மௌன யுத்தம் fan fiction 5
அன்றிலிருந்து கிரிதரன் செல்வத்தை முறைப்பதும் அவன் கிரிதரனுக்கு தெரியாமல் சிரிப்பதும் வழக்கமாக இருந்தது. முதலில் கிரிதரன் செல்வத்தை நம்பவில்லை. எப்போது வெளியே சொல்வானோ? என்ற பதட்டத்துடன் கண்காணித்துக் கொண்டே தான் இருந்தான்.
ஆனால் போகப்போன செல்வத்தின் மீதான அவனது பார்வை மாறியது. அவனை சட்டை இல்லாமல் பார்த்து விட்டு தன்னை அறியாமல் ரசிக்கவும் ஆரம்பித்து விட்டான்.
அப்போது மீண்டும் ஒரு முறை மித்ரா அவனிடம் சண்டை பிடித்தாள். அவளும் என்ன தான் செய்வாள்? கேட்பவர்கள் எல்லோரும் அவளிடம் தானே குழந்தையை பற்றிக் கேட்கின்றனர்.
கணவனை பற்றிய உண்மையை சொல்லவும் முடியாமல் வாழவும் முடியாமல் அவள் தவித்துக் கொண்டிருக்க அதைப்பற்றி கிரிதரன் கவலைப்பட்டால் தானே?
உண்மையை வெளியே சொன்னால் கிரிதரன் அவளை கொல்லவும் தயங்க மாட்டான். ஆனால் சொல்லாமலும் இருக்க முடியவில்லை. வாழ்க்கை நரகமாக கிரிதரனிடம் சண்டை போட்டுக் கொண்டு அவளுடைய பிறந்த வீட்டுக்குச் சென்று விட்டாள்.
அவள் மீது இருந்த கோபத்தில் மீண்டும் மதுவை எடுத்தான் கிரிதரன். செல்வத்திடம் உளறிய பிறகு குடிக்கவே கூடாது என்ற உறுதியில் இருந்தவன் தளர்ந்து போய் அன்று குடித்தான்.
"அறைக்கு யாரையும் அனுப்பாதே" என்று கட்டளை இட்டு கதவை பூட்டிக் கொண்டான்.
ஆனால் செல்வம் சத்தமில்லாமல் சென்று கதவை தட்ட போதையில் கதவை திறந்து விட்டான். அவனுக்கு தன்னை மறக்காமல் இருக்கும் கிரிதரனை பிடித்து விட்டது. அவனோடு பேச நினைத்தான்.
அவன் மனதில் திவ்யராஜ் எப்படி முதல் காதலாக மாறினான் என்ற விசயத்தை அறிந்து கொள்ள முனைந்தான். தூண்டித்துருவி கேட்கவில்லை என்றாலும் கிரிதரன் தானாகவே உளறினான்.
திவ்யராஜின் உடல் கருகிப்போய் வந்ததை பார்த்து விட்டு இரண்டு வாரமாக கிரிதரன் அழுதிருக்கிறான். அதன் பிறகு யாரோடு பழகினாலும் அவனுக்குள் இருந்த திவ்யராஜை தான் தேடியிருக்கிறான். கிடைக்கவே இல்லை.
பெண்களின் மீது ஏற்படாத ஈர்ப்பும் எல்லோரிடமும் திவ்யராஜை தேடி ஓய்ந்து போகும் அவனது மனமும் அவனுக்கு உணர்த்தியது ஒன்று தான்.
ஆறு வயதில் இறந்து போன திவ்யராஜ் அவன் மனதில் மட்டும் காதலாக இன்னும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான். அதை உணர்ந்து கொண்டாலும் இறந்தவனை மீட்டு வந்து வாழவா முடியும்? குடித்து விட்டு புலம்பத்தான் முடிந்தது.
அவனது மனக்கதவை திறந்த போது செல்வத்துக்கு கண் கலங்கி இருந்தது. அவனை இவ்வளவு தூரம் ஒருவன் நேசிப்பான் என்று எதிர்பார்க்கவே இல்லையே.
தகுதி இல்லாத ஒன்று தான். நாடும் மக்களும் ஏன் உலகமே இதை ஏற்காது தான். துச்சமாக தூற்றத்தான் செய்வார்கள். பழிப்பார்கள். சபிப்பார்கள். அவமானப்படுத்துவார்கள். இன்னும் என்ன எல்லாம் நடக்கும் என்று செல்வத்துக்கு தெரியும்.
ஆனால் அத்தனையும் புத்திக்குத்தான். மனதிற்கு இல்லையே. அது தன்னை நேசிப்பவன் மீது உருகத்தான் செய்தது. அவன் ஒரு ஆண் என்று பார்க்கவில்லை. அவன் காதல் செல்வத்தின் கண்ணையும் மறைக்க தான் செய்தது.
கிரிதரன் திவ்யராஜ்ஜை பற்றி புலம்புவதை கேட்க கேட்க இதமாக இருந்தது. அவனை பேசவிட்டு அத்தனையும் கேட்டுக் கொண்டு அவன் தூங்கியதும் சத்தமில்லாமல் சென்று விட்டான்.
அடுத்த நாள் கிரிதரன் செல்வத்தை முறைத்தானே தவிர அன்று போல் கேள்வி கேட்கவில்லை. அவனை முறைத்துக் கொண்டே அவன் சென்று விட செல்வத்தின் இதழ்கள் விரிந்து புன்னகைத்தது.
வந்த வேலையை கூட மறந்து போய் அவன் கிரிதரனை ரசிக்க ஆரம்பித்து விட்டான்.
இருவரும் கண்ணாமூச்சி ஆடிக் கொண்டிருக்க அப்போது தான் அதுவும் நடந்தது.
இரவு நேரம் செல்வத்தின் அறையைத்தேடி வந்தான் கிரிதரன். அவனிடம் கார் சாவி இருந்தது. சர்விசுக்கு போன காரை அவன் தான் எடுத்து வந்திருந்தான். சாவியை வாங்க வந்த கிரிதரன் வெறும் ஸார்ட்ஸ் மட்டும் அணிந்திருந்த செல்வத்தின் மீது பார்வையை படர விட்டான்.
"இந்தாங்கய்யா" என்று அவன் கொடுத்த சாவியை வாங்காமல் அவன் கையைப்பிடித்துக் கொண்டவன் "இப்படி தான் தினமும் தூங்குவியா?" என்று கேட்டான்.
தன்னைத்தானே குனிந்து பார்த்தவன் "ஆமா.." என்றான்.
கிரிதரனின் பார்வை தன்னில் வேறு விதமாக படிவது புரிய மீசையை கடித்து இழுத்து வேறு பக்கம் பார்த்தான்.
"நான் வெளிய போறேன். கிளம்பி வா" என்ற கிரிதரன் அவன் பேச வந்ததை கவனிக்காமல் கிளம்பி விட்டான்.
'இந்த நேரத்துலயா?' என்று குழப்பமாக இருந்தாலும் செல்வம் கிளம்பிச் சென்றான்.
காரை செல்வத்தை ஓட்ட சொல்லி விட்டு கிரிதரன் அருகே அமர்ந்து கொண்டான்.
"எங்கயா போகனும்?"
"ஊர விட்டு வெளிய போ"
"போயி?"
"போ சொல்லுறேன்"
அதற்கு மேல் எதைக்கேட்க? காரை எடுத்து விட்டான்.
ஊரை தாண்டி நெடுஞ்சாலையில் கார் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. கிரிதரனின் பார்வை நொடிக்கொரு முறை செல்வத்திடம் படிய ஆரம்பித்தது. நடு சாலையில் வந்து கொண்டிருக்க "கார ஓரமா நிறுத்து" என்றான்.
செல்வமும் நிறுத்தி விட அவனது சட்டைக்காலரை பிடித்து தன் பக்கம் திருப்பினான் கிரிதரன்.
"இங்க பாரு.. நான் சுத்தி வளைச்சு பேச விரும்பல. என்ன பத்தி உனக்கு தெரியும். உன்ன எனக்கு பிடிச்சுருக்கு"
செல்வம் சட்டையிலிருந்த கையை பார்த்து விட்டு "அதுக்கு?" என்றான் அவன்.
"அதுக்குனா? உனக்கு சம்மதமானு மட்டும் சொல்லு"
செல்வம் திரும்பி இருள் நிறைந்த சாலையை சில நிமிடங்கள் பார்த்தான்.
"அந்த செத்து போன பையன்?"
"அவன பத்தி பேசாத"
"அவன் தான உங்க காதல்? அதுவும் முதல் காதல்"
"இப்பவும் இல்லனு சொல்லவே இல்லையே. இப்பவும் அவன் தான் என் உயிர் காதல் எல்லாம். ஆனா... ம்ச்ச்"
"ஆனா என்ன? என்ன போய் ஏன் பிடிக்குது?"
"தெரியலடா.. தெரியல.. எல்லாரு கிட்டயும் என் ராஜ்ஜ தேடி தேடி தோத்து போவேன். உன்ன விட அழகான பசங்கள கூட பார்த்துருக்கேன். ஆனா யாரையும் எனக்கு பிடிக்கவே இல்ல. உன்ன போய் ஏன் பிடிக்குதுனு எனக்கு தெரியலடா. என்னடா பண்ண என்ன?"
கிரிதரன் சட்டையை பிடித்துக் கேள்வி கேட்க செல்வத்திடம் பதிலே இல்லை. கிரிதரன் ஒரு முறை முகத்தை அழுந்த தேய்த்துக் கொண்டான்.
"இப்ப உனக்கு ஓகேவா இல்லையா? அத மட்டும் சொல்லு" என்று பெருமூச்சு விட்டு கேட்டான்.
"அந்த திவ்யராஜ் உங்க முதல் காதல்னா நான் உங்களுக்கு எத்தனையாவது காதல்?"
செல்வம் புருவம் தூக்கி கேட்க கிரிதரனுக்கு கோபம் தான் வந்தது.
"இப்ப எதுக்கு இத கேட்குற நீ? நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லு. நோ னா கூட நேரா சொல்லிட்டு போ"
"எனக்கு தெரியனும். என் மேல லவ்வா? இல்ல ஜஸ்ட் லஸ்ட்டா? அத சொல்லுங்க. அப்ப தான் நான் முடிவெடுக்க முடியும்"
"லஸ்ட்னு சொன்னா?"
"உங்க பொண்டாட்டி கிட்ட போங்கனு சொல்லுவேன்"
அவனது சட்டையை பிடித்து அருகே இழுத்தவன் "கிண்டல் பண்ணுறல?" என்று சீறினான்.
"உண்மைய தான் சொல்லுறேன் ஐயா. நீங்க லவ் பண்ணுறது ஒருத்தன. அவன என் கிட்ட தேடுறதுக்காக என்ன யூஸ் பண்ணிக்கிட்டா அப்ப என் மனசு? அதுவும் இருக்குல?"
"எனக்கு உன்ன பிடிச்சு இருக்குடா.. என் ராஜ்க்கு அப்புறம் எனக்கு உன்ன தான் பிடிச்சுருக்கு. ஆனா ராஜ் இடத்துக்கு வர ஆசைப்படாத. கிடைக்காது"
செல்வத்தின் முகத்தில் சிரிப்பு மலர கிரிதரனை பார்த்து கண்ணடித்தான்.
"என்ன?"
"இதுக்கு மேல எதுவும் வேணாம்."
"வேணாம்னா?"
"எனக்கு அந்த திவ்யராஜ் இடம் வேணாம். இப்ப இருக்க இடமே போது
ம்"
"சோ உனக்கு ஓகே?"
"ம்ம்"
அங்கு தொடங்கியது அவர்களது உறவு. பெயரில்லாத பெயரிட விரும்பாத ஒரு உறவு.
யுத்தம் தொடரும்.
அன்றிலிருந்து கிரிதரன் செல்வத்தை முறைப்பதும் அவன் கிரிதரனுக்கு தெரியாமல் சிரிப்பதும் வழக்கமாக இருந்தது. முதலில் கிரிதரன் செல்வத்தை நம்பவில்லை. எப்போது வெளியே சொல்வானோ? என்ற பதட்டத்துடன் கண்காணித்துக் கொண்டே தான் இருந்தான்.
ஆனால் போகப்போன செல்வத்தின் மீதான அவனது பார்வை மாறியது. அவனை சட்டை இல்லாமல் பார்த்து விட்டு தன்னை அறியாமல் ரசிக்கவும் ஆரம்பித்து விட்டான்.
அப்போது மீண்டும் ஒரு முறை மித்ரா அவனிடம் சண்டை பிடித்தாள். அவளும் என்ன தான் செய்வாள்? கேட்பவர்கள் எல்லோரும் அவளிடம் தானே குழந்தையை பற்றிக் கேட்கின்றனர்.
கணவனை பற்றிய உண்மையை சொல்லவும் முடியாமல் வாழவும் முடியாமல் அவள் தவித்துக் கொண்டிருக்க அதைப்பற்றி கிரிதரன் கவலைப்பட்டால் தானே?
உண்மையை வெளியே சொன்னால் கிரிதரன் அவளை கொல்லவும் தயங்க மாட்டான். ஆனால் சொல்லாமலும் இருக்க முடியவில்லை. வாழ்க்கை நரகமாக கிரிதரனிடம் சண்டை போட்டுக் கொண்டு அவளுடைய பிறந்த வீட்டுக்குச் சென்று விட்டாள்.
அவள் மீது இருந்த கோபத்தில் மீண்டும் மதுவை எடுத்தான் கிரிதரன். செல்வத்திடம் உளறிய பிறகு குடிக்கவே கூடாது என்ற உறுதியில் இருந்தவன் தளர்ந்து போய் அன்று குடித்தான்.
"அறைக்கு யாரையும் அனுப்பாதே" என்று கட்டளை இட்டு கதவை பூட்டிக் கொண்டான்.
ஆனால் செல்வம் சத்தமில்லாமல் சென்று கதவை தட்ட போதையில் கதவை திறந்து விட்டான். அவனுக்கு தன்னை மறக்காமல் இருக்கும் கிரிதரனை பிடித்து விட்டது. அவனோடு பேச நினைத்தான்.
அவன் மனதில் திவ்யராஜ் எப்படி முதல் காதலாக மாறினான் என்ற விசயத்தை அறிந்து கொள்ள முனைந்தான். தூண்டித்துருவி கேட்கவில்லை என்றாலும் கிரிதரன் தானாகவே உளறினான்.
திவ்யராஜின் உடல் கருகிப்போய் வந்ததை பார்த்து விட்டு இரண்டு வாரமாக கிரிதரன் அழுதிருக்கிறான். அதன் பிறகு யாரோடு பழகினாலும் அவனுக்குள் இருந்த திவ்யராஜை தான் தேடியிருக்கிறான். கிடைக்கவே இல்லை.
பெண்களின் மீது ஏற்படாத ஈர்ப்பும் எல்லோரிடமும் திவ்யராஜை தேடி ஓய்ந்து போகும் அவனது மனமும் அவனுக்கு உணர்த்தியது ஒன்று தான்.
ஆறு வயதில் இறந்து போன திவ்யராஜ் அவன் மனதில் மட்டும் காதலாக இன்னும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான். அதை உணர்ந்து கொண்டாலும் இறந்தவனை மீட்டு வந்து வாழவா முடியும்? குடித்து விட்டு புலம்பத்தான் முடிந்தது.
அவனது மனக்கதவை திறந்த போது செல்வத்துக்கு கண் கலங்கி இருந்தது. அவனை இவ்வளவு தூரம் ஒருவன் நேசிப்பான் என்று எதிர்பார்க்கவே இல்லையே.
தகுதி இல்லாத ஒன்று தான். நாடும் மக்களும் ஏன் உலகமே இதை ஏற்காது தான். துச்சமாக தூற்றத்தான் செய்வார்கள். பழிப்பார்கள். சபிப்பார்கள். அவமானப்படுத்துவார்கள். இன்னும் என்ன எல்லாம் நடக்கும் என்று செல்வத்துக்கு தெரியும்.
ஆனால் அத்தனையும் புத்திக்குத்தான். மனதிற்கு இல்லையே. அது தன்னை நேசிப்பவன் மீது உருகத்தான் செய்தது. அவன் ஒரு ஆண் என்று பார்க்கவில்லை. அவன் காதல் செல்வத்தின் கண்ணையும் மறைக்க தான் செய்தது.
கிரிதரன் திவ்யராஜ்ஜை பற்றி புலம்புவதை கேட்க கேட்க இதமாக இருந்தது. அவனை பேசவிட்டு அத்தனையும் கேட்டுக் கொண்டு அவன் தூங்கியதும் சத்தமில்லாமல் சென்று விட்டான்.
அடுத்த நாள் கிரிதரன் செல்வத்தை முறைத்தானே தவிர அன்று போல் கேள்வி கேட்கவில்லை. அவனை முறைத்துக் கொண்டே அவன் சென்று விட செல்வத்தின் இதழ்கள் விரிந்து புன்னகைத்தது.
வந்த வேலையை கூட மறந்து போய் அவன் கிரிதரனை ரசிக்க ஆரம்பித்து விட்டான்.
இருவரும் கண்ணாமூச்சி ஆடிக் கொண்டிருக்க அப்போது தான் அதுவும் நடந்தது.
இரவு நேரம் செல்வத்தின் அறையைத்தேடி வந்தான் கிரிதரன். அவனிடம் கார் சாவி இருந்தது. சர்விசுக்கு போன காரை அவன் தான் எடுத்து வந்திருந்தான். சாவியை வாங்க வந்த கிரிதரன் வெறும் ஸார்ட்ஸ் மட்டும் அணிந்திருந்த செல்வத்தின் மீது பார்வையை படர விட்டான்.
"இந்தாங்கய்யா" என்று அவன் கொடுத்த சாவியை வாங்காமல் அவன் கையைப்பிடித்துக் கொண்டவன் "இப்படி தான் தினமும் தூங்குவியா?" என்று கேட்டான்.
தன்னைத்தானே குனிந்து பார்த்தவன் "ஆமா.." என்றான்.
கிரிதரனின் பார்வை தன்னில் வேறு விதமாக படிவது புரிய மீசையை கடித்து இழுத்து வேறு பக்கம் பார்த்தான்.
"நான் வெளிய போறேன். கிளம்பி வா" என்ற கிரிதரன் அவன் பேச வந்ததை கவனிக்காமல் கிளம்பி விட்டான்.
'இந்த நேரத்துலயா?' என்று குழப்பமாக இருந்தாலும் செல்வம் கிளம்பிச் சென்றான்.
காரை செல்வத்தை ஓட்ட சொல்லி விட்டு கிரிதரன் அருகே அமர்ந்து கொண்டான்.
"எங்கயா போகனும்?"
"ஊர விட்டு வெளிய போ"
"போயி?"
"போ சொல்லுறேன்"
அதற்கு மேல் எதைக்கேட்க? காரை எடுத்து விட்டான்.
ஊரை தாண்டி நெடுஞ்சாலையில் கார் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. கிரிதரனின் பார்வை நொடிக்கொரு முறை செல்வத்திடம் படிய ஆரம்பித்தது. நடு சாலையில் வந்து கொண்டிருக்க "கார ஓரமா நிறுத்து" என்றான்.
செல்வமும் நிறுத்தி விட அவனது சட்டைக்காலரை பிடித்து தன் பக்கம் திருப்பினான் கிரிதரன்.
"இங்க பாரு.. நான் சுத்தி வளைச்சு பேச விரும்பல. என்ன பத்தி உனக்கு தெரியும். உன்ன எனக்கு பிடிச்சுருக்கு"
செல்வம் சட்டையிலிருந்த கையை பார்த்து விட்டு "அதுக்கு?" என்றான் அவன்.
"அதுக்குனா? உனக்கு சம்மதமானு மட்டும் சொல்லு"
செல்வம் திரும்பி இருள் நிறைந்த சாலையை சில நிமிடங்கள் பார்த்தான்.
"அந்த செத்து போன பையன்?"
"அவன பத்தி பேசாத"
"அவன் தான உங்க காதல்? அதுவும் முதல் காதல்"
"இப்பவும் இல்லனு சொல்லவே இல்லையே. இப்பவும் அவன் தான் என் உயிர் காதல் எல்லாம். ஆனா... ம்ச்ச்"
"ஆனா என்ன? என்ன போய் ஏன் பிடிக்குது?"
"தெரியலடா.. தெரியல.. எல்லாரு கிட்டயும் என் ராஜ்ஜ தேடி தேடி தோத்து போவேன். உன்ன விட அழகான பசங்கள கூட பார்த்துருக்கேன். ஆனா யாரையும் எனக்கு பிடிக்கவே இல்ல. உன்ன போய் ஏன் பிடிக்குதுனு எனக்கு தெரியலடா. என்னடா பண்ண என்ன?"
கிரிதரன் சட்டையை பிடித்துக் கேள்வி கேட்க செல்வத்திடம் பதிலே இல்லை. கிரிதரன் ஒரு முறை முகத்தை அழுந்த தேய்த்துக் கொண்டான்.
"இப்ப உனக்கு ஓகேவா இல்லையா? அத மட்டும் சொல்லு" என்று பெருமூச்சு விட்டு கேட்டான்.
"அந்த திவ்யராஜ் உங்க முதல் காதல்னா நான் உங்களுக்கு எத்தனையாவது காதல்?"
செல்வம் புருவம் தூக்கி கேட்க கிரிதரனுக்கு கோபம் தான் வந்தது.
"இப்ப எதுக்கு இத கேட்குற நீ? நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லு. நோ னா கூட நேரா சொல்லிட்டு போ"
"எனக்கு தெரியனும். என் மேல லவ்வா? இல்ல ஜஸ்ட் லஸ்ட்டா? அத சொல்லுங்க. அப்ப தான் நான் முடிவெடுக்க முடியும்"
"லஸ்ட்னு சொன்னா?"
"உங்க பொண்டாட்டி கிட்ட போங்கனு சொல்லுவேன்"
அவனது சட்டையை பிடித்து அருகே இழுத்தவன் "கிண்டல் பண்ணுறல?" என்று சீறினான்.
"உண்மைய தான் சொல்லுறேன் ஐயா. நீங்க லவ் பண்ணுறது ஒருத்தன. அவன என் கிட்ட தேடுறதுக்காக என்ன யூஸ் பண்ணிக்கிட்டா அப்ப என் மனசு? அதுவும் இருக்குல?"
"எனக்கு உன்ன பிடிச்சு இருக்குடா.. என் ராஜ்க்கு அப்புறம் எனக்கு உன்ன தான் பிடிச்சுருக்கு. ஆனா ராஜ் இடத்துக்கு வர ஆசைப்படாத. கிடைக்காது"
செல்வத்தின் முகத்தில் சிரிப்பு மலர கிரிதரனை பார்த்து கண்ணடித்தான்.
"என்ன?"
"இதுக்கு மேல எதுவும் வேணாம்."
"வேணாம்னா?"
"எனக்கு அந்த திவ்யராஜ் இடம் வேணாம். இப்ப இருக்க இடமே போது
ம்"
"சோ உனக்கு ஓகே?"
"ம்ம்"
அங்கு தொடங்கியது அவர்களது உறவு. பெயரில்லாத பெயரிட விரும்பாத ஒரு உறவு.
யுத்தம் தொடரும்.