அவனுக்கு நிலவென்று பேர்-கதை திரி
- Thread starter T21
- Start date
- Status
வணக்கம் நண்பர்களே!
ஒரு டீசரை பகிர்ந்துக்கலாம்னு வந்திருக்கேன். இதோ கதையின் முன்னோட்டம். கதை, முழுவதும் எழுதி முடிந்ததும் பதிவிடுகிறேன். அதுவரை அப்பப்போ டீசர் வரும்.
முன்னோட்டம்:
“அப்பா… அவன்கிட்ட என்ன இல்ல? நான் பாத்த வரைக்கும் ரொம்ப நல்ல பையன், அவன் எல்லாருக்கும் என்னென்ன செய்யறான்னு பாக்குறீங்க தான? அவன நல்லா தெரியும்ப்பா எனக்கு. ஏன், நீங்களே அவனுக்கு செர்டிஃபிகேட் குடுக்கல? பொண்ண குடுக்க மட்டும் கசக்குதா?” எனக் கேட்ட மகளிடம் என்ன கூறுவதென்று தெரியாமல், வாய்க்கு வந்த ஒரு காரணத்தை கூறினார் அவள் தந்தை.
“அவனுக்கு குடும்பம்ன்னு ஒன்னு இல்லம்மா. தனியா வளர்ந்தவன், பொண்டாட்டி, பிள்ளைன்னு வரும்போது எப்படி நடந்துப்பான்?”
“என்னை கல்யாணம் செய்துட்டா என் குடும்பம் அவன் குடும்பம் தானப்பா? அவன் கண்டிப்பா என்னை நல்லா பார்த்துப்பான்” என்று தன் காதலை நியாயப்படுத்தும் மகளை எவ்வாறு தடுப்பதெனத் தெரியாமல் கையறுநிலையில் நின்றார் அவள் தந்தை.
அந்த சவுக்குத் தோப்புக்குள் உசைன் போல்ட்டுக்கே சவால் விடும் நோக்குடன் ஓடிக்கொண்டிருந்தாள் ஆர்கலி. இருக்காதா பின்னே? அவன் ஓடுவது முதலிடத்திற்காகவென்றால், இவள் தற்போது ஓடிக்கொண்டிருப்பது தன்னுயிர் காக்கவல்லவே?
தன் பின்புறம் திரும்பி பார்த்தவாறே ஓடியவள் ஏதோ ஒன்றின்மீது பலமாக மோத, அதில் தடுமாறி கீழே விழுந்தவள், தன்னை சுதாரித்து எதிரில் பார்க்க, அவள் முன்னே நின்றிருந்தான் அவன்.
அந்த நெடிய உருவத்தையும் இருளிலும் பளபளத்த அதன் இரை தேடும் கண்களையும் கண்டவளுக்கு தன் இறுதி நிமிடம் உறுதியாக தெரிந்துபோனது.
‘வேண்டாம் வேண்டாம்னு சொன்னியே விழி! நான் கேட்கவே இல்லயே! உன்னப் பார்க்காமையே இப்போ சாகப் போறேனே!’ என்று காதலனை நினைத்து வருந்தியவளுக்கு தன் மரணம் வலி இல்லாததாய் முடிந்திட வேண்டும் என வேண்டுவதைத் தவிர வேறு எதுவும் தோன்றவில்லை. எதிரில் இருக்கும் மனிதன் தப்பிக்கும் மார்க்கம் இருந்தாலும் தப்பிக்க விடப்போவதுமில்லை.
ஒரு டீசரை பகிர்ந்துக்கலாம்னு வந்திருக்கேன். இதோ கதையின் முன்னோட்டம். கதை, முழுவதும் எழுதி முடிந்ததும் பதிவிடுகிறேன். அதுவரை அப்பப்போ டீசர் வரும்.
முன்னோட்டம்:
“அப்பா… அவன்கிட்ட என்ன இல்ல? நான் பாத்த வரைக்கும் ரொம்ப நல்ல பையன், அவன் எல்லாருக்கும் என்னென்ன செய்யறான்னு பாக்குறீங்க தான? அவன நல்லா தெரியும்ப்பா எனக்கு. ஏன், நீங்களே அவனுக்கு செர்டிஃபிகேட் குடுக்கல? பொண்ண குடுக்க மட்டும் கசக்குதா?” எனக் கேட்ட மகளிடம் என்ன கூறுவதென்று தெரியாமல், வாய்க்கு வந்த ஒரு காரணத்தை கூறினார் அவள் தந்தை.
“அவனுக்கு குடும்பம்ன்னு ஒன்னு இல்லம்மா. தனியா வளர்ந்தவன், பொண்டாட்டி, பிள்ளைன்னு வரும்போது எப்படி நடந்துப்பான்?”
“என்னை கல்யாணம் செய்துட்டா என் குடும்பம் அவன் குடும்பம் தானப்பா? அவன் கண்டிப்பா என்னை நல்லா பார்த்துப்பான்” என்று தன் காதலை நியாயப்படுத்தும் மகளை எவ்வாறு தடுப்பதெனத் தெரியாமல் கையறுநிலையில் நின்றார் அவள் தந்தை.
*****
அந்த சவுக்குத் தோப்புக்குள் உசைன் போல்ட்டுக்கே சவால் விடும் நோக்குடன் ஓடிக்கொண்டிருந்தாள் ஆர்கலி. இருக்காதா பின்னே? அவன் ஓடுவது முதலிடத்திற்காகவென்றால், இவள் தற்போது ஓடிக்கொண்டிருப்பது தன்னுயிர் காக்கவல்லவே?
தன் பின்புறம் திரும்பி பார்த்தவாறே ஓடியவள் ஏதோ ஒன்றின்மீது பலமாக மோத, அதில் தடுமாறி கீழே விழுந்தவள், தன்னை சுதாரித்து எதிரில் பார்க்க, அவள் முன்னே நின்றிருந்தான் அவன்.
அந்த நெடிய உருவத்தையும் இருளிலும் பளபளத்த அதன் இரை தேடும் கண்களையும் கண்டவளுக்கு தன் இறுதி நிமிடம் உறுதியாக தெரிந்துபோனது.
‘வேண்டாம் வேண்டாம்னு சொன்னியே விழி! நான் கேட்கவே இல்லயே! உன்னப் பார்க்காமையே இப்போ சாகப் போறேனே!’ என்று காதலனை நினைத்து வருந்தியவளுக்கு தன் மரணம் வலி இல்லாததாய் முடிந்திட வேண்டும் என வேண்டுவதைத் தவிர வேறு எதுவும் தோன்றவில்லை. எதிரில் இருக்கும் மனிதன் தப்பிக்கும் மார்க்கம் இருந்தாலும் தப்பிக்க விடப்போவதுமில்லை.
வணக்கம் நட்புகளே!
இதோ கதையின் அடுத்த டீசர்...
டீசர்:
புள்ளினங்கள் தங்கள் கூட்டில் இருந்து கிளம்பி பல நாழிகைகள் கழிந்த வேளை. ‘நான் இங்கிருந்து நகரவே மாட்டேன்’ என்று தன்னிரு பக்கமும் இரு தலையணைகளை வைத்து இரண்டிலும் கால்களை பரப்பியவாறு இருந்தவளை எழ வைத்தது அவள் கைப்பேசி. அதில் ஒளிர்ந்த பெயரைக் கண்டவள் சோம்பலுடன் உயிர்ப்பித்து தன் காதிற்கு கொடுத்தவாறு மறுபுறம் திரும்பிப் படுவ்த்தாள்.
“ஹலோ!”
“களி… என்ன இன்னும் தூக்கமா? மொதல்ல போய் ஏதாவது நியூஸ் சேனல் பாரு” என ராகுல் பதற, அதில் ஆர்கலியின் தூக்கம் பறந்தோடியது.
“புரியுற மாதிரி சொல்றா” என்று அவள் கேட்க, “நான் சொன்னத மொதல்ல செய்டி” என்றவன் ஃபோனில் இருந்தே தள்ள, அவளும் வேண்டா வெறுப்பாக ஹாலுக்கு வந்து டீவியை உயிர்ப்பித்தாள்.
அங்கே அவள் கண்ட செய்தி அவளுக்கு இருந்த தூக்கத்தை விரட்டியடித்து பயத்தை ஆட்கொள்ள வைத்தது.
விரைவில் முதல் அத்தியாயத்துடன் உங்களை சந்திக்கிறேன். கதைக்கு ஆதரவு தெரிவித்த அனைவருக்கும் நன்றிகள்...
கருத்துக்களை பதிவு செய்ய
இதோ கதையின் அடுத்த டீசர்...
டீசர்:
புள்ளினங்கள் தங்கள் கூட்டில் இருந்து கிளம்பி பல நாழிகைகள் கழிந்த வேளை. ‘நான் இங்கிருந்து நகரவே மாட்டேன்’ என்று தன்னிரு பக்கமும் இரு தலையணைகளை வைத்து இரண்டிலும் கால்களை பரப்பியவாறு இருந்தவளை எழ வைத்தது அவள் கைப்பேசி. அதில் ஒளிர்ந்த பெயரைக் கண்டவள் சோம்பலுடன் உயிர்ப்பித்து தன் காதிற்கு கொடுத்தவாறு மறுபுறம் திரும்பிப் படுவ்த்தாள்.
“ஹலோ!”
“களி… என்ன இன்னும் தூக்கமா? மொதல்ல போய் ஏதாவது நியூஸ் சேனல் பாரு” என ராகுல் பதற, அதில் ஆர்கலியின் தூக்கம் பறந்தோடியது.
“புரியுற மாதிரி சொல்றா” என்று அவள் கேட்க, “நான் சொன்னத மொதல்ல செய்டி” என்றவன் ஃபோனில் இருந்தே தள்ள, அவளும் வேண்டா வெறுப்பாக ஹாலுக்கு வந்து டீவியை உயிர்ப்பித்தாள்.
அங்கே அவள் கண்ட செய்தி அவளுக்கு இருந்த தூக்கத்தை விரட்டியடித்து பயத்தை ஆட்கொள்ள வைத்தது.
விரைவில் முதல் அத்தியாயத்துடன் உங்களை சந்திக்கிறேன். கதைக்கு ஆதரவு தெரிவித்த அனைவருக்கும் நன்றிகள்...
கருத்துக்களை பதிவு செய்ய
வணக்கம் நட்புகளே!
அனைவருக்கும் இனிய தமிழ் புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துகள். இன்றைய நாளின் ஸ்பெஷலாக முதல் அத்தியாயம் தரலாம்னு முடிவு பண்ணி, இதோ, ஃபர்ஸ்ட் எபியுடன் வந்துட்டேன். படிச்சுட்டு எப்படி இருக்குன்னு கருத்து சொன்னா, ரொம்ப சந்தோஷப்படுவேன். சீக்கிரமே அடுத்த எபியுடன் வரேன்.
ஆளில்லாத அந்த சிறு ரோட்டில் அதிவேகத்தில் பயணித்தது ஒரு இருசக்கர வாகனம். அதில் தங்களை முழுவதும் மறைத்தவாறு அமர்ந்திருந்தனர் இருவர்.
“டேய்… வண்டிய இன்னும் ஃபாஸ்டா ஓட்டுடா…” என்று ஓட்டுபவன் முதுகில் ஓங்கி ஒன்று அடித்தான் பின்புறம் இருந்தவன்; மன்னிக்கவும், இருந்தவள். உடுத்திய உடை ஆணாக காட்டினாலும், குரல் பெண்தான் என்று அடித்து சொல்லியது.
“இருடி… உன் இஷ்டப்படி எல்லாம் போக முடியாது. அப்படி போனா வாலண்டியரா அவங்க வலைல போய் விழுந்த மாதிரி தான்” என அங்கலாய்த்தவாறே ஓட்டினான் அவன்.
“நீ இப்படி சொல்லி சொல்லி தான் பாரு எதிர்ல. கண்ணுக்கு எட்டினவரை அவங்கள காணோம். உன்ன எல்லாம் என்னோட கோர்த்துவிட்டாரு பாரு… நம்ம மேஜர சொல்லனும்”
‘அவன் தான் வேணும்னு ஒத்த கால்ல நின்னு வாங்கிட்டு, இப்போ திட்றதப்பாரு…’ என்று அவனால் தன் மனதோடு தான் புலம்பிக்கொள்ள முடிந்தது.
அவனை இவ்வளவு திட்டுபவளும் அவனல்லாது வேறு ஒருவருடன் சேர்ந்து பணிபுரிய மிகவும் யோசிப்பாள். ஏனென்றால், பெண்ணவளுக்கும் நன்கு தெரியும், இவன் அவளை பார்த்துக்கொள்வான் என்ற நம்பிக்கையில் தான் அவளை இதுவரை இந்த வேலையில் விட்டு வைத்திருக்கின்றனர் இவள் பெற்றோர். இல்லையேல், எப்போதோ தற்சமயம் ரோட்டில் பறந்துகொண்டிருக்கும் இந்த சுதந்திரப் புறா வீட்டுப்புறாவாகியிருக்கும்.
அதை நினைத்தவாறே இருவரும் வர, திடீரென்று வண்டியை நிறுத்தினான் அவன்.
“எருமைமாடே! சொல்லிட்டு ப்ரேக் அடிக்க மாட்ட? போற வேலையே திக்கு திக்குன்னு இருக்கு. இதுல இவன் வேற…” என்றவள் திட்ட, அதற்கு மற்ற நேரமாக இருந்திருந்தால், ‘அப்புறம் ஏன் எடுத்த?’ என கவுண்டர் கொடுப்பவன் தற்போது அவளை மதிக்காமல், “கொஞ்ச நேரம் பேசாம இரேன்” என்றபடி ஒரு இடத்தையே கூர்மையாக நோக்கிக்கொண்டிருந்தான்.
“ஏன்டா?” என்று சத்தமாக கேட்க வந்தவள், அவன் முறைத்த முறைப்பில் குரலை தாழ்த்தி முடித்தாள்.
“என்னமோ போன மாதிரி இருந்துச்சுடி”
“சும்மா சொல்லி என்னை பயப்படுத்தாதடா… உனக்கு இந்த ஹாரர் ஃபேஸ் சூட்டே ஆகல. பெட்டர் லக் நெக்ஸ்ட் டைம்” என முடிக்கமுதல் ‘ஆஆஆ…” என்று கத்தினாள் அப்பெண்.
“இப்போ ஏன்டி கத்தற?” என்றவன், ‘நம்மல மட்டும் சொல்ல வேண்டியது’ என்று முணங்கிக்கொண்டான்.
“என் பின்னால என்னமோ ஓடுன மாதிரி தெரிஞ்சதுடா” என்றவள் தன் நெஞ்சில் கைவைத்து ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டாள்.
அவள் கூறியதை கேட்டதும் அவனுக்கும் பயம் பீடித்துக்கொண்டது. அப்படியே அவன் நிற்க, அவனை பின்னிருந்து உந்தியவள், “வண்டிய எடுடா… நேரா போ… சீக்கிரம்… இங்கிருந்து போயிடுவோம்” என்று தள்ள,
அவனோ, கைகால்கள் விரைத்து நின்றிருந்தான். சிறு வயதில் இருந்து கேட்ட பேய்க்கதைகள், பார்த்த படங்கள் யாவும் நினைவில் வந்துபோக, கால்கள் இரண்டும் வேறூன்றி இருக்க, பகீரதப்பிரயத்தனப்பட்டு வண்டியை திருப்பினான்.
அதைக் கண்டவள், “டேய்… என்ன பண்ற? நம்ம ஃபாலோ பண்ண வேண்டிய ட்ரக் அந்த வழியா போகுது” என்க,
“நீ கொஞ்சம் பேசாம வாய மூடிட்டு வரியா? இந்த ஏரியால அவ்வளவா எதுவுமே இல்ல. இந்த வழியா போனா எவ்வளவு தூரத்துல ஊர் வரும் தெரியல. நம்ம மொபைல்ல சிக்னல் கூட இல்ல. வெறும் பட்டன் கத்திய வெச்சுட்டு என்ன செய்யறது? அதுக்கு வந்த வழியா போறதுதான் பெட்டர்” என்றவன் அவள் சொல்வதைக் கேட்காமல் வந்த பாதையிலேயே செலுத்தலானான்.
அவனைத் திட்டியவாறே சிறிது தூரம் வந்தவளுக்கோ மறுபடியும் வண்டி நிற்க, “இப்போ என்னடா?” என்று அதற்கும் அவனை ஏசினாள்.
அவள் கேள்விக்கு பதில் அளிக்காமல் எதிரே இருந்த ரோட்டைப் பார்த்து எச்சில் விழுங்கினான் அவள் நண்பன். ‘என்னடா… காத்தே வரல…’ என்றெண்ணியபடி குளிரில் இருந்து தன்னை காத்துக்கொள்ள தஞ்சமடைந்த அவன் முதுகில் இருந்து எட்டிப்பார்த்தவள் அதிர்ந்துதான் போனாள்.
எதிரே சிறிது தூரத்தில் ஆறடி உயரத்தில் ஒரு உருவம் தன்னிருகைகளையும் இடுப்பில் வைத்தவாறு நின்றிருந்தது.
அதனைப் பார்த்ததும் ஒரு நொடி இதயம் நின்று துடித்தது அவளுக்கு. இருந்தாலும் தன்னை திடப்படுத்திக்கொண்டு அவன் காதருகில் சென்று வினவினாள். “யாருடா அது?”
அதற்கு பதில் சொல்லக் கூட அவனுக்கு வாய் வரவில்லை. ஆனால், மனம் ஊமையில்லையல்லவே! அதனால், ‘அடி பாதகத்தி… ஏதோ என் ஃப்ரெண்ட் எதிர்ல நிக்குற மாதிரி கேட்கறாளே! இவள…’ என்று தனக்குள் திட்டிக்கொள்ள தான் முடிந்தது.
ஆனால் அதுவும் தடைபட்டது, இருவரையும் நோக்கி வந்த அந்த உருவத்தால். இருவரும் அதனையே பார்த்தவாறு இருந்தனர்.
வண்டியின் முகப்பு வெளிச்சம் அதன்மீது பட, சிறிது தங்களை நிதானப்படுத்திக்கொண்டனர். எதிரே இருந்தது மனிதன்தான். இருந்தாலும், இந்நேரத்தில் இங்கு தனியாக நிற்பதென்றால், யாராக இருக்கும்?
அதற்குள் அவர்களெதிரே வந்துவிட்டவன் தொண்டையை சீர்படுத்தி, “யார் நீங்க? இங்க என்ன பண்றீங்க?” எனக் கேட்டான்.
முகம் முன்பிருந்தவனை நோக்கியிருந்தாலும், பார்வை என்னவோ அவளையே ஆராய்ந்துகொண்டிருந்தது. அதில் முகம் சுழித்தவள், நண்பன் பதில் கூறும்முன் கூறலானாள்.
“அது உங்களுக்கு தேவை இல்லாதது. வழிய மறைக்காம நகர்ந்து நிக்கறீங்களா?”
“ஓஓஓ… எங்ககிட்ட சொல்ல மாட்டீங்கன்னா, வேற யார்கிட்ட சொல்வீங்க மேடம்? ப்ரசிடெண்ட்டா ப்ரைம் மினிஸ்டரா?” என்று கேட்டவனின் குரலில் நக்கலும் உரிமையும் கலந்து ஒலித்ததோ?
அதில் கோபம் கொண்டவள் ஏதோ சொல்ல வாயெடுக்க, அவளை முந்தி பேச ஆரம்பித்தான் அவள் தோழன்.
“சாரி சார்… இவங்களுக்கு நீங்க யாருன்னு தெரியாது. நாங்க ரெண்டு பேரும் மீடியா பெர்சன்ஸ். ஒரு வேலை விஷயமா இந்த பக்கம் வந்தோம். என் பேர் ராகுல். இவ பேர் ஆர்கலி” என்றவன், ஆர்கலியிடம் திரும்பி, “புதுசா வந்திருக்க அசிஸ்டண்ட் கமிஷனர்” என்றான்.
அதில் ஆர்கலியின் முகத்தில் ஒரு அதிர்ந்த பாவம் வந்தாலும், அதுவும் சில நொடியே! பின், ‘ராமன் ஆண்டாலும் ராவணன் ஆண்டாலும் எனக்கொரு கவலையில்ல’ என்னும் மொழியில் அவள் நிற்க, ராகுல் தான் அந்த போலீஸாகப்பட்டவனிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தான்.
“உங்க ஐடி காமிங்க” என கேட்டு உறுதிபடுத்திக்கொண்டவன், “ப்ரெஸ்னா, இப்படிதான் எடுத்தெறிஞ்சு பேசுவாங்களா உங்க மேடம்? யாரா இருந்தாலும் எப்படி பேசன்னும்னு ஒரு பேசிக் மேனர்ஸ் வேண்டாம்? அப்டேட்டடா இல்லாம என்னதான் வேலை பார்க்கறாங்காளோ? இஷ்டத்துக்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டியது, பிறகு ஏதாவது நடந்தபின்ன போலீஸ் லா அண்ட் ஆர்டர் மெய்ண்டெய்ன் செய்யறதில்லன்னு எழுதவேண்டியது” என்று தன்னை முறைத்ததற்காக அவளை வறுத்தெடுத்தவன், தன்னை நோக்கி வந்த காற்றில் மிளகாயின் வாசம் ஏற, டக்கென வசைபாடுதலை ராகுலை நோக்கி திருப்பினான்.
“உங்களுக்கும் கொஞ்சம் கூட அறிவில்ல? இப்படிதான் அண்டைம்ல ஒரு லேடி கூட இந்த மாதிரியான எடத்துக்கு வருவீங்களா? நீங்க நியூஸ் போட்றதவிட நியூஸாகாம இருக்குறது முக்கியம். மொதல்ல கெளம்புங்க இங்க இருந்து. இனிமேல் இப்படி வராதீங்க” என அவன் பேசப் பேச, இவளுக்கோ ரத்த அழுத்தம் ஏறியது. இருந்தும், ஏதோ ஒன்று அவளை தடுக்க, தான் கூற வேண்டிய சொற்களை எல்லாம் கண்ணில் ஏற்றி அவனை நோக்கி பாய விட்டாள். அதனை அவனும் சரியாக கிரகித்துக்கொண்டான்.
ஒருவழியாக ஆர்கலியும் ராகுலும் அங்கிருந்து கிளம்ப, அவர்கள் இருந்த வண்டி மறையும் வரை அதனையே தொடர்ந்தது அவன் பார்வை. பின், அங்கிருந்து விரைந்து சென்றான் அவன். அந்த கண்களில் இருந்தது என்ன?
அந்த தனிவீட்டின் சுவரின் வழியாக ஒரு உருவம் ஏறி உள்ளே குதித்தது. பின், மெதுவாக பைப்பின் மூலம் முதல் தளத்திற்கு சென்று, அங்கே இருந்த சாளரத்தின் வழியாக உள்ளே வந்து, தான் எந்த சத்தமும் ஏற்படுத்தாமல் வந்ததற்காக தன்னையே அது தட்டி பாராட்டிக்கொண்டிருந்த நேரம், அவ்வறையின் அனைத்து விளக்குகளையும் எறியவிட்டு அமர்ந்திருந்தார், மற்றவர்களால் திருமூர்த்தி என்றும், ஆர்கலியால் ஹிட்லர் என்றும் அழைக்கப்படும் அவள் தந்தை. அவருக்கு பின்னால், ‘ஏன்டி இப்படி செய்யற?’ என்ற கேள்வியோடு பாவமாக நின்றிருந்தார் அவள் தாய் மேகலா.
‘ரைட்டு… ஃபர்ஸ்ட் கோட்டா ஆஃப் திட்டு அம்மா வாங்கியாச்சு. செக்கண்ட் கோட்டா வழக்கம் போல நமக்கு தான… இன்னைக்குன்னு பார்த்து காதுல பஞ்சும் வெக்காம வந்துட்டேனே… எல்லாம் அந்த வளந்து கெட்டவனால…’ என்று அவள் தன் பாட்டிற்கு அவனை திட்டிக்கொண்டிருக்க, அவள் தந்தையோ அவளுக்கு வசை மாறி பொழிய ஆரம்பித்திருந்தார்.
“போனா போன இடம், வந்தா வந்த இடம்னு இருக்க மாதிரி ஒரு வேலைய தேடினா தான் என்ன? இவ எப்போ போறா, எப்போ வரான்னு யாருக்கும் தெரிய மாட்டேங்குது. இதுல, இப்படி அர்த்த ராத்திரி திருடன் மாதிரி வந்து குதிக்கறா. செய்யற வேலையும் களவாணித்தனம் தான். இது எல்லாம் எங்க உருப்படப்போகுதோ… இவளுக்கு நீயும் சப்போர்ட்” என்று மகளில் ஆரம்பித்து மனைவியில் வந்து முடித்தார் பிள்ளைகளின் வெற்றிக்கு தன்னையும், அவர்களின் தவறுகளுக்கு மனைவியையும் காரணமாக்கிக்கொள்ளும் அந்த அக்மார்க் அப்பா.
அவர் தன்னைப் பற்றி கூறும் போதெல்லாம் அமைதியாக இருந்தவள், தன் தொழிலை குறை கூறவும் அவரை நோக்கி சொற்களை வீச ஆரம்பித்தாள்.
“அப்பா, என்னைப் பத்தி என்ன வேணா சொல்லுங்க. ஆனா, என் வேலையப் பத்தி எதுவும் பேசாதீங்க. பத்திரிக்கைத் துறை எவ்வளவு உன்னதமானது தெரியுமா? அதப் போய் களவாணித்தனம்னு எப்படி சொல்லலாம்? தினமும் காலைல எந்தரிச்சதும் நீங்க தேடிப் போறதே காபியும் நியூஸ் பேப்பரும் தான? அப்ப மட்டும் இனிக்கும், உங்க பொண்ணு அங்க வேலை செய்யும் போது மட்டும் கசக்குதோ? அப்படி என்ன தான் உங்களுக்கு அது மேல வெறுப்பு?” என்று அவள் எப்போதும் இதுவரை தனக்கு விடையே கிட்டாத கேள்வியில் முடிக்க, அதற்கு வழக்கம் போல் ஒரு முறைப்பை கொடுத்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தார் திருமூர்த்தி. அவளுக்கு எங்கே புரியப்போகிறது, இந்த துறை இல்லை, எத்துறை அவள் எடுத்திருந்தாலும் அவர் இவ்வாறு தான் பேசுவார் என?
அவர் சென்றதும் ஆர்கலியை நோக்கி சிறு அறிவுரை, ‘மாட்டிக்கொள்ளாமல் நேரத்தோடு வீட்டிற்கு வந்து சேர்’ என்றுவிட்டு தன் கணவன் பின்னே சென்றார் மேகலா.
புள்ளினங்கள் தங்கள் கூட்டில் இருந்து கிளம்பி பல நாழிகைகள் கழிந்த வேளை. ‘நான் இங்கிருந்து நகரவே மாட்டேன்’ என்று தன்னிரு பக்கமும் இரு தலையணைகளை வைத்து இரண்டிலும் கால்களை பரப்பியவாறு இருந்தவளை எழ வைத்தது அவள் கைப்பேசி. அதில் ஒளிர்ந்த பெயரைக் கண்டவள் சோம்பலுடன் உயிர்ப்பித்து தன் காதிற்கு கொடுத்தவாறு மறுபுறம் திரும்பிப் படுத்தாள்.
“ஹலோ!”
“களி… என்ன இன்னும் தூக்கமா? மொதல்ல போய் ஏதாவது நியூஸ் சேனல் பாரு” என ராகுல் பதற, அதில் ஆர்கலியின் தூக்கம் பறந்தோடியது.
“புரியுற மாதிரி சொல்றா” என்று அவள் கேட்க, “நான் சொன்னத மொதல்ல செய்டி” என்றவன் ஃபோனில் இருந்தே தள்ள, அவளும் வேண்டா வெறுப்பாக ஹாலுக்கு வந்து டீவியை உயிர்ப்பித்தாள்.
அங்கே அவள் கண்ட செய்தி அவளுக்கு இருந்த தூக்கத்தை விரட்டியடித்து பயத்தை ஆட்கொள்ள வைத்தது.
கருத்துக்களை பதிவு செய்ய
அனைவருக்கும் இனிய தமிழ் புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துகள். இன்றைய நாளின் ஸ்பெஷலாக முதல் அத்தியாயம் தரலாம்னு முடிவு பண்ணி, இதோ, ஃபர்ஸ்ட் எபியுடன் வந்துட்டேன். படிச்சுட்டு எப்படி இருக்குன்னு கருத்து சொன்னா, ரொம்ப சந்தோஷப்படுவேன். சீக்கிரமே அடுத்த எபியுடன் வரேன்.
நிலவு 01
ஆளில்லாத அந்த சிறு ரோட்டில் அதிவேகத்தில் பயணித்தது ஒரு இருசக்கர வாகனம். அதில் தங்களை முழுவதும் மறைத்தவாறு அமர்ந்திருந்தனர் இருவர்.
“டேய்… வண்டிய இன்னும் ஃபாஸ்டா ஓட்டுடா…” என்று ஓட்டுபவன் முதுகில் ஓங்கி ஒன்று அடித்தான் பின்புறம் இருந்தவன்; மன்னிக்கவும், இருந்தவள். உடுத்திய உடை ஆணாக காட்டினாலும், குரல் பெண்தான் என்று அடித்து சொல்லியது.
“இருடி… உன் இஷ்டப்படி எல்லாம் போக முடியாது. அப்படி போனா வாலண்டியரா அவங்க வலைல போய் விழுந்த மாதிரி தான்” என அங்கலாய்த்தவாறே ஓட்டினான் அவன்.
“நீ இப்படி சொல்லி சொல்லி தான் பாரு எதிர்ல. கண்ணுக்கு எட்டினவரை அவங்கள காணோம். உன்ன எல்லாம் என்னோட கோர்த்துவிட்டாரு பாரு… நம்ம மேஜர சொல்லனும்”
‘அவன் தான் வேணும்னு ஒத்த கால்ல நின்னு வாங்கிட்டு, இப்போ திட்றதப்பாரு…’ என்று அவனால் தன் மனதோடு தான் புலம்பிக்கொள்ள முடிந்தது.
அவனை இவ்வளவு திட்டுபவளும் அவனல்லாது வேறு ஒருவருடன் சேர்ந்து பணிபுரிய மிகவும் யோசிப்பாள். ஏனென்றால், பெண்ணவளுக்கும் நன்கு தெரியும், இவன் அவளை பார்த்துக்கொள்வான் என்ற நம்பிக்கையில் தான் அவளை இதுவரை இந்த வேலையில் விட்டு வைத்திருக்கின்றனர் இவள் பெற்றோர். இல்லையேல், எப்போதோ தற்சமயம் ரோட்டில் பறந்துகொண்டிருக்கும் இந்த சுதந்திரப் புறா வீட்டுப்புறாவாகியிருக்கும்.
அதை நினைத்தவாறே இருவரும் வர, திடீரென்று வண்டியை நிறுத்தினான் அவன்.
“எருமைமாடே! சொல்லிட்டு ப்ரேக் அடிக்க மாட்ட? போற வேலையே திக்கு திக்குன்னு இருக்கு. இதுல இவன் வேற…” என்றவள் திட்ட, அதற்கு மற்ற நேரமாக இருந்திருந்தால், ‘அப்புறம் ஏன் எடுத்த?’ என கவுண்டர் கொடுப்பவன் தற்போது அவளை மதிக்காமல், “கொஞ்ச நேரம் பேசாம இரேன்” என்றபடி ஒரு இடத்தையே கூர்மையாக நோக்கிக்கொண்டிருந்தான்.
“ஏன்டா?” என்று சத்தமாக கேட்க வந்தவள், அவன் முறைத்த முறைப்பில் குரலை தாழ்த்தி முடித்தாள்.
“என்னமோ போன மாதிரி இருந்துச்சுடி”
“சும்மா சொல்லி என்னை பயப்படுத்தாதடா… உனக்கு இந்த ஹாரர் ஃபேஸ் சூட்டே ஆகல. பெட்டர் லக் நெக்ஸ்ட் டைம்” என முடிக்கமுதல் ‘ஆஆஆ…” என்று கத்தினாள் அப்பெண்.
“இப்போ ஏன்டி கத்தற?” என்றவன், ‘நம்மல மட்டும் சொல்ல வேண்டியது’ என்று முணங்கிக்கொண்டான்.
“என் பின்னால என்னமோ ஓடுன மாதிரி தெரிஞ்சதுடா” என்றவள் தன் நெஞ்சில் கைவைத்து ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டாள்.
அவள் கூறியதை கேட்டதும் அவனுக்கும் பயம் பீடித்துக்கொண்டது. அப்படியே அவன் நிற்க, அவனை பின்னிருந்து உந்தியவள், “வண்டிய எடுடா… நேரா போ… சீக்கிரம்… இங்கிருந்து போயிடுவோம்” என்று தள்ள,
அவனோ, கைகால்கள் விரைத்து நின்றிருந்தான். சிறு வயதில் இருந்து கேட்ட பேய்க்கதைகள், பார்த்த படங்கள் யாவும் நினைவில் வந்துபோக, கால்கள் இரண்டும் வேறூன்றி இருக்க, பகீரதப்பிரயத்தனப்பட்டு வண்டியை திருப்பினான்.
அதைக் கண்டவள், “டேய்… என்ன பண்ற? நம்ம ஃபாலோ பண்ண வேண்டிய ட்ரக் அந்த வழியா போகுது” என்க,
“நீ கொஞ்சம் பேசாம வாய மூடிட்டு வரியா? இந்த ஏரியால அவ்வளவா எதுவுமே இல்ல. இந்த வழியா போனா எவ்வளவு தூரத்துல ஊர் வரும் தெரியல. நம்ம மொபைல்ல சிக்னல் கூட இல்ல. வெறும் பட்டன் கத்திய வெச்சுட்டு என்ன செய்யறது? அதுக்கு வந்த வழியா போறதுதான் பெட்டர்” என்றவன் அவள் சொல்வதைக் கேட்காமல் வந்த பாதையிலேயே செலுத்தலானான்.
அவனைத் திட்டியவாறே சிறிது தூரம் வந்தவளுக்கோ மறுபடியும் வண்டி நிற்க, “இப்போ என்னடா?” என்று அதற்கும் அவனை ஏசினாள்.
அவள் கேள்விக்கு பதில் அளிக்காமல் எதிரே இருந்த ரோட்டைப் பார்த்து எச்சில் விழுங்கினான் அவள் நண்பன். ‘என்னடா… காத்தே வரல…’ என்றெண்ணியபடி குளிரில் இருந்து தன்னை காத்துக்கொள்ள தஞ்சமடைந்த அவன் முதுகில் இருந்து எட்டிப்பார்த்தவள் அதிர்ந்துதான் போனாள்.
எதிரே சிறிது தூரத்தில் ஆறடி உயரத்தில் ஒரு உருவம் தன்னிருகைகளையும் இடுப்பில் வைத்தவாறு நின்றிருந்தது.
அதனைப் பார்த்ததும் ஒரு நொடி இதயம் நின்று துடித்தது அவளுக்கு. இருந்தாலும் தன்னை திடப்படுத்திக்கொண்டு அவன் காதருகில் சென்று வினவினாள். “யாருடா அது?”
அதற்கு பதில் சொல்லக் கூட அவனுக்கு வாய் வரவில்லை. ஆனால், மனம் ஊமையில்லையல்லவே! அதனால், ‘அடி பாதகத்தி… ஏதோ என் ஃப்ரெண்ட் எதிர்ல நிக்குற மாதிரி கேட்கறாளே! இவள…’ என்று தனக்குள் திட்டிக்கொள்ள தான் முடிந்தது.
ஆனால் அதுவும் தடைபட்டது, இருவரையும் நோக்கி வந்த அந்த உருவத்தால். இருவரும் அதனையே பார்த்தவாறு இருந்தனர்.
வண்டியின் முகப்பு வெளிச்சம் அதன்மீது பட, சிறிது தங்களை நிதானப்படுத்திக்கொண்டனர். எதிரே இருந்தது மனிதன்தான். இருந்தாலும், இந்நேரத்தில் இங்கு தனியாக நிற்பதென்றால், யாராக இருக்கும்?
அதற்குள் அவர்களெதிரே வந்துவிட்டவன் தொண்டையை சீர்படுத்தி, “யார் நீங்க? இங்க என்ன பண்றீங்க?” எனக் கேட்டான்.
முகம் முன்பிருந்தவனை நோக்கியிருந்தாலும், பார்வை என்னவோ அவளையே ஆராய்ந்துகொண்டிருந்தது. அதில் முகம் சுழித்தவள், நண்பன் பதில் கூறும்முன் கூறலானாள்.
“அது உங்களுக்கு தேவை இல்லாதது. வழிய மறைக்காம நகர்ந்து நிக்கறீங்களா?”
“ஓஓஓ… எங்ககிட்ட சொல்ல மாட்டீங்கன்னா, வேற யார்கிட்ட சொல்வீங்க மேடம்? ப்ரசிடெண்ட்டா ப்ரைம் மினிஸ்டரா?” என்று கேட்டவனின் குரலில் நக்கலும் உரிமையும் கலந்து ஒலித்ததோ?
அதில் கோபம் கொண்டவள் ஏதோ சொல்ல வாயெடுக்க, அவளை முந்தி பேச ஆரம்பித்தான் அவள் தோழன்.
“சாரி சார்… இவங்களுக்கு நீங்க யாருன்னு தெரியாது. நாங்க ரெண்டு பேரும் மீடியா பெர்சன்ஸ். ஒரு வேலை விஷயமா இந்த பக்கம் வந்தோம். என் பேர் ராகுல். இவ பேர் ஆர்கலி” என்றவன், ஆர்கலியிடம் திரும்பி, “புதுசா வந்திருக்க அசிஸ்டண்ட் கமிஷனர்” என்றான்.
அதில் ஆர்கலியின் முகத்தில் ஒரு அதிர்ந்த பாவம் வந்தாலும், அதுவும் சில நொடியே! பின், ‘ராமன் ஆண்டாலும் ராவணன் ஆண்டாலும் எனக்கொரு கவலையில்ல’ என்னும் மொழியில் அவள் நிற்க, ராகுல் தான் அந்த போலீஸாகப்பட்டவனிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தான்.
“உங்க ஐடி காமிங்க” என கேட்டு உறுதிபடுத்திக்கொண்டவன், “ப்ரெஸ்னா, இப்படிதான் எடுத்தெறிஞ்சு பேசுவாங்களா உங்க மேடம்? யாரா இருந்தாலும் எப்படி பேசன்னும்னு ஒரு பேசிக் மேனர்ஸ் வேண்டாம்? அப்டேட்டடா இல்லாம என்னதான் வேலை பார்க்கறாங்காளோ? இஷ்டத்துக்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டியது, பிறகு ஏதாவது நடந்தபின்ன போலீஸ் லா அண்ட் ஆர்டர் மெய்ண்டெய்ன் செய்யறதில்லன்னு எழுதவேண்டியது” என்று தன்னை முறைத்ததற்காக அவளை வறுத்தெடுத்தவன், தன்னை நோக்கி வந்த காற்றில் மிளகாயின் வாசம் ஏற, டக்கென வசைபாடுதலை ராகுலை நோக்கி திருப்பினான்.
“உங்களுக்கும் கொஞ்சம் கூட அறிவில்ல? இப்படிதான் அண்டைம்ல ஒரு லேடி கூட இந்த மாதிரியான எடத்துக்கு வருவீங்களா? நீங்க நியூஸ் போட்றதவிட நியூஸாகாம இருக்குறது முக்கியம். மொதல்ல கெளம்புங்க இங்க இருந்து. இனிமேல் இப்படி வராதீங்க” என அவன் பேசப் பேச, இவளுக்கோ ரத்த அழுத்தம் ஏறியது. இருந்தும், ஏதோ ஒன்று அவளை தடுக்க, தான் கூற வேண்டிய சொற்களை எல்லாம் கண்ணில் ஏற்றி அவனை நோக்கி பாய விட்டாள். அதனை அவனும் சரியாக கிரகித்துக்கொண்டான்.
ஒருவழியாக ஆர்கலியும் ராகுலும் அங்கிருந்து கிளம்ப, அவர்கள் இருந்த வண்டி மறையும் வரை அதனையே தொடர்ந்தது அவன் பார்வை. பின், அங்கிருந்து விரைந்து சென்றான் அவன். அந்த கண்களில் இருந்தது என்ன?
******
அந்த தனிவீட்டின் சுவரின் வழியாக ஒரு உருவம் ஏறி உள்ளே குதித்தது. பின், மெதுவாக பைப்பின் மூலம் முதல் தளத்திற்கு சென்று, அங்கே இருந்த சாளரத்தின் வழியாக உள்ளே வந்து, தான் எந்த சத்தமும் ஏற்படுத்தாமல் வந்ததற்காக தன்னையே அது தட்டி பாராட்டிக்கொண்டிருந்த நேரம், அவ்வறையின் அனைத்து விளக்குகளையும் எறியவிட்டு அமர்ந்திருந்தார், மற்றவர்களால் திருமூர்த்தி என்றும், ஆர்கலியால் ஹிட்லர் என்றும் அழைக்கப்படும் அவள் தந்தை. அவருக்கு பின்னால், ‘ஏன்டி இப்படி செய்யற?’ என்ற கேள்வியோடு பாவமாக நின்றிருந்தார் அவள் தாய் மேகலா.
‘ரைட்டு… ஃபர்ஸ்ட் கோட்டா ஆஃப் திட்டு அம்மா வாங்கியாச்சு. செக்கண்ட் கோட்டா வழக்கம் போல நமக்கு தான… இன்னைக்குன்னு பார்த்து காதுல பஞ்சும் வெக்காம வந்துட்டேனே… எல்லாம் அந்த வளந்து கெட்டவனால…’ என்று அவள் தன் பாட்டிற்கு அவனை திட்டிக்கொண்டிருக்க, அவள் தந்தையோ அவளுக்கு வசை மாறி பொழிய ஆரம்பித்திருந்தார்.
“போனா போன இடம், வந்தா வந்த இடம்னு இருக்க மாதிரி ஒரு வேலைய தேடினா தான் என்ன? இவ எப்போ போறா, எப்போ வரான்னு யாருக்கும் தெரிய மாட்டேங்குது. இதுல, இப்படி அர்த்த ராத்திரி திருடன் மாதிரி வந்து குதிக்கறா. செய்யற வேலையும் களவாணித்தனம் தான். இது எல்லாம் எங்க உருப்படப்போகுதோ… இவளுக்கு நீயும் சப்போர்ட்” என்று மகளில் ஆரம்பித்து மனைவியில் வந்து முடித்தார் பிள்ளைகளின் வெற்றிக்கு தன்னையும், அவர்களின் தவறுகளுக்கு மனைவியையும் காரணமாக்கிக்கொள்ளும் அந்த அக்மார்க் அப்பா.
அவர் தன்னைப் பற்றி கூறும் போதெல்லாம் அமைதியாக இருந்தவள், தன் தொழிலை குறை கூறவும் அவரை நோக்கி சொற்களை வீச ஆரம்பித்தாள்.
“அப்பா, என்னைப் பத்தி என்ன வேணா சொல்லுங்க. ஆனா, என் வேலையப் பத்தி எதுவும் பேசாதீங்க. பத்திரிக்கைத் துறை எவ்வளவு உன்னதமானது தெரியுமா? அதப் போய் களவாணித்தனம்னு எப்படி சொல்லலாம்? தினமும் காலைல எந்தரிச்சதும் நீங்க தேடிப் போறதே காபியும் நியூஸ் பேப்பரும் தான? அப்ப மட்டும் இனிக்கும், உங்க பொண்ணு அங்க வேலை செய்யும் போது மட்டும் கசக்குதோ? அப்படி என்ன தான் உங்களுக்கு அது மேல வெறுப்பு?” என்று அவள் எப்போதும் இதுவரை தனக்கு விடையே கிட்டாத கேள்வியில் முடிக்க, அதற்கு வழக்கம் போல் ஒரு முறைப்பை கொடுத்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தார் திருமூர்த்தி. அவளுக்கு எங்கே புரியப்போகிறது, இந்த துறை இல்லை, எத்துறை அவள் எடுத்திருந்தாலும் அவர் இவ்வாறு தான் பேசுவார் என?
அவர் சென்றதும் ஆர்கலியை நோக்கி சிறு அறிவுரை, ‘மாட்டிக்கொள்ளாமல் நேரத்தோடு வீட்டிற்கு வந்து சேர்’ என்றுவிட்டு தன் கணவன் பின்னே சென்றார் மேகலா.
*****
புள்ளினங்கள் தங்கள் கூட்டில் இருந்து கிளம்பி பல நாழிகைகள் கழிந்த வேளை. ‘நான் இங்கிருந்து நகரவே மாட்டேன்’ என்று தன்னிரு பக்கமும் இரு தலையணைகளை வைத்து இரண்டிலும் கால்களை பரப்பியவாறு இருந்தவளை எழ வைத்தது அவள் கைப்பேசி. அதில் ஒளிர்ந்த பெயரைக் கண்டவள் சோம்பலுடன் உயிர்ப்பித்து தன் காதிற்கு கொடுத்தவாறு மறுபுறம் திரும்பிப் படுத்தாள்.
“ஹலோ!”
“களி… என்ன இன்னும் தூக்கமா? மொதல்ல போய் ஏதாவது நியூஸ் சேனல் பாரு” என ராகுல் பதற, அதில் ஆர்கலியின் தூக்கம் பறந்தோடியது.
“புரியுற மாதிரி சொல்றா” என்று அவள் கேட்க, “நான் சொன்னத மொதல்ல செய்டி” என்றவன் ஃபோனில் இருந்தே தள்ள, அவளும் வேண்டா வெறுப்பாக ஹாலுக்கு வந்து டீவியை உயிர்ப்பித்தாள்.
அங்கே அவள் கண்ட செய்தி அவளுக்கு இருந்த தூக்கத்தை விரட்டியடித்து பயத்தை ஆட்கொள்ள வைத்தது.
கருத்துக்களை பதிவு செய்ய
ஹாய் ஃப்ரெண்ட்ஸ்...
இதோ கதையின் இராண்டாவது பகுதி. ஏதோ மனசுல தோணுறத முடிஞ்சளவுக்கு இது கரெக்ட் தானான்னு கொஞ்சம் செர்ச் செய்திட்டு எழுதுறேன். இருந்தாலும் அங்கங்க ஒரு சில லாஜிக்ஸ் இடிக்கலாம். அப்போ எல்லாம், உங்க வீட்டு புள்ளை அ, ஆ கிறுக்கி வெச்சதா நெனைச்சு மன்னிச்சுக்கோங்கப்பா...
சென்ற பதிவுக்கு ஆதரவளித்ததற்கு நன்றி...
‘சென்னை புறநகரை சார்ந்த ஓர் ஒதுக்குப்புறமான பகுதியில் வாகனத்தில் சென்றவர்கள் மர்மமான முறையில் மரணம். போலீசார் மரணத்திற்கான காரணத்தைப் பற்றி தீவிர விசாரணையில் ஈடுபட்டுள்ளனர். இச்சம்பவத்தால் அப்பகுதியை சுற்றியுள்ள மக்கள் பீதியில் உறைந்துள்ளனர்.’
தொலைக்காட்சியில் இச்செய்தியை கேட்டவுடன் ஆர்கலிக்கு ஒரு நிமிடம் காரணமே தெரியாமல் உடல் ஆடியது. ‘நாங்க ரெண்டு பேரும் இந்த இடத்துக்கு பக்கத்துல தான இருந்தோம். எங்களுக்கும் ஏதாவது ஆகியிருந்தா?’ என்ற எண்ணம் தோன்றிய அதே நொடி அவள் ஆழ்மனது தனக்கு எதுவும் நடந்திருக்காது என அடித்துக் கூறியது. அதன் காரணம் ஏனோ அவள் அறியாள்.
இதுபோன்ற சம்பவங்களுக்கான பத்திரிக்கையாளரிடம் இருந்து தான் அதனை கவர் செய்வதற்கான அனுமதி வாங்கி ஆர்கலி சம்பவ இடத்திற்கு சென்ற நேரம் சரியாக ராகுலும் அங்கு வந்து சேர்ந்திருந்தான். மற்ற வேளையாக இருந்திருந்தால், ‘என்ன இவ்வளவு லேட்டா வர்ற?’ என்று அவனை பிய்த்து எடுத்திருப்பாள். ஆனால், இப்போதோ அவளும் தாமதமாக வந்த காரணத்தால் அவனை திட்டுவதை டீலில் விட்டுவிட்டு ஏதேனும் செய்தி கிட்டுமா என பார்க்கலானாள்.
அவர்கள் வருவதற்கு முன்பே பிற பத்திரிக்கையாளர்கள் வந்திருக்க, அவர்களும் கூடி நின்று காவல்துறையினரிடம் கேள்வி கேட்டு துளைத்தெடுத்துக்கொண்டிருந்தனர். அதில் நம் ஆர்கலியும் கலந்துகொண்டு கேள்விகளை தொடுக்க ஆரம்பித்தாள். ஆனால், உருப்படியான விடயம் எதுவும் கிடைக்கவே இல்லை. அனைத்தையும் பகிரங்கமாக வெளியிட்டால், குற்றவாளியைப் பிடிப்பதெப்படி?
‘இவங்க எப்படியும் ஊறுகாய் போட்ற அளவு கூட எதுவும் குடுக்கப் போறதில்ல. உண்மையான தகவல் எல்லாம் உள்ளுக்குள்ளயே வெச்சுட்டு சும்மா கண்துடைப்புக்கு தான் தரப்போறாங்க. பேசாம நாமலே எங்கேயாவது கேப் கிடைக்குதான்னு பாப்போம்’ என நினைத்தவள், ராகுலுக்கு அங்கேயே இருக்குமாறு கட்டளை பிறப்பித்துவிட்டு அவ்விடத்தில் இருந்து மெல்ல நகர்ந்தாள்.
ஒவ்வொரு இடமாக அங்கிருந்த போலீசின் கண்களில் மண்ணைத் தூவி ஆளில்லாத மறைவான இடத்திற்கு வந்து சேர்ந்தவள், அங்கிருந்து சுற்றும் முற்றும் நோட்டம் விட்டாள். அங்கிருந்து தடுப்பிற்குள் இருக்கும் இடம் நன்றாக தெரிந்தது. அவ்விடத்தில் இருப்பவர்களில் யாரேனும் தகவல் திரட்ட தனக்கு உபயோகப்படுவார்களா என்று கவனித்துக்கொண்டிருக்க, சிறிதுநேரத்தில் போலீசாரிடம் ஒரு பரபரப்பு தோன்றியது.
‘என்ன விஷயமா இருக்கும்?’ என்று யோசித்தவள் அங்கேயே பார்க்க, நேற்று அவள் கண்டவன் அவர்களுக்கு முன்னே நின்றிருந்தான். ‘இவன் எங்க இங்க?’ என யோசித்தவளுக்கு அப்போதுதான் ராகுல் கூறியது நினைவில் வர, இவன் தான் இந்த சம்பவ இடத்திற்கு முதலில் வந்து சேர்ந்த போலிஸ் என்பதும் கூடவே மூளையில் வெட்டியது. உடனே அவனை விட யாரும் தெளிவான தகவல் தர முடியாது என்பது புரிய, அவனை தனியாக காண முடியுமா என்று பார்த்தாள். சுற்றும் முற்றும் காவலர்கள் இருக்கவே, அவன் மட்டும் இருக்கும் தருணத்திற்காக காத்திருந்தாள் மங்கை.
அவள் நினைத்தது போலவே சிறிது நேரத்தில் அவன் தன் பைக்கை எடுத்துக்கொண்டு நகர, இவளும் உடனே தன் வாகனத்தை நோக்கி ஓடினாள். அவள் நேரமோ என்னவோ, முக்கியமான தருணத்தில் அவள் வண்டி மக்கார் செய்ய, அதனை தலையில் தட்டி ஓட வைத்துவிட்டு அவனை தொலைத்துவிட்டோம் என்ற எண்ணத்தோடு அவன் சென்ற வழியில் தொடர்ந்தவளுக்கு ஓர் ஆனந்த ஆச்சரியம். சிறிது தூரத்திலேயே தன் என்ஃபீல்டை நிறுத்தி அலைபேசியை காதில் கொடுத்தபடி அவன் நின்றிருந்தான்.
அதனைப் பார்த்ததும் ஓரம் மறைந்தவள் அவனை நோட்டம் விட, மேலும் பத்து நிமிடங்கள் கடந்தே நகர்ந்தான். அவனையே பின்தொடர்ந்தவள், ஆள் நடமாட்டமில்லாத இடம் வந்ததும் அவனை வழிமறைத்தாள்.
நேற்று அவன் பார்வையையே வெறுத்தவள் இன்று அவனை இவ்வாறு தனியே சந்திக்க எப்படி அவள் மனம் தடை சொல்லவில்லை என்பது அது மட்டுமே அறிந்தது.
தன் முன்னே வந்து நின்றவளைக் கண்டவன், கண்களில் இருந்து கூலர்ஸ்-ஐ அகற்ற, அவள் அவனெதிரே தன்னிரு கைகளையும் கட்டிக்கொண்டு தன் பைக்கில் நின்றிருந்தாள்.
அவளை ஒரு நொடி உள்வாங்கி ரசித்த அவன் கண்கள் அவள் கண்டுகொள்ளும் முன்பே அதனை மறைத்தவாறு கேள்வியை தொக்கி நின்றது.
“எதுக்காக என்னை வழி மறைக்கறீங்க மிஸ்… ஆர்கலி… ஆம் ஐ கரெக்ட்?” எனக் கேட்க,
அவனை நோக்கி அவன் நேற்று நடந்தவாறே நடந்து வந்தவள், “நேத்து நாம மீட் செய்த இடத்திற்கு கொஞ்சம் பக்கத்திலேயே இந்த க்ரைம் நடந்திருக்கு. நீங்க தான் ஸ்பாட்டுக்கு முதல்ல போயிருக்கீங்க. ரைட்?” என்று அவள் கேட்க,
“எக்ஸ்க்யூஸ் மீ! ஒரு அசிஸ்டண்ட் கமிஷனர்கிட்ட எப்படி பேசனும்னு உங்களுக்கு இன்னும் தெரியல போலவே!” என தன் குரலில் காரத்தையும் மிடுக்கையும் ஏற்றிக் கூற,
“ஒரு பொண்ணுகிட்ட எப்படி பேசனும்னு தெரியாத அசிஸ்டண்ட் கமிஷனர்கிட்ட பேசலாம்” என்றவளும் அதே மிடுக்கோடு நிற்க, அதற்கு ஒரு மெச்சுதலை அவன் தன்னோடு கூறிவிட்டு அவளிடம் அதை காட்டாதிருந்தான்.
“ஸோ, சொல்லுங்க ஆர்கலி. இப்போ எதுக்காக என்ன ஃபாலோ பண்ணிட்டு வந்திருக்கீங்க?” என்றவன் கேட்க,
“உங்ககிட்ட அந்த கேஸ் பத்தி கொஞ்சம் கேட்கனும்” என அவள் பதிலளிக்க, அவனோ, “ப்ரெஸ்மீட் எங்க டிபார்ட்மெண்ட் சார்பா நான் ஆல்ரெடி குடுத்துட்டேன். உங்களுக்கு மட்டும் தனியா தர முடியாது”
“அந்த ப்ரெஸ்மீட்ல சொல்லாத சிலது இருக்கே!” என்றவள் அவனை கூராக பார்த்து கேட்க, அதே பார்வையை அவளை நோக்கி வீசி, “வாட் டு யூ மீன்?” எனக் கேட்டான்.
“நேத்து அந்த வண்டில அந்த பசங்க மட்டும் தான் இருந்தாங்களா?”
“எல்லாமே சொல்ல வேண்டிய இடத்துல சொல்லியாச்சு. நீங்களும் அங்க தான இருந்தீங்க?”
“சார்… மத்தவங்ககிட்ட சொன்னது எல்லாம் எங்கிட்டையும் சொல்ல முடியாது.”
“லுக், உங்ககிட்ட சொல்லனும்னு எனக்கு எந்த அவசியமும் இல்ல. நவ் ஜஸ்ட் கெட் அவுட் ஆஃப் மை வே” என்றவன் அவளை தாண்டிச் செல்ல முயல, அவனை எங்கும் நகர விடாமல் செய்தவள்,
“கேட்ட கேள்விக்கு பதில்” என்று தன் பிடியிலேயே நிற்க,
‘அடேங்கப்பா… நம்ம பாடு திண்டாட்டம் தான் போலவே’ என நினைத்தவனுக்கோ, அவளிடன் எந்த தகவலும் பகிர முடியாத சூழல். மேலிடத்து உத்தரவு அப்படி.
இதை நினைத்தவன், அவள் முன்பு கேட்டதற்கு மட்டும் பதிலுரைத்தான்.
“ஆமா… வேற யாரும் அங்க நான் போகும்போது இல்ல”
“யாரும் இல்ல, சரி. எதுவுமே இல்லையா?” என்று அவள் கேட்க, அவன் முகத்திலும் ஒரு கேள்வி.
“வாட்?”
அவன் அதிர்ந்த முகத்தைக் கண்டவள், அடுத்த வினாவை அவனை நோக்கி வீசினாள்.
“அந்த பணம் எல்லாம் எங்க போச்சு சார்?”
“எந்த பணம்?”
“அவங்க வண்டில இருந்த கள்ள நோட்டு”
“வாட் ரப்பிஷ் ஆர் யூ டாக்கிங்? அந்த வண்டி காலியா இருந்துச்சு. கனவு கண்டுட்டு வந்து கதையடிக்காத. நீ ரிபோர்ட்டரா இருக்கறதுக்கு கதை எழுதலாம். இன்னொரு தடம் இப்படி வந்து வழிமறைச்சு கேள்வி கேட்ட, உன்ன என் வேலையை செய்ய விட மாட்டேங்கறன்னு ஒரு கேஸ் போட்டு உள்ள தள்ளிடுவேன்” என்றவன் அவளை தாண்டி சீறிச் சென்றான்.
அவனது இந்த நடவடிக்கையைக் கண்டவள், ‘போடா இவனே!’ என்று திட்டினாலும், அவன் ஏன் அவ்வாறு சொல்ல வேண்டும் என்று நினைக்காமல் இல்லை.
ஆர்கலியை திட்டிவிட்டு வந்தவன், அவள் கூறியதை நினைத்தவாறே சென்றுகொண்டிருந்தான். ஆனால், இருவர் மனதிலும் ஒரே கேள்வி.
‘அந்த கள்ள நோட்டுகள் எல்லாம் எங்கே போயிருக்கும்?’
கருத்துக்களை பதிவு செய்ய
இதோ கதையின் இராண்டாவது பகுதி. ஏதோ மனசுல தோணுறத முடிஞ்சளவுக்கு இது கரெக்ட் தானான்னு கொஞ்சம் செர்ச் செய்திட்டு எழுதுறேன். இருந்தாலும் அங்கங்க ஒரு சில லாஜிக்ஸ் இடிக்கலாம். அப்போ எல்லாம், உங்க வீட்டு புள்ளை அ, ஆ கிறுக்கி வெச்சதா நெனைச்சு மன்னிச்சுக்கோங்கப்பா...
சென்ற பதிவுக்கு ஆதரவளித்ததற்கு நன்றி...
நிலவு 02
‘சென்னை புறநகரை சார்ந்த ஓர் ஒதுக்குப்புறமான பகுதியில் வாகனத்தில் சென்றவர்கள் மர்மமான முறையில் மரணம். போலீசார் மரணத்திற்கான காரணத்தைப் பற்றி தீவிர விசாரணையில் ஈடுபட்டுள்ளனர். இச்சம்பவத்தால் அப்பகுதியை சுற்றியுள்ள மக்கள் பீதியில் உறைந்துள்ளனர்.’
தொலைக்காட்சியில் இச்செய்தியை கேட்டவுடன் ஆர்கலிக்கு ஒரு நிமிடம் காரணமே தெரியாமல் உடல் ஆடியது. ‘நாங்க ரெண்டு பேரும் இந்த இடத்துக்கு பக்கத்துல தான இருந்தோம். எங்களுக்கும் ஏதாவது ஆகியிருந்தா?’ என்ற எண்ணம் தோன்றிய அதே நொடி அவள் ஆழ்மனது தனக்கு எதுவும் நடந்திருக்காது என அடித்துக் கூறியது. அதன் காரணம் ஏனோ அவள் அறியாள்.
*****
இதுபோன்ற சம்பவங்களுக்கான பத்திரிக்கையாளரிடம் இருந்து தான் அதனை கவர் செய்வதற்கான அனுமதி வாங்கி ஆர்கலி சம்பவ இடத்திற்கு சென்ற நேரம் சரியாக ராகுலும் அங்கு வந்து சேர்ந்திருந்தான். மற்ற வேளையாக இருந்திருந்தால், ‘என்ன இவ்வளவு லேட்டா வர்ற?’ என்று அவனை பிய்த்து எடுத்திருப்பாள். ஆனால், இப்போதோ அவளும் தாமதமாக வந்த காரணத்தால் அவனை திட்டுவதை டீலில் விட்டுவிட்டு ஏதேனும் செய்தி கிட்டுமா என பார்க்கலானாள்.
அவர்கள் வருவதற்கு முன்பே பிற பத்திரிக்கையாளர்கள் வந்திருக்க, அவர்களும் கூடி நின்று காவல்துறையினரிடம் கேள்வி கேட்டு துளைத்தெடுத்துக்கொண்டிருந்தனர். அதில் நம் ஆர்கலியும் கலந்துகொண்டு கேள்விகளை தொடுக்க ஆரம்பித்தாள். ஆனால், உருப்படியான விடயம் எதுவும் கிடைக்கவே இல்லை. அனைத்தையும் பகிரங்கமாக வெளியிட்டால், குற்றவாளியைப் பிடிப்பதெப்படி?
‘இவங்க எப்படியும் ஊறுகாய் போட்ற அளவு கூட எதுவும் குடுக்கப் போறதில்ல. உண்மையான தகவல் எல்லாம் உள்ளுக்குள்ளயே வெச்சுட்டு சும்மா கண்துடைப்புக்கு தான் தரப்போறாங்க. பேசாம நாமலே எங்கேயாவது கேப் கிடைக்குதான்னு பாப்போம்’ என நினைத்தவள், ராகுலுக்கு அங்கேயே இருக்குமாறு கட்டளை பிறப்பித்துவிட்டு அவ்விடத்தில் இருந்து மெல்ல நகர்ந்தாள்.
ஒவ்வொரு இடமாக அங்கிருந்த போலீசின் கண்களில் மண்ணைத் தூவி ஆளில்லாத மறைவான இடத்திற்கு வந்து சேர்ந்தவள், அங்கிருந்து சுற்றும் முற்றும் நோட்டம் விட்டாள். அங்கிருந்து தடுப்பிற்குள் இருக்கும் இடம் நன்றாக தெரிந்தது. அவ்விடத்தில் இருப்பவர்களில் யாரேனும் தகவல் திரட்ட தனக்கு உபயோகப்படுவார்களா என்று கவனித்துக்கொண்டிருக்க, சிறிதுநேரத்தில் போலீசாரிடம் ஒரு பரபரப்பு தோன்றியது.
‘என்ன விஷயமா இருக்கும்?’ என்று யோசித்தவள் அங்கேயே பார்க்க, நேற்று அவள் கண்டவன் அவர்களுக்கு முன்னே நின்றிருந்தான். ‘இவன் எங்க இங்க?’ என யோசித்தவளுக்கு அப்போதுதான் ராகுல் கூறியது நினைவில் வர, இவன் தான் இந்த சம்பவ இடத்திற்கு முதலில் வந்து சேர்ந்த போலிஸ் என்பதும் கூடவே மூளையில் வெட்டியது. உடனே அவனை விட யாரும் தெளிவான தகவல் தர முடியாது என்பது புரிய, அவனை தனியாக காண முடியுமா என்று பார்த்தாள். சுற்றும் முற்றும் காவலர்கள் இருக்கவே, அவன் மட்டும் இருக்கும் தருணத்திற்காக காத்திருந்தாள் மங்கை.
அவள் நினைத்தது போலவே சிறிது நேரத்தில் அவன் தன் பைக்கை எடுத்துக்கொண்டு நகர, இவளும் உடனே தன் வாகனத்தை நோக்கி ஓடினாள். அவள் நேரமோ என்னவோ, முக்கியமான தருணத்தில் அவள் வண்டி மக்கார் செய்ய, அதனை தலையில் தட்டி ஓட வைத்துவிட்டு அவனை தொலைத்துவிட்டோம் என்ற எண்ணத்தோடு அவன் சென்ற வழியில் தொடர்ந்தவளுக்கு ஓர் ஆனந்த ஆச்சரியம். சிறிது தூரத்திலேயே தன் என்ஃபீல்டை நிறுத்தி அலைபேசியை காதில் கொடுத்தபடி அவன் நின்றிருந்தான்.
அதனைப் பார்த்ததும் ஓரம் மறைந்தவள் அவனை நோட்டம் விட, மேலும் பத்து நிமிடங்கள் கடந்தே நகர்ந்தான். அவனையே பின்தொடர்ந்தவள், ஆள் நடமாட்டமில்லாத இடம் வந்ததும் அவனை வழிமறைத்தாள்.
நேற்று அவன் பார்வையையே வெறுத்தவள் இன்று அவனை இவ்வாறு தனியே சந்திக்க எப்படி அவள் மனம் தடை சொல்லவில்லை என்பது அது மட்டுமே அறிந்தது.
தன் முன்னே வந்து நின்றவளைக் கண்டவன், கண்களில் இருந்து கூலர்ஸ்-ஐ அகற்ற, அவள் அவனெதிரே தன்னிரு கைகளையும் கட்டிக்கொண்டு தன் பைக்கில் நின்றிருந்தாள்.
அவளை ஒரு நொடி உள்வாங்கி ரசித்த அவன் கண்கள் அவள் கண்டுகொள்ளும் முன்பே அதனை மறைத்தவாறு கேள்வியை தொக்கி நின்றது.
“எதுக்காக என்னை வழி மறைக்கறீங்க மிஸ்… ஆர்கலி… ஆம் ஐ கரெக்ட்?” எனக் கேட்க,
அவனை நோக்கி அவன் நேற்று நடந்தவாறே நடந்து வந்தவள், “நேத்து நாம மீட் செய்த இடத்திற்கு கொஞ்சம் பக்கத்திலேயே இந்த க்ரைம் நடந்திருக்கு. நீங்க தான் ஸ்பாட்டுக்கு முதல்ல போயிருக்கீங்க. ரைட்?” என்று அவள் கேட்க,
“எக்ஸ்க்யூஸ் மீ! ஒரு அசிஸ்டண்ட் கமிஷனர்கிட்ட எப்படி பேசனும்னு உங்களுக்கு இன்னும் தெரியல போலவே!” என தன் குரலில் காரத்தையும் மிடுக்கையும் ஏற்றிக் கூற,
“ஒரு பொண்ணுகிட்ட எப்படி பேசனும்னு தெரியாத அசிஸ்டண்ட் கமிஷனர்கிட்ட பேசலாம்” என்றவளும் அதே மிடுக்கோடு நிற்க, அதற்கு ஒரு மெச்சுதலை அவன் தன்னோடு கூறிவிட்டு அவளிடம் அதை காட்டாதிருந்தான்.
“ஸோ, சொல்லுங்க ஆர்கலி. இப்போ எதுக்காக என்ன ஃபாலோ பண்ணிட்டு வந்திருக்கீங்க?” என்றவன் கேட்க,
“உங்ககிட்ட அந்த கேஸ் பத்தி கொஞ்சம் கேட்கனும்” என அவள் பதிலளிக்க, அவனோ, “ப்ரெஸ்மீட் எங்க டிபார்ட்மெண்ட் சார்பா நான் ஆல்ரெடி குடுத்துட்டேன். உங்களுக்கு மட்டும் தனியா தர முடியாது”
“அந்த ப்ரெஸ்மீட்ல சொல்லாத சிலது இருக்கே!” என்றவள் அவனை கூராக பார்த்து கேட்க, அதே பார்வையை அவளை நோக்கி வீசி, “வாட் டு யூ மீன்?” எனக் கேட்டான்.
“நேத்து அந்த வண்டில அந்த பசங்க மட்டும் தான் இருந்தாங்களா?”
“எல்லாமே சொல்ல வேண்டிய இடத்துல சொல்லியாச்சு. நீங்களும் அங்க தான இருந்தீங்க?”
“சார்… மத்தவங்ககிட்ட சொன்னது எல்லாம் எங்கிட்டையும் சொல்ல முடியாது.”
“லுக், உங்ககிட்ட சொல்லனும்னு எனக்கு எந்த அவசியமும் இல்ல. நவ் ஜஸ்ட் கெட் அவுட் ஆஃப் மை வே” என்றவன் அவளை தாண்டிச் செல்ல முயல, அவனை எங்கும் நகர விடாமல் செய்தவள்,
“கேட்ட கேள்விக்கு பதில்” என்று தன் பிடியிலேயே நிற்க,
‘அடேங்கப்பா… நம்ம பாடு திண்டாட்டம் தான் போலவே’ என நினைத்தவனுக்கோ, அவளிடன் எந்த தகவலும் பகிர முடியாத சூழல். மேலிடத்து உத்தரவு அப்படி.
இதை நினைத்தவன், அவள் முன்பு கேட்டதற்கு மட்டும் பதிலுரைத்தான்.
“ஆமா… வேற யாரும் அங்க நான் போகும்போது இல்ல”
“யாரும் இல்ல, சரி. எதுவுமே இல்லையா?” என்று அவள் கேட்க, அவன் முகத்திலும் ஒரு கேள்வி.
“வாட்?”
அவன் அதிர்ந்த முகத்தைக் கண்டவள், அடுத்த வினாவை அவனை நோக்கி வீசினாள்.
“அந்த பணம் எல்லாம் எங்க போச்சு சார்?”
“எந்த பணம்?”
“அவங்க வண்டில இருந்த கள்ள நோட்டு”
“வாட் ரப்பிஷ் ஆர் யூ டாக்கிங்? அந்த வண்டி காலியா இருந்துச்சு. கனவு கண்டுட்டு வந்து கதையடிக்காத. நீ ரிபோர்ட்டரா இருக்கறதுக்கு கதை எழுதலாம். இன்னொரு தடம் இப்படி வந்து வழிமறைச்சு கேள்வி கேட்ட, உன்ன என் வேலையை செய்ய விட மாட்டேங்கறன்னு ஒரு கேஸ் போட்டு உள்ள தள்ளிடுவேன்” என்றவன் அவளை தாண்டி சீறிச் சென்றான்.
அவனது இந்த நடவடிக்கையைக் கண்டவள், ‘போடா இவனே!’ என்று திட்டினாலும், அவன் ஏன் அவ்வாறு சொல்ல வேண்டும் என்று நினைக்காமல் இல்லை.
ஆர்கலியை திட்டிவிட்டு வந்தவன், அவள் கூறியதை நினைத்தவாறே சென்றுகொண்டிருந்தான். ஆனால், இருவர் மனதிலும் ஒரே கேள்வி.
‘அந்த கள்ள நோட்டுகள் எல்லாம் எங்கே போயிருக்கும்?’
கருத்துக்களை பதிவு செய்ய
- Status