Rani suresh
New member
St
Super super
Story"உனக்கு கஷ்டமா இருக்கும்" என்றான் அவன்... அவளோ இல்லை என்று தலையாட்ட, "ஓகே" என்று சொன்னவனோ, கட்டிலிலேயே மறு ஓரத்தில் அவளுக்கு முதுகு காட்டி படுத்துக் கொள்ள, அவள் இதழ்களோ மெதுவாக விரிந்து கொண்டது...
அவன் அருகாமையில் அவனை இன்னுமே பிடித்து போனது...
நாள் முழுதும் மனதை அழுத்தும் வலியின் நடுவே, அவன் மூலம் சின்ன சின்ன புன்னகைகள் மட்டும்... அதே புன்னகையுடன் படுத்தவள் எப்போது தூங்கினாள் என்று தெரியவே இல்லை...
அடுத்த நாள் அவள் எழுந்த நேரம் அவன் இடம் வெறுமையாக இருந்தது...
ரெக்கார்டிங் சென்று விட்டான் என்று யூகித்துக் கொண்டாள்.
குளித்து விட்டு வந்தவளுக்கு நேரம் செல்ல செல்ல அலுப்பாக இருந்தது...
யாதவ் கிருஷ்ணாவும் ஸ்கூலுக்கு சென்று விட்டான்...
அவளோ ஸ்கூலுக்கு இரு வாரங்கள் விடுப்பு கொடுத்து இருந்தாள். இன்று உடனே ஸ்கூலுக்கு சென்றால் ஆளுக்கொரு பேச்சு பேசுவார்கள் என்று அவளுக்கு தெரியும்... நேற்றே அவளது திருமண விஷயம் சமூக வலைத்தளங்களில் பிரபலமாகி விட்டதை அவளும் அறிந்தாள்.
நீண்ட நேரம் யோசித்து விட்டு நேரத்தைப் பார்த்தாள். தாமதமாகி விட்டது தான்... ஆனாலும் அவளுக்கு இன்று ஸ்கூலுக்கு செல்வதை விட தாயை பார்க்க செல்ல வேண்டும் என்று மனம் பரபரத்தது...
அதற்காகவே புடவை அணிந்து ஆயத்தமானாள்...
ஸ்கூலுக்கு சென்று ப்ரின்சிபாலிடம் பேசி நாளையில் இருந்து லீவை ரத்து செய்து விட்டு வீட்டுக்கு சென்று தாயை பார்த்து விட்டு வரவேண்டும் என்று நினைத்தபடியே கீழே இறங்கினாள்.
புடவை அணிந்து, தோளில் கைப்பையுடன் மாடியில் இருந்து இறங்கி வருவதை பார்த்த வேதவல்லியோ அவள் தன்னை தாண்டி செல்லும் கணம், "மினுக்கிட்டு எங்க போற?" என்று கேட்டார்...
அவர் பேசிய தோரணை மனதை பிசைந்தது... முதல் என்றால் பதில் சொல்லாமல் தவிர்த்து விடுவாள்...
இப்போது எப்படி தவிர்ப்பது... அவரை திரும்பி பார்த்தவள், "ஸ்கூலுக்கு" என்கின்ற தோரணையில் கையால் சைகை செய்ய, "கையை அப்படி இப்படி ஆட்டுனா எனக்கெப்படி புரியும்? புரியுற போல சொல்லு" என்றார்.
அவளுக்கோ ஒரு மாதிரி ஆகி விட்டது...
தனது குறையை அவர் கேள்வி செய்வது அவளுக்கு புரிந்தது...
அங்கே நின்று இருந்த வசந்தியை திரும்பி பார்த்தாள்.
அவள் பார்வையை கண்டு கொண்டவருக்கு சற்று மனம் இரங்கி இருக்க, "ஸ்கூலுக்கு அத்தை" என்றார் அவர்...
"ஓஹ், நீ அவளுக்கு சவுண்ட் சிஸ்டம் ஆஹ்? ஒழுங்கா பேச முடியாதவளுக்கு பெரிய பாடகன் கேக்குதோ?" என்று கேட்டார்...
இருவரிடமும் மௌனம்...
மேலும் தொடர்ந்த வேதவல்லியோ, "கல்யாணம் முடிஞ்ச பிறகு வீட்ல இருக்க வேண்டியது தானே... எதுக்கு ஸ்கூல்? அங்க போய் உன் நாடகத்தை நடத்தவா? இந்த வீட்டு பொண்ணுங்களுக்கு ஒரு கட்டுப்பாடு இருக்கு... உன் இஷ்டப்படி ஆடுறதுக்கு இது ஒண்ணும் உன் வீடு இல்லை" என்றார்...
வசந்திக்கு தனது பழைய நினைவுகள் வந்து போயின... அவரும் முதல் சினிமாவில் பாடிக் கொண்டு இருந்தவர் தான்...
வேதவல்லி மோசமாக பேசி பேசியே சினிமாவில் படுவதை நிறுத்தி இருந்தார் வசந்தி...
குருமூர்த்திக்கு கூட அவர் ஏன் பாடுவதை நிறுத்தினார் என்று தெரியவில்லை... பல சந்தர்ப்பங்களில் அவர் கேட்டும் வசந்தி சரியான விடையை சொல்லவே இல்லை...
குருமூர்த்திக்காக வீட்டில் மட்டும் பாடினார்...
அதுவும் வேதவல்லிக்கு பிடிக்காது... ஆனால் கணவருக்கு பிடித்த இசையை கை விட வசந்தி தயாராக இல்லை...
அவர் பேச்சை பொறுத்துக் கொண்டே வீட்டில் குருமூர்த்திக்காக பாடுவார்...
அன்று வசந்திக்கு செய்ததை இன்று தேன்மொழிக்கு செய்ய தொடங்கி இருக்கின்றார் வேதவல்லி...
ஆனால் வேலைக்கு செல்வதில் உறுதியாக இருந்த தேன்மொழியோ, வசந்தியை பார்த்து தலையை அசைத்து விடை பெற்றவள் விறு விறுவென வெளியேறி விட்டாள்.
அவளுடன் பேசிக் கொண்டு இருந்த வேதவல்லிக்கு செருப்பால் அடித்த உணர்வு...
வசந்தி போல அடங்கி போகும் குணம் தேன்மொழிக்கு இல்லை என்று புரிந்தது...
"இங்க நான் பேசிட்டு இருக்கேன்... அவ விறு விறுன்னு போறா... இதெல்லாம் நீ கேக்க மாட்டியா?" என்று வசந்தியிடம் கேட்க, அவரோ பெருமூச்சுடன் மௌனமாக நின்று இருக்க, அவரோ, "வம்சி வரட்டும், அவன் கிட்ட சொல்லி இவ திமிருக்கு வைக்கிறேன் ஆப்பு... இந்த கல்யாணியை வேற இந்த பக்கம் காணோம்... அவ வந்தா எனக்கு ஒரு துணையா இருப்பா" என்று வம்சி கிருஷ்ணாவின் குடும்பத்தை பிரிக்க துணை தேடிக் கொண்டு இருந்தார் அவர்...
இதே சமயம் ஸ்கூலுக்கு நடந்தே வந்து சேர்ந்து விட்டாள் தேன்மொழி... தன் கூட வேலை பார்க்கும் ஆசிரியர்கள் யாரையும் சந்திக்கவில்லை... சந்திக்க சங்கடமாக இருந்தது...
தயக்கத்துடன் ப்ரின்ஸிபாலின் அறைக்குள் நுழைய, அவளை அதிர்ந்து பார்த்தார் அவர்...
அவளோ அவர் முன்னே வந்து நின்று "வணக்கம்" தெரிவித்தாள்... அவரோ ஒரு தலையசைப்புடன் முன்னே இருந்த இருக்கையில் அமரும்படி சைகை செய்தார்...
அவளும் அமர்ந்தாள்.
"என்ன விஷயம்மா?" என்று கேட்டார்...
அவளோ சைகை மூலம், "நாளைல இருந்து லீவை கென்செல் செய்து விடுங்க சார்" என்று சொன்னாள்.
"அப்போ தொடர்ந்து வேலைக்கு வர்ற ப்லான் ஆஹ்?" என்று கேட்டார்... அவளோ அவரை புரியாமல் பார்க்க, "பெரிய இடத்து மருமக ஆகிட்டே... அது தான்" என்றார் இழுவையாக...
அவளோ பெருமூச்சுடன், "வேலைக்கு வருவேன் சார்" என்று சைகையில் சொன்னாள்... ப்ரின்சிபாலின் வாய் வரை பல கேள்விகள் வந்தன...
ஆனால் அவளுடைய ப்ரைவஸி கருதி, அவற்றை விழுங்கிக் கொண்டவர், "நாளைக்கு லீவை கென்செல் பண்ணிடலாம்மா" என்றார்...
அவளும் சம்மதமாக தலையாட்டி விட்டு எழுந்து கொண்டவளுக்கு யாரையும் இன்று எதிர்கொள்ளும் தைரியம் இல்லை...
அங்கிருந்து கிளம்பி தனது வீட்டை நோக்கி நடந்தாள்...
வீட்டினை நெருங்க நெருங்க இதயம் வேகமாக துடித்தது...
எப்படி தாயை எதிர்கொள்வது என்று பயம்...
ஆனாலும் அவரை அப்படியே விட்டு விட அவள் மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை...
அவர் செருப்பால் அடித்தாலும் பரவாயில்லை அவருடன் உறவாகி விட வேண்டும் என்கின்ற எண்ணம் தான்...
அவளுடைய ஒரே உறவு அவர் மட்டும் தானே...
அவளை இந்த அளவுக்கு படிக்க வைத்து சொந்த காலில் நிற்க வைத்து இருக்கின்றார்...
விட்டு விடுவாளா என்ன?
அவள் வீட்டையும் அடைந்து விட்டாள்.
பக்கத்து வீட்டு பெண்ணோ அவளை மதிலால் எட்டி பார்த்தவள், "நேத்து மகா ஆன்டியை ரொம்ப அசிங்க படுத்திட்டார் அந்த ரஞ்சன் சார் அக்கா, ஆனா எனக்கு நீங்க ரஞ்சன் சாரை கல்யாணம் பண்ணாதது ரொம்ப சந்தோஷம்… அவர் கூட எல்லாம் மனுஷன் வாழ முடியுமா?" என்று சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே, "ஓடுகாலி கூட என்னடி பேச்சு" என்று அந்த பெண்ணின் தாய் அதட்டினார்...
தேன்மொழிக்கு சுருக்கென்று தைத்தது...
யாருக்கும் தனது செயல் பிடிக்கவில்லை என்று தெரிந்தது... ஆனால் எல்லாமே அவள் எதிர்கொள்ள தானே வேண்டும்?
தனது தாய் திட்டியதுமே அந்த பெண்ணும் தனது வீட்டினுள் ஓடிச் சென்றாள்.
தேன்மொழியோ பெருமூச்சுடன் வீட்டினுள் நுழைந்தாள்.
முன்னறை வெறுமையாக இருந்தது...
சமயலறைக்குள் சத்தம் கேட்டது...
மெதுவாக நடந்து சென்றாள்.
அங்கே மகாலக்ஷ்மி சமைத்துக் கொண்டு இருந்தார்... சுவரில் சாய்ந்து நின்று கொண்டே அவரை பார்த்தாள்.
அவள் வந்தது அவருக்கு தெரியும்... தன்னை பார்த்துக் கொண்டு நிற்கின்றாள் என்றும் தெரியும்...
ஆனால் திரும்பவில்லை...
அவளோ வளையலை சுவரில் தட்டி சத்தம் எழுப்பினாள்... அப்போதும் திரும்பவில்லை...
அவளுக்கு கண்கள் கரித்துக் கொண்டு வந்தன... திட்டி விட்டால் கூட அவள் தாங்கிக் கொள்வாள்... ஆனால் இந்த பாராமுகம் என்னவோ செய்தது...
அவர் பின்னால் வந்து நின்றவளோ அடுத்த கணமே, அவர் இடுப்பை கட்டிக் கொண்டே, அவர் கழுத்தில் முகம் புதைத்துக் கொண்டாள்...
அவள் மேனி விம்மலில் குலுங்கியது...
அவர் கழுத்து வளைவை அவள் கண்ணீர் நனைத்தது...
மகாலக்ஷ்மியின் கண்ணில் இருந்தும் கண்ணீர்...
ஒரு பெருமூச்சுடன், "தப்பு என்னோடது தான்... உனக்கு குரல் மட்டும் தான் போச்சு... ஆனா உணர்வெல்லாம் அப்படியே இருக்குன்னு இந்த மரமண்டைக்கு புரியல... உன்னை கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்தா போதும்னு நினச்சேன் தவிர, உன் மனசுல என்ன இருக்குன்னு நான் அறிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணல" என்று சொன்னார்...
அவர் பேச பேச அவள் மேனி இன்னும் அழுகையில் குலுங்கியது... குற்ற உணர்வில் அழுகையாக வந்தது...
"நேற்று ரஞ்சன் வந்து பேசிட்டு போகும் வரைக்கும் எனக்கு உன் மேல கோபம் இருந்திச்சு... ஆனா அவன் பேசுன பேச்சை பார்த்ததுமே நீ பண்ணுனது தப்பில்லன்னு தோண ஆரம்பிச்சுடுச்சு... உன்னால அவன் கூட சந்தோஷமா வாழ்ந்து இருக்கவே முடியாது... எவ்ளோ அசிங்கமா உன்னையும் என்னையும் திட்டுனான் தெரியுமா? நீ காதலிச்சவன் கூடவே சந்தோஷமா வாழ்ந்திடும்மா" என்று சொல்லிக் கொண்டே புடவை முந்தானையால் கண்களை துடைத்தபடி தன்னை அணைத்து இருந்த அவள் கையை விடுவித்துக் கொண்டே அவளை நோக்கி திரும்பினார்...
அவளுக்கு அவரிடம் என்ன சொல்வது என்று தெரியவே இல்லை...
வம்சி கிருஷ்ணா எதற்காக திருமணம் செய்து இருக்கின்றான் என்று அவருக்கு தெரியவில்லை... சொல்லவும் முடியாது...
காதல் திருமணம் என்று வம்சி கிருஷ்ணா சொன்னதை நம்பி விட்டார்...
ஆம் காதல் திருமணம் தான்... ஆனால் அவளுக்கு மட்டும் என்று அவருக்கு எப்படி அவளால் சொல்ல முடியும்?
அவளோ தனது கண்ணீரை துடைத்து விட்டே, சைகையால் மன்னிப்பு கேட்டாள்.
அவள் கையை பற்றி இறக்கி விட்டவர், "நடந்தது நடந்து போச்சு... அப்படியே போய் தொலைன்னு என்னால உன்னை விட்டுட்டு இருக்க முடியல... நேற்று முழுக்க உன்னோட எண்ணம் தான்..." என்று சொல்லிக் கொண்டே அவள் கன்னத்தை வருடியவர், "சந்தோஷமா இருக்கியா? அந்த வீட்ல உன்னை எப்படி பார்த்துகிறாங்க? வேதவல்லியம்மா வாய்க்கு வந்ததெல்லாம் பேசுவாங்களே... அதெல்லாம் மனசுல வச்சுக்காதே" என்று அவருடைய கவலை எல்லாம் அவளிடம் கொட்டினார்...
"சந்தோஷமாக இருக்கின்றேன்" என்பது மட்டும் தான் அவள் பதிலாக வந்தது...
அதற்கு மேல் சொல்லி அவர் மனதை கஷ்டப்படுத்த அவள் விரும்பவே இல்லை...
"நீ என்ன நடந்தாலும் என் கிட்ட சொல்ல மாட்டேன்னு எனக்கு தெரியும்" என்று மகாலக்ஷ்மி விரக்தியாக சொல்ல, அவளோ, "என்ன சாப்பாடு?" என்று சைகையால் கேட்டுக் கொண்டே சமைத்து வைத்த உணவை ஆராய்ந்தாள்.
சாப்பிட்டு வரவில்லை அவள்... பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது...
"ஏன்மா அங்கே சாப்பிடலையா?" என்று அவர் கேட்டார்...
அவளோ வலுகட்டாயமாக சிரித்தவள், "இல்ல சாப்பிட்டேன், சும்மா கேட்டேன்" என்று சைகையில் பதில் சொன்னாள்.
சாப்பிடவில்லை என்றால் ஏன் சாப்பிடவில்லை என்று கேள்வி வரும்...
அதற்காக பொய் சொன்னாள்.
தாய்க்கு தெரியாதா மகளின் முக மாற்றம்...
சாப்பிடவில்லை என்று அப்பட்டமாக அவருக்கு தெரிந்தது...
"பரவாயில்ல, சாப்பிட்டு போம்மா, உனக்கு பிடிச்ச சாப்பாடு தான்" என்று சொல்லிக் கொண்டே தட்டை எடுத்து சாப்பாட்டை போட்டு அவளிடம் நீட்டினார்...
அவள் மறுக்காமல் அதனை வாங்கியவள், அங்கே இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து சாப்பிட ஆரம்பித்து விட்டாள்.
வம்சி கிருஷ்ணா வீட்டில் அவளால் உரிமையாக சாப்பிட கூட முடியவில்லை...
வேதவல்லி ஏதாவது பேசி அவளை காயப்படுத்திக் கொண்டே இருக்கும் போது அவளால் எப்படி சாப்பிட்டு விட முடியும்?
அதனால் தான் காலையில் பசித்தாலும் சாப்பிடாமல் வந்து விட்டாள்.
மதியத்தையும் நெருங்கி விட்டது... இப்போது தான் சாப்பிடுகின்றாள்...
அவள் சாப்பிட்ட தோரணையே அவள் பசியில் இருக்கின்றாள் என்று மகாலக்ஷ்மிக்கு தோன்றியது... சுவரில் சாய்ந்து நின்று அவளை பரிதாபமாக பார்த்துக் கொண்டு நின்றார்...
அவரிடம் பெருமூச்சு மட்டுமே...
எது நடந்தாலும் அவள் சொல்ல மாட்டாள் என்று அவருக்கு தெரியும்...
அதனால் அவர் எதையும் துருவி துருவி கேட்கவில்லை... கேட்டாலும் அவள் சொல்ல மாட்டாள் என்று தெரியும்...
அவளும் சாப்பிட்டு விட்டு, தாயுடன் பேசிக் கொண்டு இருக்க, "நேற்று சடங்கெல்லாம் நடந்திச்சா?" என்று கேட்டார் மகாலக்ஷ்மி...
சட்டென அவள் முகம் மாறி விட்டது...
ஆனாலும் ஆம் என்று தலையாட்டி சமாளித்தாள்...
அவளும் அவருடன் உரையாடி விட்டு வீட்டுக்கு கிளம்பி விட்டாள்.
அவள் கிளம்பும் வரை பார்த்துக் கொண்டு இருந்த பக்கத்து வீட்டு பெண்மணியோ, "என்ன மகா, மக கூட கொஞ்சி குலாவுற போல" என்றார்.
அவரோ, "என்னால அவளை ஒதுக்கி வைக்க முடியல" என்று பதில் சொல்ல, "அது சரி பெத்த மனம் பித்து பிள்ளை மனம் கல்லுன்னு சும்மாவா சொன்னாங்க? உன்னை அவ்ளோ அவமானப்படுத்துனவள நீ தூக்கி பிடிக்கிறது வேடிக்கையா இருக்கு" என்று சொன்னார்...
"என் பொண்ணு தானே அவமானப்படுத்துனா... அது என்னோட போகட்டும்... இப்போ எதுக்கு நீ அதெல்லாம் பேசிட்டு இருக்க?" என்று சொன்ன மகாலக்ஷ்மிக்கும் கடுப்பாகி விட்டது...
அவர் இப்படி பேசியதும் பக்கத்து வீட்டு பெண்மணியால் அவமானம் தாங்க முடியவில்லை...
"அது சரி, கோடீஸ்வர மாப்பிள்ளைன்னு சொன்னதுமே உன் பொண்ண போல உனக்கும் வெட்கம் கெட்டு போய் இருக்கும்... நீ நடத்து" என்று சொன்னதும் மகாலக்ஷ்மிக்கு சுருக்கென்று தைத்தது...
என்ன மாதிரியான வார்த்தைகள்...
மகாலக்ஷ்மியும் தேன்மொழியும் பணத்துக்காக அலைவது போலவே பேசிக் கொண்டு இருக்கும் ஊராரின் வாயை எப்படி அவரால் அடைக்க முடியும்?
சுற்றி இருப்பவர்கள் பேசுவதை கேட்டுக் கொண்டே இருந்தால் சந்தோஷம் என்பதை புதைத்து விட வேண்டியது தான்...
அவரிடம் விளக்கம் சொல்லி பயன் இல்லை என்று புரிந்தது...
அடுத்தவரை காயப்படுத்தி சந்தோஷப்படும் மனிதர்களுக்கு என்ன சொன்னாலும் புரியாது...
ஒரு பெருமூச்சுடன் பதில் சொல்லாமல் வீட்டினுள் நுழைந்து கொண்டவருக்கு எப்படி தேன்மொழி அங்கே சமாளிக்க போகின்றாள் என்னும் தவிப்பு இருக்க தான் செய்தது...
வேதவல்லியின் வாயின் முன்னே பக்கத்து வீட்டு பெண்மணியின் வாயெல்லாம் ஒன்றும் இல்லை... இவர்கள் வார்த்தைகளையே தன்னால் தாங்க முடியவில்லையே, வேதவல்லியின் வார்த்தைகளை எப்படி தேன்மொழி தாங்கிக் கொள்வாள், அவளால் பதில் பேசவும் முடியாதே என்று தாயுள்ளம் தவித்து தான் போனது...
Super super 
