அத்தியாயம் 9
அவள் வெளியே சென்றதில் இருந்து அவளையே ஒருவன் பின்தொடர்வதை கவனிக்கவில்லை அருந்ததி ...
மனப்பாரம் குறைய வேண்டும் என்பதற்காக மெல்ல மெல்ல பாதையில் நடந்து சென்றவள் அருகே வந்த ஒருவன்
"ஏங்க உங்களை ஈவரு கூப்பிடுறார்.." என்று ஒரு பக்கம் கையை நீட்டி காட்ட இவளும் யாராக இருக்கும் என்று திரும்பிப் பார்த்தாள் அந்த திசையை..
அங்கு அவளை நோக்கி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தான் ஆதித்தியன்.. அவனைக் கண்டு கோபம் வரவே அவள் இடத்தை விட்டு நகர்ந்து செல்ல போக
"அரு உன் கிட்ட சாரி கேக்கத்தான் வந்தேன் .."என்று கூறியபடியே ஆதித்யன் வர அவளும் நின்று விட்டாள். அந்த சாலை ஆள் அரவமற்று இருந்தது ..
இவளும் ஆதித்யனும் அவளுடன் சற்று முன்னர் பேசியவனும் மட்டுமே இருந்தனர்.. மன்னிப்பு தானே கேட்க போகிறான் கேட்டு விட்டுப் போகட்டும் என்று அமைதியாக நின்று கொண்டாள் ..
அவனருகில் வந்த ஆதித்யன் அவளுடைய கைகளை பிடித்துக் கொண்டு
"அரு.."என்று அழைத்தவன் முகம் இப்போது கோபமாக மாறியது.. அவள் புரியாமல் அவனை பார்க்க "என்னடி என் வலையில் விழ மாட்டேன்னு சொன்ன.. இவ்ளோ சீக்கிரமா விழுந்துட்ட ..நான் மன்னிப்பு கேட்க தான் வந்து இருக்கேன்னு நினைச்சியா ? ம்ஹூம்.."என்று இல்லை என்பது போல் தலையை அசைத்தவன் மேலும் "உன்னை கடத்தியாவது அனுபவிக்கனும்.." என்று கூறி அவளது கைகளை இருக்கமாக பிடித்துக் கொண்டான்.
அருந்ததி திகைத்து நின்றது ஒரு நொடி தான்.. பின் தனக்கு வரப்போகும் ஆபத்தை உணர்ந்தவள் அவனிடம் இருந்து கைகளை விலக்க போராட அவனது பிடியில் இருந்து விலக முடியவில்லை.. அந்நேரம் பின்னால் நின்றவனுக்கு ஆதித்யன் கண்ணை காட்ட அவனோ மயக்க மருந்து தெளித்த ஒரு துணியை அவளது மூக்கில் வைத்தான்..
அவ்வளவு தான் அவளுக்கு தெரியும். அதன் பிறகு விழித்துப் பார்க்க அடுத்த நாள் விடிந்து இருந்தது.. நல்ல வேலை அவள் மயக்கத்தில் இருந்ததால் மயக்கம் தெளிந்த பின்னர் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று விட்டுவிட்டான் ஆதித்யன்.
இப்போது சீட்டில் தலை சாய்த்தபடி கண் மூடியிருந்தவளது எண்ணம் அனைத்துமே சசிதரன் இடம் தான்.. இந்நேரம் திருமணம் நடந்து இருக்கும் என நினைக்கையில் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வந்தது..
ஆதித்யனிடம் இருந்து எந்தவித சேதாரமும் இல்லாமல் வந்ததற்கு கடவுளுக்கு நன்றி சொல்வதா இல்லை தன்னவன் இன்று வேறு ஒருத்திக்கு சொந்தமானதை நினைத்து கடவுளிடம் முறையிடுவதா என தெரியாமல் இருந்தவள் இனிமேல் வாழ்க்கை போகும் போக்கில் வாழ முடிவெடுத்து விட்டாள்..
இன்பம் துன்பம் எது வந்தாலும் அதை அனுபவிக்க நான் தயார் என்று இருக்கையில் இருந்து நிமிர்ந்து நின்றவள் மனதில் உறுதி எடுத்துக் கொண்டாள்.
ஒருவழியாக காஞ்சிபுரம் வந்து சேர்ந்தவளை அழைத்து செல்ல வந்து இருந்தான் விஷால் ..
"ஹாய் அண்ணா.." என்று கூறியவளிடம் உயிர்ப்பே இல்லாமல் இருப்பதை பார்த்தவன் மனம் அவளுக்காக வருந்தியது.. அவளிடம் அவன் காரில் வைத்து எதுவும் பேசவில்லை.. அவனுக்கு அனைத்தும் தெரியும்.. ஆதித்தன் அவளை கடத்தியது உட்பட ..
அவனிடம் தான் சுபா சொல்லி இருந்தாள் அல்லவா ..அவனது வீடு இருப்பது செல்வந்தர்கள் வசிக்கும் இடம் ..வீட்டின் முன் காரை நிறுத்தியதும் சுபா ஓடிவந்து தோழியை அணைத்துக் கொண்டாள்.இவளும் அனைத்துக் கொண்டாள்.. சுபாவின் கண்களிலிருந்து தோழிக்காக இரண்டு சொட்டுக் கண்ணீர் வந்தது ...ஆனால் அருந்ததி அழவில்லை..
இப்போது பழைய சிரிப்பு, துள்ளல் எதுவும் இல்லை அவளிடம் ..ஏதோ இழந்ததைப் போல் முகம் இருந்தது ...வெறும் காதல் தோல்வி என்றால் கூட பரவாயில்லை ..ஆனால் அவள் காதல் என்ற பெயரில் ஏமாற்றப் பட்டு இருக்கிறாள்.. அவளுடைய காதலை ஒருவன் அவனுக்காக பயன்படுத்தி இருக்கிறான். இப்போது அவளுக்கு அழக்கூட தோன்றவில்லை என்பதே உன்மை.
அவளது நிலைமையை புரிந்து கொண்ட சுபா உள்ளே அழைத்துச் சென்றாள் அருந்ததியை ...அருந்ததியின் பெற்றோருக்கு அழைத்து அவள் பத்திரமாக வந்து விட்டதாக கூறினாள்..
அதன் பிறகு அவளுக்கு தானே ஊட்டி விட்ட சுபா அவளுக்கு என்று தயார் செய்து வைத்து இருந்த அறைக்கு ஓய்வெடுக்க அனுப்பி வைத்தாள். மனதில் அதிக அளவு தூக்கம் , உடற்சோர்வு ,மயக்கத்தின் வீரியம் இன்னும் சிறிதளவு இருக்கவே என்று சிறிது நேரத்திலேயே நன்றாக உறங்கி விட்டாள்.
அருந்ததி மாலை நேரம் போல் எழுந்து வந்தவள் முதலில் செய்தது விஷாலிடம் கூறி தனக்கு புதிய சிம்கார்டு வாங்கியது தான்... அதன் பிறகு இரவு வீட்டிற்கு அழைத்து தனது புதிய எண்ணையும் வழங்கி விட்டு சிறிது நேரம் பேசிய பின்பே அழைப்பை துண்டித்தாள்.
இப்படியே நாட்கள் யாருக்கும் காத்திருக்காமல் வேகமாக சென்றது.. இப்போது அவள் சசிதரனை நினைத்து அழுவதில்லை.. ஆனால் முன்பு போல் சிரித்து பேசுவது குறைந்து தான் போனது அவளிடம்... சுபாவிடம் கூட தேவைக்கு மட்டுமே பேசுவாள்..
இரவில் வீட்டினரோடு வீடியோ கால் பேசுவது உண்டு.. விஷாலுடன் அலுவலகம் சென்று விடுவாள்..சில நேரங்களில் போர் அடிப்பது போல இருந்தால் வீட்டுக்கு வந்து சுபாவுடன் வெளியே செல்வாள் ...
கடமையே என வாழ்க்கையை கழிக்கிறாள்..
தேவ் தந்தையிடம் தனது தொலைபேசி எண்ணை வாங்கி தனக்கு அழைப்பான் என ஒவ்வொரு நாளும் எதிர்பார்ப்பாள்.ஆனால் அவன் அழைப்பதாக இல்லை.. இவளும் இது நாள் வரை தானாக அவனை அழைக்கவில்லை.. அவன் கடிதத்தை படித்து இருப்பான் போல.. எனவே தான் கோபமாக இருக்கிறான் என்று நினைத்து தன்னையே தேற்றிக் கொண்டாள்.
அவள் இங்கு வந்து ஒரு மாதம் கடந்து நிலையில் கூட வீட்டில் உள்ளவர்கள் அழைத்தும் சென்னை செல்ல மறுத்து விட்டாள்.. அவர்களை ஒரு நாள் இங்கு வரும்படி அழைக்கவே அவர்களும் வந்து விட்டனர் அவளைப் பார்க்க ..
வந்தவர்கள் அவளுடன் ஒரு நாள் தங்கி விட்டே சென்றனர் ...அவர்கள் முன் தான் கொஞ்சமாவது சிரித்துப் பேசினாள் அவள்.. அப்போதும் அவர்கள் அவளுடைய வித்தியாசத்தை உணர்ந்து
" ஏன் ஒரு மாதிரி இருக்க அரு.." என்று கேட்டனர்..
ஏனேனில் அவள் இப்படி அமைதியாக இருக்கும் ஆள் இல்லையே.. அதற்கு தலைவலி என்று ஒரு காரணத்தை வேறு சொன்னாள் அவள்.. அதன் பிறகு வந்த நாட்களில் அக்கா குழந்தைகளோடு வீடியோ கால் பேசுகையில் மட்டுமே மெல்ல மெல்ல சிரித்து பேச ஆரம்பித்திருந்தாள்..
*******************************
அந்த அலுவலகம் காலை வேளையிலேயே பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. அது ஒரு ஆடை தொழிற்சாலை. காஞ்சிபுரப் பட்டு அங்கு இருந்து ஏற்றுமதி செய்யப்படும்... மேலும் ஏனைய ஆடைகளும் அந்த இடத்திலேயே நிறைய வேலையாட்களை வைத்து தைத்து ஏற்றுமதி செய்யப்படுவதும் உண்டு..
அதே போல சில நிறுவனங்களில் ஊழியர்களின் உடைகளை இவர்களே டிசைன் செய்து தைத்து கொடுப்பார்கள்.. அதன் முதலாளி தான் விஷால்.. பெரிய அளவிலேயே தொழிற்சாலையை நடத்தி வருகிறான்.. அவனிடம் தான் தொழில் கற்று வருகிறாள் அருந்ததி...
அவளது தந்தைக்கும் ஆடை தொழிற்சாலை ஒன்று இருக்கிறது.. ஆனால் இந்த அளவு பெரிதாக எல்லாம் இல்லை.. அவரின் பல தொழில்களில் இதுவும் ஒன்று.. எனவே அதனை பெரிதாக மாற்ற வேண்டும் என்ற யோசனையுடன் விஷாலிடம் அத்தனை நுணுக்கங்களையும் கற்றுக் கொள்கிறாள்..அவளும் ஆர்வமாக கற்றுக் கொள்வதால் எல்லாவற்றையும் அவளுக்கு சொல்லிக் கொடுத்தான் விளக்கமாக.
விஷாலுடன் தான் அன்று காலை ஆஃபீஸுக்கு வந்து இருந்தாள் அவள்.. அந்த தொழிற்சாலை இரண்டாகப் பிரிக்கப்பட்டு இருக்கும்.. ஒன்று ஆடைகள் தைக்கும் இடம் மற்றும் குடோனும் ...அடுத்தது கணக்கு வழக்குகளை பார்க்கும் அலுவலகமும்...
முதலில் வேலை நடக்கும் இடத்திற்கு சென்றாள்.. அனைத்தினையும் பார்வையிட்டு விட்டு வந்து விஷாலின் அறைக்குள் நுழைந்தாள்."
அண்ணா எல்லா வேலையும் கரெக்டா போகுது ..அப்புறம் அந்த வேலை முடியப் போகுது.. வேற ஏதாவது ஆர்டர் இருக்கா?" என்று கேட்க .
"ஐயோ சாரிடா.. சொல்ல மறந்துட்டேன்.. புது ஆர்டர் ஒன்று வந்து இருக்கு.. அதுவும் இது சின்ன ஆர்டர் எல்லாம் இல்லை.. ரொம்ப பெருசு.. சென்னையில இருக்கிற அவங்களோட கடைக்கு நம்ம கிட்ட இருந்து மாசம் மாசம் ஆர்டர் கேட்கிறாங்க.." என்று புன்னகையுடன் கூற அவளையும் தொற்றிக் கொண்டது அந்த புண்ணகை..
தொடரும்...
pommutamilnovels.com
அவள் வெளியே சென்றதில் இருந்து அவளையே ஒருவன் பின்தொடர்வதை கவனிக்கவில்லை அருந்ததி ...
மனப்பாரம் குறைய வேண்டும் என்பதற்காக மெல்ல மெல்ல பாதையில் நடந்து சென்றவள் அருகே வந்த ஒருவன்
"ஏங்க உங்களை ஈவரு கூப்பிடுறார்.." என்று ஒரு பக்கம் கையை நீட்டி காட்ட இவளும் யாராக இருக்கும் என்று திரும்பிப் பார்த்தாள் அந்த திசையை..
அங்கு அவளை நோக்கி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தான் ஆதித்தியன்.. அவனைக் கண்டு கோபம் வரவே அவள் இடத்தை விட்டு நகர்ந்து செல்ல போக
"அரு உன் கிட்ட சாரி கேக்கத்தான் வந்தேன் .."என்று கூறியபடியே ஆதித்யன் வர அவளும் நின்று விட்டாள். அந்த சாலை ஆள் அரவமற்று இருந்தது ..
இவளும் ஆதித்யனும் அவளுடன் சற்று முன்னர் பேசியவனும் மட்டுமே இருந்தனர்.. மன்னிப்பு தானே கேட்க போகிறான் கேட்டு விட்டுப் போகட்டும் என்று அமைதியாக நின்று கொண்டாள் ..
அவனருகில் வந்த ஆதித்யன் அவளுடைய கைகளை பிடித்துக் கொண்டு
"அரு.."என்று அழைத்தவன் முகம் இப்போது கோபமாக மாறியது.. அவள் புரியாமல் அவனை பார்க்க "என்னடி என் வலையில் விழ மாட்டேன்னு சொன்ன.. இவ்ளோ சீக்கிரமா விழுந்துட்ட ..நான் மன்னிப்பு கேட்க தான் வந்து இருக்கேன்னு நினைச்சியா ? ம்ஹூம்.."என்று இல்லை என்பது போல் தலையை அசைத்தவன் மேலும் "உன்னை கடத்தியாவது அனுபவிக்கனும்.." என்று கூறி அவளது கைகளை இருக்கமாக பிடித்துக் கொண்டான்.
அருந்ததி திகைத்து நின்றது ஒரு நொடி தான்.. பின் தனக்கு வரப்போகும் ஆபத்தை உணர்ந்தவள் அவனிடம் இருந்து கைகளை விலக்க போராட அவனது பிடியில் இருந்து விலக முடியவில்லை.. அந்நேரம் பின்னால் நின்றவனுக்கு ஆதித்யன் கண்ணை காட்ட அவனோ மயக்க மருந்து தெளித்த ஒரு துணியை அவளது மூக்கில் வைத்தான்..
அவ்வளவு தான் அவளுக்கு தெரியும். அதன் பிறகு விழித்துப் பார்க்க அடுத்த நாள் விடிந்து இருந்தது.. நல்ல வேலை அவள் மயக்கத்தில் இருந்ததால் மயக்கம் தெளிந்த பின்னர் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று விட்டுவிட்டான் ஆதித்யன்.
இப்போது சீட்டில் தலை சாய்த்தபடி கண் மூடியிருந்தவளது எண்ணம் அனைத்துமே சசிதரன் இடம் தான்.. இந்நேரம் திருமணம் நடந்து இருக்கும் என நினைக்கையில் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வந்தது..
ஆதித்யனிடம் இருந்து எந்தவித சேதாரமும் இல்லாமல் வந்ததற்கு கடவுளுக்கு நன்றி சொல்வதா இல்லை தன்னவன் இன்று வேறு ஒருத்திக்கு சொந்தமானதை நினைத்து கடவுளிடம் முறையிடுவதா என தெரியாமல் இருந்தவள் இனிமேல் வாழ்க்கை போகும் போக்கில் வாழ முடிவெடுத்து விட்டாள்..
இன்பம் துன்பம் எது வந்தாலும் அதை அனுபவிக்க நான் தயார் என்று இருக்கையில் இருந்து நிமிர்ந்து நின்றவள் மனதில் உறுதி எடுத்துக் கொண்டாள்.
ஒருவழியாக காஞ்சிபுரம் வந்து சேர்ந்தவளை அழைத்து செல்ல வந்து இருந்தான் விஷால் ..
"ஹாய் அண்ணா.." என்று கூறியவளிடம் உயிர்ப்பே இல்லாமல் இருப்பதை பார்த்தவன் மனம் அவளுக்காக வருந்தியது.. அவளிடம் அவன் காரில் வைத்து எதுவும் பேசவில்லை.. அவனுக்கு அனைத்தும் தெரியும்.. ஆதித்தன் அவளை கடத்தியது உட்பட ..
அவனிடம் தான் சுபா சொல்லி இருந்தாள் அல்லவா ..அவனது வீடு இருப்பது செல்வந்தர்கள் வசிக்கும் இடம் ..வீட்டின் முன் காரை நிறுத்தியதும் சுபா ஓடிவந்து தோழியை அணைத்துக் கொண்டாள்.இவளும் அனைத்துக் கொண்டாள்.. சுபாவின் கண்களிலிருந்து தோழிக்காக இரண்டு சொட்டுக் கண்ணீர் வந்தது ...ஆனால் அருந்ததி அழவில்லை..
இப்போது பழைய சிரிப்பு, துள்ளல் எதுவும் இல்லை அவளிடம் ..ஏதோ இழந்ததைப் போல் முகம் இருந்தது ...வெறும் காதல் தோல்வி என்றால் கூட பரவாயில்லை ..ஆனால் அவள் காதல் என்ற பெயரில் ஏமாற்றப் பட்டு இருக்கிறாள்.. அவளுடைய காதலை ஒருவன் அவனுக்காக பயன்படுத்தி இருக்கிறான். இப்போது அவளுக்கு அழக்கூட தோன்றவில்லை என்பதே உன்மை.
அவளது நிலைமையை புரிந்து கொண்ட சுபா உள்ளே அழைத்துச் சென்றாள் அருந்ததியை ...அருந்ததியின் பெற்றோருக்கு அழைத்து அவள் பத்திரமாக வந்து விட்டதாக கூறினாள்..
அதன் பிறகு அவளுக்கு தானே ஊட்டி விட்ட சுபா அவளுக்கு என்று தயார் செய்து வைத்து இருந்த அறைக்கு ஓய்வெடுக்க அனுப்பி வைத்தாள். மனதில் அதிக அளவு தூக்கம் , உடற்சோர்வு ,மயக்கத்தின் வீரியம் இன்னும் சிறிதளவு இருக்கவே என்று சிறிது நேரத்திலேயே நன்றாக உறங்கி விட்டாள்.
அருந்ததி மாலை நேரம் போல் எழுந்து வந்தவள் முதலில் செய்தது விஷாலிடம் கூறி தனக்கு புதிய சிம்கார்டு வாங்கியது தான்... அதன் பிறகு இரவு வீட்டிற்கு அழைத்து தனது புதிய எண்ணையும் வழங்கி விட்டு சிறிது நேரம் பேசிய பின்பே அழைப்பை துண்டித்தாள்.
இப்படியே நாட்கள் யாருக்கும் காத்திருக்காமல் வேகமாக சென்றது.. இப்போது அவள் சசிதரனை நினைத்து அழுவதில்லை.. ஆனால் முன்பு போல் சிரித்து பேசுவது குறைந்து தான் போனது அவளிடம்... சுபாவிடம் கூட தேவைக்கு மட்டுமே பேசுவாள்..
இரவில் வீட்டினரோடு வீடியோ கால் பேசுவது உண்டு.. விஷாலுடன் அலுவலகம் சென்று விடுவாள்..சில நேரங்களில் போர் அடிப்பது போல இருந்தால் வீட்டுக்கு வந்து சுபாவுடன் வெளியே செல்வாள் ...
கடமையே என வாழ்க்கையை கழிக்கிறாள்..
தேவ் தந்தையிடம் தனது தொலைபேசி எண்ணை வாங்கி தனக்கு அழைப்பான் என ஒவ்வொரு நாளும் எதிர்பார்ப்பாள்.ஆனால் அவன் அழைப்பதாக இல்லை.. இவளும் இது நாள் வரை தானாக அவனை அழைக்கவில்லை.. அவன் கடிதத்தை படித்து இருப்பான் போல.. எனவே தான் கோபமாக இருக்கிறான் என்று நினைத்து தன்னையே தேற்றிக் கொண்டாள்.
அவள் இங்கு வந்து ஒரு மாதம் கடந்து நிலையில் கூட வீட்டில் உள்ளவர்கள் அழைத்தும் சென்னை செல்ல மறுத்து விட்டாள்.. அவர்களை ஒரு நாள் இங்கு வரும்படி அழைக்கவே அவர்களும் வந்து விட்டனர் அவளைப் பார்க்க ..
வந்தவர்கள் அவளுடன் ஒரு நாள் தங்கி விட்டே சென்றனர் ...அவர்கள் முன் தான் கொஞ்சமாவது சிரித்துப் பேசினாள் அவள்.. அப்போதும் அவர்கள் அவளுடைய வித்தியாசத்தை உணர்ந்து
" ஏன் ஒரு மாதிரி இருக்க அரு.." என்று கேட்டனர்..
ஏனேனில் அவள் இப்படி அமைதியாக இருக்கும் ஆள் இல்லையே.. அதற்கு தலைவலி என்று ஒரு காரணத்தை வேறு சொன்னாள் அவள்.. அதன் பிறகு வந்த நாட்களில் அக்கா குழந்தைகளோடு வீடியோ கால் பேசுகையில் மட்டுமே மெல்ல மெல்ல சிரித்து பேச ஆரம்பித்திருந்தாள்..
*******************************
அந்த அலுவலகம் காலை வேளையிலேயே பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. அது ஒரு ஆடை தொழிற்சாலை. காஞ்சிபுரப் பட்டு அங்கு இருந்து ஏற்றுமதி செய்யப்படும்... மேலும் ஏனைய ஆடைகளும் அந்த இடத்திலேயே நிறைய வேலையாட்களை வைத்து தைத்து ஏற்றுமதி செய்யப்படுவதும் உண்டு..
அதே போல சில நிறுவனங்களில் ஊழியர்களின் உடைகளை இவர்களே டிசைன் செய்து தைத்து கொடுப்பார்கள்.. அதன் முதலாளி தான் விஷால்.. பெரிய அளவிலேயே தொழிற்சாலையை நடத்தி வருகிறான்.. அவனிடம் தான் தொழில் கற்று வருகிறாள் அருந்ததி...
அவளது தந்தைக்கும் ஆடை தொழிற்சாலை ஒன்று இருக்கிறது.. ஆனால் இந்த அளவு பெரிதாக எல்லாம் இல்லை.. அவரின் பல தொழில்களில் இதுவும் ஒன்று.. எனவே அதனை பெரிதாக மாற்ற வேண்டும் என்ற யோசனையுடன் விஷாலிடம் அத்தனை நுணுக்கங்களையும் கற்றுக் கொள்கிறாள்..அவளும் ஆர்வமாக கற்றுக் கொள்வதால் எல்லாவற்றையும் அவளுக்கு சொல்லிக் கொடுத்தான் விளக்கமாக.
விஷாலுடன் தான் அன்று காலை ஆஃபீஸுக்கு வந்து இருந்தாள் அவள்.. அந்த தொழிற்சாலை இரண்டாகப் பிரிக்கப்பட்டு இருக்கும்.. ஒன்று ஆடைகள் தைக்கும் இடம் மற்றும் குடோனும் ...அடுத்தது கணக்கு வழக்குகளை பார்க்கும் அலுவலகமும்...
முதலில் வேலை நடக்கும் இடத்திற்கு சென்றாள்.. அனைத்தினையும் பார்வையிட்டு விட்டு வந்து விஷாலின் அறைக்குள் நுழைந்தாள்."
அண்ணா எல்லா வேலையும் கரெக்டா போகுது ..அப்புறம் அந்த வேலை முடியப் போகுது.. வேற ஏதாவது ஆர்டர் இருக்கா?" என்று கேட்க .
"ஐயோ சாரிடா.. சொல்ல மறந்துட்டேன்.. புது ஆர்டர் ஒன்று வந்து இருக்கு.. அதுவும் இது சின்ன ஆர்டர் எல்லாம் இல்லை.. ரொம்ப பெருசு.. சென்னையில இருக்கிற அவங்களோட கடைக்கு நம்ம கிட்ட இருந்து மாசம் மாசம் ஆர்டர் கேட்கிறாங்க.." என்று புன்னகையுடன் கூற அவளையும் தொற்றிக் கொண்டது அந்த புண்ணகை..
தொடரும்...
உயிரிலே சடுகுடு ஆடினாய் - கருத்து திரி
கருத்துகளை இங்கே பதிவிடவும் நண்பர்களே...
pommutamilnovels.com