அத்தியாயம் 20:-
இதோ திரிபுரசுந்தரி உதயசந்திரன் விட்டு பிரிந்து வந்து இன்றுடன் பத்து நாட்கள் ஆகிறது.
இந்த பத்து நாளும் ஒரு மனம் இந்த பிரிவு அவசியம் தானா என்று யோசிப்பதும், மறு மனமோ அவர்கள் பேசியதை கேட்டாய் தானே இந்த இழி நிலையை நீ அனுபவிக்கலாம்.
உன்னை திருமணம் செய்து கொண்ட ஒரே காரணத்திற்காக உன் கணவனுக்கு எதற்கு இந்த நிலை கேட்டது.
இல்லை என் சந்துரு நான் சொன்னால் புரிந்து கொள் கொள்வார் என்ற மனதிடம், அவர் புரிந்து கொள்வது இருக்கட்டும், இதனால் ஸ்ரீமதிக்கு நல்ல திருமண வாழ்வு எப்படி கிடைக்கும் என்று கேட்டது இன்னொரு மனம்.
ஆமாம் அவளுக்கு நல்ல திருமண வாழ்வு அமைய வேண்டும் அதற்கு நான் விலகி வந்ததுதான் சரி என்று கூறியது அதே மனம்.
இன்னொரு அம்மாவாக ஏன் உன் அம்மாவை விட மேலாக, பசிக்கும் பொழுது அன்னமிட்ட உன்னுடைய கௌரியத்தை கிட்ட கூட சொல்லாம ஏமாத்திட்டு வந்திருக்க என்று இடித்துரைத்த மனதிடம், தான் அங்கு இத்தனை நாளாக இருந்ததே அவர்களை ஏமாற்றித்தானே சொன்னது மற்றும் ஒரு மனம்.
அப்போ உதய் உன்னை நினைச்சிட்டே காலம் தள்ளனும்ன்னு சொல்றியா கேட்ட மனதிடம் பதில் சொல்ல முடியாமல் நெஞ்ச நெஞ்சை அழுத்தி பிடித்துக் கொண்டாள்.
இப்படி இரு வேறு மனமாக மாறி தனக்குள்ளே வாதாடி பட்டிமன்றம் நடத்தி சோர்ந்து போனாள் திரிபுரசுந்தரி.
வீட்டை விட்டு வந்தவள் அலைபேசியில் அனைத்து போட்டிருந்தாள்.
ஒரு வாரம் சென்று இருக்க, அலைபேசி ஆன் செய்தவள் கணவன், கணவன் வீட்டினார் அழைப்பை மனம் எதிர்பார்த்து தேட, அந்தோ பரிதாபம் யாரும் அழைக்கவில்லை அவளுக்கு.
ஒரு மூச்சு அழுதவள் மனம் என்ன எதிர்பார்க்கிறது என்று தெரியவில்லை. பேதையாய் தத்தளித்தால் உணர்வுகளின் பிடியில்.
பள்ளி வாட்ஸ்அப் குரூப்பில் வீடு வாடகைக்கு விடப்படும் என்று இருந்த முகவரியில் பேசி இங்கு வந்து தங்கி கொண்டாள்.
ஒரே காம்பவுண்டில் அருகருகே இரு வீடுகள். வீட்டு உரிமையாளரும் இருக்கவே பாதுகாப்பு பற்றிய பிரச்சனை இல்லை.
அங்கு உதயசந்திரன் இரண்டு நாட்களாக அறையிலேயே சோர்ந்து கிடந்தான். தங்களது அறையில் வியாபித்த, இப்பொழுதும் வியாபித்து கொண்டிருக்கும் தன் நாசியை தீண்டும் அவளது வாசம் அவளது இருப்பைக் கூறியது ஆனால் நிதர்சனமோ அப்படி இல்லையே.
கௌரி எவ்வளவு முயன்றும் இரண்டு நாட்களாக உணவில் கை வைத்தான் இல்லை.
ஏதோ தன்னைத்தானே தண்டிப்பது போல இருந்தது அவனது செயல்.
ஒரு கட்டத்தில் அவனது உண்ணா நோன்பை முடிவுக்கு கொண்டு வர, மகனது அறைக்கு சென்ற கௌரி இறுகிய குரலில் "என்னை மன்னிச்சுடு உதய்" என்க பதறி எழுந்தவன் "அம்மா' என்று அதட்டினான்.
"இல்ல உதய் நான்தான் உன் மனைவிய தவற விட்டுட்டேன். என்ன மன்" மேலும் சொல்ல வந்தவரின் வாயை பொத்தியவன் முகம் இறுகியவனாய் வேண்டாம் என்று தலையசைத்தான்.
"பின்ன ஏன் நீ சாப்பிட வராமல் இருக்க. உன் மனைவியுடன் நீ வாழ, அவளை தேட, வலு வேணாமா உனக்கு, வேணும் தானே" என்று சிறுவனிடம் கேட்பதை போல கேட்டவரிடம்
"நான் குளிச்சிட்டு வரேன் மா நீங்க சாப்பாடு எடுத்து வைங்க" அனுப்பிவிட்டு குளியல் அறை சென்றான்.
அவனது கோபத்தை குளிர் நீராலும் தணிக்க முடியவில்லை. தாய் தன்னிடம் மன்னிப்பு கேட்டதே மன கண்ணில் ஓடி இம்சித்தது.
'இது அத்தனைக்கும் காரணம் அவள் தானே கண்டுபிடிக்கிறேன் அவளை. முதல்ல தேடிப் பிடிச்சு பிரிவுன்னா என்னன்னு புரிய வைக்கிறேன். கை பொருளை தொலைச்சா வலி என்னன்னு தெரிய வைக்கிறேன்' சூளுரைத்தான்.
வேறு உடை மாற்றி கீழே வந்தவன் அன்னையின் கையால் உணவு உண்டு தன் நண்பனை காணச் சென்றான்.
அடுத்த மூன்று நாட்களில் திரிபுரசுந்தரி இருக்கும் இடம் தெரிந்து விட்டது உதயசந்திரனுக்கு.
அவளது நடவடிக்கையை கண்காணித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறான்.
அவள் இந்த பத்து நாட்களாய் வெளியில் வரவே இல்லை என்பதை தெரிந்து ஒரு மனம் பரிதவித்தது என்றால் மற்றொரு மனமோ இன்னும் இறுகிப்போனது தன்னவளின் பிடிவாதத்தை எண்ணி.
ஸ்ரீமதிக்கும் அண்ணி வீட்டை விட்டு போனது தெரிந்திருந்தாலும் அவளால் கடவுளிடம் வேண்டிக் கொள்ள மட்டுமே முடிந்தது.
சுந்தரியை கண்டுபிடிப்பது ஒன்றும் அத்தனை கடினம் இல்லை உதயசந்திரனுக்கு.
இன்னும் ஒரு பத்து நாளில் பள்ளி திறந்து விடும். அடுத்த கல்வி ஆண்டும் தொடங்கி விடும். அரசு ஊழியர் அவள். அதே பள்ளி தான் வேறு வழி இல்லை இப்போதைக்கு அவளுக்கு.
ஆயினும் ஐந்து நாட்களில் கண்டுபிடித்து விட்டான். கண்டுபிடித்தது மட்டுமில்லாமல் அவள் குடியிருந்த அந்த வீட்டையும் விலை பேசி விட்டான். தன் மனைவி அடுத்தவரின் வீட்டில் இருக்கக் கூடாது என்று.
இப்போது வீட்டின் உரிமையாளர் அவளே. பழைய உரிமையாளர் வாடகைக்கு இருக்கின்றார் அவளிடம். மூன்று வேலை உணவும் அவர்கள்தான் சுந்தரிக்கு கொண்டு வந்து தருவது.
மத்திய வயது தம்பதிகள் கல்லூரி செல்லும் மகன், மகள் என சிறிய குடும்பம் அது. அவர்களது மகள் தான் சுந்தரிக்கு பேச்சு துணை.
பள்ளி திறக்க இரண்டு தினங்கள்தான் இருந்தன.
மறுநாள் பள்ளிக்கு தேவையானதை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தவள் தலை கிறுகிறுக்க அப்படியே மடிந்து அமர்ந்தாள்.
இருந்த மன அழுத்தத்தில் நாள் கணக்கு தெரியவில்லை அவளுக்கு. பள்ளி திறக்கும் நாளை காலண்டரில் பார்த்தவளுக்கு அப்பொழுதுதான் புரிந்தது நாள் தள்ளி இரண்டு மாத மாதங்கள் மேலாகிறது என்று.
மன அழுத்தத்தின் காரணமாக இத்தனை நாள் இதனை தான் கண்டு கொள்ளவில்லை என்பது புரிந்தது அவளுக்கு. செய்வது அறியாது அமர்ந்தவளது விழிகள் நீரை சொறிந்தது.
உடனடியாக உதயசந்திரனுக்கு அழைத்துச் சொல்ல கைகள் பரபரத்தது. அவனது மார்பில் சாய்ந்து அவன் தந்தை ஆனதை சொல்லி முத்தமிட மனம் பேராவல் கொண்டது. ஆனாலும் தான் எடுத்த முடிவிலிருந்து பிறழாமல் மனதை இறுக கட்டிக் கொண்டாள்.
என்னை போல என் பிள்ளையும் தந்தையுடன் வாழும் பாக்கியத்தை இழந்து விடுமோ. இதற்கு தீர்வு தான் என்ன என்று யோசித்தவள் அப்படியே உறங்கிப் போனாள்.
மறுநாள் விழித்து எழுந்தவளுக்கு முதல் நாள் நடந்தது திரைப்படமாக மனதில் வலம் வர குளித்து உடைமாற்றி மருத்துவரை பார்க்க சென்றாள்.
அங்கு அவளுக்கு அடிப்படை பரிசோதனையை செய்த மருத்துவர், அவர் அவள் கருவுற்று இருப்பதை உறுதிபடுத்தினார்.
மருத்துவரின் ஆலோசனையை பெற்று மருந்து வாங்கிக் கொண்டு வெளியே வந்தவள் கேப் ஒன்று புக் செய்து வரவழைத்து வீட்டிற்கு பயணப்பட்டாள்.
இது அத்தனையும் நிழல் போல் அவளைத் தொடரும் உதயச்சந்திரனின் பார்வையில் இருந்து தப்பவில்லை. கண்கள் கனிவுற தன்னவளையை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனின் மனமோ 'என் குழந்தையை கூட என்கிட்ட இருந்து மறைக்கிறாள்' சாடியது அவளை.
இனி அவளை கவனிச்சிக்கிறேன் முடிவு எடுத்து விட்டான் அவன். பள்ளி திறந்து ஒரு மாதம் ஆகிற நிலையில் அன்று விடுமுறை தினம் காணும் யாவிலும் கண்ணாளனின் பிம்பமே தெரிந்தது அவளுக்கு.
பிரிவு அவளுக்கு வலிக்க வலிக்க பாடம் கற்று தந்தது காதலின் ஆழத்தையும் கணவனின் கருணையையும் சேர்த்து தான். ஆயினும் அடமாக இருந்தாள்.
விடியலில் கணவனின் முத்தத்திற்கு ஏங்கினாள். கையணைவில் தேநீர் பருகியவள், இன்று தேநீரை அறவே வெறுத்தால் ஒரு நாள் வேண்டுமென்று உதயசந்திரனின் தேனீர் கோப்பையை எடுத்துப் பருகினாள். அதுவும் வைத்த கண் வாங்காமல் அவனையே பார்த்தபடி.
அதற்கு உதயசந்திரனோ "பேபி இதெல்லாம் நான் தான் செய்யணும். அதுதான் லாஜிக்" சிரித்துக் கொண்டே கூற,
"பிரேக் த ரூல்ஸ் சந்துரு" என்றவளை இடையோடு சேர்த்து அனைத்து காதில் ரகசியமாக காதல் மொழி கூறியவன், "இதிலும் ப்ரேக் த ரூல்ஸ் என்றால் சந்துரு வெரி ஹாப்பி மச்சி" என்று சொல்லி கண்ணாடிக்க அவ்வளவுதான் விழி தெறித்து விழும்படி பார்த்தாள் திரிபுரசுந்தரி.
அவன் சொடுக்கிட்டு 'எப்படி ஓகேவா' என்று புருவம் உயர்த்த அவ்வளவுதான் தெறித்து ஓடி விட்டாள்.
இப்போது அதனை நினைத்துப் பார்த்தவள் மனம் பிசைய, எத்தனை அழகானதொரு வாழ்வை இழந்து விட்டோம் என்று தெரிந்தது சுந்தரிக்கு.
இப்படியே இருப்பது சரி இல்லை என்று உணர்ந்தவள் எழுந்து தயாராகி ஹோமிற்கு சென்றால் வழக்கம் போல சிறுவர் சிறுமியர்களுக்கும் பாடம் எடுத்தவள், இப்போது கூடுதலாக இல்லத்து கணக்கு வழக்குகளை கணினியில் பதிவேற்றம் செய்யும் வேலையையும் முன் வந்து ஏற்றிருந்தாள்.
அன்றும் அவ்வாறு செய்து கொண்டிருக்க, அப்பொழுது,
"சார் நீங்க இங்க வந்து இவங்கள பாருங்க இவங்க தான் இங்க இருக்க அக்கவுண்ட்ஸ்லாம் மேனேஜ் பண்ணிக்கிறது" என்றபடி அவனை அழைத்து வந்தால் அங்கு வேலை செய்யும் பெண்.
அங்கு கணினியில் விரல்கள் நர்த்தனமாட சுறுசுறுப்பாக, தீவிரமாக வேலைகளை பார்த்துக் கொண்டிருந்தால் அவள்.
"அக்கா இவங்க இந்த மாசம் டொனேஷன் அமௌன்ட் கொடுக்க வந்திருக்காங்க. அது என்னன்னு பாக்க சொல்லி மதர் உங்க கிட்ட சொல்ல சொன்னாங்க"
"நீ போ மலர் நான் பாத்துக்குறேன்" என்றபடி அந்த பெண்ணை அனுப்பி வைத்தாள்.
விழிகளை விலக்காமலே பேசி அவளை அனுப்பி வைத்தாள்.
"வணக்கம் சார், உட்காருங்க" என்றபடி கணினி திரையில் இருந்த கண்களை விலக்கி சற்று நிமிர்ந்தாள் பெண்ணவள்.
அவளது நேர்கோட்டு பார்வையில் அவனது உடல் மட்டும் தெரியவே இன்னும் சற்று நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அவனும் கைகளை கட்டிக் கொண்டு அவளையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
அவனைப் பார்த்ததில் மின்னதிர்வு ஏற்பட்டவளாய் எழுந்து நிற்க, அவனோ அப்போதும் அசையாதவனாய் இன்னுமே அழுத்தமாக நின்றிருந்தான்.
அவனது பார்வை அழுத்தமாக அவளை தீண்டி சென்றது மேலிருந்து கீழ் வரை அவளை அழுத்தமாகவும் ஆராயும் விதமாகவும் பார்த்தான்.
நெற்றி வகிட்டில் குங்குமமும், நெற்றியில் அவளுக்கு பிடித்த விதமாக கோபுர வடிவில் பொட்டும் அந்த பொட்டுக்கு அணைக்கோடுகளாக கீழே குங்குமம் மேலே சந்தனமும் வைத்திருந்தால் பெண்.
அவள் இளம் பச்சை நிற சில்க் காட்டன் புடவை உடுத்தி இருந்தாள்.
அந்த புடவையை பார்த்தவனுக்கு என்னவெல்லாமோ தோன்றியது. தங்களின் முதல் கூடலை நினைவூட்டியது அது.
இங்கு வேலை முடித்துவிட்டு உடன் பணிபுரியும் ஒரு ஆசிரியரின் குழந்தைக்கு பிறந்தநாள் விழா கொண்டாட அவர்கள் வீட்டிற்கு செல்ல ஆயத்தமாகி வந்திருந்தாள்.
உடல் மெலிந்திருந்தாலும் பொலிவோடு இருந்தாள். பின்னே கர்ப்ப காலத்தில் பெண்களுக்கு புதுப்பொலிவு ஏற்படத்தானே செய்யும்.
சற்று மேடிட்ட வயிறு நான்கு மாத சிசுவை தாங்கி இருப்பதாக கூறியது. அவனது கண்கள் அவளது வயிற்றை நோக்குவது புரிய முந்தானையை எடுத்து சொருகினாள். கண்களில் பயம் தேக்கியபடி வலியோடு அவனை பார்த்தாள்.
அவளது பார்வையில் அவன் கண்கள் கோபத்தில் சிவபெறியது.
அவன் தன்னை கோபமாகவே பார்க்கிறான் என்பதை, அவன் அணிந்திருந்த கருப்பு கண்ணாடியை தாண்டியும் புரிந்து கொண்டாள் பெண்.
அதில் சற்றே தடுமாறிய தனது கால்களை, தனது முன்னே இருந்த மேஜையை அழுத்த பற்றிய படி நின்று கொண்டாள்.
அவளது செயலில் அவளை நோக்கி அடியெடுத்து வைத்தான் நடந்து வந்தான் ஆயினும் அவளது பார்வை அவனை விட்டு அகலவே இல்லை.
அடர்ந்த சிகையும் முகம் முழுவதும் தாடிமாக கண்களுக்கு கருப்பு கண்ணாடிகள் அணிந்திருந்தான்.
வெண்ணிற முழு முழுக்கை சட்டையை மடித்து விட்டு இருந்தான், அதற்கு பொருத்தமாக ஜீன்ஸ் பேண்ட் அணிந்திருந்தான். கால்களில் கண்ணாடியாய் ஷூ பளபளத்தது.
அவனது அந்த தோற்றத்தில் அவளுக்கு ஏதோ தோன்ற அந்த நினைப்பு அவளுக்கு வலியை தந்ததா, இல்லை நிம்மதியை தந்ததா என்பது அவள் மட்டுமே அறிந்த விஷயம்.
தனது பிரிவு அவனுக்கு எந்தவித பாதிப்பும் தரவில்லை என்பதை அவனது தோற்றமே கூறியது. அவளுக்கு அதை நினைத்து ஒரு மனம் வலித்தாலும் அவனது கம்பீர தோற்றத்தை பார்த்து நிம்மதியும் அடைந்தது.
அவளது விழி மொழியை படித்தவன் இன்னுமே இறுகிப் போனான்.
அவளது பிரிவு அவனுக்கு உயிர் வலியை தருகிறது என்றும், இந்த சமுதாயத்திற்காக மட்டுமே இந்த தோற்றம் என்பதையும் அறிவாளா பெண்ணவள்.
உக்காருங்க என்றபடி அவள் முன்னே அமர்ந்தான் அவன்.
அமர்ந்தவள் எதுவும் பேசாமல் அவன் கையில் இருந்து பணம் வாங்கி, ரசீதை அவனிடம் தர அவனது அலைபேசி அடித்தது எடுத்துப் பேசியவன், "இதோ வரேன் ஸ்ரீம்மா" என்றபடி எழுந்து நின்றவன் குனிந்து அவள் காட்டிய இடத்தில் கையெழுத்து போட்டான்.
அப்போது புழுக்கத்திற்காக முன்புறம் எடுத்து விட்டிருந்த பட்டனை தாண்டி அவனது தங்க சங்கிலி முன்னே வந்து விழுந்து பல கதைகளை பேசியது. சுந்தரியின் பார்வை அந்த சங்கிலியை தொட்ட மீள 'ஓ மேடம்க்கு பழசெல்லாம் நினைவுக்கு வருது போல' எள்ளி நகையாடினான் மனதிற்குள்.
அவனது மனமோ 'உனக்கு சேலையை பார்த்து வர மாதிரி தான் அவளுக்கு செயினை பார்த்து வந்திருக்கு' பதிலுக்கு அவனையே வாரியது.
"தேங்க்யூ மேடம்" சொல்லியவன் அவளை ஆழ்ந்து அழுத்தமான ஒரு பார்வை பார்த்தவன், திரும்பியும் பாராமல் சென்றான்.
அவன் பார்வையில் செத்து விட்டாள் பெண். 'உன்னால் எப்படி இதை எனக்கு செய்ய முடிந்தது. இவ்வளவு தானா நீ' குற்றம் சாட்டியது அவளை.
அவன் பின்னே வேகமாக நடந்தவள் காரின் அருகில் ஸ்ரீமதி நிற்பதை பார்த்தாள்.
ஸ்ரீமதி ஒரு அடி சுந்தரியை நோக்கி எடுத்து வைக்க முற்பட உதயச்சந்திரன் வேண்டாம் என்று தலையசைதான்.
சுந்தரிக்கு கண்ணை கரித்துக் கொண்டு வந்தது. கண்ணை விட்டு மறையும் அவனை ஓடி பிடித்துக்கொள்ள சொல்லி மனம் கட்டளையிட்டது. கால்கள் துவள அப்படியே படியில் அமர்ந்து கொண்டாள்.
இதோ திரிபுரசுந்தரி உதயசந்திரன் விட்டு பிரிந்து வந்து இன்றுடன் பத்து நாட்கள் ஆகிறது.
இந்த பத்து நாளும் ஒரு மனம் இந்த பிரிவு அவசியம் தானா என்று யோசிப்பதும், மறு மனமோ அவர்கள் பேசியதை கேட்டாய் தானே இந்த இழி நிலையை நீ அனுபவிக்கலாம்.
உன்னை திருமணம் செய்து கொண்ட ஒரே காரணத்திற்காக உன் கணவனுக்கு எதற்கு இந்த நிலை கேட்டது.
இல்லை என் சந்துரு நான் சொன்னால் புரிந்து கொள் கொள்வார் என்ற மனதிடம், அவர் புரிந்து கொள்வது இருக்கட்டும், இதனால் ஸ்ரீமதிக்கு நல்ல திருமண வாழ்வு எப்படி கிடைக்கும் என்று கேட்டது இன்னொரு மனம்.
ஆமாம் அவளுக்கு நல்ல திருமண வாழ்வு அமைய வேண்டும் அதற்கு நான் விலகி வந்ததுதான் சரி என்று கூறியது அதே மனம்.
இன்னொரு அம்மாவாக ஏன் உன் அம்மாவை விட மேலாக, பசிக்கும் பொழுது அன்னமிட்ட உன்னுடைய கௌரியத்தை கிட்ட கூட சொல்லாம ஏமாத்திட்டு வந்திருக்க என்று இடித்துரைத்த மனதிடம், தான் அங்கு இத்தனை நாளாக இருந்ததே அவர்களை ஏமாற்றித்தானே சொன்னது மற்றும் ஒரு மனம்.
அப்போ உதய் உன்னை நினைச்சிட்டே காலம் தள்ளனும்ன்னு சொல்றியா கேட்ட மனதிடம் பதில் சொல்ல முடியாமல் நெஞ்ச நெஞ்சை அழுத்தி பிடித்துக் கொண்டாள்.
இப்படி இரு வேறு மனமாக மாறி தனக்குள்ளே வாதாடி பட்டிமன்றம் நடத்தி சோர்ந்து போனாள் திரிபுரசுந்தரி.
வீட்டை விட்டு வந்தவள் அலைபேசியில் அனைத்து போட்டிருந்தாள்.
ஒரு வாரம் சென்று இருக்க, அலைபேசி ஆன் செய்தவள் கணவன், கணவன் வீட்டினார் அழைப்பை மனம் எதிர்பார்த்து தேட, அந்தோ பரிதாபம் யாரும் அழைக்கவில்லை அவளுக்கு.
ஒரு மூச்சு அழுதவள் மனம் என்ன எதிர்பார்க்கிறது என்று தெரியவில்லை. பேதையாய் தத்தளித்தால் உணர்வுகளின் பிடியில்.
பள்ளி வாட்ஸ்அப் குரூப்பில் வீடு வாடகைக்கு விடப்படும் என்று இருந்த முகவரியில் பேசி இங்கு வந்து தங்கி கொண்டாள்.
ஒரே காம்பவுண்டில் அருகருகே இரு வீடுகள். வீட்டு உரிமையாளரும் இருக்கவே பாதுகாப்பு பற்றிய பிரச்சனை இல்லை.
அங்கு உதயசந்திரன் இரண்டு நாட்களாக அறையிலேயே சோர்ந்து கிடந்தான். தங்களது அறையில் வியாபித்த, இப்பொழுதும் வியாபித்து கொண்டிருக்கும் தன் நாசியை தீண்டும் அவளது வாசம் அவளது இருப்பைக் கூறியது ஆனால் நிதர்சனமோ அப்படி இல்லையே.
கௌரி எவ்வளவு முயன்றும் இரண்டு நாட்களாக உணவில் கை வைத்தான் இல்லை.
ஏதோ தன்னைத்தானே தண்டிப்பது போல இருந்தது அவனது செயல்.
ஒரு கட்டத்தில் அவனது உண்ணா நோன்பை முடிவுக்கு கொண்டு வர, மகனது அறைக்கு சென்ற கௌரி இறுகிய குரலில் "என்னை மன்னிச்சுடு உதய்" என்க பதறி எழுந்தவன் "அம்மா' என்று அதட்டினான்.
"இல்ல உதய் நான்தான் உன் மனைவிய தவற விட்டுட்டேன். என்ன மன்" மேலும் சொல்ல வந்தவரின் வாயை பொத்தியவன் முகம் இறுகியவனாய் வேண்டாம் என்று தலையசைத்தான்.
"பின்ன ஏன் நீ சாப்பிட வராமல் இருக்க. உன் மனைவியுடன் நீ வாழ, அவளை தேட, வலு வேணாமா உனக்கு, வேணும் தானே" என்று சிறுவனிடம் கேட்பதை போல கேட்டவரிடம்
"நான் குளிச்சிட்டு வரேன் மா நீங்க சாப்பாடு எடுத்து வைங்க" அனுப்பிவிட்டு குளியல் அறை சென்றான்.
அவனது கோபத்தை குளிர் நீராலும் தணிக்க முடியவில்லை. தாய் தன்னிடம் மன்னிப்பு கேட்டதே மன கண்ணில் ஓடி இம்சித்தது.
'இது அத்தனைக்கும் காரணம் அவள் தானே கண்டுபிடிக்கிறேன் அவளை. முதல்ல தேடிப் பிடிச்சு பிரிவுன்னா என்னன்னு புரிய வைக்கிறேன். கை பொருளை தொலைச்சா வலி என்னன்னு தெரிய வைக்கிறேன்' சூளுரைத்தான்.
வேறு உடை மாற்றி கீழே வந்தவன் அன்னையின் கையால் உணவு உண்டு தன் நண்பனை காணச் சென்றான்.
அடுத்த மூன்று நாட்களில் திரிபுரசுந்தரி இருக்கும் இடம் தெரிந்து விட்டது உதயசந்திரனுக்கு.
அவளது நடவடிக்கையை கண்காணித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறான்.
அவள் இந்த பத்து நாட்களாய் வெளியில் வரவே இல்லை என்பதை தெரிந்து ஒரு மனம் பரிதவித்தது என்றால் மற்றொரு மனமோ இன்னும் இறுகிப்போனது தன்னவளின் பிடிவாதத்தை எண்ணி.
ஸ்ரீமதிக்கும் அண்ணி வீட்டை விட்டு போனது தெரிந்திருந்தாலும் அவளால் கடவுளிடம் வேண்டிக் கொள்ள மட்டுமே முடிந்தது.
சுந்தரியை கண்டுபிடிப்பது ஒன்றும் அத்தனை கடினம் இல்லை உதயசந்திரனுக்கு.
இன்னும் ஒரு பத்து நாளில் பள்ளி திறந்து விடும். அடுத்த கல்வி ஆண்டும் தொடங்கி விடும். அரசு ஊழியர் அவள். அதே பள்ளி தான் வேறு வழி இல்லை இப்போதைக்கு அவளுக்கு.
ஆயினும் ஐந்து நாட்களில் கண்டுபிடித்து விட்டான். கண்டுபிடித்தது மட்டுமில்லாமல் அவள் குடியிருந்த அந்த வீட்டையும் விலை பேசி விட்டான். தன் மனைவி அடுத்தவரின் வீட்டில் இருக்கக் கூடாது என்று.
இப்போது வீட்டின் உரிமையாளர் அவளே. பழைய உரிமையாளர் வாடகைக்கு இருக்கின்றார் அவளிடம். மூன்று வேலை உணவும் அவர்கள்தான் சுந்தரிக்கு கொண்டு வந்து தருவது.
மத்திய வயது தம்பதிகள் கல்லூரி செல்லும் மகன், மகள் என சிறிய குடும்பம் அது. அவர்களது மகள் தான் சுந்தரிக்கு பேச்சு துணை.
பள்ளி திறக்க இரண்டு தினங்கள்தான் இருந்தன.
மறுநாள் பள்ளிக்கு தேவையானதை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தவள் தலை கிறுகிறுக்க அப்படியே மடிந்து அமர்ந்தாள்.
இருந்த மன அழுத்தத்தில் நாள் கணக்கு தெரியவில்லை அவளுக்கு. பள்ளி திறக்கும் நாளை காலண்டரில் பார்த்தவளுக்கு அப்பொழுதுதான் புரிந்தது நாள் தள்ளி இரண்டு மாத மாதங்கள் மேலாகிறது என்று.
மன அழுத்தத்தின் காரணமாக இத்தனை நாள் இதனை தான் கண்டு கொள்ளவில்லை என்பது புரிந்தது அவளுக்கு. செய்வது அறியாது அமர்ந்தவளது விழிகள் நீரை சொறிந்தது.
உடனடியாக உதயசந்திரனுக்கு அழைத்துச் சொல்ல கைகள் பரபரத்தது. அவனது மார்பில் சாய்ந்து அவன் தந்தை ஆனதை சொல்லி முத்தமிட மனம் பேராவல் கொண்டது. ஆனாலும் தான் எடுத்த முடிவிலிருந்து பிறழாமல் மனதை இறுக கட்டிக் கொண்டாள்.
என்னை போல என் பிள்ளையும் தந்தையுடன் வாழும் பாக்கியத்தை இழந்து விடுமோ. இதற்கு தீர்வு தான் என்ன என்று யோசித்தவள் அப்படியே உறங்கிப் போனாள்.
மறுநாள் விழித்து எழுந்தவளுக்கு முதல் நாள் நடந்தது திரைப்படமாக மனதில் வலம் வர குளித்து உடைமாற்றி மருத்துவரை பார்க்க சென்றாள்.
அங்கு அவளுக்கு அடிப்படை பரிசோதனையை செய்த மருத்துவர், அவர் அவள் கருவுற்று இருப்பதை உறுதிபடுத்தினார்.
மருத்துவரின் ஆலோசனையை பெற்று மருந்து வாங்கிக் கொண்டு வெளியே வந்தவள் கேப் ஒன்று புக் செய்து வரவழைத்து வீட்டிற்கு பயணப்பட்டாள்.
இது அத்தனையும் நிழல் போல் அவளைத் தொடரும் உதயச்சந்திரனின் பார்வையில் இருந்து தப்பவில்லை. கண்கள் கனிவுற தன்னவளையை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனின் மனமோ 'என் குழந்தையை கூட என்கிட்ட இருந்து மறைக்கிறாள்' சாடியது அவளை.
இனி அவளை கவனிச்சிக்கிறேன் முடிவு எடுத்து விட்டான் அவன். பள்ளி திறந்து ஒரு மாதம் ஆகிற நிலையில் அன்று விடுமுறை தினம் காணும் யாவிலும் கண்ணாளனின் பிம்பமே தெரிந்தது அவளுக்கு.
பிரிவு அவளுக்கு வலிக்க வலிக்க பாடம் கற்று தந்தது காதலின் ஆழத்தையும் கணவனின் கருணையையும் சேர்த்து தான். ஆயினும் அடமாக இருந்தாள்.
விடியலில் கணவனின் முத்தத்திற்கு ஏங்கினாள். கையணைவில் தேநீர் பருகியவள், இன்று தேநீரை அறவே வெறுத்தால் ஒரு நாள் வேண்டுமென்று உதயசந்திரனின் தேனீர் கோப்பையை எடுத்துப் பருகினாள். அதுவும் வைத்த கண் வாங்காமல் அவனையே பார்த்தபடி.
அதற்கு உதயசந்திரனோ "பேபி இதெல்லாம் நான் தான் செய்யணும். அதுதான் லாஜிக்" சிரித்துக் கொண்டே கூற,
"பிரேக் த ரூல்ஸ் சந்துரு" என்றவளை இடையோடு சேர்த்து அனைத்து காதில் ரகசியமாக காதல் மொழி கூறியவன், "இதிலும் ப்ரேக் த ரூல்ஸ் என்றால் சந்துரு வெரி ஹாப்பி மச்சி" என்று சொல்லி கண்ணாடிக்க அவ்வளவுதான் விழி தெறித்து விழும்படி பார்த்தாள் திரிபுரசுந்தரி.
அவன் சொடுக்கிட்டு 'எப்படி ஓகேவா' என்று புருவம் உயர்த்த அவ்வளவுதான் தெறித்து ஓடி விட்டாள்.
இப்போது அதனை நினைத்துப் பார்த்தவள் மனம் பிசைய, எத்தனை அழகானதொரு வாழ்வை இழந்து விட்டோம் என்று தெரிந்தது சுந்தரிக்கு.
இப்படியே இருப்பது சரி இல்லை என்று உணர்ந்தவள் எழுந்து தயாராகி ஹோமிற்கு சென்றால் வழக்கம் போல சிறுவர் சிறுமியர்களுக்கும் பாடம் எடுத்தவள், இப்போது கூடுதலாக இல்லத்து கணக்கு வழக்குகளை கணினியில் பதிவேற்றம் செய்யும் வேலையையும் முன் வந்து ஏற்றிருந்தாள்.
அன்றும் அவ்வாறு செய்து கொண்டிருக்க, அப்பொழுது,
"சார் நீங்க இங்க வந்து இவங்கள பாருங்க இவங்க தான் இங்க இருக்க அக்கவுண்ட்ஸ்லாம் மேனேஜ் பண்ணிக்கிறது" என்றபடி அவனை அழைத்து வந்தால் அங்கு வேலை செய்யும் பெண்.
அங்கு கணினியில் விரல்கள் நர்த்தனமாட சுறுசுறுப்பாக, தீவிரமாக வேலைகளை பார்த்துக் கொண்டிருந்தால் அவள்.
"அக்கா இவங்க இந்த மாசம் டொனேஷன் அமௌன்ட் கொடுக்க வந்திருக்காங்க. அது என்னன்னு பாக்க சொல்லி மதர் உங்க கிட்ட சொல்ல சொன்னாங்க"
"நீ போ மலர் நான் பாத்துக்குறேன்" என்றபடி அந்த பெண்ணை அனுப்பி வைத்தாள்.
விழிகளை விலக்காமலே பேசி அவளை அனுப்பி வைத்தாள்.
"வணக்கம் சார், உட்காருங்க" என்றபடி கணினி திரையில் இருந்த கண்களை விலக்கி சற்று நிமிர்ந்தாள் பெண்ணவள்.
அவளது நேர்கோட்டு பார்வையில் அவனது உடல் மட்டும் தெரியவே இன்னும் சற்று நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அவனும் கைகளை கட்டிக் கொண்டு அவளையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
அவனைப் பார்த்ததில் மின்னதிர்வு ஏற்பட்டவளாய் எழுந்து நிற்க, அவனோ அப்போதும் அசையாதவனாய் இன்னுமே அழுத்தமாக நின்றிருந்தான்.
அவனது பார்வை அழுத்தமாக அவளை தீண்டி சென்றது மேலிருந்து கீழ் வரை அவளை அழுத்தமாகவும் ஆராயும் விதமாகவும் பார்த்தான்.
நெற்றி வகிட்டில் குங்குமமும், நெற்றியில் அவளுக்கு பிடித்த விதமாக கோபுர வடிவில் பொட்டும் அந்த பொட்டுக்கு அணைக்கோடுகளாக கீழே குங்குமம் மேலே சந்தனமும் வைத்திருந்தால் பெண்.
அவள் இளம் பச்சை நிற சில்க் காட்டன் புடவை உடுத்தி இருந்தாள்.
அந்த புடவையை பார்த்தவனுக்கு என்னவெல்லாமோ தோன்றியது. தங்களின் முதல் கூடலை நினைவூட்டியது அது.
இங்கு வேலை முடித்துவிட்டு உடன் பணிபுரியும் ஒரு ஆசிரியரின் குழந்தைக்கு பிறந்தநாள் விழா கொண்டாட அவர்கள் வீட்டிற்கு செல்ல ஆயத்தமாகி வந்திருந்தாள்.
உடல் மெலிந்திருந்தாலும் பொலிவோடு இருந்தாள். பின்னே கர்ப்ப காலத்தில் பெண்களுக்கு புதுப்பொலிவு ஏற்படத்தானே செய்யும்.
சற்று மேடிட்ட வயிறு நான்கு மாத சிசுவை தாங்கி இருப்பதாக கூறியது. அவனது கண்கள் அவளது வயிற்றை நோக்குவது புரிய முந்தானையை எடுத்து சொருகினாள். கண்களில் பயம் தேக்கியபடி வலியோடு அவனை பார்த்தாள்.
அவளது பார்வையில் அவன் கண்கள் கோபத்தில் சிவபெறியது.
அவன் தன்னை கோபமாகவே பார்க்கிறான் என்பதை, அவன் அணிந்திருந்த கருப்பு கண்ணாடியை தாண்டியும் புரிந்து கொண்டாள் பெண்.
அதில் சற்றே தடுமாறிய தனது கால்களை, தனது முன்னே இருந்த மேஜையை அழுத்த பற்றிய படி நின்று கொண்டாள்.
அவளது செயலில் அவளை நோக்கி அடியெடுத்து வைத்தான் நடந்து வந்தான் ஆயினும் அவளது பார்வை அவனை விட்டு அகலவே இல்லை.
அடர்ந்த சிகையும் முகம் முழுவதும் தாடிமாக கண்களுக்கு கருப்பு கண்ணாடிகள் அணிந்திருந்தான்.
வெண்ணிற முழு முழுக்கை சட்டையை மடித்து விட்டு இருந்தான், அதற்கு பொருத்தமாக ஜீன்ஸ் பேண்ட் அணிந்திருந்தான். கால்களில் கண்ணாடியாய் ஷூ பளபளத்தது.
அவனது அந்த தோற்றத்தில் அவளுக்கு ஏதோ தோன்ற அந்த நினைப்பு அவளுக்கு வலியை தந்ததா, இல்லை நிம்மதியை தந்ததா என்பது அவள் மட்டுமே அறிந்த விஷயம்.
தனது பிரிவு அவனுக்கு எந்தவித பாதிப்பும் தரவில்லை என்பதை அவனது தோற்றமே கூறியது. அவளுக்கு அதை நினைத்து ஒரு மனம் வலித்தாலும் அவனது கம்பீர தோற்றத்தை பார்த்து நிம்மதியும் அடைந்தது.
அவளது விழி மொழியை படித்தவன் இன்னுமே இறுகிப் போனான்.
அவளது பிரிவு அவனுக்கு உயிர் வலியை தருகிறது என்றும், இந்த சமுதாயத்திற்காக மட்டுமே இந்த தோற்றம் என்பதையும் அறிவாளா பெண்ணவள்.
உக்காருங்க என்றபடி அவள் முன்னே அமர்ந்தான் அவன்.
அமர்ந்தவள் எதுவும் பேசாமல் அவன் கையில் இருந்து பணம் வாங்கி, ரசீதை அவனிடம் தர அவனது அலைபேசி அடித்தது எடுத்துப் பேசியவன், "இதோ வரேன் ஸ்ரீம்மா" என்றபடி எழுந்து நின்றவன் குனிந்து அவள் காட்டிய இடத்தில் கையெழுத்து போட்டான்.
அப்போது புழுக்கத்திற்காக முன்புறம் எடுத்து விட்டிருந்த பட்டனை தாண்டி அவனது தங்க சங்கிலி முன்னே வந்து விழுந்து பல கதைகளை பேசியது. சுந்தரியின் பார்வை அந்த சங்கிலியை தொட்ட மீள 'ஓ மேடம்க்கு பழசெல்லாம் நினைவுக்கு வருது போல' எள்ளி நகையாடினான் மனதிற்குள்.
அவனது மனமோ 'உனக்கு சேலையை பார்த்து வர மாதிரி தான் அவளுக்கு செயினை பார்த்து வந்திருக்கு' பதிலுக்கு அவனையே வாரியது.
"தேங்க்யூ மேடம்" சொல்லியவன் அவளை ஆழ்ந்து அழுத்தமான ஒரு பார்வை பார்த்தவன், திரும்பியும் பாராமல் சென்றான்.
அவன் பார்வையில் செத்து விட்டாள் பெண். 'உன்னால் எப்படி இதை எனக்கு செய்ய முடிந்தது. இவ்வளவு தானா நீ' குற்றம் சாட்டியது அவளை.
அவன் பின்னே வேகமாக நடந்தவள் காரின் அருகில் ஸ்ரீமதி நிற்பதை பார்த்தாள்.
ஸ்ரீமதி ஒரு அடி சுந்தரியை நோக்கி எடுத்து வைக்க முற்பட உதயச்சந்திரன் வேண்டாம் என்று தலையசைதான்.
சுந்தரிக்கு கண்ணை கரித்துக் கொண்டு வந்தது. கண்ணை விட்டு மறையும் அவனை ஓடி பிடித்துக்கொள்ள சொல்லி மனம் கட்டளையிட்டது. கால்கள் துவள அப்படியே படியில் அமர்ந்து கொண்டாள்.