விழிமொழி: 11
“என்ன மேடம் பலமாக ஏதோ யோசனை போல?” கதிர் தனது லேப் டாப்பை எடுத்து வந்து அருகில் அமர
“அது... சாரி நான் அப்படி பேசியிருக்க கூடாது. பாஸ்ட் எப்பவும் பாஸ்ட் தான். நான் உங்கிட்ட அவங்கள பத்தி பேசியிருக்க கூடாது மன்னிச்சிடுங்க” இமையா கைகள் மூடி அவன் முன் நீட்டுவதாக வேறு புறம் நீட்ட
கதிர் இமையாவின் கைகளை தன் முன்னால் பிடித்திழுத்து “இமை குட்டி... மாமா இங்க இருக்கேன்”
“சாரி தெரியலை… சாரி” தன் இயலாமையை நினைத்து நொந்தாள்.
“இமையா இந்த சாரி தேங்க்ஸ் எல்லாம் இனி வேண்டா. இருவரும் மாத்தி மாத்தி சொல்ல ஆரமிச்சா ஒவ்வொரு நிமிசமும் சொல்லிட்டு தான் இருக்கனும்” இமையா சமத்து பிள்ளையாக தலை அசைத்தாள்.
“இது தான் என் அழகு பாப்பா”
“கதிர் இது” தன் நீட்டிய கரங்களை இமையா சுட்டிகாட்ட
“என்ன தங்கம் எதாவது கிப்ட் ஒளிச்சி வச்சிருக்கியா?”
“ஆமா.. உனக்கு பிடிச்ச கிப்ட்” என்றதும் கதிர் தனது முதல் பரிசை பார்க்க, அவளது கைகளை ஆர்வமாக பிரிக்க இமையா கையை இறுக்கமாக மூடிக்கொண்டாள். அவன் அந்த முதல் பரிசை சீக்கரம் பார்க்க கூடாது என கதிர் பிரித்தெடுத்த கைகளை மீண்டும் மீண்டும் இறுக்க மூடி விளையாட்டு காட்டினாள்.
“இமை எதுக்கு நீ இவ்வளவு ஸ்ட்ராங்கா இருக்க போ நான் டயர்ட் ஆகிட்டேன் உன் கையை பிரித்தெடுப்பதில்” கதிர் இமையா கையை விட்டுவிட்டான்.
“பாக்கத்தான் ஆளு பைல்வான் போல இருக்க, சத்தே இல்லை கதிர் உன்னிடம்”
“நீ எப்போ என்னை பார்த்த, உனக்கு பார்வை வந்துடுச்சா?” கதிர் இமையாவின் கண்களை ஆர்வமாக நோக்க
‘இமையா.. இப்படி உளரிக்கொட்டிட்டியே அறிவு கெட்டவளே.. சரி சமாளிப்போம்’
“இல்லை கல்யாணத்து அப்போ உறவு பெண்கள் சொன்னது வச்சி சொன்னேன். அதுமில்லாமல் நான் உன்னை அடிக்கும் போது என் கைதான் வலிக்கும். கல்லு உடம்பு. அதை வச்சி சொன்னேன்” சற்றுமுன் மலர்ந்திருந்த கதிரின் முகம் வாடிவிட,
“சரி என் கிப்ட் எப்படி இருக்குனு பாரு” இமையா அந்த பேச்சை மாற்ற, மூடிய தன் கரங்களை விரித்து காட்டினாள்.
கதிருக்கு ஆச்சரியம்! “இமையா இத ஏன் கழட்டிவிட்ட. உனக்கு அழகா இருந்தது இந்த மூக்குத்தி”
“இல்லை கதிர். இது என்னை எவ்வளவு அழகா காட்டினாலும் எனக்கு இது வேண்டாம். உன்னை டவுன் ஆக்குற எந்த விஷயமும் இனி என்னிடம் வேண்டாம்” கதிர் மனதில் ஆயிரம் பட்டாம்பூச்சிகள் பறந்தது.
“கதிர் எவ்வளவு நேரம் பிடித்திருப்பது. வாங்கிக்கோ கை வலிக்குது” கதிரும் சந்தோஷமாக வாங்கிக்கொண்டான்.
“இமையா இந்த சந்தோஷத்துக்கு என்கிட்ட எக்ஸ்பிரஸ் செய்ய வார்த்தையே இல்லை. இது ஒன்னு போதும்டி தங்கம். உன்னை டவுன் ஆக்குற உன்னோட பாஸ்ட் உனக்கு வேண்டாம்” இமையாவின் கையிலிருந்த மூக்குத்தியை வாங்கிக் கொண்டான்.
“இமை.. தேங்க்ஸ்”
“கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி தான் ஒரு பெரிய அறிவாளி வாத்தி எனக்கு பெரிய பாடம் எடுத்தாங்க. தேங்க்ஸ், சாரி எதும் நமக்குள்ள வேண்டாம்னு”
“சரி இனி தேங்க்ஸ் சாரி சொல்ல ஒரு சைன் லேங்குவேஜ் வச்சிக்கலாமா?”
“அது எப்படி?”
“இப்படி..” என்ற கதிர் செயல் முறை விளக்கம் கொடுக்க துவங்கினான்.
கன்னத்தில் ஒரு முத்தம் கொடுத்து “சாரி இனி கன்னத்தில் இப்படி”, நெற்றியிலையும் தன் இதழை பதித்தவன் “இனி தேங்க்ஸ் நெத்தியில் இப்படி”
கணவனிடமிருந்து பெற்ற இந்த முத்தத்தில் இமையா கிட்டத்தட்ட தண்ணீரில் போட்ட ஐஸ் போல உருகி விட்டாள். அவனது முத்தத்தால் அதிர்ந்தாலும், தனது முகத்தை மறைத்தவள் “கதிர் இப்படி எச்சை செஞ்சி வைக்கிறது நல்லா இல்லை பார்த்துக்கோங்க”
“இனி, சாரி தேங்க்ஸ் இப்படிதான். தடை போட முடியாது இமை குட்டி”
“அக்ரிமெண்ட்ல இருக்கு. மறந்துடாத?”
“நல்லா மேடம் யோசிச்சு பாருங்க. உங்க திருவாயால் சொல்லவேயில்லை இதுக்கு எல்லாம் தடை” நக்கல் பதிந்த குரலில் கதிர் வினாவ,
“சரியான நரி டா நீ” இமையா சலித்தாள்.
“அதுக்குதான் தெளிவா கேட்டு வாங்கிக்கோனு சொன்னேன். நீ தான் கேட்டுக்கவே இல்லை, நான் என்ன செய்யறது அதுக்கு”
“நீ மனுசனே இல்லை. பேச்சு வளர்க்காம போய் எனக்கு எதாவது சமைத்து கொண்டு வா”
“சரி பட்டுகுட்டி அரை மணி நேரத்துல சமைத்துக் கொண்டு வரேன்”.
கதிர் மனதில் ஒரு துள்ளல். ‘ஜாலி நான் கஷ்டப்படுரேன்னு உன் லவ்வர்க்காக போட்ட மூக்குத்திய எப்போ கழட்டினியோ அப்போவே உனக்குள்ள நான் வந்துட்டேன் இமையா. ஆனா சோகம் என்னனா உனக்கு அது தெரியலை. புரிஞ்சிப்ப இந்த மாமானோட மனசை, புரிஞ்சிட்டு நம்ம வாழ்க்கை நம்ம குழந்தை குடும்பம்னு சந்தோஷமா இருக்க போறத்துக்கு ரொம்ப தூரமில்லை இமை குட்டி’
கதிர் இமையாவுக்கு ஊட்டிவிட்டு தானும் உண்டு சிறு தூக்கம் போட்டு இருவரும் எழுந்தனர்.
இருவரும் நண்பர்கள் போல தயக்கமில்லாமல் பேசத் துவங்கி இருந்தார்கள்.
இமையாதான் இது வரை கேட்ட கதைகளிலிருந்தும், அவளது வாழ்க்கையில் இருந்தும் ஒரு கதையை உருவாக்கி வைத்திருந்தாள் மனதில்.
இருவரும் தினமும் வாக்கிங் போய் வருவது, இரவு உணவு முடித்துவிட்டு தோட்டத்தில் வலம்வருவது என்று ஒரு மாதம் இனிமையாக சென்றது.
என்ன தான் கதிரிடம் இமையா நட்பாக பழகினாலும் அதில் ஒரு எல்லை இருந்தது.
கதிர் எவ்வளவு வற்புறுத்தியும் அழகி, சரணிடம் பேச மட்டும் மறுத்துவிட்டாள் இமையா.
அவள் ஒரு மாதம் முடிவில் கதிரை மிரட்டுவது, வேலை வாங்குவது என அரை நாள் மட்டும் கதிரை விட்டுவிடுவாள் அவனது அலுவலக வேலையை கவனிக்க. மற்ற நேரங்களில் எதாவது புத்தகத்தை அவன் கையில் திணித்து “கதிரா… எனக்கு கதை சொல்லுடா” என்பாள்.
கதிருக்கு அவள் ராகமாக இழுக்கும் “கதிரா” என்ற பெயரை அழைக்கும் போதெல்லாம் இமையா மீது ஆசை பொங்கும். அவளது கன்னத்தை கிள்ளி முத்தமிட தோன்றும். ஆனால் தனது செயல் மீண்டும் அந்த கொடூரமான இருட்டுக்கு அழைத்து சென்றுவிடக்கூடாது என கதிர் முடிந்த அளவுக்கு இரண்டடி தள்ளியே நின்று விடுவான்.
அவனும் சாதாரண ஆண்மகன் தானே! ஆசை பாசங்கள் இருக்கத்தான் செய்யும். இருந்தும் எதாவது அவசரப்பட்டு மீண்டும் ஒரு முறை அவளது இதயத்தை உடைக்க விரும்பவில்லை அவன்.
அழகாக நாட்கள் நகர்ந்தது. கல்யாண நாள் வர “வா தனியா நடக்க கத்துக்கலாம்” என்று அழைத்ததும், இமையா முதல் இரண்டு அடி ஆர்வமாக எடுத்து வைப்பாள். அடுத்த அடிக்கு பயம் தொற்றிக்கொள்ளும்.
“கதிரா நாளையிலிருந்து கத்துக்குறேன்” என்று நாட்களை கடத்திக்கொண்டிருக்கும் நேரம்.
எவ்வளவு நாள் தான் மகளின் பாரா முகத்தை தாங்க முடியும் பெற்ற உள்ளங்களால். அடுத்த மாத தொடக்கத்தில் பெட்டியை கட்டிக்கொண்டு மகள் வீட்டில் தங்க ஓடிவந்துவிட்டார்கள் சரணும் அழகியும்.
கதிர் தலையில் துண்டை சுற்றி, சாட்ஸ் போட்டுக்கொண்டு பார்க்க பக்கா பரம்பரை சமையல்காரன் போல தீவிரமாக சமையல் வேலை பார்க்க,
இமையா வழக்கம் போல, ஏதோ ஒரு கதையை கேட்க துவங்கினாள்.
மகளுக்கு பிடித்த அனைத்து பலகாரத்தையும் அழகி தன் கையால் சமைத்து, இருவர் தூக்க முடியாத பாரத்தை தூக்கி வந்தனர்.
சமைத்துக்கொண்டே கதிர் வாசலை பார்க்க, இவ்வளவு நாள் தனியாக இருந்ததுக்கு, குடும்பத்தில் இருவர் வருவதை பார்த்து சிறு பிள்ளையாக அடுப்பை கூட அணைக்காமல் அவர்களை நோக்கி ஓடி போனான்.
இருவரும் வேர்க்க விறுவிறுக்க வருவதை பார்த்து கதிருக்கு சற்றுமுன் இருந்த உற்சாகம் வடிந்தது.
இன்னும் வேகமாக முன்னேறி, “மாமா.. உங்களுக்கு தான் அறிவில்லை. அத்தை நீங்களாவது வரதை முன்னவே சொல்லி இருக்கனுமில்ல” இருவரையும் முறைத்தவன் கையிலிருந்த கனமான பையை கிட்டத்தட்ட பிடிங்கி கொண்டு உள்ளே போனான்.
“அப்போவே சொன்னேன். என் பேச்சை எங்க கேட்டிங்க. இப்போ பாருங்க மாப்பிள்ளை கோச்சிக்கிட்டாங்க. போங்க நல்லா இன்னும் கதிர் தம்பிகிட்ட வாங்கி கட்டிக்கோங்க” அழகி முணுமுணுக்க
“அங்க என்ன வெயில்ல நின்னு கதை அடிச்சிட்டிருக்கிங்க உள்ள வந்து உட்காருங்க” பேனை போட்டுவிட்டான் கதிர்.
உள்ளிருந்து இமையாவின் குரல்
“டேய்.. கதிரா அடுப்பு தீயுது பாரு”
“இதோ பாக்குறேன்மா” கதிர் அவசரமாக சமையல் கட்டுக்குள் போனான்.
அவன் வைத்த ரசம், புளிக்குழம்பாக மாறியிருந்தது.
“போச்சா…” அடுப்பை அணைத்துவிட்டு, இன்னும் சிறிது புளி கரைத்து விட்டு சிறிய வெங்காயம், வெந்தயம், காய்ந்த மிளகாய் அனைத்தையும் அரிந்தவன், அனைத்தையும் போட்டு வதக்கி கரைத்து வைத்த புளியுடன், சுண்டிய ரசத்தை கலந்து, கொதிக்க விட்டு இறக்கினான்.
மருமகனின் சமையல் திறமையை பார்த்த அழகி “ஓ.. இப்படி கூட செய்யலாமா? சுண்டி போன ரசத்தை வைத்து”
“ஈஈஈஈஈ… அத்தை புகழாதிங்க. நான் இமையாவை கூட்டிட்டு வரேன்” என்று சிறு புன்முறுவலோடு அறைக்குள் நுழைந்தான்.
“இமையா அப்பா அம்மா வந்திருக்காங்க வா”
“அத்தை, மாமா வந்திருக்காங்களா? உங்க மேலிருந்த கோபம் எல்லாம் போய்டுச்சா? அச்சோ முன்னவே சொல்லியிருந்தா சேரி கட்டிருக்கலாமில்லை?” இமையா கதிர் சொல்ல வருவதை கேட்காமல் படபட வென்று பேச,
“இமை குட்டி எங்க வீட்டிலிருந்து யாரும் வரலை வரவும் மாட்டாங்க. உன் அப்பா, அம்மா வந்திருக்காங்க” இமையாவின் முகம் சுருங்கி போனது.
“சரி சரி மூஞ்சை அப்படி வைக்காதே. வா வெளியே போலாம்.”
“இல்லை கதிர் நான் வரலை”
“ஏன் இமை குட்டி”
“கதிர் சும்மா கடுப்பு கிளப்பாம வெளியே போ” என்றாள்.
கதிரும் தொங்கிய முகத்தோடு வெளியே வர, இமையா பேசியதை காதில் கேட்ட இருவருக்கும் சங்கடமாக போனது.
“அத்தை… மாமா… அது” கதிர் தயங்க
“சரி விடுங்க மாப்பிள்ளை. அவ வரலைனா என்ன, நாங்க உள்ள போய் பாத்துட்டா போச்சி
“என்ன மேடம் பலமாக ஏதோ யோசனை போல?” கதிர் தனது லேப் டாப்பை எடுத்து வந்து அருகில் அமர
“அது... சாரி நான் அப்படி பேசியிருக்க கூடாது. பாஸ்ட் எப்பவும் பாஸ்ட் தான். நான் உங்கிட்ட அவங்கள பத்தி பேசியிருக்க கூடாது மன்னிச்சிடுங்க” இமையா கைகள் மூடி அவன் முன் நீட்டுவதாக வேறு புறம் நீட்ட
கதிர் இமையாவின் கைகளை தன் முன்னால் பிடித்திழுத்து “இமை குட்டி... மாமா இங்க இருக்கேன்”
“சாரி தெரியலை… சாரி” தன் இயலாமையை நினைத்து நொந்தாள்.
“இமையா இந்த சாரி தேங்க்ஸ் எல்லாம் இனி வேண்டா. இருவரும் மாத்தி மாத்தி சொல்ல ஆரமிச்சா ஒவ்வொரு நிமிசமும் சொல்லிட்டு தான் இருக்கனும்” இமையா சமத்து பிள்ளையாக தலை அசைத்தாள்.
“இது தான் என் அழகு பாப்பா”
“கதிர் இது” தன் நீட்டிய கரங்களை இமையா சுட்டிகாட்ட
“என்ன தங்கம் எதாவது கிப்ட் ஒளிச்சி வச்சிருக்கியா?”
“ஆமா.. உனக்கு பிடிச்ச கிப்ட்” என்றதும் கதிர் தனது முதல் பரிசை பார்க்க, அவளது கைகளை ஆர்வமாக பிரிக்க இமையா கையை இறுக்கமாக மூடிக்கொண்டாள். அவன் அந்த முதல் பரிசை சீக்கரம் பார்க்க கூடாது என கதிர் பிரித்தெடுத்த கைகளை மீண்டும் மீண்டும் இறுக்க மூடி விளையாட்டு காட்டினாள்.
“இமை எதுக்கு நீ இவ்வளவு ஸ்ட்ராங்கா இருக்க போ நான் டயர்ட் ஆகிட்டேன் உன் கையை பிரித்தெடுப்பதில்” கதிர் இமையா கையை விட்டுவிட்டான்.
“பாக்கத்தான் ஆளு பைல்வான் போல இருக்க, சத்தே இல்லை கதிர் உன்னிடம்”
“நீ எப்போ என்னை பார்த்த, உனக்கு பார்வை வந்துடுச்சா?” கதிர் இமையாவின் கண்களை ஆர்வமாக நோக்க
‘இமையா.. இப்படி உளரிக்கொட்டிட்டியே அறிவு கெட்டவளே.. சரி சமாளிப்போம்’
“இல்லை கல்யாணத்து அப்போ உறவு பெண்கள் சொன்னது வச்சி சொன்னேன். அதுமில்லாமல் நான் உன்னை அடிக்கும் போது என் கைதான் வலிக்கும். கல்லு உடம்பு. அதை வச்சி சொன்னேன்” சற்றுமுன் மலர்ந்திருந்த கதிரின் முகம் வாடிவிட,
“சரி என் கிப்ட் எப்படி இருக்குனு பாரு” இமையா அந்த பேச்சை மாற்ற, மூடிய தன் கரங்களை விரித்து காட்டினாள்.
கதிருக்கு ஆச்சரியம்! “இமையா இத ஏன் கழட்டிவிட்ட. உனக்கு அழகா இருந்தது இந்த மூக்குத்தி”
“இல்லை கதிர். இது என்னை எவ்வளவு அழகா காட்டினாலும் எனக்கு இது வேண்டாம். உன்னை டவுன் ஆக்குற எந்த விஷயமும் இனி என்னிடம் வேண்டாம்” கதிர் மனதில் ஆயிரம் பட்டாம்பூச்சிகள் பறந்தது.
“கதிர் எவ்வளவு நேரம் பிடித்திருப்பது. வாங்கிக்கோ கை வலிக்குது” கதிரும் சந்தோஷமாக வாங்கிக்கொண்டான்.
“இமையா இந்த சந்தோஷத்துக்கு என்கிட்ட எக்ஸ்பிரஸ் செய்ய வார்த்தையே இல்லை. இது ஒன்னு போதும்டி தங்கம். உன்னை டவுன் ஆக்குற உன்னோட பாஸ்ட் உனக்கு வேண்டாம்” இமையாவின் கையிலிருந்த மூக்குத்தியை வாங்கிக் கொண்டான்.
“இமை.. தேங்க்ஸ்”
“கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி தான் ஒரு பெரிய அறிவாளி வாத்தி எனக்கு பெரிய பாடம் எடுத்தாங்க. தேங்க்ஸ், சாரி எதும் நமக்குள்ள வேண்டாம்னு”
“சரி இனி தேங்க்ஸ் சாரி சொல்ல ஒரு சைன் லேங்குவேஜ் வச்சிக்கலாமா?”
“அது எப்படி?”
“இப்படி..” என்ற கதிர் செயல் முறை விளக்கம் கொடுக்க துவங்கினான்.
கன்னத்தில் ஒரு முத்தம் கொடுத்து “சாரி இனி கன்னத்தில் இப்படி”, நெற்றியிலையும் தன் இதழை பதித்தவன் “இனி தேங்க்ஸ் நெத்தியில் இப்படி”
கணவனிடமிருந்து பெற்ற இந்த முத்தத்தில் இமையா கிட்டத்தட்ட தண்ணீரில் போட்ட ஐஸ் போல உருகி விட்டாள். அவனது முத்தத்தால் அதிர்ந்தாலும், தனது முகத்தை மறைத்தவள் “கதிர் இப்படி எச்சை செஞ்சி வைக்கிறது நல்லா இல்லை பார்த்துக்கோங்க”
“இனி, சாரி தேங்க்ஸ் இப்படிதான். தடை போட முடியாது இமை குட்டி”
“அக்ரிமெண்ட்ல இருக்கு. மறந்துடாத?”
“நல்லா மேடம் யோசிச்சு பாருங்க. உங்க திருவாயால் சொல்லவேயில்லை இதுக்கு எல்லாம் தடை” நக்கல் பதிந்த குரலில் கதிர் வினாவ,
“சரியான நரி டா நீ” இமையா சலித்தாள்.
“அதுக்குதான் தெளிவா கேட்டு வாங்கிக்கோனு சொன்னேன். நீ தான் கேட்டுக்கவே இல்லை, நான் என்ன செய்யறது அதுக்கு”
“நீ மனுசனே இல்லை. பேச்சு வளர்க்காம போய் எனக்கு எதாவது சமைத்து கொண்டு வா”
“சரி பட்டுகுட்டி அரை மணி நேரத்துல சமைத்துக் கொண்டு வரேன்”.
கதிர் மனதில் ஒரு துள்ளல். ‘ஜாலி நான் கஷ்டப்படுரேன்னு உன் லவ்வர்க்காக போட்ட மூக்குத்திய எப்போ கழட்டினியோ அப்போவே உனக்குள்ள நான் வந்துட்டேன் இமையா. ஆனா சோகம் என்னனா உனக்கு அது தெரியலை. புரிஞ்சிப்ப இந்த மாமானோட மனசை, புரிஞ்சிட்டு நம்ம வாழ்க்கை நம்ம குழந்தை குடும்பம்னு சந்தோஷமா இருக்க போறத்துக்கு ரொம்ப தூரமில்லை இமை குட்டி’
கதிர் இமையாவுக்கு ஊட்டிவிட்டு தானும் உண்டு சிறு தூக்கம் போட்டு இருவரும் எழுந்தனர்.
இருவரும் நண்பர்கள் போல தயக்கமில்லாமல் பேசத் துவங்கி இருந்தார்கள்.
இமையாதான் இது வரை கேட்ட கதைகளிலிருந்தும், அவளது வாழ்க்கையில் இருந்தும் ஒரு கதையை உருவாக்கி வைத்திருந்தாள் மனதில்.
இருவரும் தினமும் வாக்கிங் போய் வருவது, இரவு உணவு முடித்துவிட்டு தோட்டத்தில் வலம்வருவது என்று ஒரு மாதம் இனிமையாக சென்றது.
என்ன தான் கதிரிடம் இமையா நட்பாக பழகினாலும் அதில் ஒரு எல்லை இருந்தது.
கதிர் எவ்வளவு வற்புறுத்தியும் அழகி, சரணிடம் பேச மட்டும் மறுத்துவிட்டாள் இமையா.
அவள் ஒரு மாதம் முடிவில் கதிரை மிரட்டுவது, வேலை வாங்குவது என அரை நாள் மட்டும் கதிரை விட்டுவிடுவாள் அவனது அலுவலக வேலையை கவனிக்க. மற்ற நேரங்களில் எதாவது புத்தகத்தை அவன் கையில் திணித்து “கதிரா… எனக்கு கதை சொல்லுடா” என்பாள்.
கதிருக்கு அவள் ராகமாக இழுக்கும் “கதிரா” என்ற பெயரை அழைக்கும் போதெல்லாம் இமையா மீது ஆசை பொங்கும். அவளது கன்னத்தை கிள்ளி முத்தமிட தோன்றும். ஆனால் தனது செயல் மீண்டும் அந்த கொடூரமான இருட்டுக்கு அழைத்து சென்றுவிடக்கூடாது என கதிர் முடிந்த அளவுக்கு இரண்டடி தள்ளியே நின்று விடுவான்.
அவனும் சாதாரண ஆண்மகன் தானே! ஆசை பாசங்கள் இருக்கத்தான் செய்யும். இருந்தும் எதாவது அவசரப்பட்டு மீண்டும் ஒரு முறை அவளது இதயத்தை உடைக்க விரும்பவில்லை அவன்.
அழகாக நாட்கள் நகர்ந்தது. கல்யாண நாள் வர “வா தனியா நடக்க கத்துக்கலாம்” என்று அழைத்ததும், இமையா முதல் இரண்டு அடி ஆர்வமாக எடுத்து வைப்பாள். அடுத்த அடிக்கு பயம் தொற்றிக்கொள்ளும்.
“கதிரா நாளையிலிருந்து கத்துக்குறேன்” என்று நாட்களை கடத்திக்கொண்டிருக்கும் நேரம்.
எவ்வளவு நாள் தான் மகளின் பாரா முகத்தை தாங்க முடியும் பெற்ற உள்ளங்களால். அடுத்த மாத தொடக்கத்தில் பெட்டியை கட்டிக்கொண்டு மகள் வீட்டில் தங்க ஓடிவந்துவிட்டார்கள் சரணும் அழகியும்.
கதிர் தலையில் துண்டை சுற்றி, சாட்ஸ் போட்டுக்கொண்டு பார்க்க பக்கா பரம்பரை சமையல்காரன் போல தீவிரமாக சமையல் வேலை பார்க்க,
இமையா வழக்கம் போல, ஏதோ ஒரு கதையை கேட்க துவங்கினாள்.
மகளுக்கு பிடித்த அனைத்து பலகாரத்தையும் அழகி தன் கையால் சமைத்து, இருவர் தூக்க முடியாத பாரத்தை தூக்கி வந்தனர்.
சமைத்துக்கொண்டே கதிர் வாசலை பார்க்க, இவ்வளவு நாள் தனியாக இருந்ததுக்கு, குடும்பத்தில் இருவர் வருவதை பார்த்து சிறு பிள்ளையாக அடுப்பை கூட அணைக்காமல் அவர்களை நோக்கி ஓடி போனான்.
இருவரும் வேர்க்க விறுவிறுக்க வருவதை பார்த்து கதிருக்கு சற்றுமுன் இருந்த உற்சாகம் வடிந்தது.
இன்னும் வேகமாக முன்னேறி, “மாமா.. உங்களுக்கு தான் அறிவில்லை. அத்தை நீங்களாவது வரதை முன்னவே சொல்லி இருக்கனுமில்ல” இருவரையும் முறைத்தவன் கையிலிருந்த கனமான பையை கிட்டத்தட்ட பிடிங்கி கொண்டு உள்ளே போனான்.
“அப்போவே சொன்னேன். என் பேச்சை எங்க கேட்டிங்க. இப்போ பாருங்க மாப்பிள்ளை கோச்சிக்கிட்டாங்க. போங்க நல்லா இன்னும் கதிர் தம்பிகிட்ட வாங்கி கட்டிக்கோங்க” அழகி முணுமுணுக்க
“அங்க என்ன வெயில்ல நின்னு கதை அடிச்சிட்டிருக்கிங்க உள்ள வந்து உட்காருங்க” பேனை போட்டுவிட்டான் கதிர்.
உள்ளிருந்து இமையாவின் குரல்
“டேய்.. கதிரா அடுப்பு தீயுது பாரு”
“இதோ பாக்குறேன்மா” கதிர் அவசரமாக சமையல் கட்டுக்குள் போனான்.
அவன் வைத்த ரசம், புளிக்குழம்பாக மாறியிருந்தது.
“போச்சா…” அடுப்பை அணைத்துவிட்டு, இன்னும் சிறிது புளி கரைத்து விட்டு சிறிய வெங்காயம், வெந்தயம், காய்ந்த மிளகாய் அனைத்தையும் அரிந்தவன், அனைத்தையும் போட்டு வதக்கி கரைத்து வைத்த புளியுடன், சுண்டிய ரசத்தை கலந்து, கொதிக்க விட்டு இறக்கினான்.
மருமகனின் சமையல் திறமையை பார்த்த அழகி “ஓ.. இப்படி கூட செய்யலாமா? சுண்டி போன ரசத்தை வைத்து”
“ஈஈஈஈஈ… அத்தை புகழாதிங்க. நான் இமையாவை கூட்டிட்டு வரேன்” என்று சிறு புன்முறுவலோடு அறைக்குள் நுழைந்தான்.
“இமையா அப்பா அம்மா வந்திருக்காங்க வா”
“அத்தை, மாமா வந்திருக்காங்களா? உங்க மேலிருந்த கோபம் எல்லாம் போய்டுச்சா? அச்சோ முன்னவே சொல்லியிருந்தா சேரி கட்டிருக்கலாமில்லை?” இமையா கதிர் சொல்ல வருவதை கேட்காமல் படபட வென்று பேச,
“இமை குட்டி எங்க வீட்டிலிருந்து யாரும் வரலை வரவும் மாட்டாங்க. உன் அப்பா, அம்மா வந்திருக்காங்க” இமையாவின் முகம் சுருங்கி போனது.
“சரி சரி மூஞ்சை அப்படி வைக்காதே. வா வெளியே போலாம்.”
“இல்லை கதிர் நான் வரலை”
“ஏன் இமை குட்டி”
“கதிர் சும்மா கடுப்பு கிளப்பாம வெளியே போ” என்றாள்.
கதிரும் தொங்கிய முகத்தோடு வெளியே வர, இமையா பேசியதை காதில் கேட்ட இருவருக்கும் சங்கடமாக போனது.
“அத்தை… மாமா… அது” கதிர் தயங்க
“சரி விடுங்க மாப்பிள்ளை. அவ வரலைனா என்ன, நாங்க உள்ள போய் பாத்துட்டா போச்சி