விழிமொழி: 1
“மா.. என்னால முடியல மா. உங்க சந்தோஷத்துக்குனு நினைச்சி இப்ப பெரிய தப்பு செய்வது போலிருக்கு மா, என்னை உங்களுக்கு பாத்துக்க கஷ்டமாயிருந்தா அனாதை ஆசிரமத்தில சேர்த்திடுங்க" என தன் இயலாமையை நினைத்து கலங்கினாள் இமையா.
‘தன்னால் தனியாக எழுந்து நிற்க கூட வழியில்லாத போது இந்த திருமணம் தேவையான ஒன்றா? எதுக்கு என்னை என் பெற்றோருக்கு பாரமாக்கிவிட்டாய்’ என்று தன் மனதால் கடவுளிடம் சண்டைக்கு நிற்கத்தான் தோன்றியது.
ஆனால் அந்த கடவுளிடம் மட்டுமல்ல யாரிடமும் அவளுக்கான பதிலில்லை. “என்னால எதும் செய்ய முடியாத நிலையில் இருக்கோம் இமை. அப்பா முகமே சரியில்லை. என்னத்தான் கட்டாயக் கல்யாணம் செய்து வைக்க நினைத்தாலும் அவருக்குள்ளும் வலி இருக்கு மா புரிஞ்சிக்கோ. எங்களை விட மாப்பிள்ளை உன்னை கண்ணும் கருத்துமா பாத்துப்பார். கொஞ்சம் சிரிச்ச முகமா இரு கண்ணு" என்று இமையாவின் அம்மா உடைந்த குரலில் சொல்லிவிட்டு செல்ல,
“கண்ணுப்போல...எப்படி பாத்துப்பான்னு நானும் பார்க்கத்தானே போறேன்" என அவளை திருமணம் செய்ய இருப்பவனை மனதில் நிறுத்தி 'உன்னை நான் படுத்துர பாட்டுல ஓடிப்போக வைக்கிறேன் பாருடா. நீ என்ன பெரிய தியாகியா? என்னை உயிரா நினைச்சவனையே அடித்து விரட்டிய வீர மங்கைடா.. நீ எல்லாம் எனக்கு பிஸ்கோத்து டா மடப்பயலே! என்னோட ஒரு நாள் கூட உன்னால வாழ முடியாது. கை, கால் நல்லா இருக்கும் போதே நான் டெவில். இப்ப சொல்லவாவேணும். என் உடல் நலம் வேணும்னா ஊனமா இருக்கலாம் என் விஷம் தடவிய நாக்கு உன்னை சும்மா விடாதுடா’ மனதில் ஒரு பெரிய பட்டிமன்றத்துக்கு பேசுவது போல ஆவேசமாக பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.
பெண்ணை அழைத்து செல்ல கதிரின் கார் வந்து நின்றது. இமையாவையும் அவள் குடும்பத்தையும் ஒரு காரில் அனுப்பிவிட்டு, கதிர் அவனது நண்பனின் காரில் முன்னே சென்றான்.
மண்டபத்தில் அனைத்து சொந்தங்களும் மணமக்களுக்காக காத்திருந்தது.
கதிர் வரவும், எளிமையாக ஆரத்தி எடுத்து உள்ளே அழைத்து சென்றார்கள்.
வழி முழுவதும் அம்மா இமையாவுக்கு பாடம் எடுத்துக்கொண்டு வந்தார். “சிரித்த முகமாக இருக்க வேண்டும் புரியுதா. வெளி ஆளுங்க கண்ணை உறுத்தாத வகையில் இரு” இமையா காதில் இரத்தம் வரவில்லை. மற்றபடி காது வலிக்க வலிக்க அட்வைஸ் கேட்டுக்கொண்டு வந்தாள். அதன் விளைவாக இமையா மண்டபத்தின் வாசலில் சிரித்த முகமாக காரிலிருந்து இறங்க, அவளுக்கு உதவிக்கு இரு பெண்கள் இருபுறமும் துணையாக நடந்து வந்தார்கள்.
கதிர் இமையாவை கண் சிமிட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
‘வீட்டில் எளிமையான அழகிலிருந்தவள், இந்த புடவை அலங்காரத்தில் தேவதை போல காட்சியளித்தாள். ஆம் இவள் என் தேவதை. என் கைகளில் தவழவிருக்கும் என் முதல் குழந்தை. இனி அவள் கண்களிலிருந்து ஒரு சொட்டு கண்ணீர் கசிந்தால் கூட என் வாழ்க்கை அர்த்தமற்றதாகிவிடும்' என நிலா, வானம், காற்று இந்த பசுமை மரங்களுக்கு மத்தியில் நின்று இயற்கையின் மீது மனதாக சத்தியம் செய்து முடித்தவன், தன்னவள் சிரித்த முகமாக வருவதை பார்த்து பூரித்து நின்றான்.
‘அழகி.. அவளது செவ்விதழ்களை விட, அவளது கண்கள் நூறு அபினயங்கள் காட்டுது என் செல்ல ராட்சசி. ஆனால் அந்த கண்ணில் எப்போது பழைய மகிழ்ச்சியை பார்ப்பேன்' என ஏக்கத்தில் தவித்தவாறு நின்றிருந்தான் கதிர்.
வானவேடிக்கைகள் சூழ, இருள் வானத்தில் நட்சத்திரம் வானவேடிக்கையுடன் போட்டிப்போட்டுக் கொண்டிருந்தது. யார் அதிகம் ஜொலிப்போம் பாப்போமா? என்பது போல நட்சத்திரமும், பட்டாசுகளும் பேசிக்கொள்வதாக ஒரு பின்பம் தோன்றியது கதிருக்கு.
‘கதிரு ஓவரா கற்பனைக்கு போகாதடா… பைத்தியம்’ என்று தன்னை தானே தலையில் அடித்துக்கொண்டு அவளது சிரித்த முகத்தை ரசித்தான்.
மற்றவர்களுக்காக சிரித்த முகத்தோடு வரும் அவளை பார்த்ததும் கண்டுகொண்டான். ஒரு காலத்தில் அந்த சிரித்த முகத்துக்கு அடிமையாகித்தான் பின்னாடி சுற்றித் திரிந்திருக்கிறான். அவனுக்கு தெரியாதா அவளது உண்மை முகம்?
'சரி போகப்போக சரி செய்துவிடலாம்' என்ற நம்பிக்கையில் வாசலில் நின்றிருந்தான்.
அருகில் இருந்த அவளது சொந்தகார பெண்
“ஏய் மாப்பிள்ளை முடி எல்லாம் வளர்த்து, கொஞ்ச தாடி.. ஜிம்பாடி… அப்படியே துல்கர் சல்மான் போல செமையா இருக்கார்டி" என சொன்னதும் அவளது கண்கள் விரிந்துகொண்டது.
‘இது எப்படி சாத்தியம். கல்லூரி படிக்கும் போது தனது கணவனுக்கு ஒரு பின்பம் வைத்திருந்தாள். அது அப்படியே இவனிடம் எப்படி பொருந்துகிறது' என்ற ஒரு குழப்பத்தில் நடந்துவந்தவளின் முகத்தில் ஒரு ஒளிப்பட்டது.
அவ்வொளியை உணர்ந்த பிறகு, அவள் மனதில் ஒரு உற்சாகம் பிறந்தது. அந்த உற்சாகத்தின் காரணத்தை அம்மா அழகியிடம் பகிர்வதற்கு தேட, கல்யாண வேலையில் வர முடியாமல் போனது அவரால். அதில் கோபம் கொண்ட இமையா ‘நல்ல விஷயம் சொல்ல கூப்பிட்டா வரலையில்ல. பாத்துக்கறேன் உங்களை.. இந்த விஷயத்தை என் வாயால் சொல்ல மாட்டேன்’ என்று மனதில் அழகியை அழகாக திட்டிக்கொண்டு வந்தாள் இமையா.
வானவேடிக்கைக்கு எல்லையேயில்லாமல் படபடவென.. மழை ஜோராக பொழிவது போல விடாது வெடித்துக்கொண்டிருந்தது.
அந்த வெளிச்சம் இமையா மீதும் அவள் அணிந்திருந்த ஆபரண கற்கள் மீதும் பட, இமையா மின்னிக் கொண்டிருந்தாள்.
ஊரில் உள்ள அனைத்து பெண்களும் இமையாவை சுற்றித்தான் வந்துகொண்டிருந்தனர்.
வானத்தில் இருளில் வண்ண வண்ண பூக்களை போல சிதறிக்கொண்டிருந்தது வானவேடிக்கைகள்.
கதிர் கண்கள் எனும் கேமராக்கொண்டு புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டிருந்தான். அந்த அழியாத புகைப்படத்தை, தனது நெஞ்சம் எனும் சேமிப்புகிடங்கில் பதுக்கிவைத்தவன், நாளை நடக்கவிருக்கும் திருமணத்தை எண்ணி கனவுகளில் மிதக்க துவங்கினான்.
இங்கு நடக்கும் அனைத்தையும் ஆ.. வென பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் கதிர். அவன் வந்த போது ஏதோ பெயருக்கு ஒரு ஆரத்தி எடுத்தார்கள். ஆனால், இமையாவுக்கு ஆரத்தி எடுக்க வரிசையாக நின்றனர், வீட்டு பெண்கள்.
அவை அனைத்தும் முடிந்துவிட, கடைசியாக அந்த ஊரின் மூத்த பெண்மணிகள் இமையாவின் முன் வந்து நின்று சுற்றிப்போட்டார்கள்.
“ஊரு கண்ணில் தொடங்கி…, மிருகங்கள், பறவைகள்.. பூச்சாண்டி, பேய் பிசாசு… கடைசியாக மாப்பிள்ளை வரை பட்ட கண்ணு.. எல்லாம் பட்டு போக" என்று முடித்து அந்த திருமணம் விழாவை, இன்னும் மகிழ்ச்சியாக துவங்கி வைத்தார்கள் அந்த கிண்டலுக்கு பேர் போன கிராமத்து கிழவிகள்.
“அடக்கிழவிங்களா.. உங்களுக்கு கலாய்க்க நான் தான் கிடைச்சனா?” மனதில் அர்ச்சித்தவன், இமையாவை கண் சிமிட்டாமல், மீண்டும் ரசிக்க துவங்கியிருந்தான்.
இமையா, கதிர் என ஒருவன் இருப்பதை கூட கண்டுகொள்ளாது தன் தோழிகளுடன் எதையோ சிரித்துப் பேசிக்கொண்டே போனாள்.
கதிரும் இமை கண்டுகொள்ளாது போனதை ஒரு பொருட்டாக கூட எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அந்த பெண் கூட்டத்தை தொடர்ந்து போனான் கதிர்.
அடுத்ததாக நிச்சயத்திற்கான ஏற்பாடுகள் துவங்கியது. இமையா முகத்தில் இப்போது நன்றாகவே சிரிப்பு வந்திருந்தது. கதிரும் குடும்பத்தினரும் இமையாவின் திடீர் சந்தோஷத்தில் காரணம் புரியாமல் ஒரு வித பதற்ற குழப்பத்துடன் அனைத்து ஏற்பாடுகளும் செய்தனர்.
கிராமத்து முறைப்படி நிச்சயத்தார்த்தம் நடக்க துவங்கியது.
மண்டபத்தின் வாசலிலிருந்து பெண்வீட்டார் மாப்பிள்ளை வீட்டார் என இரண்டு பக்கமும் இமையாவின் உறவினர்கள் தான் இருந்தார்கள்.
கதிர் குடும்பத்திற்கு இந்த கல்யாணத்தில் விருப்பமில்லை என ஒருத்தரும் வர தயாராகயில்லை. கதிருக்கு வருத்தம்தான் இருந்தாலும் இமையாவை இந்த நிலையில் விட மனம் கேட்கவில்லை.
இமையாவுக்கு அத்தை முறை இருப்பவர்கள் முதலில் வரிசையாக இமையாவுக்கு தேவையான புடவை, பூ, நகை, பழம் என சீர்வரிசை வைத்தனர்.
அதன் பின் இமையாவிற்கு சித்தி, பெரியம்மா, அக்கா முறையிலிருப்பவர்கள் கதிருக்கு தேவையானதை எடுத்துக்கொண்டு வர, இரண்டு குழுவும் வந்து மேடையை நிரப்பிக்கொண்டிருந்தனர்.
நிச்சய உடை கொடுத்து மாற்றி வர மணமக்களை அனுப்பிவிட்டு காத்திருந்தனர், குடும்பத்தை சேர்ந்தவர்கள்.
இருவரும் வர ஆளுக்கு ஒரு மோதிரம் கொடுத்து மாற்றிக்கொள்ள கொடுக்க, கதிரிடமிருந்த ஆர்வம் இமையாவிடமில்லை. கதிர் அவளையே பார்த்து மோதிரம் போட்டுவிட, இமையா மோதிரத்தை வேகமாக போட்டுவிட்டு தன் கையை விலக்கி கொண்டாள். கதிருக்கு அவள் விலகலை ஏற்க முடியவில்லை, இருந்தாலும் கதிர் மனதில் 'கதிர் இன்னும் பார்க்க வேண்டியது எவ்வளவோ இருக்கு இதுக்கே சோர்ந்துட்டா எப்படி' என மனதை தேற்றிக்கொண்டான்.
அடுத்து உணவு சாப்பிட போக, சிட்டியில் உள்ளது போல ஒன்றாக எல்லாம் மணமக்களை உட்காரவைத்து சாப்பிட வைக்க மாட்டார்கள். திருமணம் முடிந்த பின் தான் ஒன்றாக சாப்பிட விடுவார்கள்.
எதிர் எதிரே அமரவைத்து சாப்பாடு பரிமாற, கிண்டலும் கேலியுமாக அந்த நாள் முடிந்திருந்தது.
கதிர் கண்கள் இமையாவை மாலை நேரத்தில் இருந்தே மலரை சுற்றும் வண்டாக சுற்றிக்கொண்டிருந்தது. இமையா தனக்கான தனி உலகில் எதையோ நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள். இவ்வளவு நாள் உடைந்திருந்த அவளது உள்ளம் ஒரு நொடியில் தேறினது போல உணர்ந்தாள். கதிரும் இவளது மாற்றத்தை மனதில் குறித்துக்கொண்டு, தூங்க சென்றான் பல திருமண கனவுகளோடு.
அடுத்த நாள் காலையில்… என்னடா வாழ்க்கையிது என்ற ரீதியில் நினைக்க வைத்தாள் இமையா கதிரை.
காலை விடியலில் எழுந்து திருமண நலங்கு முடிந்ததும் தயாராகி மணமேடையில் உற்சாகத்தோடு கதிர் அமர்ந்திருக்க, மணமேடைக்கு வரவே மாட்டேன் என முகத்தை ஒரு முழம் தூக்கி வைத்து அமர்ந்திருந்தாள் இமையா.
அம்மா அழகிக்கும், அப்பா சரணுக்கும் என்ன செய்வது என ஒன்றும் புரியவில்லை. இவ்வளவு நாள் அப்பா செண்டிமென்ட் வைத்து செய்துவிட்டார்கள். ஆனால் இன்று, இருவரும் என்ன செய்வது என்று திணறினார்கள்.
சரியாக அந்த நேரம் ஐயர் வழக்கமான டையலாக் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார் “நல்ல நேரம் வந்துடுச்சி பொண்ணை அழைச்சிட்டு வாங்கோ…” என அழைக்க இமையாவின் காதுகளில் விழுந்தாலும் எனக்கென்ன என்பது போல அமர்ந்திருந்தாள்
“மா.. என்னால முடியல மா. உங்க சந்தோஷத்துக்குனு நினைச்சி இப்ப பெரிய தப்பு செய்வது போலிருக்கு மா, என்னை உங்களுக்கு பாத்துக்க கஷ்டமாயிருந்தா அனாதை ஆசிரமத்தில சேர்த்திடுங்க" என தன் இயலாமையை நினைத்து கலங்கினாள் இமையா.
‘தன்னால் தனியாக எழுந்து நிற்க கூட வழியில்லாத போது இந்த திருமணம் தேவையான ஒன்றா? எதுக்கு என்னை என் பெற்றோருக்கு பாரமாக்கிவிட்டாய்’ என்று தன் மனதால் கடவுளிடம் சண்டைக்கு நிற்கத்தான் தோன்றியது.
ஆனால் அந்த கடவுளிடம் மட்டுமல்ல யாரிடமும் அவளுக்கான பதிலில்லை. “என்னால எதும் செய்ய முடியாத நிலையில் இருக்கோம் இமை. அப்பா முகமே சரியில்லை. என்னத்தான் கட்டாயக் கல்யாணம் செய்து வைக்க நினைத்தாலும் அவருக்குள்ளும் வலி இருக்கு மா புரிஞ்சிக்கோ. எங்களை விட மாப்பிள்ளை உன்னை கண்ணும் கருத்துமா பாத்துப்பார். கொஞ்சம் சிரிச்ச முகமா இரு கண்ணு" என்று இமையாவின் அம்மா உடைந்த குரலில் சொல்லிவிட்டு செல்ல,
“கண்ணுப்போல...எப்படி பாத்துப்பான்னு நானும் பார்க்கத்தானே போறேன்" என அவளை திருமணம் செய்ய இருப்பவனை மனதில் நிறுத்தி 'உன்னை நான் படுத்துர பாட்டுல ஓடிப்போக வைக்கிறேன் பாருடா. நீ என்ன பெரிய தியாகியா? என்னை உயிரா நினைச்சவனையே அடித்து விரட்டிய வீர மங்கைடா.. நீ எல்லாம் எனக்கு பிஸ்கோத்து டா மடப்பயலே! என்னோட ஒரு நாள் கூட உன்னால வாழ முடியாது. கை, கால் நல்லா இருக்கும் போதே நான் டெவில். இப்ப சொல்லவாவேணும். என் உடல் நலம் வேணும்னா ஊனமா இருக்கலாம் என் விஷம் தடவிய நாக்கு உன்னை சும்மா விடாதுடா’ மனதில் ஒரு பெரிய பட்டிமன்றத்துக்கு பேசுவது போல ஆவேசமாக பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.
பெண்ணை அழைத்து செல்ல கதிரின் கார் வந்து நின்றது. இமையாவையும் அவள் குடும்பத்தையும் ஒரு காரில் அனுப்பிவிட்டு, கதிர் அவனது நண்பனின் காரில் முன்னே சென்றான்.
மண்டபத்தில் அனைத்து சொந்தங்களும் மணமக்களுக்காக காத்திருந்தது.
கதிர் வரவும், எளிமையாக ஆரத்தி எடுத்து உள்ளே அழைத்து சென்றார்கள்.
வழி முழுவதும் அம்மா இமையாவுக்கு பாடம் எடுத்துக்கொண்டு வந்தார். “சிரித்த முகமாக இருக்க வேண்டும் புரியுதா. வெளி ஆளுங்க கண்ணை உறுத்தாத வகையில் இரு” இமையா காதில் இரத்தம் வரவில்லை. மற்றபடி காது வலிக்க வலிக்க அட்வைஸ் கேட்டுக்கொண்டு வந்தாள். அதன் விளைவாக இமையா மண்டபத்தின் வாசலில் சிரித்த முகமாக காரிலிருந்து இறங்க, அவளுக்கு உதவிக்கு இரு பெண்கள் இருபுறமும் துணையாக நடந்து வந்தார்கள்.
கதிர் இமையாவை கண் சிமிட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
‘வீட்டில் எளிமையான அழகிலிருந்தவள், இந்த புடவை அலங்காரத்தில் தேவதை போல காட்சியளித்தாள். ஆம் இவள் என் தேவதை. என் கைகளில் தவழவிருக்கும் என் முதல் குழந்தை. இனி அவள் கண்களிலிருந்து ஒரு சொட்டு கண்ணீர் கசிந்தால் கூட என் வாழ்க்கை அர்த்தமற்றதாகிவிடும்' என நிலா, வானம், காற்று இந்த பசுமை மரங்களுக்கு மத்தியில் நின்று இயற்கையின் மீது மனதாக சத்தியம் செய்து முடித்தவன், தன்னவள் சிரித்த முகமாக வருவதை பார்த்து பூரித்து நின்றான்.
‘அழகி.. அவளது செவ்விதழ்களை விட, அவளது கண்கள் நூறு அபினயங்கள் காட்டுது என் செல்ல ராட்சசி. ஆனால் அந்த கண்ணில் எப்போது பழைய மகிழ்ச்சியை பார்ப்பேன்' என ஏக்கத்தில் தவித்தவாறு நின்றிருந்தான் கதிர்.
வானவேடிக்கைகள் சூழ, இருள் வானத்தில் நட்சத்திரம் வானவேடிக்கையுடன் போட்டிப்போட்டுக் கொண்டிருந்தது. யார் அதிகம் ஜொலிப்போம் பாப்போமா? என்பது போல நட்சத்திரமும், பட்டாசுகளும் பேசிக்கொள்வதாக ஒரு பின்பம் தோன்றியது கதிருக்கு.
‘கதிரு ஓவரா கற்பனைக்கு போகாதடா… பைத்தியம்’ என்று தன்னை தானே தலையில் அடித்துக்கொண்டு அவளது சிரித்த முகத்தை ரசித்தான்.
மற்றவர்களுக்காக சிரித்த முகத்தோடு வரும் அவளை பார்த்ததும் கண்டுகொண்டான். ஒரு காலத்தில் அந்த சிரித்த முகத்துக்கு அடிமையாகித்தான் பின்னாடி சுற்றித் திரிந்திருக்கிறான். அவனுக்கு தெரியாதா அவளது உண்மை முகம்?
'சரி போகப்போக சரி செய்துவிடலாம்' என்ற நம்பிக்கையில் வாசலில் நின்றிருந்தான்.
அருகில் இருந்த அவளது சொந்தகார பெண்
“ஏய் மாப்பிள்ளை முடி எல்லாம் வளர்த்து, கொஞ்ச தாடி.. ஜிம்பாடி… அப்படியே துல்கர் சல்மான் போல செமையா இருக்கார்டி" என சொன்னதும் அவளது கண்கள் விரிந்துகொண்டது.
‘இது எப்படி சாத்தியம். கல்லூரி படிக்கும் போது தனது கணவனுக்கு ஒரு பின்பம் வைத்திருந்தாள். அது அப்படியே இவனிடம் எப்படி பொருந்துகிறது' என்ற ஒரு குழப்பத்தில் நடந்துவந்தவளின் முகத்தில் ஒரு ஒளிப்பட்டது.
அவ்வொளியை உணர்ந்த பிறகு, அவள் மனதில் ஒரு உற்சாகம் பிறந்தது. அந்த உற்சாகத்தின் காரணத்தை அம்மா அழகியிடம் பகிர்வதற்கு தேட, கல்யாண வேலையில் வர முடியாமல் போனது அவரால். அதில் கோபம் கொண்ட இமையா ‘நல்ல விஷயம் சொல்ல கூப்பிட்டா வரலையில்ல. பாத்துக்கறேன் உங்களை.. இந்த விஷயத்தை என் வாயால் சொல்ல மாட்டேன்’ என்று மனதில் அழகியை அழகாக திட்டிக்கொண்டு வந்தாள் இமையா.
வானவேடிக்கைக்கு எல்லையேயில்லாமல் படபடவென.. மழை ஜோராக பொழிவது போல விடாது வெடித்துக்கொண்டிருந்தது.
அந்த வெளிச்சம் இமையா மீதும் அவள் அணிந்திருந்த ஆபரண கற்கள் மீதும் பட, இமையா மின்னிக் கொண்டிருந்தாள்.
ஊரில் உள்ள அனைத்து பெண்களும் இமையாவை சுற்றித்தான் வந்துகொண்டிருந்தனர்.
வானத்தில் இருளில் வண்ண வண்ண பூக்களை போல சிதறிக்கொண்டிருந்தது வானவேடிக்கைகள்.
கதிர் கண்கள் எனும் கேமராக்கொண்டு புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டிருந்தான். அந்த அழியாத புகைப்படத்தை, தனது நெஞ்சம் எனும் சேமிப்புகிடங்கில் பதுக்கிவைத்தவன், நாளை நடக்கவிருக்கும் திருமணத்தை எண்ணி கனவுகளில் மிதக்க துவங்கினான்.
இங்கு நடக்கும் அனைத்தையும் ஆ.. வென பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் கதிர். அவன் வந்த போது ஏதோ பெயருக்கு ஒரு ஆரத்தி எடுத்தார்கள். ஆனால், இமையாவுக்கு ஆரத்தி எடுக்க வரிசையாக நின்றனர், வீட்டு பெண்கள்.
அவை அனைத்தும் முடிந்துவிட, கடைசியாக அந்த ஊரின் மூத்த பெண்மணிகள் இமையாவின் முன் வந்து நின்று சுற்றிப்போட்டார்கள்.
“ஊரு கண்ணில் தொடங்கி…, மிருகங்கள், பறவைகள்.. பூச்சாண்டி, பேய் பிசாசு… கடைசியாக மாப்பிள்ளை வரை பட்ட கண்ணு.. எல்லாம் பட்டு போக" என்று முடித்து அந்த திருமணம் விழாவை, இன்னும் மகிழ்ச்சியாக துவங்கி வைத்தார்கள் அந்த கிண்டலுக்கு பேர் போன கிராமத்து கிழவிகள்.
“அடக்கிழவிங்களா.. உங்களுக்கு கலாய்க்க நான் தான் கிடைச்சனா?” மனதில் அர்ச்சித்தவன், இமையாவை கண் சிமிட்டாமல், மீண்டும் ரசிக்க துவங்கியிருந்தான்.
இமையா, கதிர் என ஒருவன் இருப்பதை கூட கண்டுகொள்ளாது தன் தோழிகளுடன் எதையோ சிரித்துப் பேசிக்கொண்டே போனாள்.
கதிரும் இமை கண்டுகொள்ளாது போனதை ஒரு பொருட்டாக கூட எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அந்த பெண் கூட்டத்தை தொடர்ந்து போனான் கதிர்.
அடுத்ததாக நிச்சயத்திற்கான ஏற்பாடுகள் துவங்கியது. இமையா முகத்தில் இப்போது நன்றாகவே சிரிப்பு வந்திருந்தது. கதிரும் குடும்பத்தினரும் இமையாவின் திடீர் சந்தோஷத்தில் காரணம் புரியாமல் ஒரு வித பதற்ற குழப்பத்துடன் அனைத்து ஏற்பாடுகளும் செய்தனர்.
கிராமத்து முறைப்படி நிச்சயத்தார்த்தம் நடக்க துவங்கியது.
மண்டபத்தின் வாசலிலிருந்து பெண்வீட்டார் மாப்பிள்ளை வீட்டார் என இரண்டு பக்கமும் இமையாவின் உறவினர்கள் தான் இருந்தார்கள்.
கதிர் குடும்பத்திற்கு இந்த கல்யாணத்தில் விருப்பமில்லை என ஒருத்தரும் வர தயாராகயில்லை. கதிருக்கு வருத்தம்தான் இருந்தாலும் இமையாவை இந்த நிலையில் விட மனம் கேட்கவில்லை.
இமையாவுக்கு அத்தை முறை இருப்பவர்கள் முதலில் வரிசையாக இமையாவுக்கு தேவையான புடவை, பூ, நகை, பழம் என சீர்வரிசை வைத்தனர்.
அதன் பின் இமையாவிற்கு சித்தி, பெரியம்மா, அக்கா முறையிலிருப்பவர்கள் கதிருக்கு தேவையானதை எடுத்துக்கொண்டு வர, இரண்டு குழுவும் வந்து மேடையை நிரப்பிக்கொண்டிருந்தனர்.
நிச்சய உடை கொடுத்து மாற்றி வர மணமக்களை அனுப்பிவிட்டு காத்திருந்தனர், குடும்பத்தை சேர்ந்தவர்கள்.
இருவரும் வர ஆளுக்கு ஒரு மோதிரம் கொடுத்து மாற்றிக்கொள்ள கொடுக்க, கதிரிடமிருந்த ஆர்வம் இமையாவிடமில்லை. கதிர் அவளையே பார்த்து மோதிரம் போட்டுவிட, இமையா மோதிரத்தை வேகமாக போட்டுவிட்டு தன் கையை விலக்கி கொண்டாள். கதிருக்கு அவள் விலகலை ஏற்க முடியவில்லை, இருந்தாலும் கதிர் மனதில் 'கதிர் இன்னும் பார்க்க வேண்டியது எவ்வளவோ இருக்கு இதுக்கே சோர்ந்துட்டா எப்படி' என மனதை தேற்றிக்கொண்டான்.
அடுத்து உணவு சாப்பிட போக, சிட்டியில் உள்ளது போல ஒன்றாக எல்லாம் மணமக்களை உட்காரவைத்து சாப்பிட வைக்க மாட்டார்கள். திருமணம் முடிந்த பின் தான் ஒன்றாக சாப்பிட விடுவார்கள்.
எதிர் எதிரே அமரவைத்து சாப்பாடு பரிமாற, கிண்டலும் கேலியுமாக அந்த நாள் முடிந்திருந்தது.
கதிர் கண்கள் இமையாவை மாலை நேரத்தில் இருந்தே மலரை சுற்றும் வண்டாக சுற்றிக்கொண்டிருந்தது. இமையா தனக்கான தனி உலகில் எதையோ நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள். இவ்வளவு நாள் உடைந்திருந்த அவளது உள்ளம் ஒரு நொடியில் தேறினது போல உணர்ந்தாள். கதிரும் இவளது மாற்றத்தை மனதில் குறித்துக்கொண்டு, தூங்க சென்றான் பல திருமண கனவுகளோடு.
அடுத்த நாள் காலையில்… என்னடா வாழ்க்கையிது என்ற ரீதியில் நினைக்க வைத்தாள் இமையா கதிரை.
காலை விடியலில் எழுந்து திருமண நலங்கு முடிந்ததும் தயாராகி மணமேடையில் உற்சாகத்தோடு கதிர் அமர்ந்திருக்க, மணமேடைக்கு வரவே மாட்டேன் என முகத்தை ஒரு முழம் தூக்கி வைத்து அமர்ந்திருந்தாள் இமையா.
அம்மா அழகிக்கும், அப்பா சரணுக்கும் என்ன செய்வது என ஒன்றும் புரியவில்லை. இவ்வளவு நாள் அப்பா செண்டிமென்ட் வைத்து செய்துவிட்டார்கள். ஆனால் இன்று, இருவரும் என்ன செய்வது என்று திணறினார்கள்.
சரியாக அந்த நேரம் ஐயர் வழக்கமான டையலாக் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார் “நல்ல நேரம் வந்துடுச்சி பொண்ணை அழைச்சிட்டு வாங்கோ…” என அழைக்க இமையாவின் காதுகளில் விழுந்தாலும் எனக்கென்ன என்பது போல அமர்ந்திருந்தாள்
Last edited: