத்தாமல் குழந்தையை தூக்கியபடி சற்று தள்ளி போய் விழ, மகிழுந்தோ அங்கிருந்த மரத்தின் மீது பட்டென்று மோதியது.
இவை அனைத்தும் கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் நடந்து முடிய அங்கிருந்தவர்கள் எல்லாம் அதிர்ச்சியில் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி நின்றனர். வெகு சிலரே பூவினியையும் குழந்தையையும் தூக்கிவிடச் செல்ல, ஒரு சிலர் மயங்கிய தாமரையின் முகத்தில் தண்ணீரை தெளித்து எழுப்பிக் கொண்டிருந்தனர்.
கண்விழித்த தாமரை, ஆருவின் நினைவு வரவும் "என் பேத்தி என் பேத்திக்கு என்னாச்சு?" என்று பதட்டத்தோடு எழுந்து நின்றார்.
தாமரையின் அருகில் நின்றிருந்த பெண்மணியோ, "உங்க பேத்திக்கு ஒன்னும் இல்லை. அங்கு உட்கார்ந்திருக்க பொண்ணு காப்பாற்றிட்டாமா" என்று கை நீட்டிக் காட்டியதும் தான் போன உயிர் திரும்பி வந்தது போன்று உணர்ந்தார் தாமரை.
பூவினியை அங்கிருந்த மரத்தடி நிழலில் அமரவைத்து தண்ணீரை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தனர் கோவிலுக்கு வந்திருந்த மக்கள். அவளருகே இருந்த குழந்தை ஆருவை வாஞ்சையோடு பிடித்திருந்தவள், குழந்தைக்கு எங்கும் அடிபட்டு விட்டதா? என்று பார்த்துக் கொண்டபடி அமர்ந்திருந்தவளது உதிரம் சொட்டிக் கொண்டிருந்த தன் கைகளின் காயத்தைக் கூட மறந்திருந்தாள் பெண்ணவள்.
தாமரைக்கோ கடவுள் தான் இந்த பெண்ணின் ரூபத்தில் வந்து தன் பேத்தியை காப்பாற்றியது போன்ற எண்ணம் தோன்றியதில் நாதழுதழுக்க பார்த்தார்.
விரைந்து அவளருகே சென்ற தாமரை "அம்மாடி ரொம்ப நன்றிமா. நாங்க எந்த ஜென்மத்துல செஞ்ச புண்ணியமோ நீ வந்து என் பேத்தியை காப்பாற்றிட்டமா." என்று இரு கைகளை கூப்பி வணங்கிய தாமரையின் கண்கள் கலங்கி தான் போனது.
சட்டென்று சுதாரித்தவள் அவரது கைகளை தன் வலது கைகளால் பற்றி கீழிறக்கியபடி, "என்னங்க அம்மா ரொம்ப பெரிய வார்த்தை எல்லாம் பேசுறீங்க. நான் மட்டும் இல்லை, யார் என் இடத்துல இருந்தாலும் இது தான் பண்ணிருப்பாங்க" என்று மொழிந்தாள் பூவினி. அவளது அந்த நல்ல குணமே அவளின் நல் மனதை எடுத்துரைக்க பூவினியை மெச்சுதலாகவே பார்த்தார் தாமரை.
"ரொம்ப நல்ல பொண்ணா இருக்கமா." என்று அவளது கன்னத்தை தன்வலது கைகளால் பிடித்துக் கொண்டே தாமரை கூற, வலியிலும் சிறு புன்னகை ஒன்றை பரிசளித்தாள் பூவினி.
ஆருவோ அழுதுக் கொண்டே தன்பாட்டியை கட்டிக் கொண்டவள், "சாரி பாட்டி. நான் ரொம்ப பயந்துட்டேன்." என்று கண்ணீரில் தேம்பி தேம்பி அழுதது குழந்தை.
தன் பேத்தியின் தலையை வருடிக் கொடுத்தவர் அமர்ந்திருந்த பூவினியின் கைகளில் ஏற்பட்ட காயத்தை எதேச்சையாக பார்க்க ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்து தான் போனார் தாமரை.
தன் வருங்கால மாமியாருடன் பூவினியின் முதல் சந்திப்பு இவ்வாறு நடந்துக் கொண்டிருக்கின்றது என்றால், அங்கு தன் மச்சினிச்சியின் அடாவடியான இரண்டாவது சந்திப்பில் அதிர்ச்சியால் "நீயா?" என்று அவன் பார்க்க,
குமரனோ, "இவளா?" என்பது போல் விழிப்பிதுங்கி பார்த்தவனது கைகள் அன்னிச்சையாக அவளால் அடிப்பட்ட தன் நெற்றியைத் தடவிக் கொண்டது.
"என்ன இரண்டு பேரும் இப்படி அதிர்ச்சியா பார்க்குறீங்க?" என்று கண் சிமிட்டிக் கொண்டே சிரிக்க குமரனும் பிரபஞ்சனும் மாறி மாறி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். அந்த பார்வையே பறை சாற்றியது இருவரும் இவள் வருகையை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை என்று.
"அப்படி எல்லாம் ஒன்றுமில்லை யாழினி. நீ எங்க இங்க?" என்று பிரபஞ்சன் கேட்கும் போதே குறுக்கிட்டான் குமரன்.
"டேய் அப்படி கேட்காதடா. அது எப்படிமா நாங்க போற இடத்துக்கு எல்லாம் சரியா முந்திரிக்கொட்டை மாதிரி வந்து நிக்குறனு கேளுடா?" என்றான் நக்கல் தோரணையில்.
"அண்ணா இது உங்களுக்கே ஓவரா இல்லை. அப்படி பார்த்தால் நான் படிக்குற காலேஜ் முன்னாடி நீங்க தான் வந்திருக்கீங்க" என்று குமரனை பார்த்து முறைத்தாள் யாழினி.
தன் நண்பன் பல்பு வாங்கியது நினைத்து பிரபஞ்சன் தன் முத்துப்பல் தெரிய அழகாய் சிரிக்க, அதில் கடுப்படைந்தவன் "டேய் பிரபா வாயை மூடுடா. அவ தான் என்ன டேமேஜ் பண்றானா? நீயுமாடா?" என்று ஏகத்துக்கும் முறைத்ததில் "சரி சரி விடுடா மச்சான்." என்று அமைதி படுத்தியபடியே யாழினியை பார்த்தான்.
அவளோ, "உங்ககிட்ட ஒரு ரகசியம் பேசனும். கொஞ்சம் இங்க வாங்க" என்று கேட்டதுமே,
"என்னைவிட்டு ரகசியமா?" என்று துள்ளி எழுந்த குமரனோ, "ஏய் இம்சை. என் நண்பன் நான் இல்லாமல் தனியாக வர மாட்டான். எதுவாக இருந்தாலும் இங்க, அதுவும் இப்போவே சொல்லு?" என்று கட்டளை விடுபவனை கட்டையைக் கொண்டு அடிக்க வேண்டும் என்று ஆத்திரம் வந்தாலும் அமைதியாக நின்றிருந்தாள் யாழினி.
"அத்தான் இவரை எங்க இருந்து தான் பிடிச்சுட்டு வந்தீங்க. ரொம்ப ஓவரா பண்றாரு?" என்று அவள் சிடுசிடுக்க, அவளது அத்தான் என்ற விழிப்பைக் கேட்டு பிரபஞ்சன் அதிர்ந்தான் என்றாள் குமரனுக்கு மயக்கம் வராத குறைதான்.
"அத்தானா? ஏன் இப்படி கூப்பிடுற யாழினி?" என்று அழுத்தமான பார்வை ஒன்றை பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
"அது வந்து. அங்க பின்னாடி ஒருத்தன் நிக்குறான் பாருங்க." என்று கூறும் போதே பிரபஞ்சன் பார்க்க போக, "அய்யோ அத்தான் சட்டுனு பார்க்காதீங்க? அந்த முட்டைக்கோஸ் மண்டையன் தான் என் சீனியர். டெய்லி டார்ச்சர் பண்றான். அவனை சமாளிக்க தான் நீங்க என் அத்தானு சொல்லிட்டு வந்தேன்." என்று கண்களை விரித்துக் கொண்டே அவள் கூறி முடித்தாள்.
"ஏய் இம்சை அதுக்கு எதுக்கு இவனை அத்தானு சொன்ன? என்னோட பிரபஞ்சனை எவ்ளோ தைரியம் இருந்தால் அத்தான் சொத்தானு சொல்லுவ? இவன் என்ன உன் அத்தை பையன்னு நினைச்சியா? இல்லை உன் அக்கா புருசன்னு நினைச்சியா?" என்று என்ன பேசுகிறோம் என்று தெரியாமலே குமரன் கத்தியதில்,
பிரபஞ்சனோ "டேய் வாயை மூடுடா. என் பேரை எதுக்கு இப்போ ஏலம் போட்டுட்டு இருக்க" என்று வார்த்தைகளால் கடிந்தான்.
" ஹேண்ட்சம் சார் நான் தப்பா எந்த அர்த்தத்துலயும் சொல்லலை. உங்க பிரண்டு தான் லூசு மாதிரி பேசுறாரு. இவரு இப்படி பேசுவாருனு தான் நான் தனியாக உங்களை கூப்பிட்டேன்" என்று கூறும் யாழினியின் வார்த்தைகளில் தெரிந்த உண்மை தன்மைக்காகவே அவளுக்கு உதவ நினைத்தான் பிரபஞ்சன்.
குமரனது மனமோ 'சந்தடி சாக்குல என்னைய லூசுனா சொல்ற இம்சை' என்று கோபத்தில் உறுமிக் கொண்டிருந்தது.
"சரி சரி நான் வேணும்னா அவனை மிரட்டி விடட்டுமா? என்று பிரபஞ்சன் கூறும் போதே குறுகிட்ட குமரனோ, "டேய் எதுக்கு நமக்கு வேண்டாத வேலை. முதல்ல வா இங்க இருந்து கிளம்புவோம்." என்று கடிந்தான் அவளை முறைத்துக் கொண்டே.
'உதவி பண்றவரையும் வேண்டாம்ன்னு சொல்றான். நல்லவேளை எனக்கு இந்தமாதிரி ஒரு அண்ணன் இல்லாமல் போனான்.' என்று நினைத்தவள், "இல்லை ஹேண்ட்சம் சார். அப்புறம் சண்டை தான் வரும். சரி விடுங்க நான் பார்த்துக்கிறேன்." என்று கூறியவள் மௌனமாய் திரும்பிச் செல்ல,
"ஒரு நிமிசம், சண்டையே இல்லாமல் இதை நான் தீர்க்குறேன்." என்று அழுத்தமாய் அவன் கூறிய வார்த்தைகள் காதில் விழவும் சட்டென்று திரும்பியவள் புன்னகைத்தாள் என்றால் குமரனோ, தலையில் அடிக்காத குறையாய் ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
"சூப்பர் வாங்க அத்தான்" என்று அவனது கைகளை பற்றிக் கொண்டே கடைக்குள்ளே வீறுநடை போட்டபடி அழைத்துச் சென்றாள்.
"அத்தான் இவ என் தோழி பிரியா. அப்புறம் இவரு என் சீனியர் சைத்தன்யா" என்று அறிமுகம் செய்தாலும், அவனது காதருகே சென்றவள் "இவன் தான் விளங்காம போன சூனாபானா சைத்தன்யா" என்று களுக் என்று சிரித்ததில் அவளது சிறுபிள்ளை தன பேச்சில் இவனது இதழ்களும் தன்னிச்சையாக மலர்ந்தது.
இவையாவும் புரியாமல் பதட்டத்தோடு நின்றிருந்தான் சைத்தன்யா. அவனது பதட்டத்திற்கு காரணம் பிரபஞ்சனது தோற்றமே. அவனது கம்பீரமான தோற்றத்தைக் கண்டு மிரட்சியுடன் பார்த்தவன் இருவரும் தன்னை தான் பேசிக் கொண்டு சிரிக்கின்றனர் என்று அறியாமலே தானும் சேர்ந்து சிரித்தான்.
"ஹலோ சைத்தன்யா. உன்னை பத்தி யாழினி நிறைய சொல்லிருக்கா. எங்க சீனியர் அண்ணா அப்படி இப்படினு. அப்போவே யாரு இவன் பார்த்தே ஆகனும்னு நினைச்சேன். நௌவ் முதல் முறையா? இப்போ தான் உன்னை நேருல பார்க்குற சந்தர்ப்பம் கிடைச்சிருக்கு." என்று கூறியவன் அவனது தோள்பட்டையில் அழுத்தமாய் ஒரு தட்டு தட்டியபடியே யாழினியைப் பார்த்தவன், "யாழிமா எதாவது டவுட்ஸ் இருந்தால் சைத்தன்யா கிட்ட கேளு. ஒரு அண்ணனா அவன் உனக்கு சப்போர்ட் பண்ணுவான். என்ன சைத்தன்யா நான் சொல்றது?" என்று அவனை பார்த்து புன்னகைத்தில்,
அவனது கம்பீர குரலைக் கேட்டதுமே தன்னிச்சையாக மேலிருந்து கீழே தலையை ஆட்டியவன், "கண்டிப்பா அண்ணா. அப்புறம் கிளாஸ்க்கு டைம் ஆச்சு நான் கிளம்புறேன்" என்றவன் அவன் தட்டிய தோளை நீவிக்கொண்டே ஒரே ஓட்டத்தில் அங்கிருந்து புயலென கிளம்பியிருந்தான்.
யாழினியோ அவனது செயலைக் கண்டு விழுந்து விழுந்து சிரித்தவள், பிரபஞ்சனை பார்த்து கண்கள் மின்ன "ரொம்ப தாங்ஸ் அத்தான்" என்று சொன்னவள் நாக்கைக் கடித்து "சாரி மிஸ்டர் ஹேண்ட்சம் சார்" என்றாள் புன்னகை முகமாக.
அவளது செயலில் அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் பார்த்தவன், " அது ஏன் அத்தான்னு சொன்ன? என்னை பார்த்தால் உங்க அத்தான் மாதிரி இருக்கா?" என்று உண்மையை அறியும் ஆவலில் கேட்டான்.
குமரனோ மண்டைய் காய்ந்தபடி நின்றிருந்தவன் "ரொம்ப முக்கியம்டா அவ தான் எதோ உளருறானா நீயும் போய் கேட்டுட்டு இருக்கப்பாரு." என்று சிடுசிடுக்க, அவனைப் பார்த்து முகத்தை ஒரு வெட்டு வெட்டிய யாழியோ,
" எனக்கு சொல்லனும்னு தோணுச்சு ஹேண்ட்சம் சார். உங்களுக்கு பிடிக்கலைனா இனி அப்படி சொல்லலை." என்று புதிதாய் பிறந்த பூனைக்குட்டி கண்களை திறந்து பார்ப்பது போன்ற பாவனையில் அவள் பார்ப்பதை ரசித்தவனுக்கு அவளை பார்க்கவே வளர்ந்த ஆரூவை பார்ப்பது போன்ற எண்ணம் தோன்றியது.
அவளது தலையை பாசமாக வருடியவன், "அத்தான்னே கூப்பிடுமா" என்றான் புன்னகை முகமாக.
அவனது அந்த தொடுதலில் தந்தை அன்பு தெரிய, சிறு வயதிலேயே தந்தையை இழந்தவளது கண்கள் சட்டென்று கலங்கிவிட, அதை வெளியே காட்டிவிட விரும்பாதவள் கண்ணீரை உள்ளிழுத்துக் கொண்டாள்.
"போய்ட்டு வரேன் அத்தான். அப்புறம் பாய் ஆங்கிரிபேர்டு அண்ணா" என்று படபடவென கூறியவள் சிட்டாய் அங்கிருந்து தன் தோழியோடு சென்றாள்.
அதே சமயம் பிரபஞ்சனது கைபேசி அலற, "அம்மா கால் பண்றாங்க. ஒரு நிமிசம்" என்று குமரனிடம் கூறியவன் போனை எடுக்க தாமரை சொல்வதைக் கேட்டு அதிர்ந்தவன் "எந்த ஹாஸ்பிடல் மா." என்றவனின் பதட்டமே காட்டியது எதோ ஒரு பிரச்சனை என்று.
"டேய் மச்சி என்னாச்சு?" என்று குமரன் பதட்டத்தோடு கேட்க,
"வண்டில ஏறுடா அம்மா ஆக்ஸிடென்ட்னு சொன்னாங்கடா" என்று கூறியவன் வேக எட்டுக்களால் வண்டியை அடைந்திருக்க, அவன் வண்டியை உயிர்பித்ததும் அதே பதட்டம் குறையாமல் ஏறினான் குமரன்.
அடுத்த கால் மணி நேரத்தில் துடியலூரில் உள்ள லட்சுமி மருத்துவமனையை அடைந்தவன் விரைந்து உள்ளே சென்றான். தன் தாய்க்கு மீண்டும் அழைப்பை விடுக்க, அதற்குள் குழந்தை ஆரூவை தூக்கியபடி அவனை நோக்கி வந்தார் தாமரை.
"என்னாச்சுமா? ஆக்ஸிடென்ட் சொன்ன? யாருக்குமா? பாப்பாக்கு உனக்கு ஒன்னும் இல்லையே?" என்று பதட்டத்தில் விழுந்தது அவனது வார்த்தைகள்.
"பிரபா எங்களுக்கு எதுவும் இல்லைடா. ஆனால்" என்றவர் நடந்தது என்ன என்று ஒன்று விடாமல் கூறி முடிக்க,
"அம்மா என்னம்மா இது இவ்வளவு அஜாக்கிரதையா இருப்பீங்களா? என்கிட்ட சொல்லியிருந்தால் நானும் உங்களோட வந்திருப்பேன்ல" என்று பல்லைக் கடித்தான் பிரபஞ்சன்.
"டேய் பிரபா கோபப்படாதடா. இதுல அம்மா மேல என்ன தப்பு இருக்கு. மொதல்ல அந்த பொண்ணுக்கு எப்படி இருக்குனு பார்ப்போம் வாடா" என்று குமரன் கூறியதுமே அந்த முகமறியாத பொண்ணின் நினைவு வர சரி என்றான்.
"அம்மா அந்த பொண்ணு?" என்று அவன் கேட்கும் போதே,
"டாக்டர் அந்த பொண்ணுக்கு கையில தையல் போட்டுட்டு இருக்காங்கடா அந்த கடைசி அறையில, கையில மட்டும் தான் காயம். அப்புறம் அங்க அங்க சிராய்ப்பு காயங்கள் இருக்கு. தெய்வம் ரூபத்துல அந்த பொண்ணு வந்து ஆரூவை காப்பாற்றிட்டா பிரபஞ்சா." என்று கண்ணீரோடு கூறியதுமே, அவரை ஆறுதல் படுத்தினான் பிரபஞ்சன்.
ஆரூவும், "மாமா சூப்பர் வுமன் மாதிரி அந்த ஆன்ட்டி பறந்து வந்து காப்பாத்துனாங்க. பாவம் அவங்களுக்கு அடிபட்டிடுச்சு" என்று உதட்டை பிதுக்க, குழந்தையை வாங்கியவனோ,
"ஆருமா நீ ஓடாமல் இருந்திருந்தால் அவங்களுக்கு அடி பட்டிருக்காதுல தங்கம். இனி அப்படி ஓடக் கூடாது. சரியா. வா போய் உங்க சூப்பர் வுமனை பார்ப்போம்" என்று எடுத்துக் கூறியதுமே ,
"சாரி மாமா. நான் இப்படி பண்ண மாட்டேன். இனி சமத்தா இருப்பேன். வாங்க அவங்களை பார்க்கலாம்" என்று குழந்தை கூறியதுமே கன்னத்தில் முத்தமிட்டவன் அந்த கடைசி அறையை நோக்கிச் சென்றான்.
கதவை திறந்து உள்ளே சென்றவன், "டாக்டர் அவங்களுக்கு எதுவும் இல்லையே?" என்று அவளை மறைத்தபடி நின்றிருந்த மருத்துவரை கேட்க,
"நத்திங் டூ வொரி. ஆனால் தையல் போட தான் பயப்படுறாங்க. கொஞ்சம் எடுத்து சொன்னீங்கனா தையல் போட்ரலாம்" என்று கூறிக்கொண்டே மருந்தை எடுக்க அவர் நகர்ந்து சென்றார்.
அங்கிருந்த பூவினியைக் கண்டதும் அதிர்ச்சியில் அவனது கண்கள் மலை அளவிற்கு விரிந்தது. வலதுபுற கை முட்டியில் பெரிய சிராய்த்து விட்டிருந்த காயம். எங்சிலை விழுங்கிக் கொண்டு வலியை பொறுத்துக் கொண்டிருந்தவளின் இடது கையில் சதை ஒரு விரல் அளவிற்கு வெட்டி இருக்க, அதை பார்க்கும் போதே பிரபஞ்சனது கண்கள் கலங்கியது.
அவனது குரல் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்த பூவினியோ குழந்தையோடு அவன் நிற்பதைக் கண்டு திகைத்ததை விட அவனது கலங்கிய கண்கள் தான் மேலும் திகைப்படையச் செய்தது. நேற்று பார்த்த புதியவன் தன்னைக் கண்டு கலங்கியதே அவளின் அதிர்ச்சிக்குக் காரணம்.
ஆரூவோ , "மாமா ஆன்ட்டிக்கு வலிக்கும்ல ரொம்ப" என்று உதட்டை பிதுக்க,
மருத்துவரோ, "பேபி உங்க ஆன்ட்டி வலியை சரி பண்ணிடலாம் சரியா. கொஞ்சம் நேரம் வெளியே இருப்பீங்களாமா? நான் உங்க ஆன்ட்டிக்கு ஊசிப் போடுவேனாமா. அப்புறம் சரியாகிடும்" என்று மென்மையாய் எடுத்துச் சொல்லியதும், பிரபஞ்சன் குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு வெளியே செல்ல,
மருத்துவரோ அவனை தடுத்து நிறுத்தியவர், குழந்தையை வெளியே கொடுத்துட்டு நீங்க ஒரு நிமிசம் உள்ள வாங்க. நீங்க எடுத்து சொன்னா தான் அவங்க கேட்பாங்க போல" என்று மருத்துவர் கூறவும் புரியாமல் பார்த்தவன் குழந்தையை வெளியே நின்ற தன் அம்மாவிடம் ஒப்படைத்தபடி உள்ளே வந்தான்.
'இவரை எதுக்கு கூப்பிடுறாங்க' என்று நினைத்த பூவினிக்கு கூட மருத்துவரின் இந்த செயல் வினோதமாகவே பட்டது.
அவன் உரிமையோடு வந்து கேட்டதும், அவளைக் கண்டு அவனது கண்கள் கலங்கியதை பார்த்ததும் இருவரும் கணவன் மனைவி என்றே நினைத்து விட்டார் மருத்துவர். ஆதலால் தான் அவ்வாறு கூறுகிறார் என்ற உண்மையை சிறிது நேரத்திலேயே புரிய வைத்தும் விட்டார் மருத்துவர்.
" பூவினிக்கு செப்டிக் ஊசி போட்டாச்சு. தையல் போடலாம்னா மருந்து மட்டும் போதும்னு சொல்றாங்க. நீங்களே என்னென்னு கேளுங்க?" என்று மருத்துவர் கூறியதுமே.
அவளது பெயரை முதல்முதலாக கேட்டவனது இதழ்கள் ஒரு முறை அவளின் பெயரைக் உச்சரித்து பார்த்துக் கொண்டது 'பூவினி அழகான பெயர்' என்று தனக்கு தானே கூறியவன் அவளது பூமுகத்தை பார்க்க, "ரொம்ப பொறுத்தமா தான் வெச்சிருக்காங்க" என்று முணுமுணுக்க, அவனது முணுமுணுத்தலில் சத்தம் கேட்டு திரும்பி பார்த்தவளது பார்வையும் அவனது பார்வையும் ஒரே நேர்க்கோட்டில் சந்தித்து மீண்டுக் கொண்டது.
பூவினியோ, "அது இல்லை டாக்டர் இது வரை தையல் போட்டது இல்லை. கொஞ்சம் பயமாக இருக்கு" என்று அவன் முன்பு சொல்ல தயக்கமாக இருந்தாலும் தன்னிலையை ஒருவாறு சொல்லிவிட்டாள் மருத்துவரிடம்.
பிரபஞ்சனோ, " அவங்க தான் சின்ன குழந்தை மாதிரி பயப்படுறாங்க டாக்டர் விட்ருங்க" என்று அவளை பார்த்துக் கொண்டே கூறியதில் அவனது வார்த்தை பெண்ணவளை சீண்டாமல் இல்லை.
"என்னங்க நீங்களும் இப்படி சொன்னால் எப்படி? அப்புறம் காயம் ஆறாமல் ஆப்ரேஷன் பண்ற அளவுக்கு பெருசாகிடும்." என்று மருத்துவர் கூற,
ஏற்கனவே அவனது சீண்டலில் கடுப்படைந்தவளுக்கு, மருத்துவர் கூறுவது மேலும் பயத்தில் ஆழ்த்த "சரிங்க டாக்டர். அப்புறம் எனக்கு எந்த பயமும் இல்லை." என்றாள் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே மிடுக்காக.
அவனது கூற்றுக்கான அர்த்தம் விளங்கிய மருத்துவரோ அவனை பார்த்து புன்முறுவல் பூத்துக் கொண்டே, "சார் உங்க மிசஸ் ஓட கையை பிடிச்சுக்கோங்க" என்றதும் தான் தாமதம் இருவரும் ஒரு சேர அதிர்ச்சியில் மருத்துவரை பார்த்தனர். பிரபஞ்சனுக்கோ மருத்துவர் கூறியது உண்மையிலுமே நடந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்ற எண்ணமே மேலோங்கியதில் அவனது அதிர்ச்சி இன்ப அதிர்ச்சியாக தான் இருந்தது. ஆனால் பெண்ணவளின் அதிர்ச்சியோ அதற்கு மாறாக இருந்தது.
அவரோ தையல்போடும் உபகரணங்களை எடுத்துக் கொண்டு அவளது அருகில் வரவும், தான் அவனது மனைவி இல்லை என்று சொல்ல துடித்த அவளது வாய் தன்னாலே பயத்தில் மூடிக் கொள்ள, கண்களையும் இறுக மூடிக் கொண்டாள் பூவினி.
பிரபஞ்சனும் அவளது கைகளை பற்றியவன் பிடித்திருக்க, மருத்துவர் தையல் போட தொடங்கினர். வெளியே இருந்த திரை வழியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்த தாமரையின் மனதிலும் அதே எண்ணம் தோன்றாமல் இல்லை. எதேச்சையாக பார்த்த குமரனோ, "அட ஆண்டவா நேத்து நான் சொன்ன வேண்டுதலை நிறைவேத்த ராக்கெட்வேகத்துல போவனு எதிர்பார்க்கவே இல்லைபா" என்று இன்ப அதிர்ச்சியில் பார்த்தான்.
அவன் முன்பு அழக்கூடாது என்ற பெண்ணவளின் வைராக்கியம் தையல் போடும் வலியை பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு பொறுத்துக் கொள்ள வைத்தது என்றால் அவளது வலியை ஏனோ அவனால் தாங்கிக் கொள்ளவே இயலவில்லை. அவளது மூடியிருந்த கண்களையே இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனது கண்களில் இருந்து கண்ணீர் துளிகள் அவனின் மடக்கியிருந்த அவளது கைகளில் பட, சட்டென்று கண்களை திறந்தவள் அவனை பார்க்கவும் தையல் போட்டு முடிக்கவும் சரியாக இருந்தது.
'யாரென்று தெரியாத எனக்காக ஏன் இவன் அழ வேண்டும்? ஒருவேளை குழந்தையை காப்பாற்றியதற்காகவா? இல்லை இலகிய மனம் படைத்தவனா இவன்?' என்று எண்ணற்ற கேள்விகள் அவளது மண்டையை உருட்டிக் கொண்டு செல்ல, அவனிற்குள் இருந்த காதலை மட்டும் உணர்த்தாமல் சென்றது தான் விதியின் செயலோ!
கருத்துக்களை கீழே உள்ள திரியை அழுத்தி பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்
Thread 'என்னை ஆளும் திமிரழகே ~ கருத்து திரி' https://pommutamilnovels.com/index.php?threads/என்னை-ஆளும்-திமிரழகே-கருத்து-திரி.470/
" பூவினிக்கு செப்டிக் ஊசி போட்டாச்சு. தையல் போடலாம்னா மருந்து மட்டும் போதும்னு சொல்றாங்க. நீங்களே என்னென்னு கேளுங்க?" என்று மருத்துவர் கூறியதுமே.
அவளது பெயரை முதல்முதலாக கேட்டவனது இதழ்கள் ஒரு முறை அவளின் பெயரைக் உச்சரித்து பார்த்துக் கொண்டது 'பூவினி அழகான பெயர்' என்று தனக்கு தானே கூறியவன் அவளது பூமுகத்தை பார்க்க, "ரொம்ப பொறுத்தமா தான் வெச்சிருக்காங்க" என்று முணுமுணுக்க, அவனது முணுமுணுத்தலில் சத்தம் கேட்டு திரும்பி பார்த்தவளது பார்வையும் அவனது பார்வையும் ஒரே நேர்க்கோட்டில் சந்தித்து மீண்டுக் கொண்டது.
பூவினியோ, "அது இல்லை டாக்டர் இது வரை தையல் போட்டது இல்லை. கொஞ்சம் பயமாக இருக்கு" என்று அவன் முன்பு சொல்ல தயக்கமாக இருந்தாலும் தன்னிலையை ஒருவாறு சொல்லிவிட்டாள் மருத்துவரிடம்.
பிரபஞ்சனோ, " அவங்க தான் சின்ன குழந்தை மாதிரி பயப்படுறாங்க டாக்டர் விட்ருங்க" என்று அவளை பார்த்துக் கொண்டே கூறியதில் அவனது வார்த்தை பெண்ணவளை சீண்டாமல் இல்லை.
"என்னங்க நீங்களும் இப்படி சொன்னால் எப்படி? அப்புறம் காயம் ஆறாமல் ஆப்ரேஷன் பண்ற அளவுக்கு பெருசாகிடும்." என்று மருத்துவர் கூற,
ஏற்கனவே அவனது சீண்டலில் கடுப்படைந்தவளுக்கு, மருத்துவர் கூறுவது மேலும் பயத்தில் ஆழ்த்த "சரிங்க டாக்டர். அப்புறம் எனக்கு எந்த பயமும் இல்லை." என்றாள் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே மிடுக்காக.
அவனது கூற்றுக்கான அர்த்தம் விளங்கிய மருத்துவரோ அவனை பார்த்து புன்முறுவல் பூத்துக் கொண்டே, "சார் உங்க மிசஸ் ஓட கையை பிடிச்சுக்கோங்க" என்றதும் தான் தாமதம் இருவரும் ஒரு சேர அதிர்ச்சியில் மருத்துவரை பார்த்தனர். பிரபஞ்சனுக்கோ மருத்துவர் கூறியது உண்மையிலுமே நடந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்ற எண்ணமே மேலோங்கியதில் அவனது அதிர்ச்சி இன்ப அதிர்ச்சியாக தான் இருந்தது. ஆனால் பெண்ணவளின் அதிர்ச்சியோ அதற்கு மாறாக இருந்தது.
அவரோ தையல்போடும் உபகரணங்களை எடுத்துக் கொண்டு அவளது அருகில் வரவும், தான் அவனது மனைவி இல்லை என்று சொல்ல துடித்த அவளது வாய் தன்னாலே பயத்தில் மூடிக் கொள்ள, கண்களையும் இறுக மூடிக் கொண்டாள் பூவினி.
பிரபஞ்சனும் அவளது கைகளை பற்றியவன் பிடித்திருக்க, மருத்துவர் தையல் போட தொடங்கினர். வெளியே இருந்த திரை வழியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்த தாமரையின் மனதிலும் அதே எண்ணம் தோன்றாமல் இல்லை. எதேச்சையாக பார்த்த குமரனோ, "அட ஆண்டவா நேத்து நான் சொன்ன வேண்டுதலை நிறைவேத்த ராக்கெட்வேகத்துல போவனு எதிர்பார்க்கவே இல்லைபா" என்று இன்ப அதிர்ச்சியில் பார்த்தான்.
அவன் முன்பு அழக்கூடாது என்ற பெண்ணவளின் வைராக்கியம் தையல் போடும் வலியை பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு பொறுத்துக் கொள்ள வைத்தது என்றால் அவளது வலியை ஏனோ அவனால் தாங்கிக் கொள்ளவே இயலவில்லை. அவளது மூடியிருந்த கண்களையே இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனது கண்களில் இருந்து கண்ணீர் துளிகள் அவனின் மடக்கியிருந்த அவளது கைகளில் பட, சட்டென்று கண்களை திறந்தவள் அவனை பார்க்கவும் தையல் போட்டு முடிக்கவும் சரியாக இருந்தது.
'யாரென்று தெரியாத எனக்காக ஏன் இவன் அழ வேண்டும்? ஒருவேளை குழந்தையை காப்பாற்றியதற்காகவா? இல்லை இலகிய மனம் படைத்தவனா இவன்?' என்று எண்ணற்ற கேள்விகள் அவளது மண்டையை உருட்டிக் கொண்டு செல்ல, அவனிற்குள் இருந்த காதலை மட்டும் உணர்த்தாமல் சென்றது தான் விதியின் செயலோ!
கருத்துக்களை கீழே உள்ள திரியை அழுத்தி பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்
Thread 'என்னை ஆளும் திமிரழகே ~ கருத்து திரி' https://pommutamilnovels.com/index.php?threads/என்னை-ஆளும்-திமிரழகே-கருத்து-திரி.470/
அத்தியாயம் 6
அதன்பின்னர் அவளுக்குத் தேவையான மருந்துகளை எழுதிக் கொடுத்தவர் பிரபஞ்சனை பார்த்து, "தையல் போட்ட இடத்தில தண்ணீர் படாமல் பார்த்துக்கோங்க. ஒரு இரண்டு நாள் பெய்ன் இருக்கும். அதுக்குத் தான் இந்த டேபிலட். அப்புறம் பூவினி நீங்க ரொம்பவே ஸ்ட்ராங்க் தான். உங்க ஹஸ்பெண்ட் தான் ரொம்ப அழுதுட்டாரு. யாருக்கு தையல் போடுறேனு ஒரு நிமிசம் நானே குழம்பிட்டேன்" என்று அவர் புன்னகைக்க,
பூவினியோ "அது இல்லை டாக்டர் நாங்க நீங்க நினைக்குற மாதிரி?" என்று அவள் சொல்லி முடிக்கும் முன்னே உள்ளே நுழைந்தாள் செவிலியர் பெண்மணி.
"டாக்டர் உங்களை ஃசீப் டாக்டர் கூப்பிட்டாரு" என்று கூறியதுமே. "இதோ வந்திடுறேன்னு சொல்லுங்க." என்று கூறிக்கொண்டே இருவரிடமிருந்தும் விடை பெற்றிருந்தார்.
பூவினியோ அவர் அவ்வாறு கூறிய கடுப்பில் இருந்தவள் பிரபஞ்சனை பார்த்து, "ஏங்க நீங்களாவது சொல்ல வேண்டியது தானங்க. அவங்க தப்பா நினைச்சிட்டு பேசுறாங்க" என்று கையை ஆட்டி பேச பார்க்கும் போதே கையில் சுற்ரென்று வலி தலைக்கு ஏறியதில் பல்லைக் கடித்து வலியினைப் பொறுத்துக் கொண்டாள் பெண்ணவள்.
"பொறுமையாக இருங்க மிஸ் பூவினி. அவங்க தெரியாமல் தான சொல்லிட்டு போனாங்க. அதுக்கு ஏன் இவ்வளவு கோபம்." என்றவனது மனமோ 'அப்படி ஆனால் தான் என்னவாம்? ரொம்பத் தான் பண்றாள்' என்று நினைத்துக் கொள்ளாமல் இல்லை.
மருத்துவர் கொடுத்த ரசீதையும் மருந்தையும் பெற்றுக் கொண்டவன், கதவினை அவளுக்காகத் திறந்து விட, அவனை ஒரு முறை முறைத்துக் கொண்டே உள்ளிருந்து வெளியே வந்தவள் 'இவனைப் பார்த்தாலே ஏன் கடுப்பாகுது' என்று தனக்குத் தானே கேட்டுக் கொண்டாள்.
அவளது செயலோ, பிரபஞ்சனுக்கு நேற்று அவள் முறைத்து விட்டு சென்றதை நினைவூட்ட அவனின் இதழ்களே தன்னாலே மலர்ந்துக் கொண்டது. அவளது அந்த முறைப்புக் கூடத் தன் இதயத்தில் ஒரு வித தாக்கத்தை உண்டாக்கிட அதை சுகமாக உணர்ந்தவன் அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் அவளை மேலிருந்து கீழ் பார்க்க, தன் பார்வை செல்லும் திசையைக் கண்டு தனக்கு தானே செல்லமாக பின்தலையில் தட்டிக் கொண்டான் பிரபஞ்சன்.
பின் அவளோடு சேர்ந்து வர, இருவரும் ஜோடியாக நடந்து வரும் காட்சியைக் கண்ட தாமரையும், இருவரின் பொருத்தம் கண்டு அகம் மகிழ்ந்து தான் போனார்.
"இந்தப் பெண்ணே என் மருமகளாக வந்தால் எவ்வளவு நல்லாருக்கும்?" என்று மனதில் நினைக்கிறேன் என்ற பேர்வழியில் சத்தமாகவே வார்த்தைகளை மொழிந்திருக்க,
"மிக சிறப்பாக இருக்கும் ம்மா" என்று அருகில் நின்ற குமரன் கூறியதும் சட்டென்று அவனைத் திரும்பிப் பார்த்த தாமரையோ, "டேய் எப்படிடா நான் மனசுல நினைக்குறதை அப்படியே சொல்ற?" என்று பிரம்மிப்பாய் பார்த்தார்.
"என்னது மனசுலயா? அய்யோ அம்மா கொஞ்சம் விட்டால் அங்க வர பொண்ணுக்கு கூட நீங்க சொன்னதுக் கேட்டிருக்கும்." என்று அவன் கூறியதுமே சிரித்தே விட்டார் தாமரை.
சுற்றி சுற்றி விளையாடிக் கொண்டிருந்த ஆரூவோ தன் மாமாவும் பூவினியும் வருவதைக் கண்டு ஓடிச் சென்றவள் "மாமா தூக்கு" என்று கை நீட்ட, தன்னிடம் இருந்த மருந்தை குமரனை அழைத்துக் அவனது கைகளில் கொடுத்தவன் அவளை ஆசையோடு தூக்கினான்.
தூக்கியதும் அவனது காதில் எதோ சொல்ல அதிர்ந்தவன் "நோ செல்லம் வேண்டாம்." என்று கூறியவன் மனமோ, 'பாப்பு உன்னை தூக்கிட்டு அந்த அம்மா பக்கத்துல போனேன்னா அவ உன் மாமனை முறைச்சே கொன்னுடுவாடா' என்று மானசீகமாக கேட்டுக் கொண்டது. அதையாவும் புரிந்துக் கொள்ள முடியாத குழந்தையே "மாமா ப்ளீஸ்" என்று உதட்டை பிதுக்க
இருவரின் செயலைக் கண்டு ஆச்சர்யமாகப் பார்த்த பூவினியோ, "என்னடா குட்டி. இரகசியம் எல்லாம் பேசுறீங்க?" என்று கண் சிமிட்டிக் கேட்டதும்,
அன்பான பார்வை பார்த்த குழந்தையோ "கிட்ட வாங்க?" என்று பூவினியை கை நீட்டி அழைக்கவும், அவளும் குழந்தையின் அருகே சென்றாள். அவளது அருகாமையில் அவனின் இதயம் தாறுமாறாகத் துடித்தது. அவள் அருகே வந்ததும் குழந்தை ஆரூவோ இரு கைகளையும் தாவி அவளின் முகத்தைப் பிடித்து, பூவினியின் கன்னங்களில் முத்தம் பதிக்க, தன் கண்களை அகல விரித்தவள் குழந்தை தந்த முத்தத்தில் லயித்திருக்க, பிரபஞ்சனுடன் தான் மிக அருகில் நிற்பதை மறந்து தான் போனாள் பூவினி.
பாவம் பிரபஞ்சன் தான் அவளது அருகாமையில் திணறியே விட்டான். ஒரே பார்வையில் தன் மனதில் ஆழமாக பதிந்தவள் இரண்டாம் பார்வையில் அவனை துடிக்க வைத்துவிட்டாள் அல்லவா! கண்ணீரை வடிக்காத அவன் கண்கள் அவளது காயம் கண்டு துடித்தது என்றால் இதற்கு பெயர் காதல் அல்லாமல் வேறு என்னவாக தான் இருக்க முடியும்?
தன் தோள்பட்டை வரை நின்றவளுக்கு ஆரூ முத்தம் கொடுக்கும் பொருட்டு தலை குனிந்தவனோ கண் இமைக்காமல் அவளது பூ முகத்தையே கண்டுக் கொண்டிருந்தான். அவளது கன்னத்தில் இருந்த சிறிய மச்சம் அவன் கண்களுக்கு விருந்து படைக்க, ரசித்து பார்த்தபடி நின்றிருந்தான் இந்த கள்வன். அதுவரை பிடித்திருந்த மூச்சுக்காற்றை அவளது அருகாமையில் மயங்கி விடுவித்தவனது சூடான உஷ்ண காற்று மெல்லமாக அவளது நெற்றியில் படவும் பட்டென்று கண்களை திறந்தவள், அப்போது தான் அவனது அருகில் நிற்பதைக் கண்டு பட்டென்று விலக மனம் நினைத்தாலும் குழந்தை அவளது கழுத்தை வளைத்து பிடித்திருக்க, நிற்கவும் முடியாமல் விலகவும் இயலாமல் தவித்து தான் போனாள் பூவினி.
அவளது நிலையை உணர்ந்தவனோ, "ஆரூ குட்டி அத்தையை விடுங்கடா. மாமா உனக்கு சாக்கோ வாங்கி தரேன்" என்று குழந்தையிடம் தன்மையாக எடுத்துரைக்க அவன் அத்தை என்று உரிமையில் கூறியதை கேட்டவளோ, 'இவன் என்ன தைரியத்துல இப்படி சொல்றான்' என்று கண்களாலே அவனை முறைத்தாள்.
'கண்ணுக்குள்ள அனல்மின் நிலையத்தையே வெச்சுருக்கா போலயே' என்று நினைத்தாலும் அவன் மனதோ அவளது முறைப்பை ரசிக்காமல் இல்லை. "பொண்ணுங்க திமிரு கூட அழகு தான் போல" என்று முணுமுணுத்தது அவனது அதரங்கள்.
சிறிது நேரம் என்றாலும் அவளின் அந்த அருகாமையும், அவளின் பிரேத்யேக வாசனையும் அவனை மோன நிலைக்கே அழைத்துச் சென்றது உண்மை தான். அந்த நிமிடமே மனதில் ஆழ பதித்திருந்தான் இனி அவளோடு இருக்கும் ஒவ்வொரு நொடியையும் காதலால் திளைக்க செய்திட வேண்டும் என்று. ஆனால் விதியோ இருவரின் வாழ்விலும் வேறொரு திட்டத்தை வகுக்க காத்திருக்கிறது என்பதை அறியாமல்.
அதற்குள் குழந்தை பிடித்திருந்த கைகளை பிரித்தெடுத்தபடி தன் மாமாவிடமிருந்து இறங்கியவள் தன் பாட்டியிடம் ஓடிச் சென்றாள். இருவரின் பொருத்தம் கண்டு மயங்கிய தாமரையின் பகல்கனவு களைந்துவிட தன் பேத்தியை தூக்கிக் கொண்டவர் இருவரையும் நோக்கி வந்தார்.
"என்ன பிரபா டாக்டர் என்ன சொன்னாங்க. சீக்கிரம் சரியாகிடும் தான?"
"அம்மா நத்திங் டு வொரி. சீக்கிரமே சரியாகிடும்." என்று பிரபஞ்சன் கூறியதைக் கேட்டதும் தான் நிம்மதியடைந்தார் தாமரை.
தன் பேத்தியைக் காக்க தன் உயிரையும் பொருட்படுத்தாமல் கணபொழுதில் காப்பாற்றி இருந்தவளுக்கு ஏற்பட்ட காயத்தைக் கண்டதுமே பதறி தான் போனார் தாமரை. அதன் பின் ஆட்டோவை அழைத்து அவள் வேண்டாம் என்று சொல்லியும் கூட வழுக்கட்டாயமாக மருத்துவனைக்கு அழைத்து வந்திருந்தார்.
பூவினிக்குக் கூட தாமரையின் பாசத்தில் தன் தாயின் அன்பினை உணராமல் இல்லை. ஆனாலும் அவர் தன் மகனுக்கு அழைப்பு விடுப்பதாக கூறிவிட்டு செல்ல, அந்த மகனே நேற்று தான் திட்டிய இந்த நல்லவன் தான் என்று தெரியும் போது ஒரு சிறு அதிர்ச்சி அவளது முகத்தில் இருக்கத் தான் செய்தது. அந்த அதிர்ச்சி விலகுவதற்கு முன்பே மருத்துவர் இருவரையும் கணவன் மனைவி என்று கூறிவிட அந்த கோபத்தையுமே அவன் மீது காட்டிக் கொண்டிருந்தது அவளின் கூர்விழிகள்.
"நான் கிளம்புறேன்மா" என்று தாமரை பார்த்து பூவினி கூறியதுமே கண்களை விரித்தார் தாமரை.
"இந்த அடிபட்ட கையோட எப்படிமா தனியாக போ? எங்களுக்கு உதவி செய்யப் போய் தான இப்படி ஆகியிருக்கு அதுனால நான் சொல்றத கேளுமா. அடிப்பட்ட பெண்ணை இப்படியே அனுப்புனா நல்லாவா இருக்கும்?" என்று தாமரை கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே தன் நண்பனது அருகில் வந்த குமரனோ,
"டேய் மச்சான் அம்மா கொந்தளிக்குறத பார்த்தா நீ ஃபிக்ஸ் ஆகிறதுக்கு முன்னாடி அம்மா முடிவு பண்ணிட்டாங்க போல. எப்படியோ நல்லா இருந்தால் சரி." என்று அவனுக்கு கேட்கும் வண்ணம் மெதுவாக கூறினான்.
அதைக் கேட்டதும் அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் தன் நண்பனைப் பார்த்தவன், "அப்படி நடக்கனும்னு இருந்தால் என்ன பண்ணுறதுடா" என்று கண்கள் சிமிட்ட,
"அதான்னே" என்றவன் சட்டென்று திரும்பி "டேய் மச்சான் நீயும் முடிவு பண்ணிட்ட போல?" என்று அதிர்ச்சிவிலகாமல் கேட்டதில் தன் கன்னம் குழி விழும் அளவிற்கு புன்னகைத்து 'ஆம்' என்று பதில் அளித்திருந்தான் பிரபஞ்சன்.
"டேய் பிரபா நீ பூவினியை அவங்க வீட்டுல கொண்டு போய் விட்டுட்டு, என்ன நடந்ததுனு தெளிவா சொல்லி நன்றி சொல்லிட்டு வந்துருடா" என்றார் தாமரை.
"சரிங்க அம்மா" என்று உள்ளுக்குள் உள்ள பரவசத்தை வெளியே காட்டிவிடக் கூடாது என்று எண்ணிக் கொண்டே அவன் கூறியதில் குமரனோ, "வாட் எ லவ்லி மம்மி! டேய் பிரபா உன் காட்டுல மழை தான்" என்று அவனது காதோரம் கிசுகிசுக்க,
அதில் சற்று கடுப்படைந்த பிரபஞ்சனோ அவனது காலில் மிதிக்க, வலியில் ஆவென கத்த சென்ற தன் நண்பனது கழுத்தை வளைத்து பிடித்து திரும்பியவன் "கொஞ்சம் அமைதியா இரு. கத்தி மானத்தை வாங்கிறாத" என்று கூறிக்கொண்டே எதுவும் நடக்காதது போன்று இருவரும் திரும்பி நிற்க, இருவரின் செயலை வினோதமாக பார்த்தாள் பூவினி.
'இவனுங்க எதுக்கு இப்படி பண்றானுங்க. அதுவும் இந்த பொண்ணு முன்னாடியே' என்று தலையில் அடிக்காத குறையாக முறைத்தவர் பூவினியை பார்த்து, "ஹாஸ்பிடல் வந்தும் கூட விளையாடிட்டே இருக்கானுங்க. அது எல்லாம் கண்டுக்காதமா. எதோ விளையாட்டு குழந்தைங்க" என்று சிரித்துக் கொண்டே சமாளித்தார் தாமரை.
'எது விளையாட்டு குழந்தைங்களா? மலைமாடு மாதிரி வளர்ந்திருக்குதுங்க இரண்டும்' என்று மனதில் நினைத்தாலும், சிறு புன்னகை மட்டும் உதிர்த்தவள் "சரிங்க அம்மா. ஆனால் நான் அவரோட போகலைமா." என்று அவள் சாதாரணமாக கூறியிருந்தாலும் சத்தமில்லாமல் குண்டை தூக்கி பிரபஞ்சனின் தலையில் இறக்கியிருந்தாள் என்பதே திண்ணம்.
ஏற்கனவே மிதி வாங்கிய வலியில் இருந்த குமரனுக்கோ காதில் இன்பத்தேன் வந்து பாய்வது போன்ற உணர்வு துளிர்க்க "ஹாஹா தொப்பி தொப்பி" என்று மீண்டும் அவனுக்கே கேட்கும் வண்ணம் கலாய்த்து வாயை மூடிக் கொண்டு சிரித்தான்.
அவனது கேலியை கூட பொருட்படுத்தாதவன் 'தன்னை தவறாக நினைத்துக் கொண்டாளோ' என்று அவள் கூறியதன் பொருள் பற்றியே யோசித்துக் கொண்டிருந்தது அவனின் காதல் மனம்.
"ஏன்டாமா. அவன் என்னோட பையன் தான்டா.நீ தைரியமா போகலாம்."
"அது இல்லைமா. உங்களுக்கு தெரியாதுனு இல்லை முன்னபின்ன தெரியாத ஒரு ஆணோட திருமணம் ஆகாத பெண் வண்டியில போய் இறங்குனாலே தப்பா பேசக்கூடிய சமுதாயத்துல தான் நம்ம இருக்கோம். அதுக்காக தான்." என்று பூவினி கூறியதும் தான் நிம்மதி பெருமூச்சொன்றை விடுத்தான் பிரபா.
"ரொம்ப சந்தோசப்படாதடா அந்த அம்மணி உன்னை முன்னபின்ன தெரியாதவன், அதுனால ஒதுங்கிப்போனு சொல்லாமல் சொல்லிருக்காங்கடா" என்று குமரன் கூறியதுமே அவனை திரும்பி முறைத்தவன் வாயை மூடு என்று கைகளாலே செய்கை செய்திருந்தான்.
பூவினியின் பேச்சு கூட தாமரையை கவர்ந்து போய்விட, "அப்போ பிரபா ஒரு ஆட்டோ பிடிடா. நான் போய் விட்டுட்டு வரேன். நீ ஆரூவை கூப்பிட்டு வீட்டுக்கு போய்டுடா." என்று உறுதியாக கூறியவரின் மனதிற்கு பூவினியின் வீட்டிற்கு தான் செல்வதே சரியெனப்பட்டது.
பூவினியின் வீட்டில், மாதுளா, விதுரன் மற்றும் தனலட்சுமி மூவருமே சிரித்தபடி பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.
"ஆனால் மாதுளா நீங்க வீடு மாறி வந்ததும் கூட இப்போ நல்லதா மாறிடுச்சு."
"ஆமா ஆமா அத்தை அதை தான் நானும் சொல்ல வரேன். நம்ம பேசி முடிக்கனும்னு இருக்கு போல" என்று கலகலவென சிரித்தாள்.
விதுரனோ தயக்கத்தோடு, "ஆனால் நம்ம பேசி முடிவு பண்ணிட்டோம். கல்யாணப் பண்ண போற பொண்ணோட விருப்பம் ரொம்ப முக்கியமே" என்றதும்
தனலக்ஷ்மியின் மனம் நேற்று நடந்த விசயத்தில் கவலைக் கொண்டது என்னவோ உண்மை தான்.
"என் பொண்ணு என்னோட பேச்சை மீறமாட்டாள். நம்ம எப்படியும் அவங்க விருப்பம் இல்லாமல் அடுத்த கட்டத்துக்கு போக போறதும் இல்லை. ஆனால் எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு எல்லாமே நல்லதாக நடக்கும்" என்று உறுதியாக சொன்னார் தனலட்சுமி. அந்த உறுதி தன்மைக்கு இன்று பூவினி கொடுத்திருந்த வாக்குத் தான் முதன்மை காரணமும் கூட.
சில மணி நேரம் முன்பு தான் தாங்கள் வழி மாறி வந்த விசயம் மாதுவிற்கும் விதுரனுக்கும் தெரிந்தாலும், ஏனோ மாதுளாவின் மனமோ பூவினியின் குணம், பொறுப்பு அனைத்தும் கேள்விபட்டதன் விளைவாக விடப்பிடியாக தன் கணவனிடம் கூறியேவிட்டாள் பூவினி தான், தன் தம்பிக்கு ஏற்ற பெண் என்று.
பின் தனலட்சுமியிடம் கூறியதுமே இன்ப அதிர்ச்சி அடைந்த தனலட்சுமிக்கு, பிரபஞ்சனது குணம் பற்றி மாதுளா எடுத்துச் சொன்னதும், தன் மகளுக்கான சரியான பொருத்தம் இவர் தான் என முடிவெடுத்தும் விட்டார் தனம்.
எதற்கும் வீட்டின் அருகில் இருந்த ஜோதிடரிடமும் சென்று ஜாதக பொருத்தம் பார்க்க, ஒன்பது பொருத்தமும் மிக சிறப்பாக பொருந்தியிருந்ததும் மூவரின் முகத்திலும் இருந்த பிரகாசம் பக்கத்து தெரு வரையிலுமே பளிச்சென்று காட்டியது போன்ற எண்ணம் உதித்தது மூவருக்குமே.
இருந்தாலும் அனைத்தும் வேகவேகமாக நடப்பது போன்ற எண்ணம் தனலட்சுமிக்கு தோன்றாமல் இல்லை. இருந்தும் மாதுளா விதுரனிடம் இருந்த அந்த நம்பக தன்மையும், இந்த விசயம் பேசும்போதே தன் கணவரின் புகைப்படத்திலிருந்து ரோஜா பூ கீழே விழவும் அவருக்கு அனைத்தும் நன்மைக்கே என்ற எண்ணம் தோன்றியிருக்க காரணமாக மாறியது.
"நல்ல விசயம் பேசிருக்கோம். இருங்க நான் பாயசம் செஞ்சு கொண்டு வரேன்" என்று தனலட்சுமி புன்னகையோடு கூறினார்.
"பராவயில்லைங்கமா. நம்ம உறுதி பண்ண வருவோம்ல அப்போ விருந்தே சாப்பிடுறோம்" என்று விதுரன் கூற மாதுளாவும் அதையே ஆமோதித்தாள்.
பின் இருவரும், "சரிங்க அத்தை. நாங்க போய்ட்டு வரோம். நீங்க பிள்ளைங்க வந்ததும் பேசிட்டு எங்களுக்கு சொல்லுங்க. அப்புறம் பிரபா பத்தி ஒரு அக்காவா நான் புகழ்ந்து சொல்றனு கூட நீங்க நினைச்சிருக்கலாம். அதுனால நீங்க விசாரிச்சு அப்புறமா நல்ல முடிவை சொல்லுங்க. ஏன்னா அப்போ தான் உங்களுக்கும் ஒரு திருப்தி இருக்கும்." என்று புன்னகை முகத்தோடு மாதுளா கூறியதுமே என்றும் போல தன் மனைவியை மெச்சுதலாக பார்த்தான் விதுரன்.
"உங்க கிட்ட பேசும்போதே மனசுல ஒரு திருப்தி இருக்குமா. இருந்தாலும் நீங்க சொல்ற மாதிரி நானும் விசாரிச்சுட்டு பொண்ணுட்ட பேசிட்டு நல்ல விசயத்தை சீக்கிரமே சொல்றேன்." என்று பதில் புன்னகை பூத்தவர், இருவரையும் வழியனுப்பி வைக்க, அதே நேரம் பூவினியை அழைத்துக் கொண்டு ஆட்டோவில் வந்து இறங்கியிருந்தார் தாமரை.
வேலைக்கு சென்ற மகள் கையில் கட்டுடன் வருவதைக் கண்ட தனலட்சுமி அதிர்ச்சி அடைய, அவளோடு வந்திறங்கிய தன் அம்மா தாமரையை பார்த்து இன்ப அதிர்ச்சி அடைந்திருந்தாள் மாதுளா.
அரை மணி நேரத்திற்கு பிறகு,
நடந்தவற்றை மாறி மாறி கூறிக் கொண்டவர்கள். ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து ஸ்நேகமாக புன்னகைத்துக் கொண்டனர். தாமரையின் மகிழ்ச்சிக்கு எல்லையே இல்லாமல் இருந்தது. மாதுளாவோ பூவினியை ஆரத்தழுவி தன் நன்றிகளை கூறியிருந்தவளுக்கு அவளின் மீது உண்டான நன் மதிப்பு பலமடங்கு கூடியிருந்தது என்னவோ உண்மை தான்.
"கடவுள் இப்படி ஒரு முடிச்சை போடுறதுக்காக தான் இது போன்ற சந்திப்பை நிகழ்த்தியிருக்காரு போல" என்று தாமரை பெருமையாக கூற, தனலட்சுமியும் அதை ஆமோதித்தார்.
அதில் துளியும் ஆர்வமின்றி பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள் ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் பிடிக்காமல் போக, "ப்ளீஸ் இந்த பேச்சை இத்தோட நிறுத்துறீங்களா?" என்று அவள் கை கூப்பிக் கொண்டு கேட்க அனைவரும் அதிர்ச்சியோடு பூவினியை ஏறிட்டனர்.
- Status