நீ கீர்த்தனை நான் பிரார்த்தனை- கதை திரி

[pommu]

நீ கீர்த்தனை நான் பிரார்த்தனை- கதை திரி

 

[T22]

அத்தியாயம் 1:-

அந்த உயர் ரக கார் அந்த மண்டபத்தின் வாயிலில் வந்து நின்றது. அதிலிருந்து இறங்கிய பெண்ணோ தனது திருமணத்திற்கு முதல் நாள் இரவு ரிசப்ஷனிற்கு வந்திருந்தாள்.

தனது நிலையை பார்த்து அவளுக்கு விந்தையாகவே இருந்தது. தனது திருமணத்திற்கு, தனது பக்கத்திலிருந்து தான் ஒருத்தி மட்டுமே என்பதே விந்தையான விஷயம் அல்லவா மெல்ல இறங்கியவள் இந்த பெயர் பலகையை படித்தாள்.

அந்த திருமண மண்டபத்தின் வாயிலில் உதயச்சந்திரன் வெட்ஸ் திரிபுரசுந்தரி என்று அலங்கார எழுத்துக்களால் மின்னியது.

அந்த எழுத்துக்களை பார்த்தவளுக்கு தனது திருமணம் என்று கூட நினைவில் இல்லை தனது பெயருக்கு பின்னால் இருக்கும் phd என்ற பட்டம் மட்டுமே தெரிந்தது.

அது மட்டுமா,ஆம் அது மட்டுமே அவளுக்கு சொந்தம், அது மட்டுமே அவளுடன் இருப்பது, அது மட்டுமே அவளுக்கு நிரந்தரமானது. படிப்பிற்காக அவள் விட்டு கொடுத்தது தான் எத்தனையோ.

இந்த திருமணமே அவள் ஒரு குழப்பத்தில் எடுத்த முடிவுதான். தனது அன்னையின் கையெழுத்தை பார்த்து அதன் மூலம் எடுத்த முடிவு தான் இந்த திருமணமே.

யார் யாரோ எதற்காகவெல்லாமோ திருமணம் செய்ய, இவளோ அன்னையின் கையெழுத்தை, கடிதத்தை பார்த்த பின்பு திருமணத்திற்கு சம்மதம் சொன்னாள்.

"அண்ணி வாங்க போகலாம்" என்று அழைத்த ஸ்ரீமதியின் குரலில் அவளது நினைவலைகள் அறுபட்டது. அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தாள் திரிபுரசுந்தரி.

நிச்சயமாக ஸ்ரீமதி அணிந்து இருந்த அத்தனையும் வைரம் என்று அடித்து சொல்லலாம் பின்னே நகைக்கடை உரிமையாளரின் மகள் வைரம் அணியாதிருந்தால் அதுதானே ஆச்சரியம்.

ஏன் அவளுக்குமே திருமணத்தை நிச்சயிக்கும் போது வருங்கால கணவன் வைர மோதிரத்தை பரிசளித்து அல்லவா திருமணத்தை உறுதி செய்தான்.

அவளுக்கு உதயசந்திரன் நினைவு சட்டென தலை தூக்கியது. அந்த நினைவில் அவளது கண்கள் கனிந்ததோ என்னவோ. அவன் விரல் பிடித்து அணிவித்த அந்த மோதிரத்தை தொட்டுப் பார்த்தாள். மோதியத்தை மட்டுமா அணிவித்தான் அந்த விரல்களில் முத்தமும் அல்லவா கொடுத்தான். எப்பொழுதுமே அவனது நினைவு வருகையில் அந்த முத்தமும் சேர்ந்தே வருகிறது.

அவளது நிச்சயம் நடந்த விதத்தை நினைத்தவள் தன்னை அறியாமல் புன்னகைத்துக் கொண்டாள். தனது பள்ளிக்கு செல்லும் வழியில் உள்ள கற்பக விநாயகர் கோவிலுக்கு வெள்ளிக்கிழமை தோறும் செல்லும் வழக்கம் உண்டு.

அப்படி அவள் செல்லும் பொழுது ஒரு நாள் திருமணத்திற்காக கேட்டவன்.
ஒரு வாரம் கழித்து அங்கு வந்து அவளது சம்மதத்தை பெற்று அந்த அரச மரத்தடியில் அமர்ந்து மோதிரத்தை அவளுக்கு அணிவித்தவன் அவளது வலது கரத்தில் உள்ள விரல்கள் அத்தனைக்கும் முத்தமிட்டான்.

கூச்சத்தில் நெளிந்தவள், கைகளை இழுக்க முற்பட அழுத்தமாக ஒரு பார்வையை பார்த்தான். இல்லை கூடாது என்று சொல்லியது அந்த பார்வை.

அவளது இரு கைகளையும் தனது கைகளில் பொதிந்து கொண்டவன், மௌனமாக அமர்ந்து இருந்தான்.

"சாமி கும்பிடல இன்னும்" என்று அந்த மௌனத்தை கலைத்தாள் சுந்தரி.

ஒரு பெருமூச்சுடன் எழுந்தவன், "என்மேல் நம்பிக்கை வைத்து கல்யாணத்துக்கு சம்மதம் சொன்னதுக்கு ரொம்ப சந்தோஷம் டா" என்றபடி அவளையும் கைப்பற்றி எழுப்பினான்.

பின் இருவரும் கடவுளை வணங்கி விட்டு வர. "சுந்தரி உனக்கும் எனக்கும் நிச்சயமாயிடுச்சு நிச்சய சாப்பாடு போடலைன்னா எப்படி வா" என்றவன், அவளை உணவகத்துக்கு அழைத்துச் சென்று உணவை ஆர்டர் செய்தான்.

உதயசந்திரன் அவளிடம் பேசியபடி உணவு உண்டான். சுந்தரியவளும் அவன் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லியபடியே உணவு உண்டாள். பாதி உணவில், அவன் "ஹேய் எங்கேஜ்மென்ட் ஆகிடுச்சின்னா சாப்பாடு ஊட்டி விடுவாங்க தானே, உனக்கு தெரியாதா கமான் எனக்கு ஊட்டி விடு" என்றான்.

அவனது ஊட்டி விடு என்ற கோரிக்கையை விட, 'உனக்கு தெரியாதா' என்ற கேள்வியில் அதிர்ந்து விழித்தவள், தான் இதுவரை எந்த திருமணத்தையும் நேரில் பார்த்ததில்லை என்று சொன்னால் அவனுக்கு புரியுமா என்ன.

ஏன் அவனுக்கு தன்னை பிடித்திருக்கிறது என்று கூட அவளுக்கு தெரியவில்லை.

இந்த திருமணமும் இது சார்ந்த தனது வாழ்க்கையும் எப்படி தான் எடுத்துச் செல்வோம் என்பதே அவளுக்கு பெரும் கேள்வியாக இருந்தது.

அவனது பாரம்பரியமும் தனது நிலையும் ஏணி வைத்தாலும் எட்டாது, அப்படி இருக்கையில் எதற்கு இந்த திருமணம் என்றே உழன்றாள் பெண். இது பொருந்தாத திருமணம் என்றே அவளது மனம் அடித்து கூறியது.

காதலில் அந்தஸ்து பொருத்தம் தேவையில்லை மனப்பொருத்தம் மட்டுமே தேவை என்று எப்படி புரியவைக்க அந்த பேதைக்கு.

ஆயினும் உதய் கேட்டுக் கொண்ட படி அவனுக்கு ஊட்டி விட்டாள். அவனும் அவளுக்கு ஊட்டி விடவே கண்கள் கலங்க பெற்றுக் கொண்டாள்.

"என் மேல நம்பிக்கை வை என்னைக்கும் நான் உனக்கு துணையாய் இருப்பேன். இனி எப்பவும் அழாதே" என்று அழுத்தமாகவும் உறுதியாகவும் கூறினான் உதயசந்திரன்.

இந்த வார்த்தைகளை காலம் முழுதும் பெண்ணவள் நினைவில் வைத்துக் கொண்டு இருந்தால், பின்வரும் பிரச்சனைகளை தவிர்த்திருக்கலாமோ என்னமோ. ஆனால் விதி யாரை விட்டது.

அவளுக்கு ஒன்று தோன்ற தானே அவர்கள் சாப்பிட்ட உணவிற்கு பணம் கொடுத்தாள்.

உணவகம் விட்டு வெளியே வந்தவர் வந்தவன் அவளை அவளது பள்ளியில் இறக்கிவிட்டு சென்றான் போகும் அவனது வாகனத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள் ஒரு பெருமூச்சுடன் பள்ளி வளாகத்துக்குள் அடியெடுத்து வைத்தாள்.

அந்த அரசு உயர்நிலைப் பள்ளியின் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு கணினி ஆசிரியை அவள். அரசு ஊழியர் அவள். அது அவளது கனவும் கூட.

இப்பொழுது பிஹெச்டி படித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.

மீண்டும் ஸ்ரீமதி அழைக்கவே தெளிந்தவள், அவளுடன் உள்ளே செல்ல முற்பட்டாள்.

அவளை தடுத்த உதயசந்திரனின் அன்னை கௌரி தனது மருமகளுக்கு ஆரத்தி எடுத்து வரவேற்றார்.

இது அத்தனையையும் மண்டபத்தின் பக்கவாட்டில் இருந்த மாடி பால்கனியில் நின்று கைகள் கட்டியபடி பார்த்து கொண்டு இருந்தான் உதயசந்திரன்.

அவனது நினைவோ அவளை முதன்முதலில் சந்தித்த நாளுக்கு பயணித்தது...

 

[T22]

அத்தியாயம் 2:-

அந்த ஆதரவற்றோர் இல்லத்திற்கு உணவளிக்க சென்று இருந்தான் உதயச்சந்திரன்.

சுமார் ஆறு மாதங்கள் இருக்கும் அவளை முதன் முதலாக சந்தித்தது. அந்த இல்லத்திற்கு உணவளிக்க சென்று இருந்தான் 150 சிறுவர் சிறுமிகளைக் கொண்டது அந்த ஆதரவற்று இல்லம்.

பரோபகார சிந்தனை கொண்ட சில பெரிய மனிதர்களால் நடத்தப் படுகிறது அந்த ஆதரவைற்ற இல்லம். அனாதை என்று எவரும் இல்லையே எல்லோரும் கடவுளின் பிள்ளைகள் என்றே கூறுவர். இங்கே இருக்கும் பிள்ளைகளும் அவ்வாறே.

கைத்தொழிலுடன் கூடிய கல்வியும் அளிக்கப்படுகிறது. பள்ளி செல்ல விருப்பம் உள்ளவர்கள் பள்ளி செல்கிறார்கள் அல்லது நேரடியாக பத்தாம் வகுப்பு 12ஆம் வகுப்பு என்று எழுதி தேர்ச்சி பெறுபவர்களும் உண்டு.

சிலர் எந்த வயதில் இங்கு வந்து சேர்வார்கள் என்று தெரிவதில்லை. அவரவர்களுக்கு அவர்களின் விருப்பத்திற்கு ஏற்ப கல்வி அளிக்கப்படுகிறது. ஆனால் கட்டாயம் அடிப்படை கல்வி கற்க வேண்டும்.

நன்றாக படிக்கும் சில சிறுவர் சிறுமிகளுக்கு கல்வி உதவித்தொகை அளித்து ஆதரவளிக்கும் மனிதநேயம் உள்ளவர்களும் இங்கு உண்டு. தேடிவந்து நிதி உதவி செய்பவர்களும் உண்டு. இவர்களாக சிலரை அணுகி நிதி உதவி பெறுவதும் உண்டு.

அவ்வாறு தான் மாதம் ஒருமுறை ஒரு குறிப்பிட்ட தொகை உதயசந்திரனிடமிருந்து இந்த இல்லத்திற்கு வந்து விடும்.

இது அவனது தந்தை காலத்தில் இருந்து நடக்கும் வழக்கமாகும். அவனது தந்தை ராமபிரான் இறந்து எட்டு மாதங்கள் ஆகிய நிலையில், இன்று தான் இந்த இல்லத்திற்கு அவன் நேரடியாக வருகிறான்.

ராமபிரான் இருந்தவரை இது போன்ற காரியங்களை அவரே நேரடியாக சென்று பார்ப்பது தான் வழக்கம். ஆனால் உதயசந்திரனுக்கு வேலை பளுவால் இன்று தான் வர முடிந்தது. ஆயினும் குறிப்பிட்ட தொகை மாத மாதம் வந்து கொண்டு தான் இருக்கிறது அவனது பிஏ மூலம்.

உதயச்சந்திரன் 30 வயது இளைஞன் பிசினஸ் மேனேஜ்மென்ட் முடித்து தனது தந்தை ராமபிரானுடன் தங்களது பாரம்பரிய தொழிலான நகைக் கடைகளை கையில் எடுத்தான்.

இரண்டு ஆண்டுகளில் அவனது திறமையை பார்த்தவர் முழு பொறுப்பையும் அவனிடம் ஒப்படைத்து விட்டு சற்றே ஓய்வும் எடுத்துக் கொண்டார்.

நகை வியாபாரம், தங்கம் மற்றும் வெள்ளி கொள்முதல் அதனை உருக்கி நகையாக வடிவமைப்பது இதுவே அவர்களது தாத்தா காலத்திலிருந்து செய்யும் தொழில்.

இன்றைய காலத்திற்கு ஏற்ப நவீன உத்திகளை கொண்டு புதிய விதமாக நகை வடிவமைப்பில் பிரசித்தி பெற்று விளங்கினர்.

இவர்களே சொந்தமாக, கைகளில் நகைகளை வடிவமைப்பதும் உண்டு. அதுவே இவர்களது தனி சிறப்பும் கூட.

கஸ்டமைசேஷன் எனப்படும் வாடிக்கையாளர்களின் விருப்பத்திற்கு ஏற்ப நகைகளை வடிவமைத்து தருவதும் உண்டு பெரிய பெரிய கடைகளில் இவ்வாறான வசதிகள் இல்லை ஆனால் இவர்களது நகை கடையில் அதுவே தனி சிறப்பு. தமிழ்நாட்டின் முக்கிய நகரங்களில் சொந்தமாக கடைகள் உண்டு.

ஆனாலும் உதயச்சந்திரன் மற்றும் அவனது குடும்பத்தினரும் தான் இன்னார் என்று அவர்களது அடையாளத்தை வெளியில் பெரிதாக காட்டிக் கொள்வதில்லை.

உதயச்சந்திரன் இன்று இங்கு வந்திருப்பதற்கான காரணம் தான் அவர்களுக்கு அளித்த நன்கொடை நல்ல முறையில் செலவிடப்படுகிறதா, அது அந்த சிறுவர் சிறுமிகளுக்கு சென்று சேர்கிறதா என்பதை அறிந்து கொள்ளவும் கணக்கு வழக்குகளை பார்க்கவும் தான்.

சில இல்லங்களில் இது நடைமுறையே. ஆதரவாளர்கள் அளிக்கும் நன்கொடைக்கு அந்த இல்லத்தின் அதிகாரி அல்லது பொறுப்பாளர் அவர்கள் செய்த செலவீனங்களின் கணக்குகளை வழங்குவர்.

எத்தனையோ முறை இங்கு வரவேண்டும் என்று தோன்றினாலும் இன்று தான் நேரம் கைகூடியது.
அந்த நடை பாதையை தனது வேக நடையில் கடந்து கொண்டிருந்தான் உதயச்சந்திரன்.

அவ்வேளையில் ஆயர்பாடி மாளிகையில் தாய் மடியில் கன்றினைப் போல் என்ற பாடல் காற்றின் கீதமாய் செவிகளில் தீண்டியது.

சட்டென நின்றவன் அந்தக் குரலில் லயித்துப் போனான்.

பாடல் வந்த திசையில் திரும்பி பார்த்தவனின் மனதில் அழுத்தமாக தனது சுவடை பதித்தால் திரிபுரசுந்தரி.
முதல் பார்வையிலே மனதை ஈர்த்தாள் பெண்ணவள்.

பாடல் முடிவுரவே சிறுவர்களின் கரவொலியில் தன்னை மீட்டான். ஆள் அரவம் கேட்டு திரும்பிய சுந்தரியோ கேள்வியாக அவனைப் பார்த்தாள்.

"இந்த இல்லத்தின் பொறுப்பாளரை பார்க்க வேண்டும்" என்று கூறினான் உதய்.

"மதர பார்க்கணுமா நேராக சென்று இடதுபுறம் திரும்பினா ஒரு அறை இருக்கும் அதுதான் மதரோட அறை" என்று சொல்லிவிட்டு தனது பணியை, அதாவது கல்வி கற்பிக்கும் பணியை தொடர்ந்தாள்.

பேசும் போதும் இனிமையாக இருந்த அந்த குரலில் தன்னை தொலைத்தவன் ஒரு சிறு புன்னகையுடனே அந்த அறையை நோக்கி சென்றான்.

ஒரு மணி நேரத்திற்கு எல்லாம் மதரிடம் பேசிவிட்டு திரும்பி வந்தான். வந்தவனின் கண்களோ சுந்தரியை தான் தேடியது.

ஆழ்ந்த கடல் வண்ணத்தில் ஆங்காங்கே வெள்ளை பூக்கள் தெளித்த அனார்கலி சுடிதார் அணிந்து இருந்தாள். பூவையவள் பூக்களை கொய்து கொண்டு இருந்தாள்.

அப்பொழுது சுந்தரி அக்கா என்று அவளை அழைத்தபடி சிறுவன் ஒருவன் ஓடி வந்தான். வந்தவன் அவளது கைப்பையையும் அலைபேசியையும் அவளிடம் தந்து விட்டு சென்றான்.

'சுந்தரி பெயர் நல்லா இருக்கே' முனகினான் உதயச்சந்திரன்.
'பேர் மட்டுமா நல்லா இருக்கு குரலும் சூப்பரா இருக்கு' என்று மற்றொரு மனம் கூறியது.

தனது கைப்பையை வாங்கிக்கொண்டு அவளது ஸ்கூட்டியில் பயணப்பட்டாள்.

இவனும் அவளை பின் தொடர்ந்து போனவன் அவள் லேடீஸ் ஹாஸ்டலில் நுழைவது தெரிந்தது.

'ஐயோ என்ன இது உனக்கு என்னமோ ஆச்சுடா உதய்' என்று தன்னையே நொந்தபடி தனது வண்டியை கிளப்பினான். அன்றுதான் முதன் முதலில் திரிபுரசுந்தரியை பார்த்தான் உதயச்சந்திரன்.

ஏனோ அதன் பின் வந்த நாட்களிலுமே அவளது பிம்பமும் குரலும் மாறாது அவனது சிந்தையில் தோன்றி இம்சித்தது.

என்ன இது எப்படி இருக்கிறோம் என்று எண்ணியவன் தனது சுய அலசலில் அவள் மீது ஒரு ஈர்ப்பு உள்ளதை புரிந்து கொண்டான் உதயச்சந்திரன்.

இரண்டு வாரங்கள் சென்ற நிலையில், மீண்டும் ஒரு நாள் டிராபிக் சிக்னலில் அவளைப் பார்த்தான்.

'சும்மாவே இவ ஞாபகம் அடிக்கடி வருது இப்ப திரும்பவும் வந்து நிக்கிறா' என்று செல்லமாக கோபித்துக் கொண்டான்.

அன்று அவள் கத்திரிப் பூ வண்ணத்தில் சேலை அணிந்து இருந்தாள். அந்த காலை நேரத்தில் பரபரப்பாக காணப்பட்டாள். நேரம் ஆகிவிட்டது என்ற பதைப்பதைப்புடன் அடிக்கடி கையை திருப்பிக் கடிகாரத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

சட்டென சிக்னல் மாறவே சிட்டாக பறந்தாள் சுந்தரி. அவளது வேகத்துக்கு ஈடு கொடுத்து அவனும் அவளைப் பின் தொடர்ந்தான் அவள் பள்ளி வளாகத்துக்குள் நுழையவே 'ஓ டீச்சரம்மாவா' என்று சிரித்துக் கொண்டான்.

அவனது பிஏவிடம் இருந்து அழைப்பு வரவே தான் இவ்வளவு வேலை பளுவிலும் அவளைப் பின் தொடர்ந்து சென்றது, ஒன்றை மட்டும் புரிய வைத்தது, அது அவள் மீது ஈர்ப்பையும் தாண்டி ஏதோ ஒன்று தனக்கு அவளிடம் இருக்கிறது என்பது தான்.

மெல்ல அவளது நினைவுகளில் இருந்து தன்னை மீட்டவன்,
தனது அலுவலை பார்க்க திரும்பினான்.

இப்படியே அவளது நினைவிலும் குரலிலும் அவனது நாட்கள் சென்றன.

ஏறக்குறைய ஒரு மாதம் ஆகியிருந்தபோது அவனது தந்தையின் அலமாரியில் இருந்து தனக்கு வேண்டிய கோப்புகளை எடுத்தவன், கை பட்டு தவறி இன்னும் சில கோப்புகள் கீழே விழுந்தன அதை எடுத்து மீண்டும் அதன் இடத்தில் வைக்க வைக்கப் போனவனின் கைகளில் தவழ்ந்தது அந்த புகைப்படம்.

அந்த புகைப்படத்தை பார்த்தவன் மனமோ, தனது தந்தை ராமபிரான் ஒருமுறை அதை காட்டி தன்னிடம் கூறிய விஷயங்களை, சம்பவங்களை நினைவுக்கு கூர்ந்தது.

அவனுக்கு சட்டென பொறி தட்டவே அவனது தோழன் துப்பறியும் நிறுவனம் வைத்திருப்பவனிடம் அந்த புகைப்படத்தை அனுப்பி தனக்கு தேவையான விவரங்களை உடனடியாக தர வேண்டுமென கேட்டான்.

இரண்டு நாட்கள் கழிந்திருக்க, அவனது துப்பறியும் தோழன் அழைக்கவும் வேலைகளே அப்படியே விட்டுவிட்டு தோழனின் அலுவலகத்திற்கு சென்றான் உதயச்சந்திரன்.

அவனை வரவேற்ற அவனது தோழன் ரமேஷ் "இதோ உதய் நீ கேட்ட டீடைல்ஸ்" என்றபடி ஒரு பைலை அவனது கையில் கொடுத்தான்.

ஒரு கால் மணி நேரமாக அந்த பைலில் தனது பார்வையாகற்றாமல் படித்துக் கொண்டிருந்தவன், 'ஓகே டா ரமேஷ் தேங்க்யூ தேங்க்யூ சோ மச்" என்று அவனது கை பற்றி குலுக்கினான்.

ரமேஷும் "உன்னோட முடிவு என்ன"என்று கேள்வி எழுப்பினான். "வேற என்ன கல்யாணம் தான்" என்று சர்வ சாதாரணமாக கூறினான் உதயச்சந்திரன்.

"எப்படிடா உங்க அத்தை பொண்ணு வேற வைய்ட்டிங் உனக்கு, கௌரிம்மா ஒத்துக்கணும் நீ பாட்டுக்கு ஈஸியா சொல்ற" மேலும் துருவினான் கேள்விகளால்.

"ஏற்கனவே எனக்கு அவ மேல ஒரு கிரஷ் இருக்கு. இந்த ரெண்டு நாள்ல எனக்குள்ள இருந்த பரிதவிப்பு அது காதல் என்று புரிய வச்சுது, எப்படியும் யாரையாவது அவ கல்யாணம் பன்னுவா தானே, அது நானா இருந்துட்டு போறேன்.
காதலுக்காக கொஞ்சம் கூட போராடலன்னா எப்படி சோ சீக்கிரம் கல்யாணம் பத்திரிக்கையோட சந்திக்கிறேன்" என்ற புண்ணகைத்தபடி விடை பெற்றுச் சென்றான்.

"சாதிச்சிட்ட மேன்" என்ற குரலில் நடைமுறைக்கு வந்தவன், "வாடா ரமேஷ்" என்று வரவேற்றான் நண்பனை.

"கீழ ரிசப்ஷன்க்கு எல்லாம் ரெடி ஆயிடுச்சு போலாமா" என்ற ரமேஷ் உதய சந்திரனை மணமேடைக்கு அழைத்துச் சென்றான்.

 

[T22]

அத்தியாயம் 3:-

அந்தி சாய்ந்து இரவோடு நிலவு உலா வரும் நேரம் திருமண மண்டபமே தேவலோகம் போல காட்சி அளித்தது. நான்கு தங்க நிற தூண்கள் அதன் மேல் தங்க நிற சாடின் துணியால் கூரை அமைப்பு செய்யப்பட்டிருந்தது.

நான்கு தூண்களிலும் சின்ன சின்ன பூ வேலைப்பாடுகளும், ஒவ்வொரு தூண்களிலும் வேலைபாடுடன் கூடிய பெரிய பித்தளை பூஜாடியும், அந்த பூஜாடிகள் முழுவதும் நறுமணம் மிக்க பன்னீர் ரோஜாக்களும் மரிக்கொழுந்து இலைகளும் அலங்கரிக்கப்பட்டு இருந்தது. அது இயற்கையான ஒரு நறுமணத்தை தந்தது. கூரையின் மேல் ஆங்காங்கே சதுர அமைப்பில் மின்விளக்குகள் தொங்கிக் அந்த இரவை பகலாக்கி கண்கூசு செய்தது.

மண மேடையில் நடுநாயகமாக அரச காலத்து அரியணை போல் இருக்கை இருந்தது.

சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் மணமக்கள் மேடை ஏறினார்கள். இளம் ரோஜா வண்ண ஷர்வானியில் அவனும், அதே வண்ணத்தில் காஞ்சி பட்டில் லெஹெங்கா ஒன்றை அவளும் அணிந்து இருந்தாள். இருவரும் பொருத்தமாக கண்களுக்கு குளிர்ச்சியாக வீற்றிருந்தார்கள். வந்த விருந்தினர்கள் அனைவரும் அவர்களது ஜோடி பொருத்தத்தை பார்த்து பிரமித்து தான் போனார்கள்.

உதய சந்திரனின் அன்னை கௌரிக்கும் இப்பொழுது இருவரையும் பார்க்கும்போது மிகவும் திருப்தியாகவும் சந்தோஷமாகவும் இருந்தது.

என்ன தான் மகன் விருப்பத்திற்கும் கணவரது எண்ணத்திற்கும் மதிப்பளித்து இந்த திருமணத்தை அவர் ஒத்துக் கொண்டிருந்தாலும் ஒரு நெருடல் இருக்க தான் செய்தது. இப்பொழுது அது அத்தனையும் துணி கொண்டு துடைத்தார் போல் போனது இருந்த இடம் இல்லாமல் போனது.

ஸ்ரீமதியோ தனது அன்னியை விட்டு இம்மியும் அசையவில்லை. சுந்தரிக்கு பக்க பலமாக பக்கத்திலேயே இருந்தாள்.

விருந்தினர்கள் வந்து வாழ்த்துகையில் சற்று விலகி இருப்பாள், பின்பு சுந்தரியின் அருகில் வந்து நின்று கொள்வாள். இது உதயின் கட்டளையும் கூட.

இந்த ரிசப்ஷன் பெரும்பான்மையான தொழில் வட்டார நண்பர்களுக்கு மட்டுமே. மறுநாள் காலை திருமணத்திற்கு தான் சொந்தங்களின் வருகை இருக்கும்.

சுந்தரியின் கண்களோ அலை பாய்ந்தது தனக்கு தெரிந்தவர்கள் யாரேனும் வருவார்களோ என்று. உதய்க்கு அவளது தேடல் புரிந்து தான் இருந்தது.

கூட்டம் அதிகமாக சுந்தரிக்கு ஒருவித தனிமையும் பதட்டமும் சூழ்ந்து கொண்டது அதை உணர்ந்த உதயச்சந்திரன் சுந்தரியின் இடது கையை இறுகப்பற்றிக் கொண்டு, "ரிலாக்ஸ், நான் உன் பக்கத்துல தான் இருக்கேன் சுந்தரி, ஃபீல் ஃப்ரீ இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல எல்லாரும் போயிடுவாங்க மா"

மேலும் "என்கிட்ட உனக்கு எந்த பயமும் வேண்டாம், தயக்கமும் வேண்டாம் நான் உன்ன பிடிச்சு தான் விரும்பி தான் கல்யாணம் பண்றேன் டிரஸ்ட் மீ" என்ற நம்பிக்கை அளித்தான்.

அந்த நம்பிக்கையை உணர்ந்தாளா என்பது அவளுக்கே வெளிச்சம்.

என்னதான் ஸ்ரீமதியை அருகிலே வைத்துக் கொண்டு இருந்தாலும். அவளும் அவ்வப்போது வந்திருந்தவர்களை கவனிக்கும் பொருட்டு சுந்தரியை விட்டு விலகி செல்ல தான் வேண்டி இருந்தது.

ஸ்ரீமதியை கண்களால் தேடிய உதயசந்திரன், பதட்டமாக இருந்தால் சுந்தரியை அவளுடன் அனுப்பி இளைப்பாற செய்தான்.

அவள் மீண்டும் வந்த சிறிது நேரத்திற்கெல்லாம் ஆதரவற்ற இல்லத்தில் இருந்து சிறுவர்கள் வந்தனர். அவர்களைப் பார்த்தவுடன் தான் சுந்தரியின் மனதில் உற்சாகமே வந்தது.

அதனைப் பார்த்த உதயசந்திரன் "அம்மாடியோ உன் பிரெண்ட்ஸ பார்த்த உடனே முகத்தில் ஸ்விட்ச் போட்ட மாதிரி லைட் எரியுது" என்று கேலி செய்தான். அவனது கேலியில் சங்கடமாக சிரித்தாள் சுந்தரி.

"அது....அது..." என்று தயங்கி ஏதோ சொல்ல வந்தவளை, கைப்பற்றி தடுத்தவன், "ஒன்னும் சொல்ல வேணாம் உனக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸா இருக்கட்டும்ன்னு தான் உன்கிட்ட சொல்லாம அவங்கள வரவழைச்சேன்" என்றான்.

"ஆமா என் பேரு தெரியுமா நான் உதயசந்திரன்" என்று வினாவினான் உதய். சுந்தரியோ லேசாக திடுக்கிட்டு பார்த்தாள். "பின்ன என் பேரை சொல்ல மாட்டேங்குற, மொட்டையா பேசுற. நீ இதுவரை என் பேரை சொல்லவே இல்லையே, யாராச்சும் சொல்லி இருக்காங்களா என்ன ஹஸ்பண்ட் பேரு சொல்ல கூடாதுன்னு"

"இல்ல அது எப்படி" என்று வெகுவாக தயங்கியவளை, பார்த்தவனின் மனது 'ஒரு பெயருக்கே இவ்வளவு யோசிக்கிறா இவ எப்ப நம்மள லவ் பண்ணுவா' என்று மலைத்து தான் போனான் உதய்.

இல்லத்து சிறுவர்கள் வயிறார விருந்துண்டு மேடை ஏறி மணமக்களை வாழ்த்தி சென்றார்கள்.

அவர்களது பாதுகாப்புக்கு முழுவதும் உதய் தான் பொறுப்பேற்றிருந்தான்.
ஆயிரம் பேர் வாழ்த்தினாலும் இச்சிறுவர்களின் மனமார்ந்த வாழ்த்துக்கள் தேவாதி தேவர்களின் வாழ்த்துக்களை பெற்றதற்கு சமமே.

வந்த விருந்தினர்கள் அனைவரும் விருந்துண்டு கிளம்பி செல்லவே, மணமக்கள் உணவு உண்ண சென்றார்கள் மணமக்களுடன் கௌரியும் ஸ்ரீமதியும் அமர்ந்திருந்தனர்.

அன்றுபோல இன்றும் உணவு ஊட்டி விடும் காட்சி அரங்கேறியது.

முதலில் உதய் ஊட்ட சுந்தரி பெற்றுக் கொண்டாள். சுந்தரி உணவை அள்ளி "இந்தாங்க" என்றபடி அவனது வாய் அருகில் கொண்டு செல்ல,

அவன் வாயை திறந்தானில்லை. புகைப்படம் எடுப்பவர் "என்ன சார்" என்று கேட்க, அவரை எச்சரிக்கும் ஒரு பார்வை பார்த்தான் உதய்.

"டேய் உதய்" என்றபடி வந்த ரமேஷை முறைத்தான். அதில் அவனது வாய் தானே மூடிக்கொண்டது.

அதிர்ந்தவளை திரும்பி நன்றாக பார்த்தவன் மெல்லிய குரலில் அதே நேரத்தில் அழுத்தமாக "பேர் சொல்லி ஊட்டி விடு இல்லை நான் சாப்பிடல" என்று கூறினான்.

வெடவெடத்தவள் கண்களை மூடி ஆழ்ந்து மூச்செடுத்தவள் "சந்துரு இந்தாங்க" என்றாள்.

அவளது சந்துரு என்ற விளிப்பில் மிகவும் மகிழ்ந்த உதய், தானே அவளது கையை பற்றி வாய் அருகே கொண்டு சென்றான்.
தான் சட்டென கோபம் கொண்டதில் நடுங்கியவளை தானே கைப்பற்றி குளிர்வித்தான்.

கௌரியும் ஸ்ரீமதியும் ஏற்கனவே அவனது சட்டென்று கோபம் கொள்ளும் குணத்தை பற்றியும், சீக்கிரத்தில் சமாதானம் ஆகாத தன்மையும் பற்றி ஒரு முறை கூறி இருக்கிறார்கள். ஆனாலும் இன்று தான் பார்க்கிறாள்.

அவனது இந்த கோபம் அவர்களுக்கிடையில் வராமல் அவள் பார்த்துக் கொள்வாளா.

உணவை முடித்து விட்டு. நள்ளிரவில் அலங்காரங்களை கலைத்து படுக்கச் சென்றாள் சுந்தரி. தூங்கும் முன் ஒரு முறை அவளது தாய் எழுதிய கடிதத்தை எடுத்து படித்தாள்.

அதில் "உன்கிட்ட கல்யாணத்துக்கு கேட்கிற அந்த பையனுக்கு சம்மதம் சொல்லு கண்ணம்மா நல்லவன் தான் அம்மா நால்லா விசாரிச்சுட்டேன், கல்யாணத்துக்கு கண்டிப்பா வர முடியாது, உனக்கே தெரியும் அம்மா உன்ன விட்டு விலகி இருக்க காரணம் என்னால உன்னோட வாழ்க்கை எந்த விதத்திலும் பாதிக்க கூடாதுங்கறது தான், புரிஞ்சுக்கோ கண்ணம்மா, அம்மாவோட ஆசிர்வாதமும் அன்பும் எப்போதும் உண்டு டா" என்று இருந்த வரிகளில் நம்பிக்கை வைத்து திருமணத்திற்கு சம்மதம் சொன்னாள். அதை எண்ணியபடி படுத்திருந்தவள் அசதியில் தானாகவே துயில் கொண்டாள்.

விடிந்ததும் திருமணம், அவளுக்கு என்ன வைத்திருக்கிறதோ.

 

[T22]

அத்தியாயம் 4:-

பொழுது சுகமாக புலர்ந்தது. மெல்ல கண்விழித்தாள் சுந்தரி.

அவள் விழித்த அதே நேரம், உதயச்சந்திரன் அவளுக்கு அழைத்தான், "குட் மார்னிங் சந்துரு" என்று உற்சாகமாக கூறினாள். "ஹாப்பி மார்னிங் பேபி" என்று கூறியவன், "இப்பதான் எழுந்திரிக்கிறயா பேபி ரெஃப்ரெஷ் ஆகிக்கோ டிபன் வரும் ஸ்ரீ இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துருவா உன் கூடவே இருப்பா சரியா" என்று சொல்ல "சரிங்க" என்று மறுமொழி கூறினாள் சுந்தரி.

ஒரு சிறு அமைதிக்கு பின் "சுந்தரி உனக்கு ஏதாவது என்கிட்ட சொல்லனுமா" என்றான் கனிவாகவே.
"அது...அது..." என்று தடுமாறியவள் "ஒன்னுமில்லையே" என்று அவசரமாக முடித்தாள்.

ஆழ்ந்து மூச்சு எடுத்தவன், "ஓகே பைன் சுந்தரி தாலி கட்டும்போது பார்க்கலாம்" என்றபடி அலைபேசியை வைத்தவன், முகமோ இறுகி இருந்தது.

'இவ எப்ப எல்லாத்தையும் சொல்லுவா என் மடி சாய்வா' என்று ஏங்கினான் என்றே சொல்லலாம். தனது மனைவிக்கு தானே எல்லாமுமாக இருக்க வேண்டும் என்ற துடிப்பு அவனிடம்.

அவளுக்கோ ஏற்கனவே கல்லூரியில் தோழி என்று ஏற்றிருந்த ஒருத்தியிடம் தன்னை பற்றி கூறி அவமானம் அடைந்து கூனி குறுகி நின்று பாடம் கற்றது இறக்கும் தறுவாயிலும் மறக்காதே.

அதை நினைத்து பார்த்தவளுக்கு கசந்த புன்னகையை மிஞ்சியது. ஒருவரை அவமானப்படுத்தி பார்ப்பதில் எத்தனை ஆனந்தம் கொள்கிறார்கள் என்ற எண்ணத்தின் பிரதிபலிப்புதான் அந்த புன்னகை.


கதவு தட்டப்பட தனது சிந்தனையிலிருந்து வெளிவந்தவள் கதவை திறந்தாள்.

ஸ்ரீமதி தான் நின்று இருந்தாள் "ஹாய் அண்ணி" என்று உற்சாகமாக உள்ளே நுழைந்தவள், "இப்பதான் எழுந்தீங்களா காலைல எழுந்திருக்கும் போது கூட எப்படி இவளோ அழகா இருக்கீங்க" என்று அப்பட்டமாக ஐஸ் வைத்தாள் பெண். அவளது கூற்றில் சிரித்தாள் சுந்தரி.

"அண்ணி ஃப்ரஷ் ஆயிட்டு வாங்க அம்மா உங்களை பார்க்க வரேன்னாங்க" என்று சொல்லியவள், காலை உணவு எடுத்து வர சென்றாள்.

அவள் செல்லவே தனது எண்ணங்கள் அத்தனையும் மூட்டை கட்டி வைத்துவிட்டு குளிக்கச் சென்றாள்.

குளியல் அறையிலிருந்து வந்தவளுக்கு சூடாக காப்பியும் இட்லியும் தயாராக இருந்தது ஸ்ரீமதியின் வரவால்.

"அண்ணி சாப்பிட்டதுக்கு அப்புறம் பார்லர்ல இருந்து வந்துருவாங்க நாம ரெடியாகலாம்" என்றாள்.

இருவரும் சேர்ந்தே உணவு உண்டனர். கைகளை கழுவியபடி திரிபுரசுந்தரி, "உங்க அண்ணன் சாப்பிட்டாங்களா" என்று மெல்ல கேட்டாள்.

"பார்ரா" என்ற கேலி செய்தவள் "அண்ணன் கிட்டயே கேளுங்க" என்றபடி தனது அலைபேசியில் உதய்க்கு அழைத்தாள் ஸ்ரீமதி.

அவள் மறுக்கும் முன்பே அலைபேசி அவளிடம் நீட்டப்பட்டது. இதற்குப் பிறகு மறுத்தால் அது நன்றாக இருக்காது என்று நினைத்தவள்.

"ஹலோ சாப்பிட்டீங்களா சந்துரு" என்று கேட்கவே "ஓ சுந்தரி நீயா ஸ்ரீமதின்னு நினைச்சேன் சாப்பிட்டேன்மா நீ சாப்டியா" என்று பதிலுக்கு கேட்டான். "ஆச்சுங்க" என்றவளிடம் மேலும் சில வார்த்தைகள் பேசிவிட்டு வைத்தான் உதய்.

சற்று நேரத்திற்கு எல்லாம் பெண்கள் வந்தனர். திரிபுரசுந்தரி மற்றும் ஸ்ரீமதிக்கு அலங்காரம் செய்தார்கள்.

அந்த நேரத்தில் "ஸ்ரீமதி, ஸ்ரீமதி" என்று அழைத்தபடி மத்திய வயது மதிக்கத்தக்க இரு பெண்கள் வந்தனர்.
அவர்களைப் பார்த்தவுடன் உதயின் சொந்தம் என்று தெரிந்தது திரிபுரசுந்தரிக்கு.

மரியாதை நிமித்தமாக எழுந்து நின்றாள் அவள்.

"பரவாயில்லையே அனாதை ஆசிரமத்தில் மரியாதை கொடுக்கலாம் சொல்லிக் கொடுத்திருக்காங்க போல" என்று ஏளனமாக கேட்டார் வந்தவர்களில் ஒருவர்.

என்ன இப்படி பேசுறாங்க என்று எண்ணியவாறு அதிர்ந்து விழித்தாள் சுந்தரி.

"வாங்க அத்தை, வாங்க பெரியம்மா" என்று வரவேற்ற ஸ்ரீமதி, சுந்தரியின் புறம் திரும்பியவள், "அண்ணி இவங்க என்னோட அத்தை, அப்பா அப்புறம் பெரியப்பாவுக்கு தங்கச்சி. இவங்க பேரு மேகலா. இவங்க பெரியம்மா, பெரியப்பா வொய்ப் பேரு சாவித்திரி" என்று முறையாக அறிமுகப்படுத்தினாள்.

ஸ்ரீமதி அறிமுகம் செய்யவே நக்கலாக பார்த்த சாவித்திரி "அப்படித்தான் நல்லா உறவு முறை சொல்லிக் கொடு. பின்ன அனாதைக்கு உறவு யாரு. சொன்னாலும் புரியுமா என்னவோ நம்ம உதய்க்கு இவன் மேல ஆசை வந்திருக்கக் கூடாது" என்று அவளை மேலும் காயப்படுத்தினார்.

புருவம் சுருக்கி சுந்தரியை பார்த்த மேகலா "எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருக்கு இவள ஆனா ஒண்ணும் புரியலையே" என்று முனமுனுத்தார்.

இவர்களது பேச்சை மாற்ற வேண்டி "சௌந்தர்யா வரலையா அத்தை"என்று விடை தெரிந்த கேள்வியை வினாவினால் ஸ்ரீமதி. ஆனால் அதுவே தவறாகி போனது.

"அவ எதுக்கு இங்க வரப்போறா. ரெண்டு பேரும் அண்ணி, அண்ணின்னு கொஞ்சிக்கிவிங்களே. இப்போ இவள அண்ணியா கொண்டு வந்திருக்கான் உங்க அண்ணன். உன் கூட தானே படிச்சா என் பொண்ணு உங்க வீட்ல, உங்க அம்மாவுக்கும் என் பொண்ணு தான் மருமகளா வரணும்னு விருப்பம். ஆனா பாரு விதி இவ ரூபத்துல விளையாடுது. இப்படி இருக்கும்போது அவை எப்படி வருவா, இல்ல எதுக்கு இங்க வரனும்" என்று சாவித்திரி பற்ற வைத்த தீயில் எண்ணெய் வார்த்தார் மேகலா.

கண்கள் வெகுவாக கலங்கி போனது சுந்தரிக்கு. இமை சிமிட்டி விழி நீரை வெளிவிடவில்லை.

இன்னும் சிறிது நேரத்தில் திருமணம் ஆக போகும் பெண்ணை இப்படியெல்லாமா பேசுவார்கள் என்று வியந்தனர் பார்லர் பெண்கள். ஆம் அவர்கள் முன் தான் இத்தனை சம்பாசனையும் நடந்தது.

பார்லர் பெண்கள் சுந்தரியை தான் திரும்பி பார்த்தனர்.அவர்களது பார்வையில் என்ன இருந்ததோ சுந்தரியின் முகம் வெளிறி இறுகிப் போனாள்.

தனது அண்ணியை பரிதாபமாக நோக்கினாள் ஸ்ரீமதி. ஸ்ரீமதியின் பார்வையில் மண்ணுக்குள் புதைந்து விட மாட்டோமோ என்று சித்தம் கலங்கி நின்றால் சுந்தரி ஒரு நொடி.

ஆம் ஒரே ஒரு நொடிதான் பின் நிதானமாக நிமிர்ந்தவள், மேகலாவையும் சாவித்திரியையும் பார்த்து "வணக்கம்" என்று கரம் குவித்து வரவேற்று, "ஸ்ரீ பெரியம்மாவும் பெரியத்தையும்" என்று சொல்லி நிறுத்தியவள் சாவித்திரியின் பக்கம் திரும்பி "பெரியத்தை அதானே உறவுமுறை சரிதானே" என்று வினவி மீண்டும் ஸ்ரீமதியின் புறம் திரும்பி "சாப்பிட அழைச்சிட்டு போங்க ஸ்ரீ" என்று சொன்னாள்.

பின் பார்லர் பெண்கள் புறம் திரும்பியவள், "நாம கண்டினியூ பண்ணலாம்" என்றபடி கண்ணாடியின் முன் அமர்ந்தாள்.

மேகலாவும் சாவித்திரியும் திகைத்து நின்றார்கள்.

அதே நேரம் "பொண்ணு அழிச்சிட்டு வர சொன்னாங்க ஸ்ரீ அண்ணிய கூட்டிட்டு போ" என்றபடி வந்தார் கௌரி.

கௌரியின் கால்களில் பணிந்து எழுந்தாள் திரிபுரசுந்தரி. "நல்லா இரு மா தீர்க்க சுமங்கலியா இரு" என்று ஆசீர்வாதம் செய்த கௌரி "அண்ணிய அழைச்சிட்டு போ" என்றார்.

"இதோம்மா வாங்க அண்ணி" என்று சுந்தரியின் கைபிடித்து அழைத்துச் சென்றாள்.

"அண்ணி வேண்டாம் சுந்தரி சொல்லுங்க" விரக்தியில் புண்ணகைத்தபடி அதே சமயம் அழுத்தமாக சொன்னாள் சுந்தரி.

"அண்ணி நீங்க" என்ற கூற வந்தவள், சுந்தரி பார்த்த பார்வையில், "நீங்க தப்பா புரிஞ்சுக்கிட்டிங்க" என்று சொன்னாள் ஸ்ரீ.
ஒன்றுமே சொல்லவில்லை சுந்தரி அமைதியாக நடந்தாள்.

ஸ்ரீமதி பெருமூச்சுடன் தன்னையே நொந்தவாறு 'அண்ணாக்கு தெரிஞ்சா என்ன ஆகுமோ இவங்க அண்ணா கூட எப்படி வாழ்வாங்களோ' என்று கலக்கமே மேலோங்கியது.

சுந்தரியின் செய்கையினால் மனதில் கூட அண்ணி என்று சொல்லிக் கொள்ள யோசித்தாள். ஏனெனில் சுந்தரி பார்த்த பார்வையில் கோபமோ, விரக்தியோ, இயலாமையோ, வேண்டாம் என்ற எச்சரிக்கையோ, ஏதோ ஒன்று இருந்தது.

எவ்வளவு மெதுவாக நடந்த போதும் திருமண மண்டபம் வந்துவிட்டது.
மண்டபத்தின் நுழைவு வாயிலில் நுழைந்தவள் பிரமித்து தான் போனாள்.

அதுவரை இருந்த கலக்கம் மறைந்து ரசனை தலை தூக்கியது.

அடர் சிவப்பு நிற தீம்மில் நுழைவு வாயில் சிவப்பு நிற பூக்களாலும் பலூன்களாலும் ஆர்ச் போன்ற அமைப்பு செய்யப்பட்டது. கீழே சிவப்பு கம்பளம் விரிக்கப்பட்டிருந்தது.

அவள் நுழையவே இருபுறமும் விளக்குகள் ஏந்திய படி வந்தனர் உறவுக்கார பெண்கள்.

சிவப்பு நிற காஞ்சி பட்டில் தங்க இழையிட்ட ஜரிகை வைத்து உடல் முழுவதும் தங்க நிற பூக்களால் நெய்து முந்தானை முழுவதும் தங்கச்சரிகையுமாக பவளமாய் ஜொலித்தாள் திரிபுரசுந்தரி.

மேடையோ சிவப்பு நிற பின்னணியில் நான்கு தூண்களிலும் வாழைக் குருத்து கட்டி, சுவர் முழுவதும் மல்லிகை சரங்கள் தோரணமாக, மேற்கூறையாக சம்பங்கி பூக்கள் கட்டப்பட்டு நடுநடுவே அடர் சிவப்பு நிற ரோஜா தோரணம் தொங்கியது.

மேடையில் நடுநாயகமாக விழாவின் நாயகன் உதய சந்திரன் அமர்ந்து சாஸ்திரிகள் சொன்ன சம்பிதாயத்தை செய்து கொண்டிருந்தான். சந்தன நேர பட்டு வேட்டியில் வேட்டி சட்டையில் அவ்வளவு அமரிக்கையாய் கம்பீரமாய் இருந்தான்.

அவனையே பார்த்துக் கொண்டு நடந்து வந்தவள் மனதில், ஒரே ஒரு கேள்விதான் எழுந்தது.

தன்னருகில் அமர்ந்தவளை ஏறிட்டு பார்த்து புன்னகை தான் உதயசந்திரன்.
"ரொம்ப அழகா இருக்க பேபி" என்று அவள் புறம் லேசாக சரிந்து முனமுனுத்தான்.

அவள் நிமிர்ந்தும் பார்த்தாளில்லை. ஆனால் சாஸ்திரிகள் சொன்ன சம்பிரதாயத்தை செய்து கொண்டிருந்தாள்.

"மாங்கல்ய தானம் பண்ணுங்க" என்ற குரலில் கைகளில் தாலியை வாங்கியவன், "சுந்தரி என்ன பாரு" ஆழ்ந்த குரலில் சொன்னான்.

தலை நிமிர்த்தாள் பெண். கண்ணோடு கண்கள் கலக்க விட்டு அவளது கழுத்தில் மூன்று முடிச்சிட்டு தன் சரிபாதியாக்கி கொண்டான் அவளது சந்துரு.

ஒரு நிமிடம் கண்களை மூடி தன் அண்ணையை மனதில் நிறுத்தி வேண்டியவள்.
அவனது கண்களைப் பார்த்தவாரே அந்த கேள்வியை கேட்டாள். அவளது கேள்வியில் திகைத்தே போனான் உதய்.

காலையில் உற்சாகமாக பேசியவள், இப்போது அதுவும் தாலி ஏறிய வேளையில், இப்படி கேட்பாள் என்று எள்ளளவும் நினைத்திருக்கவில்லையே.