அத்தியாயம் 3 - நட்பு வேறு காதல் வேறு
அடுத்த நாள் பள்ளியில் கவினிடம் ஒருவார்த்தை கூட பேசாமலிருந்த ஆதிராவை பார்க்கும் போது ஆதிராவின் தோழி பானுவிற்கோ ஆச்சர்யமாயிருந்தது.
"என்னடி ஆச்சு உனக்கு? கவின் வந்து பேசும்போது கூட முகத்த திருப்பிட்டு வந்துட்ட......"
"ஒண்ணுமில்லடி, அதொரு சின்ன சண்டை."
"உனக்கும் அவனுக்கும் சண்டை வர்றது எனக்கு தெரியாதா? ஆனா இன்னைக்கு என்ன புதுசா உன் கண்ணுல ஏதோ சோகம் தெரியுதே........"
"சோகமா???? நான் ஒண்ணும் சோகமால்லாம் இல்ல...." என்றவளின் கண்கள் உண்மையை காட்டி கொடுத்தது.
"ஓகே. எதுக்கு கவின் கூட சண்டை?"
"எப்பபாரு விளையாடிட்டே திரியுறான். படிக்கிறதும் இல்ல. இப்ப புதுசா யாரோ பொண்ணு பின்னாடி சுத்திட்டு இருக்கானாம்னு கேள்விபட்டேன்."
"பொண்ணு பின்னாடியா? கவினா?"
"நானும் இப்பிடித்தான் சந்தேகப்பட்டு அவன்கிட்ட கேட்டேன், அவன் என்னடான்னா 'ஆமா அதுக்கென்ன'ன்னு சொல்லிட்டு போறான்"
கவின் விளையாடுவதும் படிக்காமல் ஊர் சுற்றுவதும் பல நாட்களாக இருக்கும் பிரச்சனை. இவற்றுக்கெல்லாம் அவனது வீட்டிலோ ஆதிராவின் வீட்டிலோ பிரச்சனையாகினால் கவினுக்கு ஆதரவாக போய் நிற்பது ஆதிராவும் அவளது அம்மா இந்திராணியும் தான். இதெல்லாம் ஏற்கனவே தெரிந்திருந்த பானுவிற்கு தற்போதைய ஆதிராவின் கோபம் எதற்கென்று புரிந்துவிட்டது.
"சரி ஆதி, அவன் எப்பவும் இதுபோல வம்பு பண்ணிகிட்டுதான் இருப்பான். அவனுக்கிருக்கிற வசதிக்கு எந்த பொண்ணுக்கு கொடுத்து வச்சிருக்கோ?" என்று சொல்லி ஆந்திராவை சீண்டி விட்டாள் பானு.
"பானு!....... நிறுத்து...........இனி அவனை பத்தி இப்பிடியெல்லாம் பேசாத..........." கோபக்கனலில் கொந்தளித்தாள் ஆதிரா.
"அவனை பத்தி பேசினா உனக்கு ஏன் இவ்வளவு கோபம்?"
"ஆயிரம்தான் இருந்தாலும் கவின் என்னோட பிரெண்ட். அவன் ஒண்ணும் நீ சொல்றது போல மோசமான பையன் இல்ல....."
"ஆதி..... வெயிட் வெயிட்...... நான் எப்போ கவின் மோசமானவன்னு சொன்னேன்?"
"நீ சொன்னதுக்கு அதுதான் அர்த்தம் பானு."
"ஹாஹாஹா........" வாய் விட்டு சிரித்த பானு தொடர்ந்தாள், " ஹேய் ஆதி, அவன லவ் பண்ற பொண்ணு கொடுத்து வச்சவள்னு சொன்னேன். இதில என்ன தப்பு இருக்கு?"
"லவ்வா? இந்த வயசிலையா? சான்ஸே இல்ல. அதுக்கெல்லாம் ஒரு மெச்சூரிட்டி வேணும்பா..... கவின் அப்பிடியெல்லாம் வழி தவறிடமாட்டான்."
"சினிமால பாட்டு பாடுற சங்கர் மகாதேவனை தெரியுமா?"
"ஆமா தெரியும்."
"அவரு அவரோட மனைவிய தன்னோட பதினாறாவது வயசிலதான் பார்த்து லவ் பண்ணினாராம். சச்சின் டெண்டுல்கர் பதினேழு வயசில...... இப்பிடி நிறைய லவ் ஸ்டோரீஸ் இருக்கும்மா."
"சரி அதுக்காக கவினும் அப்பிடித்தான் இருப்பான்னு நினைக்கவேணாம்." என்று சொன்னவளின் கண்களின் பதற்றம் எட்டிப்பார்த்தது.
அப்போது சரியாக மணியோசை கேட்க வேகவேகமாக பள்ளியறையை நோக்கி நடக்கலானாள் ஆதிரா. பின்னால் சென்ற பானுவிற்கு யார் இந்த வயதில் காதலில் விழுந்திருக்கிறார் என்ற சந்தேகமும் தீர்க்கப்பட்டிருந்தது. அந்த சந்தேகத்தை தீர்ப்பதற்குத்தான் அந்த சங்கர் மகாதேவன், சச்சின் கதையெல்லாம்.
அன்று வகுப்புகள் முடியும்வரை பானுவிடமும் எதுவும் பேசாமலிருந்த ஆதிராவுக்கோ நெஞ்சம் முழுவதும் ஆயிரம் கேள்விகள்.
'கவின் ஒரு வேளை பானு சொல்வது போல வேறு யாரையோ விரும்புகிறானா?'
'இந்த வயதில் வருவது காதல் தானா?'
'தான் ஏன் கவினை பற்றி எந்நேரமும் யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்?'
'கவின் என் உயிர் தோழன் என்பதாலா?'
'இல்லாவிடின் கவின் யார்? அதையும் தாண்டி வேறு ஏதாவது உறவா?'
'பத்து வருடங்களாக இல்லாத ஒரு புது உணர்வு உள்நெஞ்சை ஆட்டி படைக்கிறதே.... இதுதான் காதலா?'
'நட்பு வேறு, காதல் வேறுதானே!'
'பானுவிடம் கோபம் கொண்டது ஏன்?'
இவ்வாறான கேள்விகள் அவள் மனதை துளைத்துக்கொண்டிருக்க வகுப்புகள் முடிந்ததும் முதல் ஆளாய் போய் பானுவிடம் மன்னிப்பு கேட்டாள் ஆதிரா.
"கோவிச்சுக்காதடி, ஏதோ கோபத்தை உன்னில் காட்டிட்டன்."
"எனக்கு உன்மேல வருத்தமெல்லாம் இல்லடி. ஆனாலும் என்கூட கோபமா பேசினத்துக்கு உனக்கு பணிஷ்மென்ட் இருக்கு."
"என்ன பணிஷ்மென்ட் மேடம்?"
"உங்க அம்மாகிட்ட சொல்லி எனக்கு சீடை செய்து தாடி."
"தீனி பண்டாரம்...... அம்மாகிட்ட சொல்லி தொலைக்கிறன்." என்று ஆதிரா செல்லமாக கோபிக்க,
"இப்பிடி திட்டினா, அப்புறம் நானும் கோவிச்சுடுவன்டி........" பதிலுக்கு பானுவும் செல்லமாக கோபிக்க தோழிகள் இருவரும் தோழமையில் ஒன்றிப்போயினர்.
சிறிது நேரம் சிரித்துக்கதைத்து மகிழ்ந்த பானுவும் தனது சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு ஆதிராவிடம் விடைபெற்று தன் இல்லம் நோக்கி புறப்பட்டுவிட்டாள். பானு தான் ஆதிராவிடம் கேட்கவேண்டுமென இருந்த ஒரு விடயத்தை அப்போது கேட்காமல் விட்டிருந்தாள். அன்றே கேட்டு மீண்டும் ஆதிராவின் கோபத்திற்கு ஆளாக அவள் விரும்பவில்லை.
பானு சென்ற பின்னர் இரண்டொரு அடிகள் எடுத்து வைத்த ஆதிராவின் அருகில் வந்து நின்றது இன்னொரு சைக்கிள். வந்தது கவின் தான் என்று தெரிந்தாலும் கவனிக்காதது போல நடையை தொடர்ந்தாள் ஆதிரா.
காலையில் பள்ளிக்கு அப்பாவுடன் வரும் ஆதிரா, பள்ளி முடிந்ததும் கவினுடனே வீடு திரும்புவாள். ஆறு வருடங்களாக அதுவே வழமையாகி போயிருந்தது. ஆதிராவின் பெற்றோருக்கு கவினும், கவினின் பெற்றோருக்கு ஆதிராவும் செல்ல பிள்ளைகளாகி போனதாலும் தமது பிள்ளைகள் மீது அளவுகடந்த நம்பிக்கை அவர்களுக்கு.
"ஏய் திரா, என்னாச்சு உனக்கு? நானும் காலைல இருந்து பார்த்துக்கிட்டுத்தான் இருக்கன். ரொம்ப ஓவரா பண்ணிக்கிட்டிருக்க."
"கவி, நான் ஒண்ணும் ஓவரா பண்ணல. நீதான் ஓவரா போய்கிட்டிருக்க."
"நானா? நான் என்ன பண்ணினன்?"
"ஸ்கூல் புல்லா உன்னோட பேச்சுத்தான். ஏன் அப்பாக்கு கூட தெரிஞ்சிருக்கே?"
ஆதிரா எதை பற்றி சுற்றிவளைத்து பேசுகிறாள் என்பது கவினுக்கு புரிந்தது.
"ஓ..... அதுவா?"
"என்ன அதுவான்னு சிம்பிளா சொல்ற கவி! என்கிட்ட ஏதாவது மறைக்கிறியாடா?"
"ஹேய், அப்பா என்ன எங்கயோ பார்த்தார்னு சொன்னார். அதுக்கு போயி......"
"எங்கயோ பார்த்தாரா? எங்க பார்த்தாரு?"
"நான் பிரெண்ட்ஸ் கூட நின்னுக்கிட்டிருக்கும் போது பார்த்தாரு. ஏன்டி இப்பிடி துருவி துருவி கேள்வி கேட்குற?"
"கவி என்கிட்டே மழுப்பாம பதில் சொல்லு. நீ யாரோ பொண்ணு பின்னாடி சுத்துறதா பள்ளில எல்லாரும் பேசிக்கிறாங்க? உண்மையா அது?" கொஞ்சம் காட்டமாகவே கேட்டாள் ஆதிரா.
"யாரு பேசிக்கிறாங்க?" என்று சொன்னவனின் கண்கள் ஆச்சர்யத்தில் விரிந்தது.
"எல்லாரும் பேசிக்கிறாங்க? யாரென்னு எதுக்கு? உண்மையா இல்லையா? அத மட்டும் சொல்லு."
"ஹேய் பைத்தியம் யாரு இப்பிடி சொன்னாலும் நம்பிடுவியா? என்னோட உயிர் தோழி நீ நம்பலாமா?" என்று கூறிவிட்டு கவின் கவலைப்படுவது போல பாசாங்கு செய்தான்.
"நடிக்காத கவி. நான் சீரியஸா கேட்கிறான். விளையாடாம பதில் சொல்லு."
"அப்பிடியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லடி." என்று சொன்னவனின் முகத்தில் வெட்கம் எட்டிப்பார்த்தது.
ஆதிராவுக்கோ கவினின் வெட்கம் வயிற்றில் புளியை கரைத்தது.
"ஏன் இப்ப பல்ல காட்டுற கவி?"
"சரி நீ மொதல்ல வண்டில ஏறு" என்று ஆதிராவை சைக்கிளில் ஏற்றியவன் சைக்கிளை மிதித்தவாறே தொடர்ந்தான்.
"இப்போ ஒண்ணுமில்ல, ஆனா இனி எதுவும் நடக்கலாம்." என்று கூறிவிட்டு வெட்கப்புன்னகையை உதிர்த்தான் கவின்.
ஆதிராவுக்கு ஒரு கணம் இதயமே நின்றுவிட்டதை போன்று உணர்ந்தாள். இருந்தாலும் சீக்கிரம் சுதாகரித்துக்கொண்டவள் தன்னுடைய உணர்ச்சிகளை மறைத்துக்கொண்டு பேசலானாள்.
"டேய் உண்மையாவா? யாருடா அது? ஏன் என்கிட்ட சொல்லல?"
"உன்கிட்ட சொல்லாமலாடி? உன்கிட்டத்தான் பெர்ஸ்ட்டா சொல்லணும்னு இருந்தன். அதுக்குள்ளே நீயே கேட்டுட்டே?"
"அப்போ அப்பா நீ பிரெண்ட்ஸ் கூட நின்னு ஒரு பொண்ண கேலி பண்ணிட்டிருந்ததா சொன்னாரே? நீ யாருக்குமே தெரியாதுங்கிற!"
"திரா, அது நேத்து நம்ம மணி இருக்கான்ல....."
"ஆமா, உன்கூட கிரிக்கெட் விளையாட வருவானே அவன்தானே?"
"ஆமாடி, அவன் ஒரு பொண்ணு பின்னாடி சுத்திட்டிருக்கான், அவனோட ஏரியா பொண்ணு. அந்தப்பொண்ண கலாய்க்கும்போதுதான் அப்பா பார்த்திருக்காரு. அத பத்தித்தான் கேட்டவரு."
தான் ஏதோ கேட்கப்போய் வேறு ஏதோ தெரிந்து கொண்டேன் என ஆதிராவுக்கு அப்போதுதான் விளங்கியது.
"ஓ..... இதுதான் போட்டு வாங்குறதா? சரி சொல்லு யாரந்த பொண்ணு? எவ்வளவு நாளா சைட் அடிச்சிட்டு இருக்கிற?"
"எல்லாம் கொஞ்ச நாளாத்தான்.... யாருன்னு நாளைக்கு உனக்கு நேர்லயே காட்டுறேன்."
"டேய் டேய் சஸ்பென்ஸ் தாங்காதுடா.... இப்பவே சொல்லிடுறா..... ப்ளீஸ்......"
"அப்பிடியெல்லாம் சொல்லிட முடியாது. வெயிட் பண்ணுடி........"
ஆதிராவுக்கு கவினைப்பற்றி நன்கு தெரியும், எவ்வளவுதான் கேட்டாலும் அன்று அந்த பெண் யாரென்பதை சொல்லமாட்டான் என்று விளங்கிற்று.
"ப்ரொபோஸ் பண்ணிட்டியாடா?"
"இன்னும் இல்லடி, எல்லாமே உன்னோட கையில தான் இருக்கு திரா."
"டேய் உனக்கு மாமா வேலையும் பார்க்கணுமா? அதுக்கெல்லாம் வேற ஆள பாரு தம்பி."
"உன்ன விட்டா எனக்கு வேற யாரு இருக்கா? உன்ன நம்பித்தான் இருக்கேன்டி."
"சரி சரி, சென்டிமென்ட் எல்லாம் உனக்கு செட் ஆகல, ஏதோ பழகின பாவத்துக்கு மாமா வேலையும் பார்க்கிறன். பட் ஒரு கண்டிஷன்......"
"என்ன கண்டிஷன்....."
"பொண்ணு யாரென்னு பார்த்து எனக்கு ஓகேன்னா மட்டும்தான் ஹெல்ப் எல்லாம் பண்ணலாம். எனக்கு பொண்ண பிடிக்கலன்னா...... பெட்டெர் லக் நெக்ஸ்ட் டைம்...."
"நீ சொன்னாலும் சொல்லலன்னாலும் உனக்கு பிடிச்சிருந்தா தான் அவளுக்கு ப்ரொபோஸ் பண்ணுவன்டி....."
இப்போது கவின் சொன்ன வார்த்தைகள் கேலியாகவோ போலியாகவோ பேசவில்லை என்பதும் சத்தியமான வார்த்தைகள் என்பதும் ஆதிராவிற்கு தெரிந்திருந்தது.
பேசிக்கொண்டிருந்ததில் இருவருக்கும் நேரம் போனது தெரியவில்லை. ஆதிராவின் வீட்டை தாண்டித்தான் கவினுடைய வீடு உள்ளது. ஆதிராவை வாசலில் இறக்கிவிட்ட கவின் அடுத்த நாள் காலையில் சீக்கிரம் ஸ்கூலுக்கு புறப்பட்டு வருமாறு கூறிவிட்டு தன்னுடைய வீடு நோக்கி சைக்கிளை மிதித்தான்.
கவினையே கண் கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்த ஆதிராவின் கண்களில் கண்ணீர் துளி எட்டிப்பார்த்தது.
தன்னுடைய வீட்டு வாசலுக்கு சென்ற கவினோ திடீரென சைக்கிளை திருப்பி மீண்டும் ஆதிராவின் வீட்டை நோக்கி விரைந்தான்.
கவினையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தவளுக்கு கவின் மீண்டும் அங்கே வருவது புரிய கண்களை துடைத்துவிட்டு எதுவும் புரியாமல் விழித்தாள்.
'திரா நான் உன்கிட்ட சும்மா விளையாடினேன், நான் சொன்னது பூரா பொய். நான் உன்னைத்தான் ஆதிரா விரும்புறன். எனக்கு நீ, உனக்கு நான். இத யாராலும் மாத்த முடியாது.' என்று கவின் வந்து சொல்லிவிட மாட்டானா என்று அந்த கலப்பில்லா நெஞ்சம் ஏங்கிக்கொண்டிருந்தது.
"ஏய் பொண்ணு...... இந்தா இத சாப்பிடு." என்று கூறியவாறே அவளின் கைகளில் ஒரு ரொட்டித்துண்டை திணித்தான் காளி.
கைகள் கட்டப்பட்டிருந்த நிலையிலும் தன உடலும் மனதும் சோர்வாக உள்ளது என்பதை உணர்ந்தவள் தலையை குனிந்து அந்த ரொட்டித்துண்டை சாப்பிடலானாள். சிறிது நேரம் அவளின் அழகை ரசித்துக்கொண்டிருந்த காளியோ மீண்டும் பேச்சு கொடுத்தான்.
"யாரு நீ? உன்னோட பேரு என்ன?"
"உன்னோட பேரு என்ன?"
"நம்மக்கிட்டயே உன் வேலைய காட்டுறியா? உன்ன பத்தி அண்ணன் என்கிட்ட சொல்லியிருக்காரு.............."
"என் பேரு பானு!"
"என்ன!!!!!!!!!..........................................................."
அடுத்த நாள் பள்ளியில் கவினிடம் ஒருவார்த்தை கூட பேசாமலிருந்த ஆதிராவை பார்க்கும் போது ஆதிராவின் தோழி பானுவிற்கோ ஆச்சர்யமாயிருந்தது.
"என்னடி ஆச்சு உனக்கு? கவின் வந்து பேசும்போது கூட முகத்த திருப்பிட்டு வந்துட்ட......"
"ஒண்ணுமில்லடி, அதொரு சின்ன சண்டை."
"உனக்கும் அவனுக்கும் சண்டை வர்றது எனக்கு தெரியாதா? ஆனா இன்னைக்கு என்ன புதுசா உன் கண்ணுல ஏதோ சோகம் தெரியுதே........"
"சோகமா???? நான் ஒண்ணும் சோகமால்லாம் இல்ல...." என்றவளின் கண்கள் உண்மையை காட்டி கொடுத்தது.
"ஓகே. எதுக்கு கவின் கூட சண்டை?"
"எப்பபாரு விளையாடிட்டே திரியுறான். படிக்கிறதும் இல்ல. இப்ப புதுசா யாரோ பொண்ணு பின்னாடி சுத்திட்டு இருக்கானாம்னு கேள்விபட்டேன்."
"பொண்ணு பின்னாடியா? கவினா?"
"நானும் இப்பிடித்தான் சந்தேகப்பட்டு அவன்கிட்ட கேட்டேன், அவன் என்னடான்னா 'ஆமா அதுக்கென்ன'ன்னு சொல்லிட்டு போறான்"
கவின் விளையாடுவதும் படிக்காமல் ஊர் சுற்றுவதும் பல நாட்களாக இருக்கும் பிரச்சனை. இவற்றுக்கெல்லாம் அவனது வீட்டிலோ ஆதிராவின் வீட்டிலோ பிரச்சனையாகினால் கவினுக்கு ஆதரவாக போய் நிற்பது ஆதிராவும் அவளது அம்மா இந்திராணியும் தான். இதெல்லாம் ஏற்கனவே தெரிந்திருந்த பானுவிற்கு தற்போதைய ஆதிராவின் கோபம் எதற்கென்று புரிந்துவிட்டது.
"சரி ஆதி, அவன் எப்பவும் இதுபோல வம்பு பண்ணிகிட்டுதான் இருப்பான். அவனுக்கிருக்கிற வசதிக்கு எந்த பொண்ணுக்கு கொடுத்து வச்சிருக்கோ?" என்று சொல்லி ஆந்திராவை சீண்டி விட்டாள் பானு.
"பானு!....... நிறுத்து...........இனி அவனை பத்தி இப்பிடியெல்லாம் பேசாத..........." கோபக்கனலில் கொந்தளித்தாள் ஆதிரா.
"அவனை பத்தி பேசினா உனக்கு ஏன் இவ்வளவு கோபம்?"
"ஆயிரம்தான் இருந்தாலும் கவின் என்னோட பிரெண்ட். அவன் ஒண்ணும் நீ சொல்றது போல மோசமான பையன் இல்ல....."
"ஆதி..... வெயிட் வெயிட்...... நான் எப்போ கவின் மோசமானவன்னு சொன்னேன்?"
"நீ சொன்னதுக்கு அதுதான் அர்த்தம் பானு."
"ஹாஹாஹா........" வாய் விட்டு சிரித்த பானு தொடர்ந்தாள், " ஹேய் ஆதி, அவன லவ் பண்ற பொண்ணு கொடுத்து வச்சவள்னு சொன்னேன். இதில என்ன தப்பு இருக்கு?"
"லவ்வா? இந்த வயசிலையா? சான்ஸே இல்ல. அதுக்கெல்லாம் ஒரு மெச்சூரிட்டி வேணும்பா..... கவின் அப்பிடியெல்லாம் வழி தவறிடமாட்டான்."
"சினிமால பாட்டு பாடுற சங்கர் மகாதேவனை தெரியுமா?"
"ஆமா தெரியும்."
"அவரு அவரோட மனைவிய தன்னோட பதினாறாவது வயசிலதான் பார்த்து லவ் பண்ணினாராம். சச்சின் டெண்டுல்கர் பதினேழு வயசில...... இப்பிடி நிறைய லவ் ஸ்டோரீஸ் இருக்கும்மா."
"சரி அதுக்காக கவினும் அப்பிடித்தான் இருப்பான்னு நினைக்கவேணாம்." என்று சொன்னவளின் கண்களின் பதற்றம் எட்டிப்பார்த்தது.
அப்போது சரியாக மணியோசை கேட்க வேகவேகமாக பள்ளியறையை நோக்கி நடக்கலானாள் ஆதிரா. பின்னால் சென்ற பானுவிற்கு யார் இந்த வயதில் காதலில் விழுந்திருக்கிறார் என்ற சந்தேகமும் தீர்க்கப்பட்டிருந்தது. அந்த சந்தேகத்தை தீர்ப்பதற்குத்தான் அந்த சங்கர் மகாதேவன், சச்சின் கதையெல்லாம்.
அன்று வகுப்புகள் முடியும்வரை பானுவிடமும் எதுவும் பேசாமலிருந்த ஆதிராவுக்கோ நெஞ்சம் முழுவதும் ஆயிரம் கேள்விகள்.
'கவின் ஒரு வேளை பானு சொல்வது போல வேறு யாரையோ விரும்புகிறானா?'
'இந்த வயதில் வருவது காதல் தானா?'
'தான் ஏன் கவினை பற்றி எந்நேரமும் யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்?'
'கவின் என் உயிர் தோழன் என்பதாலா?'
'இல்லாவிடின் கவின் யார்? அதையும் தாண்டி வேறு ஏதாவது உறவா?'
'பத்து வருடங்களாக இல்லாத ஒரு புது உணர்வு உள்நெஞ்சை ஆட்டி படைக்கிறதே.... இதுதான் காதலா?'
'நட்பு வேறு, காதல் வேறுதானே!'
'பானுவிடம் கோபம் கொண்டது ஏன்?'
இவ்வாறான கேள்விகள் அவள் மனதை துளைத்துக்கொண்டிருக்க வகுப்புகள் முடிந்ததும் முதல் ஆளாய் போய் பானுவிடம் மன்னிப்பு கேட்டாள் ஆதிரா.
"கோவிச்சுக்காதடி, ஏதோ கோபத்தை உன்னில் காட்டிட்டன்."
"எனக்கு உன்மேல வருத்தமெல்லாம் இல்லடி. ஆனாலும் என்கூட கோபமா பேசினத்துக்கு உனக்கு பணிஷ்மென்ட் இருக்கு."
"என்ன பணிஷ்மென்ட் மேடம்?"
"உங்க அம்மாகிட்ட சொல்லி எனக்கு சீடை செய்து தாடி."
"தீனி பண்டாரம்...... அம்மாகிட்ட சொல்லி தொலைக்கிறன்." என்று ஆதிரா செல்லமாக கோபிக்க,
"இப்பிடி திட்டினா, அப்புறம் நானும் கோவிச்சுடுவன்டி........" பதிலுக்கு பானுவும் செல்லமாக கோபிக்க தோழிகள் இருவரும் தோழமையில் ஒன்றிப்போயினர்.
சிறிது நேரம் சிரித்துக்கதைத்து மகிழ்ந்த பானுவும் தனது சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு ஆதிராவிடம் விடைபெற்று தன் இல்லம் நோக்கி புறப்பட்டுவிட்டாள். பானு தான் ஆதிராவிடம் கேட்கவேண்டுமென இருந்த ஒரு விடயத்தை அப்போது கேட்காமல் விட்டிருந்தாள். அன்றே கேட்டு மீண்டும் ஆதிராவின் கோபத்திற்கு ஆளாக அவள் விரும்பவில்லை.
பானு சென்ற பின்னர் இரண்டொரு அடிகள் எடுத்து வைத்த ஆதிராவின் அருகில் வந்து நின்றது இன்னொரு சைக்கிள். வந்தது கவின் தான் என்று தெரிந்தாலும் கவனிக்காதது போல நடையை தொடர்ந்தாள் ஆதிரா.
காலையில் பள்ளிக்கு அப்பாவுடன் வரும் ஆதிரா, பள்ளி முடிந்ததும் கவினுடனே வீடு திரும்புவாள். ஆறு வருடங்களாக அதுவே வழமையாகி போயிருந்தது. ஆதிராவின் பெற்றோருக்கு கவினும், கவினின் பெற்றோருக்கு ஆதிராவும் செல்ல பிள்ளைகளாகி போனதாலும் தமது பிள்ளைகள் மீது அளவுகடந்த நம்பிக்கை அவர்களுக்கு.
"ஏய் திரா, என்னாச்சு உனக்கு? நானும் காலைல இருந்து பார்த்துக்கிட்டுத்தான் இருக்கன். ரொம்ப ஓவரா பண்ணிக்கிட்டிருக்க."
"கவி, நான் ஒண்ணும் ஓவரா பண்ணல. நீதான் ஓவரா போய்கிட்டிருக்க."
"நானா? நான் என்ன பண்ணினன்?"
"ஸ்கூல் புல்லா உன்னோட பேச்சுத்தான். ஏன் அப்பாக்கு கூட தெரிஞ்சிருக்கே?"
ஆதிரா எதை பற்றி சுற்றிவளைத்து பேசுகிறாள் என்பது கவினுக்கு புரிந்தது.
"ஓ..... அதுவா?"
"என்ன அதுவான்னு சிம்பிளா சொல்ற கவி! என்கிட்ட ஏதாவது மறைக்கிறியாடா?"
"ஹேய், அப்பா என்ன எங்கயோ பார்த்தார்னு சொன்னார். அதுக்கு போயி......"
"எங்கயோ பார்த்தாரா? எங்க பார்த்தாரு?"
"நான் பிரெண்ட்ஸ் கூட நின்னுக்கிட்டிருக்கும் போது பார்த்தாரு. ஏன்டி இப்பிடி துருவி துருவி கேள்வி கேட்குற?"
"கவி என்கிட்டே மழுப்பாம பதில் சொல்லு. நீ யாரோ பொண்ணு பின்னாடி சுத்துறதா பள்ளில எல்லாரும் பேசிக்கிறாங்க? உண்மையா அது?" கொஞ்சம் காட்டமாகவே கேட்டாள் ஆதிரா.
"யாரு பேசிக்கிறாங்க?" என்று சொன்னவனின் கண்கள் ஆச்சர்யத்தில் விரிந்தது.
"எல்லாரும் பேசிக்கிறாங்க? யாரென்னு எதுக்கு? உண்மையா இல்லையா? அத மட்டும் சொல்லு."
"ஹேய் பைத்தியம் யாரு இப்பிடி சொன்னாலும் நம்பிடுவியா? என்னோட உயிர் தோழி நீ நம்பலாமா?" என்று கூறிவிட்டு கவின் கவலைப்படுவது போல பாசாங்கு செய்தான்.
"நடிக்காத கவி. நான் சீரியஸா கேட்கிறான். விளையாடாம பதில் சொல்லு."
"அப்பிடியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லடி." என்று சொன்னவனின் முகத்தில் வெட்கம் எட்டிப்பார்த்தது.
ஆதிராவுக்கோ கவினின் வெட்கம் வயிற்றில் புளியை கரைத்தது.
"ஏன் இப்ப பல்ல காட்டுற கவி?"
"சரி நீ மொதல்ல வண்டில ஏறு" என்று ஆதிராவை சைக்கிளில் ஏற்றியவன் சைக்கிளை மிதித்தவாறே தொடர்ந்தான்.
"இப்போ ஒண்ணுமில்ல, ஆனா இனி எதுவும் நடக்கலாம்." என்று கூறிவிட்டு வெட்கப்புன்னகையை உதிர்த்தான் கவின்.
ஆதிராவுக்கு ஒரு கணம் இதயமே நின்றுவிட்டதை போன்று உணர்ந்தாள். இருந்தாலும் சீக்கிரம் சுதாகரித்துக்கொண்டவள் தன்னுடைய உணர்ச்சிகளை மறைத்துக்கொண்டு பேசலானாள்.
"டேய் உண்மையாவா? யாருடா அது? ஏன் என்கிட்ட சொல்லல?"
"உன்கிட்ட சொல்லாமலாடி? உன்கிட்டத்தான் பெர்ஸ்ட்டா சொல்லணும்னு இருந்தன். அதுக்குள்ளே நீயே கேட்டுட்டே?"
"அப்போ அப்பா நீ பிரெண்ட்ஸ் கூட நின்னு ஒரு பொண்ண கேலி பண்ணிட்டிருந்ததா சொன்னாரே? நீ யாருக்குமே தெரியாதுங்கிற!"
"திரா, அது நேத்து நம்ம மணி இருக்கான்ல....."
"ஆமா, உன்கூட கிரிக்கெட் விளையாட வருவானே அவன்தானே?"
"ஆமாடி, அவன் ஒரு பொண்ணு பின்னாடி சுத்திட்டிருக்கான், அவனோட ஏரியா பொண்ணு. அந்தப்பொண்ண கலாய்க்கும்போதுதான் அப்பா பார்த்திருக்காரு. அத பத்தித்தான் கேட்டவரு."
தான் ஏதோ கேட்கப்போய் வேறு ஏதோ தெரிந்து கொண்டேன் என ஆதிராவுக்கு அப்போதுதான் விளங்கியது.
"ஓ..... இதுதான் போட்டு வாங்குறதா? சரி சொல்லு யாரந்த பொண்ணு? எவ்வளவு நாளா சைட் அடிச்சிட்டு இருக்கிற?"
"எல்லாம் கொஞ்ச நாளாத்தான்.... யாருன்னு நாளைக்கு உனக்கு நேர்லயே காட்டுறேன்."
"டேய் டேய் சஸ்பென்ஸ் தாங்காதுடா.... இப்பவே சொல்லிடுறா..... ப்ளீஸ்......"
"அப்பிடியெல்லாம் சொல்லிட முடியாது. வெயிட் பண்ணுடி........"
ஆதிராவுக்கு கவினைப்பற்றி நன்கு தெரியும், எவ்வளவுதான் கேட்டாலும் அன்று அந்த பெண் யாரென்பதை சொல்லமாட்டான் என்று விளங்கிற்று.
"ப்ரொபோஸ் பண்ணிட்டியாடா?"
"இன்னும் இல்லடி, எல்லாமே உன்னோட கையில தான் இருக்கு திரா."
"டேய் உனக்கு மாமா வேலையும் பார்க்கணுமா? அதுக்கெல்லாம் வேற ஆள பாரு தம்பி."
"உன்ன விட்டா எனக்கு வேற யாரு இருக்கா? உன்ன நம்பித்தான் இருக்கேன்டி."
"சரி சரி, சென்டிமென்ட் எல்லாம் உனக்கு செட் ஆகல, ஏதோ பழகின பாவத்துக்கு மாமா வேலையும் பார்க்கிறன். பட் ஒரு கண்டிஷன்......"
"என்ன கண்டிஷன்....."
"பொண்ணு யாரென்னு பார்த்து எனக்கு ஓகேன்னா மட்டும்தான் ஹெல்ப் எல்லாம் பண்ணலாம். எனக்கு பொண்ண பிடிக்கலன்னா...... பெட்டெர் லக் நெக்ஸ்ட் டைம்...."
"நீ சொன்னாலும் சொல்லலன்னாலும் உனக்கு பிடிச்சிருந்தா தான் அவளுக்கு ப்ரொபோஸ் பண்ணுவன்டி....."
இப்போது கவின் சொன்ன வார்த்தைகள் கேலியாகவோ போலியாகவோ பேசவில்லை என்பதும் சத்தியமான வார்த்தைகள் என்பதும் ஆதிராவிற்கு தெரிந்திருந்தது.
பேசிக்கொண்டிருந்ததில் இருவருக்கும் நேரம் போனது தெரியவில்லை. ஆதிராவின் வீட்டை தாண்டித்தான் கவினுடைய வீடு உள்ளது. ஆதிராவை வாசலில் இறக்கிவிட்ட கவின் அடுத்த நாள் காலையில் சீக்கிரம் ஸ்கூலுக்கு புறப்பட்டு வருமாறு கூறிவிட்டு தன்னுடைய வீடு நோக்கி சைக்கிளை மிதித்தான்.
கவினையே கண் கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்த ஆதிராவின் கண்களில் கண்ணீர் துளி எட்டிப்பார்த்தது.
தன்னுடைய வீட்டு வாசலுக்கு சென்ற கவினோ திடீரென சைக்கிளை திருப்பி மீண்டும் ஆதிராவின் வீட்டை நோக்கி விரைந்தான்.
கவினையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தவளுக்கு கவின் மீண்டும் அங்கே வருவது புரிய கண்களை துடைத்துவிட்டு எதுவும் புரியாமல் விழித்தாள்.
'திரா நான் உன்கிட்ட சும்மா விளையாடினேன், நான் சொன்னது பூரா பொய். நான் உன்னைத்தான் ஆதிரா விரும்புறன். எனக்கு நீ, உனக்கு நான். இத யாராலும் மாத்த முடியாது.' என்று கவின் வந்து சொல்லிவிட மாட்டானா என்று அந்த கலப்பில்லா நெஞ்சம் ஏங்கிக்கொண்டிருந்தது.
"ஏய் பொண்ணு...... இந்தா இத சாப்பிடு." என்று கூறியவாறே அவளின் கைகளில் ஒரு ரொட்டித்துண்டை திணித்தான் காளி.
கைகள் கட்டப்பட்டிருந்த நிலையிலும் தன உடலும் மனதும் சோர்வாக உள்ளது என்பதை உணர்ந்தவள் தலையை குனிந்து அந்த ரொட்டித்துண்டை சாப்பிடலானாள். சிறிது நேரம் அவளின் அழகை ரசித்துக்கொண்டிருந்த காளியோ மீண்டும் பேச்சு கொடுத்தான்.
"யாரு நீ? உன்னோட பேரு என்ன?"
"உன்னோட பேரு என்ன?"
"நம்மக்கிட்டயே உன் வேலைய காட்டுறியா? உன்ன பத்தி அண்ணன் என்கிட்ட சொல்லியிருக்காரு.............."
"என் பேரு பானு!"
"என்ன!!!!!!!!!..........................................................."
-ஆதிரா வளர்கிறாள்
