அத்தியாயம் 16 :-
அந்த டைரி அத்துடன் முடிந்திருந்தது.
கண்களில் கண்ணீர் குளம் கட்டி கலங்கி வழிந்தது.
அவளால் பாட்டியை நிமிர்ந்தும் பார்க்க முடியவில்லை.
அவரது வளர்ப்புக்கு துரோகம் செய்தது போல் நினைத்துக் கதறினாள்.
பார்வதி அம்மாள் கண்களை மூடியபடி அமர்ந்திருந்தார்.
விழிகளின் ஓரங்களில் கசிந்து கன்னங்களில் வழிந்தது.
"பாட்டி" என்று கூவி அழைத்தபடி அங்கு கீழே கிடந்த பைகளை தாண்டி தாவி அணைத்துக் கொண்டாள் ரக்ஷிதா.
பதினாறு வயது நிரம்பிய பருவ மங்கை அவள்.
வயதிற்கு ஏற்ப அழகோடு பாட்டியின் வளர்ப்பில் நிமிர்வோடு இருந்தாள்.
"ஏன் பாட்டி ஏன் ஏன் இப்படின்னு. சொல்லவே இல்ல. இல்லன்னா நான் இப்ப அந்த ஆள் கிட்ட போகணும் நினைச்சு கூட இருந்து இருக்க மாட்டேனே" என்று மீண்டும் மீண்டும் கூறி தேம்பி அழுதாள்.
"உங்க அப்பா நல்லவனா இருந்திருந்தா, அந்த வீட்டு மனுஷங்க உன்ன நல்லபடியா பார்த்துப்பாங்க என்று எனக்கு நம்பிக்கை வந்திருந்தா, கண்டிப்பா உன்ன உன்னோட கோகிலம் பாட்டி நாலஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னாடி வந்து கேட்டபோதே அனுப்பி இருப்பேன். நானும் காசி ராமேஸ்வரம்ன்னு போயிருப்பேன்" என்றவர் நினைவு நான்கைந்து வருடங்கள் முன்பு சென்றது.
அன்று கோகிலம் பாட்டி ரக்ஷிதாவை பார்க்க வந்திருந்தார்.
இது அவ்வப்போது நிகழ்வதுதான்.
வந்தவர், பேத்தியையும் தன்னோடு அழைத்துச் செல்ல, கூடவே வைத்துக்கொள்ள கேட்டார் பார்வதி பாட்டியிடம்.
பாட்டி முதலில் தன்மையாக மறுத்தவர், பின்பு அழுத்தமாக முடியாது என்றார்.
அதில் எரிச்சலுற்ற கோகிலம் "ஏன் இப்படி அப்பாவும் பெண்ணையும் பிரிக்கிறீங்க. ராகா தன் மகளாக போல பார்த்துப்பா, நானும் நல்லா பார்த்துப்பேன்" என்று கோபமாக கேட்டார்.
அது ஒன்றே போதுமாய் இருந்தது பார்வதியம்மாளுக்கு, "மொதல்ல நிறுத்துங்க" என்று கத்தியவர்.
அத்தனை வருடம் மனதிலிருந்த கோபதாபங்களை கொட்டிவிட்டார்.
அவரது பேச்சு ஆக்ரோஷமாய் ஆரம்பித்து கோபமாக பின் அழுகையாய் வந்து ஆற்றாமையில் முடிந்தது.
"இது என் வாழ்க்கை நான் அமைச்சுக்கிட்டது" என்று அவ்வப்போது குத்தலாக பேசும் ராகாவின் பேச்சு இப்பொழுது புரிந்தது கோகிலத்திற்கு.
இறுதியில் பார்வதியம்மாள் "இனி நீங்க என் பேத்தியோட அப்பா பத்தி பேசாதீங்க என் பேத்தி என் வளர்ப்பு என் கூடவே தான் இருப்பா நீங்க கூட இங்கே வராமல் இருந்தால் நல்லது" என்று முடித்துக் கொண்டார்.
சட்டென வாசலில் நிழலாட இருவரும் திரும்பினர்.
ரக்ஷிதா தான் பள்ளி திரும்பி வந்திருந்தாள்.
பார்வதி பாட்டியை ஒரு பார்வை பார்த்தவள், "வாங்க கோகிலம் பாட்டி" என்று வரவேற்றாள்.
அந்த சிறுமியை பார்த்தவருக்கு அழுகை பொங்கி வந்தது வாயில் கை வைத்து அடக்கியபடி, "என்ன மன்னிச்சிடு மா. உன்னை என்னோட வச்சுக்க எனக்கு எந்த அருகதையும் இல்லை. நீ நல்லா இருக்கணும்" என்று தலையில் கை வைத்து அழுத்தி, ஒரு தலையசைப்புடன் அவ்விடம் விட்டு சென்றார்.
பார்வதியம்மாள் இறுதியில் பேசியதை மட்டும் கேட்ட ரக்ஷிதா, அவ்வப்போது அப்பாவைப் பார்க்கணும், அவர்கிட்ட போகணும், அவரோட இருக்கணும் என்று முரண்டு பிடிப்பாள்.
சிறுமி தானே என்று எண்ணி ஏதேதோ சொல்லி சமாளித்தார்.
இன்று முடியாமல் போக தனது டைரியை கொடுத்து விட்டு தளர்ந்து அமர்ந்துவிட்டார்.
"பாட்டி அம்மா ரொம்ப பாவம்" என்ற சொல்லில், நடைமுறைக்கு வந்த வந்தவர்.
"உங்க அம்மா பாவம் இல்ல. ரொம்ப மென்மையானவை இளகின மனசு, அதுதான் காதலிக்கத் தூண்டுச்சு.
மேலும் உங்க அம்மா காதல் பொய்யில்லை ஆத்மார்த்தமானது ஆனால் அதற்கு தகுதி இல்லாதவன் உங்க அப்பா. அவன் மேல வச்சது தான் அவ செஞ்ச தப்பு. முன்னாடியே சொல்லி இருப்பேன் ஆனால் புரிஞ்சுக்கிற வயசு இல்ல உனக்கு. இப்பவும் சரியா புரிஞ்சுக்கனும் நீ" என்றார்.
"உங்க அம்மாவுக்கு நீதான் உலகம் தன்னை ரட்சிக்க வந்த தேவதை நீன்னு நினைச்சு தான் உனக்கு ரக்ஷிதா என்று பெயர் வச்சா" என்று மேலும் கூறினார்.
"அந்த ஆள் வந்து என்ன ஒரு தடவை கூட பார்த்தது இல்லையே ஏன்னு யோசிச்சி இருக்கேன் பாட்டி. ஆனால் இப்படி ஒரு துரோகம் எங்க அம்மாக்கு பண்ணி இருப்பார் என்று நான் நினைச்சு கூட பாக்கல, இனி அந்த ஆள் முகத்தில் என் வாழ்க்கையை நான் முழிக்க மாட்டேன்" என்று உரைத்தாள் ரக்ஷிதா.
"இன்னும் ஒரு வருஷம் பள்ளி இறுதிப் படிப்பு முடிஞ்சு காலேஜ் போக அப்ளிகேஷன் ஃபார்ம்ல. உங்க அப்பா கிட்ட தான் சைன் வாங்கணும். ஏன்னா உங்க அம்மா உங்க அப்பாவை விவாகரத்து வாங்கல. வாங்கறதுக்கு முன்னாடியே, உங்க அம்மா இறந்துட்டா" என்ற என்றார்.
அதன் பிறகு பாட்டியும் பேத்தியும் இன்னும் நெருக்கமானார்கள்.
சமையல், பாட்டு, பரதம், அத்துடன் கராத்தே, தொழில் நிர்வாகம், விவசாயம், என்று அத்தனையும் படித்தாள் ரக்ஷிதா.
கல்லூரி முடித்தவள் தாத்தாவின் தொழில், தனது நிறுவனம், விவசாயம் என அனைத்தையும் தனது கையில் எடுத்துக் கொண்டாள்.
பாட்டிக்கு சற்று ஓய்வு கொடுத்தாள்.
பார்வதி பாட்டியோ பேத்திக்கு திருமணம் செய்வதில் முனைப்பாக இருந்தார்.
திருமணத்தை இரண்டு ஆண்டு தள்ளி போட்டவள் சூறாவளியாய் சுழன்று அடித்தாள்.
ஆம் அவளது தந்தையின் தொழில் சரிந்தது. எந்த வசதி வாய்ப்புக்காக இத்தனை செய்தார்களோ, கிட்டத்தட்ட அத்தனையும் இழக்கும் தருவாயில் இன்று இருக்கிறார்கள்.
அனைத்தையும் கேட்ட பிரணவ் தான்னவளை பார்த்தான்.
மூடிய இமைகளுக்குள் கருவிழி நர்தணமாடியது.
அலைபாய்ந்த அந்த விழியோரம் கசிந்து வழிந்தது.
அதனைப் பார்க்க பொறுக்காதவன், சட்டென அவள் புறம் சென்று வாரி அணைத்துக் கொண்டான் பிரணவ்.
தாயிடம் தஞ்சம் புகும் சேயாய் அவனுள் புகுந்தாள் அவள்.
விசித்து அழுதவளை ஆற்றுப்படுத்தினான்.
மெல்ல மெல்ல இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பினாள் ரக்ஷிதா.
நிமிர்ந்து அமர்ந்தவள் "என் அம்மாவோடு இறப்பிலும் எனக்கு சந்தேகமா இருக்கு பிரணவ். இதுலயும் ராகா அவங்களோட தம்பி பங்கு இருக்குமோன்னு எனக்கு சந்தேகமா இருக்கு" என்று சொன்னாள் ரக்ஷிதா.
அவள் சொன்னது அத்தனையும் உண்மையே.
அன்று ராகா தம்பியிடம் புலம்ப அதைக் கேட்ட ராகாவின் தம்பி, ஆள் வைத்து மீனாள் சென்ற வாகனத்தை அடித்து, அதை விபத்து போல செய்துவிட்டான்.
இதைத்தான் அன்று ராகா தனது மாமியாரிடம் சொல்லி இருந்தாள்.
"பாட்டி இத்தனை நாள் பயத்துல என்ன போலீஸ் கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்க அனுமதிக்கல்ல. ஆனா இப்ப அவங்க இங்க இல்ல. நான் இதுல ஒரு முடிவு எடுக்கனும்னு எனக்கு தோணுது" என்று உரைத்தாள் ரக்ஷிதா.
பிரணவும் "ம் கண்டிப்பா ஏதாவது ஆக்ஷன் எடுப்போம்" என்று சொன்னான்.
"ஓகே அவ்வளவுதானே லெட்ஸ் கெட் மேரிட். பிராப்ளம் சால்வ் அவ்வளவுதான். உன் கூட வாழ்க்கை கடைசிவரைக்கும் எப்போதும் நான் இருப்பேன் என்னை நம்பு. "என்று உறுதி அளித்தான்.
" இல்ல வேண்டாம் நான் உங்களுக்கு பொருத்தம் இல்லை" என்றாள் ரக்ஷிதா.
விழி இடுங்க ஏன் என்று கேட்டான்.
"நா நா நான் என்ன அந்த ராதா ஓட தம்பி" என்று தயங்கியபடி ஏதோ சொல்ல வந்தாள்.
அதை காண சகிக்காத அவன் "எஸ் ஐ நோ இட் ஆல் ரெடி" என்று உரைத்தான்.
அவனது அந்த கூற்றில் விழிகள் தெறித்து விழ அதிர்ந்து பார்த்தாள்.
"நீ நேத்து நைட்டு தூக்கத்துல உளறின அத வச்சு கொஞ்சம், கொஞ்சம் கண்டுபிடிச்சேன். ஆனா உன்ன பத்தி முழுசா எனக்கு தெரியாது. இப்ப நீ சொன்ன அப்புறம் தான் தெரியுது" என்று மேலும் சொன்னான்.
அவளது கண்களில் வெறுமையே இருந்தது.
"ஆனா அதுக்காக எல்லாம் நீ என்னை லவ் பண்ண மாட்டேன், கல்யாணம் பண்ணிக்க மாட்டேன்னு சொன்னா, கட்டாயப்படுத்தி தாலி கட்டிடுவேன்" என்றான் பிரணவ்.
வன்மையான அந்த அன்பும் இனித்து பெண்ணவளுக்கு, ஆயினும்
"என்ன சார் வாழ்க்கை குடுக்கறீங்களோ" நக்கலாக கேட்டாள்.
"ஏதே வாழ்க்கை கொடுக்கறேனா, அடிச்சேன்னு வச்சுக்க அப்ப தெரியும் சுத்த உளறல், எனக்கு இருக்கிறது ஒரு வாழ்க்கை தான். அதையும் உங்ககிட்ட குடுக்க எனக்கு விருப்பம் இல்லை. உன்னோட சேர்ந்து என் வாழ்க்கைய வாழத்தான் ஆசை. வந்துட்டா சீரியல் ஹீரோயின் மாதிரி உளரிட்டு" என்று கடுகடுத்தான் பிரணவ்.
"இல்ல ப்ரணவ் நான் திருமண வாழ்க்கைக்கு தகுதியில்லாதவ, வேற நல்ல பொண்ணா பாத்து நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கோங்க" என்றாள்.
"ஏன் உனக்கு என்ன புடிக்கலையா".
"நோ எனக்கு உங்கள புடிச்சிருக்கு. இன் ஃபேக்ட் ஐ பிலிவ் யூ டோட்டலி பட்" என்று தயங்கினாள்.
ஏன் காரணம் சொல்லு என்று மேலும் மேலும் துருவி துருவி கேட்டான்.
அதில் எரிச்சலுற்றவள் "புடிக்கும், நம்பறேன். ஆனா அதுக்காக காதல் எல்லாம் கிடையாது. ஐ டோண்ட் லவ் யூ" என்று சொன்னாள்.
அதில் நக்கலாக சிரித்தவன், "உன்னோட காதல் உன் கண்ணுல தெரியுது. இவ்ளோ நீ என்கிட்ட பேசின பேச்சு, என்கிட்ட நடந்துகிட்ட விதம், அதுல உன் காதல் அத்தனையும் எனக்கு புரியுது, தெரியுது. ஆனா நீதான் தெரிஞ்சிக்கிட்டியா, புரிஞ்சுகிட்டுயான்னு எனக்கு தெரியல, இல்ல நடிக்கிறியான்னும் எனக்கு தெரியல. ஆனா ஒன்னு மட்டும் சொல்றேன் எது நடந்துச்சுன்னு நினைக்கிறாயோ அது நடக்கல".
அன்னைக்கு என்ன நடந்துச்சுன்னா என்றவன்,
"நீ உன்னோட அப்பாகிட்ட அப்ளிகேஷன் பார்ம்ல சைன் வாங்க போன அப்போ, அவன் உன்னிடம் தப்பா நடக்க டிரை பன்னிருக்கான். நீயும் அதிர்ச்சி அடைந்து மயங்கிட்ட, அப்போ கோகிலம் பாட்டி தான் அவனை திட்டி அனுப்பி, உன்னோட டிரஸ் எல்லாம் மாத்தி விட்டுருக்காங்க, அதை தான் உன்னை அவன் கெடுத்துட்டதா நினைச்சுருக்க, போதும்மா. கோகிலம் பாட்டி உனக்கு இந்த வகையில நல்லது தான் செஞ்சுருக்காங்க. அவங்க தான் உங்க அப்பா வையும் திட்டி உனக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க வேண்டும்னு வற்புறுத்துறாங்க, விசாரித்ததுல தெரியும், உன்னை அவன் கடத்தி கல்யாணம் செய்துக்க நினச்சதும் சொத்துக்காக தான்" என்று அனைத்தும் கூறி முடித்தான்.
அன்றைய தினம் கண் முன் விரிந்தது அவளுக்கு. தனது கல்லூரி அப்ளிகேஷனின் பார்மில் சைன் வாங்க ராமநாதனை பார்க்க சென்றாள். அத்துடன் அவளுக்கு ராமநாதன் முன், கம்பீரமாக நீ வேண்டாம் என்று நினைத்த மீனாளின் மகளை பார் என்று காட்ட வேண்டும் போல் இருந்தது.
ராமநாதன் அவளது பார்வையில் முகம் கன்ற கையெழுத்து போட்டு விட்டு வேலை நிமித்தம் சென்று விட்டார். ராகா வீட்டில் இல்லை. கோகிலம் பாட்டி தோட்டத்தில் பூ பறித்து கொண்டு இருந்தார். தனது அறையில் இருந்து வந்த ராகாவின் தம்பிக்கு இவள் வெளியேறுவது தெரிந்தது. சட்டென இவளை அழைத்தவன், "இந்தா பொண்ணு உங்க அம்மா கல்யாண போட்டோ இருக்கு பார்கிறாயா" என்றான். முதலில் மறுத்தவள், அவன் மீண்டும் மீண்டும் வற்புறுத்தி சொல்லவே, அவனுடன் சென்றாள்.
அவன் பழையது வைத்து இருந்த அந்த அறைக்கு அவளை அழைத்து சென்று கையை பிடித்து இழுத்து தவறாக நடக்க முயற்சி செய்யவும், சட்டென கத்தி விலகி ஒடினாள். அவளது சத்தத்தில் அங்கு தோட்டத்தில் இருந்த கோகிலம் பாட்டி என்னவோ எதோ என்று ஜன்னல் வழியே பார்த்தார். அதேநேரம் அவன் மீண்டும் இழுத்ததில் சுவரில் மோதி, அதிர்ச்சியில் மயங்கினாள்,. அதனை கண்ட பாட்டி கத்தி தோட்டகாரனை அழைத்து வந்து, கதவை உடைத்து, உள்ளே வந்து அந்த ராகா தம்பியை அடித்து வெளியேற்றினார். அரைமணி நேரத்தில் கிழிந்த உடை மாற்றி, மயக்கம் தெளிந்து அனுப்பி வைத்தார் கோகிலம் பாட்டி.
இதை அறியாதவள், தனக்கு நேர்ந்தது என்ன என்று புரியாமல், தவறான ஏதோ நடந்து விட்டது, என்று உள்ளம் கலங்கி மருகிதவித்தாள். ஆனால் இன்றோ,
பாரம் இறங்கிய உணர்வு பெண்ணவளுக்கு.
எத்தனை இரவுகள் அழுகையில் கரைந்திருக்கும்.
ஒரு கயவனிடம் தோற்றதில் தன்னை தானே வெறுத்திருந்தாள்.
அதன் பின்னர் தான் அத்தனை தற்காப்பு கலையும் கற்றாள் பெண்.
"இப்பவாச்சும் ஓகே சொல்லு" கெஞ்சினான் அவன்.
அது தாளமாட்டாமல் சம்மதம் சொல்ல வாய் எடுத்தவள் அலைபேசி அடித்தது.
பாடல் இதோ:-
மாலை வந்தால் போதும் ஒரு நூற்று பத்தில் தேகம்
செங்காந்தள் போல் காயும்
காற்று வந்து மோதும் உன் கைகள் என்றே தோன்றும்
பின் ஏமாற்றம் தீண்டும்
தவிப்பதை மறைக்கிறேன்
என் பொய்யைப் பூட்டி வைத்துக் கொண்டேன்
கனவிலே விழிக்கிறேன்
என் கையில் சாவி ஒன்றைக் கண்டேன்
என்னைச் சாய்த்தாளே ....
அந்த டைரி அத்துடன் முடிந்திருந்தது.
கண்களில் கண்ணீர் குளம் கட்டி கலங்கி வழிந்தது.
அவளால் பாட்டியை நிமிர்ந்தும் பார்க்க முடியவில்லை.
அவரது வளர்ப்புக்கு துரோகம் செய்தது போல் நினைத்துக் கதறினாள்.
பார்வதி அம்மாள் கண்களை மூடியபடி அமர்ந்திருந்தார்.
விழிகளின் ஓரங்களில் கசிந்து கன்னங்களில் வழிந்தது.
"பாட்டி" என்று கூவி அழைத்தபடி அங்கு கீழே கிடந்த பைகளை தாண்டி தாவி அணைத்துக் கொண்டாள் ரக்ஷிதா.
பதினாறு வயது நிரம்பிய பருவ மங்கை அவள்.
வயதிற்கு ஏற்ப அழகோடு பாட்டியின் வளர்ப்பில் நிமிர்வோடு இருந்தாள்.
"ஏன் பாட்டி ஏன் ஏன் இப்படின்னு. சொல்லவே இல்ல. இல்லன்னா நான் இப்ப அந்த ஆள் கிட்ட போகணும் நினைச்சு கூட இருந்து இருக்க மாட்டேனே" என்று மீண்டும் மீண்டும் கூறி தேம்பி அழுதாள்.
"உங்க அப்பா நல்லவனா இருந்திருந்தா, அந்த வீட்டு மனுஷங்க உன்ன நல்லபடியா பார்த்துப்பாங்க என்று எனக்கு நம்பிக்கை வந்திருந்தா, கண்டிப்பா உன்ன உன்னோட கோகிலம் பாட்டி நாலஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னாடி வந்து கேட்டபோதே அனுப்பி இருப்பேன். நானும் காசி ராமேஸ்வரம்ன்னு போயிருப்பேன்" என்றவர் நினைவு நான்கைந்து வருடங்கள் முன்பு சென்றது.
அன்று கோகிலம் பாட்டி ரக்ஷிதாவை பார்க்க வந்திருந்தார்.
இது அவ்வப்போது நிகழ்வதுதான்.
வந்தவர், பேத்தியையும் தன்னோடு அழைத்துச் செல்ல, கூடவே வைத்துக்கொள்ள கேட்டார் பார்வதி பாட்டியிடம்.
பாட்டி முதலில் தன்மையாக மறுத்தவர், பின்பு அழுத்தமாக முடியாது என்றார்.
அதில் எரிச்சலுற்ற கோகிலம் "ஏன் இப்படி அப்பாவும் பெண்ணையும் பிரிக்கிறீங்க. ராகா தன் மகளாக போல பார்த்துப்பா, நானும் நல்லா பார்த்துப்பேன்" என்று கோபமாக கேட்டார்.
அது ஒன்றே போதுமாய் இருந்தது பார்வதியம்மாளுக்கு, "மொதல்ல நிறுத்துங்க" என்று கத்தியவர்.
அத்தனை வருடம் மனதிலிருந்த கோபதாபங்களை கொட்டிவிட்டார்.
அவரது பேச்சு ஆக்ரோஷமாய் ஆரம்பித்து கோபமாக பின் அழுகையாய் வந்து ஆற்றாமையில் முடிந்தது.
"இது என் வாழ்க்கை நான் அமைச்சுக்கிட்டது" என்று அவ்வப்போது குத்தலாக பேசும் ராகாவின் பேச்சு இப்பொழுது புரிந்தது கோகிலத்திற்கு.
இறுதியில் பார்வதியம்மாள் "இனி நீங்க என் பேத்தியோட அப்பா பத்தி பேசாதீங்க என் பேத்தி என் வளர்ப்பு என் கூடவே தான் இருப்பா நீங்க கூட இங்கே வராமல் இருந்தால் நல்லது" என்று முடித்துக் கொண்டார்.
சட்டென வாசலில் நிழலாட இருவரும் திரும்பினர்.
ரக்ஷிதா தான் பள்ளி திரும்பி வந்திருந்தாள்.
பார்வதி பாட்டியை ஒரு பார்வை பார்த்தவள், "வாங்க கோகிலம் பாட்டி" என்று வரவேற்றாள்.
அந்த சிறுமியை பார்த்தவருக்கு அழுகை பொங்கி வந்தது வாயில் கை வைத்து அடக்கியபடி, "என்ன மன்னிச்சிடு மா. உன்னை என்னோட வச்சுக்க எனக்கு எந்த அருகதையும் இல்லை. நீ நல்லா இருக்கணும்" என்று தலையில் கை வைத்து அழுத்தி, ஒரு தலையசைப்புடன் அவ்விடம் விட்டு சென்றார்.
பார்வதியம்மாள் இறுதியில் பேசியதை மட்டும் கேட்ட ரக்ஷிதா, அவ்வப்போது அப்பாவைப் பார்க்கணும், அவர்கிட்ட போகணும், அவரோட இருக்கணும் என்று முரண்டு பிடிப்பாள்.
சிறுமி தானே என்று எண்ணி ஏதேதோ சொல்லி சமாளித்தார்.
இன்று முடியாமல் போக தனது டைரியை கொடுத்து விட்டு தளர்ந்து அமர்ந்துவிட்டார்.
"பாட்டி அம்மா ரொம்ப பாவம்" என்ற சொல்லில், நடைமுறைக்கு வந்த வந்தவர்.
"உங்க அம்மா பாவம் இல்ல. ரொம்ப மென்மையானவை இளகின மனசு, அதுதான் காதலிக்கத் தூண்டுச்சு.
மேலும் உங்க அம்மா காதல் பொய்யில்லை ஆத்மார்த்தமானது ஆனால் அதற்கு தகுதி இல்லாதவன் உங்க அப்பா. அவன் மேல வச்சது தான் அவ செஞ்ச தப்பு. முன்னாடியே சொல்லி இருப்பேன் ஆனால் புரிஞ்சுக்கிற வயசு இல்ல உனக்கு. இப்பவும் சரியா புரிஞ்சுக்கனும் நீ" என்றார்.
"உங்க அம்மாவுக்கு நீதான் உலகம் தன்னை ரட்சிக்க வந்த தேவதை நீன்னு நினைச்சு தான் உனக்கு ரக்ஷிதா என்று பெயர் வச்சா" என்று மேலும் கூறினார்.
"அந்த ஆள் வந்து என்ன ஒரு தடவை கூட பார்த்தது இல்லையே ஏன்னு யோசிச்சி இருக்கேன் பாட்டி. ஆனால் இப்படி ஒரு துரோகம் எங்க அம்மாக்கு பண்ணி இருப்பார் என்று நான் நினைச்சு கூட பாக்கல, இனி அந்த ஆள் முகத்தில் என் வாழ்க்கையை நான் முழிக்க மாட்டேன்" என்று உரைத்தாள் ரக்ஷிதா.
"இன்னும் ஒரு வருஷம் பள்ளி இறுதிப் படிப்பு முடிஞ்சு காலேஜ் போக அப்ளிகேஷன் ஃபார்ம்ல. உங்க அப்பா கிட்ட தான் சைன் வாங்கணும். ஏன்னா உங்க அம்மா உங்க அப்பாவை விவாகரத்து வாங்கல. வாங்கறதுக்கு முன்னாடியே, உங்க அம்மா இறந்துட்டா" என்ற என்றார்.
அதன் பிறகு பாட்டியும் பேத்தியும் இன்னும் நெருக்கமானார்கள்.
சமையல், பாட்டு, பரதம், அத்துடன் கராத்தே, தொழில் நிர்வாகம், விவசாயம், என்று அத்தனையும் படித்தாள் ரக்ஷிதா.
கல்லூரி முடித்தவள் தாத்தாவின் தொழில், தனது நிறுவனம், விவசாயம் என அனைத்தையும் தனது கையில் எடுத்துக் கொண்டாள்.
பாட்டிக்கு சற்று ஓய்வு கொடுத்தாள்.
பார்வதி பாட்டியோ பேத்திக்கு திருமணம் செய்வதில் முனைப்பாக இருந்தார்.
திருமணத்தை இரண்டு ஆண்டு தள்ளி போட்டவள் சூறாவளியாய் சுழன்று அடித்தாள்.
ஆம் அவளது தந்தையின் தொழில் சரிந்தது. எந்த வசதி வாய்ப்புக்காக இத்தனை செய்தார்களோ, கிட்டத்தட்ட அத்தனையும் இழக்கும் தருவாயில் இன்று இருக்கிறார்கள்.
அனைத்தையும் கேட்ட பிரணவ் தான்னவளை பார்த்தான்.
மூடிய இமைகளுக்குள் கருவிழி நர்தணமாடியது.
அலைபாய்ந்த அந்த விழியோரம் கசிந்து வழிந்தது.
அதனைப் பார்க்க பொறுக்காதவன், சட்டென அவள் புறம் சென்று வாரி அணைத்துக் கொண்டான் பிரணவ்.
தாயிடம் தஞ்சம் புகும் சேயாய் அவனுள் புகுந்தாள் அவள்.
விசித்து அழுதவளை ஆற்றுப்படுத்தினான்.
மெல்ல மெல்ல இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பினாள் ரக்ஷிதா.
நிமிர்ந்து அமர்ந்தவள் "என் அம்மாவோடு இறப்பிலும் எனக்கு சந்தேகமா இருக்கு பிரணவ். இதுலயும் ராகா அவங்களோட தம்பி பங்கு இருக்குமோன்னு எனக்கு சந்தேகமா இருக்கு" என்று சொன்னாள் ரக்ஷிதா.
அவள் சொன்னது அத்தனையும் உண்மையே.
அன்று ராகா தம்பியிடம் புலம்ப அதைக் கேட்ட ராகாவின் தம்பி, ஆள் வைத்து மீனாள் சென்ற வாகனத்தை அடித்து, அதை விபத்து போல செய்துவிட்டான்.
இதைத்தான் அன்று ராகா தனது மாமியாரிடம் சொல்லி இருந்தாள்.
"பாட்டி இத்தனை நாள் பயத்துல என்ன போலீஸ் கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்க அனுமதிக்கல்ல. ஆனா இப்ப அவங்க இங்க இல்ல. நான் இதுல ஒரு முடிவு எடுக்கனும்னு எனக்கு தோணுது" என்று உரைத்தாள் ரக்ஷிதா.
பிரணவும் "ம் கண்டிப்பா ஏதாவது ஆக்ஷன் எடுப்போம்" என்று சொன்னான்.
"ஓகே அவ்வளவுதானே லெட்ஸ் கெட் மேரிட். பிராப்ளம் சால்வ் அவ்வளவுதான். உன் கூட வாழ்க்கை கடைசிவரைக்கும் எப்போதும் நான் இருப்பேன் என்னை நம்பு. "என்று உறுதி அளித்தான்.
" இல்ல வேண்டாம் நான் உங்களுக்கு பொருத்தம் இல்லை" என்றாள் ரக்ஷிதா.
விழி இடுங்க ஏன் என்று கேட்டான்.
"நா நா நான் என்ன அந்த ராதா ஓட தம்பி" என்று தயங்கியபடி ஏதோ சொல்ல வந்தாள்.
அதை காண சகிக்காத அவன் "எஸ் ஐ நோ இட் ஆல் ரெடி" என்று உரைத்தான்.
அவனது அந்த கூற்றில் விழிகள் தெறித்து விழ அதிர்ந்து பார்த்தாள்.
"நீ நேத்து நைட்டு தூக்கத்துல உளறின அத வச்சு கொஞ்சம், கொஞ்சம் கண்டுபிடிச்சேன். ஆனா உன்ன பத்தி முழுசா எனக்கு தெரியாது. இப்ப நீ சொன்ன அப்புறம் தான் தெரியுது" என்று மேலும் சொன்னான்.
அவளது கண்களில் வெறுமையே இருந்தது.
"ஆனா அதுக்காக எல்லாம் நீ என்னை லவ் பண்ண மாட்டேன், கல்யாணம் பண்ணிக்க மாட்டேன்னு சொன்னா, கட்டாயப்படுத்தி தாலி கட்டிடுவேன்" என்றான் பிரணவ்.
வன்மையான அந்த அன்பும் இனித்து பெண்ணவளுக்கு, ஆயினும்
"என்ன சார் வாழ்க்கை குடுக்கறீங்களோ" நக்கலாக கேட்டாள்.
"ஏதே வாழ்க்கை கொடுக்கறேனா, அடிச்சேன்னு வச்சுக்க அப்ப தெரியும் சுத்த உளறல், எனக்கு இருக்கிறது ஒரு வாழ்க்கை தான். அதையும் உங்ககிட்ட குடுக்க எனக்கு விருப்பம் இல்லை. உன்னோட சேர்ந்து என் வாழ்க்கைய வாழத்தான் ஆசை. வந்துட்டா சீரியல் ஹீரோயின் மாதிரி உளரிட்டு" என்று கடுகடுத்தான் பிரணவ்.
"இல்ல ப்ரணவ் நான் திருமண வாழ்க்கைக்கு தகுதியில்லாதவ, வேற நல்ல பொண்ணா பாத்து நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கோங்க" என்றாள்.
"ஏன் உனக்கு என்ன புடிக்கலையா".
"நோ எனக்கு உங்கள புடிச்சிருக்கு. இன் ஃபேக்ட் ஐ பிலிவ் யூ டோட்டலி பட்" என்று தயங்கினாள்.
ஏன் காரணம் சொல்லு என்று மேலும் மேலும் துருவி துருவி கேட்டான்.
அதில் எரிச்சலுற்றவள் "புடிக்கும், நம்பறேன். ஆனா அதுக்காக காதல் எல்லாம் கிடையாது. ஐ டோண்ட் லவ் யூ" என்று சொன்னாள்.
அதில் நக்கலாக சிரித்தவன், "உன்னோட காதல் உன் கண்ணுல தெரியுது. இவ்ளோ நீ என்கிட்ட பேசின பேச்சு, என்கிட்ட நடந்துகிட்ட விதம், அதுல உன் காதல் அத்தனையும் எனக்கு புரியுது, தெரியுது. ஆனா நீதான் தெரிஞ்சிக்கிட்டியா, புரிஞ்சுகிட்டுயான்னு எனக்கு தெரியல, இல்ல நடிக்கிறியான்னும் எனக்கு தெரியல. ஆனா ஒன்னு மட்டும் சொல்றேன் எது நடந்துச்சுன்னு நினைக்கிறாயோ அது நடக்கல".
அன்னைக்கு என்ன நடந்துச்சுன்னா என்றவன்,
"நீ உன்னோட அப்பாகிட்ட அப்ளிகேஷன் பார்ம்ல சைன் வாங்க போன அப்போ, அவன் உன்னிடம் தப்பா நடக்க டிரை பன்னிருக்கான். நீயும் அதிர்ச்சி அடைந்து மயங்கிட்ட, அப்போ கோகிலம் பாட்டி தான் அவனை திட்டி அனுப்பி, உன்னோட டிரஸ் எல்லாம் மாத்தி விட்டுருக்காங்க, அதை தான் உன்னை அவன் கெடுத்துட்டதா நினைச்சுருக்க, போதும்மா. கோகிலம் பாட்டி உனக்கு இந்த வகையில நல்லது தான் செஞ்சுருக்காங்க. அவங்க தான் உங்க அப்பா வையும் திட்டி உனக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க வேண்டும்னு வற்புறுத்துறாங்க, விசாரித்ததுல தெரியும், உன்னை அவன் கடத்தி கல்யாணம் செய்துக்க நினச்சதும் சொத்துக்காக தான்" என்று அனைத்தும் கூறி முடித்தான்.
அன்றைய தினம் கண் முன் விரிந்தது அவளுக்கு. தனது கல்லூரி அப்ளிகேஷனின் பார்மில் சைன் வாங்க ராமநாதனை பார்க்க சென்றாள். அத்துடன் அவளுக்கு ராமநாதன் முன், கம்பீரமாக நீ வேண்டாம் என்று நினைத்த மீனாளின் மகளை பார் என்று காட்ட வேண்டும் போல் இருந்தது.
ராமநாதன் அவளது பார்வையில் முகம் கன்ற கையெழுத்து போட்டு விட்டு வேலை நிமித்தம் சென்று விட்டார். ராகா வீட்டில் இல்லை. கோகிலம் பாட்டி தோட்டத்தில் பூ பறித்து கொண்டு இருந்தார். தனது அறையில் இருந்து வந்த ராகாவின் தம்பிக்கு இவள் வெளியேறுவது தெரிந்தது. சட்டென இவளை அழைத்தவன், "இந்தா பொண்ணு உங்க அம்மா கல்யாண போட்டோ இருக்கு பார்கிறாயா" என்றான். முதலில் மறுத்தவள், அவன் மீண்டும் மீண்டும் வற்புறுத்தி சொல்லவே, அவனுடன் சென்றாள்.
அவன் பழையது வைத்து இருந்த அந்த அறைக்கு அவளை அழைத்து சென்று கையை பிடித்து இழுத்து தவறாக நடக்க முயற்சி செய்யவும், சட்டென கத்தி விலகி ஒடினாள். அவளது சத்தத்தில் அங்கு தோட்டத்தில் இருந்த கோகிலம் பாட்டி என்னவோ எதோ என்று ஜன்னல் வழியே பார்த்தார். அதேநேரம் அவன் மீண்டும் இழுத்ததில் சுவரில் மோதி, அதிர்ச்சியில் மயங்கினாள்,. அதனை கண்ட பாட்டி கத்தி தோட்டகாரனை அழைத்து வந்து, கதவை உடைத்து, உள்ளே வந்து அந்த ராகா தம்பியை அடித்து வெளியேற்றினார். அரைமணி நேரத்தில் கிழிந்த உடை மாற்றி, மயக்கம் தெளிந்து அனுப்பி வைத்தார் கோகிலம் பாட்டி.
இதை அறியாதவள், தனக்கு நேர்ந்தது என்ன என்று புரியாமல், தவறான ஏதோ நடந்து விட்டது, என்று உள்ளம் கலங்கி மருகிதவித்தாள். ஆனால் இன்றோ,
பாரம் இறங்கிய உணர்வு பெண்ணவளுக்கு.
எத்தனை இரவுகள் அழுகையில் கரைந்திருக்கும்.
ஒரு கயவனிடம் தோற்றதில் தன்னை தானே வெறுத்திருந்தாள்.
அதன் பின்னர் தான் அத்தனை தற்காப்பு கலையும் கற்றாள் பெண்.
"இப்பவாச்சும் ஓகே சொல்லு" கெஞ்சினான் அவன்.
அது தாளமாட்டாமல் சம்மதம் சொல்ல வாய் எடுத்தவள் அலைபேசி அடித்தது.
பாடல் இதோ:-
மாலை வந்தால் போதும் ஒரு நூற்று பத்தில் தேகம்
செங்காந்தள் போல் காயும்
காற்று வந்து மோதும் உன் கைகள் என்றே தோன்றும்
பின் ஏமாற்றம் தீண்டும்
தவிப்பதை மறைக்கிறேன்
என் பொய்யைப் பூட்டி வைத்துக் கொண்டேன்
கனவிலே விழிக்கிறேன்
என் கையில் சாவி ஒன்றைக் கண்டேன்
என்னைச் சாய்த்தாளே ....
Last edited: