ஹாய் நண்பர்களே , நீங்கள் இந்த தளத்தில் எழுத விரும்பினால் aptamilnovels@gmail.com என்னும் மின்னஞ்சல் முகவரியை தொடர்பு கொள்ளுங்கள்.

இமைத்திறந்த கனவுகள்-கதை திரி

T 24

Well-known member
Staff member
Wonderland writer
இமைத்திறந்த கனவுகள்-கதை திரி
 

T 24

Well-known member
Staff member
Wonderland writer
இமைத்திறந்த கனவுகள்

அத்தியாயம் 1

"வானே
வானே வானே
நான் உன்
மேகம் தானே
என் அருகிலே
கண் அருகிலே
நீ வேண்டுமே
மண் அடியிலும்
உன் அருகிலே
நான் வேண்டுமே
சொல்ல முடியாத
காதலும்
சொல்லில் அடங்காத நேசமும்
என்ன முடியாத
ஆசையும்
உன்னிடத்தில் தோன்றுதே
நீதானே பொஞ்சாதி
நானே உன் சரிபாதி
நீதானே பொஞ்சாதி
நானே உன் சரிபாதி
வானே….
வானே வானே
நான் உன்

மேகம் தானே”
என்ற திரைப்பட பாடலானது பிரபலமான சூப்பர் மார்க்கெட் ஒன்றில் மிதமான ஒலியில் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது.

பிற்பகல் நேரம் மூன்றை கடந்தும் கூட சூப்பர்மார்க்கெட்டில் மக்கள் கூட்டம் பொருட்களை வாங்க குவிந்தவண்ணம் இருந்தனர். வாடிக்கையாளர்களுக்காக பணியாளர்களும் சுறுசுறுப்பாக சுழன்றுக்கொண்டிருந்தனர்.

மதிய உணவுஇடைவேளைக்கு கூட செல்ல முடியாமல் தவித்த சிலரை கண்காணிப்பாளர்கள் ஆட்களை சுழற்சி முறையில் மாற்றி உணவு உண்ண அனுமதிக்கொடுத்தனர்.

இந்த கடை சென்னை மாநகரத்தின் டிநகர் பிரதான சாலையின் கிளைத்தெருவில் நெருக்கடியான பகுதியில் அமைந்துள்ளது. கடைக்கு வரும் வாடிக்கையாளர்கள் தங்கள் மகிழுந்துகளையும் இருசக்கர வாகனங்களையும் நிறுத்தும் அளவிற்கு அங்கு இடவசதியில்லை.

அழகுசாதன பொருட்கள் ,மளிகை பொருட்கள் என அனைத்து வகையான பொருட்களை உள்ளடக்கிய இந்த சூப்பர் மார்க்கெட்டில் ஆண்,பெண் என பேதமின்றி அறுபதுக்கு மேற்பட்டோர் கடையிலும்,சிலர் சேமிப்பு கிடங்கிலும் வேலை செய்கின்றனர்.

கடை அமைந்துள்ள அதே தெருவின் கடைக்கோடியில் உள்ள பழைமையான திருமண மண்டபம் ஒன்று தான் தற்போது இந்த கடையின் சேமிப்பு கிடங்காவும்,பொருட்களை அளவு வாரியாக பிரித்து கடையின் பெயர் தாங்கிய நெகிழிகளில் அடைக்கும் பணிகளும் அங்குதான் நடைபெறுகிறது.

அதுமட்டுமின்றி பணியாளர்கள் உணவு உண்ணவும் கழிப்பறை செல்லவும் இங்குதான் வரவேண்டும்.தொழில் ஸ்தாபனத்தில் இதற்காக எல்லாம் பணியாளர்களுக்கு அனுமதி இல்லை என்பது அந்த ஸ்தாபனத்தின் உரிமையாளர் துரைப்பிள்ளையின் கட்டளை.

கடையிலுள்ள சிறு குடோன் போன்ற அறையில், தற்போது ஒலித்த பாடலைக்கேட்டு மெய்மறந்த வண்ணமாக தன்னைமறந்து அங்குள்ள பொருட்களின்மீது சாய்ந்து கண்மூடியபடியே நின்றிருந்தாள் நம் கனவு கதையின் ராணி பூந்தென்றல்.

இவளைத்தேடி அங்கு வேகமாக வந்த ஒருத்தி, அவள் நின்ற அழகைக்கண்டதும் இவளுக்கு எரிச்சல் தான் மண்டியது.
தன் எரிச்சலை அவளிடம் காட்டும்விதமாக அருகில்வந்து அவளின் தலையில் நறுக்கென்று கொட்டு வைத்தாள் பூந்தென்றலின் தோழி நதியா.

இசையில் மூழ்கியிருந்தவளின் தலையில் சுள்ளென்று ஏற்பட்ட வலியில் முகத்தை சுளித்த வண்ணம் கண்களை பட்டென்று திறந்தாள் பூந்தென்றல்.

தன்னை முறைத்தபடி எதிரில் நின்ற தோழியைக்கண்டதும்,ஒருநொடி முழித்தாலும் அடுத்த நொடியே தான் உணவு உண்ண செல்லாமல் நிற்பது நினைவு வரவும் மானசீகமாக நெற்றியில் அடித்துக்கொண்ட பூந்தென்றல்,

“சாரி நதி, இனிமே இப்படி பண்ணமாட்டேன்” தன்னால் பசியோடு நிற்பவளைக்கண்டு மெலிதாக சிரித்தபடியே கெஞ்சினாள்.

நதியாவோ அதற்கும் முறுக்கிக்கொண்டு அவளுக்கு முதுகு காட்டியபடி திரும்பி நிற்க,

நதியாவின் செயலில் சிரிப்பு தோன்றினாலும்,அவளை தன்புறம் திருப்பி அவளின் வலதுகை விரல்களோடு தன் கைவிரல்களை கோர்த்துக்கொண்டே,“வா போலாம் பசிக்குதுன்னு சொன்னியே”என அவளின் முகத்தை பார்த்தபடியே இயல்பாக பேசினாள்.

தன் தோழியின் செயலில் கோவத்தை மேலும் இழுத்து பிடிக்க முடியாத நதியா, “கோவமா வருது பூ,அந்த சொட்டையே இப்பதான் சாப்பிட போங்கனு சொன்னான்னு நானே கடுப்புல இருக்கேன்…”என கொலைபசியில் இருக்கும்போது சாப்பிட அனுமதி கிடைத்தும் செல்லாமல் இசையை ரசித்துக்கொண்டிருப்பவளிடம் தனது கடுப்பை வாரி ஊற்றினாள்.

அதற்கும் சிரித்த பூந்தென்றல் கேலியாக, “நீ மட்டும் இப்ப என்ன பண்ணுறியாம்? நேரம் ஆக்கலையா?” என்று கேட்டதும் தான் தாமதம் அவளின் கையை பட்டென்று உதறிய நதியா,
ஒன்றும் பேசாமல் வேகமாக அங்கிருந்து சென்றாள்.

தோழியின் குழந்தை தனமான செய்கையை ரசித்தபடியே பூந்தென்றலும் டிபன் பாக்ஸ் உடன் ஓட்டமும் நடையுமாக அவளை பின்தொடர்ந்தாள்.

கோவம் நடையுமாக சாப்பிடும் இடத்திற்கு வந்த நதியா,காலியாக இருக்கும் மேசையில் இருவருக்கும் இடம்பார்த்து அமர்ந்துவிட்டாள்.

நதியாவின் பின்னால் வந்த பூந்தென்றல்,அவளின் அருகே அமர்ந்தபடியே பக்கவாட்டாக திரும்பி பார்த்தவாறே தனது டிபன் பாக்ஸ்யை திறந்தாள்.

தோழி தன்னை பார்ப்பதும் தெரிந்தாலும்,அமைதியாக தனது உணவை கையில் எடுத்த நதியா அடுத்தநொடியே முகத்தை சுளித்தாள்.

முகத்தை சுளித்தபடியே தன்னருகில் அமர்ந்தவளின் உணவை பார்த்தவளுக்கு கண்கள் விரிய,அவள் உணவை கையிலயெடுக்கும்முன் அந்த உணவை நுகர்ந்து பார்த்தவளுக்கு புளித்தவாசம் வந்தது.

சட்டென்று அவளின் டிபன் பாக்ஸ்யை மூடிவிட்டு, தன் தோழியை மூக்கு விடைக்க முறைத்தாள்.

அவளின் திடீர் முறைப்பு புரியாத பூந்தென்றல், “என்னடி சாப்பிட விட மாட்டுற?”என கேட்டவளின் கன்னத்தை பிடித்து அதில் சிறிதாக திறந்த வாய்க்குள் தான் கொண்டுவந்த உணவை உருண்டையாக திணித்தாள்.

தோழியின் செயலில் முழித்தாலும் வாயில் திணித்த உணவு உருண்டையை மெலிதாக முழுங்கியபடியே அடுத்து கேக்க வாய் திறக்கும்முன் அடுத்த உருண்டையையும் திணித்துவிட்டிருந்தாள் நதியா.

இவர்களோடு உடன் பணிபுரியும் மூன்று பெண்கள் இவர்கள் அமர்ந்து இருக்கும் மேசைக்கு எதிரே இருவரையும் யோசனையாக பார்த்தபடி அமர்ந்தனர்.

மூவரும் ஒருத்தரைஒருத்தர் பார்த்துக்கொள்ள ஒன்றும் புரியாமல் முதலில் வாய்திறந்த பத்மா, “என்னடி நடக்குது இங்க?”என்றவள் கேள்விக்கு பூந்தென்றல் சாப்பிட்டுக்கொண்டே மெலிதாக சிரிக்க,நதியா ஒன்றுமில்லை என கூறியவாறே தன் வேலையை தொடர்ந்தாள்.

பூந்தென்றலும் ஒன்றும் பேசாமல் சாப்பிட்டுக்கொண்டே நதியாவின் முகம் பார்த்தபடியே இருந்தாள்.பின்பு இதற்கும் வாய் திறந்தால் நிச்சயம் கோவங்கொள்வாள் என்று அமைதியாகி போனாள்.

நதியாவின் அமைதியைக்கண்டு, ‘என்ன இவ இம்புட்டு அமைதியா இருக்கா’என உள்ளுக்குள் சிந்தித்த பத்மா, “இந்தா நதி உன் மாமனுக்கு ஊட்டுறதா நினைச்சு பூக்கு ஊட்டுறியா?”வெளியில் அவளை வம்பிலுப்பதுபோல கேட்டு வைத்தாள்.

அவளின் கேள்வியில் உதட்டை சுளித்த நதியா சலிப்பாக, “ஏன் உன் ஊட்டுக்காரர் இன்னைக்கி உரண்டை இழுக்காம மனுஷன் வேலைக்கு கிளம்பிட்டாரா?”என இவளும் அவளுக்கு சரியாக கேலியாக வினவினாலும் பூந்தென்றலுக்கு உணவு ஊட்டுவதை மட்டும் நிறுத்தவில்லை.

பத்மா இவர்களுடன் பணிபுரியும் சகதோழி. பூந்தென்றலும் நதியாவும் இருபதின் மூன்று வயதுடையவர்கள்,பத்மா இவர்களைவிட ஆறு வயது பெரியவள்.

“ம்முக்கும் போடி நீ,உன்கிட்ட பேச வந்தா இப்படிதான் வம்பு இழுப்ப”பத்மா சலித்துக்கொண்டாலும் வாய் மூடாமல்,

“அதைவிடு இப்ப என்னத்துக்கு பச்ச பிள்ளையை மிரட்டி ஊட்டுறவ போல பூவை இப்போ வச்சு செஞ்சுக்கிட்டு இருக்க?” என்றவளின் கேள்வியில் முறைத்த நதியா, “யாரு வச்சு செய்யுறா நானா.பேசாம போ கா” என்றவள் பூந்தென்றலை முறைக்கவும் தவறவில்லை.

நதியா பேச்சுவாக்கில் தனக்கே அனைத்து உணவையும் ஊட்டிவிடுவதைக்கண்ட பூந்தென்றல்,

“எனக்கு போதும் புள்ள. எல்லாத்தையும் எனக்கே ஊட்டிவிடுற உனக்கு வேணாமா.நீயும் சாப்பிடு பசி தாங்க மாட்ட” என்றவளின் பேச்சைக்கேட்ட நதியா, மீதி உணவை அவள் சாப்பிடத்தொடங்கினாள்.

நதியா சாப்பிடும் வேகமே அவள் எவ்வளவு பசியில் இருக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்த பூந்தென்றலுக்கு தனக்காக யோசிக்கும் தோழியை நினைத்து மகிழ்ச்சிக்கொண்டாலும், அதேவேளை அவளுக்கு தான் மிகுந்த சிரமம் கொடுக்கிறோம் என்று எண்ணி தன்னையே நொந்துக்கொண்டாள்.

இவர்கள் இருவரையுமே பார்த்தபடியே உணவருந்திய பத்மாவிற்கு ஒன்றும் புரியாமல் தலையை சொறிந்தாள்.

ஏன் என்றால் பூந்தென்றலும் நதியாவும் இணைபிரியா தோழிகள்.ஒருவரைவிட்டு ஒருவரை காண முடியாது.

எப்போதும் தங்களுக்குள் பேசிக்கொண்டும் சிரித்தபடியே நகமும் சதையுமாக இருந்தவர்கள் இன்று இப்படி இருப்பதைக்கண்டால் மற்றவருக்கு குழப்பம்.
தானும் சாப்பிட்டு முடித்து, தென்றல் உணவை குப்பையில் கொட்டிவிட்டு கை கழுவி உணவு பாத்திரங்களை சுத்தப்படுத்திவிட்டு தன் தோழியின் அருகே அமர்ந்த நதியா,

“ஏன் இப்படி பண்ணுற பூவு? எனக்கு தான் சாப்பாடு விஷயத்தில இப்படி பண்ணா கோவம் வரும் தெரியும்ல உனக்கு”நிதானமாகவே பேசினாள்.

இப்போது நிமிர்ந்து அவளை பார்த்த பூந்தென்றல், “அது..”என்று இழுக்க,
“நேரத்துக்கு சாப்பிட பழகுன்னு எவ்வளவு முறை சொல்லிருக்கேன்.அதுவும் இப்போ எல்லாம் அந்த வானே பாட்டை அதிசயமா தான் ரசிக்குற. இந்தா வரேன் சொல்லிட்டு அரைமணி நேரமாவா வெய்ட் பண்ண வச்சுட்ட.

அப்புறம் என்னடி சாப்பாடு கொண்டுவந்த நீ,டிபன் பாக்ஸ்யை திறந்ததும் அப்படியொரு வாடை. அதை நீ திங்க வேற போற. எனக்கு இருக்க கோவத்திக்கு இன்னும்தான் மண்டை காய்ஞ்சு போச்சு”என்று நதியா மனதாங்கலாக பேசவும் பூந்தென்றலின் முகம் சட்டென்று வாடிபோயிற்று.

“சாரி பிள்ள” என்று சொல்லும்போதே பூந்தென்றலின் கண்களும் கலங்கி போனது.

இதுபோதுமே நதியாவின் கோவம் தணிய,அவள் தன்னைப்பற்றி அக்கறை எடுக்க மாட்டிறாளே என்று தான் நதியாவின் கோவம், ஆதங்கம் எல்லாம். இதனை பலமுறை அன்பாக சொல்லியும் கெஞ்சியும் கேக்கவில்லை என்றுதான் என்றில்லாமல் இன்று கோவம்பட்டாள். அதிலும் இவளுக்கு இது கோவமே என்று கூறமுடியாது,சற்று முறுக்கிக்கொண்டது போல தான்.ஆனால் இதற்கே பூந்தென்றல் கண்ணீரை சிந்தினாள்.

பூந்தென்றலின் கண்ணீரை கண்டதும் மனம் இளகிய நதியா, தன் தோழி முகத்தை தன்புறம் திருப்பி கையினால் கண்ணீரை துடைத்தவள்,

“இன்னைக்கு பீரியட்ஸ் டி உனக்கு,இப்படி சாப்பிடாம இருக்கலாமா நீயே சொல்லு.அப்பவே அந்த சொட்டைக்கிட்ட சொல்லிவிட்டு வா சாப்பிடுவோம் சொன்னா பயந்து இவ்வளவு நேரம் ஆக்கிட்ட.சரி அதைக்கூட விடு,நமக்கு இப்படி சாப்பிட்டு பழகி போச்சு தான்.

ஆனால் டிபன் பாக்ஸ் எடுத்துட்டு வரேன் போய்ட்டு பாட்டை கேட்டு நிக்குறவ. ஏன் காலையில வயிறு வலினு துடிச்சுட்டே இருந்தியே மறந்து போச்சா?இல்லை என்கிட்ட சொல்லாம ஏதும் இருக்கா?” கனிவாகவே கேட்டாள்.

எப்பொழுதும் சிட்டுகுருவி போன்று சிரித்தப்படியே வலம் வருவபவள் இன்று ஏனோ மனவாட்டத்தோடு இருப்பதைக்கண்ட நதியாவுக்கும் காரணம் புரியவில்லை. ஒருவேளை அவள் மாதவிடாய் வலினால் இருக்கலாம் என எண்ணியவளுக்கு அவளின் முகம் வேறு ஏதோ வலியை உணர்த்த தான் அறியா ஒன்று உள்ளது என ஊகித்தப்படியே கேட்டு பார்த்தாள்.

நதியா தன்னை சரியாக புரிந்துக்கொண்டு போட்டுவாங்குவதை உணர்ந்த பூந்தென்றல் எப்போதும் போல தன்னுடைய வலியை தனக்குள்ளே மறைத்துக்கொண்டாள். தன்னைப்பற்றி அவளுக்கு அனைத்தும் தெரிந்தாலும்,அவளுக்கும் தெரியாத பக்கமும் ஒன்று தனக்கு இருப்பதை வெளிக்காட்ட பூந்தென்றலுக்கு விரும்பவில்லை.

நொடியில் நிதானித்த பூந்தென்றல், “ஒன்னுமில்ல பிள்ள,வயிறு வலி வேற ஒன்னுமில்ல”என சமாளித்தபடியே நதியாவின் முகம் காண,

இவள் கூற்றை தான் நம்பவில்லை என்பதை முகத்தில் காட்டாதவாறு, ‘சோத்துக்குள்ள பூசணிக்காய் மறைச்சா தெரியாம போகுமா, ஒருநாள் வெளில வரத்தான் வேணும் அப்போ பார்த்துக்குறேன்’ என மனதில் கூறி யாவறே,
“சரி இன்னைக்கு ஏன் சாப்பாடு கெட்டுபோச்சு?”என்றவளின் நேரடி கேள்வியில் தயங்கிய பூந்தென்றல்,

“அது…அது..”என இழுத்தவாறே,

“சாப்பாடு இல்லடி தீர்ந்து போச்சு, அதான் நேத்து சாப்பாட்டை எடுத்துட்டு வந்தேன்”என இதற்கும் பொய்யுரைக்க விரும்பாமல் உண்மையை கூறிவிட்டாள்.

தோழியின் பதிலில் முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக்கொண்ட நதியா, “ஏன் என்கிட்ட சொன்னா நான் உனக்கு கொண்டுவர மாட்டேனா?”என சற்றுகுரலை உயர்த்தி ஆதங்கமாக கேட்க,

அவளின் கத்தலில் கைபிடித்த பூந்தென்றல், “அய்யோ பைய பேசு நதி,என்னத்துக்கு கத்துற.மணி ஆச்சுன்னு தெரியாம எடுத்துட்டு வந்துட்டேன் இனிமே உன்கிட்டயே கேக்குறேன் நீ மறுபடியும் மலை ஏறாத”என கண்களை சுருக்கி மெல்லிய குரலில் பேசினாள்.

“நீ ஹாஸ்டல் மாத்து,சாப்பாடு சரியில்லனா..”என்பவளை மேலும் பேசுவிடாமல் அவளின் வாய்மேல் கைவைத்த பூந்தென்றல்,

“நாம வந்து ரொம்ப நேரம் ஆச்சு, போவோம் அப்புறம் பேசிக்குவோம்”என்று இருவரும் பாதியில் விட்டுவந்த வேலையை நினைவுபடுத்தினாள்.

அதில் முகத்தை தூக்கிவைத்த நதியா, “நிறுத்து,இந்த விஷயத்தில நான் சொன்னா கேட்கவா போற. சரி நீ போய் பாத்ரூம் போய்ட்டு உன் வேலையை முடிச்சுட்டு வா சீக்கிரம்”என ஆதங்கமாக கூறினாலும் அவளுக்கு தான் கொண்டு வந்திருந்த ஒன்றை கொடுத்து அனுப்பி வைத்தாள்.

பூந்தென்றல் அங்கிருந்து சென்றதும், அவளை கவலை தோய்ந்த முகமாகவே நோக்கிய நதியா, “நீ ஏன் டி இப்படி இருக்க?” என மனதுக்குள் நொந்துக்கொண்டாள்.

பத்மாவும் இவர்கள் உரையாடல்களை எல்லாம் கேட்டபடியே உணவை முடித்து கைகழுவிட்டு வந்தவள் தனியாக இருந்த நதியாவிடம், “ஏண்டி இன்னைக்கு வித்தியாசமா நடந்துக்குற?”என கேக்கவும்,
நதியாவும் நடந்தவற்றை கூறி ஆதங்கப்பட,

“சரிடி ஏதோ பிடிச்ச பாட்டு கேட்டு நின்னுட்டா.ஆனால் நீ ஏன் அவளுக்கு உன் சாப்பாட்டை ஊட்டிவிட்ட”என தான் முன்னர் கேட்க நினைத்ததை இப்போது சரியாக கேட்க,

அதற்கு முகத்தை சுருக்கியபடியே, “நீ வேற,அவள் சாப்பாட்டை திறந்ததும் ஊளை வாடை. அந்த கருமத்தை இவளும் எடுத்துட்டு வந்திருக்கா அதான் என்னோட சாப்பாட்டை ஊட்டுனேன்” பதிலளித்தாள்.

“அவ ஹாஸ்டல் சாப்பாடு நல்லா இருக்காதா டி.அது விஜயா அக்கா ஹாஸ்டல் தானே”

“அந்த நொஜயா ஹாஸ்டல் தான். பாதகத்தி ரூம்க்கு சாப்பாட்டுக்குன்னு காசு வாங்கிட்டு சாப்பாடு கொஞ்சம் கூட சரியில்ல.இந்தா இவளும் வாயில்லா பூச்சில அவளுக்கு வசதியா போச்சு”என கோவமாக ஆரம்பித்து வருத்தமாக முடித்தாள்.

பத்மா அடுத்து வாய் எடுக்குமுன் பூந்தென்றல் வந்துவிட இருவரும் தங்களை பேச்சை தொடரவில்லை.

பின்னர், கடைக்கு சென்று பாதியில் விட்ட தங்கள் வேலையை தொடர்ந்தனர்.

நேரம் இரவு எட்டு,
தங்கள் பணிநேரம் முடிந்ததும் தங்களது ஹாண்ட்பாக்யை எடுத்துக்கொண்டு கடையை விட்டு வெளியே வந்து தங்கள் இருப்பிடங்களை நோக்கி நடக்க தொடங்கினர் தோழிகள் இருவரும்.

நதியா தனதருகே அமைதியாக நடந்து வருபவளைக்கண்டவள், “என்ன பூ சைலண்ட் ஆ வர.மதியம் கோவப்பட்டதுக்கு வருத்தமா?” தன்னால் தான் அவள் அமைதி சாயலை பூசிக்கொண்டிருகிறாளோ என உண்மையான வருத்தத்தோடு கேட்க,

அவள் கேட்ட விதத்தில் சிரித்தபடியே, “என்ன பிள்ள,இப்படி கேட்ட.இந்த உலகத்திலே என்மேல அக்கறையா கோவப்படுறது நீ ஒருத்தி தான்.அதுல எனக்கு சந்தோஷம் தான் வருத்தம் இல்ல கிருத்தம் இல்ல”என நதியா போலவே கூற,

“சரிதான் பூ ஸ் பாக் ஆ பிள்ள” என்பவளுக்கு,புருவத்தை உயர்த்தி என்ன என்று ரீதியில் பூந்தென்றல் முழித்தாள்.

“இல்லை காலையில இருந்து வழக்கத்தை விட வாழ்வே மாயம்னு திரிஞ்ச. நானும் பிள்ளைக்கு வயிறு வலி போலனு நினைச்சா, பாட்டை கேட்டு ரசிச்சு சிரிக்குற.அதுமட்டுமா திட்டுனத்துக்கு பேசாம ஊமை போல இருக்க. அதான் கன்பூஸ் ஆகிட்டேன்”

கிண்டலாக பேசிய தோழியின் தோளில் அடித்த பூந்தென்றல், “பேசுவடி பேசுவ.வயிறு வலியில இருந்தது உண்மைதான் ஆனால் அந்த பாட்டை கேட்டதும் மனசுக்கு இதமா இருந்துச்சு நதி. ஏதோ அந்த பாட்டுல ஒரு மயக்கம் தான்” கூறும் போதுகூட பெருமூச்சு விட்டபடியே தொடர்ந்தவள்,

“ நான் கூட சாப்பாடு கெட்டு போச்சுன்னு கவனிகல,ஆனால் நீ எனக்கு அம்மாவா மாறி ஊட்டும்போது மனசே கலங்கிருச்சு நதி.யாருமில்லாத இந்த பூவுக்கு நீ மட்டும்தான் சொந்தம் நீயும் இல்லாட்டி நான் அனாதை தான்”என தான் வார்த்தைக்கு அனாதை என்று கூறும்போது பூந்தென்றலின் இதயத்தில் ஏற்பட்ட வலியை அவளால் அழுதால் கூட போக்கிவிட முடியாதென தோன்றியது.

தன் தோழி இவ்வாறு பேசினால் அவளின் மனதின் வலியை உணர்ந்த நதியாவுக்கே ஏதோ ஒன்று தொண்டையை அடைப்பதுபோல் இருந்தது.
சிலநிமிடங்கள் அமைதியாகவே இருவரும் நடந்துவர,முதலில் மவுனத்தை உடைத்தது பூந்தென்றல் தான்.

அவளுக்கு வலிகளை அனுபவித்து விழுங்குவது பழகி போன ஒன்று,எந்த வருத்தத்தையும் கடந்துவர நீண்ட நேரம் எடுத்துக்கொள்ள மாட்டாள் அதுவே அவளின் குணங்களில் ஒன்று தான்.

“என்ன குஷ்பூ,இன்னைக்கு உன்ற மாமனை பத்தி பேசவே இல்லை”பூந்தென்றல் எதனை கூறினால் தன் தோழி வாய் திறப்பாள் என கணித்தப்படி கூற,
அது சரிதான் என்பதுபோல, குஷ்பூ என்ற அழைப்பைக்கேட்டதும் தற்போது ஓடிய எண்ணத்தை ஒதுக்கிய நதியா அந்த அழைப்பைக்கேட்டதும் அவளின் கன்னங்கள் வெட்க புன்னகை பூசியது.

“போடி!”என நதியா வெட்க புன்னகையோடு சிணுங்க,
இதைக்கண்ட பூந்தென்றல் இதழ் பிரித்து சிரித்தவாறே, “ஆத்தி அந்த குஷ்பூல என்னதான் இருக்கோ.நான் கூப்பிடுறதுக்கே இம்புட்டு வெக்கம்னா.அப்போ அண்ணா கூப்பிடும் போது… ஆஅ..”என நதியாவை கிண்டலடித்தப்படியேயே வந்தாள்.

“அது என் மாமன் சின்னத்தம்பி பிரபுனா நான் தானே குஷ்பூ” என கண்கள் மின்ன சிரித்தாள்.
 

T 24

Well-known member
Staff member
Wonderland writer
பூந்தென்றல் நதியா இருவரும் கல்லூரிதோழிகள்.பூந்தென்றல் தனது பள்ளிப்படிப்பை முடித்துவிட்டு கல்லூரி படிப்பிற்காக சென்னை வந்தவள். அப்போது அவளுக்கு இருந்த ஒரே ஆதரவு அவள் படித்த பள்ளியின் தலைமையாசிரியர் ஒருவரே.

அவரின் உதவியால் அரசின் கலைகல்லூரியில் இளநிலை வணிகவியல் பட்டப்படிப்பில் சேர்ந்தாள். அவளின் மதிப்பெண்ணிற்கு அரசின் உதவித்தொகையும் கிடைக்க,அதையே தன் படிப்பிற்கான செலவை பார்த்துக்கொண்டாள். மற்ற செலவுகளுக்கு பகுதிநேர வேலைக்கு சென்று சமாளித்தாள்.

இயல்பிலே பூந்தென்றல் படபட பேசுவளாக இருந்தாலும் பேச்சில் எப்போதும் அமைதியும் பொறுமையும் வெளிப்படும். எதுவந்தாலும் பொறுமையாகவே கையாள்வாள், எத்தனை துன்பம் வந்தாலும் சரிதான் என்று அனுசரித்து போக கூடியவள். யாரிடம் முகத்திற்கு நேராக சண்டையிடவோ அதிர்ந்து பேசகூட தெரியாது அவளுக்கு.

பிரச்சனைகளை துணிந்து போராடுபவளுக்கு தன்னோடு பிரச்சனை புரியபவர்களிடம் மட்டும் போராட தெரியாது.

தன்னை ஒரு அனாதை என யார் கேலிசெய்தாலும் அதனை கருத்தில் கொள்ளாமல் கடந்துவிடுவாள். இவளின் கள்ளமில்லா அன்பிற்கு கல்லூரியில் நண்பர்கள் கூட்டமே உண்டு.தன்னை சுற்றி நிறைய நண்பர்கள் இருந்தாலும் ஏனோ நதியாவை தவிர யாரையும் நெருக்கமாக வைத்துக்கொள்ளவில்லை.தன்னை ஏசுபவரிடம் தனக்காக சண்டையிடும் நதியாவின் மீது உயிரைகடந்த நேசம் வைத்திருக்கிறாள்.

இந்த கள்ளமில்லா உள்ளம் சுமக்கும் வலிகள் அனைத்தையும் அறிந்த ஒருவள் என்றால் அது நதியா தான்.அதனால் தான் என்னவோ இவள்மேல் நதியாவுக்கும் அன்பு அதிகம்.
தோழிகள் இருவரும் படிப்பு முடிந்தும் வேலைக்கு முயற்சி செய்தவர்களுக்கு பலன் கிடைத்தாலும் நதியாவின் அம்மா மகளுக்கு அனுமதி தரவில்லை. வெளியில் வேலைக்கு அனுப்ப பயங்கொண்டு முடியாது என கண்டிப்பாக மறுத்துவிட்டார்.

பின்னர்,நதியாவின் வருங்கால கணவன் தலையீடுதலில் நதியா அம்மா வேலை செய்த சூப்பர் மார்க்கெட்டில் பில்லிங் கவுண்டர்ல வேலை செய்ய அனுமதி கிடைத்தது. பூந்தென்றலுக்கு நதியாவை விட்டு பிரிய மனமில்லாமல் அவளோடு வேலைக்கு சேர, இதோ இரண்டு வருடங்கள் கடந்து இணைபிரியாமல் இருக்கின்றனர்.


நதியாவின் குடும்பம் சென்னையை பூர்விகமாக கொண்டவர்கள்.அவள் குடும்பம் என்றால் அவள்,அம்மா, அப்பா என மூவர் மட்டுமே. அம்மா நதியா வேலை செய்யும் அதே கடையில் பொருட்கள் நெகிழி போடுவதில் பணிபுரிகிறார்.

நதியாவின் தந்தை குடிப்பதற்காக பிறந்த மனிதர்,தனது குடிக்கு யாரையும் தொந்தரவு பண்ணாதவர்.அவரே உழைத்து தன் பணத்தில் குடிப்பார் யாரிடமும் பணம் கேட்கவும் மாட்டார்,கொடுக்கவும் மாட்டார்.தனது வீட்டிற்கே விருந்தாளி போன்றே நடந்துகொள்வார்.காரணம் ஆண் பிள்ளை பெற்று தரவில்லை என்பதால் நதியா பிறந்த அப்பொழுதே தனது மனைவியையும் மகளையும் ஒதுக்கி வைத்தவர் இன்றையவரையும் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை.

அதன்பிறகு நதியா அம்மாவே
வேலைக்கு சென்று தன்னையும் தன் மகளையும் பார்த்துக்கொண்டார். நதியாவிற்கு அப்பா என்று உறவின் நேசமே கிடைக்கவில்லை. விவரம் தெரிந்தபின்பு,அவளும் அவரை வெறுத்துவிட்டாள்.அதுவரை விதியோ என்ற அம்மா மகளின் வாழ்க்கையில் இடி வந்து விழுந்தது

நதியா வயதுக்கு ஆனதும். அவளின் சடங்கு விழாவின் போது, வந்த அந்த பெண்ணிற்கும் நதியாவின் தந்தைக்கும் தொடர்பு இருப்பதும்,அவளுக்கும் ஒரு பெண் குழந்தை உள்ளதும் என விசேஷத்துக்கு வந்திருந்தவர்களிடம் அந்த பெண் நியாயம் கேக்க,நதியா அம்மா இடிந்து அமர்ந்துவிட்டார்.

ஆண் குழந்தை பெற்றுதரவில்லை என்ற ஒரு கோவத்தில் ரெண்டு வருடம் ஆனாலும் நிறைவாக வாழ்ந்த திருமண வாழ்க்கையை விட்டு கணவர் இன்று வெறுத்து நின்றாலும் என்றாவது நிச்சயம் திருந்துவார் என்று எதிர்பார்த்தவளுக்கு பேரிடி தான்.

வயது வந்த பெண்ணான நதியாவுக்கு விளங்கி விளங்காம கலங்கி நிற்க,நதியா தந்தையின் இன்னொரு மனைவி என்று வந்த பெண் கூடியிருந்த உறவினர்களிடம் முறையிட நதியா அம்மா குனிக்குறுகி போனார்.நல்லவேளையாக நதியாவின் மாமியார் இறக்கும்முன்பு தன் பெயரில் இருந்த குடிசைவீட்டை நதியாவின் பெயருக்கு எழுதிவைத்து இறந்துவிட இன்று அம்மா,மகள் என இருவருக்கும் அதுவே பிடிமானாதாக போயிற்று.

அந்த சிறு குடிசைவீட்டை கேட்டுதான் அவள் வந்துள்ளாள் என்பதை அறிந்த நதியாவின் மூத்த தாய்மாமன் உண்மையை உரைத்து,நியாயத்தை நீ ஏமாந்து நிற்பவரிடம் கேள் என்று கண்டிப்பாக கூறிவிட்டார்.

அதுவரை அமைதியாக நடப்பதை கவனித்த நதியாவின் தந்தை,தன்னை குற்றச்சாட்டவும் வார்த்தைகளை வசையாக நதியாவின் தாயை பொழிய,அவரின் உடன்பிறந்ததோர் இதுநாள்வரை பொறுத்தது போதும் என்று இறங்க முடிவில் கைகலப்பில் முடிந்தது.

பின்னர்,காவல்துறையின் கீழ் முறையிட்டு, அதில் இருதரப்பினர் பேச்சுவார்த்தையில் ஒரு முடிவுக்கு வந்தனர். நதியாவின் தந்தையின் பெயரில் இருந்த இடம் மட்டுமே அவருக்கு சொந்தம்,இந்த வீடு அவருக்கு சொந்தமில்லை.

நதியாவின் திருமணத்திற்கு பிறகு அவர் எடுத்துக்கொள்ளலாம் என நதியா அம்மா கூறியபடி ஒப்புதல் பெற்றனர். நதியாவுக்காக தான் அவளின் தாய் பொறுத்துக்கொள்ள முடிவு செய்தாள்,அவளுக்கு வாழ்க்கை ஏற்படுத்திய பின்னர் தனக்கு எதுக்கு இந்த வீடு என்ற முடிவுக்கு வந்துவிட்டார்.
நதியாவின் தந்தை இன்னொரு மனைவி என வந்தவளுக்கு தன் நிலத்தை விற்று உறவை முறித்துக்கொண்டவர், அன்றிலிருந்து இந்த வீட்டின் வாசலிலே தஞ்சமடைந்து விட்டார்.

நதியா சடங்கின் அன்றே நதியா அம்மாவின் கடைசி தம்பி தனபிரபுவிற்கே நதியாவை பரிசம் போட்டு,மாப்பிள்ளைக்கு உத்தியோகம் கிடைத்ததும் திருமணம் என்று முடிவு எடுத்து சென்றனர் உறவினர்கள்
.

தனபிரபுவுக்கும் நதியாவுக்கும் கிட்டத்தட்ட பத்துவருட வயது இடைவெளி.அவன் அப்போதுதான் படித்துமுடித்து வேலையை தேடிக்கொண்டிருந்த இளைஞன்.

நதியாவிற்கு வருடங்கள் செல்ல செல்ல தான் தனது மாமனை பிடிக்க தொடங்கியது. அவனும் இப்போது வேலையின் காரணமாக வெளிநாட்டில் வாழ்ந்து வருகிறான். அவன் தாயகம் வந்ததும் திருமணம் என்பது தான் தற்போது நதியாவின் நிலை.

நதியாவின் வீடு டிநகரில் உள்ள குடிசைவாசி பகுதியில் தான் உள்ளது.கல்லூரி படிப்பு முடிந்ததும் தன்னோடு இருக்குமாறு பூந்தென்றலை பலமுறை அழைத்தும் வரமறுத்துவிட்டாள். காரணம் நதியாவின் தந்தை இரவு குடித்துவிட்டு பேசும் வசவு சொற்களை கேக்க வரமறுத்துவிட்டாள்.

பூந்தென்றல் அருகிலே ஒரு விடுதியில் தங்கி பணிக்கு சென்று வருகிறாள்.அவள் தங்கியிருக்கும் விடுதியில் சீனியர் பெண்களால் சில நேரம் தொல்லைகள் இருந்தாலும் உணவு மட்டும் தான் பெரிய குறை.குறைந்த வாடகை என்பதால் உணவின் தரமும் குறைவு தான்.சிலர் அதை கருத்தில் கொள்ளாமல் வெளியில் பார்த்துக்கொள்வர், பலர் அனுசரித்து செல்வர்.அவர்களில் பூந்தென்றலும் அடக்கம்.
 

Attachments

  • IMG_20240524_134004.jpg
    IMG_20240524_134004.jpg
    283.4 KB · Views: 0
Last edited:

T 24

Well-known member
Staff member
Wonderland writer
அத்தியாயம் -2

நதியாவிடம் விடைபெற்று தன் விடுதி அறைக்கு வந்த பூந்தென்றலுக்கு அறையின் சுத்தமின்மைக்கண்டு தலையில் கைவைத்தாள்.

வேலைக்காக இந்த விடுதிக்கு பூந்தென்றல் சேர்ந்த இரண்டு வருடங்களில் மூன்றாவது முறையாக மாற்றிக்கொண்ட அறை தான் தற்போது அவள் தங்கியிருக்கும் அறை. அந்த விடுதியில் மற்ற அறைகளைக்காட்டிலும் இவளின் அறை சற்று சிறியது.மூன்று பேர் மட்டுமே தங்கக்கூடிய அறையாக இருந்தாலும் சற்று காற்றோரட்டமும் வெளிச்சமும் கொண்டது. முன்னர் இருந்த அறைகளில் இவளுக்கு வசதியாக இருந்தாலும்,இவளின் வயதை ஒத்த யமுனா என்ற ஒருத்தியால் பெரும் இடைஞ்சலானது.

இவளிடம் ஆரம்பத்தில் நட்பாக பழக ஆரம்பித்த யமுனா நாளுக்குநாள் உதவி செய்வாயா என்று பணிவாக தொடங்கி செய் என்ற அதிகாரத்தில் ஆட்டிவைக்க தொடங்கினாள்.

பூந்தென்றலும் அமைதியாக அவள் சொல்லும் வேலைகளை செய்தாலும் அவளின் குத்தல் பேச்சில் மனம் நொந்துபோனாள். ஒரே அறையில் என்பதால் இந்த தொல்லை என்று வேறொரு அறைக்கு சென்றும் தொடர்ந்தது.

ஒருமுறை இவளின் விடுதிக்கு வந்த நதியா,பூந்தென்றல் நிறைய துணிகளை துவைப்பதைக்கண்டு குழம்பி இவளிடம் என்னவென்று விசாரிக்க பூந்தென்றல் யமுனாவின் ஆடை என்று சொன்னதும் நதியா கொதித்து எழுந்துவிட்டாள்.

என்னவென்று நதியா அழுத்தி கேட்டதும் தான் அனாதை என்பதை அறிந்தக்கொண்டபின் யமுனா தன்னிடம் அதிகாரம் காட்ட தொடங்கினாள் என்ற காரணத்தை தன் தோழியிடம் கூறினாள். நட்பாக கூறும்போது மறுக்கமுடியாமல் செய்த உதவிகளை தற்போது தவிர்க்க முடியாமல் செய்வதாக கூறி தனது மனவருத்ததையும் வெளிப்படுத்தினாள்.

நதியாவுக்கு சொல்லெண்ண கோவம் வந்தது முதலில் தன் தோழியின் மேல். அவள் அடிமையாக வேலை சொல்வது தெரிந்தும் முடியாது என்று கூறாமல் செய்பவளை திட்டியும் பயனில்லை என உணர்ந்த நதியா இதனை சும்மாவிட அவளின் மனம் இடந்தரவில்லை.

பூந்தென்றல் எவ்வளவு தடுத்தும் நதியா விடுதி காப்பாளர் விஜயாவிடம் யமுனாவின் மீது புகார் அளித்து மட்டுமில்லாமல் தாங்கள் நடவடிக்கை எடுக்கவில்லை என்றால் காவல்துறையில் புகார் அளிப்பேன் என்று எச்சரிக்கை விடுத்தாள்.

நதியாவின் சத்தத்தில் ஒட்டுமொத்த விடுதியுமே சலசலப்பு ஆனது.விடுதியில் உள்ள சிலரும் யமுனாவின் மீது குற்றம் சாட்ட,அதில் சிறிது விஜயா கலக்கமுற்றார். யமுனாவை அழைத்து அனைவரின் முன்பு கண்டித்தவர் பூந்தென்றலிடம் மன்னிப்பு கேக்குமாறு கூறியதும் அதிர்ச்சியடைந்தாள்.

யமுனா விஜயாவின் உறவு பெண் என்பதால் இவ்வளவு நாட்களும் அங்கு ராஜ்ஜியம் செய்துக்கொண்டிருந்தாள். இப்போது விஜயாவே கண்டிப்பாக கூறியதால்,வேறு வழியின்றி பூந்தென்றலிடம் மன்னிப்பு கேட்டவள் மனமோ வஞ்சம் வளர்த்தது.
விடுதியில் மற்ற அறைகளில் ஐந்து முதல் ஆறு பேர் இருப்பதால்,இந்த ஒற்றை அறை மட்டுமே மூன்று பேர் தங்ககூடியதாக இருந்தது.அந்த அறையில் இருப்பு வந்ததும் பூந்தென்றலும் மாறிக்கொண்டாள்.
இந்த அறையில் தற்போது கடந்த எட்டு மாதங்களாக தங்கியுள்ளாள். இவளோடு சேர்த்து இரண்டு கல்லூரி மாணவிகளும் தங்கியுள்ளனர். அவர்கள் இருவரும் மாணவிகள் என்பதால் இவளே அறையை சுத்தம் செய்யும் பணியை ஏற்றுக்கொண்டாள், படிப்பவர்களை கட்டாயப்படுத்த அவளின் மனம் விரும்பவில்லை. யமுனாவின் நேரடி தொந்தரவு பூந்தென்றலுக்கு இல்லாவிட்டாலும் குத்தல் பேச்சுக்கள் மட்டும் குறையவில்லை.

இவளுக்காக அவ்வப்போது நதியா வந்து,பார்த்துவிட்டு செல்வாள்.

பூந்தென்றல் வழக்கமாக அறையை சுத்தம் செய்வதால் மற்ற இருவர் அதை பொருட்படுத்தக்கூட மாட்டனர். இவளின் இந்த அனுசரித்து போகும் குணத்தை பிடிக்காத நதியா எப்போதும் இதற்காக இவளை சாடிக்கொண்டே இருப்பாள்.

உடல் ஓய்வுக்கு கெஞ்சினாலும் அறையை சுத்தம் செய்துவிட்டு,தன்னையும் சுத்தப்படுத்தி விட்டு அன்றைய உடுப்பை துவைத்து காயபோட்டவள் நேராக உணவு உண்ணும் இடத்திற்கு சென்றாள்.

இன்று இரவுக்கு இட்லி, தண்ணி சட்னியை கண்டதும் பூந்தென்றல் சற்று ஆசுவாசமானாள். இன்றைய உடல் சோர்வும் மதிய உணவு நதியாவோடு பகிர்ந்ததால் பசி வயிற்றை கிள்ள வழக்கத்தைவிட சற்று கூடுதலாகவே தட்டில் எடுத்துவைத்து அங்கு போடப்பட்டிருந்த மேசையில் அமர்ந்து சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

அப்போது இரவு உணவிற்காக வந்த யமுனாவும் அவள் தோழியும் இவளைக்கண்டு முறைத்தவாறே தங்கள் சாப்பாட்டை எடுத்துக்கொண்டு இவள்முன்பு உள்ள மேசையில் அமர்ந்தனர்.

தன்முன்னால் அமர்ந்தவர்களைக் கண்டதும் கண்களை இறுக்கமூடி ஒரு நொடி தன்னை நிலைப்படுத்தியவாறே உண்பதை தொடர்ந்தாள் பூந்தென்றல்.

“சில பேர் சாப்பாட்டயே பார்த்து இருக்க மாட்டாங்க போல.பரதேசி போல சாப்பிடுறது பாரு” வன்மான குரலில் யமுனா ஆரம்பிக்க,

அவள் அருகில் இருந்தவளோ, “வேலை அப்டி மாளிகை சீ மளிகை கடையில,பொறுக்கி போட வேணாமா?”என அவளும் தன் பங்கிற்கு நக்கலாக பேசினாள்.

இவ்வளவும் அங்கு இவர்களோடு சாப்பிட்டவர்கள் மொத்தம் எட்டு பேர் மட்டுமே.இருவரின் பேச்சைகேட்டு மற்றவர்களுக்கு எரிச்சல் தோன்றினாலும் வழக்கமாக நடப்பதுதான் என்பதுபோல தங்கள் வேலையை தொடர்ந்தனர்.

எதற்கும் செவி சாய்க்காமல் பூந்தென்றல் அமைதியாக தன் உணவிலே கவனத்தை வைத்திருந்தாள்.

‘ஒருவள் அமைதியாக போனால் எவ்வளவு ஏச்சு பேச்சுகளை வாங்க வேண்டும். இவ்வளவும் ஆரம்பத்தில் இவளிடம் தோழி என்று அன்பாக பேசி எத்தனை உதவி செய்திருக்கேன். அப்டி என்ன கெடுதல் செய்துவிட்டேன் காணும் போதுயெல்லாம் தன்னை தரகுறைவாக பேசுகிறார்கள்’என இவ்வளவும் தனக்குள்ளே பேசிக்கொண்டாள். வெளியில் இவளுக்கு பேசுவதற்கு அச்சம்,தான் பேசி மேலும் பகை வளர்ந்து தற்போது உள்ள நிலைமைக்கு எந்த இடையூறு வரக்கூடாது என்பதால் ஊமையாகி போனாள்.

பூந்தென்றல் மவுனத்தை சாதகமாக்கி கொண்ட யமுனா மேலும், “ஏன் டி மளிகை கடையில வேலை பார்த்துட்டு வந்ததுக்கே இவ இந்த போடு போடுறா. இவ எல்லாம் நம்மள போல பெரிய இடத்துல வேலை பார்த்தா?” என கேள்வியோடு நிறுத்த,

அடுத்து எதை கூற வருவாள் என்பதை அனுமானித்த பூந்தென்றல் வேகமாக உணவை முடித்து எழுந்துவிட்டாள்.

இவள் எழுந்தாலும் தான் வந்ததை கூறிவிட்டு வன்மான சிரிப்போடு
சாப்பிட தொடங்கினாள் யமுனா.
அந்த வார்த்தையை கேட்டதும் அவளின் உள்ளம் துடித்து அழுதது.

“பெரிய இடம்னா இவ ஏன் சாப்பாட்டை நினைக்க போறா அந்த பெரிய இடத்தை அழகை காட்டி மயக்கி போட்டுருவா மேனா மினிக்கி” என்ற வார்த்தையை தான் இவளால் தாங்க முடியவில்லை.

எவ்வளவு கேவலமாக பேசினாலும் பொறுத்து போவளால் அழகை காட்டி மயக்குபவள் என்ற இழிச்சொல்லை அவளால் ஏற்க முடியாது. ஏன் என்றால் இந்த வார்த்தை இவள் சூடுப்பட்ட காயம்.எளிதில் மறக்கவோ ஆறவோ முடியாது.

யமுனாவினால் காயப்பட்டு கலங்கிய கண்களை துடைத்த பூந்தென்றல், நேராக தனது அறைக்கு சென்று கட்டிலில் தொப் என்று விழுந்தாள்.

‘ஏன் கடவுளே என்னை படைச்ச இந்த வார்த்தை மட்டும் கேட்டு சாகுறதுக்கா.நானா தப்பு பண்ணேன் ஆனால் பழியை சுமந்து வாழ்ந்துட்டு இருக்கேன்.எவ்வளவு தான் கடந்து போறது என்னால முடியல.எப்போவோ செத்து போயிருப்பேன் என்னை நம்பி எனக்காக வாழ்ந்து உயிர்விட்ட ஜீவனுக்காக தான் இன்னும் வாழ்ந்துட்டு இருக்கேன்.

போதும் போதும் எனக்கு நீ எதையும் கொடுக்க வேணாம்.நிம்மதியா மட்டும் வாழ விடு போதும்’ என மனதுக்குள்ளே கதறியவளின் கண்களும் வெளியில் கண்ணீரை பொழிந்தது.

தன்னைமீறி வழியும் கண்ணீரோடு தலையணையை நனைத்தவாறே இருந்தவளின் சிந்தனையை கலைத்தது அவள் அலைபேசியின் ஒலியில். இருமுறை முழுவதுமாக அழைத்து ஓய்ந்தபின் மூணாவது அழைப்பில் எடுத்தாள் பூந்தென்றல்.

நதியா அழைப்பு என்றதும் கண்ணீரை துடைத்து தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொண்டு,அவளிடம் பேசினாள்.

இது வழக்கமாக நதியாவிடம் இருக்கும் பழக்கம், அவள் உறங்கும்முன்பு பூந்தென்றலிடம் அவள் சாப்பிட்டு படுத்துவிட்டாளா என்று விசாரித்துவிட்டு தான் உறங்கசெல்வாள்.
அதன்படியே இப்போதும் பொறுமையாக பதில் கூறிவிட்டு அணைத்த பூந்தென்றலின் மனது அமைதியடைந்தது.

சிறிதுநேரம் அமைதியாக இருந்தவளின் சிந்தனையில் இன்று கடையில் கண்ட காட்சி ஓடியது.

அதனை தற்போது நினைத்தாலும் அவளின் உடலும் உள்ளமும் லேசான நடுக்கம் கண்டது.யாரை பார்க்கக்கூடாது யாரால் இன்று இந்த நிலைக்கு தள்ளப்பட்டு இருக்கிறாளோ தான் வேலை செய்யும் கடையில் இன்று அவனைக்கண்டதும் அவளின் மூச்சே நின்றுவிட்டது.

பூந்தென்றல் எவ்வாறோ இன்று அவன் கண்ணிலிருந்து தப்பித்துவிட்டோம் என்று எண்ணினாலும் என்றாவது தான் சிக்கினால் தன் நிலையைக்கண்டு தவித்து போனாள்.
இந்த மன அழுத்தத்தில் உழன்றதால் தான் இன்று பசியை மறந்து முகவாட்டதோடு திரிந்தாள்.

“சா இந்த விஷயத்தை எப்படி மறந்தேன்.இதோட இரண்டு தடவ அவன் கண்ணுல படாம தப்பிச்சுட்டேன்.அதை நினைச்சுட்டு இருந்தேன் இந்த வானே பாட்டை கேட்டதும் மொத்தமா மறந்தே போச்சே எப்படி?”என கட்டிலில் எழுந்து தனது இருக்கால்களை கட்டிக்கொண்டு தீவிரமாக சிந்தித்தாள்.

ஏதோ ஒன்று சட்டென்று அவளுக்கு பொறிபோன்று தட்ட,தனது இரு கண்களை அகல விரித்தபடியே, “இல்ல!”என்று தன்னை மறந்து வாய்விட்டே கத்தினாள்.

இவளோடு அறையில் தங்கியுள்ள பெண்கள் இருவரும் பூந்தென்றலின் செய்கையை பார்த்தவாறே படித்தனர். சட்டென்று எழுந்து அமர்ந்து இல்லை என்று கத்தவும் மற்ற இருவருமே மிரண்டு எழுந்தனர்.

“அக்கா என்னாச்சு?”என்று திக்பிரம்மை போன்று அசையாமல் இருந்தவளை உலுக்கினால் இருவரில் ஒருத்தி.

அதில் நடப்பிற்கு வந்த பூந்தென்றல்,தன்னருகில் நின்றவளிடம் ஒன்றுமில்லை என்றவாறு தலையசைத்துவிட்டு சுவற்புறமாக திரும்பி படுத்துவிட்டாள்.

இவள் படுத்ததும் அருகில் நின்றவள் அவளுக்கு போர்வை எடுத்து போர்த்திவிட்டு தனது படிப்பை தொடர்ந்தாள்.

ஒருமணி நேரம் கடந்தபிறகு மற்ற இருவரும் அறையின் விளக்கை அணைத்துவிட்டு படுத்துவிட்டனர்.
அதுவரை கண்மூடி படுத்திருந்த பூந்தென்றல் விழிகள் மெல்ல திறந்து,இருளை நோக்கியது.அவளின் கேள்விக்கு இந்த இருளே விடை கொடுத்துவிடும் என்பதை எண்ணியவாறே அவன் தானா மீண்டும் தன்னக்குள்ளே கேக்க, அவனாக இருக்கலாம் என்றது.

இவ்வாறு முகமறியாமல் உருவத்தை வைத்தே அவன்மீது தான் எவ்வாறு நேசம் கொள்ளலாம்.அது தவறு ஆயிற்றே, யாரோ எவனோ இருமுறை பார்த்ததை வைத்து இவ்வாறு எல்லாம் எண்ணுவது முட்டாள் தனம். தன் ஆழ் மனதில் பதிந்துள்ள இவன் நினைவுகளால் தான் இந்த பாட்டை ரசிக்கிறேனா.இதுமட்டும் நதியாவிற்கு தெரிந்தால்?”என எண்ணும்போதே அவளுக்கு மூச்சுடைத்தது.


பின்னர் தன்னை உண்டு இல்லை என்று ஆக்கிவிடுவாள் என்று பலவாறு சிந்தித்தவளுக்கு உடல் சோர்வினால் கண்கள் சொருக தற்போது எண்ணங்களை மறந்தவாறே உறங்கிவிட்டாள்.

இங்கு நதியா தனது தோழியிடம் பேசிவிட்டு,அமைதியாக விட்டதை வெறித்து பார்த்தவாறே கட்டிலில் படுத்திருந்தாள்.
அவளது நினைவுகள் முழுவதுமே பூந்தென்றலே நிறைந்திருந்தாள்.

‘இதோ இதோ என்று இன்னும் இரண்டு மாதங்களில் தன் மாமன் வந்துவிடுவான் தனக்காக இத்தனை வருடம் தவம் அவன் கொண்டது.அவனை கைசேரும் நாளை தான் எண்ணி கனவுக்கொண்டாலும் தன்னை மட்டுமே உறவாக நேசிக்கும் தோழியை எவ்வாறு தனியே விட்டு செல்வது’என எண்ணங்களிலே உழன்றதால் படுக்கையில் புரண்டுக்கொண்டே இருந்தாள்.

தூக்கமும் வரவில்லை என்றதும் சட்டென்று கட்டிலில் எழுந்து அமர்ந்தவள் தனது தொலைபேசியை எடுத்து நேரத்தை பார்த்தாள். நேரம் பத்தரை என காட்டியதும்,யோசிக்காமல் தனது மாமனுக்கு அழைத்துவிட்டாள்.
வழக்கமாக நதியாவிற்கு அழைத்து நீண்ட நேரம் பேசும் தனபிரபு இன்று பேச முடியாது சற்று சோர்வாக உள்ளது என கூறிவிட்டு வைத்துவிட்டான்.

தொல்லை செய்யவேண்டாம் என்று நதியாவின் புத்திக்கு எட்டினாலும் மனமோ அவனிடம் சற்று பேசினால் தான் அமைதிடையும் என எண்ணங்கொண்டு அழைத்தாள்.
எவ்வளவு சோர்வு என்றாலும் தன்னவளின் அழைப்பைக்கண்டதும் சிறிதும் யோசிக்காமல் எடுத்துவிட்டான் தனபிரபு.

“ஹலோ சொல்லு குஷ்பூ!”சொல்லும்போதே தனபிரபுவின் குரலிலே அவனின் அயர்ச்சி தெரிந்தது.

அவனை தொந்தரவு செய்துவிட்டோமே என வருத்தங்கொண்டவளாக, “மன்னிச்சுறுங்க மாமா,அது..” மேலும் பேச முடியாமல் ஊமையாக கண்ணீர் வடித்தாள்.

நதியாவின் அழும் குரல் கேட்காவிடினும் வாய்மூடி அழும் முனகல் கேட்டதும் அதுவரை சோர்வினால் சுணங்கி இருந்தவன் பதறிவிட்டான்.

ஒருமணி நேரம் முன்னர் பேசும்போது கூட அமைதியாக பேசியவள் தற்போது அழுகவும் மனதில் தோன்றிய பதட்டத்தோடு “ஏய் நதியா, என்னாச்சு உனக்கு.உன் அப்பன்காரன் ஏதும் பிரச்சனை பண்ணுறானா? சொல்லு அண்ணானை ஊருல இருந்து வர சொல்லவா?”சற்று குரலை உயர்த்தி குரலில் பயத்தோடு கேட்டான்.

தனபிரபுவின் குரலில் பயத்தை கண்டதும் தன்னை நிலைப்படுத்திய நதியா, “அச்சோ மாமா,பிரச்சனை ஒன்னுமில்லை.உங்களை நினைச்சு
தான் வருத்தம் எனக்கு.எனக்காக தானே ஊர் சாதிசனம் எல்லாத்தையும் விட்டு அங்கே கஷ்டப்பட்டு இருக்கீங்க அதான்” சமாளிக்கும் விதமாக கூறினாள்.

நதியாவின் அழுகையில் பயந்தவன் அவளின் கூற்றைகேட்டு நிம்மதி பெருமூச்சுடன், “நான் கூட என்னமோனு பயந்துட்டேன் டி.இங்க யாரு கஷ்டப்பட்டா எல்லாம் உனக்காக தானே. என் குஷ்பூக்காக நானு என்ன வேணா செய்வேன்

இன்னும் கொஞ்ச நாளு தான்டி,அப்புறம் மாமன் உன்கூட தான்.சரியா இனிமே இப்படி அழுகக்கூடாது சொல்லிட்டேன்,மனசு பதறி போச்சு கொல்ல நிமிஷத்துல”அவளுக்கு கூறுவதுபோல் தனக்கும் சேர்த்து சமாதானம் கூறிக்கொண்டான்.

தனபிரபுவின் அன்பான பேச்சில் நதியாவின் மனம் பாரம் குறைந்து லேசானது.
“ம்ம்ம்”
“என்னடி ம்ம்ம் ங்குற,எதும் என்கிட்ட கேக்கணுமா?”

“அது கேக்கணும் தான்”
“பின்ன கேளு”
“மாமா நம்ம பூவுக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க சொலிருந்தேனே?”என நதியா இழுக்க,

அதில் நமட்டு சிரிப்பு சிரித்தவன், “அப்ப நீ அழுதது எனக்காக இல்ல சரியா?” கேட்டாலும் அவன் மனமோ நதியாவின் அழுகை தனக்காக இல்லை என்று புரிந்ததும் சற்று ஏமாந்த உணர்வு.

என்னை சரியாக கண்டுக்கொண்டாரே என திருட்டு முழி முழித்தவள், “மாமா,நானு பூவை மட்டும் தான் நினைப்பேன் உங்களை நினைக்கலனு சொல்ல வரிங்களா.நீங்களும் எனக்கு முக்கியம் அவளும் முக்கியம்.

உங்கக்கிட்ட தாலி வாங்குற நினைச்சு ஏங்கி கிடக்கேன்.எல்லாத்தையும் வார்த்தையால சொல்ல முடியாது மாமா. நான் பூவுக்காக வருத்தப்படுறது ஏன்னு உங்களுக்கு தெரியும்,இருந்தும் இப்படி கேட்டீங்களே?” குரலில் வருத்தம் இழையோட தனது மனதை அவனுக்கு புரியவைக்க முயன்றாள்.


நதியாவின் வருத்தம் இவனை தாக்குவதுபோன்று உணர்ந்த தனபிரபு தனது வருத்தத்தை ஒதுக்கிவிட்டு மென்மையான குரலில், “உன்னை புரியாம இல்லடி,இது சின்ன எதிர்பார்ப்பு அம்புட்டு தான்.பூவை பத்தி நீ கவலைப்படுறது எனக்கும் புரியுது, நானும் ஊர்க்கு வந்தா என்னஎன்ன செய்யணும் யோசிச்சுட்டு தான் இருக்கேன்டி.

வந்ததும் வீட்டை கட்டி முடிச்சுட்டு, நம்ம கல்யாணத்தை முடிச்சதும் பூவுக்கு நல்ல வரன் பார்த்து முடிச்சுருவோம். மாமன் இருக்கேன் கவலைப்படாத என் செல்ல குஷ்பூ”கூறினான் காதலோடு.

தன் மாமனின் அக்கறையான பேச்சில் நதியாவின் கண்கள் மீண்டும் கலங்கியது.
தன் மாமா இருக்கும்போது தனக்கு ஏன் கவலையென உள்ளம் நிறைந்த சந்தோஷத்தோடு சிறிதுநேரம் அவனிடம் பேசிவிட்டு வைத்தவள் சிரித்தவாறே உறங்கி போனாள் நதியா.

தனபிரபுவிடம் பேசிவிட்டு நதியா நிம்மதியாக துயில் கொண்டாலும்,அவளிடம் பேசிய தனபிரபுவின் தூக்கம் அன்றைய இரவு தொலைந்தது.
 

T 24

Well-known member
Staff member
Wonderland writer
நதியா சடங்கின்போது தனபிரபுவிற்கு நதியாவை பரிசம் போட்டாலும்,அவன் அன்றைய சூழ்நிலையில் சம்மத்தினான்.
வாலிப பருவத்தில் இருந்த தனபிரபுவிற்கு,தன் அக்கா மகள் பருவமடைந்து இருந்தாலும் மனதளவில் அவள் சிறுகுழந்தை போன்றே இவனுக்கு தெரிந்தாள்.

கட்டாய திருமணம் இருவர் வாழ்வில் எந்தவித சங்கடத்தை ஏற்படுத்திவிட கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருந்தான்.
அதன்பிறகு, தனபிரபு தனக்கென்று வேலை தேடுவதில் தீவிரமாக இருந்தான்.

நதியாவின் அம்மாவிற்கு மூன்று தம்பிகள்,அம்மா இல்லை அப்பா மட்டுமே.அவரும் நதியா அம்மாவின் வாழ்வில் ஏற்பட்ட வேதனையிலே இறந்துவிட்டார்.

எளிமையான குடும்பம் அவர்களது சொத்து என்றால் ஊரில் பெரிய வீடு ஒன்று மட்டுமே. தனபிரபுவிற்கு முன்ன உள்ள இரு சகோதர்களுக்கு திருமணத்திற்கு பெண் கொடுக்க எவரும் முன்வரவில்லை.

காரணம் நதியா அம்மாவின் பிரச்சனை தெரிந்ததால் எப்போது என்றாலும்,நதியா அம்மா சகோதரர்களுக்கு இல்லத்திற்கு வந்துவிட்டால் தங்கள் மகளுக்கு பிரச்சினை என்பதே பெண்வீட்டாரின் அச்சமாகி போனது.இதனால் கவலையடைந்த நதியா அம்மா இருந்த ஒரே வீட்டினுள்ள தன் பங்கை தம்பி மூவருக்குமே எழுதிவைத்துவிட்டார்.

சொந்த வீடு உள்ளது என்பதால் விரைவிலேயே இரு தம்பிகளுக்கும் திருமணம் முடிந்து கீழ்,மேல் வீடுகளை மூத்த இரு தம்பிகளும் எடுத்துக்கொண்டனர்.

தனபிரபு அண்ணன்கள் திருமணத்திற்கு பிறகு வாடகை வீட்டில் தங்கிக்கொண்டான்.

அதன்பிறகு,தனபிரபுக்கும் நதியாவிற்கும் திருமணம் முடிவாகிய பின்னர்,மூத்த இரு சகோதர்களும் தனபிரபுவின் பங்கை கொடுத்துவிட்டனர். நதியாவின் தாயும் தனது நகையை கொடுக்க,அந்த பணத்தில் சொந்த ஊரிலே ஐந்து ஏக்கர் நிலத்தை நதியாவின் பெயரிலே வாங்கி போட்ட கையோடு வேலைக்காக வெளிநாடு பறந்துவிட்டான் தனபிரபு.

வருடங்கள் இறக்கைக்கட்டி பறக்க,நதியா பள்ளிப்படிப்பை முடித்து இருந்தாள்.அந்த வருடம் விடுமுறைக்கு அக்காவை பார்க்க தனபிரபு சென்னை வந்தான்.

இதுவரை சிறு குழந்தையாக தன் கண்களுக்கு தெரிந்த நதியா பருவமங்கையாக வளர்ந்தவளை கண்டவன் ஒருநொடி தடுமாறிபோனான். நதியாவின் மனதில் சஞ்சலம் ஏற்பட்டதோ இல்லையோ தனபிரபு மனம் சஞ்சலப்பட்டது.

இதுவரை தோன்றாத உணர்வுகள் அவளிடம் தோன்றுவதை கண்டவனுக்கு ஆனந்தம் தான்.இருந்தாலும் அவளுக்கு தன்னை பிடிக்குமோ என்ற அச்சத்தினால் அவளிடம் தள்ளியே இருந்தான்.

நதியாவிடம் நாளுயொரு பொழுதும் உன் கணவன் தனபிரபு தான் மந்திரம் போல நதியாவின் அம்மா ஓதிக்கொண்டே இருந்தாள். அதுவே அவள் மனதில் ஆழமாக பதிந்து,காதல் விதை முளைத்து இருந்தது. அவனைப்போன்று இவளுக்கும் தயக்கம் தன்னை மாமாவிற்கு பிடிக்குமோ இல்லையோ என்று.

நதியாவின் அம்மா திருமண பேச்சை எடுக்க, தனபிரபு மறுத்துவிட்டான். நதியா கல்லூரி படிப்பையும் முடிக்கட்டும்,தனக்கும் சில கடன்கள் இருக்கிறது அனைத்தையும் அடைத்துவிட்டு விமர்சையாக செய்யலாம் என்று கண்டிப்பாக கூறிவிட்டான். இது நதியா அம்மாவிற்கு பயத்தை கொடுத்தது,எங்கு நதியா கல்லூரியில் காதல் வலையில் விழுந்து விடுவாளோ என்ற எண்ணமே.

இருந்தாலும் தன் வளர்ப்பின் மீது நம்பிக்கை வைத்தவள் நதியாவை கல்லூரிக்கு அனுப்பினாள். இனிமேல் இருவரும் பேசினால் புரிதல் வரும் என்று நதியா அம்மா தனபிரபுவை தன் மகளிடம் பேசுமாறு கூற,முதலில் தயங்கிய இருவரும் நாட்கள் செல்ல நன்றாக பேசிக்கொண்டனர்.

நதியா கல்லூரி படிப்பு முடிந்தநிலையில்,தனபிரபு சொந்த ஊரில் வீடுகட்ட ஆரம்பித்துவிட்டான். திருமணம் முடிந்து சொந்த வீட்டில் தான் இருவரின் வாழ்க்கை தொடங்க வேண்டும் அதுமட்டுமில்லாமல் நதியா அப்பாவின் முன்பு கவுரவமாக வாழ வேண்டும் என்று தனது விருப்பத்தை அவன் கூறியதும் அம்மா மகள் என இருவருமே உச்சி குளிர்ந்து போயினர்.

வீட்டை கட்டி முடிக்கும் தருவாயில் தனபிரபு வேலையை விட்டு வந்து,திருமண முடிந்தபின் சொந்த தொழில் செய்வதாக பேசி கொள்ளப்பட்டது.

நதியாவிற்காக தனபிரபு பார்த்து பார்த்து செய்தாலும் அவள் தன்னைவிட அவள் தோழிக்கு முன்னுரிமை கொடுப்பது அவனுக்கு வருத்தமாக இருந்தது.

பூந்தென்றலிடம் நதியா மூலமாக அலைபேசியில் பேசி பழகி இருந்தாலும்,தன்னவளிடம் அவனது எதிர்பார்ப்புகள் நிரா ஆசையாகவே போவது போன்ற எண்ணங்கள் தோன்றி அவனை இம்சித்தது.


தன்னவளுக்காக இப்போதுவரை தவம் செய்யும் முனிவரை போன்று வாழும் தனபிரபுவின் மனதை நதியா புரிந்துகொள்வாளா?இல்லை தோழியின் மீதுள்ள அன்பில் அவனை மேலும் வருத்தமடைய செய்வாளா? என்பதை அடுத்த அத்தியாத்தில் காண்போம்.

 
Top