உருகியதே என் உயிரே- கதை திரி
- Thread starter Vilacini
- Start date
- Status
இந்த ஒரு கேள்விக்கு விடை தெரியாமல் தானே தூக்கமும் வராமல் உணவும் இறங்காமல் தவித்துக்கொண்டிருக்கிறார்.
அவரின் ஆதங்கம் அவனுக்கு புரிந்தாலும் அவனிடம் சொல்வதற்கு பதில் தானில்லை. அவனை பொறுத்தவரையில் அவனுக்கும் மதுஷிகாவிற்கும் இடையில் நிகழ்ந்தவை யாவும் அவர்களின் அந்தரங்கம். அதை பெற்ற தாயாக இருந்தாலும் அவரிடம் சொல்லும் எண்ணம் அவனுக்கில்லை.
தவறு அவர்கள் இருவரின் பேரிலும் இருக்கும் போது அவளை மட்டும் குற்றவாளியாக்கி தன்னை மட்டும் உத்தமனாக காட்டிக்கொள்ளும் எண்ணமும் அவனுக்கில்லை.
அதையும் தாண்டி நடந்தவைகளை அவரிடம் சொன்னால் அது மதுஷிகாவின் மீது அவருக்கு தவறான எண்ணத்தை விதைத்து விடக் கூடும். அவன் விரும்பி மணந்துக்கொள்ளாதவள் என்றாலும் அவனுக்கு அவள் மனைவியாக வாழும் வரை அவளின் கெளரவத்தை காப்பது அவனின் கடமையாகும் அல்லவா. அதை எல்லாம் யோசித்தே நடந்தவை எல்லாம் தன்னோடு புதைந்து போகட்டும் என்று முடிவெடுத்துக்கொண்டான். மதுஷிகாவிடமும் இதை எல்லாம் பற்றி யாரிடமும் மூச்சு விட கூடாது என்று அன்று வீட்டிற்கு அழைத்து வந்த நேரமே எச்சரித்தும் இருந்தான்.
தான் கேட்டும் அவன் மௌனமாகவே இருப்பதில் கோபம் வந்தாலும் அவனும் உள்ளத்தால் சோர்ந்திருப்பது தெரிய "சரி அதை எல்லாம் விடு. நடந்தது நடந்துருச்சு இனி காரணம் தெரிஞ்சிக்கிட்டாலும் எதையும் மாத்த முடியாது. ஆனால், உனக்கு அவளை பிடிக்கல தானே தருண். அதுனால தானே வீட்டுக்கு வராமல் இருக்க. அப்போ அவளை எதுக்கு இங்கே வச்சுக்கணும். வெளியே அனுப்பிடலாமே" என்றார்.
"அம்மா..." என்று சின்னதாய் ஒரு அதட்டல் அவனிடம்.
"இதோ பாரு தருண் எனக்கு நீயும் உன் சந்தோஷமும் ரொம்ப முக்கியம். அதுக்கு அவள் தான் தடையா இருக்கான்னா இந்த சந்தோஷமில்லாத வாழ்க்கை உனக்கு எதுக்கு? உனக்கு அவள் கிட்ட சொல்ல கஷ்டமா இருந்தா சொல்லு நானே அவளை வெளிய போக சொல்லிடுறேன்" என்றார். அவரின் குரலில் ஆதங்கமும் அவனின் வாழ்க்கை கேள்விக்குறியாகிவிடுமோ என்கின்ற பதட்டமும் தெரிந்தது. ஒரு சராசரி தாய்க்கு இருக்கும் மனநிலையில் தான் அவரும் இருந்தார்.
ஒரு நொடி மௌனித்து பின் அவர் விழிகளுக்குள் பார்த்தவன்
"நீங்க கேட்குற எந்த கேள்விக்கும் என் கிட்ட இப்போ பதில் இல்லம்மா. ஆனால், மது என்னோட மனைவி. பிடிச்சாலும் பிடிக்கலன்னாலும் அது மாறாது. அதை மட்டும் நினைவுல வச்சிக்கோங்க. நீங்க டிபிக்கல் மாமியார் மாதிரி நடந்துக்க மாட்டிங்கன்னு நம்புறேன்" என்று தன்மையாக சொன்னாலும் அதில் அவனின் மனைவி என்னும் இடத்தில இருப்பவளுக்கு உரிய மரியாதை எதுவோ அது வழங்கப்படவேண்டும் என்கின்ற கண்டிப்பும் ஒளிந்தே இருந்தது.
அதில் ஆர்த்தி அவனை அதிர்ந்து பார்த்த நேரம் உணவு தட்டுடன் அறைக்குள் நுழைந்திருந்தாள் தாரா. அவளை வைத்துக்கொண்டு தருணிடம் அதற்குமேல் அவரால் எதையும் பேசவும் முடியாமல் போக அமைதியாகிவிட்டார்.
தாரா நீட்டிய உணவு தட்டை வாங்கி அவரிடம் கொடுத்தவன் " உங்க உண்ணாவிரதத்தை எனக்காக முடிச்சிக்கோங்க, ப்ளீஸ்" என்றான்.
ஆர்த்தியோ அழுகையினூடே அவனையே பார்த்திருக்க கரண்டியில் உணவை எடுத்து அவருக்கு ஊட்டியும் விட்டிருந்தான்.
அவருக்கு உணவை ஊட்டி முடித்துவிட்டே அவன் எழுந்துகொண்டான்.
ஆர்த்தியின் முகம் இன்னமும் இருண்டிருக்க "ரொம்ப ஒர்ரி பண்ணிக்காதீங்கம்மா. நான் பார்த்துக்கறேன்" என்று அன்னையின் கன்னம் வருடியவன் "பார்த்துக்கோ தாரா" என்று தங்கையிடமும் சொல்லிவிட்டு சென்றான்.
மெல்ல மாடியேறி சென்றவனுக்கு மன அழுத்தம் இன்னும் அதிகரிக்கும் உணர்வு. மனதில் இருந்த அழுத்தங்களை எல்லாம் கஷ்டப்பட்டு கட்டுக்குள் வைத்துக்கொண்டு தான் ஆர்த்தியிடம் பேசியிருந்தான். அவனின் OCD வேறு அவனை தொல்லை செய்துகொண்டே இருந்தது.
கோபமாக வந்தது. யாரிடமாவது காட்டிவிடவேண்டும் போல அவ்வளவு ஆத்திரம் அவனுக்கு. வேகமாக சென்று தனது அறை கதவை திறந்தான்.
உள்ளே யாருமே இல்லை. ஆக, மதுஷிகா வேறு அறையில் தங்கியிருக்கின்றாள் என்பது புரிந்தது. அதுவே அவனுக்கு நிம்மதி தான்.
கட்டிலில் அமர்ந்தவன் முகத்தை அழுந்த தேய்த்துவிட்டுக்கொண்டான்.
பதகளிப்பு கோளாறு வேறு அவனை வதைத்துக்கொண்டிருந்தது. அதற்கான மாத்திரைகளை விழுங்கியவன் கண்களை மூடி ஆழ்ந்த மூச்சை இழுத்து விட்டுக்கொண்டான். அதுவும் உதவுவது போல் இல்லை.
அதே நேரம் மதுஷிகாவும் கூட மயங்கி விழுந்ததை பற்றி வருண் சொன்னதும் நினைவில் வந்து போனது. ஆனால், அவளை என்னவென்று கேட்கும் எண்ணமும் அவனுக்கு இல்லை. இப்பொழுது அவன் இருக்கும் மனநிலையில் அவளை பார்த்தான் என்றால் நிச்சயமா அவள் தான் அவனுடைய கோபத்திற்கெல்லாம் வடிகால் ஆகிவிடுவாள்.
அதனாலயே அவளை தவிர்க்க நினைத்தான். தலையை பிடித்துக்கொண்டே கட்டிலில் விழுந்தவன் எப்போது உறங்கினான் என்றும் தெரியாமல் அப்படியே நித்திரைக்கு சென்றிருந்தான்.
உருகியதே என் உயிரே-கருத்து திரி
உங்கள் அன்பான கருத்துக்களை என்னுடன் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் சகோஸ் :love::love::love:
aadvikapommunovels.com
அத்தியாயம் 40
தருண் கண் விழித்திருந்த நேரம் நன்றாக இருட்டியிருந்தது. எழுந்து விளக்கை போட்டவன் மணியை பார்க்க அது இரவு மணி எட்டாகி பத்து நிமிடங்களை கடந்திருந்தது.
நல்ல தூக்கம் அவனுக்கு. கடந்த தினங்களில் இல்லாத தூக்கத்தை எல்லாம் ஒரே நாளில் தூங்கி சமன் செய்துகொண்டான் போலும். அதுவே அவனுக்கு புத்துணர்வாக இருக்க குளித்து தயாராகி கீழே சென்றான்.
ஆள் அரவமற்று இருந்தது முன்னறை. சாப்பாட்டு மேசைக்கு சென்று மேசை மீது அடுக்கி வைக்க பட்டிருந்த பாத்திரங்களை திறந்து பார்த்தான். சமைத்த உணவுகள் எல்லாம் அப்படியே இருந்தன.
வீட்டில் யாரும் இயல்பாக இல்லை என்று புரிந்தது. இல்லையென்றால் எட்டு மணிக்கே அவர்கள் வீட்டின் சாப்பாட்டு மேசையில் அனைவரும் கூடியிருப்பார்கள். பகல் பொழுதுகளில் ஏதேதோ வேலைகளுக்காக அலைந்து திரிபவர்கள் இரவு உணவின் போது கட்டாயமாக ஒன்றாக தான் சாப்பிடுவார்கள். பெரும்பான்மையான நேரத்தில் அனைவரும் கண்டிப்பாக வந்துவிடுவார்கள். தவிர்க்கவே முடியாது என்கின்ற பட்சத்தில் மட்டுமே அவர்களுக்கு விலக்கு வழங்கப்படும்.
இது தான் தருண் பிறந்ததிலிருந்தே அவர்கள் வீட்டில் கடைபிடித்துவரும் சம்பிரதாயம். ஆனால், இப்பொழுது மணி எட்டரை ஆகியும் யாரையும் காணவில்லை. நேரத்திற்கு உணவு எடுத்துக்கொள்ளும் இயல்பான மனநிலையில் அங்கு யாரும் இல்லை என்பதும் புரிய ஒரு ஆழ்ந்த பெருமூச்சு அவனிடம்.
"சாப்பிடுறீங்களா தம்பி" என்று கேட்டு கொண்டே அங்கு வந்து நின்றார் சுந்தரம். அவர்கள் வீட்டின் சமையல்காரர். பின் நாற்பதுகளில் உள்ள மனிதர் அவர்.
"இம்ம்...நீங்க எல்லாம் எடுத்து வைங்க, நான் வரேன்" என்று விட்டு ஆர்த்தியின் அறையை நோக்கி நடந்தான்.
செல்லும் வழியில் வீட்டில் வேலை செய்யும் பணிப்பெண் கண்ணில் பட
"சித்ரா, எல்லாரையும் நான் கூப்பிட்டதா சொல்லி சாப்பிட வரச்சொல்லு" என்று சொல்லிவிட்டு சென்றான்.
ஆர்த்தியின் அறைக்குள் அவன் நுழைந்திருக்க அவரோ கட்டிலின் தலைப்பகுதியில் கண்களை மூடி சாய்ந்தமர்ந்திருந்தார்.
அவர் அருகே சென்று நின்றவன் "அம்மா..." என்றான். மெல்ல விழிகளை திறந்து பார்த்தவர் "என்னப்பா?" என்க "பசிக்குது சாப்பாடு எடுத்து வைங்கம்மா" என்று கேட்டான் முகத்தை பாவம் போல வைத்துக்கொண்டு.
அவனுக்கு தெரியும் நேரடியாக அவரை சாப்பிடச் சொன்னால் அவர் முரண்டு பிடிப்பார் என்று. அதோடு மீண்டும் அவன் திருமணத்தை பற்றிய விவாதம் வரும். அதை எல்லாம் தவிர்க்கவே அவரை சாப்பிட சொல்லாமல் தனக்கு பசிக்கிறது என்று சொல்லியிருந்தான் தருண். தன் பசியை பத்து நாட்கள் கூட பொறுத்துக்கொள்ள கூடிய தாயால் பிள்ளையின் பசியை அறை நொடி கூட பொறுக்க முடியாதல்லவா.
அவன் நினைத்தது சரிதான் என்பது போல "வாப்பா சாப்பிடலாம்" என்றபடி அவர் கட்டிலில் இருந்து இறங்கிக்கொள்ள அவரை தோளோடு அணைத்தபடி சாப்பாட்டு மேசைக்கு அழைத்து வந்தான் தருண்.
அவர்கள் வந்த சமயம் சாப்பாட்டு மேசையில் வருணும் தாராவும் அமர்ந்திருக்க ஆர்த்தியை ஒரு இருக்கையில் அமர வைத்து தானும் அவர் பக்கத்தில் அமர்ந்துக்கொண்டான். அதே சமயம் ஜோஷுவா தோமஸும் அங்கே வந்து சேர்ந்திருந்தார்.
அவரும் தனக்கான இருக்கையில் அமர்ந்துவிட சுந்தரமும் அனைவருக்கும் உணவை பரிமாற தொடங்கியிருந்தார்.
எப்போதும் கலகலப்பாக இருக்கும் அந்த சாப்பாட்டு மேசை இன்று ஏதோ ஒரு பொருந்தாத அமைதியுடன் இருந்தது. அனைவரும் இயல்பாக இருக்க முயல்கின்றனர் என்று அவர்களின் முகத்தை பார்த்தே கண்டுகொண்டான் தருண். எல்லாம் அவனால் தான் என்று நினைக்கும் போதே நெஞ்சில் மெல்லிய வலி எழுவதை தவிர்க்க இயலவில்லை.
ஒருவகை இயலாமையுடன் குரலை செருமியவன் "சாப்பிடுங்கம்மா" என்று இரு சப்பாத்திகளை எடுத்து ஆர்த்தியின் தட்டில் வைத்தான்.
"உனக்கு தானே பசிக்குதுன்னு சொன்ன. நீ முதல்ல சாப்பிடு" என்று அவர் அந்த தட்டை அவன் புறம் தள்ள அவர் கரத்தை தடுத்து பிடித்தவன் "நீங்க சாப்பிடுங்க. நானும் சாப்பிடுறேன். எனக்கு தோசை வைங்கம்மா" என்று மென்மையாக சொன்னான்.
ஆர்த்தியும் அவன் தட்டில் தோசையும் சட்னியும் வைத்துவிட்டு அவரின் தட்டில் உள்ள உணவை சாப்பிட ஆரம்பித்திருக்க அவர்களை பார்த்திருந்த தோமஸின் இதழ்களில் மெல்லிய புன்னகை.
ஆர்த்திக்கு பிடிவாத குணம் கொஞ்சம் அதிகம் தான். ஒருசில சமயம் ஆர்த்தியை சமாளிக்க அவரே கஷ்டப்பட்டுதான் போவார். ஆனால், தருண் அவரை எளிதாக கையாள்வதை பார்த்து அவருக்குள் ஒரு பெருமிதம்.
என்னதான் அவனை மனதிற்குள் மெச்சிக்கொண்டாலும் கல்யாண மண்டபத்தில் அவன் நடந்துகொண்ட விதத்தில் அவருக்கு வருத்தம் இருக்கத்தான் செய்தது. ஆனால், அதையே நினைத்துக்கொண்டு அடுத்து என்னவென்று யோசிக்காமல் இருக்க முடியாதல்லவா. அவர் சற்று இயல்பான மனிதர். பழையதை எண்ணி வருந்துவதை விட நிதர்சனம் புரிந்து நடப்பது தான் புத்திசாலித்தனம் என்று எண்ணுபவர்.
இப்பொழுது தருணின் விடயத்திலும் அவருக்கு அதே எண்ணம் தான்.
குரலை செருமிக்கொண்டே "உன் மனைவி எங்கப்பா?" என்று கேட்டார்.
அவரின் பார்வை தருணில் நிலைத்திருக்க அவரை நிமிர்ந்து பார்த்தவன் பதில் சொல்லும் முன்னரே "அவள் எதுக்கு இப்போ?" என்று முந்திக்கொண்டு பதில் சொன்னார் ஆர்த்தி.
"உன் பையனுக்கு மட்டும் தான் வயிறு இருக்கா? அவனுக்கு மட்டும் தான் பசிக்குமா? அந்த பொண்ணுக்கு பசியெல்லாம் எடுக்காதா?" என்று கேட்டார்.
ஆர்த்தி மௌனமாகவே இருக்க "அன்னிக்கு அந்த பொண்ணு பசியில் மயக்கம் போட்டு விழுந்துட்டான்னு தாரா சொன்னா. அடுத்தவங்க வீட்டு பொண்ணை கட்டிக்கிட்டு வந்து இப்படி பட்டினி போட்டு கொடுமை படுத்துறது எல்லாம் என்ன பழக்கம்?" என்று ஆர்த்தியிடம் கேட்டாலும் அவரின் கூரிய விழிகள் தருணிலேயே படிந்திருந்தன.
மதுஷிகாவிற்காக தருண் அவரிடம் திட்டு வாங்குவது பொறுக்கமாட்டாமல் "யாரும் யாரையும் பட்டினி கிடக்க சொல்லலையே. பசிச்சா சாப்பிட வேண்டியது தானே. அவளா உண்ணாவிரதம் இருந்தா அதுக்கு யாரு என்ன பண்ண முடியும்" என்றார் ஆர்த்தி கடுப்பாக.
"ஏன் நீங்களும் தானே உண்ணாவிரதம் இருந்திங்க. உங்க மகன் வந்து கூப்பிட்டதும் தானே சாப்பிட வந்திங்க. உங்களுக்கு மகன் வந்து கூப்பிடணும்னு இருக்கும் போது அண்ணிக்கு புருஷன் வந்து கூப்பிடணும்னு இருக்காதா?" என்று கேட்டான் வருண்.
அவன் சட்டென்று அப்படி கேட்டதில் தாராவுக்கு சிரிப்பு வந்துவிட "சீரியஸான நேரத்துல சிரிக்குறதே நமக்கு பொழப்பா போச்சு" என்று வாய்க்குள் முனகிக்கொண்டே கீழ் அதரங்களை கடித்தபடி பக்கவாட்டாக திரும்பியவள் சிரிப்பை கஷ்டப்பட்டு அடக்கிக்கொண்டாள்.
ஆனால், அவள் மனமோ அப்போதும் அடங்காமல் 'சில நேரம் இந்த அம்மாவுக்கு வருண் அண்ணா தான் சரி. தருண் அண்ணா அம்மாகிட்ட ரொம்ப சாஃப்ட்' என்று சொல்லிக்கொண்டது.
வருணின் பேச்சில் பல்லை கடித்த ஆர்த்தி அவனை முறைக்க "வருண்..." என்று மெலிதாய் அதட்டினான் தருண். அவன் பார்வை தாராவின் பக்கமும் சென்று மீள சட்டென்று தோசையை பிய்த்து வாயில் போட்டுகொண்டு அதோடு சேர்த்து சிரிப்பையும் விழுங்கிக்கொண்டாள் அவள்.
"உன் பொண்டாட்டிய சாப்பிட கூப்பிடு தருண்" என்றார் தாமஸ்.
அவர் சொன்னதில் இத்தனை நேரம் இலகுவாக இருந்தவனின் முகம் இறுகி போக அதை அவன் அருகேயே அமர்ந்திருந்த ஆர்த்தி உணர்ந்துகொண்டார்.
அவனே இருந்திருந்து மூன்று தினகளுக்குப் பிறகு இன்று தான் வீட்டிற்கு வந்திருக்கின்றான். எங்கே இப்படியான வற்புறுத்தல்களால் அவன் மீண்டும் வீட்டை விட்டு சென்று விடுவானோ என்கின்ற பயத்தில் "அதெல்லாம் ஒன்னும் தேவையில்லை. வேணும்னா நாம சாப்பிட்டு போன பிறகு அவள் வந்து சாப்பிடட்டும்" என்றார் வெடுக்கென்று.
அவர் பேசியது தருணுக்கே கொஞ்சம் அதிகப்படியாதான் பட்டது. ஆனால், அவன் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாகவே அமர்ந்திருக்க தாமஸ் தான் பேசினார்.
"ஆர்த்தி நீ பேசிட்டிருக்குறது நம்ம வீட்டு மருமகளை பத்தி. இந்த வீட்டு வேலைக்காரியை பத்தி இல்லை. நாம எல்லாம் சாப்பிட்டு போன பிறகு வந்து சப்பிடுறதுக்கு அவள் என்ன இந்த வீட்டு வேலைக்காரியா? வேலைக்காரியா இருந்தா கூட அப்படி நடத்த கூடாதுன்னு நினைக்குற ஆள் நான். உங்க எல்லாருக்கும் கூட அப்படி தான் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கேன்னு நினைக்குறேன்" என்றார் அழுத்தமாக.
"ம்கூம்...பெரிய மருமகள்" என்று நொடித்துக்கொண்டவர் "எல்லா சாங்கிய சம்பிரதாயங்களையும் பார்த்து முறையா கட்டிட்டு வந்தவள் மாதிரி பேசுறிங்களே... அவளே ஒட்டிட்டு வந்தவள் தானே" என்று பேசிக்கொண்டே போக "ஆர்த்தி" என்ற அதட்டல் அவரிடமிருந்து.
தன்னை வைத்து அவர்கள் சண்டை போட்டுக்கொள்வது பொறுக்கமாட்டாமல் "அப்பா, விடுங்க ப்ளீஸ்" என்று சொன்னவன் "தாரா..." என்று தங்கையை பார்த்தான்.
தமையனின் குறிப்புணர்ந்து மெல்ல 'சரி' என்பது போல் தலையசைத்தவள் "நான் போய் கூட்டிட்டு வரேன் ப்பா" என்று சொல்லியபடி எழுந்துக்கொண்டாள்.
"தாரா, மதுவுக்கு நீயா புருஷன்" என்று தாமஸ் கேட்டதுதான் தாமதம் தண்ணீர் அருந்திக்கொண்டிருந்த வருணுக்கு அவர் சொன்னதில் சிரிப்பு வந்துவிட சட்டென்று புரையேறிக்கொண்டது. கையில் இருந்த குவளையை மேசை மீது வைத்துவிட்டு தலையில் தட்டியபடி தருணை நிமிர்ந்துப் பார்க்க அவனோ அவனை வெட்டவா குத்தவா என்பது போல தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
தாராவும் செல்வதா வேண்டாமா என்று தெரியாமல் தடுமாற "உட்காரு" என்று அழுத்தமாக சொன்னார் தாமஸ். தந்தையின் குரலில் தெரிந்த அழுத்ததில் சட்டென்று இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டவள் தருணை பார்த்தாள்.
அவனின் பார்வையும் அவளின் மீது திரும்பியிருக்க அவனுக்கு உதவ முடியாமல் போனதில் 'சாரி' என்று கண்களை சுருக்கி சத்தமின்றி இதழசைத்து மன்னிப்பு கேட்டிருந்தாள்.
அவனும் 'பரவாயில்லை' என்னும் ரீதியில் மெல்ல தலையசைத்துக்கொண்ட நேரம் "உன் வாழ்க்கையில் தலையிட எங்களுக்கு மண்டபத்தில் மட்டும் தான் உரிமையில்லையா இல்லை இப்பவும் அதே தானா" என்று கேட்டார் தாமஸ்.
அவன் மண்டபத்தில் வைத்து அவரிடம் பேசியது நினைவுக்கு வந்து போனது தருணுக்கு. அவன் கேட்ட மறுநொடி எதை பற்றியும் யோசிக்காமல் வைஷாலியை பெண் கேட்டு கிளம்பியவர் அவர். ஆனால், மண்டபத்தில் எல்லோர் முன்னிலையிலும் வைத்து அவருக்கு தன் வாழ்வில் தலையிட உரிமையில்லையென்று எப்படியான வார்த்தைகளை சொல்லிவிட்டான்.
அவர் மனம் எவ்வளவு வேதனை பட்டிருக்கும் என்று அவனுக்கும் தெரியுமே. மீண்டும் மீண்டும் அவரை நோகடிக்க விரும்பவில்லை அவன். அவர் கேட்டதுக்கு பதில் ஏதும் சொல்லாமல் இமைகளை மூடித்திறந்தவன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்துக்கொண்டான்.
மதுஷிகாவை அழைத்துவரும் எண்ணம் தான். தகப்பனை மேலும் வருந்த செய்யக்கூடாது என்பதற்காக மட்டுமே அவளை அழைத்துவர நினைத்தான்.
ஒரு எட்டு எடுத்து வைத்தவனுக்கு அப்பொழுதான் அவள் எந்த அறையில் தங்கியிருக்கின்றாள் என்றும் தெரியாது என்பது நினைவுக்கு வர தாராவை பார்த்தவன் "தாரா, எந்த ரூம்" என்று கேட்டான்.
"உங்க ரூமுக்கு அடுத்த ரூம் தான் அண்ணா" என்றாள் அவள்.
"ம்ம்ம்" என்று விட்டு மாடியேறி சென்றான். அவள் அறை முன்னே சென்று நின்றவனுக்கு அவளை பார்க்கவும் விருப்பமில்லை. ஒருநொடி கதவின் முன்னே நின்று தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொண்டவன் அறை கதவை தட்ட உள்ளிருந்து எந்த பதிலும் இல்லை. ஏதோ பாடல் ஒன்றின் மெல்லிய ஒலி மட்டுமே கேட்டது.
மீண்டும் தட்டினான் பதில் இல்லை.
"மறுபடியும் மயங்கிட்டாளா" என்ற யோசனையுடன் கதவு பிடியை திருகினான். அது உட்புறம் பூட்ட படாமல் இருக்க சட்டென்று திறந்துக்கொண்டது.
அறை இருளில் மூழ்கியிருந்தது. விளக்கை போட்டான். கண்கள் அறையை சுற்றி வலம் வந்தன. கட்டில் காலியாக இருந்தது. குளியலறையை பார்த்தான். அங்கே விளக்கு போடப்படாமல் இருந்ததை வைத்து அவள் அங்கேயும் இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொண்டான். பாடல் வந்து கொண்டிருந்த திசையில் பார்த்தான். அவளின் அலைபேசியில் தான் பாடல் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. அங்கிருந்த மேசை மீது வைத்திருந்தாள்.
பாடலை கேட்டதும் மெல்ல அவன் தாடை இறுகியது. அவன் பாடிய பாடல் தான் அது. அவனின் குரல் தான் அந்த அறையின் நிசப்தத்தை நிரப்பிக்கொண்டிருந்தது. வேகமாக சென்று அந்த அலைபேசியை எடுத்து பார்த்தான்.
அவன் பாடி யூடியூபில் பதிவேற்றம் செய்திருந்த பாடல்களின் பட்டியல் தான் அவை. அவன் குரலை தான் கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றாள். மதுஷிகாவிற்கு அவனின் குரலில் இருக்கும் மயக்கத்தை பற்றி வைஷாலி சொல்லி அறிவான். அதிலும் மதுவின் அழுத்தங்களுக்கு அவனின் பாடல்கள் தான் மருந்து என்று கூட ஒருமுறை பேச்சு வாக்கில் வைஷாலி சொல்லியதாக நியாபகம்.
சட்டென்று எங்கிருந்து வந்தது என்றும் தெரியாமல் அவனுக்கு அப்படி ஒரு ஆத்திரம். ஏனோ அவன் குரலை கேட்டு ரசிக்கும் உரிமையை கூட அவளுக்கு கொடுக்க அவன் மனம் அனுமதிக்கவில்லை.
அலைபேசியில் ஓடிக்கொண்டிருந்த பாடலை நிறுத்தியவனின் விழிகளில் அங்கே இருந்த பால்கனி கதவு திறந்திருந்தது தென்பட அவள் அங்கே தான் இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டான்.
பால்கனியில் சென்று எட்டி பார்க்க அவன் நினைத்தது போல அவள் அங்கே தான் நின்றிருந்தாள். அந்த வானத்தையோ, மேகத்தையோ, வெண்ணிலவையோ அல்லது நட்சத்திரங்களையோ எது என்று தெரியாமல் எதையோ தூரத்தில் வெறித்துக்கொண்டே நின்றிருந்தாள்.
தருண் அவளின் பின்னால் சென்று நின்றது கூட தெரியாமல் நின்றிருந்தாள் பெண்ணவள். சட்டென்று அவள் கையை பற்றி சுழற்றி அவனை நோக்கி திருப்பியவனுக்கு அவளின் முகத்தை பார்த்ததும் வந்த ஆத்திரம் எல்லாம் வடிந்து போக சற்றே அதிர்ந்து நின்றான்.
உறக்கமென்பதையே மறந்திருந்திருப்பாள் போலும் கண்களை சுற்றி கருவளையத்துடன் அழுதழுது வீங்கி ஒளியிழந்த விழிகளும் பொலிவிழந்த முகமுமாக அவனை ஏறிட்டு பார்த்தாள் பெண்ணவள்.
அவன் பற்றியிருந்த கரத்தில் அவனின் பிடி இருகியதில் உண்டான வலியால் "ஸ்ஸ்ஸ்" என்று முனகியபடி அவன் பிடித்திருந்த இடத்தை பார்த்தாள்.
சட்டென்று அவன் பிடியை தளர்த்திக்கொண்டு அவளை விட்டு விலகி நின்றுகொண்டான். கண்களை மூடி தன்னை சமன் செய்துக்கொண்டான். மெல்ல விழிகளை திறந்தவன் அவளை கூர்ந்து நோக்கினான்.
அவளும் அவனை பார்த்திருக்க "என்ன தற்கொலை முயற்சி எதுவும் பண்ணுறியா?" என்று கேட்டான்.
அவன் பேச்சு புரியாமல் அவளின் புருவங்கள் லேசாக இடுங்க "இல்லை சாப்பிடாம தூங்காம இருக்கியே அதுதான் தற்கொலை பண்ணிக்குறதுக்கு இது புது மெத்தட் ஆஹ் இருக்குமோன்னு கேட்டேன்" என்றான். அவன் குரலிலும் விழிகளிலும் அப்படி ஒரு அழுத்தம். தன்னை தானே வருத்திக்கொள்கின்றாள் என்பது புரிந்தாலும், எதற்கு என்று தெரிந்தாலும் அவனுக்குள் ஏதோ ஒரு ஆத்திரம்.
கோபமாக வந்தது.
"இப்படி எல்லாம் பண்ணி எதை நிரூபிக்க ட்ரை பண்ணுற? நீ இங்க இப்படி எல்லாம் கஷ்டப்படுறன்னு அங்க உன் அக்காவுக்கு தெரிய வாய்ப்பிருந்தாலாவது நீ இப்படி பண்ணுறதுல ஒரு நியாயம் இருக்கு. ஒருவேளை பாவம் பார்த்து அவள் உன்னை மன்னிச்சாலும் மன்னிக்கலாம் பாரு அதுக்கு சொல்லுறேன். ஆனால், அதுக்கெல்லாம் தான் வாய்ப்பே இல்லையே பிறகு எதுக்கு இந்த ட்ராமா" என்றான்.
அவளின் அழுகையும் அவஸ்தையும் அவனுக்கு நாடகமாக தெரிகின்றது. அவளின் உணர்வுகளை நடிப்பென்று சொல்கின்றான். நொறுங்கியிருந்த இதயத்தில் எத்தனை முறைதான் கல்லை கொண்டு எரிவானோ அவளுக்கே தெரியவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் உடைத்துக்கொண்டே இருக்கின்றான்.
அவன் முகத்திலிருந்து பார்வையை அகற்றி கொண்டு பால்கனி கம்பிகளை அழுந்த பற்றியவளின் விழிகளில் சத்தமே இல்லாமல் கண்ணீர் வழிந்தது. அவனிடம் ஒரு வார்த்தை கூட அவள் பேசவில்லை. எதை என்று பேசுவாள் என்னவென்று சொல்லுவாள். அதையும் கூட அவனின் அனுதாபத்தை சம்பாதிக்க அவள் புரியும் நாடகம் என்று சொல்லிவிட்டாலும் ஆச்சரியப்படுவதர்க்கில்லையே.
பேசிப் பயணிராத இடத்தில் அமைதிகொள் என்று எங்கோ படித்த நியாபகம் அவளுக்குள் எட்டி பார்த்தது. படித்ததை கடைபிடிக்க நினைத்துவிட்டாள் மதுஷிகா.
மௌனித்து நின்றாள்.
அவன் கையில் இருந்த அலைபேசியை தூக்கிக்காட்டியவன் "இனி என் குரலை கேட்கவும் உனக்கு அனுமதி இல்லை" என்றான்.
அவள் அவனை அதிர்ந்து பார்க்க "சேனல்ல விடீயோஸ் இருந்தா தானே கேட்க முடியும். எல்லாத்தையும் டெலீட் பண்ணிடுறேன்" என்றான்.
"வேண்டாம் ப்ளீஸ். நான் கேட்க மாட்டேன். நீங்க எதையும் டெலீட் பண்ண வேண்டாம். அது உங்களுக்கு பிடிச்ச விஷயம். என்னால அது இல்லாமல் போக வேண்டாம்" என்றாள் கெஞ்சுதலாக.
"எக்ஸாக்ட்லி, உன்னால தான் எனக்கு பிடிச்சது எல்லாமே இல்லாமல் போகுது" என்றான் பட்டென்று.
அவன் பேச்சு வலித்தது. அவளுக்கு வலிக்க வேண்டுமென்று தானே அவனும் பேசிக்கொண்டிருந்தான்.
"தருண்" என்று அவள் இயலாமையுடன் பார்க்க "இனி பாடவும் மாட்டேன் மதுஷிகா" என்றான்.
"தருண் ஏன் இப்படி?" என்றவளின் விழிகளில் கண்ணீர் வழிவது நிற்கவேயில்லை.
"மனசுல நிம்மதி இருந்தாத்தானே பாட்டு வரும். அதோட உனக்கு பிடிச்சிருக்கே. சோ, எனக்கு பிடிக்கல" என்றான்.
"நீங்க பேசுறது பைத்தியக்கார தனமா இருக்கு" என்று ஆதங்கப்பட்டாள்.
"எனக்கும் அப்படி தான் இருக்கு.ஆனாலும், என்ன செய்ய, பிடிச்சது எல்லாம் வாழ்க்கை முழுக்க கூடவே இருக்கணும்னு விதி இல்லையே" என்றான்.
"எனக்கு வலிக்கனும்னே பேசுறீங்க. ரொம்பவே வலிக்குது போதும் ப்ளீஸ்" என்று அவனிலிருந்து பார்வையை அகற்றி முன்னால் திரும்பிக்கொண்டாள்.
சிரித்த முகமாகவே இருப்பவள் அவள். இப்பொழுது அழுகையை தவிர வேறு எதுவும் தோன்றவில்லை.
அவள் வலிகள் அவனுக்கு புரியாமலில்லை. ஆனால், என்னவோ அவனின் வலிகளுக்கு அவளை வதைப்பது தான் விமோசனம் என்று நினைத்துவிட்டான் போலும். அவனுக்கு விமோசனம் அளிக்கும் எண்ணம் தான் அவளுக்கும் இருக்கிறதோ என்னவோ அவளும் அவன் செய்வதையெல்லாம் மறுபேச்சின்றி தாங்கி நிற்கின்றாளே.
அவன் செய்வது தவறு என்று அவனுக்கே புரிகின்றது. ஆனால், கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. அவளை பார்க்க பார்க்க அவனின் இழப்பும் வலியும் தான் அவன் கண் முன்னே நிழலாடுகின்றன. எவ்வளவு அழகாக அமைந்திருக்க வேண்டிய வாழ்வு. அது மொத்தமும் சிதைந்து போனதன் ஏமாற்றம் அவனுக்கு.
வலிக்கிறது விட்டுவிடு என்று வாய்விட்டே கேட்டு விட்டாள் இதற்குமேலும் அவளை காயப்படுத்த விரும்பவில்லை அவன்.
இருகைகளாலும் முகத்தை அழுந்த தேய்த்துவிட்டுக்கொண்டான். அவளை போலவே பால்கனி கம்பியை பற்றிக்கொண்டு அவள் அருகே நின்றான். விழிகள் எங்கோ சூனியத்தை வெறிக்க "சாப்பிடலாம் வா" என்றான்.
"பசியில்லை" என்றாள்.
"இங்க நீயும் நானும் மட்டும் இல்லை மது. இது என் வீடு. இங்க என் அம்மா அப்பான்னு எல்லோரும் இருகாங்க. அவங்களுக்கும் மரியாதை கொடுக்கணும் தானே?" என்று அவன் கேட்க
"மரியாதை இல்லாமல் நான் என்ன பண்ணேன்?" என்றாள் அவள்.
இருவரின் விழிகளும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொள்ளவில்லை.
பார்க்காமலே தான் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.
"இதுவரை பண்ணல. இனியும் பண்ணிட வேண்டாமே. அப்பா உன்னை சாப்பிட அழைச்சிட்டு வர சொன்னார்" என்றான்.
அவள் அமைதியாகவே நின்றிருக்க "வரியா? இல்லை என் மேல உள்ள கோபத்தை அவங்க மேல காட்ட போறியா?" என்று கேட்டான்.
"உங்க மேலயே எனக்கு கோபம் இல்லை. இதில் அதை அடுத்தவங்க மேல எப்படி காட்ட?" என்றாள்.
இப்பொழுது அவளை மெதுவாக திரும்பி பார்த்தவன் "நான் உனக்கு இவ்வளவு பண்ணிருக்கேனே கோபமே இல்லைனு சொல்லுற" என்றான்.
"நான் பண்ண தப்புக்கு இது தண்டனை. என் தப்புக்கு அடுத்தவங்க மேல கோபப்பட்டு என்னாகப் போகுது" என்றாள் அவள்.
அவனிடத்தில் மௌனம்
மெல்ல திரும்பி அவனை பார்த்தாள். அவளின் இதழ்களின் ஒரு மூலை மெல்ல கீழ் நோக்கி வளைந்தது.அதை கண்டுக்கொண்டவனின் புருவங்கள் கேள்வியாக இடுங்க,
"நீங்க சாப்பிட கூப்பிட்டதில் ஒரு நிமிஷம் உங்களுக்கு தான் என் மேல கோபம் குறைஞ்சிடுச்சோன்னு பயந்துட்டேன். அதற்கெல்லாம் வாய்ப்பே இருக்காதுன்னு மறந்துட்டேன் பாருங்க" என்றவள் "போலாம் வாங்க" என்றுகொண்டே அறைக்குள் நுழைந்தாள்.
கதவை திறந்துகொண்டு அவள் வெளியே செல்ல அவள் முதுகையே யோசனையுடன் பார்த்திருந்தான் தருண். அவளுமே தெரியாமல் செய்த தவறுக்காக தானே தண்டனை அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கின்றாள். இதில் அவனும் வேறு அவளை மேலும் மேலும் நோகடித்துக்கொண்டிருக்கின்றான்.
ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சை எடுத்துக்கொண்டவனோ அடுத்து அவன் செய்ய வேண்டியதை மனதில் திட்டமிட்டுக்கொண்டே அவளை தொடர்ந்து கிழே சென்றான்.
உருகியதே என் உயிரே-கருத்து திரி
உங்கள் அன்பான கருத்துக்களை என்னுடன் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் சகோஸ் :love::love::love:
aadvikapommunovels.com
அத்தியாயம் 41
சாப்பாட்டு மேசைக்கு வந்த மதுஷிகா தாராவின் அருகே இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டாள்.
யாரையும் அவள் நிமிர்ந்தும் பார்க்கவில்லை எதுவும் பேசவுமில்லை. ஒரு வித தடுமாற்றமாக உணர்ந்தாள்.
அவளின் உணர்வு புரிந்தவராக "மது" என்று அழைத்தார் தாமஸ்.
அவளும் நிமிர்ந்து அவரை பார்க்க "மனசுக்கு எத்தனை பிரச்சனை இருந்தாலும் வயித்துக்கு துரோகம் பண்ணக் கூடாது. எதையும் போட்டு குழப்பிக்காமல் சாப்பிடும்மா" என்றார் மென்மையாக. அதில் சிறு கண்டிப்பும் இருந்தது.
"ம்ம்ம்" என்று தலையசைத்துக்கொண்டவள் சாப்பிட தொடங்கிவிட்டாள்.
அவளை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு தானும் உண்டவன் மெல்ல குரலை செருமிக்கொண்டே "நான் அமெரிக்கா போகலாம்னு முடிவு பண்ணிருக்கேன்" என்றான்.
அதை கேட்ட அனைவருக்கும் அதிர்ச்சிதான். அங்கிருந்த எல்லோரின் பார்வையும் இப்போது அவன் மீதே படிந்திருக்க உணவை விரல்களால் அளைந்துக்கொண்டிருந்த மதுஷிகாவின் கரம் அவன் சொன்னதில் ஒரு நொடி நின்று மீண்டும் அதன் வேலையை தொடர்ந்திருந்தது.
அவனை அவள் நிமிர்ந்தும் பார்க்கவில்லை. கண்கள் மட்டுமே மெல்ல குளம் கட்ட தொடங்கியிருந்தன. எல்லோர் முன்னிலையிலும் கண்ணீர் சிந்திவிடாமல் கஷ்டப்பட்டு உள்ளிழுத்துக்கொண்டாள்.
"என்னப்பா எதுக்கு அங்க போகணும்?" ஆர்த்தி தான் கேட்டார் அவரின் பார்வை ஒரு முறை மதுஷிகாவை தொட்டு மீண்டது.
"நம்ம ப்ராஜெக்ட் ஒன்னு அங்க போயிட்டிருக்கும்மா. ரொம்ப முக்கியமான கட்டத்தில் இருக்கு. நாம யாராவது அங்கிருந்து பார்த்துகிட்டா தான் சரியா இருக்கும். இந்த விஷயம் அப்பாவுக்கும் தெரியும். ஒரு வாரத்துக்கு முன்ன அவர் தான் என் கிட்ட இதை பத்தி பேசியிருந்தார்" என்றவனின் விழிகள் இப்போது தந்தையில் படிந்தன.
"அப்போ கேட்ட நேரம் வருணை அனுப்பலாம்னு சொன்னியேப்பா" என்றார் தாமஸ்.
"இப்போ நானே போகலாம்னு நினைக்கிறேன். இதுல உனக்கு ஒன்னும் வருத்தம் இல்லையே வருண்" என்று அதில் வருணின் நிலைப்பாடு என்னவென்றும் கேட்டுக்கொண்டான்.
“சேச்சே அப்படி எல்லாம் ஒன்னும் இல்லண்ணா” என்றான் அவன்.
தருண் பேசுவதை அமைதியாக கேட்டிருந்த தாமஸ் அவனை ஆழ்ந்து பார்த்துவிட்டு மதுவை பார்த்தவர் "நீ என்ன நினைக்குற மது?" என்று அவளை கேட்டார். அவளோ சட்டென்று அவரை நிமிர்ந்து பார்த்த நேரம் "அவளை ஏன் கேட்குறீங்க, இது எல்லாமே அவளால தானே" என்று ஆர்த்தி ஆரம்பிக்க "அம்மா, நான் வேலை விஷயமா போறேன். இதுல அவளை ஏன் இழுக்கிறீங்க" என்றான் தருண்.
அவன் வேலைக்காக செல்கிறான் என்றாலும் கூட அதில் அதிகமாக மதுஷிகாவை விட்டுத் தள்ளி இருக்கும் எண்ணமே மேலோங்கியிருக்கிறது என்பது அங்கிருக்கும் அனைவருக்கும் நன்றாகவே புரிந்தது. அந்த ஆதங்கம் ஆர்த்திக்கு சற்று அதிகமாகவே இருக்க மதுஷிகாவை பார்க்க பார்க்க ஆத்திரமாக வந்தது. அவர் கட்டி காத்த குடும்பம் அவளால் குலைந்து போவதாகவே நினைத்தார்.
"நான் சொல்லி யார் கேட்கப்போறிங்க என்னவோ பண்ணுங்க" என்று விட்டு விருட்டென எழுந்து சென்றுவிட்டார் அவர்.
அவர் அப்படி நடந்துக்கொண்டது மதுஷிகாவிற்கு தான் முகத்தில் அறைந்தது போன்று இருந்தது. இதழ்கடித்து அழுகையை அடக்கிக்கொண்டாள்.
ஒரு பெருமுச்சுடன் செல்லும் மனைவியை பார்த்த தாமஸ் மீண்டும் மதுஷிகாவிடம் திரும்பியிருந்தார். "நீ ஒன்னும் தப்பா நினைக்காதம்மா. நடந்து முடிஞ்ச விஷயத்துல அவள் கொஞ்சம் அப்செட்டா இருக்கா. மத்தபடி அவள் கெட்டவள் எல்லாம் இல்லை" என்று அவளுக்கு மனைவியின் நிலையை விளக்கப்படுத்த முயன்றார்.
"புரியுது அங்கிள்" என்று மெதுவாக புன்னகைத்தாள் மதுஷிகா.
"மாமான்னு சொல்லும்மா" என்று 'அங்கிள்' என்னும் அவளின் அழைப்பை திருத்தியவர் "இப்போ சொல்லு. நீ என்ன நினைக்குற" என்று மீண்டும் கேட்டார்.
"இதில் நான் நினைக்க என்ன இருக்கு மாமா" என்று அவளும் மறுகேள்வி கேட்க "நீ நினைக்கத்தான் நிறைய இருக்கு. அவன் முடிவுகள்ல ஒரு மனைவியா உனக்கும் பங்கிருக்கு. அதை எப்பவும் மறக்க கூடாது" என்றார் அவர்.
அவர்களின் திருமணம் எப்படி வேண்டுமானாலும் நடந்திருக்கலாம் ஆனால் அந்த உறவு முறைக்கு உரிய மரியாதையை கொடுத்தே ஆகவேண்டும் என்பதில் தாமஸ் உறுதியாக இருந்தார்.
"அவருக்கு எது இஷ்டமோ அதை பண்ணட்டும் மாமா" என்று அவளும் முடித்துக்கொண்டாள்.
"ஓகே தென்" என்று தருணை பார்த்தவர் " உங்க ரெண்டு பேருக்கும் அது தான் வேணும்னா ஐ ஹவ் நோ ஆப்ஜெக்ஷ்ன். பட், ஒரு மாசம் கழிச்சு போ" என்றார்.
"ஏன்?" என்று அவன் புருவங்கள் இடுங்க "இந்த ஒரு மாசத்துல உனக்கும் மதுவுக்கும் சட்டப்படியும் நம்ம முறைப்படியும் கல்யாணம் நடக்கணும்" என்றார்.
"எதுக்கு? அது தான் தாலி கட்டி கல்யாணம் பண்ணியாச்சே" என்று அவன் கடுப்பாக சொல்ல "உன் அம்மா சொன்னதை கேட்ட தானே? முறைபடி வந்த மருமகள் இல்லன்னு சொல்லிட்டு போறா. அதே போல அடுத்தவங்களும் பேசிடக்கூடாது. அவங்க முறை படி கல்யாணம் நடந்தாச்சு. அடுத்து சட்டத்துக்காகவும் நமக்காகவும் நடக்கணும்" என்றார்.
ஏற்கனவே மனதை கல்லாக்கிக்கொண்டு தான் அவள் கழுத்தில் தாலி கட்டியிருந்தான். அந்த பாதிப்பிலிருந்தே அவன் இன்னும் மீளவில்லை. இதில் மீண்டும் அவள் அருகே மணமகனாக நிற்கவேண்டும் என்று அவர் சொல்லிக்கொண்டிருந்ததில் அவனுக்கு ஆத்திரமாக வந்தது.
"இப்போ இது ரொம்ப அவசியம் தானா" என்று சீறினான்.
"அவசியம் தான்" என்று அழுத்தமாக சொன்னவர் "யாரும் இல்லாமல் நீயா பண்ணிட்டு வந்த இந்த பொம்மை கல்யாணத்துல எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை தருண். அதோடு எப்படி இருந்தாலும் மதுஷிகா தானே உனக்கு பொண்டாட்டி அதில் மாற்றம் ஒன்னும் இல்லையே? இல்லை பாதியில் கழட்டிவிடுற எண்ணமிருக்கா?" என்று வேண்டுமென்றே அவனை சீண்டினார் தாமஸ்.
அது அவனுக்கும் விளங்க அவரை ஆழ்ந்து பார்த்தவனின் பார்வை மதுஷிகாவில் படிந்தது. என்னவோ அவள் இதுவரை இதனை பற்றி யோசிக்கவில்லையென்றாலும் தாமஸ் கேட்டதும் அப்படியும் இருக்க வாய்ப்பிருக்குமோ என்று தான் அவனை பார்த்தாள்.
இந்த கேள்விக்கான பதில் அவளுக்கும் தேவையானதாகத்தான் இருந்தது.
அவள் விழிகளை பார்த்தவன் “இதுவரை இல்லை” என்றான்.
"இனியும் இருக்காதுன்னு நம்புறேன்" என்ற தாமஸ் "கல்யாணத்துக்கு வேண்டிய ஏற்பாடுகளை பாரு" என்று விட்டு எழுந்துக்கொண்டார்.
இப்படியாக இருவாரங்கள் கடந்திருந்த நிலையில் அன்று தானவீரன் வெளி வேலைகளை முடித்துக்கொண்டு வீட்டிற்குள் நுழைந்துகொண்டிருந்தான். அந்த சமயம் வீட்டு வேலைக்காரன் சில ஆடைகள் அடங்கிய பைகளை எடுத்துக்கொண்டு அவனை கடந்து செல்ல அவனை புருவம் சுருக்கி பார்த்துக்கொண்டே வீட்டிற்குள் நுழைந்தான்.
உள்ளே நுழைந்தவனின் கண்களில் வீட்டு முன்னறையில் மாட்டப்பட்டிருந்த வைஷாலி, தானவீரன் மற்றும் மதுஷிகா இருக்கும் புகைப்படத்தை மற்றொரு வேலைக்காரன் கழட்டி கொண்டிருப்பது தெரிய நேரே அவனிடம் சென்றவன் "எதுக்கு இதை கழட்டுற முத்து" என்று கேட்டான்.
அவன் பதில் சொல்லும் முன்னரே "நான் தான் கழட்ட சொன்னேன்" என்று ஈஸ்வரியுடன் அங்கே வந்து நின்றார் ஜெயலக்ஷ்மி.
"ஏன்?" என்று அவன் கேட்க "இந்த குடும்ப மானத்தை வாங்கிட்டு போனவள் பொருள் எல்லாம் இன்னும் எதுக்கு இங்க இருக்கனும். அவளை ஒட்டுமொத்தமா தலை முழுகினா தான் இந்த குடும்பத்துக்கு விடிவுக்காலம் வரும். அது தான் அவள் பொருள் எல்லாத்தையும் மூட்டை கட்டி தூக்கி போட சொல்லிட்டேன்" என்றார்.
அங்கே சரோஜினி மாமியாரின் செய்கைகளை தடுக்க இயலாமல் கண்களில் கண்ணீருடன் ஒரு ஓரமாக சுவற்றில் சாய்ந்து நின்றதும் அவன் கண்களில் இருந்து தப்பவில்லை. என்னதான் மகள் செய்தது தவறு என்றாலும் மொத்தமாக குடும்பத்தில் இருந்து ஒதுக்கி வைக்க சொன்னால் எந்த தாயால் தான் தங்கிக்கொள்ள முடியும். அவரின் நிலை அவனுக்கு நன்கு புரிந்தது.
ஏற்கனவே உண்டான காயத்தின் ரணம் மறையும் முன்னரே அடுத்ததை தொடங்கிவிட்டார் ஜெயலக்ஷ்மி.
அவரை கடுப்பாக பார்த்தவன் "ஏன் தான் உங்களுக்கு மது மேல இவ்வளவு வன்மம்னு தெரியல. நானும் பேச கூடாதுன்னு தான் பார்க்குறேன். ஆனால், பேச வைக்குறிங்க. கொஞ்சமாச்சும் வயசுக்கு ஏத்த மாதிரி நடந்துக்கோங்க" என்று சீறினான்.
"எனக்கென்ன டா அவள் மேல வன்மம். அந்தளவுக்கு அவள் எல்லாம் எனக்கு ஒரு ஆளா. அவளோட பொருளும் போட்டோவும் இங்க இருந்தா அதை பார்க்க பார்க்க வைஷாலிக்கு மனசு இன்னும் கஷ்டப்படுமேன்னு தான் தூக்கி போட சொன்னேன். எல்லாம் வைஷுவோட நல்லதுக்குன்னு நான் பண்ணிட்டிருக்கேன். நீ என்னவோ என்னை பொல்லாதவள் மாதிரி பேசிட்டிருக்கியே" என்றார் ஜெயலக்ஷ்மி.
"அப்படின்னு வைஷு உங்க கிட்ட சொன்னாளா" என்று அவன் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கும் போது மேலே மதுஷிகாவின் அறையில் பொருட்களை அடுக்கி எடுத்துக்கொண்டிருந்த வேலைக்கார பெண் ஏதோ ஒரு பொருளை கைத்தவறி கீழே போட்டிருக்க அந்த சத்தத்தில் நிமிர்ந்து மேலே பார்த்தான் தானவீரன்.
இருகைகளையும் இடுப்பளவில் இருந்த மாடிப்படி சுவற்றில் ஊன்றியபடி அவர்களை தான் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள் வைஷாலி.
அவனின் விழிகள் அவளின் விழிகளை சந்திக்க அவளை ஒரு நொடி அழுத்தமாக பார்த்தவன் மீண்டும் ஜெயலக்ஷ்மியிடம் திரும்பி " என்ன செய்விங்களோ தெரியாது எல்லா பொருளும் மறுபடியும் இருந்த இடத்தில் இருக்கனும் இல்லை நான் மனுஷனாவே இருக்க மாட்டேன்" என்றுவிட்டு அவன் அங்கிருந்து நகரவும் அந்த வேலைக்காரன் அவர்களின் புகைபடத்தை எடுத்துக்கொண்டு வாசலை நோக்கி நடக்கவும் நேரம் சரியாக இருந்தது.
அதை கவனித்த தானவீரன் அவனை சொடுக்கிட்டு அழைத்தான். அவனும் "என்னங்கய்யா" என்று கேட்டுக்கொண்டே வர "எடுத்த இடத்தில் மறுபடியும் மாட்டிட்டு போ" என்றான்.
அவனோ சங்கடமாக ஜெயலக்ஷ்மியை பார்க்க "அங்க என்ன பார்வை. சொன்னதை செய்" என்றான் தானவீரன். அவன் குரலில் இருந்த அழுத்தத்தில் முத்துவின் தலை தானாக மேலும் கீழும் ஆட "சரிங்கய்யா" என்றபடி அவனும் மீண்டும் அந்த புகைப்படத்தை இருந்த இடத்தில் மாட்டியிருந்தான்.
ஜெயலக்ஷ்மி மற்றும் ஈஸ்வரியை ஒருமுறை அழுத்தமாக பார்த்துவிட்டு மாடியேறி சென்றவன் அங்கே நின்றிருந்த வைஷாலியின் முன்னே சென்று நின்றான்.
"அவங்க செய்யுறதை கொஞ்சம் கூட தடுக்கணும்னு தோனலயா" என்று அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவன் அவள் பதிலுக்கு கூட காத்திராமல் நேராக சென்று அவன் அறைக்குள் நுழைந்துகொண்டான்.
சில நிமிடங்களில் அவனின் ஜிம் பையை எடுத்துக்கொண்டே வெளியில் வந்தான். வைஷாலி அங்கே இருக்கவில்லை. மாடிப்படியில் இறங்கி முன்னறையை கடந்து வந்தவனின் விழிகள் வீட்டை ஒரு சுற்று சுற்றி வர அவன் கண்களில் அவள் சிக்கவே இல்லை.
"மறுப்படியும் ரூமுக்குள்ள அடைஞ்சிட்டா போல" என்று முணுமுணுத்துக்கொண்டே தனது பைக்கில் ஏறி அமர்ந்து அதை உயிர்ப்பித்த நேரம் "நானும் வரட்டுமா?" என்று கேட்டுக்கொண்டே அவன் அருகே வந்து நின்றாள் வைஷாலி.
"ஜிம்முக்கு போறேன்டி" என்றான்.
"பரவால்ல வரனே. வீட்டிலேயே அடைஞ்சு கிடக்க என்னவோ மாதிரி இருக்கு" என்றாள்.
இரு வாரங்களாக அவளின் அறை மட்டுமே அவளுக்கு உலகமாக இருந்ததை அவனும் அறிவானே. அவளை பார்க்கவும் பாவமாக தான் இருந்தது.
அவளை எற இறங்க பார்த்தான். கருப்பு நிற டாப்ஸுடன் வெள்ளை நிறத்தில் லெக்கிங் அணிந்திருந்தாள்.
"இப்படியேவா ஜிம் அடிக்க போற" என்று அவன் கேட்க "ஜிம் எல்லாம் அடிக்கல. சும்மா உங்க கூட வரேன் அவ்ளோதான். ஒர்க்கவுட் பண்ணுற மூடும் இல்லை எனக்கு" என்றாள்.
அவளையே பார்த்திருந்தவன் என்ன நினைத்தானோ இதழ்களில் சிறு முறுவல் பூக்க "சரி ஏறு" என்றான்.
அவளும் ஏறிக்கொள்ள "நல்லா பிடிச்சுக்கோ விழுந்துட போற" என்றான்.
"சரி மாமா" என்றவள் பைக்கின் பின்புறம் இருந்த இரும்பு பிடியை கெட்டியாக பிடித்துகொண்டாள்.
அவனோ அவள் அவனை பிடித்துக்கொள்வாள் என்று எதிர்பார்த்திருக்க அவளோ பைக்கின் பின்னால் பிடித்துக்கொண்டதில் கடுப்பானவன் "இதுல எல்லாம் நல்லா விவரமா இருடி" என்று முணுமுணுக்க "என்ன மாமா?" என்று சற்றே அவன் புறம் சரிந்து கேட்டாள் பெண்ணவள்.
"ஒண்ணுமில்லம்மா நல்லா பிடிச்சுக்கோன்னு சொன்னேன்" என்று அவளிடம் சொன்னவன் 'இரும்பையா பிடிக்குற இப்போ எப்படி என்னை கட்டிப்பிடிக்க வைக்குறேன்னு பாரு' என்று மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டே இதழ்களில் பூத்த குறும்பு புன்னகையுடன் வண்டியை கிளப்பியிருந்தான்.
அவனின் வேகத்தில் அவனது இரும்புக்குதிரை இறக்கை கட்டிக்கொண்டு பறக்க பைக்கில் சென்ற பாதி நேரம் "ஐயோ மெதுவா போங்க மாமா, பார்த்து பார்த்து, பார்த்துப்போங்க ப்ளீஸ் எனக்கு பயமா இருக்கு, ஏன் இவளோ வேகமா போறீங்க" என்று அலறிக்கொண்டே தான் சென்றாள் வைஷாலி.
ஒரு கட்டத்தில் அவளின் கரங்கள் தானாக இரும்புக் கம்பியிலிருந்து அகன்று அவன் இடையை சுற்றி வளைத்துக்கொண்டன. பயத்தில் விழிகளை இறுக மூடி அவன் முதுகில் கன்னம் பதித்துக்கொண்டாள்.
குனிந்து தனது இடையை சுற்றியிருந்த அவளது கரத்தை பார்த்த தானவீரனின் இதழ்கள் இப்பொழுது புன்னகையில் நன்றாகவே விரிந்துக்கொண்டன.
சில பல நிமிடங்கள் கடந்து அவனது வண்டி வேகத்தை குறைத்து மெதுவாக நின்றிருக்க அதுகூட தெரியாமல் இன்னமும் கண்களை மூடி அப்படியே அமர்ந்திருந்தாள் அவனின் வைஷாலி.
மெல்ல குரலை செறுமியவன் "வந்தாச்சு, இறங்குடி" என்றான்.
அவன் பேச்சிலேயே மெல்ல விழிகளை திறந்து பார்த்தாள். அப்பொழுதுதான் அவனுடன் நெருங்கி அமர்ந்திருப்பதை உணர்த்தவளாக அவன் இடையிலிருந்து கையை எடுத்தபடி இறங்கி கொண்டவள் "எதுக்கு இவ்வளவு வேகம். உயிரே போச்சு தெரியுமா?" என்று கேட்டுக்கொண்டே அவன் முதுகில் இரண்டு அடிகளையும் வைக்க தவறவில்லை.
அவனும் கலகலவென சிரித்தவன் "அடிக்காதடி, வலிக்குது" என்றபடி வண்டியிலிருந்து இறங்கிக்கொண்டான்.
"வா போகலாம்" என்றபடி அவன் நடக்க அப்பொழுதுதான் உணர்வுக்கு வந்தவளாய் "ஜிம்முக்குன்னு சொல்லிட்டு பீச்சுக்கு கூட்டிட்டு வந்திருக்கீங்க?" என்று கேள்வியாய் பார்த்தாள்.
"உனக்காகத்தான்" என்றான்.
"தேங்க்ஸ்" என்றபடி மெல்ல அவனை திரும்பி பார்த்தவளின் இதழ்களில் மெல்லிய புன்னகை ஒன்று மலர்ந்திருந்தது. பல நாட்களுக்கு பின் பார்க்கின்றான். அவளையே ரசனையாக பார்த்தான்.
- Status