அத்தியாயம் 26
அவனது பட்டர்ஸ்காட்ச்சின் புகைப்படத்தில் இதழ் அழுந்த முத்தமிட்டவனுக்கு, அவளது கழுத்தில் தாலிக்கட்டிய நினைவு கண் முன் வந்தோடியது.
"வரவர உன் போக்கே சரியில்லை ரூபி. இப்போ எல்லாம் உன் கவனம் எங்க இருக்கு?" என்றாள் பூவினி சற்று காட்டமாகவே.
"அப்படி எல்லாம் ஒன்னு இல்லை. நீ பேசாமல் போடி."
"ரூபி. எதாவது மறைக்குறியா? அன்னைக்கு என்னடானா ஸ்கூல் கல்சுரல்ஸ்க்கு பிளாக் சாரி கட்டிருந்த? யாரு எடுத்து தந்தாங்கனு கேட்டால், சுமதியோடதுனு பொய் சொல்ற. முன்ன மாதிரி எல்லாம் என்னோட சரியா பேசுறதே இல்லை. என்ன தான் ஆச்சு உனக்கு."
"நான் நல்லா தான் இருக்கேன். நீயும்தான் கபடி, கபடினு சுத்துற நான் எதாவது சொன்னேனா. பேசாம இருடி." என்றாள் சலிப்பாக.
"நான் அப்பாகிட்ட சொல்ல போறேன் ரூபி. கெமிஸ்ட்ரியில ஃபெயில் வேற ஆகியிருக்க. சம்திங் இஸ் ராங்."
"படுத்தாத பூவினி. ச்சே இன்னும் எல்.கே.ஜி குழந்தை மாதிரி சொல்லித் தரேன், மாட்டித்தரேனு." என்று சலித்துக் கொண்டவள், பாட்டுக் கிளாசிற்கு செல்வதாகக் கூறி அகிலனைக் காண வந்திருந்தாள்.
"அத்தான்.. அத்தான்..." என்று அவளின் செல்லக் குரலில் அழைக்க,
"சொல்லு மை டியர் பட்டர்ஸ்காட்ச். அது என்ன அடிக்கடி அத்தான் சொல்ற?" என்று மகிழுந்தை ஓட்டிக் கொண்டே கேட்பவனைக் காதலோடு பார்த்தவள்,
"எங்க அம்மா நாங்க யாரும் இல்லாதப்போ, அப்பாவை அத்தானு கூப்பிடுவாங்க. நான் கேட்ருக்கேன். அதுனால நானும் என் வருங்கால கணவரை அத்தானு சொல்றேன்." என்று புன்னகைத்தவளைக் கண்ணாடி வழியாக கண்டு ரசித்தான்.
"அத்தான்.... நம்ம பேசாமல் கல்யாணம் பண்ணிப்போமா?"
"ஏன். இப்போ என்ன அவசரம்?"
"ப்ச்... நேத்து நீங்க தானே சொன்னீங்க கல்யாணம் பண்ணிப்போமானு.. போங்க அகில்... என் இரட்டை பிறவி அந்த இரட்டைவால் குருவி இருக்காளே அவளுக்கு லேசா டவுட் வந்திடுச்சு.எனக்கு பயமா இருக்கு."
"ஹாஹா உன் சிஸ்டர் பார்த்து பயப்படுறியா? பார்த்துக்கலாம் விடு." என்றவன், அவளது வீட்டின் தெருமுனையில் காரினை நிறுத்தியிருக்க, அங்கு விளையாடிக் கொண்டிருந்த யாழியோ ரூபியினையைப் பார்த்துவிட்டாள்.
"ரூபிக்கா. இது யார் காரு?" என்று துள்ளிக்கொண்டே வந்தவள் கேட்க, ஒரு நிமிடம் திகைத்தவள், பின்னர் அவளிடம் நம்பும்படியான பொய்யினை உரைத்தவள் சமாளித்தபடி, உடன் அழைத்துச் சென்றாள்.
அன்று இரவு தன் மகள்களுக்காக இனிப்புகளை வாங்கி வந்திருந்தார் சரவணன்.
"யாழிக்கு பிடிச்ச ஜாமுன், பூவிக்கு பிடிச்ச பால்கோவா, அப்புறம் நம்ம ரூபிக்கு பிடிச்ச ரசமலாய்." என்று மூவருக்கும் பிடித்ததை அவரவர் கைகளில் கொடுக்க, மூவருமே மகிழ்ச்சியோடு உண்டனர்.
தனலட்சுமியிடம் வந்த சரவணனோ, "லட்சுமி, எனக்கு ஆபிஸ்ல பிரோமோஷன் கிடைச்சிருக்கு. நம்ம கேரளா போகப் போறோம். இந்த வருசம் பிள்ளைங்க படிப்பு மட்டும் முடியட்டும். அப்புறம் கிளம்பிட வேண்டியது தான்."
"மொழி தெரியாத ஊருக்காங்க...? எப்படி சமாளிப்பேன்."
"மலையாளம் அவ்வளவு கஷ்டமா இருக்காது. கத்துக்கலாம் விடு. ரூபி, பூவினியை அங்க காலேஜ்ல சேர்த்துடலாம். யாழியை ஆங்கில வழி கல்வி தான சேர்க்க போறோம். அதுனால பிரச்சினை இருக்காது."
"சரிங்க. இதை பசங்ககிட்ட ஏன் சொல்லலை நீங்க?சொல்லியிருந்தால், ரொம்ப சந்தோசப்படுவாங்க."
" இப்போவே சொன்னால் சந்தோசத்துல படிக்குறதுல கோட்டை விட்ருவாங்க. எக்சாம் முடியட்டும் சொல்லிக்கலாம். லட்சுமி அங்க இன்னும் பத்தாயிரம் சம்பளம் அதிகம் வருதுடா. அது எல்லாம் நம்ம பொண்ணுங்க கல்யாணத்துக்காக இப்போ இருந்தே சேர்த்து வைக்கனும்." என்றார் புன்னகைத்தபடி.
"கண்டிப்பா அத்தான்." என்று தன் கணவரது தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டார் தனலட்சுமி.
தண்ணீர் குடிப்பதற்காக அவ்விடம் வந்த ரூபினி அனைத்தையும் கேட்டுவிட, அகிலனை பிரிந்துவிடுவோமோ என்ற பயமே அவளுக்கு அதிகரித்தது.
இங்கு தனது நண்பர்களிடம் அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்தான் அகிலன்.
"ஆமா இந்த விகாஷ் ஏன்டா? தாடியோட சுத்துறான்."
"அது ஒன்னு இல்லைடா அகில். அவன் லவ் பண்ணிட்டு இருந்தான்ல சாலினி. அவ டாட்டா சொல்லிட்டு, அவங்க அப்பா பார்த்த பையனை கட்டிகிட்டு போய்ட்டா."
"ஓ... இது என்னாட நான்சென்ஸா இருக்கு. அவ போய்ட்டா இவன் தேவதாசா மாறிடனுமா என்ன? சுத்த பைத்தியகாரத்தனம்."
" அதுதான் மச்சி நாங்களும் சொல்றோம். யார நம்புறோமோ இல்லையோ இந்த பொண்ணுங்களை நம்பவே கூடாதுடா."
"எல்லா பொண்ணுங்களும் அப்படி இல்லை."
"முற்றும் அறிந்தவர் சொல்லிட்டாங்க. டேய் அகில் டைம்பாஸ்க்கு லவ் பண்ற உனக்கு எப்படிடா பொண்ணுங்களை பத்தி தெரியும்?" என்றவனின் பதிலில் கோபமுற்றவனோ அவனது சட்டையை பிடித்திருந்தான்.
"வாயைமூடு. தேவையில்லாமல் பேசுன அடிச்சு பல்லைக் கழட்டிடுவேன்." என்றவன் கோபத்தில் கர்ஜிக்க, அவனது மற்ற நண்பர்களோ அவனை அவனிடமிருந்து பிரித்து தள்ளினர்.
"அவன் குடி போதையில பேசுறான்னா? நீயும் என்னடா கோபப்படுற" என்று இன்னொரு நண்பன் சமாதானம் செய்ய,
"நான் உண்மையை தானே சொல்றேன். நீ வேனா பாருடா பிரசாந்த் ஒன்னு இவன் கழட்டி விடப்போறான். இல்லை அந்த பொண்ணு இவனை கழட்டி விடப் போகுது. இதுதான் நடக்கும்." என்று சிரிக்க,
அகிலனோ அவனது கன்னத்தை பதம் பார்த்திருந்தான்.
"இன்னொரு தடவை தப்பா பேசுன அவ்வளவு தான்.. நான் என்ன சொன்னாலும் கேட்குற பொண்ணு அவ. சும்மா சைட் அடிச்சுட்டு ஜாலியா இருந்தவன்தான், நான். ஆனால், எப்போ அவ என் லைஃப்ல வந்தாளோ அப்போவே முடிவு பண்ணிட்டேன். சி இஸ் மைன், மை லவ், மை எவ்ரிதிங்." என்றவன் கர்ஜிக்க அங்கிருந்த அனைவருமே அவனது கோபத்தைக் கண்டு அதிர்ந்தனர்.
அடுத்தநாள் மாலை ரூபினிக்காக பாடச்சாலையின் முன்பு காத்திருந்தான் அகிலன். ரூபினியும், பூவினியும் சேர்ந்துவர, அவளோட பேச இயலாமல் போனது அவனுக்கு.
இருந்தும், சற்று தள்ளியிருந்தவன் செய்கை செய்ய, பதிலுக்கு செய்கை செய்தவளோ, நாளை காலையில் கோவிலுக்கு வரச் சொல்லியிருந்தாள்.
பூவினியோ முன்னே சென்றவள், தன் பின்னே மெதுவாக வந்துக்கொண்டிருந்த ரூபினியயை திரும்பிப் பார்க்க, அவளோ எதுவும் தெரியாதது போல கையினை தலையில் கைவைத்தபடி எதையோ யோசிப்பது போல முகத்தினை வைத்துக்கொண்டாள்.
"என்னாச்சு ரூபிக்கு கிறுக்கு முத்திப் போச்சோ?" என்றவளைப் பார்த்து அசடு வழிய சிரித்தவளோ,
"இல்லை பூவி நம்ம மேத்ஸ் மிஸ் சொன்ன கணக்கு யோசித்துப் பார்த்துட்டே வந்தேன்." என்றாள் சமாளிப்பாக.
"நீ மேத்ஸ் பத்தி யோசிக்குற ஆளா...! நம்பிட்டேன்! உனக்கு அம்மாகிட்ட சொல்லி மந்திரிச்சு போட சொல்லனும். உன் போக்கே சரியில்லை." என்று முறைத்துக் கொண்டே நடந்தாள்.
அடுத்த நாள் சனிக்கிழமை காலை, விரைவாகவே கோவிலுக்கு வந்திருந்தாள் ரூபினி. அவள் வந்த ஐந்தே நிமிடத்தில் அவனும் வந்திருக்க, சுற்றியும் யாராவது பார்க்கிறார்களா என்று கண்களை சுழலவிட்டவாறே, அவனது அருகே ஓடிச் சென்றவள் திருநீறை அவனது நெற்றியில் இட்டாள்.
"ஏய் பட்டர்ஸ்காட்ச் இந்த தாவணியில ரொம்ப அழகா இருக்க." என்றவனது பார்வை அவளை ரசிக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அவனது பார்வை வீச்சை தாளாமல் தலைகவிழ்ந்துக் கொண்டாள் ரூபினி.
"இப்படி எல்லாம் வெட்கப்படாதடி, சத்தியமா கன்ட்ரோல் பண்ண முடியலை." என்றவன் விசமமாக பார்க்க, அவனது கைகளிலே அடித்தவள்,
"போங்க அகில். நீங்க ரொம்ப பேட். அப்புறம் உங்ககிட்ட முக்கியமான விசயம் சொல்ல வந்தேன். நீங்க பார்க்குற பார்வையில வந்த விசயத்தையே மறந்துட்டேன். போங்க." என்று செல்லமாய் சிணுங்கினாள்.
"அச்சோ சொல்லுங்க பட்டர் என்ன விசயம்?"
"அதுவந்து..." என்று அவள் தந்தை தாயிடம் கூறிய விசயத்தை ஒன்று விடாமல் கூறி முடித்திருந்தாள் அவள்.
"இப்போ சொல்லுங்க அகில். நான் தூரமா போயிட்டால் உங்களை பார்க்கவே முடியாதுல." என்று கண்கள் கலங்க அவனது தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டாள்.
ஏற்கனவே குழப்பத்தில் சூழ்ந்திருந்த அவன் மனமோ, பல்வேறு சிந்தனைகளை யோசிக்கத் தொடங்கியிருந்தது.
"பட்டர்ஸ்காட்ச் நான் என்ன சொன்னாலும் கேட்பியா?"
"கண்டிப்பா கேட்பேன். அப்பாக்கு அப்புறம் எனக்கு நீங்கதானே எல்லாம்." என்று அவனது தோளை இறுக பற்றிக் கொண்டு கூறுபவளது தலையை வருடியவனோ,
"ம்ம்ம். அப்போ வா கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம். அதுவும் இப்போவே...." என்றவனது பதிலில் அதிர்ந்தவள் நிமிர்ந்து அவனது முகத்தைக் காண, அவனது முகத்தில் தெரிந்த உறுதியைக் கண்டு சிலையென அசையாமல் பார்த்தாள் ரூபினி.
"இப்போவேவா. நீங்க விளையாடலையே அகில்."
"என்ன பார்த்தால், விளையாடுற மாதிரி தெரியுதா?" என்றான் அழுத்தமாக.
"இல்லை." என்றவள் புதிதாக பிறந்தப் பூனைப்போல் பார்த்தாள்.
"அப்போ என்ன? கல்யாணம் பண்ணிக்க சம்மதமா? சம்மதம் இல்லையா?"
"ம்ம்ம் சம்மதம்தான். ஆனால் வீட்டுல பிரச்சினை ஆகிடும்." என்றவள் உதட்டைப் பிதுக்க,
தன் தலையை கோதியவனோ, பெருமூச்சொன்றை விடுத்து, "அப்போ உனக்கு என்னவிட, உங்க வீடு தான முக்கியம்? அப்புறம் கேரளா போனதும் என்ன மறந்திடுவ... அப்படிதானே.... சரி போ... உங்க அப்பா சொல்றதையே கேளு." என்றவனது வார்த்தைகளில் தெரிந்தது எரிச்சலின் சாயல்.
"அகில்.." என்று கண்கள் கலங்கியவள் அவனது கைகளைப் பற்ற, உதறியவனோ நகர்ந்து செல்ல, அழுதுக்கொண்டே அவனிடம் சென்றாள் ரூபினி.
"அகில் கல்யாணம் பண்ணிப்போம்." என்றவள் ஏக்கமாக அவனைப் பார்க்க, அவனோ இன்ப அதிர்ச்சி அடைந்தவன், "நிஜமாவா" என்க, அவளோ ஆம் என தலையை ஆட்டினாள்.
அதன் பின் தன் நண்பன் பிரசாத்தை அழைத்தவன் விவரம் கூற, அவனோ அவன் சொன்னதை எல்லாம் வாங்கிக் கொண்டு கோவிலுக்கு வந்திருந்தான்.
அந்த கடவுளின் சன்னதியில் ரூபினியின் கழுத்தில் மாலையிட, அவளும் அவனுக்கு மாலையிட்டிருந்தாள்.
"என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க சம்மதம் தானே ரூபினி." என்று தாலியை கட்டும் முன்பு கேட்டவனை, பார்த்து முறைத்துக்கொண்டே,"அது எல்லாம் சம்மதம் சம்மதம்." என்று கூறியவளது இதழோரம் சிறு புன்னகை மிளிர்ந்தது.
அவனும் புன்னகைத்துக் கொண்டே, அவளது வெண்சங்கு கழுத்தில் தாலியினைக் கட்டியிருந்தான். பின் அவளது நெற்றியில் குங்குமம் இட, அந்த ஒவ்வொரு காட்சிகளையும் தன்னிடம் உள்ள கேமிராவினால் பதிவு செய்திருந்தான் பிரசாத்.
"வீட்டுக்கு போலாமா?" என்றவனை அதிர்ந்தவள் பார்க்க, அவளது அதிர்ச்சியை புரிந்துக் கொண்டவனோ, "உங்கவீட்டுக்கு இல்லை. என்னோட வீட்டுக்கு..." என்று சிரித்தான்.
கெஸ்ட் ஹவுஸிற்கு அழைத்து வந்தவனோ, "இப்போதைக்கு இங்கதான் இருக்கப் போறோம் பட்டர்ஸ்காட்ச். நான் எங்க அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டு உன்னை சென்னை கூப்பிட்டு போறேன் சரியா?" என்றவனது தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டாள் ரூபினி.
"அகில் பயமா இருக்கு. வீட்டில என்ன தேடுவாங்கல. நான் எதுவுமே சொல்லாமல் வந்திட்டேன். கஷ்டமா இருக்கு." என்பவளை தன் நெஞ்சோடு சேர்த்து அணைத்தவன் ஆறுதலாக தலையை நீவியபடி,
"ஒரு வாரம்தான் பேபி அப்புறம் நம்ம உங்க வீட்டுக்கு போய் உண்மையை சொல்லிடுவோம். உங்க அப்பா கோபத்துல அடிச்சாலும் நான் வாங்கிக்குறேன்." என்றவனை காதலோடு பார்த்தவளுக்கு அந்த கலக்கம் இருந்துக் கொண்டேதான் இருந்தது.
பதினெட்டு வயது கூட நிரம்பிடாதப் பெண்ணவளுக்கு அவன் மட்டுமே உலகமாக தெரிந்திருந்தான். அகிலனுக்கும் பக்குவமில்லா இருபத்தி இரண்டு வயது இளைஞன் என்பதால், எங்கு அவள் தன்னைவிட்டு போய்விடுவாளோ என்ற பயமும், அவனது நண்பன் பேசிய பேச்சும் தவறான முடிவினை எடுக்க வைத்திருக்க, திருமணம் என்னும் அடுத்த அடியினை எடுத்து வைத்திருந்தனர் இருவரும். அதன் பின்விளைவினை அன்று யோசித்திருந்தால் கூட பெரும் இழப்பினை தவிர்த்திருப்பார்களோ என்னவோ.
பின்னர் அவளுக்காக பார்த்து பார்த்து உணவினை செய்து வந்தவன் ஊட்டிவிட்டிருந்தான். இரவு மழை வேறு பெய்திட, வெளியே சென்றவள் நனையத் தொடங்கி இருந்தாள்.
"அகில் அத்தான். ஆலங்கட்டி மழை. வாங்க விளையாடலாம்." என்று மழையில் துள்ளிக் குதிப்பவளது உற்சாகம் அவனையும் தொற்றிக்கொண்டது.
அவளோடு சேர்ந்து மழையில் நனைய, அவளோ ஒவ்வொரு ஐஸ்கட்டிகளையும் கைகளில் பிடிப்பதற்காக துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
"போதும் பட்டர்ஸ்காட்ச் அப்புறம் காய்ச்சல் வந்திடும்.உள்ள வா." என்றவன் அவளை வீட்டிற்குள் அழைத்து வந்திருந்தான்.
"நல்லாருக்குல அகில். நான் பூவி யாழி எல்லாரும் ஜாலியா விளையாடுவோம் இந்த மழையில." என்றவள் ஆர்வமாக பேசினாலும் நிதர்சனத்தை உணர்ந்த நொடி அவளையும் மீறி கண்கள் கலங்கியது.
"ஏய் பட்டர் என்னடி இது. நான் இருக்கேன் உனக்கு. மொதல்ல துணி மாத்து போ." என்றவன் உள்ளே அனுப்ப,
"அகில் எங்கிட்டதான் வேற துணி இல்லையே." என்று உதட்டை பிதுக்கியபடி கூறினாள்.
"மறந்துட்டேன்டி. இரு." என்றவன் அவனது டீசர்ட்டையும், சார்ட்ஸையும் கொடுத்து அனுப்பினான்.
அதற்குள் இவனோ அவனது பனியனை கழற்றியிருந்தான். பூந்துவலைக் கொண்டு தன் தலையை துவட்டியபடி திரும்ப, அவளோ அவனது தொலதொல உடையில் பாவமாக முகத்தை வைத்தபடி வந்து நின்றாள்.
"கொஞ்சம் காமெடியாதான் இருக்க பட்டர்ஸ்காட்ச்." என்றவன் கூறியநொடி அவனருகே வந்தவள் சரமாரியாக அவனை அடிக்க,
"உன் கை தான் வலிக்கும் பேபி. மொதல்ல தலை துவட்டலாம் வா." என்று கூறிக்கொண்டே அவளை கட்டிலில் அமர்த்தியவன், ஈரத்தலையினை துவட்டிவிட்டான்.
அவளோ அமர்ந்துக்கொண்டே அவனது வயிற்றை கிள்ள, கூச்சத்தில் நெளிந்தவனோ, "ரூபி சும்மா இருடி." என்றான் சிணுங்களாக.
"அச்சோ இது தான் அத்தான் உங்க வீக்னஸா." என்றவள் மீண்டும் மீண்டும் கிள்ளியதில் நெளிந்தவன் அவள் மீதே சரிந்திருந்தான்.
இருவரது நெருக்கமும் அவனது உணர்வினை இழக்கச் செய்திட, அவளது இதழ்கள் நோக்கி நெறுங்கினான் அவன். அவளுக்கோ அவனது நெருக்கம் ஒரு வித கலக்கத்தைக் கொடுக்க,
வார்த்தைகளோ எழ மறந்திருந்தது.
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளது இதழ்களை நெருங்கிய நொடி, அவளோ தன் கண்களை மூடியிருக்க, பின் என்ன நினைத்தானோ, அவளை விட்டு விலகியவன் எழுந்து சென்றான்.
"என்னாச்சு அகில்." என்றவள் புரியாமல் கேட்க,
"இல்லை ரூபி நான் ரொம்பதப்பு பண்றேன்டி. நீ தூங்கு. நான் வெளிய தூங்குறேன்." என்றவனது கரத்தினை பற்றினாள்.
"எனக்கு பயமா இருக்கும் அகில். இங்கயே இருங்க."
"நான் இங்க இருந்தா உனக்கு பாதுகாப்பு இல்லடி. புருஞ்சுக்கோ."
"அதான் நமக்கு கல்யாணம் ஆகிடுச்சே. நீங்க என்னோடவே இருங்க."
"சொன்னா நீ கேட்க மாட்ட. அப்புறம் விபரீதம் நடந்தால் நான் பொறுப்பில்ல பார்த்துக்கோ."
"என்ன விபரீதம் நடக்கும். அப்படியே நடந்தால் அப்புறம் பார்த்துக்கலாம்." என்றவள் எழுந்து வந்து அவனது கால்மீது நிற்க, கைகளைக் கொண்டு அவனது கழுத்தில் மாலையாக போட்டுக்கொண்டாள்.
"ஐ லவ் யூ அத்தான். நான் உங்களோட விளையாடுனாலும் நீங்கதான் கன்ட்ரோலாக இருக்கனும்."
"படுத்துறடி என்னை. இப்படிலாம் பக்கத்துல வராத. அப்புறம் என்னை கன்ட்ரோல் பண்ண முடியாது." என்றவன் கூறி முடிக்கும் முன் இடி முழங்கியிருக்க, இடிசத்தத்தில் அவனை இறுக பற்றிக்கொண்டாள் ரூபினி. அவளது அணைப்பில் அவனது ஹார்மோன்கள் முழுவதும் செயலிழக்கச் செய்ததில் அங்கு மோகம் குடிக்கொள்ளத் தொடங்கியிருந்தது.
மெல்லமாக தன் கண்கள் திறந்தவளோ இமை மூடாமல் அவனைப் பார்க்க,
தன் கால் மீது நின்றவளது மெல்லிடையை தன் இரு கரம் கொண்டு இழுத்து பிடித்தவன், மொத்தமுமாய் அவளது விழியில் விழுந்திருக்க, பாவையவளோ அவனது நெருக்கம் தந்த மயக்கத்தில் அவனது வெற்று மார்பின் மீதே தலையைப் புதைத்துக் கொண்டாள்.
மலரவளது மெல்லிய உடலை பூப்போல் தன் கைகளில் மென்மையாக ஏந்தியவனோ, காதலோடு அவளை பார்த்தான்.
அந்த பார்வையை தாளாமல் விழிகளை மூடியவள் தனது தலையை பக்கவாட்டில் சாய்க்க, அவளது கன்னத்தினை முத்தத்தால் ஆக்கிரமித்ததில், மொத்தமுமாய் தன்னிலை இழந்தவளது விரல்நகங்கள் அவனது வெற்று முதுகில் கோலமிடத் தொடங்கியது.
தென்றலுக்கு போட்டியாக அவனது மூச்சுக்காற்று இவளை விடாமல் தீண்ட,
மழைத்துளிகளுக்கு சவால் விடுவது போன்று வியர்வை துளிகள் இருவரின் மீதும் துளிர்க்க, என்ன செய்கிறோம் என்று தெரியாமலே பிழையாகவும், பின் திருத்திக்கொண்டும் தங்களுக்குள் தங்களை தொலைத்துக் கொண்டனர் இருவரும்.
அன்றைய நினைவில் மூழ்கியவனது கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வந்தவண்ணமே இருந்தது.
"எவ்வளவு பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேன்டி. என் அவசர புத்தியால, பக்குவமில்லா என் வயசுக் கோளாறுனால ச்சே." என்று தன்னையும் நொந்துக் கொள்ள தவறவில்லை அவன்.
********
இங்கு பூவினியோ தன்னவனின் நெஞ்சில் சாய்ந்தபடி இருந்ததை உணர்ந்தநொடி, அவனிடமிருந்து விலகினாள் பட்டென்று.
அப்பா நியாபகம் வந்தது என்று அவனது நெஞ்சில் தன் பாரத்தை அழுகையாக காட்டியிருந்ததை எண்ணி தன்னைத்தானே நொந்துக் கொண்டாள்.
'அய்யோ பூவி உணர்ச்சிவசப்பட்டு என்ன பண்ணிருக்க?' என்றுதன்னைத்தானே கடிந்தவள், "நீங்க என்ன பண்றீங்க..நான் என்ன சொன்னேன், என்ன பேசுனேன், என்ன பண்ணேன் எல்லாத்தையுமே மறந்துடுங்க." என்று கூறிக்கொண்டே அவனது முகம் பார்க்காமல் தலைக் குனிந்தவாறு சென்றவளது கண்களில் தென்பட்டது அந்தமான் செல்வதற்கான பயணச்சீட்டு.
அவனது பட்டர்ஸ்காட்ச்சின் புகைப்படத்தில் இதழ் அழுந்த முத்தமிட்டவனுக்கு, அவளது கழுத்தில் தாலிக்கட்டிய நினைவு கண் முன் வந்தோடியது.
"வரவர உன் போக்கே சரியில்லை ரூபி. இப்போ எல்லாம் உன் கவனம் எங்க இருக்கு?" என்றாள் பூவினி சற்று காட்டமாகவே.
"அப்படி எல்லாம் ஒன்னு இல்லை. நீ பேசாமல் போடி."
"ரூபி. எதாவது மறைக்குறியா? அன்னைக்கு என்னடானா ஸ்கூல் கல்சுரல்ஸ்க்கு பிளாக் சாரி கட்டிருந்த? யாரு எடுத்து தந்தாங்கனு கேட்டால், சுமதியோடதுனு பொய் சொல்ற. முன்ன மாதிரி எல்லாம் என்னோட சரியா பேசுறதே இல்லை. என்ன தான் ஆச்சு உனக்கு."
"நான் நல்லா தான் இருக்கேன். நீயும்தான் கபடி, கபடினு சுத்துற நான் எதாவது சொன்னேனா. பேசாம இருடி." என்றாள் சலிப்பாக.
"நான் அப்பாகிட்ட சொல்ல போறேன் ரூபி. கெமிஸ்ட்ரியில ஃபெயில் வேற ஆகியிருக்க. சம்திங் இஸ் ராங்."
"படுத்தாத பூவினி. ச்சே இன்னும் எல்.கே.ஜி குழந்தை மாதிரி சொல்லித் தரேன், மாட்டித்தரேனு." என்று சலித்துக் கொண்டவள், பாட்டுக் கிளாசிற்கு செல்வதாகக் கூறி அகிலனைக் காண வந்திருந்தாள்.
"அத்தான்.. அத்தான்..." என்று அவளின் செல்லக் குரலில் அழைக்க,
"சொல்லு மை டியர் பட்டர்ஸ்காட்ச். அது என்ன அடிக்கடி அத்தான் சொல்ற?" என்று மகிழுந்தை ஓட்டிக் கொண்டே கேட்பவனைக் காதலோடு பார்த்தவள்,
"எங்க அம்மா நாங்க யாரும் இல்லாதப்போ, அப்பாவை அத்தானு கூப்பிடுவாங்க. நான் கேட்ருக்கேன். அதுனால நானும் என் வருங்கால கணவரை அத்தானு சொல்றேன்." என்று புன்னகைத்தவளைக் கண்ணாடி வழியாக கண்டு ரசித்தான்.
"அத்தான்.... நம்ம பேசாமல் கல்யாணம் பண்ணிப்போமா?"
"ஏன். இப்போ என்ன அவசரம்?"
"ப்ச்... நேத்து நீங்க தானே சொன்னீங்க கல்யாணம் பண்ணிப்போமானு.. போங்க அகில்... என் இரட்டை பிறவி அந்த இரட்டைவால் குருவி இருக்காளே அவளுக்கு லேசா டவுட் வந்திடுச்சு.எனக்கு பயமா இருக்கு."
"ஹாஹா உன் சிஸ்டர் பார்த்து பயப்படுறியா? பார்த்துக்கலாம் விடு." என்றவன், அவளது வீட்டின் தெருமுனையில் காரினை நிறுத்தியிருக்க, அங்கு விளையாடிக் கொண்டிருந்த யாழியோ ரூபியினையைப் பார்த்துவிட்டாள்.
"ரூபிக்கா. இது யார் காரு?" என்று துள்ளிக்கொண்டே வந்தவள் கேட்க, ஒரு நிமிடம் திகைத்தவள், பின்னர் அவளிடம் நம்பும்படியான பொய்யினை உரைத்தவள் சமாளித்தபடி, உடன் அழைத்துச் சென்றாள்.
அன்று இரவு தன் மகள்களுக்காக இனிப்புகளை வாங்கி வந்திருந்தார் சரவணன்.
"யாழிக்கு பிடிச்ச ஜாமுன், பூவிக்கு பிடிச்ச பால்கோவா, அப்புறம் நம்ம ரூபிக்கு பிடிச்ச ரசமலாய்." என்று மூவருக்கும் பிடித்ததை அவரவர் கைகளில் கொடுக்க, மூவருமே மகிழ்ச்சியோடு உண்டனர்.
தனலட்சுமியிடம் வந்த சரவணனோ, "லட்சுமி, எனக்கு ஆபிஸ்ல பிரோமோஷன் கிடைச்சிருக்கு. நம்ம கேரளா போகப் போறோம். இந்த வருசம் பிள்ளைங்க படிப்பு மட்டும் முடியட்டும். அப்புறம் கிளம்பிட வேண்டியது தான்."
"மொழி தெரியாத ஊருக்காங்க...? எப்படி சமாளிப்பேன்."
"மலையாளம் அவ்வளவு கஷ்டமா இருக்காது. கத்துக்கலாம் விடு. ரூபி, பூவினியை அங்க காலேஜ்ல சேர்த்துடலாம். யாழியை ஆங்கில வழி கல்வி தான சேர்க்க போறோம். அதுனால பிரச்சினை இருக்காது."
"சரிங்க. இதை பசங்ககிட்ட ஏன் சொல்லலை நீங்க?சொல்லியிருந்தால், ரொம்ப சந்தோசப்படுவாங்க."
" இப்போவே சொன்னால் சந்தோசத்துல படிக்குறதுல கோட்டை விட்ருவாங்க. எக்சாம் முடியட்டும் சொல்லிக்கலாம். லட்சுமி அங்க இன்னும் பத்தாயிரம் சம்பளம் அதிகம் வருதுடா. அது எல்லாம் நம்ம பொண்ணுங்க கல்யாணத்துக்காக இப்போ இருந்தே சேர்த்து வைக்கனும்." என்றார் புன்னகைத்தபடி.
"கண்டிப்பா அத்தான்." என்று தன் கணவரது தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டார் தனலட்சுமி.
தண்ணீர் குடிப்பதற்காக அவ்விடம் வந்த ரூபினி அனைத்தையும் கேட்டுவிட, அகிலனை பிரிந்துவிடுவோமோ என்ற பயமே அவளுக்கு அதிகரித்தது.
இங்கு தனது நண்பர்களிடம் அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்தான் அகிலன்.
"ஆமா இந்த விகாஷ் ஏன்டா? தாடியோட சுத்துறான்."
"அது ஒன்னு இல்லைடா அகில். அவன் லவ் பண்ணிட்டு இருந்தான்ல சாலினி. அவ டாட்டா சொல்லிட்டு, அவங்க அப்பா பார்த்த பையனை கட்டிகிட்டு போய்ட்டா."
"ஓ... இது என்னாட நான்சென்ஸா இருக்கு. அவ போய்ட்டா இவன் தேவதாசா மாறிடனுமா என்ன? சுத்த பைத்தியகாரத்தனம்."
" அதுதான் மச்சி நாங்களும் சொல்றோம். யார நம்புறோமோ இல்லையோ இந்த பொண்ணுங்களை நம்பவே கூடாதுடா."
"எல்லா பொண்ணுங்களும் அப்படி இல்லை."
"முற்றும் அறிந்தவர் சொல்லிட்டாங்க. டேய் அகில் டைம்பாஸ்க்கு லவ் பண்ற உனக்கு எப்படிடா பொண்ணுங்களை பத்தி தெரியும்?" என்றவனின் பதிலில் கோபமுற்றவனோ அவனது சட்டையை பிடித்திருந்தான்.
"வாயைமூடு. தேவையில்லாமல் பேசுன அடிச்சு பல்லைக் கழட்டிடுவேன்." என்றவன் கோபத்தில் கர்ஜிக்க, அவனது மற்ற நண்பர்களோ அவனை அவனிடமிருந்து பிரித்து தள்ளினர்.
"அவன் குடி போதையில பேசுறான்னா? நீயும் என்னடா கோபப்படுற" என்று இன்னொரு நண்பன் சமாதானம் செய்ய,
"நான் உண்மையை தானே சொல்றேன். நீ வேனா பாருடா பிரசாந்த் ஒன்னு இவன் கழட்டி விடப்போறான். இல்லை அந்த பொண்ணு இவனை கழட்டி விடப் போகுது. இதுதான் நடக்கும்." என்று சிரிக்க,
அகிலனோ அவனது கன்னத்தை பதம் பார்த்திருந்தான்.
"இன்னொரு தடவை தப்பா பேசுன அவ்வளவு தான்.. நான் என்ன சொன்னாலும் கேட்குற பொண்ணு அவ. சும்மா சைட் அடிச்சுட்டு ஜாலியா இருந்தவன்தான், நான். ஆனால், எப்போ அவ என் லைஃப்ல வந்தாளோ அப்போவே முடிவு பண்ணிட்டேன். சி இஸ் மைன், மை லவ், மை எவ்ரிதிங்." என்றவன் கர்ஜிக்க அங்கிருந்த அனைவருமே அவனது கோபத்தைக் கண்டு அதிர்ந்தனர்.
அடுத்தநாள் மாலை ரூபினிக்காக பாடச்சாலையின் முன்பு காத்திருந்தான் அகிலன். ரூபினியும், பூவினியும் சேர்ந்துவர, அவளோட பேச இயலாமல் போனது அவனுக்கு.
இருந்தும், சற்று தள்ளியிருந்தவன் செய்கை செய்ய, பதிலுக்கு செய்கை செய்தவளோ, நாளை காலையில் கோவிலுக்கு வரச் சொல்லியிருந்தாள்.
பூவினியோ முன்னே சென்றவள், தன் பின்னே மெதுவாக வந்துக்கொண்டிருந்த ரூபினியயை திரும்பிப் பார்க்க, அவளோ எதுவும் தெரியாதது போல கையினை தலையில் கைவைத்தபடி எதையோ யோசிப்பது போல முகத்தினை வைத்துக்கொண்டாள்.
"என்னாச்சு ரூபிக்கு கிறுக்கு முத்திப் போச்சோ?" என்றவளைப் பார்த்து அசடு வழிய சிரித்தவளோ,
"இல்லை பூவி நம்ம மேத்ஸ் மிஸ் சொன்ன கணக்கு யோசித்துப் பார்த்துட்டே வந்தேன்." என்றாள் சமாளிப்பாக.
"நீ மேத்ஸ் பத்தி யோசிக்குற ஆளா...! நம்பிட்டேன்! உனக்கு அம்மாகிட்ட சொல்லி மந்திரிச்சு போட சொல்லனும். உன் போக்கே சரியில்லை." என்று முறைத்துக் கொண்டே நடந்தாள்.
அடுத்த நாள் சனிக்கிழமை காலை, விரைவாகவே கோவிலுக்கு வந்திருந்தாள் ரூபினி. அவள் வந்த ஐந்தே நிமிடத்தில் அவனும் வந்திருக்க, சுற்றியும் யாராவது பார்க்கிறார்களா என்று கண்களை சுழலவிட்டவாறே, அவனது அருகே ஓடிச் சென்றவள் திருநீறை அவனது நெற்றியில் இட்டாள்.
"ஏய் பட்டர்ஸ்காட்ச் இந்த தாவணியில ரொம்ப அழகா இருக்க." என்றவனது பார்வை அவளை ரசிக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அவனது பார்வை வீச்சை தாளாமல் தலைகவிழ்ந்துக் கொண்டாள் ரூபினி.
"இப்படி எல்லாம் வெட்கப்படாதடி, சத்தியமா கன்ட்ரோல் பண்ண முடியலை." என்றவன் விசமமாக பார்க்க, அவனது கைகளிலே அடித்தவள்,
"போங்க அகில். நீங்க ரொம்ப பேட். அப்புறம் உங்ககிட்ட முக்கியமான விசயம் சொல்ல வந்தேன். நீங்க பார்க்குற பார்வையில வந்த விசயத்தையே மறந்துட்டேன். போங்க." என்று செல்லமாய் சிணுங்கினாள்.
"அச்சோ சொல்லுங்க பட்டர் என்ன விசயம்?"
"அதுவந்து..." என்று அவள் தந்தை தாயிடம் கூறிய விசயத்தை ஒன்று விடாமல் கூறி முடித்திருந்தாள் அவள்.
"இப்போ சொல்லுங்க அகில். நான் தூரமா போயிட்டால் உங்களை பார்க்கவே முடியாதுல." என்று கண்கள் கலங்க அவனது தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டாள்.
ஏற்கனவே குழப்பத்தில் சூழ்ந்திருந்த அவன் மனமோ, பல்வேறு சிந்தனைகளை யோசிக்கத் தொடங்கியிருந்தது.
"பட்டர்ஸ்காட்ச் நான் என்ன சொன்னாலும் கேட்பியா?"
"கண்டிப்பா கேட்பேன். அப்பாக்கு அப்புறம் எனக்கு நீங்கதானே எல்லாம்." என்று அவனது தோளை இறுக பற்றிக் கொண்டு கூறுபவளது தலையை வருடியவனோ,
"ம்ம்ம். அப்போ வா கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம். அதுவும் இப்போவே...." என்றவனது பதிலில் அதிர்ந்தவள் நிமிர்ந்து அவனது முகத்தைக் காண, அவனது முகத்தில் தெரிந்த உறுதியைக் கண்டு சிலையென அசையாமல் பார்த்தாள் ரூபினி.
"இப்போவேவா. நீங்க விளையாடலையே அகில்."
"என்ன பார்த்தால், விளையாடுற மாதிரி தெரியுதா?" என்றான் அழுத்தமாக.
"இல்லை." என்றவள் புதிதாக பிறந்தப் பூனைப்போல் பார்த்தாள்.
"அப்போ என்ன? கல்யாணம் பண்ணிக்க சம்மதமா? சம்மதம் இல்லையா?"
"ம்ம்ம் சம்மதம்தான். ஆனால் வீட்டுல பிரச்சினை ஆகிடும்." என்றவள் உதட்டைப் பிதுக்க,
தன் தலையை கோதியவனோ, பெருமூச்சொன்றை விடுத்து, "அப்போ உனக்கு என்னவிட, உங்க வீடு தான முக்கியம்? அப்புறம் கேரளா போனதும் என்ன மறந்திடுவ... அப்படிதானே.... சரி போ... உங்க அப்பா சொல்றதையே கேளு." என்றவனது வார்த்தைகளில் தெரிந்தது எரிச்சலின் சாயல்.
"அகில்.." என்று கண்கள் கலங்கியவள் அவனது கைகளைப் பற்ற, உதறியவனோ நகர்ந்து செல்ல, அழுதுக்கொண்டே அவனிடம் சென்றாள் ரூபினி.
"அகில் கல்யாணம் பண்ணிப்போம்." என்றவள் ஏக்கமாக அவனைப் பார்க்க, அவனோ இன்ப அதிர்ச்சி அடைந்தவன், "நிஜமாவா" என்க, அவளோ ஆம் என தலையை ஆட்டினாள்.
அதன் பின் தன் நண்பன் பிரசாத்தை அழைத்தவன் விவரம் கூற, அவனோ அவன் சொன்னதை எல்லாம் வாங்கிக் கொண்டு கோவிலுக்கு வந்திருந்தான்.
அந்த கடவுளின் சன்னதியில் ரூபினியின் கழுத்தில் மாலையிட, அவளும் அவனுக்கு மாலையிட்டிருந்தாள்.
"என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க சம்மதம் தானே ரூபினி." என்று தாலியை கட்டும் முன்பு கேட்டவனை, பார்த்து முறைத்துக்கொண்டே,"அது எல்லாம் சம்மதம் சம்மதம்." என்று கூறியவளது இதழோரம் சிறு புன்னகை மிளிர்ந்தது.
அவனும் புன்னகைத்துக் கொண்டே, அவளது வெண்சங்கு கழுத்தில் தாலியினைக் கட்டியிருந்தான். பின் அவளது நெற்றியில் குங்குமம் இட, அந்த ஒவ்வொரு காட்சிகளையும் தன்னிடம் உள்ள கேமிராவினால் பதிவு செய்திருந்தான் பிரசாத்.
"வீட்டுக்கு போலாமா?" என்றவனை அதிர்ந்தவள் பார்க்க, அவளது அதிர்ச்சியை புரிந்துக் கொண்டவனோ, "உங்கவீட்டுக்கு இல்லை. என்னோட வீட்டுக்கு..." என்று சிரித்தான்.
கெஸ்ட் ஹவுஸிற்கு அழைத்து வந்தவனோ, "இப்போதைக்கு இங்கதான் இருக்கப் போறோம் பட்டர்ஸ்காட்ச். நான் எங்க அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டு உன்னை சென்னை கூப்பிட்டு போறேன் சரியா?" என்றவனது தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டாள் ரூபினி.
"அகில் பயமா இருக்கு. வீட்டில என்ன தேடுவாங்கல. நான் எதுவுமே சொல்லாமல் வந்திட்டேன். கஷ்டமா இருக்கு." என்பவளை தன் நெஞ்சோடு சேர்த்து அணைத்தவன் ஆறுதலாக தலையை நீவியபடி,
"ஒரு வாரம்தான் பேபி அப்புறம் நம்ம உங்க வீட்டுக்கு போய் உண்மையை சொல்லிடுவோம். உங்க அப்பா கோபத்துல அடிச்சாலும் நான் வாங்கிக்குறேன்." என்றவனை காதலோடு பார்த்தவளுக்கு அந்த கலக்கம் இருந்துக் கொண்டேதான் இருந்தது.
பதினெட்டு வயது கூட நிரம்பிடாதப் பெண்ணவளுக்கு அவன் மட்டுமே உலகமாக தெரிந்திருந்தான். அகிலனுக்கும் பக்குவமில்லா இருபத்தி இரண்டு வயது இளைஞன் என்பதால், எங்கு அவள் தன்னைவிட்டு போய்விடுவாளோ என்ற பயமும், அவனது நண்பன் பேசிய பேச்சும் தவறான முடிவினை எடுக்க வைத்திருக்க, திருமணம் என்னும் அடுத்த அடியினை எடுத்து வைத்திருந்தனர் இருவரும். அதன் பின்விளைவினை அன்று யோசித்திருந்தால் கூட பெரும் இழப்பினை தவிர்த்திருப்பார்களோ என்னவோ.
பின்னர் அவளுக்காக பார்த்து பார்த்து உணவினை செய்து வந்தவன் ஊட்டிவிட்டிருந்தான். இரவு மழை வேறு பெய்திட, வெளியே சென்றவள் நனையத் தொடங்கி இருந்தாள்.
"அகில் அத்தான். ஆலங்கட்டி மழை. வாங்க விளையாடலாம்." என்று மழையில் துள்ளிக் குதிப்பவளது உற்சாகம் அவனையும் தொற்றிக்கொண்டது.
அவளோடு சேர்ந்து மழையில் நனைய, அவளோ ஒவ்வொரு ஐஸ்கட்டிகளையும் கைகளில் பிடிப்பதற்காக துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
"போதும் பட்டர்ஸ்காட்ச் அப்புறம் காய்ச்சல் வந்திடும்.உள்ள வா." என்றவன் அவளை வீட்டிற்குள் அழைத்து வந்திருந்தான்.
"நல்லாருக்குல அகில். நான் பூவி யாழி எல்லாரும் ஜாலியா விளையாடுவோம் இந்த மழையில." என்றவள் ஆர்வமாக பேசினாலும் நிதர்சனத்தை உணர்ந்த நொடி அவளையும் மீறி கண்கள் கலங்கியது.
"ஏய் பட்டர் என்னடி இது. நான் இருக்கேன் உனக்கு. மொதல்ல துணி மாத்து போ." என்றவன் உள்ளே அனுப்ப,
"அகில் எங்கிட்டதான் வேற துணி இல்லையே." என்று உதட்டை பிதுக்கியபடி கூறினாள்.
"மறந்துட்டேன்டி. இரு." என்றவன் அவனது டீசர்ட்டையும், சார்ட்ஸையும் கொடுத்து அனுப்பினான்.
அதற்குள் இவனோ அவனது பனியனை கழற்றியிருந்தான். பூந்துவலைக் கொண்டு தன் தலையை துவட்டியபடி திரும்ப, அவளோ அவனது தொலதொல உடையில் பாவமாக முகத்தை வைத்தபடி வந்து நின்றாள்.
"கொஞ்சம் காமெடியாதான் இருக்க பட்டர்ஸ்காட்ச்." என்றவன் கூறியநொடி அவனருகே வந்தவள் சரமாரியாக அவனை அடிக்க,
"உன் கை தான் வலிக்கும் பேபி. மொதல்ல தலை துவட்டலாம் வா." என்று கூறிக்கொண்டே அவளை கட்டிலில் அமர்த்தியவன், ஈரத்தலையினை துவட்டிவிட்டான்.
அவளோ அமர்ந்துக்கொண்டே அவனது வயிற்றை கிள்ள, கூச்சத்தில் நெளிந்தவனோ, "ரூபி சும்மா இருடி." என்றான் சிணுங்களாக.
"அச்சோ இது தான் அத்தான் உங்க வீக்னஸா." என்றவள் மீண்டும் மீண்டும் கிள்ளியதில் நெளிந்தவன் அவள் மீதே சரிந்திருந்தான்.
இருவரது நெருக்கமும் அவனது உணர்வினை இழக்கச் செய்திட, அவளது இதழ்கள் நோக்கி நெறுங்கினான் அவன். அவளுக்கோ அவனது நெருக்கம் ஒரு வித கலக்கத்தைக் கொடுக்க,
வார்த்தைகளோ எழ மறந்திருந்தது.
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளது இதழ்களை நெருங்கிய நொடி, அவளோ தன் கண்களை மூடியிருக்க, பின் என்ன நினைத்தானோ, அவளை விட்டு விலகியவன் எழுந்து சென்றான்.
"என்னாச்சு அகில்." என்றவள் புரியாமல் கேட்க,
"இல்லை ரூபி நான் ரொம்பதப்பு பண்றேன்டி. நீ தூங்கு. நான் வெளிய தூங்குறேன்." என்றவனது கரத்தினை பற்றினாள்.
"எனக்கு பயமா இருக்கும் அகில். இங்கயே இருங்க."
"நான் இங்க இருந்தா உனக்கு பாதுகாப்பு இல்லடி. புருஞ்சுக்கோ."
"அதான் நமக்கு கல்யாணம் ஆகிடுச்சே. நீங்க என்னோடவே இருங்க."
"சொன்னா நீ கேட்க மாட்ட. அப்புறம் விபரீதம் நடந்தால் நான் பொறுப்பில்ல பார்த்துக்கோ."
"என்ன விபரீதம் நடக்கும். அப்படியே நடந்தால் அப்புறம் பார்த்துக்கலாம்." என்றவள் எழுந்து வந்து அவனது கால்மீது நிற்க, கைகளைக் கொண்டு அவனது கழுத்தில் மாலையாக போட்டுக்கொண்டாள்.
"ஐ லவ் யூ அத்தான். நான் உங்களோட விளையாடுனாலும் நீங்கதான் கன்ட்ரோலாக இருக்கனும்."
"படுத்துறடி என்னை. இப்படிலாம் பக்கத்துல வராத. அப்புறம் என்னை கன்ட்ரோல் பண்ண முடியாது." என்றவன் கூறி முடிக்கும் முன் இடி முழங்கியிருக்க, இடிசத்தத்தில் அவனை இறுக பற்றிக்கொண்டாள் ரூபினி. அவளது அணைப்பில் அவனது ஹார்மோன்கள் முழுவதும் செயலிழக்கச் செய்ததில் அங்கு மோகம் குடிக்கொள்ளத் தொடங்கியிருந்தது.
மெல்லமாக தன் கண்கள் திறந்தவளோ இமை மூடாமல் அவனைப் பார்க்க,
தன் கால் மீது நின்றவளது மெல்லிடையை தன் இரு கரம் கொண்டு இழுத்து பிடித்தவன், மொத்தமுமாய் அவளது விழியில் விழுந்திருக்க, பாவையவளோ அவனது நெருக்கம் தந்த மயக்கத்தில் அவனது வெற்று மார்பின் மீதே தலையைப் புதைத்துக் கொண்டாள்.
மலரவளது மெல்லிய உடலை பூப்போல் தன் கைகளில் மென்மையாக ஏந்தியவனோ, காதலோடு அவளை பார்த்தான்.
அந்த பார்வையை தாளாமல் விழிகளை மூடியவள் தனது தலையை பக்கவாட்டில் சாய்க்க, அவளது கன்னத்தினை முத்தத்தால் ஆக்கிரமித்ததில், மொத்தமுமாய் தன்னிலை இழந்தவளது விரல்நகங்கள் அவனது வெற்று முதுகில் கோலமிடத் தொடங்கியது.
தென்றலுக்கு போட்டியாக அவனது மூச்சுக்காற்று இவளை விடாமல் தீண்ட,
மழைத்துளிகளுக்கு சவால் விடுவது போன்று வியர்வை துளிகள் இருவரின் மீதும் துளிர்க்க, என்ன செய்கிறோம் என்று தெரியாமலே பிழையாகவும், பின் திருத்திக்கொண்டும் தங்களுக்குள் தங்களை தொலைத்துக் கொண்டனர் இருவரும்.
அன்றைய நினைவில் மூழ்கியவனது கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வந்தவண்ணமே இருந்தது.
"எவ்வளவு பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேன்டி. என் அவசர புத்தியால, பக்குவமில்லா என் வயசுக் கோளாறுனால ச்சே." என்று தன்னையும் நொந்துக் கொள்ள தவறவில்லை அவன்.
********
இங்கு பூவினியோ தன்னவனின் நெஞ்சில் சாய்ந்தபடி இருந்ததை உணர்ந்தநொடி, அவனிடமிருந்து விலகினாள் பட்டென்று.
அப்பா நியாபகம் வந்தது என்று அவனது நெஞ்சில் தன் பாரத்தை அழுகையாக காட்டியிருந்ததை எண்ணி தன்னைத்தானே நொந்துக் கொண்டாள்.
'அய்யோ பூவி உணர்ச்சிவசப்பட்டு என்ன பண்ணிருக்க?' என்றுதன்னைத்தானே கடிந்தவள், "நீங்க என்ன பண்றீங்க..நான் என்ன சொன்னேன், என்ன பேசுனேன், என்ன பண்ணேன் எல்லாத்தையுமே மறந்துடுங்க." என்று கூறிக்கொண்டே அவனது முகம் பார்க்காமல் தலைக் குனிந்தவாறு சென்றவளது கண்களில் தென்பட்டது அந்தமான் செல்வதற்கான பயணச்சீட்டு.