அத்தியாயம் 10:-
அனைவரையும் அனுப்பி விட்டு, உதயச்சந்திரன், சுந்தரியை தேடி சென்றான். அவனுக்கு நன்றாக தெரியும் கண்டிப்பாக இந்நேரம் தன்னவள் என்ன பாடுபட்டு கொண்டு இருப்பாள் என்று.
வந்தவர்களின் முன் எதுவும் காட்டிக் கொள்ளக் கூடாது என்று விலகிச் சென்றவளை வலிய இழுத்து பிடித்து வைக்க மனமில்லை அவனுக்கு.
மேலே தங்களது அறைக்கு சென்றவன் அங்கு சுந்தரி இல்லை என்றவுடன் மொட்டை மாடிக்கு சென்று பார்த்தான்.
ஆதரவற்ற சிறுமியை போல் அந்த பெஞ்சில் படுத்து உறங்கும் அவளை பார்த்து மனம் உருகி தான் போயிற்று அவனுக்கு.
அவள் அருகே விரைந்து சென்றவன், அவளது தலையை தூக்கி தன் மடியில் வைத்துக்கொண்டு கன்னங்களில் காய்ந்து ஓடிய கண்ணீர் தடத்தை துடைத்து விட்டான்.
அவனது மென் ஸ்பரிச தீண்டலிலே பெண்ணவள், அவனை உணர்ந்தது போல், சந்துரு என தூக்கத்தில் உலரியபடி இன்னும் வாகாக படுத்துக்கொண்டாள்.
"பேபி யூ ஆர் ரியலைசீங் மீ ஈவன் அட் யுவர் அன்கான்சியஸ்" மெல்லிய குரலில் சொன்னவன், நெற்றியில் இதழ்களை ஒத்தி எடுத்தான்.
பின் அவனும் கைகளை கட்டிக்கொண்டு கண்களை மூடியவாறு பின்னே சாய்ந்து கொண்டான்.
இருள் கவிழும் வேளையில் ஸ்ரீமதி தனது அண்ணனுக்கு அழைத்தாள்.
அலைபேசி சத்தத்தில் விழித்த இருவரின் பார்வைகளும் ஒன்றோடு ஒன்று மோதிக்கொண்டன.
அவனது கண்களில் எதையோ தேடினாள். இன்னும் தனக்கான நேசம் அந்த கண்களில் இருக்கிறதா, இல்லை வந்தவர்கள் ஏதேனும் சொல்லி தன் மீதான வெறுப்பை உமிழ்கிறதா பார்த்தாள்.
அவளது கண்களில் தெரிந்த அலைப்புருதலும் பரிதவிப்பும் அவனை வெகுவாக தாக்கியது.
"அச்சோ என்னமா இது இன்னும் தலை வலிக்குதா" என்ற அவனின் அக்கரையை கண்டவளுக்கு கண்கள் கரித்தன.
"அது வந்து சந்துரு" ஏதோ கேட்க வந்தவளை குறுக்கிட்டவன்,
"மணி 6:30 ஆயிடுச்சி பேபி வா ரெப்ரஷ் ஆகிட்டு டீ குடிக்க போலாம். மதியம் சரியாக சாப்பிடல நீ. நாளைக்கு ஸ்கூல் போகணும் அதுக்கு தேவையானது எல்லாம் எடுத்து வைக்கணும்". தானும் எழுந்தவன் அவளது கைப்பற்றி எழுப்பினான்.
தங்களது அறைக்கு சென்று வேறு உடை மாற்றி கீழே சென்றவர்களுக்கு தேநீர் கொடுத்தார் கௌரி.
அப்பொழுது தான் அவளுக்கு நவீனின் தாத்தா பாட்டி நினைவு வந்தது.
அச்சோ தாத்தாவும் பாட்டியும் பதறியவள் அறைக்கு செல்ல அது வெறுமையாக காட்சியளித்தது.
பின்னால் வந்த உதய சந்திரனை கேள்வியாய் பார்த்தாள். "ஊருக்கு போய்ட்டாங்க சுந்தரி எவ்வளவு சொன்னாலும் கேட்கவே இல்லமா" வருந்தினான் அவன்.
"எனக்கு புரியுதுங்க அவங்க ஊரை விட்டு பெரும்பான்மையான வெளியில வரவே மாட்டாங்க. நமக்காக இன்னைக்கு வந்துருக்காங்க. அப்படி இருக்கும் போது நாம அவங்கள தங்க சொல்லி கட்டாயப்படுத்தறது சரியில்ல. அவங்க நவீன் இங்க வேலை செய்யும்போது கூட அவனோட தங்கறதுக்கு ரொம்ப யோசிப்பாங்க. இங்க இருந்து அவங்க கிராம கொஞ்ச தூரம் தான். நவீன் தான் கட்டாயப்படுத்தி மாசத்துல பாதி நாள் அவன் கூட வச்சுப்பான். இப்போ அவன் ஃபாரின் போனதுக்கு அப்புறம் நான் மாசத்துக்கு ஒரு தடவை போய் பார்த்துட்டு, ரெண்டு நாள் அவங்களோட இருந்துட்டு வருவேன் சந்துரு".
ஆமோதிபாய் தலையசைத்தான் உதயச்சந்திரன் "பெரியவங்க அப்படிதான்மா வாழ்ந்த இடத்தை விட்டுக் கொடுத்துக்க மாட்டாங்க. நாமளும் ஒரு நாள் போய் அவங்கள பார்த்துட்டு வருவோம்"
சிரிப்புடன் சொன்னவன், "அதுவும் கிராமத்துல வாழ்ந்தவங்க சிட்டி லைப்க்கு வாய்ப்பே இல்லை, ரெண்டு பேரும் ஆதர்ஷன தம்பதிகள் இல்ல. கியூட் கப்பல்ஸ்" சான்று அளித்தான் உதயச்சந்திரன்.
"ஆமாம் சந்துரு பார்க்க ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் முறைச்சுக்கிற மாதிரி தான் தெரியும் ஆனா அவங்களுக்கு இடையில இருக்க புரிதலும் அன்யோனியமும் பார்க்க அழகா இருக்கும்"
"நாமளும் அப்படி வாழ்வோம் சுந்தரி".உறுதி அளித்தான் உதயச்சந்திரன்.
திருமண பந்தத்தில் தரும் உறுதியை காப்பாற்ற ஒருவர் முயன்றால் மட்டும் போதாது. அது என்றும் இருக்கை தட்டும் ஓசையாகவே இருக்கும். இவன் தந்த உறுதியை அவளும் பற்றி அதை வழிநடத்த வேண்டும். அதற்கு நம்பிக்கையும் அன்பும் அடிப்படை தேவையாகும்.
வரவேற்பறையில் நால்வரும் அமர்ந்திருக்க. கௌரி "இன்னும் ரெண்டு நாள்ல மார்கழி மாசம் தொடங்கிடும். ஸ்ரீ காலையில எழுந்துச்சு கோலம் போடணும் மறந்துடாத" மகளிடம் கூறினார்.
"டெய்லி தானே கோலம் போடுவாங்க மார்கழி மாசம் மட்டும் என்ன விசேஷம்"
"மார்கழி மாசம் கடவுளுக்கான மாசம்ன்னு சொல்லுவாங்க அந்த மாசம் அதி காலையில எழுந்திருக்கிறது உடலுக்கு நல்லதுன்னும் சொல்லுவாங்க. அம்மாவும் ஸ்ரீயும் கலர் கோலம் போடுவாங்க" புரியாமல் பார்த்தவளிடம் விளக்கி சொன்னான் உதய்.
"அத்தை நானும் வரவா கோலம் போட" கௌரியிடம் கேட்டாள் சுந்தரி.
"அதுக்கு என்ன மா வா" புதிதாக திருமணமானவர்களை அதிகாலையில் தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம் என்று நினைத்தவர் மருமகள் கேட்கவே சரி என்றார் .
"ஆனா எனக்கு கோலம் போட தெரியாது நீங்க தான் சொல்லிக் கொடுக்கணும்" தலையைக் கவிழ்த்தபடி மெல்லிய குரலில் சொன்னவளை பார்த்த கௌரி,
"இதெல்லாம் ஒரு பெரிய விஷயம் இல்லம்மா. நானே கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் தான் கத்துக்கிட்டேன். அதுவும் சாவித்திரி அக்காவை பார்த்து தான் கத்துக்கிட்டேன்".
பின்னர் இரவு உணவு தயாராகவே உண்டவர்கள் தங்களது அறைக்கு அறைக்கு சென்றனர்.
அடுத்த நாள் பள்ளிக்கு செல்ல தேவையானவற்றை எடுத்து வைத்தவள். மறுநாள் அணிந்து செல்ல உடையையும் தயார் நிலையில் இஸ்திரி போட்டு எடுத்து வைத்தாள்.
கட்டிலில் கைகளை குறுக்கே கட்டியபடி சாய்ந்து அமர்ந்தவாறு மனைவியை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் உதயச்சந்திரன்.
வெகு நாட்கள் கழித்து பள்ளி செல்லும் சிறுமியாய் உற்சாகத்துடன் ஒவ்வொரு பொருளாக யோசிப்பதும் எடுத்து வைப்பதுமாக இருந்தாள் பெண்.
கொலுசொலி ஜதி சொல்ல இடை தொட்ட கூந்தல் நடனமாட வலம் வந்தாள் அறை எங்கும். மனைவியை அனு அனுவாக ரசித்தான்.
சேலைக்கு பொருத்தமான கண்ணாடி வளையல்களை எடுத்து வைத்தவளை பார்த்தவனுக்கு தங்க வளையல்களை வாங்க மறந்தது நினைவில் வந்தது.
தன்னவளுக்கு கண்ணாடி வளையல்கள் மீதுள்ள பிடித்தம் தெரிந்தது அவனுக்கு, அவளது வளையல்கள் சேகரிப்புகளை பார்க்கையில்.
தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனை திரும்பி பார்த்தவள், "என்ன சந்துரு" என்றாள்.
இரு கைகளையும் விரித்தவன் வா என்ற ரீதியில் தலையசைத்தான். விரைந்து சென்று அவனது கைகளில் சரண் புகுந்தாள்.
கை அனைப்பில் வைத்துக் கொண்டவன். "இன்னைக்கு ஒரு அங்கிள் வந்தாங்கள்ள அவங்க பேரு" ஆரம்பித்தவனை,
அவசரமாக இடை புகுந்தவள்
"சந்துரு நாம அந்தமான்க்கு ஹனிமூன் போலாமா" கேட்டாள். "போகலாமே" என்றவன்,
"எப்போ போகலாம் அதையும் நீயே டிசைட் பண்ணு"
"கிறிஸ்மஸ் ஹாலிடேஸ் ஸ்கூல் லீவ் விடுவாங்க அப்போ போகலாம்"
"ம் நைஸ். ஒரு மாசம் இருக்கு கிட்டத்தட்ட. பட் பைன், நியூ இயர் செலிபிரேட் பண்ண மாதிரி ஆயிடுச்சு ஹனிமூன் கொண்டாடின மாதிரி ஆயிடுச்சு" சிரித்தபடி கூறினான் உதய்.
சுந்தரி் இப்போது இருக்கும் மனநிலையை கெடுத்துக் கொள்ள விரும்பாதவளாய் பேச்சை மாற்றினாள்.
சுந்தரி பேச்சை மாற்றிய விதம் உதயசந்திரனுக்கு தெரிந்து தான் இருந்தது. இருப்பினும் அது ஒன்றும் அவ்வளவு பெரிய விஷயம் அல்லவே என்று எண்ணியவன் விட்டுவிட்டான்.
"இன்னும் ஏதாவது எடுத்து வைக்கணுமா இல்ல தூங்கலாமா சுந்தரி".
"அவ்வளவுதான் தூங்கலாங்க" சொன்னவள் தானே சென்று அவனது மார்பில் படர்ந்து கொண்டாள்.
அவளது செயலை விழிவிரித்து பார்த்தவன் ஒன்றும் சொல்லாமல் அணைத்துக் கொண்டான்.
சுந்தரியின் மனதில் இருந்ததெல்லாம் ஒன்றுதான். எத்தனை நாட்கள் அவனோடு வாழ போகிறோமோ அத்தனை நாட்களையும் அனுபவித்து வாழ வேண்டும் என்பதுதான் அது.
மற்ற நாட்களை விட இன்று தனது அன்னையின் நினைவு அவளை வெகுவாக தாக்கியது. அதனை கடந்து வர முடியாமல் தவித்தவள் அவனையே ஊன்றுகோலாக பற்றி கொண்டாள்.
உன்னை நான் அறிவேன் என்பது போல் அவளது முதுகை வருடி கொடுத்து தூங்க வைத்தான்.
ஆதவன் தனது நேச கரங்களை இப்புவியியை நோக்கி செலுத்தி விடியலை தொடங்கி வைத்தான்.
மெல்ல கண்விழித்த சுந்தரி குளியல் அறைக்கு சென்று தன்னை சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு, பால்கனியில் உள்ள செடிகளுக்கு தண்ணீர் ஊற்றினாள்.
யூடியூபில் டீ வைப்பது எப்படி என்று பார்த்தவள். கீழே சமையலறைக்கு சென்று அனைவருக்கும் தேநீர் தயாரித்தாள்.
ஸ்ரீயும் எழுந்து வரவே "குடிச்சிட்டு எப்படி இருக்குன்னு சொல்லுங்க ஸ்ரீ" என்றாள் தேநீர் தந்தபடி.
இரண்டு வாய் பருகியவள் "அண்ணி ஏ1, ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸ் போங்க" பாராட்டினாள். அவளது அண்ணி என்ற அழைப்பில் புருவம் சுருக்கி பார்த்தாள் சுந்தரி.
ஸ்ரீயோ இயல்பாக "எனக்கு எப்படி ஒரே அண்ணனோ அதே மாதிரி ஒரே அண்ணி நீங்க மட்டும் தான். சோ நீங்க அண்ணி சொல்ல வேணாம்னு சொன்னாலும் நான் சொல்லுவேன்" அழுத்தமாகவே சொன்னாள்.
அவர மாதிரியே எல்லாரும் இருக்காங்களே நினைத்துக் கொண்டவள் மெலிதாய் சிரித்தாள்.
உதயச்சந்திரனின் கண்களின் வழி இந்த உலகை கண்டாள் சுந்தரி. அதை அவள் உணர்ந்து கொண்டாலோ இல்லையோ அவளுக்கே வெளிச்சம்.
"அப்புறம் நான் உங்களை விட சின்ன பொண்ணு தானே வாங்க போங்க சொல்ல வேண்டாம். அண்ணா மாதிரி நீ வா போ ன்னு சொல்லனும் சரியா". தமையனின் மனைவிக்கு உரிமையை சொல்லி அழைக்க பாடம் எடுத்தாள் ஸ்ரீமதி.
ஸ்ரீமதியின் அலைபேசி அழைக்கவே அதனை ஏற்று குட் மார்னிங் டி சொல்லு என்ற அவளின் வார்த்தையில் அடித்துப் பிடித்து மாடிக்கு ஓடினாள்.
அங்கு, தன் முன்னே மூச்சிரைக்க நின்றவளை பார்த்த உதயின் மனமோ 'ஐயோ என்னென்வோ பண்ண தோணுதே இவள, மனுஷன ரொம்பவும் சோதிக்கிறா' மனதிற்குள் நொந்து கொள்ளவே முடிந்தது அவனால்.
கைகளை கட்டி அவளை அழுத்தமாக பார்த்துக் கொண்டே நின்று இருந்தான். "சாரி சாரி சாரி சந்துரு குட் மார்னிங் சொல்லனும் இல்லனக கத்துவீங்களா நினைச்சு ஓடி வந்துட்டேன் இப்பதான் எழுந்தீங்களா" கேட்டபடி அவனை நெருங்கியவள்.
அவனது மனமோ தாறுமாறாக துடித்தது. நிஜமாவே முத்தம் கொடுத்துடுவாளோ பாக்கலாமே.
அருகில் வந்தவள் அன்று போல் இன்றும் மீசையை பற்றி இழுத்து தாடையில் முத்தமிட்டாள்.
'ஐயோடா இதுக்கு தான் இவ்வளவு பில்டப்பா' மனதிற்குள் சலித்துக் கொண்டான்.
'இதுவே பெரிய விஷயம் டா உதய்" மனம் எடுத்துக் கூறவே ஆமாம் என்ற ரீதியில் தலையாட்டினான்.
மீண்டும் தன்னை அழுத்தமாய் நோக்கியவனை பார்த்து கைகளை பிசைந்தபடி நின்று இருந்தாள்.
"அது வந்து சீக்கிரம் கரெக்டா குட் மார்னிங் சொல்ல பழகிக்கிறேன் சந்துரு". எங்கோ பார்த்தபடி கூறியவளை இறுக அணைத்து விடுவித்தவன்.
"குளிச்சிட்டு ரெடியாகி வா ஸ்கூலுக்கு டைம் ஆயிட போகுது" என்க
"அரைமணி நேரம் போதும் சந்துரு நான் ரெடியாக".
"கீழ வாங்களேன் நான் முதன் முதலா டீ போட்டு இருக்கேன் குடிச்சு பாருங்க".
அவள் குடும்பத்தில் ஒருவராக முனைவதும், தன்னை பொருத்திக்கொள்ள முயல்வதும், அவளது செயலில் நன்றாக புரிந்தது அவனுக்கு.
ஆயினும் "இதெல்லாம் செய்யணும்னு அவசியம் இல்ல சுந்தரி" சொல்லவே. அவனை முறைத்து பார்த்தாள்.
"இது என்னடா நம்ம வேலைய இவ செய்ற" முனுமுனுத்தவன் "கீழ போலாம் வா".
இருவரும் கீழே செல்லவே கௌரி "டீ நல்லா இருக்குமா" என்றார்.
புன்னகையுடன் தலையசைத்தவளிடம். அண்ணி உங்களுக்கும் அண்ணனுக்கும் இந்தாங்க. ஏற்கனவே அவள் பாதி குடித்து வைத்திருந்த கப்பும், உதய சந்திரனுக்கு புதிதாக ஒரு கப்பில் டீயும் கொண்டு வந்து தந்தாள்.
அவள் பருகிய கோப்பையை அவன் கையில் எடுக்கவே, சுந்தரி "அது என்னோட டீ" சொல்ல வந்தவளை உஷ்ண பார்வையால் அடக்கினான். அவள் பருகிய கோப்பையிலே அவனும் பருகினான்.
அதில் சங்கோஜபட்டவளாய் கௌரியிடம் திரும்பி "அத்தை சாம்பாருக்கு காய் கட் பண்ணி வச்சிட்டேன்" சொல்லவே,
"நானும் இட்லிக்கு ஊத்தி வச்சுட்டேன்ம்மா. சாம்பாருக்கு குக்கர் அடுப்புல வச்சுட்டேன். இதோ ஸ்ரீ சட்னி அரைச்சிடுவா நீ போய் ரெடியாகிக்கோ".
தங்களது அறைக்கு சென்று குளித்து வந்தவள் உடை மாற்றி முடிக்கவே, உதயச்சந்திரன் உள்ளே நுழைந்தான்.
தலைவாரி கொண்டிருந்தவளை பார்த்து "மத்தவங்க முன்னாடி பார்த்து பேசு சுந்தரி" சொல்ல.
அவளுக்கும் அவளது செயல் புரியவே அமைதியாக ஏற்றாள். ஸ்ரீமதியின் முன் வாய் விட போன தனது செயலை புரிந்து கொண்டாள்.
குறும்புடன் அவளது கைப்பற்றி இழுத்து, இதழை வருடியவன், "அப்புறம் முத்தத்தை ஷேர் பன்னும்போது டீ கப் மாத்தி எடுக்கிறது தப்பில்லை. என்ன டீச்சரம்மாக்கு புரியுதா". அவளது இதழ்கள் அவனது இரு விரல்களில் சிக்கிக்கொண்டன. ம்ம்ம் என்று தலையாட்டவே விட்டான்.
பின்னர் அவனும் தயாராகி வரவே இருவரும் கீழே சென்று உணவு உண்டார்கள். தானே அவளை பள்ளிக்கு அழைத்துச் சென்றான்.
சுந்தரியை பள்ளியில் விட்டு விட்டு தனது கடைக்கு சென்றவனை, எதிர்கொண்டாள் ஸ்ரீமதி.
தங்கையை அங்கு எதிர்பாராதவன் "என்ன ஸ்ரீமா எதுவும் வாங்கணுமா அம்மா சொன்னாங்களா" வரவேற்றவன் தனது அறைக்கு அழைத்துச் சென்றான்.
"இல்லண்ணா நேத்து சாவித்திரி பெரியம்மாவும், மேகலாத்தையும் பேசினது நடந்துக்கிட்டது சுத்தமா பிடிக்கல அதான்" ஆரம்பித்தவள் திருமணத்தன்று அவர்கள் பேசியதை மொத்தமாக சொல்லி முடித்தாள்.
அன்றே சொல்லவில்லை என்ற கோபப்படுவானோ. பயத்துடனே ஏறிட்டாள் தனது அண்ணனை.
"நீ அன்னைக்கே ஏன் இதை சொல்லல" முறைத்தபடி கேட்டவன்.
"நல்லவேளை சௌந்தர்யா இன்டர்ன்ஷிப்ல இருக்கிற இந்த நேரத்துல கல்யாணத்தை முடிச்சோம். இல்ல இந்த மேகலா அத்தை ரகளை பன்னி, சௌந்தர்யாவ ஏதாவது செஞ்சி கல்யாணத்தை பண்ணி முடிச்சுருப்பாங்க" பெருமூச்சுடன் சொன்னான்.
பின்னர் "உன் அண்ணிக்கு இன்னும் நிறைய விஷயம் புரியலம்மா நாமதான் அவளை பாத்துக்கணும்". ஆமோதிப்பாய் தலையை அசைத்தாள் ஸ்ரீமதி.
அனைவரையும் அனுப்பி விட்டு, உதயச்சந்திரன், சுந்தரியை தேடி சென்றான். அவனுக்கு நன்றாக தெரியும் கண்டிப்பாக இந்நேரம் தன்னவள் என்ன பாடுபட்டு கொண்டு இருப்பாள் என்று.
வந்தவர்களின் முன் எதுவும் காட்டிக் கொள்ளக் கூடாது என்று விலகிச் சென்றவளை வலிய இழுத்து பிடித்து வைக்க மனமில்லை அவனுக்கு.
மேலே தங்களது அறைக்கு சென்றவன் அங்கு சுந்தரி இல்லை என்றவுடன் மொட்டை மாடிக்கு சென்று பார்த்தான்.
ஆதரவற்ற சிறுமியை போல் அந்த பெஞ்சில் படுத்து உறங்கும் அவளை பார்த்து மனம் உருகி தான் போயிற்று அவனுக்கு.
அவள் அருகே விரைந்து சென்றவன், அவளது தலையை தூக்கி தன் மடியில் வைத்துக்கொண்டு கன்னங்களில் காய்ந்து ஓடிய கண்ணீர் தடத்தை துடைத்து விட்டான்.
அவனது மென் ஸ்பரிச தீண்டலிலே பெண்ணவள், அவனை உணர்ந்தது போல், சந்துரு என தூக்கத்தில் உலரியபடி இன்னும் வாகாக படுத்துக்கொண்டாள்.
"பேபி யூ ஆர் ரியலைசீங் மீ ஈவன் அட் யுவர் அன்கான்சியஸ்" மெல்லிய குரலில் சொன்னவன், நெற்றியில் இதழ்களை ஒத்தி எடுத்தான்.
பின் அவனும் கைகளை கட்டிக்கொண்டு கண்களை மூடியவாறு பின்னே சாய்ந்து கொண்டான்.
இருள் கவிழும் வேளையில் ஸ்ரீமதி தனது அண்ணனுக்கு அழைத்தாள்.
அலைபேசி சத்தத்தில் விழித்த இருவரின் பார்வைகளும் ஒன்றோடு ஒன்று மோதிக்கொண்டன.
அவனது கண்களில் எதையோ தேடினாள். இன்னும் தனக்கான நேசம் அந்த கண்களில் இருக்கிறதா, இல்லை வந்தவர்கள் ஏதேனும் சொல்லி தன் மீதான வெறுப்பை உமிழ்கிறதா பார்த்தாள்.
அவளது கண்களில் தெரிந்த அலைப்புருதலும் பரிதவிப்பும் அவனை வெகுவாக தாக்கியது.
"அச்சோ என்னமா இது இன்னும் தலை வலிக்குதா" என்ற அவனின் அக்கரையை கண்டவளுக்கு கண்கள் கரித்தன.
"அது வந்து சந்துரு" ஏதோ கேட்க வந்தவளை குறுக்கிட்டவன்,
"மணி 6:30 ஆயிடுச்சி பேபி வா ரெப்ரஷ் ஆகிட்டு டீ குடிக்க போலாம். மதியம் சரியாக சாப்பிடல நீ. நாளைக்கு ஸ்கூல் போகணும் அதுக்கு தேவையானது எல்லாம் எடுத்து வைக்கணும்". தானும் எழுந்தவன் அவளது கைப்பற்றி எழுப்பினான்.
தங்களது அறைக்கு சென்று வேறு உடை மாற்றி கீழே சென்றவர்களுக்கு தேநீர் கொடுத்தார் கௌரி.
அப்பொழுது தான் அவளுக்கு நவீனின் தாத்தா பாட்டி நினைவு வந்தது.
அச்சோ தாத்தாவும் பாட்டியும் பதறியவள் அறைக்கு செல்ல அது வெறுமையாக காட்சியளித்தது.
பின்னால் வந்த உதய சந்திரனை கேள்வியாய் பார்த்தாள். "ஊருக்கு போய்ட்டாங்க சுந்தரி எவ்வளவு சொன்னாலும் கேட்கவே இல்லமா" வருந்தினான் அவன்.
"எனக்கு புரியுதுங்க அவங்க ஊரை விட்டு பெரும்பான்மையான வெளியில வரவே மாட்டாங்க. நமக்காக இன்னைக்கு வந்துருக்காங்க. அப்படி இருக்கும் போது நாம அவங்கள தங்க சொல்லி கட்டாயப்படுத்தறது சரியில்ல. அவங்க நவீன் இங்க வேலை செய்யும்போது கூட அவனோட தங்கறதுக்கு ரொம்ப யோசிப்பாங்க. இங்க இருந்து அவங்க கிராம கொஞ்ச தூரம் தான். நவீன் தான் கட்டாயப்படுத்தி மாசத்துல பாதி நாள் அவன் கூட வச்சுப்பான். இப்போ அவன் ஃபாரின் போனதுக்கு அப்புறம் நான் மாசத்துக்கு ஒரு தடவை போய் பார்த்துட்டு, ரெண்டு நாள் அவங்களோட இருந்துட்டு வருவேன் சந்துரு".
ஆமோதிபாய் தலையசைத்தான் உதயச்சந்திரன் "பெரியவங்க அப்படிதான்மா வாழ்ந்த இடத்தை விட்டுக் கொடுத்துக்க மாட்டாங்க. நாமளும் ஒரு நாள் போய் அவங்கள பார்த்துட்டு வருவோம்"
சிரிப்புடன் சொன்னவன், "அதுவும் கிராமத்துல வாழ்ந்தவங்க சிட்டி லைப்க்கு வாய்ப்பே இல்லை, ரெண்டு பேரும் ஆதர்ஷன தம்பதிகள் இல்ல. கியூட் கப்பல்ஸ்" சான்று அளித்தான் உதயச்சந்திரன்.
"ஆமாம் சந்துரு பார்க்க ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் முறைச்சுக்கிற மாதிரி தான் தெரியும் ஆனா அவங்களுக்கு இடையில இருக்க புரிதலும் அன்யோனியமும் பார்க்க அழகா இருக்கும்"
"நாமளும் அப்படி வாழ்வோம் சுந்தரி".உறுதி அளித்தான் உதயச்சந்திரன்.
திருமண பந்தத்தில் தரும் உறுதியை காப்பாற்ற ஒருவர் முயன்றால் மட்டும் போதாது. அது என்றும் இருக்கை தட்டும் ஓசையாகவே இருக்கும். இவன் தந்த உறுதியை அவளும் பற்றி அதை வழிநடத்த வேண்டும். அதற்கு நம்பிக்கையும் அன்பும் அடிப்படை தேவையாகும்.
வரவேற்பறையில் நால்வரும் அமர்ந்திருக்க. கௌரி "இன்னும் ரெண்டு நாள்ல மார்கழி மாசம் தொடங்கிடும். ஸ்ரீ காலையில எழுந்துச்சு கோலம் போடணும் மறந்துடாத" மகளிடம் கூறினார்.
"டெய்லி தானே கோலம் போடுவாங்க மார்கழி மாசம் மட்டும் என்ன விசேஷம்"
"மார்கழி மாசம் கடவுளுக்கான மாசம்ன்னு சொல்லுவாங்க அந்த மாசம் அதி காலையில எழுந்திருக்கிறது உடலுக்கு நல்லதுன்னும் சொல்லுவாங்க. அம்மாவும் ஸ்ரீயும் கலர் கோலம் போடுவாங்க" புரியாமல் பார்த்தவளிடம் விளக்கி சொன்னான் உதய்.
"அத்தை நானும் வரவா கோலம் போட" கௌரியிடம் கேட்டாள் சுந்தரி.
"அதுக்கு என்ன மா வா" புதிதாக திருமணமானவர்களை அதிகாலையில் தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம் என்று நினைத்தவர் மருமகள் கேட்கவே சரி என்றார் .
"ஆனா எனக்கு கோலம் போட தெரியாது நீங்க தான் சொல்லிக் கொடுக்கணும்" தலையைக் கவிழ்த்தபடி மெல்லிய குரலில் சொன்னவளை பார்த்த கௌரி,
"இதெல்லாம் ஒரு பெரிய விஷயம் இல்லம்மா. நானே கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் தான் கத்துக்கிட்டேன். அதுவும் சாவித்திரி அக்காவை பார்த்து தான் கத்துக்கிட்டேன்".
பின்னர் இரவு உணவு தயாராகவே உண்டவர்கள் தங்களது அறைக்கு அறைக்கு சென்றனர்.
அடுத்த நாள் பள்ளிக்கு செல்ல தேவையானவற்றை எடுத்து வைத்தவள். மறுநாள் அணிந்து செல்ல உடையையும் தயார் நிலையில் இஸ்திரி போட்டு எடுத்து வைத்தாள்.
கட்டிலில் கைகளை குறுக்கே கட்டியபடி சாய்ந்து அமர்ந்தவாறு மனைவியை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் உதயச்சந்திரன்.
வெகு நாட்கள் கழித்து பள்ளி செல்லும் சிறுமியாய் உற்சாகத்துடன் ஒவ்வொரு பொருளாக யோசிப்பதும் எடுத்து வைப்பதுமாக இருந்தாள் பெண்.
கொலுசொலி ஜதி சொல்ல இடை தொட்ட கூந்தல் நடனமாட வலம் வந்தாள் அறை எங்கும். மனைவியை அனு அனுவாக ரசித்தான்.
சேலைக்கு பொருத்தமான கண்ணாடி வளையல்களை எடுத்து வைத்தவளை பார்த்தவனுக்கு தங்க வளையல்களை வாங்க மறந்தது நினைவில் வந்தது.
தன்னவளுக்கு கண்ணாடி வளையல்கள் மீதுள்ள பிடித்தம் தெரிந்தது அவனுக்கு, அவளது வளையல்கள் சேகரிப்புகளை பார்க்கையில்.
தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனை திரும்பி பார்த்தவள், "என்ன சந்துரு" என்றாள்.
இரு கைகளையும் விரித்தவன் வா என்ற ரீதியில் தலையசைத்தான். விரைந்து சென்று அவனது கைகளில் சரண் புகுந்தாள்.
கை அனைப்பில் வைத்துக் கொண்டவன். "இன்னைக்கு ஒரு அங்கிள் வந்தாங்கள்ள அவங்க பேரு" ஆரம்பித்தவனை,
அவசரமாக இடை புகுந்தவள்
"சந்துரு நாம அந்தமான்க்கு ஹனிமூன் போலாமா" கேட்டாள். "போகலாமே" என்றவன்,
"எப்போ போகலாம் அதையும் நீயே டிசைட் பண்ணு"
"கிறிஸ்மஸ் ஹாலிடேஸ் ஸ்கூல் லீவ் விடுவாங்க அப்போ போகலாம்"
"ம் நைஸ். ஒரு மாசம் இருக்கு கிட்டத்தட்ட. பட் பைன், நியூ இயர் செலிபிரேட் பண்ண மாதிரி ஆயிடுச்சு ஹனிமூன் கொண்டாடின மாதிரி ஆயிடுச்சு" சிரித்தபடி கூறினான் உதய்.
சுந்தரி் இப்போது இருக்கும் மனநிலையை கெடுத்துக் கொள்ள விரும்பாதவளாய் பேச்சை மாற்றினாள்.
சுந்தரி பேச்சை மாற்றிய விதம் உதயசந்திரனுக்கு தெரிந்து தான் இருந்தது. இருப்பினும் அது ஒன்றும் அவ்வளவு பெரிய விஷயம் அல்லவே என்று எண்ணியவன் விட்டுவிட்டான்.
"இன்னும் ஏதாவது எடுத்து வைக்கணுமா இல்ல தூங்கலாமா சுந்தரி".
"அவ்வளவுதான் தூங்கலாங்க" சொன்னவள் தானே சென்று அவனது மார்பில் படர்ந்து கொண்டாள்.
அவளது செயலை விழிவிரித்து பார்த்தவன் ஒன்றும் சொல்லாமல் அணைத்துக் கொண்டான்.
சுந்தரியின் மனதில் இருந்ததெல்லாம் ஒன்றுதான். எத்தனை நாட்கள் அவனோடு வாழ போகிறோமோ அத்தனை நாட்களையும் அனுபவித்து வாழ வேண்டும் என்பதுதான் அது.
மற்ற நாட்களை விட இன்று தனது அன்னையின் நினைவு அவளை வெகுவாக தாக்கியது. அதனை கடந்து வர முடியாமல் தவித்தவள் அவனையே ஊன்றுகோலாக பற்றி கொண்டாள்.
உன்னை நான் அறிவேன் என்பது போல் அவளது முதுகை வருடி கொடுத்து தூங்க வைத்தான்.
ஆதவன் தனது நேச கரங்களை இப்புவியியை நோக்கி செலுத்தி விடியலை தொடங்கி வைத்தான்.
மெல்ல கண்விழித்த சுந்தரி குளியல் அறைக்கு சென்று தன்னை சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு, பால்கனியில் உள்ள செடிகளுக்கு தண்ணீர் ஊற்றினாள்.
யூடியூபில் டீ வைப்பது எப்படி என்று பார்த்தவள். கீழே சமையலறைக்கு சென்று அனைவருக்கும் தேநீர் தயாரித்தாள்.
ஸ்ரீயும் எழுந்து வரவே "குடிச்சிட்டு எப்படி இருக்குன்னு சொல்லுங்க ஸ்ரீ" என்றாள் தேநீர் தந்தபடி.
இரண்டு வாய் பருகியவள் "அண்ணி ஏ1, ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸ் போங்க" பாராட்டினாள். அவளது அண்ணி என்ற அழைப்பில் புருவம் சுருக்கி பார்த்தாள் சுந்தரி.
ஸ்ரீயோ இயல்பாக "எனக்கு எப்படி ஒரே அண்ணனோ அதே மாதிரி ஒரே அண்ணி நீங்க மட்டும் தான். சோ நீங்க அண்ணி சொல்ல வேணாம்னு சொன்னாலும் நான் சொல்லுவேன்" அழுத்தமாகவே சொன்னாள்.
அவர மாதிரியே எல்லாரும் இருக்காங்களே நினைத்துக் கொண்டவள் மெலிதாய் சிரித்தாள்.
உதயச்சந்திரனின் கண்களின் வழி இந்த உலகை கண்டாள் சுந்தரி. அதை அவள் உணர்ந்து கொண்டாலோ இல்லையோ அவளுக்கே வெளிச்சம்.
"அப்புறம் நான் உங்களை விட சின்ன பொண்ணு தானே வாங்க போங்க சொல்ல வேண்டாம். அண்ணா மாதிரி நீ வா போ ன்னு சொல்லனும் சரியா". தமையனின் மனைவிக்கு உரிமையை சொல்லி அழைக்க பாடம் எடுத்தாள் ஸ்ரீமதி.
ஸ்ரீமதியின் அலைபேசி அழைக்கவே அதனை ஏற்று குட் மார்னிங் டி சொல்லு என்ற அவளின் வார்த்தையில் அடித்துப் பிடித்து மாடிக்கு ஓடினாள்.
அங்கு, தன் முன்னே மூச்சிரைக்க நின்றவளை பார்த்த உதயின் மனமோ 'ஐயோ என்னென்வோ பண்ண தோணுதே இவள, மனுஷன ரொம்பவும் சோதிக்கிறா' மனதிற்குள் நொந்து கொள்ளவே முடிந்தது அவனால்.
கைகளை கட்டி அவளை அழுத்தமாக பார்த்துக் கொண்டே நின்று இருந்தான். "சாரி சாரி சாரி சந்துரு குட் மார்னிங் சொல்லனும் இல்லனக கத்துவீங்களா நினைச்சு ஓடி வந்துட்டேன் இப்பதான் எழுந்தீங்களா" கேட்டபடி அவனை நெருங்கியவள்.
அவனது மனமோ தாறுமாறாக துடித்தது. நிஜமாவே முத்தம் கொடுத்துடுவாளோ பாக்கலாமே.
அருகில் வந்தவள் அன்று போல் இன்றும் மீசையை பற்றி இழுத்து தாடையில் முத்தமிட்டாள்.
'ஐயோடா இதுக்கு தான் இவ்வளவு பில்டப்பா' மனதிற்குள் சலித்துக் கொண்டான்.
'இதுவே பெரிய விஷயம் டா உதய்" மனம் எடுத்துக் கூறவே ஆமாம் என்ற ரீதியில் தலையாட்டினான்.
மீண்டும் தன்னை அழுத்தமாய் நோக்கியவனை பார்த்து கைகளை பிசைந்தபடி நின்று இருந்தாள்.
"அது வந்து சீக்கிரம் கரெக்டா குட் மார்னிங் சொல்ல பழகிக்கிறேன் சந்துரு". எங்கோ பார்த்தபடி கூறியவளை இறுக அணைத்து விடுவித்தவன்.
"குளிச்சிட்டு ரெடியாகி வா ஸ்கூலுக்கு டைம் ஆயிட போகுது" என்க
"அரைமணி நேரம் போதும் சந்துரு நான் ரெடியாக".
"கீழ வாங்களேன் நான் முதன் முதலா டீ போட்டு இருக்கேன் குடிச்சு பாருங்க".
அவள் குடும்பத்தில் ஒருவராக முனைவதும், தன்னை பொருத்திக்கொள்ள முயல்வதும், அவளது செயலில் நன்றாக புரிந்தது அவனுக்கு.
ஆயினும் "இதெல்லாம் செய்யணும்னு அவசியம் இல்ல சுந்தரி" சொல்லவே. அவனை முறைத்து பார்த்தாள்.
"இது என்னடா நம்ம வேலைய இவ செய்ற" முனுமுனுத்தவன் "கீழ போலாம் வா".
இருவரும் கீழே செல்லவே கௌரி "டீ நல்லா இருக்குமா" என்றார்.
புன்னகையுடன் தலையசைத்தவளிடம். அண்ணி உங்களுக்கும் அண்ணனுக்கும் இந்தாங்க. ஏற்கனவே அவள் பாதி குடித்து வைத்திருந்த கப்பும், உதய சந்திரனுக்கு புதிதாக ஒரு கப்பில் டீயும் கொண்டு வந்து தந்தாள்.
அவள் பருகிய கோப்பையை அவன் கையில் எடுக்கவே, சுந்தரி "அது என்னோட டீ" சொல்ல வந்தவளை உஷ்ண பார்வையால் அடக்கினான். அவள் பருகிய கோப்பையிலே அவனும் பருகினான்.
அதில் சங்கோஜபட்டவளாய் கௌரியிடம் திரும்பி "அத்தை சாம்பாருக்கு காய் கட் பண்ணி வச்சிட்டேன்" சொல்லவே,
"நானும் இட்லிக்கு ஊத்தி வச்சுட்டேன்ம்மா. சாம்பாருக்கு குக்கர் அடுப்புல வச்சுட்டேன். இதோ ஸ்ரீ சட்னி அரைச்சிடுவா நீ போய் ரெடியாகிக்கோ".
தங்களது அறைக்கு சென்று குளித்து வந்தவள் உடை மாற்றி முடிக்கவே, உதயச்சந்திரன் உள்ளே நுழைந்தான்.
தலைவாரி கொண்டிருந்தவளை பார்த்து "மத்தவங்க முன்னாடி பார்த்து பேசு சுந்தரி" சொல்ல.
அவளுக்கும் அவளது செயல் புரியவே அமைதியாக ஏற்றாள். ஸ்ரீமதியின் முன் வாய் விட போன தனது செயலை புரிந்து கொண்டாள்.
குறும்புடன் அவளது கைப்பற்றி இழுத்து, இதழை வருடியவன், "அப்புறம் முத்தத்தை ஷேர் பன்னும்போது டீ கப் மாத்தி எடுக்கிறது தப்பில்லை. என்ன டீச்சரம்மாக்கு புரியுதா". அவளது இதழ்கள் அவனது இரு விரல்களில் சிக்கிக்கொண்டன. ம்ம்ம் என்று தலையாட்டவே விட்டான்.
பின்னர் அவனும் தயாராகி வரவே இருவரும் கீழே சென்று உணவு உண்டார்கள். தானே அவளை பள்ளிக்கு அழைத்துச் சென்றான்.
சுந்தரியை பள்ளியில் விட்டு விட்டு தனது கடைக்கு சென்றவனை, எதிர்கொண்டாள் ஸ்ரீமதி.
தங்கையை அங்கு எதிர்பாராதவன் "என்ன ஸ்ரீமா எதுவும் வாங்கணுமா அம்மா சொன்னாங்களா" வரவேற்றவன் தனது அறைக்கு அழைத்துச் சென்றான்.
"இல்லண்ணா நேத்து சாவித்திரி பெரியம்மாவும், மேகலாத்தையும் பேசினது நடந்துக்கிட்டது சுத்தமா பிடிக்கல அதான்" ஆரம்பித்தவள் திருமணத்தன்று அவர்கள் பேசியதை மொத்தமாக சொல்லி முடித்தாள்.
அன்றே சொல்லவில்லை என்ற கோபப்படுவானோ. பயத்துடனே ஏறிட்டாள் தனது அண்ணனை.
"நீ அன்னைக்கே ஏன் இதை சொல்லல" முறைத்தபடி கேட்டவன்.
"நல்லவேளை சௌந்தர்யா இன்டர்ன்ஷிப்ல இருக்கிற இந்த நேரத்துல கல்யாணத்தை முடிச்சோம். இல்ல இந்த மேகலா அத்தை ரகளை பன்னி, சௌந்தர்யாவ ஏதாவது செஞ்சி கல்யாணத்தை பண்ணி முடிச்சுருப்பாங்க" பெருமூச்சுடன் சொன்னான்.
பின்னர் "உன் அண்ணிக்கு இன்னும் நிறைய விஷயம் புரியலம்மா நாமதான் அவளை பாத்துக்கணும்". ஆமோதிப்பாய் தலையை அசைத்தாள் ஸ்ரீமதி.