அத்தியாயம் 11:-
அந்தக் கல்லூரியின் கலை அரங்கம் கோலாகலமாக அலங்கரிக்கப்பட்டு இருந்தது அன்றைய விழாவுக்காக.
கல்லூரி பருவத்தில் இறுதி ஆண்டு நிறைவு விழா.
அந்த கல்லூரி பருவத்தில் இறுதி ஆண்டினர் அனைவரும் இருந்தனர்.
இறுதி விழாவும் கூட,அது ஒரு பிரிவு உபசார விழா.
மாணவர்கள் அனைவரும் அலங்கார வேலை செய்து கொண்டிருந்தனர்.
மாணவிகள் அவர்களுக்கு உதவி புரிந்தனர்.
மாணவிகள் அனைவரும் சேலை அணிந்து ரெட்டை ஜடையில் அமர்க்களமாக இருந்தனர்.
மாணவர்கள் எப்பொழுதும் போல பேன்ட் சட்டை அணிந்து இருந்தாலும் அட்டகாசமாக இருந்தனர்.
ஆயிரமே அந்த விழா அவர்களுக்கு குதூகலத்தை கொடுத்தாலும், கவலைகளையும் சேர்த்தே கொடுத்தது என்பது தான் உண்மை.
பிரிவு, அத்தனை இலகுவான விஷயமா என்ன உயிரை உருக்கும் ஒரு நிகழ்வு அல்லவா அது.
அதுவும் கல்லூரியில் சுதந்திரமாக சிறகு விரித்து பறந்தவர்கள் இனி சமுதாயத்தில் தனக்கென ஒரு அங்கீகாரத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்ளப்போகும் இளைஞர்கள் பட்டாளம்.
பொறுப்புகள் அவர்களுக்காக காத்துக்கொண்டிருந்தது.
இதன்பிறகு மேற்படிப்பு படித்தாலும் பதின்பருவ கல்லூரி வாழ்வின் வெள்ளந்தி குணம் சற்று பக்குவப்பட்ட இருக்கும் அல்லவா.
நண்பர்கள் இன்னும் நட்பை பலப்படுத்துவது எப்படி என்று யோசித்தனர்.
எதிரிகளாக முட்டிக் கொண்ட மாணவர்கள் தங்களது சுய அலசலில் பக்குவப்பட்டு பரஸ்பரம் கைகுலுக்கிக் கொண்டனர்.
அமர்ந்திருந்த வகுப்பறையையும், ஓடி விளையாடிய மைதானத்தையும், அரட்டையடித்த மரங்களையும், இறுதியாய் ஒரு முறை தொட்டு தடவி நெகிழ்ந்திருந்தனர் அம் மாணவர்கள்.
கல்லூரி வாழ்வில் அரசு பேருந்தும் ஒரு அங்கமாகி போக்கும்.
நடத்துனரும் ஓட்டுனரும் அண்ணன்களாய் மாறியிருந்த காலம் அது.
கல்லூரியின் உணவு விடுதி சொல்லவே தேவையில்லை, பல நாட்கள் கடன் சொல்லி உணவு உண்டு, பின்பு அத்தனை கடனும் காந்தி கணக்கில் போனது தான் மிச்சம்.
அங்கு விழாவுக்கான ஆயத்த வேலைகள் நடந்து கொண்டிருந்தது.
விழா மேடையில் கல்லூரி நிறுவனர், முதல்வர் மற்றும் பேராசிரியர்கள் என அனைவரும் வீற்றிருந்தனர்.
வந்தே மாதரம் மற்றும் தமிழ் தாய் வாழ்த்துடன் விழா தொடங்கியது.
மாணவ மாணவிகள் அவரவர்களின்
இருக்கையில் அமர்ந்து தங்களது
பேராசிரியர்கள் கடைசியாக தங்களுக்கு ஆற்றும் உரையை கண்களில் பரவசத்துடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.
மாணவர்களில் ஒரு சிலர் மேடை ஏறி பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே பாடலை பாடினர்.
பரதத்தில் தேர்ச்சி பெற்ற மாணவி ஒருத்தி மேடை ஏறி அனைவரையும் தனது நடத்தினால் கட்டிப்போட்டாள்.
மற்றுமொரு மாணவியோ ஷேக்ஸ்பியரின் நாடகம் ஒன்றை ஒன் மேன் ஷோ போல செய்து அசத்தினாள்.
நிகழ்ச்சியின் இடையில் செவிக்கு உணவு போல், வயிற்றுக்கும் உணவு வழங்கப்பட்டது.
பரதம் ஆடிய பெண்ணும் சேக்ஸ்பியர் நடித்த பெண்ணும் தங்களது உடைகளை மாற்றிக் கொண்டு வந்து அமர்ந்தனர்.
ஜனகனமன உடன் நிகழ்ச்சி முடிந்தது நிறைவடைந்தது.
"செல்வி ரொம்ப அருமையா ஆங்கிலத்தில் பேசி பிச்சு உதறிட்ட டி" என்று வாழ்த்தினாள் பரத பெண்.
"நீ மட்டும் என்னடி பாரு அத்தனை பேரும் இமைக்க மறந்து இருந்தோம்" என்றபடி கட்டி அனைத்தாள் செல்வி பார்வதியை.
செல்வி பார்வதி இருவரும் இணைபிரியா தோழிகள் கிட்டத்தட்ட ஐந்து வயதிலிருந்து தோழமையுடன் பழகி வருகிறார்கள்.
செல்வி எதையும் தைரியமாக எதிர் கொள்பவர் மிகுந்த அன்பானவள் கொஞ்சம் முற்போக்கு சிந்தனை உள்ளவள் உடையவள்.
அன்னாளில் முற்போக்கு சிந்தனை என்பதே அரிதான அபத்தமான ஒன்றாக கருதப்பட்டது.
பார்வதி மென்மையான அன்பான பெண் எதையும் செய்வதற்கு முதலில் தயங்குபவள் தான் ஆனால் காரியத்தில் கெட்டிக்காரி பெண்ணவள்.
இருவரின் கண்களிலும் சோகம், கவலை கப்பி இருந்தது.
வேறென்ன பிரிவின் சோகம் தான் அது தந்த ஆற்றாமையில் கிட்டத்தட்ட அழ தொடங்கிவிட்டாள் பார்வதி.
தோழிகள் இருவரும் அந்த மரத்தடியில் அமர்ந்தனர்.
"டி இனிமே நாம ரெண்டு பேரும் பாத்துக்க முடியாதா" என்று சோகமாக வினவினாள்.
"முதல்ல இப்படி சோகமாக பேசுவதை நிருத்து, ரெண்டு பேரும் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் பார்த்துக்கலாம் ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை"
"இல்லடி எங்க வீட்டில இப்பவே எனக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க"
"மாப்பிள்ளை பார்க்க தானே செய்றாங்க ஒன்னும் கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்துடலயே".
"எங்க வழக்கத்தில் பொண்ணும் மாப்பிளையும் பார்த்துக்க மாட்டோம். பொருத்தம் எல்லாம் சரி பார்த்துட்டு கல்யாணம் பண்றது தான், மனவறையில தான் முதலில் பார்ப்போம், அதனால இந்த மாப்பிள்ளை முடிவான அடுத்து கல்யாணம் தான்" என்று சோகமே உருவாக சொன்னாள் பார்வதி.
அவள் சொன்ன விஷயத்தைக் கேட்டு அதிர்ந்தவள், "எங்க வீட்ல எல்லாம் பொண்ணு பார்த்து பேசி முடிவாகி அதுக்கப்புறம் பரிசம் போட்டு அப்புறம் தான் கல்யாணம்", என்று தங்கள் வழமுறையை சொன்னாள் செல்வி.
"அப்போ இந்த இடத்துல, இப்போ நாம பிரிஞ்சு தான் ஆகனுமா அவ்வளவுதானா என்னால தாங்க முடியலடி" என்ற அவளது கண்கள் நீரை சொரிந்தது.
அவளது சோகத்தை தாங்கமாட்டாமல் சட்டென அணைத்துக்கொண்டாள் செல்வி.
"இங்கே பாரேன் நம்ம ரெண்டு பேரும் எங்கே யாரை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாலும் சரி, என் வீட்டுல எந்த விசேஷமானாலும் நீ இல்லாமல் இருக்காது. உன் வீட்ல எந்த விசேஷம்னாலும் நான் நான் இல்லாம இருக்கக் கூடாது சரியா, தபால் இருக்கு நம்ம ரெண்டு பேரும் அது வழியா பேசிக்குவோம். நீ எப்ப ஊருக்கு வந்தாலும் லெட்டர் போடு. நான் எப்ப ஊருக்கு வந்தாலும் லெட்டர் போடுறன். உங்க ஊருக்கு நான் வருவேன் எங்க ஊருக்கு நீ வரணும் சரியா, யாருக்கு முதலில் கல்யாணம் ஆகுதோ அவங்க பையனும், அடுத்து கல்யாணம் பன்னறவங்க பெண்ணும் பெத்துக்கலாம் நம்ம ரெண்டு பேரும் சம்பந்திங்க ஆகலாம், அப்போ நம்ம ரெண்டு பேரும் எப்போதுமே ஒன்னா இருக்கலாமே". என்று ஆலோசனை சொன்னாள்.
அவள் சொன்னதைக் கேட்டு அவள் கண்கள் மின்ன "டி இது ரொம்ப அருமையான யோசனை இது நடந்தால் எவ்வளவு நல்லா இருக்கும். ஆனால் நடைமுறையில் நடக்கணுமே" என்று இன்னமும் இன்னமும் வருந்தினாள் பெண்.
"எல்லாம் நடக்கும் நாம நம்ம கல்யாணம் பண்ணிக்கிக்க போறவங்க கிட்ட கல்யாணத்துக்கப்புறம் சொல்லலாம் இது கூட செய்ய மாட்டார்களா என்ன" என்று வினவினாள்.
"ஆமாமில்ல நாம கண்டிப்பா இதை பேசணும் நம்ம கல்யாணம் பண்ணிக்க போறவங்ககிட்ட"என்று பெரிதாக திட்டம்போட்டார்கள், அந்த தோழிகள்.
தோழிகள் இருவரும் வெள்ளந்தியாக பேசிக்கொண்டிருந்தனர் அவர்களது பேச்சை கேட்ட அந்தக் கொன்றை மரங்களும் பூக்களை அவர்கள்மீது சொரிந்தது.
அன்றாடம் அவர்களது நட்பை அந்த மரமும் பார்த்து வந்தது அல்லவா.
அந்த மரத்திற்கு மட்டும் சிந்திக்கும் திறன் இருந்திருந்தால் அது கண்டிப்பாக யோசித்து இருக்கும் இதே மாதிரி எத்தனையோ பேர் இங்கே வந்து இப்படி பேசியிருக்காங்க.
ஆம் கல்லூரிக் மரத்தடி பேச்சுகள் என்றுமே நீங்காத நினைவுச்சின்னங்கள் தான்.
இப்படித் திட்டம் போட்டு
பேசிக்கொண்டிருக்கும் தோழிகளின் பேச்சைக் கேட்ட, சற்று தள்ளி இருந்த அந்த அரச மரத்தடி பிள்ளையார் மௌனமாக தனக்குள்ளே சிரித்து கொண்டார்.
உங்களுக்கு வேறு திட்டம் நான் வைத்திருக்கிறேன் என்பது அந்த புன்னகைக்கு அர்த்தமாக இருக்குமோ.
யாமறியோம் பராபரமே...
பாடல் இதோ:-
எந்த ஊரில் எந்த நாட்டில்
என்று காண்போமோ
எந்த அழகை எந்த விழியில்
கொண்டு செல்வோமோ
இந்த நாளை வந்த நாளில்
மறந்து போவோமோ
இல்லம் கண்டு பள்ளி கொண்டு
மயங்கி நிற்போமோ
என்றும் மயங்கி நிற்போமோ
பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே
பாடித் திரிந்த பறவைகளே
பழகிக் களித்த தோழர்களே
பறந்து செல்கின்றோம்...
அந்தக் கல்லூரியின் கலை அரங்கம் கோலாகலமாக அலங்கரிக்கப்பட்டு இருந்தது அன்றைய விழாவுக்காக.
கல்லூரி பருவத்தில் இறுதி ஆண்டு நிறைவு விழா.
அந்த கல்லூரி பருவத்தில் இறுதி ஆண்டினர் அனைவரும் இருந்தனர்.
இறுதி விழாவும் கூட,அது ஒரு பிரிவு உபசார விழா.
மாணவர்கள் அனைவரும் அலங்கார வேலை செய்து கொண்டிருந்தனர்.
மாணவிகள் அவர்களுக்கு உதவி புரிந்தனர்.
மாணவிகள் அனைவரும் சேலை அணிந்து ரெட்டை ஜடையில் அமர்க்களமாக இருந்தனர்.
மாணவர்கள் எப்பொழுதும் போல பேன்ட் சட்டை அணிந்து இருந்தாலும் அட்டகாசமாக இருந்தனர்.
ஆயிரமே அந்த விழா அவர்களுக்கு குதூகலத்தை கொடுத்தாலும், கவலைகளையும் சேர்த்தே கொடுத்தது என்பது தான் உண்மை.
பிரிவு, அத்தனை இலகுவான விஷயமா என்ன உயிரை உருக்கும் ஒரு நிகழ்வு அல்லவா அது.
அதுவும் கல்லூரியில் சுதந்திரமாக சிறகு விரித்து பறந்தவர்கள் இனி சமுதாயத்தில் தனக்கென ஒரு அங்கீகாரத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்ளப்போகும் இளைஞர்கள் பட்டாளம்.
பொறுப்புகள் அவர்களுக்காக காத்துக்கொண்டிருந்தது.
இதன்பிறகு மேற்படிப்பு படித்தாலும் பதின்பருவ கல்லூரி வாழ்வின் வெள்ளந்தி குணம் சற்று பக்குவப்பட்ட இருக்கும் அல்லவா.
நண்பர்கள் இன்னும் நட்பை பலப்படுத்துவது எப்படி என்று யோசித்தனர்.
எதிரிகளாக முட்டிக் கொண்ட மாணவர்கள் தங்களது சுய அலசலில் பக்குவப்பட்டு பரஸ்பரம் கைகுலுக்கிக் கொண்டனர்.
அமர்ந்திருந்த வகுப்பறையையும், ஓடி விளையாடிய மைதானத்தையும், அரட்டையடித்த மரங்களையும், இறுதியாய் ஒரு முறை தொட்டு தடவி நெகிழ்ந்திருந்தனர் அம் மாணவர்கள்.
கல்லூரி வாழ்வில் அரசு பேருந்தும் ஒரு அங்கமாகி போக்கும்.
நடத்துனரும் ஓட்டுனரும் அண்ணன்களாய் மாறியிருந்த காலம் அது.
கல்லூரியின் உணவு விடுதி சொல்லவே தேவையில்லை, பல நாட்கள் கடன் சொல்லி உணவு உண்டு, பின்பு அத்தனை கடனும் காந்தி கணக்கில் போனது தான் மிச்சம்.
அங்கு விழாவுக்கான ஆயத்த வேலைகள் நடந்து கொண்டிருந்தது.
விழா மேடையில் கல்லூரி நிறுவனர், முதல்வர் மற்றும் பேராசிரியர்கள் என அனைவரும் வீற்றிருந்தனர்.
வந்தே மாதரம் மற்றும் தமிழ் தாய் வாழ்த்துடன் விழா தொடங்கியது.
மாணவ மாணவிகள் அவரவர்களின்
இருக்கையில் அமர்ந்து தங்களது
பேராசிரியர்கள் கடைசியாக தங்களுக்கு ஆற்றும் உரையை கண்களில் பரவசத்துடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.
மாணவர்களில் ஒரு சிலர் மேடை ஏறி பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே பாடலை பாடினர்.
பரதத்தில் தேர்ச்சி பெற்ற மாணவி ஒருத்தி மேடை ஏறி அனைவரையும் தனது நடத்தினால் கட்டிப்போட்டாள்.
மற்றுமொரு மாணவியோ ஷேக்ஸ்பியரின் நாடகம் ஒன்றை ஒன் மேன் ஷோ போல செய்து அசத்தினாள்.
நிகழ்ச்சியின் இடையில் செவிக்கு உணவு போல், வயிற்றுக்கும் உணவு வழங்கப்பட்டது.
பரதம் ஆடிய பெண்ணும் சேக்ஸ்பியர் நடித்த பெண்ணும் தங்களது உடைகளை மாற்றிக் கொண்டு வந்து அமர்ந்தனர்.
ஜனகனமன உடன் நிகழ்ச்சி முடிந்தது நிறைவடைந்தது.
"செல்வி ரொம்ப அருமையா ஆங்கிலத்தில் பேசி பிச்சு உதறிட்ட டி" என்று வாழ்த்தினாள் பரத பெண்.
"நீ மட்டும் என்னடி பாரு அத்தனை பேரும் இமைக்க மறந்து இருந்தோம்" என்றபடி கட்டி அனைத்தாள் செல்வி பார்வதியை.
செல்வி பார்வதி இருவரும் இணைபிரியா தோழிகள் கிட்டத்தட்ட ஐந்து வயதிலிருந்து தோழமையுடன் பழகி வருகிறார்கள்.
செல்வி எதையும் தைரியமாக எதிர் கொள்பவர் மிகுந்த அன்பானவள் கொஞ்சம் முற்போக்கு சிந்தனை உள்ளவள் உடையவள்.
அன்னாளில் முற்போக்கு சிந்தனை என்பதே அரிதான அபத்தமான ஒன்றாக கருதப்பட்டது.
பார்வதி மென்மையான அன்பான பெண் எதையும் செய்வதற்கு முதலில் தயங்குபவள் தான் ஆனால் காரியத்தில் கெட்டிக்காரி பெண்ணவள்.
இருவரின் கண்களிலும் சோகம், கவலை கப்பி இருந்தது.
வேறென்ன பிரிவின் சோகம் தான் அது தந்த ஆற்றாமையில் கிட்டத்தட்ட அழ தொடங்கிவிட்டாள் பார்வதி.
தோழிகள் இருவரும் அந்த மரத்தடியில் அமர்ந்தனர்.
"டி இனிமே நாம ரெண்டு பேரும் பாத்துக்க முடியாதா" என்று சோகமாக வினவினாள்.
"முதல்ல இப்படி சோகமாக பேசுவதை நிருத்து, ரெண்டு பேரும் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் பார்த்துக்கலாம் ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை"
"இல்லடி எங்க வீட்டில இப்பவே எனக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க"
"மாப்பிள்ளை பார்க்க தானே செய்றாங்க ஒன்னும் கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்துடலயே".
"எங்க வழக்கத்தில் பொண்ணும் மாப்பிளையும் பார்த்துக்க மாட்டோம். பொருத்தம் எல்லாம் சரி பார்த்துட்டு கல்யாணம் பண்றது தான், மனவறையில தான் முதலில் பார்ப்போம், அதனால இந்த மாப்பிள்ளை முடிவான அடுத்து கல்யாணம் தான்" என்று சோகமே உருவாக சொன்னாள் பார்வதி.
அவள் சொன்ன விஷயத்தைக் கேட்டு அதிர்ந்தவள், "எங்க வீட்ல எல்லாம் பொண்ணு பார்த்து பேசி முடிவாகி அதுக்கப்புறம் பரிசம் போட்டு அப்புறம் தான் கல்யாணம்", என்று தங்கள் வழமுறையை சொன்னாள் செல்வி.
"அப்போ இந்த இடத்துல, இப்போ நாம பிரிஞ்சு தான் ஆகனுமா அவ்வளவுதானா என்னால தாங்க முடியலடி" என்ற அவளது கண்கள் நீரை சொரிந்தது.
அவளது சோகத்தை தாங்கமாட்டாமல் சட்டென அணைத்துக்கொண்டாள் செல்வி.
"இங்கே பாரேன் நம்ம ரெண்டு பேரும் எங்கே யாரை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாலும் சரி, என் வீட்டுல எந்த விசேஷமானாலும் நீ இல்லாமல் இருக்காது. உன் வீட்ல எந்த விசேஷம்னாலும் நான் நான் இல்லாம இருக்கக் கூடாது சரியா, தபால் இருக்கு நம்ம ரெண்டு பேரும் அது வழியா பேசிக்குவோம். நீ எப்ப ஊருக்கு வந்தாலும் லெட்டர் போடு. நான் எப்ப ஊருக்கு வந்தாலும் லெட்டர் போடுறன். உங்க ஊருக்கு நான் வருவேன் எங்க ஊருக்கு நீ வரணும் சரியா, யாருக்கு முதலில் கல்யாணம் ஆகுதோ அவங்க பையனும், அடுத்து கல்யாணம் பன்னறவங்க பெண்ணும் பெத்துக்கலாம் நம்ம ரெண்டு பேரும் சம்பந்திங்க ஆகலாம், அப்போ நம்ம ரெண்டு பேரும் எப்போதுமே ஒன்னா இருக்கலாமே". என்று ஆலோசனை சொன்னாள்.
அவள் சொன்னதைக் கேட்டு அவள் கண்கள் மின்ன "டி இது ரொம்ப அருமையான யோசனை இது நடந்தால் எவ்வளவு நல்லா இருக்கும். ஆனால் நடைமுறையில் நடக்கணுமே" என்று இன்னமும் இன்னமும் வருந்தினாள் பெண்.
"எல்லாம் நடக்கும் நாம நம்ம கல்யாணம் பண்ணிக்கிக்க போறவங்க கிட்ட கல்யாணத்துக்கப்புறம் சொல்லலாம் இது கூட செய்ய மாட்டார்களா என்ன" என்று வினவினாள்.
"ஆமாமில்ல நாம கண்டிப்பா இதை பேசணும் நம்ம கல்யாணம் பண்ணிக்க போறவங்ககிட்ட"என்று பெரிதாக திட்டம்போட்டார்கள், அந்த தோழிகள்.
தோழிகள் இருவரும் வெள்ளந்தியாக பேசிக்கொண்டிருந்தனர் அவர்களது பேச்சை கேட்ட அந்தக் கொன்றை மரங்களும் பூக்களை அவர்கள்மீது சொரிந்தது.
அன்றாடம் அவர்களது நட்பை அந்த மரமும் பார்த்து வந்தது அல்லவா.
அந்த மரத்திற்கு மட்டும் சிந்திக்கும் திறன் இருந்திருந்தால் அது கண்டிப்பாக யோசித்து இருக்கும் இதே மாதிரி எத்தனையோ பேர் இங்கே வந்து இப்படி பேசியிருக்காங்க.
ஆம் கல்லூரிக் மரத்தடி பேச்சுகள் என்றுமே நீங்காத நினைவுச்சின்னங்கள் தான்.
இப்படித் திட்டம் போட்டு
பேசிக்கொண்டிருக்கும் தோழிகளின் பேச்சைக் கேட்ட, சற்று தள்ளி இருந்த அந்த அரச மரத்தடி பிள்ளையார் மௌனமாக தனக்குள்ளே சிரித்து கொண்டார்.
உங்களுக்கு வேறு திட்டம் நான் வைத்திருக்கிறேன் என்பது அந்த புன்னகைக்கு அர்த்தமாக இருக்குமோ.
யாமறியோம் பராபரமே...
பாடல் இதோ:-
எந்த ஊரில் எந்த நாட்டில்
என்று காண்போமோ
எந்த அழகை எந்த விழியில்
கொண்டு செல்வோமோ
இந்த நாளை வந்த நாளில்
மறந்து போவோமோ
இல்லம் கண்டு பள்ளி கொண்டு
மயங்கி நிற்போமோ
என்றும் மயங்கி நிற்போமோ
பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே
பாடித் திரிந்த பறவைகளே
பழகிக் களித்த தோழர்களே
பறந்து செல்கின்றோம்...
Last edited: