அத்தியாயம் 6
கல்யாணம் முடிந்தாலும் பார்க்கவிற்கு மனதில் சிறு உறுத்தல் இருக்கத் தான் செய்தது.. அவன் எதிர்பார்த்தது, நாள் பார்த்து நட்சத்திரம் பார்த்து, ஊர் உறவுகள் கூடி, சொந்தபந்தங்கள் வாழ்த்தோடு
அனைவரின் நல்லாசியுடன் தன்னவளின் கழுத்தில் தாலி கட்டி மனைவியாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டுமென நினைத்தான்...
ஆனால் கடத்தி வற்புறுத்தி தனக்குப் பிடித்தமா?? என்றுக் கூட கேட்காமல் நடந்த திருமணத்தை நினைக்க நினைக்க வேப்பங்காயாய் கசந்தது...
ஆனால் அவனிற்கு நேர்மாறாக ஊர்மிளாவோ வானத்தில் பறக்காத குறையாய் இருந்தாள்.. நடக்குமா?? நடக்காதா?? என நினைத்த திருமணம் நடந்தே விட்டதே?? வேறென்ன வேண்டும்??.. தன் அத்தான் தனக்கு மட்டுமே என்ற எண்ணமே அவளுக்கு மனசெல்லாம் பூரிப்பாய் இருந்தது..
அவளின் முகத்தில் இருந்த சந்தோஷத்தைப் பார்த்தவனுக்கு ஏனோ தன் விருப்பமின்மையே காட்ட மனதில்லை.. கல்யாணம் எப்படி நடந்தாலும் ரிசப்ஷனை கிரண்டாக நடத்த வேண்டுமென தீர்மானித்தான்..
"வாழ்வில் நாம் கடந்து சென்ற நொடிகளை பற்றி வருத்தப்படுவதை விட, இனி வரும் நொடிகளை அனுபவித்து வாழ்வதே சால சிறந்தது" என்ற கொள்கையுடையவன் பார்க்கவ்...
திவ்யாவிற்கு தான் தோற்றுவிட்ட கோபம் மனதில் இருந்தாலும்.. அவர்களின் வாழ்க்கையில் நுழைய வேண்டும்.. இரண்டாவதாக கல்யாணம் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்ற எண்ணமெல்லாம் அவளுக்கு இல்லை.. இவனை விட்டால் வேறொருவன் தன் அழகில் மயங்கி வருவான் என்ற நம்பிக்கை நிறையவே இருந்தது.. அதனால் இருவரையும் முறைத்து விட்டு வெளியேறி விட்டாள்..
மனோரஞ்சனுக்கு காயத்ரியிடம் தோற்றதை ஏற்க முடியாவிட்டாலும் இவர்களுடன் போராடி ஜெயிக்க முடியாது என்பதை நன்றாக அறிந்து வைத்திருந்தார்..
அதனால் பெருமூச்சுவிட்டவாறே, "அப்புறம் என்ன மச்சான்... கல்யாணமே முடிஞ்சிடுச்சி.. வீட்டுக்குப் போகலாம்" என பார்க்கவை பார்க்க அவன் முகமோ வழக்கத்திற்கு மாறாக சோர்ந்தே இருந்தது.. அதை மறைத்து புன்னகைக்க முயன்றான்..
அதை மனோரஞ்சன் கவனித்தாலும் கேட்கும் மனநிலைமையில் தான் இல்லை..
அனைவரையும் காரில் ஏற்றிக் கொண்டு வீட்டிற்கு செல்வதற்குள் முன்பு வீட்டின் முன்பே பெரிய லாரியில் ஊர்மிளாவிற்கான அத்தனை சீரும் இருந்தது..
மிகப்பெரிய லாரியில் வந்த பொருட்களைப் பார்த்ததுமே புரிந்தது.. "எல்லாமே பக்கா பிளான் என்று" என நினைத்தவனுக்கு மனதின் ஓரம் சிறு வலி எழ தான் செய்தது.. "என்ன மாமா இதெல்லாம்??" என சிடுசிடுத்தவனை பார்த்து சிரித்தவாறே,
"இதெல்லாம் சீர் மாப்பிள்ளை.. எம் பொண்ணுக்கு தான்.. நாளைக்கு யாரும் எம் பொண்ணை வெறுங்கையை வீசிட்டு வந்தவன்னு சொல்லக்கூடாதுல்ல.. அதான் மாப்பிள்ளை" என்றவரை தீயாய் முறைத்தவன் யாரிடமும் பேசாமல் உள்ளே சென்று விட்டான்... அவனின் கோபத்தை புரிந்த காயத்ரி தான் அனைவரிடம் நைசியமாக பேசி அனைவரையும் சரி கட்டி சாப்பிட வைத்தார்... மாலை மங்கும் இரவும் வேளையும் வந்தது.. கல்யாணம் முடிந்த அனைவரும் சிறு படபடப்புடன் கடக்கும் இரவு அது... பார்க்கவும் வேஷ்டி சட்டையில் அவளுக்காக காத்திருந்தான்.
அழகிய காதல் பள்ளியறையில் ஊர்மிளாவிற்காக காத்துக் கொண்டிருந்தான் பார்க்கவ்... அவனுக்கு இந்த அனுபவமே புதிது.. தன்னறையில் தன்னுடன் பேச, சிரிக்க, சண்டை போட, தன்னை மடியில் தாங்க, தான் தப்பு செய்தால் திட்ட, தன்னை சரிபாதியாய் ஏற்று, தன்னை நம்பி ஒரு பெண் தன் பெண்மையை தர வருகிறாள் ஒன்ற நினைப்பே தித்திப்பாய் இருந்தது... கல்யாணம் அவன் நினைத்தது போல் நடக்கவில்லையென்றாலும் தான் காதலித்து முழுதாக இருபத்தி நாலு மணி நேரம் ஆவதற்குள் அவள் தனக்கே தனக்கானவளாய் வருகிறாள் என்ற நினைப்பே பெருவகை ஊற்றாய் மனதில் சந்தோஷம் பொங்க.. முதல் இரவு அறையில் காத்துக் கொண்டிருந்தான்...
வெள்ளை நிற படுக்கையில் சிவப்பு நிற பூக்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டு, நறுமண மெழுகுவர்த்திகளால் அந்த அறையே வாசனையாக இருந்தது.. சிவப்பு நிற பலூன்கள் ஆங்காங்கு கட்டப்பட்டு இருந்தது... மல்லிகைப் பூவை தோரணங்கள் போல் தொங்க விட்டு முழுதாக பார்க்கவின் அறையை மாற்றியமைத்திருந்தார் காயத்ரி..
இதையெல்லாம் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கு கதவு திறக்கும் சத்தத்தில் உடலெல்லாம் சிலிர்த்தது தேகம் சிறிது நடுங்க ஆரம்பித்தது... கை காலெல்லாம் வேர்த்து கையை சற்றி மடக்கியவாறே தலையை கீழே குனிந்து. திரும்பி நின்றான்.... அவனால் ஊர்மியை நிமிர்ந்து பார்க்க முடியாமல் வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது. பெண்களுக்கு மட்டுமல்ல ஆண்களின் வெட்கமும் அழகானது.. பால்வண்ண நிறத்தில் இருந்தவனது முகமெல்லாம் வெட்கத்தில் சிவந்து சிவப்பு நிறமாக மாற ஆரம்பித்தது..
மெதுவாக கீழிருந்து மேலாக தன் தலையை நிமிர்த்து பார்த்தவன்.. "அய்யோ யம்ம்ம்மமா.. பூச்சாண்டி" என அலறியபடி, தொப்பென கட்டிலில் மல்லாக்க விழுந்தான்..
'ஊர்மிளா வருவாள்' என எதிர்பார்ப்பில் நின்றவனுக்கு அங்கு நின்று கொண்டிருந்த கிடாமீசையே நிச்சயமாக எதிர்பார்க்கவில்லை.. "இங்க என்ன பண்றீங்க மாமா??"
என படபடப்புடன் கேட்டவனை கண்டு தலையை குனிந்து மெல்ல சிரித்தவாறே,
"இல்லை மாப்ள.. ஆடி.. பொறக்குது.. அதான் ஊர்மியை"
"ஊர்மியை"
"ஆடி மாசம் ஊருக்கு கூப்ட்டுப் போகலாம்னு இருக்கேன் மாப்ள".. என்றவரை அப்படியே மண்டையில் ரெண்டு கொட்டு வைக்கலாமா?? என்று கூட யோசித்தான்...
"அப்புறம் எதுக்குய்யா?? கல்யாணம் பண்ணி வச்சே.. நான் பாட்டுக்கு சும்மா இருந்திருப்பேன்ல. நல்லா இருந்த பையன் மனசை கெடுத்துட்டு இப்போ என்னடான்னா ஆடி மாசம் கூப்ட்டு போறேன்.. ஆவணி மாசம் கூப்ட்டுப் போறேன்னா என்னய்யா அர்த்தம்" என கோவமாய் ஆரம்பித்தவன் பாவமாய் முடித்தான்..
"இல்லை மாப்ள.. நானும் அப்படித்தான் நினைச்சேன்.. அப்புறம் உங்கப்பா தான் சொன்னாங்க தான்... ஆடி மாசம் சேர்ந்தா சித்திரையில புள்ளை பொறக்குமாம்.. நம்ம குடும்பத்துக்கு சித்திரை மாச குழந்தை வேண்டாம் மாப்ள" என கெஞ்சுவதை போல் மிரட்டியவரை கடுப்புடன் முறைத்தவன்..
"இப்போ என்ன உங்களுக்கு சித்திரையில புள்ளை பொறக்கக்கூடாது அவ்ளோ தானே.. அதெல்லாம் நான் பாத்துக்கிறேன். நீங்க ஊர்மியை அனுப்பி வைங்க" என தன் மனதில் உள்ள ஆசையை வெளிப்படையாக சொல்லியவனை பார்த்து புன்னகைத்தவர்....
"மாப்பிளைக்கு எப்பவும் குறும்பு தான்... ஊர்மி ஊருக்கு ரெடியாகிட்டு இருக்கா மாப்ள.. நாங்க இப்போ கிளம்புறோம்" என பார்க்கவின் குட்டி இதயத்தில் டிரம்ஸ் வாசிக்க ஆரம்பித்தார் கெடாமீசை...
. "அவளைய்ய்ய்" என பல்லை கடித்தவாறே, கிடாமீசையை பிடித்து தள்ளியவன்... கீழே இறங்கிச் செல்ல அவளோ காயத்ரியுடன் பேசியவாறே தன் பேக்கில் ஒவ்வொன்றாக எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள்..
"இவ ஓடி வரும் போது யூனிபார்மோட தான வந்தா... இப்போ என்னடா பையை அடுக்கிறா" என பல்லைக் கடித்தவாறே அவளின் முழங்கையைப் பற்றியவன்... "எங்கேடி போற???" என்றவனைப் பார்த்து வாயெல்லாம் பல்லாக, "ஊருக்குப் போறேன் அத்தான்.. இது ஆடி மாசமாம்ல அதான்... அப்பா சொன்னாரு புருஷனும் பொண்டாட்டியும் சேரக் கூடாதாம்" என்றவளை தீயாய் முறைத்தவன்...
"இங்க பாரு பாப்பூ.. இப்போ சையின்ஸ் எவ்ளவோ அட்வான்டேஜே மாறிடுச்சி... சோ நீ எங்கேயும் போக தேவையில்ல" என்றவனை பாவமாக பார்த்தவள் கட்டிலில் ஒரு காலை மடக்கி தலையில் கை வைத்து அமர்ந்திருந்த காயத்ரியை திரும்பி பார்த்தாள்..
"நீங்களாவது உங்க அண்ணனுக்கு சொல்லுங்க மாம்" என்றவனை பாவமாக எட்டிப்பார்த்தவர்..
"நான் எவ்ளோவோ சொல்லிட்டேன் டா.. சொல்லச் சொல்ல கேட்காம கூப்ட்டுப் போறாரு.. இந்தக் குந்தாணியும் எப்படி கிளம்புது பாரு" என ஊர்மியை முறைத்துக் கொண்டே இருந்தார்..
"ஏன் அயித்தே இப்டி சொல்றீங்க... நான் ஊருக்குப் போறது உங்களுக்குப் புடிக்கலையா???" என வாடிய முகத்துடன் கேட்டவளைப் பார்த்தவனுக்கு ஏனோ போக வேண்டாம் என சொல்ல மனமில்லாமல்... "சரி போய்ட்டு வா" என்றவனை இறுக்கி அணைத்தவள்.
"தாங்க்ஸ் அத்தான்" என கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தமிட... பார்க்கவோ வாயைப் பிளந்து நின்று கொண்டிருந்தான்..
சிறிது நேரத்தில் குதித்து குதித்து வெளியே சென்றவளை ஒரு ஏக்கப் பெருமூச்சு விட்டவாறே நின்று கொண்டிருந்த பார்க்கவின் தோளின் மேல் கை வைத்த காயத்ரி, "நீ போக வேண்டாம்னு சொல்லியிருந்தா.. கொஞ்ச நேரம் அழுதுட்டு அப்புறம் அவளே சமாதானம் ஆகியிருப்பான்னு தோணுதுடா" என்றவரை மென்மையாக பார்த்து புன்னகைத்தவன்...
"தெரியும் மாம்.. ஆனா அதுல என்ன மாம் சந்தோஷம்.. ஒரு பொண்ணோட கண்ணீர் ரொம்ப பவர்புல் மாம். அவளுக்கு அப்பா வீட்டுக்குப் போகுறது ஆசைன்னா போகட்டுமே.. நான் போக வேண்டாம்னு சொன்னா இந்தக் குழந்தைத்தனம் அவளை விட்டுப் போயிரும் மாம்.. என்னை வருடி செல்லுற தென்றல் காற்று அவ.. அவ சந்தோஷத்தை விட என்னது பெருசில்ல... இப்போ என்ன பர்ஸ்ட் நைட்டு நடக்கலை அவளோ தானே.. பரவால்ல மாம்... கிணத்துத் தண்ணியை ஆத்து வெள்ளமா வந்து அடிச்சிட்டுப் போகப் போகுது.. நோ மாம். ஷி இஸ் மை கேர்ள்".. என்றவனை ஆரத் தழுவிக் கொண்டார் காயத்ரி..
தன் பையனை ஒரு நல்ல ஆண்மகனாய் வளர்த்திருக்கிறோம் என்பதே அவருக்கு பெருமிதமாய் இருந்தது...
இதெற்கெல்லாம் காரணமான மனோரஞ்சனை சும்மா விட்டால் அவர் காயத்ரி அல்லவே... ஊர்மியின் அறையிலிருந்து தங்கள் அறைக்குச் செல்ல, அங்கு மனோரஞ்சனோ கால்டவுசர் ஒன்றை போட்டுக் கொண்டு மேல்சட்டை எதுவும் இல்லாமல் தன் உடம்பிலிருந்த நாலு நல்லி எலும்பையும் சிக்ஸ் பேக்கைப் போல் அங்கங்கு நெளித்து கண்ணாடியை உற்று உற்றுப் பார்த்தவாறே
"எங்கிட்ட மோதாதே
நான் ராஜாதி ராஜனடா
வம்புக்கு இழுக்காதே
நான் வீராதி வீரனடா"
என பாடியவரின் கையைப் பிடித்து ஒரு சுற்று சுற்றி விட, கயிற்றிலிருந்து விடுபட்ட பம்பரத்தை போல் சுற்றி சுற்றி காயத்ரியின் தோளின் மேலேயே மயங்கி கிடந்தார் மனோரஞ்சன்...
"நரம்பனுக்கு நிக்கிறதுக்கே தெம்பே இல்ல.. பாட்டைப் பாரு.. எங்கிட்ட மோதாதே வாம்.. எம் பையனை அங்க வருத்தப்பட வச்சிட்டு இங்கே குத்தாட்டமா போடுற.. இருடி உனக்கு வைக்கிறேன் பெரிய ஆப்பா" என தோளில் கிடந்தவரை தூக்கி வீச அவரோ கட்டிலில் கவிழ்ந்து கிடந்தார்..
"குந்தாணி மவ.. என்ன திங்குறான்னு தான்னு தெரியலை.. நம்மளை பம்பரம் மாதிர சுத்தி விட்டுட்டாளே.. அய்யோ... யம்மா. இடுப்பு புடிச்சிக்கிச்சே" என்றவரை பார்த்து உதட்டை சுழித்துக் கொண்டு சென்றார் காயத்ரி..
ஊர்மி கிளம்பும் போது எல்லாரிடம் சொல்லி விட்டு செல்ல காயத்ரியை தேட அவரோ அவளுக்கு மேலே நாலைந்து பேக்கை மூட்டைக் கட்டி வைத்திருந்தார்....
"என்ன அத்தை நீங்களும் பேக்கெல்லாம் எடுத்து வச்சிருக்கீங்க" என்றவளைப் பார்த்து முறைத்தவர்...
"ஏண்ணேன்.. உம் பொண்ணுக்கு மட்டுந்தான்... ஆடி மாசமெல்லாம் கூப்பிடுவிய்யா.. எம் பொறந்த வீட்டுக்கு என்னை கூப்பிட மாட்டியா??" என்றவளை கண்ணீர் மல்க பார்த்தவர்...
"என்னாத்தா இப்டி சொல்லிப்புட்ட.. நீயும் கிளம்புத்தா... ஆடி என்ன வருஷம் புல்லா இருத்தா.. நானும் எந்தங்கச்சியை பிரிஞ்சி வருஷக்கணக்கா ஆகிடுச்சி. இனிமேலாவது ஒன்னுமன்னுமா இருப்போம்"...
"ஏது.. வருஷம் புல்லா இருக்கிறதா?? யோவ்வ்வ்.. அறிவு கெட்ட மச்சான்" என வாயை விட கெடாமீசை மனோரஞ்சனை பார்த்து முறைத்துக் கொண்டே மீசையை நீவிவிடவும், சற்று பம்மியவாறே,
"அவ என்ன புதுசா கல்யாணமானவளா?? இவளை கூட்டுப் போறேன்னு சொல்றீங்க??"
என்றவரை மேலும் அனல் கக்கும் பார்வையில் முறைத்தவர்..
"என் தங்கச்சியை பொறந்த வீட்டுக்குப் போறதுக்கு ஆடி என்ன? ஆவணி என்ன??"நீ வாத்தா" என காயத்ரியும் ஊர்மிளாவையும் பொறந்த வீட்டுக்கு கூட்டிச் சென்றார் கெடாமீசை..
கல்யாணம் முடிந்தாலும் பார்க்கவிற்கு மனதில் சிறு உறுத்தல் இருக்கத் தான் செய்தது.. அவன் எதிர்பார்த்தது, நாள் பார்த்து நட்சத்திரம் பார்த்து, ஊர் உறவுகள் கூடி, சொந்தபந்தங்கள் வாழ்த்தோடு
அனைவரின் நல்லாசியுடன் தன்னவளின் கழுத்தில் தாலி கட்டி மனைவியாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டுமென நினைத்தான்...
ஆனால் கடத்தி வற்புறுத்தி தனக்குப் பிடித்தமா?? என்றுக் கூட கேட்காமல் நடந்த திருமணத்தை நினைக்க நினைக்க வேப்பங்காயாய் கசந்தது...
ஆனால் அவனிற்கு நேர்மாறாக ஊர்மிளாவோ வானத்தில் பறக்காத குறையாய் இருந்தாள்.. நடக்குமா?? நடக்காதா?? என நினைத்த திருமணம் நடந்தே விட்டதே?? வேறென்ன வேண்டும்??.. தன் அத்தான் தனக்கு மட்டுமே என்ற எண்ணமே அவளுக்கு மனசெல்லாம் பூரிப்பாய் இருந்தது..
அவளின் முகத்தில் இருந்த சந்தோஷத்தைப் பார்த்தவனுக்கு ஏனோ தன் விருப்பமின்மையே காட்ட மனதில்லை.. கல்யாணம் எப்படி நடந்தாலும் ரிசப்ஷனை கிரண்டாக நடத்த வேண்டுமென தீர்மானித்தான்..
"வாழ்வில் நாம் கடந்து சென்ற நொடிகளை பற்றி வருத்தப்படுவதை விட, இனி வரும் நொடிகளை அனுபவித்து வாழ்வதே சால சிறந்தது" என்ற கொள்கையுடையவன் பார்க்கவ்...
திவ்யாவிற்கு தான் தோற்றுவிட்ட கோபம் மனதில் இருந்தாலும்.. அவர்களின் வாழ்க்கையில் நுழைய வேண்டும்.. இரண்டாவதாக கல்யாணம் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்ற எண்ணமெல்லாம் அவளுக்கு இல்லை.. இவனை விட்டால் வேறொருவன் தன் அழகில் மயங்கி வருவான் என்ற நம்பிக்கை நிறையவே இருந்தது.. அதனால் இருவரையும் முறைத்து விட்டு வெளியேறி விட்டாள்..
மனோரஞ்சனுக்கு காயத்ரியிடம் தோற்றதை ஏற்க முடியாவிட்டாலும் இவர்களுடன் போராடி ஜெயிக்க முடியாது என்பதை நன்றாக அறிந்து வைத்திருந்தார்..
அதனால் பெருமூச்சுவிட்டவாறே, "அப்புறம் என்ன மச்சான்... கல்யாணமே முடிஞ்சிடுச்சி.. வீட்டுக்குப் போகலாம்" என பார்க்கவை பார்க்க அவன் முகமோ வழக்கத்திற்கு மாறாக சோர்ந்தே இருந்தது.. அதை மறைத்து புன்னகைக்க முயன்றான்..
அதை மனோரஞ்சன் கவனித்தாலும் கேட்கும் மனநிலைமையில் தான் இல்லை..
அனைவரையும் காரில் ஏற்றிக் கொண்டு வீட்டிற்கு செல்வதற்குள் முன்பு வீட்டின் முன்பே பெரிய லாரியில் ஊர்மிளாவிற்கான அத்தனை சீரும் இருந்தது..
மிகப்பெரிய லாரியில் வந்த பொருட்களைப் பார்த்ததுமே புரிந்தது.. "எல்லாமே பக்கா பிளான் என்று" என நினைத்தவனுக்கு மனதின் ஓரம் சிறு வலி எழ தான் செய்தது.. "என்ன மாமா இதெல்லாம்??" என சிடுசிடுத்தவனை பார்த்து சிரித்தவாறே,
"இதெல்லாம் சீர் மாப்பிள்ளை.. எம் பொண்ணுக்கு தான்.. நாளைக்கு யாரும் எம் பொண்ணை வெறுங்கையை வீசிட்டு வந்தவன்னு சொல்லக்கூடாதுல்ல.. அதான் மாப்பிள்ளை" என்றவரை தீயாய் முறைத்தவன் யாரிடமும் பேசாமல் உள்ளே சென்று விட்டான்... அவனின் கோபத்தை புரிந்த காயத்ரி தான் அனைவரிடம் நைசியமாக பேசி அனைவரையும் சரி கட்டி சாப்பிட வைத்தார்... மாலை மங்கும் இரவும் வேளையும் வந்தது.. கல்யாணம் முடிந்த அனைவரும் சிறு படபடப்புடன் கடக்கும் இரவு அது... பார்க்கவும் வேஷ்டி சட்டையில் அவளுக்காக காத்திருந்தான்.
அழகிய காதல் பள்ளியறையில் ஊர்மிளாவிற்காக காத்துக் கொண்டிருந்தான் பார்க்கவ்... அவனுக்கு இந்த அனுபவமே புதிது.. தன்னறையில் தன்னுடன் பேச, சிரிக்க, சண்டை போட, தன்னை மடியில் தாங்க, தான் தப்பு செய்தால் திட்ட, தன்னை சரிபாதியாய் ஏற்று, தன்னை நம்பி ஒரு பெண் தன் பெண்மையை தர வருகிறாள் ஒன்ற நினைப்பே தித்திப்பாய் இருந்தது... கல்யாணம் அவன் நினைத்தது போல் நடக்கவில்லையென்றாலும் தான் காதலித்து முழுதாக இருபத்தி நாலு மணி நேரம் ஆவதற்குள் அவள் தனக்கே தனக்கானவளாய் வருகிறாள் என்ற நினைப்பே பெருவகை ஊற்றாய் மனதில் சந்தோஷம் பொங்க.. முதல் இரவு அறையில் காத்துக் கொண்டிருந்தான்...
வெள்ளை நிற படுக்கையில் சிவப்பு நிற பூக்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டு, நறுமண மெழுகுவர்த்திகளால் அந்த அறையே வாசனையாக இருந்தது.. சிவப்பு நிற பலூன்கள் ஆங்காங்கு கட்டப்பட்டு இருந்தது... மல்லிகைப் பூவை தோரணங்கள் போல் தொங்க விட்டு முழுதாக பார்க்கவின் அறையை மாற்றியமைத்திருந்தார் காயத்ரி..
இதையெல்லாம் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கு கதவு திறக்கும் சத்தத்தில் உடலெல்லாம் சிலிர்த்தது தேகம் சிறிது நடுங்க ஆரம்பித்தது... கை காலெல்லாம் வேர்த்து கையை சற்றி மடக்கியவாறே தலையை கீழே குனிந்து. திரும்பி நின்றான்.... அவனால் ஊர்மியை நிமிர்ந்து பார்க்க முடியாமல் வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது. பெண்களுக்கு மட்டுமல்ல ஆண்களின் வெட்கமும் அழகானது.. பால்வண்ண நிறத்தில் இருந்தவனது முகமெல்லாம் வெட்கத்தில் சிவந்து சிவப்பு நிறமாக மாற ஆரம்பித்தது..
மெதுவாக கீழிருந்து மேலாக தன் தலையை நிமிர்த்து பார்த்தவன்.. "அய்யோ யம்ம்ம்மமா.. பூச்சாண்டி" என அலறியபடி, தொப்பென கட்டிலில் மல்லாக்க விழுந்தான்..
'ஊர்மிளா வருவாள்' என எதிர்பார்ப்பில் நின்றவனுக்கு அங்கு நின்று கொண்டிருந்த கிடாமீசையே நிச்சயமாக எதிர்பார்க்கவில்லை.. "இங்க என்ன பண்றீங்க மாமா??"
என படபடப்புடன் கேட்டவனை கண்டு தலையை குனிந்து மெல்ல சிரித்தவாறே,
"இல்லை மாப்ள.. ஆடி.. பொறக்குது.. அதான் ஊர்மியை"
"ஊர்மியை"
"ஆடி மாசம் ஊருக்கு கூப்ட்டுப் போகலாம்னு இருக்கேன் மாப்ள".. என்றவரை அப்படியே மண்டையில் ரெண்டு கொட்டு வைக்கலாமா?? என்று கூட யோசித்தான்...
"அப்புறம் எதுக்குய்யா?? கல்யாணம் பண்ணி வச்சே.. நான் பாட்டுக்கு சும்மா இருந்திருப்பேன்ல. நல்லா இருந்த பையன் மனசை கெடுத்துட்டு இப்போ என்னடான்னா ஆடி மாசம் கூப்ட்டு போறேன்.. ஆவணி மாசம் கூப்ட்டுப் போறேன்னா என்னய்யா அர்த்தம்" என கோவமாய் ஆரம்பித்தவன் பாவமாய் முடித்தான்..
"இல்லை மாப்ள.. நானும் அப்படித்தான் நினைச்சேன்.. அப்புறம் உங்கப்பா தான் சொன்னாங்க தான்... ஆடி மாசம் சேர்ந்தா சித்திரையில புள்ளை பொறக்குமாம்.. நம்ம குடும்பத்துக்கு சித்திரை மாச குழந்தை வேண்டாம் மாப்ள" என கெஞ்சுவதை போல் மிரட்டியவரை கடுப்புடன் முறைத்தவன்..
"இப்போ என்ன உங்களுக்கு சித்திரையில புள்ளை பொறக்கக்கூடாது அவ்ளோ தானே.. அதெல்லாம் நான் பாத்துக்கிறேன். நீங்க ஊர்மியை அனுப்பி வைங்க" என தன் மனதில் உள்ள ஆசையை வெளிப்படையாக சொல்லியவனை பார்த்து புன்னகைத்தவர்....
"மாப்பிளைக்கு எப்பவும் குறும்பு தான்... ஊர்மி ஊருக்கு ரெடியாகிட்டு இருக்கா மாப்ள.. நாங்க இப்போ கிளம்புறோம்" என பார்க்கவின் குட்டி இதயத்தில் டிரம்ஸ் வாசிக்க ஆரம்பித்தார் கெடாமீசை...
. "அவளைய்ய்ய்" என பல்லை கடித்தவாறே, கிடாமீசையை பிடித்து தள்ளியவன்... கீழே இறங்கிச் செல்ல அவளோ காயத்ரியுடன் பேசியவாறே தன் பேக்கில் ஒவ்வொன்றாக எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள்..
"இவ ஓடி வரும் போது யூனிபார்மோட தான வந்தா... இப்போ என்னடா பையை அடுக்கிறா" என பல்லைக் கடித்தவாறே அவளின் முழங்கையைப் பற்றியவன்... "எங்கேடி போற???" என்றவனைப் பார்த்து வாயெல்லாம் பல்லாக, "ஊருக்குப் போறேன் அத்தான்.. இது ஆடி மாசமாம்ல அதான்... அப்பா சொன்னாரு புருஷனும் பொண்டாட்டியும் சேரக் கூடாதாம்" என்றவளை தீயாய் முறைத்தவன்...
"இங்க பாரு பாப்பூ.. இப்போ சையின்ஸ் எவ்ளவோ அட்வான்டேஜே மாறிடுச்சி... சோ நீ எங்கேயும் போக தேவையில்ல" என்றவனை பாவமாக பார்த்தவள் கட்டிலில் ஒரு காலை மடக்கி தலையில் கை வைத்து அமர்ந்திருந்த காயத்ரியை திரும்பி பார்த்தாள்..
"நீங்களாவது உங்க அண்ணனுக்கு சொல்லுங்க மாம்" என்றவனை பாவமாக எட்டிப்பார்த்தவர்..
"நான் எவ்ளோவோ சொல்லிட்டேன் டா.. சொல்லச் சொல்ல கேட்காம கூப்ட்டுப் போறாரு.. இந்தக் குந்தாணியும் எப்படி கிளம்புது பாரு" என ஊர்மியை முறைத்துக் கொண்டே இருந்தார்..
"ஏன் அயித்தே இப்டி சொல்றீங்க... நான் ஊருக்குப் போறது உங்களுக்குப் புடிக்கலையா???" என வாடிய முகத்துடன் கேட்டவளைப் பார்த்தவனுக்கு ஏனோ போக வேண்டாம் என சொல்ல மனமில்லாமல்... "சரி போய்ட்டு வா" என்றவனை இறுக்கி அணைத்தவள்.
"தாங்க்ஸ் அத்தான்" என கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தமிட... பார்க்கவோ வாயைப் பிளந்து நின்று கொண்டிருந்தான்..
சிறிது நேரத்தில் குதித்து குதித்து வெளியே சென்றவளை ஒரு ஏக்கப் பெருமூச்சு விட்டவாறே நின்று கொண்டிருந்த பார்க்கவின் தோளின் மேல் கை வைத்த காயத்ரி, "நீ போக வேண்டாம்னு சொல்லியிருந்தா.. கொஞ்ச நேரம் அழுதுட்டு அப்புறம் அவளே சமாதானம் ஆகியிருப்பான்னு தோணுதுடா" என்றவரை மென்மையாக பார்த்து புன்னகைத்தவன்...
"தெரியும் மாம்.. ஆனா அதுல என்ன மாம் சந்தோஷம்.. ஒரு பொண்ணோட கண்ணீர் ரொம்ப பவர்புல் மாம். அவளுக்கு அப்பா வீட்டுக்குப் போகுறது ஆசைன்னா போகட்டுமே.. நான் போக வேண்டாம்னு சொன்னா இந்தக் குழந்தைத்தனம் அவளை விட்டுப் போயிரும் மாம்.. என்னை வருடி செல்லுற தென்றல் காற்று அவ.. அவ சந்தோஷத்தை விட என்னது பெருசில்ல... இப்போ என்ன பர்ஸ்ட் நைட்டு நடக்கலை அவளோ தானே.. பரவால்ல மாம்... கிணத்துத் தண்ணியை ஆத்து வெள்ளமா வந்து அடிச்சிட்டுப் போகப் போகுது.. நோ மாம். ஷி இஸ் மை கேர்ள்".. என்றவனை ஆரத் தழுவிக் கொண்டார் காயத்ரி..
தன் பையனை ஒரு நல்ல ஆண்மகனாய் வளர்த்திருக்கிறோம் என்பதே அவருக்கு பெருமிதமாய் இருந்தது...
இதெற்கெல்லாம் காரணமான மனோரஞ்சனை சும்மா விட்டால் அவர் காயத்ரி அல்லவே... ஊர்மியின் அறையிலிருந்து தங்கள் அறைக்குச் செல்ல, அங்கு மனோரஞ்சனோ கால்டவுசர் ஒன்றை போட்டுக் கொண்டு மேல்சட்டை எதுவும் இல்லாமல் தன் உடம்பிலிருந்த நாலு நல்லி எலும்பையும் சிக்ஸ் பேக்கைப் போல் அங்கங்கு நெளித்து கண்ணாடியை உற்று உற்றுப் பார்த்தவாறே
"எங்கிட்ட மோதாதே
நான் ராஜாதி ராஜனடா
வம்புக்கு இழுக்காதே
நான் வீராதி வீரனடா"
என பாடியவரின் கையைப் பிடித்து ஒரு சுற்று சுற்றி விட, கயிற்றிலிருந்து விடுபட்ட பம்பரத்தை போல் சுற்றி சுற்றி காயத்ரியின் தோளின் மேலேயே மயங்கி கிடந்தார் மனோரஞ்சன்...
"நரம்பனுக்கு நிக்கிறதுக்கே தெம்பே இல்ல.. பாட்டைப் பாரு.. எங்கிட்ட மோதாதே வாம்.. எம் பையனை அங்க வருத்தப்பட வச்சிட்டு இங்கே குத்தாட்டமா போடுற.. இருடி உனக்கு வைக்கிறேன் பெரிய ஆப்பா" என தோளில் கிடந்தவரை தூக்கி வீச அவரோ கட்டிலில் கவிழ்ந்து கிடந்தார்..
"குந்தாணி மவ.. என்ன திங்குறான்னு தான்னு தெரியலை.. நம்மளை பம்பரம் மாதிர சுத்தி விட்டுட்டாளே.. அய்யோ... யம்மா. இடுப்பு புடிச்சிக்கிச்சே" என்றவரை பார்த்து உதட்டை சுழித்துக் கொண்டு சென்றார் காயத்ரி..
ஊர்மி கிளம்பும் போது எல்லாரிடம் சொல்லி விட்டு செல்ல காயத்ரியை தேட அவரோ அவளுக்கு மேலே நாலைந்து பேக்கை மூட்டைக் கட்டி வைத்திருந்தார்....
"என்ன அத்தை நீங்களும் பேக்கெல்லாம் எடுத்து வச்சிருக்கீங்க" என்றவளைப் பார்த்து முறைத்தவர்...
"ஏண்ணேன்.. உம் பொண்ணுக்கு மட்டுந்தான்... ஆடி மாசமெல்லாம் கூப்பிடுவிய்யா.. எம் பொறந்த வீட்டுக்கு என்னை கூப்பிட மாட்டியா??" என்றவளை கண்ணீர் மல்க பார்த்தவர்...
"என்னாத்தா இப்டி சொல்லிப்புட்ட.. நீயும் கிளம்புத்தா... ஆடி என்ன வருஷம் புல்லா இருத்தா.. நானும் எந்தங்கச்சியை பிரிஞ்சி வருஷக்கணக்கா ஆகிடுச்சி. இனிமேலாவது ஒன்னுமன்னுமா இருப்போம்"...
"ஏது.. வருஷம் புல்லா இருக்கிறதா?? யோவ்வ்வ்.. அறிவு கெட்ட மச்சான்" என வாயை விட கெடாமீசை மனோரஞ்சனை பார்த்து முறைத்துக் கொண்டே மீசையை நீவிவிடவும், சற்று பம்மியவாறே,
"அவ என்ன புதுசா கல்யாணமானவளா?? இவளை கூட்டுப் போறேன்னு சொல்றீங்க??"
என்றவரை மேலும் அனல் கக்கும் பார்வையில் முறைத்தவர்..
"என் தங்கச்சியை பொறந்த வீட்டுக்குப் போறதுக்கு ஆடி என்ன? ஆவணி என்ன??"நீ வாத்தா" என காயத்ரியும் ஊர்மிளாவையும் பொறந்த வீட்டுக்கு கூட்டிச் சென்றார் கெடாமீசை..