அத்தியாயம் 3 (அ)
"திலகன் நடந்ததை எல்லாம் சரியான விதத்தில யோசிச்சா மான்சிய மும்பைல வச்சு கடத்தினதும், அவள் தப்பிச்சு வந்ததும் வேற வேற ஆளா தான் இருக்கணும். விசாரணையில கிடைச்ச விபரம் எல்லாம் முதலில் அவளை கடத்தினவங்க பக்கம் மட்டும் நம்மள திசை திருப்புற மாதிரி இருக்கு. குறிப்பா மான்சிக்கு உதவி செய்தவர் பத்தி எந்த தகவலும் கிடைக்கல. எதுக்கும் நீ மான்சிகிட்ட அவரை பத்தி கேளு." என்று கூறி விட்டுச் சென்றார் திலகனின் ஏசிபி நண்பன் சரவணன்.
உறங்கும் மகளின் அறையை திலகன் எட்டி பார்க்க, அவள் அருகில் அமர்ந்திருந்த வெண்பா கணவனை பார்த்ததும் வெளியே வந்தார்.
"சரவணன் அண்ணா என்ன சொன்னாங்க?" என்று வெண்பா கேட்க, நண்பன் கூறி விட்டுச் சென்றதை மனைவியிடம் தெரிவித்தார்.
"எனக்கும் அந்த சந்தேகம் இருக்கு. ஆனாலும் நாம ரொம்ப இதுல இறங்கி விசாரணை செய்ய ஆரம்பிச்சா நம்ம பொண்ண பத்தியும் சொல்ல வேண்டியது வரும்." என்று கவலை கொள்ள,
"பாத்துக்கலாம் விடு. அப்புறம் அம்மா போன் பண்ணிருந்தாங்க." என்று கூறவும் வெண்பா வேகமாக எழுந்துக் கொண்டார்.
தன் மாமியார் கணவனிடம் என்ன பேசியிருக்க கூடும் என்று அனுமானிக்க முடிந்தது. நிச்சயம் மனதை கஷ்டம் கொள்ள வைக்கும் வகையில் தான் அவர் அழைப்பு இருக்கும் என்பதால் அதை கேட்டு மனதை புண்படுத்திக் கொள்ள விரும்பவில்லை.
மனைவியில் பிடித்தமின்மையை முகத்தில் பார்த்த திலகனும் தாயை பற்றிய பேச்சை அத்துடன் நிறுத்திக் கொண்டார். எப்போது தான் அன்னை தங்களை புரிந்துக் கொள்வாரோ என்று பெருமூச்சு விட மட்டுமே அவரால் முடிந்தது.
இருபது வருடங்கள் கழிந்த பின்னும் காரணமின்றி மகள் மீதும் மனைவி மீதும் வன்மத்தை கக்குபவரை என்னவென்று சொல்ல.
அறைக்கு வந்த வெண்பாவிற்கு மாமியாரை பற்றிய பேச்சு ஆரம்பித்ததும் மகள் தனது மணி வயிற்றில் உருவான நாள் தொடங்கி அனைத்தும் நினைவு வந்தது.
தாய்மை வரமாக இருந்தாலும் அந்த பயணத்தின் பாதை சில சாபங்களை தரவும் மறப்பதில்லை. அது வெண்பா விசயத்திலும் உண்மையாகியது.
"திலகா உன் பொண்டாட்டிய அக்கா ரெண்டு பேருக்கும் போன போட்டு மாசமா இருக்கிறத சொல்ல சொல்லு." என்று மாமியார் கூற, அதையே அன்று திலகனும் வழி மொழிந்தார்.
'நான் சொன்னா தான் அது அவங்க பொண்ணுங்க காதுல விழுமோ. ஒரு நாளுக்கு பத்து தடவை மகளுக்கு பேசுற நீங்களே சொல்ல வேண்டியது தானே.' என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டாலும் வெளியே சொல்லும் துணிவு தான் இல்லை.
(வில்லங்கத்த விலை கொடுத்து வாங்கிட்டு அதுக்கு விளக்கம் வேற கொடுக்கணும். அதுக்கு அமைதியா இருக்கிற இடம் தெரியாம இருந்திட்டு போயிடணும்) என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டாள்.
'இன்னைக்கு ஆஸ்பத்திரி போறத பெரியவளுக்கும் சின்னவளுக்கும் சொல்லிடு.
டாக்டர் என்ன சொன்னாங்கன்னு சின்னவ கேட்டா அவ கிட்ட பேசு.
பெரியவ உனக்கு ஆம்பிள பிள்ள பிறக்கணும்ன்னு டூர் போன இடத்தில ஒரு கோவில்ல வேண்டுதல் வைச்சிருக்கிறா. அவ ஆசை படி ஆம்பிளை பிள்ளைய பெத்து கொடு.
நல்லா வேலை செய்யணும்னு சின்னவ சொன்னா. அதனால எங்க துணியையும் சேர்த்து கையில துவைச்சு போடு.
பிறக்க போற பிள்ளை மேல எவ்வளவு பாசம் தெரியுமா என் மாப்பிள்ளைங்களுக்கு. பிள்ளைக்கு என்ன பெயர் வைக்கணும்னு இப்பவே ரெண்டு மாப்பிள்ளையும் பேசிக்கிறாங்க.'
இப்படி தான் கர்ப்பமாக இருப்பதை பற்றி ஒரு நாள் கூட சந்தோஷப்பட முடியாத அளவிற்கு வெண்பாவின் நாட்கள் நகர்ந்தது.
அதுவும் ஆண் பிள்ளை என்ற வார்த்தைகளை கேட்க கேட்க கோபம் கொப்பளித்துக் கொண்டு வந்தது. எந்த பிள்ளை என்றாலும் வளர்க்க போகின்றது நான் தானே. பிறகு ஏன் மற்றவர்கள் அதை பற்றி சிந்திக்க வேண்டும்.
என் பிள்ளைக்கு பெயர் முடிவு செய்யும் உரிமையை கூட இவர்கள் தனக்கு தர மாட்டார்களா என்று ஆதங்கம் நிரம்ப இருந்தது. ஆனால் அதே ஆதங்கம் கணவனிடம் இல்லாத போது எதுவும் பேச முடியவில்லை.
எப்போது வளைகாப்பிட்டு தாய் வீட்டிற்குச் செல்வோம் என்ற எண்ணம் மட்டுமே அவளிடம் இருந்தது. அதற்கும் பெரிய தடை அண்ணிகளிடமிருந்து வந்தது.
"ம்மா தீபாவளியை ஒட்டி குடும்பமா நாங்க கோவிலுக்கு போவோம். அதனால பொங்கலுக்கு பிறகு வளைகாப்பை வைக்கலாம்." என்ற பணக்கார வீட்டு மருமகளாகிய மகளின் வார்த்தை அங்கு சாசனமாக எழுதப்பட்டது.
"உங்க வீட்டுல யாருக்குமே அறிவே இல்லையா. தல பிரசவம் வலி எப்போ வரும்ன்னு யாருக்கு தெரியும். தீபாவளி நவம்பர்ல வரும், பொங்கல் ஜனவரி பாதியில வரும். அதுவரை உனக்கு பிரசவ வலி வராம இருக்கணுமே.
ஒன்பதுல வளைகாப்பு நடத்துறதுல கூட பிரச்சனை இல்ல. அதுக்காக பொங்கல் முடியுற வரை காத்திருக்க முடியாது. புதுவருசத்தை ஒட்டி வைக்க சொல்லு." என்ற தாயின் புலம்பல்கள் எதுவும் யாரின் காதையும் சென்றடையவில்லை.
"பொங்கலுக்கு இங்க இருந்தா சீர் செலவு வரும்ன்னு உங்க வீட்டுல யோசிக்கிறாங்களா. நாங்க எங்க பொண்ணுங்களுக்கு எவ்வளவு செய்தோம் தெரியுமா?" என்று மாமியார் பட்டியலிட்டு கூற, ச்சீ என்ற எண்ணமே வந்தது.
ஒரு வழியாக வளைகாப்பு முடிந்து சந்தோஷமாக தாய் வீடு வந்தவளின் மகிழ்ச்சி இரண்டு நாட்கள் மட்டுமே நீடித்தது.
இரண்டு நாட்கள் அம்மா வீட்டில் விட்டதே பெரிது என்பது போல பலதும் கூறி மருமகளை அழைத்துச் செல்ல மகனை அனுப்பி விட்டார் மாமியாரும் நாத்தனார்களும்.
அவள் மனது மட்டும் 'எத்தனை வேலைக்காரங்க இருந்தாலும் உங்க அம்மாக்கு என்ன வேலை வாங்கலன்னா பொழுது விடியாதே.' என்று கூறிக் கொண்டது.
"இங்க உள்ள ஆஸ்பத்திரியில பாத்தா உங்க வீட்டுக்கு செலவு ஆகிடும்ன்னு பயமா. முடியலன்னா சொல்லு நான் மொத்த பணத்தையும் தரேன்." என்ற மாமியாரின் வார்த்தையில் அடிப்பட்ட பார்வை பார்த்தவள் ஒன்றும் கூறாமல் அமர்ந்து விட்டாள்.
டாக்டர் கூறிய இரு நாட்களுக்கு முன்பாகவே வலி எடுக்க ஆரம்பித்து விட வெண்பா மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டாள்.
ரத்த கொதிப்பு ஏகத்துக்கும் அதிகரித்திருக்க, சீ செக்ஷன் செய்தாக வேண்டிய கட்டாயம்.
அடுத்த ஒரு மணி நேரம் யுகமாக கழிய திலகன் வெண்பாவின் செல்வமகள் வீல் என்ற சத்தத்துடன் வெண்பாவின் புகுந்த வீட்டின் ஆண் குழந்தை நினைப்பை பொய்யாக்கி வெளியுலகை காண வந்தாள்.
பிள்ளை பிறந்து இரண்டு மாதம் முடியும் முன்னரே அழைத்து வர திலகன் வீட்டார் முடிவெடுத்து விட எதிர்த்து பேசாமல் வெண்பாவும் கிளம்பிவிட்டாள்.
மாமியார் வீட்டிற்கு வந்தவளுக்கு முன்பு போல பரபரப்பாக வேலை செய்ய முடியவில்லை. அறுவை சிகிச்சை செய்த உடல் அதற்கு ஒத்துழைக்கவும் இல்லை.
முடிந்த வேலைகளை மட்டும் செய்பவள் குழந்தையின் தேவைகள் எதற்கும் யாரின் உதவியையும் எதிர் பார்க்கவில்லை. குளிப்பாட்டுவது தொடங்கி அனைத்தையும் அவளே பார்த்துக் கொண்டாள்.
இடை இடையே மாமியார் குறை கூறினாலும் அதற்காக வரிந்து கட்டிக்கொண்டு எந்த வேலையையும் இழுத்து கட்டி செய்யவில்லை.
இன்னும் சிறிது நேரத்தில் பிள்ளைக்கு பெயர் வைக்கும் நிகழ்வு நடக்க போகின்றது என்னும் நிலையிலும் யாரும் குழந்தைக்கு வைக்க போகும் பெயரை வெண்பாவிடம் சொல்லியிருக்கவில்லை.
பெற்ற பிள்ளைக்கு வைக்க போகும் பெயர் கூட தெரியாமல் தான் என்ன தாய் என்ற கழிவிறக்கம் மனதை வதைக்க, உடை மாற்ற வந்த கணவனை பிடித்துக் கொண்டாள்.
"இப்போ நீங்க பாப்பாக்கு செலக்ட் பண்ண பெயர சொல்லல நான் வெளிய வர மாட்டேன். எப்படியும் நான் சொன்ன எந்த பெயரும் இருக்காதுன்னு தெரியும். அதனால பயப்படாம சொல்லுங்க." என்று கிட்டத்தட்ட வெளிப்படயைாகவே கணவனை மிரட்டினாள்.
"சந்தனமாரி மகாதேவி" என்று கணவன் தயங்கியபடி தங்கள் சகோதரி வீட்டார் தேர்வு செய்த மகளின் பெயரை கூறியதும் வெண்பாவிற்கு கண்கள் இருட்டிக் கொண்டு வருவது போல இருந்தது.
இந்த காலத்தில் இப்படி பெயர் வைப்பார்களா என்று தோன்ற கணவனிடமே "மனசாட்சிய தொட்டு சொல்லுங்க இந்த பெயர் நல்லா இருக்கா?" என்று கணவனின் சட்டையை பிடித்து உலுக்காத குறையாக வெண்பா கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.
"அம்மா அப்பா பெயரும் சாமி பெயரும் வர மாதிரி...'' என்று திலகன் நினைக்க, பார்வையால் கணவனை பொசுக்கினாள்.
"அறிவு இருக்காயா உனக்கு... சாமி சாம்பிராணின்னுகிட்டு... எப்படியும் நீ எதையும் முடிவு பண்ணிருக்க மாட்ட. உன் வீட்டாளுங்க தானே இந்த பெயர முடிவு பண்ணது. இனி நான் பாத்துக்கிறேன். நீ தள்ளி நிள்ளு." என்று மரியாதையை பறக்கவிட்டு ஒருமையில் பேசும் இந்த வெண்பா புதிகாக தெரிந்தாள்.
"என்ன வெண்பா இப்படி பேசுற?" என்று ஆதங்கமாக கேட்க,
"அப்படி தான் டா பேசுவேன். என்ன பண்ணுவ? ஒழுங்கா அமைதியா என் கூட வந்து நிக்கிற. நானும் போனா போகுது கல்யாணம் பண்ணிட்டு வந்துட்டோமேன்னு அமைதியா இருந்தா தலை மேல ஏறி உக்கார்ந்து ஆட ஆரம்பிக்கிறீங்க." என்று ஆவேசமாக பேசும் மனைவியை இடையில் புகுந்து நிறுத்த நினைக்க, கணவனின் சட்டையை பிடித்துவிட்டாள்.
"குறுக்க பூந்து பேச நினைச்ச குறுக்கெலும்பை உடைச்சு கையில கொடுத்துடுவேன்." என்று பேச, இனி மனைவியிடம் பேச முடியாது என்று திலகன் கப்சிப்.
"வந்த மொத நாளே இந்த வெண்பா யாருன்னு உங்களுக்கு காட்டிருக்கணும். பெரியவங்களுக்கு அடங்கி போ... புருஷன அனுசரிச்சு போன்னு பெத்தவங்க சொன்னத கேட்டது என் தப்பு தான். இனி என் பிள்ளை விஷயத்தில முடிவு எடுக்கிறத நான் பாத்துக்கிறேன்.
எதாவது தேவையில்லாம பேசி வைச்சீங்க அப்புறம் குடும்பம் மொத்தமும் சந்தன மாரிக்கு பதிலா பத்திரகாளிய தான் பார்க்க வேண்டியிருக்கும்." என்று கணவனை எச்சரித்து விட்டு வெளியே வந்தாள்.
அறையை விட்டு வெளியே வந்தவள் தன் புகுந்த வீட்டாரை பார்க்க, பிள்ளை விஷயத்தில் அனைத்து முடிவுகளும் தங்களிடம் தான் என்பதில் சாதித்து விட்ட கர்வம் அப்பட்டமாக தெரிந்தது.
"என் கிட்டவே போட்டியா... இனி தானே இந்த வெண்பாவோட ஆட்டத்த பாக்க போறீங்க." என்று மனதுக்குள் கூறிக் கொண்டாள்.
ஐயர் வந்து பூஜை ஆரம்பிக்க தம்பதிகள் இருவரும் மனையில் அமர்ந்தனர்.
"குழந்தைய தொட்டில்ல போட்டுட்டு அரிசியில பெயர் எழுதுங்க." என்று ஐயர் கட்டளையிட, கணவனுக்கு முன்பே எழுந்துக் கொண்டவள் தன் மகளை தொட்டிலில் படுக்க வைத்துவிட்டு அரிசியின் அருகில் வந்தாள்.
"வெண்பா..." என்று மாமியார் அழைத்ததும் காதில் கேட்காதது போல இருந்தவள், யாரின் முகத்தையும் பார்க்காமல் கீழே அமர்ந்தாள்.
"மான்சி ஏந்திழையாள்" என்று வெண்பா எழுத திலகன் வீட்டார் வெளிப்படையாகவே வெண்பாவை முறைத்து பார்த்தனர்.
விழா நல்லபடியாக முடிந்து இரு பக்க உறவினர்கள் செல்லும் வரை பொறுமையாக இருந்தவர்கள் அவர்கள் கிளம்பியதும் வெண்பாவை சுற்றி வளைத்தனர்.
"நாங்க சொன்ன பெயர ஏன் வைக்கல.
எங்க வார்த்தைக்கு இங்க மதிப்பு இல்லாம போயிட்டு.
நேத்து இந்த வீட்டுக்கு வந்தவ எங்கள கேட்காம முடிவெடுக்க பழகிட்ட இல்ல. சாமி பெயர வைக்கலன்னா தெய்வ குத்தமாகிடும்." என்று ஒவ்வொருத்தரும் மாறி மாறி பேசினர்.
"நாளைக்கு என் பொண்ணு மத்தவங்க முன்னாடி பெயர சொல்ல கஷ்டப்பட கூடாது. அப்புறம் நான் எந்த சாமி கிட்டயும் வேண்டுதல் வைக்கல. வேண்டுதல் வைச்சவங்க சாமி குத்தம்ன்னு நினைச்சா பரிகாரம் பண்ணிக்கோங்க." என்று முடித்துக் கொண்டவளுக்கு மேலும் பேசும் எண்ணமில்லை.
தொடரும்....
"திலகன் நடந்ததை எல்லாம் சரியான விதத்தில யோசிச்சா மான்சிய மும்பைல வச்சு கடத்தினதும், அவள் தப்பிச்சு வந்ததும் வேற வேற ஆளா தான் இருக்கணும். விசாரணையில கிடைச்ச விபரம் எல்லாம் முதலில் அவளை கடத்தினவங்க பக்கம் மட்டும் நம்மள திசை திருப்புற மாதிரி இருக்கு. குறிப்பா மான்சிக்கு உதவி செய்தவர் பத்தி எந்த தகவலும் கிடைக்கல. எதுக்கும் நீ மான்சிகிட்ட அவரை பத்தி கேளு." என்று கூறி விட்டுச் சென்றார் திலகனின் ஏசிபி நண்பன் சரவணன்.
உறங்கும் மகளின் அறையை திலகன் எட்டி பார்க்க, அவள் அருகில் அமர்ந்திருந்த வெண்பா கணவனை பார்த்ததும் வெளியே வந்தார்.
"சரவணன் அண்ணா என்ன சொன்னாங்க?" என்று வெண்பா கேட்க, நண்பன் கூறி விட்டுச் சென்றதை மனைவியிடம் தெரிவித்தார்.
"எனக்கும் அந்த சந்தேகம் இருக்கு. ஆனாலும் நாம ரொம்ப இதுல இறங்கி விசாரணை செய்ய ஆரம்பிச்சா நம்ம பொண்ண பத்தியும் சொல்ல வேண்டியது வரும்." என்று கவலை கொள்ள,
"பாத்துக்கலாம் விடு. அப்புறம் அம்மா போன் பண்ணிருந்தாங்க." என்று கூறவும் வெண்பா வேகமாக எழுந்துக் கொண்டார்.
தன் மாமியார் கணவனிடம் என்ன பேசியிருக்க கூடும் என்று அனுமானிக்க முடிந்தது. நிச்சயம் மனதை கஷ்டம் கொள்ள வைக்கும் வகையில் தான் அவர் அழைப்பு இருக்கும் என்பதால் அதை கேட்டு மனதை புண்படுத்திக் கொள்ள விரும்பவில்லை.
மனைவியில் பிடித்தமின்மையை முகத்தில் பார்த்த திலகனும் தாயை பற்றிய பேச்சை அத்துடன் நிறுத்திக் கொண்டார். எப்போது தான் அன்னை தங்களை புரிந்துக் கொள்வாரோ என்று பெருமூச்சு விட மட்டுமே அவரால் முடிந்தது.
இருபது வருடங்கள் கழிந்த பின்னும் காரணமின்றி மகள் மீதும் மனைவி மீதும் வன்மத்தை கக்குபவரை என்னவென்று சொல்ல.
அறைக்கு வந்த வெண்பாவிற்கு மாமியாரை பற்றிய பேச்சு ஆரம்பித்ததும் மகள் தனது மணி வயிற்றில் உருவான நாள் தொடங்கி அனைத்தும் நினைவு வந்தது.
தாய்மை வரமாக இருந்தாலும் அந்த பயணத்தின் பாதை சில சாபங்களை தரவும் மறப்பதில்லை. அது வெண்பா விசயத்திலும் உண்மையாகியது.
"திலகா உன் பொண்டாட்டிய அக்கா ரெண்டு பேருக்கும் போன போட்டு மாசமா இருக்கிறத சொல்ல சொல்லு." என்று மாமியார் கூற, அதையே அன்று திலகனும் வழி மொழிந்தார்.
'நான் சொன்னா தான் அது அவங்க பொண்ணுங்க காதுல விழுமோ. ஒரு நாளுக்கு பத்து தடவை மகளுக்கு பேசுற நீங்களே சொல்ல வேண்டியது தானே.' என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டாலும் வெளியே சொல்லும் துணிவு தான் இல்லை.
(வில்லங்கத்த விலை கொடுத்து வாங்கிட்டு அதுக்கு விளக்கம் வேற கொடுக்கணும். அதுக்கு அமைதியா இருக்கிற இடம் தெரியாம இருந்திட்டு போயிடணும்) என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டாள்.
'இன்னைக்கு ஆஸ்பத்திரி போறத பெரியவளுக்கும் சின்னவளுக்கும் சொல்லிடு.
டாக்டர் என்ன சொன்னாங்கன்னு சின்னவ கேட்டா அவ கிட்ட பேசு.
பெரியவ உனக்கு ஆம்பிள பிள்ள பிறக்கணும்ன்னு டூர் போன இடத்தில ஒரு கோவில்ல வேண்டுதல் வைச்சிருக்கிறா. அவ ஆசை படி ஆம்பிளை பிள்ளைய பெத்து கொடு.
நல்லா வேலை செய்யணும்னு சின்னவ சொன்னா. அதனால எங்க துணியையும் சேர்த்து கையில துவைச்சு போடு.
பிறக்க போற பிள்ளை மேல எவ்வளவு பாசம் தெரியுமா என் மாப்பிள்ளைங்களுக்கு. பிள்ளைக்கு என்ன பெயர் வைக்கணும்னு இப்பவே ரெண்டு மாப்பிள்ளையும் பேசிக்கிறாங்க.'
இப்படி தான் கர்ப்பமாக இருப்பதை பற்றி ஒரு நாள் கூட சந்தோஷப்பட முடியாத அளவிற்கு வெண்பாவின் நாட்கள் நகர்ந்தது.
அதுவும் ஆண் பிள்ளை என்ற வார்த்தைகளை கேட்க கேட்க கோபம் கொப்பளித்துக் கொண்டு வந்தது. எந்த பிள்ளை என்றாலும் வளர்க்க போகின்றது நான் தானே. பிறகு ஏன் மற்றவர்கள் அதை பற்றி சிந்திக்க வேண்டும்.
என் பிள்ளைக்கு பெயர் முடிவு செய்யும் உரிமையை கூட இவர்கள் தனக்கு தர மாட்டார்களா என்று ஆதங்கம் நிரம்ப இருந்தது. ஆனால் அதே ஆதங்கம் கணவனிடம் இல்லாத போது எதுவும் பேச முடியவில்லை.
எப்போது வளைகாப்பிட்டு தாய் வீட்டிற்குச் செல்வோம் என்ற எண்ணம் மட்டுமே அவளிடம் இருந்தது. அதற்கும் பெரிய தடை அண்ணிகளிடமிருந்து வந்தது.
"ம்மா தீபாவளியை ஒட்டி குடும்பமா நாங்க கோவிலுக்கு போவோம். அதனால பொங்கலுக்கு பிறகு வளைகாப்பை வைக்கலாம்." என்ற பணக்கார வீட்டு மருமகளாகிய மகளின் வார்த்தை அங்கு சாசனமாக எழுதப்பட்டது.
"உங்க வீட்டுல யாருக்குமே அறிவே இல்லையா. தல பிரசவம் வலி எப்போ வரும்ன்னு யாருக்கு தெரியும். தீபாவளி நவம்பர்ல வரும், பொங்கல் ஜனவரி பாதியில வரும். அதுவரை உனக்கு பிரசவ வலி வராம இருக்கணுமே.
ஒன்பதுல வளைகாப்பு நடத்துறதுல கூட பிரச்சனை இல்ல. அதுக்காக பொங்கல் முடியுற வரை காத்திருக்க முடியாது. புதுவருசத்தை ஒட்டி வைக்க சொல்லு." என்ற தாயின் புலம்பல்கள் எதுவும் யாரின் காதையும் சென்றடையவில்லை.
"பொங்கலுக்கு இங்க இருந்தா சீர் செலவு வரும்ன்னு உங்க வீட்டுல யோசிக்கிறாங்களா. நாங்க எங்க பொண்ணுங்களுக்கு எவ்வளவு செய்தோம் தெரியுமா?" என்று மாமியார் பட்டியலிட்டு கூற, ச்சீ என்ற எண்ணமே வந்தது.
ஒரு வழியாக வளைகாப்பு முடிந்து சந்தோஷமாக தாய் வீடு வந்தவளின் மகிழ்ச்சி இரண்டு நாட்கள் மட்டுமே நீடித்தது.
இரண்டு நாட்கள் அம்மா வீட்டில் விட்டதே பெரிது என்பது போல பலதும் கூறி மருமகளை அழைத்துச் செல்ல மகனை அனுப்பி விட்டார் மாமியாரும் நாத்தனார்களும்.
அவள் மனது மட்டும் 'எத்தனை வேலைக்காரங்க இருந்தாலும் உங்க அம்மாக்கு என்ன வேலை வாங்கலன்னா பொழுது விடியாதே.' என்று கூறிக் கொண்டது.
"இங்க உள்ள ஆஸ்பத்திரியில பாத்தா உங்க வீட்டுக்கு செலவு ஆகிடும்ன்னு பயமா. முடியலன்னா சொல்லு நான் மொத்த பணத்தையும் தரேன்." என்ற மாமியாரின் வார்த்தையில் அடிப்பட்ட பார்வை பார்த்தவள் ஒன்றும் கூறாமல் அமர்ந்து விட்டாள்.
டாக்டர் கூறிய இரு நாட்களுக்கு முன்பாகவே வலி எடுக்க ஆரம்பித்து விட வெண்பா மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டாள்.
ரத்த கொதிப்பு ஏகத்துக்கும் அதிகரித்திருக்க, சீ செக்ஷன் செய்தாக வேண்டிய கட்டாயம்.
அடுத்த ஒரு மணி நேரம் யுகமாக கழிய திலகன் வெண்பாவின் செல்வமகள் வீல் என்ற சத்தத்துடன் வெண்பாவின் புகுந்த வீட்டின் ஆண் குழந்தை நினைப்பை பொய்யாக்கி வெளியுலகை காண வந்தாள்.
பிள்ளை பிறந்து இரண்டு மாதம் முடியும் முன்னரே அழைத்து வர திலகன் வீட்டார் முடிவெடுத்து விட எதிர்த்து பேசாமல் வெண்பாவும் கிளம்பிவிட்டாள்.
மாமியார் வீட்டிற்கு வந்தவளுக்கு முன்பு போல பரபரப்பாக வேலை செய்ய முடியவில்லை. அறுவை சிகிச்சை செய்த உடல் அதற்கு ஒத்துழைக்கவும் இல்லை.
முடிந்த வேலைகளை மட்டும் செய்பவள் குழந்தையின் தேவைகள் எதற்கும் யாரின் உதவியையும் எதிர் பார்க்கவில்லை. குளிப்பாட்டுவது தொடங்கி அனைத்தையும் அவளே பார்த்துக் கொண்டாள்.
இடை இடையே மாமியார் குறை கூறினாலும் அதற்காக வரிந்து கட்டிக்கொண்டு எந்த வேலையையும் இழுத்து கட்டி செய்யவில்லை.
இன்னும் சிறிது நேரத்தில் பிள்ளைக்கு பெயர் வைக்கும் நிகழ்வு நடக்க போகின்றது என்னும் நிலையிலும் யாரும் குழந்தைக்கு வைக்க போகும் பெயரை வெண்பாவிடம் சொல்லியிருக்கவில்லை.
பெற்ற பிள்ளைக்கு வைக்க போகும் பெயர் கூட தெரியாமல் தான் என்ன தாய் என்ற கழிவிறக்கம் மனதை வதைக்க, உடை மாற்ற வந்த கணவனை பிடித்துக் கொண்டாள்.
"இப்போ நீங்க பாப்பாக்கு செலக்ட் பண்ண பெயர சொல்லல நான் வெளிய வர மாட்டேன். எப்படியும் நான் சொன்ன எந்த பெயரும் இருக்காதுன்னு தெரியும். அதனால பயப்படாம சொல்லுங்க." என்று கிட்டத்தட்ட வெளிப்படயைாகவே கணவனை மிரட்டினாள்.
"சந்தனமாரி மகாதேவி" என்று கணவன் தயங்கியபடி தங்கள் சகோதரி வீட்டார் தேர்வு செய்த மகளின் பெயரை கூறியதும் வெண்பாவிற்கு கண்கள் இருட்டிக் கொண்டு வருவது போல இருந்தது.
இந்த காலத்தில் இப்படி பெயர் வைப்பார்களா என்று தோன்ற கணவனிடமே "மனசாட்சிய தொட்டு சொல்லுங்க இந்த பெயர் நல்லா இருக்கா?" என்று கணவனின் சட்டையை பிடித்து உலுக்காத குறையாக வெண்பா கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.
"அம்மா அப்பா பெயரும் சாமி பெயரும் வர மாதிரி...'' என்று திலகன் நினைக்க, பார்வையால் கணவனை பொசுக்கினாள்.
"அறிவு இருக்காயா உனக்கு... சாமி சாம்பிராணின்னுகிட்டு... எப்படியும் நீ எதையும் முடிவு பண்ணிருக்க மாட்ட. உன் வீட்டாளுங்க தானே இந்த பெயர முடிவு பண்ணது. இனி நான் பாத்துக்கிறேன். நீ தள்ளி நிள்ளு." என்று மரியாதையை பறக்கவிட்டு ஒருமையில் பேசும் இந்த வெண்பா புதிகாக தெரிந்தாள்.
"என்ன வெண்பா இப்படி பேசுற?" என்று ஆதங்கமாக கேட்க,
"அப்படி தான் டா பேசுவேன். என்ன பண்ணுவ? ஒழுங்கா அமைதியா என் கூட வந்து நிக்கிற. நானும் போனா போகுது கல்யாணம் பண்ணிட்டு வந்துட்டோமேன்னு அமைதியா இருந்தா தலை மேல ஏறி உக்கார்ந்து ஆட ஆரம்பிக்கிறீங்க." என்று ஆவேசமாக பேசும் மனைவியை இடையில் புகுந்து நிறுத்த நினைக்க, கணவனின் சட்டையை பிடித்துவிட்டாள்.
"குறுக்க பூந்து பேச நினைச்ச குறுக்கெலும்பை உடைச்சு கையில கொடுத்துடுவேன்." என்று பேச, இனி மனைவியிடம் பேச முடியாது என்று திலகன் கப்சிப்.
"வந்த மொத நாளே இந்த வெண்பா யாருன்னு உங்களுக்கு காட்டிருக்கணும். பெரியவங்களுக்கு அடங்கி போ... புருஷன அனுசரிச்சு போன்னு பெத்தவங்க சொன்னத கேட்டது என் தப்பு தான். இனி என் பிள்ளை விஷயத்தில முடிவு எடுக்கிறத நான் பாத்துக்கிறேன்.
எதாவது தேவையில்லாம பேசி வைச்சீங்க அப்புறம் குடும்பம் மொத்தமும் சந்தன மாரிக்கு பதிலா பத்திரகாளிய தான் பார்க்க வேண்டியிருக்கும்." என்று கணவனை எச்சரித்து விட்டு வெளியே வந்தாள்.
அறையை விட்டு வெளியே வந்தவள் தன் புகுந்த வீட்டாரை பார்க்க, பிள்ளை விஷயத்தில் அனைத்து முடிவுகளும் தங்களிடம் தான் என்பதில் சாதித்து விட்ட கர்வம் அப்பட்டமாக தெரிந்தது.
"என் கிட்டவே போட்டியா... இனி தானே இந்த வெண்பாவோட ஆட்டத்த பாக்க போறீங்க." என்று மனதுக்குள் கூறிக் கொண்டாள்.
ஐயர் வந்து பூஜை ஆரம்பிக்க தம்பதிகள் இருவரும் மனையில் அமர்ந்தனர்.
"குழந்தைய தொட்டில்ல போட்டுட்டு அரிசியில பெயர் எழுதுங்க." என்று ஐயர் கட்டளையிட, கணவனுக்கு முன்பே எழுந்துக் கொண்டவள் தன் மகளை தொட்டிலில் படுக்க வைத்துவிட்டு அரிசியின் அருகில் வந்தாள்.
"வெண்பா..." என்று மாமியார் அழைத்ததும் காதில் கேட்காதது போல இருந்தவள், யாரின் முகத்தையும் பார்க்காமல் கீழே அமர்ந்தாள்.
"மான்சி ஏந்திழையாள்" என்று வெண்பா எழுத திலகன் வீட்டார் வெளிப்படையாகவே வெண்பாவை முறைத்து பார்த்தனர்.
விழா நல்லபடியாக முடிந்து இரு பக்க உறவினர்கள் செல்லும் வரை பொறுமையாக இருந்தவர்கள் அவர்கள் கிளம்பியதும் வெண்பாவை சுற்றி வளைத்தனர்.
"நாங்க சொன்ன பெயர ஏன் வைக்கல.
எங்க வார்த்தைக்கு இங்க மதிப்பு இல்லாம போயிட்டு.
நேத்து இந்த வீட்டுக்கு வந்தவ எங்கள கேட்காம முடிவெடுக்க பழகிட்ட இல்ல. சாமி பெயர வைக்கலன்னா தெய்வ குத்தமாகிடும்." என்று ஒவ்வொருத்தரும் மாறி மாறி பேசினர்.
"நாளைக்கு என் பொண்ணு மத்தவங்க முன்னாடி பெயர சொல்ல கஷ்டப்பட கூடாது. அப்புறம் நான் எந்த சாமி கிட்டயும் வேண்டுதல் வைக்கல. வேண்டுதல் வைச்சவங்க சாமி குத்தம்ன்னு நினைச்சா பரிகாரம் பண்ணிக்கோங்க." என்று முடித்துக் கொண்டவளுக்கு மேலும் பேசும் எண்ணமில்லை.
தொடரும்....
Last edited: