T23
Moderator
அத்தியாயம் 9
கண்விழித்து பார்த்த தாடாளனுக்கு தான் தனது கூடாரத்தில் இருப்பது புரிய மெல்ல எழுந்து அமர்ந்தவனுக்கு தலைவலிப்பது போல் இருந்தது. கண்களை மூடியபடி இரு விரல்களால் முன் நெற்றி பொருத்தை லேசாக அழுத்தியபடி அமர்ந்திருவன் நினைவு நடந்தவற்றை நினைவு கூற முயல அந்த குகையில் இருந்த சித்திரங்கள் அவனுக்கு எதை எதையோ மூளையின் உள் அடுக்கில் இருந்து மறைந்து நிற்கும் வேரை மேலிருந்து அடி ஆழம் வரை பிடுங்கும் போது படும் சிரமம் போல் இருந்தது. ஏனோ முதலில் நெகிழா மண் போல் அவன் மனம் இருக்க விலகி இருந்தவனை இப்போது விதி வேலை எனும் சூழல் நீர் ஊற்றி இளக்கி இருக்க அவன் ஆர்வக் கை கொண்டு பிடிங்கினாலும் மன மண்ணை இறுகப் பற்றியிருக்கும் அவன் மூலத்தின் வேர்கள் எளிதில் வருவதாய் இல்லை. எளிதில் பிடிங்கிவிட அது சல்லி வேர்கள் அன்றே . நேராக அடிவரை இறங்கி கிளைத்து பரவி இறுதி வரை இருக்கும் ஆணி வேர் தொகுதியாகிற்றே.
சிந்தித்த படி இருந்தவன் கை அனிச்சையாக தன் கைகாப்பை மேல் இழுக்க தேடி அந்த இடம் வெறுமையாக இருந்தது. பதறி எழுந்தவன் அதைத் தேட
உள்ளே நுழைந்த நாராயணன் தனது உடை பை என எல்லா இடமும் தேடியவனிடம். வெளியில் எங்காவது விழுந்திருக்குமோ அது அப்படி விழக்கூடிய பொருள் இல்லையே என்ற அவன் எண்ணங்களின் குறுக்கீடாக
"என்ன தாடாளன் எப்படி இருக்கீங்க?"
என்ற கேள்வியில் திரும்பியவன் நாராயணன் வாசலில் நின்றிருப்பதை கண்டு கட்டிலில் அமர்ந்து கொண்டான்.
"ஆ இப்ப நல்லா இருக்கேன் " என்றவன் கண்கள் இன்னும் தேட அதை கண்டு கொண்டவர்
"என்ன எதையாவது தேடறீங்களா?"
என்றவருக்கு என்ன சொல்ல என்று தெரியாமல்
" இல்லை"
என்றுவிட்டவன் பிறகு தயக்கமாக ஒரு வேளை அவர் பார்த்திருந்தால் என எண்ணி
"ஆமா என்னோட காப்பு? "
"அது ?" என்று நாராயணன் துவங்க
"என்கிட்ட தான் இருக்கு" என்று வந்து நின்றாள் தன்யா"
"இது யார்?" புருவம் சுருக்கியவன் அந்த அரை நொடியில் அவளையும் அவளது பிண்னியும் நினைவடுக்கில் எடுத்து விட்டான். ஆனாலும் அதை மறைத்து வெளிப்பட்ட அவன் கேள்விக்கு பதில் சொல்ல நாராயணனப் பார்க்க
"இவங்க தன்யா நம்ம ப்ரொஜெட்க்கு லீடர்"
அவனுக்கு அவளின் நோக்கும் நோக்கமும் தெரியும் ஆதலால்
" என்ன இது கவர்மென்ட் புராஜெட் தான? அப்புறம் இவங்க என்ன பண்றாங்க"
"ஆமா தாடா பட் இவங்க பைனான்ஷியலா சப்போர்ட் பண்றாங்க."
"அதுக்காக இப்படியா.?"
என்றான் .அவள் முறையற்று அவன் கூடாரத்திற்குள் நுழைந்தது மட்டும் இல்லாமல் அவன் நினைவில்லாத நிலையில் அனுமதியின்றி காப்பை அவிழ்த்தது மட்டுமல்லாமல் இப்போது நான் தான் எடுத்தேன் என்று வந்து நின்ற அவளில் கோபம் வந்தது.
அவனையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவருக்கு அதை புரிந்து கொள்ள முடியாதா என்ன? அதில் திரும்பி தன்யாவை பார்த்தார். பிறகு அவர் தான் தன்யாவை இப்போது வர வேண்டாம் என்றாரே தான் மட்டும் போய் பார்த்துவிட்டு வருவதாக கூற அவள் அவர் கூறியதை செவிமடுக்க வேண்டுமே நீ கூறி நான் என்ன கேட்பது என்பதுபோல் அவருக்கு முன் நடக்க அவருக்கு வேறு வழியின்றி அவளுடன் இணைந்து கொள்ள வேண்டியதாயிற்று. இப்போது அவன் கோபத்தில் முறைக்க
என்ன செய்ய போகிறானோ என்று பயம் வேறு ஒருபுறத்தில் என்ன செய்ய ? என்ன செய்ய ? தான் என்று புரியாமல் போக சங்கடமாக சிரித்து வைத்தார். அவனோ எப்படியோ போ என்பதாய்
"வாட் எவர் என்றவன்"
ஒற்றை தோள் குலுக்கலுடன் அவளிடம் தனது காப்பிற்காக கையை நீட்டினான்.அந்த காப்பு இயற்கையாக குளோரைட் எனும் தனிமத்தின் சேர்கையினால் பச்சைநிறத்தில் இருந்த பாறையில் இருந்து எடுக்கப்பட்டு செதுக்கப்பட்டு பளபளப்பாக்கப்பட்டு இருந்தது. இரவின் மெல்லிய ஒளியில் அவள் கையில் அது பளபளத்தது.
" இது ரொம்ப அழகா இருக்கு? எங்க வாங்கினீங்க?"
என்று அவனை கூர்மையாக அளவிட்டபடி அவனிடம் அதை நீட்ட வாங்கிக் கொண்டான். கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு. ஆனால் அவளோ தன் கேள்விக்கு என்ன பதில் வருமோ அதைப் பொறுத்து அவனுடான உரையாடலை வளர்க்க நினைத்தாள். அவளுக்கும் அதற்கும் நெடுந்தொலைவு என்றாலும். அவளது உள்ளுணர்வு அவளை நச்சரித்து கொண்டிருந்தது.அது தான் அவள் இங்கே வரவும் காரணம்.
இன்று நிகழ்ந்தது அவளை இன்னும் உறுதி கொள்ள வைத்தது. அதனாலேயே கொஞ்சம் இறங்கி மீண்டும் முயற்சிக்க எண்ணி தாடாளனை நோக்க ஆனால்
தாடாளன் பார்வையின் இலக்கோ பொருளோ தன்யாவை எட்டவும் இல்லை. அதற்கு அவன் அனுமதிக்வும் இல்லை. அவள் நீட்டியிருந்த காப்பை வெடுக்கென்று பறித்து முன்பின்னும் பார்த்தவன் படார் என்று ஒன்று அவளது கன்னத்தில் ஒரு அறை விட்டான்.
"டோன்ட் டச் மை திங்க்ஸ்"
என்று சுட்டு விரல் நீட்டி எச்சரித்தவன் மீண்டும் தன்கையில் அந்த காப்பை அணிய அது ஒரு முறை ஒளிர்ந்து அடங்கியது.. அங்கிருந்து வெளியே நடந்தவன் நாராயணினிடம் நின்றான் .இதை எதிர்பார்க்கவில்லை தன்யாவும் நாராயணனும். பொறி கலங்கி போயிருந்தாள் தன்யா.
"சர் அந்த கல்யாணத்துக்கு போகனும் சொன்னீங்களே அங்க பாருங்க அவங்க ஆட்கள் உங்கள கூட்டிட்டு போக வந்துருக்காங்க" என்று வெளியே சென்று நின்று அவர்களுடன் பேசியபடி நின்று கொண்டான் அதுவரையில் செயல்பட மறந்த புலன்களுடன் தான் நின்றிருந்தாள்.அவளை இது போல் யாரும் நடத்தியதில்லை. அவள் முன் யாரும் இதுவரை விரல் நீட்டியே பேசியதில்லை எனும் போது கை நீட்டி அடிப்பது என்பது பற்றி கூற என்ன இருக்கிறது? ஆகையால் தான் அவன் செயல் அவளை ஸ்தம்பித்து நிற்க வைத்து விட்டது.
தாடாளன் வெளியே வரவும் தன் நிலை நினைவுக்கு வர
தன்யா நாராயணனை கோபமாக பார்க்க. அவரோ
"இதுக்கு நான் ஒன்னும் சொல்ல முடியாது மேடம். நான் தான் சொன்னேனே பொறுமையா இருங்கன்னு நீங்க தான் நீ சொன்னா நான் கேட்டகனுமான்னு அவன் கையில் இருந்த காப்பை கழட்டினீங்க இப்ப அடிவாங்கினீங்க."
"நாராயணன்.."
"நான் தான் நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க நாங்க கல்யாண வீட்டுக்கு போய்ட்டு வரோம்.நாளைக்கு மறுபடியும் நாம் வொர்க் கண்டஈனஈயஊ பண்ணலாம்.நீங்க காட்டேஜ்க்கு போங்க அங்க தங்கறதுக்கு சாப்பாடு எல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணியாச்சு."
என்றாவரது இடைவிடாத பொழிவில் அவள் கிளம்பி இருந்தாள்.வெளியே வந்தவள்
"நல்லா என்ஜாய் பண்ணு.நாளைக்கு நீ இங்க வேலை பார்க்க போற கடைசி நாள்"
என்றவள் தனது நாளை எப்படி இருக்கும் என்பது பற்றி அறியாள்.தாடாளனோ
"சரிங்க ரொம்ப சந்தோஷம் செய்ங்க"
என்று விட்டு சென்று விட்டான்..
******************************************************************************
அன்று….
மெல்ல மெல்ல மேலே ஏறிக் கொண்டு இருந்த ஆதவன் தன் கிரணங்களை அந்த பனிமலைக்கு மகுடமாக சூட்டி இருந்தான். பொன்னன மின்னிய அது கண்களில் ஒரு குளிர்ச்சியையும் உள்ளத்தில் மகிழ்வையும் தர அதை அனுபவித்தபடி மேலும் ஏறினாள்.
அப்போது தான் அந்த மாமூத் வகை யானைக் கூட்டம் விழுந்தது. மாமூத் வகை யானைகள் உடல் முழுவதும் உரோமங்களால் மூடப்பட்டிருந்து நன்றாக வளர்ந்த வளைந்த தந்தங்களுடன் அவை அற்புதமாக இருந்தன. அவை கூட்டமாக நின்று கொண்டு இருப்பதைக் கண்டவள் அங்கேயே நின்று கொண்டாள்.
ஏதேனும் ஒரு யானை ஈனும் நேரத்தில் மற்ற யானைகள் அதற்கு பாதுகாப்பாகவும் உதவியாகவும் நின்று கொண்டு மற்ற விலங்கள் அருகில் வந்தால் துரத்தியடிக்கும். மேலும் அந்நேரத்தில் தாய் யானை இன்னும் ஆக்ரோஷமாக தாக்கும். அதை அவள் ஏற்கனவே பார்த்திருக்கிறாள். எனவே ஒதுங்கி போக முடிவு செய்து சற்று தள்ளி போய்விட எண்ணி இரண்டு மூன்று அடி வைத்தவள் அப்போது தான் கவனித்தாள் அவை அமைதியாக எதைச் சுற்றியோ நிற்பதை கண்டவள் இது வேறு என்று என்ன என்று கூர்ந்து கவனித்தாள். அது ஒரு யானையின் எலும்பு கூடு
மற்ற யானைகள் இறந்த யானையின் எலும்பு கூடைச் சுற்றி அமைதியாக அஞ்சலி செலுத்தும் வகையில் நின்று கொண்டு இருந்தன. சில கண்களில் கண்ணீரோடு சற்று நேரம் அமைதியாக நின்ற அவை பின்னர் மரியாதை செய்யும் விதமாக பிளிறின. பின்னர்
அந்த எலும்புகளை அவை ஒவ்வொன்றும் தும்பிக்கையில் எடுத்துக் கொண்டு அதை பக்கத்திற்கு ஒன்றாக வீசி விட்டு பிறகு அங்கிருந்து முன்னேறின.
அதைப் பார்த்தபடி தன் பயணத்தை தொடர்ந்தாள். கூடவே அவனும் . அவளின் எண்ணங்களின் வேர்கள் தன் சொந்த இடத்தை சுற்றியே நின்றது. இப்போது அவள் அறியாமலே அவள் தாய் தந்தை பற்றி நினைவுகள் சுழல ஆரம்பித்தது.
ஏற்கனவே அவள் தாயை இழந்திருக்க அவள் தந்தை தான் அவளுக்கு எல்லாமும் அவள் தாயின் ஞாபகமாக அவளிடம் அந்த மாலை மட்டுமே . அதை கையில் எடுத்து பார்த்தவள் மீண்டும் ஏறத்துவங்கினாள்.அந்த உற்சாகம் இன்னும் அவளை விரைவு கொள்ள வைத்தது.
எங்கும் பனிபடர்ந்த மரங்களும் புற்கள் என்று வெளி அனைத்தும் பனி மூடி தவம் செய்து கொண்டிருந்தன வசந்தம் வரும் என. இப்போது குளிர் இன்னும் அதிகரித்தது.அவள் கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை பனி படர்ந்து இருந்தது. மேலும் பனிப்புயல் துவங்கியது இந்த சூழ் நிலையில் இனி நடக்க முடியாது எங்காவது தங்கிக் கொள்ள வேண்டும்.
எங்கு என்று தெரியவில்லை ஏதேனும் குகை போன்ற எதுவும் இருந்தால் இன்னும் நன்றாக பாதுகாப்பாக இருக்கும் என்று தேடியவள் கண்களில் இறந்து போன ஒரு மான் விழ அதில் கவனம் வைத்தவள் காலின் கீழ் உள்ள நிலப்பரப்பில் கவனம் செலுத்த மறந்தாள்.
கண்விழித்து பார்த்த தாடாளனுக்கு தான் தனது கூடாரத்தில் இருப்பது புரிய மெல்ல எழுந்து அமர்ந்தவனுக்கு தலைவலிப்பது போல் இருந்தது. கண்களை மூடியபடி இரு விரல்களால் முன் நெற்றி பொருத்தை லேசாக அழுத்தியபடி அமர்ந்திருவன் நினைவு நடந்தவற்றை நினைவு கூற முயல அந்த குகையில் இருந்த சித்திரங்கள் அவனுக்கு எதை எதையோ மூளையின் உள் அடுக்கில் இருந்து மறைந்து நிற்கும் வேரை மேலிருந்து அடி ஆழம் வரை பிடுங்கும் போது படும் சிரமம் போல் இருந்தது. ஏனோ முதலில் நெகிழா மண் போல் அவன் மனம் இருக்க விலகி இருந்தவனை இப்போது விதி வேலை எனும் சூழல் நீர் ஊற்றி இளக்கி இருக்க அவன் ஆர்வக் கை கொண்டு பிடிங்கினாலும் மன மண்ணை இறுகப் பற்றியிருக்கும் அவன் மூலத்தின் வேர்கள் எளிதில் வருவதாய் இல்லை. எளிதில் பிடிங்கிவிட அது சல்லி வேர்கள் அன்றே . நேராக அடிவரை இறங்கி கிளைத்து பரவி இறுதி வரை இருக்கும் ஆணி வேர் தொகுதியாகிற்றே.
சிந்தித்த படி இருந்தவன் கை அனிச்சையாக தன் கைகாப்பை மேல் இழுக்க தேடி அந்த இடம் வெறுமையாக இருந்தது. பதறி எழுந்தவன் அதைத் தேட
உள்ளே நுழைந்த நாராயணன் தனது உடை பை என எல்லா இடமும் தேடியவனிடம். வெளியில் எங்காவது விழுந்திருக்குமோ அது அப்படி விழக்கூடிய பொருள் இல்லையே என்ற அவன் எண்ணங்களின் குறுக்கீடாக
"என்ன தாடாளன் எப்படி இருக்கீங்க?"
என்ற கேள்வியில் திரும்பியவன் நாராயணன் வாசலில் நின்றிருப்பதை கண்டு கட்டிலில் அமர்ந்து கொண்டான்.
"ஆ இப்ப நல்லா இருக்கேன் " என்றவன் கண்கள் இன்னும் தேட அதை கண்டு கொண்டவர்
"என்ன எதையாவது தேடறீங்களா?"
என்றவருக்கு என்ன சொல்ல என்று தெரியாமல்
" இல்லை"
என்றுவிட்டவன் பிறகு தயக்கமாக ஒரு வேளை அவர் பார்த்திருந்தால் என எண்ணி
"ஆமா என்னோட காப்பு? "
"அது ?" என்று நாராயணன் துவங்க
"என்கிட்ட தான் இருக்கு" என்று வந்து நின்றாள் தன்யா"
"இது யார்?" புருவம் சுருக்கியவன் அந்த அரை நொடியில் அவளையும் அவளது பிண்னியும் நினைவடுக்கில் எடுத்து விட்டான். ஆனாலும் அதை மறைத்து வெளிப்பட்ட அவன் கேள்விக்கு பதில் சொல்ல நாராயணனப் பார்க்க
"இவங்க தன்யா நம்ம ப்ரொஜெட்க்கு லீடர்"
அவனுக்கு அவளின் நோக்கும் நோக்கமும் தெரியும் ஆதலால்
" என்ன இது கவர்மென்ட் புராஜெட் தான? அப்புறம் இவங்க என்ன பண்றாங்க"
"ஆமா தாடா பட் இவங்க பைனான்ஷியலா சப்போர்ட் பண்றாங்க."
"அதுக்காக இப்படியா.?"
என்றான் .அவள் முறையற்று அவன் கூடாரத்திற்குள் நுழைந்தது மட்டும் இல்லாமல் அவன் நினைவில்லாத நிலையில் அனுமதியின்றி காப்பை அவிழ்த்தது மட்டுமல்லாமல் இப்போது நான் தான் எடுத்தேன் என்று வந்து நின்ற அவளில் கோபம் வந்தது.
அவனையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவருக்கு அதை புரிந்து கொள்ள முடியாதா என்ன? அதில் திரும்பி தன்யாவை பார்த்தார். பிறகு அவர் தான் தன்யாவை இப்போது வர வேண்டாம் என்றாரே தான் மட்டும் போய் பார்த்துவிட்டு வருவதாக கூற அவள் அவர் கூறியதை செவிமடுக்க வேண்டுமே நீ கூறி நான் என்ன கேட்பது என்பதுபோல் அவருக்கு முன் நடக்க அவருக்கு வேறு வழியின்றி அவளுடன் இணைந்து கொள்ள வேண்டியதாயிற்று. இப்போது அவன் கோபத்தில் முறைக்க
என்ன செய்ய போகிறானோ என்று பயம் வேறு ஒருபுறத்தில் என்ன செய்ய ? என்ன செய்ய ? தான் என்று புரியாமல் போக சங்கடமாக சிரித்து வைத்தார். அவனோ எப்படியோ போ என்பதாய்
"வாட் எவர் என்றவன்"
ஒற்றை தோள் குலுக்கலுடன் அவளிடம் தனது காப்பிற்காக கையை நீட்டினான்.அந்த காப்பு இயற்கையாக குளோரைட் எனும் தனிமத்தின் சேர்கையினால் பச்சைநிறத்தில் இருந்த பாறையில் இருந்து எடுக்கப்பட்டு செதுக்கப்பட்டு பளபளப்பாக்கப்பட்டு இருந்தது. இரவின் மெல்லிய ஒளியில் அவள் கையில் அது பளபளத்தது.
" இது ரொம்ப அழகா இருக்கு? எங்க வாங்கினீங்க?"
என்று அவனை கூர்மையாக அளவிட்டபடி அவனிடம் அதை நீட்ட வாங்கிக் கொண்டான். கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு. ஆனால் அவளோ தன் கேள்விக்கு என்ன பதில் வருமோ அதைப் பொறுத்து அவனுடான உரையாடலை வளர்க்க நினைத்தாள். அவளுக்கும் அதற்கும் நெடுந்தொலைவு என்றாலும். அவளது உள்ளுணர்வு அவளை நச்சரித்து கொண்டிருந்தது.அது தான் அவள் இங்கே வரவும் காரணம்.
இன்று நிகழ்ந்தது அவளை இன்னும் உறுதி கொள்ள வைத்தது. அதனாலேயே கொஞ்சம் இறங்கி மீண்டும் முயற்சிக்க எண்ணி தாடாளனை நோக்க ஆனால்
தாடாளன் பார்வையின் இலக்கோ பொருளோ தன்யாவை எட்டவும் இல்லை. அதற்கு அவன் அனுமதிக்வும் இல்லை. அவள் நீட்டியிருந்த காப்பை வெடுக்கென்று பறித்து முன்பின்னும் பார்த்தவன் படார் என்று ஒன்று அவளது கன்னத்தில் ஒரு அறை விட்டான்.
"டோன்ட் டச் மை திங்க்ஸ்"
என்று சுட்டு விரல் நீட்டி எச்சரித்தவன் மீண்டும் தன்கையில் அந்த காப்பை அணிய அது ஒரு முறை ஒளிர்ந்து அடங்கியது.. அங்கிருந்து வெளியே நடந்தவன் நாராயணினிடம் நின்றான் .இதை எதிர்பார்க்கவில்லை தன்யாவும் நாராயணனும். பொறி கலங்கி போயிருந்தாள் தன்யா.
"சர் அந்த கல்யாணத்துக்கு போகனும் சொன்னீங்களே அங்க பாருங்க அவங்க ஆட்கள் உங்கள கூட்டிட்டு போக வந்துருக்காங்க" என்று வெளியே சென்று நின்று அவர்களுடன் பேசியபடி நின்று கொண்டான் அதுவரையில் செயல்பட மறந்த புலன்களுடன் தான் நின்றிருந்தாள்.அவளை இது போல் யாரும் நடத்தியதில்லை. அவள் முன் யாரும் இதுவரை விரல் நீட்டியே பேசியதில்லை எனும் போது கை நீட்டி அடிப்பது என்பது பற்றி கூற என்ன இருக்கிறது? ஆகையால் தான் அவன் செயல் அவளை ஸ்தம்பித்து நிற்க வைத்து விட்டது.
தாடாளன் வெளியே வரவும் தன் நிலை நினைவுக்கு வர
தன்யா நாராயணனை கோபமாக பார்க்க. அவரோ
"இதுக்கு நான் ஒன்னும் சொல்ல முடியாது மேடம். நான் தான் சொன்னேனே பொறுமையா இருங்கன்னு நீங்க தான் நீ சொன்னா நான் கேட்டகனுமான்னு அவன் கையில் இருந்த காப்பை கழட்டினீங்க இப்ப அடிவாங்கினீங்க."
"நாராயணன்.."
"நான் தான் நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க நாங்க கல்யாண வீட்டுக்கு போய்ட்டு வரோம்.நாளைக்கு மறுபடியும் நாம் வொர்க் கண்டஈனஈயஊ பண்ணலாம்.நீங்க காட்டேஜ்க்கு போங்க அங்க தங்கறதுக்கு சாப்பாடு எல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணியாச்சு."
என்றாவரது இடைவிடாத பொழிவில் அவள் கிளம்பி இருந்தாள்.வெளியே வந்தவள்
"நல்லா என்ஜாய் பண்ணு.நாளைக்கு நீ இங்க வேலை பார்க்க போற கடைசி நாள்"
என்றவள் தனது நாளை எப்படி இருக்கும் என்பது பற்றி அறியாள்.தாடாளனோ
"சரிங்க ரொம்ப சந்தோஷம் செய்ங்க"
என்று விட்டு சென்று விட்டான்..
******************************************************************************
அன்று….
மெல்ல மெல்ல மேலே ஏறிக் கொண்டு இருந்த ஆதவன் தன் கிரணங்களை அந்த பனிமலைக்கு மகுடமாக சூட்டி இருந்தான். பொன்னன மின்னிய அது கண்களில் ஒரு குளிர்ச்சியையும் உள்ளத்தில் மகிழ்வையும் தர அதை அனுபவித்தபடி மேலும் ஏறினாள்.
அப்போது தான் அந்த மாமூத் வகை யானைக் கூட்டம் விழுந்தது. மாமூத் வகை யானைகள் உடல் முழுவதும் உரோமங்களால் மூடப்பட்டிருந்து நன்றாக வளர்ந்த வளைந்த தந்தங்களுடன் அவை அற்புதமாக இருந்தன. அவை கூட்டமாக நின்று கொண்டு இருப்பதைக் கண்டவள் அங்கேயே நின்று கொண்டாள்.
ஏதேனும் ஒரு யானை ஈனும் நேரத்தில் மற்ற யானைகள் அதற்கு பாதுகாப்பாகவும் உதவியாகவும் நின்று கொண்டு மற்ற விலங்கள் அருகில் வந்தால் துரத்தியடிக்கும். மேலும் அந்நேரத்தில் தாய் யானை இன்னும் ஆக்ரோஷமாக தாக்கும். அதை அவள் ஏற்கனவே பார்த்திருக்கிறாள். எனவே ஒதுங்கி போக முடிவு செய்து சற்று தள்ளி போய்விட எண்ணி இரண்டு மூன்று அடி வைத்தவள் அப்போது தான் கவனித்தாள் அவை அமைதியாக எதைச் சுற்றியோ நிற்பதை கண்டவள் இது வேறு என்று என்ன என்று கூர்ந்து கவனித்தாள். அது ஒரு யானையின் எலும்பு கூடு
மற்ற யானைகள் இறந்த யானையின் எலும்பு கூடைச் சுற்றி அமைதியாக அஞ்சலி செலுத்தும் வகையில் நின்று கொண்டு இருந்தன. சில கண்களில் கண்ணீரோடு சற்று நேரம் அமைதியாக நின்ற அவை பின்னர் மரியாதை செய்யும் விதமாக பிளிறின. பின்னர்
அந்த எலும்புகளை அவை ஒவ்வொன்றும் தும்பிக்கையில் எடுத்துக் கொண்டு அதை பக்கத்திற்கு ஒன்றாக வீசி விட்டு பிறகு அங்கிருந்து முன்னேறின.
அதைப் பார்த்தபடி தன் பயணத்தை தொடர்ந்தாள். கூடவே அவனும் . அவளின் எண்ணங்களின் வேர்கள் தன் சொந்த இடத்தை சுற்றியே நின்றது. இப்போது அவள் அறியாமலே அவள் தாய் தந்தை பற்றி நினைவுகள் சுழல ஆரம்பித்தது.
ஏற்கனவே அவள் தாயை இழந்திருக்க அவள் தந்தை தான் அவளுக்கு எல்லாமும் அவள் தாயின் ஞாபகமாக அவளிடம் அந்த மாலை மட்டுமே . அதை கையில் எடுத்து பார்த்தவள் மீண்டும் ஏறத்துவங்கினாள்.அந்த உற்சாகம் இன்னும் அவளை விரைவு கொள்ள வைத்தது.
எங்கும் பனிபடர்ந்த மரங்களும் புற்கள் என்று வெளி அனைத்தும் பனி மூடி தவம் செய்து கொண்டிருந்தன வசந்தம் வரும் என. இப்போது குளிர் இன்னும் அதிகரித்தது.அவள் கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை பனி படர்ந்து இருந்தது. மேலும் பனிப்புயல் துவங்கியது இந்த சூழ் நிலையில் இனி நடக்க முடியாது எங்காவது தங்கிக் கொள்ள வேண்டும்.
எங்கு என்று தெரியவில்லை ஏதேனும் குகை போன்ற எதுவும் இருந்தால் இன்னும் நன்றாக பாதுகாப்பாக இருக்கும் என்று தேடியவள் கண்களில் இறந்து போன ஒரு மான் விழ அதில் கவனம் வைத்தவள் காலின் கீழ் உள்ள நிலப்பரப்பில் கவனம் செலுத்த மறந்தாள்.