அத்தியாயம் 22
குமரனுக்கோ தன் கண்களில் கோளாறோ, இல்லை பிரபஞ்சனது முகத்தினை பார்த்து பார்த்து, தற்போது யாரை பார்த்தாலும் அவனைப் போல் தோன்றுகிறதோ! என்று அவன் மனதிற்குள் ஆயிரத்தெட்டு கேள்வி கணைகள் உருவாகியிருக்க தன் வாயை ஆவென பிளந்தபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
'என்னையா இங்க நடக்குது. வெளியே இருந்தவன் அதுக்குள்ள உள்ள எப்படி வந்தான்? அய்யய்யோ இப்போவே கண்ணைக்கட்டுதே!" என்று அவன் மனசாட்சி ஏகத்துக்கும் புலம்ப, குமரனோ திருதிருவென விழித்தான்.
"டேய் பிரபா, வேணும்னே விளையாடுறியா? என்னை குழப்புறதுக்காகவே, வரமாட்டேனு சொல்லி வந்து நிக்குறியாடா." என்று தலையை சொறிந்துக் கொண்டே யோசனையோடு அவனை நெருங்கினான்.
ஏற்கனவே சதாசிவத்தின் பேச்சில் கடுப்பில் இருந்தவன், இவனை கண்டு ஏகத்துக்கும் முறைக்க, அதை அறியாத சிறுபாலகன் குமரனோ, ' அடியாத்தி அதே காமப் பார்வையால்ல இருக்கு. கண்டிப்பா பிரபாவே தான். வேணும்னே நம்மளை குழப்ப பார்க்குறான் போலயே.' என்று நினைத்துக் கொண்டே "என்னடா லுக்கு. டேய் உண்மை சொல்லு மச்சான். என்னை குழப்புறதுல உனக்கு என்ன அம்புட்டு சந்தோசம்." என்று கூறிக்கொண்டே மாலையினை சதாசிவத்தின் கைகளில் ஒப்படைத்தான்.
சதாசிவமோ சற்று முன்பு அவனிடம் நன்கு திட்டு வாங்கியிருந்தார். ஆம் பெரியவர் என்றும் கூட பாராமல் "யோவ் பெருசு. மென்டல் ஆஸ்பிடல்ல இருந்து நேரா வந்துட்டியா? வந்ததுல இருந்து அறிவுகெட்டதனமா பேசுற?" என்று கோபத்தில் பேசியிருந்ததில் ஆடிப்போனவர், அப்போதே தெரிந்துக் கொண்டார் இவன் பிரபஞ்சன் அல்ல, பிரபஞ்சனது நகலை போன்ற உருவம் கொண்ட வேறு ஒருவன் என்று.
சதாசிவமோ "ஸ்சு... ஸ்சு" என்று உதடுகளை குவித்து சத்தம் எழுப்பியபடி குமரனை அழைக்க, அதை பெருதாக அலட்டிக் கொள்ளாத குமரனோ,
"என்ன பாஸ். இவன் தான் என்னை ஏமாத்துறானா? நீங்களும் சேர்ந்து நல்லா பண்றீங்க? இந்த அஞ்சுகாசுக்கு பெறாத மேஜிக் ட்ரிக்குக்கெல்லாம் பயப்படுற ஆளா நானு.... என்னை உள்ள அனுப்பிட்டு, ஒன்னுமே தெரியாதவன் மாதிரி இங்க வந்து நிற்பான், அதை பார்த்து அப்படியே நான் சாக் ஆகிடுவேனாக்கும். நாங்க எல்லாம் யாரு?" என்று இருக்கும் காலரினை தூக்கிவிட்டவன் சற்று முன்பு அதிர்ச்சியுற்றதை மறைத்தபடி, அகிலனது தோளில் கைப்போட, குமரனையே பாவமாக பார்த்தார் சதாசிவம்.
'குமரா எனக்காவது திட்டுதான் விழுந்துச்சு. உன்நிலைமையை நினைச்சா கவலையா இருக்கேபா.... அந்த முருகன்தான் துணையா இருக்கனும்.' என்று பெருமூச்சொன்றை விட்டவர் அகிலனது முகத்தை பார்க்க, அதுவோ கோபத்தில் சிவந்து போய் இருந்தது.
"அது எப்படி திமிங்கலம் சோகமான மூட்லயும், என்னைக் கடுப்பேத்த உன்னால பிளான் பண்ண முடியுது?" என்று கேட்டுக்கொண்டே அவனது சட்டைக்காலரை தனது இருகைகளாலும் பிடித்து இழுத்தபடி, கைகளை எடுக்க அதுவரை கட்டிக்காத்திருந்த கோபம் எல்லாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெளியே வரத் தொடங்கியிருந்தது அகிலனுக்கு.
அவனோ அவனது கன்னங்களை பிடித்து, "என்ன செல்லம் கன்னம் சிவக்குது. மச்சி நீ என்ன ட்ரை பண்றேனு சுத்தமா புரியலைடா. ஆனால் ஒன்னு என்னை யாராலையும் அவ்வளவு சீக்கிரம் ஏமாத்த முடியாது." என்று கூறும் போதே அவனது கைகளை வெடுக்கென்று உதறித்தள்ளிய அகிலனோ, அவனது கன்னத்தினை அறைவதற்காக கைகளை ஓங்க, அவனது திடிர் அதிரடியில் கண்கள் விரித்துக்கொண்டு மலுங்கும் பார்வையினை அவன் மீது செலுத்தியிருந்த குமரனோ அன்னிச்சையாக கண்களை மூட, அடிக்க வந்த அகிலனது கைகளோ அந்தரத்தில் அப்படியே அசையாது நின்றது.
காரணம் அவனது கைகளை மிக இறுக்கமாக பிடித்தபடி குமரனுக்கும் அகிலனுக்கு நடுவில் நின்றிருந்தான் பிரபஞ்சன். சென்ற நண்பனை நேரமாகியும் வராததால் அங்கு வந்தவனுக்கு குமரன் யாரோட பேசியபடி நின்றிருந்த காட்சி துள்ளியமாக கண்களில்பட, அவனை நோக்கி வந்திருந்தான் பிரபஞ்சன். அதற்குள் அவனை அடிப்பதற்காக அகிலன் கை ஓங்கியிருக்க, நொடிப் பொழுதுகூட தாமதிக்காமல் அவனது கைகளை இறுக பிடித்து தடுத்திருந்தான்.
தனது கைகளையே பற்றும் தைரியம் எவனுக்கு வந்தது? என்ற கோபத்தில் அவனை ஏறிட்ட அகிலனது கண்கள் அதிர்ச்சியில் விரிய, அவனுக்கு நேரெதிரே இருந்த பிரபஞ்சனுக்கு சொல்லவா வேண்டும்? அப்படி ஒரு அதிர்ச்சி.
"என்ன பொசுக்குனு கையை ஓங்கிட்டான்." என்று அதிர்ச்சி விலகாமல் தன் மூடியிருந்த கண்களை திறந்த குமரனுக்கு, இந்த இருவரின் காட்சி கண்ணில் பட மயக்கம் வந்து விழாத குறைதான்.
"என்னடா இங்க நடக்குது. அடிக்காமலே இரண்டு இரண்டா தெரியுதே?" என்று அப்பட்டமாக புலம்பிக் கொண்டே தன் கண்களை கசக்கினான் குமரன்.
சதாசிவம் இருவரையும் கண் இமைக்காமல் பார்த்தவர், "எப்படிபா இப்படி ஒரே மாதிரி இருக்கீங்க?" என்று கேட்டே விட்டார்.
ஆனால் அதை எல்லாம் கவனிக்கும் நிலையிலா இருந்தனர் இருவரும். அகிலனுக்கு நன்கு தெரிந்துவிட்டது. கிருபாகரன் சொன்ன விசயத்தாலிருந்தே, இவன் தான் தன்னுடன் பிறந்த மற்றவன் என்பதை உணர்ந்துக் கொண்டவனது, கோபம் படிபடியாக குறைந்து, முகத்தில் புன்னகையை படரச் செய்திருந்தது.
ஆனால் பிரபஞ்சனோ தன்னை அளவெடுத்து செய்ததுபோல இருந்தவனையே ஆராய்ச்சி பார்வை பார்த்தது எல்லாம் சிலவினாடிகளே. அவனைக் கண்டதும் ஏற்பட்ட அதிர்ச்சி, ஒரு இனம் புரியாத உணர்வு என அனைத்தையும் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள அந்த காரணம் ஒன்றே காரணியாக அமைந்திருந்தது.
தன் நண்பனை அடிக்க கை ஓங்கியவனும், நேற்று தன் மனைவியை அடித்தவனும் இவன்தானே என்று புத்தியில் உரைக்க, அவனது கைகளை வெடுக்கென்று விடுவித்தவன்,
"என்ன மாதிரியே, எப்படி நீ இருக்கேனு புரியலை. ஆனால் நான்தான் நீ என்று நினைச்சுட்டு பேசுறவங்களை அடிக்குறதை இத்தோட நிப்பாட்டிக்கோ. கோபம் இருக்கலாம் அது நியாயமா வரனும். ஓவரா கோபப்பட்டு உன் உடம்பை கெடுத்துக்காத. உன்னால எனக்கு மட்டும் தான் கெட்டப்பேரு." என்று அவனை உச்சி முதல் பாதம்வரை அழுத்தமான பார்வை பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
அகிலனோ அவன் திட்டுவதில் தெரிந்த உரிமையைகூட புன்னகையோடு பார்த்தவன், 'பார்ரா குரல் கூட என்ன மாதிரிதான் இருக்கு. அதே திமிரு அதே கோபம்.' என்று தன் உடன் பிறந்தவனை ரசித்தவரே, "இந்த அகிலனோட கைகளை பிடிக்கனும்னா அதுக்கு தகுதி வேணும். அது உனக்கு மட்டுமே இருக்கு. அதுவும் நீ என்ன மாதிரி இருக்குறதுனால. ஆனால் அதுக்காக நான் எது பண்ணனும், பண்ணக்கூடாதுனு நீ சொல்ல வேண்டாம் தம்பி." என்று அழுத்தமாக கூறியவனது இதழ்களில் அந்த ஆனந்த முறுவல் அப்பட்டமாக தெரிந்தது.
குமரனோ நேருக்கு நேராக பேசிக்கொள்ளும் இருவரையும் டபுள் ஆக்சன் படம் பார்ப்பது போல இமை மூடாமல் வெறிக்க வெறிக்கப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
"பார்ரா குரல் கூட ஒரே மாதிரில இருக்கு. என்ன ஒரு அதிசயம்." என்று வியப்பாக பார்க்க, சதாசிவமும் "ஆமாடா குமரா இது எப்படிடா சாத்தியம்." என்று புரியாமல் பார்த்தார்.
"பாஸ் பேசாமல் இந்த டவுட்ட நம்ம ஏன் பிரபா அப்பாகிட்ட கேட்கக்கூடாது." என்று காதோரம் முணுமுணுக்க, "கொஞ்சம் அமைதியா இருடா. என்ன பண்றாங்கனு பார்ப்போம்." என்று இருவரையும் பார்ப்பதிலேயே கவனம் செலுத்தியிருந்தார்.
"விளங்கும்... பாஸ் இப்போ உங்க மனசுல இரட்டை கதிரே அந்தப் பாட்டுதானே ஓடுது." என்று சரியாகக் கூற,
"பராவயில்லையே குமரா உனக்கு கொஞ்சம் மூளை எல்லாம் இருக்கு." என்று கூறியதில் "பொசுக்குனு இன்சல்ட் படுத்துவாரே இவரு." என்று புலம்பிக் கொண்டே இருவரையும் பார்ப்பதை செவ்வெனச் செய்தான்.
'தப்பு பண்ணா எமனா இருந்தாலும் தட்டிக் கேட்பேன். நீ எல்லாம் எம்மாத்திரம்.' என்ற தோரணையில் பிரபஞ்சன் பார்க்க,
'பராவயில்லையே. நம்மகூட பிறந்தவன்னு, அந்த பார்வையிலேயே நிரூபிக்குறான். ஐ லைக் இட்.' என்றவன் இதழ்களில் மென் புன்னகை அப்பட்டமாக தெரிந்தது.
'என்னடா இவனுங்க கண்ணாலயே போர் பண்றானுங்க. டேய் ஆக்சன் பிளாக்க இறக்குங்கடா.' என்று மனதிற்குள்ளே புலம்பிக் கொண்டிருந்தான் குமரன்.
"இங்க பாரு இவன் என் நண்பன். இவன் மேலே நீ கை வெச்சிருந்தால் நடக்குறதே வேற, ஏற்கனவே நீ பண்ணக்கூடாத ஒன்னை பண்ணிட்ட. என்னை மாதிரியே இருக்கங்குற ஒரே காரணத்துக்காக உன்னை மன்னிச்சி விடுறேன்." என்று விரல் நீட்டி எச்சரிக்கை விடுத்தவன் குமரனது கைகளை பற்றி அழைத்துக் கொண்டு போக,
" ஆமா இவரு பெரிய ஹீரோ. கொஞ்சமாச்சு நான் யாருனு கேட்கத் தோணுதா பாரு உனக்கு? சரி எங்கப் போகப் போற, திரும்ப எங்கிட்ட நீ வந்துதான் ஆகனும் பிரபஞ்சா." என்று அழுத்தமாக கூறியவனுக்கு அவனது பெயரை சதாசிவம் உரைத்திருந்த நியாபகம் மனதில் தோன்றியிருந்தது.
'பிரபஞ்சன் அகிலன் இரண்டு பேருக்கும் ஒரே பொருள் தான்.' என்று தனக்குள்ளே நினைத்தவனது வலி கூட அவனைக்கண்ட நொடி மறைந்திருந்தது என்னவோ உண்மைதான்.
சதாசிவமும் அவனது கைகளில் மாலையை ஒப்படைத்தவர், "என் பிரபஞ்சன் நீயில்லைபா தம்பி. அதோ அங்க போறான் பாரு அவன்தான். பிரபா என்னைக்குமே பெரியவங்களை அவமதிக்க மாட்டான்." என்று கூறிக்கொண்டே செல்ல,
'அப்போ அவனுக்கு முன்னாடி வெளிய வந்த என்னை மட்டும் அவமாதிக்குறானே பெரிசு.' என்று சொல்லத் துடித்ததை மனதிலேயே கூறிக்கொண்டான் அகிலன்.
கல்லூரியில் தன் தோழிகளின் மத்தியில் அமர்ந்திருந்த யாழினியின் மனமோ தனியே தவிக்க, மனம் முழுவதும் ஒரே பாராமாகவே இருந்தது. அகிலனை சந்தித்ததிலிருந்தே அவள் அவளாகவே இல்லை. அவள் சிந்தனை முழுவதையும் தொலைத்திருந்தாள்.
"ஏய் யாழி. என்னடி அமைதியா இருக்க? இந்த சாரு எவ்வளவு சீரியஸா சொல்லிட்டு இருக்கா?" என்று அவளை உலுக்கினாள் பிரியா.
"என்ன விசயம்டி?" என்று எதையுமே கவனிக்காமல் அவள் கேட்க,
"நீ இந்த லோகத்துலதான இருக்க?" என்றாள் பிரியா.
"இருக்கேன் இருக்கேன். என்னடி அவ பிரச்சினை?"
"அது ஒன்னுமில்லை பேபி. நம்ம சாரு காதல் வசனமா பேசுறாடி."
"அப்படி என்னடி பேசுனா?" என்று சாருவை நோக்க, அவளோ, "காதல் புனிதம்னு சொன்னது குத்தமா யாழி. என்னை போட்டு வறுத்தெடுக்குறாங்க." என்று வாய்விட்டு புலம்பியவளை சினேகப் பார்வைப் பார்த்தாள் யாழினி.
பிரியாவோ, "இவ மணிரத்னம் பட டயலாக் விடுறாடி. என்னடி சாரு நேத்து ஆயுத எழுத்து படம் பார்த்தியா?" என்று வாய்விட்டே சிரிக்க,
"படம் பார்த்தால் தான் தெரியனும்னு இல்லை. காதல் புனிதம் தான். ஆனால் அதை குழப்பாமல் பார்த்துக்கனும்." என்று கூறிய யாழினிக்கோ அகிலனது நினைவு தான் கண்முன் தோன்றியது. பின் தன் தமக்கையை நினைத்தவளுக்கு நொடி பொழுதில் அவள் முகமே மாறியது.
'நான் ஏன் இப்படி எல்லாம் யோசிக்குறேன். ஒன்னு இல்லை யாழி.' என்று தன்னைத்தானே தேற்றியவள் தன் தோழிகளோடு பேசத் தொடங்கினாள்.
பிரபஞ்சனிடம் பேசிய குமரனோ, "டேய் பிரபா இது எப்படிடா சாத்தியம்? உன்னை மாதிரியே எப்படி இருக்கான். அதுவும் அச்சு பிசங்காமல் அப்படியே இருக்கான்டா." என்றவனை முறைத்தவனோ,
"இதோட ஐம்பதாவது தடவை இதே டயலாக் சொல்ற? எனக்கு மட்டும் எப்படிடா தெரியும்?"
"ரைட்டு விடு. ஆனால் ஒன்னுடா நீங்க இரண்டு பேரும் ஒன்னா இருந்தது பார்க்க செம விசுவல் ட்ரீட்டா இருந்துச்சு."
"இருக்குமில்ல உனக்கு. சரியான காட்டான் மாதிரி கோபப்படுறான். என் பூவினியை நேத்து அடிச்சது இவன்தான்டா. இவனால நான் அசிங்கப்பட்டேன். அப்போவே சட்டையை பிடிச்சு நாலு வார்த்தை நறுக்குனு கேட்ருப்பேன். ஆனால் எதையும் பார்க்காமல் பேசக்கூடாதுங்குற ஒரே காரணத்துக்காக விட்டுட்டு வந்தேன்."
"எனக்கு என்னமோ அது மட்டும் காரணமா தெரியலையே. அவன் உன்னை மாதிரியே இருக்கானு பீல் ஆகிட்டதானே மச்சான்." என்று கண்ணடிக்க, ஏனோ அவன் உள்ளோரம் அவனைப் பார்த்ததும் துடித்த இதயத்தின் துடிப்பினையும், இனம்புரிய பரவசத்தையும் நினைத்துப் பார்த்தவனுக்கு மனதில் எதோ ஒரு இன்பம் தோன்றத்தான் செய்தது.
"ச்சே ச்சே அப்படி எல்லாம் ஒன்னுமில்லை. அவனை இனி பார்க்கவே கூடாதுனு நினைக்குறேன்." என்று மனதில் இருப்பதை மறைத்துக் கொண்டு கூறியவன் அறியவில்லை நாளை அவனைத் தேடி ஓடி வருவான் என்று.
"டேய் அவன் யாருடா? அவனை பத்தி கேட்க சொன்னேன்ல." என்றான் குமரனைப் பார்த்து.
"ம்ம்ம் கேட்டேன்டா. நம்ம ரூட்டு தலைகிட்ட. அவன் தான் அகிலன் கிருபாகரன். கல்யாணி இன்டஸ்ட்ரிஸோட ஒரே வாரிசு. அது மட்டுமில்லை இவன் டாக்டராமாம். இந்த மூஞ்சியை பார்த்தால் டாக்டர் மாதிரியா இருக்கு?" என்று வாய்விட்டே சிரித்தவனை பிரபஞ்சன் முறைக்க, 'அய்யய்யோ முறைக்கிறானே' என்று கப்சிப்பென்று வாயை மூடிக் கொண்டான்.
"டேய் நீ அவன் மூஞ்சியை கிண்டல் பண்றேங்குற பேர்ல என்ன ஓட்டுறியா? நான் தப்பு பண்ணிட்டேன். நீ அடி வாங்குனதுக்கு அப்புறம் வந்து பேசியிருக்கனும்." என்றவனை 'ஙே' வென பார்த்தவன்,
"அடப்பாவி பிரபா. என்னை காப்பாற்றிய ஆபத்பாண்டவன்னு நினைச்சா இப்படி அவனைவிட மோசமா இருக்கியேடா. பேசாமல் அந்த அகில் பையலோட சேர்ந்திட வேண்டியதுதான்" என்று வாய்விட்டே புலம்பியிருந்தான் குமரன்.
ஆனால் பிரபஞ்சனோ அதைக் கண்டுக் கொள்ளும் நிலைமையிலேயே இல்லை. அவன் நினைப்பு முழுவதும் அகிலனை பற்றியே இருந்தது.
மாலை ஆறு மணியளவில் வீட்டிற்கு வந்தவன், நேராகச் சென்றது வீட்டிற்கு வெளியே இருந்த குளியலறைக்குதான். வெளியில் காயப்போட்டிருந்த கைலியை எடுத்துக்கொண்டு குளித்து முடித்தவன், அகிலனைப் பற்றி வீட்டில் சொல்ல வேண்டாம் என்ற முடிவினை எடுத்திருந்தான்.
தற்போது உள்ள சூழலில் அவனைப் பற்றி கூறி அனைவரையும் அதிர்ச்சி அடைய செய்வதை அவன் விரும்பவில்லை. வீட்டிற்குள் நுழைந்தவனுக்கு வீடே அமைதியாக இருப்பதைக் கண்டு ஆச்சரியமாகவே இருந்தது.
தனது அறைக்குள் சென்றவன், டீசர்ட் ஒன்றினை எடுத்து அணிந்துக் கொண்டான். அவனது சத்தம் கேட்டு தாமரையின் அறையிலிருந்து வந்த பூவினியோ, "காபி வைக்கட்டுமா?" என்று கேட்க,
என்றும் இல்லாத திருநாளாக அவள் பேசுவதைக் கண்டு ஆச்சரியமாக பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
"அம்மா எங்க? இன்னும் கோபமாகதான் இருக்காங்களா?" என்று அவன் பேசியதுமே அவனை இமை மூடாமல் பார்த்தாள் பூவினி.
அவன் கோபத்தை விடுத்து பேசக்காரணம் ஒன்று தான், அவளை அறைந்தது அகிலன் என்பதால் அவள் நான் என்று நினைத்துவிட்டாள் என்ற நியாயம் புரிய கோபத்தை விடுத்தவன் அவளோடு பேசியிருந்தான். ஆனாலும் அவள் மீதிருந்த வருத்தம் மட்டும் மறையவே இல்லை.
"அதுவந்து உங்ககிட்ட முக்கியமான விசயம் சொல்லனும்." என்று தயங்கிய மனைவியை ஆச்சரியமாகதான் பார்த்தான்.
'இவ இப்படி எல்லாம் அமைதியாக பேசமாட்டாளே. என்னவா இருக்கும்?' என்ற யோசனையோடு ஏறிட்டவனோ " ம்ம்ம் சொல்லு?" என்றான் அவளை ஆராய்ச்சி பார்வை பார்த்தபடி.
அவளோ, இன்று நடந்த அனைத்தையும் கூறி முடிக்க, அதைக் கேட்டவனோ மின்சாரம் பாய்ந்தால் உண்டாகும் நிலையில் இருந்தான். இவ்வளவு பெரிய விசயத்தை ஏற்றுக்கொள்ளவே அவன் மனம் சிறிது நேரம் பிடித்தது. தற்போதுதான் அகிலனை வேறு பார்த்திருக்கிறான் என்பதால் நம்பாமலும் இருக்க இயலாது. நமக்கே இவ்வாறு என்றால் தன் தாயின் நிலை என்னவாகும் என்று சிந்தித்தவன் அதிர்ச்சிகளை புதைத்து, கேட்ட முதல் கேள்வி "அம்மா எங்கே?" என்று தான்.
"அழுது அழுது மயங்கிட்டாங்க. அப்பா தான் டாக்டர் கூப்பிட்டு வந்தாங்க. அவங்க அதிர்ச்சியில மயங்கிருக்காங்க. தூங்கி எழுந்ததும் சரியாகிடுவாங்கனு டாக்டர் சொன்னாங்க." என்று கூறி அவள் முடிக்கும் முன்னரே தன் தாயின் அறைக்கு சென்றிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
அங்கு கட்டிலில் படுத்துக்கிடந்த தன் அன்னையைக் கண்டதுமே துடித்துவிட்டான். அவரது அருகே ஆறுதலாக தலையை வருடிக் கொண்டிருந்த தன் தந்தையை கேள்வியாய் பார்த்தவன், "ஏன் பா என்கிட்ட கூட சொல்லலை?" என்ற ஒற்றைக் கேள்வியால் அவரை சாய்க்க பதில் கூற முடியாமல் தவித்துப் போனார் தனஞ்செயன்.
"அம்மா" என்று கூறிக்கொண்டே அவரது தலையினை வருடினான் பிரபஞ்சன். தன் மகனது தொடுகையில் கண்விழித்தவர், மெதுவாக கண்களை திறக்க, பிரபஞ்சனைக் கண்டதும் அழுது துவண்டக் கண்கள் மீண்டும் அழ தயாராகியது.
"வந்துட்டியாப்பா.. என்னோட இன்னொரு மகனும் உன்னை மாதிரியே இருப்பான்லப்பா..." என்று கூறிக்கொண்டே அவனது கன்னத்தை வாஞ்சையோடு பற்ற, அவரது துடிப்பை ஒரு மகனாக உணர்ந்தவன், ஆறுதலாக தன் தாயை அணைத்திருந்தான்.
"பிரபா அவனும் உன்னை மாதிரி என் மேல பாசமா இருப்பானாப்பா. எனக்கு அவனை பார்க்கனும். கூப்பிட்டு போறியா? உங்க அப்பா கூப்பிட்டு போக மாட்டீங்குறாருடா" என்று கூறும்போதே அவரது கண்களிலிருந்த கண்ணீர் பிரபஞ்சனது உடையை நனைத்திருந்தது.
"அம்மா அவனை நான் இங்க கூப்பிட்டு வரேன்மா. அவனுக்கு எப்படி உன்னை பிடிக்காமல் போகும்." என்று சமாதானம் செய்தவன் வாக்கினை கொடுத்திருக்க, அவன் மனமோ, 'இவன் என்னோட பொறந்தவன்னு தெரியாமல் ஓவரா பேசிட்டனே. இனி எப்படி அவனை போய் கூப்பிடுவேன்.' என்று மனதிற்குள்ளே குழம்பினான்.
குமரனுக்கோ தன் கண்களில் கோளாறோ, இல்லை பிரபஞ்சனது முகத்தினை பார்த்து பார்த்து, தற்போது யாரை பார்த்தாலும் அவனைப் போல் தோன்றுகிறதோ! என்று அவன் மனதிற்குள் ஆயிரத்தெட்டு கேள்வி கணைகள் உருவாகியிருக்க தன் வாயை ஆவென பிளந்தபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
'என்னையா இங்க நடக்குது. வெளியே இருந்தவன் அதுக்குள்ள உள்ள எப்படி வந்தான்? அய்யய்யோ இப்போவே கண்ணைக்கட்டுதே!" என்று அவன் மனசாட்சி ஏகத்துக்கும் புலம்ப, குமரனோ திருதிருவென விழித்தான்.
"டேய் பிரபா, வேணும்னே விளையாடுறியா? என்னை குழப்புறதுக்காகவே, வரமாட்டேனு சொல்லி வந்து நிக்குறியாடா." என்று தலையை சொறிந்துக் கொண்டே யோசனையோடு அவனை நெருங்கினான்.
ஏற்கனவே சதாசிவத்தின் பேச்சில் கடுப்பில் இருந்தவன், இவனை கண்டு ஏகத்துக்கும் முறைக்க, அதை அறியாத சிறுபாலகன் குமரனோ, ' அடியாத்தி அதே காமப் பார்வையால்ல இருக்கு. கண்டிப்பா பிரபாவே தான். வேணும்னே நம்மளை குழப்ப பார்க்குறான் போலயே.' என்று நினைத்துக் கொண்டே "என்னடா லுக்கு. டேய் உண்மை சொல்லு மச்சான். என்னை குழப்புறதுல உனக்கு என்ன அம்புட்டு சந்தோசம்." என்று கூறிக்கொண்டே மாலையினை சதாசிவத்தின் கைகளில் ஒப்படைத்தான்.
சதாசிவமோ சற்று முன்பு அவனிடம் நன்கு திட்டு வாங்கியிருந்தார். ஆம் பெரியவர் என்றும் கூட பாராமல் "யோவ் பெருசு. மென்டல் ஆஸ்பிடல்ல இருந்து நேரா வந்துட்டியா? வந்ததுல இருந்து அறிவுகெட்டதனமா பேசுற?" என்று கோபத்தில் பேசியிருந்ததில் ஆடிப்போனவர், அப்போதே தெரிந்துக் கொண்டார் இவன் பிரபஞ்சன் அல்ல, பிரபஞ்சனது நகலை போன்ற உருவம் கொண்ட வேறு ஒருவன் என்று.
சதாசிவமோ "ஸ்சு... ஸ்சு" என்று உதடுகளை குவித்து சத்தம் எழுப்பியபடி குமரனை அழைக்க, அதை பெருதாக அலட்டிக் கொள்ளாத குமரனோ,
"என்ன பாஸ். இவன் தான் என்னை ஏமாத்துறானா? நீங்களும் சேர்ந்து நல்லா பண்றீங்க? இந்த அஞ்சுகாசுக்கு பெறாத மேஜிக் ட்ரிக்குக்கெல்லாம் பயப்படுற ஆளா நானு.... என்னை உள்ள அனுப்பிட்டு, ஒன்னுமே தெரியாதவன் மாதிரி இங்க வந்து நிற்பான், அதை பார்த்து அப்படியே நான் சாக் ஆகிடுவேனாக்கும். நாங்க எல்லாம் யாரு?" என்று இருக்கும் காலரினை தூக்கிவிட்டவன் சற்று முன்பு அதிர்ச்சியுற்றதை மறைத்தபடி, அகிலனது தோளில் கைப்போட, குமரனையே பாவமாக பார்த்தார் சதாசிவம்.
'குமரா எனக்காவது திட்டுதான் விழுந்துச்சு. உன்நிலைமையை நினைச்சா கவலையா இருக்கேபா.... அந்த முருகன்தான் துணையா இருக்கனும்.' என்று பெருமூச்சொன்றை விட்டவர் அகிலனது முகத்தை பார்க்க, அதுவோ கோபத்தில் சிவந்து போய் இருந்தது.
"அது எப்படி திமிங்கலம் சோகமான மூட்லயும், என்னைக் கடுப்பேத்த உன்னால பிளான் பண்ண முடியுது?" என்று கேட்டுக்கொண்டே அவனது சட்டைக்காலரை தனது இருகைகளாலும் பிடித்து இழுத்தபடி, கைகளை எடுக்க அதுவரை கட்டிக்காத்திருந்த கோபம் எல்லாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெளியே வரத் தொடங்கியிருந்தது அகிலனுக்கு.
அவனோ அவனது கன்னங்களை பிடித்து, "என்ன செல்லம் கன்னம் சிவக்குது. மச்சி நீ என்ன ட்ரை பண்றேனு சுத்தமா புரியலைடா. ஆனால் ஒன்னு என்னை யாராலையும் அவ்வளவு சீக்கிரம் ஏமாத்த முடியாது." என்று கூறும் போதே அவனது கைகளை வெடுக்கென்று உதறித்தள்ளிய அகிலனோ, அவனது கன்னத்தினை அறைவதற்காக கைகளை ஓங்க, அவனது திடிர் அதிரடியில் கண்கள் விரித்துக்கொண்டு மலுங்கும் பார்வையினை அவன் மீது செலுத்தியிருந்த குமரனோ அன்னிச்சையாக கண்களை மூட, அடிக்க வந்த அகிலனது கைகளோ அந்தரத்தில் அப்படியே அசையாது நின்றது.
காரணம் அவனது கைகளை மிக இறுக்கமாக பிடித்தபடி குமரனுக்கும் அகிலனுக்கு நடுவில் நின்றிருந்தான் பிரபஞ்சன். சென்ற நண்பனை நேரமாகியும் வராததால் அங்கு வந்தவனுக்கு குமரன் யாரோட பேசியபடி நின்றிருந்த காட்சி துள்ளியமாக கண்களில்பட, அவனை நோக்கி வந்திருந்தான் பிரபஞ்சன். அதற்குள் அவனை அடிப்பதற்காக அகிலன் கை ஓங்கியிருக்க, நொடிப் பொழுதுகூட தாமதிக்காமல் அவனது கைகளை இறுக பிடித்து தடுத்திருந்தான்.
தனது கைகளையே பற்றும் தைரியம் எவனுக்கு வந்தது? என்ற கோபத்தில் அவனை ஏறிட்ட அகிலனது கண்கள் அதிர்ச்சியில் விரிய, அவனுக்கு நேரெதிரே இருந்த பிரபஞ்சனுக்கு சொல்லவா வேண்டும்? அப்படி ஒரு அதிர்ச்சி.
"என்ன பொசுக்குனு கையை ஓங்கிட்டான்." என்று அதிர்ச்சி விலகாமல் தன் மூடியிருந்த கண்களை திறந்த குமரனுக்கு, இந்த இருவரின் காட்சி கண்ணில் பட மயக்கம் வந்து விழாத குறைதான்.
"என்னடா இங்க நடக்குது. அடிக்காமலே இரண்டு இரண்டா தெரியுதே?" என்று அப்பட்டமாக புலம்பிக் கொண்டே தன் கண்களை கசக்கினான் குமரன்.
சதாசிவம் இருவரையும் கண் இமைக்காமல் பார்த்தவர், "எப்படிபா இப்படி ஒரே மாதிரி இருக்கீங்க?" என்று கேட்டே விட்டார்.
ஆனால் அதை எல்லாம் கவனிக்கும் நிலையிலா இருந்தனர் இருவரும். அகிலனுக்கு நன்கு தெரிந்துவிட்டது. கிருபாகரன் சொன்ன விசயத்தாலிருந்தே, இவன் தான் தன்னுடன் பிறந்த மற்றவன் என்பதை உணர்ந்துக் கொண்டவனது, கோபம் படிபடியாக குறைந்து, முகத்தில் புன்னகையை படரச் செய்திருந்தது.
ஆனால் பிரபஞ்சனோ தன்னை அளவெடுத்து செய்ததுபோல இருந்தவனையே ஆராய்ச்சி பார்வை பார்த்தது எல்லாம் சிலவினாடிகளே. அவனைக் கண்டதும் ஏற்பட்ட அதிர்ச்சி, ஒரு இனம் புரியாத உணர்வு என அனைத்தையும் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள அந்த காரணம் ஒன்றே காரணியாக அமைந்திருந்தது.
தன் நண்பனை அடிக்க கை ஓங்கியவனும், நேற்று தன் மனைவியை அடித்தவனும் இவன்தானே என்று புத்தியில் உரைக்க, அவனது கைகளை வெடுக்கென்று விடுவித்தவன்,
"என்ன மாதிரியே, எப்படி நீ இருக்கேனு புரியலை. ஆனால் நான்தான் நீ என்று நினைச்சுட்டு பேசுறவங்களை அடிக்குறதை இத்தோட நிப்பாட்டிக்கோ. கோபம் இருக்கலாம் அது நியாயமா வரனும். ஓவரா கோபப்பட்டு உன் உடம்பை கெடுத்துக்காத. உன்னால எனக்கு மட்டும் தான் கெட்டப்பேரு." என்று அவனை உச்சி முதல் பாதம்வரை அழுத்தமான பார்வை பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
அகிலனோ அவன் திட்டுவதில் தெரிந்த உரிமையைகூட புன்னகையோடு பார்த்தவன், 'பார்ரா குரல் கூட என்ன மாதிரிதான் இருக்கு. அதே திமிரு அதே கோபம்.' என்று தன் உடன் பிறந்தவனை ரசித்தவரே, "இந்த அகிலனோட கைகளை பிடிக்கனும்னா அதுக்கு தகுதி வேணும். அது உனக்கு மட்டுமே இருக்கு. அதுவும் நீ என்ன மாதிரி இருக்குறதுனால. ஆனால் அதுக்காக நான் எது பண்ணனும், பண்ணக்கூடாதுனு நீ சொல்ல வேண்டாம் தம்பி." என்று அழுத்தமாக கூறியவனது இதழ்களில் அந்த ஆனந்த முறுவல் அப்பட்டமாக தெரிந்தது.
குமரனோ நேருக்கு நேராக பேசிக்கொள்ளும் இருவரையும் டபுள் ஆக்சன் படம் பார்ப்பது போல இமை மூடாமல் வெறிக்க வெறிக்கப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
"பார்ரா குரல் கூட ஒரே மாதிரில இருக்கு. என்ன ஒரு அதிசயம்." என்று வியப்பாக பார்க்க, சதாசிவமும் "ஆமாடா குமரா இது எப்படிடா சாத்தியம்." என்று புரியாமல் பார்த்தார்.
"பாஸ் பேசாமல் இந்த டவுட்ட நம்ம ஏன் பிரபா அப்பாகிட்ட கேட்கக்கூடாது." என்று காதோரம் முணுமுணுக்க, "கொஞ்சம் அமைதியா இருடா. என்ன பண்றாங்கனு பார்ப்போம்." என்று இருவரையும் பார்ப்பதிலேயே கவனம் செலுத்தியிருந்தார்.
"விளங்கும்... பாஸ் இப்போ உங்க மனசுல இரட்டை கதிரே அந்தப் பாட்டுதானே ஓடுது." என்று சரியாகக் கூற,
"பராவயில்லையே குமரா உனக்கு கொஞ்சம் மூளை எல்லாம் இருக்கு." என்று கூறியதில் "பொசுக்குனு இன்சல்ட் படுத்துவாரே இவரு." என்று புலம்பிக் கொண்டே இருவரையும் பார்ப்பதை செவ்வெனச் செய்தான்.
'தப்பு பண்ணா எமனா இருந்தாலும் தட்டிக் கேட்பேன். நீ எல்லாம் எம்மாத்திரம்.' என்ற தோரணையில் பிரபஞ்சன் பார்க்க,
'பராவயில்லையே. நம்மகூட பிறந்தவன்னு, அந்த பார்வையிலேயே நிரூபிக்குறான். ஐ லைக் இட்.' என்றவன் இதழ்களில் மென் புன்னகை அப்பட்டமாக தெரிந்தது.
'என்னடா இவனுங்க கண்ணாலயே போர் பண்றானுங்க. டேய் ஆக்சன் பிளாக்க இறக்குங்கடா.' என்று மனதிற்குள்ளே புலம்பிக் கொண்டிருந்தான் குமரன்.
"இங்க பாரு இவன் என் நண்பன். இவன் மேலே நீ கை வெச்சிருந்தால் நடக்குறதே வேற, ஏற்கனவே நீ பண்ணக்கூடாத ஒன்னை பண்ணிட்ட. என்னை மாதிரியே இருக்கங்குற ஒரே காரணத்துக்காக உன்னை மன்னிச்சி விடுறேன்." என்று விரல் நீட்டி எச்சரிக்கை விடுத்தவன் குமரனது கைகளை பற்றி அழைத்துக் கொண்டு போக,
" ஆமா இவரு பெரிய ஹீரோ. கொஞ்சமாச்சு நான் யாருனு கேட்கத் தோணுதா பாரு உனக்கு? சரி எங்கப் போகப் போற, திரும்ப எங்கிட்ட நீ வந்துதான் ஆகனும் பிரபஞ்சா." என்று அழுத்தமாக கூறியவனுக்கு அவனது பெயரை சதாசிவம் உரைத்திருந்த நியாபகம் மனதில் தோன்றியிருந்தது.
'பிரபஞ்சன் அகிலன் இரண்டு பேருக்கும் ஒரே பொருள் தான்.' என்று தனக்குள்ளே நினைத்தவனது வலி கூட அவனைக்கண்ட நொடி மறைந்திருந்தது என்னவோ உண்மைதான்.
சதாசிவமும் அவனது கைகளில் மாலையை ஒப்படைத்தவர், "என் பிரபஞ்சன் நீயில்லைபா தம்பி. அதோ அங்க போறான் பாரு அவன்தான். பிரபா என்னைக்குமே பெரியவங்களை அவமதிக்க மாட்டான்." என்று கூறிக்கொண்டே செல்ல,
'அப்போ அவனுக்கு முன்னாடி வெளிய வந்த என்னை மட்டும் அவமாதிக்குறானே பெரிசு.' என்று சொல்லத் துடித்ததை மனதிலேயே கூறிக்கொண்டான் அகிலன்.
கல்லூரியில் தன் தோழிகளின் மத்தியில் அமர்ந்திருந்த யாழினியின் மனமோ தனியே தவிக்க, மனம் முழுவதும் ஒரே பாராமாகவே இருந்தது. அகிலனை சந்தித்ததிலிருந்தே அவள் அவளாகவே இல்லை. அவள் சிந்தனை முழுவதையும் தொலைத்திருந்தாள்.
"ஏய் யாழி. என்னடி அமைதியா இருக்க? இந்த சாரு எவ்வளவு சீரியஸா சொல்லிட்டு இருக்கா?" என்று அவளை உலுக்கினாள் பிரியா.
"என்ன விசயம்டி?" என்று எதையுமே கவனிக்காமல் அவள் கேட்க,
"நீ இந்த லோகத்துலதான இருக்க?" என்றாள் பிரியா.
"இருக்கேன் இருக்கேன். என்னடி அவ பிரச்சினை?"
"அது ஒன்னுமில்லை பேபி. நம்ம சாரு காதல் வசனமா பேசுறாடி."
"அப்படி என்னடி பேசுனா?" என்று சாருவை நோக்க, அவளோ, "காதல் புனிதம்னு சொன்னது குத்தமா யாழி. என்னை போட்டு வறுத்தெடுக்குறாங்க." என்று வாய்விட்டு புலம்பியவளை சினேகப் பார்வைப் பார்த்தாள் யாழினி.
பிரியாவோ, "இவ மணிரத்னம் பட டயலாக் விடுறாடி. என்னடி சாரு நேத்து ஆயுத எழுத்து படம் பார்த்தியா?" என்று வாய்விட்டே சிரிக்க,
"படம் பார்த்தால் தான் தெரியனும்னு இல்லை. காதல் புனிதம் தான். ஆனால் அதை குழப்பாமல் பார்த்துக்கனும்." என்று கூறிய யாழினிக்கோ அகிலனது நினைவு தான் கண்முன் தோன்றியது. பின் தன் தமக்கையை நினைத்தவளுக்கு நொடி பொழுதில் அவள் முகமே மாறியது.
'நான் ஏன் இப்படி எல்லாம் யோசிக்குறேன். ஒன்னு இல்லை யாழி.' என்று தன்னைத்தானே தேற்றியவள் தன் தோழிகளோடு பேசத் தொடங்கினாள்.
பிரபஞ்சனிடம் பேசிய குமரனோ, "டேய் பிரபா இது எப்படிடா சாத்தியம்? உன்னை மாதிரியே எப்படி இருக்கான். அதுவும் அச்சு பிசங்காமல் அப்படியே இருக்கான்டா." என்றவனை முறைத்தவனோ,
"இதோட ஐம்பதாவது தடவை இதே டயலாக் சொல்ற? எனக்கு மட்டும் எப்படிடா தெரியும்?"
"ரைட்டு விடு. ஆனால் ஒன்னுடா நீங்க இரண்டு பேரும் ஒன்னா இருந்தது பார்க்க செம விசுவல் ட்ரீட்டா இருந்துச்சு."
"இருக்குமில்ல உனக்கு. சரியான காட்டான் மாதிரி கோபப்படுறான். என் பூவினியை நேத்து அடிச்சது இவன்தான்டா. இவனால நான் அசிங்கப்பட்டேன். அப்போவே சட்டையை பிடிச்சு நாலு வார்த்தை நறுக்குனு கேட்ருப்பேன். ஆனால் எதையும் பார்க்காமல் பேசக்கூடாதுங்குற ஒரே காரணத்துக்காக விட்டுட்டு வந்தேன்."
"எனக்கு என்னமோ அது மட்டும் காரணமா தெரியலையே. அவன் உன்னை மாதிரியே இருக்கானு பீல் ஆகிட்டதானே மச்சான்." என்று கண்ணடிக்க, ஏனோ அவன் உள்ளோரம் அவனைப் பார்த்ததும் துடித்த இதயத்தின் துடிப்பினையும், இனம்புரிய பரவசத்தையும் நினைத்துப் பார்த்தவனுக்கு மனதில் எதோ ஒரு இன்பம் தோன்றத்தான் செய்தது.
"ச்சே ச்சே அப்படி எல்லாம் ஒன்னுமில்லை. அவனை இனி பார்க்கவே கூடாதுனு நினைக்குறேன்." என்று மனதில் இருப்பதை மறைத்துக் கொண்டு கூறியவன் அறியவில்லை நாளை அவனைத் தேடி ஓடி வருவான் என்று.
"டேய் அவன் யாருடா? அவனை பத்தி கேட்க சொன்னேன்ல." என்றான் குமரனைப் பார்த்து.
"ம்ம்ம் கேட்டேன்டா. நம்ம ரூட்டு தலைகிட்ட. அவன் தான் அகிலன் கிருபாகரன். கல்யாணி இன்டஸ்ட்ரிஸோட ஒரே வாரிசு. அது மட்டுமில்லை இவன் டாக்டராமாம். இந்த மூஞ்சியை பார்த்தால் டாக்டர் மாதிரியா இருக்கு?" என்று வாய்விட்டே சிரித்தவனை பிரபஞ்சன் முறைக்க, 'அய்யய்யோ முறைக்கிறானே' என்று கப்சிப்பென்று வாயை மூடிக் கொண்டான்.
"டேய் நீ அவன் மூஞ்சியை கிண்டல் பண்றேங்குற பேர்ல என்ன ஓட்டுறியா? நான் தப்பு பண்ணிட்டேன். நீ அடி வாங்குனதுக்கு அப்புறம் வந்து பேசியிருக்கனும்." என்றவனை 'ஙே' வென பார்த்தவன்,
"அடப்பாவி பிரபா. என்னை காப்பாற்றிய ஆபத்பாண்டவன்னு நினைச்சா இப்படி அவனைவிட மோசமா இருக்கியேடா. பேசாமல் அந்த அகில் பையலோட சேர்ந்திட வேண்டியதுதான்" என்று வாய்விட்டே புலம்பியிருந்தான் குமரன்.
ஆனால் பிரபஞ்சனோ அதைக் கண்டுக் கொள்ளும் நிலைமையிலேயே இல்லை. அவன் நினைப்பு முழுவதும் அகிலனை பற்றியே இருந்தது.
மாலை ஆறு மணியளவில் வீட்டிற்கு வந்தவன், நேராகச் சென்றது வீட்டிற்கு வெளியே இருந்த குளியலறைக்குதான். வெளியில் காயப்போட்டிருந்த கைலியை எடுத்துக்கொண்டு குளித்து முடித்தவன், அகிலனைப் பற்றி வீட்டில் சொல்ல வேண்டாம் என்ற முடிவினை எடுத்திருந்தான்.
தற்போது உள்ள சூழலில் அவனைப் பற்றி கூறி அனைவரையும் அதிர்ச்சி அடைய செய்வதை அவன் விரும்பவில்லை. வீட்டிற்குள் நுழைந்தவனுக்கு வீடே அமைதியாக இருப்பதைக் கண்டு ஆச்சரியமாகவே இருந்தது.
தனது அறைக்குள் சென்றவன், டீசர்ட் ஒன்றினை எடுத்து அணிந்துக் கொண்டான். அவனது சத்தம் கேட்டு தாமரையின் அறையிலிருந்து வந்த பூவினியோ, "காபி வைக்கட்டுமா?" என்று கேட்க,
என்றும் இல்லாத திருநாளாக அவள் பேசுவதைக் கண்டு ஆச்சரியமாக பார்த்தான் பிரபஞ்சன்.
"அம்மா எங்க? இன்னும் கோபமாகதான் இருக்காங்களா?" என்று அவன் பேசியதுமே அவனை இமை மூடாமல் பார்த்தாள் பூவினி.
அவன் கோபத்தை விடுத்து பேசக்காரணம் ஒன்று தான், அவளை அறைந்தது அகிலன் என்பதால் அவள் நான் என்று நினைத்துவிட்டாள் என்ற நியாயம் புரிய கோபத்தை விடுத்தவன் அவளோடு பேசியிருந்தான். ஆனாலும் அவள் மீதிருந்த வருத்தம் மட்டும் மறையவே இல்லை.
"அதுவந்து உங்ககிட்ட முக்கியமான விசயம் சொல்லனும்." என்று தயங்கிய மனைவியை ஆச்சரியமாகதான் பார்த்தான்.
'இவ இப்படி எல்லாம் அமைதியாக பேசமாட்டாளே. என்னவா இருக்கும்?' என்ற யோசனையோடு ஏறிட்டவனோ " ம்ம்ம் சொல்லு?" என்றான் அவளை ஆராய்ச்சி பார்வை பார்த்தபடி.
அவளோ, இன்று நடந்த அனைத்தையும் கூறி முடிக்க, அதைக் கேட்டவனோ மின்சாரம் பாய்ந்தால் உண்டாகும் நிலையில் இருந்தான். இவ்வளவு பெரிய விசயத்தை ஏற்றுக்கொள்ளவே அவன் மனம் சிறிது நேரம் பிடித்தது. தற்போதுதான் அகிலனை வேறு பார்த்திருக்கிறான் என்பதால் நம்பாமலும் இருக்க இயலாது. நமக்கே இவ்வாறு என்றால் தன் தாயின் நிலை என்னவாகும் என்று சிந்தித்தவன் அதிர்ச்சிகளை புதைத்து, கேட்ட முதல் கேள்வி "அம்மா எங்கே?" என்று தான்.
"அழுது அழுது மயங்கிட்டாங்க. அப்பா தான் டாக்டர் கூப்பிட்டு வந்தாங்க. அவங்க அதிர்ச்சியில மயங்கிருக்காங்க. தூங்கி எழுந்ததும் சரியாகிடுவாங்கனு டாக்டர் சொன்னாங்க." என்று கூறி அவள் முடிக்கும் முன்னரே தன் தாயின் அறைக்கு சென்றிருந்தான் பிரபஞ்சன்.
அங்கு கட்டிலில் படுத்துக்கிடந்த தன் அன்னையைக் கண்டதுமே துடித்துவிட்டான். அவரது அருகே ஆறுதலாக தலையை வருடிக் கொண்டிருந்த தன் தந்தையை கேள்வியாய் பார்த்தவன், "ஏன் பா என்கிட்ட கூட சொல்லலை?" என்ற ஒற்றைக் கேள்வியால் அவரை சாய்க்க பதில் கூற முடியாமல் தவித்துப் போனார் தனஞ்செயன்.
"அம்மா" என்று கூறிக்கொண்டே அவரது தலையினை வருடினான் பிரபஞ்சன். தன் மகனது தொடுகையில் கண்விழித்தவர், மெதுவாக கண்களை திறக்க, பிரபஞ்சனைக் கண்டதும் அழுது துவண்டக் கண்கள் மீண்டும் அழ தயாராகியது.
"வந்துட்டியாப்பா.. என்னோட இன்னொரு மகனும் உன்னை மாதிரியே இருப்பான்லப்பா..." என்று கூறிக்கொண்டே அவனது கன்னத்தை வாஞ்சையோடு பற்ற, அவரது துடிப்பை ஒரு மகனாக உணர்ந்தவன், ஆறுதலாக தன் தாயை அணைத்திருந்தான்.
"பிரபா அவனும் உன்னை மாதிரி என் மேல பாசமா இருப்பானாப்பா. எனக்கு அவனை பார்க்கனும். கூப்பிட்டு போறியா? உங்க அப்பா கூப்பிட்டு போக மாட்டீங்குறாருடா" என்று கூறும்போதே அவரது கண்களிலிருந்த கண்ணீர் பிரபஞ்சனது உடையை நனைத்திருந்தது.
"அம்மா அவனை நான் இங்க கூப்பிட்டு வரேன்மா. அவனுக்கு எப்படி உன்னை பிடிக்காமல் போகும்." என்று சமாதானம் செய்தவன் வாக்கினை கொடுத்திருக்க, அவன் மனமோ, 'இவன் என்னோட பொறந்தவன்னு தெரியாமல் ஓவரா பேசிட்டனே. இனி எப்படி அவனை போய் கூப்பிடுவேன்.' என்று மனதிற்குள்ளே குழம்பினான்.