லிசா பள்ளத்தாக்கு - கதை திரி

[Mathithan]

லிசா பள்ளத்தாக்கு - கருத்து திரி

லிசா பள்ளத்தாக்கு - கருத்து திரி

aadvikapommunovels.com

 

[Mathithan]

அத்தியாயம் 4



அங்கே அவனுக்கு கிடைத்தது ஒரு மூன்று அடி நீளமான இரும்பு வேலியால் சுற்றப்பட்ட ஒரு மரக்குற்றி. அவனது சந்தேகமும் ஊர்ஜிதமாகியது.

'யாரோ வேண்டுமென்றே வண்டியை பஞ்சராக்கியுள்ளனர்......... யாராக இருக்கும்?' இந்தக்கேள்வியை கெளதம் தனக்குத்தானே கேட்கலானான்.

'இப்போது இதைப்பற்றி யாரிடமும் சொல்லக்கூடாது என்று முடிவெடுத்தவனாக வேகவேகமாக வண்டி இருந்த இடத்தை நோக்கி கிளம்பினான்.

இதைப்பற்றிய யோசித்துக்கொண்டு சென்ற கெளதம் இன்னொரு முக்கியமான விடயத்தை மறந்துவிட்டான். ஆனால் சித்தார்த்தோ திவ்யாவோ அதை மறக்கவில்லை.

"அதோ கெளதம் வந்துட்டான்....." என்று சித்தார்த் கூற திவ்யாவும் நேத்ராவும் கெளதம் சிக்னல் கிடைத்ததாக கூறிவிடுவான் என்ற நப்பாசையில் கெளதம் வருவதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்.

"என்ன கெளதம் சிக்னல் கிடைச்சுச்சா? கால் பண்ணினியா?" நேத்ரா ஆர்வமிகுதியால் கேட்டாள்.

"இல்லடி, எங்கயும் சிக்னல் இல்ல." என்று சலித்தபடி சொன்னான் கெளதம். இல்லை அப்படி பாசாங்கு செய்தான் கெளதம்.

"அப்பிடீன்னா நான் சொல்றதுதான் ஒரே வழி ....." என்று சித்தார்த் கூற திவ்யாவும் நேத்ராவும் பயந்தபடியே ஆம் என்பதுபோல தலையசைத்தனர்.

எதுவும் புரியாமல் முழித்த கௌதமை கவனித்துவிட்டாள் நேத்ரா.

"கெளதம் நம்ம வண்டில வந்துச்சே பொண்ணு அதுகிட்ட ஹெல்ப் கேட்கலாம்னு அண்ணா சொல்றார். எனக்கென்னமோ இது சரியாப்படல........"

"அந்த பொண்ணுக்கிட்டயா? அவகிட்ட எதுக்கு? அவளை இந்த நேரத்துல எங்கன்னு தேடுறது?" கௌதம்மின் நாக்கு உளறியது.

"டேய் கெளதம் மறந்துட்டியா? அவ தன்னோட அண்ணன் மெக்கானிக்ன்னு சொன்னத......." சித்தார்த் சொல்லத்தான் கௌதமுக்கும் அவள் அப்படி கூறியது நினைவுக்கு வந்தது.

கௌதமுக்கு இப்போது தலையே வெடித்துவிடும் போல இருந்தது.

'ஒருவேளை இதெல்லாம் அந்தப்பெண்ணின் சதியா? அமானுஷ்ய உருவம் தென்படுவதாகத்தானே செய்தியில் கேட்ட ஞாபகம். எதற்காக இப்படியெல்லாம் நடக்கிறது? அவள் உண்மையா? இல்லை அமானுஷ்யமா? அண்ணா மெக்கானிக் என்று வேறு கூறினாள்.... சதி வலையில் சிக்க வைக்க பார்க்கிறாளா?' என்றெல்லாம் கேள்விகள் அவன் மனதை குடைந்து கொண்டிருக்க வெளியில் எதையும் காட்டி மற்றவர்களை பயமுறுத்தக்கூடாது என்று முடிவெடுத்திருந்தான் கெளதம்.

"அண்ணா இந்த நடுக்காட்டுக்குள்ள அவளை எங்கன்னு தேடுறது? வேற ஏதாவது வழி கிடைக்கும்ணா." என்று சமாளித்தான் கெளதம்.

"கெளதம் அங்க பாரு......" என்று சித்தார்த் கையை நீட்ட, அவன் காய் நீட்டிய திசையில் மலையடிவாரத்தில் சிறிய வெளிச்சம் ஒன்று மங்கலாக தெரிந்து கொண்டிருந்தது.

"அவதான் சொன்னாளே, தன்னோட வீடு இன்னும் கொஞ்ச தூரம் போனதுக்கப்புறம் தான் தெரியுமுன்னு." சித்தார்த் முடிக்க அங்கே பார்த்த திவ்யாவுக்கும் நேத்ராவுக்கும் நிம்மதி கிடைத்தது.

"அப்போ அவ பேய் இல்ல, மனுஷிதான்...." திவ்யா சொல்லி பெருமூச்சு விட்டாள்.

கௌதமை தவிர மற்றையோர் முகத்தில் ஒரு நம்பிக்கை தெரிந்தது. அந்த நம்பிக்கையை கெடுக்க விரும்பாத கௌதமும் அவளின் வீட்டுக்கு சென்று பார்க்க முன்வந்தான்.

"அண்ணா, நான் போய் பார்த்திட்டு வந்திடுறேன், நீங்க இங்கயே வெயிட் பண்ணுங்க." என்று சொல்லிவிட்டு கிளம்ப ஆயத்தமானான்.

"கெளதம் திவ்யாக்கு வாஷ்ரூம் போகணுமாம். ஸோ நானும் திவ்யாவும் போயிட்டு வறோம், நீயும் நேத்ராவும் இங்கயே வெயிட் பண்ணுங்க." என்று சித்தார்த் கூற என்ன செய்வதென்று அறியாமல் திணறிய கெளதம் நேத்ராவை பார்த்துவிட்டு "அண்ணா இவளுக்கும் போகணுமாம், நம்ம எல்லாருமே போவம் , அதுதான் சரி." என்று கூற சித்தார்த்தும் ஆமோதிக்க அனைவரும் வேக வேகமாக புறப்பட்டனர்.

வண்டியை லாக் செய்துவிட்டு சித்தார்த் ஆத்விக்கை தூக்கிக்கொள்ள வீதியை விட்டிறங்கி காட்டுக்குள் புகுந்தனர் எல்லோரும். வெளியிலிருந்து பார்த்தால் காடு என்று தெரிந்தாலும் கூட உள்ளே இறங்கியதும் தான் அடர்ந்த காடு எப்படி இருக்கும் என்று அவர்களுக்கு விளங்கியது. இம்மியளவும் வெளிச்சமில்லாமல் தூரத்தில் தெரிந்த அந்த சிறு மங்கலான வெளிச்சத்தை நோக்கி வேகவேகமாக அடியெடுத்து வைத்தனர். முன்னே சித்தார்த் செல்ல பின்னே காவலரணாய் சென்று கொண்டிருந்தான் கெளதம்.

மெல்ல கெளதம் அருகே வந்த நேத்ராவும் "கெளதம் நான் வாஷ் ரூம் போகணும்னு உங்ககிட்ட கேட்கலையே....." என்று முணுமுணுத்தாள்.

"எல்லாம் விசயமாத்தான் சொன்னேன். நீ எதுவும் காட்டிக்காத." என்று மெதுவாக கெளதம் சொல்ல ஏதோ அங்கு தவறாக இருப்பதை புரிந்து கொண்டாள் நேத்ரா.

இவர்கள் நகர நகர தூரத்தில் தெரிந்த வெளிச்சமும் நகர்ந்து கொண்டிருப்பது போல பிரம்மையை கொடுத்தது. முன்னே சென்ற சித்தார்த்தும் வெளியில் எதையும் காட்டிக்கொள்ளாமல் முன்னேறி சென்றான். அந்தக்குளிரிலும் வியர்த்துக்கொட்ட சிறிது நேரம் நடந்தவர்கள் கால்களுக்கு அந்த வெளிச்சம் கடைசியில் கிட்டியது. அது ஒரு வீடுதான்.

"அப்பாடா.... கடவுளே...... கொஞ்ச நேரம் அடி வயித்த கலக்கிட்டியே......" என்று சித்தார்த் முணுமுணுக்க திவ்யாவின் முகத்திலும் நேத்ராவின் முகத்திலும் புன்முறுவல் எட்டிப்பார்த்தது.

'இருந்தாலும் அந்த நாடு ராத்திரி வேளையில் ஏன் இந்த வீட்டில் வெளிச்சம்? ஒருவேளை சாராவிற்காக காத்திருப்பார்களோ? அவள் இங்கே வந்திருப்பாளே? அவள் வண்டியிலிருந்து இறங்கி ஒரு மணி நேரத்திற்கும் அதிகமாகிவிட்டதே?' இவ்வாறு பல எண்ணங்கள் கௌதமிற்கு ஓடிக்கொண்டிருக்க மற்றவர்கள் வீட்டில் உதவி கேட்க ஆயத்தமாயிருந்தனர்.

"சித்தார்த் கதவ தட்டி பாருங்க......" என்று திவ்யா கூற கதவை தட்டினான் சித்தார்த்.

சித்தார்த் கதவை தட்டும் முன்னே கெளதம் சுற்றும் முற்றும் அவதானிக்க தொடங்கியிருந்தான். அப்படி அவதானித்தவனுக்கு அவ்விடத்தில் மனிதர்களின் நடமாட்டம் இருந்ததற்கான எந்த அறிகுறிகளும் தென்படவில்லை. சில நிமிடங்களாக கதவைத்தட்டிய சித்தார்த்துக்கு எவ்வித பலனும் இல்லை.

"அண்ணா, இங்க யாரும் இருக்கிற மாதிரி தெரியல, நம்ம திரும்பிடலாம்."

"ஆமா, நம்ம இங்க டைம் வேஸ்ட் பண்ணிட்டிருக்கம்னு தோணுது. வண்டிக்கு கிட்ட போய்டலாம். ஏதாவது வண்டி வந்தா பாத்துப்பம்." என்று திவ்யாவும் பதற்றத்தை மறைத்தபடி கூற சித்தார்த்தும் ஏமாற்றத்துடன் திரும்பினான்.

இவற்றுக்கிடையில் பயத்தில் உறைந்து போன நேத்ராவை யாரும் கண்டு கொள்ளவில்லை கௌதம்மை தவிர.

"நேத்ரா என்ன ஆச்சு? நம்ம திரும்பி போய்டலாம்." என்று கெளதம் கூறிய பின்னர் தான் நேத்ராவை சித்தார்த்தும் திவ்யாவும் கவனித்தனர்.

"ஹேய் நேத்ரா........" என்ற படி திவ்யாவும் ஒரு கையால் நேத்ராவின் தோளை தொட " அக்கா எங்க அது?" என்று மெல்லிய குரலில் கேட்டாள் நேத்ரா.

"எது எங்க?" மீண்டும் திவ்யாவும் சித்தார்த்தும் ஒரு சேர கேட்டனர்.

"அது......." என்று சொன்ன நேத்ராவிற்கு தொண்டை அடைத்துக்கொள்ள, "அந்த வெளிச்சம்" என்று சொன்னது கெளதம்.

அதன் பின்னர் தான் அவ்விடத்தில் எவ்வித வெளிச்சமும் இல்லை என்பதை அனைவரும் புரிந்து கொண்டனர். ஆக, தாங்கள் ரோட்டிலிருந்து ஒரு வெளிச்சத்தை பார்த்து அதை நோக்கியே நடந்து வந்திருந்தோம், இப்போது அப்படி ஒரு வெளிச்சமே அங்கே இல்லை எனும்போது எல்லோருக்கும் தூக்கிவாரி போட்டது.

சிறிது நேரத்திற்கு முன் தெரிந்த வெளிச்சம் இப்போது எங்கே? மனிதர்கள் நடமாடிய இடம்போல் இருந்த இடம் இப்போது மயான அமைதி கொண்டது ஏன்? என்ற கேள்விகள் கௌதம்மிற்குள் ஓடிக்கொண்டிருக்க அவற்றை வெளிக்காட்டாமல் அவ்விடம் விட்டு உடனடியாக புறப்பட நினைத்தான்.

கெளதம் சித்தார்த்தை பார்த்து கண்ணசைக்க விரைவாக அவ்விடம் விட்டு நகர தொடங்கினர் எல்லோரும். நான்கு காலடி வைத்ததும் "நில்லுங்க.........." என்ற குரல் அனைவரின் வயிற்றிலும் புளியை கரைத்தது.

ஒரு சில வினாடிகள் யார் நம்மை அழைத்தது என்பதறியாமல் அனைவரும் மிரள..........

"தம்பி இங்க பாருங்க" என்ற குரலை நோக்கி திரும்பியவர்களுக்கு வீட்டின் கதவிற்கு முன்னால் வெள்ளை சேலையுடன் ஒரு உருவம் நின்றுகொண்டிருந்தது.

யாரும் மூச்சுவிடும் சத்தம் கூட இல்லாமல் நடுங்க, தைரியத்தை வரவழைத்த கெளதம் "யாரு?....... என்று குரலெழுப்பினான்.

கெளதம் கூறியதுதான் தாமதம் இவர்களை நோக்கி அசைந்த அந்த உருவம், "அத நான் கேட்கணும்? யாரு நீங்க? இந்நேரத்துக்கு இந்த காட்டுக்குள்ள என்ன பண்றீங்க?" என்றபடி அருகில் வந்தது.

அருகே வந்ததும் அந்த வெள்ளை சேலையணிந்த அந்த அமானுஷ்ய உருவம், ஒரு நடுத்தர வயது பெண்மணியானது.

அது ஒரு பெண்தான் என்பதை உறுதிப்படுத்திய சித்தார்த் மீண்டும் "யாரு நீங்க?" என்ற கேள்வியை தொடுத்தான்.

"தம்பி என்னோட வீட்டுக்கு வந்து என்ன யாருன்னு கேட்கிறீங்க? என்னோட பேரு மனோகரி. நான் இங்கதான் இருக்கேன். இப்ப சொல்லுங்க, யாரு நீங்க? இந்நேரத்துக்கு இங்க ஏன் வந்தீங்க?" என்று கூறியதும் தான் எல்லோருக்கும் நிம்மதி பெருமூச்சு வந்தது.

"ஆன்ட்டி நாங்க ஈரோட்ல இருந்து வரோம், என்னோட பேர் சித்தார்த், இவன் என் தம்பி கெளதம், நாங்க சென்னைக்கு போய்ட்டிருக்கோம், வழில வண்டி பஞ்சர் ஆகிட்டு. அதான் ஏதாவது ஹெல்ப் கேட்கலாம்னு வந்தோம்." என்று குறுகிய செய்தியை வழங்கினான் சித்தார்த்.

"சின்ன புள்ளைய கூட்டி வந்திருக்கீங்க, உள்ள வாங்க" என்ற படி கதவை திறந்தாள் மனோகரி.

"இல்ல........" என்று சித்தார்த் இழுக்க, சித்தார்த்தின் குரலுக்கு செவி சாய்க்காமல் உள்ளே கதவை திறந்தபடி சென்றாள் மனோகரி.

அவள் பின்னே இவர்கள் அனைவரும் ஒருவர் பின் ஒருவராக உள்ளே செல்ல, உள்ளிருந்த விளக்கை ஏற்றினாள் மனோகரி.

"இங்க ஒரு வீடு இருக்குன்னு எப்பிடி தெரிஞ்சு வந்தீங்க தம்பி?" என்று மனோகரி கேள்வியெழுப்ப,

" உங்க பொண்ணு சொல்லித்தான் தெரியும் ஆன்ட்டி..... அண்ணன் மெக்கானிக்ன்னு சொன்னாங்க அதனால தான் இங்க தெரிஞ்ச வெளிச்சத்த பார்த்து வந்துட்டோம்......." என்று கெளதம் கூற தனக்குள் ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியை வெளிக்காட்ட முடியாமல் விளக்கின் மறுபுறம் பார்த்தபடி வெலவெலத்துப்போனார் மனோகரி.

"பையன் மெக்கானிக் தான்.... மெக்கானிக் தான்..... இனி அவன் வர்ற நேரம்தான்.... வந்திடுவான்......" குரலில் நடுக்கத்துடன் கூறினார் மனோகரி.

"என்னங்க இன்னும் வீட்டுக்கு வரலையா? நடு ராத்திரி ஆகிடுச்சே?" கெளதம் வினவ,

"வழமையா நேரங்காலத்தோட வீட்ட வந்திடுவான், இன்னைக்கு எதோ வேலைன்னு வெளியூருக்கு போயிருக்கான், வந்திடுவான்......" என்று கூறியபடி மெல்ல உள்ளே நகர்ந்தார் மனோகரி.

மனோகரி உள்ளே செல்ல எத்தனித்தாலும் அவளது தடுமாற்றத்தை கெளதம் கவனித்திருந்தான்.

"ஆன்ட்டி உங்க பொண்ண காணோம். வண்டில கூட எங்ககிட்ட சரியா பேசல அவங்க, தூங்கிட்டாங்களா?" கெளதம் மனோகரி எதிர்பாராத கேள்விகளையெல்லாம் கேட்டான்.

"ஆமா... தூங்கிட்டா தூங்கிட்டா......" என்ற படி சமையல் கட்டிற்குள் நுழைந்தாள் மனோகரி.

"டேய் கெளதம், இந்நேரத்துக்கு அந்தபொண்ணு முழிச்சிட்டு இருக்குமா? நீ எதுக்கு அந்தப்பொண்ண கேட்கிறா? இப்ப அந்த அம்மா பொண்ண எழுப்பிவிட போறா......." என்று சித்தார்த் சொல்ல, கூட கூட்டு சேர்ந்த அண்ணியும் " நம்ம இந்த நேரத்தில மத்தவங்க வீட்ட போறதே தப்பு, போய்ட்டு அவங்களுக்கு உபத்திரவமும் செய்யலாமா கெளதம்? " என்று மெதுவாக சொன்னார்கள்.

இவர்கள் இப்படி கூறிக்கொண்டிருக்க கௌதம்மின் எண்ணமோ அந்த வீட்டில் அப்படி ஒரு பெண்ணே இல்லை என்பதையோ அல்லது வேறு ஒரு அமானுஷ்யத்தையோ எதிர்பார்த்து கொண்டிருந்தது.

சமையலறையில் இருந்து தண்ணீர் குவளையுடன் வந்த மனோகரி தண்ணீர் குவளையை அங்கிருந்த மேஜையில் வைத்துவிட்டு வேகவேகமாக மண்டபத்தின் ஓரத்தில் இருந்த படிக்கட்டு வழியே மேலே சென்றார்.

அந்த நேரங்களில் வீட்டினை நோட்டமிட்ட கௌதம்மிற்கு அது ஒரு பழங்காலத்து வீடு என்பது புரிந்தது. மாடிப்படிக்கட்டு முதற்கொண்டு அநேகமான பகுதிகள் பலகையினாலே உருவாக்கப்பட்டிருந்தது.

கௌதம்மை தவிர மற்றைய அனைவரும் தமக்குள் புதிதாக எந்த கேள்விகளோ பயமோ உருவாகா வண்ணம் அங்கு நடப்பவை அனைத்தையும் நம்ப தொடங்கியிருந்தனர்.

"என்ன கெளதம் அப்பிடி பார்த்திட்டிருக்க?"

"ஆ......அதுவா அண்ணி, இந்த இடத்தில இப்பிடி ஒரு வீடு? வின்டேஜ் லுக்ல நல்லா இருக்குல்ல. அதான் பார்த்திட்டிருக்கேன்....."

"ஆமா கெளதம், இது நம்ம ஸ்டைல் இல்ல, வெள்ளைக்காரங்க காலத்து வீடு போலதான் தெரியுது."

"வெள்ளைக்காரன் இந்த காட்டுக்குள்ள எதுக்கு வீடு கட்டி வச்சானோ தெரியல....." என்று கெளதம் கூற, திவ்யாவும் சித்தார்த்தும் கௌதம்மின் கேள்வி சரிதான் என்பது போல தலையசைத்தனர்.

"இப்பிடியான மலை சார்ந்த இடங்கள்ல பிரிட்டிஸ்காரங்க கோப்பி தோட்டம் வச்சிருந்ததா சின்ன வயசில படிச்சிருக்கேன், ஸோ பார்த்துகொள்றதுக்காக இப்பிடி வீடும் கட்டியிருக்கலாம்." என்று சந்தேகத்தை தீர்த்துவைத்தாள் திவ்யா.

இப்படி இவர்கள் கதைத்துக்கொண்டிருக்கும் போது அத்விக் திவ்யாவின் தோளில் சாய்ந்து தூக்கம் போட்டு கொண்டிருந்தான். நேத்ரா அமைதியாக இருந்ததை யாரும் கவனிக்கவில்லை.



மேலே வேகவேகமாக சென்ற மனோகரி அங்கே இருந்த அறையை மெதுவாக திறந்து உள்ளே சென்றாள்.

உள்ளே சென்றவள் பதற்றத்துடன் அங்கு கட்டிலில் உறங்கிக்கொண்டிருந்தவளை எழுப்பினாள்.

"சாரா.......சாரா...... சீக்கிரம் எந்திரி........"

 

[Mathithan]

லிசா பள்ளத்தாக்கு - கருத்து திரி

லிசா பள்ளத்தாக்கு - கருத்து திரி

aadvikapommunovels.com

 

[Mathithan]

அத்தியாயம் 5

"சாரா.....சாரா.... சீக்கிரம் எந்திரி......"

"என்ன சித்தி இந்த நேரத்துல........" என்று கண்ணை கசக்கியபடி எழ முற்பட்டாள் அங்கு நித்திரையிலிருந்த பெண்.

"சாரா...... வீட்டுக்கு ஆட்கள் வந்திருக்காங்க...... என்னான்னு ஒண்ணுமே புரியலடி...."

"என்ன ஆட்களா? இந்த நேரத்திலயா? என்ன சித்தி புதுசா ஏதோ சொல்றீங்க? இது அண்ணனோட வேலையா? இன்னைக்கு அப்பிடி ஒண்ணும்.........." என்று சாரா சொல்லிக்கொண்டிருக்க இடைமறித்த மனோகரி,

"அடியே, விஷயமே புரியாம பேசாத, அவங்க வண்டி பஞ்சராம், உங்க அண்ணன் மெக்கானிக்ன்னு தான் இங்க வந்திருக்காங்க. அது எப்பிடி தெரியும்னு கேட்டா........ வரும் போது ஒரு பொண்ணுக்கு லிஃப்ட்டு குடுத்தாங்களாம்........" மனோகரி சொல்ல சொல்ல சாராவின் முகம் பயத்தில் உறைந்து போனது.

"என்ன சித்தி சொல்றீங்க?........."

"அதான் எனக்கும் ஒன்னும் புரியல......."

"ஒருவேளை இது அண்ணனோட வேலையா இருக்குமோ?"

"அவன் இன்னைக்கு காளி கூட வெளியூருக்கு போயிருக்கான். இங்க எப்பிடி? அதுவும் இல்லாம தனியா அவனுக்கு தொழில் செய்ய தெரியாதுடி......."

"பெரிய தொழில்.... குலத்தொழில்......." என்று வாய்க்குள் முணுமுணுத்தாள் சாரா. மனோகரியும் அதை கவனிக்க தவறவில்லை.

"சாரா, இப்ப என்ன பண்றதுன்னு யோசி, உன்னோட புலம்பல கேட்கிறதுக்கு இப்ப நேரமில்லை. மாட்டினா எல்லோருக்குமே ஜெயில்தான்... ஞாபகம் வச்சுக்கோ....." என்று கொஞ்சம் காட்டமாகவே கூறினாள் மனோகரி.

சித்தியின் பேச்சையும் தனது நிலையையும் நினைத்துக்கொண்ட சாரா, சிறிது நேரம் ஆழ்ந்த யோசனைக்கு சென்றாள்.

"சீக்கிரம் ஏதாவது சொல்லுடி....."

"சித்தி, அவங்க ஒரு பொண்ணுக்கு தானே லிஃப்ட் குடுத்தேன்னு சொன்னாங்க."

"ஆமா, ஏதோ ஒரு பொண்ணு இல்ல, இந்த வீட்டு பொண்ணாம், நீ இங்க இருக்கிறேன்னா அந்த பொண்ணு யாரு?"

"யாருன்னு உனக்கு தெரியாதா?"

"என்னடி சொல்ல வர?" என்று சொன்ன மனோகரிக்கு வேர்த்துக்கொட்டியது.

"ஆமா, அது லிசாவாத்தான் இருக்கும்."

"சும்மா எனக்கு பீதிய கிளப்பாத......."

"சித்தி எப்பிடி யோசிச்சாலும் வேற எதுவும் தோணுதில்ல, இந்த வீட்டு பொண்ணுங்க நானும் அக்காவும் தான். நான் இங்க இருக்கேன், இந்த நாடு ராத்திரி ல ஒரு பொண்ணு சரியா இந்த வீட்டுக்கு வழி காட்டியிருக்குன்னா...... வேற யாருக்கு இந்த இடம் தெரியும்?" சாரா சொல்ல சொல்ல மனோகரிக்கு தூக்கிவாரிப்போட்டது.

"என்னடி சொல்ற?"

"சித்தி எத்தனையோ தடவ அவள இந்த இடங்கள்ல நைட்ல போறவங்க பார்த்ததா நியூஸ் வந்திருக்கு தானே......."

"சாரா அது நீதானே, நம்மளோட செட் அப். அதுக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?"

"சித்தி நான் அவள போல நைட்ல வெள்ள சாரி உடுத்திட்டு நிக்கிறது, நம்ம செய்ற தொழில் எல்லாம் ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். அப்பிடி இல்லாத நாள்ல கூட சில நேரம் நியூஸ் வந்திச்சு. அத உன்கிட்ட அண்ணனும் சொல்லி இருக்காது."

"என்ன சாரா, இப்ப புதுசு புதுசா என்னென்னமோ சொல்ற?"

"ஆமா சித்தி, நான் சொல்றபடி செய்யுங்க."

"என்ன செய்ய?"

"அவங்க எத்தன பேர் வந்திருக்காங்க?

மனோகரி வந்தவர்களை பற்றிய விளக்கமெல்லாம் சாராவிற்கு கொடுக்க, சாரா ஏதோ ஒரு திட்டம் தீட்டினாள்.

"நீ சொல்றத பார்த்தா நல்ல செழிப்பான ஆட்கள் போலதான் தெரியுது. இன்னைக்கு நமக்கு வேலை இருக்கு." என்று சொன்னவள் மெதுவாக அந்த அறையை விட்டு செல்ல எத்தனித்தாள்.

"எங்கடி போற?"

"நான் போகல, சித்தி நீதான் போக போற......"

"போயி......."

"அவங்ககிட்ட போய் என் பொண்ணு தூங்கிட்டு இருந்தா, எழுப்பி கூட்டி வாரேன்னு சொல்லு, நான் வந்து மிச்சத்த பார்த்துக்கிறேன்."

"சாரா உனக்கு புத்தி குழம்பிடுச்சா? அவங்க உன்ன பார்த்தா வண்டில லிஃப்டு கொடுத்த பொண்ணு நீயில்லன்னு தெரிஞ்சிடுமே."

"சித்தி 5 வருஷத்துக்கு முன்னாடி லிசா எப்பிடி இருந்தான்னு தெரியுமா?"

"அந்தக்கழுதை எப்பிடி இருந்தா எனக்கென்ன?"

"ஐயோ, இப்ப நான் இருக்கிற போலதான் அவளும் இருந்தா. இப்ப இங்க வந்திருக்கிறவங்க என்னை அடையாளம் கண்டுபிடிக்கலன்னா அவங்க வண்டில வந்தது லிசாவே தான்." என்று சாரா கூற மனோகரிக்கு மீண்டும் கிலி பிடித்தது.

"அதுக்கப்புறம் என்ன செய்ற?"

"சித்தி இப்ப எதுவும் சொல்ல முடியாது, அந்த நேரம் பிளான் பண்ணுவம். அண்ணா எப்ப வருவான்?"

"தெரியலையே... அவனும் சீக்கிரம் வந்து தொலைக்க மாட்டேங்கிறான்."

மெதுவாக மாடிப்படிக்கட்டின் மேலே நின்று வந்தவர்களை நோட்டமிட்டாள் சாரா.

"சாரா, அவங்க சொல்லும் போது ஏதோ வெளிச்சத்தை பார்த்து தான் இங்க வந்ததா சொன்னாங்க. உன்னோட அறையில எதாவது விளக்கு ஏத்தியிருந்தியா?" என்று மனோகரி மீண்டும் கிலி பிடிக்க வைக்க,

"சித்தி இதெல்லாம் யாரு செஞ்சிருப்பான்னு உங்களுக்கு தெரியுதுதானே...... இந்த நாடு ராத்திரில நான் எதுக்கு விளக்கு வைக்க போறன்?" என்று தனக்குள் இருந்த பயத்தையும் சிறிது வெளிக்காட்டினாள் சாரா.

"என்ன சித்தார்த், மேல போன அந்த அம்மாவையும் காணோம், வெளிய போன அவங்க பையனையும் காணோம், நம்ம கூட வந்த அந்த பொண்ணையும் காணோம்......" என்று அங்கு நிலவிய அமைதியை தனது சந்தேகத்தால் குலைத்தாள் திவ்யா.

"எனக்கும் இதே சந்தேகம் தான்....." என்று சித்தார்த்தும் தன் பங்கிற்கு கூற, ஏற்கனவே பயத்தை வெளிக்காட்டாமலிருந்த நேத்ராவும் கௌதம்மின் பதிலை எதிர்பார்த்து அவன் பக்கம் திரும்பினர்.

கௌதம்மிற்கும் அதே சந்தேகம் வலுப்பெற்றிருந்தாலும் எதையும் வெளிக்காட்டாமல் பதிலொன்றை தயார் செய்ய தொடங்கினான்.

"அதோ அந்தம்மாவே வந்துட்டாங்க." என்று கெளதம் கூற அனைவரினதும் பார்வை மாடிப்படிக்கட்டு நோக்கி திரும்பியது.

"ஆன்ட்டி கொஞ்ச நேரம் காணாம போய்ட்டிங்க, நாங்க இந்த இருட்டில ஒருத்தர மாத்தி ஒருத்தர பார்த்திட்டு இருக்கோம்......" என்று கெளதம் சாதாரணமாக கேள்வியை எழுப்பியிருந்தாலும் அவன் மனது படபடத்துக்கொண்டு இருந்தது.

"இல்ல தம்பி, பொண்ண கூட்டிட்டு வரலாமுன்னு போனன், அவள் நல்ல தூக்கம்......"

"எதுக்கு ஆன்ட்டி அவங்கள சிரமப்படுத்திகிட்டு........." என்று திவ்யா கூற, படிக்கட்டு வழியே இறங்கி வந்தாள் சாரா.

அங்கே வந்தவள் அந்த மெல்லிய வெளிச்சத்திலும் அங்கிருந்தவர்களை பார்த்து புன்னகைக்க மறக்கவில்லை.

சாராவை கண்டதும் அங்கிருந்த நால்வருக்கும் மனதிற்குள் எதோ ஒரு சந்தேகம் வந்திருந்தாலும் அது என்னவென்று சொல்ல யாருக்கும் தெரியவில்லை.

"உங்கண்ணனுக்காக தான் காத்திட்டு இருக்காங்க, இன்னைக்கின்னு பார்த்து இன்னும் அவன காணல." மனோகரி சலித்தவாறே பேசி சமாளிக்க, தொடர்ந்தாள் சாரா.

"நீங்க ஒண்ணும் கவலைப்படாதீங்கண்ணா, அண்ணா சீக்கிரமே வந்திடும், அவன் நிச்சயம் உங்க வண்டிய சரி செய்திடுவான்." என்று நம்பிக்கை கூறினாள்.

"லிசா, இவங்களுக்கு சாப்பிட ஏதாவது ரெடி பண்ணுமா?"

"அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேணாம் ஆன்ட்டி." என்று இடைமறித்த திவ்யாவை இடைநிறுத்திய சித்தார்த் "லிசாவா? வண்டில வரும்போது வேற பேர் சொன்னீங்களே..........." என்று கேட்க, சட்டென சுதாகரித்த சாரா "மோனாலிசா தான் என் பேரு, மோனான்னு சொல்லிருப்பன்." என்று சிரித்தாள்.

சாரா சிரித்துக்கொண்டே " நான் காபி போட்டு எடுத்து வாறன், அதுக்குள்ளே அண்ணாவும் வந்திடுவான்." என்று கேசுவலாக கூறிவிட்டு அவ்விடம் விட்டு வேகமாக நகர்ந்தாள். கூடவே முழித்துக்கொண்டிருந்த மனோகரியும் சிரித்து மழுப்பியபடி நகர்ந்துவிட்டாள்.

"கெளதம் நம்ம வண்டில வந்த பொண்ணுதானா இந்தப்பொண்ணு?" நீண்ட நேரத்தின் பின் நேத்ராவின் குரல் ஒலித்தது.

"ஆமா அதே சந்தேகம் தான் எனக்கும்......" என்று திவ்யாவும் இணைந்து கொண்டாள்.

ஆனால் தற்போது கெளதம் குழம்பி போயிருந்தான். தான் மனதில் வைத்திருந்த கேள்விகள் எல்லாம் இன்னும் இன்னும் சிக்கலில் சிக்கியிருந்தது அவனுக்கு விளங்கியது.

"அதே பொண்ணுதான், நம்ம வண்டில வரும்போது நிறைய மேக்கப் போட்டிருந்திச்சு, இப்போ மேக்கப் இல்லாம இருக்குது. அவ்வளவுதான்...." என்று சித்தார்த் சமாதானப்படுத்தினான். சித்தார்த் கூறியது ஓரளவிற்கு ஏற்றுக்கொள்ள கூடியதாக இருந்தாலும் உண்மையென்று யாராலும் நம்ப முடியவில்லை.

"அண்ணி, நேத்ரா வீணா தேவையில்லாத விஷயங்களை யோசிக்காம இருங்க, அவங்க அண்ணன் வந்ததும் நம்ம வேலைய முடிச்சிட்டு கிளம்புவம்." என்று அவர்கள் கற்பனைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தான் கெளதம்.

இவ்வாறு கூறிவிட்டு கெளதம் எழுந்து வாசல் கதவை நோக்கி எட்டு வைக்க தொடங்கினான்.

"கெளதம் எங்க போற?" கேட்டது நேத்ரா.

"கொஞ்சம் இருடி....... அடக்க முடியல, வெளிய போயிட்டு வாரன்....."

"உள்ள வாஷ்ரூம் இருக்கும். அங்க போடா......"

"வாஷ்ரூம்..... எது.....இந்த வீட்டையோ?..... அத இந்த இருட்டுக்குள்ள தேடி போறத விட வெளில காட்டுக்குள்ள நிம்மதியா போய்ட்டு வந்திடலாம்."

"டேய்.... பயமாயிருக்குடா....." என்று நேத்ரா கூற சித்தார்த் நக்கலாக சிரிக்க, திவ்யாவின் கை சித்தார்த்தின் தலையில் கொட்டியது.

"அவளோட பயம் ஞாயம் தானே.... கெளதம் இப்போ வெளில போகணுமா?

"நீங்க வேற அண்ணி...."

"சும்மா எதுக்கெடுத்தாலும் பயந்து சாகாதீங்க." என்று அண்ணன் தம்பிக்கு ஆதரவளித்தான்.

"ஒண்ணுக்கு போறதுக்கு கூட அண்ணனோட தயவு தேவையா இருக்கு. நேத்ரா நீ அப்பிடியே பயந்திட்டு இரு, 5 நிமிசத்தில வந்திடுறன்." என்று கூறி கதவைத்திறந்து வெளியே சென்றவனின் நோக்கம் வேறொன்றாக இருந்தது.

உள்ளே சமையல்கட்டில் இருந்தவாறே சாரா வெளியே நோட்டமிட்டபடி இருக்க மனோகரியோ ராபர்ட்டினது வருகையை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள்.

"என்னடி மோனான்னு பேர் சொல்றாங்க? அவள யாரும் அப்பிடி கூப்பிட்றதில்லயே, லிசான்னு எல்லோரும் கூப்பிடுவாங்க. அவ கூட தன்னோட பேர லிசான்னு தான் சொல்லுவாள்......"

"இப்ப அவங்க வண்டில அக்காவோட ஆவி வந்தது உனக்கு பிரச்சனை இல்ல, பேர் மாறி சொன்னதுதான் பிரச்சனையா இருக்கு....."

"நீ வேற ஆவி, அது இதுன்னுகிட்டு...... அத பத்தி பேசினாலே உடம்பெல்லாம் நடுங்குது....."

"பயமிருக்குல்ல, மூடிட்டு அடுத்து என்ன செய்றதுன்னு யோசி....."

"அந்த ரெண்டு பொண்ணுங்க கழுத்துல மினுங்கிறத பார்த்தியாடி..... 20 பவுண் தேறும்...."

"பார்த்திட்டியா? உனக்கு நல்ல வேட்டை தான் போ......."

"நானாடி அவங்கள இங்க வர சொன்னன், பொறி வச்சு எவ்வளவு பிளான் பண்ணினாலும் இப்பிடி மாட்டினதில்ல, உன்னோட கொக்காட புண்ணியத்துல இன்னைக்கு கிடைச்சிருக்கு..... ராபர்ட் வரட்டும்......."

"ஏதோ பண்ணி தொலைங்க......."

"ரொம்ப சலிச்சிக்காதடி.... பாரு கடைசில யாரு நமக்கு ஆவியா வந்து உதவியிருக்கான்னு....."

"சித்தி...... அவ உனக்கு முன்னால வரணும், அப்ப இருக்கு உனக்கு கச்சேரி......"

"உன் வாய வச்சிட்டு சும்மா இருடி, வந்து தொலைச்சிடப்போறா......"

வீட்டுக்கு வெளியே வந்த கெளதம் சுற்றும் முற்றும் பார்த்து விட்டு மெதுவாக வீட்டை சுற்றி வர காலடி எடுத்து வைத்தான். அந்த வீட்டின் மர்மத்தை அறியும் ஆவல் ஒரு புறமும் முன்னெச்சரிக்கையாக இருந்து தன் குடும்பத்திற்கு எந்த ஆபத்தும் அணுகாமல் பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற உணர்வுடனும் எதை தேடுகின்றோம் என்று புரியாமலும் அங்கே பூனை போல ஓசை எதுவும் எழுப்பாமல் மெல்ல மெல்ல ஊர்ந்து கொண்டிருந்தான் கெளதம்.

கௌதம்மின் விழிகள் எதையோ தேடிக்கொண்டிருந்தாலும் அவனது மனசாட்சிக்கும் அவனுக்கும் ஒரு உரையாடல் நிகழ்ந்த வண்ணமே இருந்தது.

"நம்ம வண்டில கூட்டி வந்த பொண்ணு மாதிரி இல்லையே இங்க இருக்கிற பொண்ணு....."

"ஆமா, அந்த பொண்ணு ஒரு வார்த்தை பேசல, சிரிக்கல, இந்த பொண்ணு ரொம்ப பேசுறா....."

"அவங்க ரெண்டு பேரும் எதையோ மறைக்கிறாங்க....."

"அவங்க அண்ணன் இந்நேரத்துக்கு எங்க போனான்?"

"எல்லாருமே ரொம்ப பயந்து போயிருக்காங்க......"

"நேத்ரா ரொம்ப பயப்படுறா..... பதற்றமாவே இருக்கிறாள்.........ஏன் பதற்றம்?" இவ்வாறு தனக்குத்தானே மனதிற்குள் உரையாடியவனுக்கு தான் இப்போது வீட்டின் பின் புறத்தில் இருக்கிறோம் என்பது புரிந்தது.

அங்கே இருந்த ஒற்றையடிப்பாதை அவனது கால்களை அவ்வழியே செல்ல தூண்டியது.

அந்த வழியே சிறிது தூரம் சென்றவன் திரும்பலாம் என்று எத்தனித்த போது அந்தக்கும்மிருட்டிலும் பாதையோரம் வெள்ளையாக ஏதோ ஒன்று தெரிந்தது. அருகே சென்று பார்த்தவனுக்கு அது மல்லிகை பூச்சரம் என்று தெரிந்தது. இதற்கு முதல் வண்டியிலிருந்து இறங்கிய பெண்ணின் தலையில் அந்த மல்லிகைப்பூ இருந்தது அவனுக்கு ஞாபகம் வந்தது.

"ஓ.... இந்த பாதையால தான் அவள் வந்திருக்கிறாள் போல....." என்று மனதில் எண்ணிக்கொண்டு இரண்டு அடி வைத்தவனுக்கு காட்டினுள் ஏதோ சலசலப்பு கேட்டது

சத்தம் கேட்ட திசை நோக்கி பார்த்தவனுக்கு இதயமே வெடித்துவிடும் போல இருந்தது.

 

[Mathithan]

லிசா பள்ளத்தாக்கு - கருத்து திரி

லிசா பள்ளத்தாக்கு - கருத்து திரி

aadvikapommunovels.com