T23
Moderator
அத்தியாயம்- 5
தன் அண்ணன் அழைத்ததும் நின்று திரும்பி பார்த்த பைரவி "என்ன?" என்று புருவம் உயர்த்தி கேட்டாள்.
அவனோ புறங்கையை ஓங்கி "அறைஞ்சனா பாரு. என்னடி இந்த வயசுலே கொஞ்சம் கூட மரியாதை கொடுக்காம புருவத்தை உயர்த்தி பேசுற?" என்று கேட்டவனை பயத்துடன் பார்த்தாலும்,
"வேற எப்படி கேட்க சொல்ற. ஒரு அண்ணன் மாதிரியா நீ இருக்க? அண்ணன்னா என்ன தெரியுமா? தங்கச்சி கேட்கிற லாலிபாப் மிட்டாயை வாங்கி தரது. ஆனால் உன்கிட்ட ஒரு அஞ்சு ரூபாய் கூட இல்லனு நேத்து என் தலையில் கொட்டினவன் தானே நீ" என்று நேற்று கொட்டு வாங்கியதற்கு இன்று தலையை தேய்த்து விட்டாள்.
தங்கையின் கேள்வியில் அன்பு சங்கடமாக உணர்ந்தாலும் வழக்கமாக அவள் பேசுவது தானே என்று சற்று சாந்தமாக "சரிவிடு இன்னிக்கு அம்மா கிட்ட காசு கேட்டு வாங்கி தரேன்" என்று சொன்னவனை கேவலமாக பார்த்து வைத்தாள்.
தங்கையின் பார்வையின் அர்த்தத்தை உணர்ந்தவன் "சரி வா வா... நானே உன்னை கொண்டு போய் ஸ்கூல விடுறேன்" என சொல்லிக் கொண்டே தன் வண்டியை எடுக்க.
பைரவியோ கடுப்பாக "இதுக்கு நேரடியாவே என்னை ஸ்கூலுக்கு கூட்டி போறேனு சொல்லி இருக்கலாம். எதுக்கு இப்படி சுத்தி வளைச்சி பேசுற?" என்று கேட்டுக் கொண்டே "ம்மா, நான் அண்ணன் கூடவே ஸ்கூல் போறேன்" என்று வீட்டை நோக்கி குரல் கொடுத்தாள் பைரவி.
அவரும் "சரிடி" என்று சொல்ல. அன்புவும் தங்கையை அழைத்துக் கொண்டு பள்ளிக்கூடம் சென்றான்.
தங்கையின் பள்ளிக்கூடத்தில் பைரவியை இறக்கி விட்டவன் தன் சட்டை பாக்கெட்டிலிருந்த லாலிபாப்பை எடுத்து கொடுத்தான்.
அதை பார்த்த பைரவின் முகம் பூப்போல் மலர லாலிபாப்பை வாங்கிக் கொண்டே "எப்போடா வாங்கின?" என்று கேட்டாள்.
அவனோ "நேத்து நைட்டு... வீட்டுக்கு வந்து பார்த்தப்ப நீ தூங்கிட்டு இருந்த சரி காலையில் தரலாம்னு வச்சி இருந்தேன்" என்று சொல்லி தங்கையின் தலையை பிடித்து ஆட்டி விட்டவன் "சரி கிளம்பு" என்று சொன்னான்.
அவளும் சரியென்பது போல் தலையை ஆட்டிவிட்டு இரண்டடி எடுத்து வைத்தவள் திரும்பி "இப்படி சுத்துறதுக்கு வேலைக்காவது போகலாம்ல? அம்மா பாவம் தனியா எவ்வளவு தான் கஷ்டப்படுவாங்க" என்று கேட்டவளை பொய்யாக முறைத்து பார்த்த அன்பு,
"பெரிய மனுஷி போல பேசாதடி" என்று சொன்னவன் வண்டியை எடுத்துக் கொண்டே "நீ வேணா பாரு இந்த டைம் போலீஸ் ட்ரைனிங்ல ஐயா பாஸ் ஆக தான் போறேன். போலீஸ் சட்டையை போட தான் போறேன். அப்போ உன்னை சைலன்சர் வச்ச வண்டி கொண்டு வந்து ஸ்கூல விட தான் போறேன். நீயும் என்னை பார்த்து பாராட்ட தான் போற" என்று சொன்னவன் தங்கையை உள்ளே போகும் படி கூறிவிட்டு அவள் சென்றதும் அங்கே இருந்து கிளம்பியவன் நேராக வீட்டிற்குச் சென்றான்.
வீட்டினுள் நுழைந்தவுடனே "ஏம்மா எத்தனை தடவை சொல்லி இருக்கேன் பைரவியை தனியா எங்கேயும் அனுப்பாதேனு. நான் சொல்றதை எங்கேயாவது கேட்குறீயா நீ?" என்று சட்டை பட்டனை கழட்டியபடி கத்தினான் அன்பு.
அவன் தாயோ "இப்போ எதுக்குடா கத்துற? இன்னும் எத்தனை வருஷத்துக்கு பொத்தி பொத்தி வச்சிட்டு, தங்கச்சிக்கு பாதுகாப்பா இருப்ப? பொம்பளை பிள்ளைடா. ஒரு நாலு இடம் தனியா போய் வந்தா தானே அவளுக்கும் வெளியுலகம் பழக்கமாகும்" என பேசிய அன்னையை முறைத்து பார்த்தவன்,
"ஒரு அம்மா போலவா பேசுற? எனக்கு இருக்கிற பயம் கூட உனக்கு இருக்க மாட்டிக்கிது. வெளியே ஆம்பள பசங்களுக்கு கூட பாதுகாப்பு இல்ல. இதுல நீ பொம்பளை புள்ளைய தனியா போய் பழக சொல்ற, எனக்கு இருக்கிற பயம் உனக்கு இருக்கா?" என்று மேலும் கத்தினான்.
அவரோ "ஆமா இன்னும் மடில தூக்கி வச்சி கொஞ்சிட்டு இரு. ஊர் உலகத்துல எத்தனையோ அண்ணங்களை பார்த்து இருக்கேன்டா. ஆனால் உன்னை போல ஒரு பைத்தியக்கார அண்ணனை நான் பார்த்ததே இல்லை. ஒழுங்கா சொல்றதை கேளு அன்பு. அவளை தனியா வாழ பழக்கி விடு. இல்ல எல்லாத்துக்கும் எப்போவும் அவ உன்னை தான் எதிர்பார்த்துட்டு இருப்பா, நீ ஒரு நாள் இல்லனா அவளோட நிலைமை ரொம்ப மோசமா போயிடும்" என்று மகனுக்கு புத்தி கூற முயன்றார்.
அதை கேட்ட அன்பு "நீயெல்லாம் தாயே இல்ல பேய். தங்கச்சியை கையில தாங்குற பிள்ளையை பாராட்டி தான் நான் பார்த்து இருக்கேன். உன்னை மாதிரி திட்டி யாரையும் நான் பார்த்தது இல்லை. இதுக்காகவே சீக்கிரம் போலீஸாகி பெத்த குழந்தை அதுவும் பெண் குழந்தையை சரியாக பாதுகாக்காத தாயினு உன்னை பிடிச்சி ஜெயிலுக்குள்ள போடல என் பெயர் அன்பே இல்லை" என்று அவன் மிகவும் தீவிரமாக பேசிக் கொண்டு இருக்க.
சமையலறையில் இருந்து வந்த ஒருத்தியோ அவன் தலையில் கரண்டியால் அடிப்போட்டவள் "நடுவீட்ல நின்னுட்டு என்னடா காமெடி பண்ணிட்டு இருக்க?" என்று கேட்டாள்.
அவளின் குரலில் சடுதியாக பின்னால் திரும்பி பார்க்க, அங்கே சுடிதார் அணிந்து ஷாலை நடுமத்தியில் கட்டிக் கொண்டு நெற்றியில் ஆங்காங்கே வியர்வை முத்துகள் துளிர்த்து இருக்க. கையில் கரண்டியுடன் அவனை பார்த்து திமிராக நின்று இருந்தவள் புருவத்தை உயர்த்தி அவன் இருந்த கோலத்தை காட்டி உதட்டுக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டாள்.
அப்பொழுது தான், தான் மேல் சட்டையை கழட்டியது நினைவு வர... தன் அன்னையை முறைத்து பார்த்து விட்டு, வீட்டின் பின் பக்கம் இருக்கும் குளியலறைக்குள் நுழைந்தான்.
அவன் போவதை அடக்கப்பட்ட புன்னகையோடு பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவளின் அருகில் வந்த அன்பின் தாய் "என்னவாம் உன்னை பார்த்ததுக்கு என்னை முறைச்சிட்டு போறான்?" என்று கேட்டார்.
அவளோ "ஐயாவுக்கு என் மேல கோபம் அத்தை அதான். நீங்க போய் வேலையை பாருங்க, அவன் ரெடியாகி வந்ததும் நான் டிபன் எடுத்து வச்சிட்டு வேலைக்கு கிளம்புறேன்" என்று சொன்னவளை சலிப்பாக பார்த்து விட்டு வெளியேச் சென்றார் அன்புவின் தாய்.
அன்புவும் குளித்து முடித்து விட்டு தயாராகி வந்தவன் "அம்மா அந்த லப்பர் இட்லியை எடுத்துட்டு வந்து வை. குரு சாரை பார்க்க போகணும். அவரை கொஞ்சம் கையில போட்டு வச்சிகிட்டா கண்டிப்பா போலீஸாக்கி விட்டுடுவாரு. ஆனா" என்று பேசிக் கொண்டே தொலைகாட்சிப் பெட்டியை போட்டவன் பார்வை அப்படியே நகர்ந்து போக,
அங்கே இரண்டு தட்டை எடுத்து வந்தவளின் மீது படிந்தது.
உடனே கோபம் கொண்டவன் எழுந்துக் கொள்ள முயல, "அன்பே" என்றவளின் அதட்டலான குரலில் அப்படியே அமர்ந்தான் அன்பு.
அவளோ தட்டை வைத்தபடி "என்ன பழக்கம் இது? என் மேல கோபம் இருந்தா அதை என் கிட்ட மட்டும் காட்டு. சாப்பாடு மேலையும் மத்தவங்க மேலையும் காட்டினா நான் மனுஷியாவே இருக்க மாட்டேன். உனக்கு மட்டும் தான் கோபப்பட தெரியுமா என்ன?" என்று கேட்டவளை நிமிர்ந்து முறைத்து பார்த்தான்.
அவளோ "என்ன?" என்றிட,
"அம்மா எங்கே?" என கேட்டான்.
"அத்தை கிருஷ்ணாயில் வாங்க ரேஷனுக்கு போய் இருக்காங்க" என்று கூறிவிட்டு உள்ளே போனவள் பூரியும் கிழங்கும் எடுத்து வந்து வைத்தாள்.
அதை புருவம் இடுங்க பார்த்து "இது என்ன பூரி? அம்மா பூரியெல்லாம் செய்ய மாட்டாங்களே?" என்றவன் அதை எடுத்து தன் தட்டில் வைத்து உண்ண ஆரம்பித்தான்.
அவளும் அவன் அருகில் கால்களை மடக்கிக் கொண்டு அமர்ந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டே "நான் தான் செஞ்சேன்" என்றவள் அடுத்த வாய் பூரியை எடுத்து மெதுவாக மெல்ல ஆரம்பித்தவள்,
"குரு சாருக்கு எவ்வளவு பணம் தரணும்?" என்று கேட்டாள்.
அன்புவோ "ஒரு அஞ்சு லட்சம் கொடுத்தா போதும்னு நினைக்கிறேன். என் கூட்டாளி பையன் அவ்வளவு பணம் தான் கொடுத்ததா சொல்றான்" என்று சொன்னதை கேட்டு சட்டென்று அவளுக்கு விக்கல் வந்து விட்டது.
அன்புவோ அவள் தலையை தட்டி கொடுத்தவன் தண்ணீயை எடுத்து கொடுத்தபடி "பார்த்து சாப்பிட மாட்டியாடி?" என்று சற்று அதட்டலாக கேட்க.
அவன் கண்களில் தெரிந்த காதலை கண்டவள் "சாருக்கு கோபம் போயிடுச்சி போல" என்று நக்கலாக அவள் தலையை தட்டிக் கொண்டு இருந்த கரத்தை பார்த்தாள்.
அதை கவனித்தவன் பொய்யாக அவளை முறைத்து விட்டு "மூடிக்கிட்டு சாப்புடுடி" என்றவன் இதழ் மெல்ல விரிந்தது புன்னகையில்.
அவளும் அதை கண்டுக் கொண்டவள் தன் தட்டில் இருந்த பூரியை பிடுங்கி எடுத்து அதில் கிழங்கை சுருட்டி எடுத்தவள் அன்பின் உதட்டருகில் கொண்டு போனாள்.
அன்போ பூரியையும் அவளையும் பார்த்தவன் "என்னை இவ்வளவு ஈசியா சமாளிக்கிற இரண்டாவது ஆளு நீதான்டி" என்று சொல்லிக் கொண்டே அவள் ஊட்டிய பூரியை வாங்கிக் கொண்டான்.
அவளோ "ம்... என்ன பண்றது உன்னையெல்லாம் சமாளிக்கலனா அப்புறம் காலம் பூரா எப்படி குப்பை கொட்ட முடியும்?" என்றவள் சற்று இறங்கிய குரலில் "நாளைக்கு பொண்ணு பார்க்க வராங்களாம்" என சொல்லி அவனை ஓர விழியால் அவள் பார்க்க சட்டென அவன் முகம் இறுகி போனது.
அவளோ அவன் தோளில் ஆதரவாக சாய்ந்துக் கொண்டு "அன்பு சீக்கிரம் ரிசல்ட் வரணும்னு வேண்டிக்கிறேன்டா. நீ மட்டும் போலீஸாகிட்டேனு வை... இந்த தொல்லையே இருக்காதுல. நான் டெய்லி இப்படி வந்து உன்னை பார்த்துட்டு போறதை விட உன் கூடவே இருந்திடுவேன்லடா" என்றாள்.
அன்பும் தட்டிலே கையை கழுவியவன் அவளின் தலையை பிடித்து நகர்த்தி விட்டு "நாளைக்கு எத்தனை மணிக்கு வராங்க?" என்று கேட்டான்.
அவளோ "நாலு மணிக்குனு பேசிட்டு இருந்தாங்க" என்று கூற,
அவனிடம் "சரி நான் பார்த்துகிறேன்" என்று மட்டும் பதில் கூறியவன் எழுந்து தட்டை எடுத்துக் கொண்டு அதை சுத்தம் செய்து வைத்தான்.
அவளும் எழுந்து வந்து தான் சாப்பிட்ட தட்டை கழுவி வைத்தவள் தன் கைப்பையை மாட்டிக் கொண்டு அதிலிருந்த ஐநூறு ரூபாய் எடுத்து அன்பின் சட்டை பையில் திணித்தவள் எம்பி அவன் கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தம் ஒன்றை வைத்து விட்டு,
"நான் கிளம்புறேன். ஈவீனிங் பைரவியை வீட்ல விட்டு என் ஆபிஸ் பக்கம் வா" என்று கூறி விட்டு விலகி நடக்க போனவளின் கரத்தை எட்டி பிடித்தவன் அவள் தவடையை அழுத்தமாக மற்றொரு கரத்தால் பிடித்து பெண்ணவளின் இதழில் ஆழ்ந்து முத்தம் ஒன்றை வைத்தவன் விழி அவளின் நயனங்களை ஊடுருவி பார்த்துக் கொண்டே,
"என்னை மீறி எவனும் உன்னை நெருங்க கூட விட மாட்டேன்டி. உன் கழுத்துல தாலினு ஒன்னு ஏறுனா அது நான் கட்டுறதா தான் இருக்கும். பயப்படாம இருடி நாளைக்கு எந்த கூமுட்டையும் உன்னை பொண்ணு பார்க்க வர மாட்டான்" என்று நம்பிக்கையளித்தான் அவளனவன்.
அவளோ "இதோடா பயமா எனக்கா? என் அன்பு இருக்கும் போது நான் பயந்தா அப்புறம் நான் உன் மேலையும் நம்ம காதல் மேலையும் வச்சி இருக்கிற நம்பிக்கை குறைஞ்சி போனது போல ஆகிடும்டா. எனக்கு தெரியும் எப்படி இருந்தாலும் நாளைக்கு எவனும் இல்ல இல்ல... நீ என்ன சொன்ன?" என்று அவன் சட்டையின் காலரை இழுத்து கேட்டவளை ஒற்றை புருவத்தை உயர்த்தி பார்த்துக் கொண்டு,
சிரித்தபடி "ஹான்... கூமுட்டைனு சொன்னேன்" என்றான்.
அவளும் அதே போல் சிரித்துக் கொண்டே "ம்...அந்த கூமுட்டை வர மாட்டான்னு தெரியும். நீ வரவும் விட மாட்டனு தெரியும்" என சொல்லிக் கொண்டே அவனை விட்டு விலகி நடந்தவளின் கரத்தை மீண்டும் பிடித்தவன்,
"இருடி நானே விடுறேன். தனியா போகாதே" என்றான்.
அவளோ "ம்..." என்று சம்மதமாக தலையை ஆட்டியவள் அவன் தோளில் முகம் புதைத்தபடி வண்டியில் அமர்ந்தவள்,
"அன்பு என்னை எப்போவும் விட்டு போக மாட்ட தானே?" என்று ஒரு வித ஆசையில் பேதையவள் கேட்க.
இருசக்கர வாகனத்தை ஓட்டிக் கொண்டே அவள் முகத்தை கண்ணாடியில் கண்டவன் ஒற்றை கரத்தை பின்னால் அவளின் தலையை பிடித்து ஆட்டி விட்டபடி,
"எந்த ஒரு சந்தர்ப்பத்திலும் உன்னை விட்டு இல்ல... உன்னை தனியா கூட எங்கேயும் விட்டு இருக்க மாட்டேன்டி என் வைரமே" என்று இதயத்திலிருந்து அன்பு வாக்கு கொடுக்க... மங்கையவளின் விழி ஓரம் நீர் பறந்து காற்றில் கலந்தது.
அதையும் கண்ணாடியூடு பார்த்தவன் அவள் கரத்தை முன்னிழுத்து தன் நெஞ்சோடு பொற்றிக் கொண்டான்.
அவர்களின் நெருக்கத்தை பார்த்த அத்தெரு மக்கள் சிலர் வெட்கப்பட்டுக் கொள்ள... பலர் பொறாமையில் அவர்கள் இருவரையும் திட்டிக் கொண்டனர்.
அதே நேரம் அவர்கள் போவதை பார்த்த அன்பின் தாயோ 'எப்போவும் எம்புள்ளைங்க இப்படி சண்டை போடாம ஒற்றுமையா இருக்கணும் தாயே' என்று மனதார கடவுளிடம் வேண்டிக் கொண்டார்.
அந்த வேண்டுதலை அவர் அருகில் நின்று காதில் வாங்கிய அச்சிறுப் பெண்ணோ மர்மமாக புன்னகைத்துக் கொண்டாள்.
ஒரு சிறு பெண்ணின் சிரிப்பொலியை கேட்ட அன்பின் தாய் யாரென்று திரும்பி பார்க்க... அங்கே புன்னகை முகத்தோடு நின்று இருந்த சிறுமியை கண்டு திகைத்து போய்,
"நீ...நீ... உ...உ...ன்னை எங்கேயோ பார்த்து இருக்கேன்" என்று சொன்னார்.
லைக் அண்ட் கமெண்ட் கேட்டா போடுவாங்களா போட மாட்டாங்களா? சரி கேட்டு தான் பார்ப்போம். போற போக்குல அப்படியே ஒரு லைக் கமெண்ட் போட்டு போங்க மக்களே!
Thread 'உதிரம் உமிழ்ந்து ஊமையானதடி (369)- கருத்து திரி' https://pommutamilnovels.com/threads/உதிரம்-உமிழ்ந்து-ஊமையானதடி-369-கருத்து-திரி.1333/
தன் அண்ணன் அழைத்ததும் நின்று திரும்பி பார்த்த பைரவி "என்ன?" என்று புருவம் உயர்த்தி கேட்டாள்.
அவனோ புறங்கையை ஓங்கி "அறைஞ்சனா பாரு. என்னடி இந்த வயசுலே கொஞ்சம் கூட மரியாதை கொடுக்காம புருவத்தை உயர்த்தி பேசுற?" என்று கேட்டவனை பயத்துடன் பார்த்தாலும்,
"வேற எப்படி கேட்க சொல்ற. ஒரு அண்ணன் மாதிரியா நீ இருக்க? அண்ணன்னா என்ன தெரியுமா? தங்கச்சி கேட்கிற லாலிபாப் மிட்டாயை வாங்கி தரது. ஆனால் உன்கிட்ட ஒரு அஞ்சு ரூபாய் கூட இல்லனு நேத்து என் தலையில் கொட்டினவன் தானே நீ" என்று நேற்று கொட்டு வாங்கியதற்கு இன்று தலையை தேய்த்து விட்டாள்.
தங்கையின் கேள்வியில் அன்பு சங்கடமாக உணர்ந்தாலும் வழக்கமாக அவள் பேசுவது தானே என்று சற்று சாந்தமாக "சரிவிடு இன்னிக்கு அம்மா கிட்ட காசு கேட்டு வாங்கி தரேன்" என்று சொன்னவனை கேவலமாக பார்த்து வைத்தாள்.
தங்கையின் பார்வையின் அர்த்தத்தை உணர்ந்தவன் "சரி வா வா... நானே உன்னை கொண்டு போய் ஸ்கூல விடுறேன்" என சொல்லிக் கொண்டே தன் வண்டியை எடுக்க.
பைரவியோ கடுப்பாக "இதுக்கு நேரடியாவே என்னை ஸ்கூலுக்கு கூட்டி போறேனு சொல்லி இருக்கலாம். எதுக்கு இப்படி சுத்தி வளைச்சி பேசுற?" என்று கேட்டுக் கொண்டே "ம்மா, நான் அண்ணன் கூடவே ஸ்கூல் போறேன்" என்று வீட்டை நோக்கி குரல் கொடுத்தாள் பைரவி.
அவரும் "சரிடி" என்று சொல்ல. அன்புவும் தங்கையை அழைத்துக் கொண்டு பள்ளிக்கூடம் சென்றான்.
தங்கையின் பள்ளிக்கூடத்தில் பைரவியை இறக்கி விட்டவன் தன் சட்டை பாக்கெட்டிலிருந்த லாலிபாப்பை எடுத்து கொடுத்தான்.
அதை பார்த்த பைரவின் முகம் பூப்போல் மலர லாலிபாப்பை வாங்கிக் கொண்டே "எப்போடா வாங்கின?" என்று கேட்டாள்.
அவனோ "நேத்து நைட்டு... வீட்டுக்கு வந்து பார்த்தப்ப நீ தூங்கிட்டு இருந்த சரி காலையில் தரலாம்னு வச்சி இருந்தேன்" என்று சொல்லி தங்கையின் தலையை பிடித்து ஆட்டி விட்டவன் "சரி கிளம்பு" என்று சொன்னான்.
அவளும் சரியென்பது போல் தலையை ஆட்டிவிட்டு இரண்டடி எடுத்து வைத்தவள் திரும்பி "இப்படி சுத்துறதுக்கு வேலைக்காவது போகலாம்ல? அம்மா பாவம் தனியா எவ்வளவு தான் கஷ்டப்படுவாங்க" என்று கேட்டவளை பொய்யாக முறைத்து பார்த்த அன்பு,
"பெரிய மனுஷி போல பேசாதடி" என்று சொன்னவன் வண்டியை எடுத்துக் கொண்டே "நீ வேணா பாரு இந்த டைம் போலீஸ் ட்ரைனிங்ல ஐயா பாஸ் ஆக தான் போறேன். போலீஸ் சட்டையை போட தான் போறேன். அப்போ உன்னை சைலன்சர் வச்ச வண்டி கொண்டு வந்து ஸ்கூல விட தான் போறேன். நீயும் என்னை பார்த்து பாராட்ட தான் போற" என்று சொன்னவன் தங்கையை உள்ளே போகும் படி கூறிவிட்டு அவள் சென்றதும் அங்கே இருந்து கிளம்பியவன் நேராக வீட்டிற்குச் சென்றான்.
வீட்டினுள் நுழைந்தவுடனே "ஏம்மா எத்தனை தடவை சொல்லி இருக்கேன் பைரவியை தனியா எங்கேயும் அனுப்பாதேனு. நான் சொல்றதை எங்கேயாவது கேட்குறீயா நீ?" என்று சட்டை பட்டனை கழட்டியபடி கத்தினான் அன்பு.
அவன் தாயோ "இப்போ எதுக்குடா கத்துற? இன்னும் எத்தனை வருஷத்துக்கு பொத்தி பொத்தி வச்சிட்டு, தங்கச்சிக்கு பாதுகாப்பா இருப்ப? பொம்பளை பிள்ளைடா. ஒரு நாலு இடம் தனியா போய் வந்தா தானே அவளுக்கும் வெளியுலகம் பழக்கமாகும்" என பேசிய அன்னையை முறைத்து பார்த்தவன்,
"ஒரு அம்மா போலவா பேசுற? எனக்கு இருக்கிற பயம் கூட உனக்கு இருக்க மாட்டிக்கிது. வெளியே ஆம்பள பசங்களுக்கு கூட பாதுகாப்பு இல்ல. இதுல நீ பொம்பளை புள்ளைய தனியா போய் பழக சொல்ற, எனக்கு இருக்கிற பயம் உனக்கு இருக்கா?" என்று மேலும் கத்தினான்.
அவரோ "ஆமா இன்னும் மடில தூக்கி வச்சி கொஞ்சிட்டு இரு. ஊர் உலகத்துல எத்தனையோ அண்ணங்களை பார்த்து இருக்கேன்டா. ஆனால் உன்னை போல ஒரு பைத்தியக்கார அண்ணனை நான் பார்த்ததே இல்லை. ஒழுங்கா சொல்றதை கேளு அன்பு. அவளை தனியா வாழ பழக்கி விடு. இல்ல எல்லாத்துக்கும் எப்போவும் அவ உன்னை தான் எதிர்பார்த்துட்டு இருப்பா, நீ ஒரு நாள் இல்லனா அவளோட நிலைமை ரொம்ப மோசமா போயிடும்" என்று மகனுக்கு புத்தி கூற முயன்றார்.
அதை கேட்ட அன்பு "நீயெல்லாம் தாயே இல்ல பேய். தங்கச்சியை கையில தாங்குற பிள்ளையை பாராட்டி தான் நான் பார்த்து இருக்கேன். உன்னை மாதிரி திட்டி யாரையும் நான் பார்த்தது இல்லை. இதுக்காகவே சீக்கிரம் போலீஸாகி பெத்த குழந்தை அதுவும் பெண் குழந்தையை சரியாக பாதுகாக்காத தாயினு உன்னை பிடிச்சி ஜெயிலுக்குள்ள போடல என் பெயர் அன்பே இல்லை" என்று அவன் மிகவும் தீவிரமாக பேசிக் கொண்டு இருக்க.
சமையலறையில் இருந்து வந்த ஒருத்தியோ அவன் தலையில் கரண்டியால் அடிப்போட்டவள் "நடுவீட்ல நின்னுட்டு என்னடா காமெடி பண்ணிட்டு இருக்க?" என்று கேட்டாள்.
அவளின் குரலில் சடுதியாக பின்னால் திரும்பி பார்க்க, அங்கே சுடிதார் அணிந்து ஷாலை நடுமத்தியில் கட்டிக் கொண்டு நெற்றியில் ஆங்காங்கே வியர்வை முத்துகள் துளிர்த்து இருக்க. கையில் கரண்டியுடன் அவனை பார்த்து திமிராக நின்று இருந்தவள் புருவத்தை உயர்த்தி அவன் இருந்த கோலத்தை காட்டி உதட்டுக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டாள்.
அப்பொழுது தான், தான் மேல் சட்டையை கழட்டியது நினைவு வர... தன் அன்னையை முறைத்து பார்த்து விட்டு, வீட்டின் பின் பக்கம் இருக்கும் குளியலறைக்குள் நுழைந்தான்.
அவன் போவதை அடக்கப்பட்ட புன்னகையோடு பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவளின் அருகில் வந்த அன்பின் தாய் "என்னவாம் உன்னை பார்த்ததுக்கு என்னை முறைச்சிட்டு போறான்?" என்று கேட்டார்.
அவளோ "ஐயாவுக்கு என் மேல கோபம் அத்தை அதான். நீங்க போய் வேலையை பாருங்க, அவன் ரெடியாகி வந்ததும் நான் டிபன் எடுத்து வச்சிட்டு வேலைக்கு கிளம்புறேன்" என்று சொன்னவளை சலிப்பாக பார்த்து விட்டு வெளியேச் சென்றார் அன்புவின் தாய்.
அன்புவும் குளித்து முடித்து விட்டு தயாராகி வந்தவன் "அம்மா அந்த லப்பர் இட்லியை எடுத்துட்டு வந்து வை. குரு சாரை பார்க்க போகணும். அவரை கொஞ்சம் கையில போட்டு வச்சிகிட்டா கண்டிப்பா போலீஸாக்கி விட்டுடுவாரு. ஆனா" என்று பேசிக் கொண்டே தொலைகாட்சிப் பெட்டியை போட்டவன் பார்வை அப்படியே நகர்ந்து போக,
அங்கே இரண்டு தட்டை எடுத்து வந்தவளின் மீது படிந்தது.
உடனே கோபம் கொண்டவன் எழுந்துக் கொள்ள முயல, "அன்பே" என்றவளின் அதட்டலான குரலில் அப்படியே அமர்ந்தான் அன்பு.
அவளோ தட்டை வைத்தபடி "என்ன பழக்கம் இது? என் மேல கோபம் இருந்தா அதை என் கிட்ட மட்டும் காட்டு. சாப்பாடு மேலையும் மத்தவங்க மேலையும் காட்டினா நான் மனுஷியாவே இருக்க மாட்டேன். உனக்கு மட்டும் தான் கோபப்பட தெரியுமா என்ன?" என்று கேட்டவளை நிமிர்ந்து முறைத்து பார்த்தான்.
அவளோ "என்ன?" என்றிட,
"அம்மா எங்கே?" என கேட்டான்.
"அத்தை கிருஷ்ணாயில் வாங்க ரேஷனுக்கு போய் இருக்காங்க" என்று கூறிவிட்டு உள்ளே போனவள் பூரியும் கிழங்கும் எடுத்து வந்து வைத்தாள்.
அதை புருவம் இடுங்க பார்த்து "இது என்ன பூரி? அம்மா பூரியெல்லாம் செய்ய மாட்டாங்களே?" என்றவன் அதை எடுத்து தன் தட்டில் வைத்து உண்ண ஆரம்பித்தான்.
அவளும் அவன் அருகில் கால்களை மடக்கிக் கொண்டு அமர்ந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டே "நான் தான் செஞ்சேன்" என்றவள் அடுத்த வாய் பூரியை எடுத்து மெதுவாக மெல்ல ஆரம்பித்தவள்,
"குரு சாருக்கு எவ்வளவு பணம் தரணும்?" என்று கேட்டாள்.
அன்புவோ "ஒரு அஞ்சு லட்சம் கொடுத்தா போதும்னு நினைக்கிறேன். என் கூட்டாளி பையன் அவ்வளவு பணம் தான் கொடுத்ததா சொல்றான்" என்று சொன்னதை கேட்டு சட்டென்று அவளுக்கு விக்கல் வந்து விட்டது.
அன்புவோ அவள் தலையை தட்டி கொடுத்தவன் தண்ணீயை எடுத்து கொடுத்தபடி "பார்த்து சாப்பிட மாட்டியாடி?" என்று சற்று அதட்டலாக கேட்க.
அவன் கண்களில் தெரிந்த காதலை கண்டவள் "சாருக்கு கோபம் போயிடுச்சி போல" என்று நக்கலாக அவள் தலையை தட்டிக் கொண்டு இருந்த கரத்தை பார்த்தாள்.
அதை கவனித்தவன் பொய்யாக அவளை முறைத்து விட்டு "மூடிக்கிட்டு சாப்புடுடி" என்றவன் இதழ் மெல்ல விரிந்தது புன்னகையில்.
அவளும் அதை கண்டுக் கொண்டவள் தன் தட்டில் இருந்த பூரியை பிடுங்கி எடுத்து அதில் கிழங்கை சுருட்டி எடுத்தவள் அன்பின் உதட்டருகில் கொண்டு போனாள்.
அன்போ பூரியையும் அவளையும் பார்த்தவன் "என்னை இவ்வளவு ஈசியா சமாளிக்கிற இரண்டாவது ஆளு நீதான்டி" என்று சொல்லிக் கொண்டே அவள் ஊட்டிய பூரியை வாங்கிக் கொண்டான்.
அவளோ "ம்... என்ன பண்றது உன்னையெல்லாம் சமாளிக்கலனா அப்புறம் காலம் பூரா எப்படி குப்பை கொட்ட முடியும்?" என்றவள் சற்று இறங்கிய குரலில் "நாளைக்கு பொண்ணு பார்க்க வராங்களாம்" என சொல்லி அவனை ஓர விழியால் அவள் பார்க்க சட்டென அவன் முகம் இறுகி போனது.
அவளோ அவன் தோளில் ஆதரவாக சாய்ந்துக் கொண்டு "அன்பு சீக்கிரம் ரிசல்ட் வரணும்னு வேண்டிக்கிறேன்டா. நீ மட்டும் போலீஸாகிட்டேனு வை... இந்த தொல்லையே இருக்காதுல. நான் டெய்லி இப்படி வந்து உன்னை பார்த்துட்டு போறதை விட உன் கூடவே இருந்திடுவேன்லடா" என்றாள்.
அன்பும் தட்டிலே கையை கழுவியவன் அவளின் தலையை பிடித்து நகர்த்தி விட்டு "நாளைக்கு எத்தனை மணிக்கு வராங்க?" என்று கேட்டான்.
அவளோ "நாலு மணிக்குனு பேசிட்டு இருந்தாங்க" என்று கூற,
அவனிடம் "சரி நான் பார்த்துகிறேன்" என்று மட்டும் பதில் கூறியவன் எழுந்து தட்டை எடுத்துக் கொண்டு அதை சுத்தம் செய்து வைத்தான்.
அவளும் எழுந்து வந்து தான் சாப்பிட்ட தட்டை கழுவி வைத்தவள் தன் கைப்பையை மாட்டிக் கொண்டு அதிலிருந்த ஐநூறு ரூபாய் எடுத்து அன்பின் சட்டை பையில் திணித்தவள் எம்பி அவன் கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தம் ஒன்றை வைத்து விட்டு,
"நான் கிளம்புறேன். ஈவீனிங் பைரவியை வீட்ல விட்டு என் ஆபிஸ் பக்கம் வா" என்று கூறி விட்டு விலகி நடக்க போனவளின் கரத்தை எட்டி பிடித்தவன் அவள் தவடையை அழுத்தமாக மற்றொரு கரத்தால் பிடித்து பெண்ணவளின் இதழில் ஆழ்ந்து முத்தம் ஒன்றை வைத்தவன் விழி அவளின் நயனங்களை ஊடுருவி பார்த்துக் கொண்டே,
"என்னை மீறி எவனும் உன்னை நெருங்க கூட விட மாட்டேன்டி. உன் கழுத்துல தாலினு ஒன்னு ஏறுனா அது நான் கட்டுறதா தான் இருக்கும். பயப்படாம இருடி நாளைக்கு எந்த கூமுட்டையும் உன்னை பொண்ணு பார்க்க வர மாட்டான்" என்று நம்பிக்கையளித்தான் அவளனவன்.
அவளோ "இதோடா பயமா எனக்கா? என் அன்பு இருக்கும் போது நான் பயந்தா அப்புறம் நான் உன் மேலையும் நம்ம காதல் மேலையும் வச்சி இருக்கிற நம்பிக்கை குறைஞ்சி போனது போல ஆகிடும்டா. எனக்கு தெரியும் எப்படி இருந்தாலும் நாளைக்கு எவனும் இல்ல இல்ல... நீ என்ன சொன்ன?" என்று அவன் சட்டையின் காலரை இழுத்து கேட்டவளை ஒற்றை புருவத்தை உயர்த்தி பார்த்துக் கொண்டு,
சிரித்தபடி "ஹான்... கூமுட்டைனு சொன்னேன்" என்றான்.
அவளும் அதே போல் சிரித்துக் கொண்டே "ம்...அந்த கூமுட்டை வர மாட்டான்னு தெரியும். நீ வரவும் விட மாட்டனு தெரியும்" என சொல்லிக் கொண்டே அவனை விட்டு விலகி நடந்தவளின் கரத்தை மீண்டும் பிடித்தவன்,
"இருடி நானே விடுறேன். தனியா போகாதே" என்றான்.
அவளோ "ம்..." என்று சம்மதமாக தலையை ஆட்டியவள் அவன் தோளில் முகம் புதைத்தபடி வண்டியில் அமர்ந்தவள்,
"அன்பு என்னை எப்போவும் விட்டு போக மாட்ட தானே?" என்று ஒரு வித ஆசையில் பேதையவள் கேட்க.
இருசக்கர வாகனத்தை ஓட்டிக் கொண்டே அவள் முகத்தை கண்ணாடியில் கண்டவன் ஒற்றை கரத்தை பின்னால் அவளின் தலையை பிடித்து ஆட்டி விட்டபடி,
"எந்த ஒரு சந்தர்ப்பத்திலும் உன்னை விட்டு இல்ல... உன்னை தனியா கூட எங்கேயும் விட்டு இருக்க மாட்டேன்டி என் வைரமே" என்று இதயத்திலிருந்து அன்பு வாக்கு கொடுக்க... மங்கையவளின் விழி ஓரம் நீர் பறந்து காற்றில் கலந்தது.
அதையும் கண்ணாடியூடு பார்த்தவன் அவள் கரத்தை முன்னிழுத்து தன் நெஞ்சோடு பொற்றிக் கொண்டான்.
அவர்களின் நெருக்கத்தை பார்த்த அத்தெரு மக்கள் சிலர் வெட்கப்பட்டுக் கொள்ள... பலர் பொறாமையில் அவர்கள் இருவரையும் திட்டிக் கொண்டனர்.
அதே நேரம் அவர்கள் போவதை பார்த்த அன்பின் தாயோ 'எப்போவும் எம்புள்ளைங்க இப்படி சண்டை போடாம ஒற்றுமையா இருக்கணும் தாயே' என்று மனதார கடவுளிடம் வேண்டிக் கொண்டார்.
அந்த வேண்டுதலை அவர் அருகில் நின்று காதில் வாங்கிய அச்சிறுப் பெண்ணோ மர்மமாக புன்னகைத்துக் கொண்டாள்.
ஒரு சிறு பெண்ணின் சிரிப்பொலியை கேட்ட அன்பின் தாய் யாரென்று திரும்பி பார்க்க... அங்கே புன்னகை முகத்தோடு நின்று இருந்த சிறுமியை கண்டு திகைத்து போய்,
"நீ...நீ... உ...உ...ன்னை எங்கேயோ பார்த்து இருக்கேன்" என்று சொன்னார்.
லைக் அண்ட் கமெண்ட் கேட்டா போடுவாங்களா போட மாட்டாங்களா? சரி கேட்டு தான் பார்ப்போம். போற போக்குல அப்படியே ஒரு லைக் கமெண்ட் போட்டு போங்க மக்களே!
Thread 'உதிரம் உமிழ்ந்து ஊமையானதடி (369)- கருத்து திரி' https://pommutamilnovels.com/threads/உதிரம்-உமிழ்ந்து-ஊமையானதடி-369-கருத்து-திரி.1333/