ஹாய் நண்பர்களே , நீங்கள் இந்த தளத்தில் எழுத விரும்பினால் aptamilnovels@gmail.com என்னும் மின்னஞ்சல் முகவரியை தொடர்பு கொள்ளுங்கள்.

அத்தியாயம் 9

pommu

Administrator
Staff member

அத்தியாயம் 9

இதே சமயம் தனது அறையில் இருக்கும் கட்டிலில் அமர்ந்து இருந்தாள் தேன்மொழி... அவள் முன்னே திருமணத்துக்கான ஆபரணங்கள் இருந்தன...

ஒவ்வொன்றாக வருடிப் பார்த்தாள்.

எதிலும் மனம் ஒன்றவில்லை...

மனதில் இருக்கும் அழுத்தம் நாளாக நாளாக அதிகரித்த உணர்வு தான் அவளுக்கு...

கல்யாண பெண்ணுக்கு இருக்கும் எந்த உணர்வும் அவளிடம் இல்லை...

மனத்துக்குள் அழுதழுது சோர்ந்து போய் விட்டாள்.

ஆழ்ந்த மூச்சை எடுத்துக் கொண்டே, கட்டிலில் மெதுவாக சரிந்து படுத்தவளின் கவனத்தை திசை திருப்பியது வாசலில் வந்து நின்ற கார் சத்தம்...

அங்கே திருமணத்துக்காக பலகாரங்களை செய்து கொண்டு இருந்த மகாலக்ஷ்மியோ கார் சத்தம் கேட்டு வீட்டின் வாசலுக்கு வந்தார்...

காரில் இருந்து இறங்கிய வம்சி கிருஷ்ணாவையும் கெளதம் கிருஷ்ணாவையும் பார்த்தவருக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது...

அதிர்ந்து போய் அப்படியே அவர் நின்று இருக்க, அவர்கள் வீட்டின் வாசலை நோக்கி வந்த வம்சி கிருஷ்ணாவோ, "உள்ளே வரலாமா?" என்று கேட்டான்...

"ஐயோ வாங்க வாங்க தம்பி" என்று சொல்லிக் கொண்டே விலகி நின்று வழியை விட்டார்...

அவன் உயரத்துக்கு சற்று குனிந்து தான் உள்ளே செல்ல வேண்டி இருந்தது...

அவனுக்கு மட்டும் அல்ல, கௌதம் கிருஷ்ணாவுக்கும் தான்...

இருவரும் உள்ளே நுழைந்தார்கள்...

இதே சமயம், வம்சி கிருஷ்ணாவின் குரலை அறைக்குள் இருந்து கேட்ட தேன்மொழியின் விழிகள் அதிர்ந்து விரிந்து கொண்டன...

அவளது வம்சி கிருஷ்ணா அவள் வீட்டுக்கே வந்து விட்டான்...

சட்டென எழுந்தவள் தன்னை ஒரு தடவை கண்ணாடியில் பார்த்துக் கொண்டாள்.

முடி சற்று கலைந்து இருந்தது...

கையால் சரி செய்து கொண்டே, அறையை விட்டு வெளியே சென்றாள்.

அவனை பார்க்க செல்ல வேண்டும் என்றால் அவளை அறியாமலே தன்னை சரி படுத்த முனைகின்றாள்...

அங்கே இருந்த இருக்கையில் வம்சி கிருஷ்ணாவும் கெளதம் கிருஷ்ணாவும் அமர்ந்து இருந்தார்கள்...

மகாலக்ஷ்மியோ அவர்களை யோசனையுடன் பார்த்துக் கொண்டு இருக்க, குரலை செருமிய வம்சி கிருஷ்ணா, ஒரு கணம் அங்கே நின்ற தேன்மொழியை பார்த்து விட்டு மீண்டும் மகாலக்ஷ்மியை பார்த்தான்...

ஒரு கணம் தான் பார்த்து இருப்பான்... அந்த ஒரு கணத்தில் இருவரின் விழிகளும் உரசிக் கொண்டன...

ஆனால் தேன்மொழியின் இதயம் வேகமாக துடிக்க ஆரம்பித்து விட்டது.

சுவரில் சாய்ந்து நின்றவள் பதட்டத்தை போக்க முயன்றாள்...

முடியவே இல்லை...

சுடிதாரின் ஷாலை இறுக பற்றிக் கொண்டு அப்படியே நின்று இருந்தாள்.

வம்சி கிருஷ்ணா, "நான் எதுக்கு வந்தேன்னா" என்று ஆரம்பித்தவன் ஒரு கணம் நிறுத்தி இப்போது தேன்மொழியை பார்த்தவன், "நான் பேசுறது கேக்கும்ல" என்றான்...

அவனுக்கு தேன்மொழி பற்றி ஆழமாக ஒன்றும் தெரியாது...

காது கேட்கும் வாய் பேச முடியாது என்று யாரோ சொல்லி கேட்டு இருக்கின்றான் அவ்வளவு தான்...

அவன் ஆராய முற்பட்டதும் இல்லை...

அந்த ஐயத்தில் இப்போது இந்த கேள்வியை அவளிடம் கேட்டான்...

அவளிடம் அவன் முகத்தை பார்த்து பேசும் முதல் வார்த்தை...

அவன் தன்னிடம் பேசுகின்றானா? என்று நினைத்தவளுக்கு இன்னுமே அந்த அதிர்ச்சியில் இருந்து வெளியே வர முடியவில்லை...

ஆம் என்கின்ற ரீதியில் தலையாட்டினாள்...

மனதில் ஒரு வித நெகிழ்ச்சி... தூர இருந்து ரசித்த நிலவு நம்மை தேடி வீட்டிற்கே வந்து விட்டால் எப்படி இருக்கும்? அதே உணர்வு தான்...

அவனோ, "ஓகே" என்று பதில் சொல்லி விட்டு மகாலக்ஷ்மியை பார்த்தவன், "உங்க பொண்ணு க்ளாஸ்ல இருந்து நின்னதுல இருந்தே யாதவ் ரொம்ப டிஸ்டெர்ப்ட் ஆஹ் இருக்கான்... உங்க பொண்ண க்ளாஸுக்கு அனுப்புறது பற்றி திரும்ப யோசிக்கலாமே" என்றான்...

உரிமையாக கேட்க தயக்கம், கோரிக்கை விடுத்தான்...

மகாலக்ஷ்மியோ, "எனக்கு புரியுது தம்பி, ஆனா அவளை கட்டிக்க போறவரு வேணாம்னு சொல்றாரே" என்றார்...

"இப்படி கன்ட்ரோல் ல வச்சு இருக்கிறவர தான் கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்கணுமா??" என்று வாயை அடக்க முடியாமல் கேட்டு விட்டான் கெளதம் கிருஷ்ணா...

அவனை ஒரு கணம் அழுத்தமாக பார்த்து, அப்படி பேச வேண்டாம் என்ற தோரணையில் தலையாட்டினான் வம்சி கிருஷ்ணா...

மகாலக்ஷ்மியோ, "உங்க கிட்ட சொல்றதுக்கு என்ன தம்பி? அவ ரெண்டாம் தாரமா தான் போறா... இத்தனை வருஷம் அவளுக்கு மாப்பிள்ளை தேடி களைச்சு போய்ட்டேன்... வர்றவன் எல்லாம் பேச முடியாதுன்னு சொன்னதுமே வேணாம்னு சொல்லிட்டு போய்டுறான்... இல்லன்னா ஊரையே சீதனம் கேக்கிறான்... நான் எங்க போவேன்? இப்படியே இருந்தா கல்யாணம் நடக்காம போய்டுமோன்னு பயமா இருந்திச்சு... எல்லாம் அமைஞ்சு வந்தது இவர் தான்... இன்னும் ஒரு வாரத்துல கல்யாணம்..." என்றார் அவர்...

"அவர் கிட்ட பேசி பார்க்க முடியாதா?" என்றான் வம்சி கிருஷ்ணா...

மகாலக்ஷ்மியோ, "இந்த நேரத்துல எப்படி தம்பி பேசுறது? கல்யாணத்த கோபத்துல நிறுத்திட்டா என்ன பண்ணுறது?" என்று கேட்டார்...

கணவன் மனைவி என்றால் காதலும் ஆத்மார்த்த அன்பும் இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பவன் வம்சி கிருஷ்ணா... அவனுக்கோ இப்படி அவர்கள் பயந்து பயந்து கல்யாணம் பண்ணுவது விசித்திரமாக இருந்தது...

"நான் பேசி பார்க்கட்டுமா?" என்று கேட்டான்...

"இல்ல தம்பி வேணாம்... அப்புறம் தப்பா நினச்சு கல்யாணம் நின்னுடுச்சுன்னா என்ன பண்ணுறது?" என்றார் மகாலக்ஷ்மி...

வந்ததில் இருந்தே "கல்யாணம் நின்னுடுச்சுன்னா என்ன பண்ணுறது?" என்ற கேள்வியை தான் கேட்டுக் கொண்டு இருக்கின்றார்...

வம்சி கிருஷ்ணாவுக்கே சற்று எரிச்சலாகி விட்டது...

கெளதம் கிருஷ்ணாவை கேட்கவே வேண்டாம்...

அதற்கு மேல் அவனால் என்ன பேசி விட முடியும்...

"ஓகே அப்போ நான் கிளம்புறேன்" என்று சொல்லிக் கொண்டே எழுந்தவன், ஒரு கணம் திரும்பி அங்கே சுவருடன் ஒட்டி நின்ற தேன்மொழியை பார்த்தான்...

அவளும் அவனையே இமைக்காமல் பார்க்க, "இந்த கல்யாணத்துல உனக்கு இஷ்டமா?" என்று கேட்டான்...

அவளுக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை...

தடுமாறி போனாள்...

விழிகள் அலைபாய்ந்தன...

அவன் விழிகளை பார்த்து பதில் சொல்ல முடியாமல் தவித்தாள்.

அவள் தடுமாற்றமே அவளுக்கு இதில் சம்மதம் இல்லை என்று உணர்த்தியது...

அதற்கு மேல் அவளிடம் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் விறு விறுவென வெளியேறி இருந்தான்...

மகாலக்ஷ்மியோ, "சம்மதம்னு சொல்ல வேண்டியது தானே" என்று அவளுக்கு திட்டி விட்டு சமயலறைக்குள் நுழைந்து கொள்ள, அவளோ பெருமூச்சுடன் தனது அறைக்குள் நுழைந்து கொண்டாள்.

இதே சமயம் வெளியே வந்த வம்சி கிருஷ்ணாவோ, "எனக்கு மாப்பிளையோட அட்ரெஸ் வேணும்டா" என்று சொல்லிக் கொண்டே இருக்கும் போது, அவர்கள் வீட்டுக்கு, "தேன்மொழி அக்கா, எனக்கு இந்த கணக்கை போட்டு கொடுக்கிறீங்களா?" என்று சத்தமாக கேட்டுக் கொண்டே, பக்கத்து வீட்டுப் பெண் அவளை தேடி கையில் புத்தகங்களுடன் வந்தாள்...

அவளோ வாசலில் நின்ற வம்சி கிருஷ்ணாவை பார்த்து அதிர்ந்து போனவள், "நீங்களா? நான் உங்கள டி வி ல பார்த்து இருக்கேன்... நல்லா பாடுறீங்க" என்று சொல்ல, அவனோ, "போச்சுடா" என்று நினைத்துக் கொண்டே, நகர முற்பட, "சார் எனக்கு ஒரு ஆட்டோகிராஃப் போட்டு தர்றீங்களா?" என்று கேட்டபடி அவனை மறித்துக் கொண்டே நின்றாள்.

வம்சி கிருஷ்ணா அருகே நின்ற கெளதம் கிருஷ்ணாவை திரும்பி பார்க்க, அவனோ, தனது பாக்கெட்டில் இருந்த பேனாவை எடுத்தவன் வம்சி கிருஷ்ணாவிடம் நீட்டினான்...

அந்த பெண்ணோ தன்னுடைய நோட் புக்கின் பின் பக்கத்தை அவனிடம் நீட்ட, அதனை வாங்கிக் கொண்டே, "உங்க தேன்மொழி அக்காவை கல்யாணம் பண்ண போறவரோட பேர் என்ன?" என்று கேட்டுக் கொண்டே, நோட்புக்கில் பேனாவை வைத்தான்...

அந்த பெண்ணோ, "அவரா? அவர் பேர் ரஞ்சன், எங்க ஸ்கூல் ல தான் சயன்ஸ் படிப்பிக்கிறார்... சரியான மோசமான ஒரு சார்... எல்லாத்துக்கும் போட்டு அடிப்பார்... எனக்கெல்லாம் அவரை பிடிக்காது... பொண்ணுன்னா சத்தமா சிரிக்க கூடாதாம்... சிரிச்சாலும் அடி விழும்... இந்த தேன்மொழி அக்கா எதுக்கு தான் அவரை கட்டிக்க சம்மதம் சொல்லிச்சோ தெரியல" என்று ரஞ்சனின் வரலாறையே சொன்னாள்.

வம்சி கிருஷ்ணா அவள் பேசி முடிக்கும் வரை மெதுவாக கையெழுத்தை இட்டவன், "நீ எந்த ஸ்கூல் ல படிக்கிற?" என்று கேட்க, அவளும் தனது பாடசாலையின் பெயரை சொன்னாள்...

"ஓகே, சைன் பண்ணிட்டேன்" என்று சொல்லிக் கொண்டே, கையில் இருந்த நோட் புக்கை அவளிடம் நீட்டியவன், பேனாவை கெளதம் கிருஷ்ணாவிடம் நீட்டிக் கொண்டே, "போகலாமா?" என்று கேட்டான்...

"இன்னைக்கு ஸ்கூல் லீவு" என்று சொல்லிக் கொண்டே கெளதம் கிருஷ்ணா வம்சி கிருஷ்ணாவுடன் நடக்க, "இப்போ வீட்டுக்கு போகலாமான்னு கேட்டேன் டா, ஸ்கூலுக்கு நாளைக்கு போகலாம்" என்று சொல்லிக் கொண்டே, வாசலில் நின்ற காரில் ஏறிக் கொள்ள, கெளதம் கிருஷ்ணாவும் ஏறிக் கொண்டான்...

வீட்டுக்கு காரை ஓட்டிச் சென்ற வம்சி கிருஷ்ணாவுக்கு இன்னுமே தேன்மொழியின் நினைப்பு தான்...

அவள் விழிகளில் தெரிந்த தடுமாற்றம் தான் மீண்டும் மீண்டும் நினைவுக்கு வந்தது...
 

pommu

Administrator
Staff member
வீட்டுக்கும் சென்று விட்டான்...

குருமூர்த்தியோ சற்று யோசனையாக அமர்ந்து இருந்தார்...

வீட்டினுள் வந்த வம்சி கிருஷ்ணாவை கண்டதுமே, "அந்த மாஸ்டர் கிட்ட பேசுனியா? பணம் செட்டில் பண்ணிட்டியா?" என்று கேட்டார்...

"அவன் பண்ணுன வேலைக்கு பணம் தான் ஒரு குறை, ஒரு அறை தான் ஓங்கி அறைஞ்சேன்..." என்று சொல்லிக் கொண்டே, அவன் நகர, "வம்சி, கொஞ்சம் நில்லு, இத பெரிய இஸ்ஸு ஆக்கிடான்னா என்ன பண்ணுறது? சாதாரணமா இருக்கிறவங்களுக்கு பிரச்சனைன்னா ஊர் கவனிக்காது... ஆனா இதுவே எனக்கும் உனக்கும் பிரச்சனைன்னா மீடியா கண்ட மேனிக்கு எழுத்துவானுங்க" என்றான்...

"பார்த்துக்கலாம்பா" என்று சொல்லிக் கொண்டே, அவன் மாடியேறி விட, "என்னடா உன் அண்ணன்? ரெண்டு பேருக்கும் கொஞ்சம் கூட அறிவே இல்லையா... பணம் கொடுத்து செட்டில் பண்ணி பிரச்சனையை முடிக்காம, என்ன பண்ணிட்டு வந்து இருக்கீங்க" என்று கெளதம் கிருஷ்ணாவிடம் எரிந்து விழுந்தார்...

"அவன் பண்ணுனதுக்கு அவன் கிட்டே கேளுங்க, எதுக்கு என்னை கடிச்சு குதறுறீங்க?" என்று கேட்டுக் கொண்டே அவனும் நகர, அவரோ வசந்தியை பார்த்தார்...

வசந்தியும் அவரை தான் யோசனையாக பார்த்துக் கொண்டு நின்று இருந்தார்...

"ஏதும் பிரச்சனை வந்தா உன் பையனையே பார்க்க சொல்லிடு" என்று கடுப்பாக சொல்லி விட்டு அவரும் நகர, அங்கே இருந்து அனைத்தையும் பார்த்துக் கொண்டு இருந்த வேதவல்லியோ, "என் பேரனை சொல்லி குத்தம் இல்லை... எல்லாம் உன்னால வந்தது... ஒழுங்கா பிள்ளை வளர்க்க தெரியல உனக்கு... மூணாவதா பெத்த புள்ளய ஒழுங்கா பெத்து இருந்தா இவ்ளோ பிரச்சனை வந்து இருக்குமா? குறையோட பெத்து வச்சு இருக்கா, உன்னால என் பையனுக்கும் தான் நிம்மதி இல்ல" என்று சம்பந்தமே இல்லாமல் வசந்தியை கடிய, அவருக்கோ கண்கள் கலங்கி விட்டது...

வேதவல்லியுடன் சண்டை போடவும் முடியாது... தனது குழந்தையை குறை என்று ஊரார் தூற்றும் போது எந்த தாயினால் தாங்கிக் கொள்ள முடியும்?

சட்டென்று அங்கிருந்து தனது அறைக்குள் நகர்ந்து விட்டார்...

"நான் ஒருத்தி பேசிட்டே இருக்கேன்... போறத பாரு... திமிர் பிடிச்சவ" என்று அதற்கும் அவருக்கு திட்டு விழுந்தது... வேதவல்லி இதெல்லாம் வசந்தி தனியாக இருக்கும் போது தான் பேசுவார்... குருமூர்த்தி முன்னே பேச அவருக்கு பயம்...

வசந்தி குருமூர்த்தியிடம் எதுவும் சொல்ல மாட்டார் என்கின்ற இளக்காரத்தில் வாயில் வந்தது எல்லாம் பேசி விடுவார்...

இதே சமயம், வழக்கமாக யாதவ் கிருஷ்ணாவை தவிர்க்கும் வம்சி கிருஷ்ணாவோ, இன்று வீட்டுக்கு வந்ததுமே தேடிச் சென்றது என்னவோ யாதவ் கிருஷ்ணாவை தான்...

அவனோ படிக்கும் அறையில் அமர்ந்து ஏதோ வரைந்து கொண்டே இருந்தான்...

அவன் முன்னே வந்து நின்று மார்புக்கு குறுக்கே கையை கட்டி, அவன் வரைவதை பார்த்துக் கொண்டே நின்று இருந்தான் வம்சி கிருஷ்ணா... சத்தம் கேட்கவில்லை என்றாலும் வெளிச்சத்தை மறைக்கும் நிழல் தன் மீது விழுவதை உணர்ந்தது சட்டென்று ஏறிட்டுப் பார்த்தான் யாதவ் கிருஷ்ணா...

அங்கே வம்சி கிருஷ்ணா நிற்பதை பார்த்து இதழ் பிரித்து சிரித்துக் கொண்டான்...

அவனோ, யாதவ் கிருஷ்ணாவின் சித்திரத்தை பார்த்து, "சூப்பர்" என்கின்ற ரீதியில் கையால் சைகை செய்ய, எழுந்து அவன் கையை பற்றிய யாதவ் கிருஷ்ணா, அவனை அழைத்துக் கொண்டே, சுவரில் வரையப்பட்ட ஓவியங்கள் காட்டினான்...

அதில் சில ஓவியங்கள் வரைந்தது என்னவோ யாதவ் கிருஷ்ணா தான்...

அந்த ஓவியங்களை பெருமையாக காட்டினான்...

அதனை வருடிக் கொண்டே பார்த்த வம்சி கிருஷ்ணாவின் கண்கள், அவன் வரைந்த வாள் ஓவியத்தில் தேங்கி நின்றது...

அதனையே அவன் ஆழ்ந்து பார்த்துக் கொண்டு இருக்க, யாதவ் கிருஷ்ணாவோ, அவன் அருகே வந்து, கையை நீட்டி, ஷேர்ட்டின் மேலாக அவன் முதுகை தொட்டு காட்ட, வம்சி கிருஷ்ணா நெகிழ்ந்தே விட்டான்...

"என் டாட்டூவையா வரைஞ்ச?" என்று கேட்க, "ஆம்" என்ற ரீதியில் தலையாட்டியவன் வேகமாக சென்று அங்கே இருந்த அலுமாரியை திறந்தான்...

அது நிறைய ஓவியங்கள்... யாதவ் கிருஷ்ணா வரைந்த ஓவியங்கள்...

கட்டு கட்டாக இருந்தன... எடுத்து அவன் முன்னே போட்டான்...

நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டே, தான் வரைந்ததாக சைகையால் கூறினான்...

வம்சி கிருஷ்ணாவுக்கு பெருமையாக இருந்தது...

வம்சி கிருஷ்ணாவையும் வரைந்து இருந்தான்...

அந்த ஓவியத்தை எடுத்து காட்டினான்...

அந்த ஓவியத்தை வியப்பாக பார்த்து விட்டு யாதவ் கிருஷ்ணாவை பார்த்தவனுக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை...

இவனுக்குள் இவ்வளவு திறமை என்று அவனுக்கு இன்று தான் தெரியும்...

இசை எப்படி வம்சி கிருஷ்ணாவுக்கு உயிர் மூச்சோ... ஓவியங்கள் யாதவ் கிருஷ்ணாவுக்கு உயிர் மூச்சு என்று புரிந்தது...

சட்டென தொலைபேசியை எடுத்து அனைத்தையும் புகைப்படம் எடுத்தவன் தனது சமூக வலைத்தளத்தில் பதிவிட்டான்... பெருமையாக பதிவிட்டான்...

அடுத்த கணமே, அந்த போஸ்ட்டை யாதவ் கிருஷ்ணாவுக்கு காட்ட, அவனோ சந்தோஷமாக சிரித்துக் கொண்ட சமயம் அவன் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது...

நெகிழ்வில் வழிந்த கண்ணீர்...

வம்சி கிருஷ்ணாவை பார்த்து ஒற்றைக் கையை தூக்கி நடுவிரலையும் மோதிர விரலையும் மடித்து, ஏனைய மூன்று விரல்களை மட்டும் உயர்த்திக் காட்டினான்...

வம்சி கிருஷ்ணாவுக்கு புரியவில்லை...

"புரியல" என்றான்...

எப்படி அவனிடம் சொல்வது என்று தடுமாறியவனோ, எழுத மார்க்கரை தேடியவன், சற்று நிதானித்துக் கொண்டே, இப்போது வம்சி கிருஷ்ணா முன்னே வந்து நின்று தன்னை முதலில் காட்டியவன், அடுத்து இரு கைகளாலும் இதய வடிவத்தை காட்டி, அடுத்து அவனை சுட்டி காட்டினான்...

"ஐ லவ் யூ?" என்று கேள்வியாக கேட்டான் வம்சி கிருஷ்ணா...

ஆம் என்கின்ற ரீதியில் தலையாட்டியவன், ஏற்கனவே செய்த போல, நடுவிரலையும் மோதிர விரலையும் மடித்துக் காட்ட, "இது சைன் லாங்வேஜ் ல ஐ லவ் யூ வா?" என்று கேட்க, "ஆம்" என்கிற ரீதியில் தலையாட்டினான்...

"நல்லா இருக்குல்ல" என்று சொல்லிக் கொண்டே, அவனை போல செய்தவன், "ஐ டூ லவ் யூ" என்று சொல்ல, யாதவ் கிருஷ்ணாவோ இதழ் பிரித்து சந்தோஷமாக சிரித்துக் கொண்டான்...

"சைன் லாங்க்வேஜ் படிக்கணும்" என்று மனதுக்குள் நினைத்தவனுக்கு இத்தனை நாட்களை அவனுடனான நேரத்தை தவற விட்ட கோபம் இருந்தது...

இனியும் அவனுடனான நேரங்களை அவன் தவற விட தயாராக இல்லை...

அவனுடன் சிறிது நேரம் பேசி விட்டு வம்சி கிருஷ்ணா வெளியேற முற்பட்ட சமயம், அவன் கையை பிடித்த யாதவ் கிருஷ்ணாவோ, அங்கே இருந்த மார்க்கரை எடுத்து "தேன்மொழி டீச்சர்" என்று எழுதினான்...

"நீ கேட்டதை சீக்கிரமே நிறைவேத்துவேன்" என்று சொன்னவன் அவன் கன்னத்தை தட்டி விட்டு புன்னகையுடன் வெளியேறி இருந்தான்...

இதே சமயம் தேன்மொழிக்கோ வம்சி கிருஷ்ணாவின் எண்ணம் தான்...

அவளுடன் அவன் பேசி விட்டான்...

இன்னுமே நம்ப முடியவில்லை...

கையை கிள்ளி பார்த்துக் கொண்டாள்.

இதழ்களில் வெட்கம் கலந்த புன்னகை...

ஆனால் திருமணம் செய்ய போகும் நேரத்தில் இந்த உணர்வுகள் தேவையா? என்ற கேள்வியும் அவளிடம் தோன்றியது...

தன்னை அடக்கிக் கொண்டே, தூங்கிப் போனாள்...

அடுத்த நாள் கெளதம் கிருஷ்ணா மற்றும் வம்சி கிருஷ்ணாவின் நாள் விடிந்தது என்னவோ ரஞ்சன் கற்பிக்கும் ஸ்கூலில் தான்...

அவர்கள் வண்டி காலையிலேயே அந்த வளாகத்தினுள் நுழைந்து இருக்க, சாரதியை அனுப்பி ரஞ்சனை காருக்குள் அழைத்து வர ஏற்பாடு செய்து இருந்தார்கள்...

பிரபலமாக இருப்பதில் இது ஒரு தொந்தரவு அவர்களுக்கு...

தேவையை தாங்களே வெளியே சென்று நிறைவேற்ற முடியாத நிலை...

சாரதியும் ப்ரின்சிபாலிடம் பேசி, ரஞ்சனை அழைத்து இருக்க, "யார் என்ன கூப்பிட்டது?" என்று கேட்டுக் கொண்டே, ரஞ்சன் சாரதியுடன் நடந்து வந்தான்...

"வம்சி கிருஷ்ணா சார், பெரிய பாடகர்" என்று சாரதி சொல்ல, "ஓஹ், எனக்கு தெரியாது, எனக்கு சினிமா பிடிக்காது" என்று சொல்லிக் கொண்டே அவர்கள் கார் அருகே செல்ல, "உள்ளே வாங்க" என்று சொல்லி பின் கார் கதவை திறந்து விட்டான் வம்சி கிருஷ்ணா...

கெளதம் கிருஷ்ணா முன்னால் ட்ரைவர் சீட்டுக்கு அருகே அமர்ந்து இருந்தான்... பின்னால் வம்சி கிருஷ்ணா அமர்ந்து இருக்க, அவன் அருகே அமர்ந்து கொண்ட ரஞ்சனோ, "என்ன எதுக்கு வர சொன்னீங்க சார்?" என்று கேட்டான்...

ஆழ்ந்த மூச்செடுத்துக் கொண்டே, "நான் வம்சி கிருஷ்ணா" என்று கையை குலுக்க நீட்ட, அவனிடம் கையை குலுக்கிய ரஞ்சனோ, "என் பேர் ரஞ்சன்... நீங்க பெரிய பாடகர்ன்னு ட்ரைவர் சொன்னார்... எனக்கு சினிமா பிடிக்காது... அதனால எனக்கு உங்கள தெரியாது... சாரி" என்றான்...

"தட்ஸ் ஓகே, நான் முக்கியமான ஒரு விஷயம் பேச வந்து இருக்கேன்" என்று சொன்ன வம்சி கிருஷ்ணாவை புருவம் சுருக்கி பார்த்தான் ரஞ்சன்...

"எனக்கு இன்னொரு தம்பி இருக்கான்... பேர் யாதவ் கிருஷ்ணா, அவனுக்கு காது கேக்காது அண்ட் பேச முடியாது... அவனுக்கு டியூஷன் எடுத்துட்டு இருந்தது நீங்க கல்யாணம் பண்ணிக்க போற பொண்ணு தேன்மொழி தான்... இப்போ டியூஷனை நிறுத்திட்டா... ஆனா என் தம்பி அவ கிட்ட தான் படிக்கணும்னு ஆசைப்படுறான்... அவங்க வீட்ல போய் பேசுனேன்... நீங்க தான் டியூஷன் எல்லாம் நிறுத்த சொன்னதாம்னு சொன்னாங்க... அது தான் உங்க கிட்ட பேச வந்து இருக்கேன்" என்றான்...

அவனை யோசனையாக பார்த்த ரஞ்சனோ, "எனக்கு பொண்ணுங்க வீட்டை விட்டு வெளியே போய் ஊர் மேய்ஞ்சுட்டு வர்றதுல விருப்பம் இல்ல சார்..." என்றான்...

"ஊர் மேய்ஞ்சிட்டு வர்றது" எவ்வளவு பெரிய வார்த்தைகள்... வம்சி கிருஷ்ணாவுக்கு கடுப்பாக இருந்தது...

ஆனால் அடக்கிக் கொண்டான்...

கெளதம் கிருஷ்ணாவோ, "என்ன சார் இப்படி எல்லாம் பேசுறீங்க?" என்று கேட்டு விட்டான்...

"கெளதம்" என்று அவனை அடக்கிய வம்சி கிருஷ்ணாவோ, ரஞ்சனை பார்த்து, "பணம் ஏதும் நிறைய எதிர்பார்க்கிறீங்கன்னா சொல்லிடுங்க சார், கொடுத்துடலாம்" என்றான்...

ரஞ்சனுக்கு கோபம் வந்து விட்டது...

"என்ன சார், பணம் அது இதுன்னு பேசுறீங்க... நான் ஒன்னும் பணத்துக்கு மயங்குற ஆள் இல்ல... அப்படின்னா பொண்டாட்டியை வேலைக்கு அனுப்பிட்டு ஜாலியா வீட்ல நானே இருப்பேனே... எனக்கு பொண்டாட்டியா வர்றவ எப்படி இருக்கணும்னு எதிர்பார்ப்பு இருக்கு... ஊமைனாலும் பரவாயில்லை கல்யாணம் பண்ணலாம்னு நான் நினச்சதுக்கு காரணம் அது தான்... எனக்கு அடங்கி இருக்கணும் அவ" என்று சொன்னான்...

வார்த்தைகளில் ஆணாதிக்க வெறி அப்படியே தெரிந்தது...

"சோ இது தான் உங்க முடிவா?" என்று கட்டுப்படுத்த முடியாமல் மீண்டும் கேட்டான் வம்சி கிருஷ்ணா...

"நீங்க ஆயிரம் தடவை கேட்டாலும் இது தான் என் முடிவு... நீங்க கேக்கிறத பார்த்தா உங்க தம்பிக்காக கேக்கிற போல இல்லையே" என்று ரஞ்சன் சொன்னதுமே, வம்சி கிருஷ்ணாவுக்கு கோபம் சுர்ரென்று தலைக்கு ஏறியது...

அடக்கிக் கொண்டே, "கூப்பிட்டதும் வந்ததுக்கு நன்றி சார், நீங்க கிளம்பலாம்" என்றான்...

ரஞ்சனும், அவனை மேலிருந்து கீழ் பார்த்து விட்டு காரில் இருந்து இறங்கிக் கொள்ள, கெளதம் கிருஷ்ணாவோ, "டேய் அந்த ஆள் என்ன எல்லாம் பேசிட்டு இருக்கான்... நீ கேட்டுட்டு இருக்க... கல்யாணராமனுக்கு போட்ட போல இவனுக்கும் போட வேண்டியது தானே... இப்போ எனக்கு அந்த பொண்ண நினச்சா தான் பாவமா இருக்கு... இவன் கிட்ட சிக்கி சீரழிய போறா... மனுஷனா இவன்... உலகம் எங்கயோ போயிட்டு இருக்கு, இன்னும் உடன் கட்டை ஏறணும் என்கிற ரேன்ஜ் ல பேசிட்டு இருக்கான்... இடியட்" என்று வாய்க்கு வந்தது எல்லா பேச, வம்சி கிருஷ்ணா அதற்கெல்லாம் பதில் சொல்லவில்லை...

கார் கண்ணாடியை இறக்கியவன், அங்கே நின்ற சாரதியிடம், "வண்டியை எடு" என்று சொல்லி விட்டு கார் கண்ணாடியை மூடிக் கொள்ள, ஓடி வந்து காரில் ஏறிய சாரதியும் வண்டியை எடுத்தார்...

வம்சி கிருஷ்ணாவின் மனதில் பல்வேறு யோசனைகள்...

இன்னும் காலையில் சாப்பிடவும் இல்லை...

ரஞ்சனை பார்க்கும் பொருட்டு சாப்பிடாமலே வந்து விட்டான்...

பசி வேறு வயிற்றை கிள்ளியது...

வீட்டுக்கு வந்ததும், சாப்பாட்டு மேசையில் அமர்ந்து சாப்பிட தொடங்கி விட்டான்...

"எங்கடா காலைலயே ரெண்டு பேரும் போனீங்க?" என்று கேட்டுக் கொண்டே வசந்தி வர, கெளதம் கிருஷ்ணாவோ, "உங்க மூத்த பையனுக்கு பொண்ணு பார்க்க" என்றான்.

"என்னது?" என்று கல்யாணி அதிர்ந்து விட்டாள்.

"என் பேத்தி இருக்கும் போது எதுக்குடா வேற பொண்ணு" என்றார் வேதவல்லி...

"விளையாட்டுக்கு சொன்னேன் பாட்டி, தொடங்கிடாதீங்க" என்று கெளதம் கிருஷ்ணா சொல்ல, "அதானே பார்த்தேன்" என்றார் வேதவல்லி...

இதனைக் கேட்டதும் தான் கல்யாணிக்கு மூச்சே வந்தது...

வம்சி கிருஷ்ணாவை இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டே, அமர்ந்து இருக்க, அவனோ இத்தனை கலவரங்கள் மத்தியிலும் யாரையும் நிமிர்ந்து கூட பார்க்கவே இல்லை... சாப்பிட்டுக் கொண்டே இருந்தான்...

சாப்பிட்டு முடித்தவனோ அங்கே நின்ற வசந்தியை பார்த்து, "யாதவ் கிருஷ்ணாவோட டீச்சர் நம்மளோட ரிலேஷன் ஆஹ்?" என்று கேட்டான்...

கெளதம் கிருஷ்ணாவோ, 'இதென்ன சம்பந்தம் இல்லாம பேசுறான்' என்று நினைத்து இருக்க, அவன் பேசிக் கொண்டு இருந்ததை கேட்ட வேதவல்லியோ, "நமக்கு இல்ல, உன் அம்மாவுக்கு தான் தூரத்து சொந்தம்... நம்ம குடும்பத்துல இப்படி தராதரம் இல்லாத சொந்தக்காரங்க இருக்க மாட்டாங்களே" என்றார்...

அந்த இடைவெளியிலும் வசந்திக்கு ஒரு குத்தல் பேச்சு... வம்சி கிருஷ்ணா வேதவல்லியை பார்க்கவே இல்லை... வசந்தியிடம் இருந்து தான் பதிலை எதிர்பார்த்து இருந்தான்...

வசந்தியே பெருமூச்சுடன் வம்சி கிருஷ்ணாவை பார்த்தவன், "அவ அப்பா எனக்கு தூரத்து அண்ணன் முறை வருவார்" என்றார்...

"ஓகே" என்று மட்டும் சொன்னவன், கையை கழுவிக் கொண்டே தனது அறைக்குள் சென்று விட்டான்...
 

CRVS2797

Member
உன் மௌனமே என் இசையாக...!
எழுத்தாளர்: ஆத்விகா பொம்மு
(அத்தியாயம் - 9)


அடி செருப்பால...! இவன் மட்டும் ஊர் மேய்வானாம்... ஆனா, பொம்பளைங்க வாசப்படியைக் கூட தாண்ட கூடாதாம். இவரு பெரிய அப்பாடக்கரு...! இவருக்கு வீட்ல இருந்து சேவகம் செய்யணுமாம்.
கௌதம் கிருஷ்ணா சொன்ன மாதிரி அந்த வாத்திக்கு கொடுத்த மாதிரி, இந்த கிறுக்குப் பையன் ரஞ்சனுக்கும்
லம்ப்பா கொடுத்து அனுப்பிச்சிருக்கணும்..
ஜஸ்ட் மிஸ்டூ.


இப்ப எதுக்கு வம்சி, தேன்மொழியை சொந்தக்காரப் பொண்ணான்னு அவனோட அம்மா கிட்ட கேட்டான்னு தெரியலையே...? ஒருவேளை, தம்பிக்காக அவளை கட்டிக்க சம்மதிக்கிற அளவுக்கு ரிஸ்க் எடுக்கப் போறானோ...?


அது சரி, யாதவ் தான் வரைஞ்ச அத்தனை ஓவியத்தையும் காட்டினப்ப, வம்சி கிருஷ்ணாவோட முதுகுல இருந்த வாள் டாட்டூ ஓவியத்தையும் காட்டினான் தானே...? அதை பார்த்துமா வம்சிக்கு, தென்றல் கடிதத்துல வரைஞ்ச வாள் டாட்டூ நியாபகத்துக்கு வரலை..?
அதை நூல் பிடிச்சிருந்தா...
அது எப்படி தென்றலுக்கு தெரிஞ்சதுங்கிற கேள்விக்கு ஈஸியா விடை கிடைச்சிருக்குமே. தவிர, யாதவ் கிருஷ்ணா ரூம்ல இருந்த ஓவியம் தெரிஞ்ச நபர் யாருங்கிற கேள்விக்கும் தேன்மொழிங்கிற விடை ஈஸியா கிடைச்சிருக்குமே.
ஏன்னா, அவ மட்டும் தானே யாதவோட டீச்சரா அவன் ரூம் வரைக்கும் போயிருக்காங்கிற விடையும் ரொம்ப சுலபமா கிடைச்சிருக்குமே.


வம்சிக்கு அந்த கடிதம் நியாபகம் வரலையா, இல்ல அந்தளவுக்கு புத்தி வேலை செய்யலையா...? இதை கொஞ்சம் டீப்பா யோசிச்சிருந்தாலே ... ரொம்ப சுலபமா ஒரே கல்லுல ரெண்டு மாங்காய்ங்கிற மாதிரி, லவ்வுக்கு லவ்வரும் கிடைச்சிருப்பா, யாதவ்வுக்கு டீச்சரும் கிடைச்சிருப்பாங்க தானே....? ஜஸ்ட் ஹீ மிஸ்டு...
பெட்டர் லக் நெக்ஸ்ட் டைம் வம்சி...!


😀😀😀
CRVS (or) CRVS 2797
 
Top