காதல் மொழி விழியா இதழா-கதை திரி

[T 24]

காதல் மொழி விழியா இதழா-கதை திரி

 

[T 24]

அத்தியாயம் : 01


அந்த நடுச்சாமத்தில் நாய்களின் ஓலமும் கூடவே ஒரு குழந்தையின் அழுகுரலும் அந்த இரவின் ஆழ்ந்த அமைதியை கிழித்துக்கொண்டிருந்தது...

அவளால் எறியப்பட்ட தாலி குழந்தையின் அருகே இருக்க அவள் கழுத்தில் புதிதாய் ஒரு தாலி ஏற்றப்பட்டிருந்தது.
அவள் கண்களில் ரௌத்திரம் மட்டுமே....

யார் அவள்?


ஐந்து வருடங்களுக்கு பிறகு...

மணிப்புரம்..

"அம்மா... என் புருஷனை விட்டுருங்க தயவு செஞ்சு விட்டுருங்க அம்மா"

"ஏய்ய்ய்! நான் இவங்களுக்கு காச குடுத்து போய் அந்த சிறுக்கிய தேடுங்கடா எண்டு விட்டா குடிச்சுட்டு சுத்திட்டு இருக்காங்க .
அந்த சிறுக்கி ஐந்து வருஷமா என் கையில சிக்காம தண்ணி காட்டிட்டு இருக்கா இவங்களுக்கு எவ்வளவு எகத்தாளம் இருக்கணும்.
இவங்களுக்கு குடுக்குற தண்டனையை பார்த்து இனி எவனும் என்னை மட்டம் தட்ட கூடாது.
இவளுக்கு வயசு போட்டு எண்டு தானே ஏமாத்த பாத்தீங்க. அந்த ஓடுகாலி மாதிரி அவளையும் இதே இடத்துல நிப்பாட்டி என் தம்பிக்கும் எனக்கும் சேவகம் செய்ய வைக்கல என் பேரு அகிலாண்டேஸ்வரி இல்ல."

கட்டுங்கடா கோபத்தில் " கம்பத்தில ஒட்டு துணி இல்லாம ஆக்கி அவனை அடிச்சே சாவடிங்கடா."

"இவன் பிணம் அழுகி கழுகு காக்கா பிச்சு பிச்சு தின்னுறத பாத்து இனி எவனாச்சும் சொன்னதை செய்யாம இருந்தீங்க உங்களை இனி ஒன்னும் செய்யமாட்டேன்.. உங்க குடும்பத்தில் ஒவ்வொருத்தர் அந்தக் கம்பத்துல
இருப்பாங்க.."

"அக்கா இந்த பொம்பளைக்கு இந்த ஐந்து வருஷம்
இடுப்புக்கு கீழ வேலை செய்யாமல் இருந்தப்போவே அம்புட்டு
ஆடும் இனி என்ன எல்லாம் செய்ய போகுதோ "

"ஆமாடி அந்த பொண்ணு செஞ்சதுதான் செஞ்சுது மொத்தமா போட்டு தள்ளி இருக்கலாம்..
ஹ்ம்ம் இன்னும் எத்தனை காலம் இவ தொல்லையோ.?
கண்ணா இந்த ஊரையும் அந்த பொண்ணையும் காப்பாத்துப்பா."


அந்த காலத்து மாளிகை போன்ற
அந்த ஐந்து அடுக்கு வீட்டில் திறந்திருந்த ஜன்னலூடாக அந்த மலைகளையும்,கோர உருவம் கொண்ட மரங்களையும், அதையும் தாண்டி புயல் என வீசிக்கொண்டு இருந்த காற்றையும் இரு விழிகள் வெறித்த வண்ணம் இருந்தன. அவன் தான் ரிஷிவந்த்...

அதே மலைகள், அதே காற்று, அதே மரங்கள் இவற்றைஅந்த கார் இருளில் ரசித்த வண்ணம்
கையில் அவளின் அவளை ஏந்திய வண்ணம் அவ் அழகை தன் விழிகளில் சிறைப் படுத்திக் கொண்டிருந்தாள் அவள் நிலவிழி...
அவற்றுக்குள் தன்னை புகுத்தி கொண்டவளை தன் செல்ல சினுங்கலால் தன் வசம் இழுத்தாள் அவளின் அவள் மொழி.
"அச்சச்சோ என்னடா செல்லம்.. என் தங்கதுக்கு குளிருதாடா சரி நாம உள்ளுக்குள்ள போகலாம்."

இவர்கள் இருவரின் பாதை இரு வேறு பாதையை நோக்கி அடி எடுத்து வைக்க இவர்களின் பாதையை ஒன்றாக்க மொழி காத்திருக்க.
விதியோ கைகட்டி வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது..



காலை 8.50
" நிலவிழி டீச்சர் உங்கள எச் ஓ டி (தலைமை ஆசிரியர் ) கூப்பிட்டாங்க."
"சரிங்க அண்ணா நான் போயி பாக்குறேன்."
"ரித்திகா இவங்க எல்லாரும் நான் சொல்லிக் கொடுத்ததை ஒழுங்காக பண்றாங்களா என்று மேற்பார்வை பாரு நான் 'எச் ஓ டி' ய பாத்துட்டு வரேன்."

"எக்ஸ்க்யூஸ் மீ டீச்சர்!"
"வாங்க மேடம் நாங்க கூப்பிட்டா தான் இங்க வருவிங்களோ?"
"அய்யோ! இல்ல
மேடம் கிளாஸ் அதான்.." "கக்கும், எனக்கே வா
சரி இப்பிடி வந்து உக்காரு
நான் சொன்னதை பற்றி ஏதும் ஜோசிச்சனியா? "
"மாம் இதுக்கு பதில் நான் ஏற்கனவே சொல்லிட்டேன்."
"உனக்கு இப்பதான் 23 வயசு அதனால தான் சொல்லுறன் இப்ப உன் கணவரையும் வெளிநாட்டுல இந்த நேரத்துல தான் படிக்கலாம் டா உன் செர்டிபிகேட் காணாம போனாலும் நான் உதவி செய்யுறன் எண்டு சொல்லுறன் பிறகு என்னமா? மொழியும் வளர்ந்திட்டா அவளையும் பாத்துகிட்டு உனக்கு படிக்கிறதுல என்ன இப்பிடி ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பம் கிடைக்குமா சொல்லு வாழ்க்கையில் படிப்பு ரொம்ப முக்கியம் டா."
"மாம் எனக்கு புரியுது இங்க ஏதும் இருந்தா சொல்லுங்க இந்த ஊரை தாண்டி அந்த நகர புறத்தில இருக்க பல்கலைக்கழகத்தில போய் படிக்க எனக்கு விருப்பம் இல்ல."

"சரி! உன் விருப்பதுக்கே வரேன்.மொழிக்கு 6 வயசு ரொம்ப சுட்டியா இருக்கா இந்த மலைக் கிராமம்தில 10 ஆண்டு வரைக்கும் தான் இருக்கு அதுக்கு பிறகு நீ அவளை நகரபுறத்துக்கு கூட்டிட்டு போகத்தானே வேணும். நீ வெளிநாட்டுக்கு போறியா? என்டா அதுவும் இல்ல அதான் சொல்லுறேன்."
"ஆனா மாம்!"
"நிறுத்து அதான் பத்து வருஷம் இருக்குல்ல இதானே சொல்லவந்தாய்"
ஒரு அசட்டு சிரிப்போடு அவர்களை நோக்கினாள்.
"உன் புருஷனை சொல்லனும் குழந்தையை கல்யாணம் பண்ணி குழந்தை ஒன்னு கொடுத்திருக்கிறார் பார்! 'ஜீசஸ்'
இதை அவர்கள் சொல்லும்போது அவள் முகம் ஒரு நொடி இருண்டு போனது . அதை சடுதியில் சமப்பண்ணியவள் அவர்களை நோக்க ..
அவர்களோ ஓர விழியில் இவள் தடுமாற்றங்களை நோக்கியவர். மேற்கொண்டு "இன்னும் இரு வாரங்கள் நேரம் இருக்கு நல்ல நல்லா யோசிச்சு முடிவு சொல்லு." "மாம்.."
"நீங்க இப்ப போய் வகுப்பு எடுங்கோ"
அவளோ அவளின் விதியை நினைத்து இயலாமையுடன் அங்கிருந்து சென்றாள்..

அந்த மலைப்பாதை வழியேஆறு வயது நிரம்பிய இரு சின்ன சிறு மொட்டுகள் தங்கள் மலர் பாதத்தை அடி மேல் அடி வைத்து பச்சைப் பசேலென இருந்த சாலையை தங்களுடைய குண்டு கருவிழிகளால் சிறைப்படுத்திய வண்ணம் தங்களுடைய மழலை மாறா குரல்களுடன் தங்களுக்குள் கொஞ்சி பேசிய வண்ணம் இல்லங்களை நோக்கி பயணத்தை தொடர்ந்து கொண்டிருந்தனர்..

அவர்களை சுற்றி இயற்கை அன்னை தன் மொத்த அழகையும் பரந்து விரிந்த வண்ணம் காட்சிப்படுத்தினார் ..

பச்சை நிற ஆடையும் அதில் பல வண்ணம் கொண்ட பூக்களை தெளித்து விட்டது போல் அத்தனை அழகையும் தன்னகத்தே நிரப்பி இருந்தாள் அந்த இயற்கை அழகி...



"ஹேய்! அத்து அங்க பாரூரூ (பார் ) அந்த கிழி (கிளி ) அழகாக்குது(அழகா இருக்குது )"
"ஆமா மொதி ."

மொதி என்ற சுட்டி தன் விழிகளை சுருக்கி தன் பிஞ்சு கைகளை இடையில் வைத்த வண்ணம் அவளால் அத்து என அழைக்கப்பட்ட அவள் சிநேகிதனை முறைத்த வண்ணம் நின்றாள்.
"உத்திடம் (உன்னிடம் )எதனை வாட்டி என் பெயர் மோலி (மொழி ) இந்தரறது (என்றது)அத்தூ ஊ ஊ…"

அத்துவோ தன்னுடைய முன் இரு பற்களை காட்டி இளித்த வண்ணம் நின்றான் அந்த அழகன் .

"பே நான் உன் கூட டூ நான் வுடா போதேன். (வீட்ட போறேன் )
தன் பிஞ்சு கால்களால் தன்னுடைய பள்ளி பாடப்புத்தக பொதியையும்
தூக்கிய வண்ணம் ஓடிச்சென்றாள்.
அவளை துரத்திய வண்ணம் "நில்லு நில்லு அம்முலு திட்டும் தனித்து எங்கேயும் போகாதே மோலி நானும் வரு நில்லு."

மாலை நேரம் பாடசாலை முடிஞ்சு வீட்டுக்கு வந்தவள்.
பழங்கள் அப்படியே இருப்பதை பார்த்தவள் மொழியை காண அறைக்குள் செல்ல அங்கு அவளை காணவில்லை. அப்போதுதான் அறையை நன்றாக பார்த்தால் மொழி இன்னும் வரவில்லை என்பதை கவனித்தவள். தந்தையிடம் கேட்க
"நான் உன் கூட வாராள் போல எண்டு அல்லோ நினச்சன். அப்போ இந்த குட்டி எங்க போனவள்?"
"இல்ல அப்பா அவ அப்பவே அத்துவோடா கிளம்பிட்டா "
"அப்போ அத்து வீட்ட போய்ட்டா போலடா."

நிலா நிலா ருக்மி அக்கா "அத்து இங்கயா நிக்குறான்
எவ்வளவு நேரம் அயிட்டுது காணாம் அதான் கேட்க வந்தேன்."
"என்ன அப்போ அத்துவும் இன்னும் வரலயா?"

கண்களில் கண்ணீரோடு தங்களின் செல்வங்களை காணவில்லை என்ற பரிதவிப்போடு பாடசாலை நோக்கி ஓட....
அந்த சின்ன சிறு மலர்களோ ஆடவன் கைகளுக்குள் சிக்குண்டு இருந்தானர்....

யார் அவன்?
காமுகனா?
அல்லது காவலனா?

 

[T 24]

அத்தியாயம் 2​

​

நிலாவும் ருக்மணியும் பாடசாலைக்குள் சென்றனர்.​

தரம் 1 தொடக்கம் 5 வரைக்குமான சிறுவர்களுக்கான ஆரம்ப பள்ளி ஆனது சற்று தள்ளியும், 6 தொடகம் 10 வரைக்குமான பள்ளி கட்டிடங்கள் இடைவெளி ஓடும் இருக்கும்.​

​

இவர்களோ வேர்த்து விழுந்து பள்ளி முழுவதும் சல்லடை போட்டு தேட முருகனோ இவர்களை பார்த்த வண்ணம் வந்தார்.​

"டீச்சர் என்னாச்சு எதை ஆச்சும் தொலைச்சிட்டிங்களா என்ன?"​

​

"அண்ணா என் பொண்ணு மொழியும், அத்துவையும் காணம் நீங்க எங்கயாச்சும் அச்சும் பாத்திங்களா?"​

"இல்லையே டீச்சர் நான் எல்லாம் பாத்து தான் கேட் (gate) மூடினேன்."​

"இவங்க எங்க தான் போனாங்க"​

கண்களில் இருந்து தாரை தாரை ஆக கண்ணீரை துடைத்த வண்ணம் அவள் கண்களோ அவளின் உயிரின் பெயரை ஜெபித்த வண்ணமும் இருந்தாள்.​

"அமுலு கால் எடு ​

அமுலுஉஉஉ....."​

என்ற கால் டியூன் (tune)​

அவர்களின் காதை அடைய ​

தொலைபேசியில் ஜெசி காலிங் (calling)​

என்று வந்ததும் ​

இவளோ அந்த காலை கட் பண்ணி விட்டு குழந்தைகளை தேடும் பண்ணியை தொடர்ந்தனர். தொலைபேசி ஆனது தனது வேலையை தொடர்ந்து செய்த வண்ணம் இருந்தது.​

ருக்மணி தொலைபேசியை வாங்கி ​

அவர்கள் பேசும் முன்பு ​

"டீச்சர் கொஞ்சம் வேலை அஹ்ஹ் இருக்காங்க ப்ளீஸ் லேட்டா கால் பண்ணுங்கோ" என்ற வண்ணம் கால் கட் பண்ண போக.​

"அம்மா அஹ்ஹ்ஹ "​

என்று மழலைகுரல் அவள் செவியை நிரப்பியது.​

"அத்து.. அத்து எங்கடா போனீங்க? ​

மொழி உங்க கூடதான் இருக்காளா?​

ஹலோ...​

ஹலோ.."​

"ருக்மணி நான் ஜெசி லொகேஷன் அனுப்புறன் உடனே நீங்களும் நிலவிழியும் வாங்க."​

நிலா தொலைபேசியை பறித்து ​

"ஹலோ... ஹலோ.."​

கால் ஆனது கட் ஆகி இருந்தது.​

"வாங்க அக்கா அங்க போவம்.​

அக்கா இது அந்த வெள்ளை பூக்கள் இருக்குமே அந்த பக்கம் அக்கா ​

பின் கேட் வழியா தான் இவங்க போய் இருக்காங்க."​

"சரி வா போய் பார்ப்போம்."​

அங்கு சிறுவர்கள் கண்ணில் கண்ணீருடன் அவன் கைகளில் அகப்பட்டு இருந்தனர்.​

ஜெசிக்காவோ குழந்தைகளை ​

விசாரிக்க ஆரம்பிக்க ​

மொழி, அத்து இருகுரல்கள் அவர்கள் செவியை வந்தடைத்தது.​

​

"அம்.. அமுலு" என்று ஓடி சென்று அவர்களை அணைத்தவர்கள்.முத்தமழையை பொழிந்தார்கள்.​

குழந்தைகள் கண்ணில் கண்ணீருடனும் ஆடைகளில் ரத்த திட்டுக்களும் இருக்க பதறியவர்கள் அடி ஏதும் பட்டு இருக்கா என சோதனை செய்ய ​

அவர்களின் ஆடையில் மாத்திரமே ரத்ததிட்டுக்கள் இருக்க உடலில் காயங்கள் எதுவும் இல்லை என்ற பிறகே சற்று ஆசுவாசம் ஆனார்கள்.​

"இந்த பக்கம் வர கூடாது எண்டு எத்தனை தடவை சொல்லி இருக்கேன். ஏன் வந்தீங்க? ட்ரெஸ்ல என்ன இது சொல்லுடா."​

அந்த சில்வண்டுகளோ முகத்தை சுருக்கி மீண்டும் அழுகைக்கு தயாராக. :போதும் இப்பதான் அவங்கள சமாதானப்படுத்தி இருக்கேன். திரும்ப அழ வைக்காதீங்க" என்ற வண்ணம் வந்தாள் ஜெசி.​

முதல்ல அங்க பாருங்க" என்ற வண்ணம் மற்ற இருவரின் பார்வையின் திசையை மாற்றினாள்.​

அங்கு 6 அடி உயரத்தில் தன் உடல் முழுவதையும் சாலையை அடைத்த வண்ணம் பாதி மயக்கத்திலும் மீதி இவர்கள் உரையாடலை கேட்டபடி விழுந்து கிடந்தான்.அவனது ராயல்என்பீல்ட் (royal enfield)பைக் ஆனது அவன் கால்களில் தனது ஒட்டு மொத்த பாரத்தையும் போட்டு அவன் மேல் சாய்த்து இருந்தது.​

நிலாவோ அவன் அருகில் சென்று "இவரை முதல் வெளியில் எடுக்கோணும்.​

வாங்க பைக்கை தூக்குவோம்."​

அவர்கள் தூக்க முயன்றதில் பைக்கின் பாரம் தாளாது கீழே விட மீண்டும் பட்ட இடத்தில் பட்டு இரத்தபோக்கு அதிகமானது. அதன் விளைவாக அவன் அடி தொண்டையில் இருந்து சிறு முனகல் ஆனது வெளிப்பட்டது.​

ஜெசி, ​

"ருக்மணி அக்கா நீங்க பைக்க நான் சொல்லும் போது கொஞ்சம் மேல துங்குங்கோ ​

நான் அவங்கள வெளில எடுத்துடுறன்."​

"ம்ம் சரிக்கா."​

அவர்களை பார்த்து "1 2 3" என்றதும் அவர்கள் பைக்கை தூக்கவும் இவனை வெளியில் இழுக்கவும் சரியாக இருந்தது. அவள் மனசாட்சியோ "பைக்கை விட இவன் செம பாரமா இருக்கானே சப்பா முடியல." என உள்ளுக்குள்ள அழுத வண்ணம் இருந்தது.​

அவனோ வெளியில் வந்ததும் அரைமயக்கத்திற்கு சென்றான்.​

"ரொம்ப அடி பட்டு இருக்கு மருத்துவமனைக்கு கூட்டிடு போகணும்" என ருக்மணிகூற ​

ஜெசி "வேணாம் அக்கா என்ன நடந்திச்சு எண்டு தெரியல​

நான் வரும் போது பசங்க அவங்க கைகளுக்குள்ள இருத்தாங்க​

பார்க்கவும் பெரிய இடத்து ஆளா இருக்கார் போலீஸ் கேஸ் எண்டு திரிய போறிங்களா?​

பேசாம வீட்ட கூட்டிட்டு போய் மருந்து கட்டி விடுங்கோ" ​

"என்னதுது...!​

என் புருஷனே சரியான சந்தேகப்பிராணி இதுல இம்புட்டு பெரிய ஆம்பிளைய கூட்டடடு போய் இப்புடி ஆச்ச்சு எண்டு சொன்னோ என்னை நம்பிட்டுத்தான் மிச்சம்."​

"ஏன்டி நீ வேற ​

இப்பிடிப்பட்டவர் ஓட வாழணுமா?​

சரி அத பிறகு பாப்பம் இப்ப இவரை என்ன பண்ணுறது" ​

அப்போது நிலாவின் கையடக்க தொலைபேசி தன் இருப்பை உணர்த்த ​

"ஹலோ! அப்பா ​

மொழி கிடைச்சுட்டாள் நீங்க டென்ஷன் ஆகாம இருங்க "​

"சரிமா நீங்க எப்ப வரீங்க."​

"அப்பா இங்க கொஞ்சம் பிரச்சனை ஆயிடுச்சு" என்று நடந்தவைகளை அவரிடம் கூற ​

அவர் "நிலாம்மா ஜெசி சொல்லுறது சரி நீ பேசாம அந்த தம்பிய இங்க கூட்டிட்டு வா நாம பாத்துக்கலாம்"​

"ஆனா அப்பா "​

"நிலா" ​

"சரி கூட்டிட்டு வரேன் ஆனா எனக்கு பிடிக்கல" ​

என்ற வண்ணம் தொலைபேசியை கட் பண்ணினாள் ​

"ஜெசிஅக்கா அப்பா இவங்கள வீட்டுக்கு கூட்டிடு வர சொல்லுறாங்க"​

"ம்ம் நல்லது தான் ஆட்டோலா கூட்டிக்கொண்டு போவம்." ​

என் புருஷன் வரதுக்கு முதல் போய் இவனுக்கு ஆடை மாத்தி விடணும். பிறகு எனக்குதான் அபிஷேகம் நடக்கும் ​

ஜெசி நீ செய்த உதவிக்கு ரொம்ப நன்றி டி "​

"ஆமா டா சரியான நேரத்துல அந்த கடவுள்தான் உன் கண்ணுல இவங்களை காட்டி இருக்கார். நானும் நிலாவும் இவ்வளவு பதறிட்டம் தெரியுமா?மிக்க நன்றி டா."​

"அச்ச்சோ அக்கா, டீச்சர் இது என்ன மனுஷனுக்கு மனுஷன் உதவி தானே முதல் அவங்கள கவனிங்க பிள்ளைகளும் பயந்துட்டாங்க.​

தூரத்தில நம்ம சுப்பையா அண்ணா வண்டி வருது ஏறி போங்க.​

நான் போயிட்டு வரேன்."​

கேசவமூர்த்தியோ தனது வீட்டு வாசலில் கேட்ட ஆட்டோ சத்தத்தில் வெளியில் வந்தார்.​

ருக்மணி முதலில் இறங்கி ​

மகனை தூக்கி கொண்டு ​

"நிலா குறை நினைக்காத அவர் வார நேரம் ஆஜிட்டு நான் போய் இவனை சமாதானப்படுதோணும் நாளைக்கு காலைல வந்து பார்க்குறேன்."​

"ஒரு பிரச்சனையும் இல்ல அக்கா நான் பாத்துக்கிறேன்.​

அப்பா வாங்க ஒரு கை பிடியுங்கோ" ​

அவனை கைத்தாங்கல் ஆக அவனை கூட்டி செல்ல அவன் அவள் மேல் மொத்த பாரத்தையும் போட்டான். அவன் கரங்களோஅவள் சேலை மூடியும் மூடாமல் இருந்த இடையில் பதிந்தது.​

​

பெண்ணானவள் ஒரு நிமிடம் தன் நடை நிறுத்தி அவனை உற்று நோக்க அவனோ கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஆழ்மயக்கத்துக்கு சென்று கொண்டு இருந்தான்.​

"நிலா நிலா."​

"அஹ்ஹ்.."​

" என்னமா நிண்டுட்டாய் வா என்னால இவன் கனத்தை தாங்க முடியல. என்னதான் சாப்புடுவாங்களோ"​

அவள் முகத்தில் மெல்லிய முறுவல்.​

அவன் கைகளை தன் தோள் மேல் போட்டவண்ணம் "சரி வாங்க."​

அந்த ஒரு அடுக்கு வீட்டில் காலியாக இருந்த அறையில் அவனை தங்க வைத்தார்கள்.​

"அம்மாடி நான் டாக்டர் சுகனை வர சொல்லி இருக்கேன்.​

இன்னும் ஒரு பத்து அல்லது பதினைந்து நிமிஷத்தில வந்துடுவான்.​

கவலைப்படாதடா நீ போய் மொழியை பார் அவளுக்கு சாப்பாடு கொடு நீயும் போய் குளிச்சுட்டு டிரஸ் மாத்திட்டு வா."​

"சரி அப்பா"​

சுகன் அவன் பெயரை கூறியதும் அவள் முகம் இருண்டு போனது.​

"நிலா நிலா" ​

"ஆஹ்ஹ் அப்பா"​

"என்னம்மா அப்போ அப்போ விறைச்சு போய்டுறாய்."​

"ஒண்ணும் இல்லப்பா நீங்க இவங்கள பாருங்கோ ​

நான் டிரஸ் மாத்திட்டு வரேன்."​

அவரின் பதிலுக்க கூட காத்து இருக்காமல் மேலே மொழியை காண சென்றாள்.​

அவரோ போகும் தனது மகளை யோசனையோடு நோக்கினார். ​

​

சிறிது நேரத்துக்கு பிறகு வாசலில் அழைப்புமணி கேட்க ​

கேசவமூர்த்தி கதவை திறந்து சுகனை அழைக்க வந்தவனின் முகமோ அவரை நோக்க​

பார்வையோ வீட்டை நாலா புறமும் சுற்றி வட்டமிட்டது.​

அவன் தேடிய இரை கண்ணில் சிக்கியதும் விழிகளானது பளிச்சிட அந்த இரையான மங்கையை தன்விழி கொண்டு பூஜிக்க ஆயுதமானான். ​

அவன் பார்வையை கண்டுகொண்ட மங்கையோ காளி ஆக உருமாறி அவனை கொன்றால் என்ன என்று ரௌத்திரத்துடன் நோக்கினாள்.​

அவனோ அவளின் அந்த பார்வையை சற்றும் கண்டுகொள்ளாமல் ​

அவள் அழகி என்பதை உணராதது போன்ற சாதாரண ஹாட்டன் ஊதா நிற சுடிதாரில் வெண்ணிற பூக்கள் போட்டது போன்ற டாப்பும் வெள்ளை நிற ஜீன்சும் துப்பாடவும் அணிந்திருந்தாள்.​

அவளின் இடைவரை நீண்டு இருந்த ஈர கூந்தலை துண்டு ஒன்றால் சுற்றி வைத்து இருந்தாள். அதற்குள்ளேயும் அடக்க மாட்டேன் என்று அடம்பிடிக்கும் சிறு சிறு முடி கற்றைகள் அவள் கன்னத்தோடும் ​

நெற்றியிலும் விளையாடிய வண்ணம் இருந்தன. ​

அவன் கண்களுக்கு அவள் அத்தனை அழகையும் எப்பொழுது​

தன் உடமை ஆக்கலாம் என்ற வெட்கையோடு காத்திருந்தான்.​

திருமணம் ஆகி மனைவி நிறைமாத கர்ப்பிணி ஆக இருக்கும் பெண்ணின் கணவன் மற்றும் அந்த வயிற்றில் இருக்கும் குழந்தையின் தந்தையும் ஆன​

டாக்டர் சுகன்.​

"டாக்டர்" ​

"ஆஹ்ஹ்" ​

"சரியா போச்சு நீங்களும் நின்று படி கனவு கண்ணுறீங்களா என்ன? ​

ஹாஹா அப்புடி இல்லை ஏதோ ஒரு ஞாபகத்தில நின்றுவிட்டேன். வாங்க நோயாளியை பார்க்க போகலாம்."​

"இவருக்கு தலையில் இருக்கும் காயத்துக்கு ஒரு கிழமை கழிச்சு இப்ப கட்டி இருக்க பேண்டேஜ் கழட்டி இந்த மருந்தை தடவிவிடுங்கோ , காலுக்கு இந்த மருந்தை வடிவா கழுவிட்டு பூசி விடுங்கோ அப்புறம் இந்த மருந்துகளையும் மூன்று நேரமும் சாப்பிட்ட பிறகு கொடுங்க. இன்றைக்கு தேவை இல்லை நான் ஊசி போட்டு இருக்கிறதால் நல்ல தூங்குவார் நாளையில இருந்து கொடுங்கோ.​

​

 

[T 24]

ஆமா அங்கிள் இவர் யாரு? எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருக்கு."​

"இவர் என் தூரத்து சொந்தம் தம்பி "​

"ஓஹ் ​

நிலா எனக்கு கொஞ்சம் தண்ணி கிடைக்குமா?"​

நிலா நீ போய் எடுத்துட்டு வாமா ​

நீங்க ஹால்ல போய் இருங்கோ தம்பி நான் கழிவறை ​

போயிட்டுவாறன்."​

நிலாவோ தண்ணி கொண்டுவந்து நீட்டவும் அவனோ அவள் வைத்திருந்த டம்ளர் ஓடு அவள் கைகளையும் பற்றிய படி ​

"நிலா எவ்வளவு அழகானவள் நீ உன் புருஷனும் பக்கத்துல இல்ல எவ்வளவு ஏங்கி போய் இருப்பாய் நான் இருக்கேன் டா எல்லாமா நீ மட்டும் ஓம் எண்டு சொல்லு உனக்கு சொர்க்கத்தையே காட்டுறேன்."​

அவளோ "நிஜமாவா"​

ஒரு மென்னகை புரிந்த வண்ணம் அவன் கைகளில் இருந்து தன் கைகளை உறுவி இருக்க ​

அவன் மனமோ இறக்கையே இல்லாமல் வானத்தில் பறந்த வண்ணம் தன்னுடைய எத்தனை நாள் ஏக்கம் நடக்க போவதை எண்ணி பூரிப்போடு அவளை நோக்க​

தன் தந்தை வருகின்றாரா என்று எட்டி பார்த்தவள். திரும்பி சுகனை பார்த்துவிட்டு ஒரு குத்து விட்டாள் அவன் ஆண்மையில் ஒரு நொடி அவன் உலகம் தட்டமாலை சுத்தியது. அவன் கண்களில் ஆண்கள் அழக்கூடாது என்ற உலகம் கூறும் வார்த்தைகளை பொய் ஆக்கி கண்களில் இருந்து கண்ணீர் கட கடவென அவன் கழுத்தை தாண்டி பயணித்து கொண்டு இருந்தது.​

"ஏய்..."​

"சூசூசூ ரொம்ப கத்தினா தையல் கூட போட முடியாம போய்டும். நானும் பாத்துட்டு இருக்கேன் பொண்டாட்டிய பக்கத்துல வச்சிட்டு பக்கத்து வீட்டு பொண்ணு பக்கம் என்டா உங்க கண்ணு போகுது. து​

அதுவும் நான் மாற்றான் வீட்டு மனைவி எண்டு தெரிஞ்சும் என்னை நெருங்க வா பார்த்த.​

இதுதான் உனக்கு கடைசி வார்னிங் இன்னும் ஒருதடவை என்னை பார்க்குறதோ இல்ல தப்பான பேச்சோ தொடுகை ஓஹ் இருந்திச்சு இப்ப லேசா தான் அடிப்பட்டு இருக்கு அடுத்த தடவை எழும்பி உன் பொண்டாட்டி பக்கம் கூட திரும்ப எல்லாத மாரி ஆக்கிடுவன் ஜாக்கிரதை."​

அவன் மனம் முழுதும் வன்மத்துடனும் வலியின் மிகுதியோடும் அங்கிருந்து சென்றான்.​

அவன் போனதும் வாசல் வரை சென்று கதவை அடைத்தவள்.​

வானில் இருந்த நிலாவை வெறித்த வண்ணம் நின்றாள். ​

"அம்மாடி சுகன் எங்கமா?" "அவங்க போய்ட்டாங்க அப்பா." ​

"காசு கொடுக்கலையே." அவர்க்கு ஏதோ அவசரமாம் போய்ட்டாரு அப்பா ஒரு கிழமையால வந்தா கொடுப்பம்.இல்லாட்டி நாளைக்கு நீங்க நேராவே போய்க்கொடுங்கோ."​

"ஹ்ம் சரிம்மா உள்ள வா ரொம்ப நேரம் வெளில நிக்காத சளி பிடிச்சுக்க போகுது."​

"சரிப்பா சாப்பாடு எடுத்து வைக்கவா அப்பா."​

"இல்லாம பசி இல்ல பாப்பா தூங்கிடளா?"​

"ம்ம் அப்பா அவ சாப்பிட்டு தூங்கிட்டா."​

"பிள்ளை பயந்துட்டாளா என்ன?"​

"ஆமா அப்பா நான் ஒன்னுமே கேட்கல நாளைக்குத்தான் என்ன ஆச்சு எண்டு கேட்க்கோணும்."​

"சரிம்மா நீ சாப்பிட்டு தூங்கு நான் அந்த தம்பி அறையில தூங்குறன் இரவில முழிப்பு வந்துட்டாலும்."​

"சரிப்பா" ​

அனைத்து வேலைகளையும் முடித்தவள். அறைக்குள் சென்று மகளை தட்டி கொடுத்த படி இன்று நடந்தவற்றை மனதில் அசை போட்ட வண்ணம் தூக்கினாள்.​

ஒருவன் கை பிடித்ததுக்கே அந்த நிலைமை அங்கு ஒருவன் இடை பிடித்தும் இன்னும் உயிரோட இருப்பது அதிசயமே.​

இவளுக்கு யார் சொல்லுவார் மாற்றான் தோட்டத்து மல்லிகையை பறிக்க. ஒரு ரிஷி தவம் இருந்து வந்துள்ளான் என்று...​