வானவில் கோட்பாடு - கதை திரி
- Thread starter pommu
- Start date
- Status
T23
Moderator
வானவில் கோட்பாடு
அத்தியாயம் - 1
தன் கூர் அலகை கால் நகத்தால் தேய்த்துக் கொண்ட காகம், வைத்த கண் வாங்காமல் கீழே பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. ஐப்பசி மாத அடைமழை வெளுத்து வாங்கி, சென்னையை வெள்ளக் காடாக மாற்றிக் கொண்டிருந்த ஒரு காலைப் பொழுது அது. மக்களின் அவதியைக் கண்ட வருண பகவான் கொஞ்சமே கொஞ்சம் மனமிறங்கியிருப்பார் போல, அடித்துக் கொட்டிய மழை அரை மணி நேரம் விடுப்பு எடுத்துக் கொண்டிருந்தது.
மழையில் நனைந்து போயிருந்த தன் சிறகுகளை அலகால் நீவி சரி செய்து கொண்ட அந்தக் காகம், தான் அமர்ந்திருந்த மரக்கிளையிலிருந்து எழுந்து வானில் ஒரு வட்டமடித்து, மீண்டும் அதே கிளையில் அமர்ந்து நோட்டம் விட்டது.
“ரெயின்போ அப்பார்ட்மெண்ட்ஸின்” இரவு நேரக் காவலாளி, “இன்னமும் மழை வருமோ!” என்ற அச்சத்துடன் வானத்தை அன்னாந்து பார்த்துவிட்டு ஒரு வித அயற்சியுடன் அடுக்குமாடியின் முன்னால் அவனுக்கென்று ஒதுக்கப்பட்டிருந்த சிறிய அறையில் இருந்து வெளிப்பட்டான்.
“சே, இந்த கருமம் பிடிச்ச மழை வந்தாலே ஒரே ராவடி தான்! நேத்து காலையில போன கரெண்ட் இன்னும் வரக் காணோம். விடியக்கால நாலு மணிக்கே பவர் பேக்கப் தீர்ந்து போச்சு. மழை கொஞ்சம் விட்டிருக்கு, விரசா போய் டீசல் வாங்கி வந்துடணும்” என்று முணுமுணுத்துக் கொண்டவன், அடுக்குமாடியின் பின்பக்கம் இருக்கும் சிறிய குடோன் போன்ற அறையில் இருந்து காலி டீசல் டின் எடுக்கவென விரைந்தான்.
ஒரு கையில் குடையையும், மறுகையால் கால் சராயையும் பிடித்துக் கொண்டு மழை நீரில் தன் பாட்டா ரப்பர் செருப்பு சலக் புலக் என்று சப்திக்க அப்பார்ட்மெண்டின் பின்பக்கம் நோக்கி நடக்கலானான்.
சென்னை கடலோர நகரமென்பதால், அந்த ஆறு மணிக்கே நன்றாக விடிந்து விட்டிருந்த போதிலும், சுற்றிலும் கருமேகம் சூழ்ந்திருக்க அந்த காலைப் பொழுது பொலிவிழந்து காணப்பட்டது.
“ஜென்ரேட்டர்ல நைட்டே டீசல் தீர்ந்துருக்கும். பவர் பேக்கப் இல்லாம, இந்த அப்பார்ட்மெண்ட் ஆளுங்க குய்யோ முய்யோன்னு கதறதுக்கு முன்னாடி கரெண்ட் வந்துட்டா தேவலாம். எதுக்கும் டீசல் வாங்கிட்டு வந்து வச்சிருவோம். அப்பறம் டீசல் வாங்க கூட நேரம் இல்லையா உனக்குன்னு அசோஷியேஷன்ல என் மண்டைய உருட்டுவாங்க!” என்று யாரிடமும் என்றில்லாமல் பொதுவாகப் பேசியப்படிக்கே நடந்த காவலாளியின் தூரத்தில் தரையில் கிடந்த உருவத்தைப் பார்த்து திகைத்துப் போனது.
முகத்தில் மழையின் காரணமாக ரத்த திட்டுகள் முழுவதுமாக உறைந்து போகாமல் இருக்க, தலை கபாலம் பிளவுபட்டு, தரையில் ரத்தம் சிறிது தூரம் ஓடிச் சென்று மண்டையின் பின்பக்கம் குளம் கட்டியிருந்தது. ரத்தத்தில் தோய்த்த முடிகற்றைகள் ஒன்றுக்கொன்று ஒட்டிக் கொண்டிருக்க, பத்தடி தூரத்தில் நின்றிருந்த காவலாளி தன் குடையினை காற்றில் பறக்கவிட்டு இறந்து கிடந்த உருவத்தின் அருகே பதட்டத்துடன் ஓடிச் சென்றான்.
“ஐய்யோ கீர்த்திம்மா… அய்யயோ கடவுளே!!” என்ற காவலாளியின் கேவல்கள் கபாலம் பிளவுபட்டு சிவலோகப்பதவி அடைந்திருந்த கீர்த்தியின் செவிகளைச் சென்று சேர்ந்திருக்க நியாயமில்லை.
பாக்கெட்டில் இருந்து தேடி எடுத்து தன் கைப்பேசியில் அந்த அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பின் அசோஷியேஷன் தலைவர் வெங்கடபதிக்கு தகவல் தெரிவித்தான் காவலாளி. அவரும் பாவம், அவசரம் கருதி அணிந்திருந்த பர்மடாஸுடன் பரபரப்பாக கீழே ஓடி வந்திருந்தார்.
அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் அந்த இடமே முழுவதும் மாறிப் போயிருந்தது. கீழே குழுமியிருந்த சில காவலர்களுக்கும், ஆம்புலன்ஸ் ஓட்டுனருக்கும் அது மற்றுமொரு அன்றாட நிகழ்வு தான் என்ற போதும், அந்த “ரெயின்போ அப்பார்ட்மெண்ட்” வாசிகளுக்கு அந்த விடியல் மிகவும் விசித்திரமானது.
இனி அவர்களது வாழ்நாளில், ருசிகரமான சம்பவம் என்று நினைவு கூறும் தருணங்களில் எல்லாம், “அன்னைக்கு காலையிலே அஞ்சு மணி இருக்கும்” என்ற ரீதியில் என்றுமே அவர்களது நினைவலைகளில் நீங்காத இடம் பிடிக்கப் போகும் ருசிகரமான காலை அது.
ஏழு அடுக்குகள் கொண்ட அந்த அப்பார்ட்மெண்டின் எட்டாவது அடுக்கான, மொட்டை மாடியில் இருந்து கீழே விழுந்து மண்டை உடையப் பெற்று, கால் ஒரு திசையிலும், உடல் ஒரு திசையிலுமாய் முறுக்கிக் கொள்ள, வானத்தை நோக்கிய நிர்மலமான பார்வையை வீசிக் கொண்டு கிடந்தாள் அவள்.
பெயர் கீர்த்திகா. பிறந்து வளர்ந்ததெல்லாம் தென்மாவட்டம் என்றாலும் விக்கி என்றழைக்கப்படும் விக்னேஷின் பணி காரணமாக சென்னையில் தான் வாசம். அவள் கணவன் விக்னேஷ் ஒரு கம்பெனியில் வேலை பார்க்கிறான்.
“சே, பாவம். இப்படி சின்ன வயசுலையே இவளுக்கு வந்த தலையெழுத்தைப் பாரேன்”
“எல்லாம் அவ விதி! நாம என்ன பண்ண முடியும்?”
“என்ன விவகாரமா இருக்கும்? கொலையா? தற்கொலையா?”
“இன்னும் வீட்டுக்காரனுக்கு செய்தி தெரியாதாம். போலீஸ் தகவல் சொல்லியிருக்கா, அவன் வெளியூர்ல இருந்து வந்துட்டு இருக்கானாம்”
என்று பலப்பல அவல்களை மென்றபடிக்கு, மழையைப் பற்றி அவ்வப்போது கருத்து தெரிவித்துக் கொண்டு சுற்றி நின்று வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிந்தது அந்தக் கூட்டம்.
முன் தினம் இரவு பெய்திருந்த ஐப்பசி மாதத்தின் அடைமழை அவளுக்காக அழுகப் பிரியப்படாமல் போனது போலும். முந்தினம் இரவு வரை அடித்து நொறுக்கிய மழை, ஸ்விட்சைத் தட்டினாற் போல நின்றிருந்தது.
தரையில் உரைந்து கிடந்த ரத்தத் திட்டுக்களையும், அவளையும் சாக்பீஸ் கொண்டு வரைந்த முடித்த கான்ஸ்டபிள், தன் முதுகை நீவிக் கொண்டே நிமிர்ந்தார். “ஃபாரன்ஸிக் வேலை முடிஞ்சதும், பாடிய போஸ்ட் மார்டம் பண்ண கொண்டு போயிடுங்க.” என்று கட்டளை பிறப்பித்த இன்ஸ்பெக்டர் வெற்றிவேல், தன் மேல் சட்டை பெத்தானை கழற்றி சற்றே உதறினார்.
மழை வருவதற்கான உப்புசம் காற்றில் கலந்திருந்தது. தலையை உயர்த்தி வானைப் பார்க்க, கிழக்கோரத்தில் கருமேகக் கூட்டம் மெல்ல ஒன்று சேரத் துவங்கியிருந்தது.
“மழை வர்றதுக்குள்ள என்ன எவிடன்ஸ் இருக்கோ அதெல்லாம் ப்ராப்பரா கலெக்ட் பண்ணுங்க. மாடிக்கு ஆள் அனுப்பியாச்சா?” என்று கான்ஸ்டபிளை வினவினார்.
“ஃபாரன்ஸிக் போயிருக்காங்க சார். கூட நம்ம ஏட்டு மூர்த்திசாரும் போயிருக்கார் சார்” என்று பவ்யமாக கான்ஸ்டபிள் இந்திரனிடமிருந்து பதில் வந்தது.
ஆமோதிப்பாய் தலை அசைத்த வெற்றிவேல், “கூட்டத்தை க்ளியர் பண்ணுங்க இந்திரன். பாடி பக்கத்தில் யாரும் போகாம பார்த்துக்கோங்க.” என்று சுற்றி நின்றவர்களை அசூசையாக ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
அங்கே நின்றிருந்த அறுபது வயது பதிக்கத்தக்க பெரியவர், தன் கைப்பேசியில் நடப்பவற்றை படம் பிடித்துக் கொண்டே முகத்தில் ஒரு புன்னகையுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.
“ஹாய் வியூவர்ஸ். இன்னைக்கு ஒரு சுவாரஸ்யமான விஷயம் உங்களுக்கு காட்டப் போறேன். எங்க அபார்மெண்டில ஒரு பொண்ணு மாடியில் இருந்து விழுந்து இறந்து போயிட்டா! அந்த நிகழ்வைத் தான் இப்போ நீங்க லைவ்வா பார்த்துட்டு இருக்கீங்க. சரி, இது கொலையா, தற்கொலையா, இல்ல ஆக்சிடெண்டான்னு நீங்க எனக்கு கமெண்ட் பண்ணுங்க. மறக்காம நம்ம சேனலை லைக் பண்ணுங்க, சப்ஸ்கிரைப் பண்ணுங்க” என்று மனிதாபிமானம் கிலோ என்ன விலை என்ற ரீதியில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.
தன் கோபத்தை முகத்தில் தேக்கிய வெற்றிவேல் தன்னருகே நின்றிருந்த சப்-இன்ஸ்பெக்டர் நெல்சனை அர்த்தமாகப் பார்க்க, வெற்றியின் பார்வை சென்ற திசையை உணர்ந்து நெல்சன், வேகமாக அந்தப் பெரியவரின் கைப்பேசியைப் பிடிங்கி தன் பாக்கெட்டில் பத்திரப்படுத்தினான்.
“சார், சார், என் மொபைலை ஏன் சார் புடுங்கறீங்க? என் ஆடியல்ஸ் லைவ்ல பார்த்துட்டு இருக்காங்க சார். ப்ளீஸ் என் ஃபோனைக் குடுங்க சார்.” என்று சற்றே பலமாக கத்தத் துவங்கிய பெரியவரை அடக்கிய நெல்சன்,
“இன்னும் மீடியாவுக்கு ஃபோட்ட எடுக்க கூட இங்க பர்மிஷன் குடுக்கலை. உங்களை யாருய்யா வீடியோ எடுக்க சொன்னது? அதும் பேஸ்புக்ல லைவ் வேற! உங்க வீட்டு ஆள் இப்படி செத்து கிடந்தா அப்பவும் வீடியோ எடுத்து பேஸ்புக்ல போடத்தான் நினைப்பியோ! ஸ்டேஷன்ல வந்து ஃபோனை வாங்கிக்க” என்று அசால்டாக பதிலளித்தான் நெல்சன்.
வெற்றி இது போன்று மனித உணர்ச்சிக்கு மதிப்பளிக்காமல் தன்மையின்றி நடந்து கொள்ளும் மனிதமிருங்களை அரவே வெறுப்பான். “மனசை இப்படி சாக்கடையா வச்சுகிட்டு, விழுந்து விழுந்து சாமி கும்பிட்டா மட்டும் அந்தச் சாமி எல்லாமே குடுத்துருமோ?” என்று கேள்வி கேட்கும் மனதில் ஈரமுள்ள காவலன் வெற்றி.
அவன் நல்ல மனதினால் தானோ என்னவோ வேலை செய்யும் இடத்திலும் அவன் மேலதிகாரிகளிடமும் அவனுக்கு என்று ஒரு தனியிடம் வாய்த்திருந்தது. “அவன் யோசிக்கறதும், நடந்துக்கறதும் மனுஷத்தன்மையா இருக்கும்” என்று பெயர் ஈட்டிக் கொடுத்திருந்தது.
இதோ இப்போதும் இந்த விசாரனையில் தேவையில்லாமல் மீடியாவின் தலையீடு இருக்கக் கூடாது என்பதில் கவனமாகவே இருந்தான். “ஒரு ஆம்பிளை தற்கொலை பண்ணி இறந்து போனா, பாவம் ஏதோ பணக்கஷ்டம், கடன் பிரச்சனையா இருக்கும்னு மக்கள் மனசில முதல் எண்ணம் தோணிடும். அவன் வேற காரணத்துக்காக தற்கொலை பண்ணியிருந்தாலும், அவன் மேல பட்சாதாபம் தான் தோணும்”
“ஆனா அதுவே ஒரு பொம்பளைபுள்ள செத்துப் போனா, அது கொலையா, தற்கொலையா, விபத்தான்னு யோசிக்கறதுக்கு முன்னாடி, எதனால செத்தான்ன நம்ம மனசு சொந்தமா ஒரு கற்பனையை உருவாக்கிக்கும். அந்த பொண்ணு தப்பானவளா இருப்பா, எதாவது காதல் விவகாரம், கள்ளக்காதல் தொடர்பு இப்படி எதாச்சும் இருக்கும். அதான் செத்துப் போயிட்டான்னு சுலபமா முத்திரை குத்திடும்” என்ற புரிந்துணர்வு வெற்றிவேலிடம் நிறைய இருந்தது.
கீர்த்தியின் சாவும் அது போல் பத்திரிக்கைகளிலும், செய்தி ஊடங்களிலும் விளம்பரப்பட அவன் விரும்பவில்லை. “நியூஸ் சேனலுக்கு அஃபீஷியலா போலீஸ் சொல்லறது தான் செய்தியா இருக்கணும். ஒரு வேளை இப்படி இருக்குமோ, அப்படி இருக்குமோன்னு நிறைய மோமோ போட்டு, ஒரே செய்திய பல்லாயிரம் தடவை சலிச்சுப் போற அளவுக்கு போட்டுப் போட்டுக் காட்டி, அந்த செய்தியோட முக்கியத்துவத்தை நீர்த்துப் போக வச்சிருவாங்க” என்ற கொள்கை கொண்ட காரணத்தினால், அவன் எடுத்துக் கொள்ளும் கேஸ்களைப் பற்றிய தேவையில்லாத ஒரு சிறு விஷயம் வெளியே கசியக் கூடாது என்று எண்ணுவான்.
இதனால் தான், கீர்த்தியையும், அங்கே சுற்றி நின்றிருந்த மற்றவர்களையும், தன் கைப்பேசியில் படம் பிடித்துக் கொண்டிருந்த அந்த பெரியவரின் அலைபேசியை சப்-இன்ஸ்பெக்டர் நெல்சன் கைப்பற்றியது.
“நெல்சன், மாடிக்கு போயிருக்க டீமை கொஞ்சம் வேகமா சாம்பில்ஸ் கலெக்ட் பண்ணச் சொல்லுங்க. மழை வர்ற மாதிரி இருக்கு! தண்ணில கைரேகையோ, முடி, நகம் மாதிரி சின்ன சின்ன எவிடென்ஸ் மிஸ் ஆகிடப் போகுது.” என்று துரிதப்படுத்தினான் வெற்றி.
“ஒ.கே சார். மூர்த்தி சாருக்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணிடறேன்” என்ற நெல்சன். அடுத்த நிமிடமே ஏட்டு மூர்த்தியின் கைப்பேசிக்குத் தகவல் தெரிவித்தான்.
“சார், பிரஸ் வெயிட் பண்ணறாங்க” என்று கான்ஸ்டபிள் இந்திரன் வந்து சொல்லிச் செல்ல, “வர்றேன்” என்று மொழிந்த வெற்றி, தன் ஜீப்பின் இருக்கையில் வைத்திருந்த போலீஸ் கேப்பை அணிந்து கொண்டு பத்திரிக்கையாளர்களைச் சந்திக்கச் சென்றான்.
அந்த அதிகாலை வேலையிலும், அனைத்து முக்கியமான பத்திரிக்கைகளில் இருந்தும் ஆட்கள் வந்திருந்தனர். வெற்றியின் தலையைக் கண்டதும் ஆளாளுக்கு தங்கள் மைக்கை அவன் முகத்தின் முன்னால் நீட்டி, கேள்விக் கணைகளைத் தொடுத்தனர்.
“சார், அந்த பொண்ணு கொலை பண்ணப் பட்டிருக்கலாம்னு சொல்லிக்கறாங்களே! அது உண்மையா சார்?
“கொலையா தற்கொலையா சார்?
“பொண்ணோட வீட்டுக்காரர் ஊர்ல இல்லைன்னு சொல்லறாங்க. அப்போ கொலையை யார் பண்ணியிருப்பான்னு நினைக்கறீங்க?”
“விபத்தா இருக்க வாய்ப்பிருக்கா சார்? அந்த நேரத்தில எதுக்கு மொட்டை மாடிக்கு போகணும். அப்போ யாருக்காகவோ போயிருக்கான்னு தானே அர்த்தம்? ஒரு வேலை கள்ளக்காதலா சார்?”
என்று தங்கள் மனதின் கார்ப்புகள் அனைத்தையும் வடித்தெடுத்துக் கேள்விகளாய் மாற்றி, ஏற்கனவே இறந்து போயிருந்த கீர்த்திகாவை மீண்டுமாய் கொலை செய்து கொண்டிருந்தனர்.
அவர்களின் எந்த கேள்விக்கும் பதிலளிக்காத வெற்றிவேல், தன் தொண்டையைச் செருமிக் கொண்டு பேசலானான். “இறந்து போன பொண்ணு பேர் கீர்த்திகா. ஹவுஸ் வைஃப் தான். ஹஸ்பெண்ட் விக்னஷ் ஒரு கம்பெனியில வேலை பார்க்கறார். வேலை விஷயமா ரெண்டு நாளைக்கு முன்னாடி பெங்களூர் போயிருக்கார். தகவல் கேள்விப்பட்டு இப்போ திரும்ப வந்துட்டு இருக்கார்.” என்று கூறி நிறுத்தினான்.
“சார்? இது கொலையா தற்கொலையா இல்ல விபத்தா சார்?” என்று ஒரு பத்திரிக்கையாளர் வினவ,
“பாடிய போஸ்ட்மார்டம் பண்ண அனுப்பியிருக்கோம். ரிப்போர்ட் வந்ததும் தான் மேல டீடெயில்ஸ் தெரியும். இந்த கேஸ் பத்தின விவரங்கள் இப்போதைக்கு இவளோ தான். தேங்க் யூ” என்று கைகூப்பிய வெற்றி, அதற்கு மேல் அங்கே ஒரு நிமிடம் கடத்தவில்லை.
பத்திரிக்கையாளர்கள் அவன் முதுக்குக்குப் பின்னால் “சார், சார்” என்று கூச்சல் இட, அதை சட்டை செய்யாமல் வெற்றி வேகமாக நடந்து அந்த அடுக்குமாடியின் லிஃப்டில் ஏறி மாடியை அடைந்திருந்தான்.
முந்தின மழையின் காரணமாக மாடியில் அங்கங்கே நீர்திவலைகள் தேங்கியிருந்தது. பெரும்பாலும் தண்ணீர் தொட்டிகள் மட்டுமே ஆக்கிரமித்திருந்த அந்த மாடியில் கைப்பிடி சுவற்றின் அருகே நின்றிருந்த ஏட்டு மூர்த்தி, வெற்றியின் அருகே வந்து நின்றார். “எதாச்சும் கிடைச்சுதா மூர்த்தி சார்? ஃபிங்கர் சாம்பிள் இருக்க சான்ஸ் இருக்கா?"”
“கொஞ்சம் கம்மி தான் சார். இந்த பொண்ணு விழுந்ததுக்கு அப்பறமா கொஞ்ச நேரம் மழை பேஞ்சிருக்கு சார். அதனால பெரும்பாலான கைரேகை அழிஞ்சு போயிருச்சு. தண்ணி தேங்கியிருக்கு வேற. அதனால பெருசா எதுவும் யுஸ்ஃபுல்லா கிடைக்கும்னு தோணலை சார்.” என்றார் மூர்த்தி மெல்லிய குரலில்.
கைரேகைள், தலைமுடி, நகம் என்று தனித்துவமாக எந்த எவிடென்ஸும் கிடைக்கப் பெறப் போவதில்லை என்று வெற்றி ஏற்கனவே அனுமானித்திருந்தான்.
“அந்த பொண்ணோட வீட்டுக்காரர் வெளியூர் போயிருக்கறதா சொன்னாங்களே! எப்போ வர்றாராம்?”
“சொல்லியாச்சு சார். பெங்களூருக்கு வேலை விஷயமா போயி ரெண்டு நாள் ஆச்சாம். தகவல் தெரியவும், ஃப்ளைட்ல கிளம்பி வந்துட்டு இருக்கார்.” என்றார் மூர்த்தி.
“குட். ஏர்போர்ட்டுக்கு ஆள் அனுப்பி, அவரை நேரா ஸ்டேஷன் கூட்டிட்டு வந்துருங்க. அப்பறம், அந்த பொண்ணோட அப்பா அம்மாவுக்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணிடுங்க.” என்று அடுத்தடுத்து கட்டளை இட்டவண்ணம் இருந்தான் வெற்றி. இதற்குள் கீழே வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஃபார்ன்சிக் டீம் தன் பணியை முடித்துக் கொண்டனர்.
“சார், பாடிய ஆம்புலன்ஸ்ல ஏத்திரலாமா?” என்று வினவினார் கான்ஸ்டபிள் இந்திரன்.
“ம்ம். கேரி ஆன். அப்பறம், அந்த பொண்ணு எந்த ஃப்ளாட்ல இருந்தாங்க. அக்கம் பக்கம் யார் யார் இருக்கா எல்லாமே விசாரிங்க.” என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே பெரியதாய் மழைத் துளிகள் பூமி நோக்கி சிந்தத் துவங்கின.
வெற்றியின் மனதில் ஒரு விதமான கவலை பிடித்துக் கொண்டது. ஏனோ இந்தச் சாவை தற்கொலை என்றோ விபத்து என்றோ ஒதுக்கித் தள்ள அவன் மனம் ஒப்பவில்லை. ஒரு வேளை கீர்த்திகா கொலை செய்யப்பட்டிருந்தால், தடயங்கள் சேகரிக்க போதுமான அவகாசம் கிடைக்கபெறாமல் போய்விட்டது போலவும், இயற்கையே இதனை விபத்து என்று மெய்பிப்பது போலவும் தோன்றிடவும், சட்டென பலமாகப் பிடித்துக் கொண்ட மழையை வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டு அசையாது நின்றுபோனான்.
T23
Moderator
அத்தியாயம் 2
“உன் பேர் என்ன சொன்ன?” என்று மீண்டுமாய் எஸ்.ஐ நெல்சன் அந்த வட இந்திய கூர்காவிடம் வினவினான்.
“முழு பேர் ராஜீவ்நாத் பகதூர் சார். எல்லாரும் பகதூர்னு கூப்பிடுவாங்க” என்று ஸ்பஷ்டமாகத் தமிழ் பேசியவனை சற்றே ஆச்சர்த்துடன் பார்த்தார் எஸ்.ஐ நெல்சன். “தமிழ் நல்லா பேசறியே?” என்று பாராட்டவும்,
“சார். பிறந்து வளர்ந்தது எல்லாமே சென்னை தான் சார். வடபழனிகிட்ட வீடு.” என்றான் பகதூர் சின்ன சிரிப்புடன்.
“எத்தனை வருஷமா இந்த ஃப்ளாட்ல வேலை பார்க்கற?” என்று அடுத்த கேள்வியை வினவினான்.
“ஆறு வருஷமா சார். எனக்கு முன்னால என் அப்பா தான் சார் இங்க வாட்ச்மேனா இருந்தாரு. அவருக்கு உடம்பு முடியாம போனதுல இருந்து, நான் பார்த்துக்கறேன் சார்.”
“ம்ம்ம். காலையில நீ தான் பாடிய மொதல்ல பார்த்திருக்க! நீ பார்த்த வரைக்கும் அப்படியே நியாபத்தில இருக்கறதை சொல்லு” என்று ரெக்கார்ட் செய்யும் கருவியை உயிர்ப்பித்து டேபிளின் மேல் வைத்தான் நெல்சன்.
“சார். நேத்து நைட்டு முழுக்க விட்டு விட்டு மழை வந்துட்டே இருந்துச்சு சார். ஃப்ளாட்ல நேத்து மதியமே கரெண்ட் கட் ஆகிடுச்சு. ஜெனரேட்டர்ல பேக்கப்ல தான் பவர் ஓடிட்டு இருந்துச்சு. நைட் முழுக்க ஓடினதில விடியக்காலையில டீசல் தீர்ந்துருச்சு சார்."”
“டீசல் தீர்ந்துருச்சுன்னு உனக்கு எப்படி தெரியவந்துச்சு.”
“நைட் ஃபோன் சார்ஜ் போட்டேன் சார். அதுல சார்ஜே ஏறலை. இருந்த பத்து பர்செண்ட் ரெண்டு பர்செண்டா காட்டுச்சு.”
“ம்ம்ம். மேலே சொல்லு. அப்பறம் என்ன பண்ண?”
“மழை கொஞ்சம் நின்னதும் டீசல் வாங்கலாம்னு டின் எடுக்க பின்பக்கம் போனேன் சார்.”
“ம்ம்ம். அதுக்கு முன்னாடி ஃப்ளாட் முழுக்க ரவுண்ட்ஸ் போனியா? எத்தனை மணிக்கு முழு ரவுண்ட்ஸ் போன?”
“சார்.. அது வந்து” என்று மெல்லமாக தலையைச் சொறிந்தான் பகதூர். அவன் செய்கையே அவன் முந்தைய தினம் ரவுண்ட் போகவில்லை என்பதைக் காட்டிக் கொடுத்தது.
“அட, சொல்லுய்யா! ரவுண்ட்ஸ் போய் பார்த்தியா இல்லையா? கடைசியா எப்ப தான் போன?”
“சார், மழை இல்லாத நாள்லன்னா ஒரு மணி நேரத்துக்கு ஒரு தடவை ஃப்ளாட்டை சுத்தி வருவேன் சார். நேத்து நல்ல மழைங்கவும் நைட் ஒரு பதினொரு பன்னெண்டு மணிக்கு ஒரு சுத்து சுத்திட்டு வந்து படுத்துட்டேன் சார். அப்பறம் ரவுண்ட்ஸ் போல சார்” என்றான் கம்மிய குரலில்.
இதையெல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த வெற்றி, “ம்ம்.. அப்பார்ட்மெண்ட்டோட சிசிடிவி ஃபுட்டேஜ் எதும் எடுக்க முடியாதா நெல்சன்?” என்று வினவினான்.
“நோ சார். நேத்திருந்தே கரண்ட் இல்லைங்கறதால சிசிடிவி ஃபுட்டேஜ், நேத்து ஈவினிங்கே டிஸ்கனெக்ட் ஆகியிருக்கு. அதனால, நேத்து மதியம் வரைக்கும் இருக்கற ஃபுட்டேஜ் மட்டும் தான் இருக்கு சார்.” என்றார் எஸ்.ஐ. நெல்சன்.
“அப்போ 1980ஸ் மாதிரி தான் இந்த கேஸை நடத்தணும் இல்லையா?” என்று சற்றே நக்கலாக வினவினான் வெற்றி.
இந்தக் கேஸை மேலே கொண்டு செல்ல எந்த விதமான தடயமும் கிடைக்கவில்லை என்பது காவலர்கள் இருவரையும் ஆத்திரப்படுத்தியது. இப்போது இருக்கும் நவீன யுகத்தில், ஒரு குற்றம் நடந்தால் குற்றவாளி யார் என்பதைக் கண்டு பிடிக்க உதவும் முதல் விஷயம் கண்காணிப்புக் கேமராக்கள் தாம்.
அந்த சர்வைலன்ஸ் இல்லாத பட்சத்தில் காவலர்கள் 1990 காலகட்டங்களுக்குத் தள்ளப்பட்டு, கொலையாளியைத் தேடத் துவங்க வேண்டும். அந்த எரிச்சல் எஸ்.ஐ நெல்சனின் பேச்சில் அதிகம் தொனித்தது.
“ஒரு மணிக்கு ஒரு தடவை ரவுண்ட் போய் பார்க்கறதே பெரிய வேலையாய்யா உனக்கு? இத்தனைக்கும் ஒரே ஒரு ப்ளாக் இருக்க அப்பார்ட்மெண்ட். மிஞ்சிப் போனா ஒரு ரெண்டு கிரவுண்ட் இருக்குமா. அதைக் கூட பார்த்துக்க துப்பில்லையா உனக்கு?”
“சார். அது வந்து சார்”
“வந்து போயின்னு எரிச்சலைக் கிளப்பாதய்யா! நீ மட்டும் ஒவ்வொரு மணி நேரத்துக்கு ஒரு தடவை ரவுண்ட் போயிருந்தா அந்த பொண்ணு எத்தனை மணிக்கு செத்தா! கொலையா, தற்கொலையா, ஆக்ஸிடெண்டான்னு உடனே எதாவது ஒரு க்ளூ கிடைச்சிருக்கும். இன்னும் ரெண்டு நாள்ல என்ன ஸ்டேட்டஸ்னு மேல இருந்து எங்களைக் கூப்பிட்டு கிழி கிழின்னு கிழிச்சு தொங்க விடுவாங்க” என்று அதுவரையிலும் சாதரணமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்த நெல்சன், எகிற,
“சார், மழைக்காலம்ல சார். ராத்திரி நேரம் நல்ல குளிர் வேற சார். அதான்..” என்று தலையைச் சொறிந்து மீண்டும் சங்கோஜத்துடன் வெற்றியைப் பார்க்க, அவனோ, “ம்ம் மேலே சொல்லுங்க” என்பது போல தலையசைத்தான்.
“சார், மழை இல்லைன்னா நைட் அப்படியெல்லாம் தூங்க மாட்டேன் சார். ஒரு மணி நேரத்துக்கு ஒரு தடவை ரவுண்ட் போவேன் சார். இந்த அப்பார்ட்மெண்ட் கட்டி பத்து பதினஞ்சு வருஷத்தில இப்படியெல்லாம் ஒரு தடவை கூட நடந்ததில்ல சார். அதுவுமில்லாம நேத்து பயங்கர குளிர் சார். ராத்திரி நல்லா கொசுத் தொல்லை வேற சார். இந்த நேரத்தில வேற என்ன வேலை இருக்கப் போகுதுன்னு ஒரு குவாட்டர் மட்டும் அடிச்சுட்டு படுத்தேன் சார்.” என்று பகதூர் தலையைத் தூக்காமல் பேசி முடித்தான்.
“அடிங்க *******! குவாட்டர் அடிச்சுட்டு மட்டையாகிட்டு மழை, குளிர், கொசுகடின்னு கதை சொல்லிட்டு இருக்க நீ!” என்று பகதூரை அடிக்க கை ஓங்கிய நெல்சனை கையமர்த்தினான் வெற்றி.
“சரி, விடுங்க நெல்சன். மழைக்காலத்தில கொஞ்சம் அசந்து தூங்கிட்டாரா இருக்கும். இப்படி ஒரு கொலையோ, தற்கொலையோ நடக்கப் போகுது, அலர்ட்டா இருக்கணும்னு தெரிஞ்சிருந்தா பகதூர் தூங்கியிருப்பாரா?” என்று தன் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த வெற்றி கேட்க, அவனைப் பாவமாகப் பார்த்தான் பகதூர். வெற்றி அவனுக்குச் சாதகமாகப் பேசுவது சற்றே மனதைத் தைரியப்படுத்தியது.
“சார்ர்ர்ர்” என்று இழுவையாக வெற்றியைப் பார்த்தான்.
“அடுத்த தடவை கொலை பண்ணறதா இருந்தாலோ, தற்கொலை பண்ணிக்கறதா இருந்தாலோ, மழைக்காலத்திலையோ, நைட்டோ செய்ய வேண்டாம்னு உங்க அப்பார்ட்மெண்ட் வாசல்ல உங்க செலவுலயே போர்ட் ஒண்ணு வச்சிருங்க பகதூர். சரியா? அப்போ தான் உங்களுக்கும் வசதி, எங்களுக்கும் வசதி! என்ன சொல்லறீங்க” என்று பகதூரைப் பார்த்து சிரிப்பு மாறாமல் வினவிய வெற்றியைக் கண்டு மேலும் தலையைக் குனிந்து கொண்டான் பகதூர்.
“சார், என் தப்பு தான் சார். மன்னிச்சிருங்க சார்.” என்று அதிகம் சப்திக்காமல் பதில் சொன்னான் பகதூர்.
“அவங்க அவங்க வேலையை ஒழுங்கா செஞ்சாலே இங்க பாதி பிரச்சனை தீர்ந்துரும் தெரியுமா!” என்று வெற்றி கூற, அவனைப் பார்த்து பதிலேதும் சொல்லாமல் தலையை மட்டுமாய் அசைத்தான் பகதூர்.
“சரி, விடு, இனி ஆக வேண்டியதப் பார்ப்போம்.” என்று வெற்றி சொல்லிக் கொண்டிருக்க, காவல் நிலையத்திற்கு வாடிக்கையாகத் தேநீர் கொண்டு வரும் சிறுவன் வந்திருந்தான். பகதூரையும் தேநீரை எடுத்துக் கொள்ளும் படிக்குச் சொல்லிவிட்டு, அவன் குடித்து முடிக்கும் வரையிலும் காத்திருந்தான் வெற்றிவேல்.
“சொல்லு, அந்த ஃப்ளாட்ல இருக்க ஆளுங்க எப்படி? என்ன விவரம்? உனக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் சொல்லு பார்க்கலாம்.” என்று வெற்றி பகதூரை ஏறிட்டான்.
“சார். அப்பார்ட்மெண்ட்ல மொத்தம் ஏழு ஃப்ளோர் சார். எட்டாவது மாடி மொட்டை மாடி. ஒவ்வொரு ஃப்லோர்லையும் ஐஞ்சு வீடு சார். எல்லாமே டபிள் பெட்ரூம் ஃப்ளாட்ஸ் தான் சார். சிலருக்கு சொந்த வீடு. சில குடித்தனம் வாடகைக்கு இருக்காங்க சார்.” என்று கம்மிய குரலிலேயே பேசினான் பகதூர்.
“ம்ம்ம். அந்த செத்துப் போன பொண்ணோட வீடு ஏழாவது மாடி தானே”
“ஆமா சார். ஏழாவது மாடி தான். 7C சார்.”
“அந்த ஃப்ளோர்ல மத்த ஃப்ளாட்ஸ்ல யார் யார்லாம் இருக்கா?”
“7A ல ஒரு ஃபேமிலி இருக்காங்க சார். அரவிந்த் சார் அபிராமி மேடம். தனியா தான் இருக்காங்க. இன்னும் குழந்தைக இல்ல. அப்பறம் 7B ல பிரேம் சாரும் அவங்க அம்மாவும் இருக்காங்க சார். 7C ல கீர்த்திகா மேடமும், அவங்க வீட்டுக்காரர் விக்னேஷ் சாரும். 7D எம்ட்டி ஃப்ளாட் சார். ஓனர் யு.எஸ்ல இருக்காரு. ஒரு வருஷமாவே காலியா தான் இருக்கு சார். 7E ல நிருபமா மேடம் அவங்க நாலு வயசு பையனோட இருக்காங்க சார்.”
“ம்ம்ம் அந்த ஃப்ளோர்ல இருக்க ஆளுங்க எப்படி?”
“எப்படின்னா சார்?”
“எப்படின்னா? அவங்க ஆளுங்க எப்படி? பழக்க வழக்கம் எப்படின்னு கேட்கறேன்.” என்றான் வெற்றிவேல்.
“அது 7Aல அரவிந்த் சாரும், அபிராமி மேடமும் ரொம்ப அமைதியானவங்க சார். எந்த வம்பு தும்புக்கும் போனதில்ல. சொந்த ஃப்ளாட் தான் சார் அவங்களது. காலையில அரவிந்த் சார் வேலைக்குப் போயிட்டா சாயந்தரம் தான் வருவாரு. அபிராமி மேடம் மட்டும் தான் பெரும்பாலும் வீட்டுல இருப்பாங்க. அடிக்கடி வெளிய ஆடர் பண்ணி சாப்பிடுவாங்க. அதிக அளவுல ஸ்விக்கி, ஜோமேட்டோ அவங்க வீட்டுக்கு தான் சார் வரும்”
“ஓ,… 7பி ல யார் இருக்கான்னு சொன்ன?”
“பிரேம்குமார் சார். அவங்க அம்மா கூட இருக்கார் சார். பிரேம் சாருக்கு இன்னும் கல்யாணம் ஆகலை சார்”
“என்ன வயசிருக்கும் இந்த பிரேம்முக்கு?”
“ஒரு முப்பது முப்பதிரெண்டு இருக்கும் சார்”
“இன்னுமும் கல்யாணம் ஆகலையா?”
“ஆமா சார். வந்து,பிரேம்சார் அம்மாவுக்கு பக்கவாதம் சார்.ஒரு பக்கம் கை கால் வராது. பிரேம் சார் தான் பார்த்துக்கறார்.”
“ம்ம்ம் 7சி அந்த செத்து போன பொண்ணு ஃப்ளாட். 7டி எம்ட்ஃபி ஃப்ளாட். 7ஈல யார் இருக்கான்னு சொன்ன?”
“அது நிருபமா மேடம் சார். அவங்க 4 வயசு பையன் கூட தனியா தான் இருக்காங்க சார்.”
“ஓ. வீட்டுக்காரர்?”
“அதைப்பத்திலாம் தெரியலை சார். அவங்களும் அவங்க பையனும் மட்டும் தான் இருக்காங்க.” என்று சொல்லி முடித்த பகதூர், வெற்றிவேல் அடுத்து மேலே ஏதேணும் வினவுவானோ என்று அமைதியாக முகம் பார்த்த வண்ணம் நின்றுவிட, வெற்றி எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தான்.
நெல்சனும் வெற்றியும் எதுவும் பேசாமல் மெளனமாய் நின்றுவிட, பகதூர் இருவரையும் மாறி மாறி ஏறிட்டான். அவனுக்கு இரு காவலர்களும் எதையோ தன்னிடம் இருந்து மறைக்கிறார்கள் என்பதும், எதையாவது தான் சொல்லாமல் விட்டுவிட்டோமோ என்றும் அச்சம் தோன்றியது.
அவன் மனதில் கீர்த்திகா இறந்து போனதற்கு முழுக்க முழுக்க அவளது கணவன் விக்னேஷ் தான் காரணம் என்றே தோன்றியது. அதை இவர்களிடம் சொல்லாமா வேண்டாமா என்ற குழப்பத்துடனேயே நின்றிருந்தான் பகதூர்.
“உன் பேர் என்ன சொன்ன?” என்று மீண்டுமாய் எஸ்.ஐ நெல்சன் அந்த வட இந்திய கூர்காவிடம் வினவினான்.
“முழு பேர் ராஜீவ்நாத் பகதூர் சார். எல்லாரும் பகதூர்னு கூப்பிடுவாங்க” என்று ஸ்பஷ்டமாகத் தமிழ் பேசியவனை சற்றே ஆச்சர்த்துடன் பார்த்தார் எஸ்.ஐ நெல்சன். “தமிழ் நல்லா பேசறியே?” என்று பாராட்டவும்,
“சார். பிறந்து வளர்ந்தது எல்லாமே சென்னை தான் சார். வடபழனிகிட்ட வீடு.” என்றான் பகதூர் சின்ன சிரிப்புடன்.
“எத்தனை வருஷமா இந்த ஃப்ளாட்ல வேலை பார்க்கற?” என்று அடுத்த கேள்வியை வினவினான்.
“ஆறு வருஷமா சார். எனக்கு முன்னால என் அப்பா தான் சார் இங்க வாட்ச்மேனா இருந்தாரு. அவருக்கு உடம்பு முடியாம போனதுல இருந்து, நான் பார்த்துக்கறேன் சார்.”
“ம்ம்ம். காலையில நீ தான் பாடிய மொதல்ல பார்த்திருக்க! நீ பார்த்த வரைக்கும் அப்படியே நியாபத்தில இருக்கறதை சொல்லு” என்று ரெக்கார்ட் செய்யும் கருவியை உயிர்ப்பித்து டேபிளின் மேல் வைத்தான் நெல்சன்.
“சார். நேத்து நைட்டு முழுக்க விட்டு விட்டு மழை வந்துட்டே இருந்துச்சு சார். ஃப்ளாட்ல நேத்து மதியமே கரெண்ட் கட் ஆகிடுச்சு. ஜெனரேட்டர்ல பேக்கப்ல தான் பவர் ஓடிட்டு இருந்துச்சு. நைட் முழுக்க ஓடினதில விடியக்காலையில டீசல் தீர்ந்துருச்சு சார்."”
“டீசல் தீர்ந்துருச்சுன்னு உனக்கு எப்படி தெரியவந்துச்சு.”
“நைட் ஃபோன் சார்ஜ் போட்டேன் சார். அதுல சார்ஜே ஏறலை. இருந்த பத்து பர்செண்ட் ரெண்டு பர்செண்டா காட்டுச்சு.”
“ம்ம்ம். மேலே சொல்லு. அப்பறம் என்ன பண்ண?”
“மழை கொஞ்சம் நின்னதும் டீசல் வாங்கலாம்னு டின் எடுக்க பின்பக்கம் போனேன் சார்.”
“ம்ம்ம். அதுக்கு முன்னாடி ஃப்ளாட் முழுக்க ரவுண்ட்ஸ் போனியா? எத்தனை மணிக்கு முழு ரவுண்ட்ஸ் போன?”
“சார்.. அது வந்து” என்று மெல்லமாக தலையைச் சொறிந்தான் பகதூர். அவன் செய்கையே அவன் முந்தைய தினம் ரவுண்ட் போகவில்லை என்பதைக் காட்டிக் கொடுத்தது.
“அட, சொல்லுய்யா! ரவுண்ட்ஸ் போய் பார்த்தியா இல்லையா? கடைசியா எப்ப தான் போன?”
“சார், மழை இல்லாத நாள்லன்னா ஒரு மணி நேரத்துக்கு ஒரு தடவை ஃப்ளாட்டை சுத்தி வருவேன் சார். நேத்து நல்ல மழைங்கவும் நைட் ஒரு பதினொரு பன்னெண்டு மணிக்கு ஒரு சுத்து சுத்திட்டு வந்து படுத்துட்டேன் சார். அப்பறம் ரவுண்ட்ஸ் போல சார்” என்றான் கம்மிய குரலில்.
இதையெல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த வெற்றி, “ம்ம்.. அப்பார்ட்மெண்ட்டோட சிசிடிவி ஃபுட்டேஜ் எதும் எடுக்க முடியாதா நெல்சன்?” என்று வினவினான்.
“நோ சார். நேத்திருந்தே கரண்ட் இல்லைங்கறதால சிசிடிவி ஃபுட்டேஜ், நேத்து ஈவினிங்கே டிஸ்கனெக்ட் ஆகியிருக்கு. அதனால, நேத்து மதியம் வரைக்கும் இருக்கற ஃபுட்டேஜ் மட்டும் தான் இருக்கு சார்.” என்றார் எஸ்.ஐ. நெல்சன்.
“அப்போ 1980ஸ் மாதிரி தான் இந்த கேஸை நடத்தணும் இல்லையா?” என்று சற்றே நக்கலாக வினவினான் வெற்றி.
இந்தக் கேஸை மேலே கொண்டு செல்ல எந்த விதமான தடயமும் கிடைக்கவில்லை என்பது காவலர்கள் இருவரையும் ஆத்திரப்படுத்தியது. இப்போது இருக்கும் நவீன யுகத்தில், ஒரு குற்றம் நடந்தால் குற்றவாளி யார் என்பதைக் கண்டு பிடிக்க உதவும் முதல் விஷயம் கண்காணிப்புக் கேமராக்கள் தாம்.
அந்த சர்வைலன்ஸ் இல்லாத பட்சத்தில் காவலர்கள் 1990 காலகட்டங்களுக்குத் தள்ளப்பட்டு, கொலையாளியைத் தேடத் துவங்க வேண்டும். அந்த எரிச்சல் எஸ்.ஐ நெல்சனின் பேச்சில் அதிகம் தொனித்தது.
“ஒரு மணிக்கு ஒரு தடவை ரவுண்ட் போய் பார்க்கறதே பெரிய வேலையாய்யா உனக்கு? இத்தனைக்கும் ஒரே ஒரு ப்ளாக் இருக்க அப்பார்ட்மெண்ட். மிஞ்சிப் போனா ஒரு ரெண்டு கிரவுண்ட் இருக்குமா. அதைக் கூட பார்த்துக்க துப்பில்லையா உனக்கு?”
“சார். அது வந்து சார்”
“வந்து போயின்னு எரிச்சலைக் கிளப்பாதய்யா! நீ மட்டும் ஒவ்வொரு மணி நேரத்துக்கு ஒரு தடவை ரவுண்ட் போயிருந்தா அந்த பொண்ணு எத்தனை மணிக்கு செத்தா! கொலையா, தற்கொலையா, ஆக்ஸிடெண்டான்னு உடனே எதாவது ஒரு க்ளூ கிடைச்சிருக்கும். இன்னும் ரெண்டு நாள்ல என்ன ஸ்டேட்டஸ்னு மேல இருந்து எங்களைக் கூப்பிட்டு கிழி கிழின்னு கிழிச்சு தொங்க விடுவாங்க” என்று அதுவரையிலும் சாதரணமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்த நெல்சன், எகிற,
“சார், மழைக்காலம்ல சார். ராத்திரி நேரம் நல்ல குளிர் வேற சார். அதான்..” என்று தலையைச் சொறிந்து மீண்டும் சங்கோஜத்துடன் வெற்றியைப் பார்க்க, அவனோ, “ம்ம் மேலே சொல்லுங்க” என்பது போல தலையசைத்தான்.
“சார், மழை இல்லைன்னா நைட் அப்படியெல்லாம் தூங்க மாட்டேன் சார். ஒரு மணி நேரத்துக்கு ஒரு தடவை ரவுண்ட் போவேன் சார். இந்த அப்பார்ட்மெண்ட் கட்டி பத்து பதினஞ்சு வருஷத்தில இப்படியெல்லாம் ஒரு தடவை கூட நடந்ததில்ல சார். அதுவுமில்லாம நேத்து பயங்கர குளிர் சார். ராத்திரி நல்லா கொசுத் தொல்லை வேற சார். இந்த நேரத்தில வேற என்ன வேலை இருக்கப் போகுதுன்னு ஒரு குவாட்டர் மட்டும் அடிச்சுட்டு படுத்தேன் சார்.” என்று பகதூர் தலையைத் தூக்காமல் பேசி முடித்தான்.
“அடிங்க *******! குவாட்டர் அடிச்சுட்டு மட்டையாகிட்டு மழை, குளிர், கொசுகடின்னு கதை சொல்லிட்டு இருக்க நீ!” என்று பகதூரை அடிக்க கை ஓங்கிய நெல்சனை கையமர்த்தினான் வெற்றி.
“சரி, விடுங்க நெல்சன். மழைக்காலத்தில கொஞ்சம் அசந்து தூங்கிட்டாரா இருக்கும். இப்படி ஒரு கொலையோ, தற்கொலையோ நடக்கப் போகுது, அலர்ட்டா இருக்கணும்னு தெரிஞ்சிருந்தா பகதூர் தூங்கியிருப்பாரா?” என்று தன் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த வெற்றி கேட்க, அவனைப் பாவமாகப் பார்த்தான் பகதூர். வெற்றி அவனுக்குச் சாதகமாகப் பேசுவது சற்றே மனதைத் தைரியப்படுத்தியது.
“சார்ர்ர்ர்” என்று இழுவையாக வெற்றியைப் பார்த்தான்.
“அடுத்த தடவை கொலை பண்ணறதா இருந்தாலோ, தற்கொலை பண்ணிக்கறதா இருந்தாலோ, மழைக்காலத்திலையோ, நைட்டோ செய்ய வேண்டாம்னு உங்க அப்பார்ட்மெண்ட் வாசல்ல உங்க செலவுலயே போர்ட் ஒண்ணு வச்சிருங்க பகதூர். சரியா? அப்போ தான் உங்களுக்கும் வசதி, எங்களுக்கும் வசதி! என்ன சொல்லறீங்க” என்று பகதூரைப் பார்த்து சிரிப்பு மாறாமல் வினவிய வெற்றியைக் கண்டு மேலும் தலையைக் குனிந்து கொண்டான் பகதூர்.
“சார், என் தப்பு தான் சார். மன்னிச்சிருங்க சார்.” என்று அதிகம் சப்திக்காமல் பதில் சொன்னான் பகதூர்.
“அவங்க அவங்க வேலையை ஒழுங்கா செஞ்சாலே இங்க பாதி பிரச்சனை தீர்ந்துரும் தெரியுமா!” என்று வெற்றி கூற, அவனைப் பார்த்து பதிலேதும் சொல்லாமல் தலையை மட்டுமாய் அசைத்தான் பகதூர்.
“சரி, விடு, இனி ஆக வேண்டியதப் பார்ப்போம்.” என்று வெற்றி சொல்லிக் கொண்டிருக்க, காவல் நிலையத்திற்கு வாடிக்கையாகத் தேநீர் கொண்டு வரும் சிறுவன் வந்திருந்தான். பகதூரையும் தேநீரை எடுத்துக் கொள்ளும் படிக்குச் சொல்லிவிட்டு, அவன் குடித்து முடிக்கும் வரையிலும் காத்திருந்தான் வெற்றிவேல்.
“சொல்லு, அந்த ஃப்ளாட்ல இருக்க ஆளுங்க எப்படி? என்ன விவரம்? உனக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் சொல்லு பார்க்கலாம்.” என்று வெற்றி பகதூரை ஏறிட்டான்.
“சார். அப்பார்ட்மெண்ட்ல மொத்தம் ஏழு ஃப்ளோர் சார். எட்டாவது மாடி மொட்டை மாடி. ஒவ்வொரு ஃப்லோர்லையும் ஐஞ்சு வீடு சார். எல்லாமே டபிள் பெட்ரூம் ஃப்ளாட்ஸ் தான் சார். சிலருக்கு சொந்த வீடு. சில குடித்தனம் வாடகைக்கு இருக்காங்க சார்.” என்று கம்மிய குரலிலேயே பேசினான் பகதூர்.
“ம்ம்ம். அந்த செத்துப் போன பொண்ணோட வீடு ஏழாவது மாடி தானே”
“ஆமா சார். ஏழாவது மாடி தான். 7C சார்.”
“அந்த ஃப்ளோர்ல மத்த ஃப்ளாட்ஸ்ல யார் யார்லாம் இருக்கா?”
“7A ல ஒரு ஃபேமிலி இருக்காங்க சார். அரவிந்த் சார் அபிராமி மேடம். தனியா தான் இருக்காங்க. இன்னும் குழந்தைக இல்ல. அப்பறம் 7B ல பிரேம் சாரும் அவங்க அம்மாவும் இருக்காங்க சார். 7C ல கீர்த்திகா மேடமும், அவங்க வீட்டுக்காரர் விக்னேஷ் சாரும். 7D எம்ட்டி ஃப்ளாட் சார். ஓனர் யு.எஸ்ல இருக்காரு. ஒரு வருஷமாவே காலியா தான் இருக்கு சார். 7E ல நிருபமா மேடம் அவங்க நாலு வயசு பையனோட இருக்காங்க சார்.”
“ம்ம்ம் அந்த ஃப்ளோர்ல இருக்க ஆளுங்க எப்படி?”
“எப்படின்னா சார்?”
“எப்படின்னா? அவங்க ஆளுங்க எப்படி? பழக்க வழக்கம் எப்படின்னு கேட்கறேன்.” என்றான் வெற்றிவேல்.
“அது 7Aல அரவிந்த் சாரும், அபிராமி மேடமும் ரொம்ப அமைதியானவங்க சார். எந்த வம்பு தும்புக்கும் போனதில்ல. சொந்த ஃப்ளாட் தான் சார் அவங்களது. காலையில அரவிந்த் சார் வேலைக்குப் போயிட்டா சாயந்தரம் தான் வருவாரு. அபிராமி மேடம் மட்டும் தான் பெரும்பாலும் வீட்டுல இருப்பாங்க. அடிக்கடி வெளிய ஆடர் பண்ணி சாப்பிடுவாங்க. அதிக அளவுல ஸ்விக்கி, ஜோமேட்டோ அவங்க வீட்டுக்கு தான் சார் வரும்”
“ஓ,… 7பி ல யார் இருக்கான்னு சொன்ன?”
“பிரேம்குமார் சார். அவங்க அம்மா கூட இருக்கார் சார். பிரேம் சாருக்கு இன்னும் கல்யாணம் ஆகலை சார்”
“என்ன வயசிருக்கும் இந்த பிரேம்முக்கு?”
“ஒரு முப்பது முப்பதிரெண்டு இருக்கும் சார்”
“இன்னுமும் கல்யாணம் ஆகலையா?”
“ஆமா சார். வந்து,பிரேம்சார் அம்மாவுக்கு பக்கவாதம் சார்.ஒரு பக்கம் கை கால் வராது. பிரேம் சார் தான் பார்த்துக்கறார்.”
“ம்ம்ம் 7சி அந்த செத்து போன பொண்ணு ஃப்ளாட். 7டி எம்ட்ஃபி ஃப்ளாட். 7ஈல யார் இருக்கான்னு சொன்ன?”
“அது நிருபமா மேடம் சார். அவங்க 4 வயசு பையன் கூட தனியா தான் இருக்காங்க சார்.”
“ஓ. வீட்டுக்காரர்?”
“அதைப்பத்திலாம் தெரியலை சார். அவங்களும் அவங்க பையனும் மட்டும் தான் இருக்காங்க.” என்று சொல்லி முடித்த பகதூர், வெற்றிவேல் அடுத்து மேலே ஏதேணும் வினவுவானோ என்று அமைதியாக முகம் பார்த்த வண்ணம் நின்றுவிட, வெற்றி எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தான்.
நெல்சனும் வெற்றியும் எதுவும் பேசாமல் மெளனமாய் நின்றுவிட, பகதூர் இருவரையும் மாறி மாறி ஏறிட்டான். அவனுக்கு இரு காவலர்களும் எதையோ தன்னிடம் இருந்து மறைக்கிறார்கள் என்பதும், எதையாவது தான் சொல்லாமல் விட்டுவிட்டோமோ என்றும் அச்சம் தோன்றியது.
அவன் மனதில் கீர்த்திகா இறந்து போனதற்கு முழுக்க முழுக்க அவளது கணவன் விக்னேஷ் தான் காரணம் என்றே தோன்றியது. அதை இவர்களிடம் சொல்லாமா வேண்டாமா என்ற குழப்பத்துடனேயே நின்றிருந்தான் பகதூர்.
T23
Moderator
அத்தியாயம் 3
“சார் மே ஐ கம் இன்?” என்று அனுமதி பெற்றுக் கொண்டு வெற்றியின் அறைக்குள் வந்த கான்ஸ்டபிள் இந்திரன், “சார். போஸ்ட் மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்” என்று அந்த பிரிண்ட் எடுத்த தாள் அடங்கிய கோப்பையை வெற்றியிடம் நீட்டினான்.
“ம்ம்ம்.” என்று கோப்பையைப் பெற்றுக் கொண்ட வெற்றி, ரிப்போர்ட்டை படித்துவிட்டு, நெல்சனிடம் நீட்டினான். நெல்சனும் தாள்களில் தன் கண்களை மேய விட்டு வெற்றியை அர்த்தத்துடன் பார்த்தான்.
இருவரும் ஒருவரை மற்றவர் மீண்டும் பார்த்துக் கொள்வதை கண்டுகொண்டு பகதூர், தன் மனதில் இருக்கும் குழப்பத்தைச் சொல்லாமா வேண்டாமா என்று யோசித்து, ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாக தன் தொண்டையைக் கணைத்துக் கொண்டான்.
“எதாவது சொல்லணுமா பகதூர்?” என்று கேட்ட நெல்சனைப் பார்த்து எச்சி விழுங்கிய பகதூர், “சார், அது வந்து..எப்படி சொல்லறதுன்னு யோசிக்கறேன்..”
“உங்களுக்குத் தெரிஞ்ச விஷயம் எதுவா இருந்தாலும் சொல்லுங்க பரவாயில்ல.” என்று பகதூரைப் பேசத் தூண்டினான் வெற்றி.
“அது, வந்து சார். கீர்த்திகா மேடம் செத்தது தற்கொலையான்னு எனக்கு தெரியலை. ஆனா..”
“ஆனா என்ன? பயப்படாம சொல்லுங்க”
“ஒரு வேளை கொலையா இருந்தா, அந்தம்மா வீட்டுக்காரர் விக்னேஷ் பண்ணியிருக்க வாய்ப்பிருக்கு சார்.”
“எதை வச்சு சொல்லறீங்க? விக்னேஷ் மேல சந்தேகப்பட எதாச்சும் மோட்டிவ் இருக்கா உங்களுக்கு? பயப்படாம உங்களுக்குத் தெரிஞ்சதை சொல்லுங்க” என்று தைரியம் ஊட்டினான் வெற்றிவேல்.
“சார், விக்னேஷ் சார் கொஞ்சம் முன்கோபக்காரர் சார். யார்கிட்டையும் சுமூகமாவே பேச மாட்டாரு. எடுத்தெரிஞ்சு தான் பேசுவாரு. அதுவுமில்லாம, விக்னேஷ் ஒரு தண்ணிவண்டி சார். சில நாள் குடிச்சுட்டு வந்து கதவை தட்டுவாரு. கீர்த்திகா மேடம் திறக்க மாட்டாங்க. கோவமா கதவை எட்டி உதைச்சு கலாட்டா பண்ணுவார் சார்.”
“இது, அடிக்கடி நடக்குமா?”
“ஆமா, வாரத்தில் ரெண்டு நாளாவது இப்படி நடக்கும் சார். இப்போ சமீபமா ஒரு ரெண்டு வாரமா இன்னும் கொஞ்சம் அதிகமாவே சண்டை போட்டுக்கறாங்க சார். ரெண்டு மூணு நாள் முன்னால கூட இதே மாதிரி ஆச்சு சார்.”என்று தயக்கத்துடன் தான் பேசினான் பகதூர்.
“அதாவது கீர்த்திகா தற்கொலை பண்ணிக்காம இது கொலையா இருந்தா, அவங்க வீட்டுக்காரர் விக்னேஷ் கொலை செஞ்சிருக்க வாய்ப்பிருக்குன்னு சொல்லறீங்க. அப்படியா?” என்று மீண்டுமாய் அழுத்தமாக வெற்றி வினவ, அவன் கேட்டதற்குத் தலையை மட்டும் ஆமோதிப்பாய் அசைத்தான் பகதூர்.
“ம்ம்ம். சரி.. நீங்க போலாம். எப்ப கூப்பிட்டாலும் ஸ்டேஷன் வரணும்” என்று கண்டிப்புடன் சொல்லி பகதூரை அனுப்பினான் வெற்றி.
பகதூர் சென்றதும், நெல்சனை ஏறிட்டவன், “நீங்க என்ன நினைக்கறீங்க நெல்சன்? பகதூர் சொல்லறதுல உண்மை இருக்கறா மாதிரி தெரியுதா?” என்று வினவினான் வெற்றி.
வெற்றியைப் பற்றி நன்றாகத் தெரிந்திருந்த காரணத்தினால் நெல்சன் உடனடியாக அவன் கேள்விக்கான நேரான பதிலைச் சொல்லவில்லை. “சார். மொத இது கொலையா தற்கொலையா இல்ல விபத்தான்னு கண்டுபிடிக்கணும். அப்பறம் கீர்த்திகாவோட ஹஸ்பெண்ட் விக்னேஷை விசாரிக்கணும். “குடிக்காரன்”ங்கற ஒரு காரணத்துக்காக அவன் தலையில கொலைப்பழியைத் தூக்கி சுமத்த முடியாது இல்லையா சார்?” எனக் கூற, வெற்றி ஆமோதிப்பாக தலையை அசைத்தான்.
“அதுக்காக ஒரேயடியா விக்னேஷ் மேல டவுட்டே இல்லைன்னும் ஆகிடாது. சரி, வரட்டும் விசாரிப்போம்” என்றான் வெற்றிவேல்.
******
வானவில் அப்பார்ட்மெண்ட்
7ஏ- அரவிந்த் அபிராமியின் வீடு
“அந்த பொண்ணு எப்படி செத்திருப்பான்னு நினைக்கற? யாராச்சும் தள்ளி விட்டிருப்பாங்களா?” என்று தோசைக்கல்லில் ஒரு கண்ணும், உணவு மேஜையில் அமர்ந்திருந்த கணவனின் மீது ஒரு கண்ணும் வைத்தபடிக்குப் பேசினாள் அபிராமி.
தோசையின் மீதிருந்த ஆர்வத்தைக் காட்டிலும், கணவன் அரவிந்தின் முகபாவனைகளைக் கணிப்பது முக்கியமான விஷயமாக இருந்தது. எங்கே ரொம்பவும் குறுகுறுவென்று கணவனின் முகத்தை ஏறிட்டால், அவன் என்ன நினைக்கிறான் என்பதைக் கண்டு கொள்ள இயலாமல் போய்விடுமோ என்ற தவிப்பில், லேசாக அவ்வப்போது அவன் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டாள்.
அபிராமி எதிர்பார்த்த எந்த விதமான உணர்வும் அரவிந்தின் முகத்தில் பிரதிபலிக்கவில்லை.
“சே! என்னம்மா நடிக்கறடா!” என்று அபிராமியின் மனது ஆர்ப்பரித்தாலும், முடிந்த மட்டிலும் தன் மனதின் குமுறலை வெளிக்காட்டாமல் சாதாரணமாகவே நடமாடினாள்.
அரவிந்த், அபிராமியின் அத்தை மகன் தான். சிறு வயது முதலே ஒன்றாகச் சேர்ந்து வளர்ந்திருந்த போதும், அபிராமிக்கு அரவிந்தனைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்றெல்லாம் ஆசையோ, காதலோ பெருமளவெல்லாம் இருக்கவில்லை.
அரவிந்த் சிறு வயது முதலே ஊட்டியில் போர்டிங் பள்ளியில் தங்கி பயின்ற காரணத்தினால், விடுமுறைக்கும் விழாவிற்கும் மட்டுமே அவ்வப்போது ஊருக்கு வந்து போவான். அதனால் அவன் எப்படிப்பட்டவன் என்று அவன் குடும்பத்தினருக்குக் கூட அவ்வளவாகத் தெரிந்திருக்கவில்லை.
பள்ளிப் படிப்பு முடியவும், கல்லூரிக்காக சென்னை சென்றுவிட்டான். படிப்பு முடித்து அங்கேயே நல்ல வேலையும் தேடிக் கொண்டான். வேலை பளூ என்று காரணம் காட்டி வீட்டுக்கு வருவதை பெருமளவு குறைத்துக் கொண்டான்.
“லீவுக்காவது வந்துட்டு போலாம்ல அரவிந்து. சனி ஞாயிறாச்சும் வரலாம்ல தம்பி” என்று அவன் அன்னை நிறைய வற்புறுத்தினால் மட்டும், அன்னையைக் காணவென வீடு வருவான். அது கூட தொடர்ந்தாற் போல இரண்டு நாட்கள் வீட்டில் தங்கினால் அதிசயம்.
“முழுசுமா பையனை வெளிய அனுப்பியே படிக்க வச்சது எவளோ தப்பா போச்சுது. கொஞ்சம் கூட வீட்டு மேலையோ, வீட்டு ஆளுங்க மேலையோ பாசமும் கரிசனமும் இல்லாம போயிருச்சு” என்று அரவிந்தின் அன்னைக்கு வருத்தமாக இருக்கும். ஏனென்றால் அரவிந்த் அப்படித்தான் மாறிப் போனான்.
கேட்டால் கேட்ட கேள்விக்கு உண்டான பதில் மட்டுமே வந்து விழும். தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு உரையாடலும் இருக்காது. யார் மீது கோபமோ, எரிந்து விழுதலோ இருக்காது. தன்மையாகவே பேசுவான் என்ற போதும் அதில் கொஞ்சமும் ஒட்டுதல் இருக்காது.
“இவனைப் புரிஞ்சுக்கவே முடியலையே” என்று வீட்டினர் வருத்தம் கொள்வர். இந்த நிலையில் தான், அரவிந்தின் திருமணப் பேச்சு துவங்கியது. எடுத்ததும் வெளியே அங்கே இங்கே என்று பெண் தேடத் துவங்கினர் வீட்டில்.
“இவன் சரியா முகம் குடுத்து பேசமாட்டேங்கறான்னு பொண்ணு வீட்டில வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாங்களாம். மாப்பிள்ளை ரொம்ப இன்ட்றோவர்டா இருக்காரு. எங்க வீட்டில எல்லாருமே நல்லா கலகலன்னு பேசற ஆளுங்க, அதனால ஒத்து வராதுன்னு சொல்லிட்டாங்களாம் தரகர் கிட்ட” என்று அரவிந்திற்காகப் பார்த்த இடம் கை நழுவிப் போய்விட, அரவிந்தின் பெற்றோர் மிகவும் வருத்தம் கொண்டனர்.
“ஏங்க, பேசாம உங்க தம்பி மக, அபிராமியையே நம்ம அரவிந்துக்கு கேட்டா என்ன? நாளைக்கு எதாவது பிரச்சனை அது இதுன்னாலும், நம்ம வீட்டு பொண்ணுன்னா, நம்ம சொல் பேச்சு கேட்டு நிக்கும். நம்ம கைக்குள்ள இருக்கும். என்ன சொல்லறீங்க?” என்று அரவிந்தின் அன்னை எண்ணம் கொண்டார்.
“தம்பி, உனக்கு அபியை பிடிச்சிருக்கு தானே! இல்லை வேற யாரையாச்சும் உன் மனசுக்குப் பிடிச்சிருக்குன்னா சொல்லிடுப்பா, நானும் அப்பாவும் அந்த பொண்ணு வீட்டில பேசிப் பார்க்கறோம்” என்று அவன் விட்டேற்றியான செய்கையைக் காணும் போதேல்லாம் அரவிந்தின் அன்னை அவனிடம் கேட்கலானார்.
“அதெல்லாம் எதுவும் இல்லம்மா.” என்று அரவிந்த் பதில் சொன்ன போதும் அன்னையின் கண்களைச் சந்திக்கமாட்டான். அலைபாயும் அவன் கண்களையும், உணர்ச்சிகள் துடைத்தெறிந்த முகத்தையும் மட்டுமாக வைத்து அவன் மனதில் என்ன நினைக்கிறான் என்று தெரிந்து கொள்ளும் சாமர்த்தியம் அவன் தாய்க்கு இருக்கவில்லை.
“தம்பி எதையோ நினைச்சு மருகறாங்க. ஆனா என்னன்னு தான் தெரியலை.” என்று கணவரிடம் முறையிட, அரவிந்தின் தந்தையும் வெகு ஆதரவாகவே அரவிந்திடம் பேசினார்.
“அரவிந்த், அம்மா உன்னை நினைச்சு ரொம்ப கவலைப்படறாப்பா. ஏற்கானவே நெஞ்சுவலி வந்தவ. உன்னை நினைச்சு அவ கவலைப்படாத நாள் இல்லப்பா!” என்று தொண்டை கமற தந்தை பேச, அரவிந்த் தடுமாறித்தான் போனான்.
“நம்ம அபிராமிய கல்யாணம் பண்ணிக்க உனக்கு சம்மதமாப்பா?” என்று தந்தை வினவும் போது, “உங்க இஷ்டம் போல செய்யுங்கப்பா” என்று தடுமாற்றம் இல்லாமல் பதில் சொன்னான்.
அதன் பிறகான வேலைகள் மடமடவென நடந்தேறின. “யாருக்கு வந்த விருந்தோ” என்பது போல திருமண சடங்குகளில் கலந்து கொண்ட போதும், “அவன் சுபாவமே அப்படித்தான்!” என்று வீட்டினர் ஒப்புக் கொண்டிருந்தனர்.
அபிராமியுமே முதலில் அரவிந்தைத் திருமணம் முடிக்க அவ்வளவாக ஆர்வம் காட்டவில்லை. அவள் சுற்றம், தோழிகள், நட்பு என ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கையிலும் ஏதாவது ஒரு வகையில் ஒரு பிரச்சனை உள்ளது என்பதை உணர்ந்து கொண்ட போது, “சரியா சிரிச்சு பேச மாட்டான். மனசுல இருக்கறதை வெளிய காட்டிக்கற சுபாவம் இல்லை” என்பது ஒரு பெரிய குறையாத் தோன்றவில்லை அவளுக்கு.
“எதாவது பிரச்சனைன்னாலும், அப்பா, அம்மா, அத்தை மாமான்னு எல்லாருமே நமக்கு கூட நிப்பாங்க” என்று வீட்டினர் கொடுத்த தைரியம் அவளை அரவிந்திற்கு சம்மதம் சொல்ல உந்தியது.
ஆனால் இந்த அமைதியான புரிதல் எல்லாம் திருமணம் முடித்து சில நாட்கள் தான் நீடித்தது.
அதன் பிறகு, இதோ இப்போது செய்கிறாளே அது போல, அவன் முகம் பார்த்துப் பார்த்து, அவன் மனதில் என்ன நினைக்கிறான் என்பதைத் தெரிந்து கொள்வது ஒரு வித போதை போலவே மாறிப் போனது அவளுக்கு. இன்று காலையில் இங்கே நடந்த விஷயங்கள் அபிராமியின் மனதை வெகுவாக அசைத்துப் பார்த்திருந்தன.
“இன்னைக்கு இந்த ரோபோ மனுஷன் வேலைக்குப் போகாம, வீட்டில இருந்தா நல்லா இருக்கும். பேசிட்டு சிரிச்சுட்டு தான் இருக்கப்போறதில்ல. கடைசிக்கு வீட்டுல ஒரு ஆள் இருக்குங்கற எண்ணம்மாவது நிம்மதி கொடுக்கும்.” என்ற எண்ணத்தில் இருந்த அபி, அரவிந்தன் அலுவலகத்திற்குத் தயாராவதை தவிர்க்க இயலாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“ஏங்க! இன்னைக்கு ஒரு நாள் வீட்டுல இருந்து வேலை பார்க்க முடியாதா? வர்க் ஃப்ரம் ஹோம் மாதிரி இருக்கலாம்ல. எனக்கு கீர்த்தி இறந்ததை நினைக்கறப்போ ரொம்ப பயமா இருக்குங்க. இன்னைக்கு ஒரு நாள் வீட்டுல இருங்களேன்” என்று தானாவே அவனிடம் வினவியிருந்தாள். பத்தியாக அவள் பேசிய வார்த்தைகளுக்குப் பதிலாக,
“மீட்டிங் இருக்கு” என்று இரண்டு வார்த்தையில் பதில் வந்தது அரவிந்திடமிருந்து.
“மீட்டிங் தினமும் தானே இருக்கு! ஒரு நாள் ஜூம்ல அட்டெண்ட் பண்ணலாம்லங்க. கொரானா வந்தப்போ ரெண்டு வருஷமா அப்படிதானே வேலை பார்த்தீங்க. இப்போ ஒரு நாள் அப்படி வேலை பார்த்தா என்னவாம்?” என்று படபடத்தாள். கொரோனா காலத்தில் வீட்டில் இருந்து அவன் வேலை செய்த நாள் எல்லாமே அவர்கள் இருவருக்குள்ளும் தேவைக்கு அதிகமாக எந்த பேச்சு வார்த்தையும் இராது.
திருமணம் முடித்த புதிதில் இருந்தே இப்படித் தான். தன் வீட்டினரிடம் அடிக்கடி புலம்பும் போதெல்லாம், “விடு, போகப் போக சரியாகிடும்! அவன் பேசலைன்னா என்ன நீ சந்தோஷமா பேசிட்டு இரு” என்ற அறிவுரைகள் வரும். அடுத்து இரு வருடங்களும் இதே போன்று அங்கலாய்ப்பில் கழித்த போது, “குழந்தைன்னு ஒரு பொறந்துட்டா சரியாகிடுவான். சட்டுபுட்டுனு அதுக்கொரு வழியைப் பாரு” என்று அறிவுரை வந்தது.
அபிராமியும் அதற்கான எல்லா பிரயத்தனங்களும் செய்கிறாள் தான். அவனுக்குப் பிடித்தது போல் உடை, அலங்காரம், என்று எல்லாவற்றையும் மாற்றிப் பார்த்து சலிப்படைந்து போனாள். ஒரு நாள் ஆற்றாமையில், “காலேஜ் டேஸ்ல யாரையாவது லவ் பண்ணீங்களா? அவங்களை இன்னமும் மறக்காம அவங்களை நினைச்சு ஃபீல் பண்ணீட்டு இருக்கீங்களா?” என்று கேட்டு விட்டாள்.
அரவிந்து ஏதேணும் சமாதானமாக பதில் சொல்வான் என்று எதிர்பார்த்தவளுக்கு பெருத்த ஏமாற்றம் தான் மிஞ்சியது. அபிராமியை ஆழ்ந்து சில நொடி பார்த்த அரவிந்த் ஏதோ சொல்ல வருவதைப் போல வாய்திறந்தான். பின்பு என்னவோ நினைவுக்கு வந்தவன் போல, முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக் கொண்டு அவ்விடம் விட்டு அகன்றுவிட்டான்.
அன்று தான் அபிராமியின் மனதில் சந்தேகப் பேய் வந்து அமர்ந்து கொண்ட முதல் தினம். அதுவரையிலும் அரவிந்தின் சுபாவம் அப்படி என்று இலேசாக எடுத்துக் கொண்டு அவனிடம் சகஜமாகப் பேசிப் பழக முற்பட்ட அபியின் மனம், அந்த நாள் முதல் அரவிந்தனின் ஒவ்வொரு செய்கையையும் கவனமுடன் கண்காணிக்கத் துவங்கியது.
“சார் மே ஐ கம் இன்?” என்று அனுமதி பெற்றுக் கொண்டு வெற்றியின் அறைக்குள் வந்த கான்ஸ்டபிள் இந்திரன், “சார். போஸ்ட் மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்” என்று அந்த பிரிண்ட் எடுத்த தாள் அடங்கிய கோப்பையை வெற்றியிடம் நீட்டினான்.
“ம்ம்ம்.” என்று கோப்பையைப் பெற்றுக் கொண்ட வெற்றி, ரிப்போர்ட்டை படித்துவிட்டு, நெல்சனிடம் நீட்டினான். நெல்சனும் தாள்களில் தன் கண்களை மேய விட்டு வெற்றியை அர்த்தத்துடன் பார்த்தான்.
இருவரும் ஒருவரை மற்றவர் மீண்டும் பார்த்துக் கொள்வதை கண்டுகொண்டு பகதூர், தன் மனதில் இருக்கும் குழப்பத்தைச் சொல்லாமா வேண்டாமா என்று யோசித்து, ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாக தன் தொண்டையைக் கணைத்துக் கொண்டான்.
“எதாவது சொல்லணுமா பகதூர்?” என்று கேட்ட நெல்சனைப் பார்த்து எச்சி விழுங்கிய பகதூர், “சார், அது வந்து..எப்படி சொல்லறதுன்னு யோசிக்கறேன்..”
“உங்களுக்குத் தெரிஞ்ச விஷயம் எதுவா இருந்தாலும் சொல்லுங்க பரவாயில்ல.” என்று பகதூரைப் பேசத் தூண்டினான் வெற்றி.
“அது, வந்து சார். கீர்த்திகா மேடம் செத்தது தற்கொலையான்னு எனக்கு தெரியலை. ஆனா..”
“ஆனா என்ன? பயப்படாம சொல்லுங்க”
“ஒரு வேளை கொலையா இருந்தா, அந்தம்மா வீட்டுக்காரர் விக்னேஷ் பண்ணியிருக்க வாய்ப்பிருக்கு சார்.”
“எதை வச்சு சொல்லறீங்க? விக்னேஷ் மேல சந்தேகப்பட எதாச்சும் மோட்டிவ் இருக்கா உங்களுக்கு? பயப்படாம உங்களுக்குத் தெரிஞ்சதை சொல்லுங்க” என்று தைரியம் ஊட்டினான் வெற்றிவேல்.
“சார், விக்னேஷ் சார் கொஞ்சம் முன்கோபக்காரர் சார். யார்கிட்டையும் சுமூகமாவே பேச மாட்டாரு. எடுத்தெரிஞ்சு தான் பேசுவாரு. அதுவுமில்லாம, விக்னேஷ் ஒரு தண்ணிவண்டி சார். சில நாள் குடிச்சுட்டு வந்து கதவை தட்டுவாரு. கீர்த்திகா மேடம் திறக்க மாட்டாங்க. கோவமா கதவை எட்டி உதைச்சு கலாட்டா பண்ணுவார் சார்.”
“இது, அடிக்கடி நடக்குமா?”
“ஆமா, வாரத்தில் ரெண்டு நாளாவது இப்படி நடக்கும் சார். இப்போ சமீபமா ஒரு ரெண்டு வாரமா இன்னும் கொஞ்சம் அதிகமாவே சண்டை போட்டுக்கறாங்க சார். ரெண்டு மூணு நாள் முன்னால கூட இதே மாதிரி ஆச்சு சார்.”என்று தயக்கத்துடன் தான் பேசினான் பகதூர்.
“அதாவது கீர்த்திகா தற்கொலை பண்ணிக்காம இது கொலையா இருந்தா, அவங்க வீட்டுக்காரர் விக்னேஷ் கொலை செஞ்சிருக்க வாய்ப்பிருக்குன்னு சொல்லறீங்க. அப்படியா?” என்று மீண்டுமாய் அழுத்தமாக வெற்றி வினவ, அவன் கேட்டதற்குத் தலையை மட்டும் ஆமோதிப்பாய் அசைத்தான் பகதூர்.
“ம்ம்ம். சரி.. நீங்க போலாம். எப்ப கூப்பிட்டாலும் ஸ்டேஷன் வரணும்” என்று கண்டிப்புடன் சொல்லி பகதூரை அனுப்பினான் வெற்றி.
பகதூர் சென்றதும், நெல்சனை ஏறிட்டவன், “நீங்க என்ன நினைக்கறீங்க நெல்சன்? பகதூர் சொல்லறதுல உண்மை இருக்கறா மாதிரி தெரியுதா?” என்று வினவினான் வெற்றி.
வெற்றியைப் பற்றி நன்றாகத் தெரிந்திருந்த காரணத்தினால் நெல்சன் உடனடியாக அவன் கேள்விக்கான நேரான பதிலைச் சொல்லவில்லை. “சார். மொத இது கொலையா தற்கொலையா இல்ல விபத்தான்னு கண்டுபிடிக்கணும். அப்பறம் கீர்த்திகாவோட ஹஸ்பெண்ட் விக்னேஷை விசாரிக்கணும். “குடிக்காரன்”ங்கற ஒரு காரணத்துக்காக அவன் தலையில கொலைப்பழியைத் தூக்கி சுமத்த முடியாது இல்லையா சார்?” எனக் கூற, வெற்றி ஆமோதிப்பாக தலையை அசைத்தான்.
“அதுக்காக ஒரேயடியா விக்னேஷ் மேல டவுட்டே இல்லைன்னும் ஆகிடாது. சரி, வரட்டும் விசாரிப்போம்” என்றான் வெற்றிவேல்.
******
வானவில் அப்பார்ட்மெண்ட்
7ஏ- அரவிந்த் அபிராமியின் வீடு
“அந்த பொண்ணு எப்படி செத்திருப்பான்னு நினைக்கற? யாராச்சும் தள்ளி விட்டிருப்பாங்களா?” என்று தோசைக்கல்லில் ஒரு கண்ணும், உணவு மேஜையில் அமர்ந்திருந்த கணவனின் மீது ஒரு கண்ணும் வைத்தபடிக்குப் பேசினாள் அபிராமி.
தோசையின் மீதிருந்த ஆர்வத்தைக் காட்டிலும், கணவன் அரவிந்தின் முகபாவனைகளைக் கணிப்பது முக்கியமான விஷயமாக இருந்தது. எங்கே ரொம்பவும் குறுகுறுவென்று கணவனின் முகத்தை ஏறிட்டால், அவன் என்ன நினைக்கிறான் என்பதைக் கண்டு கொள்ள இயலாமல் போய்விடுமோ என்ற தவிப்பில், லேசாக அவ்வப்போது அவன் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டாள்.
அபிராமி எதிர்பார்த்த எந்த விதமான உணர்வும் அரவிந்தின் முகத்தில் பிரதிபலிக்கவில்லை.
“சே! என்னம்மா நடிக்கறடா!” என்று அபிராமியின் மனது ஆர்ப்பரித்தாலும், முடிந்த மட்டிலும் தன் மனதின் குமுறலை வெளிக்காட்டாமல் சாதாரணமாகவே நடமாடினாள்.
அரவிந்த், அபிராமியின் அத்தை மகன் தான். சிறு வயது முதலே ஒன்றாகச் சேர்ந்து வளர்ந்திருந்த போதும், அபிராமிக்கு அரவிந்தனைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்றெல்லாம் ஆசையோ, காதலோ பெருமளவெல்லாம் இருக்கவில்லை.
அரவிந்த் சிறு வயது முதலே ஊட்டியில் போர்டிங் பள்ளியில் தங்கி பயின்ற காரணத்தினால், விடுமுறைக்கும் விழாவிற்கும் மட்டுமே அவ்வப்போது ஊருக்கு வந்து போவான். அதனால் அவன் எப்படிப்பட்டவன் என்று அவன் குடும்பத்தினருக்குக் கூட அவ்வளவாகத் தெரிந்திருக்கவில்லை.
பள்ளிப் படிப்பு முடியவும், கல்லூரிக்காக சென்னை சென்றுவிட்டான். படிப்பு முடித்து அங்கேயே நல்ல வேலையும் தேடிக் கொண்டான். வேலை பளூ என்று காரணம் காட்டி வீட்டுக்கு வருவதை பெருமளவு குறைத்துக் கொண்டான்.
“லீவுக்காவது வந்துட்டு போலாம்ல அரவிந்து. சனி ஞாயிறாச்சும் வரலாம்ல தம்பி” என்று அவன் அன்னை நிறைய வற்புறுத்தினால் மட்டும், அன்னையைக் காணவென வீடு வருவான். அது கூட தொடர்ந்தாற் போல இரண்டு நாட்கள் வீட்டில் தங்கினால் அதிசயம்.
“முழுசுமா பையனை வெளிய அனுப்பியே படிக்க வச்சது எவளோ தப்பா போச்சுது. கொஞ்சம் கூட வீட்டு மேலையோ, வீட்டு ஆளுங்க மேலையோ பாசமும் கரிசனமும் இல்லாம போயிருச்சு” என்று அரவிந்தின் அன்னைக்கு வருத்தமாக இருக்கும். ஏனென்றால் அரவிந்த் அப்படித்தான் மாறிப் போனான்.
கேட்டால் கேட்ட கேள்விக்கு உண்டான பதில் மட்டுமே வந்து விழும். தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு உரையாடலும் இருக்காது. யார் மீது கோபமோ, எரிந்து விழுதலோ இருக்காது. தன்மையாகவே பேசுவான் என்ற போதும் அதில் கொஞ்சமும் ஒட்டுதல் இருக்காது.
“இவனைப் புரிஞ்சுக்கவே முடியலையே” என்று வீட்டினர் வருத்தம் கொள்வர். இந்த நிலையில் தான், அரவிந்தின் திருமணப் பேச்சு துவங்கியது. எடுத்ததும் வெளியே அங்கே இங்கே என்று பெண் தேடத் துவங்கினர் வீட்டில்.
“இவன் சரியா முகம் குடுத்து பேசமாட்டேங்கறான்னு பொண்ணு வீட்டில வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாங்களாம். மாப்பிள்ளை ரொம்ப இன்ட்றோவர்டா இருக்காரு. எங்க வீட்டில எல்லாருமே நல்லா கலகலன்னு பேசற ஆளுங்க, அதனால ஒத்து வராதுன்னு சொல்லிட்டாங்களாம் தரகர் கிட்ட” என்று அரவிந்திற்காகப் பார்த்த இடம் கை நழுவிப் போய்விட, அரவிந்தின் பெற்றோர் மிகவும் வருத்தம் கொண்டனர்.
“ஏங்க, பேசாம உங்க தம்பி மக, அபிராமியையே நம்ம அரவிந்துக்கு கேட்டா என்ன? நாளைக்கு எதாவது பிரச்சனை அது இதுன்னாலும், நம்ம வீட்டு பொண்ணுன்னா, நம்ம சொல் பேச்சு கேட்டு நிக்கும். நம்ம கைக்குள்ள இருக்கும். என்ன சொல்லறீங்க?” என்று அரவிந்தின் அன்னை எண்ணம் கொண்டார்.
“தம்பி, உனக்கு அபியை பிடிச்சிருக்கு தானே! இல்லை வேற யாரையாச்சும் உன் மனசுக்குப் பிடிச்சிருக்குன்னா சொல்லிடுப்பா, நானும் அப்பாவும் அந்த பொண்ணு வீட்டில பேசிப் பார்க்கறோம்” என்று அவன் விட்டேற்றியான செய்கையைக் காணும் போதேல்லாம் அரவிந்தின் அன்னை அவனிடம் கேட்கலானார்.
“அதெல்லாம் எதுவும் இல்லம்மா.” என்று அரவிந்த் பதில் சொன்ன போதும் அன்னையின் கண்களைச் சந்திக்கமாட்டான். அலைபாயும் அவன் கண்களையும், உணர்ச்சிகள் துடைத்தெறிந்த முகத்தையும் மட்டுமாக வைத்து அவன் மனதில் என்ன நினைக்கிறான் என்று தெரிந்து கொள்ளும் சாமர்த்தியம் அவன் தாய்க்கு இருக்கவில்லை.
“தம்பி எதையோ நினைச்சு மருகறாங்க. ஆனா என்னன்னு தான் தெரியலை.” என்று கணவரிடம் முறையிட, அரவிந்தின் தந்தையும் வெகு ஆதரவாகவே அரவிந்திடம் பேசினார்.
“அரவிந்த், அம்மா உன்னை நினைச்சு ரொம்ப கவலைப்படறாப்பா. ஏற்கானவே நெஞ்சுவலி வந்தவ. உன்னை நினைச்சு அவ கவலைப்படாத நாள் இல்லப்பா!” என்று தொண்டை கமற தந்தை பேச, அரவிந்த் தடுமாறித்தான் போனான்.
“நம்ம அபிராமிய கல்யாணம் பண்ணிக்க உனக்கு சம்மதமாப்பா?” என்று தந்தை வினவும் போது, “உங்க இஷ்டம் போல செய்யுங்கப்பா” என்று தடுமாற்றம் இல்லாமல் பதில் சொன்னான்.
அதன் பிறகான வேலைகள் மடமடவென நடந்தேறின. “யாருக்கு வந்த விருந்தோ” என்பது போல திருமண சடங்குகளில் கலந்து கொண்ட போதும், “அவன் சுபாவமே அப்படித்தான்!” என்று வீட்டினர் ஒப்புக் கொண்டிருந்தனர்.
அபிராமியுமே முதலில் அரவிந்தைத் திருமணம் முடிக்க அவ்வளவாக ஆர்வம் காட்டவில்லை. அவள் சுற்றம், தோழிகள், நட்பு என ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கையிலும் ஏதாவது ஒரு வகையில் ஒரு பிரச்சனை உள்ளது என்பதை உணர்ந்து கொண்ட போது, “சரியா சிரிச்சு பேச மாட்டான். மனசுல இருக்கறதை வெளிய காட்டிக்கற சுபாவம் இல்லை” என்பது ஒரு பெரிய குறையாத் தோன்றவில்லை அவளுக்கு.
“எதாவது பிரச்சனைன்னாலும், அப்பா, அம்மா, அத்தை மாமான்னு எல்லாருமே நமக்கு கூட நிப்பாங்க” என்று வீட்டினர் கொடுத்த தைரியம் அவளை அரவிந்திற்கு சம்மதம் சொல்ல உந்தியது.
ஆனால் இந்த அமைதியான புரிதல் எல்லாம் திருமணம் முடித்து சில நாட்கள் தான் நீடித்தது.
அதன் பிறகு, இதோ இப்போது செய்கிறாளே அது போல, அவன் முகம் பார்த்துப் பார்த்து, அவன் மனதில் என்ன நினைக்கிறான் என்பதைத் தெரிந்து கொள்வது ஒரு வித போதை போலவே மாறிப் போனது அவளுக்கு. இன்று காலையில் இங்கே நடந்த விஷயங்கள் அபிராமியின் மனதை வெகுவாக அசைத்துப் பார்த்திருந்தன.
“இன்னைக்கு இந்த ரோபோ மனுஷன் வேலைக்குப் போகாம, வீட்டில இருந்தா நல்லா இருக்கும். பேசிட்டு சிரிச்சுட்டு தான் இருக்கப்போறதில்ல. கடைசிக்கு வீட்டுல ஒரு ஆள் இருக்குங்கற எண்ணம்மாவது நிம்மதி கொடுக்கும்.” என்ற எண்ணத்தில் இருந்த அபி, அரவிந்தன் அலுவலகத்திற்குத் தயாராவதை தவிர்க்க இயலாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“ஏங்க! இன்னைக்கு ஒரு நாள் வீட்டுல இருந்து வேலை பார்க்க முடியாதா? வர்க் ஃப்ரம் ஹோம் மாதிரி இருக்கலாம்ல. எனக்கு கீர்த்தி இறந்ததை நினைக்கறப்போ ரொம்ப பயமா இருக்குங்க. இன்னைக்கு ஒரு நாள் வீட்டுல இருங்களேன்” என்று தானாவே அவனிடம் வினவியிருந்தாள். பத்தியாக அவள் பேசிய வார்த்தைகளுக்குப் பதிலாக,
“மீட்டிங் இருக்கு” என்று இரண்டு வார்த்தையில் பதில் வந்தது அரவிந்திடமிருந்து.
“மீட்டிங் தினமும் தானே இருக்கு! ஒரு நாள் ஜூம்ல அட்டெண்ட் பண்ணலாம்லங்க. கொரானா வந்தப்போ ரெண்டு வருஷமா அப்படிதானே வேலை பார்த்தீங்க. இப்போ ஒரு நாள் அப்படி வேலை பார்த்தா என்னவாம்?” என்று படபடத்தாள். கொரோனா காலத்தில் வீட்டில் இருந்து அவன் வேலை செய்த நாள் எல்லாமே அவர்கள் இருவருக்குள்ளும் தேவைக்கு அதிகமாக எந்த பேச்சு வார்த்தையும் இராது.
திருமணம் முடித்த புதிதில் இருந்தே இப்படித் தான். தன் வீட்டினரிடம் அடிக்கடி புலம்பும் போதெல்லாம், “விடு, போகப் போக சரியாகிடும்! அவன் பேசலைன்னா என்ன நீ சந்தோஷமா பேசிட்டு இரு” என்ற அறிவுரைகள் வரும். அடுத்து இரு வருடங்களும் இதே போன்று அங்கலாய்ப்பில் கழித்த போது, “குழந்தைன்னு ஒரு பொறந்துட்டா சரியாகிடுவான். சட்டுபுட்டுனு அதுக்கொரு வழியைப் பாரு” என்று அறிவுரை வந்தது.
அபிராமியும் அதற்கான எல்லா பிரயத்தனங்களும் செய்கிறாள் தான். அவனுக்குப் பிடித்தது போல் உடை, அலங்காரம், என்று எல்லாவற்றையும் மாற்றிப் பார்த்து சலிப்படைந்து போனாள். ஒரு நாள் ஆற்றாமையில், “காலேஜ் டேஸ்ல யாரையாவது லவ் பண்ணீங்களா? அவங்களை இன்னமும் மறக்காம அவங்களை நினைச்சு ஃபீல் பண்ணீட்டு இருக்கீங்களா?” என்று கேட்டு விட்டாள்.
அரவிந்து ஏதேணும் சமாதானமாக பதில் சொல்வான் என்று எதிர்பார்த்தவளுக்கு பெருத்த ஏமாற்றம் தான் மிஞ்சியது. அபிராமியை ஆழ்ந்து சில நொடி பார்த்த அரவிந்த் ஏதோ சொல்ல வருவதைப் போல வாய்திறந்தான். பின்பு என்னவோ நினைவுக்கு வந்தவன் போல, முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக் கொண்டு அவ்விடம் விட்டு அகன்றுவிட்டான்.
அன்று தான் அபிராமியின் மனதில் சந்தேகப் பேய் வந்து அமர்ந்து கொண்ட முதல் தினம். அதுவரையிலும் அரவிந்தின் சுபாவம் அப்படி என்று இலேசாக எடுத்துக் கொண்டு அவனிடம் சகஜமாகப் பேசிப் பழக முற்பட்ட அபியின் மனம், அந்த நாள் முதல் அரவிந்தனின் ஒவ்வொரு செய்கையையும் கவனமுடன் கண்காணிக்கத் துவங்கியது.
T23
Moderator
அத்தியாயம் 4
7பி – பிரேம் குமாரின் வீடு
அதிகாலையில் அப்பார்ட்மெண்டில் நடந்த களோபரங்கள் ஓரளவு ஓய்ந்திருக்க, குளித்து முடித்து உணவு மேஜையின் முன் வந்து அமர்ந்தான் பிரேம் குமார்.
பிரேமிற்கு 33 வயதாகிறது. இன்னமும் திருமணம் ஆகவில்லை. அதைப் பற்றிய கவலையோ, அக்கரையோ அவனுக்கு இருந்ததில்லை. அவனுக்காகக் கவலைப்பட்டுக் கொண்டு அவன் திருமணத்தை எடுத்து நடத்தும் அளவிற்கான சொந்தம் என்பது அவனுக்கு வாய்க்கவில்லை. சிறு வயது முதலே தந்தையை இழந்தவன் என்பதால், அவன் மொத்த சொந்தபந்தமும் அவன் அன்னை மட்டுமே. படிக்கும் காலத்தில் ஒரு காதல் உண்டானது தான். ஆனால் அதுவும் இப்போது வேறு ஒரு திருமண பந்தத்தில் கட்டுண்டு கிடக்க, அவனுக்கு என்று இந்த பரந்து விரிந்த உலகத்தில் அவன் அன்னையையும், அலுவலகத்தில் சில நண்பர்களையும் தவிர வேறு உறவுகள் இல்லை.
அவன் அன்னையும் இரு வருடங்கள் முன்பு பக்கவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டு படுத்த படுக்கையாகிவிட, அவன் வாழ்க்கையும், அவன் தேவைகளும் பெருமளவு சுருங்கிப் போயின.
அன்னையைப் பார்த்துக் கொள்ளவும், சமைக்கவும் முழு நேர வேலைக்கார அக்காவை நியமித்திருந்தான். இவன் அலுவலகம் விட்டு வீட்டிற்கு வந்த பின்பு தான் வேலையாள் செல்லம்மா அவள் வீட்டிற்குச் செல்ல இயலும் என்பதால், வேலை முடிந்ததும் அடுத்த நொடி நேராக வீட்டிற்குப் பறந்து வந்துவிடுவான்.
சமைத்து வைத்திருக்கும் உணவை உண்டு முடித்து, தாய்க்கு மருந்து எடுத்துக் கொடுத்து அவரின் இரவு தேவைகளைக் கவனித்து முடிக்கவே பிரேமிற்குச் சரியாக இருக்கும். அலுவலகத்தில் ஒன்றிரண்டு காதல் அம்புகள் அவன் பக்கமாக நீண்டன தான்.
“என் கடமைகள் பத்தி தெரிஞ்சு, என் கூட சேர்ந்து படுத்த படுக்கையா இருக்க அம்மாவையும் கவனிச்சுக்கணும்னு கண்டிஷனோட இருக்கப்போ யார் சரின்னு சொல்லுவா?” என்று காதல் கணைகளை ஆரம்பத்திலேயே தவிர்த்து விடுவான்.
“அப்பா. அம்மா கூட இருக்கக்கூடாது. சொந்த வீடு வேணும். கார் வேணும். பேங்க் பேலன்ஸ் வேணும்னு எவளோ பெரிய லிஸ்ட் கேட்கறாங்க இப்போதைய கல்யாணத்துல. இதெல்லாம் எதுவுமே எனக்கு இல்லை. இருக்கறது வாடகை வீடு, ஆபீஸ்க்கு போக வர பைக், அம்மாவோட அவசர செலவுக்கு உதவ கொஞ்சம் ஃபிக்சட் டெபாஸிட். இதைத் தவிர வேற என்ன இருக்கு என்கிட்ட?” என்று பலசமயம் தோன்றும் பிரேமிற்கு.
அவன் வாழ்நாளின் அப்போதைய முதன்மையான முக்கியத்துவம் இப்போதைக்கு அவன் அன்னை மட்டுமே. “அம்மா கொஞ்சம் கொஞ்சமா பலவீனமா ஆகிட்டே தான் வர்றாங்க பிரேம். எழுவது வயசுக்கு மேல ஆகிட்டதால ஹெல்த் இம்ப்ரூவ்லாம் ஆகாது. இருக்கற வரைக்கும் நல்லா பார்த்துக்கோங்க” என்பது தான் மருத்துவரின் அறிவுரை.
தன் அன்னையின் நிலைமை அவனுக்கே நன்றாகத் தெரியும் தான். அதனால் அவரைப் பார்த்துக் கொள்ளும் கடமை ஒன்று மட்டுமே இப்போதைக்கு அவன் மனதில் இருக்கும் ஒரே பொறுப்பு.
“அம்மாவுக்குப் பின்னர்?” என்ற கேள்வி அவ்வப்போதும் மனதில் எழும் தான். அதற்கும் அவனிடம் ஒரு திட்டம் இருந்தது. அம்மா இருக்கும் வரையிலும் மட்டுமே இந்த ஊரில் இருக்க வேண்டும். அதன் பின்னர் ஏதாவது வெளிநாட்டிற்குச் சென்று தன் மீத வாழ்வை கவலைகள் பொறுப்புகள் இன்றி கழிக்க வேண்டும்.
“எனக்குன்னு இப்போதைக்கு எந்த கமிட்மெண்ட்ஸும் இல்ல. அம்மாவைப் பார்த்துக்கணும். அவங்க காலத்துக்கு அப்பறம் ஃபாரின் போய் செட்டில் ஆகிடணும். அவ்வளவு தான்” என்பது மட்டுமே அவனது எண்ணம்.
இப்படி திட்டமாகச் சென்று கொண்டிருந்த பிரேமின் வாழ்க்கையில், அன்றைய தினம் காலையில் அப்பார்ட்மெண்டில் ஏற்பட்ட மரணம் என்பது ரொம்பவும் விசித்திரமான ஒன்று.
“அந்த பொண்ணு எப்படி இறந்திருக்கும்?” என்ற யோசனையுடன் காலை உணவான முட்டை ஆம்பிலட்டை வெறித்துக் கொண்டே இருந்தவனின் கைப்பேசி அலறியது.
மறுமுனையில் அவன் அன்னையை பார்த்துக் கொள்ளும் வேலைக்கார அக்கா செல்லம்மா தான் பேசினார்.
“தம்பி, அப்பார்ட்மெண்ட் கேட்கிட்ட போலீஸ் நிக்கறாங்க தம்பி. என்னை உள்ள விடமாட்டேங்கறாங்க. நீங்க கொஞ்சம் சொல்லுங்க.” என்றார் செல்லம்மா.
“நீங்க ஃபோனை அங்க இருக்க போலீஸ்ட குடுங்கக்கா நான் பேசறேன்” என்று கூறிய பிரேம், செல்லம்மாவை உள்ளே அனுமதிக்கும் படி வேண்டிக் கொண்டான். “சார், என் அம்மாவுக்கு பக்கவாதம். பெட் ரிட்டன். செல்லம்மாக்கா வீட்டுக்கு வந்ததுக்கு அப்பறமா தான் நான் ஆபீஸ் போகவே முடியும். ப்ளீஸ் அவங்களை உள்ள விடுங்க. நான் ஏற்கனவே இது பத்தி உங்க இன்ஸ்பெக்டர் மிஸ்டர்.வெற்றிவேல் சார்கிட்ட பேசிட்டு தான் மேல வந்தேன் சார்” என்று ட்யூட்டியில் இருந்த கான்ஸ்டபிளிடம் கூறிய பின்பு தான் செல்லம்மாயை உள்ளே அனுமதித்தனர்.
காவலர்களைக் கண்ட அதிர்ச்சியுடன் வீட்டினுள் நுழைந்த செல்லம்மா, “என்ன தம்பி நடந்துச்சு! அப்பார்ட்மெண்டில ஒரே போலீஸா இருக்கு! கேட்ல வாட்ச்மேன் பகதூரையும் காணோம்.?” என்று ஆர்வம் பொங்க விசாரித்தார்.
ஏற்கனவே அலுவலகத்திற்கு தாமதம் ஆகிவிட்டிருந்த படியால், செல்லம்மாயின் கேள்விக்கு பதில் சொல்லிக் கொண்டிருக்க பிரேமிற்கு நேரம் இருக்கவில்லை. “அக்கா, எனக்கு ஆபீஸ்க்கு டயமாச்சு. நீங்க அம்மாவை பார்த்துக்கோங்க. மெடிசன்லாம் சரியா எடுத்து குடுங்க.” என்று கட்டளை இட்டுவிட்டு அவசர அவசரமாக வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தான்.
அவன் ஃப்ளாட்டில் இருந்து வெளிப்படவும், 7ஏவில் இருந்து அரவிந்த் வெளியே வரவும் சரியாக இருந்தது. அரவிந்தைப் பார்த்து சினேகத்துடன் தலையை அசைத்துவிட்டு, லிஃப்டிற்காக காத்திருந்தான் பிரேம்.
“ரொம்ப விசிச்சிரமான நாள் இல்லயா?” என்று அரவிந்த், சின்ன கவலையுடன் பிரேமிடம் வினவினான். அரவிந்தின் கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல், சின்ன தலையசைப்பை மட்டுமாய் பரிசளித்த பிரேம், “ஆபீஸ்ல முக்கியமான மீட்டிங். இப்போவே ரொம்ப லேட் ஆகிடுச்சு” என்று மன்னிப்பாக பதிலளித்துவிட்டு, லிஃப்டிற்காக காத்திறாமல், படிகளில் இறங்கியிருந்தான்.
*****
பிரேம் அலுவலகம் சென்றதும், அவன் சாப்பிட்டுச் சென்ற தட்டையும், அடுப்படியையும் சுத்தம் செய்து முடித்து, அவன் அன்னைக்கு பணிவிடை செய்து மருத்து கொடுத்த செல்லம்மா, அடுத்த வேலையாக 7ஏ அபிராமியின் வீட்டு காலிங் பெல்லை அழுத்தினாள்.
அவளுக்கு அங்கே என்ன நடக்கிறது என்று தெரிந்து கொள்ளாமல் மண்டை வெடித்துவிடும் போல இருந்தது. 7சி கீர்த்திகாவின் ஃப்ளாட், 7டி காலி ஃப்ளாட். 7சி வீடு முன்னாடி கான்ஸ்டபிள் வேற நிக்கறாங்க. 7ஈ அந்த நிருபமா இந்நேரம் வேலைக்குப் போயிருக்கும். ஆக, இந்த ஃப்ளோர்லயே சும்மா இருக்கறது அபிராமி பொண்ணு தான். அதுகிட்ட என்னாச்சுன்னு கேட்போம்” என்ற ஆர்வமிகுதியில் அபிராமியின் வீட்டு காலிங் பெல்லை அழுத்தினாள்.
கதவைத் திறந்த அபிராமியிடம், “ஏம்மா, கேட்கறேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காத, என்னாச்சு நம்ம ஃப்ளாட்ல இன்னைக்கு. ஏதாவது திருடன் பூந்துட்டானா? ஏன் போலீஸ்லாம் வந்திருக்கு?” என்று வினவிய செல்லம்மாயை சற்றே அயற்ச்சியுடன் தான் ஏறிட்டாள் அபி.
அவ்வப்போது, “காபி பொடி கொடு. டீ போட இஞ்சி இருக்கா?” என்பது போல பேச்சுத் துணைக்கு ஆள் தேடிக் கொண்டு இது போல செல்லம்மா வருவாள் தான்.
அபிராமிக்கும் பொழுது போக்க ஏதுவாக இருக்கும். அவள் குடிகாரக் கணவனைப் பற்றியும், பக்கத்து வீட்டு லம்பாடி பற்றியும், கஞ்சா குடிக்கும் தன் மகன் பற்றியும் வெகுவாக புலம்பிவிட்டு, கொஞ்சம் கண்ணீர் சிந்தி, அபிராமி கொடுக்கும் டீயைக் குடித்துவிட்டுச் செல்வது வழக்கம்.
அங்கே பிரேமின் வீட்டைப் பற்றி குறை சொல்ல செல்லம்மாவிற்கு பெரியதாய் எந்த வம்புகளும் இருப்பதில்லை. செல்லம்மா குடிக்கவென, தனியாக கால் லிட்டர் பால் வாங்கிக் கூட பிரேம் ஃப்ரிட்ஜில் வைத்துச் செல்வான். அப்படிப் பட்டவனைப் பற்றி பெரியதாக என்ன குறை சொல்ல முடியும் செல்லம்மாவால்?
7ஈ நிருபமா மேடம் காலையில் சென்றால், இரவு தான் வீட்டிற்கு வருவாள். “டே கேரில்” இருந்து மகனை அழைத்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு வந்து அவனுக்கு உணவளித்து, உறங்க வைக்கவே நேரம் போதாது. இதில் எந்த வீட்டில் என்ன நடக்கிறது என்பது பற்றியெல்லாம் கொஞ்சம் அக்கறை கொள்ளாத ரகம் நிருபமா.
அதே போன்று அந்த ஃப்ளோரில் வசிக்கும் அபியைப் பற்றி, 7சி கீர்த்திகாவிடமோ, 7ஈ நிருப்பமாவிடமோ வம்பு பேச முடியாது. 7சி கீர்த்திகாவும், அபிராமியும் தோழிகள் என்றில்லாவிட்டாலும் அவ்வப்போது நன்றாக சிரித்துப் பேசி பழகுவதை செல்லம்மா கண்டிருக்கிறாள்.
“அபிராமியம்மா ஏதாவது குழந்தைக்காக ட்ரீர்மெண்ட் போகுதா?” என்று ஒரு முறை கீர்த்திகாவிடம் எதார்த்தமாக வினவ, அடுத்த தினமே விஷயம் அபிராமியின் காதுகளுக்குச் சென்றிருந்தது. வேலைக்கு வந்த அடுத்த நிமிடம், வீடு தேடி வந்து செல்லம்மாவிடம் நறுக்கென்று கேள்வி கேட்டுவிட்டாள். அதிலும் வீட்டில் அப்போது பிரேம் வேறு இருந்தன. அவன் முன்னாலேயே, “இந்த மாதிரி என்னைப் பத்தி எதாவது வம்பு தும்பு பேசிட்டு இருக்கறதா காதுல விழுந்துச்சு, நடக்கறதே வேற!” என்று கர்ஜித்திருந்தாள் அபிராமி.
அந்த நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு, ரொம்ப காலம் அபியின் கண்களில் படாமல் ஒதுங்கிப் போவாள் செல்லம்மா. இது நடந்து ஒரு வருடமே ஆகியிருக்கும். அவ்வப்போது காபி பொடி, இஞ்சி என ஏதாவது கேட்க அபிராமியின் தயவு தேவைப்பட்டது செல்லம்மாவிற்கு.
அதிலும் இப்போது, அங்கே நடப்பது என்னவென்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய நிர்பந்தம் வேறு. கதவினைத் திறந்த அபிராமியின் கண்கள், லேசாக கலங்கி இருந்ததைக் காணவும் துணுக்குற்ற செல்லம்மா,
“என்னாச்சு அபிராமிம்மா. கண்ணுலாம் கலங்குனாப்ல இருக்கு?” என்று கரிசனமாகக் கேட்கவும், அதுவரையிலும் இந்த ஆறுதல் பேச்சை தன் ரோபோ வீட்டுக்காரன் அரவிந்திடம் எதிர்பார்த்திருந்த அபிராபி பொசுக்கொன்று மனமுடைந்து போனாள்.
“ஐய்யோ அழுவாத அபிம்மா. என்னாச்சுன்னு சொல்லு” என்று வாசலிலேயே நின்று சத்தமாக வினவ, “ஷ்ஷ். கத்தாத! உள்ள வா மொதல்ல” என்று படிகளின் அருகே அமர்ந்திருந்த போலீஸின் செவிகளில் விழுந்துவிட்டதா என ஒரு நொடி எட்டிப்பார்த்துவிட்டு, செல்லம்மாவை வீட்டின் உள்ளே இழுத்துச் சென்றாள் அபிராமி.
“உனக்கு விஷயம் தெரியுமா தெரியாதா?” என்று செல்லம்மாவிடம் வினவ, அவள் இல்லை என்று தலையசைத்தாள்.
காலையில் இருந்து அங்கே நடந்த விவரங்களைத் தனக்குத் தெரிந்த வரையிலும் செல்லம்மாவிடம் சொல்லிமுடித்த அபிராமி, “எதுக்கும் ஜாக்கரதையாவே இரு என்ன?போலீஸ் எல்லார்த்தையும் விசாரிக்கணும்னு சொல்லியிருக்காங்க.” என்றாள் அபி.
அபிராமியின் குரலில் இனம் காண முடியாத ஒரு வித பதற்றம் இழையோடியது. “எனக்கு என்னாத்துக்கு பயம் வரணும் அபிம்மா? நானா அந்த கீர்த்தி பொண்ண கொலை பண்ணேன்? நேத்து நைட்டு வீட்டுக்குப் போனவ, இதோ இப்போ சித்த முந்தி தான உள்ள வர்றேன். எந்த போலீஸ் வந்து என்ன மிரட்டினாலும் எனக்கு ஒன்னும் பயமில்ல” என்று படோபடமாகவே செல்லம்மாவிடமிருந்து பதில் வந்தது.
செல்லம்மாவின் திடமான பதிலைக் கேட்கவும் அபிராமிக்கு இன்னமும் பதற்றமாகவே இருந்தது. “எனக்கு மட்டும் என்ன பயம்? நா நானா அப்பறம் கீர்த்திய கொன்னேன்?” என்று கேட்டுவிடும் முன்பே அபியின் நெற்றியில் வியர்வை பூக்கள் மொட்டுவிட்டிருந்தன.
அபிராமியின் பதட்டத்தை செல்லம்மா மறவாமல் மனதில் பதிந்து கொண்டாள். “சும்மா ஒரு பேச்சுக்கு, குழந்தை இல்லைன்னு ஆஸ்பத்திரிக்குப் போகுதான்னு கேட்டதுக்கு என்னா பேச்சு பேசிச்சு இது? ஆனா இப்போ எதுக்கு இம்மாம் பயப்படுது? எதாச்சும் எக்குத் தப்பா செஞ்சிருக்குமோ? அதனால தான் பயப்படுதோ” என்று செல்லம்மாவின் மனம் வேக வேகமாக கணக்கிட்டது.
செல்லம்மாவின் எண்ணம் பற்றிய எந்த கவலையும் இல்லாமல், அபிராமி தன் பேச்சைக் கேட்க ஒரு ஆன்மா கிடைத்ததே என்ற நிம்மதியில், காலையில் இருந்து தன் மனதை அரித்துக் கொண்டிருந்த பாரத்தை செல்லம்மாவிடம் பகிர்ந்து கொண்டாள்.
“கீர்த்தியை என்னால அப்படிப் பார்க்கவே முடியலை செல்லம்மா. சாகர வயசா அவளுக்கு? மிஞ்சிப் போனா 25,26 வயசு தான் இருக்கும். கண்ணை மூடினாலே அவ தலை சிதறி இறந்து கிடந்தது தான் கண்ணுக்குள்ள வருது.” என்று சொல்லச் சொல்லவே பயத்தில் அபியின் உடல் நடுங்கியது.
“சரி, சரி, விடு அபிம்மா. யார் தலையில என்ன எழுதியிருக்கோ அது படி தானே நடக்கும். நம்ம கையில என்ன இருக்கு? சரி, நீ என்ன நினைக்கற? அந்த கீர்த்தி பொண்ணு எப்படி இறந்திருக்கும்? குடிக்கார புருஷன் கிட்ட இருந்து தப்பிக்க நினைச்சு மாடில இருந்து குதிச்சு தற்கொலை பண்ணியிருக்குமோ?” என்று அபிராமியிடம் வினவினாள் செல்லம்மா.
கீர்த்திகா எப்படி இறந்தாள் என்று ஆராயும் மனநிலையில் அப்போது அபிராமி இருக்கவில்லை. அவள் மனம் முழுக்க வேறு விதமான கவலை அப்பிக்கிடந்தது.
“கீர்த்தியோட ஃபோன் இப்போ போலீஸ் கையில கிடைச்சிருக்குமா? நான் கீர்த்திக்கு அனுப்பின மெசேஜ்லாம் அவ டெலீட் பண்ணிட்டேன்னு சொன்னாளே! உண்மையிலையே டெலீட் பண்ணியிருப்பாளா? இல்லை சும்மா சொல்லியிருப்பாளா? அந்த மெசேஜை வச்சு போலீஸ் என்கிட்ட கேள்விகேட்டா நான் என்ன பதில் சொல்லுவேன்?” என்று பயத்தில் அவள் கைகள் வெடவெடத்தன.
இதைப் பற்றி எவரிடம் என்ன சொல்லி, தன் ஆதங்கத்தைத் தீர்த்துக் கொள்ள இயலும்? கட்டினவனிடம் கூட சொல்லிட முடியாதே! அப்படியிருக்க போலீஸ் கேள்வி கேட்டால் என்னவாது என்ற பயத்தில் அபியின் நெஞ்சு வேக வேகமாகத் துடித்தது.
7பி – பிரேம் குமாரின் வீடு
அதிகாலையில் அப்பார்ட்மெண்டில் நடந்த களோபரங்கள் ஓரளவு ஓய்ந்திருக்க, குளித்து முடித்து உணவு மேஜையின் முன் வந்து அமர்ந்தான் பிரேம் குமார்.
பிரேமிற்கு 33 வயதாகிறது. இன்னமும் திருமணம் ஆகவில்லை. அதைப் பற்றிய கவலையோ, அக்கரையோ அவனுக்கு இருந்ததில்லை. அவனுக்காகக் கவலைப்பட்டுக் கொண்டு அவன் திருமணத்தை எடுத்து நடத்தும் அளவிற்கான சொந்தம் என்பது அவனுக்கு வாய்க்கவில்லை. சிறு வயது முதலே தந்தையை இழந்தவன் என்பதால், அவன் மொத்த சொந்தபந்தமும் அவன் அன்னை மட்டுமே. படிக்கும் காலத்தில் ஒரு காதல் உண்டானது தான். ஆனால் அதுவும் இப்போது வேறு ஒரு திருமண பந்தத்தில் கட்டுண்டு கிடக்க, அவனுக்கு என்று இந்த பரந்து விரிந்த உலகத்தில் அவன் அன்னையையும், அலுவலகத்தில் சில நண்பர்களையும் தவிர வேறு உறவுகள் இல்லை.
அவன் அன்னையும் இரு வருடங்கள் முன்பு பக்கவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டு படுத்த படுக்கையாகிவிட, அவன் வாழ்க்கையும், அவன் தேவைகளும் பெருமளவு சுருங்கிப் போயின.
அன்னையைப் பார்த்துக் கொள்ளவும், சமைக்கவும் முழு நேர வேலைக்கார அக்காவை நியமித்திருந்தான். இவன் அலுவலகம் விட்டு வீட்டிற்கு வந்த பின்பு தான் வேலையாள் செல்லம்மா அவள் வீட்டிற்குச் செல்ல இயலும் என்பதால், வேலை முடிந்ததும் அடுத்த நொடி நேராக வீட்டிற்குப் பறந்து வந்துவிடுவான்.
சமைத்து வைத்திருக்கும் உணவை உண்டு முடித்து, தாய்க்கு மருந்து எடுத்துக் கொடுத்து அவரின் இரவு தேவைகளைக் கவனித்து முடிக்கவே பிரேமிற்குச் சரியாக இருக்கும். அலுவலகத்தில் ஒன்றிரண்டு காதல் அம்புகள் அவன் பக்கமாக நீண்டன தான்.
“என் கடமைகள் பத்தி தெரிஞ்சு, என் கூட சேர்ந்து படுத்த படுக்கையா இருக்க அம்மாவையும் கவனிச்சுக்கணும்னு கண்டிஷனோட இருக்கப்போ யார் சரின்னு சொல்லுவா?” என்று காதல் கணைகளை ஆரம்பத்திலேயே தவிர்த்து விடுவான்.
“அப்பா. அம்மா கூட இருக்கக்கூடாது. சொந்த வீடு வேணும். கார் வேணும். பேங்க் பேலன்ஸ் வேணும்னு எவளோ பெரிய லிஸ்ட் கேட்கறாங்க இப்போதைய கல்யாணத்துல. இதெல்லாம் எதுவுமே எனக்கு இல்லை. இருக்கறது வாடகை வீடு, ஆபீஸ்க்கு போக வர பைக், அம்மாவோட அவசர செலவுக்கு உதவ கொஞ்சம் ஃபிக்சட் டெபாஸிட். இதைத் தவிர வேற என்ன இருக்கு என்கிட்ட?” என்று பலசமயம் தோன்றும் பிரேமிற்கு.
அவன் வாழ்நாளின் அப்போதைய முதன்மையான முக்கியத்துவம் இப்போதைக்கு அவன் அன்னை மட்டுமே. “அம்மா கொஞ்சம் கொஞ்சமா பலவீனமா ஆகிட்டே தான் வர்றாங்க பிரேம். எழுவது வயசுக்கு மேல ஆகிட்டதால ஹெல்த் இம்ப்ரூவ்லாம் ஆகாது. இருக்கற வரைக்கும் நல்லா பார்த்துக்கோங்க” என்பது தான் மருத்துவரின் அறிவுரை.
தன் அன்னையின் நிலைமை அவனுக்கே நன்றாகத் தெரியும் தான். அதனால் அவரைப் பார்த்துக் கொள்ளும் கடமை ஒன்று மட்டுமே இப்போதைக்கு அவன் மனதில் இருக்கும் ஒரே பொறுப்பு.
“அம்மாவுக்குப் பின்னர்?” என்ற கேள்வி அவ்வப்போதும் மனதில் எழும் தான். அதற்கும் அவனிடம் ஒரு திட்டம் இருந்தது. அம்மா இருக்கும் வரையிலும் மட்டுமே இந்த ஊரில் இருக்க வேண்டும். அதன் பின்னர் ஏதாவது வெளிநாட்டிற்குச் சென்று தன் மீத வாழ்வை கவலைகள் பொறுப்புகள் இன்றி கழிக்க வேண்டும்.
“எனக்குன்னு இப்போதைக்கு எந்த கமிட்மெண்ட்ஸும் இல்ல. அம்மாவைப் பார்த்துக்கணும். அவங்க காலத்துக்கு அப்பறம் ஃபாரின் போய் செட்டில் ஆகிடணும். அவ்வளவு தான்” என்பது மட்டுமே அவனது எண்ணம்.
இப்படி திட்டமாகச் சென்று கொண்டிருந்த பிரேமின் வாழ்க்கையில், அன்றைய தினம் காலையில் அப்பார்ட்மெண்டில் ஏற்பட்ட மரணம் என்பது ரொம்பவும் விசித்திரமான ஒன்று.
“அந்த பொண்ணு எப்படி இறந்திருக்கும்?” என்ற யோசனையுடன் காலை உணவான முட்டை ஆம்பிலட்டை வெறித்துக் கொண்டே இருந்தவனின் கைப்பேசி அலறியது.
மறுமுனையில் அவன் அன்னையை பார்த்துக் கொள்ளும் வேலைக்கார அக்கா செல்லம்மா தான் பேசினார்.
“தம்பி, அப்பார்ட்மெண்ட் கேட்கிட்ட போலீஸ் நிக்கறாங்க தம்பி. என்னை உள்ள விடமாட்டேங்கறாங்க. நீங்க கொஞ்சம் சொல்லுங்க.” என்றார் செல்லம்மா.
“நீங்க ஃபோனை அங்க இருக்க போலீஸ்ட குடுங்கக்கா நான் பேசறேன்” என்று கூறிய பிரேம், செல்லம்மாவை உள்ளே அனுமதிக்கும் படி வேண்டிக் கொண்டான். “சார், என் அம்மாவுக்கு பக்கவாதம். பெட் ரிட்டன். செல்லம்மாக்கா வீட்டுக்கு வந்ததுக்கு அப்பறமா தான் நான் ஆபீஸ் போகவே முடியும். ப்ளீஸ் அவங்களை உள்ள விடுங்க. நான் ஏற்கனவே இது பத்தி உங்க இன்ஸ்பெக்டர் மிஸ்டர்.வெற்றிவேல் சார்கிட்ட பேசிட்டு தான் மேல வந்தேன் சார்” என்று ட்யூட்டியில் இருந்த கான்ஸ்டபிளிடம் கூறிய பின்பு தான் செல்லம்மாயை உள்ளே அனுமதித்தனர்.
காவலர்களைக் கண்ட அதிர்ச்சியுடன் வீட்டினுள் நுழைந்த செல்லம்மா, “என்ன தம்பி நடந்துச்சு! அப்பார்ட்மெண்டில ஒரே போலீஸா இருக்கு! கேட்ல வாட்ச்மேன் பகதூரையும் காணோம்.?” என்று ஆர்வம் பொங்க விசாரித்தார்.
ஏற்கனவே அலுவலகத்திற்கு தாமதம் ஆகிவிட்டிருந்த படியால், செல்லம்மாயின் கேள்விக்கு பதில் சொல்லிக் கொண்டிருக்க பிரேமிற்கு நேரம் இருக்கவில்லை. “அக்கா, எனக்கு ஆபீஸ்க்கு டயமாச்சு. நீங்க அம்மாவை பார்த்துக்கோங்க. மெடிசன்லாம் சரியா எடுத்து குடுங்க.” என்று கட்டளை இட்டுவிட்டு அவசர அவசரமாக வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தான்.
அவன் ஃப்ளாட்டில் இருந்து வெளிப்படவும், 7ஏவில் இருந்து அரவிந்த் வெளியே வரவும் சரியாக இருந்தது. அரவிந்தைப் பார்த்து சினேகத்துடன் தலையை அசைத்துவிட்டு, லிஃப்டிற்காக காத்திருந்தான் பிரேம்.
“ரொம்ப விசிச்சிரமான நாள் இல்லயா?” என்று அரவிந்த், சின்ன கவலையுடன் பிரேமிடம் வினவினான். அரவிந்தின் கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல், சின்ன தலையசைப்பை மட்டுமாய் பரிசளித்த பிரேம், “ஆபீஸ்ல முக்கியமான மீட்டிங். இப்போவே ரொம்ப லேட் ஆகிடுச்சு” என்று மன்னிப்பாக பதிலளித்துவிட்டு, லிஃப்டிற்காக காத்திறாமல், படிகளில் இறங்கியிருந்தான்.
*****
பிரேம் அலுவலகம் சென்றதும், அவன் சாப்பிட்டுச் சென்ற தட்டையும், அடுப்படியையும் சுத்தம் செய்து முடித்து, அவன் அன்னைக்கு பணிவிடை செய்து மருத்து கொடுத்த செல்லம்மா, அடுத்த வேலையாக 7ஏ அபிராமியின் வீட்டு காலிங் பெல்லை அழுத்தினாள்.
அவளுக்கு அங்கே என்ன நடக்கிறது என்று தெரிந்து கொள்ளாமல் மண்டை வெடித்துவிடும் போல இருந்தது. 7சி கீர்த்திகாவின் ஃப்ளாட், 7டி காலி ஃப்ளாட். 7சி வீடு முன்னாடி கான்ஸ்டபிள் வேற நிக்கறாங்க. 7ஈ அந்த நிருபமா இந்நேரம் வேலைக்குப் போயிருக்கும். ஆக, இந்த ஃப்ளோர்லயே சும்மா இருக்கறது அபிராமி பொண்ணு தான். அதுகிட்ட என்னாச்சுன்னு கேட்போம்” என்ற ஆர்வமிகுதியில் அபிராமியின் வீட்டு காலிங் பெல்லை அழுத்தினாள்.
கதவைத் திறந்த அபிராமியிடம், “ஏம்மா, கேட்கறேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காத, என்னாச்சு நம்ம ஃப்ளாட்ல இன்னைக்கு. ஏதாவது திருடன் பூந்துட்டானா? ஏன் போலீஸ்லாம் வந்திருக்கு?” என்று வினவிய செல்லம்மாயை சற்றே அயற்ச்சியுடன் தான் ஏறிட்டாள் அபி.
அவ்வப்போது, “காபி பொடி கொடு. டீ போட இஞ்சி இருக்கா?” என்பது போல பேச்சுத் துணைக்கு ஆள் தேடிக் கொண்டு இது போல செல்லம்மா வருவாள் தான்.
அபிராமிக்கும் பொழுது போக்க ஏதுவாக இருக்கும். அவள் குடிகாரக் கணவனைப் பற்றியும், பக்கத்து வீட்டு லம்பாடி பற்றியும், கஞ்சா குடிக்கும் தன் மகன் பற்றியும் வெகுவாக புலம்பிவிட்டு, கொஞ்சம் கண்ணீர் சிந்தி, அபிராமி கொடுக்கும் டீயைக் குடித்துவிட்டுச் செல்வது வழக்கம்.
அங்கே பிரேமின் வீட்டைப் பற்றி குறை சொல்ல செல்லம்மாவிற்கு பெரியதாய் எந்த வம்புகளும் இருப்பதில்லை. செல்லம்மா குடிக்கவென, தனியாக கால் லிட்டர் பால் வாங்கிக் கூட பிரேம் ஃப்ரிட்ஜில் வைத்துச் செல்வான். அப்படிப் பட்டவனைப் பற்றி பெரியதாக என்ன குறை சொல்ல முடியும் செல்லம்மாவால்?
7ஈ நிருபமா மேடம் காலையில் சென்றால், இரவு தான் வீட்டிற்கு வருவாள். “டே கேரில்” இருந்து மகனை அழைத்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு வந்து அவனுக்கு உணவளித்து, உறங்க வைக்கவே நேரம் போதாது. இதில் எந்த வீட்டில் என்ன நடக்கிறது என்பது பற்றியெல்லாம் கொஞ்சம் அக்கறை கொள்ளாத ரகம் நிருபமா.
அதே போன்று அந்த ஃப்ளோரில் வசிக்கும் அபியைப் பற்றி, 7சி கீர்த்திகாவிடமோ, 7ஈ நிருப்பமாவிடமோ வம்பு பேச முடியாது. 7சி கீர்த்திகாவும், அபிராமியும் தோழிகள் என்றில்லாவிட்டாலும் அவ்வப்போது நன்றாக சிரித்துப் பேசி பழகுவதை செல்லம்மா கண்டிருக்கிறாள்.
“அபிராமியம்மா ஏதாவது குழந்தைக்காக ட்ரீர்மெண்ட் போகுதா?” என்று ஒரு முறை கீர்த்திகாவிடம் எதார்த்தமாக வினவ, அடுத்த தினமே விஷயம் அபிராமியின் காதுகளுக்குச் சென்றிருந்தது. வேலைக்கு வந்த அடுத்த நிமிடம், வீடு தேடி வந்து செல்லம்மாவிடம் நறுக்கென்று கேள்வி கேட்டுவிட்டாள். அதிலும் வீட்டில் அப்போது பிரேம் வேறு இருந்தன. அவன் முன்னாலேயே, “இந்த மாதிரி என்னைப் பத்தி எதாவது வம்பு தும்பு பேசிட்டு இருக்கறதா காதுல விழுந்துச்சு, நடக்கறதே வேற!” என்று கர்ஜித்திருந்தாள் அபிராமி.
அந்த நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு, ரொம்ப காலம் அபியின் கண்களில் படாமல் ஒதுங்கிப் போவாள் செல்லம்மா. இது நடந்து ஒரு வருடமே ஆகியிருக்கும். அவ்வப்போது காபி பொடி, இஞ்சி என ஏதாவது கேட்க அபிராமியின் தயவு தேவைப்பட்டது செல்லம்மாவிற்கு.
அதிலும் இப்போது, அங்கே நடப்பது என்னவென்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய நிர்பந்தம் வேறு. கதவினைத் திறந்த அபிராமியின் கண்கள், லேசாக கலங்கி இருந்ததைக் காணவும் துணுக்குற்ற செல்லம்மா,
“என்னாச்சு அபிராமிம்மா. கண்ணுலாம் கலங்குனாப்ல இருக்கு?” என்று கரிசனமாகக் கேட்கவும், அதுவரையிலும் இந்த ஆறுதல் பேச்சை தன் ரோபோ வீட்டுக்காரன் அரவிந்திடம் எதிர்பார்த்திருந்த அபிராபி பொசுக்கொன்று மனமுடைந்து போனாள்.
“ஐய்யோ அழுவாத அபிம்மா. என்னாச்சுன்னு சொல்லு” என்று வாசலிலேயே நின்று சத்தமாக வினவ, “ஷ்ஷ். கத்தாத! உள்ள வா மொதல்ல” என்று படிகளின் அருகே அமர்ந்திருந்த போலீஸின் செவிகளில் விழுந்துவிட்டதா என ஒரு நொடி எட்டிப்பார்த்துவிட்டு, செல்லம்மாவை வீட்டின் உள்ளே இழுத்துச் சென்றாள் அபிராமி.
“உனக்கு விஷயம் தெரியுமா தெரியாதா?” என்று செல்லம்மாவிடம் வினவ, அவள் இல்லை என்று தலையசைத்தாள்.
காலையில் இருந்து அங்கே நடந்த விவரங்களைத் தனக்குத் தெரிந்த வரையிலும் செல்லம்மாவிடம் சொல்லிமுடித்த அபிராமி, “எதுக்கும் ஜாக்கரதையாவே இரு என்ன?போலீஸ் எல்லார்த்தையும் விசாரிக்கணும்னு சொல்லியிருக்காங்க.” என்றாள் அபி.
அபிராமியின் குரலில் இனம் காண முடியாத ஒரு வித பதற்றம் இழையோடியது. “எனக்கு என்னாத்துக்கு பயம் வரணும் அபிம்மா? நானா அந்த கீர்த்தி பொண்ண கொலை பண்ணேன்? நேத்து நைட்டு வீட்டுக்குப் போனவ, இதோ இப்போ சித்த முந்தி தான உள்ள வர்றேன். எந்த போலீஸ் வந்து என்ன மிரட்டினாலும் எனக்கு ஒன்னும் பயமில்ல” என்று படோபடமாகவே செல்லம்மாவிடமிருந்து பதில் வந்தது.
செல்லம்மாவின் திடமான பதிலைக் கேட்கவும் அபிராமிக்கு இன்னமும் பதற்றமாகவே இருந்தது. “எனக்கு மட்டும் என்ன பயம்? நா நானா அப்பறம் கீர்த்திய கொன்னேன்?” என்று கேட்டுவிடும் முன்பே அபியின் நெற்றியில் வியர்வை பூக்கள் மொட்டுவிட்டிருந்தன.
அபிராமியின் பதட்டத்தை செல்லம்மா மறவாமல் மனதில் பதிந்து கொண்டாள். “சும்மா ஒரு பேச்சுக்கு, குழந்தை இல்லைன்னு ஆஸ்பத்திரிக்குப் போகுதான்னு கேட்டதுக்கு என்னா பேச்சு பேசிச்சு இது? ஆனா இப்போ எதுக்கு இம்மாம் பயப்படுது? எதாச்சும் எக்குத் தப்பா செஞ்சிருக்குமோ? அதனால தான் பயப்படுதோ” என்று செல்லம்மாவின் மனம் வேக வேகமாக கணக்கிட்டது.
செல்லம்மாவின் எண்ணம் பற்றிய எந்த கவலையும் இல்லாமல், அபிராமி தன் பேச்சைக் கேட்க ஒரு ஆன்மா கிடைத்ததே என்ற நிம்மதியில், காலையில் இருந்து தன் மனதை அரித்துக் கொண்டிருந்த பாரத்தை செல்லம்மாவிடம் பகிர்ந்து கொண்டாள்.
“கீர்த்தியை என்னால அப்படிப் பார்க்கவே முடியலை செல்லம்மா. சாகர வயசா அவளுக்கு? மிஞ்சிப் போனா 25,26 வயசு தான் இருக்கும். கண்ணை மூடினாலே அவ தலை சிதறி இறந்து கிடந்தது தான் கண்ணுக்குள்ள வருது.” என்று சொல்லச் சொல்லவே பயத்தில் அபியின் உடல் நடுங்கியது.
“சரி, சரி, விடு அபிம்மா. யார் தலையில என்ன எழுதியிருக்கோ அது படி தானே நடக்கும். நம்ம கையில என்ன இருக்கு? சரி, நீ என்ன நினைக்கற? அந்த கீர்த்தி பொண்ணு எப்படி இறந்திருக்கும்? குடிக்கார புருஷன் கிட்ட இருந்து தப்பிக்க நினைச்சு மாடில இருந்து குதிச்சு தற்கொலை பண்ணியிருக்குமோ?” என்று அபிராமியிடம் வினவினாள் செல்லம்மா.
கீர்த்திகா எப்படி இறந்தாள் என்று ஆராயும் மனநிலையில் அப்போது அபிராமி இருக்கவில்லை. அவள் மனம் முழுக்க வேறு விதமான கவலை அப்பிக்கிடந்தது.
“கீர்த்தியோட ஃபோன் இப்போ போலீஸ் கையில கிடைச்சிருக்குமா? நான் கீர்த்திக்கு அனுப்பின மெசேஜ்லாம் அவ டெலீட் பண்ணிட்டேன்னு சொன்னாளே! உண்மையிலையே டெலீட் பண்ணியிருப்பாளா? இல்லை சும்மா சொல்லியிருப்பாளா? அந்த மெசேஜை வச்சு போலீஸ் என்கிட்ட கேள்விகேட்டா நான் என்ன பதில் சொல்லுவேன்?” என்று பயத்தில் அவள் கைகள் வெடவெடத்தன.
இதைப் பற்றி எவரிடம் என்ன சொல்லி, தன் ஆதங்கத்தைத் தீர்த்துக் கொள்ள இயலும்? கட்டினவனிடம் கூட சொல்லிட முடியாதே! அப்படியிருக்க போலீஸ் கேள்வி கேட்டால் என்னவாது என்ற பயத்தில் அபியின் நெஞ்சு வேக வேகமாகத் துடித்தது.
- Status