அத்தியாயம் 35
காலை விடிந்த பிறகும் வெகு நேரம் தூங்கிக் கொண்டிருந்தனர் இருவரும்..
இருவரின் உடைகளும் எங்கோ மூலையில் கிடக்க, வெற்று உடலுடன் ஒரு போர்வைக்குள் தஞ்சம் அடைந்து இருந்தனர்..
லேசாக கண் விழித்த வெற்றியோ நேரத்தை பார்க்க, மணி பத்தை தாண்டி இருந்தது..
தன்மேல் கணமாக இருப்பதை உணர்ந்த வெற்றி என்னவென்று பார்க்க, " அவனின் மார்பில் தன் முகத்தை புதைத்து படுத்துக் கொண்டிருந்தாள் மதி..
இரவில் நடந்த இவர்களின் களியாட்டம் நினைவுக்கு வர, அவனின் இதழ்களோ புன்னகையை தாராளமாக சிந்தின..
"தேனு...!!! அடியேய் தேனு..." என்று அவளை எழுப்ப,
அவளோ " போங்க மாமு... எனக்கு தூக்கமா வருது.. இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்குறேனே.. ப்ளீஸ்.. " என்று கண்ணை திறக்காமல் அவள் கூறினாள்..
" எல்லாம் சரி தான்.. அது நம்ம மட்டும் இருந்தா ஓகே.. கீழ அத்தையும் மாமாவும் இருக்காங்க.. நம்ம இப்போ கீழ போனாலே ஏதாவது நெனச்சிப்பாங்க.. இன்னும் லேட்டா போனா அவ்ளோதான்.. " என்று அவள் காதில் மெல்ல தன் உதடுகளை உரசிய படி சொல்ல,
அவளும் சிணுங்களுடனே " இப்படி பண்ணா எப்படி எந்திரிக்கிறதாம்.. " என்று அவளின் காதினில் முத்தம் குடுத்தவனை திரும்பி பார்த்து கேட்க,
" உன்ன இப்படி பாக்க பாக்க சும்மா இருக்க தோணலையே.. அதான்.. " என்று ஒரு வித மோகத்துடன் கூறினான்..
அவளோ, "எப்படி.. " கீழே குனிந்து பார்க்க, அவள் போர்த்தி இருந்த போர்வை சற்று கீழே இறங்கி அவள் அங்க வனப்புகளை அவனுக்கு தெள்ள தெளிவாக காட்டியது..
அவசரமாக, போர்வையை இழுத்து மூடிக் கொண்டவள், " ச்சீ... நீங்க ரொம்ப மோசம்.." என்று அவனைப் பார்த்து கூறினாள்..
" அதான் நேத்து நைட் பார்த்து இருப்பியே.. உன்கிட்ட மட்டும் மோசமா இருக்குறதுல தப்பே இல்லை பொண்டாட்டி.. " என்றவன், பின்,
" இனி என்ன மறைக்க இருக்கு.. இழுத்து போர்த்திட்டு இருக்க.. அதான் எல்லாத்தையும் முழுசா பார்த்தாச்சே.. " என்றான் அவள் போர்வைக்குள் உள்ளே புகுந்த படி..
" ஹே.. என்ன பண்றீங்க... " என்று கேட்டு முடிப்பதற்குள் அவள் வார்த்தையை அவன் விழுங்கிக் கொண்டான்..
இனி என்ன, அடுத்த ஆட்டத்தை வெற்றி ஆரம்பிக்க, அவர்கள் குளித்து முடித்து கீழ் இறங்கி வர மதியம் ஒரு மணியை நெருங்கி விட்டது..
இருவரும் வரும் போது ஒருவித சங்கடத்துடனே வந்தனர்..
நல்ல வேலையாக மூர்த்தி இருக்க வில்லை.. அவர் அவரின் நண்பரை பார்க்க சென்று இருந்தார்.. லட்சுமி மட்டுமே இருந்தார் வீட்டில்..
அவருக்கு புரிந்து விட்டது.. அவரும் அந்த நிலையை கடந்து தானே வந்து இருப்பார்..
வெற்றி அங்கு இருந்த ஷோபாவில் அமர்ந்து கொண்டான்..
மதி தான் சமையல் அறைக்கு சென்றாள்.. உண்பதற்கு எதுவும் இருக்கிறதா என்று..
லட்சுமி அப்பொழுது தான் சமையல் வேலைகளை முடித்து இருந்தார்..
சத்தம் கேட்பதை உணர்ந்து திரும்பி பார்க்க, மதி தான், தலைக்கு குளித்து முடியை விரித்து போட்டு, நடுவில் ஒரு சின்ன கிளிப் மட்டும் அணிந்து இருந்தாள்..
மகளின் முகத்தில் இருந்த பூரிப்பு, உதடு, கன்னம், கழுத்து என்று ஆங்காங்கு, வெற்றியின் பற்தடத்தால் ஏற்பட்ட லேசான கயத்தால் சிவந்து இருந்தது..
அதை பற்றி எதுவும் கேட்டு அவர்களை சங்கட படுத்தக் கூடாது என்று நினைத்தவர், " வா மதி.. சாப்பிடுறியா.. வெற்றி எங்க.. " என்று கேட்க,
" அவரு வெளிய ஷோபாவில இருக்காரு மா.. " என்றாள் அவள்..
" சரி வாங்க.. சாப்பிடலாம்.. " என்றவர், அவளிடம் " மதி.. அந்த பாத்திரத்தை எல்லாம் டைனிங் டேபிள்ல கொண்டு வந்து வை.. " என்று சொல்லி விட்டு, அவரும் கையில் ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டு சென்றார்..
அத்தை வருவதை கண்டதும், அவரின் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்க்க, ஏதோ சங்கடமாக இருந்தது..
" வெற்றி வா பா.. சாப்பிடலாம்.. " என்று அந்த சூழ்நிலையை இலகுவாக்கி, இருவரையும் அமரவைத்து உணவு பரிமாறி, உண்ண வைத்தவர், பின் தானும் அமர்ந்து உண்டு முடித்தார்..
" மாமா எங்க அத்தை.. " என்று வெற்றி கேட்டதற்கு,
" அவரு நண்பரை பாக்க போயிருக்காரு வெற்றி.. அங்கேயே சாப்பிட்டு வரேன்னு சொல்லி இருக்காரு.. " என்றார் அவர்..
" சரி..அத்தை... " என்றவன், " அத்தை.. கொஞ்சம் வெளிய போய்ட்டு வரேன்.. " என்று அவரிடம் சொல்லியவன், மதியிடம் வெளியே வர சொல்லி கண் காட்டினான்..
அவளும் புரியாமல் வெளியில் வர, " தேனு.. நான் இங்க இருந்தா, மறுபடியும் உன்கிட்ட தான் வருவேன்.. அதான் கிளம்பி வெளிய போறேன்.. என் நண்பன் இங்க பக்கத்துல தான் இருக்கான்.. சும்மா ஒரு எட்டு போய் பார்த்துட்டு வரேன்.. ஈவினிங் வந்துருவேன்.." என்றவன் அவசரமாக அவளது கன்னத்தில் ஒரு முத்தத்தை வைத்து விட்டு சென்றான்..
அவளும் தலையை குலுக்கி சிரித்து விட்டு உள்ளே சென்றாள்..
மாலை நேரம் போல மாமனாரும் மருமகனும் அடுத்தடுத்து வீட்டிற்கு வந்து சேந்தனர்..
இரவில் அவர்களது ஊருக்கு மீண்டும் பயணம் செய்தனர்..
இப்படியே வெற்றி மதியின் வாழ்க்கை, எதற்கும் பஞ்சமில்லாமல் மகிழ்ச்சியாக சென்று கொண்டிருந்தது....
சின்ன சின்ன ஊடல்களும் , அளவில்லாத கூடல்களும், கெஞ்சலும் கொஞ்சலும் என அவர்களின் வாழ்க்கை அழகாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தது..
அதே சமயத்தில், ரவிக்கும் காயங்கள் ஆறிக் கொண்டு இருந்தது..
இரண்டு வாரங்களில் மருத்துவமனையில் இருந்து வீட்டிற்கு வந்து விட்டான்..
அவனை குணமாக்கும் பொருட்டு, கவி தான் அவன் கூடவே இருந்து அவனுக்கு தேவையானதை செய்து கொண்டிருந்தாள்..
இப்பொழுது அவனாக உண்ண ஆரம்பித்து இருந்தான்.. மெல்ல மெல்ல நடக்க பழகி இருந்தான் வாக்கிங் ஸ்டிக் வைத்து..
அன்று அப்டித்தான், உண்டு முடித்து விட்டு, சிறிது நேரம் நடக்கலாம் என்று எண்ணி வாக்கிங் ஸ்டிக் தேட, அது சற்று தொலைவில் இருந்தது..
சரி ஸ்டிக் இல்லமால் நடந்து பார்க்கலாம் என்று மெல்ல எட்டு எடுத்து வைத்தான்.. ஒரு அடி, இரண்டு அடி எடுத்து வைத்து விட்டான்.. அதற்கு மேல் முடியவில்லை.. பிடிமானத்திற்கும் அருகில் இல்லை..
கால் வேறு வலிக்க ஆரம்பித்து விட்டது..
அதற்கு அடுத்து நிலையாக நிற்க முடியாமல், தடுமாறி கீழே விழ போன சமயம் " என்னங்க.. " என்ற சத்தத்துடன் ஓடி வந்து தாங்கிக் கொண்டாள் அவனை..
அப்பொழுது தான் அவனுக்கு மூச்சே வந்தது..
தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு, அவளை பார்க்க,:அவளும் அவனை தான் பார்த்து கொண்டு இருந்தாள் ..
"நான் இருக்கும் போது இப்படி முயற்சி பண்ணிருக்கலாமே.. ஏன் இந்த விஷப் பரீட்சை உங்களுக்கு.." என்று கண்கள் கலங்கிய வண்ணம் கூற,
" ஸ்டிக் ஓட தான் நடக்கலாம் னு பார்த்தேன்.. ஆனால் அது அங்க கொஞ்சம் தள்ளி இருந்தனால சரி இப்படி நடந்து பாக்கலாம்னு நெனச்சேன்.. " என்றான்..
அவளும் அவனை தாங்கி பிடித்த படி, " நான் பிடிச்சிக்கிறேன்.. நீங்க நடங்க இப்போ.. " என்று அவனுக்கு துணையாக நின்று சொல்ல, அவனும் அவள் தோளில் கைட்டை போட்ட படி மெல்ல மெல்ல நடந்தான்..
இப்படியே, மேலும் ஒரு மாதம் கடக்க, அவன் நன்றாகவே தேறி இருந்தான்..
அவனது வேலைகளை அவனாகவே செய்ய தொடங்கி விட்டான்..
நன்றாக இல்லை என்றாலும் ஓரளவு அவனாக நடக்க தொடங்கி விட்டான்..
அதை எல்லாம் கவனித்த கவியோ, " இனி தன் உதவி அவருக்கு தேவை படாது.. இனி நாம் செல்ல வேண்டியது தான்.. " என்று முதல் நாள் இரவில் தூங்கும் போது நினைத்தவள், அதையே தன் தம்பியிடமும் சொல்லி இருந்தாள் ..
கதிரு, " நான் வந்த வேலை முடிஞ்சிருச்சு டா .. இனி பழையபடி நம்ம வீட்டுக்கு போயிரலாம்.. " என்று சொல்ல, அவனும் சரி என்று கேட்டுக் கொண்டான்..
அவனுக்கு தன் அக்காவை பார்க்க பாவமாக இருந்தது.. " அக்கா, நான் வேணும்னா மாமாகிட்ட பேசி பாக்கட்டுமா.. " என்று கேட்க,
அவளோ, " அவ்ளோ பெரிய மனுஷன் ஆகிட்டியா டா ... நீ படிக்கிறதுல மட்டும் கவனமா இரு.. வேற எதுலயும் உன் கவனத்தை திசை திருப்பாத.. சரியா.. " என்று அவன் தலை முடியை கலைத்து விட்ட படி கூறினாள்..
மறுநாள் காலையில், ரவி, அன்று மருத்துவரை சந்திக்க, அனுமதி வாங்கி இருந்தான்..
அவரை பார்த்துவிட்டு, கோவிலுக்குச் சென்று, அந்த கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்தி விட்டு, கவியிடம் தன் மனதை பற்றி சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்து இருந்தான்..
காலையில் அவன் கடமைகளை முடித்து விட்டு, கீழே இறங்கி உண்பதற்காக அவன் வந்து அமர, கவி அவனுக்கு பரிமாறினாள் ..
ஏனோ அவனுக்கு மனமெல்லாம் ஒரு வித மகிழ்ச்சியா .. ஆனந்தமா .. ஏதோ ஒன்று இனம் புரியாத உணர்வு அவனை ஆட்டி படைத்தது..
அந்த சந்தோசமான மனதுடன், உண்டு முடித்து விட்டு, அவளிடம் " நான் டாக்டரை போய் பார்த்துட்டு வரேன்.. " என்று சொல்ல, அவளும் சரி என்று சின்ன தலை அசைப்புடன் அவனுக்கு விடை அளித்தாள்..
போகும் போது செல்லும் இந்த சந்தோச மன நிலை வந்த பிறகு இருக்குமா அவனுக்கு..
மருத்துவமனை சென்று டாக்டரை சந்தித்தவன், " நீங்க நல்லாவே குணமாகிடீங்க.. இனி நீங்க தராளமா ஆபீஸ் க்கு போய் உங்க வேலையை பாக்க ஆரம்பிச்சிரலாம்.. " என்று அவனிடம் சொல்ல, அவனோ " சார் ஒரு சந்தேகம்.. " என்று தயக்கமாக கேட்க, "எதுக்கு உங்களுக்கு தயக்கம்.. எதுனாலும் ஓப்பனா கேளுங்க.." என்று தைரியம் கொடுக்க,
" சார்.. பேமிலி ரிலேஷன்ஷிப் ல இருக்கலாமே.. " என்று தன் சந்தேகத்தை முன் வைத்தான்..
" அதுனால என்ன ரவி.. நீங்க தராளமா இருக்கலாம்.. அந்த ப்ரோப்லேம் எல்லாம் இந்த ரெண்டு மாசத்துல சரி ஆகி இருக்கும்.. You dont worry.. You perfectly all right... " என்று மருத்துவர் கூறிய பிறகே அவனுக்கு திருப்தியாக இருந்தது..
ஆம்!! அவனுக்கு விபத்து நிகழ்ந்த போது, சிறிய பிரச்சனை இருந்தது.. அது அன்றே கூறி இருந்தார் அவனிடம்.. அதை தான் இப்பொழுது தெளிவு படுத்திக் கொண்டான்..
கவியுடன் வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்க, அவனுக்கு இது ஒன்று தான் நெருடலாக இருந்தது..
இனி என்ன, தன் மனதில் உள்ளதை அவளிடம் வெளிப்படுத்தி அவளுடன் வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்க வேண்டும்.. எனக்காக அவள் நிறைய கஷ்டப் பட்டு விட்டாள்.. இனி அவளை தன் உள்ளங்கையில் வைத்து அவளை தாங்கிட வேண்டும்.. என்று பலத்தரப்பட்ட எண்ணங்களுடன் இருந்தான்..
அந்த மகிழ்ச்சியான மன நிலையிலயே, அப்படியே காரை கோவிலுக்கு செலுத்தினான்..
அவனுக்கு அப்படி ஒன்றும் தெய்வ பக்தி எல்லாம் கிடையாது.. ஆனால் இந்த விபத்திற்கு பிறகு நம்பினான் முற்றும் முழுதாக..
காரை ஒரு இடத்தில் தள்ளி நிறுத்தி விட்டு, உள்ளே சென்று அந்த கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்தி விட்டு, ஒரு முறை கோவில் பிரகாரத்தை சுற்றி வந்து, வெளியில் செல்லும் முன், ஒரு முறை திரும்பி பார்த்தான் இறைவனை..
ஏனோ அவனை பார்த்து, "இனி நலம் உண்டாகும் மகனே.. " என்று சொல்வது போல இருந்தது..
ஒரு சின்ன சிரிப்புடன் வெளியே வந்தவனிடத்தில், " தம்பி பூ வாங்கிங்கப்பா.. " என்று அவனிடன் தான் வைத்து இருந்த மல்லிகை பூவை காட்டிக் கூற,
அவனும் சிந்தித்தவாறு, அவளுக்காக வாங்கினான்..
பூவின் வாசனையை நுகர்ந்து பார்த்தவன், மனம் நிறைய அந்த வாசத்தை தனக்குள் நிரப்பிக் கொண்டவன், அங்கிருந்து காரை கிளப்பிக் கொண்டு வீடு நோக்கி விரைந்தான்..
காரில், பாட்டு கேட்பதற்காக மியூசிக் பிளேயரை ஆன் செய்ய, ஏனோ அவனுக்கு ஏற்ற போல எல்லாம் காதல் பாடல்களாகவே இருந்தன..
அவற்றை கேட்டுக் கொண்டு உல்லாசமாக வண்டியை ஓட்டியவன் வீட்டிற்கும் வந்து சேர்ந்தான்..
காரை பார்க் செய்து விட்டு, பூவை எடுத்துக் கொண்டு, வீட்டினுள் நுழைந்தவன் அவளை தான் தேடினான்..
அவள் இருப்பதாக தெரியவில்லை.. சமையல் அறையில் எட்டிப் பார்க்க, வேலைக்கார பெண்மணி மட்டுமே இருந்தார்..
மேலே சென்று அறையில் பார்க்க அங்கும் அவள் இல்லை..
புருவ முடிச்சுடன், வீட்டில் இருந்த அறைகளில் எல்லாம் தேட எங்கேயும் அவள் தென்படவில்லை..
" எங்க போய் இருப்பா.. " என்று மீண்டும் கீழே இறங்கி வீட்டின் பின் பக்கம் சென்று பார்க்க அங்கும் இல்லை..
" சரி எங்கும் வேலையா வெளிய போய் இருப்பா.. " என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டவன், அவன் அறைக்கு மீண்டும் வந்து கையில் இருந்த பூவை ட்ரெஸ்ஸிங் டேபிளின் மீது வைக்க சென்றவன் கண்ணில், அங்கு இருந்த கடிதம் கண்ணில் பட்டது..
" இனி என் உதவி உங்களுக்கு தேவை படாது.. என் கடமை முடிந்த பிறகு நான் உங்களுடன் இருந்து, மீண்டும் உங்களை கஷ்ட பட வைக்க விரும்பவில்லை.. நான் செல்கிறேன்... " என்று மட்டும் எழுதி இருந்தாள்..
" கவி... எங்க டி போன, என்னை விட்டு.. " என்று குரல் தழு தழுக்க வார்த்தைகள் வெளி வந்தது...
கையில் இருந்த கடிதம் காற்றிலே அப்படியே பறந்து சென்றது..
தேன் இனிக்கும்....
காலை விடிந்த பிறகும் வெகு நேரம் தூங்கிக் கொண்டிருந்தனர் இருவரும்..
இருவரின் உடைகளும் எங்கோ மூலையில் கிடக்க, வெற்று உடலுடன் ஒரு போர்வைக்குள் தஞ்சம் அடைந்து இருந்தனர்..
லேசாக கண் விழித்த வெற்றியோ நேரத்தை பார்க்க, மணி பத்தை தாண்டி இருந்தது..
தன்மேல் கணமாக இருப்பதை உணர்ந்த வெற்றி என்னவென்று பார்க்க, " அவனின் மார்பில் தன் முகத்தை புதைத்து படுத்துக் கொண்டிருந்தாள் மதி..
இரவில் நடந்த இவர்களின் களியாட்டம் நினைவுக்கு வர, அவனின் இதழ்களோ புன்னகையை தாராளமாக சிந்தின..
"தேனு...!!! அடியேய் தேனு..." என்று அவளை எழுப்ப,
அவளோ " போங்க மாமு... எனக்கு தூக்கமா வருது.. இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்குறேனே.. ப்ளீஸ்.. " என்று கண்ணை திறக்காமல் அவள் கூறினாள்..
" எல்லாம் சரி தான்.. அது நம்ம மட்டும் இருந்தா ஓகே.. கீழ அத்தையும் மாமாவும் இருக்காங்க.. நம்ம இப்போ கீழ போனாலே ஏதாவது நெனச்சிப்பாங்க.. இன்னும் லேட்டா போனா அவ்ளோதான்.. " என்று அவள் காதில் மெல்ல தன் உதடுகளை உரசிய படி சொல்ல,
அவளும் சிணுங்களுடனே " இப்படி பண்ணா எப்படி எந்திரிக்கிறதாம்.. " என்று அவளின் காதினில் முத்தம் குடுத்தவனை திரும்பி பார்த்து கேட்க,
" உன்ன இப்படி பாக்க பாக்க சும்மா இருக்க தோணலையே.. அதான்.. " என்று ஒரு வித மோகத்துடன் கூறினான்..
அவளோ, "எப்படி.. " கீழே குனிந்து பார்க்க, அவள் போர்த்தி இருந்த போர்வை சற்று கீழே இறங்கி அவள் அங்க வனப்புகளை அவனுக்கு தெள்ள தெளிவாக காட்டியது..
அவசரமாக, போர்வையை இழுத்து மூடிக் கொண்டவள், " ச்சீ... நீங்க ரொம்ப மோசம்.." என்று அவனைப் பார்த்து கூறினாள்..
" அதான் நேத்து நைட் பார்த்து இருப்பியே.. உன்கிட்ட மட்டும் மோசமா இருக்குறதுல தப்பே இல்லை பொண்டாட்டி.. " என்றவன், பின்,
" இனி என்ன மறைக்க இருக்கு.. இழுத்து போர்த்திட்டு இருக்க.. அதான் எல்லாத்தையும் முழுசா பார்த்தாச்சே.. " என்றான் அவள் போர்வைக்குள் உள்ளே புகுந்த படி..
" ஹே.. என்ன பண்றீங்க... " என்று கேட்டு முடிப்பதற்குள் அவள் வார்த்தையை அவன் விழுங்கிக் கொண்டான்..
இனி என்ன, அடுத்த ஆட்டத்தை வெற்றி ஆரம்பிக்க, அவர்கள் குளித்து முடித்து கீழ் இறங்கி வர மதியம் ஒரு மணியை நெருங்கி விட்டது..
இருவரும் வரும் போது ஒருவித சங்கடத்துடனே வந்தனர்..
நல்ல வேலையாக மூர்த்தி இருக்க வில்லை.. அவர் அவரின் நண்பரை பார்க்க சென்று இருந்தார்.. லட்சுமி மட்டுமே இருந்தார் வீட்டில்..
அவருக்கு புரிந்து விட்டது.. அவரும் அந்த நிலையை கடந்து தானே வந்து இருப்பார்..
வெற்றி அங்கு இருந்த ஷோபாவில் அமர்ந்து கொண்டான்..
மதி தான் சமையல் அறைக்கு சென்றாள்.. உண்பதற்கு எதுவும் இருக்கிறதா என்று..
லட்சுமி அப்பொழுது தான் சமையல் வேலைகளை முடித்து இருந்தார்..
சத்தம் கேட்பதை உணர்ந்து திரும்பி பார்க்க, மதி தான், தலைக்கு குளித்து முடியை விரித்து போட்டு, நடுவில் ஒரு சின்ன கிளிப் மட்டும் அணிந்து இருந்தாள்..
மகளின் முகத்தில் இருந்த பூரிப்பு, உதடு, கன்னம், கழுத்து என்று ஆங்காங்கு, வெற்றியின் பற்தடத்தால் ஏற்பட்ட லேசான கயத்தால் சிவந்து இருந்தது..
அதை பற்றி எதுவும் கேட்டு அவர்களை சங்கட படுத்தக் கூடாது என்று நினைத்தவர், " வா மதி.. சாப்பிடுறியா.. வெற்றி எங்க.. " என்று கேட்க,
" அவரு வெளிய ஷோபாவில இருக்காரு மா.. " என்றாள் அவள்..
" சரி வாங்க.. சாப்பிடலாம்.. " என்றவர், அவளிடம் " மதி.. அந்த பாத்திரத்தை எல்லாம் டைனிங் டேபிள்ல கொண்டு வந்து வை.. " என்று சொல்லி விட்டு, அவரும் கையில் ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டு சென்றார்..
அத்தை வருவதை கண்டதும், அவரின் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்க்க, ஏதோ சங்கடமாக இருந்தது..
" வெற்றி வா பா.. சாப்பிடலாம்.. " என்று அந்த சூழ்நிலையை இலகுவாக்கி, இருவரையும் அமரவைத்து உணவு பரிமாறி, உண்ண வைத்தவர், பின் தானும் அமர்ந்து உண்டு முடித்தார்..
" மாமா எங்க அத்தை.. " என்று வெற்றி கேட்டதற்கு,
" அவரு நண்பரை பாக்க போயிருக்காரு வெற்றி.. அங்கேயே சாப்பிட்டு வரேன்னு சொல்லி இருக்காரு.. " என்றார் அவர்..
" சரி..அத்தை... " என்றவன், " அத்தை.. கொஞ்சம் வெளிய போய்ட்டு வரேன்.. " என்று அவரிடம் சொல்லியவன், மதியிடம் வெளியே வர சொல்லி கண் காட்டினான்..
அவளும் புரியாமல் வெளியில் வர, " தேனு.. நான் இங்க இருந்தா, மறுபடியும் உன்கிட்ட தான் வருவேன்.. அதான் கிளம்பி வெளிய போறேன்.. என் நண்பன் இங்க பக்கத்துல தான் இருக்கான்.. சும்மா ஒரு எட்டு போய் பார்த்துட்டு வரேன்.. ஈவினிங் வந்துருவேன்.." என்றவன் அவசரமாக அவளது கன்னத்தில் ஒரு முத்தத்தை வைத்து விட்டு சென்றான்..
அவளும் தலையை குலுக்கி சிரித்து விட்டு உள்ளே சென்றாள்..
மாலை நேரம் போல மாமனாரும் மருமகனும் அடுத்தடுத்து வீட்டிற்கு வந்து சேந்தனர்..
இரவில் அவர்களது ஊருக்கு மீண்டும் பயணம் செய்தனர்..
இப்படியே வெற்றி மதியின் வாழ்க்கை, எதற்கும் பஞ்சமில்லாமல் மகிழ்ச்சியாக சென்று கொண்டிருந்தது....
சின்ன சின்ன ஊடல்களும் , அளவில்லாத கூடல்களும், கெஞ்சலும் கொஞ்சலும் என அவர்களின் வாழ்க்கை அழகாக நகர்ந்து கொண்டிருந்தது..
அதே சமயத்தில், ரவிக்கும் காயங்கள் ஆறிக் கொண்டு இருந்தது..
இரண்டு வாரங்களில் மருத்துவமனையில் இருந்து வீட்டிற்கு வந்து விட்டான்..
அவனை குணமாக்கும் பொருட்டு, கவி தான் அவன் கூடவே இருந்து அவனுக்கு தேவையானதை செய்து கொண்டிருந்தாள்..
இப்பொழுது அவனாக உண்ண ஆரம்பித்து இருந்தான்.. மெல்ல மெல்ல நடக்க பழகி இருந்தான் வாக்கிங் ஸ்டிக் வைத்து..
அன்று அப்டித்தான், உண்டு முடித்து விட்டு, சிறிது நேரம் நடக்கலாம் என்று எண்ணி வாக்கிங் ஸ்டிக் தேட, அது சற்று தொலைவில் இருந்தது..
சரி ஸ்டிக் இல்லமால் நடந்து பார்க்கலாம் என்று மெல்ல எட்டு எடுத்து வைத்தான்.. ஒரு அடி, இரண்டு அடி எடுத்து வைத்து விட்டான்.. அதற்கு மேல் முடியவில்லை.. பிடிமானத்திற்கும் அருகில் இல்லை..
கால் வேறு வலிக்க ஆரம்பித்து விட்டது..
அதற்கு அடுத்து நிலையாக நிற்க முடியாமல், தடுமாறி கீழே விழ போன சமயம் " என்னங்க.. " என்ற சத்தத்துடன் ஓடி வந்து தாங்கிக் கொண்டாள் அவனை..
அப்பொழுது தான் அவனுக்கு மூச்சே வந்தது..
தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு, அவளை பார்க்க,:அவளும் அவனை தான் பார்த்து கொண்டு இருந்தாள் ..
"நான் இருக்கும் போது இப்படி முயற்சி பண்ணிருக்கலாமே.. ஏன் இந்த விஷப் பரீட்சை உங்களுக்கு.." என்று கண்கள் கலங்கிய வண்ணம் கூற,
" ஸ்டிக் ஓட தான் நடக்கலாம் னு பார்த்தேன்.. ஆனால் அது அங்க கொஞ்சம் தள்ளி இருந்தனால சரி இப்படி நடந்து பாக்கலாம்னு நெனச்சேன்.. " என்றான்..
அவளும் அவனை தாங்கி பிடித்த படி, " நான் பிடிச்சிக்கிறேன்.. நீங்க நடங்க இப்போ.. " என்று அவனுக்கு துணையாக நின்று சொல்ல, அவனும் அவள் தோளில் கைட்டை போட்ட படி மெல்ல மெல்ல நடந்தான்..
இப்படியே, மேலும் ஒரு மாதம் கடக்க, அவன் நன்றாகவே தேறி இருந்தான்..
அவனது வேலைகளை அவனாகவே செய்ய தொடங்கி விட்டான்..
நன்றாக இல்லை என்றாலும் ஓரளவு அவனாக நடக்க தொடங்கி விட்டான்..
அதை எல்லாம் கவனித்த கவியோ, " இனி தன் உதவி அவருக்கு தேவை படாது.. இனி நாம் செல்ல வேண்டியது தான்.. " என்று முதல் நாள் இரவில் தூங்கும் போது நினைத்தவள், அதையே தன் தம்பியிடமும் சொல்லி இருந்தாள் ..
கதிரு, " நான் வந்த வேலை முடிஞ்சிருச்சு டா .. இனி பழையபடி நம்ம வீட்டுக்கு போயிரலாம்.. " என்று சொல்ல, அவனும் சரி என்று கேட்டுக் கொண்டான்..
அவனுக்கு தன் அக்காவை பார்க்க பாவமாக இருந்தது.. " அக்கா, நான் வேணும்னா மாமாகிட்ட பேசி பாக்கட்டுமா.. " என்று கேட்க,
அவளோ, " அவ்ளோ பெரிய மனுஷன் ஆகிட்டியா டா ... நீ படிக்கிறதுல மட்டும் கவனமா இரு.. வேற எதுலயும் உன் கவனத்தை திசை திருப்பாத.. சரியா.. " என்று அவன் தலை முடியை கலைத்து விட்ட படி கூறினாள்..
மறுநாள் காலையில், ரவி, அன்று மருத்துவரை சந்திக்க, அனுமதி வாங்கி இருந்தான்..
அவரை பார்த்துவிட்டு, கோவிலுக்குச் சென்று, அந்த கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்தி விட்டு, கவியிடம் தன் மனதை பற்றி சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்து இருந்தான்..
காலையில் அவன் கடமைகளை முடித்து விட்டு, கீழே இறங்கி உண்பதற்காக அவன் வந்து அமர, கவி அவனுக்கு பரிமாறினாள் ..
ஏனோ அவனுக்கு மனமெல்லாம் ஒரு வித மகிழ்ச்சியா .. ஆனந்தமா .. ஏதோ ஒன்று இனம் புரியாத உணர்வு அவனை ஆட்டி படைத்தது..
அந்த சந்தோசமான மனதுடன், உண்டு முடித்து விட்டு, அவளிடம் " நான் டாக்டரை போய் பார்த்துட்டு வரேன்.. " என்று சொல்ல, அவளும் சரி என்று சின்ன தலை அசைப்புடன் அவனுக்கு விடை அளித்தாள்..
போகும் போது செல்லும் இந்த சந்தோச மன நிலை வந்த பிறகு இருக்குமா அவனுக்கு..
மருத்துவமனை சென்று டாக்டரை சந்தித்தவன், " நீங்க நல்லாவே குணமாகிடீங்க.. இனி நீங்க தராளமா ஆபீஸ் க்கு போய் உங்க வேலையை பாக்க ஆரம்பிச்சிரலாம்.. " என்று அவனிடம் சொல்ல, அவனோ " சார் ஒரு சந்தேகம்.. " என்று தயக்கமாக கேட்க, "எதுக்கு உங்களுக்கு தயக்கம்.. எதுனாலும் ஓப்பனா கேளுங்க.." என்று தைரியம் கொடுக்க,
" சார்.. பேமிலி ரிலேஷன்ஷிப் ல இருக்கலாமே.. " என்று தன் சந்தேகத்தை முன் வைத்தான்..
" அதுனால என்ன ரவி.. நீங்க தராளமா இருக்கலாம்.. அந்த ப்ரோப்லேம் எல்லாம் இந்த ரெண்டு மாசத்துல சரி ஆகி இருக்கும்.. You dont worry.. You perfectly all right... " என்று மருத்துவர் கூறிய பிறகே அவனுக்கு திருப்தியாக இருந்தது..
ஆம்!! அவனுக்கு விபத்து நிகழ்ந்த போது, சிறிய பிரச்சனை இருந்தது.. அது அன்றே கூறி இருந்தார் அவனிடம்.. அதை தான் இப்பொழுது தெளிவு படுத்திக் கொண்டான்..
கவியுடன் வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்க, அவனுக்கு இது ஒன்று தான் நெருடலாக இருந்தது..
இனி என்ன, தன் மனதில் உள்ளதை அவளிடம் வெளிப்படுத்தி அவளுடன் வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்க வேண்டும்.. எனக்காக அவள் நிறைய கஷ்டப் பட்டு விட்டாள்.. இனி அவளை தன் உள்ளங்கையில் வைத்து அவளை தாங்கிட வேண்டும்.. என்று பலத்தரப்பட்ட எண்ணங்களுடன் இருந்தான்..
அந்த மகிழ்ச்சியான மன நிலையிலயே, அப்படியே காரை கோவிலுக்கு செலுத்தினான்..
அவனுக்கு அப்படி ஒன்றும் தெய்வ பக்தி எல்லாம் கிடையாது.. ஆனால் இந்த விபத்திற்கு பிறகு நம்பினான் முற்றும் முழுதாக..
காரை ஒரு இடத்தில் தள்ளி நிறுத்தி விட்டு, உள்ளே சென்று அந்த கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்தி விட்டு, ஒரு முறை கோவில் பிரகாரத்தை சுற்றி வந்து, வெளியில் செல்லும் முன், ஒரு முறை திரும்பி பார்த்தான் இறைவனை..
ஏனோ அவனை பார்த்து, "இனி நலம் உண்டாகும் மகனே.. " என்று சொல்வது போல இருந்தது..
ஒரு சின்ன சிரிப்புடன் வெளியே வந்தவனிடத்தில், " தம்பி பூ வாங்கிங்கப்பா.. " என்று அவனிடன் தான் வைத்து இருந்த மல்லிகை பூவை காட்டிக் கூற,
அவனும் சிந்தித்தவாறு, அவளுக்காக வாங்கினான்..
பூவின் வாசனையை நுகர்ந்து பார்த்தவன், மனம் நிறைய அந்த வாசத்தை தனக்குள் நிரப்பிக் கொண்டவன், அங்கிருந்து காரை கிளப்பிக் கொண்டு வீடு நோக்கி விரைந்தான்..
காரில், பாட்டு கேட்பதற்காக மியூசிக் பிளேயரை ஆன் செய்ய, ஏனோ அவனுக்கு ஏற்ற போல எல்லாம் காதல் பாடல்களாகவே இருந்தன..
அவற்றை கேட்டுக் கொண்டு உல்லாசமாக வண்டியை ஓட்டியவன் வீட்டிற்கும் வந்து சேர்ந்தான்..
காரை பார்க் செய்து விட்டு, பூவை எடுத்துக் கொண்டு, வீட்டினுள் நுழைந்தவன் அவளை தான் தேடினான்..
அவள் இருப்பதாக தெரியவில்லை.. சமையல் அறையில் எட்டிப் பார்க்க, வேலைக்கார பெண்மணி மட்டுமே இருந்தார்..
மேலே சென்று அறையில் பார்க்க அங்கும் அவள் இல்லை..
புருவ முடிச்சுடன், வீட்டில் இருந்த அறைகளில் எல்லாம் தேட எங்கேயும் அவள் தென்படவில்லை..
" எங்க போய் இருப்பா.. " என்று மீண்டும் கீழே இறங்கி வீட்டின் பின் பக்கம் சென்று பார்க்க அங்கும் இல்லை..
" சரி எங்கும் வேலையா வெளிய போய் இருப்பா.. " என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டவன், அவன் அறைக்கு மீண்டும் வந்து கையில் இருந்த பூவை ட்ரெஸ்ஸிங் டேபிளின் மீது வைக்க சென்றவன் கண்ணில், அங்கு இருந்த கடிதம் கண்ணில் பட்டது..
" இனி என் உதவி உங்களுக்கு தேவை படாது.. என் கடமை முடிந்த பிறகு நான் உங்களுடன் இருந்து, மீண்டும் உங்களை கஷ்ட பட வைக்க விரும்பவில்லை.. நான் செல்கிறேன்... " என்று மட்டும் எழுதி இருந்தாள்..
" கவி... எங்க டி போன, என்னை விட்டு.. " என்று குரல் தழு தழுக்க வார்த்தைகள் வெளி வந்தது...
கையில் இருந்த கடிதம் காற்றிலே அப்படியே பறந்து சென்றது..
தேன் இனிக்கும்....
