அத்தியாயம் 23 (பகுதி 2):-
மெல்ல நாட்கள் நகர்ந்தாலும் இதோ திரிபுரசுந்தரி என் காது குத்து விழாவிற்கு ஒரு வாரம் மட்டுமே இருந்தது.
அந்த அரசியல் பிரமுகரை விழாவிற்கு முறையாக அழைக்க தம்பதி சமேதராய் புறப்பட்டு இருந்தனர் லட்சுமியும் அரவிந்தனும்.
அங்கு அந்த பண்ணை வீட்டின் உள்ளே வரவேற்பு அறையில் அமர்ந்திருந்தனர் இருவரும்.
அந்த வீட்டையே வியந்து கண்களை விரித்து பரவசமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்த லட்சுமியை கண்களால் பருகியபடி அங்கு வந்து சேர்ந்தான் அந்த அரசியல்வாதி.
அவர்களின் முன் அட்டகாசமான சிரிப்புடன் அமர்ந்தவன் "என்னடா நல்லா இருக்கியா. இது யாரு உன் சம்சாரமா" ஒரு கோணல் பார்வையை லட்சுமி என் மீது வீசினான்.
"ஆமாம் அண்ணன்" என்றபடி எழுந்து நின்றவன் "பத்திரிகையை எடு லட்சுமி" என்றான் அதட்டலுடன்.
லட்சுமியும் பத்திரிக்கையை ஒரு தாம்பாளத்தில் வைக்க அவளது கையுடன் கை சேர்த்து பிடித்து அந்த அரசியல்வாதியை நோக்கி
"எங்க பொண்ணு காதுகுத்துக்க வச்சிருக்கோமண்ணே. நீங்க தான் வந்து நடத்திக் கொடுக்கணும்" பயபக்தியுடன் நீட்டினான்.
பத்திரிகை எடுத்துக் கொண்டு அமர்ந்தவன் "ம்ம் வர முடியுதான்னு பார்க்கிறேன்டா" அலட்சியமான குரலில் சொல்ல
"இல்லங்கன்னு அப்படின்னு சொல்லக்கூடாது நீங்க.
உங்களுக்கு வசதி படுற தேதியில் தான் பார்த்து வச்சிருக்கேன். நீங்க கண்டிப்பா வரணும்" தன் கணவனின் பவ்யமான குரலில் ஒரு வித எரிச்சல் வந்தது லட்சுமிக்கு.
'என்ன பெரிய உசத்தி இவரு' மனதில் வறுத்து எடுக்க அவளையை நோட்டமிட்டிருந்த அந்த அரசியல்வாதி, "என்னடா உன் பொண்டாட்டி ஒன்னும் சொல்ல மாட்றா" நக்கலாக கேட்டான்.
"ஏய் லட்சுமி வாங்கன்னு சொல்லு" தன்னை ஏவிய கணவனை முறைத்தவள்,
"நீங்க கண்டிப்பாக வரணும்" பெயருக்கு தான் அழைத்தாள்.
அதில் வாய்விட்டு சிரித்தவன் "சரிடா நான் வரேன் நீ ஏற்பாடு பண்ணு" சொல்லி அவர்களை அனுப்பியவனின் மனதில் இச்சை துளிர்விட்டது.
அன்றைய தினம் குட்டி சுந்தரி அழகாக அலங்கரிக்கப்பட்ட மனையில் அமர்த்தி வைக்கப்பட்டு இருந்தாள்.
அவளின் இருபுறமும் தாயும் தந்தையும் அமர்ந்திருக்க, கணபதி ஹோமமும், ஆயுள் ஹோமமும் நடந்து கொண்டிருந்தது.
தங்களின் குழந்தைக்கு நீண்ட ஆயுளை வேண்டுபவர்கள் குழந்தையின் நல்ல வாழ்வுக்கும் சேர்த்து பிரார்த்திருக்க வேண்டுமோ.
ஹோமம் நடந்து கொண்டிருக்கையில் சலசலப்பு ஏற்பட. அங்கு ஆரவாரத்துடன் பிரவேசித்தான் அந்த அரசியல்வாதி. அவனை கண்டவுடன் எழுந்த அரவிந்தனை கைப்பிடித்து அமர்த்தினாள் லட்சுமி.
அதில் சங்கடமாக பார்த்தவனை அமர சொல்லி சைகை செய்தவன் தானும் அங்கு அவர்கள் எதிரில் அமர்ந்து கொண்டான்.
அவனின் கண்களோ பட்டுப் புடவையில் பாந்தமாக இருந்த லட்சுமியின் உடலையே மேய்ந்தது.
அன்று புரியாத அவனின் பார்வை இன்று புரிய புழுவாக நெளிந்தாள்.
பூஜை முடிந்து எழுந்து அரவிந்தன் ஓடி சென்று வந்தவனை வரவேற்க முகம் சுளித்தாள் லட்சுமி.
சற்று நேரத்திற்கு எல்லாம் காதுகுத்து விழாவிற்கு ஆயத்தமாக, அந்த அரசியல் பிரமுகரின் மடியில் அமர்த்தி காது குத்தப்பட்டாள் குழந்தை சுந்தரி. விழா முடிந்ததும் அங்கேயே சுற்றிக் கொண்டிருந்த அந்த அரசியல்வாதியின் கண்களில் படாமல் இருக்க பெரிதும் முயன்றாள் லட்சுமி. அவனது பார்வை தீயாக தகித்தது அவளை.
நாட்கள் விரைந்தோட ஐந்து வயது வந்துவிட்டாள் சுந்தரி.
அந்த ஊரின் பெரிய பள்ளியில் சுந்தரி பயில இடம் கேட்டிருக்க, ஒரு பெரிய தொகையை பணம் கட்ட சொல்லி இருக்க முடியாமல் கையை பிசைந்தனர் கணவனும் மனைவியும்.
அவர்கள் குடியிருக்கும் அந்த வீடும் மேலும் சில சொத்துக்கள் வாங்கி இருக்க. அதனால் அவசரத்திற்கு பணமும் இல்லை. அத்துடன் யாரிடமும் கடன் பெற வழியுமில்லை.
அவர்கள் ஓரளவிற்கு வசதி தான் என்றாலும், லட்ச ரூபாயை அப்படியே தூக்கிக் கொடுக்கும் அளவிற்கு இல்லை என்பது தான் உண்மை.
ஒரு வாரம் கழிந்த நிலையில் அந்த அரசியல்வாதி அந்த காலை வேளையில் அவர்களின் வீட்டிற்கு வந்தான். கணவனுக்கு உணவு பரிமாறிக் கொண்டிருந்தாள் லட்சுமி.
கதவு திறந்து இருந்ததும் அவன் பாட்டிற்கு உள்ளே வந்து விட்டான். அவன் வந்ததை பார்த்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த அரவிந்தன் அப்படியே தட்டில் கை கழுவி விட்டு எழுந்தான்.
"டேய் என்னடா சாப்பிடாம பாதியிலேயே எழுந்து வந்துட்ட" என்ற அவனின் கேள்விக்கு
"இல்லண்ணே திடுதிப்பின் காலையிலேயே வரவும் என்னமோ ஏதோன்னு பயந்துட்டேன்" என்று பதைபதைப்புடன் கேட்டான்.
லட்சுமி வந்தவனுக்கு நீர் தந்து உபசரிக்க. அவனும் இரு கைகள் கொண்டு அவளை தொட்டு வாங்கினான் அந்த குவளையை.
மங்கையவளோ விதிர்விதிர்த்து ஈரடி பின்னே சென்றாள்.
இதையெல்லாம் அரவிந்தன் கவனித்தானில்லை. அவனின் கவனம் முழுவதும் அந்த அரசியல்வாதியின் முகத்தை விட்டு நகரவில்லையே.
உள்ளே படுக்கையில் இருந்து விழித்து விட்ட குட்டி சுந்தரி அழ ஆரம்பித்திருக்க அனிச்சை செயலாக அவளிடம் சென்றாள் லட்சுமி.
சுந்தரியை சுத்தப்படுத்தி தூக்கி கொண்டு வந்தவள், கண்டது அந்த அரசியல்வாதி ஒரு கட்டு பணத்தை அரவிந்தனின் கைகளில் வைப்பதும்,
அரவிந்தன் அதை கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டு நன்றி சொல்வதும் தான்.
புருவ முடிச்சுடன் இதனை கண்டவள் அவர்களை கடந்து சமையலறைக்கு சென்றாள் சுந்தரிக்கு பால் எடுத்து வரும் பொருட்டு.
அரவிந்தனோ "லட்சுமி அண்ணனுக்கு சாப்பாடு எடுத்து வை",அவளை அதட்டியவன்,
"அண்ணே நீங்க இன்னைக்கு கண்டிப்பா நம்ம வீட்ல சாப்பிட்டு தான் ஆகணும்" அவ்வளவு குழைந்தது அவனது குரல்.
கைகளை கழுவியவன் சுந்தரி பாப்பாவின் அருகில் அமர்ந்து அவளை தூக்க, வீறிட்டு அழுதது குழந்தை.
லட்சுமி விறுவிறுவென வந்தவள் குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டாள்.
அந்த அரசியல்வாதியும் அத்தனை பற்களையும் காட்டி இளித்தான் லட்சுமி தனக்கு பரிமாறப்போவது எண்ணி.
இட்லி, வடை வைத்து சாம்பார் சட்னி வைத்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.
ஆனாலும் இது வேண்டும் அது வேண்டும் என்று ஏதாவது சாக்கு சொல்லி அவளை தன்னருகிலேயே வைத்துக் கொண்டான்.
இது அத்தனையையும் ஒரு புன்னகையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அரவிந்தன்.
ஒரு மாதம் முடிந்த நிலையில் சுந்தரி அந்த பெரிய பள்ளியில் பயில ஆரம்பித்து இருந்தாள்.
ஆம் அன்று அந்த அரசியல்வாதி அரவிந்தனிடம் கொடுத்த பணம் சுந்தரின் படிப்பிற்காக தான்.
இப்பொழுதெல்லாம் மாதத்தில் பத்து நாட்கள் அரவிந்தன் வீட்டில் இருந்தால் அது அதிசயமே அந்த அளவிற்கு அவனது வேலைப்பளு இருந்தது.
இப்பொழுதும் என்ன வேலை ஏன் இப்படி நடந்து கொள்கிறாய் என்று லட்சுமி கேள்வி கேட்டால் அதற்கு "என்னோட வேலை விஷயத்துல தலையிடாதே. எத்தனை தடவை சொல்றது" எரிந்து விழுவான் தான்.
அன்றும் அப்படி கேட்க அவளை இழுத்து கட்டிலில் சாய்த்து முழுவதுமாக ஆண்டுவிட்டு தான் எழுந்தான். இந்த கூடல் இப்பொழுதெல்லாம் அவளுக்கு சலிப்பையே தந்தது.
இது ஒன்று அவனிடம் எப்பொழுதும் வெளியூர் சென்ற வீடு வந்தால் அவளை கட்டிலில் ஒரு வழி செய்து விடுவான் அரவிந்தன்.
இதனை எல்லாம் எண்ணியவள், அவனைக் இங்கே உள்ளியூரிலே வேறு வேலை தேடிக்கொள்ள சொல்ல வேண்டும் இல்லையென்றால் வேறு ஏதேனும் தொழில் அமைத்து கொள்ள சொல்ல வேண்டும்.
மேலும் அவள் தனியே தையல் தொழில் செய்ய கடை ஒன்று ஆரம்பிக்க திட்டமிட்டு இருக்க, அதனை அவனிடம் சொல்லவும் நேரம் காலத்தை எதிர்நோக்கி இருந்தாள்.
ஆனால் பாவம் தன் வாழ்நாளில் அப்படி ஒரு நேரம் அவளுக்கு கிடைக்கப் போவதில்லை என்று தெரியாது இருந்தால் பேதை.
மெல்ல நாட்கள் நகர்ந்தாலும் இதோ திரிபுரசுந்தரி என் காது குத்து விழாவிற்கு ஒரு வாரம் மட்டுமே இருந்தது.
அந்த அரசியல் பிரமுகரை விழாவிற்கு முறையாக அழைக்க தம்பதி சமேதராய் புறப்பட்டு இருந்தனர் லட்சுமியும் அரவிந்தனும்.
அங்கு அந்த பண்ணை வீட்டின் உள்ளே வரவேற்பு அறையில் அமர்ந்திருந்தனர் இருவரும்.
அந்த வீட்டையே வியந்து கண்களை விரித்து பரவசமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்த லட்சுமியை கண்களால் பருகியபடி அங்கு வந்து சேர்ந்தான் அந்த அரசியல்வாதி.
அவர்களின் முன் அட்டகாசமான சிரிப்புடன் அமர்ந்தவன் "என்னடா நல்லா இருக்கியா. இது யாரு உன் சம்சாரமா" ஒரு கோணல் பார்வையை லட்சுமி என் மீது வீசினான்.
"ஆமாம் அண்ணன்" என்றபடி எழுந்து நின்றவன் "பத்திரிகையை எடு லட்சுமி" என்றான் அதட்டலுடன்.
லட்சுமியும் பத்திரிக்கையை ஒரு தாம்பாளத்தில் வைக்க அவளது கையுடன் கை சேர்த்து பிடித்து அந்த அரசியல்வாதியை நோக்கி
"எங்க பொண்ணு காதுகுத்துக்க வச்சிருக்கோமண்ணே. நீங்க தான் வந்து நடத்திக் கொடுக்கணும்" பயபக்தியுடன் நீட்டினான்.
பத்திரிகை எடுத்துக் கொண்டு அமர்ந்தவன் "ம்ம் வர முடியுதான்னு பார்க்கிறேன்டா" அலட்சியமான குரலில் சொல்ல
"இல்லங்கன்னு அப்படின்னு சொல்லக்கூடாது நீங்க.
உங்களுக்கு வசதி படுற தேதியில் தான் பார்த்து வச்சிருக்கேன். நீங்க கண்டிப்பா வரணும்" தன் கணவனின் பவ்யமான குரலில் ஒரு வித எரிச்சல் வந்தது லட்சுமிக்கு.
'என்ன பெரிய உசத்தி இவரு' மனதில் வறுத்து எடுக்க அவளையை நோட்டமிட்டிருந்த அந்த அரசியல்வாதி, "என்னடா உன் பொண்டாட்டி ஒன்னும் சொல்ல மாட்றா" நக்கலாக கேட்டான்.
"ஏய் லட்சுமி வாங்கன்னு சொல்லு" தன்னை ஏவிய கணவனை முறைத்தவள்,
"நீங்க கண்டிப்பாக வரணும்" பெயருக்கு தான் அழைத்தாள்.
அதில் வாய்விட்டு சிரித்தவன் "சரிடா நான் வரேன் நீ ஏற்பாடு பண்ணு" சொல்லி அவர்களை அனுப்பியவனின் மனதில் இச்சை துளிர்விட்டது.
அன்றைய தினம் குட்டி சுந்தரி அழகாக அலங்கரிக்கப்பட்ட மனையில் அமர்த்தி வைக்கப்பட்டு இருந்தாள்.
அவளின் இருபுறமும் தாயும் தந்தையும் அமர்ந்திருக்க, கணபதி ஹோமமும், ஆயுள் ஹோமமும் நடந்து கொண்டிருந்தது.
தங்களின் குழந்தைக்கு நீண்ட ஆயுளை வேண்டுபவர்கள் குழந்தையின் நல்ல வாழ்வுக்கும் சேர்த்து பிரார்த்திருக்க வேண்டுமோ.
ஹோமம் நடந்து கொண்டிருக்கையில் சலசலப்பு ஏற்பட. அங்கு ஆரவாரத்துடன் பிரவேசித்தான் அந்த அரசியல்வாதி. அவனை கண்டவுடன் எழுந்த அரவிந்தனை கைப்பிடித்து அமர்த்தினாள் லட்சுமி.
அதில் சங்கடமாக பார்த்தவனை அமர சொல்லி சைகை செய்தவன் தானும் அங்கு அவர்கள் எதிரில் அமர்ந்து கொண்டான்.
அவனின் கண்களோ பட்டுப் புடவையில் பாந்தமாக இருந்த லட்சுமியின் உடலையே மேய்ந்தது.
அன்று புரியாத அவனின் பார்வை இன்று புரிய புழுவாக நெளிந்தாள்.
பூஜை முடிந்து எழுந்து அரவிந்தன் ஓடி சென்று வந்தவனை வரவேற்க முகம் சுளித்தாள் லட்சுமி.
சற்று நேரத்திற்கு எல்லாம் காதுகுத்து விழாவிற்கு ஆயத்தமாக, அந்த அரசியல் பிரமுகரின் மடியில் அமர்த்தி காது குத்தப்பட்டாள் குழந்தை சுந்தரி. விழா முடிந்ததும் அங்கேயே சுற்றிக் கொண்டிருந்த அந்த அரசியல்வாதியின் கண்களில் படாமல் இருக்க பெரிதும் முயன்றாள் லட்சுமி. அவனது பார்வை தீயாக தகித்தது அவளை.
நாட்கள் விரைந்தோட ஐந்து வயது வந்துவிட்டாள் சுந்தரி.
அந்த ஊரின் பெரிய பள்ளியில் சுந்தரி பயில இடம் கேட்டிருக்க, ஒரு பெரிய தொகையை பணம் கட்ட சொல்லி இருக்க முடியாமல் கையை பிசைந்தனர் கணவனும் மனைவியும்.
அவர்கள் குடியிருக்கும் அந்த வீடும் மேலும் சில சொத்துக்கள் வாங்கி இருக்க. அதனால் அவசரத்திற்கு பணமும் இல்லை. அத்துடன் யாரிடமும் கடன் பெற வழியுமில்லை.
அவர்கள் ஓரளவிற்கு வசதி தான் என்றாலும், லட்ச ரூபாயை அப்படியே தூக்கிக் கொடுக்கும் அளவிற்கு இல்லை என்பது தான் உண்மை.
ஒரு வாரம் கழிந்த நிலையில் அந்த அரசியல்வாதி அந்த காலை வேளையில் அவர்களின் வீட்டிற்கு வந்தான். கணவனுக்கு உணவு பரிமாறிக் கொண்டிருந்தாள் லட்சுமி.
கதவு திறந்து இருந்ததும் அவன் பாட்டிற்கு உள்ளே வந்து விட்டான். அவன் வந்ததை பார்த்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த அரவிந்தன் அப்படியே தட்டில் கை கழுவி விட்டு எழுந்தான்.
"டேய் என்னடா சாப்பிடாம பாதியிலேயே எழுந்து வந்துட்ட" என்ற அவனின் கேள்விக்கு
"இல்லண்ணே திடுதிப்பின் காலையிலேயே வரவும் என்னமோ ஏதோன்னு பயந்துட்டேன்" என்று பதைபதைப்புடன் கேட்டான்.
லட்சுமி வந்தவனுக்கு நீர் தந்து உபசரிக்க. அவனும் இரு கைகள் கொண்டு அவளை தொட்டு வாங்கினான் அந்த குவளையை.
மங்கையவளோ விதிர்விதிர்த்து ஈரடி பின்னே சென்றாள்.
இதையெல்லாம் அரவிந்தன் கவனித்தானில்லை. அவனின் கவனம் முழுவதும் அந்த அரசியல்வாதியின் முகத்தை விட்டு நகரவில்லையே.
உள்ளே படுக்கையில் இருந்து விழித்து விட்ட குட்டி சுந்தரி அழ ஆரம்பித்திருக்க அனிச்சை செயலாக அவளிடம் சென்றாள் லட்சுமி.
சுந்தரியை சுத்தப்படுத்தி தூக்கி கொண்டு வந்தவள், கண்டது அந்த அரசியல்வாதி ஒரு கட்டு பணத்தை அரவிந்தனின் கைகளில் வைப்பதும்,
அரவிந்தன் அதை கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டு நன்றி சொல்வதும் தான்.
புருவ முடிச்சுடன் இதனை கண்டவள் அவர்களை கடந்து சமையலறைக்கு சென்றாள் சுந்தரிக்கு பால் எடுத்து வரும் பொருட்டு.
அரவிந்தனோ "லட்சுமி அண்ணனுக்கு சாப்பாடு எடுத்து வை",அவளை அதட்டியவன்,
"அண்ணே நீங்க இன்னைக்கு கண்டிப்பா நம்ம வீட்ல சாப்பிட்டு தான் ஆகணும்" அவ்வளவு குழைந்தது அவனது குரல்.
கைகளை கழுவியவன் சுந்தரி பாப்பாவின் அருகில் அமர்ந்து அவளை தூக்க, வீறிட்டு அழுதது குழந்தை.
லட்சுமி விறுவிறுவென வந்தவள் குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டாள்.
அந்த அரசியல்வாதியும் அத்தனை பற்களையும் காட்டி இளித்தான் லட்சுமி தனக்கு பரிமாறப்போவது எண்ணி.
இட்லி, வடை வைத்து சாம்பார் சட்னி வைத்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.
ஆனாலும் இது வேண்டும் அது வேண்டும் என்று ஏதாவது சாக்கு சொல்லி அவளை தன்னருகிலேயே வைத்துக் கொண்டான்.
இது அத்தனையையும் ஒரு புன்னகையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அரவிந்தன்.
ஒரு மாதம் முடிந்த நிலையில் சுந்தரி அந்த பெரிய பள்ளியில் பயில ஆரம்பித்து இருந்தாள்.
ஆம் அன்று அந்த அரசியல்வாதி அரவிந்தனிடம் கொடுத்த பணம் சுந்தரின் படிப்பிற்காக தான்.
இப்பொழுதெல்லாம் மாதத்தில் பத்து நாட்கள் அரவிந்தன் வீட்டில் இருந்தால் அது அதிசயமே அந்த அளவிற்கு அவனது வேலைப்பளு இருந்தது.
இப்பொழுதும் என்ன வேலை ஏன் இப்படி நடந்து கொள்கிறாய் என்று லட்சுமி கேள்வி கேட்டால் அதற்கு "என்னோட வேலை விஷயத்துல தலையிடாதே. எத்தனை தடவை சொல்றது" எரிந்து விழுவான் தான்.
அன்றும் அப்படி கேட்க அவளை இழுத்து கட்டிலில் சாய்த்து முழுவதுமாக ஆண்டுவிட்டு தான் எழுந்தான். இந்த கூடல் இப்பொழுதெல்லாம் அவளுக்கு சலிப்பையே தந்தது.
இது ஒன்று அவனிடம் எப்பொழுதும் வெளியூர் சென்ற வீடு வந்தால் அவளை கட்டிலில் ஒரு வழி செய்து விடுவான் அரவிந்தன்.
இதனை எல்லாம் எண்ணியவள், அவனைக் இங்கே உள்ளியூரிலே வேறு வேலை தேடிக்கொள்ள சொல்ல வேண்டும் இல்லையென்றால் வேறு ஏதேனும் தொழில் அமைத்து கொள்ள சொல்ல வேண்டும்.
மேலும் அவள் தனியே தையல் தொழில் செய்ய கடை ஒன்று ஆரம்பிக்க திட்டமிட்டு இருக்க, அதனை அவனிடம் சொல்லவும் நேரம் காலத்தை எதிர்நோக்கி இருந்தாள்.
ஆனால் பாவம் தன் வாழ்நாளில் அப்படி ஒரு நேரம் அவளுக்கு கிடைக்கப் போவதில்லை என்று தெரியாது இருந்தால் பேதை.