ஹாய் நண்பர்களே , நீங்கள் இந்த தளத்தில் எழுத விரும்பினால் aptamilnovels@gmail.com என்னும் மின்னஞ்சல் முகவரியை தொடர்பு கொள்ளுங்கள்.

அத்தியாயம் 14

pommu

Administrator
Staff member

அத்தியாயம் 14

அன்று மதியம் வீட்டில் நின்ற வம்சி கிருஷ்ணாவே தேன்மொழியை சாப்பிட அழைத்து சென்றான்... யாதவ் கிருஷ்ணாவும் கூட சென்றான்...

மூவரையும் அங்கிருந்த இருக்கையில் உட்கார்ந்து இருந்தபடியே அழுத்தமாக பார்த்துக் கொண்டே இருந்தார் வேதவல்லி...

தேன்மொழிக்கோ அவரை பார்க்க பயம்...

குனிந்த தலை நிமிராமலே அவரை தாண்டி சென்றாள்.

மூவரும் சாப்பாட்டு மேசையில் அமர்ந்த சமயம், அங்கே வந்து அமர்ந்த கெளதம் கிருஷ்ணாவோ, "நிறைய நாளைக்கு அப்புறம் சேர்ந்து சாப்பிடுறோம்ல" என்றான்...

தேன்மொழிக்கோ அமர்ந்து இருக்கவே சங்கடமாக இருந்தது...

ஆனால் வம்சி கிருஷ்ணா, "உட்காரு தேன்மொழி" என்று அவளை வலுக்கட்டாயமாக அமர வைத்தான்...

அவர்கள் அமர்ந்து இருப்பதை பார்த்து விட்டு சமயலறைக்குள் சென்ற வசந்தியோ, "பாக்கியா எல்லா சாப்பாட்டையும் கொண்டு மேசைல வை" என்று சொன்னார்...

பாக்கியாவும் அனைத்து உணவுகளையும் கொண்டு வந்து மேசையில் வைத்து விட்டு செல்ல, வசந்தி அங்கே வந்தார்...

சட்டென தேன்மொழி பதறி எழுந்து கொள்ள, "இப்போ எதுக்கு பதறி பதறி எந்திரிக்கிற?" என்று கேட்டான் வம்சி கிருஷ்ணா... என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் அவள் அப்படியே கையை பிசைந்து கொண்டு இருக்க, வசந்தி அவளை ஒரு கணம் பார்த்து விட்டு, யாதவ் கிருஷ்ணாவுக்கு மட்டும் உணவை தட்டில் எடுத்து வைத்தவர், அங்கே நிற்காமல் விறு விறுவென அறைக்குள் நுழைந்து விட்டார்...

வழக்கமாக கணவனும் மகன்மாரும் சாப்பிட வந்தாலே, அருகே நின்று பரிமாறுபவர் அவர்...

அதில் ஒரு சந்தோஷம் அவருக்கு... ஆனால் இன்று அவருக்கு யாரையும் பார்க்க பிடிக்கவே இல்லை...

ஏமாற்றம்...

அதுவும் தேன்மொழி மீது வைத்த நம்பிக்கையும் மரியாதையும் மொத்தமாக பொய்த்து போன உணர்வு...

அவர் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டே செல்வதை தேன்மொழி ஏக்கமாக பார்க்க, "உட்காருங்க தேன்மொழி" என்று சொன்ன கெளதம் கிருஷ்ணாவோ ஒரு கணம் நிறுத்தி, "இனி அண்ணின்னு கூப்பிடணும்ல, உட்காருங்க அண்ணி" என்றான்...

அவளோ தன்னை சுற்றி அமர்ந்து இருந்த மூவரையும் சங்கடமாக பார்க்க, அவளை ஆழ்ந்து பார்த்த வம்சி கிருஷ்ணாவோ, "இப்போ உட்கார போறியா? இல்லையா?" என்று சற்று அதட்டலாகவே கேட்டான்.

அவள் மௌனமாக அவன் அருகே இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து கொள்ள, அவன் உணவை தனக்கு எடுத்து வைத்துக் கொண்டே, அவளை பார்த்தவன், "எடுத்து வச்சு சாப்பிடு" என்றான்...

அவளும் மௌனமாக உணவை எடுத்து வைத்து சாப்பிட தொடங்கினாள்...

உணவு அவள் தொண்டைக்குழிக்குள் இறங்கவே இல்லை...

சிக்கிக் கொண்டது...

என்ன தான் அவளுக்கு பிடித்தவனை அவள் திருமணம் செய்தாலும், வீட்டில் இருப்பவர்களின் பாராமுகத்தை அவளால் தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை...

அவ்விடத்தில் இருந்து சாப்பிடாமல் எழவும் முடியாது... கஷ்டப்பட்டு சாப்பிட்டாள்.

அனைத்தையும் வேதவல்லியின் கண்கள் வன்மத்துடன் பார்த்துக் கொண்டு இருக்க, சாப்பிட்டு விட்டு கையை கழுவியவர்கள் அங்கிருந்து நகர்ந்தார்கள்...

இதுவரை தேன்மொழி வேதவல்லியை நிமிர்ந்து கூட பார்க்கவில்லை...

அவளுக்கு பயமாக இருந்தது...

தலையை குனிந்தபடியே அவரை தாண்டி சென்றாள்.

ஆனால் வம்சி கிருஷ்ணா இப்போது அவரை பார்த்தான்...

அவர் முடி வெட்டப்பட்டு இருப்பதை யோசனையுடன் பார்த்தவன், "முடிக்கு என்னாச்சு?" என்று கேட்டான்...

அவன் குரல் கேட்டு தான் சட்டென தேன்மொழி திரும்பி அவரை பார்த்தாள்.

அவரோ தேன்மொழியை பார்த்துக் கொண்டே, "வேண்டுதல்" என்று பல்லை கடித்துக் கொண்டே சொல்ல, அவர் பார்வையே அவளுக்கு உதறலைக் கொடுத்தது...

சட்டென்று தலையை குனிந்து கொண்டே மாடியேறியவளுக்கு அவர் முடி வெட்டப்பட்டு இருப்பது அதிர்ச்சி தான்...

வம்சி கிருஷ்ணாவோ, "என்னவோ சரி இல்ல" என்று மட்டும் சொல்லி விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டான்...

அவன் அதற்கு பின்னர் ஸ்டூடியோவினுள் நுழைந்து கொள்ள, தேன்மொழி யாதவ் கிருஷ்ணாவுடன் நேரம் செலவிட ஆரம்பித்து விட்டாள்.

நேரமும் நகர ஆரம்பிக்க, வசந்திக்கு மனம் கேட்கவில்லை... ரதிதேவிக்கு அலைபேசியில் அழைத்து கல்யாணியை பற்றி விசாரித்து இருந்தார்...

சாப்பிடாமல் அழுது கொண்டே இருப்பதாக தான் ரதிதேவி கூறினார்...

"இப்போவும் அழுதுட்டு இருக்காளான்னு தெரியலையே" என்று நினைத்துக் கொண்டே, அவள் வீட்டுக்கு சென்றார்...

கணேஷன் நேரத்துக்கே வந்து இருந்தார்...

வீட்டுக்குள் நுழைந்த வசந்தியை பார்த்தவர், "உன் மகன் நல்லா பண்ணிட்டான்" என்று சொல்ல, அவருக்கு ஒரு மாதிரி ஆகி விட்டது...

"மன்னிச்சிடுங்க அண்ணா" என்றார் அவர்...

"நீ மன்னிப்பு கேட்டு என்னம்மா பண்ணுறது? அவள எப்படி தான் இதுல இருந்து மீட்டெடுக்க போறேன்னு தெரியல" என்று பெருமூச்சுடன் சொன்னவர், "ரூமுக்குள்ள தான் இருக்கா, போய் பாரு" என்று சொன்னார்...

வசந்தியும் கல்யாணியின் அறையை திறந்து கொண்டே உள்ளே நுழைந்தார்...

கல்யாணி கட்டிலில் படுத்து அழுது கொண்டு இருக்க, அவள் அருகே ரதிதேவியும் மிருதுளாவும் அமர்ந்து இருந்தார்கள்...

அவர்கள் எவ்வளவு சொல்லியும் அவளால் அழுகையை கட்டுப்படுத்த முடியவே இல்லை...

வசந்தியை கண்ட ரதிதேவியோ, "வாங்க அண்ணி" என்று சொல்ல, வசந்தியும் கட்டிலில் அமர்ந்து படுத்து அழுது கொண்டே இருந்த கல்யாணியின் தோளில் கையை வைத்தார்...

தோள்களை உலுக்கி அவர் கையை உதறிக் கொண்டே எழுந்து அமர்ந்தவள், "நீங்க என்ன சொன்னாலும் எனக்கு மனசு ஆறாது அத்தை... எனக்கு வம்சி மாமா தான் வேணும்" என்றாள்.

உடனே வசந்தி, "கல்யாணம் தான் முடிஞ்சு போச்சே, இனி என்ன பண்ணுறதும்மா? உனக்குன்னு ஒரு நல்ல மாப்பிள்ளை கிடைப்பான்" என்றார்.

"கல்யாணம் முடிஞ்சிட்டா உடனே நான் விட்டு கொடுக்கணுமா? அதுக்கு வாய்ப்பே இல்லை... அந்த ஊமைச்சியை துரத்திட்டு நான் உங்க வீட்டுக்கு மூத்த மருமகளா வருவேன்... வேணும்னா இருந்து பாருங்க" என்று சொல்ல, வசந்திக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது...

என்ன தான் மகன் மீது கோபம் இருந்தாலும் மகன் வாழ்க்கையை அழிப்பதாக அவள் கூறும் போது அவரால் ரசிக்க முடியுமா என்ன?

இந்த நேரத்தில் என்ன பேசினாலும் அவளுக்கு புரியாது என்று வசந்திக்கு தெரியும்...

"முதல் சாப்பிடும்மா, இத பத்தி அப்புறம் பேசிக்கலாம்" என்று சொல்ல, "எனக்கு வேணாம்" என்று சொல்லிக் கொண்டே மீண்டும் கட்டிலில் படுத்து அழ ஆரம்பித்து விட்டாள்.

வசந்தியோ ரதிதேவியை பார்க்க, "நாளைக்கு சரி ஆயிடுவான்னு நம்புறேன் அண்ணி" என்றார் அவர்...

"தனியா விட்டு போய்டாதீங்க" என்று வசந்தி சொல்ல, "நான் ஒன்னும் தற்கொலை பண்ணிக்க மாட்டேன்... அந்த ஊமைச்சியை தான் போட்டு தள்ளுவேன்" என்று விம்மியபடி சொன்னாள்.

அவளை எப்படி சமாளிப்பது என்று யாருக்கும் தெரியவில்லை...

வசந்தியும் சற்று நேரம் அவளுக்கு ஆறுதலாக பேசி விட்டு கிளம்பி விட்டார்...

அடுத்து வீட்டுக்கு வந்த குருமூர்த்தியோ நேரே வந்து அமர்ந்தது என்னவோ வேதவல்லி அருகே தான்...

"கல்யாணி முடியை வெட்ட வந்த நேரம், நீங்க ஏன் ரதி கிட்ட தடுக்க வேணாம்னு சொன்னீங்க?" என்று கேட்டார்...

அனைத்தும் ரதிதேவி மூலம் அவருக்கு தெரிந்து இருந்தது...

இப்போது இருக்கும் நிலையில் இதற்காக கல்யாணியை கடியவும் முடியாது...

அவரை திரும்பி பார்த்த வேதவல்லியோ, "நான் எதுக்குடா தடுக்கணும்... உன் பையன் வேற பொண்ணு கழுத்துல தாலி கட்டுனா முடியை வெட்டி எறியுறேன்னு சொன்னேன்... அதனால தான் நான் முடியை வெட்ட சம்மதிச்சேன்" என்றார்.

அவர் குரலில் இருக்கும் வன்மம் அவருக்கு புரியாமல் இல்லை...

போக போக சரியாகி விடும் என்று நம்பினார்...

உடனே அனைத்துக்கும் தீர்வை எதிர்பார்க்க முடியாது அல்லவா? காலம் தான் தீர்வு சொல்லும்...

வசந்தியோ ஓரமாக நின்று இருவரையும் பார்த்துக் கொண்டு இருக்க, "வம்சியை கூப்பிடு வசந்தி, நான் அவன் கூட பேசணும், கார்டன்னுக்கு வர சொல்லிடு" என்று சொல்லி விட்டு அவர் அறைக்குள் சென்று விட்டார்...

வசந்தியும் மாடி ஏறி வம்சி கிருஷ்ணாவின் அறையை தட்டினார்...

தேன்மொழி தான் திறந்தாள்.

"வம்சி எங்க?" என்றார். அவளோ ஸ்டூடியோ இருக்கும் திசையில் பார்வையை திருப்பினாள்...

அவருக்கு புரிந்து விட்டது...

ஸ்டூடியோ அறையை நோக்கி நடந்தவர் கதவை தட்டினார்...

அவன் அனுமதி இன்றி யாரும் உள்ளே செல்ல கூடாது...

அதனால் கதவை தட்டினார்...

கதவை திறந்தவனோ, அவரை புருவம் சுருக்கி பார்க்க, "அப்பா உன் கூட பேசணுமாம், கீழ வா" என்று சொல்லி விட்டு அவர் விறு விறுவென செல்ல, அவனும் தனது ஷேர்ட்டின் கையை உயர்த்தி விட்டபடி அவரை பின் தொடர்ந்து கீழே இறங்கிக் கொண்டான்...

வசந்தியோ அவனை திரும்பி பார்த்தவர், "கார்டன்ல அப்பா நிக்குறார்" என்றார்... அவனும் அவரை தேடி சென்றான்.

வேதவல்லி முன்னே எதுவும் பேச முடியாது என்று தான் அவனை குருமூர்த்தி தனியாக அழைத்ததே...

பூங்காவில் நின்று பறவைகளை பார்த்துக் கொண்டே நின்று இருந்தார் குருமூர்த்தி...

அவர் அருகே வந்து பாக்கெட்டில் கையை விட்டபடி வந்து நின்ற வம்சி கிருஷ்ணாவை பக்கவாட்டாக திரும்பி பார்த்தவரோ, "மீடியாவுக்கு எப்படி நியூஸ் போச்சு?" என்று கேட்டார்...

"நான் தான் கொடுத்தேன்" என்றான்... அவரை பார்க்கவில்லை, பறவைகளை பார்த்துக் கொண்டே பதில் சொன்னான்...

"சினி ஃபீல்ட்ல இருக்கிற ஃப்ரெண்ட்ஸ் மற்றும் சொந்தக்காரங்க எல்லாரும் கால் பண்ணி விசாரிச்சாங்க" என்றார் குருமூர்த்தி...

இப்போது அவரை திரும்பி பார்த்தவனோ, "லவ் பண்ணி கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டான்னு சொல்லுங்க, இது என் வாழ்க்கை... அடுத்தவங்க என்ன நினைக்கிறாங்கன்னு எனக்கு அவசியம் இல்லயே" என்றான்...

"ஆனா எனக்கு அவசியம் இருக்கு... இதுல என் ஸ்டேட்டஸும் இருக்கு... இதுக்கு மேல ஒண்ணும் பண்ண முடியாது தான்... ஆனா உன் மேல இருக்கிற வருத்தத்தை நான் சொல்லி தான் ஆகணும்... கல்யாணம் பண்ணிட்டியா? சந்தோஷமா இருன்னு சிரிச்சிட்டே கடந்து போற மனசு எனக்கு இல்லை... அதே நேரம், அந்த பொண்ண விட்டுட்டு வான்னு சொல்ற மோசமான மனசும் இல்லை" என்றார்...

அவனோ பெருமூச்சுடன் அவர் விழிகளை பார்த்தவன், "எனக்கு தெரியும்" என்றான்...

"உன் மேல எனக்கு என்ன ஆதங்கம் தெரியுமா?" என்று கேட்க, அவன், "சொல்லுங்க" என்றான் தலையை அசைத்து...

"லவ் பண்ணுனா, அத சொல்லி இருக்கலாம்... கல்யாணம் நிச்சயமான பொண்ண திடீர்னு கல்யாணம் பண்ணி அவங்க பக்கமும் நம்ம பக்கமும் அவமானம் தான் மிச்சம்" என்றார்...

அவனோ, "சொல்றது எனக்கு ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லை, சொல்லி இருந்தா கல்யாணம் பண்ண நீங்க தான் விட்டு இருப்பீங்களா? இல்ல பாட்டி தான் விட்டு இருப்பாங்களா? ஸ்டேட்டஸ் இல்லை, அந்த பொண்ணுக்கு குறை இருக்கு, அது இதுன்னு ஆயிரம் காரணம் சொல்லி பிரிக்க தான் பார்ப்பீங்க, அது தான் சொல்லல" என்றான் அழுத்தமாக...

"சரி விடு வம்சி, உனக்கு உன்னோட நியாயம், எனக்கு என்னோட நியாயம்... ஏதோ நல்லா இருந்தா சரி தான்" என்று சொல்லிக் கொண்டே, அவர் நகர்ந்து விட, அவனோ, அவர் முதுகை வெறித்துப் பார்த்து விட்டு மீண்டும் பறவைகளை பார்க்க தொடங்கி விட்டான்...

அன்று இரவு தேன்மொழியை கட்டிலில் படுக்க சொல்லி விட்டு அவன் சோஃபாவில் படுத்துக் கொண்டான்...

அவளுக்கோ அவன் சோஃபாவில் கஷ்டப்பட்டு படுப்பது போல தோன்றியது...

கட்டிலில் அமர்ந்து கொண்டே வளையல்களால் சத்தம் போட்டாள்.

சோஃபாவில் கண்களை மூடி படுத்தவனோ இப்போது கண்களை திறந்து பார்த்தான்.

கையால் கட்டிலை காட்டினாள்.
 

pommu

Administrator
Staff member
"உனக்கு கஷ்டமா இருக்கும்" என்றான் அவன்... அவளோ இல்லை என்று தலையாட்ட, "ஓகே" என்று சொன்னவனோ, கட்டிலிலேயே மறு ஓரத்தில் அவளுக்கு முதுகு காட்டி படுத்துக் கொள்ள, அவள் இதழ்களோ மெதுவாக விரிந்து கொண்டது...

அவன் அருகாமையில் அவனை இன்னுமே பிடித்து போனது...

நாள் முழுதும் மனதை அழுத்தும் வலியின் நடுவே, அவன் மூலம் சின்ன சின்ன புன்னகைகள் மட்டும்... அதே புன்னகையுடன் படுத்தவள் எப்போது தூங்கினாள் என்று தெரியவே இல்லை...

அடுத்த நாள் அவள் எழுந்த நேரம் அவன் இடம் வெறுமையாக இருந்தது...

ரெக்கார்டிங் சென்று விட்டான் என்று யூகித்துக் கொண்டாள்.

குளித்து விட்டு வந்தவளுக்கு நேரம் செல்ல செல்ல அலுப்பாக இருந்தது...

யாதவ் கிருஷ்ணாவும் ஸ்கூலுக்கு சென்று விட்டான்...

அவளோ ஸ்கூலுக்கு இரு வாரங்கள் விடுப்பு கொடுத்து இருந்தாள். இன்று உடனே ஸ்கூலுக்கு சென்றால் ஆளுக்கொரு பேச்சு பேசுவார்கள் என்று அவளுக்கு தெரியும்... நேற்றே அவளது திருமண விஷயம் சமூக வலைத்தளங்களில் பிரபலமாகி விட்டதை அவளும் அறிந்தாள்.

நீண்ட நேரம் யோசித்து விட்டு நேரத்தைப் பார்த்தாள். தாமதமாகி விட்டது தான்... ஆனாலும் அவளுக்கு இன்று ஸ்கூலுக்கு செல்வதை விட தாயை பார்க்க செல்ல வேண்டும் என்று மனம் பரபரத்தது...

அதற்காகவே புடவை அணிந்து ஆயத்தமானாள்...

ஸ்கூலுக்கு சென்று ப்ரின்சிபாலிடம் பேசி நாளையில் இருந்து லீவை ரத்து செய்து விட்டு வீட்டுக்கு சென்று தாயை பார்த்து விட்டு வரவேண்டும் என்று நினைத்தபடியே கீழே இறங்கினாள்.

புடவை அணிந்து, தோளில் கைப்பையுடன் மாடியில் இருந்து இறங்கி வருவதை பார்த்த வேதவல்லியோ அவள் தன்னை தாண்டி செல்லும் கணம், "மினுக்கிட்டு எங்க போற?" என்று கேட்டார்...

அவர் பேசிய தோரணை மனதை பிசைந்தது... முதல் என்றால் பதில் சொல்லாமல் தவிர்த்து விடுவாள்...

இப்போது எப்படி தவிர்ப்பது... அவரை திரும்பி பார்த்தவள், "ஸ்கூலுக்கு" என்கின்ற தோரணையில் கையால் சைகை செய்ய, "கையை அப்படி இப்படி ஆட்டுனா எனக்கெப்படி புரியும்? புரியுற போல சொல்லு" என்றார்.

அவளுக்கோ ஒரு மாதிரி ஆகி விட்டது...

தனது குறையை அவர் கேள்வி செய்வது அவளுக்கு புரிந்தது...

அங்கே நின்று இருந்த வசந்தியை திரும்பி பார்த்தாள்.

அவள் பார்வையை கண்டு கொண்டவருக்கு சற்று மனம் இரங்கி இருக்க, "ஸ்கூலுக்கு அத்தை" என்றார் அவர்...

"ஓஹ், நீ அவளுக்கு சவுண்ட் சிஸ்டம் ஆஹ்? ஒழுங்கா பேச முடியாதவளுக்கு பெரிய பாடகன் கேக்குதோ?" என்று கேட்டார்...

இருவரிடமும் மௌனம்...

மேலும் தொடர்ந்த வேதவல்லியோ, "கல்யாணம் முடிஞ்ச பிறகு வீட்ல இருக்க வேண்டியது தானே... எதுக்கு ஸ்கூல்? அங்க போய் உன் நாடகத்தை நடத்தவா? இந்த வீட்டு பொண்ணுங்களுக்கு ஒரு கட்டுப்பாடு இருக்கு... உன் இஷ்டப்படி ஆடுறதுக்கு இது ஒண்ணும் உன் வீடு இல்லை" என்றார்...

வசந்திக்கு தனது பழைய நினைவுகள் வந்து போயின... அவரும் முதல் சினிமாவில் பாடிக் கொண்டு இருந்தவர் தான்...

வேதவல்லி மோசமாக பேசி பேசியே சினிமாவில் படுவதை நிறுத்தி இருந்தார் வசந்தி...

குருமூர்த்திக்கு கூட அவர் ஏன் பாடுவதை நிறுத்தினார் என்று தெரியவில்லை... பல சந்தர்ப்பங்களில் அவர் கேட்டும் வசந்தி சரியான விடையை சொல்லவே இல்லை...

குருமூர்த்திக்காக வீட்டில் மட்டும் பாடினார்...

அதுவும் வேதவல்லிக்கு பிடிக்காது... ஆனால் கணவருக்கு பிடித்த இசையை கை விட வசந்தி தயாராக இல்லை...

அவர் பேச்சை பொறுத்துக் கொண்டே வீட்டில் குருமூர்த்திக்காக பாடுவார்...

அன்று வசந்திக்கு செய்ததை இன்று தேன்மொழிக்கு செய்ய தொடங்கி இருக்கின்றார் வேதவல்லி...

ஆனால் வேலைக்கு செல்வதில் உறுதியாக இருந்த தேன்மொழியோ, வசந்தியை பார்த்து தலையை அசைத்து விடை பெற்றவள் விறு விறுவென வெளியேறி விட்டாள்.

அவளுடன் பேசிக் கொண்டு இருந்த வேதவல்லிக்கு செருப்பால் அடித்த உணர்வு...

வசந்தி போல அடங்கி போகும் குணம் தேன்மொழிக்கு இல்லை என்று புரிந்தது...

"இங்க நான் பேசிட்டு இருக்கேன்... அவ விறு விறுன்னு போறா... இதெல்லாம் நீ கேக்க மாட்டியா?" என்று வசந்தியிடம் கேட்க, அவரோ பெருமூச்சுடன் மௌனமாக நின்று இருக்க, அவரோ, "வம்சி வரட்டும், அவன் கிட்ட சொல்லி இவ திமிருக்கு வைக்கிறேன் ஆப்பு... இந்த கல்யாணியை வேற இந்த பக்கம் காணோம்... அவ வந்தா எனக்கு ஒரு துணையா இருப்பா" என்று வம்சி கிருஷ்ணாவின் குடும்பத்தை பிரிக்க துணை தேடிக் கொண்டு இருந்தார் அவர்...

இதே சமயம் ஸ்கூலுக்கு நடந்தே வந்து சேர்ந்து விட்டாள் தேன்மொழி... தன் கூட வேலை பார்க்கும் ஆசிரியர்கள் யாரையும் சந்திக்கவில்லை... சந்திக்க சங்கடமாக இருந்தது...

தயக்கத்துடன் ப்ரின்ஸிபாலின் அறைக்குள் நுழைய, அவளை அதிர்ந்து பார்த்தார் அவர்...

அவளோ அவர் முன்னே வந்து நின்று "வணக்கம்" தெரிவித்தாள்... அவரோ ஒரு தலையசைப்புடன் முன்னே இருந்த இருக்கையில் அமரும்படி சைகை செய்தார்...

அவளும் அமர்ந்தாள்.

"என்ன விஷயம்மா?" என்று கேட்டார்...

அவளோ சைகை மூலம், "நாளைல இருந்து லீவை கென்செல் செய்து விடுங்க சார்" என்று சொன்னாள்.

"அப்போ தொடர்ந்து வேலைக்கு வர்ற ப்லான் ஆஹ்?" என்று கேட்டார்... அவளோ அவரை புரியாமல் பார்க்க, "பெரிய இடத்து மருமக ஆகிட்டே... அது தான்" என்றார் இழுவையாக...

அவளோ பெருமூச்சுடன், "வேலைக்கு வருவேன் சார்" என்று சைகையில் சொன்னாள்... ப்ரின்சிபாலின் வாய் வரை பல கேள்விகள் வந்தன...

ஆனால் அவளுடைய ப்ரைவஸி கருதி, அவற்றை விழுங்கிக் கொண்டவர், "நாளைக்கு லீவை கென்செல் பண்ணிடலாம்மா" என்றார்...

அவளும் சம்மதமாக தலையாட்டி விட்டு எழுந்து கொண்டவளுக்கு யாரையும் இன்று எதிர்கொள்ளும் தைரியம் இல்லை...

அங்கிருந்து கிளம்பி தனது வீட்டை நோக்கி நடந்தாள்...

வீட்டினை நெருங்க நெருங்க இதயம் வேகமாக துடித்தது...

எப்படி தாயை எதிர்கொள்வது என்று பயம்...

ஆனாலும் அவரை அப்படியே விட்டு விட அவள் மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை...

அவர் செருப்பால் அடித்தாலும் பரவாயில்லை அவருடன் உறவாகி விட வேண்டும் என்கின்ற எண்ணம் தான்...

அவளுடைய ஒரே உறவு அவர் மட்டும் தானே...

அவளை இந்த அளவுக்கு படிக்க வைத்து சொந்த காலில் நிற்க வைத்து இருக்கின்றார்...

விட்டு விடுவாளா என்ன?

அவள் வீட்டையும் அடைந்து விட்டாள்.

பக்கத்து வீட்டு பெண்ணோ அவளை மதிலால் எட்டி பார்த்தவள், "நேத்து மகா ஆன்டியை ரொம்ப அசிங்க படுத்திட்டார் அந்த ரஞ்சன் சார் அக்கா, ஆனா எனக்கு நீங்க ரஞ்சன் சாரை கல்யாணம் பண்ணாதது ரொம்ப சந்தோஷம்… அவர் கூட எல்லாம் மனுஷன் வாழ முடியுமா?" என்று சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே, "ஓடுகாலி கூட என்னடி பேச்சு" என்று அந்த பெண்ணின் தாய் அதட்டினார்...

தேன்மொழிக்கு சுருக்கென்று தைத்தது...

யாருக்கும் தனது செயல் பிடிக்கவில்லை என்று தெரிந்தது... ஆனால் எல்லாமே அவள் எதிர்கொள்ள தானே வேண்டும்?

தனது தாய் திட்டியதுமே அந்த பெண்ணும் தனது வீட்டினுள் ஓடிச் சென்றாள்.

தேன்மொழியோ பெருமூச்சுடன் வீட்டினுள் நுழைந்தாள்.

முன்னறை வெறுமையாக இருந்தது...

சமயலறைக்குள் சத்தம் கேட்டது...

மெதுவாக நடந்து சென்றாள்.

அங்கே மகாலக்ஷ்மி சமைத்துக் கொண்டு இருந்தார்... சுவரில் சாய்ந்து நின்று கொண்டே அவரை பார்த்தாள்.

அவள் வந்தது அவருக்கு தெரியும்... தன்னை பார்த்துக் கொண்டு நிற்கின்றாள் என்றும் தெரியும்...

ஆனால் திரும்பவில்லை...

அவளோ வளையலை சுவரில் தட்டி சத்தம் எழுப்பினாள்... அப்போதும் திரும்பவில்லை...

அவளுக்கு கண்கள் கரித்துக் கொண்டு வந்தன... திட்டி விட்டால் கூட அவள் தாங்கிக் கொள்வாள்... ஆனால் இந்த பாராமுகம் என்னவோ செய்தது...

அவர் பின்னால் வந்து நின்றவளோ அடுத்த கணமே, அவர் இடுப்பை கட்டிக் கொண்டே, அவர் கழுத்தில் முகம் புதைத்துக் கொண்டாள்...

அவள் மேனி விம்மலில் குலுங்கியது...

அவர் கழுத்து வளைவை அவள் கண்ணீர் நனைத்தது...

மகாலக்ஷ்மியின் கண்ணில் இருந்தும் கண்ணீர்...

ஒரு பெருமூச்சுடன், "தப்பு என்னோடது தான்... உனக்கு குரல் மட்டும் தான் போச்சு... ஆனா உணர்வெல்லாம் அப்படியே இருக்குன்னு இந்த மரமண்டைக்கு புரியல... உன்னை கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்தா போதும்னு நினச்சேன் தவிர, உன் மனசுல என்ன இருக்குன்னு நான் அறிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணல" என்று சொன்னார்...

அவர் பேச பேச அவள் மேனி இன்னும் அழுகையில் குலுங்கியது... குற்ற உணர்வில் அழுகையாக வந்தது...

"நேற்று ரஞ்சன் வந்து பேசிட்டு போகும் வரைக்கும் எனக்கு உன் மேல கோபம் இருந்திச்சு... ஆனா அவன் பேசுன பேச்சை பார்த்ததுமே நீ பண்ணுனது தப்பில்லன்னு தோண ஆரம்பிச்சுடுச்சு... உன்னால அவன் கூட சந்தோஷமா வாழ்ந்து இருக்கவே முடியாது... எவ்ளோ அசிங்கமா உன்னையும் என்னையும் திட்டுனான் தெரியுமா? நீ காதலிச்சவன் கூடவே சந்தோஷமா வாழ்ந்திடும்மா" என்று சொல்லிக் கொண்டே புடவை முந்தானையால் கண்களை துடைத்தபடி தன்னை அணைத்து இருந்த அவள் கையை விடுவித்துக் கொண்டே அவளை நோக்கி திரும்பினார்...

அவளுக்கு அவரிடம் என்ன சொல்வது என்று தெரியவே இல்லை...

வம்சி கிருஷ்ணா எதற்காக திருமணம் செய்து இருக்கின்றான் என்று அவருக்கு தெரியவில்லை... சொல்லவும் முடியாது...

காதல் திருமணம் என்று வம்சி கிருஷ்ணா சொன்னதை நம்பி விட்டார்...

ஆம் காதல் திருமணம் தான்... ஆனால் அவளுக்கு மட்டும் என்று அவருக்கு எப்படி அவளால் சொல்ல முடியும்?

அவளோ தனது கண்ணீரை துடைத்து விட்டே, சைகையால் மன்னிப்பு கேட்டாள்.

அவள் கையை பற்றி இறக்கி விட்டவர், "நடந்தது நடந்து போச்சு... அப்படியே போய் தொலைன்னு என்னால உன்னை விட்டுட்டு இருக்க முடியல... நேற்று முழுக்க உன்னோட எண்ணம் தான்..." என்று சொல்லிக் கொண்டே அவள் கன்னத்தை வருடியவர், "சந்தோஷமா இருக்கியா? அந்த வீட்ல உன்னை எப்படி பார்த்துகிறாங்க? வேதவல்லியம்மா வாய்க்கு வந்ததெல்லாம் பேசுவாங்களே... அதெல்லாம் மனசுல வச்சுக்காதே" என்று அவருடைய கவலை எல்லாம் அவளிடம் கொட்டினார்...

"சந்தோஷமாக இருக்கின்றேன்" என்பது மட்டும் தான் அவள் பதிலாக வந்தது...

அதற்கு மேல் சொல்லி அவர் மனதை கஷ்டப்படுத்த அவள் விரும்பவே இல்லை...

"நீ என்ன நடந்தாலும் என் கிட்ட சொல்ல மாட்டேன்னு எனக்கு தெரியும்" என்று மகாலக்ஷ்மி விரக்தியாக சொல்ல, அவளோ, "என்ன சாப்பாடு?" என்று சைகையால் கேட்டுக் கொண்டே சமைத்து வைத்த உணவை ஆராய்ந்தாள்.

சாப்பிட்டு வரவில்லை அவள்... பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது...

"ஏன்மா அங்கே சாப்பிடலையா?" என்று அவர் கேட்டார்...

அவளோ வலுகட்டாயமாக சிரித்தவள், "இல்ல சாப்பிட்டேன், சும்மா கேட்டேன்" என்று சைகையில் பதில் சொன்னாள்.

சாப்பிடவில்லை என்றால் ஏன் சாப்பிடவில்லை என்று கேள்வி வரும்...

அதற்காக பொய் சொன்னாள்.

தாய்க்கு தெரியாதா மகளின் முக மாற்றம்...

சாப்பிடவில்லை என்று அப்பட்டமாக அவருக்கு தெரிந்தது...

"பரவாயில்ல, சாப்பிட்டு போம்மா, உனக்கு பிடிச்ச சாப்பாடு தான்" என்று சொல்லிக் கொண்டே தட்டை எடுத்து சாப்பாட்டை போட்டு அவளிடம் நீட்டினார்...

அவள் மறுக்காமல் அதனை வாங்கியவள், அங்கே இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து சாப்பிட ஆரம்பித்து விட்டாள்.

வம்சி கிருஷ்ணா வீட்டில் அவளால் உரிமையாக சாப்பிட கூட முடியவில்லை...

வேதவல்லி ஏதாவது பேசி அவளை காயப்படுத்திக் கொண்டே இருக்கும் போது அவளால் எப்படி சாப்பிட்டு விட முடியும்?

அதனால் தான் காலையில் பசித்தாலும் சாப்பிடாமல் வந்து விட்டாள்.

மதியத்தையும் நெருங்கி விட்டது... இப்போது தான் சாப்பிடுகின்றாள்...

அவள் சாப்பிட்ட தோரணையே அவள் பசியில் இருக்கின்றாள் என்று மகாலக்ஷ்மிக்கு தோன்றியது... சுவரில் சாய்ந்து நின்று அவளை பரிதாபமாக பார்த்துக் கொண்டு நின்றார்...

அவரிடம் பெருமூச்சு மட்டுமே...

எது நடந்தாலும் அவள் சொல்ல மாட்டாள் என்று அவருக்கு தெரியும்...

அதனால் அவர் எதையும் துருவி துருவி கேட்கவில்லை... கேட்டாலும் அவள் சொல்ல மாட்டாள் என்று தெரியும்...

அவளும் சாப்பிட்டு விட்டு, தாயுடன் பேசிக் கொண்டு இருக்க, "நேற்று சடங்கெல்லாம் நடந்திச்சா?" என்று கேட்டார் மகாலக்ஷ்மி...

சட்டென அவள் முகம் மாறி விட்டது...

ஆனாலும் ஆம் என்று தலையாட்டி சமாளித்தாள்...

அவளும் அவருடன் உரையாடி விட்டு வீட்டுக்கு கிளம்பி விட்டாள்.

அவள் கிளம்பும் வரை பார்த்துக் கொண்டு இருந்த பக்கத்து வீட்டு பெண்மணியோ, "என்ன மகா, மக கூட கொஞ்சி குலாவுற போல" என்றார்.

அவரோ, "என்னால அவளை ஒதுக்கி வைக்க முடியல" என்று பதில் சொல்ல, "அது சரி பெத்த மனம் பித்து பிள்ளை மனம் கல்லுன்னு சும்மாவா சொன்னாங்க? உன்னை அவ்ளோ அவமானப்படுத்துனவள நீ தூக்கி பிடிக்கிறது வேடிக்கையா இருக்கு" என்று சொன்னார்...

"என் பொண்ணு தானே அவமானப்படுத்துனா... அது என்னோட போகட்டும்... இப்போ எதுக்கு நீ அதெல்லாம் பேசிட்டு இருக்க?" என்று சொன்ன மகாலக்ஷ்மிக்கும் கடுப்பாகி விட்டது...

அவர் இப்படி பேசியதும் பக்கத்து வீட்டு பெண்மணியால் அவமானம் தாங்க முடியவில்லை...

"அது சரி, கோடீஸ்வர மாப்பிள்ளைன்னு சொன்னதுமே உன் பொண்ண போல உனக்கும் வெட்கம் கெட்டு போய் இருக்கும்... நீ நடத்து" என்று சொன்னதும் மகாலக்ஷ்மிக்கு சுருக்கென்று தைத்தது...

என்ன மாதிரியான வார்த்தைகள்...

மகாலக்ஷ்மியும் தேன்மொழியும் பணத்துக்காக அலைவது போலவே பேசிக் கொண்டு இருக்கும் ஊராரின் வாயை எப்படி அவரால் அடைக்க முடியும்?

சுற்றி இருப்பவர்கள் பேசுவதை கேட்டுக் கொண்டே இருந்தால் சந்தோஷம் என்பதை புதைத்து விட வேண்டியது தான்...

அவரிடம் விளக்கம் சொல்லி பயன் இல்லை என்று புரிந்தது...

அடுத்தவரை காயப்படுத்தி சந்தோஷப்படும் மனிதர்களுக்கு என்ன சொன்னாலும் புரியாது...

ஒரு பெருமூச்சுடன் பதில் சொல்லாமல் வீட்டினுள் நுழைந்து கொண்டவருக்கு எப்படி தேன்மொழி அங்கே சமாளிக்க போகின்றாள் என்னும் தவிப்பு இருக்க தான் செய்தது...

வேதவல்லியின் வாயின் முன்னே பக்கத்து வீட்டு பெண்மணியின் வாயெல்லாம் ஒன்றும் இல்லை... இவர்கள் வார்த்தைகளையே தன்னால் தாங்க முடியவில்லையே, வேதவல்லியின் வார்த்தைகளை எப்படி தேன்மொழி தாங்கிக் கொள்வாள், அவளால் பதில் பேசவும் முடியாதே என்று தாயுள்ளம் தவித்து தான் போனது...
 
Top