உருகியதே என் உயிரே- கதை திரி

[Vilacini]

அத்தியாயம் 44​

"எல்லாம் பெர்பெக்ட் ஆஹ் இருக்கு. ஜஸ்ட் பேபியோட மம்மி தான் கொஞ்சம் வீக்கா இருகாங்க. அவங்களை நல்லா பார்த்துக்கோ தருண். அம்மா நல்லா இருந்தா பேபியும் எந்த குறையும் இல்லாமல் ஆரோக்கியமா இருக்கும். நான் கொஞ்சம் வைட்டமின் டேப்லெட் ப்ரிஸ்க்ரைப் பண்ணுறேன் மது, அதை கரெக்ட்டா எடுத்துக்கோங்க. அடுத்த அப்பாயின்மென்ட்ல பார்க்கலாம்" என்று டாக்டர் பிரதீபா சொல்ல​

​

"தேங்க்ஸ் தீபா" என்று அவளிடம் விடைபெற்றவன் மதுவை அழைத்துக்கொண்டு காரில் ஏறிக்கொண்டான்.​

​

கார் புறப்பட்டு பத்து நிமிடங்களுக்கு வெறும் மௌனம் மட்டுமே அங்கே நிறைந்திருக்க "சாரி" என்ற மதுவின் குரல் தான் அந்த அமைதியை உடைத்தது.​

​

அமைதியாக வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தவன் பக்கவாட்டாக திரும்பி அவளை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு மீண்டும் முன்னே திரும்பிக்கொண்டான். எதுவும் பேசவில்லை.​

​

"நான் நேத்து உங்களை அப்படி பேசியிருக்க கூடாது. ஐ அம் சாரி. ஏதோ ஒரு அழுத்தத்துல பேசிட்டேன். நீங்க இந்த குழந்தை வேண்டாம்னு நினைச்சிடுவீங்கன்னு பயந்துட்டேன். அதான்..." என்று அவள் தயக்கத்துடன் சொல்லிக்கொண்டே போக "புரியுது" என்று ஒற்றை வார்த்தையில் முடித்துக்கொண்டான் அவன்.​

​

அதன் பிறகு வீடு வந்து சேரும் வரை இருவரிடமும் மௌனம் மட்டும் தான்.​

​

தருண் காரை அதன் தரிப்பிடத்தில் நிறுத்தவும் அவனது அலைபேசி சிணுங்கவும் நேரம் சரியாக இருக்க அவனோ காரிலிருந்து இறங்கியபடி அழைப்பை ஏற்றவன் காரின் மீதே சாய்ந்து நின்று பேசத்தொடங்கிவிட்டான்.​

​

மதுஷிகாவும் அவனுக்கு காத்திராமல் வீட்டிற்குள் நுழைந்த நேரம் "நில்லு" என்று ஒரு அதட்டல் குரல் கணீரென்று அவள் காதில் விழுந்தது.​

​

ஆர்த்தியுடைய குரல் தான் அது. தாராவின் மூலம் மதுஷிகா கர்ப்பமாக இருப்பது தெரிந்ததிலிருந்தே மனம் உலையாய் கொதிக்க அவளுக்காக வீட்டின் முன்னறையிலேயே காத்திருந்தார் ஆர்த்தி.​

​

தாராவும் தாமஸும் கூட அங்கே தான் இருந்தனர்.​

​

மதுஷிகா அவரை கேள்வியாக பார்க்க "உனக்கு இந்த வீட்டுல இனி இடமில்லை வெளியே போ" என்றார்.​

​

அவர் சொல்லியதில் அதிர்ந்தவளின் பார்வை ஒரு நொடி அங்கிருந்த தாரா மற்றும் தாமஸுன் மீது படிந்து "என்னாச்சு அத்தை..." என்று ஆர்த்தியிடம் வந்து நின்றது.​

​

"இன்னும் என்ன ஆகணும். உனக்கும் என் புள்ளைக்குமான உறவு எப்படின்னு இங்க இருக்குற எல்லாருக்குமே தெரியும். உன்னை கட்டி கூட்டி வந்த பிறகு அவன் வீட்டுல தூங்குறதே குதிரை கொம்பு தான். அதுக்கும் மேல ரெண்டு பெரும் இன்னமும் தனி தனி ரூம்ல தான் இருக்கீங்க. நீ ஒரு மனைவியா அவனுக்கு ஒரு வாய் தண்ணி எடுத்து கொடுத்துக்கூட நான் பார்த்ததில்லை. அப்படி இருக்க உன் வயித்துல வளருற குழந்தை மட்டும் எப்படி அவனோடதா இருக்க முடியும்" என்று அவர் முடிக்கவில்லை அதற்குள் "அம்மா என்ன பேச்சு பேசுறீங்க" என்று தாரா அவளின் அண்ணிக்காக பரிந்துக்கொண்டு வந்தாள்.​

​

அவளை அனல் தெறிக்க பார்த்த ஆர்த்தி "நீ இதுல தலையிடாத தாரா. சின்ன பொண்ணு நீ, உனக்கு ஒன்னும் தெரியாது" என்றார்.​

​

அவர் பேச்சை கேட்ட மதுஷிகாவின் கண்கள் சட்டென கலங்கி விட்டன. எந்த பெண்ணால் தான் இப்படி ஒரு பழிச் சொல்லை தாங்கிக்கொள்ள முடியும். அவள் கண்ணில் இருந்து கண்ணீர் துளிகள் உதிர்ந்து பூமியை நனைத்தது.​

​

ஆனாலும், உடைந்து விடவில்லை அவள். தனது பொக்கிஷத்தின் வரவை அடுத்தவர் பழித்து பேசுவதை அவள் ஒருநாளும் அனுமதிக்கமாட்டாள். உதிர்ந்த கண்ணீரை உதிர்ந்த வேகத்திலேயே சட்டென்று துடைத்துக்கொண்டவள் நிமிர்ந்து ஆர்த்தியின் விழிகளை நேருக்கு நேர் பார்த்தாள்.​

​

அவளின் தீர்க்கமான பார்வையை கண்டு ஆர்த்தியும் ஒரு நொடி வாயடைத்து நிற்க தனது அடி வயிற்றில் கை வைத்து வருடியவள் "தப்பா எடுத்துக்காதீங்க அத்தை, இந்த கேள்வியை எந்த சந்தேகமும் இல்லாமல் என்னை செக்கப்புக்கு கூட்டிட்டு போயிட்டு வந்தாரே உங்க புள்ளை, அவர்கிட்டயே கேட்கலாமே" என்றாள்.​

​

ஆர்த்திக்கோ தவறும் செய்து விட்டு துணிச்சலாக எதிர்த்தும் பேசுகிறாள் என்கின்ற எண்ணத்தில் கோபம் தலைக்கு ஏற "வாய் ரொம்ப நீளுது உனக்கு. அவனை ஏற்கனவே ஏதோ சொல்லி ஏமாத்தி கல்யாணம் முடிச்சிகிட்ட. இப்போ என்ன சொல்லி இந்த குழந்தை அவனோடதுன்னு நம்ப வச்சியோ யாருக்கு தெரியும்" என்று அவரும் கோபத்தில் வார்த்தைகளை விட நிலைமை கைமீறி போவதை உணர்ந்த தாமஸ் "ஆர்த்தி..." என்று கண்டிக்க வாயெடுக்கும் முதலே "அம்மா" என்று அதட்டியிருந்தான் தருண்.​

​

அலைபேசியில் பேசிவிட்டு வீட்டிற்குள் வந்தவனுக்கு மதுஷிகா பேசியது தெளிவாக கேட்க 'என்னாச்சு' என்று வேகமாக உள்ளே நுழைந்தான். அவளை தொடர்ந்து ஆர்த்தியின் குரலும் கேட்க அவரின் பேச்சில் அவனே ஒரு நொடி அதிர்ந்து தான் போனான்.​

​

பிரச்சனையை வளரவிடாமல் முடிக்க நினைத்தவனாக வேகமாக உள்ளே நுழைந்தவன் ஆர்த்தியை அதட்டி அவரின் பேச்சை நிருத்தியிருந்தான்.​

​

"இது இந்த வீட்டோட வாரிசு. சன் ஓர் டாட்டர் ஒஃப் தருண் தாமஸ். இதுல யாருக்கும் எந்த சந்தேகமும் வேண்டாம். இன்னொரு முறை என் குழந்தையை பத்தி இந்த மாதிரி பேச்சு வந்துச்சுன்னா அதை நான் பொறுத்துக்க மாட்டேன். இதுவே முதலும் கடைசியுமா இருக்கட்டும்" என்று சொன்னவன் அங்கிருந்த அனைவரின் மீதும் ஒரு அழுத்தமான பார்வையை வீசிவிட்டு மாடி ஏறி சென்றுவிட்டான்.​

​

மகன் அப்படி பேசியதில் ஆர்த்தியின் முகம் கருத்துவிட அவரை ஒரு பெருமூச்சுடன் பார்த்த மதுஷிகாவும் மெதுவாக மாடிப்படியை நோக்கி நடக்க "காங்கிராட்ஸ் மா" என்று வாழ்த்திவிட்டு சென்றார் தாமஸ்.​

​

மாடியேறி வந்தவள் நேராக தருணின் அறைக் கதவை தான் தட்டினாள்.​

அலைபேசியில் பேசிக்கொண்டே வந்து கதவை திறந்தவன் 'உள்ளே வா’ என்பது போல் தலையசைத்து சைகையில் சொல்லிவிட்டு மீண்டும் அலைபேசியில் பேச தொடங்கிவிட்டான்.​

​

சில நிமிடங்கள் கடந்து அழைப்பை துண்டித்துவிட்டு அவள் முன்னே வந்து நின்றவன் "சாரி,ஆபீஸ் ஒர்க்" என்றான்.​

​

"பரவால்ல. உங்க கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்" என்றாள்.​

​

"சொல்லு" என்றான் ஒற்றை சொல்லில்.​

​

"அது..." என்று எச்சிலை கூட்டி விழுங்கியவள் "அது...அத்தை சொன்ன மாதிரி, உங்களுக்கு என் மேல சந்தேகம் இல்லையா?" என்று சுற்றி வளைக்காமல் நேராக விடயத்திற்கு வந்தாள்.​

​

"எதுக்கு?" என்று அவன் கேட்க "நீங்க யாருன்னே தெரியாமல் உங்கள நானா தான் வந்து கிஸ் பண்ணேன். சோ, என்னை பத்தி உங்களுக்கு நல்ல அபிப்ராயம் இருக்க வாய்ப்பில்லை. உங்க கிட்ட நடந்துக்கிட்ட போல வேற யாருகிட்டையாச்சும் நான்..." என்று அவள் சொல்லிக்கொண்டே போக "மது" என்று அழுத்தமாக அழைத்து அவள் பேச்சை நிருத்தியிருந்தான் தருண்.​

​

அவள் அவன் பதிலுக்காக காத்திருக்க "உன்னை நீயே தப்பா பேசாத. அன்னிக்கு என் கிட்ட நீ நடந்துக்கிட்டது உனக்கே தெரியாமல் நடந்தது. அந்த ஒரு தப்பை வச்சு உன்னோட மொத்த கேரக்டரையும் நான் அசாசினேட் பண்ண மாட்டேன்" என்றவன் சற்று நிறுத்தி ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சை எடுத்துக்கொண்டே "அண்ட் ஐ க்னோ... ஐ டுக் யுவர் விர்ஜினிட்டி. அது எனக்கு தெரியும். அன்னிக்கு...நெக்ஸ்ட் டே மோர்னிங் ஹோட்டல் பெட்ஷீட்ல பிளட் ஸ்டெய்ன் பார்த்தேன்" என்றான்.​

​

அவளை அவன் நம்புவதற்கு அவனுக்கு ஆதாரம் இருக்கின்றது. அது மட்டுமே அவன் அவள் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கைக்கு காரணம் என்று தெரிகையில் மனதின் ஓரம் ஏதோ ஒரு வலி ஊடுருவுவதை அவளால் தவிர்க்க முடியவில்லை.​

​

வெற்று புன்னகை ஒன்றை சிந்தியவள் "ம்ம்ம்" என்று மட்டும் சொல்லியபடி அவன் அறையை விட்டு வெளியேற சென்ற நேரம் "மதுஷிகா" என்று மீண்டும் அழைத்தான்.​

​

"ம்ம்ம்" என்று அவள் திரும்பி பார்க்க "அந்த ஸ்டெய்ன் நான் பார்க்காமல் இருந்திருந்தாலும் கூட உன்னை நம்பி இருப்பேன்" என்றான்.​

​

அவளின் இதழ்களில் மென்புன்னகை ஒன்று மலர அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவன் "கண்டதையும் போட்டு குழப்பிக்காமல் ரிலேக்ஸ்டா இரு. டாக்டர் சொன்னது நியாபகம் இருக்கு இல்ல" என்று கேட்டான்.​

​

"ம்ம்ம் இருக்கு... தேங்க்ஸ்" என்று அவன் விழிகளை பார்த்து சொல்லிக்கொண்டே அங்கிருந்து வெளியேறி இருந்தாள்.​

​

இப்படியே அன்றைய தினமும் முடிந்திருக்க தருண் அமெரிக்கா கிளம்ப வேண்டிய தினமும் வந்து சேர்ந்திருந்தது. மதுஷிகாவிற்கு மனமெல்லாம் ஏதோ பாரம் ஏறிய உணர்வு.​

​

அவனுடன் காதல் இல்லை, உரிமை இல்லை, உறவும் கூட இருந்தும் இல்லாத நிலை தான். ஆனாலும், என்னவோ இனி அவன் அவள் கண் முன்னே இருக்க போவதில்லை என்று எண்ணுகையிலேயே மனதில் ஒரு வித வலி.​

​

ஏற்கனவே அவன் காதலை பிரித்து, அவன் பாட்டையும் கெடுத்த குற்ற உணர்வில் இருந்தே அவள் இன்னும் மீளவில்லை. இதில் அவன் குடும்பத்தையும் நாட்டையம் விட்டே செல்லப் போகின்றான். அவன் நேரடியாக சொல்லவில்லை என்றாலும் அதற்கும் அவள் தான் காரணம் என்று அவள் மனமறியுமே. அதை நினைக்கும் போதே அவள் நெஞ்சமெல்லாம் ரணமாக வலித்தது.​

​

வேலை விடயமாக செல்வதாக அவன் மற்றவர்களுக்கு சமாதானம் கூறினாலும் ஏனோ அவள் மனம் மட்டும் இது நிரந்தர பிரிவாக இருக்க கூடுமோ என்று அடித்துக்கொண்டது.​

​

காலையில் எழுந்ததுமே அவனை காண வேண்டும் என்று தோன்ற அவனை தேடிச்சென்றவளுக்கு மிஞ்சியது ஏமாற்றம் மட்டும் தான்.​

​

அமெரிக்கா செல்ல இருப்பதால் அதற்கு முன் அலுவலகத்தில் முடித்து கொடுக்க வேண்டிய வேலைகளும் இன்னும் பாக்கி இருக்க காலையிலேயே கிளம்பி வருணுடன் அலுவலகத்திற்கும் சென்றுவிட்டான்.​

​

செய்ய வேண்டியது அனைத்தையும் வருணுக்கு சொல்லிக்கொடுப்பதும் அவனின் சந்தேகங்களை தீர்த்து வைப்பதுமாக அன்றைய அவனது பொழுது அலுவலகத்திலேயே முடிந்திருந்தது.​

​

அவனுக்கு அதிகாலை நான்கு மணிக்கு தான் பயணம் என்னும் நிலையில் அவன் வீடு வந்து சேரவே இரவு மணி பதினொன்றை தொட்டிருந்தது.​

​

அவனுக்காக காத்திருந்து பார்த்த மதுஷிகாவும் ஒரு கட்டத்தில் அசதியில் அப்படியே உறங்கியும் விட்டாள்.​

​

குளித்து உடை மாற்றி பயணத்திற்கு ஆயுத்தமானவன் ஒரு நொடி கண்ணாடி முன்னே நின்று தன்னை தானே பார்த்துக்கொண்டான்.​

​

நேற்று வரை நூறு சதம் உறுதியாக இருந்த முடிவில் இன்று சிறு தடுமாற்றம். அவன் உதிரத்தில் உதித்த உயிரால் உண்டான தடுமாற்றம் அது. கண்களை மூடி ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சை எடுத்துக்கொண்டான். உள்ளிழுத்த மூச்சினை மெதுவாக வெளியிட்டபடியே கண்களை திறந்தான். தடுமாறிய மனதை நிலைப்படுத்திக்கொண்டே அறையிலிருந்து வெளியேறியவன் நேராக மதுஷிகாவின் அறைக்கு தான் சென்றான்.​

​

கதவை தட்டுவதற்காக கையை உயர்த்தியவனுக்கு அவள் உறங்கியிருப்பாளோ என்ற எண்ணம் தோன்ற அவள் உறக்கத்தை கலைக்க விரும்பாமல் கதவை சத்தமின்றி மெல்ல திறந்தான்.​

​

அவன் நினைத்தது போல அவள் உறங்கிக்கொண்டு தான் இருந்தாள்.​

மெதுவாக அறைக்குள் நுழைந்தவன் ஒரு நொடி நின்று அவள் முகத்தை பார்த்தான். முதல் முறை அவளை எந்த அவசரமும் இன்றி நிதானமாக பார்த்தான். நிர்மலமான முகம். குழந்தை போல் உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.​

​

அவள் விழித்திருக்கும் நேரங்களில் இந்த அமைதியை அவளிடம் அவன் பார்த்ததில்லை. கண்களில் சோகமே நிறைந்திருக்க முகத்தில் கவலை கோடுகள் விரவிக்கிடக்கும். இன்று தனக்கென்று ஒரு உறவு கிடைத்த சந்தோஷமோ என்னவோ முகம் சற்றே தெளிந்திருப்பது போன்று இருந்தது.​

​

இதழ்களில் கீற்றாய் புன்னகை மலர ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சை இழுத்து விட்டவன் அருகே இருந்த நாற்காலியை எடுத்து அவள் வயிற்று பகுதிக்கு அருகே போட்டு அமர்ந்துக்கொண்டான்.​

​

உறக்கத்தில் பைஜாமா அணிந்திருந்தவளின் சட்டை வயிற்றுப்பகுதியில் சற்றே விலகியிருக்க அவன் குழந்தையிடம் பேசுவதற்கு அதுவே ஏதுவாகி போனது.​

​

வயிற்றுக்குள் இருக்கும் குழந்தையை தொட்டு உணர அவனின் தந்தையன்பு உந்தித்தள்ள கரங்களில் சிறு நடுக்கத்துடனே ஆடை விலகியிருந்த அவள் வயிற்றில் கை வைத்துப்பார்த்தான்.​

​

அவனின் ஸ்பரிசத்தால் உறக்கத்திலிருந்தவள் லேசாக அசைந்துகொடுக்க அவள் வயிற்றிலிருந்து சட்டென்று தன் கரத்தை எடுத்தவன் அவள் முகத்தை பார்த்தான்.​

​

அவள் விழிகள் இன்னமும் முடித்தான் இருந்தன. உறக்கத்தில் தான் இருக்கின்றாள் என்று உறுதிச் செய்துகொண்டவன் மீண்டும் தன் குழந்தையை வருடிப்பார்த்தான்.​

​

மதுஷிகாவிடம் அசைவில்லாமல் இருக்கவும் நிம்மதி அடைந்தவன் சற்றே அவள் வயிற்றருகே குனிந்து "பேபி… உங்க அம்மாவுக்காக அப்பா இருக்குறதும் அப்பாவுக்காக உங்க அம்மா இருக்குறதும் நடக்குமான்னு தெரியாது. பட், எங்களுக்காக நீ இருக்கனும் குட்டி. முடிஞ்சு போச்சுன்னு முற்றுப்புள்ளி வச்ச வாழ்க்கையில நீ புது வெளிச்சமா கிடைச்சிருக்க" என்று சொல்லும் போதே தருணின் கண்கள் கலங்கிவிட்டன. குரல் தழுதழுத்தது. நம்பிக்கை இழந்த வாழ்வின் ஒளி தீபமாக குழந்தையின் உருவம் மனக்கண்ணில் வந்து போனது அவனுக்கு.​

​

தழுதழுத்த குரலை தொண்டையை கனைத்து சரிசெய்துகொண்டான்.​

​

"அப்பா எங்கிருந்தாலும் உன்னக்காக இருப்பேன் குட்டி" என்றபடி குனிந்து அவள் சூல் கொண்ட வயிற்றில் முத்தமிட்டான். காதலோ காமமோ இல்லாத முத்தமது. அவளுக்கானது அல்ல அவன் குழந்தைக்கானது.​

​

அவன் கரம் வயிற்றில் பட்ட நேரமே உறக்கம் கலைந்து எழுந்திருந்தாலும் அவனுக்கும் குழந்தைக்குமான தனிமையை கொடுக்க நினைத்து பொய்யாக மூடியிருந்த மதுஷிகாவின் விழியோரங்களும் கூட அவனின் தந்தை அன்பில் கசிந்தன.​

​

கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு படுத்திருந்தாள்.​

​

வயிற்றில் அழுந்த இதழ் ஒற்றி எடுத்தவன் மெல்ல எழுந்துகொண்டான்.​

​

நாற்காலியை எடுத்த இடத்தில் வைத்துவிட்டு அவன் கதவை நோக்கி நகர்ந்த நேரம் "தருண்" என்றழைத்தாள் அவனின் மனையாள்.​

​

கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தவளை திரும்பி பார்த்தவனிடம் "திரும்ப வருவீங்களா?" என்று தான் கேட்டாள்.​

​

'இல்லை' என்னும் தோரணையில் அழுத்தமாக அவன் தலையாட்ட எழுந்து சென்று அவன் முன்னே நின்றவள் "இதுதான் முடிவா?" என்று அவன் விழிகளை ஊடுருவி பார்த்துக்கொண்டே கேட்டாள்.​

​

அவனும் அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவன் 'ஆம்' என்னும் தோரணையில் மீண்டும் அதே அழுத்தத்துடன் தலையாட்டினான்.​

​

அவளுக்கு அழுகையாக வந்தது. கீழ் இதழ்களை கடித்து அழுகையை அடக்க முயன்றாள். அவள் அழுகிறாள் என்பதை உணர்ந்தவன் அவளை புருவம் இடுங்க பார்த்துக்கொண்டே "எதுக்கு அழற?" என்று கேட்டான்.​

​

"தெரியல...எனக்கு தெரியல. அழுகை வருது... உங்க கிட்ட உரிமையும் இல்லை உறவுமில்லன்னு தெரிஞ்சாலும் அழுகை வருது. நீங்க போறது கஷ்டமா இருக்கு" என்றவளுக்கு கண்ணீர் இன்னும் வேகமாக வழிய தொடங்கிவிட்டது.​

​

"மது" என்று அவளது பெயரை அழைத்தது தான் தாமதம் சட்டென்று அவனை கட்டிக்கொண்டாள்.​

​

இறுகிய அணைப்பு. அவனே திகைத்து தான் நின்றான்.​

​

"ஐம் சாரி...எல்லாம் என்னால தான்" என்று தேம்பி அழுதாள்.​

​

"மது, ரிலாக்ஸ்" என்றவனுக்கு அவள் உடல்நிலையை பற்றி தீபா சொன்னது வேறு நியாபகம் வந்து போக "மது அழாத ப்ளீஸ்..." என்றவனின் கரம் தானாக உயர்ந்து அவள் தலையை வருடிக்கொடுத்தது.​

 

[Vilacini]

அவளை தண்டிக்க தான் நினைக்கின்றான். ஆனால், அவனின் அழுத்தம் அவளின் கண்ணீரில் கரைந்துக்கொண்டிருக்கின்றது. அவனில் மீதமிருக்கும் மனிதாபிமானம் அவனை இலக்கிகொண்டே போகின்றது. அவளின் தாய்மை அவனை மென்மையாக்குகின்றது.​

​

அவனின் வருடலில் அவள் அழுகை சற்றே மட்டு பட்டதும் "டைம் ஆச்சு மது" என்றவன் அவளில் இருந்து விலகி அவள் வயிற்றில் ஒரு நொடி பார்வையை நிலைக்க விட்டு பின் அங்கிருந்து அகன்றிருந்தான்.​

​

வீட்டில் அனைவரிடமும் சொல்லிக்கொண்டு புறப்பட்டவன் "போற வழியில் கொஞ்சம் வேலை இருக்குப்பா. நானே காரை எடுத்துட்டு போறேன். பிறகு ட்ரைவரை ஏர்போர்ட்டில் வந்து எடுத்துக்க சொல்லுங்க" என்று தாமஸிடம் சொல்லி விட்டு வண்டியில் ஏறி அமர்ந்தவனுக்கு ஊரை விட்டு செல்லும் முன் செய்ய வேண்டிய அதி முக்கியமான வேலை ஒன்று பாக்கியிருக்க அவனது வண்டியும் அவன் இலக்கை நோக்கி சீறி பாய்ந்தது.​

​

அதே சமயம் இங்கே வைஷாலியின் அறை கதவை தட்டிக்கொண்டு நின்றான் தானவீரன்.​

​

நல்ல உறக்கத்தில் இருந்தவள் "ம்பச்" என்று சலித்தபடி கண்களை தேய்த்துக்கொண்டே வந்து கதவை திறந்தாள்.​

​

"நீங்களா? என்ன மாமா?" என்றாள்.​

​

"வா, வெளிய போகலாம்" என்று சாவகாசமாக நிலைக்கதவில் சாய்ந்து நின்றபடி சொன்னான்.​

​

"லூசா நீங்க, மணி பன்னிரெண்டாக போகுது. பேய் உலாத்துற நேரத்துல வெளிய கூப்பிடுறிங்க. பேசாமல் போய் படுங்க எனக்கு தூக்கம் வருது" என்றபடி அவள் கதவை அடைக்க போக அவள் கதவை மூட முடியாதபடி கையை வைத்து தள்ளியவன் "இன்னிக்கு பேய் இன்னும் ரெண்டு மணி நேரத்துக்கு பிறகு தான் வருமாம். இப்போ தான் வாட்சப் பண்ணுச்சு. அதுக்குள்ள போயிட்டு வந்திடலாம், வா" என்று அவன் முகத்தை படு சீரியசாக வைத்து கொண்டு சொல்ல இதழ்களில் பூத்த சிரிப்பை அடக்கி கொண்டு அவனை விழிகள் இடுங்க முறைத்து பார்த்தாள் வைஷாலி.​

​

"அட வா வைஷு. உனக்காக வீட்டுல பேசி சிங்கப்பூர் போக பெர்மிஷன் எல்லாம் வாங்கிக்கொடுத்தேன்ல எனக்காக இது கூட பண்ண மாட்டியா?" என்றான் முகத்தை பாவமாக வைத்துக்கொண்டு.​

​

"இப்படி ஏதும் சொல்லியே காரியத்தை சாதிச்சிடுங்க" என்று சலித்துக்கொண்டவள் "சரி போகலாம்" என்று அவள் கிளம்ப தயாராக "இப்படியேவா வர போற?" என்றவனின் விழிகள் அவளை எற இறங்க அளவிட்டன. அவன் பார்வை உணர்ந்து தன்னை தானே குனிந்து பார்த்தவளுக்கு விழிகள் வெளியில் வந்து விழாத குறைதான்.​

​

சட்டென்று கதவை சாற்றிவிட்டு தனது நெற்றியில் அடித்துக்கொண்டவள் "என்னதான் தூக்கமா இருந்தாலும் இப்படியேவா அவர் முன்னாடி போய் நிப்ப...லூசு லூசு" என்று தனக்கு தானே திட்டிக்கொண்டாள்.​

​

"கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணுங்க மாமா, ட்ரெஸ் மாத்திட்டு வரேன்" என்று வெளியில் நின்றவனிடம் சொல்லிவிட்டு அவள் அணிந்திருந்த மெல்லிய இரவு உடையை மாற்றி ஊதா நிறத்தில் டாப்சும் அதற்கு தோதாக வெள்ளை நிறத்தில் லெக்கிங்கும் அணிந்துகொண்டு அவனுடன் புறப்பட்டு விட்டாள்.​

 

[Vilacini]

அத்தியாயம் 45​

அவள் அறைக்கு வெளியே ஒற்றை காலை மடக்கி சுவற்றில் ஊன்றியபடி சாய்ந்து நின்றவன் கையில் அலைபேசியை வைத்து பார்த்துக்கொண்டிருக்க உடை மாற்றி விட்டு அவன் முன்னே வந்து நின்றாள் வைஷாலி.​

​

அவளை ஏற இறங்க பார்த்தவன் "இது பெட்டர். சத்தம் போடாமல் வா. யாரும் எழுந்துட போறாங்க" என்றபடி முன்னே நடக்க அவளும் அவனை பின் தொடர்ந்தாள்.​

​

அந்த இருளின் அமைதியில் அவள் கொலுசின் மெல்லிய ஒலி கூட அதீத சத்தத்தை கொடுப்பது போல உணர்ந்தவன் சட்டென்று அவளை நோக்கி திரும்பி அவள் கால்களை பார்த்தான். ஒற்றை காலில் மெல்லிய வெள்ளி கொலுசு அணிந்திருந்தாள்.​

​

அவனது பார்வையை கண்டுகொண்டவள் "என்ன மாமா, கொலுசு சத்தமா இருக்கா? கழட்டிடட்டுமா?" என்று அவள் கேட்ட நேரம் அவனே அவன் காலடியில் மண்டியிட்டமர்ந்து அவள் பாதத்தை எடுத்து அவன் தொடையின் மீது வைத்து அந்த கொலுசை கழட்டி எடுத்திருந்தான்.​

​

அதை தனது பாண்ட் பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டே எழுந்து நின்றவன் "பிறகு தரேன்" என்றபடி திரும்பி நடக்க அவளும் எதுவும் சொல்லாமல் அவனுடன் நடந்தாள்.​

​

இருவரும் மாடிப்படியில் இறங்கி கடைசி படியை அடைந்த நேரம் அடுக்களையில் மின்விளக்கு போடப்பட்டது. சட்டென்று பல்லியை போல் சுவற்றில் மறைவாக சாய்ந்து நின்றுகொண்டவன் மெல்ல எட்டி அடுக்களையை நோட்டம் விட அவனுக்கு பின்னால் அவனை போலவே நின்றுகொண்டிருந்த வைஷாலியோ அவன் தோளை சுரண்டினாள்.​

​

"என்னடி?" என்று அவன் ரகசிய குரலில் கேட்க "என்னாச்சு மாமா? யாராவது வந்துட்டாங்களா?" என்று கேட்டாள்.​

​

"கிச்சனுக்குள் வேற யாரு இருக்க போறாங்க. எல்லாம் அத்தை தான். தூங்கும் போது கூட அடுப்படியை நினைச்சிட்டே தூங்குவாங்க போல" என்று அவன் சலித்துக்கொள்ள அவளோ "கிண்டலா" என்று அவன் கையில் நறுக்கென்று கிள்ளி வைத்துவிட்டாள்.​

​

"ஸ்ஸ்ஸ்... வலிக்குதுடி" என்று சொல்லிக்கொண்டே மீண்டும் அவன் சமையல் கட்டு பக்கம் எட்டி பார்த்தான். உள்ளே சரோஜினிதான் பாட்டிலில் தண்ணீர் நிரப்பி கொண்டிருந்தார்.​

​

"மாமா, அம்மா முழிச்சு இருக்காங்களே அப்போ நாம போக முடியாதுல. நான் போய் தூங்கட்டுமா?" என்று அவள் கேட்க மெதுவாக தலையை திருப்பி அவளை முறைத்து பார்த்தவன் "கொன்னுடுவேன்" என்று ஒற்றை விரல் நீட்டி எச்சரித்துவிட்டு மீண்டும் சமையல் கட்டை பார்த்தான்.​

சரோஜினி சமையலறை விளக்கை அணைப்பது தெரிய "அத்தை படிக்கட்டை தாண்டி தான் அவங்க ரூமுக்கு போகணும். நாம இங்கையே நின்னுட்டிருந்தா மாட்டிப்போம். பேசாமல் வா" என்று சட்டென்று அவள் கரத்தை பற்றியவன் அவளையும் இழுத்துக்கொண்டு வேகமாக ஓடிச்சென்று அங்கிருந்த சோபாவிற்கு பின்னால் மறைவாக அமர்ந்துகொண்டான்.​

​

சோபாவின் மறைவிலிருந்து கொஞ்சமாக எட்டி சரோஜினி சென்றுவிட்டார் என்று அவன் உறுதி செய்துகொண்டிருக்க அவன் அருகே அமர்ந்திருந்த வைஷாலியோ கையால் வாயை பொத்தியபடி குலுங்கி குலுங்கி சிரித்துக்கொண்டிருந்தாள்.​

​

அதை உணர்ந்தவன் "சிறிச்சது போதும். அத்தை போயாச்சு, வா போகலாம்" என்றபடி அவள் கையை பற்றி இழுத்துக்கொண்டே ஒருவழியாக அரவமின்றி வீட்டின் முன் கதவையும் திறந்துகொண்டு வெளியிலும் வந்துவிட்டான்.​

​

அவன் திறந்த கதவை சத்தமின்றி மீண்டும் மூடிவிட்டு ஒரு நிம்மதி பெருமூச்சொன்றை விட்டுக்கொள்ள இப்பொழுது சத்தமாகவே சிரிக்க தொடங்கிவிட்டாள் வைஷாலி.​

​

அவளை பொய்யாய் முறைத்தவன் "இப்போ எதுக்கு சிரிக்குற" என்றான் சலிப்பாக.​

​

"இல்லை இப்படி பயந்து ஒளிஞ்சு போறதுக்கு பேசாமல் அவங்க கிட்ட சொல்லிட்டே போகலாம்ல" என்றாள்.​

​

"இப்படி நைட் ரைட் எல்லாம் சொல்லிட்டு செய்யுறதுல என்ன த்ரில் இருக்கு. அதெல்லாம் திருட்டுத்தனமா பண்ணுறது தானே கிக்கு" என்று ஒன்றை கண்ணை சிமிட்டினான்.​

​

"அதுவும் இல்லாமல் உன்னை இந்த நேரத்துல வெளிய கூட்டி போறேன்னு சொன்னதும் பர்மிஷன் கொடுத்திடுவாங்க பாரு. அப்படியே அத்தையும் மாமாவும் பர்மிஷன் கொடுத்தாலும் அதை கெடுக்குறதுக்குன்னே உள்ளே வந்து குதிப்பார் எங்கப்பா" என்று அலுத்துக்கொண்டான்.​

​

அவன் பேச்சில் தலையை இருபுறமும் ஆட்டியபடி சிரித்துக்கொண்டவள் அவன் மோட்டார் சைக்கிளை நோக்கி நடக்க தனவீரனோ "வைஷு அங்க இல்லை, இங்க" என்றபடி அவள் சென்ற திசைக்கு அடுத்த புறம் கருப்பு நிற கவரால் மூடி வைக்க பட்டிருந்த வண்டியை காண்பித்தான்.​

​

அதன் அருகே சென்றவன் அந்த கருப்பு நிற கவரை இழுத்து திறக்க உள்ளே மூன்று மிதிவண்டிகள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன.​

​

அது தானவீரன், வைஷாலி, மற்றும் மதுஷிகாவினுடையது தான். எப்பொழுதாவது மூவரும் ஒன்றாக வீட்டில் இருக்க கிடைத்தால் மிதிவண்டியில் அருகே இருக்கும் பூங்காவிற்கு சென்று நேரம் செலவிடுவது அவர்களின் வழக்கம். பிள்ளை பிராயத்தில் இருந்து தொடர்ந்த அந்த பழக்கம் அவர்கள் வளர்ந்த பின்பும் நீடித்திருந்தது. மூவருக்கும் மிக பிடித்த பொழுதுபோக்கு அது.​

​

"சைக்கிள்லையா போக போறோம்" என்று அவள் கேட்க "ம்ம்ம்...ரொம்ப நாள் ஆச்சுல்ல...இங்க பக்கம் தான். சைக்கிள் போதும். நீ உன்னதை எடுத்துக்கோ" என்றபடி அவனும் அவனின் சைக்கிளை எடுத்து அதில் ஏறி அமர்ந்துவிட்டான்.​

​

"ம்ம்ம்" என்றபடி அவளின் மிதிவண்டியை எடுக்க போனவளுக்கு அருகே நின்றிருந்த மதுஷிகாவின் மிதிவண்டியை பார்த்ததும் மனதில் சுருக்கென்று ஒரு வலி. தங்கையின் எண்ணம் அழையாமல் வந்து மனதில் புகுந்துகொண்டது. கண்களும் சட்டென்று கலங்கிவிட்டன.​

​

அவளின் நடவடிக்கைகளை கண்டுக்கொண்ட தானவீரன் "வைஷு, ஆர் யூ ஓகே?" என்று அவள் தோளில் கை வைக்க "ம்ம்ம்" என்றபடி அவளின் வண்டியை எடுத்தாள்.​

​

எடுத்த பிறகு தான் அவளின் வண்டியின் சக்கரத்தில் காற்று குறைந்திருப்பதை கவனித்தவள் "அச்சோ... இங்க பாருங்க டயர்ல காத்து இல்ல" என்றாள்.​

​

அவனும் குனிந்து அவளின் மிதிவண்டியின் சக்கரத்தை பார்த்துவிட்டு "ஆமா, ரொம்ப குறைவா தான் இருக்கு" என்றபடி தாடையை நீவியவன் "மதுவோட சைக்கிளை எடுத்துக்கலாமே?" என்றான்.​

​

ஒரு நொடி மதுஷிகாவின் மிதிவண்டியின் மீது பார்வையை பதித்தவள் "இல்ல வேணாம் மாமா. அவளுடையது அவளுடையதாகவே இருக்கட்டும்" என்றாள்.​

​

அவளின் பேச்சில் இருந்த இரட்டை அர்த்தம் அவனுக்கும் புரிந்தது தான். அவன் இதழ்களில் கீற்றாய் ஒரு புன்னகை மலர "அப்போ வா, என் சைக்கிள்லையே போய்டலாம்" என்று அவனுக்கு முன்னால் இருந்த கம்பியை கண்களால் காட்டினான்.​

​

"என்னது?" என்று அவள் அதிர்ந்து பார்க்க " ஏன் என் மேல நம்பிக்கை இல்லையா? உன்னை எங்கையும் தள்ளி விட்டுட மாட்டேன்" என்றபடி அவள் கரத்தை பற்றி இழுத்தவன் அவளை அவன் மிதிவண்டியின் முன்பகுதியில் அமர்த்திக்கொண்டு தான் புறப்பட்டான்.​

​

வீட்டின் முன் கேட்டிற்கு வந்ததும் இருவரும் சைக்கிளில் இருந்து இறங்கி கொண்டு பூனை போல மெதுவாக கேட்டை திறந்து வெளியில் வந்திருந்தனர்.​

​

"நாம கேட்டை திறந்து வெளியில் போறது கூட தெரியாமல் தூங்குறான் பாரு வாட்ச்மென். நாளைக்கு முதல் வேலையா இவன் சீட்டை கிழிக்கணும்" என்று சொல்லிக்கொண்டே கேட்டை மறுபடியும் மூடி விட்டு சைக்கிளில் ஏறிக்கொள்ள வைஷாலியும் மெதுவாக சிரித்துக்கொண்டே சைக்கிளில் ஏறிக்கொண்டாள்.​

​

அவன் கைகளுக்கு நடுவே அமர்ந்திருந்தவளுக்கு எந்த வித அசௌகரிய உணர்வுமில்லை. மாறாக பாதுகாப்பாக உணர்ந்தாள். ஏனோ அன்னையின் கருவறையில் உணரும் பாதுகாப்பை போன்ற உணர்வு. மெல்ல தலையை மட்டும் திருப்பி அவனை பார்த்தாள்.​

​

அவளின் பார்வை உணர்ந்து அவள் விழிகளோடு விழிகள் கலக்க விட்டவன் "என்ன" என்று கேட்க "ஒண்ணுமில்லை" என்னும் தோரணையில் தலையாட்டியவள் மெதுவாக புன்னகைத்தாள்.​

​

ஒரு மந்தகாசப்புன்னகையுடன் வீசிய காற்றில் அவள் கன்னத்தை தழுவி நின்ற கூந்தல் திரள்களை அவள் காதிற்கு பின்னால் ஒதுக்கி விட்டபடி "போலாமா?" என்று கேட்டான். இன்னும் அவன் விழிகள் அவளின் விழிகளையே தான் பார்த்திருந்தன.​

​

"ம்ம்ம்" என்று சம்மதமாக தலையாட்டியவள் மெல்ல அவனில் இருந்து பார்வையை திருப்பிக்கொண்டாள்.​

​

அவளின் திருமணம் நின்று ஒரு மாதம் கடந்திருந்தாலும் கூட இப்பொழுதும் அவளின் மனதில் அதன் பாதிப்பு இருந்துகொண்டுதான் இருக்கின்றது. மீண்டு வர தன்னால் இயன்றதை செய்தாலும் சில நேரங்களில் மனதை அழுத்தும் வலியில் இருந்து அவளால் விடுபடமுடிவதில்லை.​

​

அப்படியிருக்க இந்த அமைதியான இரவில் குளிர்ந்த நிலவில் இப்படி ஒரு பயணம் அவள் மனதிற்கு இதமானதாகவே இருந்தது. அந்த இனிமையான மனநிலையில் அவள் இருக்க, தானவீரனுக்கோ மனமெல்லாம் பரவச உணர்வு.​

​

வைஷாலியுடன் இதுபோல் தனிமையில் பயணம் செய்வது ஒன்றும் அவனுக்கு முதல் முறை அல்ல. ஆனால், இது அந்த பயணங்களிலிருந்து மாறுபட்டிருந்தது.​

​

அவளை காதலிக்க இனி அவனுக்கு தான் தடைகள் இல்லையே. யாருக்காகவும் அவன் உணர்வுகளை கட்டு படுத்த தேவையில்லை. அவளிடம் ஒதுக்கம் காட்ட அவசியமில்லை. வலிகளை உள்ளுக்குள் மறைத்து வெளியில் சிரிக்கவும் வேண்டியதில்லை.ஒரு வித சுதந்திர உணர்வு. அந்த சந்தோஷத்தில் திளைத்திருந்தான் அவன்.​

​

தன்னவளுடன் ஏகாந்த இரவில், தனிமையில், இப்படி ஒரு நெருக்கத்தில் பயணிப்பதில் தான் எத்தனை இன்பம். அந்த பரவசத்தில் உதட்டில் பூத்த முறுவலுடன் சைக்கிளை மிதித்தான் அவன்.​

​

அப்பொழுதுதான் மழை பேய்ந்து ஓய்ந்திருந்த ஈர சாலையில் அவளுடனான அழகிய பயணம்.​

​

அவர்களின் அந்த அழகான தருணத்திற்கு சாட்சியாக நின்றது அந்த கருத்த வானும் காய்ந்த நிலவும் மட்டுமல்ல தருணும் கூட தான்.​

​

விமான நிலையத்திற்கு செல்லும் வழியில் முக்கியமான வேலை இருப்பதாக சொல்லிவிட்டு புறப்பட்ட தருணின் வண்டி வந்து நின்றது என்னவோ வைஷாலியின் வீட்டிற்கு சற்று தள்ளியிருந்த மாமரத்தின் அருகே தான்.​

​

ஊரை விட்டு மொத்தமாக செல்வது என்று முடிவெடுத்தவனுக்கு தன்னால் பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணின் வாழ்வை பற்றிய கவலை நெஞ்சை அரித்துக்கொண்டே தான் இருந்தது. செல்வதற்கு முன் ஒருமுறை அவள் நன்றாக இருக்கின்றாள் என்று பார்த்துவிட்டால் போதும் என்று இருந்தது அவனுக்கு.​

​

ஊரே ஓய்ந்து கிடக்கும் இந்நேரத்தில் அவளை பார்த்துவிட முடியும் என்று எந்த நம்பிக்கையில் அங்கு வந்தான் என்று அவனுக்கே தெரியவில்லை.​

​

அவள் வீட்டை நெருங்கிய பின்னரே அது புத்திக்கு உரைக்க அவனது காரை அவள் வீட்டிற்கு சற்று தள்ளி நிறுத்திவிட்டு அப்படியே அமர்ந்துவிட்டான். அலைபேசியை எடுத்து அவளுக்கு அழைத்துவிடலாமா என்றும் கூட யோசித்தான். ஆனால்,அழைத்து என்னவென்று சொல்வது. அப்படியே அமர்ந்திருந்தவனின் விழிகள் என்னவோ சாலையிலிருந்து தெரிந்த அவளின் அறை பால்கனியிலேயே படிந்திருந்தன. ஒருமுறை அவளை பார்த்துவிட்டாலும் போதும் என்ற எண்ணம் தான்.​

​

காதலால் காத்திருக்கவில்லை அவன். அவளின் நல்வாழ்வின் மீது கொண்ட அக்கறையில் பார்த்திருந்தான்.​

​

அந்நேரம் தான் கேட்டை திறந்து கொண்டு தானவீரனும் வைஷாலியும் வெளியில் வருவதை கண்டுக்கொண்டான். அவளை பார்த்ததும் அவளிடம் சென்று பேசிவிட சொல்லி அவன் மனம் தாயை கண்ட சேயாய் குதிக்க அவன் புத்தியோ அதன் விளைவை எடுத்துரைத்து அவனை அமைதிப்படுத்தியது.​

​

அவர்களையே பார்த்திருந்தான். அவனை பொறுத்தவரையில் அவர்களுக்கு திருமணம் முடிந்துவிட்டது என்று தானே நினைத்திருந்தான். கட்டாயத்தின் பெயரில் நடந்த திருமணம் அது. அதுவும் அவன் தான் அதற்கு காரணகர்த்தா. அப்படியான திருமணத்தில் அவள் மகிழ்ந்திருக்கின்றாளா என்று தெரிந்துகொள்ள வேண்டியிருந்தது அவனுக்கு.​

​

அவர்களையே ஆராய்ச்சியாக அவன் பார்த்திருக்க அந்நேரம் தானவீரன் அவளை உரிமையாய் பார்த்த பார்வையும் அவளின் இதழ்களில் தவழ்ந்த புன்னகையும் அவனுக்கு ஆயிரம் அர்த்தங்களை சொல்லியிருக்க ஒரு நிம்மதி பெருமூச்சுடன் "நல்லா இருக்கனும் வைஷு, நீங்க ரெண்டு பேரும்" என்று இதழ் பிரித்தே சொல்லிக்கொண்டவன் அவர்கள் புறப்படும் வரை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான்.​

​

அவர்கள் சென்றதும் தனது கைபேசியை எடுத்து அதில் இருக்கும் புகைப்படங்களை திறந்து பார்த்தான். அதில் அவனும் வைஷாலியும் எடுத்துக்கொண்ட தற்படங்களையும் ரிசெப்ஷனில் எடுத்ததாக தாரா அனுப்பிவிட்ட புகைப்படங்களையும் இன்னும் வைத்திருந்தான். அழித்துவிட எத்தனையோ முறை முயன்றும் முடியவில்லை.​

​

ஆனால், இனி அதை வைத்திருப்பதும் நியாயமில்லை என்று உணர்ந்துக்கொண்டான். ஒன்று விடாமல் அத்தனை புகைப்படங்களையும் அழித்து முடித்தவன் ஒரு ஆழ்ந்த பெருமூச்சொன்றை எடுத்துக்கொண்டே அப்படியே இருக்கையில் சாய்ந்தமர்ந்துகொண்டான்.​

​

அவனை பொறுத்தவரை அந்த புகைப்படங்களுடன் அவன் வாழ்வில் வைஷாலியின் அத்தியாயமும் முடிந்துவிட்டது. இனி அவளை நினைப்பதும் பாவம் என்று அவனுக்கு தெரியும். அவளை மறக்க முடியுமா என்று அவனுக்கு தெரியவில்லை. ஆனால், நினைக்காமல் இருக்க பழகிக்கொள்ள தயாராகிவிட்டான்.​

​

சில நொடிகள் எடுத்து தன்னை சமன் படுத்திக்கொண்டவன் விமான நிலையம் நோக்கி பயணப்பட்டிருந்தான்.​

​

இங்கே வைஷாலியை அவர்கள் வீட்டிலிருந்து சில தெருக்கள் தள்ளி இருந்த குல்ஃபீ கடைக்கு அழைத்து வந்திருந்தான் தானவீரன்.​

​

அது சாலையோரத்தில் அமைந்திருந்த ஒரு தள்ளுவண்டி கடைதான்.​

​

ஆள் அரவமே இல்லாமல் இருந்தது அந்த இடம். அவன் மிதிவண்டியை அந்த கடைக்கு சற்று தள்ளியே நிறுத்த அவளும் இறங்கிக்கொண்டாள். மிதிவண்டியை தள்ளிக்கொண்டே அவன் அந்த கடையை நோக்கி நடந்தான்.​

​

"குல்ஃபீ சாப்பிடவா வந்தோம்?" என்று கேட்டுக்கொண்டே அவளும் அவனுடன் நடந்தாள்.​

​

"உனக்கு குல்ஃபீ ரொம்ப பிடிக்கும்ல. இந்த கடையில் சாப்பிட்டு பாரு செம்ம டேஸ்ட்டா இருக்கும்" என்றான்.​

​

அவர்களும் பேசிக்கொண்டே கடையை நெருங்கிவிட மிதிவண்டியை ஒரு ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு கடைக்காரனிடம் சென்று" ஒரு மலாய் குல்ஃபீ, ஒரு மேங்கோ குல்ஃபீ" என்றான்.​

​

கடைக்கார பையனோ அவன் கேட்டதை கொடுத்திருக்க "சாப்பிட்டு பிறகு மொத்தமா பணம் கொடுக்குறேன்" என்றான் தானவீரன்.​

 

[Vilacini]

"நீங்க பொறுமையாவே கொடுங்க. ஒன்னும் அவசரமில்லை" என்றபடி அந்த பையன் தானவீரனை பார்த்து ஒற்றை கண்ணை சிமிட்ட அவனை ஒரு மார்கமாக பார்த்தவனோ "பார்த்தி அண்ணா இல்லையா?" என்று கேட்டான்.​

​

"அவருக்கு உடம்பு சரியில்லை. நான் அவர் அக்கா பையன் தான். இன்னிக்கு ஒரு நாள் கடைய பார்த்துக்க சொல்லிருக்காரு" என்றான்.​

​

"ஓஹ் சரி சரி" என்றவன் அங்கே ஒரு ஓரமாக நின்று வைஷாலியுடன் குல்ஃபீ சாப்பிட தொடங்கிவிட்டான்.​

​

"செம்மையா இருக்கு மாமா" என்றபடி ரசித்து சாப்பிட்டவள் "செம்ம டேஸ்ட்...அதுவும் கிரீமியா, வாயில வச்சவுடனேயே மெல்டாகுது" என்றாள்.​

​

அவள் சாப்பிடும் அழகையே பார்த்திருந்தவன் ஒரு பெருமூச்சுடன் "கொடுத்துவச்ச குல்ஃபீ" என்று வாய்க்குள் முணுமுணுத்துக்கொள்ள "என்ன மாமா?" என்று கேட்டாள் அவள்.​

​

"ஆஹ்...அது… உனக்கு பிடிக்கும்னு தெரியும் அதான் கூட்டி வந்தேன்னு சொன்னேன். மிட்நைட்டுக்கு மேல தான் கடை போடுவாங்க. லவ்வர்ஸ்காக வாம்" என்று கூடுதல் தகவலாக கடை திறக்கும் நேரத்தையும் சேர்த்து சொன்னான்.​

​

"ஓஹோ...அப்போ நீங்க எப்படி இந்த கடையை கண்டுபிடிச்சீங்க? எந்த லவ்வரை கூட்டி வந்திங்க?" என்று அவள் போட்டு வாங்க பார்க்க அவன் தான் கேடி ஆயிற்றே "இதுவரை வரல. இன்னிக்கு தான் வந்திருக்கேன்" என்றான்.​

​

முதலில் அவன் சொல்லியது புரியாமல் குல்ஃபீயை சாப்பிட்டபடி அவள் அவனை புருவங்கள் இடுங்க வெறித்துப்பார்த்தவள் அடுத்த நொடி அதன் அர்த்தம் புரிந்து அவனை முறைத்து பார்த்தாள்.​

​

அவனோ பின்னந்தலையை வருடிக்கொண்டே இதழ்களுக்குள் சிரித்துக்கொண்டான்.​

​

"மாமா, அன்னிக்கு சொன்னது தான் இன்னிக்கும் சொல்லுறேன் பெரியவங்க சொன்னதுக்காக எல்லாம் என்னை தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்னு ஒண்ணுமில்லை. அவங்களுக்காக உங்க வாழ்க்கையை காம்ப்ரோமைஸ் பண்ணிக்காதிங்க" என்றாள்.​

​

அவனோ அவள் பேசியதை கண்டுகொள்ளாமல் அவள் கையில் முடியும் தருவாயில் இருந்த குல்ஃபீயை பார்த்துக்கொண்டே "போதுமா? இன்னும் ஒன்னு சொல்லவா? இரு வந்திடுறேன்" என்றபடி அடுத்த குல்ஃபீயை வாங்க சென்று விட்டான்.​

​

அவளும் ஒரு பெருமூச்சுடன் அவனையே பார்த்திருக்க அவனும் அடுத்த குல்ஃபீயை வாங்கி கொண்டு வந்தான்.​

​

"இது ட்ரை பண்ணி பாரு, பாதாம் குல்ஃபீ செம்ம டேஸ்ட்டா இருக்கும்" என்று அடுத்ததை நீட்ட அவளும் வாங்கிகொண்டாள்.​

​

"ரொம்ப நல்லா இருக்கு. நம்ம வீட்டுக்கு பக்கத்துலயே இப்படி ஒரு குல்ஃபீ கடை இருக்குறதே இத்தனை நாளா தெரியாமல் இருந்திருக்கோம் பாருங்களேன்" என்று வியந்தாள் அவள்.​

​

"சில நேரத்துல இப்படி தான் வைஷு. நமக்கு வேண்டியது நமக்கு ரொம்ப பக்கத்துல கண்ணு முன்னாடியே தான் இருக்கும். நாம தான் அதோட அருமை புரியாமல் தொலைச்சிட்டு, பிறகு எங்கெங்கேயோ தேடிட்டிருப்போம்" என்றான் அவளை பார்த்துக்கொண்டே.​

​

அவன் சொல்லியது என்னவோ அவனை பற்றி தான். வைஷாலியை தருணிடம் தொலைத்து விட்டு வருந்தினானே அதை நினைத்து தான் சொன்னான். ஆனால், அவளுக்கு புரிந்தது என்னவோ கண் முன்னே அவன் இருக்க அவள் தருணை தேர்ந்தெடுத்ததை குத்தி பேசுவது போல் தோன்ற சட்டென்று அவள் முகம் கருத்துவிட்டது.​

​

கண்கள் கலங்க தலையை தாழ்த்திக்கொண்டவள் "தப்பு தான்" என்றாள்.​

​

அவள் முக மாற்றத்தை கண்டவனுக்கு அப்பொழுதுதான் அவன் சொல்லியதுக்கு பின் இருந்த மற்றொரு அர்த்தம் விளங்க "ஹேய் வைஷு நான் அப்படி மீன் பண்ணல" என்றான் அவசரமாக.​

​

"இட்ஸ் ஓகே மாமா" என்றாள் ஒருவித விரக்தி புன்னகையுடன்.​

​

அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவன் 'சொதப்புறியே வீரா' என்று நெற்றியை நீவி கொண்டே "சரி அதை விடு. குல்ஃபீ போதும் தானே?" என்று கேட்டான்.​

​

அவள் "ம்ம்ம்" என்க "பணம் கட்டிட்டு வரேன் இரு" என்று விட்டு பின் பாக்கெட்டை தடவி பார்க்க அவனது பர்ஸ் அங்கே இருந்தால் தானே.​

​

"OMG , பர்ஸ் எடுத்து வரலடி" என்று அவன் சொன்ன நேரம் சரியாக குல்ஃபீயை வாயில் வைத்தவளின் விழிகள் அதிர்ந்து விரிய "விளையாடாதீங்க மாமா" என்றாள் பதற்றமாக.​

​

"நிஜமா எடுத்துட்டு வரலடி. நீ பணம் எடுத்துட்டு வந்தியா?" என்று கேட்க "ம்...ஹூம்" என்று மெதுவாக தலையை இடவலமாக ஆட்டிக்கொண்டே இதழ்களை பிதுக்கி காட்டினாள்.​

​

"பர்ஸை எப்படி மறந்தேன்" என்றபடி அவன் தலையை கோதிக்கொள்ள "இப்போ என்ன பண்ணுறது...இந்த கடையில் தட்டு கூட இல்லை கழுவுறதுக்கு" என்றாள் அவள் முகத்தை பாவமாக வைத்துக்கொண்டே.​

​

அவள் சொல்லிய தினுசில் தானவீரனுக்கும் சிரிப்பும் வந்துவிட "நக்கல் பண்ணாதடி" என்று அவள் தலையில் கையை வைத்து கலைத்துவிட்டவன் "இரு தெரிஞ்ச கடை தானே சொல்லிட்டு வரேன்" என்று விட்டு அந்த கடைக்கார பையனிடம் சென்றான்.​

​

"டேய் தம்பி, பர்ஸ் எடுத்து வர மறந்துட்டேன். நாளைக்கு வந்து பணம் கட்டிடுறேன்" என்றான் பின்னந்தலையை வருடிக்கொண்டே.​

​

"ஆஹ் நல்ல கதையா இருக்கே...நான் எப்படி உங்களை நம்புறது ஏமாத்திட்டு ஓடிட்டிங்கன்னா மாமா கிட்ட யார் பதில் சொல்லுறதாம்?" என்று அவன் கேட்க​

​

"அதெல்லாம் எங்கையும் போக மாட்டேன் டா. இங்க ரெண்டு தெரு தள்ளி தான் என் வீடு. நாளைக்கு வந்து பணம் தரேன். பார்த்தி அண்ணா கிட்ட வீரான்னு சொல்லு அவருக்கு தெரியும்” என்றான்.​

​

"அதெல்லாம் முடியாது பணத்தை வச்சிட்டு போங்க..." என்று அந்த பையன் கறாராக சொல்ல என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் யோசித்தவன் வைஷாலியை திரும்பி பார்த்தான்.​

​

வீட்டிற்கு போய் பணம் எடுத்து வந்து கொடுப்பது என்றாலும் மிதிவண்டியில் அல்லவா வந்திருக்கிறான். அவளையும் ஏற்றிக்கொண்டு போய் பணத்தை எடுத்து வந்து கொடுப்பதும் சரி வராது. வைஷாலியையும் இந்த நேரத்தில் தனியே விட்டு செல்லவும் முடியாது.​

​

சற்று நேரம் யோசித்தவன் "Gpay இருக்கா?" என்று கேட்டான்.​

​

"கேஷ் ஒன்லி" என்றான் அந்த பையன்.​

​

இடையில் கையை குற்றி இதழ்குவித்து ஊதியவன் "சரி இந்த கடிகாரத்தை வச்சிக்கோ. பணம் கொடுத்துட்டு வாங்கிக்குறேன்" என்று அவன் கைக்கடிகாரத்தை கழட்ட போக "அச்சச்சோ வேணாம் சார்...இந்த கடிகாரம் உங்க கைக்கு நல்லா எடுப்பா இருக்கு அதை ஏன் கழட்டுரிங்க" என்றான்.​

​

அதில் கடுப்பான தானவீரனோ "இதுவும் முடியாது அதுவும் முடியாதுன்னா அப்போ என்ன தான் டா பண்ணனும்" என்று பல்லைக்கடிக்க "என் கிட்ட ஒரு ஐடியா இருக்கு" என்றான் அந்த பையன்.​

​

அந்த பையனை சமாளிக்க முடியாமல் தானவீரன் திணறிக்கொண்டிருப்பதை ரசனையாக பார்த்துக்கொண்டே மீதமிருந்த குல்ஃபியை உண்டுகொண்டிருந்தவளுக்கோ சிரிப்பு தான்.​

​

அவளை திரும்பி பார்த்தவன் 'மானம் போகுது' என்று மனதிற்குள் புலம்பிக்கொண்டே "சிரிக்காதடி ராட்சசி" என்று அவளுக்கு திட்டிவிட்டு மீண்டும் அந்த பையனிடம் திரும்பியவன் "சொல்லும் சொல்லி தோலையும்" என்றான்.​

​

"அது... அது வந்து..." என்று திக்கி திணறி ஆரம்பித்த கடைக்கார பையன் போட்டிருந்த பணியனின் ஒரு நூனியை பற்றி திருகி கொண்டே கண்களை படபடவென்று சிமிட்டிக்கொள்ள அவனை ஒரு மார்க்கமாக பார்த்த தானவீரனோ "என்ன டா..." என்று இழுவையாக கேட்டான்.​

​

"அது வந்து நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க...." என்றான் அந்த பையன்.​

​

"ஆஹான்" என்றான் தானவீரன்.​

​

"ரொம்ப மேன்லியா வேற இருக்கீங்க" என்றான் அவன்.​

​

"அதுக்கு..." என்று அவன் இழுத்து நிறுத்த அந்தப் பையனோ வைஷாலியை ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு மீண்டும் அவன் புறம் திரும்பியவன் " உங்களை பார்த்ததும் பிடிச்சு போச்சு ...ஒரே ஒரு முத்தா மட்டும் கொடுங்க போதும் காசு வேண்டாம்" என்றான் வெட்கப்பட்டுக்கொண்டே.​

​

அதை கேட்டுக்கொண்டிருந்த வைஷாலிகோ சிரிப்பை அதற்குமேல் கட்டு படுத்தவே முடியவில்லை பக்கென்று சிரித்துவிட்டாள்.​

​

"அடேய்...யாரை பார்த்து என்னடா கேட்குற " என்று முதலில் அதிர்ந்த தானவீரன் அடுத்த நொடியே "ஓஹ்...அவனா நீ" என்றான்.​

​

அந்த பையனும் "ம்ம்...ம்ம்ம்" என்று கண்ணை சிமிட்டிகொண்டே "கொடுங்க சார்" என்று இதழ்களை குவித்தபடி அவன் அருகே வர "அடிங்க..." என்று குனிந்து கீழே கிடந்த கல்லை தூக்கியிருந்தான் தானவீரன்.​

​

அந்த பையனோ அதற்கெல்லாம் பயப்படாமல் அவனை நெருங்கி விட கையில் இருந்த கல்லை கீழே போட்டு விட்டு வேகமாக வைஷாலியை நோக்கி ஓடியவன் "ஓடிடலாம் வாடி" என்று அவளையும் அழைத்துக்கொண்டு ஒரே ஓட்டமாக ஓடிவிட்டான்.​

​

கிட்ட தட்ட சைக்கிளை இருகைகளாலும் தூக்கி கொண்டே ஓடியவன் தெருமுனைக்கு வந்து திரும்பி பார்க்க அந்த பையனை காணவில்லை.​

​

சைக்கிளை கீழே வைத்துவிட்டு மூச்சு வாங்க நின்றவன் "இந்த லோகத்தில் ஆம்பளைகளுக்கு பாதுகாப்பே இல்லை" என்று புலம்பிக்கொள்ள அவன் அருகே நின்ற வைஷாலிக்கு சிரிப்பை அடக்கவே முடியவில்லை.​

​

ஓடிவந்ததில் மூச்சு வாங்கினாலும் வயிற்றை பிடித்துக்கொண்டே சிரிக்க ஆரம்பித்து விட்டாள். சிரிப்பை அடக்க முயன்றபடி அருகே இருந்த மரத்தின் மீது சாய்ந்து நின்றவள் "உங்களுக்கு செம்ம டிமாண்ட் தான் மாமா" என்று அவனை மேலும் கேலி செய்து சிரித்தாள்.​

​

முதலில் அவளை முறைத்தது பார்த்தவனின் பார்வை பின் ரசனையாக மாறிற்று. வெகு நாட்களுக்கு பிறகு இப்படி மனம் விட்டு சிரிக்கின்றாள். நிறைவாக இருந்தது அவனுக்கு.​

​

அவளையே ரசனையாக பார்த்திருந்தவனுக்கும் அவளது சிரிப்பு தொற்றிக்கொள்ள மெல்ல அவனும் புன்னகைத்துக்கொண்டான்.​

​

அவள் அருகே சென்று அந்த மரத்தில் தானும் சாய்ந்து நின்றபடியே "சிரிக்காதடி" என்றான்.​

​

"வருதே" என்றபடி அவள் இன்னமும் சிரித்துக்கொண்டே இருக்க அவன் கைகளுக்கு அருகே இருந்த மரக்கிளை ஒன்றை பற்றி வேகமாக இழுத்திருந்தான் தானவீரன்.​

​

சற்று முன்னர் பெய்து ஓய்ந்திருந்த மழையில் மரத்தின் கிளைகளிலும் இலைகளிலும் தேங்கி நின்ற மழைத்துளிகள் அவன் இழுத்ததில் இப்போது அவர்கள் மீதே மழையென பொழிந்திருந்தன.​

​

சில்லிட்ட துளிகள் அவள் மேனியை நனைக்க அதில் திகைத்தவள் "ஏன் இப்படி பண்ணீங்க… பாருங்க டிரஸ் எல்லாம் ஈரமாயிடுச்சு...ஏற்கனவே குளிருது. இப்போ இது வேற" என்று அவள் அவனை திட்ட அது எல்லாம் அவன் காதில் விழுந்தால் தானே.​

​

ஏற்கனவே அவன் விழிகள் அவள் மீது ரசனையாய் படிந்திருக்க அவள் முகத்திலும் கழுத்திலும் உதிர்ந்து உருண்டோடிய மழைத்துளிகள் அவன் ரசனையை மேலும் கூட்டியிருந்தன.​

​

அவனின் ஒற்றை கரம் மெல்ல உயர்ந்து அவள் கழுத்தில் இளைப்பாற பெருவிரலால் அவள் கன்னத்தை மென்மையாக வருடி விட்டான்.​

​

ஏற்கனவே உடை ஈரமாகியதில் குளிரில் நடுங்கியவளுக்கு அவனின் தொடுகை ஒருவித சிலிர்ப்பை கொடுக்க ஒரு நொடி விழிகளை மூடி திறந்துகொண்டாள்.​

​

அவனின் உஷ்ண மூச்சு அவளின் சுவாசத்துடன் கலக்கும் அளவிற்கு நெருங்கி நின்றான். அவனின் அடுத்த காரமோ அவளின் இடையில் இயல்பாய் பதிந்திருந்தது.​

​

அதை எதிர்பாராது திகைத்து நின்ற கயல்விழியாள் அவளின் விழிகள் பெரியதாக விரிந்துகொண்டன.​

​

அவள் விழிகளை ஊடுருவி அவள் உள்ளத்தின் ஆழம் வரை பார்க்க முயன்றானோ என்னவோ அவனின் பார்வையில் அப்படியே கட்டுண்டு நின்றுவிட்டாள்.​

​

"என்னிக்காவது சொல்லியிருக்கேனான்னு தெரியல.நீ ரொம்ப அழகு வைஷு. இதுவரைக்கும் ரசிச்சதில்லை. இப்போ ரசிக்கணும்னு தோணுது..." என்றவனின் விழிகள் அவள் விழிகளை விட்டு மெல்ல கீழிறங்கி அவள் நாசி, கன்னங்கள், உதடு என்று வஞ்சனையே இல்லாமல் பயணம் செய்தன.​

​

மீண்டும் அவள் கண்களுக்கு திரும்பிய அவனது பார்வை என்ன சொல்லியதோ எச்சிலை கூட்டி விழுங்கிக்கொண்டே அவனை பார்த்திருந்தாள்.​

​

அவள் விழிகளிலிருந்து அவனது பார்வை மீண்டும் அவள் இதழ்களுக்கு புலம்பெயர்ந்திருக்க அவளுக்கு அந்த குளிரிலும் வியர்க்க தொடங்கிவிட்டது.​

​

அவள் அதரங்களை சிறையெடுக்க துணிந்தவன் மெல்ல அவளை நோக்கி குனிந்திருந்தான்.​

​

அவள் இதழ்களை உரசிவிடும் அளவிற்கு நெருங்கிய நேரம் "டைம் ஆச்சு...வீட்டுக்கு போகணும்" என்றவளின் ஒற்றை விழியில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்திருந்தது.​

​

அவளின் கண்ணீரை பார்த்தவனுக்கு நெஞ்சில் முளையிட்ட மோகம் அத்தனையும் அறுபட்டு போக அவளை விட்டு விலகி நின்றான்.​

​

திரும்பி நின்று இருக்கரங்களாலும் தலைமுடியை அழுந்தக் கோதி தன்னை சமன் படுத்திக்கொண்டவன் "போலாம்" என்றபடி சென்று மிதிவண்டியில் ஏறிக்கொண்டான்.​

​

அவளும் ஏறிக்கொள்ள இருவருக்கும் அது அமைதியான பயணம் தான். ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்ளவில்லை. இருவரும் இரு வேறு மனநிலையில் தான் வீடு சென்று சேர்ந்தனர்.​

​

அவள் அறையை அடையும் வரையிலும் இருவரிடமும் வெறும் மௌனம் மட்டும் தான்.​

​

அவள் அறை வாசலில் நின்றவன் "குட் நைட் வைஷு" என்றபடி பாக்கெட்டில் இருந்த அவளின் கொலுசை எடுத்து நீட்டினான்.​

​

அவளும் அதை அவன் கரத்திலிருந்து எடுத்துக்கொள்ள சட்டென்று அவள் கரத்தை இறுக பற்றிக்கொண்டான். அவள் அவனை கேள்வியாக பார்க்க அவளை நெருங்கி நின்றவன் "எதுக்கு என் கிட்ட இருந்து விலகி போற" என்று கேட்டான்.​

​

அவள் அமைதியாகவே நிற்க "பதில் சொல்லு வைஷு..." என்றான்.​

​

"அறிவுமதி... " என்று அவள் ஆரம்பிக்க​

​

"அறிவுமதிக்கும் எனக்கும் ஒண்ணுமேயில்லை போதுமா?" என்றான்.​

​

"எனக்காக சொல்லுறீங்க" என்றாள்.​

​

ஒரு பெருமுச்சொன்றை விட்டுக்கொண்டவன் "சரி அதை விடு. வேற ஏதும் காரணம் இருக்கா?" என்று கேட்டான்.​

​

"பயமா இருக்கு மாமா... ஒரு தடவை காயம் பட்டிருக்கேனே" என்றாள்.​

​

அவன் இதழ்களில் கீற்றாய் ஒரு புன்னகை. அவனை இழந்து விடுவாளோ என்று பயப்படுகின்றாள் என்பதை புரிந்து கொண்டான். அவனை பிடிக்காமல் அந்த பயம் மட்டும் எங்கிருந்து வரும். இது ஒன்று போதுமே அவனுக்கு.​

​

அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவன் "உனக்கு என்னை பிடிச்சிருக்கா இல்லையா?" என்று நேரடியாகவே கேட்டு விட்டான்.​

​

அவள் அவனின் விழிகளில் இருந்து பார்வை அகற்றிகொள்ள அவள் தாடையை பற்றி நிமிர்த்தி அவனது விழிகளை பார்க்க செய்தவன் "என் கண்ணை பார்த்து சொல்லு" என்றான்.​

​

"உங்களை எனக்கு எப்பவும் பிடிக்கும் மாமா..." என்று அவள் சொல்ல "நான் எந்த அர்த்தத்துல கேட்குறேன்னு உனக்கு தெரியும். அதுக்கு பதில் சொல்லு" என்றான் ஒரு தீர்க்கமான பார்வையுடன்.​

​

 

[Vilacini]

அவள் எதுவும் பேசாமல் விழிகளை தாழ்த்திக்கொண்டாள். அவளுக்கு அவனை பிடித்திருக்கிறது தான். அவனை தவிர அவளுக்கு வேறு யாரை பிடித்துவிட முடியும். அவள் கஷ்டத்திலும் கண்ணீரிலும் துணை நின்றவனாயிற்றே. ஆனால், பழைய காதல் தந்த வலியும் காயமும் அடுத்த உறவின் மீது நம்பிக்கையை கொடுக்க மறுத்தது.​

​

அதிலும் அவன் அறிவுமதியை காதலித்து இப்பொழுது குடும்பத்தின் கட்டாயத்திற்காக தன்னை மணக்க எத்தனிக்கின்றான் என்கின்ற எண்ணம் வேறு அவள் மனதில் ஆழமாய் பதிந்திருக்க அவனை முழுமனதுடன் அவளால் ஏற்க முடியவில்லை.​

​

அவள் மௌனமாகவே நின்றிருக்க விழிகளை அழுந்த மூடித்திறந்தவன் "சரி போ" என்று அவள் கரத்தை விட்டிருந்தான்.​

​

அவளும் அறைக்குள் சென்று கதைவடைத்துக்கொள்ள அவள் அறை கதவையே சற்று நேரம் வெறித்து பார்த்தவன் தானும் தனுது அறைக்குள் புகுந்துகொண்டான்.​

​

இங்கு இரு மனங்கள் புதியதொரு உறவிற்கு முயன்றுகொண்டிருக்க அங்கே உறவுகள் அத்தனையையும் துறந்து விட்டு அமெரிக்காவிற்கு பயணப்பட்டிருந்தான் தருண்.​