அத்தியாயம் 1
நேரம்: மாலை 6.30
மதுரையிலிருந்து திருவண்ணாமலை நோக்கி மந்த கதியில் சென்று கொண்டிருந்த அரசு பேருந்தில் பயணிகள் அனைவரும் தூங்கியிருக்க இரு விழிகள் மாத்திரம் பேருந்து ஜன்னலினூடே இயற்கையை ரசித்துக்கொண்டிருந்தது. இடைப்பட்ட நகர்களை எல்லாம் வியப்புடன் பார்த்த அந்தக்கண்கள் "கல்வராயன்" மலைக்காடுகளை பேருந்து அண்மித்ததும் இனம் புரியாத மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக்குதித்தது. தான் பிறந்து வளர்ந்த இடத்தை அடைந்ததும் இவ்வகையான உவகை வருவது சாமானியர்களுக்கே உரித்தான இயல்புதானே! அந்தியூர் சந்தியில் அவ்விளம்பெண் இறங்குகையில் பேருந்திலிருந்து சாரதி முதற்கொண்டு பேருந்தை சடுதியாக நிறுத்தியதில் தூக்கம் கலைந்த சிலர் வரை அவளையே கண்கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை காட்டைத்தவிர வேறெதுவும் தெரியவில்லை. அங்கே ஒரு பெண் தனியாக இறங்குகிறாள் என்றால் மற்றவர்களின் பார்வையும் நியாயம்தானே!
அவள் இறங்கும் நேரத்திற்கெல்லாம் ஆதவனும் காட்டிற்குள் ஒளிந்துகொள்ள ஆளரவமே அற்ற அந்த காட்டு பாதையில் மனதில் சிறு பயமுமின்றி கடந்த கால நினைவுகளில் மூழ்கியவளாய் தனது பயணப்பொதியை தோளில் சுமந்துகொண்டு நடை பயணத்தை தொடர்ந்தாள் அந்த சிங்கப்பெண். பனிப்புகார் எதிரே இரண்டு மூன்று அடி தூரத்திற்கப்பால் எல்லாவற்றையும் மறைத்துவிட பாதையின் ஒரு பக்கம் நூறடி ஆழமான பள்ளத்தாக்கும் சூழ்ந்து கொள்ள, இவை எதையும் சட்டை செய்யாமல் வந்தவளுக்கு தனக்கு நேரப்போகும் ஆபத்து புரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.
சில நொடிகளில் எதிர் திசையில் ஏதோ ஒன்றை உற்றுப்பார்த்தவள் தனது வேகத்தை துரிதப்படுத்தினாள். நாளொன்றுக்கு ஓரிரு வாகனங்களே அந்தக்காட்டு பகுதியை கடந்து செல்லும். அப்படி சென்ற ஓர் வாகனம் இன்று அவள் பாதையை கடக்கும் போது சென்றது. இல்லை இல்லை அவள் கடக்கும் போது கட்டுப்பாட்டை இழந்து அவளை மோதித்தள்ளி பள்ளத்தாக்கினுள் தூக்கியெறிந்தது. தூக்கியெறியப்பட்டவளின் கண்கள் இறுதி மூச்சிருக்கும் வரை மூடவில்லை, சில நிமிடங்களுக்கு முன்னர் ஆயிரம் கனவுகளுடன் குதூகலித்த அந்தக்கண்கள் நிராசைகளின் பிரதிபலிப்பாக அந்தப்பள்ளத்தாக்கினுள் ஏக்கத்துடன் துயில் கொள்ள எத்தணித்தது, கண்களை மூடாமல்..........
5 வருடங்களுக்கு பிறகு,
ஈரோடு நகரின் மையப்பகுதியில் உள்ள ஒரு அடுக்குமாடி குடியிருப்பில்.....
"உள்நாட்டு செய்திகள்....... கல்வராயன் மலைக்காடுகளூடாக திருவண்ணாமலை அரூர் நெடுஞ்சாலையில் பயணிப்போருக்கு இரவு வேளையில் ஓர் அமானுஷ்ய பெண் உருவம் தென்படுவதாக ஆதாரமற்ற செய்திகள் வெளியாகின்றன. அவ்வுருவம் சில வருடங்களின் முன்னர் அங்குள்ள ஒரு பள்ளத்தாக்கில் இறந்து கிடந்த "லிசா" என்ற பெண்ணின் உருவம் என்றும் அப்பிரதேசத்தை சேர்ந்த மக்கள் கூறுகின்றனர். லிசா இறந்து கிடந்த பிரதேசத்தை எல்லோரும் "லிசா பள்ளத்தாக்கு" என்றே அழைக்கின்றனர். கடந்த ஆறு மாதத்தில் மாத்திரம் இவ்வழியில் ஏழு விபத்துக்கள் நடந்துள்ளதாக தெரிகின்றது. அந்தப்பகுதியை கடக்கும் போது மர்மமான முறையில் தான் செலுத்திக்கொண்டிருந்த வாகனம் பஞ்சர் ஆனதாக நாமக்கல்லை சேர்ந்த ஆறுமுகம் என்பவர் தெரிவித்திருந்தார். அதேவேளை அப்பகுதியில் இரவு வேளையில் ஒரு மர்மமான பெண் உருவம் ஒன்று உலாவுவதை தான் பார்த்ததாக அருகிலுள்ள ஊரை சேர்ந்த நடேசன் என்ற வாலிபர் தெரிவித்துள்ளார். உள்ளூர் போலீசாரும் இரவு வேளையில் அங்கே செல்ல பயப்படுவதால் பொதுவாக இரவு வேளையில் அவ்வழியில் பிரயாணிப்பதை தவிர்க்குமாறு அருகிலுள்ள முல்லையூர் கிராமத்தின் ஊர் தலைவரினால் அறிவுத்தப்பட்டுள்ளது. இவ்வாறு ஒரு புறம் இருக்க 'இது எல்லாம் கட்டுக்கதை, பேய் என்று சொல்லி மக்களை மடையர் ஆக்குகின்றனர்' என்று சொல்லிக்கொண்டும் ஒரு முற்போக்கு சிந்தனையுடைய கூட்டம் சமூக வலைத்தளங்களில் செய்திகளை பரப்புகின்றது. உண்மையில் லிசா பள்ளத்தாக்கின் பயங்கரம் உண்மைதானா? யாரிந்த "லிசா"? இடை வேளைக்கு பின்னர் பார்க்கலாம்"
தொலைக்காட்சியை கண் கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்த நேத்ராவிற்கும் திவ்யாவிற்கும் ஏசி குளிரிலும் வியர்க்க தொடங்கியது.
அருகிலிருந்த சித்தார்த்தும் கௌதமும் இவர்கள் இருவரையும் பார்த்தபடி சிரிப்பையும் அடக்க முடியாமல் அடக்கி கொண்டிருந்தனர். கௌதமிற்கு சில நிமிடங்களின் பின்னர் சிரிப்பைக்கட்டுப்படுத்த முடியாமல் பெரிய சத்தமாக சிரித்தே விட்டான்.
"நேத்ரா சத்தியமா என்னால முடியல்லடி......" என்று சொன்னபடி கெளதம் மீண்டும் சிரிக்க சித்தார்த்தும் அவனுடன் துணைக்கு இணைந்து கொண்டான்.
"உங்களுக்கு எல்லாமே விளையாட்டுதான்..........., கெளதம் இப்ப நீ ஏன் பல்ல காட்டி கொண்டிருக்கிறாய்?" என்று திவ்யா இருவரிலும் பாய்ந்தாள்.
திவ்யாவின் கோபம் கண்டு சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்ட கௌதமோ " ஸாரி அண்ணி, இதெல்லாமா நீங்க நம்புவீங்க?"
"கெளதம் கண்ணுக்கு தெரியாத கடவுளை நம்புறம், கண்ணுக்கு தெரியுதுன்னு சொல்ற விஷயத்த நம்பாம இருந்தாலும் பொய்ன்னு சொல்லிட முடியாது. இல்லையா?"
"ஆஆஆஆஆ...... அவன் டிவி சேனல்காரன் தன்னோட நிகழ்ச்சிக்கு டீ ஆர் பி ரேட்டிங் வரணும்னு ஏதேதோ அடிச்சு விடுறான். அத போயி நம்பிகிட்டு...."
"டேய் கெளதம், டீ வில எப்பிடி சொல்றான்னு பார்த்தியா? அமானுஷ்யம்..... நடந்தது என்ன? அப்பிடி இப்பிடீன்னு ஒரு ஹாரர் மூவி பார்க்குற பீலிங் குடுப்பான். அத கேட்டா யாரா இருந்தாலும் பயம் வரும் தான்.... பட் இந்த பயம் கொஞ்சம் ஓவர் தான்!" என்று சித்தார்த் கூறி விட்டு மீண்டும் இருவரும் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் சிரித்தனர். இப்போது அவர்களுடன் திவ்யாவும் இணைந்து கொண்டாள்.
ஆனால் நேத்ராவோ இன்னும் இயல்புநிலைக்கு திரும்பாமல் பேயறைந்தவள் போல விழித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
இதைக்கவனித்த சித்தார்த்தும் கௌதமிற்கு கண்களால் சைகை செய்ய கௌதமும் "அவளை விடுங்கண்ணா, இது சரிப்பட்டுவர ரெண்டு நாள் ஆகும். அந்த டீவிய ஆஃப் பண்ணிவிடுங்க." என்று சொல்ல சித்தார்த்தும் ரிமோட்டில் சிவப்பு பட்டனை அழுத்திவிட்டான்.
"நேத்ரா ரிலாக்ஸ், எனக்கும் பயமாத்தான் இருந்திச்சு. மைண்ட வேற எதிலாச்சும் கொண்டு போனா அத மறந்துடலாம்." என்று திவ்யா கூற 'ஆம்' என்றபடி தலையசைத்தாள் நேத்ரா.
"டேய் கெளதம், நேத்ரா இவ்வளவு அப்செட் ஆவாள்னு தெரிஞ்சும் ஏன்டா இந்த ப்ரோக்ராம போட்ட?" என்று சிறிது கோபத்துடனே கேட்டான் சித்தார்த்.
"இல்லண்ணா, என்ன பயமுறுத்துறதில இவனுக்கு ஒரு சந்தோஷம்" என்று நேத்ராவும் கூற, தனக்கெதிராக வாக்குகள் அதிகமாவதை உணர்ந்த கெளதம் சரணடைந்துவிட்டான்.
"ஸாரி ஸாரி..... மன்னிச்சுக்கோங்க. வேற ஏதாச்சும் டொபிக் மாத்துவமா?" என்று கெளதம் கூற எல்லோரும் ஆம் என தலையசைக்க "சித்தப்பா எனக்கு பேய் கதை சொல்றீங்களா?" என நான்கு வயது அத்விக் குட்டி மழலை ததும்ப கேட்ட படி அங்கே வர சிரிப்பொலி அடங்க சில நிமிடங்கள் ஆனது.
"என்னப்பா எல்லாரும் சிரிச்சிட்டிருக்கீங்க? என்னன்னு எனக்கும் சொல்லலாம்ல...." என்று சொல்லியபடி சித்தார்த்தினதும் கௌதம்மினதும் சித்தி கையில் தேநீர் கோப்பையுடன் சமையலறையிலிருந்து வெளிப்பட்டாள்.
சித்திக்கு நடந்த சம்பவங்களை நகைச்சுவையாக கெளதம் விபரிக்க எதுவும் புரியாமல் அத்விக்கும் முழித்துக்கொண்டிருந்தான்.
சித்தார்த்தும் கௌதமும் கூடப்பிறந்த சகோதரர்கள். சித்தார்த் கௌதம்மை விட மூன்று வயது மூத்தவன். மாமாவின் மகளான திவ்யாவை மணமுடித்துக்கொண்டு கனடாவில் செட்டிலாகிவிட்டான். கௌதம்மிற்கு திருமணமாகி ஆறு மாதங்கள்தான் ஆகிறது. காதல் திருமணம், நேத்ரா. இருவரும் ஒரு பிரபலமான ஐடி கம்பெனியில் வேலை செய்கிறார்கள். சகோதரர்கள் இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் மிகுந்த பாசம் கொண்டவர்கள். நவீன கால ராமன் இலட்சுமணன் என்றும் சொல்லலாம். விடுமுறையைக்கழிக்க சொந்த ஊருக்கு வந்த சித்தார்த் கௌதம்மையும் சில நாட்களில் கனடா அழைத்துச்செல்லும் திட்டத்தில் தான் வந்திருக்கிறான்.
"சித்தி என்ன இன்னும் சித்தப்பாவ காணல....." சித்தார்த் கேட்க,
"சாய்ங்காலத்துக்குள்ள வந்துடுறேன்னுதான் சொன்னார், ஏதோ மீட்டிங் லேட் ஆகிட்டுதாம். இப்போ வந்துடுவாரு."
"அண்ணன் வாரான்னு தெரியும், அந்த நேரத்துலதான் நீங்க டெல்லிக்கு போகணுமா? இப்ப இந்தா நாளைக்கு காலைல பிளைட்ட வச்சிட்டு இங்க வந்திருக்கான்." கெளதம் சித்தியுடன் செல்லமாக கோபிக்க,
"டெல்லிக்கு போக வேண்டிய கட்டாயம், உனக்கும் பாரதியோட நிலைமை தெரியும் தானேப்பா... உங்கண்ணன பார்க்குறதுக்காகதான் அடிச்சு பிடிச்சு ஓடி வந்தோம், வந்த உடனே எமேஜேன்ஸின்னு போய்ட்டாரு. இப்ப வந்துடுவாருப்பா. கோவிச்சிக்காத." என்று சித்தி கௌதம்மை சமாதானப்படுத்தினாள்.
"சித்தி நீங்க வேற, இவனோட பேச்ச பெரிசா எடுத்துக்கிட்டு..... நான் எவ்வளவு நேரமானாலும் சித்தப்பாவை பார்த்திட்டு தான் கிளம்புவன்." என்று சித்தார்த் சொல்லிவிட்டு உள்ளே சென்றான்.
சித்தியின் செல்லப்பிள்ளை கெளதம் சித்தியுடன் இவ்வாறு செல்லமாக கோபித்து கொள்வது அவர்கள் எல்லோருக்கும் தெரிந்ததே.
கடைசியாக சித்தப்பா வந்து சேர சாயங்காலமாகிவிட்டது, வந்தவருடன் சிறிது நேரம் கதைத்துவிட்டு டிபனையும் வேகமாக உள்ளே தள்ளிவிட்டு சித்தி சித்தப்பாவிடம் விடைபெற்று கிளம்பும் போது மணி ஏழாகியிருந்தது.
இரவு வேளையில் வாகன நெரிசல் இல்லாதிருந்தாலும் அதிகாலை ஆறு மணிக்கு பிளைட்டை பிடிக்க வேண்டிய கட்டாயம் இருந்தபடியால் கௌதமுக்கு சிறிது டென்ஷனாகவே இருந்தது. எதற்கும் அவசரப்படுபவனாக இருந்த கெளதம் டென்ஷன் ஆகியிருப்பான் என்று சித்தார்த்துக்கு தெரிந்திருந்தது. கெளதம் வண்டியை ஓட்டிய வேகத்திலிருந்து திவ்யாவிற்கும் நேத்ராவிற்கும் கூட கௌதம்மின் மனநிலை விளங்கிற்று. காற்றாய் பறந்த வண்டி அடுத்த நாற்பத்தைந்து நிமிடத்தில் சேலத்தை வந்தடைந்திருந்தது. அங்கு ஒரு பெட்ரோல் பங்கில் டேங்கை புல் செய்து விட்டு மீண்டும் தொடங்கியது பயணம்.
"டேய் கெளதம், இப்பதான் எட்டு மணி. நீ போற ஸ்பீடுக்கு பன்னிரெண்டு மணிக்கே ஏர்போர்ட்டுக்கு போய்டலாம் போல இருக்கு. அவ்வளவு ஏர்லியா போய் என்னடா பண்றது. கொஞ்சம் மெதுவா போடா." ஈரோடிலிருந்து சேலம் வரை இருந்த அமைதியை கலைத்தான் சித்தார்த்.
"யெஸ் கெளதம், அண்ணா சொல்றதுதான் சரி. அத்விக் கூட பயந்து போய்ட்டான். கொஞ்சம் மெதுவாத்தான் போயேன்." நேத்ராவும் தன் பங்குக்கு சொல்ல திவ்யாவும் ஆம் என்பதுபோல வேகமாக தலையாட்டினாள்.
நேரத்தை சரி பார்த்துக்கொண்டு கௌதமும் வண்டியின் வேகத்தை குறைத்துக்கொண்டான்.
"இல்லண்ணா, எல்லாம் சித்தப்பால இருந்த கோபத்திலதான்......."
"டேய் அவர் என்னடா பண்ணினார் உனக்கு......?"
"எங்களை விட வேற என்ன அர்ஜென்ட் வேலை?"
"ஏதோ முக்கியமான மீட்டிங்காம், என்னன்னு நானும் கேட்கல. என்ன இருந்தாலும் என்னையும் அத்விக்கையும் பார்க்கணும்னுதான் அவசரமா டெல்லில இருந்து வந்திருக்காங்க. கொஞ்சம் லேட் ஆகிட்டு. அதுக்காக கோப படுறதாடா?"
"நான் சித்தி வீட்ட கோபப்படலயே, என்னோட டென்ஷன் அவங்களுக்கு தெரியுமா?"
"உனக்கென்னடா டென்ஷன்?"
"உன்னையும் அண்ணியையும் அத்விக்கையும் டைமுக்கு ஏர்போர்ட்ல கொண்டு விடணும். நானூறு கிலோமீட்டர் ட்ராவல் பண்ணணுமே, அத பத்தி அவங்க கொஞ்சமாச்சும் யோசிச்சாங்களா?"
"எனக்கு விளங்குதுடா, நீ இப்போ வேகமா போயி வேற ஏதாவது ஆச்சுன்னா, என்ன பண்றது? உனக்குத்தான் சித்தப்பாவ பத்தி தெரியும்தானே. மத்தவங்கள பற்றி யோசிக்க மாட்டாரு. நமக்கிருக்கிற ஒரே சொந்தம் அவங்கதான். என்ன இருந்தாலும் அவங்கள நான் விட்டு கொடுக்க மாட்டன்டா"
"உனக்கு எப்பிடித்தான் இவ்வளவு பொறுமைல்லாம் இருக்குதோ?"
கௌதம்மை பற்றி நன்கு அறிந்த சித்தார்த் தக்க சமயம் பார்த்து இந்த உரையாடல் மூலம் கௌதம்மை சமாதானப்படுத்தி விட்டான். அதன் பின்னர் சிறிது தூரத்திற்கு சிரிப்பு சத்தங்களால் நிரம்பியிருந்தது அந்த லேண்ட் ரோவர்.
திரும்ப கௌதம்மின் நிம்மதியை கெடுக்கும் விதமாக அடுத்த நிகழ்வும் நிகழ்ந்திருந்தது.
சேலத்திலிருந்து ஏறத்தாழ நாற்பத்தைந்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருந்த மேட்டுப்பட்டி எனும் ஊரை அவர்கள் கடக்கும் போது இவர்கள் சென்ற பாதையில் பல வாகனங்கள் வரிசையில் நிற்பது தெரிந்தது. உடனடியாக தொலைவிலேயே வண்டியை நிறுத்திய கெளதம் வண்டியை விட்டு இறங்கி அங்கு என்ன நடந்ததென விசாரிக்க சென்றான். கூட்டமாக இருந்த இடத்திற்கு சென்று விட்டு மீண்டும் பதற்றத்துடன் அவர்களது வண்டி நின்ற இடத்திற்கு வந்து சேர்ந்தான் கெளதம்.
"டேய் என்னாச்சுடா? ஏன் இவ்வளவு டிராபிக்?"
"அண்ணா, முன்னால ஒரு ஆக்ஸிடெண்ட். பஸ் ஒண்ணும் கார் ஒண்ணும் நேருக்கு நேர மோதியிருக்கு. பஸ் நடுவுல நிக்கிறதால வாகனம் ஒண்ணும் மூவ் ஆகேலாம நிக்குது. கிரேன் கொண்டு வந்துதான் ரிமூவ் பண்ணுவாங்களாம். மூணு நாலு மணித்தியாலம் ஆகும்னு சொல்றாங்க." என்று பதறினான் கெளதம்.
"இப்ப என்னங்க பண்றது?" பதற்றத்துடன் இப்போது கேட்டது திவ்யா. ஏனெனில் இப்போது எல்லோருக்கும் எப்படி அந்த இடத்தை கடந்து செல்வதென்ற பதற்றம் தொற்றியிருந்தது, அத்விக்கை தவிர.
எல்லோரும் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் யோசித்துக்கொண்டிருக்க கெளதம் அங்கிருந்த ஊராரிடம் ஏதோ கதைத்துவிட்டு வேகமாக வந்தான்.
"அண்ணா, நம்ம வேற வழில போறதுதான் இருக்கிற ஒரே வழி. நம்ம வந்த வழிலேயே திரும்ப கொஞ்ச தூரம் போனா அயோத்யாபட்டினம்ன்னு ஒரு ஜங்க்ஷன் வருமாம். அங்க ரைட் எடுத்து அந்த ரூட்ல போனா திருவண்ணாமலை ,திண்டிவனம் போட்டு போயிடலாம். அதுதான் ஒரே வழி. மற்ற வழியெல்லாம் தலைய சுத்தி மூக்க தொடுறமாதிரி."
"அப்பிடீன்னா அதிலயே போய்டலாமேடா."
"கெளதம், இந்த ராத்திரி நேரத்துல தெரியாத ரூட்ல போகணுமா?" பதற்றத்துடன் கேட்டாள் நேத்ரா.
"நமக்கு வேற சாய்ஸ் இல்ல நேத்ரா....." கூறியது கெளதம்,
"நேத்ரா ஒண்ணும் ஒர்ரி பண்ணாத, கூகிள் மேப்ல இல்லாத ரூட்டா?" என்று சித்தார்த்தும் சமாதானம் செய்தான்.
இருந்தாலும் நேத்ராவிற்கு ஏதோ ஒரு பயம் சூழ்ந்திருந்தது.
"ஹ்ம்ம்...... டைம வேஸ்ட் பண்ணாம கிளம்புவம்." என்று கெளதம் சொல்ல அனைவரும் அதை ஆமோதிக்க வண்டியும் அயோத்யாபட்டினம் சந்தியில் திரும்பி கல்வராயன் மலைக்காடுகளை நோக்கி அங்கே இவர்களுக்கு காத்திருக்கும் பயங்கரத்தை பற்றி தெரியாமல் பயணிக்க தொடங்கியது.
நேரம்: மாலை 6.30
மதுரையிலிருந்து திருவண்ணாமலை நோக்கி மந்த கதியில் சென்று கொண்டிருந்த அரசு பேருந்தில் பயணிகள் அனைவரும் தூங்கியிருக்க இரு விழிகள் மாத்திரம் பேருந்து ஜன்னலினூடே இயற்கையை ரசித்துக்கொண்டிருந்தது. இடைப்பட்ட நகர்களை எல்லாம் வியப்புடன் பார்த்த அந்தக்கண்கள் "கல்வராயன்" மலைக்காடுகளை பேருந்து அண்மித்ததும் இனம் புரியாத மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக்குதித்தது. தான் பிறந்து வளர்ந்த இடத்தை அடைந்ததும் இவ்வகையான உவகை வருவது சாமானியர்களுக்கே உரித்தான இயல்புதானே! அந்தியூர் சந்தியில் அவ்விளம்பெண் இறங்குகையில் பேருந்திலிருந்து சாரதி முதற்கொண்டு பேருந்தை சடுதியாக நிறுத்தியதில் தூக்கம் கலைந்த சிலர் வரை அவளையே கண்கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை காட்டைத்தவிர வேறெதுவும் தெரியவில்லை. அங்கே ஒரு பெண் தனியாக இறங்குகிறாள் என்றால் மற்றவர்களின் பார்வையும் நியாயம்தானே!
அவள் இறங்கும் நேரத்திற்கெல்லாம் ஆதவனும் காட்டிற்குள் ஒளிந்துகொள்ள ஆளரவமே அற்ற அந்த காட்டு பாதையில் மனதில் சிறு பயமுமின்றி கடந்த கால நினைவுகளில் மூழ்கியவளாய் தனது பயணப்பொதியை தோளில் சுமந்துகொண்டு நடை பயணத்தை தொடர்ந்தாள் அந்த சிங்கப்பெண். பனிப்புகார் எதிரே இரண்டு மூன்று அடி தூரத்திற்கப்பால் எல்லாவற்றையும் மறைத்துவிட பாதையின் ஒரு பக்கம் நூறடி ஆழமான பள்ளத்தாக்கும் சூழ்ந்து கொள்ள, இவை எதையும் சட்டை செய்யாமல் வந்தவளுக்கு தனக்கு நேரப்போகும் ஆபத்து புரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.
சில நொடிகளில் எதிர் திசையில் ஏதோ ஒன்றை உற்றுப்பார்த்தவள் தனது வேகத்தை துரிதப்படுத்தினாள். நாளொன்றுக்கு ஓரிரு வாகனங்களே அந்தக்காட்டு பகுதியை கடந்து செல்லும். அப்படி சென்ற ஓர் வாகனம் இன்று அவள் பாதையை கடக்கும் போது சென்றது. இல்லை இல்லை அவள் கடக்கும் போது கட்டுப்பாட்டை இழந்து அவளை மோதித்தள்ளி பள்ளத்தாக்கினுள் தூக்கியெறிந்தது. தூக்கியெறியப்பட்டவளின் கண்கள் இறுதி மூச்சிருக்கும் வரை மூடவில்லை, சில நிமிடங்களுக்கு முன்னர் ஆயிரம் கனவுகளுடன் குதூகலித்த அந்தக்கண்கள் நிராசைகளின் பிரதிபலிப்பாக அந்தப்பள்ளத்தாக்கினுள் ஏக்கத்துடன் துயில் கொள்ள எத்தணித்தது, கண்களை மூடாமல்..........
5 வருடங்களுக்கு பிறகு,
ஈரோடு நகரின் மையப்பகுதியில் உள்ள ஒரு அடுக்குமாடி குடியிருப்பில்.....
"உள்நாட்டு செய்திகள்....... கல்வராயன் மலைக்காடுகளூடாக திருவண்ணாமலை அரூர் நெடுஞ்சாலையில் பயணிப்போருக்கு இரவு வேளையில் ஓர் அமானுஷ்ய பெண் உருவம் தென்படுவதாக ஆதாரமற்ற செய்திகள் வெளியாகின்றன. அவ்வுருவம் சில வருடங்களின் முன்னர் அங்குள்ள ஒரு பள்ளத்தாக்கில் இறந்து கிடந்த "லிசா" என்ற பெண்ணின் உருவம் என்றும் அப்பிரதேசத்தை சேர்ந்த மக்கள் கூறுகின்றனர். லிசா இறந்து கிடந்த பிரதேசத்தை எல்லோரும் "லிசா பள்ளத்தாக்கு" என்றே அழைக்கின்றனர். கடந்த ஆறு மாதத்தில் மாத்திரம் இவ்வழியில் ஏழு விபத்துக்கள் நடந்துள்ளதாக தெரிகின்றது. அந்தப்பகுதியை கடக்கும் போது மர்மமான முறையில் தான் செலுத்திக்கொண்டிருந்த வாகனம் பஞ்சர் ஆனதாக நாமக்கல்லை சேர்ந்த ஆறுமுகம் என்பவர் தெரிவித்திருந்தார். அதேவேளை அப்பகுதியில் இரவு வேளையில் ஒரு மர்மமான பெண் உருவம் ஒன்று உலாவுவதை தான் பார்த்ததாக அருகிலுள்ள ஊரை சேர்ந்த நடேசன் என்ற வாலிபர் தெரிவித்துள்ளார். உள்ளூர் போலீசாரும் இரவு வேளையில் அங்கே செல்ல பயப்படுவதால் பொதுவாக இரவு வேளையில் அவ்வழியில் பிரயாணிப்பதை தவிர்க்குமாறு அருகிலுள்ள முல்லையூர் கிராமத்தின் ஊர் தலைவரினால் அறிவுத்தப்பட்டுள்ளது. இவ்வாறு ஒரு புறம் இருக்க 'இது எல்லாம் கட்டுக்கதை, பேய் என்று சொல்லி மக்களை மடையர் ஆக்குகின்றனர்' என்று சொல்லிக்கொண்டும் ஒரு முற்போக்கு சிந்தனையுடைய கூட்டம் சமூக வலைத்தளங்களில் செய்திகளை பரப்புகின்றது. உண்மையில் லிசா பள்ளத்தாக்கின் பயங்கரம் உண்மைதானா? யாரிந்த "லிசா"? இடை வேளைக்கு பின்னர் பார்க்கலாம்"
தொலைக்காட்சியை கண் கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்த நேத்ராவிற்கும் திவ்யாவிற்கும் ஏசி குளிரிலும் வியர்க்க தொடங்கியது.
அருகிலிருந்த சித்தார்த்தும் கௌதமும் இவர்கள் இருவரையும் பார்த்தபடி சிரிப்பையும் அடக்க முடியாமல் அடக்கி கொண்டிருந்தனர். கௌதமிற்கு சில நிமிடங்களின் பின்னர் சிரிப்பைக்கட்டுப்படுத்த முடியாமல் பெரிய சத்தமாக சிரித்தே விட்டான்.
"நேத்ரா சத்தியமா என்னால முடியல்லடி......" என்று சொன்னபடி கெளதம் மீண்டும் சிரிக்க சித்தார்த்தும் அவனுடன் துணைக்கு இணைந்து கொண்டான்.
"உங்களுக்கு எல்லாமே விளையாட்டுதான்..........., கெளதம் இப்ப நீ ஏன் பல்ல காட்டி கொண்டிருக்கிறாய்?" என்று திவ்யா இருவரிலும் பாய்ந்தாள்.
திவ்யாவின் கோபம் கண்டு சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்ட கௌதமோ " ஸாரி அண்ணி, இதெல்லாமா நீங்க நம்புவீங்க?"
"கெளதம் கண்ணுக்கு தெரியாத கடவுளை நம்புறம், கண்ணுக்கு தெரியுதுன்னு சொல்ற விஷயத்த நம்பாம இருந்தாலும் பொய்ன்னு சொல்லிட முடியாது. இல்லையா?"
"ஆஆஆஆஆ...... அவன் டிவி சேனல்காரன் தன்னோட நிகழ்ச்சிக்கு டீ ஆர் பி ரேட்டிங் வரணும்னு ஏதேதோ அடிச்சு விடுறான். அத போயி நம்பிகிட்டு...."
"டேய் கெளதம், டீ வில எப்பிடி சொல்றான்னு பார்த்தியா? அமானுஷ்யம்..... நடந்தது என்ன? அப்பிடி இப்பிடீன்னு ஒரு ஹாரர் மூவி பார்க்குற பீலிங் குடுப்பான். அத கேட்டா யாரா இருந்தாலும் பயம் வரும் தான்.... பட் இந்த பயம் கொஞ்சம் ஓவர் தான்!" என்று சித்தார்த் கூறி விட்டு மீண்டும் இருவரும் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் சிரித்தனர். இப்போது அவர்களுடன் திவ்யாவும் இணைந்து கொண்டாள்.
ஆனால் நேத்ராவோ இன்னும் இயல்புநிலைக்கு திரும்பாமல் பேயறைந்தவள் போல விழித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
இதைக்கவனித்த சித்தார்த்தும் கௌதமிற்கு கண்களால் சைகை செய்ய கௌதமும் "அவளை விடுங்கண்ணா, இது சரிப்பட்டுவர ரெண்டு நாள் ஆகும். அந்த டீவிய ஆஃப் பண்ணிவிடுங்க." என்று சொல்ல சித்தார்த்தும் ரிமோட்டில் சிவப்பு பட்டனை அழுத்திவிட்டான்.
"நேத்ரா ரிலாக்ஸ், எனக்கும் பயமாத்தான் இருந்திச்சு. மைண்ட வேற எதிலாச்சும் கொண்டு போனா அத மறந்துடலாம்." என்று திவ்யா கூற 'ஆம்' என்றபடி தலையசைத்தாள் நேத்ரா.
"டேய் கெளதம், நேத்ரா இவ்வளவு அப்செட் ஆவாள்னு தெரிஞ்சும் ஏன்டா இந்த ப்ரோக்ராம போட்ட?" என்று சிறிது கோபத்துடனே கேட்டான் சித்தார்த்.
"இல்லண்ணா, என்ன பயமுறுத்துறதில இவனுக்கு ஒரு சந்தோஷம்" என்று நேத்ராவும் கூற, தனக்கெதிராக வாக்குகள் அதிகமாவதை உணர்ந்த கெளதம் சரணடைந்துவிட்டான்.
"ஸாரி ஸாரி..... மன்னிச்சுக்கோங்க. வேற ஏதாச்சும் டொபிக் மாத்துவமா?" என்று கெளதம் கூற எல்லோரும் ஆம் என தலையசைக்க "சித்தப்பா எனக்கு பேய் கதை சொல்றீங்களா?" என நான்கு வயது அத்விக் குட்டி மழலை ததும்ப கேட்ட படி அங்கே வர சிரிப்பொலி அடங்க சில நிமிடங்கள் ஆனது.
"என்னப்பா எல்லாரும் சிரிச்சிட்டிருக்கீங்க? என்னன்னு எனக்கும் சொல்லலாம்ல...." என்று சொல்லியபடி சித்தார்த்தினதும் கௌதம்மினதும் சித்தி கையில் தேநீர் கோப்பையுடன் சமையலறையிலிருந்து வெளிப்பட்டாள்.
சித்திக்கு நடந்த சம்பவங்களை நகைச்சுவையாக கெளதம் விபரிக்க எதுவும் புரியாமல் அத்விக்கும் முழித்துக்கொண்டிருந்தான்.
சித்தார்த்தும் கௌதமும் கூடப்பிறந்த சகோதரர்கள். சித்தார்த் கௌதம்மை விட மூன்று வயது மூத்தவன். மாமாவின் மகளான திவ்யாவை மணமுடித்துக்கொண்டு கனடாவில் செட்டிலாகிவிட்டான். கௌதம்மிற்கு திருமணமாகி ஆறு மாதங்கள்தான் ஆகிறது. காதல் திருமணம், நேத்ரா. இருவரும் ஒரு பிரபலமான ஐடி கம்பெனியில் வேலை செய்கிறார்கள். சகோதரர்கள் இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் மிகுந்த பாசம் கொண்டவர்கள். நவீன கால ராமன் இலட்சுமணன் என்றும் சொல்லலாம். விடுமுறையைக்கழிக்க சொந்த ஊருக்கு வந்த சித்தார்த் கௌதம்மையும் சில நாட்களில் கனடா அழைத்துச்செல்லும் திட்டத்தில் தான் வந்திருக்கிறான்.
"சித்தி என்ன இன்னும் சித்தப்பாவ காணல....." சித்தார்த் கேட்க,
"சாய்ங்காலத்துக்குள்ள வந்துடுறேன்னுதான் சொன்னார், ஏதோ மீட்டிங் லேட் ஆகிட்டுதாம். இப்போ வந்துடுவாரு."
"அண்ணன் வாரான்னு தெரியும், அந்த நேரத்துலதான் நீங்க டெல்லிக்கு போகணுமா? இப்ப இந்தா நாளைக்கு காலைல பிளைட்ட வச்சிட்டு இங்க வந்திருக்கான்." கெளதம் சித்தியுடன் செல்லமாக கோபிக்க,
"டெல்லிக்கு போக வேண்டிய கட்டாயம், உனக்கும் பாரதியோட நிலைமை தெரியும் தானேப்பா... உங்கண்ணன பார்க்குறதுக்காகதான் அடிச்சு பிடிச்சு ஓடி வந்தோம், வந்த உடனே எமேஜேன்ஸின்னு போய்ட்டாரு. இப்ப வந்துடுவாருப்பா. கோவிச்சிக்காத." என்று சித்தி கௌதம்மை சமாதானப்படுத்தினாள்.
"சித்தி நீங்க வேற, இவனோட பேச்ச பெரிசா எடுத்துக்கிட்டு..... நான் எவ்வளவு நேரமானாலும் சித்தப்பாவை பார்த்திட்டு தான் கிளம்புவன்." என்று சித்தார்த் சொல்லிவிட்டு உள்ளே சென்றான்.
சித்தியின் செல்லப்பிள்ளை கெளதம் சித்தியுடன் இவ்வாறு செல்லமாக கோபித்து கொள்வது அவர்கள் எல்லோருக்கும் தெரிந்ததே.
கடைசியாக சித்தப்பா வந்து சேர சாயங்காலமாகிவிட்டது, வந்தவருடன் சிறிது நேரம் கதைத்துவிட்டு டிபனையும் வேகமாக உள்ளே தள்ளிவிட்டு சித்தி சித்தப்பாவிடம் விடைபெற்று கிளம்பும் போது மணி ஏழாகியிருந்தது.
இரவு வேளையில் வாகன நெரிசல் இல்லாதிருந்தாலும் அதிகாலை ஆறு மணிக்கு பிளைட்டை பிடிக்க வேண்டிய கட்டாயம் இருந்தபடியால் கௌதமுக்கு சிறிது டென்ஷனாகவே இருந்தது. எதற்கும் அவசரப்படுபவனாக இருந்த கெளதம் டென்ஷன் ஆகியிருப்பான் என்று சித்தார்த்துக்கு தெரிந்திருந்தது. கெளதம் வண்டியை ஓட்டிய வேகத்திலிருந்து திவ்யாவிற்கும் நேத்ராவிற்கும் கூட கௌதம்மின் மனநிலை விளங்கிற்று. காற்றாய் பறந்த வண்டி அடுத்த நாற்பத்தைந்து நிமிடத்தில் சேலத்தை வந்தடைந்திருந்தது. அங்கு ஒரு பெட்ரோல் பங்கில் டேங்கை புல் செய்து விட்டு மீண்டும் தொடங்கியது பயணம்.
"டேய் கெளதம், இப்பதான் எட்டு மணி. நீ போற ஸ்பீடுக்கு பன்னிரெண்டு மணிக்கே ஏர்போர்ட்டுக்கு போய்டலாம் போல இருக்கு. அவ்வளவு ஏர்லியா போய் என்னடா பண்றது. கொஞ்சம் மெதுவா போடா." ஈரோடிலிருந்து சேலம் வரை இருந்த அமைதியை கலைத்தான் சித்தார்த்.
"யெஸ் கெளதம், அண்ணா சொல்றதுதான் சரி. அத்விக் கூட பயந்து போய்ட்டான். கொஞ்சம் மெதுவாத்தான் போயேன்." நேத்ராவும் தன் பங்குக்கு சொல்ல திவ்யாவும் ஆம் என்பதுபோல வேகமாக தலையாட்டினாள்.
நேரத்தை சரி பார்த்துக்கொண்டு கௌதமும் வண்டியின் வேகத்தை குறைத்துக்கொண்டான்.
"இல்லண்ணா, எல்லாம் சித்தப்பால இருந்த கோபத்திலதான்......."
"டேய் அவர் என்னடா பண்ணினார் உனக்கு......?"
"எங்களை விட வேற என்ன அர்ஜென்ட் வேலை?"
"ஏதோ முக்கியமான மீட்டிங்காம், என்னன்னு நானும் கேட்கல. என்ன இருந்தாலும் என்னையும் அத்விக்கையும் பார்க்கணும்னுதான் அவசரமா டெல்லில இருந்து வந்திருக்காங்க. கொஞ்சம் லேட் ஆகிட்டு. அதுக்காக கோப படுறதாடா?"
"நான் சித்தி வீட்ட கோபப்படலயே, என்னோட டென்ஷன் அவங்களுக்கு தெரியுமா?"
"உனக்கென்னடா டென்ஷன்?"
"உன்னையும் அண்ணியையும் அத்விக்கையும் டைமுக்கு ஏர்போர்ட்ல கொண்டு விடணும். நானூறு கிலோமீட்டர் ட்ராவல் பண்ணணுமே, அத பத்தி அவங்க கொஞ்சமாச்சும் யோசிச்சாங்களா?"
"எனக்கு விளங்குதுடா, நீ இப்போ வேகமா போயி வேற ஏதாவது ஆச்சுன்னா, என்ன பண்றது? உனக்குத்தான் சித்தப்பாவ பத்தி தெரியும்தானே. மத்தவங்கள பற்றி யோசிக்க மாட்டாரு. நமக்கிருக்கிற ஒரே சொந்தம் அவங்கதான். என்ன இருந்தாலும் அவங்கள நான் விட்டு கொடுக்க மாட்டன்டா"
"உனக்கு எப்பிடித்தான் இவ்வளவு பொறுமைல்லாம் இருக்குதோ?"
கௌதம்மை பற்றி நன்கு அறிந்த சித்தார்த் தக்க சமயம் பார்த்து இந்த உரையாடல் மூலம் கௌதம்மை சமாதானப்படுத்தி விட்டான். அதன் பின்னர் சிறிது தூரத்திற்கு சிரிப்பு சத்தங்களால் நிரம்பியிருந்தது அந்த லேண்ட் ரோவர்.
திரும்ப கௌதம்மின் நிம்மதியை கெடுக்கும் விதமாக அடுத்த நிகழ்வும் நிகழ்ந்திருந்தது.
சேலத்திலிருந்து ஏறத்தாழ நாற்பத்தைந்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருந்த மேட்டுப்பட்டி எனும் ஊரை அவர்கள் கடக்கும் போது இவர்கள் சென்ற பாதையில் பல வாகனங்கள் வரிசையில் நிற்பது தெரிந்தது. உடனடியாக தொலைவிலேயே வண்டியை நிறுத்திய கெளதம் வண்டியை விட்டு இறங்கி அங்கு என்ன நடந்ததென விசாரிக்க சென்றான். கூட்டமாக இருந்த இடத்திற்கு சென்று விட்டு மீண்டும் பதற்றத்துடன் அவர்களது வண்டி நின்ற இடத்திற்கு வந்து சேர்ந்தான் கெளதம்.
"டேய் என்னாச்சுடா? ஏன் இவ்வளவு டிராபிக்?"
"அண்ணா, முன்னால ஒரு ஆக்ஸிடெண்ட். பஸ் ஒண்ணும் கார் ஒண்ணும் நேருக்கு நேர மோதியிருக்கு. பஸ் நடுவுல நிக்கிறதால வாகனம் ஒண்ணும் மூவ் ஆகேலாம நிக்குது. கிரேன் கொண்டு வந்துதான் ரிமூவ் பண்ணுவாங்களாம். மூணு நாலு மணித்தியாலம் ஆகும்னு சொல்றாங்க." என்று பதறினான் கெளதம்.
"இப்ப என்னங்க பண்றது?" பதற்றத்துடன் இப்போது கேட்டது திவ்யா. ஏனெனில் இப்போது எல்லோருக்கும் எப்படி அந்த இடத்தை கடந்து செல்வதென்ற பதற்றம் தொற்றியிருந்தது, அத்விக்கை தவிர.
எல்லோரும் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் யோசித்துக்கொண்டிருக்க கெளதம் அங்கிருந்த ஊராரிடம் ஏதோ கதைத்துவிட்டு வேகமாக வந்தான்.
"அண்ணா, நம்ம வேற வழில போறதுதான் இருக்கிற ஒரே வழி. நம்ம வந்த வழிலேயே திரும்ப கொஞ்ச தூரம் போனா அயோத்யாபட்டினம்ன்னு ஒரு ஜங்க்ஷன் வருமாம். அங்க ரைட் எடுத்து அந்த ரூட்ல போனா திருவண்ணாமலை ,திண்டிவனம் போட்டு போயிடலாம். அதுதான் ஒரே வழி. மற்ற வழியெல்லாம் தலைய சுத்தி மூக்க தொடுறமாதிரி."
"அப்பிடீன்னா அதிலயே போய்டலாமேடா."
"கெளதம், இந்த ராத்திரி நேரத்துல தெரியாத ரூட்ல போகணுமா?" பதற்றத்துடன் கேட்டாள் நேத்ரா.
"நமக்கு வேற சாய்ஸ் இல்ல நேத்ரா....." கூறியது கெளதம்,
"நேத்ரா ஒண்ணும் ஒர்ரி பண்ணாத, கூகிள் மேப்ல இல்லாத ரூட்டா?" என்று சித்தார்த்தும் சமாதானம் செய்தான்.
இருந்தாலும் நேத்ராவிற்கு ஏதோ ஒரு பயம் சூழ்ந்திருந்தது.
"ஹ்ம்ம்...... டைம வேஸ்ட் பண்ணாம கிளம்புவம்." என்று கெளதம் சொல்ல அனைவரும் அதை ஆமோதிக்க வண்டியும் அயோத்யாபட்டினம் சந்தியில் திரும்பி கல்வராயன் மலைக்காடுகளை நோக்கி அங்கே இவர்களுக்கு காத்திருக்கும் பயங்கரத்தை பற்றி தெரியாமல் பயணிக்க தொடங்கியது.