அத்தியாயம் 15 :-
போர்ட் பிளேரில் உள்ள செல்லுலர் ஜெயிலுக்கு அன்று சுற்றுலாவாக சென்று இருந்தனர்.
அவர்களை அழைத்து வந்திருந்த அந்த கைடு, சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களை அங்குள்ள அந்த செல்லுலர் சிறையில் அடைத்து வைத்திருந்ததும், அந்த காலத்தில் அவர்களுக்கு வழங்கிய தண்டனைகளையும் எடுத்து கூறவே, சுந்தரி தன் நிலையிலே இல்லை.
தன் மனைவி இந்த இடத்தில் எப்படி நடந்து கொள்வாளோ, அவளது மனம் படும்பாடு என்னவாக இருக்குமோ என மனதில் ஒருவித கலக்கத்துடனே இருந்தான் உதயச்சந்திரன்.
ஒரு கட்டத்தில் ஆழிப்பேரலையாக தாக்கிய உணர்வுகளின் சங்கமத்தில் தத்தளிக்க முடியாமல் தலை சரிந்து மயங்கி விழுந்தாள் திரிபுரசுந்தரி.
மனைவியை கையில் ஏந்தி கொண்டவன் அந்த இடத்தை விட்டு விரைந்து சென்றான்.
மருத்துவர் முதலுதவி செய்து சுந்தரிக்கு மயக்கத்தை தெளித்தாலும், விட்டத்தை வெறித்த படி சித்தம் கலங்கியவளாய் அமர்ந்திருந்த தன்னவளைக் கண்டு உடைந்து போனான் உதயச்சந்திரன்.
அன்று இரவிற்கெல்லாம் நல்ல காய்ச்சலை கண்டிருந்தால் சுந்தரி. சேயாய் அவளை அரவணைத்து கொண்டான் உதய்.
பயத்தினால் வந்த காய்ச்சல் அது. இரவெல்லாம் காய்ச்சலில் உளறிய அவளின் வார்த்தைகளை கேட்டு சிதைந்து போனான் கணவனவன்.
அவளை தேற்றும் வழி தெரியாது விழி பிதுங்கி நின்றான்.
மறுநாள் காலையில் காய்ச்சல் மற்றும் குணமாகி சோர்ந்து தெரிந்தாள் சுந்தரி.
அன்று எங்கும் செல்லாமல் தங்களது குடிலுள்ளே அமர்ந்து கதை பேசி, சீட்டு விளையாடி, காலார நடந்து, உண்டு என பொழுதை கழித்தனர் இருவரும்.
அதற்கு அடுத்த நாள் இரவு அவர்கள் இந்தியா திரும்பும் தினம் ஆகும். வெளியில் மழை வரவை அன்றும் எங்கும் சுற்றாமல் குடிலின் உள்ளே இருந்தனர்.
எப்பொழுதும் ஒருவர் உடைமாற்றும் பொழுது மற்றவர் பால்கனியில் நிற்பது அவர்களது செயலாகும்.
அங்கு அவர்களது வீட்டில் கடைப்பிடித்த அதே செயலை இங்கும் கடைப்பிடித்தனர்.
ஆனால் இன்றோ குளித்துவிட்டு வந்தவள் உடை மாற்ற முடியாமல் தடுமாறி நிற்க.
"பேபி இன்றைக்கும் வெளியில போக சொல்லுவியா மழை பெய்து" வேண்டுமென்றே பாவமாக உரைக்க
அவனை புரிந்து கொள்ளாதவளோ "சரி இங்கேயே இருங்க ஆனா என் பக்கம் திரும்ப கூடாது" சின்ன குரலில் உரைத்தவள் அவனுக்கு முதுகு காட்டி உடைமாற்ற
விளையாட்டை ஆரம்பித்த உதயச்சந்திரன் தான் திண்டாடி திணறிப் போனான்.
பின்னே அவன் முன்னே இருந்த அந்த கண்ணாடி தான் அவனது மனையாளின் மொத்த அழகையும் படம் போட்டு காட்டியதே.
அதை கவனிக்காதவளாய் அவள் உடைமாற்ற. முதலில் உதயசந்திரனும் அதனை கவனிக்கவில்லை.
பிறகு கவனித்தவன் கண்களை விலக்கிக் கொள்ளவில்லை, இல்லைல்லை விளக்கிக் கொள்ள முடியவில்லை என்பதே உண்மையாகும்.
அணிந்திருந்த ஆடையை திருத்திக் கொண்டு நிமிர்ந்தவள் அப்பொழுது தான் அந்த கண்ணாடியை கண்டாள்.
"சந்துரு" அதிர்ச்சியில் கூவியபடி திரும்பிப் பார்த்தாள்.
தொண்டைக் குழியில் ஏற இறங்க தன்னைப் பார்த்தவனை கண்டு புரிந்து போனது அவளுக்கு.
செங்கொழுந்தாய் சிவந்த மேனியை எப்படி மறைக்க தெரியாமல் திண்டாடினாள்.
அவனோ தான் கண்ட காட்சிகளிலிருந்து மீள முடியாமல் அதிலேயே உழன்று கொண்டிருந்தான்.
ஒரு கட்டத்தில் அங்கு புழுக்கம் தாங்காமல் வெளியில் கதவை திறந்து வந்து மழையில் கைகட்டி நின்று கொண்டான்.
இவ்வளோ ஜன்னலில் அவனையே பார்த்தபடி நின்றாள்.
சற்று நேரத்தில் தன்னை மீட்டுக் கொண்டவன் உள்ளே வந்து தானும் தயாராகினான். மௌனமே ஆட்சி செய்தது அங்கு.
தன்னை இயல்பாக மாற்றிக் கொண்டாலும் முதன்முதலில் ஒரு பெண்ணை அதுவும் தன் மனைவியை அந்நிலையில் பார்த்தவன் தாபத்தில் தத்தளித்தான் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.தன்னை காத்து கொள்ள மௌனத்தை கையில் எடுத்தான்.
இருவரும் இந்தியாவிற்கு விமானம் ஏறினர்.
ஒரு வாரம் அவனுடனேயே ஒட்டிக்கொண்டு இழைந்தவளை வீடு வந்ததும், அவன் கடையில் பிரச்சனை என்று சுந்தரியை விட்டுவிட்டு சென்று இன்றுடன் ஐந்து நாட்களாகிறது.
அந்தமானில் இருந்து வந்த பின் மறுநாள் அவனது மதுரை கிளையில் உள்ள கடையில் வைர நகை திருட்டு போனது பற்றி தகவல் வந்தது.
உடனடி நடவடிக்கையாக கிளம்பிச் சென்றவன் தான் இன்னும் வரவில்லை. அவனது வரவை எதிர் நோக்கி பசலை நோய் கண்ட தலைவியாக ஏங்கி போய் இருக்கிறாள் சுந்தரி.
அன்று ஒரு நான்கைந்து மணி நேர பிரிவிற்கே அவனது சட்டையை அணிந்து கொண்டவள். அவன் இல்லாத இந்த தனிமையை அறவே வெறுத்தாள்.
கண்ணீர் விட்டு அழவில்லை என்றாலும் எதையோ பறிகொடுத்தவளாக நித்தம் தன்னவனின் காதல் பார்வைக்கு ஏங்கினாள். முகம் உரசும் அவனது மார்பு முடியின் தீண்டல் இல்லாமல் நித்திரா தேவியும் அவளை தீண்டவில்லை.
முதல் நாள் ஒன்றும் தெரியவில்லை அவளுக்கு. ஆனால் இரண்டாம் நாள் வழக்கமான காலை முத்தமும் கை வளைவில் தேநீர் பருகுவதும் இல்லாமல் முகத்தில் ஒரு எரிச்சல் பாவம் குடி கொண்டது.
மூன்றாம் நாள் பேச்சு குறைந்து போனது. ஸ்ரீமதி கௌரி என்று யார் பேசினாலும் "ம்" என்ற பதில் மட்டுமே வந்தது.
பள்ளியில் உடல்நிலை சரியில்லை என்று ஆசிரியர் அறையிலேயே அமர்ந்து கொண்டாள்.
இதோ இன்று நான்காம் நாள் அறையில் தானே சிறைப்பட்டாள். உணவை வெறுத்து கட்டிலில் அவனது தலையணையில், அவனது சட்டையை கட்டிக் கொண்டு படுத்திருந்தாள்.
அலைபேசி அழைப்பு எல்லாம் போதவில்லை அவளுக்கு. அவனது அருகாமை மட்டுமே வேண்டுமென்று அடம்பிடித்தது பேதை மனம்.
தனிமையை பழகியவள், விரும்பியவள் இன்று காணும் யாவிலும் கண்ணாளனின் பிம்பம் தேடியே சோர்ந்து போனாள்.
எதில் நிற்பவனை கை தீண்டினால் மறையும் மாயக்காரன் ஆனான். அதிலே பெண்ணவள் ஊடல் கொண்டாள்.
இவளையே கவனித்துக் கொண்டிருந்த கௌரி 'இது சரிப்பட்டு வராது' என்று நினைத்து மறுநாள் அவளை ஒரு திருமண நிகழ்ச்சிக்கு அழைத்துச் சென்றார். அலமாரியை திறந்தவள் கண்ணில் பட்டது அந்தமான் போகும் முன் உதயச்சந்திரன் வாங்கி கொடுத்த துணிகள். அதிலிருந்து கிளிப் பச்சை நிறத்தில் சேலையும் பட்டு ரோஜா வனத்தில் ரவிக்கையும் எடுத்து உடுத்தி தயாரானாள் லேசாக ஒப்பனை செய்து கொண்டாள்.
அவளுக்கு அது ஒரு சின்ன மாற்றம் தந்தது. சொந்தங்களிடையே உதயசந்திரனுக்கும் அவனது குடும்பத்திற்கும் இருந்த மதிப்பும் மரியாதையும் செல்வாக்கையும் கண்டு வியந்தாள். தானும் அந்த குடும்பத்தில் ஒருத்தி என்று பெருமிதப்பட்டாள்.
இதனை கண்ட மேகலாவிற்கும் சாவித்திரிக்கும் வயிறு காந்தியது. காதுகளில் புகை வராத குறைதான்.
திருமண நிகழ்ச்சி முடித்து வீட்டிற்கு வந்தவளது இதம் தொலைந்து போனது மீண்டும் சோர்ந்து போனாள்.
'ம்கூம் இனி முடியாது' நினைத்த கௌரி ஸ்ரீமதியை அவளுடன் அனுப்பி விட்டு தன் மகனுக்கு அழைத்துச் சொன்னவர் உடனடியாக வரும்படி கட்டளையிட்டார்.
தன்னிடம் நன்றாக தானே அலைபேசியில் பேசுகிறாள்.
நினைத்துக் கொண்டவன் வீடியோ கால் செய்யாதது புரிந்தது. தான் வீடியோ கால் போட்டாலும் எடுக்கவில்லை.
மேலும் அவள் அவனுக்கு இந்த ஐந்து நாட்களாக அழைக்கவில்லை என்பதையும் குறித்துக்கொண்டு, அன்னையிடம் வருவதாக சொல்லியவன் சுந்தரியிடம் சொல்ல வேண்டாம் என்றிருந்தான்.
உடனடியாக அடுத்த விமானம் பிடித்து கிளம்பி இருந்தான் உதயச்சந்திரன். இங்கு ஸ்ரீமதியோ சுந்தரியிடம் படாத பாடுபட்டால் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.
பின்னே அவள் என்ன பேசினாலும் பிடித்து வைத்த பிள்ளையார் போல இருக்கும் அண்ணியை பார்த்து செய்வதறியாது நின்றாள்.
மேலும் நேரம் சென்றது.
திருமணத்திற்கு அணிந்திருந்த உடையையும் மாற்றாமல் நாற்காலியில் அமர்ந்த உதயின் புகைப்படத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
கௌரி ஸ்ரீ மதியை கீழே அழைத்துக்கொள்ள விட்டால் போதும் என்று ஓடிவிட்டாள்.
உள்ளே நுழைந்த உதயச்சந்திரன் பார்க்கும் பொழுது சுவரில் இருந்த புகைப்படம் அவளது கையில் இருந்தது. அதில் அவனது இதழை வருடிக் கொண்டிருந்தாள்.
உற்று கவனித்தவனின் விழிகள் செம்மையுற்றது மோகத்தினால்.
இருவரது இந்த நிலையும் சற்று முன்"சுந்தரிம்மா பேபி" குரல் கேட்கவே பாய்ந்தோடி சென்று அவனை அணைத்துக் கொண்டாள்.
"சந்துரு" முகத்தை கையில் ஏந்தி முத்த மழை பொழிந்தாள்.
இதழ்களை சுட்டி காட்டியவன் "இது மட்டும் என்ன பண்ணுச்சு பேபி" கேட்க ஒரு நொடி தயங்கியவள் பின் அவனது இதழை சிறை எடுத்தாள்.
அவளது இதழ் முத்தத்தில் மயங்கியவன் ஒரு கட்டத்தில் அவளது செயலை தனது செயலாக்கினான்.
மூச்சிற்கு ஏங்கிய அவளை விடுவித்து "குளிச்சிட்டு வரேன் பேபி" என்க
அவள் பார்த்த பார்வையில் பக்கென்று சிரித்தவன் "இத்தனை நாள் நான் வெயிட் பண்ணேனில்ல, ஒரு 15 மினிட்ஸ் மேடம் வெயிட் பண்ணலாமே"
தலையை சரித்து புருவம் உயர்த்தி கேட்ட பாவணையில் முகத்தை மூடியவள் "போங்க சந்துரு" சிணுங்கினாள்.
ஒருமுறை இறுகி அனைத்து விடுவித்தவன் "என் கபோர்டுல சென்டெட் கேண்டில்ஸ் இருக்கு. பிரிட்ஜ்ல பூ இருக்கும் டெகரேட் பண்ணி வை வரேன்"
"நான் குளிக்க வேண்டாமா?" எங்கோ பார்த்தபடி கேட்டவளை பார்த்து வாய்விட்டு சிரித்து
"மொத்தமா அப்புறம் குளிச்சுக்கலாம் பேபி" கண்ணடித்து கூறினான்.
முகம் சிவந்தாள் நங்கை. அவனது அலமாரியில் இருந்து வாசனை மெழுகுவர்த்திகளை ஏற்றி குளிர்சாதன பெட்டியிள் இருந்த பூக்களை எடுத்து மஞ்சத்தை அலங்கரிக்கலானாள்.
குளித்து வந்தவன் கண்டது விளக்குகள் அனைந்த அறையில் ஆங்காங்கே எரியும் மெழுகுவர்த்தியும் நறுமணம் கமழும் அறையும் தான்.
கட்டிலில் தூவி இருந்த ரோஜா பூக்களை கண்டவன் 'நாட் பேட்' மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.
பால்கனியில் மனைவியை கண்டவன்,
பின்னிருந்து அணைத்துக் கொண்டு "பேபி உனக்கு ஓகேவா எதுவும் தயக்கமா இருந்தா சொல்லிடனும்" சொல்லியவன் ஒரு நொடி நிறுத்தி
"பிடிக்கலன்னாலும் சொல்லனும் டா" குரல் வெறுமையாக வந்தது.
சட்டென்று திரும்பியவள் அவனது கழுத்தை இறுக கட்டிக் கொண்டாள்.
கணவனின் காதினுள் "எனக்கு எப்போதும் எந்த தயக்கமும் இருந்தது இல்ல சந்துரு" மொழிந்தவள்
'என்ன பத்தி முழுசா நீங்க தெரிஞ்ச அப்புறம் உங்க நிலைப்பாடு என்னவா இருக்கும்னு ஒரு எண்ணம் எனக்கு உண்டு. ஆனா இப்போ உங்களை விலக்கி வச்சு தவிக்க வைக்க மனசு இல்ல சந்துரு. எதுவானாலும் வாழ்ந்து பார்க்கலாம்னு தோணுது' மனதோடு உரையாடியவள் குறும்பாக
"ஏன் சந்துரு உங்களுக்கு தயக்கமா இருக்கா. இருந்தா சொல்லுங்க நான் போய் தூங்குறேன். தலையை சாய்த்து கண்ணடித்து அவனைப் போலவே கேட்க
"அடிப்பாவி உன்ன" சொல்லி அவன் கைகளில் அள்ளிக் கொண்டான்.
"ஐயோ சந்துரு கீழ விட்டுறாதீங்க" அவனது மார்பை தடவினால் பிடிமானம் இல்லாமல்.
"கட்டிக்கோ பேபி" ரகசிய குரலில் சொல்ல கழுத்தில் கரங்களை கோர்த்துக் கொண்டாள்.
மெல்ல நடந்து கட்டிலில் அவளை விட்டவன் அவள் புறம் சரிந்து படுத்தான். அவன் இறக்கி விட்டதில் கலைந்த ஆடைகளை சரி செய்ய.
அவளது கைப்பற்றி தடுத்து இல்லை என்று தலையசைத்தான்.
நாணம் மேலிட அவனது நெஞ்சத்தையே மஞ்சம் ஆக்கினாள்.
தன் கை சேர்ந்த பெண்மையை கொண்டாடி அவளை திண்டாட வைத்தான்.
இத்தனை வேகம் காட்டும் தன்னவனின் இத்தனை நாள் பொறுமை அவளை வியப்புறவே செய்தது.
நாணத்தில் சிவக்கும் பெண்ணின் முகம் ஓர் அழகென்றால் மோகத்தில் சிவக்கும் ஆணின் முகம் அது பேரழகன்றோ.
உதயச்சந்திரன் பேரழகனாக தெரிந்தான் மான் விழியாளுக்கு.
விழித்திறந்து அவளது ஸ்பரிசத்தை ரசித்தவனின், கண்களை கரங்களில் மூடியவள் "என்னமோ பண்ணுது சந்துரு" மோகம் தாளாமல் முனகினாள்.
அவனது முகத்தில் வந்து போன உணர்வுகள் அத்தனையும் பிரமிக்க வைத்தது அவளை.
ஒரு பெண் மீது ஆணின் தேடல் இத்தகையதா நினைக்க வைத்தான் அவளை.
அவனது விரல் தீண்டலை விட விழி தீண்டலே அவளது உயிர் தீண்டியது.
சொச்சமாய் இருந்த மிச்ச ஆடைகளையும் கொய்தவன் தானே ஆடையாக மாறி இன்னும் அவளுக்கு நெருக்கம் கூட்டினான்.
அவன் அவளுக்கு நெருக்கமாக மாறிய வேளை, பெண்ணவளது நயணங்களில் நாணமே மிச்சம் இருந்தது.
அவன் தந்த அதீத நெருக்கத்தில் உண்டான வலியில் கசிந்த விழிகளில் இதழ்களால் தீண்டி "சாரி பேபி" மன்னிக்க வேண்டினான்.
மஞ்சத்தில் மன்னிப்பு கேட்ட அவனது மாண்பு அவளை மயக்கவே செய்தது.
தன்னை மொத்தமாக அவளிடம் இழந்தவன் அவளை தன்மீது போட்டுக் கொண்டான்.
"பேபி இனிமேல் கண்ணாடி வளையல் போடாத பேபி" என்றவனை கேள்வியாக பார்த்தாள்.
"உன் நகைக்கீறல் ஓகே. பட் கண்ணாடி வளையல் காயம்" கண் சிமிட்டி குறும்பு கண்ணனாக புருவம் உயர்த்தி கேட்டான்.
சற்று முன் நடந்த நிகழ்வில் தனது செயலை சொன்னவனை பார்க்க முடியாமல் அவனது கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்து கொண்டாள்.
"தேங்க்ஸ் பேபி தேங்க்ஸ் ஃபார் எவ்ரிதிங்" அவனது மார்பில் தாடையை பதித்து அவனை பார்த்தவள்,
"என்ன சந்துரு சாரி தேங்க்ஸ் எல்லாம் சொல்றீங்க" முறைத்தபடி கேட்டாள்.
"கட்டில்ல கண்டிப்பா கேக்கணும் பேபி. ஆல்சோ பிடிச்சது பிடிக்காதது தெரிஞ்சுக்கணும்".
"இதெல்லாமா கேட்பாங்க" செல்லமாக சினுங்கி கொண்டாள்.
"எனக்கு தெரிஞ்சுக்கனும்" சொல்லியவன் அவளது வாய்மொழியாக அவளது பிடித்ததை தெரிந்து கொண்டே அவளை விட்டான்.
அதில் மோகம் கூத்தாட மீண்டும் ஒரு முறை ஸ்ருங்கார சங்கீதம் அரங்கேறியது.
தன் மீது கிடந்தவனை தள்ளி படுக்க வைத்து அவனைத் தாண்டி எம்பி பார்த்தவளை என்ன என்று புருவம் உயர்த்தி கேட்க
"இல்ல சந்துரு கட்டில் உடஞ்சி இருக்கும்னு நினைச்சேன். பட் உடையில" வாயில் கை பொத்தி அவள் சிரிக்க.
"போ பேபி யூ ஆர் டூ பேட்"
வெட்கத்தில் கவிழ்ந்து படுத்துக்கொண்டான்.
சுக அயற்சி இருவரையும் ஆட்கொள்ள கண்ணயர்ந்தனர்.
காலையில் கண் விழித்த உதயச்சந்திரன் கண்டதெல்லாம் தன் மார்பில் கிடந்த மனையாளின் வென் பஞ்சு பதமே.
சற்றே தலையை எக்கி பார்க்க அங்கு மனைவியோ கணவனின் காலை கட்டிக்கொண்டு உறங்கினான்.
அது சற்று முன்னர் நடந்ததை சொல்ல ஆடவன் அவனுக்கே அத்தனை வெட்கம் தந்தது.
மெல்ல மனைவிக்கு நோகாமல் தனது பாதங்களை விலக்கி கொண்டவன், அவளுக்கு நன்றாக போர்த்தி விட்டு குளியலறை சென்று தன்னை சுத்த படுத்திக் கொண்டான்.
அவன் மீண்டும் குளியலறையில் இருந்து வந்தபோது சுந்தரி விழித்திருந்தாள்.
தன்னை ஏறிட்டுப் பார்க்க கூச்சப்படும் மனைவியை நெருங்கி இடையோடு கட்டிக் கொண்டு உச்சந்தலையில் முத்தமிட்டு "ஹீட்டர் போட்டு வச்சுருக்கேன் குளிச்சிட்டு வா பேபி"
முதல் நாள் இரவு அவன் சொன்ன 'மொத்தமா குளிச்சுக்கலாம் பேபி' நினைவு வர கண்ணங்கள் சிவப்பேற அவனை பார்த்தாள்.
பேபி அழைத்தவன் குரலிலும் பார்வையிலும் பேதத்தை உணர்ந்தவள் ஓடி குளியலறை சென்று மறைந்தாள்.
அவளது செயலில் சத்தமிட்டு சிரித்துக் கட்டிலில் கிடந்த பூக்களை அகற்றி விட்டு மெத்தை விரிப்புகளை மாற்றினான்.
அவளும் வரவே அவளை நாற்காலியில் அமர்த்தி தலையை துவட்டி விட்டான்.
தன்னை இயல்பாக இருக்க செய்ய அவன் எடுக்கும் முயற்சிகளை புரிந்து கொண்டாள்.
இத்தனை நாட்கள் அருகருகே இருந்தாலும், கண்ணுக்கு தெரியாது இருந்த அந்த மயிரிழை இடைவெளி இன்று தகர்ந்தது போல உணர்ந்தாள்.
ஒற்றை கூடலில் மனதில் இருந்த வெறுமையை, சஞ்சலத்தை, பாதுகாப்பற்ற உணர்வை போக்க முடியுமா இதோ தன்னவன் நிகழ்த்தி காட்டினான்.
கூடல் உடல் சார்ந்து இல்லாமல் மனம் சார்ந்ததாக இருக்கும் பட்சத்தில் இது சாத்தியமே.
போர்ட் பிளேரில் உள்ள செல்லுலர் ஜெயிலுக்கு அன்று சுற்றுலாவாக சென்று இருந்தனர்.
அவர்களை அழைத்து வந்திருந்த அந்த கைடு, சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களை அங்குள்ள அந்த செல்லுலர் சிறையில் அடைத்து வைத்திருந்ததும், அந்த காலத்தில் அவர்களுக்கு வழங்கிய தண்டனைகளையும் எடுத்து கூறவே, சுந்தரி தன் நிலையிலே இல்லை.
தன் மனைவி இந்த இடத்தில் எப்படி நடந்து கொள்வாளோ, அவளது மனம் படும்பாடு என்னவாக இருக்குமோ என மனதில் ஒருவித கலக்கத்துடனே இருந்தான் உதயச்சந்திரன்.
ஒரு கட்டத்தில் ஆழிப்பேரலையாக தாக்கிய உணர்வுகளின் சங்கமத்தில் தத்தளிக்க முடியாமல் தலை சரிந்து மயங்கி விழுந்தாள் திரிபுரசுந்தரி.
மனைவியை கையில் ஏந்தி கொண்டவன் அந்த இடத்தை விட்டு விரைந்து சென்றான்.
மருத்துவர் முதலுதவி செய்து சுந்தரிக்கு மயக்கத்தை தெளித்தாலும், விட்டத்தை வெறித்த படி சித்தம் கலங்கியவளாய் அமர்ந்திருந்த தன்னவளைக் கண்டு உடைந்து போனான் உதயச்சந்திரன்.
அன்று இரவிற்கெல்லாம் நல்ல காய்ச்சலை கண்டிருந்தால் சுந்தரி. சேயாய் அவளை அரவணைத்து கொண்டான் உதய்.
பயத்தினால் வந்த காய்ச்சல் அது. இரவெல்லாம் காய்ச்சலில் உளறிய அவளின் வார்த்தைகளை கேட்டு சிதைந்து போனான் கணவனவன்.
அவளை தேற்றும் வழி தெரியாது விழி பிதுங்கி நின்றான்.
மறுநாள் காலையில் காய்ச்சல் மற்றும் குணமாகி சோர்ந்து தெரிந்தாள் சுந்தரி.
அன்று எங்கும் செல்லாமல் தங்களது குடிலுள்ளே அமர்ந்து கதை பேசி, சீட்டு விளையாடி, காலார நடந்து, உண்டு என பொழுதை கழித்தனர் இருவரும்.
அதற்கு அடுத்த நாள் இரவு அவர்கள் இந்தியா திரும்பும் தினம் ஆகும். வெளியில் மழை வரவை அன்றும் எங்கும் சுற்றாமல் குடிலின் உள்ளே இருந்தனர்.
எப்பொழுதும் ஒருவர் உடைமாற்றும் பொழுது மற்றவர் பால்கனியில் நிற்பது அவர்களது செயலாகும்.
அங்கு அவர்களது வீட்டில் கடைப்பிடித்த அதே செயலை இங்கும் கடைப்பிடித்தனர்.
ஆனால் இன்றோ குளித்துவிட்டு வந்தவள் உடை மாற்ற முடியாமல் தடுமாறி நிற்க.
"பேபி இன்றைக்கும் வெளியில போக சொல்லுவியா மழை பெய்து" வேண்டுமென்றே பாவமாக உரைக்க
அவனை புரிந்து கொள்ளாதவளோ "சரி இங்கேயே இருங்க ஆனா என் பக்கம் திரும்ப கூடாது" சின்ன குரலில் உரைத்தவள் அவனுக்கு முதுகு காட்டி உடைமாற்ற
விளையாட்டை ஆரம்பித்த உதயச்சந்திரன் தான் திண்டாடி திணறிப் போனான்.
பின்னே அவன் முன்னே இருந்த அந்த கண்ணாடி தான் அவனது மனையாளின் மொத்த அழகையும் படம் போட்டு காட்டியதே.
அதை கவனிக்காதவளாய் அவள் உடைமாற்ற. முதலில் உதயசந்திரனும் அதனை கவனிக்கவில்லை.
பிறகு கவனித்தவன் கண்களை விலக்கிக் கொள்ளவில்லை, இல்லைல்லை விளக்கிக் கொள்ள முடியவில்லை என்பதே உண்மையாகும்.
அணிந்திருந்த ஆடையை திருத்திக் கொண்டு நிமிர்ந்தவள் அப்பொழுது தான் அந்த கண்ணாடியை கண்டாள்.
"சந்துரு" அதிர்ச்சியில் கூவியபடி திரும்பிப் பார்த்தாள்.
தொண்டைக் குழியில் ஏற இறங்க தன்னைப் பார்த்தவனை கண்டு புரிந்து போனது அவளுக்கு.
செங்கொழுந்தாய் சிவந்த மேனியை எப்படி மறைக்க தெரியாமல் திண்டாடினாள்.
அவனோ தான் கண்ட காட்சிகளிலிருந்து மீள முடியாமல் அதிலேயே உழன்று கொண்டிருந்தான்.
ஒரு கட்டத்தில் அங்கு புழுக்கம் தாங்காமல் வெளியில் கதவை திறந்து வந்து மழையில் கைகட்டி நின்று கொண்டான்.
இவ்வளோ ஜன்னலில் அவனையே பார்த்தபடி நின்றாள்.
சற்று நேரத்தில் தன்னை மீட்டுக் கொண்டவன் உள்ளே வந்து தானும் தயாராகினான். மௌனமே ஆட்சி செய்தது அங்கு.
தன்னை இயல்பாக மாற்றிக் கொண்டாலும் முதன்முதலில் ஒரு பெண்ணை அதுவும் தன் மனைவியை அந்நிலையில் பார்த்தவன் தாபத்தில் தத்தளித்தான் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.தன்னை காத்து கொள்ள மௌனத்தை கையில் எடுத்தான்.
இருவரும் இந்தியாவிற்கு விமானம் ஏறினர்.
ஒரு வாரம் அவனுடனேயே ஒட்டிக்கொண்டு இழைந்தவளை வீடு வந்ததும், அவன் கடையில் பிரச்சனை என்று சுந்தரியை விட்டுவிட்டு சென்று இன்றுடன் ஐந்து நாட்களாகிறது.
அந்தமானில் இருந்து வந்த பின் மறுநாள் அவனது மதுரை கிளையில் உள்ள கடையில் வைர நகை திருட்டு போனது பற்றி தகவல் வந்தது.
உடனடி நடவடிக்கையாக கிளம்பிச் சென்றவன் தான் இன்னும் வரவில்லை. அவனது வரவை எதிர் நோக்கி பசலை நோய் கண்ட தலைவியாக ஏங்கி போய் இருக்கிறாள் சுந்தரி.
அன்று ஒரு நான்கைந்து மணி நேர பிரிவிற்கே அவனது சட்டையை அணிந்து கொண்டவள். அவன் இல்லாத இந்த தனிமையை அறவே வெறுத்தாள்.
கண்ணீர் விட்டு அழவில்லை என்றாலும் எதையோ பறிகொடுத்தவளாக நித்தம் தன்னவனின் காதல் பார்வைக்கு ஏங்கினாள். முகம் உரசும் அவனது மார்பு முடியின் தீண்டல் இல்லாமல் நித்திரா தேவியும் அவளை தீண்டவில்லை.
முதல் நாள் ஒன்றும் தெரியவில்லை அவளுக்கு. ஆனால் இரண்டாம் நாள் வழக்கமான காலை முத்தமும் கை வளைவில் தேநீர் பருகுவதும் இல்லாமல் முகத்தில் ஒரு எரிச்சல் பாவம் குடி கொண்டது.
மூன்றாம் நாள் பேச்சு குறைந்து போனது. ஸ்ரீமதி கௌரி என்று யார் பேசினாலும் "ம்" என்ற பதில் மட்டுமே வந்தது.
பள்ளியில் உடல்நிலை சரியில்லை என்று ஆசிரியர் அறையிலேயே அமர்ந்து கொண்டாள்.
இதோ இன்று நான்காம் நாள் அறையில் தானே சிறைப்பட்டாள். உணவை வெறுத்து கட்டிலில் அவனது தலையணையில், அவனது சட்டையை கட்டிக் கொண்டு படுத்திருந்தாள்.
அலைபேசி அழைப்பு எல்லாம் போதவில்லை அவளுக்கு. அவனது அருகாமை மட்டுமே வேண்டுமென்று அடம்பிடித்தது பேதை மனம்.
தனிமையை பழகியவள், விரும்பியவள் இன்று காணும் யாவிலும் கண்ணாளனின் பிம்பம் தேடியே சோர்ந்து போனாள்.
எதில் நிற்பவனை கை தீண்டினால் மறையும் மாயக்காரன் ஆனான். அதிலே பெண்ணவள் ஊடல் கொண்டாள்.
இவளையே கவனித்துக் கொண்டிருந்த கௌரி 'இது சரிப்பட்டு வராது' என்று நினைத்து மறுநாள் அவளை ஒரு திருமண நிகழ்ச்சிக்கு அழைத்துச் சென்றார். அலமாரியை திறந்தவள் கண்ணில் பட்டது அந்தமான் போகும் முன் உதயச்சந்திரன் வாங்கி கொடுத்த துணிகள். அதிலிருந்து கிளிப் பச்சை நிறத்தில் சேலையும் பட்டு ரோஜா வனத்தில் ரவிக்கையும் எடுத்து உடுத்தி தயாரானாள் லேசாக ஒப்பனை செய்து கொண்டாள்.
அவளுக்கு அது ஒரு சின்ன மாற்றம் தந்தது. சொந்தங்களிடையே உதயசந்திரனுக்கும் அவனது குடும்பத்திற்கும் இருந்த மதிப்பும் மரியாதையும் செல்வாக்கையும் கண்டு வியந்தாள். தானும் அந்த குடும்பத்தில் ஒருத்தி என்று பெருமிதப்பட்டாள்.
இதனை கண்ட மேகலாவிற்கும் சாவித்திரிக்கும் வயிறு காந்தியது. காதுகளில் புகை வராத குறைதான்.
திருமண நிகழ்ச்சி முடித்து வீட்டிற்கு வந்தவளது இதம் தொலைந்து போனது மீண்டும் சோர்ந்து போனாள்.
'ம்கூம் இனி முடியாது' நினைத்த கௌரி ஸ்ரீமதியை அவளுடன் அனுப்பி விட்டு தன் மகனுக்கு அழைத்துச் சொன்னவர் உடனடியாக வரும்படி கட்டளையிட்டார்.
தன்னிடம் நன்றாக தானே அலைபேசியில் பேசுகிறாள்.
நினைத்துக் கொண்டவன் வீடியோ கால் செய்யாதது புரிந்தது. தான் வீடியோ கால் போட்டாலும் எடுக்கவில்லை.
மேலும் அவள் அவனுக்கு இந்த ஐந்து நாட்களாக அழைக்கவில்லை என்பதையும் குறித்துக்கொண்டு, அன்னையிடம் வருவதாக சொல்லியவன் சுந்தரியிடம் சொல்ல வேண்டாம் என்றிருந்தான்.
உடனடியாக அடுத்த விமானம் பிடித்து கிளம்பி இருந்தான் உதயச்சந்திரன். இங்கு ஸ்ரீமதியோ சுந்தரியிடம் படாத பாடுபட்டால் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.
பின்னே அவள் என்ன பேசினாலும் பிடித்து வைத்த பிள்ளையார் போல இருக்கும் அண்ணியை பார்த்து செய்வதறியாது நின்றாள்.
மேலும் நேரம் சென்றது.
திருமணத்திற்கு அணிந்திருந்த உடையையும் மாற்றாமல் நாற்காலியில் அமர்ந்த உதயின் புகைப்படத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
கௌரி ஸ்ரீ மதியை கீழே அழைத்துக்கொள்ள விட்டால் போதும் என்று ஓடிவிட்டாள்.
உள்ளே நுழைந்த உதயச்சந்திரன் பார்க்கும் பொழுது சுவரில் இருந்த புகைப்படம் அவளது கையில் இருந்தது. அதில் அவனது இதழை வருடிக் கொண்டிருந்தாள்.
உற்று கவனித்தவனின் விழிகள் செம்மையுற்றது மோகத்தினால்.
இருவரது இந்த நிலையும் சற்று முன்"சுந்தரிம்மா பேபி" குரல் கேட்கவே பாய்ந்தோடி சென்று அவனை அணைத்துக் கொண்டாள்.
"சந்துரு" முகத்தை கையில் ஏந்தி முத்த மழை பொழிந்தாள்.
இதழ்களை சுட்டி காட்டியவன் "இது மட்டும் என்ன பண்ணுச்சு பேபி" கேட்க ஒரு நொடி தயங்கியவள் பின் அவனது இதழை சிறை எடுத்தாள்.
அவளது இதழ் முத்தத்தில் மயங்கியவன் ஒரு கட்டத்தில் அவளது செயலை தனது செயலாக்கினான்.
மூச்சிற்கு ஏங்கிய அவளை விடுவித்து "குளிச்சிட்டு வரேன் பேபி" என்க
அவள் பார்த்த பார்வையில் பக்கென்று சிரித்தவன் "இத்தனை நாள் நான் வெயிட் பண்ணேனில்ல, ஒரு 15 மினிட்ஸ் மேடம் வெயிட் பண்ணலாமே"
தலையை சரித்து புருவம் உயர்த்தி கேட்ட பாவணையில் முகத்தை மூடியவள் "போங்க சந்துரு" சிணுங்கினாள்.
ஒருமுறை இறுகி அனைத்து விடுவித்தவன் "என் கபோர்டுல சென்டெட் கேண்டில்ஸ் இருக்கு. பிரிட்ஜ்ல பூ இருக்கும் டெகரேட் பண்ணி வை வரேன்"
"நான் குளிக்க வேண்டாமா?" எங்கோ பார்த்தபடி கேட்டவளை பார்த்து வாய்விட்டு சிரித்து
"மொத்தமா அப்புறம் குளிச்சுக்கலாம் பேபி" கண்ணடித்து கூறினான்.
முகம் சிவந்தாள் நங்கை. அவனது அலமாரியில் இருந்து வாசனை மெழுகுவர்த்திகளை ஏற்றி குளிர்சாதன பெட்டியிள் இருந்த பூக்களை எடுத்து மஞ்சத்தை அலங்கரிக்கலானாள்.
குளித்து வந்தவன் கண்டது விளக்குகள் அனைந்த அறையில் ஆங்காங்கே எரியும் மெழுகுவர்த்தியும் நறுமணம் கமழும் அறையும் தான்.
கட்டிலில் தூவி இருந்த ரோஜா பூக்களை கண்டவன் 'நாட் பேட்' மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.
பால்கனியில் மனைவியை கண்டவன்,
பின்னிருந்து அணைத்துக் கொண்டு "பேபி உனக்கு ஓகேவா எதுவும் தயக்கமா இருந்தா சொல்லிடனும்" சொல்லியவன் ஒரு நொடி நிறுத்தி
"பிடிக்கலன்னாலும் சொல்லனும் டா" குரல் வெறுமையாக வந்தது.
சட்டென்று திரும்பியவள் அவனது கழுத்தை இறுக கட்டிக் கொண்டாள்.
கணவனின் காதினுள் "எனக்கு எப்போதும் எந்த தயக்கமும் இருந்தது இல்ல சந்துரு" மொழிந்தவள்
'என்ன பத்தி முழுசா நீங்க தெரிஞ்ச அப்புறம் உங்க நிலைப்பாடு என்னவா இருக்கும்னு ஒரு எண்ணம் எனக்கு உண்டு. ஆனா இப்போ உங்களை விலக்கி வச்சு தவிக்க வைக்க மனசு இல்ல சந்துரு. எதுவானாலும் வாழ்ந்து பார்க்கலாம்னு தோணுது' மனதோடு உரையாடியவள் குறும்பாக
"ஏன் சந்துரு உங்களுக்கு தயக்கமா இருக்கா. இருந்தா சொல்லுங்க நான் போய் தூங்குறேன். தலையை சாய்த்து கண்ணடித்து அவனைப் போலவே கேட்க
"அடிப்பாவி உன்ன" சொல்லி அவன் கைகளில் அள்ளிக் கொண்டான்.
"ஐயோ சந்துரு கீழ விட்டுறாதீங்க" அவனது மார்பை தடவினால் பிடிமானம் இல்லாமல்.
"கட்டிக்கோ பேபி" ரகசிய குரலில் சொல்ல கழுத்தில் கரங்களை கோர்த்துக் கொண்டாள்.
மெல்ல நடந்து கட்டிலில் அவளை விட்டவன் அவள் புறம் சரிந்து படுத்தான். அவன் இறக்கி விட்டதில் கலைந்த ஆடைகளை சரி செய்ய.
அவளது கைப்பற்றி தடுத்து இல்லை என்று தலையசைத்தான்.
நாணம் மேலிட அவனது நெஞ்சத்தையே மஞ்சம் ஆக்கினாள்.
தன் கை சேர்ந்த பெண்மையை கொண்டாடி அவளை திண்டாட வைத்தான்.
இத்தனை வேகம் காட்டும் தன்னவனின் இத்தனை நாள் பொறுமை அவளை வியப்புறவே செய்தது.
நாணத்தில் சிவக்கும் பெண்ணின் முகம் ஓர் அழகென்றால் மோகத்தில் சிவக்கும் ஆணின் முகம் அது பேரழகன்றோ.
உதயச்சந்திரன் பேரழகனாக தெரிந்தான் மான் விழியாளுக்கு.
விழித்திறந்து அவளது ஸ்பரிசத்தை ரசித்தவனின், கண்களை கரங்களில் மூடியவள் "என்னமோ பண்ணுது சந்துரு" மோகம் தாளாமல் முனகினாள்.
அவனது முகத்தில் வந்து போன உணர்வுகள் அத்தனையும் பிரமிக்க வைத்தது அவளை.
ஒரு பெண் மீது ஆணின் தேடல் இத்தகையதா நினைக்க வைத்தான் அவளை.
அவனது விரல் தீண்டலை விட விழி தீண்டலே அவளது உயிர் தீண்டியது.
சொச்சமாய் இருந்த மிச்ச ஆடைகளையும் கொய்தவன் தானே ஆடையாக மாறி இன்னும் அவளுக்கு நெருக்கம் கூட்டினான்.
அவன் அவளுக்கு நெருக்கமாக மாறிய வேளை, பெண்ணவளது நயணங்களில் நாணமே மிச்சம் இருந்தது.
அவன் தந்த அதீத நெருக்கத்தில் உண்டான வலியில் கசிந்த விழிகளில் இதழ்களால் தீண்டி "சாரி பேபி" மன்னிக்க வேண்டினான்.
மஞ்சத்தில் மன்னிப்பு கேட்ட அவனது மாண்பு அவளை மயக்கவே செய்தது.
தன்னை மொத்தமாக அவளிடம் இழந்தவன் அவளை தன்மீது போட்டுக் கொண்டான்.
"பேபி இனிமேல் கண்ணாடி வளையல் போடாத பேபி" என்றவனை கேள்வியாக பார்த்தாள்.
"உன் நகைக்கீறல் ஓகே. பட் கண்ணாடி வளையல் காயம்" கண் சிமிட்டி குறும்பு கண்ணனாக புருவம் உயர்த்தி கேட்டான்.
சற்று முன் நடந்த நிகழ்வில் தனது செயலை சொன்னவனை பார்க்க முடியாமல் அவனது கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்து கொண்டாள்.
"தேங்க்ஸ் பேபி தேங்க்ஸ் ஃபார் எவ்ரிதிங்" அவனது மார்பில் தாடையை பதித்து அவனை பார்த்தவள்,
"என்ன சந்துரு சாரி தேங்க்ஸ் எல்லாம் சொல்றீங்க" முறைத்தபடி கேட்டாள்.
"கட்டில்ல கண்டிப்பா கேக்கணும் பேபி. ஆல்சோ பிடிச்சது பிடிக்காதது தெரிஞ்சுக்கணும்".
"இதெல்லாமா கேட்பாங்க" செல்லமாக சினுங்கி கொண்டாள்.
"எனக்கு தெரிஞ்சுக்கனும்" சொல்லியவன் அவளது வாய்மொழியாக அவளது பிடித்ததை தெரிந்து கொண்டே அவளை விட்டான்.
அதில் மோகம் கூத்தாட மீண்டும் ஒரு முறை ஸ்ருங்கார சங்கீதம் அரங்கேறியது.
தன் மீது கிடந்தவனை தள்ளி படுக்க வைத்து அவனைத் தாண்டி எம்பி பார்த்தவளை என்ன என்று புருவம் உயர்த்தி கேட்க
"இல்ல சந்துரு கட்டில் உடஞ்சி இருக்கும்னு நினைச்சேன். பட் உடையில" வாயில் கை பொத்தி அவள் சிரிக்க.
"போ பேபி யூ ஆர் டூ பேட்"
வெட்கத்தில் கவிழ்ந்து படுத்துக்கொண்டான்.
சுக அயற்சி இருவரையும் ஆட்கொள்ள கண்ணயர்ந்தனர்.
காலையில் கண் விழித்த உதயச்சந்திரன் கண்டதெல்லாம் தன் மார்பில் கிடந்த மனையாளின் வென் பஞ்சு பதமே.
சற்றே தலையை எக்கி பார்க்க அங்கு மனைவியோ கணவனின் காலை கட்டிக்கொண்டு உறங்கினான்.
அது சற்று முன்னர் நடந்ததை சொல்ல ஆடவன் அவனுக்கே அத்தனை வெட்கம் தந்தது.
மெல்ல மனைவிக்கு நோகாமல் தனது பாதங்களை விலக்கி கொண்டவன், அவளுக்கு நன்றாக போர்த்தி விட்டு குளியலறை சென்று தன்னை சுத்த படுத்திக் கொண்டான்.
அவன் மீண்டும் குளியலறையில் இருந்து வந்தபோது சுந்தரி விழித்திருந்தாள்.
தன்னை ஏறிட்டுப் பார்க்க கூச்சப்படும் மனைவியை நெருங்கி இடையோடு கட்டிக் கொண்டு உச்சந்தலையில் முத்தமிட்டு "ஹீட்டர் போட்டு வச்சுருக்கேன் குளிச்சிட்டு வா பேபி"
முதல் நாள் இரவு அவன் சொன்ன 'மொத்தமா குளிச்சுக்கலாம் பேபி' நினைவு வர கண்ணங்கள் சிவப்பேற அவனை பார்த்தாள்.
பேபி அழைத்தவன் குரலிலும் பார்வையிலும் பேதத்தை உணர்ந்தவள் ஓடி குளியலறை சென்று மறைந்தாள்.
அவளது செயலில் சத்தமிட்டு சிரித்துக் கட்டிலில் கிடந்த பூக்களை அகற்றி விட்டு மெத்தை விரிப்புகளை மாற்றினான்.
அவளும் வரவே அவளை நாற்காலியில் அமர்த்தி தலையை துவட்டி விட்டான்.
தன்னை இயல்பாக இருக்க செய்ய அவன் எடுக்கும் முயற்சிகளை புரிந்து கொண்டாள்.
இத்தனை நாட்கள் அருகருகே இருந்தாலும், கண்ணுக்கு தெரியாது இருந்த அந்த மயிரிழை இடைவெளி இன்று தகர்ந்தது போல உணர்ந்தாள்.
ஒற்றை கூடலில் மனதில் இருந்த வெறுமையை, சஞ்சலத்தை, பாதுகாப்பற்ற உணர்வை போக்க முடியுமா இதோ தன்னவன் நிகழ்த்தி காட்டினான்.
கூடல் உடல் சார்ந்து இல்லாமல் மனம் சார்ந்ததாக இருக்கும் பட்சத்தில் இது சாத்தியமே.
Last edited: