ஹாய் நண்பர்களே , நீங்கள் இந்த தளத்தில் எழுத விரும்பினால் aptamilnovels@gmail.com என்னும் மின்னஞ்சல் முகவரியை தொடர்பு கொள்ளுங்கள்.

இதழோடு இசையாக வா

Status
Not open for further replies.

Dhivya98

Well-known member
Wonderland writer
இதழோடு இசையாக வா

1.இசை

தன்னெதிரே வீற்றிருக்கும் அக்னி குண்டத்தையே ஆணவனின் பார்வை வெறித்துக் கொண்டிருந்தது. அவன் கருவிழிகள் அக்னிக்கு நிகராக ரௌத்திரத்துடன் மிளிர்ந்தது. யாரையும் அவன் ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. மனம் முழுவதும் கோபம் விரவியிருக்க, அக்னியை வெறித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் முரளி மனோகரன். முப்பது வயதை கடந்த மூன்று வயது குழந்தைக்கு தந்தையானவன். விருப்பமின்றி வெறுப்புடன் தன் இரண்டாவது திருமணத்திற்கான மணவறையில் அமர்ந்திருந்தவனின் உள்ளமெல்லாம் கோபம், கோபம் மட்டுமே வியாபித்திருந்தது.

முரளியின் அன்னை அபயாம்பிகா ஒருவித பதட்டத்துடனே காணப்பட்டார். மகனது கோபம் அவரை அச்சுறுத்தியது. அவன் திருமணம் நடக்கும் வரை அவரின் பதட்டம் கடுகளவும் குறையப் போவதில்லை.
மனைவியை பார்வையால் சமாதானம் செய்துக் கொண்டிருந்தார் தில்லைராஜன்.

ஒவ்வொருவரது மன நிலையும் ஒவ்வொன்றாக இருக்க, மகிழ்ச்சியாக அவ்விடம் இருந்தது என்னவோ கள்ளங்கபடமற்ற முரளியின் மைந்தன் மட்டுமே. தன் அரிசிப் பற்கள் தெரிய, செவ்விதழை விரித்து புன்னகையுடன் இங்கும் அங்கும் ஓடிக்கொண்டிருந்தான். அவனது கரம் பற்றி ஓரிடத்தில் நிற்க வைக்கவே அரும்பாடுபட்டுப் போனார் அபயாம்பிகா.

"கொஞ்சம் பிள்ளைய பிடியேன்டி." தன் மகள் அர்ச்சனாவை பார்த்து அபயாம்பிகா அழுத்தமிட,

"க்கூம். என் பிள்ளையை பார்க்கவே நேரமில்லாம இருக்கேன். இதுல இவன வேற பார்க்கணுமா? போமா, போய் உன் அருமை மருமகளை பார்க்க சொல்லு." என்றாள் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டு.

அர்ச்சனாவின் இந்த குணமும் ஒருவகையில் மகனின் இரண்டாவது திருமணத்திற்கு காரணம் தான். சொந்த அத்தையாக இருந்த போதும் அவள் இதுவரை யாத்ரனை தூக்கி கொஞ்சியது இல்லை.

"அம்மாடி ஆத்தா, நீ ஒன்னும் பண்ண வேண்டாம். நீ சொல்லாட்டியும் என் மருமக அவனை பார்த்துப்பா. கல்யாணம் முடியட்டும் அப்புறம் இருக்கு." என்று மகளை முறைத்தபடி, தன் பேரனைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டார் அபயாம்பிகா.

"ஆச்சி நான் பிக் பாய். என்ன இறக்கிவிடு." என்னும் பிள்ளையை சமாளிக்க இயலாது போக, அவனை தன் கைவளைவிற்குள் வைத்தபடி நின்றவர்,

"என் சமத்துக்குட்டி..அமைதியா நிற்கணும் புரியுதா?" என்று அவனை ஒருவாறு அமைதிப்படுத்தினார்.

சில நிமிடங்களில் "மணப்பொண்ணை அழைச்சுட்டு வாங்கோ" என்று ஐயர் கூறவும், ஆலயத்தின் மறுமுனையில் மௌனமே உருவாய் அமர்ந்திருந்த மங்கையவள் தன் பார்வையை நிமிர்த்தினாள்.

எளிய அலங்காரங்களுடன் தேவதையைப் போல் இருந்தாலும் முகத்தில் மகிழ்ச்சிக்கான சுவடு அறவேயின்றி காட்சியளித்தாள்.

அவள் அமிர்தவர்ஷினி. பெயருக்கு ஏற்றார் போல் அவளொரு இனிமையான ராகம். அன்பை மட்டுமே அள்ளித்தருபவள். எதையும் விட்டுக் கொடுத்தே பழகியவளுக்கு அன்பைத் தர இவ்வுலகில் யாருமே இல்லை என்பதே நிதர்சனமான உண்மை.

"அமிமா.‌. வா போகலாம்." அமிர்தாவின் சித்தி சிவசங்கரி அழைக்க, தலையை சரியென அசைத்தவள் எழுந்து நின்றாள்.

சிவசங்கரி வருடத்தில் ஒருமுறை அல்லது இருமுறை அவளைத்தேடி வரும் ஒரே ஒரு உறவு. அவரைத் தவிர அவள் நேசித்தவர்கள் அவளிடம் காட்டியது என்னவோ வெறுப்பு மட்டுமே.

இளம் பச்சை நிற பட்டுப்புடவையில், தேவதைப் போல் மிளிர்ந்த தான் பெறாத மகளை மகிழ்ச்சிப் பொங்க பார்த்தவரதுக் கண்கள் சடுதியில் கலங்கியது.

'அக்கா, உன் மக எவ்ளோ அழகா இருக்கா தெரியுமா? அப்படியே உன்ன போலவே இருக்கா. பார்க்க மட்டும் தான் உன்னை போல அழகு. ஆனால் குணத்துல பேரழகி. அவளோட கல்யாணத்தை பார்க்க நீ இல்லாம போயிட்டியே? உனக்கு எப்படி அக்கா மனசு வந்துச்சு?' என்று மனதுக்குள் நொந்துக் கொண்டவர், அவள் பார்க்காத வண்ணம் தன் கண்களை துடைத்துக் கொண்டார்.

"அமிமா, என் கண்ணே பட்ரும்டா தங்கம். இனி எப்பவும் நீ சந்தோசமா இருக்கணும்." என்று மனதார வாழ்த்தியவர் அறியவில்லை. அவள் கரம் பிடிப்பவன் அவளுக்கிருந்த கொஞ்சநஞ்ச மகிழ்ச்சியையும் பறிக்க இருக்கிறான் என்பதை.

மணவறை நோக்கி நடந்து வந்தவளது பார்வை சுற்றியுள்ள யார் மீதும் பதியவில்லை. தன் சரிபாதி ஆகவிருக்கும் தன் மணவாளனை நிமிர்ந்து ஒருமுறை பார்த்தாள். அவனது கோபமுகம் கண்டு அதிர்ந்தவள் மீண்டும் தலையைக் கவிழ்த்துக் கொண்டபடி அவனருகே அமர்ந்துக் கொண்டாள்.

அவன் கோபம் அவளையும் பாதித்தது. உதடுகள் துடிக்க அமர்ந்திருந்தவளது கரம் ஒருபுறம் நடுங்கத் தொடங்கியது. 'ஆண்டவா... அவரோட மனச நீதான் சாந்தப்படுத்தணும்.' என்று அப்பொழுதும் அவனுக்காக வேண்டிக் கொண்டாள்.

அந்நொடி, அபயாம்பிகாவின் கரத்தைப் பற்றிக் கொண்டிருந்த முரளியின் மைந்தன் யாத்ரன் தன் மழலைக் குரலில் "அம்மு" என்று அமிர்தாவை அழைக்க, அவனின் தேன்குரல் கேட்டு தலையை நிமிர்த்தியவளது முகம் தன்னையும் மீறி புன்னகைத்தது.

அமிர்தாவின் புன்னகையில் யாத்ரனும் முகம் மலர்ந்து சிரிக்க, அந்த புன்னகை ஒன்றே அவளுக்கு ஆறுதலாய் அமைந்தது.

"ஆச்சி, நான் அம்மு கிட்ட போறேன்." என்று மழலை அடம் பிடிக்க,

"அப்பாக்கும் உன் அம்முக்கும் கல்யாணம் நடக்கட்டும் கண்ணா. அப்புறம் அவங்க இரண்டு பேர்கிட்டயும் போகலாம்."

"அப்போ டாடிகிட்ட போறேன்." பிள்ளை அடம் பிடித்தான்.

"உனக்கு அம்முமா உன்கூட வரனுமா? வேண்டாமா?"

"வேணும்"

"அப்போ அவங்க கல்யாணம் நடக்கட்டும். அது வரை சமத்தா ஆச்சி கூட இருந்தா உன் அம்மு உன்கூட வருவாங்க." என்றவர் கூறவும் யாத்ரன் அமைதியாகிப் போனான்.

அதே சமயம் முரளியோ, தன் அன்னையை முறைத்து தள்ளினான். தன் மகனைக் கொண்டு காரியம் சாதித்த அன்னையின் மீது அத்தனை கோபம் வந்தது ஆணவனுக்கு. மகனது பார்வை அறிந்த அன்னையோ, தன் பேரனிடம் பேச்சுக் கொடுப்பதைப் போல முகத்தை திருப்பிக் கொண்டார்.

'உன் மொறைப்பு எல்லாம் எங்கிட்ட வேலைக்கு ஆகாது, நான் உன் அம்மாடா.' என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டவரின் ஆள் மனம் இன்னும் சற்று நேரத்தில் திருமணம் நடக்கவிருப்பதை எண்ணி ஒருவாறு தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டது.

ஐயர் மந்திரம் கூற மாங்கல்யத்தை கையில் ஏந்தியவன் ஒரு நொடி மாங்கல்யத்தையே வெறித்தான். மகனது செயலைக் கண்டு அவன் அன்னையும், தந்தையுமும் தான் பதட்டம் கொண்டனர். பெரியளவில் உறவுகளை அழைக்கவில்லை என்றாலும் எங்கு மகன் தாலி கட்டாமல் எழுந்து விடுவானோ என்ற பயம் இருவரின் மனதிலும் ஒரு நொடி வந்து சென்றது.

அனைவரும் பதட்டத்துடன் இவர்களைப் பார்க்க, முரளியின் கரங்கள் அவளது கழுத்தை சுற்றி வளைத்திருந்தது. ஒவ்வொரு முடிச்சாக ஆணவன் மங்கையவளின் கழுத்திலிட, மூன்றாம் முடிச்சிடும் பாக்கியம் அர்ச்சனாவிற்கு மறுக்கப்பட்டிருந்தது.

அர்ச்சனாவின் முகம் சுருங்கிப் போனதைப் பார்த்த அபயாம்பிகாவிற்கு புன்னகை தான் வந்தது. அதே சமயம் மகனின் திருமணம் நடைபெற்ற மகிழ்ச்சி பெற்றவர்கள் இருவருக்குமேயிருக்க, "நல்லா இருங்க" என்றபடி அட்சதையை தூவினர் அபயாம்பிகாவும் தில்லைராஜனும்.

அமிர்தாவின் கழுத்தில் மூன்று முடிச்சினை இட்டவனின் முகத்தில் மருந்துக்கும் புன்னகையில்லை. தலையை தாழ்த்தி அமர்ந்திருந்தவளதுக் கண்கள் கலங்கியிருந்தது. புனிதமான மங்களநாண் தன் கழுத்தை அலங்கரித்த அந்நொடி அவளையும் மீறி உவர்நீர் சுரந்திருந்தது.

அவளது நெற்றியில் குங்குமம் வைத்தவன் தன்னில் சரிபாதியாக அவளை உறவுகள் முன்பு ஏற்றுக்கொண்டிருந்தாலும், அடுத்தடுத்த சம்பிரதாயங்களை செய்ய விரும்பாமல் எழுந்துக் கொண்டவன் அங்கு நின்றிருந்த தன் மூன்று வயது மகனை தூக்கித் நெஞ்சில் சுமந்துக்கொண்டு வெளியே செல்ல எத்தனித்தான்.

"முரளி" தந்தையின் குரலுக்கு நின்றவன் அவரைக் காண,

"சம்பிரதாயம் இன்னும் முடியலைப்பா.." என்ற தந்தையைக் கண்டு எள்ளலாக வளைந்தது அவனது வலிய அதரங்கள்.

"சம்பிரதாயம், சடங்கு எல்லாம் முதல் கல்யாணத்துக்கும் பண்ணோமே அப்பா. அதுதான் ரொம்ப நல்லா வாழ்ந்துட்டேனே? இப்போ சொல்லுங்க இன்னும் நல்லா வாழனுமா?" என்றவனின் கேள்விக்கு அவரும் என்ன சொல்வார்?

"அமிர்தாவுக்கு முதல் கல்யாணம்..." என்று இம்முறை அன்னை பேச வரும்முன் அவரை முறைத்தவன், அமிர்தாவின் மீது பார்வை பதித்தான்.

"என்ன... உனக்கு சம்பிரதாயம் எல்லாம் அவசியம் வேணுமா?" என்றவன் பார்வையால் அவளை எரித்தான்.

"இல்லங்க... வேண்..டாம்." என்று வலியுடன் மறுத்தாள் பெண்.

"கிளம்பு.." என்றவன் முன்னேறி செல்ல, கலங்கிய விழிகளை மறைக்க முயன்றபடி அவன் பின்னே விரைந்து ஓடினாள் பாவை.

அவன் தன்னையும் உடன் அழைக்கின்றான் என்பதே அவளுக்கு போதுமானதாக இருந்தது.

பெண்ணவளின் பார்வை மட்டும் அவளது சித்தி மீது பதிந்தது. கலங்கிய விழிகளுடன் தன் தமக்கையின் மகளை பார்த்தவர், "தைரியமா இரு அமிமா. நீ நல்லா இருப்ப" என்று தள்ளி நின்றபடியே ஆசீர்வாதம் புரிய,

வலியை மறைத்து புன்னகைத்தவள், "வரேன் சித்தி." என்று தலையசைத்தபடி சென்றாள்.

செல்லும் அவர்களையே வலி நிறைந்த பார்வை பார்த்தான் அவ்விடம் ஓரமாய், இயலாமையுடன் நின்றிருந்த இனியன்.
ஒரே ஒரு நொடி அவள் பார்வை இனியனின் மீதுப்பட்டது.

அந்த ஒற்றை பார்வையின் வீரியம் தாங்காது உருக்குலைந்து நின்றவனது கண்களில் கண்ணீர் திரண்டு பூமியில் விழுந்தது. அக்கண்ணீருக்கு உயிர் இருந்திருந்தால் அவளது பாதங்களைத் தேடி விரைந்திருக்கும், பாவ மன்னிப்பை யாசிக்கும் பொருட்டு.

'என்ன மன்னிச்சிடு அமிர்தா. எல்லாம் உன் நல்லதுக்காக தான் பண்ணேன்.' என்றான் மனதிற்குள்.

அவளும் அவனைக் கடந்து சென்றாள்‌.

தனது வேஷ்டியை மடித்துக் கட்டியவன், தன் புல்லிட்டில் ஏறி அமர்ந்தபடி மகனை முன்புறம் அமர்த்திக் கொண்டான். அவனது ஒருகரம் பலமாய் அவன் மீசையை முறுக்கிக் கொண்டிருக்க, மறுக்கரம் புல்லட்டை முறுக்கிக் கொண்டிருந்தது.

"ஐ, ஜாலி ட்ரூ போலாமா டாடி.. நீயும் நானும் அம்முவும்." என்று யாத்ரன் மகிழ்ச்சியில் கேட்க,

"ம்ம்ம் போலாம் யாதுகுட்டி." என்ற குரலில் அத்தனை மென்மை பொங்க மகனிடம் கூறியவன், "உனக்கென்ன தனியா சொல்லணுமா? ஏறு" என்று தன்னையே திருதிருவென பார்க்கும் அமிர்தாவைப் பார்த்து அதட்டினான்.

எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கியவள், சேலையை தூக்கிப் பற்றியபடி, விரைவாக அவன் பின்னே ஏறி அமர்ந்தாள்.

அடுத்த நொடி அவன் புல்லட்டை இயக்கியிருக்க, அவர்களுக்காக மலர்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட, மகிழுந்தோ பரிதாபமாய் ஒரு மூலையில் வேடிக்கை பார்த்தப்படி நின்றிருந்தது.

சாலையில் செல்லும் வழி நெடுகிலும் அவன் வேகம் அதிகரித்திருந்தது. என்றும் பொறுமையாக ஓட்டுபவன், இன்று வேகம் பொங்க ஓட்டினான். ஒருகட்டத்தில் குழியில் அவன் விட, சரியாக அமர்ந்துக் கொள்ளாதவளது கரம் அவன் தோள்பட்டையை இறுக பற்றியதும் தான் தாமதம், அடுத்த நொடி அவன் புல்லட்டை நிறுத்தியிருந்தான்.

அவன் நிறுத்திய வேகத்தில் அவள் நெஞ்சம் எல்லாம் அடித்துக் கொள்ள, பயந்து போய் அவள் பார்க்க, அடுத்த கணம் அவளை கீழே இறங்க சொன்னவன்,

"டோண்ட் க்ராஸ் யுவர் லிமிட்" என்று பற்களை கடித்தவாறு, தனது புல்லட்டை இயக்கியவன் அவளை தனித்து சாலையில் விட்டபடி சென்றுவிட, கோபத்துடன் தன்னை விட்டு செல்லும் தன்னவனையே வெறித்துப் பார்த்தாள்‌.

அவள் பேச்சுக்கே அவனிடம் இடமில்லை என்ற போது, அவளுக்கு அவன் வண்டியில் மட்டுமா இடமிருக்கப் போகின்றது?

அந்நொடி அவனது செயல் அவளை மேலும் பலவீனப்படுத்த, பெண்ணவளின் இருவிழிகளிலும் கண்ணீர் திரண்டு வழியத் தொடங்கியிருந்தது.

 

Dhivya98

Well-known member
Wonderland writer
2.இசை

அமிர்தாவின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் ஒருபுறம் வழிந்துக் கொண்டிருந்தது. தாலி கட்டியக் கணவன் பாதி வழியிலேயே இறக்கி விட்டு செல்வான் என்று அவள் சிறிதும் எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. மனம் வலித்தது. ஆங்காங்கே இருக்கும் மக்கள் தன்னையே பார்ப்பதுப் போன்ற பிம்பம் அவளை மேலும் கவலைக்குள் ஆழ்த்தியிருந்தது. இவையொன்றும் அவளுக்கு புதிதல்ல. ஒன்றா, இரண்டா அறியா மழலை வயதிலிருந்தே அவள் படும்பாடு ஏராளம். பிரித்து பிரித்து ஒதுக்கி வைத்த உறவுகளின் வரிசையில் கணவனும் சேர்ந்தால் அவள்தான் என்ன செய்வாள்!

அமிர்தவர்ஷினி கதிரேசன் மற்றும் அருளரசியின் இளைய மகள். உடன் பிறந்தவர்களை கரம் சேர்த்து தன் முப்பத்தி எட்டாம் வயதில் அருளரசியை கரம் பிடித்தார் கதிரேசன்.

அருளரசியின் குடும்பம் எளிய ஏழ்மையான குடும்பம். குடும்ப சூழலும், அவளுக்கு பின் ஒரு தங்கை மற்றும் தம்பி இருப்பதால், அவளை விட பதினைந்து வயது அதிகம் மிக்க கதிரேசனுக்கு மணம் முடித்து வைத்தனர் அவர்களது வீட்டினர். கதிரேசன் அவர்களை காட்டிலும் சற்று நல்ல நிலையில் இருந்தார் என்ற ஒரே காரணமே அவர்களது செயலுக்கு காரணமாகிப் போனது.

அருளரசி கொள்ளையழகு. அவளை மணம் முடித்து அவன் அழைத்து வரவும் ஊரே வாயைப் பிளந்து பார்த்தது. இத்தனை வயது கழித்தும் 'இவனுக்கு இப்படி ஒரு மனைவியா?' என்று ஊரார் வாய்பிளக்க, ஆணவனோ பெரும் கர்வத்துடன் மனைவியை தன் கரம் பற்றி அழைத்து வந்தான்‌.

ஆரம்பத்தில் அனைத்தும் நன்றாகவே சென்றது. ஆசையும், மோகமும் சேர்ந்து அவளுடன் தன் வாழ்க்கையை வாழ ஆரம்பித்தார். அடுத்த இரண்டு மாதங்களில் கருவுற்றிருந்தாள் அருளரசி. தன் வீட்டு வாரிசு என்று மட்டற்ற மகிழ்ச்சியில் அவளை அன்பாகவே பார்த்துக் கொண்டார் கதிரேசன்.

இருவருக்கும் முதல் மகவை பிறந்தாள். தந்தையைப் போன்ற ஜாடையில், மத்திய நிறத்தில் பிறந்தவளுக்கு தான்யதர்ஷினி என்று பெயரிட்டு மகிழ்ந்தனர் இருவரும்.

தர்ஷினி வளர வளர, அவளுக்காக நகையும், சொத்தும் சேர்ப்பதற்காகவே மாடு போல் உழைக்கத் தொடங்கினார் கதிரேசன். இரவு பகல் பாராது அவர் உழைக்க, அருளரசிக்கு வீட்டு வேலைகளை காண்பதற்கே நேரம் சரியாகிப் போனது. கணவனிடம் அன்பை தவிர்த்து அவள் எதிர்ப்பார்த்தது ஏராளம். தற்போதெல்லாம் கணவனின் சிடுசிடுப்பு, விலகுதல் இதையே பார்ப்பதால் அவளுக்கோ வாழ்க்கை மீதே அத்தனை வெறுப்பு வந்தது.

இருபத்தி ஐந்து வயது பெண்ணின் ஆசைக்கு மதிப்பு மறுக்கப்பட்டது. பல முறை அவளாகவே தன் கணவனை நாடி வந்திருந்தாள். ஆணவனின் விருப்பமும், ஆசையும் குறைந்துவிட, அவளிடம் நெருக்கம் காட்டுவதையே நிறுத்தியிருந்தார். சிலமுறை கோபத்தில் கத்தியிருக்கிறார்.

"உன்னால அடங்கியிருக்க முடியாதா? போய் பிள்ளையைப் பாரு. வந்துட்டா ஒட்டி உரசிட்டு. " என்றவரின் கூர்சொற்கள் பலமுறை அவளை அழ வைத்தது.

நாட்கள் நகர, வாழ்வின் மீதே வெறுப்பு. தர்ஷினிக்கு உடல் நிலை சரியில்லை என்பதற்காக மருத்துவரைக் காண சென்றாள் அருளரசி. அங்கிருந்த மருத்துவரும் தர்ஷினிக்கு மருத்துவம் பார்த்தார். அதன் பின் இரண்டு நாட்கள் கழிய, வழியில் ஒருநாள் அதே மருத்துவரை சந்திக்கும் சூழல் ஏற்பட, தர்ஷினியைப் பற்றி சாதாரணமாக அவர் நலம் விசாரிக்க, ஊரார் கண்களில் அது தவறாக தெரிந்தது. ஊரார் பேச்சு கதிரேசனின் காது வரை எட்டியது.

"அழகான பொண்ணைப் பார்த்து கல்யாணம் பண்றது பெருசு இல்ல.... மடியில கணத்தை வெச்சுகிட்டு திரியணும்." என்ற பேச்சுக்களைக் கேட்டு கொதித்தெளுந்தார். அந்நொடி முதல் சந்தேகம் என்ற விதை அவர் மனதில் எழத் தொடங்கியிருந்தது.

மனைவியிடம் அன்றே பெரும் வாக்குவாதம் நிகழ்த்தினார் கதிரேசன். மௌனமாய் போனவள் ஒரு கட்டத்தில், "யோவ் இப்படி பேசுறதுக்கு உனக்கென்ன தகுதி இருக்கு. என்னைக்காவது என் ஆசைக்காக என்ன தொட்ருப்பியா? அரைக்கிழவனை கட்டிக்கிட்டு இப்ப கஷ்டப்படுறது நான் தான்." என்றவள் வார்த்தைகளை விட்டிருக்க,

"என்னடி சொன்ன? நான் அரைக்கிழவனா?" என்றவன் பற்களைக் கடித்து, அவளை தரதரவென இழுத்து சென்று வலுக்கட்டாயமாக அவளை ஆட்கொண்டார்.

கணவனின் இச்செயல் மனதளவில் அவரை பாதித்தது. அன்பும் காதலுமின்றி, ஒரு பெண்ணிடம் ஆண் என்ற கர்வத்தைக் காட்டும் அவனது கேடுக்கெட்ட செயல் அவளுக்கு வலித்தது.

அழுதாள்...கதறினாள்...! அவளது கதறலை அவனொரு பொருட்டாகவே மதிக்கவில்லை.

விளைவு அடுத்த கருவை தன் வயிற்றில் சுமந்தாள். இம்முறை மனைவியை அவன் தாங்கவில்லை. ஏனோ வயிற்றில் வளரும் குழந்தையின் மீது வெறுப்பு தானாகவே துளிர்க்கத் தொடங்கியது.

ஒரு புறம் நான்கு வயது தர்ஷினி மறுப்புறம் வயிற்றில் குழந்தை என்று இருவரையும் தாங்கி பார்த்துக் கொள்ள பெரும் சிரமம் கொண்டாள் அருளரசி. அவ்வப்போது தங்கை சிவசங்கரி கணவனுடன் வந்து தன் தமக்கையை பார்த்து விட்டு செல்வாள்.

பெற்றெடுத்த அன்னைக்கோ அங்கு மகன் மற்றும் கணவனுக்கு சோறு வடித்து பார்த்துக் கொள்வதற்கே நேரம் சரியாகிப் போனது.

யாருமின்றி தனித்தே இரண்டாம் மகவை அமிர்தவர்ஷினியை பெற்றெடுத்தாள் அருளரசி. ஆண் வாரிசை எதிர்பார்த்த கதிரேசனுக்கு சற்று ஏமாற்றமாகிப் போனது. அதிலும் அன்னையை உரித்து அச்சில் வார்த்தார் போல் பிறந்த குழந்தையை எண்ணி பெரு மூச்சு விட்டார். மடியின் கணம் கூடிக்கொண்டே போன உணர்வில் மகளைக் கூட அவர் ஆசையுடன் தூக்கவில்லை.

தாய்மை உணர்வில் அவளுக்கு பாலூட்டினாலும், அமிர்தாவை காணும் நொடி அருளரசிக்கு கதிரேசனது செயலே ஞாபகம் வர, மகளை கொஞ்சித் தூக்குவதற்குக் கூட தயங்கினார்.

பிறந்தது தொடக்கமே அனைவரும் அவளை ஒதுக்கி வைக்கவே, அவளிடம் நன்றாக பேசி, விளையாடியது என்னவோ தர்ஷினி மட்டுமே.

அமிர்தாவின் மூன்று வயதில், அருளரசிக்கு வேறொரு ஆணுடன் பழக்கம் ஏற்பட்டது. கணவனிடம் எதிர்ப்பார்த்த அன்பு அங்கு புதிதாக பள்ளிக்கூடம் கட்டுவதற்காக வந்திருக்கும் பொறியாளரிடம் கிடைக்க, நட்பாக தொடங்கிய பேச்சு வார்த்தை அவளை மீறி காதலாக மாறத் தொடங்கியது‌

தான் செய்வது தவறு என்று தோன்றினாலும் கணவனின் செயல் அவ்வெண்ணத்தை கலைக்கத் தொடங்கியது. அதன் விளைவு, நான்கு வயது வர்ஷினியை திருவிழா காண்பதற்காக அழைத்து செல்வதாக கூறியவள், அவளை தனித்து மேடையில் நிறுத்தி விட்டு பொறியாளருடன் ஊரைவிட்டே சென்றுவிட்டாள்.

"உனக்காக நான் என்றும் இருக்கிறேன். கதிரேசனின் பிள்ளைகளை அவன் பார்க்கட்டும். என்னோடு நீ மட்டும் வா." என்றவனின் வார்த்தைகள் கேட்டு நான்கு வயது மகவையின் கைகளில் தந்தையின் வீட்டு முகவரியை திணித்து விட்டு, அவளை தவிக்க விட்டுவிட்டு சென்றுவிட்டாள் அருளரசி.

பாவம் சுற்றிலும் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் அமிர்தா. ஒரு கட்டத்தில் "அம்மா... அம்மா" என்றவள் அழத் தொடங்கியிருந்தாள். அவள் அழுகையை பார்ப்பவர்கள் கூட இரக்கம் கொள்வர்.

பாவம் உதட்டைப் பிதுக்கிக் கொண்டு பிள்ளை தன் தாயைத் தேடியது.
ஆனால் பெற்றெடுத்தவளோ அவளை தன்னந்தனியாக விட்டுச் சென்றிருந்தாள்.

அவனோடு செல்லும் போது பிள்ளையை அவள் திரும்பியும் பார்க்கவில்லை. மனம் வலித்தது தான். எங்கு பார்த்தால் மீண்டும் இந்நரகத்திற்கே வந்து விடுவோமோ? என்ற பயம்.

குழந்தையின் கையிலிருந்த முகவரியைக் கண்டு அவளை நல் உள்ளங்கள் கதிரேசனிடம் கொண்டு சேர்த்தனர். மனைவியின் செயல் பின்னரே அவருக்கு தெரிய வர, தலையில் இடி விழுந்த உணர்வில் உறைந்துப் போனான் கதிரேசன்.

ஊரே தூக்கம் விசாரித்தது. சிவசங்கரி ஒருவாரம் அங்கிருந்து தர்ஷினி மற்றும் வர்ஷினி இருவரையும் பார்த்துக் கொண்டார்.

ஒருகட்டத்தில் உறவுகளும் சென்றுவிட, அவள் இல்லை என்றால் என்ன? என் மகள்களை நான் வளர்ப்பேன் என்று வளர்க்கத் தொடங்கியிருந்தார் கதிரேஷன். ஆரம்பம் முதலே கண்டிப்புடனே மகள்களை வளர்த்தார். தர்ஷினி என்றும் அப்பாவின் செல்ல மகளாக வளர்ந்தாள். பாவம் அமிர்தாவின் மீது அந்த அன்பை அவர் காட்டவில்லை. அச்சில் உரித்தார் போல் அருளரசியின் ஜாடையில் இருந்தவள் மீது கூடுதலான கண்டிப்புடன் இருந்தார்‌ அதே சமயம் அவளிடம் அன்பாக ஒரு வார்த்தை பேசியதில்லை.

இவள் பிறந்ததில் இருந்து தன் வாழ்க்கையே போய்விட்டது என்ற நினைப்பு கதிரேசனின் மனதில் ஆழமாக பதிந்தது.
விசேசத்திற்கு இருவரும் தயராகி வந்தால் மூத்த மகளை மட்டுமே உடன் அழைத்து செல்வார் கதிரேசன்.

அந்நொடி அமிர்தாவின் மனம் அத்தனை பாடுபடும். அப்பா என்று ஓடி வந்து தந்தையிடம் பாசத்தை பொழிய வேண்டும் என்பதே அவளது அதிகபட்ச ஆசையாக இருந்தது, ஆனால் அதுவும் இன்று வரை நிறைவேறவில்லை.

அமிர்தா அழகாக பாடுவாள். சங்கீதம் கற்க பெரும் ஆவல் கொண்டாள்.

"அப்பா, நான் பாட்டு கத்துக்கணும்." என்று ஆசையாக கேட்கும் மகளிடம்,

"அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம்." என்று மறுத்தார்.

"அப்பா ப்ளீஸ் பா." என்றாள் கெஞ்சலாக.

"பாட்டு கத்துக்கிட்டு எவனை மயக்கப் போற?" என்று ஆத்திரத்தில் அவர் விட்ட ஒரு வார்த்தையில் அவள் உலகமே நின்றது‌.

தேம்பி தேம்பி அழுதவளை சமாதானம் செய்தது என்னவோ தர்ஷினி மட்டுமே. "அக்கா" என்றவள் அவளை அணைத்துக் கொள்வாள்.

இப்படி சிறு வயதிலிருந்தே தனிமையை உணர்ந்தவளுக்கு ஒரு உறவாய், அன்பை பொழிவதற்காக வந்து நின்றான் முரளி மனோகரன். அவனே இன்று அவள் மீது வெறுப்பை உமிழ்ந்துவிட்டு தனித்து விட்டு சென்றிருக்க, இமை தாழ்த்தி ஒரு மூச்சு அழுது சோர்ந்தவள் அப்படியே சிலையென, அவன் நிறுத்தி வைத்துவிட்டு சென்ற இடத்தில் அசையாது நின்றாள்.

விழிகளை தாழ்த்தியவள் நின்ற சமயம், "அம்மு...அம்மு" என்ற குரல் அவளது செவியில் மெல்ல எட்டிப் பார்க்கத் தொடங்கியிருக்க, தன் பிரம்மையோ என்ற எண்ணத்தில் இமை திறந்து பார்த்தவளது கண்ணீர் மேலும் அதிகரித்திருக்க, அவளது சிறு உதடுகளோ புன்னகையை பிரதிபலித்தது.

"யாத்ரா.." என்றாள் மெய் சிலிர்த்து‌.

தந்தையிடம் முறையிட்டு, வண்டியிலிருந்து இறங்கி, தன் அன்னையானவளை அழைக்க ஓடோடி வந்திருந்தான் மழலை.

அவனை தனித்து விடாது, மகன் பின்னே ஆணவனும் வந்திருந்தான்.

"யாத்ரா ஓடாத... விழுந்துடுவடா." என்று கத்திக்கொண்டே வந்தவனுக்கு இருவரது பிணைப்பைக் கண்டு அய்யோ என்றானது.

"யாது குட்டி..." என்று தாவி மகனை அணைத்துக் கொண்டாள் தாய்.

பத்து மாதம் வயிற்றில் சுமந்து பெற்றால் மட்டும் தான் தாயா?அவன் பிறந்தது முதல் மனதிலே சுமக்கிறாள் அமிர்தா. அப்படியிருக்க மகனின் அன்பில் மெய்சிலிர்த்து அணைத்துக் கொண்டாள் அன்னையானவள்.

"என் தங்கம். ஏன்டா தங்கம் இப்படி ஓடி வரீங்க?"

"பின்ன அம்மு... நீயும் என்னோட ஏன் வரலை. டாடி ரொம்ப பேட்.. உன்னை ஏன் இங்க விட்டாங்க?" என்று உதட்டை பிதுக்கிக் கொண்டு மழலை கேட்க,

"தங்கம் டாடியை அப்படி சொல்லக் கூடாது. சும்மா அப்பா எங்கிட்ட விளையாடுனாங்க‌" என்று தன்னவனுக்காக வாதடினாள்.

இருவரது பேச்சு பரிமாற்றங்களை கண்டு முகத்தை உர்ரென்று தூக்கி வைத்துக் கொண்டான் முரளி.

"நேரமாச்சு கிளம்பலாம்." என்றவன் அவளை பார்க்க விரும்பாது முகத்தை திருப்பிக் கொண்டு கூற,

"ம்ம் கிளம்புங்க." என்றாள் அவளும் உதட்டை சுழித்து.

"எங்க கிளம்புறது? நீயும் தான் எங்களோட வர்ற?"

"நான் வந்தா சரிபட்டு வராது. என் லிமிட்டை க்ராஸ் பண்ணிடுவேன். ஏன்னா நான் சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை நம்ம ரோடு அப்படி." என்று சற்று அவள் அதிகமாகவே பேசிவிட,

"என்னடி குளிர்விட்டு போச்சா? ரொம்ப பேசுற?"

"இல்லைங்க. நீங்க சொன்னதை தான் ஞாபகம் படுத்துனேன்." என்றவள் பதிலுக்கு பதில் பேசிய கணம்,

அவளது கரத்தை அழுந்த பற்றியவன், மகனை ஒரு கரத்தில் தூக்கியபடி, அவளை இழுத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து சென்றான்.

அவன் பிடி அவளுக்கு வலித்தது. இருந்தாலும் அவன் தீண்டலில் தெரிந்த ஒருவித உரிமை அவளுக்கு பிடித்தது. எங்கு தன் வாழ்வில் ஒரு பிடிமானம் இல்லாமலே போய்விடும் என்று நினைத்தவளுக்கு, அவன் பிடி ஒருவித நம்பிக்கையை அளித்திருக்க,

'உங்ககிட்ட இனி ரொம்ப பேசுவேன். எனக்குனு நீங்களும், யாத்ரனும் மட்டும் தான் இருக்கீங்க. உங்களை விட்டு என்னால போக முடியாது.' என்று மௌனமாய் பேசியவள் அவனையே இமைமூடாது பார்த்தபடி நடந்து சென்றாள். பின் இருவரும் அவனது புல்லட்டில் ஏறி பயணிக்கத் தொடங்கியிருக்க, பெண்ணவளின் வாழ்வில் இசையை அவன் சேர்ப்பானா? இல்லை மேலும் அவளை வதைப்பானா? என்பது கடவுளுக்கே வெளிச்சம்.
 

Dhivya98

Well-known member
Wonderland writer
3.இசை

நீல நிற வர்ணம் பூசிய வீட்டிற்குள் விறுவிறுவென்று நுழைந்திருந்தான் இனியன்.

"டேய் நில்லு.. எங்கடா போற?" நண்பனின் குரல் அவனது செவியை எட்டினாலும், அவன் பாட்டுக்கு முன்னோக்கி வேக எட்டுக்களை வைத்தான்.

"இனியா நில்லுடா.. என்ன காரியம் பண்ணிட்டு வந்திருக்க?"

என்றவனது தோழன் அஸ்வின் சற்று கத்தியதில் நிதானமாக திரும்பி பார்த்தவனது முகத்தில் எவ்வித உணர்வும் வெளிப்படவில்லை. ‌

"நல்ல காரியம் தான் பண்ணிட்டு வந்திருக்கேன். கொஞ்சம் வழியை விடு." என்றான் வெகு இலகுவாக.

"என்னடா நல்ல காரியம்‌? இனி அமிர்தா வாழ்க்கை என்னாகும்? கல்யாணமாகி சந்தோசமா வாழ வேண்டிய பொண்ணோட வாழ்க்கையை இப்படி கெடுத்துட்ட? இரண்டாம் கல்யாணம் பண்ணிட்டு ஒரு குழந்தைக்கு அம்மாவா போகிற வயசாடா அவளுக்கு. சின்ன பொண்ணுடா அவ?" என்று தன் ஆதங்கத்தைக் கொட்டித் தீர்த்தான் அஸ்வின்.

"பேசிட்டியா? நான் கிளம்பட்டுமா?" என்று சொல்லும் நண்பனை வெட்டவா? இல்லை குத்தவா? என்பது போல் பார்வை பதித்தவனோ,

"டேய் இனியா ஓவரா போறடா." என்றான் காட்டமாக.

"நான் இவ்வளவு தூரம் இறங்கி பண்ணதுக்கு காரணம் இல்லாமல் இருக்கும்னு நினைக்குறியா?"

"அப்படி என்னடா காரணம்? அவளை அவமானப்படுத்தி இப்படி ஒரு நிலைமையில் நிற்க வெச்சுருக்க? சொந்த அப்பா கூட அவ கல்யாணத்துக்கு வர விடாமல் பண்ணிட்டு, சர்வசாதாரணமா வந்து பேசிட்டு இருக்குற."

"சொந்த பொண்ணு மேல நம்பிக்கை இல்லாத அப்பன் தேவையே இல்லை. அமிர்தா, முரளி அண்ணன் கூட சந்தோசமாக தான் இருப்பா‌‌."

"உனக்கு வாழ்க்கையோட சீரியஸ்னஸ் தெரியலை மச்சான். தெரிஞ்சுருந்தா நீ காதலிச்ச பொண்ணை இப்படி விட்டுக் கொடுத்திருக்க மாட்ட?" என்றவன் கூற,

"தெரிஞ்சதுனால தான் இப்படி ஒரு விசயத்தை துணிஞ்சு செஞ்சேன்." என்றவனின் இதழோரம் வலி நிறைந்த புன்னகை வெளிப்பட்டது. இருந்தும் ஒற்றைப் புன்னகையில் அவனை கடந்து அங்கிருந்து சென்றிருந்தான் இனியன்.

ஆம், அமிர்தாவை ஒரு காலத்தில் நேசித்தவன். அந்த நேசத்திற்காக அவன் புரிந்த செயல்களின் விளைவு, இன்று முரளியின் மனைவியாகி போனாள் அமிர்தா. அவனொன்று நினைத்து செய்த செயல் விதி எவ்வாறு மாற்றப் போகிறதோ என்பது காலம் அறிந்த ஒன்று.

***

அமிர்தாவை அழைத்துக் கொண்டு யாத்ரனும் முரளியும் வீடு வந்து சேர்ந்தனர். அவன் ஒதுங்கி சென்றாலும், மகன் யாத்ரனோ அவர்கள் இருவருக்கும் இடையில் ஒரு பாலமாய் வந்து நின்றுவிட, முரளியும் என்ன தான் செய்வான்? பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு தன் அறைக்குள் சென்று முடங்கிக் கொண்டான் ஆண்மகன்.

வீட்டில் இருக்கும் சம்பிரதாயங்களை அமிர்தா ஒற்றையாளாக செய்தாள். பாலும் பழமும் சாப்பிடக் கூட அவன் வரவில்லை. அவன் திருமணம் புரிந்ததே பெரிய விசயம் என்பதால் அபயாம்பிகாவும் அதனை பெரிதாக கண்டுக்கொள்ளவில்லை.

"அமிர்தா, ஆரம்பத்தில அவன் அப்படி தான் இருப்பான். போக போக எல்லாம் சரியாகிடும்‌. நீ ஒன்னும் கவலைப்படாத" எனும் அத்தையைக் கண்டு வலுக்கட்டாயமாக புன்னகைத்தபடி தலையாட்டினாள் அமிர்தா.

"என்னமா, வரவர நீயும் ரொம்ப பொய் பேச தொடங்கிட்ட? உன் மகனைப் பத்தி உனக்கு தெரியாதா?" என்று அர்ச்சனா கேலி சிரிப்புடன் கூற,

அமிர்தாவின் முகம் நொடியில் மாறியது என்றால் அபயாம்பிகாவோ, கடுங்கோபம் கொண்டார்.

"என் புள்ளையை பத்தி எனக்கு தெரியும். அவன் மூணு வருசத்துக்கு முன்னாடி எப்படி இருந்தானு உனக்கும் நல்லாவே தெரியும்." என்றவர் காட்டமாக கூற,

"தெரியும்.. தெரியும். உன் பையனைப் பத்தி ஒரு வார்த்தை பேசவிடமாட்டியே? ஊருல பொண்ணே இல்லாத மாதிரி இவளை கட்டிக்கிட்டு கூப்பிட்டு வந்துட்டீங்க. இனி எனக்கென்ன வந்தது." என்று தலையில் அடிக்காத குறையாக அவள் சென்றிருக்க, அவள் கூறிய வார்த்தைகள் அமிர்தாவின் மனதை நோகடித்திருந்தது.

மருமகளின் முகவாட்டத்தை கண்டதும், அவளது கரம் பற்றிக் கொண்டவர், "அவ ஒரு பைத்தியம்மா. அவ பேசுறத எல்லாம் பெருசா எடுத்துக்காத. நீதான் எங்க வீட்டு மகாலட்சுமி. நீதான் என் பையனை பழையபடி மீட்டு தரணும். யாத்ரனுக்கு அம்மாவா மட்டுமில்ல, என் மகனுக்கு நல்ல மனைவியாவும் நீ வாழணும் அம்மு." என்றவர் கடைசி வார்த்தைகளை நாதழுதழுக்க கூறினார்.

"அத்தை, கண்டிப்பா இருப்பேன்." என்று அவரது கரத்தை மேலும் இறுகப் பற்றிக் கொண்டாள் அமிர்தா.

இவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே, உடை மாற்றிவிட்டு, கருப்பு நிற சட்டையும், சாம்பல் வண்ண கால்சட்டையும் அணிந்தபடி, சட்டையின் ஸ்லீவ்வை முழங்கை வரை மடித்துவிட்டு விறுவிறுவென மாடியிலிருந்து இறங்கி வந்தான் முரளி மனோகரன்.

அவனது சத்தம் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தவளதுப் பார்வை அவன் மீதே முற்றும் முழுவதுமாய் பதிந்தது. ஆணவனோ அவளை ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. அவளையொரு பொருட்டாக கூட மதியாமல் அவன் விறுவிறுவென கடந்து செல்ல,

"மனோ.. மனோ நில்லுடா. கல்யாண சாப்பாடு சாப்பிட்டு போடா." என்று அபயாம்பிகா தான் ஆணவனை அழைத்தார்.

"கருமாதி சாப்பாடு வேணா போடுமா. சாப்டு போறேன்." என்று பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு அவன் செல்ல, அவன் கூறிய வார்த்தைக் கேட்டு அபயாம்பிகா, மற்றும் அமிர்தா இருவரின் முகம் நொடியில் மாறியது.

"என்ன பேச்சு பேசுற? டேய் நில்லுடா." என்று மகனிடம் அதட்டிக்கொண்டு அவர் பேசியது என்னவோ காற்றில் கரைந்து தான் சென்றது.

அவன் பேசியதுக் கேட்டு அமிர்தாவின் கண்கள் சடுதியில் கலங்கியது.

'இந்தளவு ஏன் மாமா என்ன வெறுக்குறீங்க?' மனதில் கேட்டவள் தன் அத்தை பார்க்கும் முன்னர் கண்களை துடைத்துக் கொண்டாள்.

"நான் பெத்த இரண்டும் பைத்தியமா இருக்குமா. நீ கவலைப்படாத, எல்லாம் சரியாகும். போ போய் உங்க ரூம்ல ரெஸ்ட் எடு." என்றவர் மருமகளை அனுப்பிவிட்டு மற்ற வேலைகளை கவனிக்க சென்றுவிட்டார்.

என்ன தான் மற்ற வேலைகளை அவர் கவனிக்க சென்றாலும் மகன் மற்றும் மகளை எண்ணி கலங்காமல் அவர் இல்லை.

ஆசைக்கு ஒரு பெண், ஆஸ்திக்கு ஒரு ஆண் என ஒரு காலத்தில் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்ந்த குடும்பம் இவர்களுடையது. தில்லைராஜன் அயராது உழைத்து சம்பாதித்தே மகன் மற்றும் மகள் இருவரையும் படிக்க வைத்து வளர்த்தார். அவருக்கென்று இருந்தது ஒரே ஒரு சிறிய துணிக்கடை. முரளி பி.ஏ பொருளாதாரம் படித்தவன், தந்தைக்கு உதவியாக துணிக்கடையைப் பார்க்கத் தொடங்கியிருந்தான்.

கல்லூரி வாழ்வில் துறுதுறுவென துள்ளித் திரிந்த இளைஞன், புதிதாய் பொறுப்பை ஏற்ற கணம் அவனால் அதை சரியாக வழிநடத்த இயலாதுப் போனாது. மெல்ல மெல்ல தோல்விகளிலிருந்து கற்றுத் தேர்ந்தவன் தந்தையின் உதவியுடனே சிறிது கடையை பெரிதுப்படுத்தியிருந்தான்.

தங்கை அர்ச்சனாவின் படிப்பு முடிந்ததும், அவளுக்கு திருமணம் என்று செலவு செய்ததில் ஒரு சில கடன்களை வாங்க நேர்ந்தது. மெல்ல மெல்ல அவன் கடன்களை அடைத்துக் கொண்டு கடையையும் சேர்த்து பார்த்துக் கொண்ட சமயம் அவனுக்கும் திருமணம்.

எண்ணற்ற கனவுகளை சுமந்தவன், பெரும் காதலோடு திருமணம் புரிய, ஒரு வருடம் கூட முழுமையாக முடியவில்லை. ஆணவனின் அனைத்துக் கனவுகளும் கானல் நீராகிப் போயிருக்க, திருமணம் என்பதையே அறவே வெறுத்தவன், இன்று இரண்டாம் திருமணம் புரிந்திருக்கிறான் என்றால் காரணம் யாத்ரன் மட்டுமே.

விளையாடி களைத்தவாறு உறங்கிக் கொண்டிருந்த யாத்ரனின் அருகே வந்தமர்ந்தாள் அமிர்தா. யாத்ரனின் தலைமுடியை இதமாக கோதிவிட்டாள். தாயின் செயலில் அவன் நெளிந்துக் கொடுக்க, மெல்ல தன் கைகளை எடுத்துக் கொண்டவள், அவனது சிறுசிறு அசைவுகளை ரசிக்கத் தொடங்கினாள்.

"என் தங்கம். என் சமத்து.... என் பட்டுக்குட்டி.." என்று தன் மெல்லிய குரலில் அழகாய் கொஞ்சியவள் அவனருகே சென்று ஒற்றைக்கரத்தால் குழந்தையை அணைத்துக்கொண்டே மெத்தையில் படுத்துக் கொண்டாள்.

பிஞ்சு முகம் காணும் நொடி அவள் வலிகள் மறைந்தது. கண்களில் இதம் சேர்ந்தது. மனம் முழுவதும் ஒருவித அமைதி நிலவியது.

"யாதுகுட்டி கடவுள் எனக்காக கொடுத்த பெரிய பொக்கிஷம் நீ. உன்ன யாருக்காகவும் விட்டுக் கொடுக்கமாட்டேன்." என்று மனதார உரைத்தவள் அவளையும் மீறி கண்ணயர்ந்து நிம்மதியான உறக்கத்தை தழுவியிருந்தாள்.

எத்தனை நேரம் உறங்கினாளோ யாத்ரனின் சத்தம் கேட்டு மீண்டும் எழுந்துக் கொண்டாள் அமிர்தா. பின் மதிய உணவு உண்டு முடித்தவள், யாத்ரனுக்கும் உணவு கொடுத்து விட்டு அவனோடு சிறிது விளையாடத் தொடங்கியிருந்தாள்.

அபயாம்பிகாவின் மனம் பெரும் நிம்மதியடைந்தது. தன் பேரனை அமிர்தா பார்த்துக் கொள்வாள் என்ற நிம்மதியில் கணவனிடம் அகம் மகிழ்ந்துக் கொண்டு பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

"ஏங்க, கண்டிப்பா நம்ம பையன் அமிர்தாவை ஏத்துப்பான். நீங்க வேணா பாருங்க‌"

"அவன் சந்தோசமா வாழ்ந்தா போதும் அம்பிகா. கண்டிப்பா உன் வாக்கு பலிக்கட்டும்" என்றவரும் பெருமூச்சு விட்டார்.

இரவு எட்டு மணி யாத்ரனும், அமிர்தாவும் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். தன்னுடன் இத்தனை நாள் யாரும் விளையாடவில்லை என்ற குறையைத் தீர்ப்பதற்காகவே அமிர்தா வந்துவிட, 'அம்மு' என்று துறுதுறுவென ஓடியாடி விளையாடிக் கொண்டிருந்தான் யாத்ரன்.

இத்தனை நாள் அழுகையில் கரைந்தவளுக்கு உலகமே புதிதாய் மலர்ந்தது போல, யாத்ரன் கிடைக்க "யாது" என்று அவளும் மழலையோடு மழலையாகிப் போனாள்.

"யாது ஓடாதடா அம்முகிட்ட வா..." என்றவள் சுற்றி சுற்றி ஓடும் யாத்ரனின் பின்னே ஓடினாள்.

"அம்மு என்ன பிடி.." என்று தன் அரிசிப்பற்கள் தெரிய புன்னகைத்தபடி ஓடும் மகனை எளிதில் பிடிக்க முயன்றாலும், கடினப்படுவதுப் போல் காட்டிக்கொண்டாள் அமிர்தா.

"மூச்சு வாங்குது யாது." என்று மண்டியிட்டு அவள் தரையில் அமர்ந்துக் கொள்ள,

"அம்மு.... என்னாச்சு?" என்று உதட்டை பிதுக்கி கேட்டபடி அமிர்தாவின் அருகே ஓடி வந்தான் யாத்ரன்.

இதுதான் சரியான சமயமென்று அவனை வாரி அணைத்துக் கொண்டவள், "யாது குட்டி மாட்டுனியா?" என்று அவன் கன்னத்தைப் பற்றி பெண்ணவள் முத்தமிட,

"எச்சி பண்ற அம்மு... போ உன்கூட டூ." என்றவன் நகர முற்பட,

"படவா... என்ன பேச்சு பேசுற நீ. அப்படி எல்லாம் உன்ன விடமுடியாது. மாட்டுனா உம்மு தான். எங்க உன் அம்முக்கு உம்மு கொடு." என்றவள் கன்னத்தை காட்டவும், அறைக்குள் முரளி நுழையவும் சரியாக இருந்தது.

"ஐ டாடி..." என்று தந்தையைக் கண்டு யாத்ரன் உற்சாகமாக கத்தினான்.

"யாது.." என்று அவனும் கண் சிமிட்டியவன், அடுத்த கணம் ஓரக்கண்ணால் பெண்ணவளை முறைத்தான்.

தன்னறையில் அவள் இருப்பதில் அவனுக்கும் துளியும் விருப்பமில்லை.

"டாடி....டாடி எனக்கு பதிலா அம்முக்கு நீ உம்மு கொடு. யாது பாவம்ல, யாதுக்கு வாய்ல புண்ணு." என்று பட்டென்று மழலை தனக்காக பரிந்துரைத்துக் கொண்டு கேட்க,

அமிர்தாவோ ஒரு நொடி அதிர்ந்து விழித்தாள் என்றால் ஆணவனோ அவளை ஏகத்துக்கும் முறைத்தான்.

'இது எல்லாம் உன் வேலைதானா ?' என்பது போல் இருந்தது அவன் பார்வை.

அவன் கேட்கும் முன்னரே அவள் வாய் திறந்தாள்.

"அய்யய்யோ, எனக்கும் இதுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லைங்க. நானும் யாதுவும் விளையாடிகிட்டு இருந்தோம்." என்றவள் பதட்டத்துடன் மொழிந்தாள்.

அவன் பதில் எதுவும் பேசவில்லை.

"யாதுகுட்டி நீ சாப்டியா?" என்றவன் மகனை அவளிடமிருந்து பிரித்து தூக்கிக் கொள்ள, அவனது வெடுக்கென்ற செயலில் பதறிப் போய் பார்வை பதித்தாள் பெண்.

அந்த சிறு பிரிவைக் கூட அவளால் தாங்க இயலவில்லை. அந்தளவு யாத்ரனுடன் ஒன்றிக்கொண்டாள் அமிர்தா.

"சாப்டேன் டாடி. நீ உம்மு தரலையா அம்முக்கு?"

"அதுலயே இருக்காதடா... உம்மு தானே உனக்கு தரேன்." என்று மகனின் கன்னத்தில் ஆணவன் முத்தமிட செல்ல,

"இல்ல... அம்முக்கு டாடி." என்றான் கன்னத்தை மறுப்பாய் அசைத்து.

"யாது... என்ன இது பிடிவாதம். வரவர அவ கூட சேர்ந்து நீயும் ரொம்ப குறும்பு பண்ற? போ போய் தூங்கு." என்றான் அதட்டலாக.

தந்தையின் அதட்டல் மொழியில் உதட்டை பிதுக்கியவனோ, "டாடி உன்கூட டூ, நான் ஆச்சிகிட்ட போறேன்." என்றவனோ அவன் கைகளிலிருந்து இறங்கி ஒரே ஓட்டமாக தேம்பிக் கொண்டே அறையை விட்டு வெளியே ஓடினான்.

"எல்லாம் உன்னால தான்டி. என்ன பண்ணி வெச்சிருக்க?" அவன் அவளை முறைக்க,

"நான் ஒன்னும் பண்ணல. சும்மா விளையாடினோம். சின்ன பையன் விளையாட்டுக்கு சொல்றதுக்கு ஏங்க நீங்க அவனை அதட்டுறீங்க. பாவம் யாது."

"என்னடி வாய் நீளுது? அவனை சொல்ல வைக்குறது நீதானா?"

"அப்படி எல்லாம் நான் ஒன்னும் சொல்ல வைக்கல. எனக்கு வேணும்னா நானே கேட்பேன். பையன் கிட்ட சொல்லியா கேட்பேன்." என்று முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு அவள் கூறிவிட,

"எது ?" என்றவன் புருவம் உயர்த்த, தான் கூறியதன் அர்த்தம் அதன் பின்னரே உணர்ந்தவள்,

'செத்தேன் இன்னைக்கு' என்று நாக்கை கடித்து, திருதிருவென முழித்துக் கொண்டு பார்த்தாள் அமிர்தவர்ஷினி...
 

Dhivya98

Well-known member
Wonderland writer
4.இசை

அவள் பேச்சு அவனது கவனத்தை ஈர்க்கவில்லை. மாறாக அவன் கோபத்தை அதிகரித்திருந்தது. அவளை உறுத்து விழித்தவன், சற்று அவளை நோக்கி நெருங்கியிருக்க, அவளது இதயமோ படபடக்கத் தொடங்கியது.

முரளியோ, பெண்ணவளை நின்று நிதானமாக மேலிருந்து கீழ்வரை பார்த்தான்.

"உன் வயசு என்ன?" அறிந்தும் அறியாததுப் போல் கேட்டான்.

"அது எல்லாம் நல்ல வயசு தான். கல்யாணம் பண்ற சரியான வயசு தான்." என்றாள் அவளும் துடுக்காக.

அவள் பதில் கேட்டு அவனுக்கோ மேலும் கோபம் அதிகரித்தது. இருந்தும் அதனை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாதவன்,

"உன் வயசு என்னென்னு கேட்டேன்? கேட்டதுக்கு மட்டும் பதில் சொல்லு?" அடக்கப்பட்ட கோபத்தில் குரலை உயர்த்தினான்.

"இருபது முடிஞ்சு இருபத்தி ஒரு வயசு ஆகப் போகுது."

"அப்போ, இன்னும் இருபத்தி ஒன்னு கூட ஆகலை. என் வயசு என்னென்னு தெரியுமா?"

அவன் சொல்லுக்கு ஆம் என்று தலையசைத்தாள்.

"என்னென்னு சொல்லு?"

"முப்பத்தி இரண்டு" என்றாள் குரலை தாழ்த்தி.

"எவ்ளோ பொறுமையா சொன்னேன். நீ கேட்டியா? இப்போ எங்க கொண்டு வந்து நிறுத்தியிருக்க பார்த்தியா? ஒன்னு சொல்றேன் கேட்டுக்கோ, வாழ்க்கையில எந்தவித சந்தோசமும் என் மூலமா உனக்கு கிடைக்கப் போறதில்ல. என் வாழ்க்கை முடிஞ்சு பல வருசம் ஆச்சு. இப்போ நான் வாழ்ற வாழ்க்கை என் மகனுக்கானது மட்டும் தான். இதுல வீணா இடையில நீ வராத?" என்று சர்வ சாதாரணமாக மிரட்டலை விடுத்திருந்தான்.

அவனது அருகாமையில் படபடத்தவளுக்கு அவனது இந்த பேச்சு வலியைத் தந்தது.

"வாழ்க்கை வாழ்றதுக்கு தான் மாமா. இந்த வயசு வித்தியாசம் இது எல்லாம் எனக்கு பெருசா தெரியலை. நான் யாத்ரனுக்கு அம்மாவா மட்டுமில்ல, உங்களுக்கு நல்ல மனைவியாகவும் இருப்பேன்." என்றவள் பயமின்றி படபடவென கூறிவிட்டாள்.

அவளது இந்த பேச்சில் பற்களை நறநறவென கடித்தவன், "அடிங்க?" என்று அவளை அறைவதற்காக கைகளை ஓங்கியிருக்க, அவனது செயலில் அதிர்ந்து விழித்தவளது கண்கள் நொடியில் கலங்கியது.

அவளது கலங்கிய விழிகளைக் கண்டவனின் கரம் அவள் கன்னத்தில் பதியாது பாதியில் நின்றது.

"ஏன்டி, எவ்ளோ சொன்னாலும் உனக்கு அறிவு வராதா? இன்னொரு முறை மாமானு கூப்பிட்டு பாரு கன்னம் பழுத்துடும்."

"பொண்டாட்டிங்குற உரிமையில தான அடிக்குறீங்க. பரவாயில்லை வாங்கிக்கிறேன்." என்றாள் கண்ணீரை உள்ளீழுத்துக் கொண்டு ‌.

"ச்சே, நீயெல்லாம் என்ன ஜென்மம்? என் கண் முன்னாடி நிற்காத?" என்றவன் அவளை முறைத்து விட்டு நகர்ந்துவிட,

"என்ன நிற்காதனு சொல்லிட்டு நீங்க ஓடுறீங்களே மாமா?" என்றவள் வாய்க்குள் முணங்கினாலும் அவனது செவியை எட்டியது.

"தொலைச்சுடுவேன் பார்த்துக்கோ? அப்புறம் நான் இங்க வரப்போ நீ இந்த ரூம்ல இருக்கக் கூடாது." என்று ஏகத்துக்கும் முறைத்தவன் அவ்விடமிருந்து சென்றிருக்க,

அவன் சென்றதும் தான் தாமதம், அவளோ பொத்தென்று கட்டிலில் அமர்ந்துக் கொண்டாள். அவளை மீறி கண்ணீர் அவள் கன்னம் தொட்டு வழிந்தது. என்ன தான் அவன் முன்பு பெண்ணவள் தைரியமாக இருப்பதாய் காட்டிக்கொண்டாலும், அவள் மனம் அவன் வார்த்தைகளில் அடிப்பட்டுப் போனது என்பதே நிதர்சனமான உண்மை.

சொந்தம் என்று நம்பி வந்த உறவின் பேச்சு அவளை காயப்படுத்தியிருந்தது. வலித்தது, வெகுவாக மனம் வலித்தது. பிறந்தது முதல் காயப்பட்ட இதயம் தான், இருந்தும் கட்டியவனின் பேச்சு அவளை மேலும் ரணப்படுத்தியது.

அவளுக்கென்று ஆசைகள் இருக்காதா? அவளுக்கென்று பாசம் இருக்காதா? கட்டியவனிடம் பேசாது யாரிடம் அவள் பேசுவாள்?

"மாமா நீங்களும் ஏன் என்னை வதைக்குறீங்க. வலிக்குது மாமா... ரொம்ப வலிக்குது." என்று அழுதபடி கட்டிலில் சாய்ந்துக் கொண்டவளின் அழுகை சிறு விசும்பலுடன் வெளிப்பட்டது.

***

கதிரேசனின் வீட்டிற்கு வந்திருந்தார் சிவசங்கரி. முகப்பு அறையில் மாலையில் விளக்கு கூட ஏற்றாது இருட்டில் சாய்விருக்கையில் படுத்துக் கொண்டிருந்தார். அமிர்தா இருக்கும் போது வாயிலில் பெரிய கோலம் முதல், வீட்டில் சாம்பிராணி நறுமணம் வரை அத்தனை கடாட்சம் நிறைந்துக் காணப்படும்.

அவள் இல்லாத வீடு இருளடைந்து, ஆங்காங்கே பொருட்கள் சிதறி, புலங்காத வீட்டைப் போல் காட்சியளித்தது. அதைக் கண்டதும் சிவசங்கரி பெருமூச்சு விட்டபடி மின்சாரத்தை உயிர்ப்பித்தார்.

அவரது செயலில் கண்கள் சுருக்கிப் பார்த்தவர், "எங்க வந்த சங்கரி? உயிரோட இருக்கேனா? இல்ல செத்துட்டேனானு பார்க்க வந்தியோ?"

"இல்லங்க மாமா. அதெல்லாம் நீங்க நல்லா இருப்பீங்கனு தெரியும். எதுக்கு இந்த பிடிவாதம்? வறட்டு கௌரவம்?"

"கௌவரம் அது எல்லாம் போயிடுச்சு. இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச மானம் மரியாதை எல்லாம் போச்சு. இப்போ நான் மட்டும் தான் இருக்கேன். கட்டுனதும் சரியில்லை, பெத்ததும் சரியில்லை.

"அமிர்தாவை அப்படி பேசாதீங்க மாமா. நீங்க மத்தவங்களை சொல்லுங்க ஒத்துக்கிறேன். ஆனால் அமிக்கு நீங்க பண்ணது எல்லாம் சரியா? ஒரு நாளாவது அவளை மகளா பார்த்து, நல்லபடியா பேசியிருப்பீங்களா?"

அவரிடம் மௌனம் மட்டுமே நீடித்தது.

"சொல்லுங்க மாமா. அப்புறம் எப்படி அவளை தப்புனு சொல்வீங்க?"

"சரி நான் பண்ணது தப்பு தான். ஆனால் அவ பண்ணது சரியா? நான் பண்ணதுக்கு தான் அத்தனை பேர் முன்னாடியும் என்ன சபையில நிற்க வெச்சு அசிங்கப்படுத்திட்டா போல."

"சந்தர்ப்பம் சூழ்நிலை எல்லாம் நடந்திடுச்சு. மேற்கொண்டு நம்ம தான் ஆக வேண்டியது பார்க்கணும்."

"அவளுக்கு நான் பார்த்த மாப்பிள்ளை எங்க? அவ தேடிகிட்ட வாழ்க்கை எங்க? இரண்டாம் தாரமா போய் அவளே அவ வாழ்க்கையை அழிச்சுக்கிட்டா?"

"வாழப் போற பொண்ணு. உங்க பொண்ணு மாமா, அவளை நீங்களே மட்டம் தட்டாதீங்க‌. முடிஞ்சா அவ நல்லாருக்கணும்னு மனசார வாழ்த்தப் பாருங்க. இதுக்கு மேல உங்க இஷ்டம். உங்களுக்கு சாப்பாடு வாங்கி வந்திருக்கேன், சாப்பிடுங்க. அப்புறம் நான் வீட்டுக்கு கிளம்புறேன்." என்று சிவசங்கரி அங்கிருந்து வெளியேறியிருந்தார்.

"இவருக்கு மகளோட அருமை என்னைக்கும் புரிய போறது இல்லை." அவர் புலம்பிக் கொண்டு செல்ல,

கதிரேசனும் விரக்தியுடன் இருக்கையில் மீண்டும் அமர்ந்துக் கொண்டார்.

மகள் விசயத்தில் அவர் செய்த செயல்கள் ஏராளம். ஒரு கட்டத்தில் தன் தவறை உணர்ந்து திருந்தி வந்த வேளையில் அமிர்தாவின் செயல் அவரை மேலும் வெறுப்படையச் செய்திருந்தது. அப்படி அவள் செய்த ஒற்றை செயல் தான் இன்று முரளிக்கும் அவளுக்கும் திருமணம் நடைபெற காரணமாகியிருக்க, விதியின் செயல்களுக்கு நடுவில் சிக்கியிருப்பது என்னவோ அமிர்தா மட்டுமே.

***

முரளி கோபத்தில் வீட்டை விட்டு வெளியேறியிருந்தான். இங்கு அபயாம்பிகாவோ இரவு நடக்கவிருக்கும் சம்பிரதாயங்களுக்காக, அமிர்தாவை தயார் படுத்திக் கொண்டிருந்தார். முதலிரவுக்கான ஏற்பாடுகள் தான். அவருக்கும் தெரியும் மகனது கோபம் பற்றி, இருந்தும் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்ற அசாத்திய நம்பிக்கையில் அவர் ஏற்பாடுகள் புரிந்த வண்ணம் இருந்தார்.

மயில் தோகை வண்ணத்தில் எளிய சரிகையால் நெய்யப்பட்ட பட்டுப்புடவையில் அமிர்தா மிளிர்ந்தாள். அபயாம்பிகா அவளது நீண்ட கூந்தலை பின்னலிட்டு, மல்லிகை சரத்தை வைத்துவிட, தாயின் அன்பினை உணராதவளுக்கோ கண்கள் சடுதியில் கலங்கிவிட்டது.

"என்னமா? ஏன் கண்ணு கலங்குது?" அபயாம்பிகா பதட்டத்துடன் அவளிடம் கேட்க,

"ஒன்னுமில்லை அத்தை. உங்களை ஒரு முறை ஹக் பண்ணிக்கட்டுமா?" என்றாள் விழிகள் கலங்க.

தாய் பாசத்துக்கான ஏக்கம் அவளது கண்களில் தெரிந்தது. அவள் கேட்ட விதம் அவருக்கும் பிடித்தது.

"இது என்னடா கேள்வி வா..." என்றவர் தாய்மையுடன் இருக்கைகளை நீட்ட, அவரது தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டாள் அமிர்தா.

"தாங்ஸ் அத்தை." என்றாள் நாதழுதழுக்க.

"என்ன இது தாங்ஸ் எல்லாம் சொல்லிக்கிட்டு...நான் உனக்கு அத்தை மட்டும் இல்ல. உனக்கும் நான் அம்மா தான்." என்று இதமாக அவளது தலையை வருடிவிட்டார்.

'தப்பு பண்ணிட்டேன் அமிர்தா. உன்ன நான் முரளிக்கு முன்கூட்டியே கல்யாணம் பண்ணி வைக்காமல் தப்பு பண்ணிட்டேன்.' என்று மௌனமாய் மனதுக்குள் பேசினார் அபயாம்பிகா.

"அமிர்தா, அவனை நினைச்சு நீ பயப்பட வேண்டாம். அவன் எதாவது சொன்னா எங்கிட்ட சொல்லு. நீ முரளியோட மனைவி. அந்த உரிமையை விட்டுக்கொடுத்துடாத சரியா?"

"ம்ம் சரிங்க அத்தை." என்றவள் தன் மாமியாரின் கால்களில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் பெற்றுக் கொண்டாள்.

"யாதுகுட்டி எங்க அத்தை."

"அவன் தூங்கிட்டாடா. நீ அவனைப் பத்தி கவலைப்படாத, நாங்க பார்த்துப்போம்." என்றார் இதமாக.

பின் அவரிடமிருந்து விடைபெற்று அறைக்குள் நுழைந்தாள் அமிர்தா. மெத்தையின் அலங்காரம் கண்டு உள்ளுக்குள் பயப்பந்து உருண்டது பெண்ணவளுக்கு. ஏற்கனவே அவன் கோபத்தில் சென்றிருப்பதை எண்ணியவளுக்கு, மனதில் அச்சம் சூழ்ந்தது.

"அவர் இதை எல்லாம் பார்த்தா? நான் செத்தேன்." என்று கைகளை பிசைந்துக் கொண்டே மெத்தையின் ஒரு ஓரத்தில் அமர்ந்துக் கொண்டாள்.

அவள் மனம் பயத்துடன் காணப்பட்டது. இயற்கையாகவே உண்டான பதட்டமும் சேர்ந்துக் கொள்ள, முகமெல்லாம் வியர்க்கத் தொடங்கியிருந்தது. நேரம் செல்ல, செல்ல பயத்தில் அவ்வறையின் விளக்கை அணைத்துக் கொண்டவள், மெத்தையின் ஓரத்தில் படுத்துக் கொண்டாள்.

"அவர் வரதுக்குள்ள தூங்கிடுவோம்." என்றவள் போர்வையை போர்த்தி கண்ணயர்ந்தாள்.

அவள் வந்து ஒரு மணி நேரம் கழித்தே வீடு வந்து சேர்ந்தான் முரளி. சற்று தடுமாற்றத்துடன் தனது அறைக்குள் நுழைந்தவன், கதவை அடைத்துவிட்டு தன் உடைகளை களைத்து இரவு உடைகளை அணியத் தொடங்கியிருந்தான்.

வழக்கமாக செய்யும் செயல் என்பதால், அவள் இருப்பதையே மறந்து அவன் பாட்டுக்கு செய்துக் கொண்டிருந்தான். அறைக்குள் இருக்கும் குளியலறையில் நுழைந்தவன், முகம் கழுவிவிட்டு ஈரம் சொட்ட சொட்ட, மெத்தையில் அமர்ந்தபடி துண்டில் முகம் ஒற்றி எடுத்தான்.

பூவின் நறுமணம் அவன் நாசியில் மெல்ல நுழைய, எழுந்து மின்சாரத்தை உயிர்ப்பித்தவனதுக் கண்கள் கோபத்தில் சிவந்து விட்டது.

அங்கிருந்த அலங்காரம் மற்றும் தன் மெத்தையில் அவள் படுத்திருப்பது அனைத்தும் கோபத்தை தூண்ட, "அமிர்தா" என்றான் பெருங்குரலெடுத்து.

அவளோ உறக்கத்தின் பிடியில் இருந்தவள் எழாமல் போக, நொடியில் அவளை நெருங்கியவன், அவளைத் தட்டி எழுப்பவே சிறு தயக்கம் கொண்டான்.

பின் தயக்கத்தைவிடுத்து, "இவளை..." என்றவன் எதைப்பற்றியும் யோசிக்காமல் நொடியில் அவளது போர்வையை இழுத்து எறிய, கையோடு அவளது சேலை முந்தானையும் ஊக்கு பிய்த்து ஏறிந்து விலகி வந்துவிட்டது. ஆணவனின் திடீர் செயலில் அதிர்ந்து போய் கண்விழித்தவள், அவனைக் கண்டு உறைந்துப் போனாள் என்றாள் அவனோ அவளது நிலைக்கண்டு ஒருநொடி அதிர்ந்துப் போய் பார்வையை தாழ்த்தினான்.

"என் முன்னாடி இப்படியிருக்க வெட்கமா இல்ல? நீ எல்லாம் என்ன ஜென்மம்?" என்றான் கண்கள் சிவக்க,

முதலில் அதிர்ந்து விழித்தவள், அதன் பின்னரே தன்னை குனிந்து ஒரு பார்வை பார்த்தாள்.

சட்டென்று தன் புடவையை சரிசெய்தவளுக்கோ இம்முறை கோபம் துளிர்த்தது.

"இங்க பாருங்க? நான் ஒன்னும் உங்களை மயக்குறதுக்காக வரலை. நீங்க தான் தூங்கிட்டு இருந்த எங்கிட்ட அநாகரிகமாக நடந்திருக்கீங்க?" என்றாள் கோபத்தில் உதடுகள் துடிக்க.

அவனது செயலும், இந்த பேச்சும் அவளுக்கு துளியும் பிடிக்கவில்லை.

"நீங்க ரொம்ப கண்ணியமானவருனு நினைச்சேன். ஆனால் நீங்க ரொம்ப மோசமா இருக்கீங்க மாமா." என்றாள் மேலும் சிறு விசும்பலுடன்.

"அடச்சீ நிறுத்து. எவ்ளோ தைரியம் இருந்தால் நான் அவ்ளோ சொல்லியும் என் ரூம்ல வந்து படுத்திருப்ப? ஆமா உனக்கு தான் வெட்கம் மானம் எதுவும் இல்லையே?" என்றவன் வார்த்தைகளை விட்டான்.

"மாமா, பார்த்து பேசுங்க?"

"என்னடி பார்த்து பேசுறது. என்ன ஏற்பாடு இது எல்லாம்?"

"இது நான் பண்ணலை‌. வீட்டுப் பெரியவங்க பண்ண ஏற்பாடு.

"ஓ மேடம்க்கு இந்த ஏற்பாடுக்கும் எவ்வித சம்பந்தமும் இல்ல, இத நான் நம்பணும். புருஞ்சு போச்சு. உனக்கு இப்போ என்ன வேணும்னு நான் சொல்லட்டுமா?"

"மாமா, தப்பா பேசாதீங்க? நீங்க இப்படி எல்லாம் பேசுறவங்க கிடையாது?"

"பேச வைக்குறீங்களே... என்னையும் இப்படி பேச வைக்குறீங்களே? என்றவனின் நடையில் சிறு தடுமாற்றம் தெரிய, அதை அப்போது தான் அவளும் கவனித்தாள். லேசாக அறையின் நறுமணத்தைக் கடந்தும், அவனது அருகாமையில் மதுபானத்தின் நாற்றம் அவளது நாசியை துளைத்தது.

"மாமா... குடிச்சிருக்கீங்களா?" என்றாள் இருவிழிகள் அதிர,

அவளுக்கு தெரிந்த வரை அவன் குடித்ததில்லை. இன்று தன்னால் அவர் குடித்திருக்கிறாரா? என்று எண்ணியவளுக்கு மனம் ரணமாய் வலித்தது.

"ஆமா... அதுக்கு இப்போ என்ன?"

"ஏன் மாமா... இப்படி பண்ணீங்க? ஏன் இப்படி பண்ணீங்க?" கோபத்தில் அவனது டீசர்டை பற்றி உலுக்கினாள்.

"என்ன அப்படியே பக்கத்துல நெருங்கி வர பார்க்குறியா? கையை எடுடி."

"அய்யோ ஏன் இப்படி பேசுறீங்க? உங்களுக்கு என் மேல பாசமே இல்லையா மாமா. நீங்க என் மேல காட்டுன அன்பு எல்லாம் பொய்யா?"

"அன்பு காட்டுனவனுக்கு நீ என்ன பண்ண? சொல்லுடி என்ன பண்ண? உன்ன நான் ரொம்ப நம்புனேன் அம்மு.. ஏண்டி இப்படி பண்ண?" அவளது கன்னத்தை தன்னிருக் கரங்களில் ஏந்திக் கொண்டு கேட்டான்.

அவனது கேள்வியில் அவளது இருவிழிகளிலிருந்து கண்ணீர் பொலபொலவென்று வழியத் தொடங்கியது.

"அம்மு ஏன்டி இப்படி பண்ணுன?"

நீண்ட நாட்கள் கழித்து அவன் அழைக்கும் அந்த உரிமை மிகுந்த அழைப்பு அவள் மனதை நிறைத்தது.

"மாமா... அது மட்டும் கேட்காதீங்க. எங்கிட்ட பதில் இல்லை." மௌனமாய் அழுது கரைந்தாள்.

"அதுதானே உனக்கும் உன் அக்கா உடம்புல ஓடுற இரத்தம் தானே ஓடும். சுயநல இரத்தம். உன் குடும்பத்துக்கே உண்டான சுயநல இரத்தம். அதான் அக்காவோட முன்னாள் புருசன்னு கூட பார்க்காம என்னை போய் கல்யாணம் பண்ணிகிட்ட?" என்றவன் போதையிலும், கோபத்திலும் வார்த்தைகளை விட்டிருக்க,

"போதும் நிறுத்துங்க" என்றவள் தன்னிரு காதுகளைப் பொத்திக் கொண்டாள்.

அவன் பேசிய அந்த ஒற்றை வார்த்தை அவளை வேறோடு வதைத்தது‌. அவன் மீதிருந்த கொஞ்ச நஞ்ச அன்பும் அந்நொடி கசந்தது‌. அவனை பிடித்து தள்ளியவள் அவனை விட்டு விலகி குளியலறைக்குள் நுழைந்து கதவை இழுத்து அடைத்துக் கொண்டாள்.

ஆம் முரளி மனோகரின் முன்னாள் மனைவி தான்யதர்ஷினி தான். இருந்தபோதும் விதி அமிர்தாவையும் முரளியையும் இணைக்க காரணம் அமிர்தாவின் தூய்மை நிறைந்த தியாகம்...
 
Status
Not open for further replies.
Top