உருகியதே என் உயிரே- கதை திரி

[Vilacini]

அத்தியாயம் 1​

​

அதிகாலை மணி ஆறு...​

​

மேகக் கதவை கரம் நீட்டி தொட்டு, தட்டி, திறந்து கொண்டு கதிரவன் மெதுவாக எட்டி பார்க்க ஐந்து மணிக்கெல்லாம் துயில் கலைந்து எழுந்துவிட்ட பறவைகள் கீச்சிட்டு கானம் பாட இனிமையாக புலர்ந்திருந்தது அன்றைய காலை பொழுது...​

​

ஐந்தரை மணிக்கெல்லாம் எழுந்த வைஷாலி தலைக்கு குளித்து விட்டு ஈர கூந்தலை வெள்ளை நிற துண்டால் சுற்றி தலையில் கட்டிக்கொண்டு இளஞ்சிவப்பு நிற பருத்தி புடவை அணிந்து வந்தவள் அருகே இருந்த ரேடியோவில் சுப்ரபாதத்தை ஒலிக்க விட்டாள்...​

​

தாய் சரோஜினியும் விளக்கேற்றி பூஜையை தொடங்கி இருக்க, காற்றில் கமழ்ந்து வந்த சாம்பிராணி மணத்துடன் சுப்ரபாதமும் சேர்ந்து கொள்ள அந்த வீடே தெய்வீக களை பூண்டிருந்தது...​

​

ஜாகிங் செல்ல ஆயுத்தமாகி மாடிப்படியில் இறங்கி வந்து கொண்டிருந்தார் கிருஷ்ணகுமார்.​

​

"குட் மோர்னிங் ப்பா" மாடிப் படியில் ஏறிக் கொண்டிருந்தவளின் முன்னே எதிர்ப்பட்ட தந்தைக்கு குரலில் துள்ளலுடன் காலை வணக்கம் வைத்தாள் வைஷாலி. மகளை பார்த்து மெலிதாய் முறுவலித்து "வெரி குட் மோர்னிங் மா" என்றார்.​

​

ஒரு கணம் அவரது பார்வை அவ்விடத்தை ஆராய்ந்து விட்டு மீண்டும் அவள் முகத்தில் நிலைக்க "மது எங்க... இன்னுமும் தூங்குறாளா?" என்று கேட்டார்.​

​

"ம்ம்... அவளை எழுப்ப தான் போயிட்டிருக்கேன்" என்றாள் வைஷாலி.​

​

"எத்தனை தடவை சொன்னாலும் நேரத்துக்கு எழும்புறதில்லை. இஷ்டத்துக்கு தூங்குறது; இஷ்டத்துக்கு எழும்புறது. ஒரு டிசிப்ளின் வேண்டாமா...செல்லம் அதிகமாகி போச்சு... எல்லாம் உன்னையும் உங்க அம்மாவையும் சொல்லணும்" என்றவரை பார்த்து மென்மையாக புன்னகைத்த வைஷாலி "பாவம் ப்பா அவள்... ராத்திரி எல்லாம் படிச்சிட்டு லேட் ஆஹ் தான் தூங்க போனா... எழுப்பினதும் இப்போ எழுந்துப்பா" என்று தந்தையை சமாதானம் செய்தாள்.​

​

"சரி சரி... அவளை ஒன்னு சொல்லிட கூடாதே உடனே சப்போட்டுக்கு வந்துடுவ... முதல்ல அவளை போயி எழுப்பி விடு… நான் ஜோகிங் முடிஞ்சு வரதுக்குள்ள அவள் எழுந்து ரெடி ஆகியிருக்கணும்னு சொல்லு..." என்று விட்டு சென்று விட்டார்.​

​

மது வீட்டில் இருந்தாலே தாமதமாக எழுந்துக் கொள்வதற்காக தந்தையிடம் வாங்கி கட்டி கொள்வதும் அதை சமாளிக்க மதுஷிகா இல்லாத சேட்டைகளை எல்லாம் செய்து தந்தையை சமாதானம் செய்வதும் வாடிக்கையாக நடப்பது தான். அதை நினைத்து சிரித்து கொண்ட வைஷாலி மதுவின் அறையை நோக்கி சென்றாள்.​

​

தாய், தந்தை, வைஷாலி மற்றும் மதுஷிகா என்று கண்ணுக்கு கண்ணாக இரண்டு பெண் பிள்ளைகளையும் கொண்ட அழகிய குடும்பம் அது.​

​

கிருஷ்ணகுமாரின் தாயும், அவரின் தங்கை ஈஸ்வரி, கணவர் சேகர் மற்றும் மகன் தானவீரனும் கூட அந்த வீட்டில் தான் வசிக்கிறார்கள்.​

​

ஒற்றை மகளை பிரிய விரும்பாத தாயின் ஆசைக்கிணங்க வீட்டோடு மாப்பிள்ளையாக இருக்க சம்மதித்த சேகரை தேடி பிடித்து ஈஸ்வரிக்கு மணமுடித்து வைத்தார் கிருஷ்ணகுமார்.​

​

கிருஷ்ணகுமார் சொந்தமாக டிரான்ஸ்போர்ட் வியாபாரம் செய்து வருகிறார்.​

​

தந்தை இறந்த பின்பு பூர்வீக சொத்துக்களின் உதவியுடன் இளமையில் நண்பர் ஒருவரோடு இணைந்து சிறியதாக ஆரம்பித்த டிரான்ஸ்போர்ட் தொழில் அது.​

​

நண்பர்களுக்குள் ஏற்பட்ட சிறு மனகசப்பால் அதிலிருந்து பிரிந்து வந்தவர் சரோஜினியை மணமுடித்த பின் தனக்கென்று தனித்து ஒரு டிரான்ஸ்போர்ட் கம்பெனி ஆரம்பித்திருந்தார்.​

​

முதலில் தத்தளித்து கொண்டிருந்த வியாபாரம் வைஷாலி பிறந்த பிறகு தான் நல்ல லாபத்தை ஈட்டி கொடுக்க அவருக்கும் சரி அவருடைய அன்னை ஜெயலக்ஷ்மிக்கும் சரி வைஷாலியின் மீது ஒரு தனி பிரியம் தான்.​

​

அவருடைய முன்னேற்றத்துக்கு காரணம் வைஷாலி பிறந்த ராசி தான் என்று ஜெயலக்ஷ்மியும் அடிக்கடி சொல்லிக் கொண்டே இருக்க அது அவர் மனதிலும் பதிந்து போனது.​

​

அதற்காக அவருக்கு மதுஷிகா வேண்டாத மகள் என்றெல்லாம் இல்லை. இரு பெண்களும் அவருக்கு இரு கண்களை போல தான்.​

​

ஆனால், வைஷாலி பிறந்த ராசி தான் அவரின் அதிர்ஷ்டம் என்று நம்ப தொடங்கியிருந்தவருக்கு, தனது சொல் பேச்சு கேட்டு, அடக்கமாக, பொறுப்பாக, சாந்தமாக, அழகு பதுமையாக வளர்ந்து நின்ற மகள் மீது சற்றே அதிகப்படி பிரியம் அவ்வளவு தான்.​

​

ஆனால், ஜெயலக்ஷ்மிக்கு அப்படி இல்லை. அவருக்கு வைஷாலி மீது எவ்வளவு பிரியமோ அந்த அளவுக்கு மதுஷிகாவின் மீது வெறுப்பு இருந்தது.​

​

காரணம் வேண்டாத மருமகளின் சாயலில் அவள் பிறந்தது தான்.​

​

சரோஜினி மற்றும் கிருஷ்ணகுமாரினுடையது பெரியவர்களால் பார்த்து நிச்சயிக்க பட்ட திருமணம் தான். இருந்தாலும் மணமுடித்து வந்த அடுத்த மாதமே மருமகளிடமிருந்து நல்ல செய்தி வேண்டுமென்று எதிர்பார்த்திருந்த ஜெயலக்ஷ்மிக்கு ஏமாற்றம் தான் மிஞ்சியது.​

​

அவர்களுக்கு திருமணமாகி இரண்டாண்டுகள் கடந்த நிலையில் மகள் ஈஸ்வரியும் கூட மணமுடித்து கற்பமாகியிருந்தாள். ஆனால், சரோஜினியின் கர்ப்பப்பை நிறையவில்லையே என்ற ஜெயலக்ஷ்மியின் வருத்தம் நாளடைவில் அவர் மீது வெறுப்பாக மாறியிருந்தது.​

​

அதன் விளைவு கிருஷ்ணகுமார் வீட்டில் இல்லாத வேளைகளில் சரோஜினிக்கு குத்தல் பேச்சுகளும் சுடு வார்த்தைகளும் தான்.​

​

திருமணமாகியும் வீட்டோடு இருக்கும் தன்னை யாரும் அவமதித்து விடுவார்களோ என்ற எண்ணத்தில் உழன்றுகொண்டிருந்த ஈஸ்வரிக்கும் ஜெயலக்ஷ்மி மருமகளை நடத்தும் விதம் சாதகமாகி போனது. அவரும் சரோஜினியிடம் கடுமையாகவே நடந்துக்கொள்ள ஆரம்பித்திருந்தார்.​

​

நான்காம் ஆண்டு முடிவில் சரோஜினி தாய்மை அடைந்து குழந்தையை பெற்றெடுத்த பின்பும் அவர் மீது வளர்த்து வைத்திருந்த வெறுப்பு பழகி போய் விட்டது போலும். அதை மாற்றிக்கொள்ள முடியவில்லை.​

​

மகனின் மூத்த மகள் அதிர்ஷ்டத்தோடு மட்டும் அல்லாமல் தந்தையை உரித்து வைத்து பிறந்திருக்க அவள் மீது இயல்பாகவே பாசம் வந்த ஜெயலக்ஷ்மிக்கு தாயின் சாயலில் பிறந்த மதுஷிகாவின் மீது பிடித்தம் இல்லாமல் தான் போனது.​

​

வைஷாலி போல் அமைதியாகவும் அடக்கமாகவும் இல்லாமல் துடுக்கு தனமாகவும், பதிலுக்கு பதில் பேசி விடும் குணமும், குறும்பும் அதோடு சேர்ந்துக்கொள்ள அதற்கு மேலும் சொல்ல வேண்டுமா... மருமகளுடன் சேர்த்து இரண்டாவது பேத்தியின் மீதும் வெறுப்பை உமிழ்ந்தார்.​

​

ஆனால், மதுஷிகா அதற்கெல்லாம் அஞ்சுபவள் இல்லை. அவர்களின் குத்தல் பேச்சுக்களை எல்லாம் தோளில் படிந்த தூசை தட்டி விடுவது போல் அசால்டாக கடந்து போய் விடுவாள்.​

​

அவள் வீட்டில் இருக்கும் நேரம் குறும்புக்கும் கலகலப்புக்கும் பஞ்சமே இருக்காது.​

​

அமைதியும் மென்மையுமான வைஷாலிக்கு அப்படியே நேர் எதிரான குணம் கொண்டவள் மதுஷிகா. பேச்சில் எப்போதும் துள்ளலும் இதழ்களில் புன்னகையும் கொண்டவளுக்கு அசட்டு தைரியமும் அதிகம்.​

​

அறைக்குள் நுழைந்த வைஷாலி கட்டிலை பார்க்க மதுஷிகா போர்வையை தலையுடன் போர்த்தியபடி தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.​

​

நேரே சென்று அவள் தொடையில் ஒரு அடி போட்ட வைஷாலி " மது எழுந்திரு... இன்னும் என்ன தூக்கம்… அப்பா ஜோகிங் போயிட்டு வரதுக்குள்ள நீ ரெடியா இருக்கணும்னு சொல்லிட்டு போயிருக்காரு. எழுத்துரு டி" என்று மதுஷிகாவை உலுக்கி எழுப்பினாள்.​

​

"இன்னும் கொஞ்ச நேரம் க்கா" என்ற சிணுங்கலுடன் போர்வைக்குள்ளாகவே புரண்டு படுத்தாள் மது.​

​

"எழுந்துருன்னு சொல்லுறேன்ல " என்ற வைஷாலி அவள் போர்வையை இழுக்க மதுஷிகா உள்ளிருந்தபடி அதை இறுக்கமாக பிடித்து கொண்டு "தென் மோர் மினிட்ஸ் க்கா... ப்ளீஸ்" என்று கெஞ்சி கொண்டே தூக்கத்தை தொடர்ந்தாள்.​

​

"எப்படியோ போ. இன்னிக்கும் அப்பா கிட்ட திட்டு வாங்க போற" என்று அவளை திட்டி கொண்டே அருகே இருந்த அலமாரியை திறந்த வைஷாலி அன்று மது அணிவதற்கான உடையை தேர்ந்தெடுத்து மேசை மீது வைத்தாள்.​

​

வழக்கமாக மது உடுத்துவதற்கான ஆடை அணிகலன்களை தேர்ந்தெடுக்கும் பொறுப்பை வைஷாலியிடம் கொடுத்திருக்க அவளும் அதை தங்கைக்காக ஆசையாக செய்வாள்.​

​

"இங்க பாரு மது, உன் டிரஸ் இங்க வச்சிருக்கேன். சீக்கிரம் எழுந்து குளிச்சு ரெடி ஆகி வா." என்று கொண்டே அவள் மீண்டும் கட்டிலில் படுத்திருந்த மதுவின் புறம் திரும்ப போர்வைக்குள் வெளிச்சம் தெரிந்தது.​

​

மதுஷிகா போர்வைக்குள் திறன்பேசியை வைத்து பார்த்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று புரிந்தது. சில நொடிகளில் திறன்பேசியை அணைத்து வைத்தவள் மீண்டும் உறக்கத்தை தொடரும் எண்ணத்தில் புரண்டு படுக்க கடுப்பான வைஷாலி வேகமா சென்று அவள் தலை வரை போர்த்தியிருந்த போர்வையை வெடுக்கென்று பறித்தெடுத்தாள்​

​

"என்னடி எழுந்து ஃபோன் பார்த்துட்டு மறுபடி தூங்குற. அதுதான் முழிப்பு வந்திருச்சுல பிறகு எழுந்து போய் குளிக்குறதுக்கு என்ன?" என்று மெலிதாக கடிந்து கொண்டாள்.​

​

"உம்ஹும்... முடியாது... இன்னிக்கு என்ன டேன்னு தெரியும் தானே " என்று கேட்டாள்.​

​

"சண்டே. அதுக்கென்ன?" கேட்டாள் வைஷாலி.​

​

"சண்டே தான்... பட் சண்டெல என்ன டே " என்று புதிர் போட்டாள் மது.​

​

"தெரியல டி... இம்சை பண்ணாமல் நீயே சொல்லு" வைஷாலியின் குரலில் மெலிதாய் எரிச்சல் எட்டி பார்த்தது​

​

"கவர் சோங் டே க்கா ... தாமஸ் ஓட கவர் சோங் டே... எவ்ரி வீக் சண்டே டாம் ஓட கவர் சோங் வீடியோ பார்த்த பிறகு தான் எனக்கு விடியும்...இன்னும் வீடியோ வரல. வந்த பிறகு நானே எழுந்துப்பேன். இப்போ தொல்லை பண்ணாமல் என்ன தூங்க விடு க்கா " என்றவள் விட்ட தூக்கத்தை தொடர மீண்டும் போர்வைக்குள் புகுந்துகொண்டாள்.​

​

தங்கையின் சேட்டையை பார்த்து இருபுறமும் சலிப்பாக தலையாட்டிக் கொண்ட வைஷாலி "சரியான டாம் பைத்தியம்... அவ்வளவு ஆசைனா அவரையே கட்டிக்க வேண்டியது தானே" என்று சொல்ல சற்றே போர்வைக்கு வெளியில் எட்டி பார்த்த மது "அவர் ஓகே சொன்னா நான் வேணம்னா சொல்ல போறேன்." என்று விட்டு மீண்டும் போர்வையை இழுத்து தலை வரை மூடிக் கொண்டாள்.​

​

****​

​

மேசை மீது இருந்த அவன் திறன்பேசியில் அலாரம் அடிக்க இமை திறவாது தலை வரை போர்த்தியிருந்த போர்வையை விலக்கி கைகளை மட்டும் நீட்டி மேசை மீது தொட்டு துளாவியபடி அலைபேசியை எடுத்தவன் அதை அப்படியே முகத்துக்கு நேராக கொண்டு சென்று அதில் வால்பேப்பராக மிளிர்ந்து கொண்டிருந்த தன்னவளின் முகத்தில் விழி மலர்ந்தான் டாம் என்கின்ற தருண் தாமஸ்.​

​

இதழ்களில் ஒரு புன்னகை. மொத்தமாக தன்னை மூடியிருந்த போர்வையை அகற்றி விட்டு எழுந்து கொண்டவன் நேரே சென்று அருகே இருந்த ரேடியோவில் அவனுக்கு பிடித்தமான மெல்லிசை கானம் ஒன்றை ஒலிக்க விட்டான்.​

​

பூந்துவாலையை எடுத்து தோளில் போட்டுக்கொண்டே பாடலுக்கு ஏற்றாற்போல் தன்னவளுடன் நடனமாடுவது போன்ற கற்பனையில் மென்மையாக இங்கும் அங்குமாக அசைந்தாடிய படியே திரும்ப அங்கே இருந்த ஆள் உயர கண்ணாடி அவனுடன் சேர்த்து அவன் நடவடிக்கையையும் பிரதிபலித்துக் கொண்டிருந்தது.​

​

கற்பனையில் தன்னவளுடன் நடனம் ஆடுவது போன்ற நினைவில் தான் செய்து கொண்டிருக்கும் சிறுபிள்ளை தனமான செயலை நினைத்து ஒரு வெட்க புன்னகை சிந்தியவன் கண்ணாடியை பார்த்து "என்னடா ஆச்சு உனக்கு..." என்று பின்னந்தலையை வருடி கொண்டே குளிக்க சென்றான்.​

​

குளித்து முடித்து உடை மாற்றி வந்தவன் நேரத்தை பார்க்க அது காலை மணி ஆறரை என்று காட்டி கொண்டிருந்தது. அருகே இருந்த மடிக்கணினியில் முன்னே அமர்ந்தவன் ஏற்கனவே தயார் செய்து வைத்திருந்த அவனுடைய கவர் சோங் விடியோவை அவனது யூடியூப் சேனலில் பதிவேற்றம் செய்திருந்தான்.​

​

கவர் சோங் பாடுவது அவனுடைய பொழுதுபோக்கு. அதற்காக “தாமஸ் வைப்ஸ் “என்ற யூடியூப் சேனலும் நடத்தி வருகின்றான்.​

​

பிசினெஸ் உலகில் தருணாக அனைவருக்கும் அறிமுகமானவன் அவனுடைய யூடியூப் விசிறிகளுக்கு என்றுமே "டாம்" (Tom) தான்.​

​

படிப்பு முடிந்து குடும்ப தொழிலை கையில் எடுத்துக்கொண்டவன் வியாபார உலகில் ஜாம்பவானாக இருந்தாலும் அவனுக்கு மன திருப்தியையும் நிம்மதியையும் தருவது இந்த பாடல்களும் அவன் குரலை ரசிக்கும் அவனது ரசிகர்களும் தான். அதற்காகவே என்ன தான் வேலை வேலை என்று ஓடினாலும் அவனுடைய இந்த பொழுதுபோக்கிற்காக நேரம் ஒதுக்க தவறியதில்லை.​

​

ஒவ்வொரு ஞாயிற்று கிழமை காலை ஆறரை மணிக்கெல்லாம் அவனுடைய புது காணொளியை பதிவேற்றம் செய்வது அவனுடைய வழக்கம். அதை செய்த பிறகு தான் அவனுக்கு அடுத்த வேலையே...​

​

பதிவேற்றம் வெற்றிகரமாக முடிந்த பின்னே மனதில் அப்படி ஒரு நிறைவான உணர்வு.​

​

கோடி கணக்கில் வியாபார ஒப்பந்தங்களில் கையொப்பமிடும் போது கூட அவன் இவ்வளவு நிறைவாக உணர்ந்ததில்லை...​

​

ஆனால், ஒவ்வொரு ஞாயிற்று கிழமையும் தனது குரலில் பாடிய கவர் சோங் காணொளியை பதிவேற்றியதும் அவனுக்குள் வரும் மகிழ்ச்சியை வார்த்தைகளில் விவரிக்க முடியாது...​

​

அவன் மனதுக்கு பிடித்த விடயம் ஆயிற்றே அதுவே அந்த மனநிறைவுக்கு காரணம்...​

​

இம்முறை ஜோதா அக்பர் படத்தில் இடம்பெற்ற முழுமதி என்ற பாடலை தான் அவன் குரலில் கவர் சோங் ஆக உருவாக்கியிருந்தான்.​

​

கால் தடமே பதியாத…
கடல்தீவு அவள்தானே…
அதன் வாசனை மணலில் பூச்செடி ஆக நினைத்தேன்…​

​

கேட்டதுமே மறக்காத…
மெல்லிசையும் அவள்தானே…
அதன் பல்லவி சரணம் புரிந்தும் மௌனத்தில் இருந்தேன்…​

​

ஒரு கரையாக அவளிருக்க…
மறுகரையாக நான் இருக்க…
இடையில் தனிமை தளும்புதே நதியாய்…​

​

கானல் நீரில் மீன் பிடிக்க…
கைகள் நினைத்தால் முடிந்திடுமா…
நிகழ்காலம் நடுவே வேடிக்கை பார்க்கிறதே…​

​

ஓஹோ… முழுமதி அவளது முகமாகும்…
மல்லிகை அவளது மணமாகும்…
மார்கழி மாதத்து பனித்துளி அவளது குரலாகும்…
மகரந்த காட்டின் மான்குட்டி அவளது நடையாகும்…​

​

அவனவள் நினைவால் பாடிய பாடல்... குரலில் காணத்தோடு காதலும் கசிந்தோடியது.​

​

பதிவேற்றிய அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடம் "யுவர் வாய்ஸ்...ஜஸ்ட் பியோர் மாஜிக்… மனசே உருகிடுது" என்று கமெண்ட் வந்து விழ அவன் இதழ்கள் தானாக பிரிந்து முத்துப்பற்கள் தெரிய சிரித்துக்கொண்டான்.​

​

அவனது பரம ரசிகை அவள். யாரென்றே தெரியாத பெண். அவனது ஒவ்வொரு காணொளிக்கும் தவறாமல் லைக், கமெண்ட் செய்பவள். அவளுடைய கமெண்டுகளிலும் அவன் பாட்டின் மீதும் குரலின் மீதும் அவ்வளவு ரசனை இருக்கும். அதுதான் அவளை நினைவில் வைத்திருக்கிறான்.​

​

வழக்கமாக அவன் காணொளிக்கு வரும் கருத்துக்களுக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் விதமாக வெறும் லைக் மட்டும் போட்டு விடுவது அவனது வழக்கம். ஆனால், இன்று தன்னவளின் நினைவு தந்த இதமான மனநிலையில் இருந்தவன் அவனுக்கு முதலில் வந்த கருத்துக்கு பதிலும் அனுப்பி வைத்தான்.​

​

"க்ளாட் யு லைக்ட் இட்" என்று அருகில் ஒரு இதய வடிவ இமோஜியும் சேர்த்து அவளுக்கு பதில் எழுதியிருந்தான்.​

 

[Vilacini]

போர்வைக்குள் புகுந்துகொண்டு அலைபேசியை அலசிக்கொண்டிருந்த மது திடிரென்று "யாஹூ" என்று கத்திகொண்டே கட்டிலில் எழுந்து அமர்ந்தாள்.​

​

அவள் போட்ட கூச்சலில் கண்ணாடி முன்னே நின்று காதில் ஜிமிக்கி அணிய முயன்று கொண்டிருந்த வைஷாலிக்கு தூக்கி வாரி போட கையில் வைத்திருந்த ஜிமிக்கி நழுவி கீழே விழுந்து விட்டது.​

​

நெஞ்சில் கை வைத்து நீவிக் கொண்டே தங்கையை பார்த்து முறைத்தவள் "எதுக்குடி இப்படி கத்துற. போர்வைக்குள்ள புகுந்துகிட்டு அப்படி என்னதான் அந்த ஃபோன்ல பார்க்குறியோ?" என்று வைதாள்.​

​

"வைஷுக்கா... இங்க பாருக்கா. டாம் போட்ட புது கவர் சோங் வீடியோக்கு நான் கமெண்ட் போட்டேன். அவர் ரிப்ளை பண்ணுனது மட்டும் இல்லாமல் கூடவே ஒரு ஹார்ட்டும் விட்டிருக்காரு. ஐயோ எனக்கு கையும் ஓடல காலும் ஓடலையே…இப்போ நான் என்ன பண்ணுவேன்" என்று கட்டிலில் விழுந்து புரண்டு கொண்டே அவனது ஒற்றை பதிலுக்காக மகிழ்ச்சியில் ஆர்பரித்துக் கொண்டிருந்தாள் மதுஷிகா.​

​

அவளை ஏதோ வேற்று கிரக வாசியை பார்ப்பதுபோல் ஒரு மார்கமாக பார்த்த வைஷாலி "உனக்கு நிஜமாவே முத்திடுச்சு. ஒரு கமெண்ட் ரிப்ளை பண்ணுனதுக்கு இவ்வளவு குதிக்குற. இது மாதிரி அவர் எத்தனை பேருக்கு ரிப்ளை பண்ணுவாரோ... யாருக்கு தெரியும்." என்றாள் கீழே கிடந்த ஜிமிக்கியை எடுத்து கொண்டே.​

​

"ம்ப்ச்... போ க்கா... நான் இன்னிக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன்... ஏதாச்சும் சொல்லி என் மூட் ஆஹ் ஸ்பாயில் பண்ணாத" என்று சொல்லிக்கொண்டே கட்டிலில் இருந்து குதித்தெழுந்தவள் அருகே இருந்த பூந்துவாலையை எடுத்துக்கொண்டே குளியலறை நோக்கி சென்றாள்.​

​

"ஆகாஷ் மெசேஜ் பண்ணுனா கூட நீ இவ்வளவு சந்தோஷ பட மாட்ட போல... யாரோ ஒருத்தர் அனுப்பின ரிப்ளைக்கு குதிக்குற" என்றாள் வைஷாலி.​

​

"அச்சோ... இதை மட்டும் ஆகாஷுக்கு சொல்லிடாத வைஷுக்கா. பிறகு வானத்துக்கும் பூமிக்கும் குதிப்பான். கேட்டா இதுக்கு பேரு தான் பொசெசிவ்னெஸ்ன்னு சொல்லிட்டு திரிவான். ஒரு ரசிகையா நான் அவரோட பாட்டையும் குரலையும் ரசிக்குறதை கூட புரிஞ்சுக்க மாட்டான்" சலித்துக்கொண்டே சொன்னாள் மது.​

​

ஆகாஷ், மதுஷிகாவின் முதல் காதல். அவளுடன் பயிலும் நண்பி அமுதாவின் அண்ணன் . பார்த்ததும் காதல் என்று அவள் முன்னால் வந்து நின்றவன் அவள் எத்தனை முறை மறுத்தும் அவள் உள்ளத்தை கொள்ளை கொள்ளும் முயற்சியை கைவிடவில்லை.​

​

தொடர்ந்து இரண்டு வருடங்களாக தன் பின்னால் சுற்றும் அவனது அசராத முயற்சியை பார்த்த மதுஷிகாவும் ஒரு கட்டத்தில் 'எவ்வளவோ பண்ணிட்டோம் இதை பண்ண மாட்டோமா... காதலிச்சு தான் பார்ப்போமே' என்று விளையாட்டாக நினைத்தவள் அவனது காதலையும் ஏற்றுக்கொண்டாள்.​

​

ஒருவருடமாக அவனுடன் காதல் வளர்த்தவள் அந்த விடயத்தை வைஷாலிக்கு மட்டும் சொல்லியிருக்க வீட்டில் மற்றவர்களுக்கு தெரியாமல் மறைத்து வைத்திருந்தாள்​

​

அதனாலேயே அவனுடன் பார்க், பீச் என்று அதிகம் சுற்றியதில்லை. முடிந்தவரையில் அவனுடன் வெளியில் சுற்றுவதை தவிர்த்துவிடுவாள். டிரான்ஸ்போர்ட் தொழிலில் ஈடுபட்டிருக்கும் கிருஷ்ணகுமாருக்கு தெரிந்தவர்கள் ஏராளம்.​

​

யாரும் பார்த்து அப்பாவிடம் சொல்லி கொடுத்துவிட்டால் அவ்வளவு தான். அடுத்த நொடியே ஹாஸ்டலில் தங்கி படிக்கும் அவளது சுதந்திரம் முழுவதுமாக பறிக்க பட்டுவிடும். மூட்டை முடிச்சை கட்டிக்கொண்டு மீண்டும் வீட்டிலிருந்து காலேஜ் செல்ல வேண்டியிருக்கும்.​

​

அவளை எந்நேரமும் ஏதாவது சொல்ல வேண்டும் என்றே குறைகளை தேடி கண்டுபிடித்து குத்தி பேசும் பாட்டி ஜெயலக்ஷ்மியும் அத்தை ஈஸ்வரியும் இல்லாமல் நிம்மதியாக படிப்பில் கவனம் செலுத்துவதற்காகவே கெஞ்சி கூத்தாடி அம்மா மற்றும் அக்காளின் சிபாரிசின் பேரில் ஹாஸ்டலில் தங்கி படித்து வருகிறாள் மதுஷிகா.​

​

அந்த சுதந்திரத்தை ஆகாஷுக்காக கூட இழக்க விரும்பாதவள் இதுநாள் வரை அக்காவை தவிர வேறு யாருக்கும் தனது காதல் விவகாரம் தெரியாமல் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறாள்.​

​

"நான் ஆகாஷுக்கு சொல்லுறது இருக்கட்டும். நீ எப்போ ஆகாஷை பத்தி வீட்டுல சொல்ல போற. படிப்பு தான் முடிய போகுதுல இப்போவாவது வீட்டுல சொல்லலாம் தானே" என்றாள் பொறுப்புள்ள அக்காவாக.​

​

"ம்ம் சொல்லணும்... உன் கல்யாணம் முடிய சொல்லிடலாம் அக்கா. எப்படியும் மாமா காதலுக்கு சப்போர்ட் பண்ணுவாரு தானே. அவரை வச்சே அப்பாவை கரெக்ட் பண்ணிடலாம்." என்று சொல்லி சிரித்தாள் மதுஷிகா.​

தொடரும்...​

உருகியதே என் உயிரே-கருத்து திரி

உங்கள் அன்பான கருத்துக்களை என்னுடன் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் சகோஸ் :love::love::love:

pommutamilnovels.com

 

[Vilacini]

அத்தியாயம் 2​

ஐந்தே நிமிடத்தில் குளித்து விட்டு மார்பில் பூந்துவாலையுடன் வெளியே வந்தாள் மதுஷிகா.​

இன்னமும் கண்ணாடி முன்னே அமர்ந்து ஒப்பனை செய்து கொண்டிருந்த வைஷாலி "மது... நீ உள்ள போய் அஞ்சு நிமிஷம் தான் ஆச்சு அதுக்குள்ள குளிச்சிட்டியா? குளிச்சியா இல்லை தண்ணி தொட்டு தலையில் தெளிச்சிட்டு வரியா?" என்று கேட்டாள்.​

​

"குளிக்குறதுக்கெல்லாம் டைம் வேஸ்ட் பண்ணக்கூடாது வைஷுக்கா. அந்த நேரத்துல நான் டாம் ஓட வீடியோ இன்னும் ரெண்டு பார்த்துடுவேன்" சொல்லிக்கொண்டே கட்டிலின் மேலே இருந்த தனது அலைபேசியை எடுத்து மீண்டும் அந்த காணொளியை ஒளிக்க விட்டாள்.​

​

மீண்டும் மயக்கும் அவனது குரல்... இமைகளை மூடி ரசித்தாள்.​

​

அவள் ரசனையை கெடுக்கும் முகமாக அவள் தலையில் நங்கென்று ஒரு கொட்டு வைத்தாள் வைஷாலி.​

​

"ஸ்ஸ்...ஆ..." என்று கத்திக்கொண்டே கண்களை திறந்தவள் "எதுக்கு கொட்டுன... வலிக்குதுக்கா" என்று ஒரு கரம் அலைபேசியை பிடித்திருக்க மறுக்கரத்தை கொண்டு தலையை தேய்த்து விட்டு கொண்டாள்.​

​

"உன்னை அப்பா வர முதல் குளிச்சு ரெடியாக சொன்னேன். நீ திரும்ப திரும்ப இந்த வீடியோவையே ரிப்பீட் மோட்ல பார்த்துட்டிருக்க" என்று திட்டியவளின் கண்கள் மேசை மீது கிடந்த ஆங்கிலம் மற்றும் தமிழ் நாவல்களில் பதிந்தது.​

​

மதுவோ "நீயும் ஒரு முறை பாருக்கா. அப்புறம் நீயும் என்னை போலவே மாறிடுவ" என்று சொல்லி கொண்டே அலைபேசியை அவள் முன்னே நீட்டினாள்.​

​

அவள் முன்னே நீட்டிய மதுஷிகாவின் கரத்தை பிடித்து கீழே இறக்கி விட்டு " நோட் இன்டெரெஸ்ட்டேட்" என்று சொல்லியவள் மேசை மீதிருந்த புத்தகங்களை எடுத்துக்கொண்டு அருகே இருந்த புத்தக அலமாரியை நோக்கி நடந்தாள் வைஷாலி.​

​

முன்தினம் படிக்குறேன் பேர்வழி என்று வைஷாலியின் புத்தக குவியலில் இருந்து சிலதை எடுத்துக்கொண்டு அமர்ந்த மதுஷிகா கொஞ்ச நேரத்தில் எல்லாம் "எப்படிக்கா இவ்வளவு பெரிய கதை புத்தகம் எல்லாம் படிக்குற. என்னால மூணு பக்கத்துக்கு மேல படிக்கவே முடியல..."என்று சலித்துக்கொண்டே கையில் திறன்பேசியுடன் மஞ்சத்தில் தஞ்சம் புகுந்தவள் எடுத்த புத்தகத்தை அப்படியே மேசை மீதே வைத்து விட்டாள்.​

​

"எடுத்த பொருளை எடுத்த இடத்தில வை மது... எத்தனை தடவை சொல்லுறது உனக்கு" என்று கேட்டு கொண்டே அந்த புத்தகங்களை மீண்டும் அதற்குரிய இடத்தில் அடிக்கி வைத்துக்கொண்டிருந்தாள்.​

​

வைஷாலியின் பின்னால் வந்து நின்ற மது " நோட் இன்டெரெஸ்ட்டேட் ஆஹ்.. அக்கா நீ எல்லாம் சரோஜா தேவி காலத்துல பிறந்திருக்கணும். இந்த காலத்துல பிறந்துட்டு, ஒரு ஃபேஸ்புக், ட்விட்டர் ன்னு எதுலயும் ஆக்ட்டிவ் ஆஹ் இருக்க மாட்டுற. அட் லீஸ்ட் ஒரு யூடியூப் ரீல், கவர் சொங்ஸ் இப்படி ஒண்ணுத்தையும் பார்க்கவும் மாட்டுற...இப்படியிருந்தா எப்படி ட்ரெண்ட் ஃபொல்லொவ் பண்ணுறது... ஒரு என்டேர்டைன்மெண்ட் வேண்டாமா கோபால்..." என்று சலிப்பாக கேட்டாள்.​

​

அவளை பார்த்து மென்னகை புரிந்தாள் வைஷாலி.​

​

"இந்த புக்ஸ் கொடுக்காத என்டேர்டைன்மெண்ட்ட எந்த வீடியோவும், சோசியல் மீடியாவும் கொடுத்துற போறதில்ல. உனக்கு டாம் ஓட கவர் சோங்ஸ்னா, எனக்கு இந்த புக்ஸ்." என்றாள் கையில் இருந்த புத்தகத்தை தூக்கி காட்டிக்கொண்டே.​

​

அவள் தோள் வளைவில் நாடியை பதித்து அவளை அணைத்தாற்போல நின்ற மதுஷிகா​

​

"சுத்த போர் க்கா நீ... மாமா பாவம்...." என்று உதட்டை பிதுக்கினாள் மதுஷிகா.​

​

"அதை விடுக்கா...இப்படி வா" என்று வைஷாலியின் இரு கரங்களையும் பற்றி கட்டிலில் அமர வைத்தாள் மது. தானும் அவள் அருகே அமர்ந்துகொண்டாள்​

​

"சொல்லுக்கா... மாமா உனக்கு எப்படி ப்ரொபோஸ் பண்ணினாரு..." என்று கேட்டாள்.​

​

"எத்தனை தடவை அந்த கதையையே கேட்ப மது. இதோடு முந்நூறாவது தடவை கேட்குற. போர் அடிக்கலயா உனக்கு" என்று பெருமூச்சுடன் சலித்துக்கொண்டாள் வைஷாலி.​

​

"நீ தான் மாமா போட்டோ கூட எனக்கு கட்ட மாட்டேங்குற.. பெயரை கூட சொல்லமாட்டேன்னு அடம் பிடிக்குறியே... எனக்கும் அவரை பார்க்க ஆசை இருக்காதா..." என்று சொல்லிக்கொண்டே போனவளை இடைமறித்து​

​

"அவ்வளவு ஆசை இருக்குறவ பொண்ணு பார்க்குற அன்னிக்கு வந்திருக்கணும். உனக்கு தான் என்னை விட அசைன்மென்ட் ப்ரெசென்ட்டேஷன் எல்லாம் முக்கியமா போயிடுச்சே... இப்போ வந்து மாமாவை பார்க்கணும் மச்சானை பார்க்கணும்னு சொன்னா நான் உனக்கு உடனே காட்டிடணுமா" என்று முகத்தை தூக்கி வைத்துக்கொண்டாள் வைஷாலி.​

​

பார்த்ததும் பிடித்து விட்டது என்று சொன்ன தருண் அடுத்தடுத்த சடங்குகளையாவது பொறுமையாக நடத்தி இருக்கலாம். ஆனால், தன்னவளை முடிந்த வரை சீக்கிரமே தன்னுடனே வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆசை எழும்ப அவளிடம் காதலை சொல்லிய அடுத்த இரண்டு நாட்களில் பெரியவர்களிடம் பேசி பெண் பார்க்கும் படலமும் ஏற்பாடு செய்திருந்தான்.​

​

வைஷாலிக்கு கூட அவனை பற்றி முழுமையாக எதுவும் தெரிந்துக் கொள்ளும் அவகாசமும் கிடைக்கவில்லை.​

​

தருண் கேட்டு கிருஷ்ணகுமாரும் சம்மதம் சொல்லியிருக்க அடுத்து நடக்க வேண்டிய நிகழ்வுகள் அனைத்தும் வேகமாக நடந்து கொண்டிருந்தது. இது தருணை பொறுத்த வரையில் காதல் திருமணமாக இருந்தாலும் வைஷாலிக்கு வீட்டில் பார்த்து வைத்த உணர்வு தான்.​

​

அனைத்துமே அவசர கதியில் நடந்து முடிய பெண் பார்க்கும் நாளன்று மதுஷிகாவிற்கு முக்கியமான அசைன்மென்ட் மற்றும் ப்ரெசென்ட்டேஷன் இருந்ததால் அவளால் வர இயலவில்லை. நிலைமையை அவள் எடுத்து கூறி பெண் பார்க்கும் நாளை சில தினங்கள் தள்ளி வைக்க சொல்லி சரோஜினியிடம் கேட்டும் பார்த்தாள்.​

​

தாய் சரோஜினியும் மகள்களுக்கு இடையில் இருக்கும் பாசப்பிணைப்பை நன்கு அறிந்தவர். கிருஷ்ணகுமாரிடம் அதை பற்றி பேசி பார்க்க இடையில் நந்தியென புகுந்த ஜெயலக்ஷ்மி தான் வைஷாலிக்கு நடக்கும் முதல் நல்ல விஷயத்தை மதுவுக்காக தள்ளி போடுவது வேண்டாமென்று தடுத்து விட்டார்.​

​

ஆகவே, இரு தினங்களுக்கு முன்பு தான் மாப்பிள்ளை வீட்டாரின் வேண்டுகோளுக்கிணங்க வைஷாலிக்கும் தருணுக்கும் பெண் பார்த்து முடித்து உடன் நிச்சயமும் செய்தாகி விட்டது.​

​

இன்னும் இரு வாரங்களில் கல்யாணமும் வைத்துக்கொள்ள முடிவு செய்துவிட்டு சென்றிருந்தனர் மாப்பிள்ளை வீட்டார்.​

​

மூத்த மகளின் நிச்சயதார்த்தம் மிகவும் எளிமையாக முடிந்து விட்டதில் கிருஷ்ணகுமாருக்கு வருத்தம் தான் என்றாலும் கல்யாணத்தை விமரிசியாக செய்து விடலாம் என்று தருண் வீட்டினர் கூறிய சமாதானத்தில் ஆறுதலடைந்தார் அவர்.​

​

தனது வாழ்வின் முக்கிய நிகழ்வில் தங்கை கலந்துக்கொள்ளவில்லையே என்ற வருத்தம் வைஷாலிக்கு இருக்க அவளும் மது எவ்வளவோ கேட்டும் திருமணத்திற்கு முன்பு தன்னவனை அவளுக்கு காட்ட போவதில்லை என்று வீம்பு பிடித்துக்கொண்டிருந்தாள்.​

​

வீட்டினருக்கும் தருணை பற்றி தன்னை கேட்காமல் மதுவுக்கு எதுவும் சொல்லக் கூடாது என்று அன்பு கட்டளை வேறு இட்டிருந்தாள். வீட்டிற்கு செல்ல பிள்ளையாயிற்றே வைஷாலி. அவள் சொல்லி யாரும் மறுப்பர்களா என்ன.​

​

சனி ஞாயிறு விடுமுறையில் குடும்பத்துடன் கழிப்பது மதுவுக்கு வழக்கமாக இருக்க நேற்று காலையில் வீட்டிற்கு வந்ததிலிருந்து அவளும் வைஷாலி, சரோஜினி என்று மாறி மாறி கேட்டு பார்த்து விட்டாள். தந்தை, சேகர் மாமா, ஈஸ்வரி அத்தை, அப்பத்தா என்று எல்லோரிடமும் கேட்டு பார்த்தாயிற்று. யாரும் அவன் பெயரை கூட அவளுக்கு சொல்வதாக இல்லை.​

​

அனைவரையும் விசாரித்து முடித்து கடைசியில் தானவீரனிடம் வந்து நின்றாள்." வீர் மாமா, நீங்களாவது சொல்லலாமில்ல. யாருமே அந்த மிஸ்திரி மாமா யாருன்னு சொல்லமாட்டுறாங்க... ப்ளீஸ் நீங்களாவது சொல்லுங்களேன்" என்று அவனிடம் விசாரணையை தொடங்கியிருக்க அந்நேரம் அங்கே வந்த வைஷாலி 'வேணாம்' எனும் தோரணையில் அவனுக்கு கண் காட்டியிருந்தாள்.​

​

வைஷாலி கேட்டு எதையும் மறுத்து அவனுக்கு பழக்கமில்லையே.​

​

"அதை நீ கல்யாண பொண்ணுக்கிட்டையே கேட்டுக்கோ" என்று சிரித்துக்கொண்டே அவள் தோள்களை பற்றி வைஷாலியின் புறம் திருப்பி நிறுத்திவிட்டு சென்று விட்டான்.​

​

முடிவாக அவளது கேள்விக்கு பதிலே இல்லாமல் தான் இருந்தது. அவளுக்கு தெரிந்தது எல்லாம். தருண் வைஷாலியிடம் தனது காதலை கூறிய கதை மட்டும் தான். அவனை பற்றி கேட்டு தன்னை நச்சரித்து கொண்டிருந்த தங்கையை பாவம் பார்த்து அதை மட்டுமே அவளுக்கு சொல்லியிருந்தாள். அதிலும் கூட அவன் பெயரையோ அவனை பற்றிய விவரத்தையோ அவள் மறந்தும் மதுவுக்கு சொல்லவில்லை.​

​

இப்படியாக தங்கையை சீண்டி பார்த்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள் வைஷாலி.இந்த விளையாட்டே பின்னாளில் விபரீதமாக கூடும் என்று அவள் அந்நேரம் அறியவில்லை...​

​

தருண் தான் அக்காவின் மணாளன் என்று தெரிந்திருந்தால் நடக்கவிருக்கும் விபரீதத்தை நிறுத்தியிருக்கலாமோ என்னவோ...​

​

விதி வலியது என்று சும்மாவா சொன்னார்கள்.​

​

வைஷாலியின் மடியில் தலை வைத்து படுத்தவள் அவள் கன்னத்தை பிடித்து ஆட்டி கொண்டே "சாரி வைஷுக்கா. எனக்கு மட்டும் வர கூடாதுன்னு ஆசையா? உனக்கே தெரியும் தானேக்கா இது கடைசி வருஷம். அசைன்மென்ட், ப்ரெசென்ட்டேஷன், எக்ஸாம்ஸ் எல்லாமே ஒழுங்கா செஞ்சாதானே நல்லபடியா பாஸாக முடியும். அப்புறம் எப்படி அதை எல்லாம் விட்டுட்டு வரது சொல்லு. என் தங்கம் தானே... நீயே என்னை புரிஞ்சுக்கலன்னா வேற யாரு என்னை புரிஞ்சுப்பாங்க" என்று அழுவது போல உதட்டை பிதுக்கி காட்டி இரு கண்களிலும் வராத கண்ணீரை விரல் கொண்டு துடைத்து விட்டுக்கொண்டாள் மதுஷிகா.​

​

அவள் செய்த பாவனையை பார்த்துக்கொண்டிருந்த வைஷாலிக்குமே சிரிப்பு வந்துவிட "வாலு" என்று அவள் கையில் ஒரு அடி போட்டுக்கொண்டே இதழ் பிரித்து சிரித்து விட்டாள்​

​

'அப்பாடா சிரிச்சுட்டா' என்று மனதில் நினைத்துக்கொண்டாள்.​

​

" இப்போ சொல்லுக்கா... மாமா எப்படி ப்ரொபோஸ் பண்ணுனாரு?"என்று கேட்டுக்கொண்டே வைஷாலியின் மடியில் இருந்து துள்ளி எழுந்து நின்ற மது “அப்படியே டோல் & ஹன்சம் ஆஹ் வந்த நின்னாரா? ஒரு ராஜகுமாரனை போல" என்று கண்கள் பளிச்சிட கேட்டுக்கொண்டே இடையில் இருந்து வாளை உருவி வீரமாக நிற்கும் ராஜகுமாரனை போன்ற பாவனை செய்து காட்டினாள் மது.​

​

"அப்புறம் இடி, மின்னல், புயலோடு சேர்த்து அதுக்கு கொஞ்சமும் சம்மந்தமில்லாத ஆயிரம் பட்டாம்பூச்சி எல்லாம் உன்னை சுத்தி பறந்துச்சா?" கண்களை உருட்டி கைகளை அசைத்து குரலில் ஏற்ற இறக்கத்துடன் மதுஷிகா சொல்வதை ரசனையுடன் பார்த்திருந்த வைஷாலிக்கு தன்னவனை மதுஷிகா உருவக படுத்தியது போல் நினைத்து பார்க்க அவளையும் மீறி கன்னக் கதுப்புகள் சூடேறி வெட்கத்தில் சிவந்து போனது.​

​

மாமாவை பற்றி பேசியதும் அக்காவின் முக மலர்ச்சியையும் கன்னம் பூசிய செம்மையில் அவளுடைய வெட்கத்தையும் கவனித்த மதுவுக்கு அவன் மீது வைஷாலி வைத்திருக்கும் நேசம் சொல்லாமலே புரிந்தது.​

​

வைஷாலியின் முன் குனிந்து அவள் நாடியை பற்றி அவள் கன்னங்களை சோதனையிட்டவள் " அக்கா... வெட்கப்படுறியா... மாமா மேல அவ்வளோ லவ்ஸ் ஆஹ் " என்று இழுவையாக கேட்டு நக்கல் செய்தாள் மது.​

​

"அப்போ மாமா…ரொம்ப ஹன்சம் தான் போல" மது விடாது வம்பிழுக்க​

​

அதற்குமேலும் வெட்கம் தாளாத வைஷாலியும் ஒரு மென்னகையுடனே "ரொம்ப ஹன்சம் தான். போதுமா… போடி" என்று முகத்தை மூடி புன்னகைத்து கொண்டாள்.​

​

அக்காவின் வெட்கத்தை பார்த்து குதூகலித்த மதுஷிகா துள்ளி குதித்துக்கொண்டே "ஐயோ அக்கா இவ்வளோ வெட்கப்படுறதை பார்த்தால் எனக்கு இப்போவே அவரை பார்க்கணும் போல இருக்கே" என்றாள்.​

​

"போடி... உனக்கு வேற வேலை இல்ல." என்று கொண்டே எழுந்து மதுவை தாண்டி வெளியே செல்ல முற்பட்ட வைஷாலியின் கரத்தை பின்னாலிருந்து பிடித்து நிறுத்திய மது "வேற என்ன எல்லாம் சொன்னார் அக்கா... கிட்ட வந்தாரா... கட்டி பிடிச்சாரா...இப்படி" என்று கேட்டுக்கொண்டே தமக்கையை பின்னால் இருந்து மதுஷிகா கட்டி அணைத்துக்கொண்டாள்.​

​

மது பேச பேச அவள் சொல்லிய ஒவ்வொன்றையும் அவனே செய்வது போல உணர்ந்த வைஷாலி அவள் பின்னிருந்து அணைக்கவும் பதறி விலகி நின்றாள்.​

​

அதை பார்த்து "அக்கா நான் தான்... நீ மாமான்னு நினைச்சிட்டியா ?" என்று வைஷாலியை சீண்டியபடி வயிற்றை பிடித்து கொண்டு சிரித்த மதுஷிகாவை முறைத்தவள் "சும்மா சீண்டாதடி. நான் கீழ போறேன். முதல்ல டிரஸ் மாத்திட்டு கீழ வா… பசிக்குது. குளிச்சிட்டு வந்து இன்னும் டவலோட நின்னு கதை பேசிட்டிருக்க" என்று கொண்டே அருகே வைத்திருந்த மதுவின் ஆடைகளை எடுத்து அவள் கைகளில் திணித்தவள் விறுவிறுவென அறையை விட்டு வெளியேற சென்றாள்.​

​

வைஷாலி வெளியேறி அறை கதவை மூட முயன்ற சமயம் "அக்கா...எப்படி ப்ரொபோஸ் பண்ணினாருன்னு நீ இன்னும் சொல்லவே இல்லையே" என்று மதுஷிகா விடாது உள்ளிருந்து கத்தினாள்.​

​

‘எத்தனை தடவை சொல்லுறது’ என்று மனதில் நினைத்தாலும் சொல்லாமல் தங்கை விடமாட்டாள் என்று அறிந்தவள் …முதல்ல நீ ரெடியாகி கீழ வா..அப்புறம் சொல்லுறேன்" என்று கொண்டே விட்டால் போதும் என்று ஒரே ஓட்டமாக ஓடிவிட்டாள்.​

 

[Vilacini]

அடர் நீல நிற டாப்சும் அதில் இருந்த வெள்ளை நிற பூப்பின்னல் வேலைப்பாடுகளுக்கு ஏற்றவாறு வெண்ணிற லெக்கிங்கும் அணிந்து ஈர கூந்தலை காதுக்கு இருபுறமும் கொஞ்சமாக எடுத்து சுருட்டி மையத்தில் கிளிப் போட்டு விரித்து விட்டு நெற்றியில் சின்னதாய் கருப்பு பொட்டுமிட்டு தயாரானவள் கிழே சென்றாள்.​

​

அவள் செல்லும் நேரத்திற்கெல்லாம் ஈஸ்வரி, சேகர், அப்பத்தா என்று அனைவரும் சாப்பாட்டு மேசையில் காலை உணவுக்காக அமர்ந்திருக்க சரோஜினி சமைத்து வைத்திருந்த உணவு பதார்த்தங்களை மேசையில் அடுக்க உதவி கொண்டிருந்தாள் வைஷாலி.​

​

சாப்பாட்டு மேசைக்கு செல்லும் போதே தாமதமாக எழுந்ததற்கு அப்பாவிடம் திட்டு வாங்காமல் எப்படி தப்பிப்பது என்று யோசித்துக்கொண்டே வந்தவளுக்கு அங்கே கிருஷ்ணகுமார் இல்லாமல் இருக்க சற்றே நிம்மதியாக இருந்தது.​

​

‘அப்பாவை காணோம்... இன்னிக்கு தப்பிச்சிட்ட மது' தனக்கு தானே சொல்லிக்கொண்டே நாற்காலியை இழுத்து போட்டுக்கொண்டு அமர்ந்தவள் முன்னே இருக்கும் பாத்திரங்களை திறந்து இன்றைய பதார்த்தங்களை ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தாள்.​

​

வாரம் முழுக்க ஹாஸ்டல் சாப்பாடு சாப்பிடுபவளுக்கு வீட்டு சாப்பாட்டை கண்டாலே குஷியாகிவிடும்.​

​

அது பொறுக்காத ஜெயலக்ஷ்மி "வந்ததும் மகாராணி போல உட்கார்ந்துக்க வேண்டியது தானா.... வைஷாலிக்கு உதவணும்னு கொஞ்சமாச்சும் தோணுதா பாரு." என்று வசை பாடினார்.​

​

வழக்கமாக நடப்பதுதான். இருந்தாலும் மதுவுக்கு கடுப்பாக இருந்தது. அவள் ஏதோ சொல்ல வாயெடுக்க அவளுக்கு தட்டில் இட்லி பரிமாறிக்கொண்டிருந்த வைஷாலி இட்லியை கொஞ்சமாக பிட்டு மதுவின் வாய்க்குள் திணித்திருந்தாள்.​

​

அக்காவின் செயலில் உண்டான அதிருப்தியுடன் மது அவளை முறைத்து பார்க்க கண்களை சுருக்கி 'வேண்டாம் ப்ளீஸ் ' என்று இதழசைத்து கெஞ்சுதலாக பார்த்து அவளை பாட்டியை எதிர்த்து பேச விடாமல் அடக்கி வைத்தாள் வைஷாலி.​

​

"எல்லாம் முடிஞ்சுது அப்பத்தா. சாப்பிட வேண்டியது தான்" என்று சொல்லி கொண்டே மதுவுக்கு எதிர்புறம் அமர்ந்திருந்த அவரின் தட்டிலும் இரண்டு இட்லிகளை பரிமாறி தேங்காய் சட்னியும் வைத்தாள்.​

​

"அய்யய்ய... என்னது இது தேங்காய் சட்னி. காரச்சட்னி செய்யலையா?" என்றவர் "சரோ... சரோ" என்று கூச்சலிட்டு சமையல் கட்டில் நின்றிருந்த மருமகளை அழைத்தார்.​

​

வசதியான குடும்பம் தான் வீட்டு வேலை சமையல் வேலை செய்வதற்கெல்லாம் தனி தனி ஆட்கள் இருந்தாலும் ஜெயலக்ஷ்மிக்கு சரோஜினி தான் சமைத்தாக வேண்டும்.​

​

சரோஜினி கையால் சப்பிட்டே பழகிவிட்டதால் வேறு கைப்பக்குவத்தில் உண்டால் உடம்புக்கு ஒத்துக்கொள்வதில்லை என்பார்.​

​

அது சரோஜினியின் சமையலின் மீது இருக்கும் பிடித்தத்தினாலா இல்லை மருமகளின் மீது இருக்கும் வன்மத்தினாலா என்பது அவருக்கே வெளிச்சம்.​

​

மாமியாரின் குரல் கேட்டு சிட்டென சமையல் கட்டிலிருந்து ஓடி வந்த சரோஜினி "கூப்பிட்டீங்களா அத்தை" என்க​

​

தட்டில் இருந்த தேங்காய் சட்னியை காட்டி " எனக்கு தான் தேங்காய் சட்னி பிடிக்காதுன்னு தெரியும்ல. ஏன் காரச்சட்னி செய்யல. அதை கூட செய்யாமல் உனக்கு வேற என்ன வேலை." என்று திட்டினார்.​

​

"காரச்சட்னி தான் அத்தை அரைச்சிட்டிருந்தேன். இதோ எடுத்துட்டு வரேன்" என்றவர் காரச்சட்னியை எடுத்து வந்து பரிமாறிய பின்னரே அந்த சாப்பாட்டு மேசை அமைதியாகியது.​

​

முன்னால் நடந்து கொண்டிருப்பதற்கும் தனக்கும் சம்மந்தம் இல்லை என்பது போல மதுஷிகா அவள் பாட்டுக்கு இட்லியை சாம்பாரில் முக்கி எடுத்து விழுங்கி கொண்டிருந்தாள்.​

​

ஜெயலக்ஷ்மி சரோஜினியை திட்டுவது ஒன்றும் புதிதில்லையே. இதுவும் வழக்கமாக நடப்பது தானே. அவளும் பல முறை தாய்க்கு ஆதரவாக பேசி அதற்காக சரோஜினியிடம் திட்டு வாங்கியதுதான் மிச்சம். அதுதான் எதற்கு வம்பென்று வேடிக்கை மட்டுமே பார்த்துக்கொண்டிருந்தவள் அவளுக்கு பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த வைஷாலியின் காதருகே சாய்ந்து "அப்பா எங்க" என்று கிசுகிசுத்தாள்.​

​

"அப்போவே ஆபீஸ்க்கு கிளம்பிட்டார். டிரான்ஸ்போர்ட் ஆபீஸ்ல ட்ரைவர்ஸ் எல்லாம் சேர்ந்து என்னவோ பிரச்சனை பண்ணுறங்கலாம். போன் வந்தது" என்று வைஷாலியும் பதிலுக்கு கிசுகிசுத்தாள்.​

​

"ஓ... அதுதான் கிழவிக்கு சவுண்டு ஜாஸ்தியா வருதா?" என்றாள் மது. கிசுகிசுப்பாக தான்.​

​

அவள் கையில் லேசாக அடி போட்ட வைஷாலி "பெரியவங்களை இப்படி தான் பேசுறதா?" என்று கண்டித்தாள்.​

​

குடும்பத்தை அனுசரித்து போவதில் வைஷாலி அப்படியே தாயை போல. அப்பத்தா என்ன பேசினாலும் 'பெரியவர் தானே பேசிவிட்டு போகட்டும்' என்று கடந்து விடுவாள். அவரும் வைஷாலியை தனிபட்ட முறையில் எதுவும் சொல்லவதில்லை. அவர் திட்டுவதெல்லாம் சரோஜினி மற்றும் மது இருவரை மட்டும் தான்.​

​

"பெரியவங்களா யாரு?" என்று பதில் கேள்வி கேட்டவளை முறைத்தவள்​

​

"பேசாமல் சாப்பிடு டி. அப்பத்தாக்கு கேட்க போகுது." என்று கொண்டே அவள் தட்டில் தோசை ஒன்றை எடுத்து வைத்துக்கொண்டு சாப்பிட ஆரம்பித்திருந்தாள்.​

தொடரும்...​

உருகியதே என் உயிரே-கருத்து திரி

உங்கள் அன்பான கருத்துக்களை என்னுடன் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் சகோஸ் :love::love::love:

pommutamilnovels.com

 

[Vilacini]

அத்தியாயம் 3​

​

அக்காவிடம் பேசி கொண்டே தனது தட்டில் இருந்த இட்லிகளை காலி செய்தவள், வைஷு அப்போது தான் அவள் தட்டில் எடுத்து வைத்த தோசையை எடுத்து தனது தட்டில் வைத்து கொண்டு சாப்பிட ஆரம்பித்திருந்தாள் மதுஷிகா.​

​

வழக்கமாக இப்படியான சின்ன சின்ன குறும்புகள் செய்வது தங்கையின் வழக்கமாக இருக்க அதை கண்டு கொள்ளாது அடுத்த தோசையை எடுக்க வைஷு கை நீட்டிய நேரம் தோசை தட்டு காலியாகிவிட்டிருந்தது.​

​

அவளும் எதுவும் சொல்லாமல் இரண்டு இட்லிகளை தட்டில் எடுத்து வைத்து கொண்டு சாப்பிட ஆரம்பித்திருந்தாள்.​

​

இதை எல்லாம் பார்த்து கொண்டு இருந்த ஜெயலட்சுமி மற்றும் ஈஸ்வரிக்கும் தான் மதுஷிகாவின் அந்த செயல் கடுப்பாக இருந்தது.​

​

ஈஸ்வரியும் "மது, எதுக்கு அவள் தட்டுல இருந்து எடுத்து சாப்பிடுற? இப்போ பாரு அவள் இட்லி சாப்பிடுறா. அவளுக்கு தான் இட்லி அவ்வளவா பிடிக்காதுன்னு தெரியும் தானே…உனக்கு வேணும்னா புதுசா எடுத்துக்க வேண்டியது தானே?" என்று கடிந்து கொண்டார் ஈஸ்வரி.​

​

"தோசை தீர்ந்து போச்சே அத்தை" என்று தோசைகள் அடிக்கி வைக்க பட்டிருந்த தட்டை தூக்கி காட்டினாள் மதுஷிகா.​

​

"இங்க முடிஞ்சு போச்சுன்னா உள்ள போயி உங்கம்மா கிட்ட கேட்க வேண்டியது தானே…பிள்ளை சாப்பிடுறதை தான் பிடிங்கி திங்கணுமா?" என்று அவர் பங்குக்கு திட்டி விட்டார் ஜெயலக்ஷ்மி.​

​

"ஒரு தோசையை எடுத்து சாப்பிட்டது குத்தமா டா" என்று மது கடுப்பாக கேட்க​

​

"அடுத்தவங்க தட்டில் இருந்து எடுத்து சாப்பிட்டா குத்தம் தான்" என்று வரிந்து கட்டிக்கொண்டு சண்டைக்கு வந்தார் ஜெயலக்ஷ்மி.​

​

"நான் ஒன்னும் உங்க தட்டுல இருந்து எடுக்கல. அக்கா தட்டுல இருந்து தானே எடுத்தேன். அவளே பேசாமல் தானே இருக்கா" என்று மதுவும் பதிலுக்கு கேட்டு விட​

​

சத்தம் கேட்டு சமயலறையில் இருந்து மேலும் சில தோசைகள் கொண்ட தட்டுடன் வெளியில் வந்த சரோஜினி "மது... அமைதியா இரு" என்று அதட்டி கொண்டே தட்டை மேசை மீது வைத்தார்.​

​

"வைஷு… தோசை வேணும்னா இதிலிருந்து எடுத்துக்கோ" என்று வைஷாலியிடம் சொல்லி பிரச்சனைக்கு ஒரு தீர்வை சொல்லி இருந்தார்.​

​

ஆனால், அவ்வளவு எளிதில் கிடைத்த விடயத்தை விட்டு விடக் கூடியவரா ஜெயலக்ஷ்மி. அடுத்த பிரச்சனையை துவங்கி இருந்தார்.​

​

"ஆமா, உன் செல்ல பொண்ணு பண்ணுறதை என்னனு கேட்காத. இவள் அவள் கிட்டேருந்து பிடுங்கி எடுத்து சாப்பிடுறா. பிள்ளையை இப்படி தான் வளர்த்து வைப்பியா" என்று மதுவின் மீது உள்ள கோவத்தை எல்லாம் இப்போது சரோஜினியின் மீது கொட்டினார் ஜெயலக்ஷ்மி.​

​

நீண்ட வருடமாக மகன் வயிற்று பேரப்பிள்ளையை எதிர்பார்த்திருந்தவரின் ஆசையை பூர்த்தி செய்யும் விதமாக வந்து பிறந்ததினாலோ அல்லது அவள் அதிர்ஷ்மானவள் என்கின்ற நம்பிக்கையினாலோ ஏதோ ஒன்று அவரை வைஷாலியின் மீது அதிகப்படி பாசமும் அக்கறையையும் வைக்க செய்திருக்க அவளின் வளர்ப்பில் பெரும்பங்கு என்னோவோ ஜெயலக்ஷ்மியின் வசம் தான்.​

​

ஆனால், மதுவை அவர் கண்டுக்கொண்டதுமில்லை. அவள் முழுவதுமே சரோஜினியின் வளர்ப்பாக இருக்க ஜெயலக்ஷ்மிக்கு தனது வளர்ப்பான வைஷாலியே சிறந்தவள் என்றும் வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் மதுவை சுட்டி காட்டி சரோஜினியின் வளர்ப்பு சரியில்லை என்றும் குத்திக் காட்டுவதில் ஒரு அற்ப சந்தோசம்.​

​

அதை தான் இப்பொழுதும் செய்துக்கொண்டிருந்தார்.​

​

தாய் திட்டுவாங்குவது பொறுக்காமல் "அப்பத்தா, இப்போ எதுக்கு அம்மாவை தேவை இல்லாமல் திட்டுறீங்க. ஒரு தோசை தானே. அவள் சாப்பிட்டு போகட்டுமே. அதுக்கு எதுக்கு இவ்வளவு பிரச்சனை. விடுங்களேன். நான் வேற ஏதும் சாப்பிட்டுப்பேன்... " என்று சமாதானம் படுத்த முயன்றாள் வைஷாலி.​

​

"ஆமா டி… ஆமா. உனக்காக பேசுறேன்ல அப்போ நீ என்னை தான் குத்தம் சொல்லுவ. இப்போ சொல்லுறேன் எழுதி வச்சுக்கொ வைஷு இப்படியே அவளுக்காக எல்லாமே விட்டு கொடுத்துட்டே இரு... ஒரு நாள் இல்ல ஒரு நாள் உன் கிட்ட இருந்து எதையோ பெருசா பிடிங்கிட்டு போக போறா...அப்போ தான் உனக்கு இந்த அப்பத்தாவோட அருமை புரியும்..." என்று சாபம் போல சொன்னார்.​

​

மகள்களுக்கிடையில் இப்படி பேதம் பார்த்து அவர்களுக்குள் விரிசலை உண்டாக்குவது போல் பேசும் ஜெயலக்ஷ்மியின் பேச்சு பிடிக்காத சரோஜினி​

​

"அத்தை, எதுக்கு இப்படி எல்லாம் பேசுறீங்க. அக்கா தங்கைகுள்ள இப்படி விட்டு கொடுத்து பழகுறாங்களேன்னு சந்தோஷ படாம இப்படியா அதை ஒரு குத்தமா சொல்லுறது..." என்று கேட்டது தான் தாமதம்​

​

"ஒஹ்... மகளை ஒழுங்கா வளர்க்க தெரியல... என்னவோ நான் சொல்லுறது தான் தப்புங்குற மாதிரி என்னையே எதிர்த்து பேச வந்துட்டியா..." என்று அடுத்த பஞ்சாயத்தை ஆரம்பித்து விட்டார் ஜெயலக்ஷ்மி.​

​

அங்கே சாப்பிட்டு கொண்டிருந்த சேகருக்கும் கூட தனது மாமியார் பேசுவது அபத்தமாக தோன்ற "அத்தை, ஏதோ சின்ன பிள்ளைங்க... இது போல குறும்பு பண்ணி விளையாடிக்குறாங்க. அதை எல்லாம் பிரச்னையாக்கணுமா... விடுங்க அத்தை" என்றார்.​

​

அவருக்கும் ஜெயலக்ஷ்மியும் ஈஸ்வரியும் சகோதரிகள் இருவரையும் இப்படி வேற்றுமையாக நடத்துவது பிடிப்பதில்லை தான். பலமுறை சொல்லியும் அவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் அதையே செய்ய சலிப்படைந்தவர் எப்படியோ போகட்டும் என்று விட்டு விட்டார்.​

​

"உங்களுக்கு தெரியாது மாப்பிள்ளை. இப்படி சின்ன விஷயத்துல ஆரம்பிச்சு தான் நாளைக்கு பெருசா வந்து நிக்கும்" என்று விடாது ஜெயலக்ஷ்மி தனது நியாயத்தை நிரூபிக்க முயன்று கொண்டிருந்தார்.​

​

அப்பத்தாவின் பேச்சில் எரிச்சலுற்ற மதுஷிகா "போதும் அப்பத்தா. ஒரு தோசை தானே எடுத்தேன் என்னவோ சொத்தையே ஏமாத்தி பிடுங்குன மாதிரி பேசிட்டிருக்கிங்க. வயசுல பெரியவங்க தானே நீங்க. பிள்ளைங்க ஒத்துமையா இருக்கணும்னு தானே நினைக்கணும்... ஆனால் நீங்க..." என்று எதையோ சொல்லவந்தவள் அப்பத்தாவுக்கு இல்லையென்றாலும் அவர் வயதுக்காவது மரியாதை செய்ய நினைத்து சொல்லாமல் நிறுத்தி விட்டாள்.​

​

அவள் மீது குற்றம் கண்டு பிடிக்கவென்றே காத்துக்கிடக்கும் அப்பத்தாவுக்கு இது போதாதா.​

​

"பார்த்திங்களா மாப்பிள்ளை... பார்த்திங்களா... என்னவோ அவள் சப்போர்டுக்கு வந்திங்களே. இப்போ பெரியவங்கன்னு கூட பார்க்காமல் என்ன பேச்சு பேசுறா பாருங்க. ஏய் சரோ... எழுதி வச்சுக்கோ டி... நீயும் உன் புருஷனும் பார்த்து நடத்தி வைக்கும் கல்யாணம் வைஷாலியோடதா மட்டும் தான் இருக்கும். இதோ நிக்குறாளே" என்று மதுவை கை காட்டியவர் " இவ வாய்க்கு எவனையாவது இழுத்துட்டு தான் வந்து நிக்க போறா பார்த்துக்கோ" என்று வன்மத்தை கக்கினார்.​

​

"அத்தை...போதும் இதுக்கு மேல ஏதும் சொல்லிடாதீங்க. அவ வாழ வேண்டிய பொண்ணு" என்று மகளின் வாழ்க்கையை நினைத்து கைகூப்பி நின்றார் சரோஜினி.​

​

கோபத்தில் நாம் உதிர்க்கும் வார்த்தைகளுக்கு சக்தி என்றுமே அதிகம் தானே. கண்முன் தெரியாத கோபத்தில் பிதற்றிய ஜெயலக்ஷ்மி அதை மறந்து தான் போனார். அவரின் ஆக்ரோஷ வார்த்தை பழித்துவிடுமோ என்று அஞ்சி அவரிடம் கரம் கூப்பி மகளுக்காக கெஞ்சியது என்னவோ சரோஜினி தான்.​

​

ஆனால், துரதிஷ்ட வசமாக அதீத கோபத்தின் வெளிப்பாட்டினால் உதிர்ந்த அவரின் வைர்த்தைகள் பழிக்கப்போவதை அங்கே யாருமே எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டார்கள்.​

​

அந்த நேரத்திற்கெல்லாம் சாப்பிட்டு முடித்து கையை தட்டிலே கழுவிய சேகர் நிலைமையை சீர் செய்யும் பொறுப்பை கையில் எடுத்து கொண்டார்.​

​

"சரி சரி, விடுங்க அத்தை. மது குட்டி செஞ்சது தப்பு தான். அதுக்கு இந்தளவுக்கு பேசணுமா. மது அப்பத்தாகிட்ட சாரி கேளு." என்றார்.​

​

அவரை அதிர்ந்து பார்த்த மது 'என்ன மாமா?' என்று சத்தமில்லாமல் இதழசைத்து கேட்க அவரும் 'கேளு மது' என்று ஒரு அழுத்தமான பார்வையுடன் இதழசைத்தே சொன்னார்.​

​

அவருக்கும் தெரியுமே தவறு மதுவின் மீது அல்ல என்று. ஆனால், குடும்பத்தில் சிறு சிறு விடயத்திற்கெல்லாம் முறுக்கி கொண்டு நின்றால் பின் குடும்பம் குடும்பமாக இல்லாமல் மல்யுத்த காலமாக அல்லவா மாறிவிடும்.​

​

இந்த உண்மையை நன்கு அறிந்தவர் அவர்.​

​

அதனால் தான் என்னவோ இத்தனை வருட காலங்களாக வீட்டோடு மாப்பிள்ளையாக இருந்தாலும். தனக்கான மரியாதையை அந்த குடும்பத்தில் நிலைக்க வைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்.​

​

ஜெயலக்ஷ்மியிடம் பேசி எந்த பயனும் இராது என்று தெரிந்தவர் என்பதால் மதுவிடம் பேசி பிரச்சனையை தீர்க்க விழைந்தார்.​

​

அன்பு, அக்கறை, நியாயம், நிமிர்வு என்று தனது தகப்பனிடம் இருக்கும் அத்தனை நற்குணங்களையும் அவரிடத்திலும் பார்க்கும் மதுவுக்கும் வைஷாலிக்குமே கிருஷ்ணகுமாரின் மீது இருக்கும் அதே அளவு அன்பும் மரியாதையும் அவரிடமும் இருக்க தான் செய்தது.​

​

அதுனாலேயே மாமாவின் பேச்சுக்கு மறுப்பேதும் கூறாமல் "சாரி… அப்பத்தா." என்று பணிந்து போய் விட்டாள் மது.​

மது அப்படி தான். தன்னிடம் அன்பு காட்டுபவர்களுக்காக உயிரையும் கொடுக்க தயங்க மாட்டாள். அதே சமயம் தன்னை மதிக்காதவர்களிடம் பணிந்தும் போகமாட்டாள்.​

​

இங்கே தன்னிடம் ஒரு மகளை போல பாசம் காட்டும் சேகர் மாமா சொன்ன ஒரே காரணத்திற்காக மட்டுமே தன் மீது தவறு இல்லை என்றாலும் மன்னிப்பு கேட்டுவிட்டாள். அவளின் ஈகோவை விட அன்பிற்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பவள் தான் அவள்.​

"அது தான் அவள் மன்னிப்பு கேட்டுட்டாளே. இந்த விடயத்தை இத்தோடு விட்டுட்டு எல்லாரும் போயி அடுத்த வேலையை பார்க்கலாமே " என்றார் பொதுவாக.​

​

அதற்கு மேலும் எதுவும் பேச முடியாத ஜெயலக்ஷ்மி தட்டிலே கையை கழுவி விட்டு எழுந்து சென்று விட தலையை இருபக்கமும் சலிப்பாக ஆட்டிக்கொண்ட சேகரும் " ஈஸ்வரி, அப்போ நானும் ஆபீஸ்க்கு கிளம்புறேன்." என்று சொல்லியபடி எழுந்தவர் "ஆமாம் வீர் எங்க? சாப்பிட கூட வரல?" என்று கேட்டார்.​

​

"அவன் அண்ணா ஆபீஸ்ல ஏதோ பிரச்சனைன்னு சொல்லிட்டு கிளம்பி போன கொஞ்ச நேரத்துக்கெல்லாம் அவனும் பின்னாடியே பைக் எடுத்துட்டு போயிட்டான்" என்றார் ஈஸ்வரி.​

​

"அதானே பார்த்தேன். பிரச்சனை எங்க இருக்கோ அங்க தானே உன் புள்ளையும் இருப்பான்"என்று அவர் சலித்துக்கொள்ள​

​

"அவன் உங்களுக்கும் தான் பிள்ளை" என்று ஈஸ்வரி பதிலுக்கு சொல்ல வைஷாலியும் மதுவும் வாய்க்குள் சிரித்துக்கொண்டனர்.​

​

அதை பார்த்து குரலை செருமிய சேகரும் "ம்…கும்...எனக்கும் புள்ளை தான். ஆனால் என்ன... உன்னை மாதிரியே வந்து பிறந்துட்டான்" என்று சொல்ல அதற்குமேல் அடக்கமாட்டாமல் சத்தமாகவே சிரித்து விட்டனர் பெண்கள் இருவரும்.​

​

"உங்களுக்கென்னடி சிரிப்பு?" என்று இளையவர்களிடம் சிடுசிடுத்த ஈஸ்வரி சேகரை முறைத்தபடியே கழுத்தை நொடித்துக்கொள்ள அவரோ " அப்போ நானும் கிளம்புறேன் ஈஸ்வரி" என்று கொண்டே சென்னையில் இருக்கும் கிருஷ்ணகுமாரின் கே.கே டிரான்ஸ்போர்ட் நிறுவனத்தின் மற்றுமொரு கிளைக்கு கிளம்பி விட்டார்.​

​

ஈஸ்வரியும் கணவனை வாசல்வரை வழியனுப்ப சென்று விட "ஹ்ம்ம்...இன்னிக்கு என்ன பிரச்சனையை இழுத்துட்டு வர போறாரோ இந்த தானவீரன்" என்று ஒரு பெருமுச்சுடன் சொன்னாள் வைஷாலி.​

​

" பிரச்சனையா...அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையும் இல்லாமல் மாமா பக்காவா பார்த்துக்குவார். வீர் மாமா ஒன்னும் வீண் வம்புக்கு போறவரில்லை. அதே சமயத்துல வந்த வம்பையும் விடுறவரும் இல்லை... மாமா கெத்து தெரியுமில்ல" மது இல்லாத கலரை தூக்கி விட்டு கொண்டு தானவீரனின் புகழ் பாடத் தொடங்கியிருந்தாள்.​

​

தப்பென்று தெரிந்தால் தைரியமாக தட்டி கேட்கும் அவனுடைய குணம் மதுவுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அதற்காகவே அவனை ஒரு கதாநாயகன் அளவுக்கு பார்ப்பாள். ஆனால், மென்மையான வைஷாலிக்கு தான் இந்த விடயத்தில் தங்கைக்கு முரணான கருத்து.​

​

"ம்...கும் நீதான் மெச்சிக்கணும்" என்று சலித்துக்கொண்டே எழுந்து சென்றுவிட்டாள் வைஷாலி.​

​

மது சொன்னது போல் அவன் வீண் வம்புகளுக்கு செல்வதில்லை தான். அவன் செய்கைகளுக்கு நியாயமான காரணங்களும் இருக்கும். ஆனாலும், வைஷாலிக்கு என்னவோ தானவீரனின் முன்கோபமும் சட்டென்று கைநீட்டிவிடும் பழக்கமும் கொஞ்சமும் பிடிப்பதில்லை.​

​

"இந்த அக்காவுக்கு ஏன் தான் வீர் மாமாவை பார்த்தாலே காண்டாகுதோ. ஆனால், அவள் சொல்லுறதும் சரிதான். இந்நேரத்துக்கு வீர் மாமா எந்த பாவப்பட்ட ஜீவனை போட்டு பொளந்து கட்டிட்டு இருக்காரோ தெரியலயே...ஹ்ம்ம்" என்று அண்ணார்ந்து விட்டத்தை பார்த்தபடி கன்னத்தில் கை வைத்துக்கொண்டாள்.​

​

அதே சமயம் இங்கே மதுஷிகா கற்பனை செய்துக்கொண்டிருந்தது போலவே டிரான்ஸ்போர்ட் கம்பெனி வளாகத்தில் சறுக்கி கொண்டு வந்து நின்றது அவனது வண்டி.​

​

வண்டியை நிறுத்தி சைடு ஸ்டாண்ட் போட்ட தானவீரன் கருப்பு நிற ஷர்டுடன் அதற்கு தோதாக சாம்பல் நிற பாண்ட் அணிந்திருந்தவன் கண்களில் கருப்பு கண்ணாடியும் அணிந்து வண்டியிலிருந்து தோரணையாக இறங்கி வந்தான்.​

​

முகத்தில் ட்ரிம் செய்யப்பட்டிருந்த தாடியும் மீசையும் அவனது தோற்றத்திற்கு மேலும் அழகு சேர்த்ததென்றே சொல்ல வேண்டும்.​

​

அங்கே கிருஷ்ணகுமாரின் முன்னே நின்று அவரிடம் விரலை நீட்டி பேசியபடியே கத்திக் கொண்டிருந்தான் அந்த நிறுவனத்தில் வேலை செய்யும் சாரதிகளால் ஒரு மனதாக தேர்தெடுக்க பட்ட அவர்களின் தலைவன்.​

​

சம்பளத்தை அதிகப்படுத்த கோரி அவர்கள் நடத்தும் போராட்டத்தில் அவர்கள் சார்பாக பேசுகிறேன் பேர்வழியென்று கிருஷ்ணகுமாரின் முன்னே நின்று எகிறி கொண்டிருந்தான் முத்துக்குமார்.​

​

மற்ற ஓட்டுனர்கள் அவர்களை சுற்றி நின்று கோஷமிட்டுக்கொண்டே வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருக்க கிருஷ்ணகுமாரும் அந்த நிறுவனத்தின் மேலாளருமான மணிவண்ணனும் பிரச்சனையை சுமுகமாக முடிக்க வேண்டி அவனிடம் தன்மையாகவே பேச்சு வார்த்தை நடத்தி கொண்டிருந்தனர்.​

​

பிரச்சனையை அமைதியாக பேசித் தீர்த்துக்கொள்ளலாம் என்று அவனை அலுவலக அறைக்குள் அழைக்க அதை மறுத்த முத்துக்குமார் எதுவாக இருந்தாலும் மற்ற ஓட்டுனர்களுக்கும் தெரியும் விதமாகவே பேசிக்கொள்ளலாம் என்று சொல்லி அலுவலகத்திற்கு வெளியிலேயே நின்று அவரிடம் கத்திக்கொண்டிருந்தான்.​

​

அதை பார்த்துக்கொண்டே கண்ணாடியை கழட்டி ஷர்ட் பின் காலரில் மாட்டிய வீர் ஷர்ட் கையை முஷ்டிவரை மடக்கி விட்டு கொண்டே வேகமாக நடந்து வந்தவன் வந்த வேகத்தில் முத்துக்குமாருக்கு ஓங்கி ஒரு அறை விட்டிருந்தான்.​

தொடரும்...​

உருகியதே என் உயிரே-கருத்து திரி

உங்கள் அன்பான கருத்துக்களை என்னுடன் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் சகோஸ் :love::love::love:

pommutamilnovels.com