மேகமே மழை ஊஞ்சலி-கதை திரி

[T 24]

மேகமே மழை ஊஞ்சலி-கதை திரி

 

[T 24]

அத்தியாயம் 1

ஆடி மாதம் அம்மனுக்கு மட்டுமல்ல மழைக்கும் விசேஷம். ஒவ்வொரு வருடமும் அம்மனின் மனம் குளிர்ந்து சென்னை மாநகரம் அருவியில் நனைந்து கொண்டிருக்கும். இன்றும் மாலை ஐந்து மணியை நெருங்குவதற்கு முன் வீட்டிற்கு சென்று விடலாம் என பரபரப்பாக ஓடிக் கொண்டிருந்தவளை ஆக்கிரமித்தது அனுமதி இல்லாமல்.

மழைத்துளி தன் மீது பட்டதும் இருசக்கர வாகனத்தை அப்படியே நிறுத்தியவள் தலை உயர்த்தி பார்த்தாள். சினேகமாக சிரித்தது பார்த்திகாவை கண்டு. தானும் புன்னகைத்து தன்னை நோக்கி வந்த விருந்தாளியை மகிழ்வித்தவள் வாகனத்தை இயக்கப் போகும் நேரம் தந்தை அழைத்தார்.

எதற்கு அழைக்கிறார் என்று தெரிந்தும் எடுத்தவள், "சாரி அப்பா, நீங்க எத்தனை தடவை கேட்டாலும் என்னால முடியாது. வரவேண்டாம்னு சொல்லிடுங்க." என்றாள்‌.

"அவங்க எல்லாரும் வந்துட்டாங்க பாரு"

"வாட்!"

"நீ சீக்கிரமா வா"
"எனக்கு கல்யாணத்துல விருப்பம் இல்லன்னு ஆயிரம் தடவை சொல்லிட்டேன்."

"அதெல்லாம் அப்புறம் பேசிக்கலாம் முதல்ல வீட்டுக்கு வா."

"அவங்க முன்னாடியே வந்து சொல்லுவேன் பரவாலயா?."

மகளை சமாளிக்க வழி தெரியாது சந்திரசேகர் திணறிக் கொண்டிருக்க, "வந்தவங்க முன்னாடி அப்பாவ அசிங்கப்படுத்தாத பாரு. உன் போட்டோவ கூட பார்க்காம அப்பா மேல இருக்கிற மரியாதைல வந்திருக்காங்க. வந்தவங்களை நல்லபடியா அனுப்பி வச்சிட்டு அதுக்கப்புறம் என்ன வேணா பேசு." என பார்த்திகா அன்னை அமுதா பேசினார்.

"வர வேண்டாம்னு சொல்லியும் வர வச்சது உங்களோட தப்பு. அப்பாகாக அம்மாகாகலாம் என்னால கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது. நான் வீடு வந்து சேர்றதுக்குள்ள அங்க இருக்க எல்லாரையும் அனுப்பிடுங்க."

பெற்றோர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே அழைப்பை துண்டித்தவள் வானத்தை பார்த்தாள். அதில் அழகாக தெரிந்தான் அவள் மனம் கவர்ந்தவன். ஏழு வருடங்களுக்கு முன் பார்த்த அந்த முகம் இன்னும் மறையவில்லை நெஞ்சை விட்டு. இது போன்ற ஒரு மழை நேரத்தில் அவனை பார்த்த நியாபகங்கள் மழைத்துளியாய் நெஞ்சில் தேங்கி விட்டது. எங்கிருக்கிறானோ...! அவனுக்காக காத்திருக்கிறாள்.
பிடிவாதக்காரி மகளை ஒன்றும் செய்ய முடியாத நிலையில் நின்ற பார்த்திகாவின் பெற்றோர்கள் கையை பிசைந்து கொண்டிருந்தார்கள் தீர்வு கிடைக்காமல். அந்நேரம் சந்திரசேகரின் அன்னை ஒரு திட்டத்தைக் கூற, அனைத்தும் அழகாக நடந்தது.

வாழ்வில் நடந்த திருப்புமுனையை அறியாது சாவகாசமாக வாசலில் நின்றவள் முன்பு நின்றான் அவன். மழை நீரில் நனைந்து உடலில் ஒட்டிக் கொண்டிருந்த நீர் அனைத்தும் ஆவியானது வெப்பத்தில். அகல பாதாளத்திற்கு அந்த சூடு அவளை இழுத்துச் சென்றது. கண் முன்னால் நிற்பவனின் தோற்றம் விழியில் பதிந்தாலும் நினைவில் பதியவில்லை.
நிச்சயமாக இது நிஜமில்லை என்ற எண்ணம் அவளுக்குள். கனவில் தினம்தோறும் வருபவன் அவளுக்கு முன்பு. அவளோடு கதை அளந்து, அவளை ரசித்து, கைகோர்த்து காதல் வளர்த்தவனின் வரவை சற்றும் எதிர்பார்க்காதவள் அசையாது அப்படியே நின்றிருந்தாள்.

"எக்ஸ்க்யூஸ் மீ!" என்ற தினேஷின் குரல் கூட செவில் விழவில்லை.

பார்த்திகாவின் பாட்டி அவளை இழுத்து ஓரம் நிற்க வைக்க, நின்றிருந்தவன் அவளைப் பார்க்காது வீட்டை விட்டு வெளியேறினான். செல்பவனை பிடிக்க சென்றவளை இழுத்து உள்ளே விட்ட அவளின் பாட்டி,

"என் மகன் உன்னை பாசமா வளர்த்ததுக்கு ரொம்ப பெரிய மரியாதையா குடுத்துட்ட. யாருன்னே தெரியாதவங்க உங்க அப்பா பத்தி கேள்விப்பட்டு புரோக்கர் சொன்ன ஒரே காரணத்துக்காக உன் போட்டோவ கூட பார்க்காம வந்தாங்க. அவங்க முன்னாடி இப்படி தலை குனிய வச்சுட்டியே. அப்படி என்ன உனக்கு இந்த வயசுல இவ்ளோ இறுமாப்பு." என திட்டிக் கொண்டிருந்தார்.

அவர் கையைத் தட்டி விட்டவள் அவசரமாக வாசலில் சென்று நிற்க, காரில் ஏறி அமர்ந்தவன் அப்போதுதான் அவள் முகம் பார்த்தான். உடனே பற்கள் சலசலத்தது இதழ்கள் விரிந்ததில். உள்ளத்தில் இருந்த காதலை சிரிப்பில் காட்டி கேட்டின் அருகே ஓடி வருவதற்குள் அவன் ஓடி விட்டான்.

'இவரு...' என உள்ளுக்குள் பேச்சு வார்த்தை நடத்திக் கொண்டிருந்தவள், 'என்னை பொண்ணு பார்க்க வந்தது இவரா!' என பேரானந்தத்தில் மிதக்க, அதை கலைத்தார்,
"எதுக்குடி அவங்களை தூரத்த வர? அவங்க உன்ன ஒன்னும் பார்த்துட்டு போல. உன் தங்கச்சியை பார்த்துட்டு போயிருக்காங்க." பாட்டி.

"பாட்டி!"

"இனி உனக்கும் இந்த கல்யாணத்துக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை. கல்யாணம் நடக்கிற வரைக்கும் அவங்க முன்னாடி நிக்காத. ரொம்ப நல்ல குடும்பம் போல. உன் அப்பாவோட சூழ்நிலையை புரிஞ்சுகிட்டு உன் தங்கச்சிய மருமகளா ஏத்துக்கிட்டாங்க."

"ஆனந்தியா"

"ஆமான்டி அவதான் உன் அப்பா மானத்தை இன்னைக்கு காப்பாத்துனா. சொன்னது நியாகம் இருக்கட்டும் அவங்க முன்னாடி நிக்காத."

பௌர்ணமி அன்று கடலில் உண்டான பெரும் அலைகள் போல் உள்ளம் வீசி அடித்தது. அவனைப் பார்த்ததிலிருந்து காதில் விழுந்தது வரை எல்லாம் அவளுக்கு எதிராக இருக்க, ஓடினாள் தங்கையிடம். அவள் அறையில் இருந்த பெற்றோர்கள் இவளை பார்த்ததும் கோபத்தில் அங்கிருந்து சென்றுவிட,

"ஆனந்தி...அவரு..." என பேச சென்றவள் அப்படியே திடுக்கிட்டு நின்றாள்.

அவள் முகத்தில் அப்படி ஒரு வெட்கம். அந்த வெட்கம் நடந்ததை கூறிவிட, உதடுகள் ஊமையானது. பரிதவிக்கும் உள்ளத்திற்கு வழி கிடைக்காது அப்படியே தங்கை காலடியில் அமர்ந்தவள், "அவரும் உன்ன பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லிட்டாரா?" மெல்ல மனம் வதங்கி கேட்க, ஆனந்தியின் வெட்கம் இரண்டு மடங்கானது.

"தேங்க்யூ சோ மச் அக்கா! எல்லாம் உன்னால தான். சத்தியமா அப்பா சொல்லும்போது துளி கூட எனக்கு விருப்பம் இல்லை. உன்ன மாதிரி நானும் வேணாம்னு சொல்லிடலாம்னு தான் இருந்தேன். ஆனா, அவர பார்த்ததும் எல்லாம் மாறிடுச்சு. அதுவும் பேசுனதுக்கு அப்புறம்..." என மீதி வார்த்தையை வெட்கத்தில் முடித்தாள்.

ரத்தத்தில் இருந்து பிரிந்த கண்ணீர் கொட்ட உத்தரவு கேட்க, கட்டுப்படுத்தி அணை போட்டவள் நடந்ததை விசாரித்தாள். இந்த வரனை பார்த்து கொடுத்த தரகர் சந்திரசேகருக்கு பல வருட பழக்கம். ஒரு நாள் எதார்த்தமாக மகளுக்கு விரைவில் திருமணம் முடிக்க வேண்டும் என பேசி வைக்க, இன்று வந்தவன் தந்தையும் மகனுக்கு வரன் பார்க்க தரகரை அணுகியிருந்தார்.

நல்ல இடமாக இருப்பதால் சந்திரசேகரை பற்றி கூறினார். பல வருடமாக திருமணத்திற்கு போக்கு காட்டும் மகனை எப்படியாவது அழைத்து சென்று திருமணத்தில் தள்ளிவிட வேண்டும் என அவர் புகைப்படத்தை கூட பார்க்கவில்லை.

இந்நிலையில் தன் உயிரில் கலந்து உயிராக வாழ்பவன் தான் தன்னை பார்க்க வந்திருக்கிறான் என அறியாது பார்த்திகா மறுத்து விட, சந்திரசேகரின் இரண்டாவது மகள் ஆனந்தி மணப்பெண்ணாக நிற்க வைக்கப்பட்டாள்.
அக்காவிற்காக வந்த வரனை தனதாக்கிக் கொள்ள ஆனந்திக்கு உடன்பாடு இல்லை. இருந்தும் பெற்றோர்களுக்காக சம்மதித்தாள். கையில் தேநீரை கொடுத்து வந்தவனுக்கு கொடுக்க சொல்ல, "ஃபார்மாலிட்டி எதுவும் வேண்டாம் அங்கிள். நான் உங்க பொண்ணு கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்." என்றான் அதிகாரமாக.

எங்கோ பார்த்தபடி நின்றிருந்த ஆனந்தி விழி உயர்த்தினாள். அவளுக்கு நேராக அவளைப் பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தான். விழிகள் உன்னிப்பானது அவன் தோற்றத்தில். கை இரண்டையும் கால் முட்டியில் வைத்துக் கொண்டு விரல்களை கோர்த்திருந்தவன் விழிகளில் அப்படி ஒரு கூர்மை. தன்னை எடை போடுகிறான் என்பதை கண்டு கொண்டவள் அப்பொழுதுதான் தன் அலங்கார நிலையை உணரத் துவங்கினாள்.

அவசரத்திற்கு தயாராகி வந்தவள் எல்லாம் சரியாக இருக்கிறதா என சரி பார்த்துக் கொள்ள, அதை கவனித்தவன் புருவங்களில் ஒரு புருவம் உயர்ந்தது. அவன் தோற்றம் காவல்துறையில் இருக்கிறான் என்றாலும் இந்த சின்ன செய்கை அழகன் என சொல்ல வைத்தது. தன்னுடைய உணர்வுகளை விழி வழியே புரிந்துக் கொள்ளும் ஆனந்தியின் செயலில் சின்ன புன்னகையை இதழோரம் மறைத்து வைத்தான்.

"மச்சான்!"

"என்னடா"

"பேசலாம் வேணாம் டா. இந்த இடம் உனக்கு செட்டாகாது."


"என்னடா உளறிட்டு இருக்க. சும்மா இருந்தவனை உசுப்பேத்தி கூட்டிட்டு வந்துட்டு வேணாம்னு சொல்ற."

"எல்லாம் உங்க அம்மா அப்பா பண்ண வேலை. எல்லாத்தையும் பண்ணிட்டு ஒன்னுமே தெரியாதவங்க மாதிரி உட்கார்ந்துட்டு இருக்காங்க பாரு. முன்னாடியே அந்த பொண்ணு தான் இந்த பொண்ணுன்னு தெரிஞ்சிருந்தா உன்ன கூட்டிட்டு வந்திருக்கவே மாட்டேன்."

"எந்த பொண்ணுடா?"
"அங்க பாருடா மச்சான்."

நண்பன் தினேஷ் கை காட்டிய இடத்திற்கு பார்வையை சுழற்றினான். அங்கிருந்த சுவற்றில் ஆனந்தியை அணைத்தபடி நின்றிருந்தாள் பார்த்திகா‌. பெரிதாக தன் வாழ்க்கையில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தாதவள் என்றாலும் சட்டென்று நினைவு வரும் முகம் அது. தூரமாக நின்று தன்னை நோட்டம் விடும் அவள் பார்வை இன்றும் நினைவிருக்கிறது.

"எப்பவோ பார்த்துட்டேன்."

"அடப்பாவி!"

"போலீஸ்காரன்டா"

"என்னவோ இருக்கட்டும் வேணாம் எந்திரி."

"எனக்கு பொண்ண பிடிச்சிருக்கு‌ "

"வாட்!"

"நிஜமாடா"

"நீ பார்க்க வந்த பொண்ணு அந்த பொண்ணு. உன்ன வேணாம்னு சொல்லிடுச்சாம். அப்பாட்ட மெதுவா விஷயத்த சொல்லி இந்த பொண்ண நிக்க வச்சிருக்காங்க."

சில நொடி மௌனம் காத்து, "முடிஞ்சது முடிஞ்சதாவே இருக்கட்டும்னு தான் அந்த பொண்ணு வேணாம்னு சொல்லி இருக்கு. நீ எதுக்கு கிளறிகிட்டு இருக்க. எனக்கு இந்த பொண்ண பிடிச்சிருக்கு பேசிட்டு வரேன்." என்றவன் ஆனந்தியோடு மொட்டை மாடிக்கு சென்றான்.


"நான் போலீஸ்காரன்னு பார்த்ததும் தெரிந்திருக்கும். என்னால குடும்ப வாழ்க்கைக்கு அதிக நேரம் ஒதுக்க முடியாது. அந்த மாதிரி சூழ்நிலைல என் பார்வையை புரிஞ்சு நடந்துக்குற பொண்ணு வாழ்க்கை துணையா வந்தா நல்லா இருக்கும்னு நினைச்சேன். அந்த மாதிரியே நீங்க இருந்ததால எனக்கு உங்கள பிடிச்சிருக்கு. உங்களுக்கும் என்னை பிடிச்சிருந்தா சொல்லுங்க மேற்கொண்டு பேச சொல்றேன்." எனப் பட்டென்று போட்டு உடைத்தவன் பதிலுக்காக வெகு நேரம் காத்திருந்தான்.

அவன் துணிச்சல் சட்டென்று பேச வைத்து விட, ஆனந்திக்கு பேச்சு வரவில்லை. அவனைப் பார்ப்பதும் தலை குனிந்து கொள்வதுமாக இருக்க, "ரெண்டு நாள் டைம் எடுத்துக்கிறீங்களா?" கேட்டான்.

"ம்ம்!"

"கூல்!"

இதழ் பிரிக்காமல் மீசையில் சிரிப்பை மறைத்து அங்கிருந்து நகர, "உங்க பேரு..." இழுத்தாள்.
திரும்பியவன் இந்த முறை தாராளமாக சிரிப்பை கொடுத்து, "திருமேனி ஆவுடையப்பன்." என்றிட, "ம்ம்" தலை அசைத்தாள்.

"பிடிச்சிருக்கா?"

"பிடிச்சிருக்கு"

"நான் பேர கேட்டேன்"

"நான் பேர சொல்லல" என்றதும் வானம் வாய் பிளந்தது அவன் சிரிப்பு சத்தத்தில்.

உடலை விட்டுப் பிரிந்த உயிரை தங்கையிடம் காட்டாமல் தன் அறைக்கு வந்தவள், "திரு" என வாய் பொத்தி கதறினாள்.

***
ஒவ்வொரு நிமிடமும் நரகமானது பார்த்திகாவிற்கு. வீட்டிற்கு சென்ற திருமேனி ஆவுடையப்பன் பெற்றோர்கள் நிச்சயதார்த்தத்திற்கான வேலைகளை ஆரம்பித்தார்கள். ஒவ்வொரு செய்தியும் காதில் விழ விழ உள்ளம் தோய்ந்து போனது அவளுக்கு. தன்னைப் பற்றி தெரிந்தும் ஒரு முறை கூட சிந்திக்காமல் தங்கைக்கு சம்மதம் சொல்லி இருக்கும் அவள் திருவை பார்க்க பயந்து எந்த நிகழ்விலும் தலையிடாமல் இருந்தாள்.
ஆனந்தி ஓயாமல் அவனோடு பேசியபடி இருக்க, வீட்டில் இருக்கும் நேரத்தையும் குறைத்துக் கொண்டாள். பெற்றோர்களும் அவள் மீது இருந்த கோபத்தில் பெரிதாக கண்டுகொள்ளவில்லை. நாளை நிச்சயதார்த்தம் நடக்க இருக்க, இருக்க பிடிக்காமல் வெளியூர் செல்வதாக பொய் சொல்லி கிளம்பி விட்டாள். வீடு திரும்பியவள் கண்ணில் முதலில் பட்டது ஆனந்தி கையில் இருந்த நிச்சயதார்த்த மோதிரம் தான்.
அதைப் பார்க்கவே கூடாது என்ற முடிவில் வந்தவள் பார்வை அதில் விழுந்து விட, வாழ்வை வெறுத்து தன் அறையே கதி என்று வாழ்ந்தாள். வேலைக்கும் செல்வதில்லை. மகளின் நிலையை சிறிது பெற்றோர்கள் கவனிக்க ஆரம்பித்தார்கள். கேள்வி கேட்க ஆரம்பித்ததும் வேலைக்கு ஓட துவங்கினாள். பார்த்திகா ஆசிரியராக பணிபுரிகிறாள்.
அதுவும் மழலை செல்வங்களுக்கு ஆசிரியர். சிரித்த முகமாக மழலையோடு மழலையாக பாடம் சொல்லித் தருபவள் நிலை மாறிப்போனது. தன் வகுப்பிற்கு செல்லாமல் ஆசிரியர்கள் ஓய்வேடுக்கும் அறையில் சில நாட்கள் கழிக்க துவங்கினாள். தகவல் பறந்தது தலைமைக்கு. அவர்கள் அழைத்து விசாரிக்க,

"நான் என்ன பண்றேன்னு எனக்கே தெரியலங்க மேம். என்னோட எண்ணம் கொஞ்சம் கூட இங்க இல்லை. என்னால இதுக்கு மேல இங்க வேலை பார்க்க முடியும்னு தோனல, நான் கிளம்புறேன்." அங்கிருந்தும் ஓட ஆரம்பித்தாள்.
அனைவரிடமிருந்தும் ஓட ஆரம்பித்தவள் ஒரு கட்டத்தில் தன்னிடமிருந்தே ஓடிவிட்டாள்.


தன்னை சுற்றி நடக்கும் எதையும் உணரும் நிலையில் இல்லை. இரவையும் பகலையும் ஒரே போல் பார்த்தாள். மனதில் அவள் திருவோடு வாழ, நடுவில் ஆனந்தி வந்து நின்று தொந்தரவு செய்தாள்.
இப்படியே கடும் போராட்டத்திற்கு நடுவில் அவர்கள் திருமண நாளும் வந்தது. இந்த முறை மொத்தமாக ஊரை காலி செய்ய முடிவெடுத்தாள். விஷயம் அறிந்த பெற்றோர்கள் முழு தடை போட, சூழ்நிலை கைதியாக திருமண மண்டபத்தில் நுழைந்தாள்.


வரவேற்பு நிகழ்வு படு ஜோராக நடந்து கொண்டிருந்தது. பார்த்துக் கொண்டிருந்த இவளுக்குத்தான் இருப்பு கொள்ளவில்லை. ஓடி ஒளிந்து கொண்டாள் அறையில். வெளியில் நடக்கும் எதையும் விடியற்காலை வரை பார்க்கவில்லை பார்த்திகா. இவளை ஊரே அறியாமல் இருக்க ஒருவன் மட்டும் பின் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான் பார்வையால்.


மண்டபத்தில் நுழைந்ததிலிருந்து யார் பார்வைக்கும் சிக்காமல் இருக்க ஆட்கள் இருக்கும் வரை நடந்து வந்தவள் அதன்பின் ஓட்டம் பிடித்து அறையில் ஒளிந்து கொண்டது வரை கவனித்துக் கொண்டிருந்தான் தினேஷ். கல்லூரியில் இருந்து தான் திருமேனி ஆவுடையப்பனுக்கு பழக்கம் இவன். இவனால்தான் பார்த்திகா என்பவள் நண்பன் வாழ்வில் உலாவிக் கொண்டிருந்தாள்.
கேலியாக ஆரம்பித்தது நண்பனுக்கு கேலியாக இருந்து விட, சம்பந்தப்பட்டவளுக்கு வாழ்க்கையாக மாறிவிட்டது. இதை அறிந்தவன் நண்பனிடம் பேசியும் இருக்கிறான். திருமேனி ஆவுடையப்பனுக்கு தன் குறிக்கோள் அனைத்தும் காவல்துறை என்பதால் காதலிக்க நேரமில்லை என்று விட்டான். கல்லூரியை விட்டு செல்லும்வரை அவன் பின்னால் சுற்றிக் கொண்டிருந்தவள் காலம் கடந்து நினைவில் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறாள்.


'இவ இன்னும் திருவ மறக்கல. அப்புறம் எதுக்காக வேண்டாம்னு சொன்னா?' என்ற சிந்தனையோடு அவள் அறை முன்பு நின்றவன் பலத்த யோசனைகளுக்கு பின் கதவை தட்டினான். திறக்கும் நிலையில் இல்லாதவள், 'கடவுளே! எப்படியாது இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்து.' பிராத்தித்து கொண்டிருந்தாள்.


தினேஷிற்கு மீண்டும் யோசனைகள். இந்த முறை, "பாரு!" என சத்தமாக அழைத்தான்.

 

[T 24]

அத்தியாயம் 2

அவன் குரலை அடையாளம் கண்டு கொண்டவள் பதில் கொடுக்க முடியாமல் தடுமாறிக் கொண்டிருக்க, இன்னும் சத்தமாக அழைத்தான். இதற்கு மேலும் தள்ளிப் போட முடியாது என அவள் கதவை திறக்கப் போகும் நேரம், "தினேஷ்!" என்றழைத்தார் நண்பனின் தந்தை நடராஜர்.


திறந்தவளுக்கு வெற்றிடம் காட்சியளிக்க தப்பித்த நிம்மதியில் மீண்டும் சுருங்கிக் கொண்டாள் தன் அறையில். தேன் கூட்டில் இருந்து சொட்டும் தேன் துளி போல் பலமுறை சோதித்து விடியல் பிறந்தது. இந்த விடியல் யாருக்கு வசந்தமோ இல்லையோ இரவெல்லாம் அழுது கொண்டிருந்தவளுக்கு வசந்தமானது.


கண் விழித்தவளுக்கு தெரியாது இந்த நாள் தன்னுடைய நாள் என்று. அழுது வீங்கிய முகத்தை மாற்ற முடியாது கண்ணாடி முன்பு அமர்ந்திருந்தவள் அறை கதவை தட்டினார் அமுதா.

"ஆனந்தி இங்கயா இருக்கா?"

"இல்லம்மா"

"அவ ரூம்லயும் இல்ல பாரு. நலங்க வைக்க வேற நேரம் ஆச்சு."

"அவ பிரண்ட்ஸ் ரூம்ல தேடி பாருங்க."

"அதெல்லாம் ஏற்கனவே பார்த்துட்டேன்."

"அவரு..."

"என்ன?"

"அவர் கூட"

முதலில் புரியாமல் பின் புரிந்து, "நான் எப்படி பாரு பார்க்க முடியும். நீ போய் பார்த்துட்டு வரியா." என்றார்.

அவள் நிலை சொல்லியா தெரிய வேண்டும்! தன் பிறப்பை முற்றிலும் வெறுத்தாள். மகளின் நிலை அறியாது அவசரப்படுத்தினார் அன்னை. எச்சில் தொண்டையில் சிக்கிக் கொண்டு சதி செய்வது போல் கால்களும் நகர மறுத்து சதி செய்தது.

"என்னம்மா, எங்க இருக்கா?"

"தெரியலைங்க. பாருவ மாப்பிள்ளை ரூம்ல ஒரு தடவ பார்க்க சொல்றேன்."

"என்னம்மா நீ புத்தி இல்லாம பேசிக்கிட்டு. அங்க எப்படி ஆனந்தி இருப்பா?"

"எதுக்கும் ஒரு தடவை..."

"ப்ச்! தினேஷ் தம்பிய இப்பதான் பார்த்துட்டு வரேன். மாப்பிள்ளை ரெடி ஆகிட்டு இருக்காருன்னு சொல்லிட்டு போனாரு."

இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே மாப்பிள்ளையின் தந்தை வந்துவிட, "அஞ்சு நிமிஷத்துல வந்துருவா சம்மந்தி." அனுப்பி வைத்தார்.

அதற்குரிய ஐந்து நிமிடங்களும் கடந்து விட ஆனந்தி தான் அங்கு இல்லை. குழப்பத்தில் தேடியவர்கள் பயப்பட ஆரம்பித்தார்கள். தன் சோகங்களை மறந்து தங்கையின் நினைவை புகுத்திக் கொண்டாள் பார்த்திகா. அவர்கள் வீட்டு சொந்தங்களிடம் விசாரித்தனர். எங்கு தேடியும் கிடைக்கவில்லை. நேரம் போனதால் மாப்பிள்ளையும் பெற்றோர்களும் சேர்ந்து வந்து விசாரிக்க, மண்டபம் சூடு பிடித்தது காணவில்லை என்ற செய்தியில்.


ஒரு பக்கம் திருமேனி ஆவுடையப்பனின் பெற்றோர்கள் சந்திரசேகரை கேள்விகளால் குடைந்தனர். ஏற்கனவே பெண்ணை மாற்றி இந்த திருமணத்திற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தவர் மேல் பழிகள் அனைத்தும் விழுந்தது. கலவரங்களுக்கு நடுவில் மாயமானாள் பார்த்திகா.

அதுவரை இருந்த இடம் தெரியாமல் இருந்த நம் நாயகன் நண்பனை அழைத்து தேட உத்தரவிட்டான். அவனும் தன் போலீஸ் புத்தியை பயன்படுத்த, தினேஷ் எதிரில் வந்து கொண்டிருந்த பார்த்திகா வழி மறித்தாள்.

"இந்த பக்கம் போகாதீங்க"

"ஏன்?"

"அது...அது...வந்து..."

"உங்க தங்கச்சி எங்க போனாங்கன்னு உங்களுக்கு தெரியாதா?"

"தெரியல நானும் உங்களை மாதிரி தான் தேடிட்டு இருக்கேன். ஒரு தடவை அவ ரூம்ல போய் பார்க்கலாம் வாங்க." என அவனை அவசரமாக திசை திருப்பியவள் மனதிற்குள் பெருமூச்சு விட்டாள்.


தினேஷ் முன்னாள் போக பின்னால் வந்த பார்த்திகா திரும்பி எதையோ பார்த்தாள். ஒரு கண்ணில் கண்ணீரும் மறு கண்ணில் பொய்யும் இருந்தது. அதை சாமர்த்தியமாக தனக்குள் மறைத்து தங்கை அறைக்குள் நுழைந்தாள். ஆள் இல்லாத அறை அவர்களை வரவேற்றாலும் அவள் பார்வை மேஜை மீது இருந்தது. தினேஷ் தீவிரமாக தேடிக் கொண்டிருக்க, மேஜை பக்கம் செல்ல வைத்தாள். அவள் தேவை உடனே நிறைவேறி விட, மேஜை மீதி இருந்த கடிதம் அவன் கையில். பரபரப்பாக படித்தவன் கண் மூடினான்.


"என்னது அது?" என வாங்கி படித்தவள், "கல்யாணத்துல விருப்பம் இல்லனா முதல்லயே சொல்ல வேண்டியது தான. இப்படி தாலி கட்டுறதுக்கு முன்னாடி ஓடி போனா என்ன அர்த்தம். இப்போ திருக்கு யாரு பதில் சொல்றது." புலம்ப, அனைவர் செவிக்கும் ஆனந்தி மண்டபத்தை விட்டு ஓடிப்போன செய்தி நிறைந்தது.

ஆளாளுக்கு ஒன்றைப் பேசி கலவரப்படுத்த, திருமேனி ஆவுடையப்பன் தனியாக அமர்ந்திருந்தான். அவன் முன்பு நின்றாள். "என்னால தான் இந்த அவமானம் உங்களுக்கு. நீங்க தான் மாப்பிள்ளையா வரப் போறீங்கன்னு தெரியாது. தெரிஞ்சிருந்தா வேணாம்னு சொல்லி இருக்க மாட்டேன். நீங்களும் இந்த நிலைமைல உட்கார்ந்து இருக்க மாட்டீங்க. என்னை மன்னிச்சிடுங்க திரும்மா."


பதிலுக்கு எதையாவது பேசுவான் தன் பேச்சை தொடரலாம் எனக் காத்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கு பெரும் ஏமாற்றம். அடுத்து என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் மெல்ல தன் பெற்றோர்களை நோக்கி நகர, "திரும்மா" என்ற வார்த்தை தினேஷின் மனதை தொட்டது.

கல்லூரி படிக்கும் பொழுது ஒரு முறை இவனுக்காக அவள் எழுதி வைத்த இரு வாசகத்தில் கடைசி வார்த்தையாக இந்த பெயர் இருந்தது. அதை வைத்து ஒரு வாரம் தன் நண்பனை கேலி செய்தான். இப்பொழுது அவள் வாயில் இருந்து வந்த அந்த வார்த்தையை கேட்டவன் புருவங்கள் முடிச்சிட்டுக் கொண்டது. அவளைக் கவனிக்க ஆரம்பித்தான். தன் பெற்றோர்களுக்கும் காதலித்தவன் பெற்றோர்களுக்கும் நடக்கும் சண்டைக்கு நடுவில் நின்றவள் சமாதானம் செய்து கொண்டிருக்கும் பொழுதே,

"எல்லா பிரச்சனைக்கும் நான் தான் காரணம் அப்பா. என்ன பண்ணனும்னு சொல்லுங்க நான் பண்றேன்." எனத் திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.

அவள் வார்த்தை ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் அவர்கள் மனதில் பதிந்து விட, எதிரே இருந்தவர்களிடம் இவளையே மணப்பெண்ணாக அமர வைக்க கேட்டார்கள். ஏற்கனவே கோபத்தில் இருந்தவர்கள் இந்த வார்த்தைக்கு இன்னும் எகிற ஆரம்பித்தார்கள்.

"என் மகனை பார்த்தா விளையாட்டு பொம்மை மாதிரி தெரியுதா. இந்த பொண்ண காட்டுறேன்னு சொல்லி அந்த பொண்ண நிக்க வச்சு இப்ப அது ஓடி போனதும் இந்த பொண்ண திரும்பவும் ஏத்துக்க சொல்றீங்க. அப்பா மாதிரி பேசுங்க. எனக்கு உங்க சங்காத்தமே வேணாம். என் பையனுக்கு கடைசி வரைக்கும் கல்யாணமே ஆகலனா கூட பரவால்ல. உங்க வீட்டில பொண்ணு எடுக்கவே மாட்டோம்."

பெற்றோர்கள் முடிவில் மகிழ்ந்தவள் காதலனின் பெற்றோர்கள் முடிவில் சோர்ந்தாள். அதுவரை அவளை கவனித்துக் கொண்டிருந்த தினேஷ் நண்பனின் பெற்றோர்களை அழைத்து, "இந்த பொண்ணு தான் உங்க பையனுக்கு சரியான பொண்ணு. இவனை மனசுல வச்சுக்கிட்டு தான் வந்த வரனை வேணாம்னு சொல்லி இருக்கா." சில விவரத்தை கூறினான்.


திருமேனி ஆவுடையப்பன் பெற்றோர்கள் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே, "சீரியல்ல நடக்கிற கல்யாணம் மாதிரி பொண்ண மாத்தி தாலி கட்ட சொல்றீங்க. இந்த நிலைமையில இன்னொரு பொண்ண என்னால ஏத்துக்க முடியாது. எதுவா இருந்தாலும் அப்புறம் பேசிக்கலாம்." என வெளியேற முயன்றான்.

"சொன்னா கேளு திரு. அந்தப் பொண்ண நேத்துல இருந்து கவனிச்சிட்டு இருக்கேன். அவ மனசுல இன்னும் நீ தான் இருக்க. இப்பவாது அவ மனசு புரிஞ்சு ஏத்துக்க."

"எதுவா வேணா இருக்கட்டும் தினேஷ். இந்த மனநிலையில என்னால தாலி கட்ட முடியாது."

நண்பனின் வாழ்க்கைக்காக அவனது பெற்றோர்களிடம் தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தவன் வெற்றி பெற்றான் அவர்களின் மனம் மாறியதில். பார்த்திகாவின் காதல் புரிந்து மருமகளாக்க முடிவு செய்தனர். நண்பனோடு சேர்ந்து பெற்றோர்களும் கட்டாயப்படுத்த, மணமேடையில் அமர்ந்தான் திருமேனி ஆவுடையப்பன்.

வானவில்லின் ஏழு நிறங்களும் அவளுக்குள். எந்த நிறத்தையும் காட்ட முடியாது வெட்கத்தையும் பிரதிபலிக்க முடியாது அமைதியான முகத்தோடு மணமேடை ஏறியவள் கை வணங்கினாள் தினேஷை பார்த்து. சற்றும் இதை எதிர்பார்க்காதவன் சங்கடத்தில் நெளிய,

"நீங்க எனக்கு சாமி" என்ற வார்த்தையோடு பல வருடக் கனவை நிறைவேற்றிக் கொள்ள அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்தாள். பரவச நிலையில் அவள் இருக்க, வெளிக்காட்டா மனநிலையில் அவள் புறம் திரும்பாமல் அமர்ந்திருந்தான் தாலி கட்ட போகும் அவன்.

நேரமில்லை என்பதால் சடங்குகள் சீக்கிரம் முடிந்து மாப்பிள்ளை கையில் தாலியை கொடுக்க, தன்னவளை அப்பொழுதுதான் நேருக்கு நேராக சந்தித்தான். கலங்கிய விழிகளும் உதட்டில் நிறைந்திருந்த புன்னகையும் அவனை ஒரு நிமிடம் அவள் கணவனாக மாற்றியது. அதை உணரும் முன்பு மூன்று முடிச்சிட, இனிதாக நிறைவு பெற்றது திருமணம்.

என்ன மறைத்து வைத்தாலும் அந்த நிமிடம் உடைபட்டது அவளின் ஆனந்தம். அங்கிருந்த அனைவரும் சிரிக்காமல் இருக்க அத்தனை பேருக்கும் ஈடு செய்தாள் தன் புன்னகையை வீசி.

உடல் வருத்தி ஜீவனைத் துறந்து தனக்கான வரத்தைப் பெற்ற பல வரலாற்றுக்கு மத்தியில் இதோ புது வரலாற்றை ஆரம்பித்தாள் பார்த்திகா திருமேனி ஆவுடையப்பன். இந்தப் புது வரலாற்றில் வரம் கொடுப்பவன் அவன், வரம் கேட்பவள் இவள்.

பார்த்திகா வரம்
கேட்டு கைதியாக நிற்க, விவாகரத்து கொடுத்து காவல் உடையில் நிற்கப் போகிறான் திருமேனி ஆவுடையப்பன்.

 

[T 24]

அத்தியாயம் 3

தாலி ஏறிய மணப்பெண் ஆசையாக பக்கத்தில் இருப்பவனை பார்க்க, பலத்த யோசனையோடு அமர்ந்திருந்தான். பெண் பார்க்க வரும் வரை நாட்டமில்லாதவன் ஆனந்தியின் சிறுசெய்கையில் திருமண வாழ்விற்கு ஆசை கொண்டான். அவளோடு பழகிப் பார்த்தவரை தன் மீது ஆசை உள்ளதை நன்கு அறிவான்.

இருவரும் திருமண நாளை எண்ணி பல மணி நேரங்கள் பேசி இருக்கிறார்கள். வரவேற்பு நிகழ்ச்சி நடந்து முடிந்த பின்னர் கூட தனிமையில் சந்தித்து உரையாடினார்கள். அந்த உரையாடலுக்கு முன் வரை அவள் மீது எந்த சந்தேகமும் எழுந்ததில்லை திருமேனிக்கு. என்னவோ தெரியவில்லை பேசும் பொழுது பதட்டமாக இருப்பது போல் தெரிந்தது அவள் செய்கையில். அதனாலயே பேச வந்ததை முழுதாக பேசாமல் உறங்க அனுப்பி வைத்தான்.

ஒருவேளை திருமேனி ஆவுடையப்பன் அப்பொழுதே அதை விசாரித்து இருந்தால் இப்படி ஒரு சூழ்நிலையில் நின்று இருக்க மாட்டான். இடைப்பட்ட நேரத்தில் என்ன நடந்திருக்கும் என்ற சிந்தனை தான் அவனுக்குள் அதிகம். அதே நேரம் இந்த திருமணத்தை சிறு துளி கூட மனதால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. பார்த்திகா என்பவள் கல்லூரி காலத்தில் அவன் வாழ்வில் வந்தவள்.

அந்த சமயம் காதல், குடும்ப வாழ்க்கை, சுய ஆனந்தம் என எதிலும் பெரிதும் நாட்டம் இல்லாத நிலை. எண்ணமெல்லாம் காவல்துறை மீது இருந்தது. சிறு வயதில் இருந்தே அவன் காதலித்தது காக்கி உடையை மட்டுமே. அந்தக் காதலியை தனதாக்கி கொண்ட பிறகு தான் மற்றவை என்ற உறுதியால் தான் பார்த்திகா நிராகரிக்கப்பட்டாள்.

பலத்த யோசனையில் தன்னை மறந்து அமர்ந்திருந்தவன் முன்பு குங்குமச்சிமிழை நீட்டிய அய்யர், "பொண்ணுக்கு வச்சு விடுங்க" என்றிட, கவனம் திரும்பியது அதில்.

குங்குமம் இடுவதற்காக நடுவிரலும் கட்டை விரலும் சேர்ந்து கொள்ள, அவன் பக்கம் சாய்ந்தாள். லேசாக அவனை உரசியது இவள் தேகம். அவர்கள் அருகில் இருந்த அக்னி குண்டம் பனிப்பிரதேசமாக தெரிந்தது. அடிவயிற்றில் இருந்து சில்லென்ற காதல் உருவாகி புன்னகையாக மலர்ந்தது. இந்த தொடுதல் கூட அவள் கனவுகளில் ஒன்று.

அவை நிறைவேறிய ஆனந்தத்தில் இன்னும் உரச அவன் புறம் சாய்ந்தவள் நாசியில் அவன் மேனி வாசனை. இமை மூடி அவன் கொடுத்த வாசத்தை நுகர்ந்து தன்னுள் அடக்கிக் கொண்வள் மூச்சாக கூட வெளிவிட மறுத்தாள். வலது கைக்குள் முழுவதுமாக அடங்கியவள் நெற்றியில் குங்குமம் வைக்க போக, "அய்ய்யோயோ.....!" என்ற பெரும் சத்தம் கேட்டது.

வெற்றி வகுட்டில் வைக்க எடுத்த குங்குமம் சிதறி அவள் முகத்தில் சிந்தியது. அதிர்ந்து கணவனை ஏறிட, அவன் உட்பட மொத்த கூட்டமும் சத்தம் கேட்ட திசையை நோக்கியது.

"யாராது வாங்க...!"

திருமேனி ஆவுடையப்பன் மாலையை கழட்டி வீசி ஓட, அவனுக்கு பின்னால் அனைவரும் ஓடினார்கள். மணமேடையில் அமர்ந்திருந்தவள் விழிகளில் தேங்க துவங்கிய கண்ணீர் அங்கிருந்த அக்னி குண்டத்தில் விழுந்தது. குறுகுறுத்த உள்ளம் இவள் செய்த செயலை எண்ணி துப்பியது. அதனிடம் தன் நியாயத்தை எடுத்துக் கூற விரும்பாதவள் மண்டபத்தின் பின்பக்கம் சென்றாள்.

"ஆனந்தி!"

"அய்யோ ஆனந்தி!"

ஓல குரல்கள் அந்த இடத்தை தகிக்க வைத்தது. சிந்திக் கொண்டிருந்த கண்ணீரின் வேகம் அதிகரித்தது. விம்மி துடிக்க முயன்ற உதட்டை கட்டுப்படுத்தியவள் கூட்டத்தை விலகிப் பார்க்க, உயிரற்ற உடலாக இருந்தாள் ஆனந்தி.


அமுதா பெற்ற மகளை மார்போடு அணைத்துக் கொண்டு, "என்னம்மா ஆச்சு...கண்ண திறந்து அம்மாவ பாருமா. என்னங்க நம்ம பொண்ண பேச சொல்லுங்க." அடி தொண்டை வலிக்க அழுக, மகளின் காலடியில் அமர்ந்திருந்த சந்திரசேகர் தலையில் அடித்துக்கொண்டு அழுதார்.

சொந்த பந்தங்கள் அனைத்தும் இறந்தவளின் உடலைக் கண்டு ஒப்பாரி வைக்க, அருகில் செல்ல தகுதி இல்லாததால் மௌனமாக அமர்ந்து அழுதாள் பார்த்திகா.

சத்தம் கேட்டு ஓடி வந்தவன் அங்கு நின்றிருந்த பெண்ணை விசாரிக்க வாய் திறக்க போக, குப்புற படுத்திருந்த ஆனந்தியைக் கண்டு உச்சபட்ச அதிர்ச்சிக்கு ஆளானான் திருமேனி. ஆடையை வைத்தே அவள் தான் என கண்டு கொண்டான். ஆனந்தியை தூக்கிப் பார்த்து பரிசோதித்தவன் இறந்து விட்டதை அறிந்து திடுக்கிட்டது தான் இன்னும் தெளியவில்லை.

அடுத்தடுத்த அனைத்தும் அரங்கேறியது. பெற்று ஆசையாக வளர்த்த மகள் உயிர் இல்லாத பிணமாக மருத்துவமனைக்கு எடுத்துச் செல்லப்படுவதை பார்த்த பெற்றோர்கள் நரக வேதனையில் துடிக்க, ஒன்றாய் வளர்ந்த தங்கையை கண்டு புழுவாய் துடித்தாள் பார்த்திகா. மாப்பிள்ளை வேடத்தை கலைத்து காவலனாக நின்றவன் ஆணைகளை பிறப்பித்து விட்டு மருத்துவமனை விரைந்தான். ஆனந்தி இறந்ததை உறுதி செய்து விட்டு மீண்டும் மண்டபம் வந்து சேமித்த தடங்களை பார்வையிட்டான்.

"முத்து!"

"எஸ் சார்!"

"எங்க அவங்க?"

"அங்க உட்கார வச்சிருக்கேன் சார்"

"கூப்பிடுங்க"

"ஆனந்தி இங்க இறந்து கிடக்குற விஷயம் உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?"

"எனக்கு எதுவும் தெரியாது சார். என் பொண்ணு விளையாடிட்டே இந்த பக்கம் ஓடி வந்துட்டா. அவளை பிடிக்க பின்னாடியே வரும் போது தான் பார்த்தேன்‌‌. தீடிர்னு பார்க்கவும் பயத்துல காத்திட்டேன் சார்"

"ம்ம்! விசாரிக்க கூப்பிட்டா வரணும். உங்க போன் நம்பர் அட்ரஸ் எல்லாத்தையும் இவர்கிட்ட கொடுத்துட்டு போங்க." என்றவன் பார்வை ஆனந்தி விழுந்து கிடந்த இடத்தை நோக்கியது.


காக்கி கால்கள் அவ்விடத்தில் நின்றது. இடது கை சுண்டு விரலோடு கட்டை விரலை அழுத்தி சுழற்றியவன் கண் மூடினான். ஆனந்தி இறந்து கிடந்த கோலம் கண் முன் காட்சியானது. பாதம் முதல் தலை வரை அவள் இருந்த கோலத்தை கனக்கச்சிதமாக படம் பிடித்த அவன் விழிகள் காட்சி பொருளாக்க,

"சரியான ஹெயிட். இங்க இருந்து விழுந்தா எலும்பு தேறாது போல." என நேற்றிரவு அவளோடு பேசும் பொழுது இவன் கூறிய வார்த்தைகள் உதித்தது.

பட்டென்று திறக்காமல் ஒவ்வொரு இமை முடிகளாய் விலக்கி தலையை உயர்த்திப் பார்த்தான். கடைசியாக அவளோடு பேசிக் கொண்டிருந்த மொட்டை மாடி தெரிந்தது. தான் அவ்வார்த்தை உதிக்கும் பொழுது மௌனமாக கீழே பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஆனந்தியின் செய்கை மீண்டும் மனக்கண்ணில்.

மொட்டை மாடிக்கு செல்ல வேகமாக நடந்து வந்தவன் விழியில் ஒரு தென்னை மரம் விழுந்தது. ஆனந்தி உயிரற்ற உடலாக இருந்த இடத்திற்கு சில மீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் மரம் அது. மொட்டை மாடிக்கு செல்வதை மறந்தவன் நுணுக்கமாக ஆராயத் துவங்கினான். அந்த ஆராய்ச்சிக்கு பலனாக ஒன்று கிடைக்க,

"கைரேகை நிபுணர் வந்தாச்சா?" தனக்கு கீழ் பணி புரியும் அதிகாரியை விசாரிக்க, "வந்துட்டு இருக்காங்க சார்" என்றார்.

"ம்ம்! இதை ஒரு போட்டோ எடுத்து வைங்க."

***
மொட்டை மாடியில் நின்றவன் இரு புருவங்களையும் உயர்த்தி சுருக்கி கீழே பார்க்க ஆனந்தி விழுந்து கிடந்த இடம் நேராக இருந்தது. மண்டபத்தின் சொந்தக்காரரை அழைத்து சில தகவல்களை கேட்டு அறிந்தான். அதன் பின் அவள் அறை மண்டபம் என அனைத்தையும் அலசி ஆராய்ந்தான். அந்த தீவிரமான வேட்டையில் ஆனந்தி எழுதி வைத்த கடிதம் கண்ணில் பட்டது. தினேஷ் படித்துப் பார்த்து சொன்னதை மட்டுமே கேட்டவன் அந்த காகிதத்தை பிரிக்க போக, அழைப்பு வந்தது.

"மச்சான்... ஹாஸ்பிடல்ல வேலை முடிஞ்சுது."

"இப்போதைக்கு என்னால அங்க வர முடியாது தினேஷ். நீயே நடக்க வேண்டியதை பாரு. வேலை முடிஞ்சதும் நான் வந்து ஜாயின் பண்ணிக்கிறேன்."

"மச்சான்!"

"ம்ம்"

"ஃபீல் பண்றியாடா?"

"டேய்! லைன்ல இருக்கியா?"

"சொல்லு"

"ஆனந்திய நினைச்சு ஃபீல் பண்றியான்னு கேட்டேன்.

நண்பன் கேள்விக்கு சில நொடி மௌனம் காத்து, "தெரியல" என்று வைத்து விட்டான்.

***

சென்னை போரூர் ஏரியா முழு இருட்டில் மிதந்து கொண்டிருக்கிறது. அந்த இருட்டிற்கும் அஞ்சாமல் பேய் மழை பொழிந்து கொண்டிருந்தது. காவல்துறை வாகனத்தில் வந்து கொண்டிருந்தவனுக்கு தலைவலி தாங்க முடியவில்லை. அந்தத் தலைவலிக்கு சொந்தக்காரி இறந்து இருபது நாட்களுக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. அவள் இறப்பிற்கான காரணத்தை மட்டும் அறிய முடியவில்லை.

போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்டில் தற்கொலை என பதிவாக, எதற்காக தற்கொலை என்ற கேள்விக்கு இடம் இல்லை. ஆனந்தியின் கைபேசியை வேறு காணவில்லை. கடைசியாக மண்டபத்தில் தான் அணைத்து வைக்கபட்டிருந்தது. இவர்கள் திருமணம் நடக்க இருந்த மண்டபத்தை சுற்றி வெற்றிடங்களும் மரங்களும் அதிகம். மண்டபம் முழுக்க அலசி ஆராய்ந்து விட்டான்.

தடவியல் நிபுணர்கள் சேகரித்த தடயங்களுக்கான அறிக்கை வர இன்னும் நான்கு நாட்கள் இருக்கிறது. அதை வைத்துத்தான் ஒரு முடிவுக்கு வரவேண்டும். அதற்குள் அவள் கைபேசியை கண்டுபிடிக்க வேண்டும். திருமண வீடியோ காட்சிகளையும் ஆராய்ந்து விட்டான் சந்தேகப்படும்படி ஒரு நபர் கூட அங்கு வரவில்லை.

கடைசியாக அவள் தன்னிடம் பேசும் பொழுது இருந்த முகபாவனையும் தொலைந்த கைபேசியும் இறந்து கிடந்த அவள் உடலும் அந்த மரத்திலிருந்த தடயமும் இது தற்கொலை இல்லை என்ற எண்ணத்தை தோன்ற வைத்தது. பிறகு எப்படி போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்டில் தற்கொலை என்று வந்திருக்கும் என்ற சந்தேகம் தான் இப்பொழுது அவனுக்கு வந்திருக்கும் தலைவலிக்கு காரணம்.


போக்குவரத்து நெரிசலுக்கு பஞ்சம் இல்லாத நிலையில் இருக்கும் சென்னையின் மழைக்கால போக்குவரத்தை சொல்லவா வேண்டும்! தலை வலிக்கு மத்தியில் தலைவலியாக அனைத்து கூட்ட நெரிசல்களையும் ஓரம் கட்டி வீடு வந்து சேர்ந்தான். முழு இருட்டாக இருக்கும் வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும்,

"அம்மா... துண்டு எடுத்துட்டு வாங்க." குரல் கொடுத்து முடிப்பதற்குள் அவன் முகத்திற்கு நேராக துண்டு தொங்கியது.

தலை துவட்டி தன் காக்கி உடையை கழட்டி வைத்தவன், "நீ எதுக்கு இங்க வந்த?" என கனீர் குரல் எழுப்ப, தொண்டை அடைத்தது பார்த்திகாவிற்கு.

"நான் கேட்டது காதுல விழலயா?"

"ஆ...ஆ...விழுது. அத்தை தான் கூட்டிட்டு வந்தாங்க."

"அம்மா!"

இடி இடித்தது போல் இருந்தது அவன் அழைப்பு. அதில் சுவற்றோடு சுவராக ஒட்டி நின்றவள் கைகள் நடுங்கியது. சிறிது நாட்களாகவே அவளுக்கு இந்த கை நடுக்கம் இருக்கிறது. சரியாக சொல்ல வேண்டுமென்றால் திருமண நாளிலிருந்து.

கைகள் இரண்டையும் கோர்த்து இறுக்கம் கொடுத்து நடுக்கத்தை குறைக்க முயல்வதற்குள் திருமேனி ஆவுடையப்பன் பெற்றோர்கள் வந்து விட்டார்கள். இதயத்துடிப்பு இரட்டிப்பானது அவளுக்குள்.

'ஐயோ! நான் தான் அடம் பிடிச்சி வந்தேன்னு சொல்லிடுவாங்களா'

"எதுக்கு இங்க கூட்டிட்டு வந்தீங்க? கொஞ்ச நாளைக்கு அவங்க வீட்ல இருக்கட்டும்னு சொன்னேன்ல."

"முதல்ல டிரஸ் மாத்திட்டு வா ஈரமா இருக்கு பாரு."

"ப்ச்! நான் கேள்வி கேட்டா உடனே பதில் வந்துடனும்."

"எதுக்குடா அம்மாவை மிரட்டுற?"

"பொண்ண இழந்துட்டு நிக்கிற பெத்தவங்களுக்கு துணையா கொஞ்ச நாள் இருக்கட்டும்னு தான அங்க இருக்க சொன்னேன். என் பேச்சை மதிக்காம கூட்டிட்டு வந்தீங்கன்னா என்ன அர்த்தம்?"

"கல்யாணமான பொண்ண எவ்ளோ நாள் தான்டா அங்க வச்சிருக்க முடியும்."

"எங்களுக்கு நடந்ததுக்கு பேர் கல்யாணமா அப்பா?"

"சின்ன விஷயத்துக்கு டென்ஷன் ஆகாதடா. அவதான் இங்க..."

"அத்தை!"

மூவரும் திடீரென்று அலறிய பார்த்திகா குரலில் திரும்ப, "இதுக்கு தான் அப்பவே நான் வர மாட்டேன்னு சொன்னேன். இப்ப பாருங்க என்னால உங்க வீட்ல சண்டை வருது. நான் இப்பவே கிளம்புறேன்." என்றதும் திருமேனி ஆவுடையப்
பன் பெற்றோர்களுக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை.

அவர்கள் சுதாரித்து உண்மையை கூறுவதற்குள் வேகமாக தன் அறைக்கு ஓடியவள், "அம்மா!" என அலறினாள்.

 

[T 24]

அத்தியாயம் 4

"அய்யோ என்னமா!"

"அத்தை, முடியல அத்தை... ரொம்ப வலிக்குது."

"என்னடா பார்த்துட்டு இருக்க அவளை தூக்கு."

தந்தை சொல்லியதும் புது மனைவியை தூக்கியவன், "பார்த்து வரக்கூடாதா." என்றிட, "வேகமா வந்ததுல கால் ஸ்லிப் ஆகிடுச்சு திரும்மா‌." என்றாள்.

இப்பொழுது தான் கவனிக்கிறான் அவள் அழைப்பை. யாரும் அவனை இப்படி அழைத்ததில்லை. கல்லூரி காலத்தில் நண்பன் தினேஷ் கேலி செய்தது மனதில் ஓடியது. ஒருமுறை தன்னை தேடி வந்தவளை கேலி செய்த வகுப்பு நண்பர்களிடம், "நான் திரும்மாவ பார்க்க வந்தேன்" என்றது நியாபகத்திற்கு வந்தது. அதெல்லாம் ஒரு நொடியில் ஓரம் தள்ளி வைத்தவன்,

"உட்காரு" என அமர வைக்க, "வேண்டாம் திரும்மா. நான் வீட்டுக்கு கிளம்புறேன். உங்களுக்கு பிடிக்காம நான் இங்க இருக்கிறது சரி வராது." என்றதும் அவன் மறுப்பான் என்று எதிர்பார்க்க,

"இன்னைக்கு ராத்திரி ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு காலையில போ." என்றான் தன்னவள் தனக்காக ஒதுக்கி வைத்த இதயத்தை காயப்படுத்துகிறோம் என்று அறியாது.

ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது அவள் முகம். இருட்டில் யாருக்கும் தெரியாமல் போனதால் கலங்கிய கண்கள் தப்பித்தது. அடுத்த வார்த்தை பேச இயலாது தலை குனிந்து அமர்ந்திருக்க,

"என்னடா நீ! அவளே விழுந்து அடிபட்டு கிடக்கா துரத்திட்டு இருக்க. வந்தது வந்ததாவே இருக்கட்டும். அவ பெத்தவங்களே இங்க இருக்கட்டும்னு அனுப்பி வச்சிருக்காங்க. உனக்கு என்ன வந்துச்சு?" ராணி அதட்டினார்.

"நான் எதுக்கு சொல்றேன்னு கொஞ்சம் புரிஞ்சுக்கோங்க."

"எதுக்கு வேணா இருக்கட்டும் திரு. அம்மா சொல்றது தான் எனக்கும் சரின்னு படுது. கல்யாணமான பொண்ணு பெத்தவங்க வீட்ல எத்தனை நாளைக்கு இருக்க முடியும்."

"அந்த காலத்து ஆளுங்க மாதிரி பேசாதீங்கப்பா. எங்க கல்யாணம் ஒன்னும் பிடிச்சு நடக்கல. அதுவும் அவ தங்கச்சி இறந்தது கூட தெரியாம நடத்தி வச்சிருக்கீங்க. இந்த மாதிரி சூழ்நிலையில எங்களால எப்படி சேர்ந்து வாழ முடியும்."

"எதிர்பார்க்காம நடந்த விஷயத்துக்கு நம்ம என்ன பண்ண முடியும்."

"எனக்கு என்னமோ இது எதிர்பார்க்காம நடந்த விஷயம் மாதிரி தெரியலம்மா." என்றதும் பார்த்திகாவின் கைகள் நடுங்க ஆரம்பித்தது.

"இப்ப என்னதான்டா சொல்ல வர."

"கொஞ்ச நாளைக்கு அவங்க அம்மா வீட்ல இருக்கட்டும்."

"எத்தனை நாளைக்கு?"

"எனக்கு எப்போ தோணுதோ அப்ப கூட்டிட்டு வரேன்."

"ஒரு புருஷன் சொல்ற வார்த்தையா இது! என்னதான் அவசரத்துல நடந்திருந்தாலும் இப்ப நீங்க புருஷன் பொண்டாட்டி. அதை மனசுல நல்லா பதிய வச்சுக்க திரு."

"பதிய வைக்க முடிலப்பா. நான் கல்யாணம் பண்ணிக்க நினைச்ச பொண்ணு எதுக்காக இறந்தான்னு கூட தெரியல. அதுக்குள்ள அவ அக்கா கூட சேர்ந்து வாழ சொல்றீங்க. இப்ப வரைக்கும் இவள என்னோட மனைவியா நினைச்சு பார்க்க முடியல."

கையின் நடுக்கம் குறையாமல் இருந்தாலும் கண்கள் பனிக்க ஆரம்பித்தது. அவள் நிலை இருதலைக்கொள்ளி எறும்பு போலானது. எந்தப் பக்கம் போனாலும் வலியும் வேதனையும் மட்டுமே அவளுக்கு மிச்சம். அத்தனைக்கும் நடுவில் ஒரே ஆறுதல் அவன் மீது கொண்ட காதல் மட்டுமே. அந்தக் காதலுக்கும் மதிப்பில்லாமல் போய்விட்டது திருமேனி ஆவுடையப்பன் வார்த்தைகளால்.

இவன் மனைவியாவதற்கு என்னெல்லாம் செய்திருக்கிறோம் என்பதை நினைத்து கண்ணீர் வடிக்க மட்டுமே இவளால் முடியும். ஏனென்றால் அவள் செய்த காரியம் அப்படி. எந்தப் பெண்ணும் செய்ய துணியாத ஒன்றை செய்து தன் காதலை அடைந்தவள் அவன் மனதை அடைய இயலாது தோல்வியோடு அமர்ந்திருந்தாள்.


"ஸ்டாப் இட் திரு! அந்த பொண்ண வச்சுக்கிட்டே இப்படி ஒரு வார்த்தையை சொல்றது சரியில்ல. அவ இப்ப எங்க மருமக. உனக்கு பிடிக்குதோ இல்லையோ அவ இங்கதான் இருப்பா." என்ற நடராஜர்,

"ராணி, பார்த்திகாவுக்கு ரூம் ரெடி பண்ணி குடு." என மகனை முறைத்துக் கொண்டே சென்றுவிட்டார்.

"இவன் பேசினதை மனசுல வச்சுக்காத. இங்கயே உக்கார்ந்துட்டு இரு பாரு. ரூம் ரெடி பண்ணிட்டு வந்து கூட்டிட்டு போறேன்."

அவர் சென்ற பின்னும் அழுகையும் கை நடுக்கமும் நின்ற பாடில்லை. தாய் செல்லும் வரை அமைதியாக இருந்தவன், "இவங்க இப்படிதான் நம்ம நிலைமை புரியாம பேசிட்டு இருப்பாங்க. நீ காலையில கிளம்பி ரெடியா இரு. டூட்டிக்கு போகும்போது உன் வீட்ல விட்டுட்டு போறேன்." என்றான்.

விரக்தியான சிரிப்பு இதழோரம். இனி தன் வாழ்வில் இவன் இல்லவே இல்லை என்ற நிலை மாறி மனைவி ஆனது போல் எப்படியாவது வாழ்ந்து விடலாம் என்ற நம்பிக்கையில் காதலனை தேடி வந்தாள். இருந்த ஒரு கதவும் அடைக்கப்பட்டதாய் உணர்ந்தாள்.

***

"ஹாப்பி மார்னிங் திரும்மா!"

அதிகாலையில் எழுந்து உடற்பயிற்சி செய்து கொண்டிருந்தவன் திரும்ப, தேனீரோடு நின்று கொண்டிருந்தாள் பார்த்திகா.

"என்ன?"

"நமக்கு யாராவது விஷ் பண்ணா ஸ்மைல் பண்ணனும்."

"ம்ம், குட் மார்னிங்!"

"குடிங்க"

"டீ குடிக்க மாட்டேன்."

"தெரியுமே. இது நீங்க டெய்லி குடிக்கிற க்ரீன் டீ."

"எதுக்கு இதெல்லாம் நீ செஞ்சிட்டு இருக்க."

"செய்யணும்னு இல்ல. காலையில சீக்கிரம் எழுந்துட்டேன். காபி போடலாம்னு போகும்போது உங்கள பார்த்தேன், அதான்."

"தேங்க்யூ!"

"வெல்கம் திரும்மா"

"ஏழு மணிக்கு கிளம்பிடுவேன் ரெடியா இரு."

"நான் போகல திரும்மா."

கேள்விக்குறி முகத்தில் விழ, "ஏன்?" கேட்டான்.

"உங்கள பத்தி யோசிச்சீங்களே நம்ம பெத்தவங்கள பத்தி யோசிச்சீங்களா."

"இதுல அவங்கள பத்தி யோசிக்க என்ன இருக்கு?"

"இருக்கு திரும்மா. இத்தனை வருஷமா பிள்ளைக்கு ஒரு கல்யாணத்தை பண்ணி பார்க்கணும்னு ஆசைப்பட்டு...நடந்த எல்லா பிரச்சனைகளுக்கும் நடுவுல உங்களுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சிருக்காங்க. அதுக்கு பிரயோஜனமே இல்லாத மாதிரி நீங்க இங்கயும் நான் அங்கயும் இருக்கிறது சரி வருமா. என் பெத்தவங்களுக்கு என் தங்கச்சி இல்லாதது பெரிய இழப்புதான். அதே நேரம் நானும் அங்கயே இருந்துட்டா அக்கம் பக்கத்துல இருக்குறவங்க கேள்வி கேட்க மாட்டாங்களா. அவங்களுக்குமே ஒரு பொண்ணு இல்ல... இருக்க பொண்ணும் வாழாம வீட்டோட இருக்கேன்னு கவலை இருக்கும்ல."

"சோ, சேர்ந்து வாழ சொல்ற"

"நான் அப்படி சொல்லவே இல்லையே."

"வேற"

"மகளாவும் மருமகளாவும் எனக்கு பொறுப்பு இருக்கு. அதுக்காக இங்க இருக்க போறேன். இங்க இருக்க போறனே தவிர உங்க மனைவியா வாழப் போறது இல்ல."

"இதெல்லாம் சரி வராது..." என அவன்
அடுத்து பேசுவதற்குள்,

"ஏன்? பக்கத்துல இருந்தா என்கூட சேர்ந்து வாழ்ந்துடுவீங்கன்னு பயமா."

"வாட்!" என நிறுத்தாமல் நகைத்தான்.


உள்ளே இருக்கும் காயத்தை காட்டாது, "அப்போ... நான் என் வேலைய பார்க்கிறேன் நீங்க உங்க வேலைய பாருங்க. இந்த மாதிரி பார்க்கும்போது ஒரு ஹாய்... ஹலோ போதும்." என்றாள்.

"இந்த திருவ சாதாரணமாக எடை போட்டதுக்காக நீ சொல்றதுக்கு ஓகே சொல்றேன். மத்தபடி என்னை உன் ஹஸ்பண்டா நினைச்சு பார்க்காத."

"டீல்" என அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தாள்.


செல்லும் அவளையே ஒரு நொடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் மனதில் சொல்ல முடியாத எண்ணங்கள். மனதார ஆனந்தியை திருமேனி ஆவுடையப்பன் நேசித்தது உண்மை. முதல் சந்திப்பில் அவளோடு ஏற்பட்ட ஈர்ப்பில் தான் திருமணமே வேண்டாம் என்றவன் சம்மதம் சொன்னான். சிறிது நாட்களே என்றாலும் அவன் மனதிற்குள் தோன்றிய முதல் காதல் ஆனந்தி.


அந்த காதலையும் தாண்டி ஒரு காவலனாக தலைக்கு மேல் ஆனந்தி வழக்கு தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. அதற்கான காரணம் அறியாது வேறு எதிலும் கவனம் செலுத்த விரும்பவில்லை திருமேனி.


யோசனையில் நின்று கொண்டிருக்கும் தன்னவனை சிறிது தூரம் சென்று கவனித்தவள் புன்னகைத்தாள். இருட்டோடு இருட்டாக தனியறையில் தஞ்சம் புகுந்து தன் மனதில் இருந்த கவலைகளை அழுது தீர்த்தவள் திருமேனி ஆவுடையப்பன் காதலியாக மீண்டும் சுயநலமாக யோசித்தாள். தனக்கு கிடைத்த இந்த வாய்ப்பை விட்டால் வேறு வாய்ப்பே வராது என்ற எண்ணம் ஆணித்தனமாக உள்ளத்தில் இருக்க, நழுவ விடாது முயற்சிக்க முடிவெடுத்தே இந்த அவதாரத்தை எடுத்து இருக்கிறாள்.

***

"காஃபி சூப்பர் மருமகளே"

"தேங்க்யூ மாமா" என்று விட்டு, "நீங்க ஒண்ணுமே சொல்லல அத்தை" அவர் முகம் பார்த்தாள்.

"உங்க அத்தை கொஞ்ச நேரத்துக்கு எதுவும் பேச மாட்டா."

"ஏன் மாமா"

"அவளுக்கு உன் மேல பொறாமை வந்திடுச்சு"

"எதுக்கு மாமா..." மாமியாரை பார்க்க, கணவனை முறைத்தபடி அமர்ந்திருந்தார் ராணி.

"கல்யாணம் ஆகி இத்தனை வருஷம் ஆகியும் ஒரு நாள் கூட இந்த மாதிரி நல்ல காபியை சாப்பிட்டது இல்லன்ற உண்மையை சொல்லிட்டேன்."


"ஹா...ஹா... முதல் நாளே மாமியாருக்கும் மருமகளுக்கும் சண்டை மூட்டி விட பிளான் பண்ணிட்டீங்களா மாமா."


பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே திருமேனி ஆவுடையப்பன் காவல் உடையில் வந்து நிற்க, அவன் உடை இன்ஸ்பெக்டர் என்பதை உணர்த்தியது. தினேஷும் வேறொரு காவல் நிலையத்தில் இன்ஸ்பெக்டராக பணி புரிகிறான். காக்கி உடையில் இருக்கும் தன்னவனை ரசித்தவள்,

'உங்களுக்கு இந்த டிரஸ் ரொம்ப பொருத்தமா இருக்கு திரும்மா. என் கண்ணே பட்டுடுச்சு. நைட் சீக்கிரம் வாங்க திருஷ்டி சுத்தி போடுறேன்.' மனதில் பேசிக் கொண்டாள்.


"திரு... நீ ரொம்ப கொடுத்து வச்சவன் டா."


"போதும் உங்க மருமக புராணத்தை நிறுத்துங்க." என்ற ராணி, "நீ சொல்லுடா நான் போடுற காஃபி நல்லா இருக்காதா." மகனிடம் பஞ்சாயத்து சென்றது.

"ஸ்டேஷன்ல வந்து கம்ப்ளைன்ட் கொடுங்க விசாரிச்சு சொல்றேன்."

"ஹா..ஹா...! உன் பையனே உன்ன டேமேஜ் பண்ணிட்டான்."

ராணி கோபித்துக் கொண்டு முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொள்ள, "ரெண்டு பேரும் சும்மா சொல்றாங்க அத்தை. நேத்து நீங்க போட்டுக் கொடுத்த காபி எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சுது. அதே மாதிரி போடணும்னு ட்ரை பண்ணி தான் மாமா கிட்ட நல்ல பேரு வாங்கி இருக்கேன். சோ, நீங்க தான் பெஸ்ட்." மாமியாரை காக்கா பிடித்தாள் பார்த்திகா.


இவர்களுக்கு நடுவில் நின்றிருந்தவன் வெளியேற போக, "சாப்பிட்டு போங்க திரும்மா." என்றிட,

"இவ்ளோ சீக்கிரம் யாராவது சாப்பிடுவாங்களா?" என முறைத்தான்.

"ஒரு நாள் சாப்பிட்டா ஒன்னும் ஆகாது வாங்க." கைப்பிடித்து இழுத்துச் சென்று உணவு மேஜை முன் அமர வைத்தவள் அவனுக்கு பிடித்த ஆப்பத்தை வைக்க, பிடித்த உணவு என்பதால் கை பிடிக்கும் போது வந்த கோபத்தை மறந்து சாப்பிட ஆரம்பித்தான்.


"எப்படி இருக்கு?"

மனைவி கேள்விக்கு பதில் சொன்னான் மற்றொரு ஆப்பத்தை கேட்டு வாங்கி உண்டு. முகம் சிவக்க சிரித்தவள் இன்னொன்றை வைக்கப் போக, "போதும்" என எழுந்து சென்று விட்டான்.


இவர்களை கவனித்துக் கொண்டிருந்த நட்ராஜ் ராணி தம்பதிகள் தங்களுக்குள் பார்த்து சிரித்துக் கொள்ள, "மதியம் எங்க இருப்பீங்கன்னு சொல்லுங்க லஞ்ச் குடுத்து விடுறேன்." பேசியபடி அவனுக்கு பின்னால் ஓடினாள்.


"அதெல்லாம் வேணாம். எங்க இருப்பேன்னு எனக்கே தெரியாது."


"மதியம் போல போன் பண்றேன் எங்க இருக்கீங்கன்னு சொல்லுங்க. கரெக்டான டைமுக்கு எடுத்துட்டு வந்துருவேன்."

"உனக்கு எதுக்கு தேவை இல்லாத வேலை"

"அவதான் ஆசையா சொல்றா இல்லடா... இன்னைக்கு ஒரு நாள் மட்டும் எடுத்துட்டு வரட்டும் விடு." என்ற அன்னையின் பேச்சுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவிக்க விரும்பாது அமைதியாக வெளியேற,

"வழி அனுப்பிட்டு வர அத்தை" புள்ளிமான் போல் ஓடினாள்.

மீண்டும் பெற்றோர்கள் தங்களுக்குள் பார்த்துக் கொள்ள, தன் காவல் வாகனத்தில் ஏறி அமர்ந்தவன் வலது பக்கம் நின்று, "பார்த்து பொறுமையா போங்க" கை அசைத்தாள்.


ஓட்டுனராக இருந்த காவல் அதிகாரி திருமேனி ஆவுடையப்பனை பார்க்க, புதிதாக இருந்தது அவனுக்கு. கூச்சமும் இப்படி எல்லாம் செய்யும் பார்த்திகா மீது சிறு கோபமும் ஒன்று போல் எழுந்தது. இரண்டையும் அங்கு இருப்பவர் முன்பு காட்ட முடியாது நேராக ரோட்டை பார்க்க,

"அண்ணா பொறுமையா ஓட்டிட்டு போங்க." என்றாள்.

பார்த்திகாவின் அன்பு அவருக்கு புரிந்தது. மனமகிழ்வோடு தலையசைத்து விட்டு வாகனத்தை இயக்க, கண்ணில் இருந்து மறையும் வரை அங்கேயே நின்றிருந்தாள். சென்று கொண்டிருந்தவன் கண்ணாடி வழியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். சரியாக அந்தத் தெருவை கடக்கும் பொழுது தலையை வெளியே நீட்டி திரும்பிப் பார்க்க, துள்ளி குதித்து வானத்தை முட்டி விட்டு வந்தவள் மோதல் தாங்காது மழை தூர ஆரம்பித்தது.