அத்தியாயம்-3
அடுத்த ஒரு வாரமும் மெல்ல நகர்ந்து சென்றது.
அன்று ஞாயிறு விடுமுறை என்பதால் பூந்தென்றலுக்கு பொழுது நதியாவின் இல்லத்தில் விடிந்தது.
நதியாவின் தந்தை இரு நாட்களாக கண்ணில் படவில்லை என்பதால்,சனிக்கிழமை மாலையே பூந்தென்றலை தனது வீட்டிற்கு அழைத்து வந்துவிட்டாள் நதியா. இரவு உணவை முடித்துவிட்டு இருவரும் சேர்ந்து அலைபேசியில் கொரியன் தொடர்களை பார்த்துவிட்டு விடியகாலையில் தான் உறங்கினர்.
இது வழமையாக நடப்பது என்பதால்,நதியாவின் தாய் மட்டும் எழுந்து தனது வேலையை கவனிக்க தொடங்கினார்.
நேரம் பத்தைக்கடந்தும் இருவரும் கட்டிக்கொண்டு நடுஇரவு போன்று வாயை பிளந்தவாறே உறங்கிக்கொண்டிருக்க, இதற்குமேல் பொறுக்காத நதியாவின் அம்மா இருவரையும் தட்டி எழுப்பினார்.
நதியா அம்மாவின் அதட்டலில் பூந்தென்றலிடம் மட்டுமே சிறு அசைவு தென்பட அங்கிருந்து நகர்ந்துவிட்டார். எப்படியும் பூந்தென்றல் எழுந்து நதியாவையும் எழுப்பிவிடுவாள் என்ற நம்பிக்கையில்.
நீண்ட நேரம் அலைபேசியை இருட்டில் பார்த்ததால் என்னவோ படுத்திருந்தவாறே கண்களை லேசாக திறந்த பூந்தென்றலுக்கு இரு கண்களும் நன்றாக எரிந்தது.
எரிச்சலில் முகத்தை சுருக்கியபடியே கண்களை திறந்தவள் தனது அருகில் உறங்கிக்கொண்டிருந்த தோழியை கண்டவாறு சோம்பல் முறித்த பூந்தென்றல் குறும்பு புன்னகையோடு நதியாவின் காதருகே சென்று, “வாங்க பிரபு அண்ணா!எப்போ வந்தீங்க?.நதியா அண்ணா வந்துட்டாங்க எழுந்திரி.அட எழுந்திரி தாலி கட்ட பிரபு அண்ணா வந்தாச்சு”சத்தமாக கத்தினாள்.
பூந்தென்றல் சத்தத்தில் அடித்துப்பிடித்து எழுந்து அமர்ந்த நதியா திருதிருவென்று முழித்தாள்.
சிலநிமிடங்கள் கடந்தும் நதியா ஒன்றும் புரியாமல் கண்களால் வீட்டை சுற்றி அலைய விட்டவளுக்கு,அருகில் பூந்தென்றல் சிரிப்பின் ஓசைகேட்டதும் அவளின் தூக்கம் முற்றிலும் தொலைந்துவிட்டது.
வலதுகையை தலைக்கு முட்டுக்கொடுத்து நதியாவின் புறம் திரும்பியவாறே படுத்திருந்த பூந்தென்றல், “மாமா மாமா மாமா ஏன் மா ஏன் மா”என ராகமாக பாடியாவறே இதழ் பிரித்து சிரித்தாள்.
பூந்தென்றல் குறும்பில் நதியாவின் தாய்க்கும் சிரிப்பு வந்துவிட அவரும் சத்தமாக சிரித்துவிட்டார்.
இருவரின் சிரிப்பை மாறி மாறி பார்த்த நதியாவுக்கும் சிரிப்பு தோன்றினாலும்,வெளியில் அவளை முறைத்தபடியே,
“பச்ச பிள்ளையை தூங்கவிடாம கத்தி எழுப்புவிட்டு,கிண்டலா பாட்டா டி பாடுற?”என கேட்டவாறே பூந்தென்றலின் மீது ஏறி அமர்ந்து வயிற்றில் கிச்சு கிச்சு மூட்ட,அவளோ கூச்சத்தில் நெளிந்தவாறே சிரித்தாள்.
“ஐயோ போதும் பிள்ள என்னால முடியல.சிரிச்சே வயிறு வலிக்குது”என்றவளின் கெஞ்சலை செவி சாய்க்காத நதியா,
“வலிக்கட்டும் பயபுள்ள சாது மாதிரி இருந்துட்டு என்னமா நக்கல் பண்ணுற.மவளே இரு உன்னை இன்னைக்கி சிரிக்க வச்சே சாவு அடிக்கிறேன்”என்றவாறே அவளை மேலும் கீச்சுமுட்டியே சிரிப்பினால் கண்ணீர் வர செய்தாள்.
இருவரின் சிரிப்பை ரசித்த நதியாவின் அம்மா தனது மகளிடம், “போதும் நதி,அவளைவிடு.பிள்ளைக்கு கண்ணீரே வந்துருச்சு. விளையாட்டுனது போதும் இரண்டு பேரும் எழுந்து பல்லை விலக்கிட்டு சாப்பிடுங்க நானு கறிகடைக்கு போய்ட்டு வந்துறேன்”என இருவரிடம் கூறிவிட்டு, கூடையை எடுத்துக்கொண்டு பணத்தை எடுத்து சரிபார்த்தாவாறே கூடையில் போட்டுவிட்டு வீட்டின் வாயிலை நோக்கி நிமிர்ந்தவர் அதிர்ந்து கையிலுள்ள கூடையை தவறிவிட்டார்.
இருகையை எடுத்து வாயில் வைத்த நதியா அம்மா அதிர்ச்சியில் கலங்கிய கண்களுடன், “ஏய்!! நதி சீக்கிரமா வாயேன்”என பெருங்குரலில் அழைக்க, அறைக்குள் விளையாடிய வண்ணம் இருந்த இரு தோழிகளுமே நதியா அம்மாவின் அழைப்பில் தானாக எழுந்து கூடத்திற்கு ஓடி வந்தனர்.
நதியா அம்மாவின் அருகில் வந்த இருவருக்கும் வாயிலைக்கண்டதும் அதிர்ச்சி தான்.
தன்னை மூவரும் அதிர்ந்து பார்ப்பதில் இதழ்களில் புன்னகையை தவழவிட்டப்படியே வீட்டிற்குள் வந்தான் தனபிரபு.
ஒருநொடி ஆனாலும் நான்கு வருடங்கள் கடந்து தன்னவளை நேரில் கண்டவன் அவள் வந்துநின்ற கோலத்தை கண்டதும் தடுமாற்றமாகி பார்வையை தனது சகோதரியின் பக்கம் திருப்பினான்.
நதியா அம்மா தன் தம்பியை கிட்டத்தட்ட நான்கு வருடங்களுக்குபிறகு திடீரென்று கண்டதும் உணர்ச்சிபெருக்கில் ஆனந்த கண்ணீரோடு அணைத்துகொண்டார்.
பூந்தென்றல் அப்போது தான் தன்னையும் நதியாவையும் கண்டாள். இருவரும் நைட்டியில் இருந்தாலும் பூந்தென்றலிடம் விளையாடும்போது நதியா தனது நைட்டியை தூக்கி முழங்கால் தெரியும் அளவிற்கு கட்டியிருந்தாள்.
அவளின் அம்மா அழைத்ததும் அறையில் இருந்து கூடத்திற்கு அவ்வாறே வந்த நதியா தனபிரபுவை நேரில் கண்டதும் இமைக்க மறந்து நின்றிருந்தாள்.
உடனே பூந்தென்றல் நதியாவை இழுத்துக்கொண்டு வேகமாக அறைக்குச்சென்றதும் நைட்டியில் இருந்து சுடித்தாருக்கு மாறிவிட்டாள்.
சிலையாக நின்ற தோழியை பூந்தென்றல் உலுக்க,அதில் சுயம்பெற்ற நதியா ஒன்றும்பேசாமல் பூந்தென்றல் தந்த உடையை மாற்றிக்கொண்டாள்.
இதுவரை சிரித்துக்கொண்டிருந்தவள் தனது மாமனைக்கண்டதும் அவளுக்கு அதிர்ச்சி என்பதை தாண்டி தோழியின் பிரிவே முதலில் தெரிந்தது. இரண்டு மாதத்தில் வந்துவிடுவான் என்று எண்ணியவளுக்கு இன்றே அவனைக்கண்டதும் சந்தோஷம் தூக்கம் இரண்டும் சேர்ந்தே அவளை தாக்கியது போன்ற ஒன்று நெஞ்சை அழுத்தியது.
தோழியின் முகவாட்டத்தைக்கண்ட பூந்தென்றல் அவளின் தோள்தொட்டு தன்புறமாக திருப்பி, “என்ன பிள்ள,அண்ணன கண்டதும் ஏன் இப்படி மூஞ்சை தூக்கி வச்சிருக்க?சிரி கொஞ்சம்”என வெளியில் உள்ளவர்களுக்கு கேக்காதவாறு சன்னமான குரலில் கூறினாள்.
தன் தோழியின் முகத்தை நேருக்குநேர் கண்ட நதியா மெலிதாக புன்னகைத்தவாறே,அறை கதவை திறந்துக்கொண்டு வெளியேறினாள்.
தனது தோழியின் மனதை படிக்கமுடியாத பூந்தென்றல் உணரவில்லை தன்னை நினைத்துதான் வரப்போகும் கணவனுக்கான முக்கியத்துவத்தை கொடுக்க தவறுகிறாள் என்பதை.
மனதின் உள்ளே குழப்பம் தோன்றினாலும்,நதியா முகத்தை இயல்பாக வைத்தபடியே தனபிரபு முன்புவந்து நின்றாள்.
அக்கா தம்பி இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் நல விசாரித்துவிட்டு கொண்டனர்.
பூந்தென்றல் அடுப்பறைக்கு சென்று அனைவருக்கும் டீ போடுவதற்காக பாலை வைத்துவிட்டு,குடிக்க தண்ணீர் எடுத்துக்கொண்டு கூடத்திற்கு வந்து நதியாவின் கையில் செம்பை திணித்து தனபிரபுவிடம் கொடு என்று கண்களால் கூறினாள்.
தன் அக்காவோடு தனபிரபுவின் வாய் பேசினாலும் அவனின் கண்கள் நதியாவிடமே நிலைத்து நின்றது.தன்னைக்கண்டதும் சந்தோஷத்தில் ஓடிவந்து கட்டிக்கொள்வாள் என்று நினைத்து வந்தவனுக்கு அவளின் அதிர்ச்சி முதலில் புரிந்தாலும் இப்போது அவனை காணும் அவளின் பார்வையின் அர்த்தம் புரியவில்லை.
“ஏன் தன்னை பிடிக்கவில்லையா?தன் வரவை எதிர்பார்க்கிறேன் என்று அடிக்கடி அவள் கூறுவது மனதில் இருந்து இல்லையா?சொல்லாமல் வந்தது தவறோ?”என்று எண்ணும் நிலைக்கு தனபிரபு மூளை குடைந்தது.
நதியா தன்முன்னே செம்பை நீட்டவும் அமர்ந்திருந்தவனின் விழிகள் நிமிர்ந்து தன்னை காணாமல் குனிந்து இருப்பவளின் விழிகளை தேடி தோற்று,ஒன்றும் கூறாமல் வாங்கிக்கொண்டான்.
அப்பொழுது தான் தம்பியை கண்டதும் அவனுக்கு ஒன்றும் குடிக்க கொடுக்காத தன் மடத்தனத்தை நினைத்த நதியாவின் தாய் அருகில் நின்ற மகளிடம், “நதி மாமனுக்கு சீக்கிரம் டீயை போட்டு கொண்டா” அவரசப்படுத்தினாள்.
“ம்ம்ம்”என்று தலையசைத்தப்படியே நதியா நகர,அதற்குள்
“நான் போட்டேன் மா”என சிரித்த முகத்தோடு அனைவருக்கும் டீயோடு அங்குவந்த பூந்தென்றல் தனபிரபுவிடம்,”அண்ணா டீ எடுத்துக்கோங்க”என நீட்டினாள்.
பூந்தென்றலைக்கண்டதும் மெலிதாக சிரித்தவாறே கையிலிருந்த செம்பை கீழே வைத்துவிட்டு அவள் நீட்டிய டீயை எடுத்து ஒருமிடறு பருகிய தனபிரபு,
“நல்லா இருக்கியா தங்கச்சி?”அன்பாக விசாரித்தான்.
“நான் நல்லா இருக்கேன் அண்ணா.நீங்க சட்டுனு வந்து சர்ப்ரைஸ் பண்ணிட்டீங்க.ரொம்ப சந்தோஷம் அண்ணா”என உள்ளம் நிறைந்த புன்னகையுடன் பூந்தென்றல் கூறியதும்,
தனபிரபுவின் பார்வை நதியாவை குற்றம் சாட்டுவது போன்று நோக்கியது.
மற்ற இருவருக்கும் டீ கொடுத்துவிட்டு தனக்கும் எடுத்தவள் டீயை பருகியபடியே தனது தோழியையும் தனபிரபுவையும் மாறி மாறி பார்த்தாள்.
தனபிரபுவின் பார்வை நதியாவிடம் இருப்பதை நொடியில் கவனித்த பூந்தென்றல் நதியா அம்மாவிடம், “அம்மா நீங்க பேசிட்டே இருக்காம கடைக்கு போய்ட்டு மீனு இறால் நண்டுனு வாங்கிட்டு வாங்க”என கண்களால் இருவரையும் சைகை காட்டினாள்.
பூந்தென்றல் சைகையால் தனபிரபு நதியாவை காட்டவும் அப்போதுதான் இருவருக்கும் தனிமை கொடுக்காமல் தான் மட்டுமே பேசிக்கொண்டிருப்பதை உணரவும் மானசீகமாக தலையில் அடித்த நதியா அம்மா தனது தம்பியிடம் கடைக்கு சென்று வருகிறேன் என்று கூறிவிட்டு முதலில் கிளம்பினார்.
அவர் கிளம்பிய அடுத்த நொடியே தனது டீயை வேகமாக வாயில் சரித்த பூந்தென்றல், “அண்ணா நான் ரூம்க்கு போய்ட்டு கொஞ்ச நேரத்தில வந்துறேன்”என தனபிரபுவிடம் சொல்லிவிட்டு நதியாவிடம் தலையசைத்து கிளம்பினாள்.
இப்போது தனபிரபு நதியா என இருவர் மட்டுமே அங்கு தனித்து விடப்பட்டிருந்தனர்.
தன்னுடன் அலைபேசியில் எப்போதும் வாயடிக்கும் நதியா,நேரில் ஒன்றும் பேசாமல் அமைதியாக நிற்பதைக்கண்டவனுக்கு கோவம் தலைக்கு ஏறியது.
நாற்காலியில் இருந்து வேகமாக எழுந்து நதியாவை விட்டு இரண்டடி தள்ளி நின்றபடியே அவளை உறுத்து விழித்தான்.
தன் மாமனை நேரில் கண்டதும் என்ன சொல்லமுடியாத உணர்வில் தவித்தவளுக்கு தற்போது அவனின் அருகாமை மூச்சு அடைப்பது போன்று இருந்தது.
தான் அருகில் நிற்பது அறிந்தும் தலைகுனிந்து இருப்பவளை பார்த்தவன், “நான் வந்தது பிடிக்கலனு முகத்துக்கு நேரா சொல்லிரு நதியா. நான் வந்த வழியிலே போயிறேன்”என அவன் கூறியதை கேட்டதும் அதிர்ந்து தலைநிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
“ஏ.எ.. எ ன்ன..மா..மா .இப்படி “தனபிரபுவின் முறைப்பில் கேக்க வந்ததை பாதியில் கேக்காமல் நதியா முழுங்கினாள்.
“இங்க பாரு நதியா,கல்யாணம் நீ நினைக்குற போல விளையாட்டு காரியமில்லை.நான் எப்போ ஊருக்கு வரேன் சொன்னதுல இருந்து உன் போக்கே சரியில்ல.
முன்ன உன்னை பார்க்க வந்தா சிரிச்சிட்டே வாங்க மாமானு பேசுவ.இந்த நாலு வருஷத்துல உரிமையா பேசி காதலிக்க ஆரம்பிச்ச அப்புறம் நேரில இன்னைக்கு தான் பார்க்குறோம்.எம்புட்டு ஆசையா வந்தேன் தெரியுமா டி,என்னமோ நான் செத்து போன போல முகத்தை தூக்கி வச்சிருக்க” என மன ஆதங்கத்தை வார்த்தையால் தனபிரபு கொட்ட,அவனின் கடைசி வார்த்தையில் நதியாவின் இதயத்துடிப்பு நின்றே விட்டது.
வரபோகும் மனைவி தனக்கு மட்டுமே முக்கியத்துவம் தரவேண்டும்.தனக்கு மட்டுமே அவள் இதயத்தில் முதல் இடம் என்பது எல்லாம் புது மாப்பிள்ளையின் எதிர்பார்ப்பு என்பது நிதர்சனம்.
அதிலும் அவளுக்காக தானே என் பத்துவருட காத்திருப்பு,பிறந்ததிலிருந்து தந்தையின் அன்பையே பெறாதவளுக்கு தானே எல்லாம் நினைத்து பார்த்து பார்த்து செய்பவன் விரும்புவது தான்போல அவளும் என்மீது அன்பும் அக்கறையும் ஏக்கமும் தான்.
எப்போது பேசினாலும் பாதிநேரம் அவளின் தோழியை பற்றியே பேசுவது அவனுக்கு பிடிக்கவில்லை.தங்களுக்கான நேரத்தில் தங்களை மட்டுமே எண்ணவேண்டும் என்பது அவனின் கருத்து ஏன் போராசை என்று கூறலாம் அந்த அளவிற்கு தங்கள் எதிர்காலம் பற்றி இப்போதுவரை அவள் பேசவில்லை.அதுயென் என்று தனபிரபுவுக்கும் புரியவில்லை,அவள் மற்ற பெண்களை போன்று அதுவேண்டும் இது வேண்டும் கேட்டால் தகுதிக்கு மீறியிருந்தாலும் வாங்கி தர நான் இருக்கும்போது இவளுக்கு ஏன் அது புரியவில்லை என்று தான் சில மாதங்களாக அவன் சிந்தனையில் ஓடிக்கொண்டிருப்பது.
“உனக்கு சர்ப்ரைஸ் பண்ணனும் வரதை சொல்லாம, நேத்து தான்டி வந்தேன்.அசதி இருந்தும் உன்னை பார்க்கணும் ஆசையில் வண்டியிலே வந்துட்டேன்.
எனக்கு இருக்கப்போல உனக்கு என்மேல ஆசை எதிர்பார்ப்பு இருக்காதா நதியா.போன் ல பேசும்போது நல்லாதானே பேசுன,உன்னை நேரில் பார்க்க ஆசைப்பட்டு வந்த எனக்கு செருப்படி கொடுத்த போல இருக்கடி”
தனபிரபு கோவத்தில் என்ன பேசுகிறோம் என்று தெரியாமல் வார்த்தைகளை விடுவதை உணர்ந்த நதியா இப்பொழுது தன் வாயை திறந்தாள்.
அவனருகில் வந்து அவன் கையை இருகையால் பிடித்தபடி, “மாமா இப்படியெல்லாம் பேசாதிங்க. நீங்க வந்தது சந்தோஷம் தான் மாமா,ஆனால்..”மேலும் கூறாமல் அவனின் முகத்தை பார்த்தாள்.
அவள் கையை பட்டென்று எடுத்துவிட்டவன், “சீக்கிரம் நம்மள கூட்டிட்டு போயிருவான் உன் பிரின்ட்யை பிரிஞ்சுருவோம்னு வருத்தமா போச்சு அதானே”அவள் கூற வந்ததை இவன் கூறியதும் அதுதான் உண்மை என நதியா தலையசைத்தாள்.
தான் கூறியதற்கு இல்லை என்று கூறுவாள் என சிறு நட்பாசை கொண்டவனுக்கு மேலும் வலியை நதியா கொடுத்தாள்.
அதில் அவனுக்கு சுர்ரென்று கோவம் தலைக்கேற அவளைவிட்டு விலகியபடி, “நீ அப்டியே உங்க அப்பன் போல தான்டி.சுயநல பிடிச்சவா,நீ பிறந்ததுனால தான் என் அக்கா வாழ்க்கையே போச்சு. அது இதுவரை உன்னை ஒரு வார்த்தை சொல்லி இருக்குமா சொல்லு.
பெத்த தாயோட தியாகம் அன்பு கண்ணுக்கு தெரியல.உனக்காக சோறு தண்ணி இல்லாம உழைச்சு வீடு கட்டி கல்யாணம் பண்ணனும் முப்பத்தி நாலு வயசு வரை பொட்ட பையனா இருக்கேன் என்னை பத்தி நினைக்கல. அஞ்சு வருசமா பழகுன அந்த பிள்ள முக்கியமா போச்சு உனக்கு”
“மாமா பூவை பத்தி தெரிஞ்சும் இப்படி பேசுறீங்க?”என நதியாவும் கோவத்தோடு கேக்க,
“யார் வாழ்க்கயில தான் கஷ்டமில்ல.என் அக்கா நீ நான் னு,இங்க பாரு நதியா அந்த பிள்ளை உன்னை நம்பி ஒண்ணும் பிறக்கல.அது வாழ்க்கைய அதுக்கு பார்த்துக்க தெரியும், உதவி கேட்டா பண்ணு. ஆனால்,அதுக்காக உன் வாழ்க்கையோட சேர்த்து என்னையும் நோகடிக்காத. தயவுசெஞ்சு கெஞ்சி கேக்குறேன்டி உன் பூவை பத்திமட்டும் ரொம்ப யோசிக்காத டி,என்னை பத்தியும் யோசி”என கோவமாக ஆரம்பித்தவன் தனது மனவலியை புரிந்துகொள் என இறுதியில் கெஞ்சியும் விட்டான்.
தனபிரபு கோவத்தினால் பேசும்போது பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளாத நதியா,அவன் இறுதியில் கெஞ்சலோடு கேக்கவும் நதியா நெஞ்சில் கைவைத்தபடியே நின்றவாறே மடங்கி அமர்த்துவிட்டாள்.
நதியா கண்ணீர் விட்டு அழ வில்லை,கண்கள் விரிந்தபடியே இருந்தது.
அவள் தற்போது நினைப்பதைக்கூட முகத்தில் உணர்ச்சிகளாக வெளிப்படுத்தவில்லை.நட்பு காதல் இரண்டையும் அவளின் மனதராசு தட்டில் வைத்தால் நடுமுள் சமமாகவே நிற்கும். தன்னவன் தன்னை இவ்வளவு தான் புரிந்து வைத்துள்ளானா?என்ற கேள்வியோடு துவண்டுவிட்டாள் மனதளவில்.
அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த தனபிரபு அவள் அசையாமல் வெளிறிய முகத்தோடு இருப்பதைக்கண்டவன் அவளருகில் செல்லும்முன், “உள்ளே வரலாமா?”என்ற குரல் கேட்டு தன்னிச்சையாக வாசலை பார்த்தான்.
பூந்தென்றல் குரலைக்கேட்டதும் நதியா கண்களை மூடினாள்.மூடிய கண்களிருந்து தற்போது கண்ணீர் உருண்டோட,அவளை பார்த்தவாறே பூந்தென்றல் உள்ளே வந்தாள்.
அடுத்த ஒரு வாரமும் மெல்ல நகர்ந்து சென்றது.
அன்று ஞாயிறு விடுமுறை என்பதால் பூந்தென்றலுக்கு பொழுது நதியாவின் இல்லத்தில் விடிந்தது.
நதியாவின் தந்தை இரு நாட்களாக கண்ணில் படவில்லை என்பதால்,சனிக்கிழமை மாலையே பூந்தென்றலை தனது வீட்டிற்கு அழைத்து வந்துவிட்டாள் நதியா. இரவு உணவை முடித்துவிட்டு இருவரும் சேர்ந்து அலைபேசியில் கொரியன் தொடர்களை பார்த்துவிட்டு விடியகாலையில் தான் உறங்கினர்.
இது வழமையாக நடப்பது என்பதால்,நதியாவின் தாய் மட்டும் எழுந்து தனது வேலையை கவனிக்க தொடங்கினார்.
நேரம் பத்தைக்கடந்தும் இருவரும் கட்டிக்கொண்டு நடுஇரவு போன்று வாயை பிளந்தவாறே உறங்கிக்கொண்டிருக்க, இதற்குமேல் பொறுக்காத நதியாவின் அம்மா இருவரையும் தட்டி எழுப்பினார்.
நதியா அம்மாவின் அதட்டலில் பூந்தென்றலிடம் மட்டுமே சிறு அசைவு தென்பட அங்கிருந்து நகர்ந்துவிட்டார். எப்படியும் பூந்தென்றல் எழுந்து நதியாவையும் எழுப்பிவிடுவாள் என்ற நம்பிக்கையில்.
நீண்ட நேரம் அலைபேசியை இருட்டில் பார்த்ததால் என்னவோ படுத்திருந்தவாறே கண்களை லேசாக திறந்த பூந்தென்றலுக்கு இரு கண்களும் நன்றாக எரிந்தது.
எரிச்சலில் முகத்தை சுருக்கியபடியே கண்களை திறந்தவள் தனது அருகில் உறங்கிக்கொண்டிருந்த தோழியை கண்டவாறு சோம்பல் முறித்த பூந்தென்றல் குறும்பு புன்னகையோடு நதியாவின் காதருகே சென்று, “வாங்க பிரபு அண்ணா!எப்போ வந்தீங்க?.நதியா அண்ணா வந்துட்டாங்க எழுந்திரி.அட எழுந்திரி தாலி கட்ட பிரபு அண்ணா வந்தாச்சு”சத்தமாக கத்தினாள்.
பூந்தென்றல் சத்தத்தில் அடித்துப்பிடித்து எழுந்து அமர்ந்த நதியா திருதிருவென்று முழித்தாள்.
சிலநிமிடங்கள் கடந்தும் நதியா ஒன்றும் புரியாமல் கண்களால் வீட்டை சுற்றி அலைய விட்டவளுக்கு,அருகில் பூந்தென்றல் சிரிப்பின் ஓசைகேட்டதும் அவளின் தூக்கம் முற்றிலும் தொலைந்துவிட்டது.
வலதுகையை தலைக்கு முட்டுக்கொடுத்து நதியாவின் புறம் திரும்பியவாறே படுத்திருந்த பூந்தென்றல், “மாமா மாமா மாமா ஏன் மா ஏன் மா”என ராகமாக பாடியாவறே இதழ் பிரித்து சிரித்தாள்.
பூந்தென்றல் குறும்பில் நதியாவின் தாய்க்கும் சிரிப்பு வந்துவிட அவரும் சத்தமாக சிரித்துவிட்டார்.
இருவரின் சிரிப்பை மாறி மாறி பார்த்த நதியாவுக்கும் சிரிப்பு தோன்றினாலும்,வெளியில் அவளை முறைத்தபடியே,
“பச்ச பிள்ளையை தூங்கவிடாம கத்தி எழுப்புவிட்டு,கிண்டலா பாட்டா டி பாடுற?”என கேட்டவாறே பூந்தென்றலின் மீது ஏறி அமர்ந்து வயிற்றில் கிச்சு கிச்சு மூட்ட,அவளோ கூச்சத்தில் நெளிந்தவாறே சிரித்தாள்.
“ஐயோ போதும் பிள்ள என்னால முடியல.சிரிச்சே வயிறு வலிக்குது”என்றவளின் கெஞ்சலை செவி சாய்க்காத நதியா,
“வலிக்கட்டும் பயபுள்ள சாது மாதிரி இருந்துட்டு என்னமா நக்கல் பண்ணுற.மவளே இரு உன்னை இன்னைக்கி சிரிக்க வச்சே சாவு அடிக்கிறேன்”என்றவாறே அவளை மேலும் கீச்சுமுட்டியே சிரிப்பினால் கண்ணீர் வர செய்தாள்.
இருவரின் சிரிப்பை ரசித்த நதியாவின் அம்மா தனது மகளிடம், “போதும் நதி,அவளைவிடு.பிள்ளைக்கு கண்ணீரே வந்துருச்சு. விளையாட்டுனது போதும் இரண்டு பேரும் எழுந்து பல்லை விலக்கிட்டு சாப்பிடுங்க நானு கறிகடைக்கு போய்ட்டு வந்துறேன்”என இருவரிடம் கூறிவிட்டு, கூடையை எடுத்துக்கொண்டு பணத்தை எடுத்து சரிபார்த்தாவாறே கூடையில் போட்டுவிட்டு வீட்டின் வாயிலை நோக்கி நிமிர்ந்தவர் அதிர்ந்து கையிலுள்ள கூடையை தவறிவிட்டார்.
இருகையை எடுத்து வாயில் வைத்த நதியா அம்மா அதிர்ச்சியில் கலங்கிய கண்களுடன், “ஏய்!! நதி சீக்கிரமா வாயேன்”என பெருங்குரலில் அழைக்க, அறைக்குள் விளையாடிய வண்ணம் இருந்த இரு தோழிகளுமே நதியா அம்மாவின் அழைப்பில் தானாக எழுந்து கூடத்திற்கு ஓடி வந்தனர்.
நதியா அம்மாவின் அருகில் வந்த இருவருக்கும் வாயிலைக்கண்டதும் அதிர்ச்சி தான்.
தன்னை மூவரும் அதிர்ந்து பார்ப்பதில் இதழ்களில் புன்னகையை தவழவிட்டப்படியே வீட்டிற்குள் வந்தான் தனபிரபு.
ஒருநொடி ஆனாலும் நான்கு வருடங்கள் கடந்து தன்னவளை நேரில் கண்டவன் அவள் வந்துநின்ற கோலத்தை கண்டதும் தடுமாற்றமாகி பார்வையை தனது சகோதரியின் பக்கம் திருப்பினான்.
நதியா அம்மா தன் தம்பியை கிட்டத்தட்ட நான்கு வருடங்களுக்குபிறகு திடீரென்று கண்டதும் உணர்ச்சிபெருக்கில் ஆனந்த கண்ணீரோடு அணைத்துகொண்டார்.
பூந்தென்றல் அப்போது தான் தன்னையும் நதியாவையும் கண்டாள். இருவரும் நைட்டியில் இருந்தாலும் பூந்தென்றலிடம் விளையாடும்போது நதியா தனது நைட்டியை தூக்கி முழங்கால் தெரியும் அளவிற்கு கட்டியிருந்தாள்.
அவளின் அம்மா அழைத்ததும் அறையில் இருந்து கூடத்திற்கு அவ்வாறே வந்த நதியா தனபிரபுவை நேரில் கண்டதும் இமைக்க மறந்து நின்றிருந்தாள்.
உடனே பூந்தென்றல் நதியாவை இழுத்துக்கொண்டு வேகமாக அறைக்குச்சென்றதும் நைட்டியில் இருந்து சுடித்தாருக்கு மாறிவிட்டாள்.
சிலையாக நின்ற தோழியை பூந்தென்றல் உலுக்க,அதில் சுயம்பெற்ற நதியா ஒன்றும்பேசாமல் பூந்தென்றல் தந்த உடையை மாற்றிக்கொண்டாள்.
இதுவரை சிரித்துக்கொண்டிருந்தவள் தனது மாமனைக்கண்டதும் அவளுக்கு அதிர்ச்சி என்பதை தாண்டி தோழியின் பிரிவே முதலில் தெரிந்தது. இரண்டு மாதத்தில் வந்துவிடுவான் என்று எண்ணியவளுக்கு இன்றே அவனைக்கண்டதும் சந்தோஷம் தூக்கம் இரண்டும் சேர்ந்தே அவளை தாக்கியது போன்ற ஒன்று நெஞ்சை அழுத்தியது.
தோழியின் முகவாட்டத்தைக்கண்ட பூந்தென்றல் அவளின் தோள்தொட்டு தன்புறமாக திருப்பி, “என்ன பிள்ள,அண்ணன கண்டதும் ஏன் இப்படி மூஞ்சை தூக்கி வச்சிருக்க?சிரி கொஞ்சம்”என வெளியில் உள்ளவர்களுக்கு கேக்காதவாறு சன்னமான குரலில் கூறினாள்.
தன் தோழியின் முகத்தை நேருக்குநேர் கண்ட நதியா மெலிதாக புன்னகைத்தவாறே,அறை கதவை திறந்துக்கொண்டு வெளியேறினாள்.
தனது தோழியின் மனதை படிக்கமுடியாத பூந்தென்றல் உணரவில்லை தன்னை நினைத்துதான் வரப்போகும் கணவனுக்கான முக்கியத்துவத்தை கொடுக்க தவறுகிறாள் என்பதை.
மனதின் உள்ளே குழப்பம் தோன்றினாலும்,நதியா முகத்தை இயல்பாக வைத்தபடியே தனபிரபு முன்புவந்து நின்றாள்.
அக்கா தம்பி இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் நல விசாரித்துவிட்டு கொண்டனர்.
பூந்தென்றல் அடுப்பறைக்கு சென்று அனைவருக்கும் டீ போடுவதற்காக பாலை வைத்துவிட்டு,குடிக்க தண்ணீர் எடுத்துக்கொண்டு கூடத்திற்கு வந்து நதியாவின் கையில் செம்பை திணித்து தனபிரபுவிடம் கொடு என்று கண்களால் கூறினாள்.
தன் அக்காவோடு தனபிரபுவின் வாய் பேசினாலும் அவனின் கண்கள் நதியாவிடமே நிலைத்து நின்றது.தன்னைக்கண்டதும் சந்தோஷத்தில் ஓடிவந்து கட்டிக்கொள்வாள் என்று நினைத்து வந்தவனுக்கு அவளின் அதிர்ச்சி முதலில் புரிந்தாலும் இப்போது அவனை காணும் அவளின் பார்வையின் அர்த்தம் புரியவில்லை.
“ஏன் தன்னை பிடிக்கவில்லையா?தன் வரவை எதிர்பார்க்கிறேன் என்று அடிக்கடி அவள் கூறுவது மனதில் இருந்து இல்லையா?சொல்லாமல் வந்தது தவறோ?”என்று எண்ணும் நிலைக்கு தனபிரபு மூளை குடைந்தது.
நதியா தன்முன்னே செம்பை நீட்டவும் அமர்ந்திருந்தவனின் விழிகள் நிமிர்ந்து தன்னை காணாமல் குனிந்து இருப்பவளின் விழிகளை தேடி தோற்று,ஒன்றும் கூறாமல் வாங்கிக்கொண்டான்.
அப்பொழுது தான் தம்பியை கண்டதும் அவனுக்கு ஒன்றும் குடிக்க கொடுக்காத தன் மடத்தனத்தை நினைத்த நதியாவின் தாய் அருகில் நின்ற மகளிடம், “நதி மாமனுக்கு சீக்கிரம் டீயை போட்டு கொண்டா” அவரசப்படுத்தினாள்.
“ம்ம்ம்”என்று தலையசைத்தப்படியே நதியா நகர,அதற்குள்
“நான் போட்டேன் மா”என சிரித்த முகத்தோடு அனைவருக்கும் டீயோடு அங்குவந்த பூந்தென்றல் தனபிரபுவிடம்,”அண்ணா டீ எடுத்துக்கோங்க”என நீட்டினாள்.
பூந்தென்றலைக்கண்டதும் மெலிதாக சிரித்தவாறே கையிலிருந்த செம்பை கீழே வைத்துவிட்டு அவள் நீட்டிய டீயை எடுத்து ஒருமிடறு பருகிய தனபிரபு,
“நல்லா இருக்கியா தங்கச்சி?”அன்பாக விசாரித்தான்.
“நான் நல்லா இருக்கேன் அண்ணா.நீங்க சட்டுனு வந்து சர்ப்ரைஸ் பண்ணிட்டீங்க.ரொம்ப சந்தோஷம் அண்ணா”என உள்ளம் நிறைந்த புன்னகையுடன் பூந்தென்றல் கூறியதும்,
தனபிரபுவின் பார்வை நதியாவை குற்றம் சாட்டுவது போன்று நோக்கியது.
மற்ற இருவருக்கும் டீ கொடுத்துவிட்டு தனக்கும் எடுத்தவள் டீயை பருகியபடியே தனது தோழியையும் தனபிரபுவையும் மாறி மாறி பார்த்தாள்.
தனபிரபுவின் பார்வை நதியாவிடம் இருப்பதை நொடியில் கவனித்த பூந்தென்றல் நதியா அம்மாவிடம், “அம்மா நீங்க பேசிட்டே இருக்காம கடைக்கு போய்ட்டு மீனு இறால் நண்டுனு வாங்கிட்டு வாங்க”என கண்களால் இருவரையும் சைகை காட்டினாள்.
பூந்தென்றல் சைகையால் தனபிரபு நதியாவை காட்டவும் அப்போதுதான் இருவருக்கும் தனிமை கொடுக்காமல் தான் மட்டுமே பேசிக்கொண்டிருப்பதை உணரவும் மானசீகமாக தலையில் அடித்த நதியா அம்மா தனது தம்பியிடம் கடைக்கு சென்று வருகிறேன் என்று கூறிவிட்டு முதலில் கிளம்பினார்.
அவர் கிளம்பிய அடுத்த நொடியே தனது டீயை வேகமாக வாயில் சரித்த பூந்தென்றல், “அண்ணா நான் ரூம்க்கு போய்ட்டு கொஞ்ச நேரத்தில வந்துறேன்”என தனபிரபுவிடம் சொல்லிவிட்டு நதியாவிடம் தலையசைத்து கிளம்பினாள்.
இப்போது தனபிரபு நதியா என இருவர் மட்டுமே அங்கு தனித்து விடப்பட்டிருந்தனர்.
தன்னுடன் அலைபேசியில் எப்போதும் வாயடிக்கும் நதியா,நேரில் ஒன்றும் பேசாமல் அமைதியாக நிற்பதைக்கண்டவனுக்கு கோவம் தலைக்கு ஏறியது.
நாற்காலியில் இருந்து வேகமாக எழுந்து நதியாவை விட்டு இரண்டடி தள்ளி நின்றபடியே அவளை உறுத்து விழித்தான்.
தன் மாமனை நேரில் கண்டதும் என்ன சொல்லமுடியாத உணர்வில் தவித்தவளுக்கு தற்போது அவனின் அருகாமை மூச்சு அடைப்பது போன்று இருந்தது.
தான் அருகில் நிற்பது அறிந்தும் தலைகுனிந்து இருப்பவளை பார்த்தவன், “நான் வந்தது பிடிக்கலனு முகத்துக்கு நேரா சொல்லிரு நதியா. நான் வந்த வழியிலே போயிறேன்”என அவன் கூறியதை கேட்டதும் அதிர்ந்து தலைநிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
“ஏ.எ.. எ ன்ன..மா..மா .இப்படி “தனபிரபுவின் முறைப்பில் கேக்க வந்ததை பாதியில் கேக்காமல் நதியா முழுங்கினாள்.
“இங்க பாரு நதியா,கல்யாணம் நீ நினைக்குற போல விளையாட்டு காரியமில்லை.நான் எப்போ ஊருக்கு வரேன் சொன்னதுல இருந்து உன் போக்கே சரியில்ல.
முன்ன உன்னை பார்க்க வந்தா சிரிச்சிட்டே வாங்க மாமானு பேசுவ.இந்த நாலு வருஷத்துல உரிமையா பேசி காதலிக்க ஆரம்பிச்ச அப்புறம் நேரில இன்னைக்கு தான் பார்க்குறோம்.எம்புட்டு ஆசையா வந்தேன் தெரியுமா டி,என்னமோ நான் செத்து போன போல முகத்தை தூக்கி வச்சிருக்க” என மன ஆதங்கத்தை வார்த்தையால் தனபிரபு கொட்ட,அவனின் கடைசி வார்த்தையில் நதியாவின் இதயத்துடிப்பு நின்றே விட்டது.
வரபோகும் மனைவி தனக்கு மட்டுமே முக்கியத்துவம் தரவேண்டும்.தனக்கு மட்டுமே அவள் இதயத்தில் முதல் இடம் என்பது எல்லாம் புது மாப்பிள்ளையின் எதிர்பார்ப்பு என்பது நிதர்சனம்.
அதிலும் அவளுக்காக தானே என் பத்துவருட காத்திருப்பு,பிறந்ததிலிருந்து தந்தையின் அன்பையே பெறாதவளுக்கு தானே எல்லாம் நினைத்து பார்த்து பார்த்து செய்பவன் விரும்புவது தான்போல அவளும் என்மீது அன்பும் அக்கறையும் ஏக்கமும் தான்.
எப்போது பேசினாலும் பாதிநேரம் அவளின் தோழியை பற்றியே பேசுவது அவனுக்கு பிடிக்கவில்லை.தங்களுக்கான நேரத்தில் தங்களை மட்டுமே எண்ணவேண்டும் என்பது அவனின் கருத்து ஏன் போராசை என்று கூறலாம் அந்த அளவிற்கு தங்கள் எதிர்காலம் பற்றி இப்போதுவரை அவள் பேசவில்லை.அதுயென் என்று தனபிரபுவுக்கும் புரியவில்லை,அவள் மற்ற பெண்களை போன்று அதுவேண்டும் இது வேண்டும் கேட்டால் தகுதிக்கு மீறியிருந்தாலும் வாங்கி தர நான் இருக்கும்போது இவளுக்கு ஏன் அது புரியவில்லை என்று தான் சில மாதங்களாக அவன் சிந்தனையில் ஓடிக்கொண்டிருப்பது.
“உனக்கு சர்ப்ரைஸ் பண்ணனும் வரதை சொல்லாம, நேத்து தான்டி வந்தேன்.அசதி இருந்தும் உன்னை பார்க்கணும் ஆசையில் வண்டியிலே வந்துட்டேன்.
எனக்கு இருக்கப்போல உனக்கு என்மேல ஆசை எதிர்பார்ப்பு இருக்காதா நதியா.போன் ல பேசும்போது நல்லாதானே பேசுன,உன்னை நேரில் பார்க்க ஆசைப்பட்டு வந்த எனக்கு செருப்படி கொடுத்த போல இருக்கடி”
தனபிரபு கோவத்தில் என்ன பேசுகிறோம் என்று தெரியாமல் வார்த்தைகளை விடுவதை உணர்ந்த நதியா இப்பொழுது தன் வாயை திறந்தாள்.
அவனருகில் வந்து அவன் கையை இருகையால் பிடித்தபடி, “மாமா இப்படியெல்லாம் பேசாதிங்க. நீங்க வந்தது சந்தோஷம் தான் மாமா,ஆனால்..”மேலும் கூறாமல் அவனின் முகத்தை பார்த்தாள்.
அவள் கையை பட்டென்று எடுத்துவிட்டவன், “சீக்கிரம் நம்மள கூட்டிட்டு போயிருவான் உன் பிரின்ட்யை பிரிஞ்சுருவோம்னு வருத்தமா போச்சு அதானே”அவள் கூற வந்ததை இவன் கூறியதும் அதுதான் உண்மை என நதியா தலையசைத்தாள்.
தான் கூறியதற்கு இல்லை என்று கூறுவாள் என சிறு நட்பாசை கொண்டவனுக்கு மேலும் வலியை நதியா கொடுத்தாள்.
அதில் அவனுக்கு சுர்ரென்று கோவம் தலைக்கேற அவளைவிட்டு விலகியபடி, “நீ அப்டியே உங்க அப்பன் போல தான்டி.சுயநல பிடிச்சவா,நீ பிறந்ததுனால தான் என் அக்கா வாழ்க்கையே போச்சு. அது இதுவரை உன்னை ஒரு வார்த்தை சொல்லி இருக்குமா சொல்லு.
பெத்த தாயோட தியாகம் அன்பு கண்ணுக்கு தெரியல.உனக்காக சோறு தண்ணி இல்லாம உழைச்சு வீடு கட்டி கல்யாணம் பண்ணனும் முப்பத்தி நாலு வயசு வரை பொட்ட பையனா இருக்கேன் என்னை பத்தி நினைக்கல. அஞ்சு வருசமா பழகுன அந்த பிள்ள முக்கியமா போச்சு உனக்கு”
“மாமா பூவை பத்தி தெரிஞ்சும் இப்படி பேசுறீங்க?”என நதியாவும் கோவத்தோடு கேக்க,
“யார் வாழ்க்கயில தான் கஷ்டமில்ல.என் அக்கா நீ நான் னு,இங்க பாரு நதியா அந்த பிள்ளை உன்னை நம்பி ஒண்ணும் பிறக்கல.அது வாழ்க்கைய அதுக்கு பார்த்துக்க தெரியும், உதவி கேட்டா பண்ணு. ஆனால்,அதுக்காக உன் வாழ்க்கையோட சேர்த்து என்னையும் நோகடிக்காத. தயவுசெஞ்சு கெஞ்சி கேக்குறேன்டி உன் பூவை பத்திமட்டும் ரொம்ப யோசிக்காத டி,என்னை பத்தியும் யோசி”என கோவமாக ஆரம்பித்தவன் தனது மனவலியை புரிந்துகொள் என இறுதியில் கெஞ்சியும் விட்டான்.
தனபிரபு கோவத்தினால் பேசும்போது பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளாத நதியா,அவன் இறுதியில் கெஞ்சலோடு கேக்கவும் நதியா நெஞ்சில் கைவைத்தபடியே நின்றவாறே மடங்கி அமர்த்துவிட்டாள்.
நதியா கண்ணீர் விட்டு அழ வில்லை,கண்கள் விரிந்தபடியே இருந்தது.
அவள் தற்போது நினைப்பதைக்கூட முகத்தில் உணர்ச்சிகளாக வெளிப்படுத்தவில்லை.நட்பு காதல் இரண்டையும் அவளின் மனதராசு தட்டில் வைத்தால் நடுமுள் சமமாகவே நிற்கும். தன்னவன் தன்னை இவ்வளவு தான் புரிந்து வைத்துள்ளானா?என்ற கேள்வியோடு துவண்டுவிட்டாள் மனதளவில்.
அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த தனபிரபு அவள் அசையாமல் வெளிறிய முகத்தோடு இருப்பதைக்கண்டவன் அவளருகில் செல்லும்முன், “உள்ளே வரலாமா?”என்ற குரல் கேட்டு தன்னிச்சையாக வாசலை பார்த்தான்.
பூந்தென்றல் குரலைக்கேட்டதும் நதியா கண்களை மூடினாள்.மூடிய கண்களிருந்து தற்போது கண்ணீர் உருண்டோட,அவளை பார்த்தவாறே பூந்தென்றல் உள்ளே வந்தாள்.