அத்தியாயம் 25
வீடு வந்து சேர இரவு 12 மணி ஆகிவிட்டது…
தேவும், வசுவும் பேசி கொள்ளவில்லை… சுலோச்சனா அடுத்த நாள் காலையில் தான் கிளம்புவதாக இருந்தது…..ஜெயா மற்றும் மற்றவர்களும் அடுத்த நாள் கோயம்பத்தூர் கிளம்ப வேண்டும்…
தேவும் வசுவும் கல்யாணம் முடிந்ததில் இருந்து பிராயணபட்டுக் கொண்டேதான் இருந்தார்கள்… திங்கள் அன்று கல்யாணம் முடிந்தது… செவ்வாய் மறுவீடு… புதன் அன்று வேளாங்கண்ணி… வியாழன் இரவு மதுரையிலிருந்து கோவை கிளம்ப வேண்டும்… பின் சனிக்கிழமை, சென்னை திரும்ப வேண்டும் என்றும் வைத்திருந்தார்கள்….
இதோ வியாழக்கிழமை காலையிலே சுலோச்சனா புறப்பட்டு விட்டர்…
அன்றைக்கு இரவு இவர்கள் எல்லாரும் லிங்க் எக்ஸ்பிரஸ் ஒண்ணே முக்காளுக்கு மதுரையில் இருந்து புறப்படும்… அதில் போவதாக இருந்தது…
தேவும், வசுவும் பக்கத்தில் அமர்ந்து இருந்தாலும் பேசிக்கவில்லை…..
இப்படியாக கோவையும் வந்தாகிட்டு… வசுவிற்கு கோவையில் இருந்த ஜெயா வீடு மிகவும் பிடித்திருந்தது… கீழே ஹால், கிட்சேன்.. ஒரு பெட்ரூம் கிருபா ஜெயாவிற்கென…. இன்னொரு ரூம் ஜெயாவும் கிருபாவும் பயன் படுத்த.. ஆபீஸ் ரூம்… கீழே இருந்து மேலே செல்ல உள்ளேயே படிக்கட்டும் இருந்தது… மேலே நான்கு அறைகள்… இரு படுக்கை அறைகள்.. ஒன்று தேவிற்கும்… இன்னொரு ரூம் பிரசாத்க்கும்…மீதம் இரு ரூம்மில் ஒன்றை தேவ் கிட்டார் வாசிப்பதற்கு மற்றும் ஆபீஸ் பயன்பாட்டிற்கும் என வைத்திருந்தான்…. இன்னொரு ரூம் அப்டியே யாருக்கும் பயன் படுத்தாமல் இருந்தது…
“அத்தை, வீடு ரொம்ப நல்லா இருக்கு… சூப்பர் ஆஹ் மைண்டைன் பண்ணிருக்கீங்க ….”
“தேங்க்ஸ் வசு, உன் மாமாவும் ஹெல்ப் பண்ணுவாங்க…”
“ஓஹ், அப்போ ரெண்டு பேரின் கை வண்ணமா… அசத்தலா இருக்கே”
“ஹ்ம்ம்” சிரித்த படியே கூறினார்…
இவளும் சமையலுக்கு உதவியவாரு மடை திறந்த வெள்ளம் போலே பேசி கொண்டே இருந்தாள் ஜெயாவிடம்… என்னவோ அவரிடம் பேச தடை அவளுக்கு இருக்கவில்லை… உண்மை தான் ஒருத்தங்களுக்கு நம்மள புடிக்கும்னு தெரிஞ்சா தயக்கம் எல்லாம் போய்விடும்…அப்டித்தான் அவளுக்குமே….
ஜெயாவிற்கும் மனதிற்குள் நிறைவாக இருந்தது… பெண் பிள்ளை இல்லை என்று ஒரு சமயம் வருத்தபட்டவருக்கு… இரு மருமகள் மகளாய் வந்த உணர்வு…
“வசுமா, நீ போய் குளிச்சுட்டு வரியா? நானும் போய் குளிச்சுட்டு வரேன்… அப்புறமா நாம சேர்ந்து சாப்டுக்கலாம்…”
காலையில் அவர்கள் வெளியே வாங்கி கொண்டார்கள்… கோவை வந்து இறங்க 7 மணி ஆகியது… அதுனால் வரும் போதே காலை உணவை வாங்கி கொண்டார்கள்… மதியம் சமைக்கவென கறி வாங்கி குடுத்தார் கிருபா…
கறி குழம்பு, சிக்கன் 65, ரசம், சோறு.. என சமைத்தார்… சமையல் முழுவதும் ஜெயாவே தான் பண்ணுவார்… மற்ற வேலைக்கென ஒரு பெண் வருவார்…
“சரி அத்தை” என கூறி விட்டு குளிக்க சென்றாள்….
மேலே தேவ் ரூமிற்குளேயே குளியல் அறை இருந்தது… அதற்குள்ளே குளித்து முடித்து வந்தாள்… தேவ் அவன் ஆபீஸ் ரூம்மில் இருந்தான்…
குளித்து முடித்து தேவ்வையும் சாப்பிட அழைத்து வந்தாள்…
ஏதாவது ஒரு பொழுது அவர்கள் எல்லாரும் ஒன்றாக அமர்ந்து சாப்பிடுவது வழக்கம்…
ரோஷினி பாப்பா தூங்கி விட்டதால்… எல்லாருமே சாப்பிடுகிற மேஜையில் ஆஜர் ஆகிவிட்டனர்… வசு பரி மாற வந்தாள்… அதுலாம் வேணாம் என தடுத்து விட்டார்… நான் எடுத்து வைக்கிறேன்.. நீ சாப்பிட ஆரம்பி, எல்லாருக்கும் எடுத்து வைத்துவிட்டு.. நானும் உக்காருறேன்… என எல்லாருக்கும் எடுத்து வைத்தார்….
சாப்பிட்டு கொண்டிருக்கும் போது, தேவ் “அப்பா, நாங்க நாளைக்கு காலையிலே கிளம்பலாம்னு இருக்கோம்..”
அட பாவி என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்ல வில்லை… என மனதில் நினைத்து கொண்டாள் வசு… ஒரு விதமான பயம் மனதில் எழவும் செய்தது… எப்படி இவனோடே ஒரே வீட்டில் குடும்பம் நடத்த… ஒரு வாரத்திற்கே நாக்கு தள்ளுது….
“சரி பா, கிளம்புங்க…” என சொன்னது கிருபா…
பிரசாத், “அப்பா அப்டியே நாங்களும் அவங்களோட கிளம்புறோம்..… அண்ணா சேலம் வழியாக தானே போறாங்க…”
மூன்று பேருக்கும் தனியா கார் வைத்து இருந்தார்கள்…
“சரி பா, பார்த்து போய்ட்டு வாங்க…” என்றார் கிருபா…
“சரி அப்பா” என்றான்…
வசுவோ சிறிது யோசித்துவிட்டு… “அத்தை, மாமா… அப்போ நீங்களும் எங்களோட சென்னை வறீங்களா? கொஞ்ச நாளைக்கு எங்களோட இருக்கீங்களா?” என கேட்டாள்…
அவள் கேட்டதே கிருபாவிற்கு சந்தோசம்…
“இல்லைமா.. நாங்க வரோம் ஆனா இப்போ இல்லை.. ஏற்கனவே ஒரு வாரம் இங்க இல்லைனு கொஞ்சம் வேலைகள் இருக்கு… நீங்க போய்ட்டு வாங்க..” தன்மையாக கூறினாள்…
அவருக்கு இவள் கேட்டது மனதிற்கு ஏதோ இதம் சேர்த்தது… தான்யா ஒரு நாளும் இப்டி கேட்டதில்லை… இருவரும் ஒரே மாதிரியாக தான் பார்க்கிறார்.. இருந்தாலும் இப்டி கேட்கவும் ஒரு மனம் வேண்டும் என்று தோன்றியது… கண்டிப்பா இந்த பெண்.. தேவ்வை மாற்றிவிடுவாள் என்றும் மனதில் தோன்றியது…
“ஹ்ம்ம், சரி மாமா” சுணங்கி கொண்டே சொன்னாள்…
ஜெயாவிற்கு புரிந்தது… அவனோட எப்படி இருப்பது என யோசிக்கிறாள் என்று… இருந்தாலும் அவர்களே நீந்தி வரட்டும் என்கிற எண்ணம்…
தேவ்விற்கோ சிறிது வருத்தம்.. ஏன் என் கூட தனியா வர மாட்டாளாமா.. அப்டி என்ன பண்ணிட போறேன்….. என்கிற கோவமும் கூட…. வேகமாக சாப்பிட்டு எழுந்து கொண்டான்…
“இன்னும் கொஞ்சம் சாப்பிடு தேவ்” என ஜெயா சொல்வதை கேட்காமல்…
“போதும்மா” என தன்னுடைய தட்டையும் எடுத்து சென்று கழுவி வைத்து விட்டான்…
இது ஜெயா பழக்கிய ஒன்று… சாப்பிட்ட தட்டை அவர்களே கழுவி வைத்து விட வேண்டும் என்கிற எழுத படாத சட்டம்… அதை அவர் இரண்டு பிள்ளைகளும் இன்றும் கடை பிடித்து வருகின்றனர்…
வசும்மா, ஈவினிங் கொஞ்ச பொருட்கள் வாங்கிட்டு வரலாமா?வீட்டுக்கு என்ன வேணும்னு அவன்ட கேட்டுக்கோ…. நாம இங்கே வாங்கிக்கலாம்.. என்று சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே தேவும் வெளியே வரவும்…
“தேவ், ஈவினிங் வெளில போனும் கூட்டிட்டு போறியா” என்று கேட்டார்…
“அவனும் சரி என்று விடவே…” கிருபாவை தவிர எல்லாரும் போகலாம் என்று முடுவு எடுத்து கொண்டார்கள்…
சாப்பிட்டு மேலே வந்தாள்… அவன் சுவர் ஓரமாக படுத்து போன் பார்த்து கொண்டிருந்தான்…
அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்து.. கூப்பிடவா வேண்டாமா என்று தயக்கம் இருந்தது… முழுதாக ஒரு நாள் பேசிகொள்ளவில்லையே… பரவால்ல… எனக்கு ஈகோலாம் கிடையாது… நா பேசுவேன்… பேசறதால.. ஒண்ணும் குறைய மாட்டேன் என்று தெளிவாக சிந்தித்து…
“ ஏங்க” என்று கூப்பிட்டாள்…
“இந்தா ஆரம்பிச்சுட்டால, ஏங்க ஒங்கனுட்டு…” என்று எண்ணிவாரு…
“ஹ்ம்ம்” பிடி குடுக்காமல் கேட்டான்…
“சென்னை வீட்டுக்கு ஏதாச்சும் வாங்கணுமா?”
இப்போதும்… நம்ம வீடுனு சொல்ல மாட்டிக்குறா… கடுப்பாக வந்தது…
“தேவையில்லை..” பட்டு கத்திரிப்பது போலே வார்த்தை வந்து விழுந்தது…
“ஓஹ் சரி” என்று படுத்து விட்டாள்…
அவள் படுத்தத்திற்கும் கோவம் வந்தது… ஏன் மேலே ஏதும் கேக்க மாட்டிகுரா… நா இல்லைனு சொன்னா அப்டியே போய்டுறா… ஏன் எதுக்கு கேள்வியே வர அவளிடம் வர மாட்டிக்குது..ஆதங்கமாய் இருந்தது…
அவன் எதிர் பார்க்கிறது எல்லாமே ஒரு கணவன் மனைவியிடம் எப்படி எதிர் பார்ப்பார்களோ அப்படியே…
அப்படியென்றால் இவனும் கணவனாக நடந்து கொள்ளும் பட்சத்தில் எதிர் பார்ப்பது தப்பிலை… நீ யாரோ நான் யாரோ என்று இருந்து கொண்டு எதிர் பார்ப்பது முட்டாள்தனம் என்று அவனுக்கும் புரியவில்லை…
ஈவினிங் வெளியே சென்றார்கள்… என்ன வாங்கனும்னு சொன்னானா என்று ஜெயா கேட்டதற்கு ..
“இல்லை அத்தை… ஏதும் வேணாம்னு சொன்னாங்க.. “
“லூசு பய.. அவன் அப்டிதான் சொல்லுவான்… நா சிலது யோசிச்சுருக்கேன்… வாங்கி தரேன்” என்று பாத்திரங்கள் பார்த்தார்…
“பால் குக்கர், பருப்பு வைக்க ஒரு மத்திமம் சைஸ் குக்கர், எலக்ட்ரிகல் குக்கர், சில கரண்டிகள்…பொறிக்கன் சட்டி…ஒரு சில பாத்திரம், இட்லி குக்கர்,…pestle mortar.. குட்டி குட்டி ஏர் டைட் காண்டான்னெர்…” எதோ தன் பொண்ணு கல்யாணம் முடித்து போகிறதுக்கு சீதனம் குடுத்து அனுப்புவது போல் அடுக்கினார்…
இதையெல்லாம் கவனித்த தான்யா, பிரசாத்திடம் “உங்க அம்மா பார்த்திங்களா… அவங்களுக்கு அவ்ளோ செய்றாங்க.. நமக்கு ஒரு நாளும் இப்டி பண்ணதில்லையே…”
அவளை முறைத்து கொண்டே, “நல்லா யோசிச்சு பாரு, எங்க அம்மா வாங்கி தரவானு கேட்டதுக்கு… நீ என்ன சொன்ன.. எங்க வீட்ல வாங்கி தந்தாங்க அத்தை அதுவே போதும்னு நீ தானே சொன்ன… அப்போ கூட சிலது வாங்கி குடுத்தாங்களேடீ…”
“அதுக்காக, இவ்ளோவா..”
“நீயும் இணக்கமா இருந்திருந்தா… இதுக்கு மேலேயே செஞ்சுருப்பாங்க… இப்போ கூட உனக்கு புடிச்சத எடுன்னு சொல்லிட்டு தானே போயிருக்காங்க…”
“ஹ்ம்ம்க்கும், அங்கே பாருங்க பார்த்து பார்த்து எடுத்து தராங்க…”
“கடைனு பாக்க மாட்டேன்டீ.. ஒழுங்கா என்ன சொன்னாங்களோ அத பண்ணு” என்று ரோஷினியை வாங்கி கொண்டு நகர்ந்து விட்டான்…
இவளும் சில பொருட்கள் எடுத்தாள் தான்….
தேவ் அவன் அம்மாவையே பார்த்து கொண்டிருந்தான்… ஜெயா முகங் கொள்ளா புரிப்புடன்…ஒவ்வொன்றாக எடுத்து கொண்டிருந்தார்… இவ்ளோ சந்தோச படுவார் என்று தெரிந்திருந்தால் முன்னமே கல்யாணம் பண்ணிருந்துருக்கலாம் போலவே… என்று எண்ணி கொண்டிருந்தான்…அவன் இன்னொரு மனமோ அப்போ வசு கிடைச்சுருக்க மாட்டா…
அட ஆமா… அவளால தானே அம்மா இவ்ளோ சந்தோசமா இருகாங்க… அப்போ இது சரி தன் என்று அவன் மனமே வக்காலத்து வாங்கியது…
வசுவை பற்றி நினைத்தவுடன் அவளை பார்க்க மனம் உந்தியது… எவ்ளோ தடுத்தும் அவளை பார்த்தான்…
சிவப்பு கலர் அனார்கலி உடுத்தி இருந்தாள்… தனியாக தெரிந்தாள்… கல்யாணகலை அவள் முகத்தில் தெரியவும் செய்தது…
காற்றில் ஆடும் அவள் முடியை ஒதுக்கி விட ஆசை பிறந்தது… அலை பாயும் கண்கள் தனி அழகை குடுத்தது… அந்த உதடுகளை சுண்டி விட தோன்றியது..
அவள் உதடை பார்க்க பார்க்க… இவனுக்கு அவளை சுருட்டி தன்னுள் வைக்க தோன்றியது…
ஐஸ்வர்யாவிடம் தோன்றாத பல உணர்வுகள் கிளர்ந்து எழுந்தது….
இவன் கை தானாகவே தொட்ட முதல் பெண் இவள் தான்…
ஐஸ்வர்யா இவனை அணைத்து பிடித்திருக்கிறாள்… ஆனால் ஒரு நாளும் இவன் கை அவளை அணைக்க உயர்ந்தது இல்லை…
முதல் முறையாக “டி” போட்டு இவன் அழைத்த பெண்ணும் இவள் தான்…
இவன் பத்தாவது படிக்கும் போது, கணக்கு பாடம் கற்க பக்கத்தில் ஒரு வீட்டிற்கு டியூஷன் படிக்க சென்று வருவான்… ஒரு முறை ஜெயா அழைக்க வந்தார்…
அப்பொழுது ஒரு பெண், அவனிடம், “தேவ், நாளைக்கு நான் ஸ்கூல்க்கு வர மாட்டேன்… நோட்ஸ் மட்டும் எடுத்து ஏன் தம்பி கிட்ட குடுத்து விடு” என்று உரைத்தால்…
“சரி டி”என்று சொன்னான்.. அவ்ளோ தன் ஜெயா பிடி பிடிணு பிடித்து விட்டார்…
நீ உன் மனைவியை தவிர யாரையும் “டி” போட்டு கூப்பிட கூடாது… எந்த பொண்ணையும் தொட்டும் பேச கூடாது என அழுத்தமாக கூறினார்… அது அப்டியே அவனுக்கு பதிந்து விட்டது… அதுனால் யாரையும் டி போட்டு அழைத்தது இல்லை…அவன் மனைவியை தவிர…
வசுவிற்கு யாரோ தன்னை பார்ப்பது போல உணர்வு… திடிர்னு தேவ்வை பார்த்தாள்… அவன் தான் வைத்த கண்ணை எடுக்காமல் பார்த்து கொண்டிருந்தான்…
“ஹையோ… என்ன இப்டி பார்க்கிறாங்க…” என்று நடுக்கங் கொண்டாள்…
ஏன் டா, ஆளை முழுங்குற மாதிரி பார்க்குற… மனதில் நினைத்தாள்… ஒரு பார்வை ஆளை புரட்டி போடுமா… புரட்டுகிறதே…!!!
அப்டியே அவன் கண்ணில் படாமல் நகர்ந்து கொண்டாள்… அவள் பார்த்து விட்டாள் என்று தெரிந்தும் அவள் மேல் இருந்து கண்களை எடுக்க முடியவில்லை…!!!
ஒரே மனது இருவரை நேசிக்க முடியுமா?? முடியாது என்பது தான் நிதர்சனம் அது புரிகிறது தான்…
ஆனால்… ஐஸ்வர்யாவை பிடித்தது… இவளையும் பிடிக்க ஆரம்பிக்குதே.. அப்போ தான் என்ன ஜென்மம்… என்று சுய அலசல் செய்து கொண்டிருந்தான்…
அவன் மனமே புடித்தது.. என்று கூறுகிறது…புடித்தது என்பது முடிந்த காலம்… இறந்த காலம்…. அது முடிவுற்றது….. என்பது…இன்னும் இந்த மடையனுக்கு புரியவில்லை…!!!
இன்னுமும் சிலர் காதலில் தோற்றாலும் அடுத்த படி எடுத்து வைக்காமல் தேங்கி நின்று விடுகின்றனர்…..
இவர்களுக்கு என்று “தேர் ஈஸ் அ லவ் அஃப்ட்டர் லவ் ஃபயிலியர்”(There is a love after love failure)என எத்தனை படங்கள் எடுத்தாலும்… எத்தனை வாக்கியம் வந்தாலும் புரிவதில்லை…!!!!
வீடு வந்து சேர இரவு 12 மணி ஆகிவிட்டது…
தேவும், வசுவும் பேசி கொள்ளவில்லை… சுலோச்சனா அடுத்த நாள் காலையில் தான் கிளம்புவதாக இருந்தது…..ஜெயா மற்றும் மற்றவர்களும் அடுத்த நாள் கோயம்பத்தூர் கிளம்ப வேண்டும்…
தேவும் வசுவும் கல்யாணம் முடிந்ததில் இருந்து பிராயணபட்டுக் கொண்டேதான் இருந்தார்கள்… திங்கள் அன்று கல்யாணம் முடிந்தது… செவ்வாய் மறுவீடு… புதன் அன்று வேளாங்கண்ணி… வியாழன் இரவு மதுரையிலிருந்து கோவை கிளம்ப வேண்டும்… பின் சனிக்கிழமை, சென்னை திரும்ப வேண்டும் என்றும் வைத்திருந்தார்கள்….
இதோ வியாழக்கிழமை காலையிலே சுலோச்சனா புறப்பட்டு விட்டர்…
அன்றைக்கு இரவு இவர்கள் எல்லாரும் லிங்க் எக்ஸ்பிரஸ் ஒண்ணே முக்காளுக்கு மதுரையில் இருந்து புறப்படும்… அதில் போவதாக இருந்தது…
தேவும், வசுவும் பக்கத்தில் அமர்ந்து இருந்தாலும் பேசிக்கவில்லை…..
இப்படியாக கோவையும் வந்தாகிட்டு… வசுவிற்கு கோவையில் இருந்த ஜெயா வீடு மிகவும் பிடித்திருந்தது… கீழே ஹால், கிட்சேன்.. ஒரு பெட்ரூம் கிருபா ஜெயாவிற்கென…. இன்னொரு ரூம் ஜெயாவும் கிருபாவும் பயன் படுத்த.. ஆபீஸ் ரூம்… கீழே இருந்து மேலே செல்ல உள்ளேயே படிக்கட்டும் இருந்தது… மேலே நான்கு அறைகள்… இரு படுக்கை அறைகள்.. ஒன்று தேவிற்கும்… இன்னொரு ரூம் பிரசாத்க்கும்…மீதம் இரு ரூம்மில் ஒன்றை தேவ் கிட்டார் வாசிப்பதற்கு மற்றும் ஆபீஸ் பயன்பாட்டிற்கும் என வைத்திருந்தான்…. இன்னொரு ரூம் அப்டியே யாருக்கும் பயன் படுத்தாமல் இருந்தது…
“அத்தை, வீடு ரொம்ப நல்லா இருக்கு… சூப்பர் ஆஹ் மைண்டைன் பண்ணிருக்கீங்க ….”
“தேங்க்ஸ் வசு, உன் மாமாவும் ஹெல்ப் பண்ணுவாங்க…”
“ஓஹ், அப்போ ரெண்டு பேரின் கை வண்ணமா… அசத்தலா இருக்கே”
“ஹ்ம்ம்” சிரித்த படியே கூறினார்…
இவளும் சமையலுக்கு உதவியவாரு மடை திறந்த வெள்ளம் போலே பேசி கொண்டே இருந்தாள் ஜெயாவிடம்… என்னவோ அவரிடம் பேச தடை அவளுக்கு இருக்கவில்லை… உண்மை தான் ஒருத்தங்களுக்கு நம்மள புடிக்கும்னு தெரிஞ்சா தயக்கம் எல்லாம் போய்விடும்…அப்டித்தான் அவளுக்குமே….
ஜெயாவிற்கும் மனதிற்குள் நிறைவாக இருந்தது… பெண் பிள்ளை இல்லை என்று ஒரு சமயம் வருத்தபட்டவருக்கு… இரு மருமகள் மகளாய் வந்த உணர்வு…
“வசுமா, நீ போய் குளிச்சுட்டு வரியா? நானும் போய் குளிச்சுட்டு வரேன்… அப்புறமா நாம சேர்ந்து சாப்டுக்கலாம்…”
காலையில் அவர்கள் வெளியே வாங்கி கொண்டார்கள்… கோவை வந்து இறங்க 7 மணி ஆகியது… அதுனால் வரும் போதே காலை உணவை வாங்கி கொண்டார்கள்… மதியம் சமைக்கவென கறி வாங்கி குடுத்தார் கிருபா…
கறி குழம்பு, சிக்கன் 65, ரசம், சோறு.. என சமைத்தார்… சமையல் முழுவதும் ஜெயாவே தான் பண்ணுவார்… மற்ற வேலைக்கென ஒரு பெண் வருவார்…
“சரி அத்தை” என கூறி விட்டு குளிக்க சென்றாள்….
மேலே தேவ் ரூமிற்குளேயே குளியல் அறை இருந்தது… அதற்குள்ளே குளித்து முடித்து வந்தாள்… தேவ் அவன் ஆபீஸ் ரூம்மில் இருந்தான்…
குளித்து முடித்து தேவ்வையும் சாப்பிட அழைத்து வந்தாள்…
ஏதாவது ஒரு பொழுது அவர்கள் எல்லாரும் ஒன்றாக அமர்ந்து சாப்பிடுவது வழக்கம்…
ரோஷினி பாப்பா தூங்கி விட்டதால்… எல்லாருமே சாப்பிடுகிற மேஜையில் ஆஜர் ஆகிவிட்டனர்… வசு பரி மாற வந்தாள்… அதுலாம் வேணாம் என தடுத்து விட்டார்… நான் எடுத்து வைக்கிறேன்.. நீ சாப்பிட ஆரம்பி, எல்லாருக்கும் எடுத்து வைத்துவிட்டு.. நானும் உக்காருறேன்… என எல்லாருக்கும் எடுத்து வைத்தார்….
சாப்பிட்டு கொண்டிருக்கும் போது, தேவ் “அப்பா, நாங்க நாளைக்கு காலையிலே கிளம்பலாம்னு இருக்கோம்..”
அட பாவி என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்ல வில்லை… என மனதில் நினைத்து கொண்டாள் வசு… ஒரு விதமான பயம் மனதில் எழவும் செய்தது… எப்படி இவனோடே ஒரே வீட்டில் குடும்பம் நடத்த… ஒரு வாரத்திற்கே நாக்கு தள்ளுது….
“சரி பா, கிளம்புங்க…” என சொன்னது கிருபா…
பிரசாத், “அப்பா அப்டியே நாங்களும் அவங்களோட கிளம்புறோம்..… அண்ணா சேலம் வழியாக தானே போறாங்க…”
மூன்று பேருக்கும் தனியா கார் வைத்து இருந்தார்கள்…
“சரி பா, பார்த்து போய்ட்டு வாங்க…” என்றார் கிருபா…
“சரி அப்பா” என்றான்…
வசுவோ சிறிது யோசித்துவிட்டு… “அத்தை, மாமா… அப்போ நீங்களும் எங்களோட சென்னை வறீங்களா? கொஞ்ச நாளைக்கு எங்களோட இருக்கீங்களா?” என கேட்டாள்…
அவள் கேட்டதே கிருபாவிற்கு சந்தோசம்…
“இல்லைமா.. நாங்க வரோம் ஆனா இப்போ இல்லை.. ஏற்கனவே ஒரு வாரம் இங்க இல்லைனு கொஞ்சம் வேலைகள் இருக்கு… நீங்க போய்ட்டு வாங்க..” தன்மையாக கூறினாள்…
அவருக்கு இவள் கேட்டது மனதிற்கு ஏதோ இதம் சேர்த்தது… தான்யா ஒரு நாளும் இப்டி கேட்டதில்லை… இருவரும் ஒரே மாதிரியாக தான் பார்க்கிறார்.. இருந்தாலும் இப்டி கேட்கவும் ஒரு மனம் வேண்டும் என்று தோன்றியது… கண்டிப்பா இந்த பெண்.. தேவ்வை மாற்றிவிடுவாள் என்றும் மனதில் தோன்றியது…
“ஹ்ம்ம், சரி மாமா” சுணங்கி கொண்டே சொன்னாள்…
ஜெயாவிற்கு புரிந்தது… அவனோட எப்படி இருப்பது என யோசிக்கிறாள் என்று… இருந்தாலும் அவர்களே நீந்தி வரட்டும் என்கிற எண்ணம்…
தேவ்விற்கோ சிறிது வருத்தம்.. ஏன் என் கூட தனியா வர மாட்டாளாமா.. அப்டி என்ன பண்ணிட போறேன்….. என்கிற கோவமும் கூட…. வேகமாக சாப்பிட்டு எழுந்து கொண்டான்…
“இன்னும் கொஞ்சம் சாப்பிடு தேவ்” என ஜெயா சொல்வதை கேட்காமல்…
“போதும்மா” என தன்னுடைய தட்டையும் எடுத்து சென்று கழுவி வைத்து விட்டான்…
இது ஜெயா பழக்கிய ஒன்று… சாப்பிட்ட தட்டை அவர்களே கழுவி வைத்து விட வேண்டும் என்கிற எழுத படாத சட்டம்… அதை அவர் இரண்டு பிள்ளைகளும் இன்றும் கடை பிடித்து வருகின்றனர்…
வசும்மா, ஈவினிங் கொஞ்ச பொருட்கள் வாங்கிட்டு வரலாமா?வீட்டுக்கு என்ன வேணும்னு அவன்ட கேட்டுக்கோ…. நாம இங்கே வாங்கிக்கலாம்.. என்று சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே தேவும் வெளியே வரவும்…
“தேவ், ஈவினிங் வெளில போனும் கூட்டிட்டு போறியா” என்று கேட்டார்…
“அவனும் சரி என்று விடவே…” கிருபாவை தவிர எல்லாரும் போகலாம் என்று முடுவு எடுத்து கொண்டார்கள்…
சாப்பிட்டு மேலே வந்தாள்… அவன் சுவர் ஓரமாக படுத்து போன் பார்த்து கொண்டிருந்தான்…
அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்து.. கூப்பிடவா வேண்டாமா என்று தயக்கம் இருந்தது… முழுதாக ஒரு நாள் பேசிகொள்ளவில்லையே… பரவால்ல… எனக்கு ஈகோலாம் கிடையாது… நா பேசுவேன்… பேசறதால.. ஒண்ணும் குறைய மாட்டேன் என்று தெளிவாக சிந்தித்து…
“ ஏங்க” என்று கூப்பிட்டாள்…
“இந்தா ஆரம்பிச்சுட்டால, ஏங்க ஒங்கனுட்டு…” என்று எண்ணிவாரு…
“ஹ்ம்ம்” பிடி குடுக்காமல் கேட்டான்…
“சென்னை வீட்டுக்கு ஏதாச்சும் வாங்கணுமா?”
இப்போதும்… நம்ம வீடுனு சொல்ல மாட்டிக்குறா… கடுப்பாக வந்தது…
“தேவையில்லை..” பட்டு கத்திரிப்பது போலே வார்த்தை வந்து விழுந்தது…
“ஓஹ் சரி” என்று படுத்து விட்டாள்…
அவள் படுத்தத்திற்கும் கோவம் வந்தது… ஏன் மேலே ஏதும் கேக்க மாட்டிகுரா… நா இல்லைனு சொன்னா அப்டியே போய்டுறா… ஏன் எதுக்கு கேள்வியே வர அவளிடம் வர மாட்டிக்குது..ஆதங்கமாய் இருந்தது…
அவன் எதிர் பார்க்கிறது எல்லாமே ஒரு கணவன் மனைவியிடம் எப்படி எதிர் பார்ப்பார்களோ அப்படியே…
அப்படியென்றால் இவனும் கணவனாக நடந்து கொள்ளும் பட்சத்தில் எதிர் பார்ப்பது தப்பிலை… நீ யாரோ நான் யாரோ என்று இருந்து கொண்டு எதிர் பார்ப்பது முட்டாள்தனம் என்று அவனுக்கும் புரியவில்லை…
ஈவினிங் வெளியே சென்றார்கள்… என்ன வாங்கனும்னு சொன்னானா என்று ஜெயா கேட்டதற்கு ..
“இல்லை அத்தை… ஏதும் வேணாம்னு சொன்னாங்க.. “
“லூசு பய.. அவன் அப்டிதான் சொல்லுவான்… நா சிலது யோசிச்சுருக்கேன்… வாங்கி தரேன்” என்று பாத்திரங்கள் பார்த்தார்…
“பால் குக்கர், பருப்பு வைக்க ஒரு மத்திமம் சைஸ் குக்கர், எலக்ட்ரிகல் குக்கர், சில கரண்டிகள்…பொறிக்கன் சட்டி…ஒரு சில பாத்திரம், இட்லி குக்கர்,…pestle mortar.. குட்டி குட்டி ஏர் டைட் காண்டான்னெர்…” எதோ தன் பொண்ணு கல்யாணம் முடித்து போகிறதுக்கு சீதனம் குடுத்து அனுப்புவது போல் அடுக்கினார்…
இதையெல்லாம் கவனித்த தான்யா, பிரசாத்திடம் “உங்க அம்மா பார்த்திங்களா… அவங்களுக்கு அவ்ளோ செய்றாங்க.. நமக்கு ஒரு நாளும் இப்டி பண்ணதில்லையே…”
அவளை முறைத்து கொண்டே, “நல்லா யோசிச்சு பாரு, எங்க அம்மா வாங்கி தரவானு கேட்டதுக்கு… நீ என்ன சொன்ன.. எங்க வீட்ல வாங்கி தந்தாங்க அத்தை அதுவே போதும்னு நீ தானே சொன்ன… அப்போ கூட சிலது வாங்கி குடுத்தாங்களேடீ…”
“அதுக்காக, இவ்ளோவா..”
“நீயும் இணக்கமா இருந்திருந்தா… இதுக்கு மேலேயே செஞ்சுருப்பாங்க… இப்போ கூட உனக்கு புடிச்சத எடுன்னு சொல்லிட்டு தானே போயிருக்காங்க…”
“ஹ்ம்ம்க்கும், அங்கே பாருங்க பார்த்து பார்த்து எடுத்து தராங்க…”
“கடைனு பாக்க மாட்டேன்டீ.. ஒழுங்கா என்ன சொன்னாங்களோ அத பண்ணு” என்று ரோஷினியை வாங்கி கொண்டு நகர்ந்து விட்டான்…
இவளும் சில பொருட்கள் எடுத்தாள் தான்….
தேவ் அவன் அம்மாவையே பார்த்து கொண்டிருந்தான்… ஜெயா முகங் கொள்ளா புரிப்புடன்…ஒவ்வொன்றாக எடுத்து கொண்டிருந்தார்… இவ்ளோ சந்தோச படுவார் என்று தெரிந்திருந்தால் முன்னமே கல்யாணம் பண்ணிருந்துருக்கலாம் போலவே… என்று எண்ணி கொண்டிருந்தான்…அவன் இன்னொரு மனமோ அப்போ வசு கிடைச்சுருக்க மாட்டா…
அட ஆமா… அவளால தானே அம்மா இவ்ளோ சந்தோசமா இருகாங்க… அப்போ இது சரி தன் என்று அவன் மனமே வக்காலத்து வாங்கியது…
வசுவை பற்றி நினைத்தவுடன் அவளை பார்க்க மனம் உந்தியது… எவ்ளோ தடுத்தும் அவளை பார்த்தான்…
சிவப்பு கலர் அனார்கலி உடுத்தி இருந்தாள்… தனியாக தெரிந்தாள்… கல்யாணகலை அவள் முகத்தில் தெரியவும் செய்தது…
காற்றில் ஆடும் அவள் முடியை ஒதுக்கி விட ஆசை பிறந்தது… அலை பாயும் கண்கள் தனி அழகை குடுத்தது… அந்த உதடுகளை சுண்டி விட தோன்றியது..
அவள் உதடை பார்க்க பார்க்க… இவனுக்கு அவளை சுருட்டி தன்னுள் வைக்க தோன்றியது…
ஐஸ்வர்யாவிடம் தோன்றாத பல உணர்வுகள் கிளர்ந்து எழுந்தது….
இவன் கை தானாகவே தொட்ட முதல் பெண் இவள் தான்…
ஐஸ்வர்யா இவனை அணைத்து பிடித்திருக்கிறாள்… ஆனால் ஒரு நாளும் இவன் கை அவளை அணைக்க உயர்ந்தது இல்லை…
முதல் முறையாக “டி” போட்டு இவன் அழைத்த பெண்ணும் இவள் தான்…
இவன் பத்தாவது படிக்கும் போது, கணக்கு பாடம் கற்க பக்கத்தில் ஒரு வீட்டிற்கு டியூஷன் படிக்க சென்று வருவான்… ஒரு முறை ஜெயா அழைக்க வந்தார்…
அப்பொழுது ஒரு பெண், அவனிடம், “தேவ், நாளைக்கு நான் ஸ்கூல்க்கு வர மாட்டேன்… நோட்ஸ் மட்டும் எடுத்து ஏன் தம்பி கிட்ட குடுத்து விடு” என்று உரைத்தால்…
“சரி டி”என்று சொன்னான்.. அவ்ளோ தன் ஜெயா பிடி பிடிணு பிடித்து விட்டார்…
நீ உன் மனைவியை தவிர யாரையும் “டி” போட்டு கூப்பிட கூடாது… எந்த பொண்ணையும் தொட்டும் பேச கூடாது என அழுத்தமாக கூறினார்… அது அப்டியே அவனுக்கு பதிந்து விட்டது… அதுனால் யாரையும் டி போட்டு அழைத்தது இல்லை…அவன் மனைவியை தவிர…
வசுவிற்கு யாரோ தன்னை பார்ப்பது போல உணர்வு… திடிர்னு தேவ்வை பார்த்தாள்… அவன் தான் வைத்த கண்ணை எடுக்காமல் பார்த்து கொண்டிருந்தான்…
“ஹையோ… என்ன இப்டி பார்க்கிறாங்க…” என்று நடுக்கங் கொண்டாள்…
ஏன் டா, ஆளை முழுங்குற மாதிரி பார்க்குற… மனதில் நினைத்தாள்… ஒரு பார்வை ஆளை புரட்டி போடுமா… புரட்டுகிறதே…!!!
அப்டியே அவன் கண்ணில் படாமல் நகர்ந்து கொண்டாள்… அவள் பார்த்து விட்டாள் என்று தெரிந்தும் அவள் மேல் இருந்து கண்களை எடுக்க முடியவில்லை…!!!
ஒரே மனது இருவரை நேசிக்க முடியுமா?? முடியாது என்பது தான் நிதர்சனம் அது புரிகிறது தான்…
ஆனால்… ஐஸ்வர்யாவை பிடித்தது… இவளையும் பிடிக்க ஆரம்பிக்குதே.. அப்போ தான் என்ன ஜென்மம்… என்று சுய அலசல் செய்து கொண்டிருந்தான்…
அவன் மனமே புடித்தது.. என்று கூறுகிறது…புடித்தது என்பது முடிந்த காலம்… இறந்த காலம்…. அது முடிவுற்றது….. என்பது…இன்னும் இந்த மடையனுக்கு புரியவில்லை…!!!
இன்னுமும் சிலர் காதலில் தோற்றாலும் அடுத்த படி எடுத்து வைக்காமல் தேங்கி நின்று விடுகின்றனர்…..
இவர்களுக்கு என்று “தேர் ஈஸ் அ லவ் அஃப்ட்டர் லவ் ஃபயிலியர்”(There is a love after love failure)என எத்தனை படங்கள் எடுத்தாலும்… எத்தனை வாக்கியம் வந்தாலும் புரிவதில்லை…!!!!