மா மகன் - கதை திரி

[T23]

அத்தியாயம் 4


பாலியின் சர்வதேச விமான நிலையத்தில் அமர்ந்திருந்தான் தாடாளன். அவன் மற்றும் அனைவரையும் அழைத்துச் சென்றது போல் மீண்டும் திருப்பி கொண்டு வந்து விட்டிருந்தனர் தன்யாவின் ஆட்கள். ஆனால் அதன் பின்னர் அவன் அங்கு தங்க பிரியம் கொள்ளவில்லை.உடனேயே கிளம்பியிருந்தான்.


விமான நிலையம் வந்திருந்த அவனுக்கு இன்னும் நேரம் இருந்தது விமானத்திற்கு. வயிறு எனக்கும் ஏதாவது ஈயலாம் என்றது எனவே விமான நிலையத்தின் உள்ளேயே சிற்றுண்டி ஒன்றை முடித்தவன் ஒரு கையில் காபி மறு கையில் ஒரு பத்திரிக்கையுடன் அமர்ந்து கொண்டான். அப்போது அவனுக்கு அடுத்த இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டார் அவர் .

"ஆர் யூ இன்டியன்"

என்றதும் அவன் திரும்பி

'ஆமான்னா என்ன பண்ண போறீங்க இல்லைன்னா என்ன செய்ய போறீங்க?'

என்று மனக் கேள்வியுடன் . ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு மீண்டும் தன் பத்திரிக்கையில் மூழ்கி விட்டான்.அவர் தனது தோள்களை குலுக்கி விட்டு எழுந்து சென்று தனக்கு ஒரு காப்பி வாங்கிக் கொண்டு வந்து பார்க்கும்போது
அவன் அருகில் வேறு சிலர் இருக்க தள்ளி அமர்ந்து கொண்டார்.

அது ஒரு கணவன் மனைவி இருவரும் அவரது வயதில் இருக்க அவர்களிடம்

"ஆர் யூ இண்டியன் " (Are you Indian?)

என்ற கேள்விக்கு

"எஸ் ?"

என்றான் கணவன்

"நீங்க தமிழ்நாடா?"

என்று அவர்கள் தோற்றத்தில் அவர்கள் உரையாடலை வைத்தும் அவர் கேட்க

"ஆமா நீங்க ?"

என்று அவர்கள் பதிலுக்கு கேட்க

"நானும் தமிழ் நாடு தான். என் பெயர் சிவசங்கரன் இங்க நிறைய இந்துக் கோயில்கள் இருக்கு அதான் பார்க்கலாம்ன்னு வந்தேன்…."

"ஓ அப்படியா நான் தியாகராஜன் இது என் மனைவி லலிதா

நாங்களும் இந்த கோவில்கள் பத்தி கேள்விபட்டு தான் வந்தோம் என் பையன் போன தடவை இங்க வந்துட்டு எங்க இரண்டு பேருக்கும் டிக்கட் போட்டு அனுப்பி வைச்சான்…."

என்று உரையாடி கொண்டிருந்தனர்.அதில் தாடாளனுக்கு தான் எரிச்சல் . எவ்வளவு நேரம் பேசுவாங்க?. எப்போதடா தனக்கான அறிவிப்பு வரும்? என்று அமர்ந்திருந்தான் மேலும் அவனை அந்த விரல் படம் வேறு ஏதோ ஒரு வகையில் தூண்டிக் அரித்ததுக் கொண்டிருந்து .அதற்காக வேணும் இங்கிருந்து ஓடி விட வேண்டும் என்று தோன்றியது.. விதியே என பத்திரிகையை விரித்தவாறு இருந்தான் . அவர்களுக்கு இதைப் பற்றி என்ன தெரியும் இவனைச் கண்டு கொள்ளவே இல்லை அவர்கள் போக்கில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அவர்களுக்கான அறிவிப்பு வர முதல் ஆளாக எழுந்து கொண்டவன் தனது பத்திரிக்கையை கோபத்தில் இருக்கையில் விசிறி விட்டு சென்று விட்டான். அந்த தம்பதிகள் பேச்சு சுவராசியம் மற்றும் தங்கள் பொருட்களை சேகரித்த அவர்கள் இதைக் கவனிக்கவில்லை. ஆனால் சிவசங்கரன் அவனைக் கவனித்துக் கொண்டு தானே இருந்தார். அதில் இருந்த அவருக்கான சமிக்ஞையையும். அவனைத் தொடர்ந்து அந்த தம்பதிகள் பிறகு அவரும் தங்களது பொருட்களுடன் உள்ளே செல்ல தொடர்ந்து அவரும் உள்ளே நுழைந்தார் இப்போது அவன் வீசியிருந்த அந்தப் பத்திரிக்கை அங்கு இல்லை அது அவர் கையில் இல்லை பையில் இருந்தது.


…….


" அது அவ்வளவு எளிது கிடையாது நீங்க கொடுத்த அந்த சுண்டு விரல் மாதிரி அதுமனிதனும் டென்னிசோவன் இரண்டும் கலந்த குழந்தை. அதில் இருந்து டென்னிசோவன் ஜீன்ஸ் மட்டும் பிரித்து எடுத்தோம். அது முழுமையாக இல்லை. எனவே மீதியை இங்க உயிரோட இருக்கற மாதிரிகளிடம் இருந்து எடுத்து அதற்கு பொருத்தமா அதே ஜீன் அளவு அதிகம் இருக்க பெண்களா செலக்ட் பண்ணி அவங்க கர்ப்பைல அந்த கருவை செலுத்தி வளர்க்க வேண்டும். "

என்றவள் மேலும்

"அதோட நுண்ணறிவு மனிதனை விட குறைவாக வேண்டும் அதாவது நீங்க சொல்லறத செய்யனும் தவிர யோசிக்க கூடாது ஆனா நல்ல உயரத்தில் எந்த குறைவும் இல்லாமல் வேணும்ன்னு கேட்கிறீங்க. இது சாதாரண ரோபோவோ மிஷின்கன்னோ இல்லை உயிரியல் ஆயுதம். அப்படி கூட இல்லை .ஆயுதப் படை அப்ப கொஞ்சம் பொறுமை முக்கியம். இப்படி அவசரப்படறது.நல்லது இல்லை."

என்றது அவர்களுக்கு எச்சரிக்கை போல் இருந்தது அது அவர்களுக்கு ஒருவித எரிச்சல் தர அமர்ந்திருந்தார்கள்.

ஆனால் அவளுக்கு வேறு வழியிருக்கவில்லை ஆகையால் தான் விளக்கிக் கொண்டு இருக்கிறாள் இல்லையெனில் எப்போதோ தூக்கி எறிந்து இருப்பாள்.


"இதோட உயரம் அது மனிதப்பெண்களோட கர்ப்பையை விடமிக அதிகம் அதனால அந்த குழந்தையை ஒரு குறிப்பிட்ட நாட்களுக்கு மேல் விட்டுவைக்க முடியாது . அதனால் அது முதிர்ச்சி அடையாத குழந்தையா பிறக்குது. அது மாதிரி ஒரு மனித குழந்தையை உயிரோடு கொண்டு பிழைக்க வைக்கறதே கஷ்டம் அப்படி இருக்குறப்ப இது…"


என்று தன்யா தன் முன் அமர்ந்திருந்த அந்த அயல் தேசத்தின் ராணுவ அதிகாரிகளுக்கு. இறந்து போன அந்த குழந்தைக்கான காரணத்தை அவள் விளக்கிக்கொண்டிருந்தாள். அவர்களோ

"வீ டோன் வான்ட் எக்பிளனேஷன்?"

என்ற அவர்களில் அலட்சியம் தெரிய

"எங்களுக்கு இப்பொழுதே வேண்டும். இல்லை எனில் நடவடிக்கை எடுக்கப்படும்"

என அச்சுருத்த

"தென் டு அஸ் யூ விஷ்(Then do as you wish)
என்ற இவளில் கோபம்

"இதற்கான விளைவுகள் மோசமாக இருக்கும்." (you have to face the Consequences)

என்றவர்களின் மிரட்டல் தொனியில்

'அது எப்படி நீ சொல்ல முடியும் நாங்கள் பணம் கொடுத்து இருக்கிறோம் எனும் எச்சரிக்கை '


" இஸ் இட்…."

என்றவள் அமர்ந்த வாக்கில் குனிந்து முகத்தை அவர்கள் முன் கொணர்ந்து

" உன்னால என்ன முயுமோ செய்"(do if you dare?)

என்றவளின் துணிவில் அவர்களுக்கு புரிந்தது இது…. இவள் …இரண்டும் எளிதல்ல என்பது. இப்போது அவர்களுக்கு என்ன செய்ய என்று புரியவில்லை.

அப்போது ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வர அதில் அவர்கள் எழுந்து நின்றுவிட்டனர் விரைப்புடன் எதிர் முனை என்ன சொன்னதோ அவர்கள் முகம் வெளுத்து போனது. அலைபேசியை அவளிடம் தர அவர்களை மிக அலட்சியமாக பார்த்துவிட்டு வாங்கியவள்.

விளக்கத்தை அளித்தாள். அதைக் கேட்டுக் கொண்ட மறுமுனை மீண்டும் ஏதோ கேட்க தன்யா

"ஐ சேர்ச் பார் தி புல் ஸ்கெலிட்டன் ஆப் தட் கேர்ல்"

என்றதில் எதிர் முனை மீண்டும் ஏதோ கேட்க

"சிக்கிரமே."

என்றவள் அலைபேசியை அவர்களிடம் தர அவர்களிடம் அங்கிருந்து என்ன கூறப்பட்டதோ அதில் இவளை ஒரு பயப் பார்வை பார்த்தவர்கள்

"மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள்"(sorry)

என்றதும்

" யாருகிட்ட… தன்யா டா ……வாங்குறவனோட எடுபுடி உனக்கே இவ்வளவு இருக்கும்போது செய்யற எனக்கு எவ்வளவு இருக்கும்."

என்றவளிடம்

"மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள் "(our apologies)

என மீண்டும் உரைத்தவர்கள் வெளியேறிவிட்டார்கள். சிறு புன்னகையுடன் தனது குளிர் கண்ணாடியை அணிந்தபடி கையில் அலைபேசியுடன் அறையில் இருந்து வெளியேறியவள் நிச்சயம் ரத்தின கற்கள் பதிக்கப்பட்ட பொற்பாத்திரத்தில் சேகரிக்கப்பட்ட ஆலகாலம் தான் . தனது வாகனத்தில் ஏறியவள் அதை இயக்கியபடி அலைபேசி வழி யாரையோ அழைத்தாள்.


"வாட் இஸ் கோயிங் ஆன் தேர். எனி இம்ப்ரூவ் மென்ட்ஸ்"

என்றவளுக்கு என்ன பதில் வந்ததோ கேட்டுக் கொண்டவள்

"ஐ வில் பி தேர் சூன் (I will be there Soon )"



என்று விட்டு தனது அலை பேசியை வைத்து விட்டு சாலையில் கவனம் கொண்டாள்.

…… ………. ……….



சிவசங்கரன் தனது கணிணி முன் அமர்ந்து இருந்தார். அதில் விரிந்திருந்த காட்சிகளின் தரவுகள் கூறிய செய்தியில் திகைத்து போய் இருந்தார். தாடாளன் கையில் இருந்த பத்திரிக்கை அந்த மேசையில் கிடந்தது. கூடவே கட்டுப்படுத்தப்பட்ட அமைதியுடன் தாடாளானும் அவர் முன் இருந்தான். அதன் மொழி இருவருக்கும் தெரியும்.


"சார் "

"இத நாம உடனே நிறுத்தனும்."

"எப்படி ?"

"இதோ இந்த ஆதாரம் இருக்கே. அத அந்த நாட்டு எம்பசி ல கொடுத்தா போதும் ல ?"

"ஏன் நாம செய்யனும் ?"


"சார்…"


"அவங்களுக்கு தெரியாதா நாம ஏன் சொல்லனும்.?"


"சார் அப்ப?"


"வேடிக்கை பார்க்கனும் கூப்பிட்டாதான் போகனும் இது அயல் நாட்டு விவகாரம் பல முனை க் கூர் கொண்ட கத்தி எப்படி வேண்டும் என்றாலும் திரும்பும்"


இது போன்ற உரையாடல்கள் நடந்து தான் அது தெரிய வேண்டும் என்று இல்லை . அப்படி நடந்தால் அவர்களில் ஒருவன் புத்திசுவாதீனம் இல்லாதவன் என்று உறுதிப்படுத்தப்பட்டுவிடும். ஒற்றறிதல் அதிகாரத்தை இருவரும் தான் படித்து பயிற்சி பெற்றுள்ளார்களே.


தாடாளனுக்கு தன்னை அசைத்து பார்க்கும் அந்த எண்ணத்த சோதிக்க அவனை திடப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டி இருந்தது. ஓய்வில்லாத தனது மனம் உடல் தான் காரணம் என்றும் தோன்றி விட இதில் தொடர விரும்பவில்லை. எனவே


"சாரி சர் ஐ வான்ட் ப்ரேக். பீளீஸ் "(Sorry Sir I want break pls)


என்றவனை நிறுத்த வில்லை. ஆனால் தன்யாவை கண்காணிப்பில் வைத்திருந்தவர் நாராயணன் அவளைச் சந்திக்க முயலவுமே இவர் அவரையும் வளையத்தில் கொண்டு வந்து விட்டார். ஆனால் அவள் உடனே ஏற்பாடு செய்யவும் தான் மீண்டும் தாடாளனை உடனே அழைக்க வேண்டியதாயிற்று.

 

[T23]

வாலசின் கோடு ஆசுத்திரலேசிய, தென்கிழக்காசிய விலங்கு வளங்களுக்கு இடையில் எல்லையாக அமைகிறது. கடைசிப் பெருமப் பனிப்பாறைக் காலத்தில், கடல் நீர் மட்டம் இன்றிருப்பதைவிட 110மீ தாழ்வாக இருந்தபோது, இருந்திருக்கக்கூடிய நிலப்பகுதியின் விரிவு சாம்பல் நிறத்தில் காட்டப்பட்டுள்ளது. பாலிக்கும், லோம்போக்குக்கும் இடையில் உள்ள லோம்போக் நீரிணையின் ஆழம் காரணமாக, நீர் மட்டம் குறைந்து இரண்டு பக்கங்களிலும் இருந்த தீவுகள் இணைந்திருந்த காலத்திலும் இது ஒரு நீர்த்தடையாகச் செயற்பட்டுள்ளது


"இந்த சுண்டா படுகைகளில் இருந்து தென்கிழக்கு ஆசியா

வழி சைனா திபெத் இங்கு டென்னி சோவன் இனம் வாழ்ந்திருக்கலாம். மிக குறைவான எண்ணிக்கையில் இருந்திருக்க வேண்டும்.அவர்கள் நவீன மனித இனம் மற்றும் அதற்கு முந்தைய நியான்டார்தால் இனங்களுடன் தொடர்பில் இருந்திருக்கலாம் என பல கருதுகோள்கள் நிலவுகின்றன."


தாடாளனுக்கு டென்னிசோவன்களை பற்றிய சிலவற்றை விளக்கியபடி அன்றைய அறிக்கையை தயார் செய்து கொண்டிருந்தார். அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவன்,

"நீங்க சொல்ல சொல்ல நான் டைப் பண்றேன் கொடுங்க சார்."

எனத் தாடாளன் கேட்க தனது கணினியை அவனிடம் கொடுத்து விட்டு குறிப்புகள் வழங்கியவர்.


" முடிச்சிட்டு சொல்லு நான் வந்து செக் பண்றேன். "

என்று விட்டு வெளியேறப் போனவர் . நின்று மீண்டும் திரும்பி

" நாளைக்கு வெர்க்கு ஆட்கள் வரமாட்டாங்க. கல்யாணம் இருக்குன்னு சொன்னாங்க.நீங்களும் நானும் மட்டும் தான்.போகலாம் தான? "

என்றவரின் கூற்றை


"போகலாம் சார்."

என்று தாடாளன்முடித்தான்.
அதில் இளம் புன்னகை ஒன்றை உதிர்த்தவர்.

"முடிச்சிட்டு வாங்க நான் வெளியில் இருக்கின்றேன்."

வெளியே சென்று அமர்ந்து கொண்டார். தாடாளன் தன் வேலையை தொடர்ந்தான்.

அந்த குகைக்கு சற்று தள்ளி தங்கள் கூடாரம் அமைத்து கொண்டு இருந்தனர். உள்ளே அவன் வேலை செய்வது நிழலாய் தெரிய அதைப் பார்த்தவர் கண்கள் தன் முன் எரியும் நெருப்பில் பதிந்தது


தன் மீதான சுய அலசலில் இருந்தவருள்ளும் அதே நெருப்பு


'தன்யா அவள் செய்வது தவறு என்று தெரிந்தும் நான் ஏன் யாரிடமும் கூறவில்லை? '


அவளது உயரத்திற்கு இதைக் கூறினால் முதலில் அது அவருக்கே ஆபத்தாக முடியலாம் என்பதால் தான் அவர் அமைதியாக இருந்தது. ஆனால் அப்போது அவருக்கு உபயோகப்படும் என்று எண்ணவில்லை அதன் பின் அவரது ஆசை அதன் தேவை அவரை அறத்தின் புறம் இருந்து தள்ளியது. அதுவே அவரை உள்ளே அரிக்கவும் செய்தது.

அது அவருக்கு ஒரு மன அழுத்தத்தை தந்து கொடுத்தது. ஒரு வித இயல்பற்ற மெளணத்தை கைக் கொண்டு இருந்தார்

'கூறியிருக்க வேண்டுமோ?'
எனத் தோன்ற

'பெருந்தவறு அல்லவா இதற்கான விளைவு எப்படி இருக்குமோ?'

என மீண்டும் போராட்டம் ஆனால் தற்போதைய வெற்றி என்னவோ நாராயணனின் ஆசைக்குத் தான்

மனம் எனும் தறியில் ஆசை எனும் பட்டின் புகழ் ஜரிகைக்காக அறம் எனும் பட்டு புழுவை ஆசை வெந்நீர் ஊற்றி கொதிக்க வைத்து அதில் கவலையையும் அச்சத்தையும் நூலாய் இழைத்து மனசாட்சி நேராக என ஒர் நீள் இழை மனதினுள் ஓடும் போதே அதற்கு எதிரான குறுக்கு நூலும் சேர்ந்தே இழைந்தது.


தன்யாவை மிரட்ட பயன்படுத்திய அந்த பதிவு அவருக்கு எப்படி வந்தது என்று கோர்வையில் சேராத ஒற்றை இழையாக நினைவில். அவர் தனக்கான நிதியுதவிக்காக அலைந்து கொண்டிருக்கையில்

அவருக்கு ஒரு செய்தி வந்தது..தன்யாவின் ஆராய்ச்சி கூடத்தில் வேலை செய்யும் ஒருவன்தான் அனுப்பி இருந்தான்.

நாராயணனுக்கு ஏற்கனவே அவரது ஆய்வில் உதவியவன் அவன். அவருக்கு இதை அனுப்பிவைத்திருந்தான்.
அவனது இறுதி நிமிடத்தில். அதை பார்த்தவருக்கு இரத்த ஓட்டம் நின்று முகம் வெளுத்து இதயம் துடிப்பை அதிகரிக்க வியர்வை அதிகமாகி பட படத்து அருகில் இருந்த நாற்காலியை பற்றிக் கொண்டு அமர்ந்து விட்டார்.


'இல்லை இல்லை இது உண்மையல்ல நான் தான் தவறாக எதையோ பார்க்கிறேன். என்று மீண்டும் மீண்டும் சற்று சத்தமாகவே சொல்லிக் கொண்டவர் மீண்டும் மீண்டும் அதைப் பார்த்த போதுதான் தெளிந்ததார். ஆனாலும் உபயோகிக்கும் எண்ணம் இல்லை. ஆனால் அவரது நிதிக்கான தேடல் அவரை இழுத்துச் சென்று கொண்டு தன்யாவிடம் நிறுத்தி இருந்தது. இப்போதும் அதுதான் செலுத்துகிறது.


அறம் அதன் வழி பெற்ற பொருளை மட்டுமே துய்கும்போது நிம்மதி கிடைக்கும் என்பதால் தான் அதைப் பற்றி திருக்குறள் பேசுகிறது. நியாயத்தின் பாதுகாப்பினுள் இருந்த வரை இந்த நிலை அவருக்கு இல்லை . இப்போது அவர் பயம் அவரை மெல்ல தின்று கொண்டு இருந்தது.

எண்ணங்கள் சேர கணம் தாங்காது.இது சரிவராது இனி இங்கிருக்க வேண்டாம் எதுவானாலும் பார்த்து கொள்ளலாம்... இன்னும் சில தினங்கள் வரை தான்
ஏன்று சமாதானம் செய்து கொண்டவர் எழப்போக

தாடாளன் வந்து அமர்ந்து கொண்டான்.

"வேலைய முடிச்சாச்சி சார்"

என்றவன் அவர் அருகில் அமர்ந்து நட்சத்திரங்களை பார்த்தபடி இருந்தான்

பின்னர் அவரிடம் திரும்பி


"நீங்க ஏன் கல்யாணம் பண்ணிக்கலை சார்.?"

என்றதும்


"சின்ன வயசுலர்ந்து கதைகள்ன்னா ரொம்ப பிடிக்கும் அது என்ன வரலாறு பற்றி படிக்க வைச்சதுன்னா . அதோட கதைகள் அவைகள் உண்மை தன்மை இது பத்தின ஆர்வம் என்னை தொல்லியல் துறைக்கு நகர்த்தியது . நம்முடைய மூதாதையர்கள் பற்றி அறிய ஆர்வம் அதைப் பற்றி படிக்க ஆராய்ச்சி இன்னும் படிக்கன்னு போய்ட்டேன் கல்யாணம் பத்தி யோசிக்க கூட இல்லை."

மீண்டும் அதே கேள்வியை நாரயணன் தாடாளனிடம் கேட்கும் முன் அந்த ஊரைச் சேர்ந்த வழிகாட்டி மற்றும் உதவியாளன் வந்ததும்.

"நீ படுத்துக்கோ நான் வர நேரம் ஆகும். நாளைக்கு எர்லியா போகனும்."

என்று அவர் எழுந்து சென்று விட்டார்.


அந்த உதவியாளன் கையில் ஒரு கடிதம் இருந்தது. அதைப் பிரித்து படித்தவர் அவனைப் பார்த்து


"நாளைக்கு இங்க கல்யாணம்ன்னு சொன்னீங்களே."


" ஆமா "


"யாருமே வரமாட்டங்களா இரண்டுபேர் வந்தா கூட நல்லா இருக்கும். ஏன்னா நாளைக்கு இந்த இடத்தை பார்க்கனும் உங்களுக்கு மருத்துவ உதவி செய்யற கம்பெனி ஓனர் வர்ராங்க. "


"ரொம்ப சந்தோஷம் சார் ஆனா வர மாட்டார்கள் கேட்டு பார்த்து விட்டு சொல்கிறேன்.நான் அவங்கள இந்த கல்யாணத்திற்கு அழைக்கலாமா."


"அவங்க எப்ப வருவாங்கன்னு சொல்ல முடியாது.பார்க்கலாம் அவங்க மனதைப் பொறுத்தது."


"கொஞ்சம் இருங்கள் இந்த வார அறிக்கையை தருகிறேன் நீங்கள் கீழே கொண்டு சேர்த்து விடுங்கள்."

என்றவர் கூடாரத்திற்குள் இருந்து அந்த தகவல்கள் அடங்கிய அறிக்கையை எடுத்து வந்தார்.


அதை வாங்கி கொண்டு அந்த வழிகாட்டி

"முதலாளி நேரில் வருகிறார் அவரிடம் கொடுத்து விட விட்டு இது ஏன்?"

என உரையைக் காட்டி கேட்க

"இது அரசாங்கத்திற்கும் இராணுவத்திற்கும்."

என்றதும் அவன் வேறு எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக திரும்பி சென்று விட

இப்போது அவர் நின்ற இடத்தில் இருந்து தாடாளனைப் பார்த்தவர் அவனிடம் போக மனமில்லாமல் ஆதலால் மீண்டும் தனது கூடாரத்தில் நுழைந்து கொண்டார்.



தாடாளனும் நட்சத்திரங்களும் மட்டும் தனித்து இருக்க அதைப் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவனுக்கு அந்த இடமும் இந்த நட்சத்திரங்களும் மிகப் பரிச்சயமானதாய். அதில் அந்த பச்சை நிற காப்பு ஒளிர் அது வீசிய நினைவுகள் ஒரு பெண் அதை அணிவிப்பதுபோல் இன்னும் ஏதோ தொகுக்கப்படாத காட்சிகளாய் அவன் மூளையின் நரம்பின் வழி விரிந்தது. அதில் அவனுக்கு அவனை இந்த உடலில் அழுத்தி அடைத்து வைத்து இருப்பதான உணர்வு.

.

 

[T23]

அத்தியாயம் - 6

தாடாளனும் நாராயணனும் மலை மீது ஏறி வந்திருந்தனர். அதில் நாராயணனுக்கு மூச்சிரைக்க, இழுத்து மூச்சு விட்டவர். தனது கையுறை தாண்டி விரைத்த கைகளையும் தேய்த்து சூடேற்றியபடி, தலையில் வீழ்ந்திருந்த பனியை தள்ளி விட, அவர்கள் முன் இருந்தது அந்தக் குகை.

அதை கண்ணிமையாமல் பார்த்துக் கொண்டு நின்றான், தாடாளன்.

அவனுள் சில காட்சிகள் வந்து போயின. அது இன்னதுதான் என்று உறுத்துக் கவனிக்கும் முன்பு, நாராயணன் அவன் தோளைத் தட்டியவர்.

"இன்னைக்கு கல்யாணம்னு சொன்னாங்கல்ல, கொஞ்சம் சீக்கிரமா இறங்கினா, முடிஞ்சா போயிட்டு வருவோம். அவங்க கல்சர் என்னன்னும் தெரிஞ்சக்கலாம்ல."

என்று குளிரில் இருந்து காக்க என அணிந்திருந்த அதிகப்படி ஆடைகளை களையத் துவங்கியவர், தாடாளனைப் பார்க்க, அவனோ இன்னும் அந்தக் குகையை பார்த்தபடி நின்றான்.

அவனிடம்…

"ஏற்கனவே ஒன்னு இரண்டு குகைகளை பார்த்துருக்கோம் தான். ஆனா, இது அதை எல்லாம் விட நீளமானது. அப்புறம் பெரியதும் ரொம்ப உயரத்திலும் இருக்கு. அதனால், இங்க நமக்கு தேவையானது கிடைக்கும்னு நம்புவோம். முதல்ல ப்ரீ விசிட் பார்த்துட்டு, ஏதாவது கிடைச்சா, எங்க கேங்க் வைத்து எக்சவேட் பண்ணனும். முடிவு பண்ணிட்டா நாளைக்கு ஆட்கள் வரவும் ஈஸியா இருக்கும்.”

என்றபடி நாராயணன் தனது அதிகப்படி ஆடைகளை களைந்திருந்தார். முதுகில் இருந்த பை, மேல் ஜாக்கெட், காலணி சகிதம் அந்தக் குகையினுள் நுழைந்தவருக்கு, முதலில் வெளிப் பார்வைக்கு ஏதும் தெரியவில்லை.

கொஞ்சம் உள்ளே தள்ளி நடக்கவும், வெளிச்சம் குறையத் தொடங்கியது, இருள் விரியத் தொடங்கியது.

"தாடாளன் உங்க டார்ச் எடுத்துக்கோங்க. போக போக வெளிச்சம் கம்மியா இருக்கும் போல." என்றவர் பின்னே திரும்ப,

அவனோ ஒளி உமிழ்ந்து கொண்டிருந்த காப்பின் உதவியோடு, அவருக்கு முன்னே நடந்து கொண்டிருந்தான்.

அவன் நடக்கும் வேகத்தைக் கண்டவர், தானும் அவனுடன் சேர்ந்து கொள்ளும் பொருட்டு, நடையை விரைவாக்க… ஆனால், அவரால் அது முடியவில்லை.

"பார்த்து, வெளவால் அப்புறம் வேற ஏதாவது இருக்கப் போகுது." என்றவரின் வார்த்தைகள் அவனை எட்டவே இல்லை.

அவன் தான் அவன் வசம் இல்லையே. அந்த இடம் அவனுக்கு மிகப் பழகிய இடம் போலவே இருந்தது. குகையில் கால் வைத்தது முதல், அவன் செல்லவில்லை. செலுத்தப் பட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

……….

இவர்கள் அகழும் இடத்தில், சுமார் பதினைந்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நிகழ்ந்தவை.

கானகமே வீடாய் விரிந்திருக்க… அதில் தங்களுக்கென கூடு கட்டி, சிறு சிறு குழுக்களாக இணைந்து வாழப் பழகிக் கொண்டிருந்தனர்.

மனிதன் எப்படி வீடு கட்டியிருக்க முடியும்? கூடுதான் கட்டியிருக்க முடியும். பறவைகளையும் விலங்களையும் பார்த்துத் தானே, அவன் தன் வாழ்க்கை முறையை ஏற்படுத்திக் கொண்டிருக்க வேண்டும். கூர்ந்து கவனிக்கும் திறமை, எதை உற்று கவனிக்கிறானோ, அது போல செய்யும் எண்ணம் தோன்றுவது இயற்கை தானே! ஆகையால் தான், பறவை போல புற்களையும் தளைகளையும் வைத்து குடில் அமைத்து, அதில் வாழ்ந்தனர்.

அது போன்றதொரு குழு, தங்களுக்கென்று அமைத்த சிறு குடில் ஒன்றில் இருந்து வெளியே வந்தாள், அந்த மனித இனப் பெண்.

அவளை இனி மனிதி என்றழைப்போம். ஏதோ வகை தோல் அவர்களுக்கு தெரிந்த வகையில் பக்குவப் படுத்தப்பட்டு இருந்ததை, அணிந்து இருந்தாள்.

அவற்றிற்கோ அன்றி, அவற்றால் மறைக்கப்பட வேண்டியவை என்பவை பற்றியோ, மிகுந்த மெனக்கெடல்களோ அல்லது எச்சரிக்கையோ இல்லை.

அதை அணிவதால் குளிர் சற்று குறைவாக உணர்வதால், அதை அணிந்து கொண்டு இருந்தாள்.

தன் குடிலில் இருந்து வெளியே வந்தவள் சுற்றிலும் பார்க்க, இவளைப் போல சில பெண்கள். சிலர் கையில் குழந்தையுடன் என எல்லோரும் உணவிற்கு எனத் தேட ஆயத்தமாக இருக்க, இவளும் அவர்களுடன் சேர்ந்து கொண்டாள்.

ஆண்கள் ஒரு புறம், ஏற்கனவே உணவினைத் தேடி ஆயுதங்களுடன் சென்றிருந்தனர்.

எனவே பெண்களில் பலர், இன்னும் சில ஆண்கள் இவர்களுடன் இணைந்து கொள்ளவில்லை. சிலருக்கு குழந்தைகளை காப்பாற்றும் பொறுப்பு. சிலருக்கு அருகில் விளைந்திருந்த தானியங்களை, யானைகள் மான்கள் போன்றவற்றிடம் இருந்து காப்பாற்ற வேண்டும்.

எனவே மனிதியும் இன்னும் ஒன்றிரண்டு பெண்கள் மட்டும் உணவைத் தேடி அருகில் உள்ள நதிக்கரை வரை வந்திருந்தனர்.

மனிதியின் கையில் மர ஈட்டியாக மாற்றப்பட்டு இருந்த மரக்கிளை இருந்தது. ஈட்டியினால் மீன்களை... குறிவைத்து எறிய ஆரம்பித்தாள். மற்றவர்களும் அதுகளைப் பிடிக்க என மும்மரமாக இருந்தனர். அதில் சற்று தள்ளி வந்துவிட்டாள், மனிதி.

சிறு தொலைவில் ஏதோ ஓசை கேட்டது. அதில் நிமிர்ந்து பார்த்தவள், தன் காதுகளை கூர் தீட்டிக் கொண்டவள்.. மீண்டும் அதை கேட்க முயல… அது தொடரவில்லை.

ஆகையினால், மீண்டும் ஒரு மீனை குறிவைத்து எறிய, அப்போது மீண்டும் அதே குரல்.

ஏதேனும் விலங்குகளின் குரல் எனில், இன்னும் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும். சில நீர் அருந்த வரும். சில அவை வரும் போது வீழ்த்தவென்று காத்து நிற்கும். எனவே, குரல் வந்த திசை நோக்கி மெல்ல நகர்ந்தாள்.

என்னவென்று தெரியாமலே ஓடுவதை விட, என்னவென்று தான் பார்த்து விடலாம் என்று ஒரு ஆர்வம் மேலிடத்தான் வந்தாள். மறு கை கூரிய மர ஈட்டியை ஓங்கியிருந்தது, ஆபத்து வந்தால் தடுக்க அல்லது எதிர்க்க.

இது முட்டாள்தனம். அப்படியே திரும்பி ஓடிவிடுவது தானே என்று நமக்குத் தோன்றினாலும், அங்கே அப்படி என்ன தான் இருக்கும்? அந்த ஆர்வம் தானே மனிதனை மற்றவற்றில் இருந்து வேறுபடுத்தி மேம்படுத்தி வந்திருக்கிறது. இல்லை எனில், அவனுக்கு முன்னேற்றம் ஏது? நாகரீகம் ஏது? புதுப்புது கண்டுபிடிப்புகளும் எப்படி? குரல் வந்த திசையில் இருந்த புதரை லேசாக விலக்க, உள்ளே இருந்த இவர்களை ஒத்த ஒருவன், அதில் இருந்து அவள் முன் வந்தான்.

அதில் சற்று ஆசுவாசம் கொண்டவள், என்ன என்பது போல கோபமாய் அவனைப் பார்த்தாள். சில நாட்களுக்கு முன்பு தான், அவன் மனிதியை அணுகியிருந்தான், தன் இணையாக வாழ.

அவள் அவனால் ஈர்க்கப் படாததில், அவனை மறுத்து விட்டிருந்தாள். இப்போது மீண்டும் அவன் என்றதும், அவனை மறுத்தாகிவிட்டது. இனி என்ன என்று தோன்றியது போலும்.

எனவே, மனிதி திரும்பி ஆற்றை நோக்கி நடக்க… அவளைத் தொடர்ந்து ஓடி வந்து, அவள் முன் மண்டியிட்டு அமர்ந்து கொண்டான்.

அதில் அவளுக்கு எரிச்சல் வர…

"விலகிப் போ." என்று கைகளை விரித்து சைகையில் கூற, அவனோ முடியாது என்று மறுத்து, அவள் இரு கரங்களையும் பிடித்துக் கொண்டு, இரு புறங்கைகளிலும் முத்தமிட்டு முன்னேற… அவளுக்குக் கோபம் வந்தது.

"கையை விடு!" என முழு வார்த்தைகள் தெரியாததால் ஏதோ கத்தியவள், கையை உருவ முயல…

அவனோ, இப்போது அவளை வலுக்கட்டாயமாக அணைக்க முயல, தனது பலத்தால் அவனை தன்னிடம் இருந்து பிரித்தவள்… அவனை கீழே தள்ளி விட்டாள்.

அவனது பலவந்தத்தில் அவளுக்கு ஆத்திரம் மிக, மூக்கில் ஒரு குத்து விட, அவன் நிலை குலைந்து போனான்.

பின்பும் ‘எத்தனை தைரியம் இருந்தால் முடியாது என்ற பின்பும் என்னை கட்டாயப் படுத்துவான்.’ என்று இன்னும் கோபத்தை இறக்கியவள், அருகில் இருந்த கொடிகளை கொண்டு அவன் கை கால்களை கட்டியவள், அந்த மரத்தின் மேல் ஏறினாள். அவள் இறங்குகையில் அவன் தலை கீழாகத் தொங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

பிறகு அவள் மீன்பிடித்துவிட்டு குளித்தவள், வீடு வந்து சேர்ந்தாள். ஆனால் தொங்கிக்கொண்டு இருந்தவன் திரும்பவில்லை என்றதில் அவனைத் தேடத் துவங்கியிருந்தனர், அவன் குழு மக்கள்.

அவர்கள் அவனைக் கண்டுபிடிக்கையில் அவன் உயிரோடு இல்லை.

அதற்கு மனிதி குழுதான் காரணம் என்று அறிந்தனர்.

அதன் விளைவுகள். மிகப் பயங்கரமாக மாறி விட்டிருந்தது.

 

[T23]

அத்தியாயம் 7

அன்று அந்த மலை முகப்பில் நின்று கொண்டு மறுபக்கம் வெண்பனி படர்ந்திருந்த அந்த மலை உச்சியை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள். சற்று தொலைவில் மாமூத் எனப்படும் அந்த பெரிய யானைகள் கூட்டமாக புற்களை தின்று கொண்டிருந்தது. குளிர் துவங்கி விட்டது. ஆனால் இன்னும் உறையத் துவங்கவில்லை உறைந்தால் அந்த பனியை தந்தத்தினால் குத்தி தள்ளிவிட்டு அந்த புற்களை தின்னும்

அவைகளை பார்ப்பது ஒரு இன்பம் இப்போது அருகி விட்டதால் அரிதும் கூட அருகில் என்றால் அவளே பறித்து தருவாள். இப்போதும் போக எண்ணியவள் ஆவல் கொண்டு கீழே வர அப்போது அந்த அமைதியை ஊடுறுவிக் கொண்டு தொலைவில் கூச்சலும் கதறலும் கேட்க இவள் தன் இடத்தை நோக்கி ஓடினாள்.


ஆனால் அது கைவிடப்பட்ட நிலையில் இருந்தது. அல்ல சூறையாடப்பட்டு இருந்தது. வயல்கள் அழிக்கப்பட்டு எரிக்கப்பட்டு வீடுகள் தகர்க்கப்பட்டு போராடிய ஆண்கள் பலர் இறந்துகிடந்தனர். மீதம் இருந்த ஆண்கள் மற்றும் பெண்களை பிணைத்து மொத்தமாக இழுத்துச் சென்றிருந்தனர்.

காட்டின் அரசன் எனக் கொண்டாடப்படும் சிங்கங்களின் வாழ்வியலில் ஒரு ஆண் சிங்கம் வெற்றி பெற்று விட்டால் அது தோற்ற ஆண் சிங்கத்தின் இணையை தனதாக்கி கொள்ளும் ஆனால் அதன் குட்டிகளை கொன்றுவிடுமாம்.

'அதைப் படித்து கொண்டார்களோ என்னவோ ?'

ஆண்களை கொன்றுவிட்டு பெண்களை இழுத்து சென்று தங்கள் வம்சத்தை பெருக்கம் செய்யும் எண்ணம் அவர்களுக்கு, ஏனெனில் தங்களின் இனத்தை பெண்களை விருப்பம் இல்லை என்றால் வற்புறுத்த முடியாது அது அவர்கள் இனத்து மக்கள். ஆனால் அவர்களுக்கு தங்கள் இனத்தை சேர்ந்தவர்கள் வாழ வேண்டும் அதற்கு தங்கள் வம்சத்தை பெருக்க வேண்டும்.

பல தடைகள் விலங்கள்,சூழல் என பல அனனைத்தையும் தாண்டி வாழ அவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாக இருக்க வேண்டும். என்பது மட்டும் புரிய இப்படி மற்ற குழுவின் பெண்களை பயன்படுத்தி கொள்வது ஆகச் சிறந்த வழி அல்லவா.

ஆண்களை அடிமையாக்கிகொள்ளலாம்
நிலை அவ்வாறெனில் தங்களில் ஒருவன் இறந்ததற்க்கு ஒரு குழுவையே தாக்கி அழித்துக் விட்டு பெண்களை இழுத்து சென்று அடுத்து என்ன செய்யக் கூடும் என்று நாம் யூகிக்க முடிகிறது தானே. அது சரி, இது தவறு, என்றான கோட்பாடு ஏது n தக்கன மட்டுமே தப்பி பிழைக்கும் என்பதை தவிர .


இதுதான் பெண்களை பாதுகாக்கபடவேண்டியவளாக, தன் இனத்தை பாதுகாப்பவளாகவும் செய்கிறது. கூடவே சுயத்தை மறுத்து, சுதந்திரத்தை மறுக்கிறது. பெண்களை மதிக்க செய்கிறது. அவளை மிதிக்கவும் செலுத்துகிறது. அவளது விருப்பத்தை வேர் அறுக்கிறது , விருப்பங்களும் ஆக்குகிறது . அவளை பொக்கிஷமாக்குகிறது, பொருளுக்கு விற்கிறது. எதன் மூலமும் சிறு துளிபோல் தெளிவு தான் கருத்து ஓடைகளும் , கற்பனை ஓடைகளும் சேர சேர அதன் பெருகி வரும் போது முதல் துளி நமக்கு தெரிவதில்லை ஆனால் அது இல்லை என்று ஆவதில்லை.


மனிதிதான் கொன்றதா? அவள் எதற்கு செய்தாள்? என்று அவர்கள் கேட்கவில்லை. தாக்கியவர்களுக்கு தங்களில் ஒருவன் இறப்புக்கு இவர்களில் ஒருவர் காரணம் என்பது மட்டும் போதுமானதாக இருக்க தாக்கத் தொடங்கினர். வெற்றி எனில் இவர்கள் அனைவரும் அவர்களின் கீழ் ஒரு காரணம் கிடைத்தால் போதுமே


மனிதியை அவன் வறுபுறுத்தியது பற்றி அவள் கூறவில்லை கூற வேண்டும் என்று அவளுக்கு தெரியவில்லை. ஆனால் அவன் இறந்ததையும் அவள் அறியவில்லை. ஆனால் அவர்கள் கண்டுபிடித்திருந்தனர். மொத்த குழுவையும தண்டிக்கவும் வந்திருந்தனர். என்ன? ஏது ? ஏன்? என்றான கேள்விகளுக்கு விலங்கியல் வாழ்வில் ஏது பதில்.


ஆனால் அதில் ஒருவன் மனிதியை பார்த்து விட்டு இவள் தான் அவள் என்பது போல் அவளைக் சுட்டி ஏதோ சத்தமிட... அதில் அவன் தலைவனுக்கும், மற்றவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, அவளுக்கும் புரிந்து போனது. இவர்கள் தன்னை தேடுகிறார்கள் என்றும் ஏன் என்றும்...

மறு நொடி ஓடிக் கொண்டிருந்தாள். முதலில் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள... வேண்டும் பிறகு தான் எதைப் பற்றியும் என்பது உயிரிணங்களுக்கு பதிய வைக்கப்பட்ட ஒன்று, அதைத் தான் செயல்படுத்திக் கொண்டிருந்தாள்.


ஆனாலும் ,தன்னால் தான் இந்த இழப்புகள் துயரங்கள் என்பது புரிய இப்போது அவர்களை அந்த பெண்களை காப்பாற்ற வேண்டும் என்று தோன்ற அவள் பின் திரும்பி பார்த்தாள். நால்வர் அவளைத் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தனர்.

அதில் இருவர் சற்று முன் இருவர் பின் அகலமாக இல்லாமல் நெருங்கி மரங்கள் கொடிகள் இருந்த ஒற்றையடிப் பாதை போன்று இருந்தது அது அவர்கள் நெருங்கியவர காத்திருந்தவள்

சட்டென்று திரும்பி அவர்களை நோக்கி ஓடி வந்தவள் முதலில் வந்தவன் ஈட்டி பற்றியிருந்த கையை பற்றி ஒரு சுழற்று சுழற்றி அந்தஈட்டியை இரண்டாவது வந்தவன் நெஞ்சில் இறக்கியிருந்தாள்.

இதில் சுதாரித்து அவன் ஆத்திரத்துடன் ஈட்டியை உருவினான் இவளை குத்த ஆனால் மனிதி ஈட்டியோடு சேர்த்து அவனை மேலாக தூக்கி பின்னே நிறுத்த ஒங்கிய அவன் ஈட்டி மட்டும் அல்லாமல் பின் வந்த இருவரும் வீசிய ஈட்டியும் சேர்த்து அவன் மீது பாய்ந்துதிருந்தது.

இதில் மற்ற இருவருக்கும் ஆத்திரம் வர மூன்றாவது வந்தவன் கத்தியபடி அவளைத் தாக்க வர வீழ்ந்தவன் மீதிருந்த ஈட்டியை பிடுங்கியவள் இவன் மீது ஏற்றினாள். இப்போது மிஞ்சிய நான்காமானவன் திரும்பி ஓடத் துவங்க நொடியில் அவன் முன் வந்தவள் கீழ் தாடையில் ஒரு குத்து அதில் அவன் பொறி கலங்கி போக அவன் இடுப்பில் இருந்த விஷம் தோய்ந்த கூரிய குச்சியை எடுத்து நெஞ்சில் சொருகியிருந்தாள்.

மரத்தின் மீது படுத்தபடி மறைந்து கீழே பார்த்துக் கொண்டு இருந்த மனிதி அவள் கண்கள் குழுவை சார்ந்த பெண்கள் விழுந்தனர். அவர்கள் ஒருவரோடு ஒருவர் பினைக்கப்பட்டு இருந்தனர்.

முதலில் ஒருவன் இடையில் ஒருவன் கடைசியில் ஒருவன் காவல் வர நடந்து கொண்டிருந்தனர்.

அதற்கு முன் ஆண்கள் இதே போல இழுக்கப்பட்டு செல்ல முன் செல்லும் தலைவன் மற்றும் சிலர் திரும்பி அடிக்கடி பார்த்துக் கொண்டனர் பாதுகாப்புக்காக .

இப்போது ஒரு வளைவு ஒன்று குறுக்கிடஅந்த வளைவின் முடிவில் ஆண்கள் திரும்ப மறுபுறம் இப்போது பெண்கள் மட்டும் தனியாக இப்போது இல்லை என்றால் இவர்கள் மட்டும் மீண்டும் இது போன்ற அமையாது எனத் புரிந்து கொண்டாள்

அவர்கள் தங்கள் எல்லைகளை கடக்கும் முன்பே தனது திட்டத்தை செயல்படுத்தி இருந்தாள்.மேலிருந்து ஒரு சுருக்கிட்ட ஒரு கயிறு கடைசியில் வந்தவன் கழுத்தை இறுக்கி மேலே தூக்க மனிதி அதன் மறு முனையுடன் கீழே பாய்ந்தவள் நடுவில் வந்தவன் கழுத்தில் மிதித்து இறங்கிய வேகத்தில் அவன் குரல்வளை நெரிய இறந்திருந்தான். முதலில் இருந்தவன் கழுத்து அடுத்தடுத்த இரு பெண்கள் தங்களின் கரங்களை இருபுறம் இழுத்ததில் தொங்கியது.


இதில் நேரம் ஆக பெண்கள் வளைவை தாண்டி காணவில்லை என்றதும் பாதுகாப்புக்கு வந்தவன் மீண்டும் வந்து பார்க்க அங்கு அவர்கள் இல்லை. அவர்கள் காட்டுக்குள் ஒடியிருந்தனர். இப்போது இன்னும் சிலர் அவர்களை பிடிக்க செல்ல ஆண்கள் பகுதியில் பாதுகாப்பு பலவீனம் அடைந்திருந்தது.

மனிதியும் அவளது வில் அம்புகளும் மேலும் சிலரை கொன்று குவித்தது. இப்போது ஆண்கள பார்க்க அவர்கள் கழுத்து மற்றும் கை களை பின் புறம் பினைத்து ஒரு தடியுடன் கட்டப்பட்டிருந்தது.

தனது கற்கோடாரியுடன் மீண்டுமாய் ஒரு முறை அவர்கள் முன் வந்தவள் ஒரு சில இடங்களில் வெட்டி ஒருவன் கையில் கோடாரியை வீசியவள் காட்டுக்குள் ஓடியிருந்தாள்.

அது அவளது குழுவின் ஆண்களுக்கு போதுமானதாக இருந்தது . ஆனால் அவளோ அவளது இருப்பிடத்திற்கு எதிர் திசையில் ஓடிக் கொண்டிருந்தாள்.

ஏற்கனவே ஓடிப் பழகிய கால்கள் அவை மிக லாவகமாக பெரிய கற்கள் மரத்துண்டுகளை தாண்ட தாவ ஒத்துழைப்பு தந்து கொண்டிருந்தன.

ஆனாலும் , அவள் இன்னும் வேகம் எடுக்க வேண்டும் என்று எச்சரித்தது அவள் உள் உணர்வு. அதைப் மெய் என்பது போல் அவள் தோள் உரசி சென்றது ஒரு அம்பு. அதில் ஒரு கணம் திரும்பி பின் முன்புறம் திரும்பியவள் இன்னும் வேகம் எடுத்தாள். திரும்பி பார்த்த மாத்திரத்தில் தன்னை எத்தனை பேர் தொடர்கின்றனர். என்று அறிந்து கொண்டாள்.

அவளைப் பின் தொடர்ந்தவர்கள் மீண்டும் அவளுக்கு குறி வைத்து அம்புகளை எய்தனர். அம்புகளின் குறிக்கு தப்பி மரத்தின் புறம் மறைய. அவர்களில் ஒரிருவர் அவள் ஓட்டத்திற்கு ஏற்ப முன்னேறி ஓடி வந்தவர்கள் அவளைக் காணாமல் மரத்தில் தைத்திருந்த தங்களின் அம்புகளை கண்டவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து விட்டு அதன் அருகே வந்தனர்.

அந்த கனம் மேலிருந்து தலைகீழாக இறங்கியவள் கையில் இருந்த கூரிய முனைகள் கொண்ட குச்சிகளை அவர்களின் தொண்டையில் இறக்கியிருந்தாள். அதில் அவர்கள் கத்த கூட இயலாது சரிய தன் கைகளை கிளைகளை நோக்கி நீட்டி ஒரு உந்துதலில் அதைப் பற்றிக் கொண்டவள் கால்களை கிளையில் இருந்து விடுத்ததும் நேராக தொங்கியவள் கீழே குதித்தாள்.


அவர்களிடம் இருந்து வில் அம்புகளை எடுத்துக் கொண்டவள் காதுகளை கூர் தீட்ட இன்னும் சிலர் ஓடி வருவதை உணர்ந்து கொண்டாள். சத்தம் வரும் திசையையும் அதன் தெளிவில் தனக்கும் அவர்களுக்கும் குறுக்கே பெரிய தடை இல்லை என்பதையும் புரிந்து கொண்டவள்.

அடுத்தடுத்து சில அம்புகளை அவர்கள் காலடி ஒலியை கணித்து ஏவ மிகச் சரியாக அவர்களை தைத்தன.

அதில் தலைவனுடன் வந்த மேலும் சிலர் இறந்து விழுந்தனர். தன் ஆட்களின் இறப்பை கண்ட அவனுக்கு இன்னும் ஆத்திரம் கூடியது அவளை பிடித்து விட வேண்டும் என்று வெறி கூடியது. அதில் அவனும் இன்னும் சிலரும் வேகமெடுத்து ஓடி வர அந்த சத்ததிலேயே அவர்களின் வேட்கையை புரிந்து கொண்ட மனதி ஓடத்துவங்கினாள்.



அருகில் நீர் ஓடை ஒன்று வர அதைக் கவனித்தவள் அதை ஒரு தாவவில் தாண்டி மறுபுறம் சென்றவள் கால் ஒரு சரளைக் கல்லில் வழுக்கி விட ஓடைக்குள் உருண்டாள்.


உள்ளே விழும் முன் ஒரு கொடியை பிடித்து கொண்டவள் மேலே ஏற முயன்றாள்
இப்போது அரவம் அருகில் கேட்டது. இனி எழுந்து ஓடி தப்பஇயலாது என்று புரிந்து கொண்டவள்.

அருகில் இருந்த புதரின் உள் நுழைந்தாள். அவளைப் பின்தொடர்ந்து வந்தவர்களும் அவளது காலடி ஒலி கேளாததில் ஆற்றின் மறுபுறம் தேடினார்கள். அவள் அந்தப்புறம் இல்லையே மறுபுறம் அன்றோ இருக்கிறாள்.


இல்லை என்றதும் அவளைத் தேடி கீழே இறங்கியவர்கள் மேலே ஏற ஆனால் தலைவனுக்கு அவள் இன்னும் இங்கே தான் இருக்கிறாள் என்று உணர்வு இருக்க கண்களை இன்னும் கூர்படுத்திக் கொண்டு பார்க்க அவள் மறைந்து கொண்டாள் கையில் மற்றோர் அம்பை தயார் நிலையில் வைத்தபடி…


அப்போது அவன் கண்ணில் பட்டது அந்த இரத்தம் அதைக் கண்டவன்.அவர்களை அழைத்து அதைச் சுட்டிக் காட்ட
இப்போது சிரித்தபடி அதன் அருகில் சென்று பார்த்தனர்.

புத்தம் புதிய இரத்தம் அது. அதைத் உற்று பார்த்தவர்கள் இப்போது தான் இது சிந்தியிருக்கிறது என்று புரிந்து கொண்டவர்கள். திரும்பி தலைவனை பார்த்துவிட்டு தொட்டு நாவில் வைத்து அதை ருசித்தபடி மீண்டும் கண்களை சுழல விட ,

மனிதி தன் தோளில் இருந்த காயத்தையும் தன் காலில் இருந்த காயத்தையும் தொட்டுப் பார்த்தாள்.ஆனால் அவை இரண்டும் இரத்தத்தை வெளியேற்ற விடமால் களிமண் சகதியை கொண்டு பூசி அதன் மீது ஒரு இலையையும் வைத்து ஒட்டப்பட்டு இருந்தன.

எனில் அந்த குருதி என்று என்று அவள் இன்னும் ஒட்டிக்கொண்டு யோசித்தபடி மேலே பார்க்கும் போதே அவளைத் தாண்டி ஓடையின் மத்தியில் பாய்ந்து அவர்கள் முன் நின்றிருந்தது அது.

அது கொடுவாள் பூனை எனும் அது 6 அடி நீளம் 8 அடி உயரத்தில் அவர்கள் முன் பிரம்மாண்டமாக நின்று கொண்டு இருந்தது.

முன் கோரை பற்கள் இரண்டும் குறுவாள் என நீட்டிக் கொண்டிருந்தன. அது மாமூத் எனும் பெரிய வகை யானைகளையே வேட்டையாடி விடும் எனும் போது இவர்கள் அதன் முன் சிறுமுயல்

 

[T23]

அத்தியாயம் 8


கொடுவாள் பூனை தங்கள் முன் நிற்பதை கண்டதும் அவர்களுக்கு ஒன்றும் ஓடவில்லை. இத்தனைக்கும் அங்கேயே பிறந்து வளர்ந்து இது போல பல மிருகங்கள் பயங்கரங்கள் தாண்டியது தான் அவர்கள் வாழ்கை. ஒவ்வோரு நொடியும் போராட்டம் தான் .தவறான ஒரு அடி தங்கள் உயிரைக் குடித்துவிடும் என்பதை அவர்கள் நிகழ்வில் பார்த்து கொண்டு இருப்பவர்கள். வீரத்திற்கு குறைவில்லை. ஆனாலும் இப்போது எதுவும் நினைவில் இல்லை.

தலைவன் தன் கையில் இருந்த ஈட்டியை உயர்த்தி அதை நோக்கி எறிய அதில் தன் கவனம் கலைந்த அது மேலே நின்ற அவர்களையும் தன் நீலக் கண்களால் உறுத்து பார்த்து விட்டு தன் தலையை ஒரு முறை ஆட்டி சிலிர்த்து சுழற்றி கர்ஜித்தது. அதன் குரலில் முன்னிருந்த இருவருக்கும் பயத்தில் இதயம் வாயக்கு வந்திருந்தது. ஏனெனில் இதை கேட்டிருக்கிறார்களே அன்றி பார்த்து இல்லை. ஆகையால் தானே இந்த பகுதிக்குள் அவர்கள் யாரும் நுழைவது இல்லை.


ஆனால் பொதுவாக இது போன்ற திசைதிருப்பலில் அவர்கள் பாயந்து ஓடி தப்பிவிடுவர். ஆனால் இப்படி பிரம்மாண்டமான பயங்கரத்தை பார்த்து ஓடியும் பயன் இல்லை என்று புரிந்திருந்ததோ.அப்படியே நின்றிருக்க அது ஒரு தாவலில் மேலே ஏறி தலைவன் முன் நின்றிருந்தது. அதன் வாயில் அதன் முன் நின்ற இருவரும் தொங்கிக் கொண்டிருந்தனர்சிறு முயல்களாக.

இப்போது தலைவனும் அவன் கூட்டாளிகளும் பேதலித்து போய் இருந்தனர் தங்கள் முன் நின்ற கொடுவாள் பூனையை பார்த்து. முன் கோரைப் பற்கள் இரண்டும் கத்தி போல் கூராக பளபளக்க குத்திட்டு நின்று விட்டது பார்வையும் அசைவும். அதுவும் வாயில் இருந்த இரையை கடித்து சுவைத்தது கீழே போட்டது இவர்களின் மீது தன் பார்வையை வைத்தபடி

அடுத்தாக மெதுவாக இவர்களை ஓர் அடி முன் வைக்க அவர்களில் ஒருவன் ஆ… என்ற அலறலுடன் ஒட இப்போது அதில் கலைந்த மற்றவர்களும் வேறு வழியின்றி திசைக்கு ஒருவராக திரும்பி ஓட அது துரத்தியது . அது தன் பார்வையில் இருந்து முற்றிலும் மறைந்து விட்டது என்பதை உணர்ந்த மனிதி தனது மறைவிடத்தை விட்டு வெளிய வந்தாள் .

அது அவர்களை துரத்தி சென்ற திசையில் செல்வது உசிதம் அல்ல என்பதும் தனக்கு நேரம் அதிகம் இல்லை என்பதும் எப்போது வேண்டுமானாலும் திரும்பி வரலாம் என்றும் புரிய வேகமாக இயங்கினாள்.

சற்று தூரம் இன்னும் உள்ளே வந்தவள் பாதுகாப்பான இடம் தேடியவள் அந்த மரத்தின் மீது ஏறினாள்.அங்கிருந்து பார்க்க எதுவும் தெரியவில்லை அது சமவெளிகாடு எனவே இன்னும் உயரமான இடத்தின் மீது ஏறி பார்த்தால் மட்டுமே அவள் இருக்கும் இடம் தெரிந்த பிறகு தான் எந்த திசையில் பயணிக்க வேண்டும் என்று அறிந்து கொள்ள முடியும். மேலும் இப்போதைக்கு நிலையில் குகை போன்ற ஒன்றை தேட முடியாது நேரம் ஆகிவிட்டது ஒரு புறம் மறுபுறம் இருள் கவியத் தொடங்கி இருந்தது. கீழே தரையில் பாதுகாப்பு குறைவு என மரத்தின் கிளையில் ஏறத் துவங்கியவளுக்கு கை வலிக்க ஆரம்பித்தது. விஷத்தின் வீரியம் மற்றும் இது வரையிலான ஓட்டம் இரண்டிலும் களைத்து போய் இருந்தாள்.

ஒரு முடிவிற்கு வந்தவள் அந்த மரத்தின் கிளையில் அமர்ந்து கொண்டாள். சிறு கொடிகளை கொண்டு கால்களை கிளையுடன் பிணைத்து கட்டியவள் அப்படியே கவிழ்ந்து படுத்துக் கொண்டாள். முதலில் விழிப்புடன் நேரம் செல்ல செல்ல அவளை அறியாமலேயே லேசாக கண் அயர்ந்து விட்டாள்.

தீடீரென்று சூடாக காற்று அவள் மீது பட அதுவும் அந்த குளிருக்கு இதமாக தான் இருந்தது. அது இன்னும் கண்களை சொருக வைத்தது.அப்போது தான் ,தன் நிலை நினைவுக்க வர இங்கு நெருப்பு ஏது? எப்படி ?கிடையாதே ?
என எண்ணம் முளை விடும் போதே தற்போதைய நிலை என எல்லாம் நினைவுக்கு வந்தது. அப்படியானால இது ?
என்ற யோசித்தவளின் புலன்கள் கூர்மையுற மீண்டும் கொடுவாள் பூனையோ? என்று தோன்ற கண்களை திறந்தவள் அதிர்ந்து போனாள்.

கரடி அதுவும் இவ்வளவு பெரியதாக அவள் கண்டதில்லை. அது இவளுக்கு தான் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தது. அதன் உயரத்தை விட இவள் இருந்த கிளை கொஞ்சம் மேலே இருந்தது ஆகையால் தான் தன் பெரிய முன்கைகள் இரண்டையும் மேலே தூக்கி அவள் இருந்த கிளையை ஒடித்து அவளை எடுத்துக் கொள்ள முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தது. இனியும் காலம் தாழ்த்த முடியாது என்று தோன்றிவிட வேகமானாள்.

மனிதி தன்னை பிணைத்து இறுக்கிக் இருந்ததால் இன்னும் உதிரவில்லை. அந்த கிளையை இறுக்கி பிடித்து கொண்டாள். ஆனால் அது அவளை அவள் விழிப்பை கண்டு கொண்டது . இப்போது இன்னும் தீவிரமாக முயற்சி செய்தது. அதன் அதன் உயரத்திலும் எடையிலும் அந்த மரமே சரியும் போல் இருந்தது.


எழுந்து தன்னை பிணைத்த கொடியை அறுத்தவள் மேலே இருந்து கீழே குதித்திருந்தாள்.

அந்த கரடியின் மீது குதித்த வேகத்தில் ஏற்கனவே இடுப்பில் இருந்த கூரிய குச்சியை கண் மூக்கு பகுதிகளில் வேகமாக ஆழமாக குத்தி இறக்கியவள் அதன் முதுகு வழி வழுக்கி கீழே இறங்கினாள்.

சற்று தள்ளி வந்து நின்று பார்க்க அது வலியில் துடித்துக் கொண்டு இருந்தது. பார்வை பறிபோனதில் மரங்களிலும் பாறையிலும் முட்டி மோதியதில் காயங்கள் இன்னும் வெறி கொண்டு அலறி அலைந்த அது அருகில் இருந்த பள்ளத்தாக்கில் வீழ்ந்ததில் அதன் அலறல் தேய்ந்து அடங்கியது.

அருகே வந்து அந்த பள்ளத்தை எட்டிப் பார்த்தவளுக்கு அதன் ஆழத்தின் எல்லை தெரியவில்லை .சற்று நேரம் அதைப் பார்த்தவாறே அமர்ந்திருந்தவள் அதில் பயன் இல்லை என்று தெரிந்து கொண்டாளோ என்னவோ முனையில் இருந்து சற்று உள்ளே தள்ளி வந்தவள் சுற்றி பார்க்க மெல்ல காயமில்லாத கையால் காயம்பட்ட தோள் பகுதியை தொட்டு பார்த்தாள்.அந்த இலை விழுந்து மண் மட்டும் லேசாக ஒட்டிக் கொண்டு இருப்பது புரிந்தது.

முன் பின்னாக என தோளை ஆட்டிப்பார்க்க வலி நன்றாக குறைந்து விட்டிருந்தது. மீண்டுமாக இரு கரங்களையும் சுழற்ற முதல் சில சுழற்றலுக்கு லேசாக வலித்தது பின் இலகுவாகி விட்டிருந்தது.


மீண்டும் அந்த பள்ளத் தாக்கின் மறுபுறம் பார்க்க கீழே தொலைவில் புகை வருவது தெரிந்தது. ஆனால் அது இவளது இடம் இல்லை என்பதை தான் அவளால் உணர முடிந்தது. ஏனெனில், தான் வந்த பாதையை யோசித்து பார்த்தவளுக்கு தான் திரும்பிச் சென்றாலும் மீண்டும் எதிரிகள் குழுவினை தாண்டித்தான் செல்ல வேண்டும்.

அன்று அவர்கள் எண்ணிக்கை குறைவு மேலும் அவர்கள் மனிதியின் குழு மக்களை அவர்கள் இடத்திற்குள் அழைத்து செல்லும் முன்னம் மேலும் அவர்களுக்கு உதவ என்று இன்னும் ஆட்கள் வருவதற்குள் தங்கள் இன மக்களை காப்பற்றி விட வேண்டும் என்று தான் அவள் மிக தீவிரமாக செயல்பட்டதும்.அது போல காப்பாற்றியும் விட்டாள்.


இனி அவள் தன் இடத்திற்கு திரும்புவது எப்படி ? என தனக்குள்ளாக ஆலோசித்தவள் அவளுக்குள் அவள் இடம் விரிந்தது.

நாடோடிகளாய் வாழ்ந்த அவள் இன மக்கள் சில தலைமுறைகள் தாண்டி வாழ்ந்து வரும் இடம் அது அங்கே சுற்றிலும் சிறுசெடி மரம் முதல் அவர்களுடன் உயிர்களபற்றிய அறிவு அவர்களுக்குள் பதிந்து விட்டிருந்தது.

இப்போது அவர்கள் ஒரே வகை தானியத்தை பயரிட்டு அறுவடை செய்து சேகரித்து வைத்துக் கொள்ள சில கால்நடை அவற்றை காக்க நாய்கள் என வேளாண்மையின் முதல் நிலையில் வளமாக இருக்கின்றனர்.

அந்த கால்நடை வளர்ப்பு மற்றும் வேளாண்மை பற்றிய அறிவு எப்படி அவர்களை வளப்படுத்தி இருந்ததோ அதே போல் சிலரை பொறாமை கொள்ள வைத்திருந்தது.


அதன் விளைவுதான் இந்த தாக்குதல். தேனீகளின் குணம் தேனை சேகரிப்பது அவற்றிலும் கொலைகார தேனீக்கள் என்று ஒரு வகையுண்டு அவற்றிக்கு சேகரிக்க வராது ஆதலால் மற்ற தேனடைகளை ஆக்கிரமித்து அவற்றை தனதாக்கி கொள்ளும் எதிர்ப்பவர்களை கொன்றுவிடும்.


இதைப் பார்த்து கற்று தெளிந்த குழுவோ.. அது? அமைதியான நதி போன்ற அவர்களது வாழ்கையில் உள் புகுந்து அனைத்தையும் ஆட்கொள்ள நினைத்தனர். மனிதியின் மக்களோ இவர்களை போல் போர் தொழில் நுட்பம் அறிந்தவர்கள் அல்ல ஆனாலும் எதிர்க்கத்தான் செய்தனர். புலிகளின் முன் மான்கள் கூட்டம் இரை தானே அன்றி வேறில்லை அப்படித்தான் இவர்கள் எதிர்ப்பும். இன்றும் கூட உண்மை அது தானே


போர் தொழில் அவர்களுடையது. மனிதியின் மக்கள் தொழில் பயிர் செய்வது. எனவே தங்கள் இடத்திற்கு வந்திருவர்கள் மீண்டுமாய் தங்களை கட்டி எழுப்ப ஆரம்பித்து இருந்தனர். அவர்கள் தாய் பூமி அன்றோ அரவனைத்து கொள்வாள்.


மனிதி மேல் நோக்கி ஏற ஆரம்பித்து இருந்தாள். உச்சியில் இருந்து தன் இடத்தை கணித்து அதற்கு அருகில் செல்லும் நதிவழி தன் இடத்திற்கு செல்ல முடியும் என்று அவள் கணிப்பு. அந்த பெருங்கரடி வீழ்ந்த பள்ளத்தாக்கின் எதிர்புறம் எல்லை அவளுக்கு தெரியவில்லை. மேலும் பனி பொழிய ஆரம்பித்து விட்டது. எங்குள்ளது எனத் தெரியாத மறு எல்லையை விட மலைஉச்சி அவளுக்கு கடினம் இல்லை.


இவற்றை எல்லாம் தாண்டி ஒவ்வாரு நாளும் தான் கண்டு ஆச்சர்யப்பட்ட ஆர்வம் கொண்ட அந்த இடத்தில் இருக்கும் அவளின் உள்ளம் அவளை மேல் நோக்கி உந்தி தள்ளியது. மதி ஒரு புறம் என்றால் மதியோடு கைகோர்த்து மறுபுறம் விதி நின்றிருந்தது அவனை நோக்கி அவளை வரவேற்று