காற்றாய் நுழைந்தாள் என்னுள்ளே-கதை திரி
- Thread starter T 24
- Start date
- Status
அத்தியாயம் 1
கடும் இருள் சூழப்பட்ட பத்துக்குப் பத்து அறை. காற்றுப்புக கூட வழியின்றி, சிறு சாளரங்களுமின்றி மூச்சுடைத்தது.
எத்தனை மணித்துளிகளாக இந்த இருட்டிற்குள் மூச்சை இழுத்துப் பிடித்து அரை மயக்க நிலையில் சுருண்டு கிடந்தாளோ! அவளே அறியவில்லை.
உதடுகளோ, நீருக்கு ஏங்கி வறண்டு கிடந்தது.
“நான் எதுவும் பண்ணல. என்னை விட்டுடுங்க” என்ற முணுமுணுப்பு மட்டும் காற்றாய் வெளிவந்து கொண்டே இருந்தது.
அதைக் கேட்க தான் அங்கு நாதியில்லை.
---
பல ஏக்கர்களை விழுங்கிய பிரமாண்டமான பங்களா அது. கையில் டைட்டன் கைக்கடிகாரத்தைக் கட்டியபடி மாடியில் இருந்து பூட்ஸ் சத்தம் காதைப் பிளக்க இறங்கிக் கொண்டிருந்தான் அவன். ஈஷ்யுகன்.
ஆறடி தோற்றமும், அழுத்த விழிகளும், அசைக்க இயலா புஜங்களுமே அவனது ஆணழகைப் பறைசாற்ற எதிரில் நின்ற தனது உதவியாளரிடம் கர்ஜனையுடன் கேள்வி எழுப்பினான்.
“என்ன ஆச்சு மிதிலன்? அவன் வாயைத் திறந்தானா இல்லையா?” சிடுசிடுத்த முகத்தில் சினத்தின் சாயல் அப்படியே தெரிய, மிதிலனோ எச்சிலை விழுங்கினான்.
“எவ்வளவோ அடிச்சுப் பார்த்தாச்சு சார். உண்மையை சொல்ல மாட்டேங்குறான். இதுக்கு மேல அடிச்சா செத்துடுவான்.” என்றதில்,
இகழ்வாய் புன்னகைத்தவன், “சாகட்டும். ஆனா அதுக்கு முன்னாடி விஷயத்தைக் கறந்துடலாம். லெட்ஸ் கோ!” என்று விறுவிறுவினே முன்னே நடக்க, ‘இன்னைக்கு ஒரு டெட் கன்பார்ம்’ என்று புலம்பியபடி ஈஷ்யுகனின் பின் சென்றான் மிதிலன்.
பங்களாவின் பக்கவாட்டில் அமைந்திருந்த சிறு குடிலுக்குள் நுழைந்த ஈஷ்யுகன், அங்கிருந்த நான்கு அறைகளில் முதல் அறைக்குள் நுழைந்தான்.
அதுவும் பத்துக்குப் பத்துள்ள சிறு அறையே. அங்கு உடம்பு முழுதும் குருதி வழிய ஒரு ஆடவன் கட்டி போடப்பட்டிருக்க, அவன் முன்னே ஒரு காலை முட்டியிட்டு அமர்ந்த ஈஷ்யுகன்,
“என்ன மிஸ்டர் பிரம்மா... அடி வாங்கியும் உண்மையை சொல்ல மாட்டேன்னு அடம்பிடிக்கிறீங்களாமே. இந்த அடியெல்லாம் உங்களுக்கு பத்தலையோ?” என வெகு நக்கலுடன் கூடிய வஞ்சத்துடன் கேட்டான்.
பிரம்மாவோ மூச்சிரைக்க, பேச இயலாமல், “தப்பு பண்ற ஈஷா. என்கிட்ட மோதி ஜெயிக்க நினைக்காத. என்னை அடிக்கணும்ன்னா வெளில விட்டு அடி. இப்படி அடைச்சு வச்சு டார்ச்சர் பண்ற அதிகாரத்தை உனக்கு யார் குடுத்தது?” என்றான் வலி தாளாமல்.
அறை அதிர வாய்விட்டுச் சிரித்த ஈஷ்யுகன், “யார் குடுக்கணும் பிரம்மா. எனக்குத் தேவையானதை நானே எடுத்துப்பேன். அதுக்கு எனக்கு எல்லா தகுதியும் இருக்கு அதிகாரமும் இருக்கு. வெளில தெரியாத இன்னொரு விஷயத்தை உங்கிட்ட சொல்லட்டா?” என அவன் படும் அவஸ்தையை ரசித்தபடி கூற, பிரம்மா நடுக்கத்துடன் அவனைப் பார்த்தான்.
“போலீஸ் கேஸ் ஆகி, உண்மையை ஒத்துக்க மறுக்கிற குற்றவாளியைக் கூட சில நேரம் என்கிட்ட தான் அழைச்சுட்டு வருவாங்க. நான் குடுக்குற ட்ரீட்மெண்ட்ல உண்மை ஆட்டோமேட்டிக்கா வந்துடும். என் கருணையால, ஆயுள் கைதியாகி கம்பி எண்ணிட்டு இருக்குறவங்களும் இருக்காங்க. அந்த ட்ரீட்மெண்ட் தாங்க முடியாம கல்லறையில அமைதியா தூங்கிட்டு இருக்குறவங்களும் இருக்காங்க. ஆனா அப்படி சாகும் போதும், உண்மையை வாங்காம விட்டதில்லை இந்த ஈஷா.” எனக் கொந்தளித்தவனின் கண்களில் அனல் பறந்தது.
ஈஷ்யுகனின் ஆஸ்தான தொழில் எதிரியான பிரம்மாவிற்கே இது புது செய்தி.
ஒரு வித கலக்கம் பிரம்மாவின் விழிகளில் பிரதிபலிக்க, அதில் இழிவாய் இதழ் விரித்த ஈஷா, “என்ன பிரம்மா, இவன்கிட்ட தெரியாம மோதிட்டோமேன்னு பயமா இருக்கா. இட்ஸ் ஓகே. உண்மையை சொல்லியும் தண்டிக்கிற அளவு நான் மோசமானவன் கிடையாது. என் பாக்டரில ட்ரக்ஸ் வச்சது நீ தான்ற உண்மையை ஒத்துக்க. உன்னை நேரா போலீஸ்கிட்ட தான் ஒப்படைப்பேன். யூ கேன் ட்ரஸ்ட் மீ.” என்று நெற்றியில் கோடு விழும் படி புருவத்தை உயர்த்தினான்.
“நான்... நான் வைக்கல. நான் என்ன ட்ரக்ஸ் பிஸினஸா பண்ணிட்டு இருக்கேன். நான்... நான்... ஒரு இம்போர்ட் எக்ஸ்போர்ட் பிசினஸ்மேன்.” என்று மீண்டும் அதையே கூற, “ஊஃப்” என பெருமூச்சு விட்ட ஈஷ்யுகன்,
“ஓகேய்... தென் ஐ வில் ஸ்டார்ட் மை ப்ரொசீஜர்.” என்று தோளைக் குலுக்கினான்.
“மிதிலன்” எனப் பெயரை அழைத்ததும் “ரெடி சார்” என்று பிரம்மாவை தூக்கினான். கூடவே இன்னும் இரு ஆட்கள் உதவி செய்ய,
“ம்ம்... கோ அஹெட்.” என்று கண்ணைக் காட்டியதும், அந்த குடிலுக்குப் பின் புறம் இருந்த ஆளுயர கண்ணாடித் தொட்டிக்கு அவனை அழைத்துச் சென்றனர்.
அதைப் பார்த்த பிரம்மாவின் விழிகள் அதிர்ச்சியில் தெறிக்க, “இது ஸ்டேஜ் ஒன் ப்ரொசீஜர்…” என்று வெகு நக்கலுடன் கூறினான் ஈஷ்யுகன்.
பாம்பைக் கண்டால் படையே நடுங்குமாம். பிரம்மா நடுங்க மாட்டானா? அந்தத் தொட்டி முழுக்க விஷப்பாம்புகள். அங்கும் இங்கும் சீறிக்கொண்டிருக்க, கால்கள் நடுங்கியது அவனுக்கு.
“ஈஷா வேணாம். சொன்னா கேளு. நான் எதுவும் பண்ணல” என்று கத்த கத்த அவனை அந்த தொட்டிக்குள் போட்டு விட்டனர்.
பயத்தில் அலறிய பிரம்மாவைச் சுற்றிய பாம்புகள் அவன் அலறியதில் அவனைத் தாக்கத் தொடங்க, அதனை அங்கு போடப்பட்ட நாற்காலியில் அமர்ந்து, கையை தலைக்குக் கொடுத்து வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
அந்நேரம், ஒருவன் வந்து அவனுக்கு காலை உணவான பிரெட் டோஸ்டை கொணர, அதனை உண்டபடியே இரத்தக்களரியான பிரம்மனின் கதறலை ரசித்திருந்தான்.
மிதிலனோ, “சார் ஒருவேளை இவன் இல்லாம இருக்கலாம்ல.” என்று முணுமுணுக்க, திரும்பி அவனை சீற்றத்துடன் முறைத்தவன், “அவனை வெளில எடு.” என்று உத்தரவிட்டான்.
வாயில் நுரை தள்ள அரை மயக்கத்தில் இருந்த பிரம்மனை அழுத்தமாகப் பார்த்தவன்,
“மிதிலன் பர்ஸ்ட் எய்ட் பண்ணு. இன்னும் ஒரு மணி நேரம் இவன் உயிரோட இருக்கணும். ஸ்டேஜ் 2 ஸ்டேஜ் 3 ப்ரொசீஜரை எல்லாம் பார்க்கனும்ல” என விஷமமாகக் கூற, பிரம்மா அவன் காலில் விழுந்து விட்டான்.
“வேணாம் ஈஷா... நான் உண்மையை சொல்லிடுறேன். நான் தான் உன் பேக்டரில ட்ரக் வச்சு உன்ன மாட்டி விட ஆள் செட் பண்ணுனேன். என் பேர் வெளில வந்தா, அந்த ட்ரக் பத்தின தகவலும் வரும். அதை நான் ஸ்கூல் காலேஜ் பசங்களுக்கு சேல் பண்ணிட்டு இருக்கேன். அதை நான் தயாரிக்கிறது போலீசுக்கு தெரிஞ்சுடும்ன்னு தான் மறைச்சேன். என்னைக் காப்பாத்து ஈஷா. ப்ளீஸ்.” என்று கதறி கதறி உண்மையைக் கூறி விட்டு மயங்கி விட்டான்.
தன் காலைப் பிடித்த பிரம்மாவின் கையை ஓங்கி எத்தியவன்,
“நீ உயிரோட இருந்து படிக்கிற பசங்களை நாசமாக்குறதுக்கு செத்துப் போ.” என்று அவனே தண்டனையை வழங்கி விட்டுச் செல்ல, அவன் பின் ஓடாத குறையாக நடந்து வந்தான் மிதிலன்.
“எப்படி சார்? அவன் ஸ்ட்ராங்கா சொன்னதைப் பார்த்து நம்ம தான் மிஸ்டேக்கா நினைச்சுட்டோமோன்னு நானே கொஞ்ச நேரத்துல பீல் பண்ணிட்டேன்” என்று திகைப்பாய் கேட்க,
“தப்பு செஞ்சவனோட வாக்கு மூலம் கேட்குறது ஆதாரத்துக்காக. ஆனா, அவன் செஞ்ச தப்பை அவன் கண்ணே ஒவ்வொரு முறையும் காட்டிக் குடுக்கும்ன்னு பாவம் இவனுங்களுக்கு தெரிய மாட்டேங்குது. நான் தப்பு பண்ணிட்டானா இல்லையான்னு கேட்டு விசாரிக்கிறது இல்ல மிதிலன். தப்பு பண்ணிட்டான்னு கன்பார்ம் பண்ணிட்டு தான் விசாரிக்கவே ஆரம்பிப்பேன்.” என்று தீர்க்கமாய் கூறிக்கொண்டே வந்தவன், ஒரு அறை வாசலில் நின்று விட்டான்.
அந்த அறையையே வெறித்தவனுக்கு ஆத்திரம் அடங்க மறுத்தது.
“இவள் வாயைத் திறந்தாளா?” என்று கேட்க,
“இல்ல சார் ரெண்டு நாளா சாப்பாடு கொடுக்கல. உள்ள துளி காத்தும் இல்ல. நேத்துல இருந்து வாஷ்ரூம் கூட அனுப்பல.” என இறுதி வரியை தயக்கமாய் உரைத்தான்.
“ம்ம்…” கதவை கண்ணைக் காட்டியதில், மிதிலன் கதவைத் திறந்தான்.
தன்னுடன் உள்ளே வரப்போன மிதிலனை நிறுத்தி விட்டு ஈஷ்யுகன் மட்டும் உள்ளே செல்ல, வயிற்றைப் பிடித்தபடி சுருண்டிருந்தவள், வெளிக்காற்று மோதியதும் வாரி சுருட்டி எழுந்தாள்.
மூச்சு வாங்க சிரமப்பட்டவள், அவசர அவசரமாக மூச்சை இழுத்துக் கொள்ள, தலை கலைந்து கண்ணிற்குக் கீழே கருவளையம் விழுந்து பரிதாபமாய் காட்சியளித்தாள்.
அவளை உணர்ச்சித் துடைத்த முகத்துடன் ஏறிட்ட ஈஷா, “இன்னும் எத்தனை நாள் பட்டினி கிடந்து சாகப்போற? நேச்சர் காலிங்கை இன்னும் கொஞ்ச நேரம் கண்ட்ரோல் பண்ணுனா, கிட்னி பெயிலியர் ஆகி இங்கயே செத்துடுவ. அதுக்கு உண்மையை சொல்லிடேன்.” என்றிட,
“ப்ளீஸ் நான் வாஷ்ரூம் போகணும்” என குரலெழும்பாமல் முனகினாள் அவள்.
“தாராளமா போ. ஆனா உண்மையை சொல்லிட்டு.” என்று அழுத்தமாய் கூற,
“சத்தியமா எனக்கு தெரியாது. நான்... நான் எதுவும் பண்ணல.” என்றாள் அரற்றியபடி.
“ஓகே தென்... வாஷ்ரூம் இங்கயே போய்க்கோ. உண்மையை சொல்ற வரை இந்த ரூம் தான் இனி உனக்கு எல்லாமே.” என்று திட்டவட்டமாகக் கூறி விட்டு வெளியே செல்ல, அவள் தேம்பி அழுகும் சத்தம் கேட்டது.
அது அவனது ஆத்திரத்தை இன்னும் அதிகப்படுத்த, “பொண்ணுங்களுக்குன்னு தனியா நம்ம ப்ரொசீஜர்ஸ் உருவாக்கணும் போலயே மிதிலன்.” என நெற்றியை நீவியபடி தனதறைக்குச் சென்று விட்டவனுக்கு, மனமெங்கும் சினம் சினம் சினம் மட்டுமே!
‘உண்மையை ஓத்துக்கிட்டு ஜெயிலுக்கு போய்டு. தேவை இல்லாம என்னை நீ ரொம்ப டென்ஷன் பண்ற. என் கையால உன்னை கொல்ல வைக்காதடி.’ என்று ஆத்திரத்தில் ஆளுயரக் கண்ணாடியை உடைத்து விட்டான்.
எண்ணங்களோ அவளை முதன் முறை பார்த்த கணத்திற்கு பறந்தது.
“கடவுளே... என்னை ஏன் இப்படி சோதிக்கிற.” என்று இன்னும் தேம்பிக் கொண்டிருந்த பெண்ணவளுக்கு கதவு திறக்கப்படும் ஓசை கேட்க, மெல்ல தலையை தூக்கிப் பார்த்தாள்.
கனகாம்மா நின்றிருந்தார். ஈஷ்யுகனின் அரண்மனையில் சமையல் வேலை செய்பவர்.
அவருக்கு அவளைத் தான் நன்கு தெரியுமே. அவரைக் கண்டதும், “கனகாம்மா” என உதட்டைப் பிதுக்கி அவள் மீண்டும் கண்ணீர் விட,
“இனி கண்ணு... அழுவாதய்யா.” என வருத்தத்துடன் அவள் கண்ணீரை துடைத்து விட்டார்.
“நான் எதுவும் பண்ணல கனகாம்மா.” என்றவளின் முகத்தில் நீங்களாவது என்னை நம்புங்களேன் என்ற ஏக்கம் அதிகம் நிரம்பி வழிந்தது.
“உன்னைப் பத்தி எனக்குத் தெரியாதா கண்ணு. தம்பி கோபத்துல கண்ணு மண்ணு தெரியாம நடந்துக்கும்ய்யா. உண்மை புருஞ்சுட்டா, அப்பறம் அதுவே உன்னை விட்டுடும்.” என்று தேற்றிட, “அதுக்குள்ளே செத்துடுவேனே” என்றாள் விசும்பியபடி.
“அப்படி எல்லாம் சொல்லாதய்யா... வா. இந்த பக்கம் பாத்ரூமு இருக்கு. போயிட்டு வா.” என்று எழுப்ப, அவளோ மிரட்சியுடன் பார்த்தாள்.
“சார் பார்த்துட்டா... உங்களையும் தண்டிப்பாரு கனகாம்மா” என்று பயத்துடன் கூற,
“தம்பி என்னை ஒன்னும் சொல்லாதுய்யா. தைரியமா வா.” என்று அவளை எழுப்ப, அவளுக்கோ நிற்கவே கால்களில் வலுவில்லை.
இரு நாட்களுக்கு முன், ஈஷ்யுகன் கை ரேகை பட்ட கன்னம் வேறு இன்னும் வீக்கம் குறையாமல் சோதித்தது.
தள்ளாடியபடி கழிவறைக்குச் சென்றவளை பரிதாபத்துடன் பார்த்தார் கனகா.
‘எப்படி இருந்த பொண்ணை இப்படி கஷ்ட்டப்படுத்துதே தம்பி. இப்ப சொன்னா கோபப்பட வேற செய்யும்.’ என செய்வதறியாமல் நின்றார்.
கழிவறைக்குச் சென்று வந்த பின் தான், அவளுக்கு கண்களே பளிச்சென தெரிந்தது. அவளை மீண்டும் அதே அறையில் விட்டவர்,
“உனக்கு சாப்பிட ஏதாவது எடுத்துட்டு வரேன் கண்ணு.” என்று நகர,
“வேணாம்மா. அடிக்கடி பாத்ரூம் போக விடுவாரோ மாட்டாரோ. சாப்பிட்டா என்னால கண்ட்ரோல் பண்ண முடியாது. இப்ப சாப்புடுற நிலமைல நான் இல்ல.” என்றவள் மீண்டும் தரையில் சுருண்டு படுத்துக் கொண்டாள்.
அவள் விழிகளில் இருந்து வழிந்த கண்ணீர் தரையை தொட, மனமோ தனது குடும்பத்தாரின் அன்பை எதிர்பார்த்து ஏங்கி நின்றது.
இன்னிலா. இனிமையையும் நிலவின் குளிர்ச்சியையும் ஒரு சேரக் கொண்டவள் என்பதாலோ என்னவோ வீட்டினரும் அதே பெயரையே அவளுக்குத் தேர்ந்தெடுத்தனர். திருச்சிராப்பள்ளியில் பிறந்து வளர்ந்தவள். வாரம் ஒருமுறையேனும் ஸ்ரீரங்கநாதரை தரிசனம் செய்து, அவருடன் தர்க்கம் செய்பவள். எல்லாம் அவள் வேலைக்காகத் தான்.
இன்னிலாவின் தந்தை பசுபதி சொந்தமாக மெக்கானிக் ஷெட் வைத்து நடத்திக் கொண்டிருப்பவர். அவளது தாயார் நீலவேணி குடும்பத்தை அடை காத்துக் கொள்பவர். அவளுக்குப் பின் இரு தங்கைகளும் அடுத்தடுத்து கல்லூரியில் அடியெடுத்து வைக்க ஆயத்தமாக இருப்பவர்கள்.
அத்தனை கஷ்டத்திலும் மகள்களை படிக்க வைக்க விரும்பும் பெற்றோர். இன்னிலாவும் பெற்றவர்களை அதிகம் சிரமப்படுத்தாமல் ஸ்காலர்ஷிப்பிலேயே பி. காம் படிப்பை முடித்து விட்டதோடு, பெர்சனல் செகரட்டரி கோர்ஸையும் முடித்து இருந்தாள். கணினி அறிவும் சிறிது இருக்க, பெரிய கம்பெனியில் நல்ல சம்பளத்தில் வேலை கிடைக்க வேண்டுமென ஸ்ரீ ரங்கநாதரிடம் புலம்பிக்கொள்வாள்.
அதுவரையில், கம்பியூட்டர் சென்டர் ஒன்றில் பார்ட் டைம் வேலையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
நீலவேணி தான், “ஏன் இனி, இப்படி சென்னை போகணும்ன்னு அடம்பிடிக்கிற. இங்கயே நல்ல வேலையா பாரேன்.” என்று அலுத்துக் கொள்ள,
“இங்க சம்பளம் கம்மியா இருக்கும்மா. பெரிய பெரிய ஆபிஸ்ன்னா, கத்துக்கவும் நிறைய இருக்கும். ரெண்டு மூணு ஆபிஸ்ல அப்ளை பண்ணிருக்கேன் கிடைச்சுட்டா கிளம்பிட வேண்டியது தான்” என்றாள் கண் சிமிட்டி.
பள்ளி பயிலும் அவளது தங்கைகள் தேன்மொழியும் அமிர்தாவும் “அக்கா அப்போ நாங்களும் சென்னையிலயே காலேஜ் படிக்கிறோம். அப்படியே பார்ட் டைம் வேலையும் பார்க்கலாம்ல. அப்பாவுக்கு பீஸ் கட்டுற பதட்டம் குறையும்.” என்று தமக்கையை சூழ்ந்து அமர்ந்து கொள்ள, அப்போது தான் வேலையை முடித்து வீட்டிற்கு வந்த பசுபதிக்கு கண் கலங்கியது.
தனது பெண் பிள்ளைகள் பொறுப்புணர்ந்து தனக்கு சுமை ஏற்றாமல் படிப்பை முடிக்க எண்ணுவதை எண்ணி பெருமை கொண்டாலும்,
“நான் எதுக்குடா இருக்கேன். நீங்க விருப்பப்படி படிங்க. படிக்கும் போது சுமையை தலைல ஏத்திக்காதீங்கடா.” என்று மகள்களின் தலையை ஆதூரமாகத் தடவினார்.
நீலவேணியும் புன்னகைத்து, “அதுவும் இல்லாம நீங்க மூணு பேரும் சென்னைக்கு போய்ட்டா நாங்க என்ன பண்றதாம்?” என்று நொடித்துக் கொள்ள, “நீங்களும் வந்துடுங்கம்மா.” என்றாள் இன்னிலா.
“இங்க சின்னக் கூடுன்னாலும் நம்ம சொந்த வீட்டுல இருக்கோம். சென்னைக்கு போனா, நீங்க சம்பாதிக்கிறதை விட அதிகமா செலவு தான் ஆகும்” என்று அவர் குடும்ப இஸ்திரியாய் கணக்கு பார்க்க,
“அதுவும் சரி தான்ம்மா. நாங்க மூணு பேரும் வேலைக்குப் போற வரை பொறுத்துக்கோங்க. அப்பறம் இந்த வீட்டை வாடகைக்கு விட்டுட்டு நம்ம எல்லாருமே சென்னைக்குப் போய்டலாம். சரியா” என ஆர்வமாய் கேட்டாள்.
“இந்த ஒரு பெட்ரூம் வீட்டுக்கு எவ்ளோடி வாடகை வந்துடப் போகுது. அது சரி, இவளுங்க வேலைக்குப் போற வரை நீ கல்யாணம் பண்ணாம இருக்கப் போறியா? வயசுப்பொண்ணு” என்று ஆரம்பிக்க,
இன்னிலா அவரைத் தடுத்து, “அம்மா... எனக்கு என்ன அறுபது வயசா ஆகிடுது. என்ன ஒரு அஞ்சு வருஷம் ஆகுமா தங்கச்சிங்க படிச்சு முடிச்சு சொந்த கால்ல நிக்க. அதுவரை நான் பணம் சேர்த்துக்கிட்டே இருக்கேன். அப்பறம் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன் சரி தான.” என்று தாயை சமாதானம் செய்ய,
“என்னவோ போ. அஞ்சு வருஷத்துக்கு
உன்னைக் கட்டிக்கொடுக்காம வயித்துல நெருப்பைக் கட்டிட்டு எப்படி இருக்கப்போறேனோ” என்று சலித்து விட்டு அடுக்களைக்குச் சென்றார்.
“வயித்துல நெருப்பைக் கட்டிட்டு வேஸ்ட் பண்ணாதீங்க அதுல ஒரு டீ போட்டுக் கொண்டு வாங்க” என்று இன்னிலா வாரியதில் அங்கு சிரிப்பலை எழுந்தது.
இந்நிலையிலும் வீட்டாரை எண்ணி புன்னகையே மலர்ந்தது.
அவள் சென்னைக்கு வேலை கிடைத்துக் கிளம்பும் போது குடும்பமே அவளை பிரிய இயலாமல் கண்ணீர் விட்டது இன்னும் மனதை வலிக்கச் செய்தது.
கடந்த இரு நாட்களாய் அவர்களைத் தொடர்பு கொள்ளவில்லை. தன்னை நினைத்து கவலை எழுந்திருக்கும். பசுபதி மகளைத் தேடி வரக்கூட வாய்ப்பு இருக்கிறது. அவர்களுக்கு விஷயம் தெரியும் முன் இந்த நரகத்திலிருந்து எப்படியாவது தப்பி விட வேண்டுமே என எண்ணி மருகினாள்.
அவள் எண்ணியது போன்றே, மகளிடம் இருந்து தகவல் வராமல் போனதில் பசுபதி சென்னை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தார்.
காற்று வீசும்…
கடும் இருள் சூழப்பட்ட பத்துக்குப் பத்து அறை. காற்றுப்புக கூட வழியின்றி, சிறு சாளரங்களுமின்றி மூச்சுடைத்தது.
எத்தனை மணித்துளிகளாக இந்த இருட்டிற்குள் மூச்சை இழுத்துப் பிடித்து அரை மயக்க நிலையில் சுருண்டு கிடந்தாளோ! அவளே அறியவில்லை.
உதடுகளோ, நீருக்கு ஏங்கி வறண்டு கிடந்தது.
“நான் எதுவும் பண்ணல. என்னை விட்டுடுங்க” என்ற முணுமுணுப்பு மட்டும் காற்றாய் வெளிவந்து கொண்டே இருந்தது.
அதைக் கேட்க தான் அங்கு நாதியில்லை.
---
பல ஏக்கர்களை விழுங்கிய பிரமாண்டமான பங்களா அது. கையில் டைட்டன் கைக்கடிகாரத்தைக் கட்டியபடி மாடியில் இருந்து பூட்ஸ் சத்தம் காதைப் பிளக்க இறங்கிக் கொண்டிருந்தான் அவன். ஈஷ்யுகன்.
ஆறடி தோற்றமும், அழுத்த விழிகளும், அசைக்க இயலா புஜங்களுமே அவனது ஆணழகைப் பறைசாற்ற எதிரில் நின்ற தனது உதவியாளரிடம் கர்ஜனையுடன் கேள்வி எழுப்பினான்.
“என்ன ஆச்சு மிதிலன்? அவன் வாயைத் திறந்தானா இல்லையா?” சிடுசிடுத்த முகத்தில் சினத்தின் சாயல் அப்படியே தெரிய, மிதிலனோ எச்சிலை விழுங்கினான்.
“எவ்வளவோ அடிச்சுப் பார்த்தாச்சு சார். உண்மையை சொல்ல மாட்டேங்குறான். இதுக்கு மேல அடிச்சா செத்துடுவான்.” என்றதில்,
இகழ்வாய் புன்னகைத்தவன், “சாகட்டும். ஆனா அதுக்கு முன்னாடி விஷயத்தைக் கறந்துடலாம். லெட்ஸ் கோ!” என்று விறுவிறுவினே முன்னே நடக்க, ‘இன்னைக்கு ஒரு டெட் கன்பார்ம்’ என்று புலம்பியபடி ஈஷ்யுகனின் பின் சென்றான் மிதிலன்.
பங்களாவின் பக்கவாட்டில் அமைந்திருந்த சிறு குடிலுக்குள் நுழைந்த ஈஷ்யுகன், அங்கிருந்த நான்கு அறைகளில் முதல் அறைக்குள் நுழைந்தான்.
அதுவும் பத்துக்குப் பத்துள்ள சிறு அறையே. அங்கு உடம்பு முழுதும் குருதி வழிய ஒரு ஆடவன் கட்டி போடப்பட்டிருக்க, அவன் முன்னே ஒரு காலை முட்டியிட்டு அமர்ந்த ஈஷ்யுகன்,
“என்ன மிஸ்டர் பிரம்மா... அடி வாங்கியும் உண்மையை சொல்ல மாட்டேன்னு அடம்பிடிக்கிறீங்களாமே. இந்த அடியெல்லாம் உங்களுக்கு பத்தலையோ?” என வெகு நக்கலுடன் கூடிய வஞ்சத்துடன் கேட்டான்.
பிரம்மாவோ மூச்சிரைக்க, பேச இயலாமல், “தப்பு பண்ற ஈஷா. என்கிட்ட மோதி ஜெயிக்க நினைக்காத. என்னை அடிக்கணும்ன்னா வெளில விட்டு அடி. இப்படி அடைச்சு வச்சு டார்ச்சர் பண்ற அதிகாரத்தை உனக்கு யார் குடுத்தது?” என்றான் வலி தாளாமல்.
அறை அதிர வாய்விட்டுச் சிரித்த ஈஷ்யுகன், “யார் குடுக்கணும் பிரம்மா. எனக்குத் தேவையானதை நானே எடுத்துப்பேன். அதுக்கு எனக்கு எல்லா தகுதியும் இருக்கு அதிகாரமும் இருக்கு. வெளில தெரியாத இன்னொரு விஷயத்தை உங்கிட்ட சொல்லட்டா?” என அவன் படும் அவஸ்தையை ரசித்தபடி கூற, பிரம்மா நடுக்கத்துடன் அவனைப் பார்த்தான்.
“போலீஸ் கேஸ் ஆகி, உண்மையை ஒத்துக்க மறுக்கிற குற்றவாளியைக் கூட சில நேரம் என்கிட்ட தான் அழைச்சுட்டு வருவாங்க. நான் குடுக்குற ட்ரீட்மெண்ட்ல உண்மை ஆட்டோமேட்டிக்கா வந்துடும். என் கருணையால, ஆயுள் கைதியாகி கம்பி எண்ணிட்டு இருக்குறவங்களும் இருக்காங்க. அந்த ட்ரீட்மெண்ட் தாங்க முடியாம கல்லறையில அமைதியா தூங்கிட்டு இருக்குறவங்களும் இருக்காங்க. ஆனா அப்படி சாகும் போதும், உண்மையை வாங்காம விட்டதில்லை இந்த ஈஷா.” எனக் கொந்தளித்தவனின் கண்களில் அனல் பறந்தது.
ஈஷ்யுகனின் ஆஸ்தான தொழில் எதிரியான பிரம்மாவிற்கே இது புது செய்தி.
ஒரு வித கலக்கம் பிரம்மாவின் விழிகளில் பிரதிபலிக்க, அதில் இழிவாய் இதழ் விரித்த ஈஷா, “என்ன பிரம்மா, இவன்கிட்ட தெரியாம மோதிட்டோமேன்னு பயமா இருக்கா. இட்ஸ் ஓகே. உண்மையை சொல்லியும் தண்டிக்கிற அளவு நான் மோசமானவன் கிடையாது. என் பாக்டரில ட்ரக்ஸ் வச்சது நீ தான்ற உண்மையை ஒத்துக்க. உன்னை நேரா போலீஸ்கிட்ட தான் ஒப்படைப்பேன். யூ கேன் ட்ரஸ்ட் மீ.” என்று நெற்றியில் கோடு விழும் படி புருவத்தை உயர்த்தினான்.
“நான்... நான் வைக்கல. நான் என்ன ட்ரக்ஸ் பிஸினஸா பண்ணிட்டு இருக்கேன். நான்... நான்... ஒரு இம்போர்ட் எக்ஸ்போர்ட் பிசினஸ்மேன்.” என்று மீண்டும் அதையே கூற, “ஊஃப்” என பெருமூச்சு விட்ட ஈஷ்யுகன்,
“ஓகேய்... தென் ஐ வில் ஸ்டார்ட் மை ப்ரொசீஜர்.” என்று தோளைக் குலுக்கினான்.
“மிதிலன்” எனப் பெயரை அழைத்ததும் “ரெடி சார்” என்று பிரம்மாவை தூக்கினான். கூடவே இன்னும் இரு ஆட்கள் உதவி செய்ய,
“ம்ம்... கோ அஹெட்.” என்று கண்ணைக் காட்டியதும், அந்த குடிலுக்குப் பின் புறம் இருந்த ஆளுயர கண்ணாடித் தொட்டிக்கு அவனை அழைத்துச் சென்றனர்.
அதைப் பார்த்த பிரம்மாவின் விழிகள் அதிர்ச்சியில் தெறிக்க, “இது ஸ்டேஜ் ஒன் ப்ரொசீஜர்…” என்று வெகு நக்கலுடன் கூறினான் ஈஷ்யுகன்.
பாம்பைக் கண்டால் படையே நடுங்குமாம். பிரம்மா நடுங்க மாட்டானா? அந்தத் தொட்டி முழுக்க விஷப்பாம்புகள். அங்கும் இங்கும் சீறிக்கொண்டிருக்க, கால்கள் நடுங்கியது அவனுக்கு.
“ஈஷா வேணாம். சொன்னா கேளு. நான் எதுவும் பண்ணல” என்று கத்த கத்த அவனை அந்த தொட்டிக்குள் போட்டு விட்டனர்.
பயத்தில் அலறிய பிரம்மாவைச் சுற்றிய பாம்புகள் அவன் அலறியதில் அவனைத் தாக்கத் தொடங்க, அதனை அங்கு போடப்பட்ட நாற்காலியில் அமர்ந்து, கையை தலைக்குக் கொடுத்து வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
அந்நேரம், ஒருவன் வந்து அவனுக்கு காலை உணவான பிரெட் டோஸ்டை கொணர, அதனை உண்டபடியே இரத்தக்களரியான பிரம்மனின் கதறலை ரசித்திருந்தான்.
மிதிலனோ, “சார் ஒருவேளை இவன் இல்லாம இருக்கலாம்ல.” என்று முணுமுணுக்க, திரும்பி அவனை சீற்றத்துடன் முறைத்தவன், “அவனை வெளில எடு.” என்று உத்தரவிட்டான்.
வாயில் நுரை தள்ள அரை மயக்கத்தில் இருந்த பிரம்மனை அழுத்தமாகப் பார்த்தவன்,
“மிதிலன் பர்ஸ்ட் எய்ட் பண்ணு. இன்னும் ஒரு மணி நேரம் இவன் உயிரோட இருக்கணும். ஸ்டேஜ் 2 ஸ்டேஜ் 3 ப்ரொசீஜரை எல்லாம் பார்க்கனும்ல” என விஷமமாகக் கூற, பிரம்மா அவன் காலில் விழுந்து விட்டான்.
“வேணாம் ஈஷா... நான் உண்மையை சொல்லிடுறேன். நான் தான் உன் பேக்டரில ட்ரக் வச்சு உன்ன மாட்டி விட ஆள் செட் பண்ணுனேன். என் பேர் வெளில வந்தா, அந்த ட்ரக் பத்தின தகவலும் வரும். அதை நான் ஸ்கூல் காலேஜ் பசங்களுக்கு சேல் பண்ணிட்டு இருக்கேன். அதை நான் தயாரிக்கிறது போலீசுக்கு தெரிஞ்சுடும்ன்னு தான் மறைச்சேன். என்னைக் காப்பாத்து ஈஷா. ப்ளீஸ்.” என்று கதறி கதறி உண்மையைக் கூறி விட்டு மயங்கி விட்டான்.
தன் காலைப் பிடித்த பிரம்மாவின் கையை ஓங்கி எத்தியவன்,
“நீ உயிரோட இருந்து படிக்கிற பசங்களை நாசமாக்குறதுக்கு செத்துப் போ.” என்று அவனே தண்டனையை வழங்கி விட்டுச் செல்ல, அவன் பின் ஓடாத குறையாக நடந்து வந்தான் மிதிலன்.
“எப்படி சார்? அவன் ஸ்ட்ராங்கா சொன்னதைப் பார்த்து நம்ம தான் மிஸ்டேக்கா நினைச்சுட்டோமோன்னு நானே கொஞ்ச நேரத்துல பீல் பண்ணிட்டேன்” என்று திகைப்பாய் கேட்க,
“தப்பு செஞ்சவனோட வாக்கு மூலம் கேட்குறது ஆதாரத்துக்காக. ஆனா, அவன் செஞ்ச தப்பை அவன் கண்ணே ஒவ்வொரு முறையும் காட்டிக் குடுக்கும்ன்னு பாவம் இவனுங்களுக்கு தெரிய மாட்டேங்குது. நான் தப்பு பண்ணிட்டானா இல்லையான்னு கேட்டு விசாரிக்கிறது இல்ல மிதிலன். தப்பு பண்ணிட்டான்னு கன்பார்ம் பண்ணிட்டு தான் விசாரிக்கவே ஆரம்பிப்பேன்.” என்று தீர்க்கமாய் கூறிக்கொண்டே வந்தவன், ஒரு அறை வாசலில் நின்று விட்டான்.
அந்த அறையையே வெறித்தவனுக்கு ஆத்திரம் அடங்க மறுத்தது.
“இவள் வாயைத் திறந்தாளா?” என்று கேட்க,
“இல்ல சார் ரெண்டு நாளா சாப்பாடு கொடுக்கல. உள்ள துளி காத்தும் இல்ல. நேத்துல இருந்து வாஷ்ரூம் கூட அனுப்பல.” என இறுதி வரியை தயக்கமாய் உரைத்தான்.
“ம்ம்…” கதவை கண்ணைக் காட்டியதில், மிதிலன் கதவைத் திறந்தான்.
தன்னுடன் உள்ளே வரப்போன மிதிலனை நிறுத்தி விட்டு ஈஷ்யுகன் மட்டும் உள்ளே செல்ல, வயிற்றைப் பிடித்தபடி சுருண்டிருந்தவள், வெளிக்காற்று மோதியதும் வாரி சுருட்டி எழுந்தாள்.
மூச்சு வாங்க சிரமப்பட்டவள், அவசர அவசரமாக மூச்சை இழுத்துக் கொள்ள, தலை கலைந்து கண்ணிற்குக் கீழே கருவளையம் விழுந்து பரிதாபமாய் காட்சியளித்தாள்.
அவளை உணர்ச்சித் துடைத்த முகத்துடன் ஏறிட்ட ஈஷா, “இன்னும் எத்தனை நாள் பட்டினி கிடந்து சாகப்போற? நேச்சர் காலிங்கை இன்னும் கொஞ்ச நேரம் கண்ட்ரோல் பண்ணுனா, கிட்னி பெயிலியர் ஆகி இங்கயே செத்துடுவ. அதுக்கு உண்மையை சொல்லிடேன்.” என்றிட,
“ப்ளீஸ் நான் வாஷ்ரூம் போகணும்” என குரலெழும்பாமல் முனகினாள் அவள்.
“தாராளமா போ. ஆனா உண்மையை சொல்லிட்டு.” என்று அழுத்தமாய் கூற,
“சத்தியமா எனக்கு தெரியாது. நான்... நான் எதுவும் பண்ணல.” என்றாள் அரற்றியபடி.
“ஓகே தென்... வாஷ்ரூம் இங்கயே போய்க்கோ. உண்மையை சொல்ற வரை இந்த ரூம் தான் இனி உனக்கு எல்லாமே.” என்று திட்டவட்டமாகக் கூறி விட்டு வெளியே செல்ல, அவள் தேம்பி அழுகும் சத்தம் கேட்டது.
அது அவனது ஆத்திரத்தை இன்னும் அதிகப்படுத்த, “பொண்ணுங்களுக்குன்னு தனியா நம்ம ப்ரொசீஜர்ஸ் உருவாக்கணும் போலயே மிதிலன்.” என நெற்றியை நீவியபடி தனதறைக்குச் சென்று விட்டவனுக்கு, மனமெங்கும் சினம் சினம் சினம் மட்டுமே!
‘உண்மையை ஓத்துக்கிட்டு ஜெயிலுக்கு போய்டு. தேவை இல்லாம என்னை நீ ரொம்ப டென்ஷன் பண்ற. என் கையால உன்னை கொல்ல வைக்காதடி.’ என்று ஆத்திரத்தில் ஆளுயரக் கண்ணாடியை உடைத்து விட்டான்.
எண்ணங்களோ அவளை முதன் முறை பார்த்த கணத்திற்கு பறந்தது.
“கடவுளே... என்னை ஏன் இப்படி சோதிக்கிற.” என்று இன்னும் தேம்பிக் கொண்டிருந்த பெண்ணவளுக்கு கதவு திறக்கப்படும் ஓசை கேட்க, மெல்ல தலையை தூக்கிப் பார்த்தாள்.
கனகாம்மா நின்றிருந்தார். ஈஷ்யுகனின் அரண்மனையில் சமையல் வேலை செய்பவர்.
அவருக்கு அவளைத் தான் நன்கு தெரியுமே. அவரைக் கண்டதும், “கனகாம்மா” என உதட்டைப் பிதுக்கி அவள் மீண்டும் கண்ணீர் விட,
“இனி கண்ணு... அழுவாதய்யா.” என வருத்தத்துடன் அவள் கண்ணீரை துடைத்து விட்டார்.
“நான் எதுவும் பண்ணல கனகாம்மா.” என்றவளின் முகத்தில் நீங்களாவது என்னை நம்புங்களேன் என்ற ஏக்கம் அதிகம் நிரம்பி வழிந்தது.
“உன்னைப் பத்தி எனக்குத் தெரியாதா கண்ணு. தம்பி கோபத்துல கண்ணு மண்ணு தெரியாம நடந்துக்கும்ய்யா. உண்மை புருஞ்சுட்டா, அப்பறம் அதுவே உன்னை விட்டுடும்.” என்று தேற்றிட, “அதுக்குள்ளே செத்துடுவேனே” என்றாள் விசும்பியபடி.
“அப்படி எல்லாம் சொல்லாதய்யா... வா. இந்த பக்கம் பாத்ரூமு இருக்கு. போயிட்டு வா.” என்று எழுப்ப, அவளோ மிரட்சியுடன் பார்த்தாள்.
“சார் பார்த்துட்டா... உங்களையும் தண்டிப்பாரு கனகாம்மா” என்று பயத்துடன் கூற,
“தம்பி என்னை ஒன்னும் சொல்லாதுய்யா. தைரியமா வா.” என்று அவளை எழுப்ப, அவளுக்கோ நிற்கவே கால்களில் வலுவில்லை.
இரு நாட்களுக்கு முன், ஈஷ்யுகன் கை ரேகை பட்ட கன்னம் வேறு இன்னும் வீக்கம் குறையாமல் சோதித்தது.
தள்ளாடியபடி கழிவறைக்குச் சென்றவளை பரிதாபத்துடன் பார்த்தார் கனகா.
‘எப்படி இருந்த பொண்ணை இப்படி கஷ்ட்டப்படுத்துதே தம்பி. இப்ப சொன்னா கோபப்பட வேற செய்யும்.’ என செய்வதறியாமல் நின்றார்.
கழிவறைக்குச் சென்று வந்த பின் தான், அவளுக்கு கண்களே பளிச்சென தெரிந்தது. அவளை மீண்டும் அதே அறையில் விட்டவர்,
“உனக்கு சாப்பிட ஏதாவது எடுத்துட்டு வரேன் கண்ணு.” என்று நகர,
“வேணாம்மா. அடிக்கடி பாத்ரூம் போக விடுவாரோ மாட்டாரோ. சாப்பிட்டா என்னால கண்ட்ரோல் பண்ண முடியாது. இப்ப சாப்புடுற நிலமைல நான் இல்ல.” என்றவள் மீண்டும் தரையில் சுருண்டு படுத்துக் கொண்டாள்.
அவள் விழிகளில் இருந்து வழிந்த கண்ணீர் தரையை தொட, மனமோ தனது குடும்பத்தாரின் அன்பை எதிர்பார்த்து ஏங்கி நின்றது.
இன்னிலா. இனிமையையும் நிலவின் குளிர்ச்சியையும் ஒரு சேரக் கொண்டவள் என்பதாலோ என்னவோ வீட்டினரும் அதே பெயரையே அவளுக்குத் தேர்ந்தெடுத்தனர். திருச்சிராப்பள்ளியில் பிறந்து வளர்ந்தவள். வாரம் ஒருமுறையேனும் ஸ்ரீரங்கநாதரை தரிசனம் செய்து, அவருடன் தர்க்கம் செய்பவள். எல்லாம் அவள் வேலைக்காகத் தான்.
இன்னிலாவின் தந்தை பசுபதி சொந்தமாக மெக்கானிக் ஷெட் வைத்து நடத்திக் கொண்டிருப்பவர். அவளது தாயார் நீலவேணி குடும்பத்தை அடை காத்துக் கொள்பவர். அவளுக்குப் பின் இரு தங்கைகளும் அடுத்தடுத்து கல்லூரியில் அடியெடுத்து வைக்க ஆயத்தமாக இருப்பவர்கள்.
அத்தனை கஷ்டத்திலும் மகள்களை படிக்க வைக்க விரும்பும் பெற்றோர். இன்னிலாவும் பெற்றவர்களை அதிகம் சிரமப்படுத்தாமல் ஸ்காலர்ஷிப்பிலேயே பி. காம் படிப்பை முடித்து விட்டதோடு, பெர்சனல் செகரட்டரி கோர்ஸையும் முடித்து இருந்தாள். கணினி அறிவும் சிறிது இருக்க, பெரிய கம்பெனியில் நல்ல சம்பளத்தில் வேலை கிடைக்க வேண்டுமென ஸ்ரீ ரங்கநாதரிடம் புலம்பிக்கொள்வாள்.
அதுவரையில், கம்பியூட்டர் சென்டர் ஒன்றில் பார்ட் டைம் வேலையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
நீலவேணி தான், “ஏன் இனி, இப்படி சென்னை போகணும்ன்னு அடம்பிடிக்கிற. இங்கயே நல்ல வேலையா பாரேன்.” என்று அலுத்துக் கொள்ள,
“இங்க சம்பளம் கம்மியா இருக்கும்மா. பெரிய பெரிய ஆபிஸ்ன்னா, கத்துக்கவும் நிறைய இருக்கும். ரெண்டு மூணு ஆபிஸ்ல அப்ளை பண்ணிருக்கேன் கிடைச்சுட்டா கிளம்பிட வேண்டியது தான்” என்றாள் கண் சிமிட்டி.
பள்ளி பயிலும் அவளது தங்கைகள் தேன்மொழியும் அமிர்தாவும் “அக்கா அப்போ நாங்களும் சென்னையிலயே காலேஜ் படிக்கிறோம். அப்படியே பார்ட் டைம் வேலையும் பார்க்கலாம்ல. அப்பாவுக்கு பீஸ் கட்டுற பதட்டம் குறையும்.” என்று தமக்கையை சூழ்ந்து அமர்ந்து கொள்ள, அப்போது தான் வேலையை முடித்து வீட்டிற்கு வந்த பசுபதிக்கு கண் கலங்கியது.
தனது பெண் பிள்ளைகள் பொறுப்புணர்ந்து தனக்கு சுமை ஏற்றாமல் படிப்பை முடிக்க எண்ணுவதை எண்ணி பெருமை கொண்டாலும்,
“நான் எதுக்குடா இருக்கேன். நீங்க விருப்பப்படி படிங்க. படிக்கும் போது சுமையை தலைல ஏத்திக்காதீங்கடா.” என்று மகள்களின் தலையை ஆதூரமாகத் தடவினார்.
நீலவேணியும் புன்னகைத்து, “அதுவும் இல்லாம நீங்க மூணு பேரும் சென்னைக்கு போய்ட்டா நாங்க என்ன பண்றதாம்?” என்று நொடித்துக் கொள்ள, “நீங்களும் வந்துடுங்கம்மா.” என்றாள் இன்னிலா.
“இங்க சின்னக் கூடுன்னாலும் நம்ம சொந்த வீட்டுல இருக்கோம். சென்னைக்கு போனா, நீங்க சம்பாதிக்கிறதை விட அதிகமா செலவு தான் ஆகும்” என்று அவர் குடும்ப இஸ்திரியாய் கணக்கு பார்க்க,
“அதுவும் சரி தான்ம்மா. நாங்க மூணு பேரும் வேலைக்குப் போற வரை பொறுத்துக்கோங்க. அப்பறம் இந்த வீட்டை வாடகைக்கு விட்டுட்டு நம்ம எல்லாருமே சென்னைக்குப் போய்டலாம். சரியா” என ஆர்வமாய் கேட்டாள்.
“இந்த ஒரு பெட்ரூம் வீட்டுக்கு எவ்ளோடி வாடகை வந்துடப் போகுது. அது சரி, இவளுங்க வேலைக்குப் போற வரை நீ கல்யாணம் பண்ணாம இருக்கப் போறியா? வயசுப்பொண்ணு” என்று ஆரம்பிக்க,
இன்னிலா அவரைத் தடுத்து, “அம்மா... எனக்கு என்ன அறுபது வயசா ஆகிடுது. என்ன ஒரு அஞ்சு வருஷம் ஆகுமா தங்கச்சிங்க படிச்சு முடிச்சு சொந்த கால்ல நிக்க. அதுவரை நான் பணம் சேர்த்துக்கிட்டே இருக்கேன். அப்பறம் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன் சரி தான.” என்று தாயை சமாதானம் செய்ய,
“என்னவோ போ. அஞ்சு வருஷத்துக்கு
உன்னைக் கட்டிக்கொடுக்காம வயித்துல நெருப்பைக் கட்டிட்டு எப்படி இருக்கப்போறேனோ” என்று சலித்து விட்டு அடுக்களைக்குச் சென்றார்.
“வயித்துல நெருப்பைக் கட்டிட்டு வேஸ்ட் பண்ணாதீங்க அதுல ஒரு டீ போட்டுக் கொண்டு வாங்க” என்று இன்னிலா வாரியதில் அங்கு சிரிப்பலை எழுந்தது.
இந்நிலையிலும் வீட்டாரை எண்ணி புன்னகையே மலர்ந்தது.
அவள் சென்னைக்கு வேலை கிடைத்துக் கிளம்பும் போது குடும்பமே அவளை பிரிய இயலாமல் கண்ணீர் விட்டது இன்னும் மனதை வலிக்கச் செய்தது.
கடந்த இரு நாட்களாய் அவர்களைத் தொடர்பு கொள்ளவில்லை. தன்னை நினைத்து கவலை எழுந்திருக்கும். பசுபதி மகளைத் தேடி வரக்கூட வாய்ப்பு இருக்கிறது. அவர்களுக்கு விஷயம் தெரியும் முன் இந்த நரகத்திலிருந்து எப்படியாவது தப்பி விட வேண்டுமே என எண்ணி மருகினாள்.
அவள் எண்ணியது போன்றே, மகளிடம் இருந்து தகவல் வராமல் போனதில் பசுபதி சென்னை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தார்.
காற்று வீசும்…
Last edited:
அத்தியாயம் 2
“ஈஷ் க்ரூப் ஆப் கம்பெனீஸ்” என்ற பெரும் நிறுவனத்தில் பலதரப்பட்ட வியாபாரங்களை நடத்தி வருகிறான் ஈஷ்யுகன். ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பு, தனக்கு உதவியாளராக இருந்த மிதிலனுக்கு ஏற்பட்ட விபத்தில் அவன் மூன்று மாதங்கள் வேலைக்கு வர இயலாமல் போனது.
அதனால், தற்காலிகமாக தேர்தெடுக்கப்பட்டவள் தான் இன்னிலா. அவளது வேலை பிடித்து விட்டால், இவ்வேலையில் தொடரலாம் என்றும் குறிப்பிட்டு இருந்தான். எப்படியும் முன்போல மிதிலன், சுறுசுறுப்பாக நடமாட ஆறு மாதங்களாவது பிடிக்கும்.
முதலில் எம். டி இண்டெர்வியூ செஷனை வீடியோ வழியே கலந்து கொண்டதில் வெற்றி பெற்றவளை, வேலையை உறுதிபடுத்த நேரில் வரச் சொன்னார்கள்.
சேர்மன் விருப்பம் தெரிவித்து விட்டால், அப்பொழுதே வேலையில் சேர்ந்து கொள்ளலாம் என்றதில், அவளும் படபடப்புடன் ஈஷ்யுகனின் அலுவலகத்திற்கு வந்தாள்.
‘அய்யய்யயோ... கொஞ்சம் அவசரப்பட்டுட்டோமோ. இவ்ளோ பெரிய பில்டிங்க்கா இருக்கே.’ என்று அந்த பிரம்மாண்ட அலுவலகத்தைக் கண்டு வெளிறினாள்.
‘சரி பில்டிங்கை நம்மளா தூக்கி சுமக்கப் போறோம்.’ என தன்னைத் தானே சமாதானம் செய்து கொண்டவள், உள்ளே சென்றாள்.
ரிசப்ஷன் பெண்மணியிடம் விசாரிக்க, அவள் அமரச் சொன்னதும் அங்கு போடப்பட்டிருந்த சோபாவில் அமர்ந்திருந்தவள், உள்வடிவமைப்புகளில் கவரப்பட்டு அதை வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
பின் உள்ளே செல்ல சொன்னதும், கால்கள் பின்னிக்கொள்ள மெல்ல நடையிட்டு சேர்மன் அறைக்குள் நுழைந்தாள்.
அவள் உள்ளே சென்றதும் தான் தாமதம், “உன்னை என்ன பொண்ணு பார்க்க வர்றாங்களா ஆடி அசைஞ்சு நடந்து வர்ற. இங்க இருக்கற ரிசப்ஷன்ல இருந்து என் ரூம்க்கு வர்றதுக்கு உனக்கு நாலு நிமிஷம் தேவைப்படுதா? இடியட்.” என்று வசைபாடினான் ஈஷ்யுகன்.
வீட்டினர் கூட அவளை அதட்டிப் பேசி பழக்கமில்லை. பள்ளி, கல்லூரிகளில் கூட ஆசிரியர்களுக்கு செல்லப்பெண் இவள். இங்கோ, வந்ததும் வராததுமாக வேலைக்கு சேரும் முன்னே இந்த திட்டு திட்டுகிறாரே என எச்சிலை விழுங்கியவள், “சா... சாரி சார்.” என்றாள் மெல்லமாக.
“வாசல்ல இருந்து இங்க வர்றதுக்கு இன்னும் எவ்ளோ நேரம் வேணும்” பல்லைக்கடித்து அவன் இன்னும் சீற, அதன் பிறகே அவன் கொடுத்த அதிர்ச்சியில் இன்னும் தான் கதவு பக்கத்திலேயே நிற்பது உணர்ந்து விறுவிறுவென முன்னால் சென்றாள்.
“சிட்” எரிச்சலை தனக்குள் தேக்கியபடி ஈஷ்யுகன் கூற, பட்டென அமர்ந்து விட்டவள், தன்னுடைய பைலை கைகள் நடுங்க அவனிடம் கொடுத்தாள்.
அதனை வாங்கி மேஜை மீது தூக்கி எறிந்தவன், “இதை வச்சு ஊறுகாய் கூட போட முடியாது. எனக்கு தேவை... எனக்கு நேர்மையா இருக்கணும். உண்மையா இருக்கணும். சுறுசுறுப்பா வேலை செய்யணும். ஸ்லோ மோஷன்ல சீரியல் ஹீரோயின் மாதிரி நடந்துக்க கூடாது புரிஞ்சுதா?” என்று கட் அண்ட் ரைட்டாக பேசிட,
‘இவரு நிறைய சீரியல் பாப்பாரோ’ என்ற கற்பனை வளர்ந்தது அவளுக்கு.
அவளையே அரை நொடிக்கும் அதிகமாக அழுத்தப் பார்வை பார்த்தவன், “வாட்? என்ன நினைச்சியோ சொல்லிடு” எனக் கேட்டபடி கையைக் கட்டிக்கொண்டு பின்னால் சாய்ந்தான்.
“ஹான்... நான் நான் ஒன்னும் நினைக்கலையே” என்று அவள் பதற,
“லுக்... உனக்கு இங்க பேச்சு சுதந்திரம் நிறையவே இருக்கும். ஆனா அதை மூடி மறைச்சு என்கிட்ட நடிக்க கூடாது. ஐ டோன்ட் லைக் தட். ஸ்பீக் அவுட்” என்றான்.
“இல்ல... நீங்க நிறைய சீரியல் பாப்பீங்களோன்னு…” என்று தட்டு தடுமாறி இன்னிலா பேசியதில், “வாட்?” என்று முகத்தை சுருக்கினான்.
“நீங்க தான் சீரியல் ஹீரோயின் மாதிரி பண்ணாதன்னு சொன்னீங்க அதான்” என்று விளக்கம் வேறு கொடுக்க, அவளை மேலும் கீழுமாகப் பார்த்து முறைத்தவன்,
“ரொம்ப முக்கியம். முதல்ல ஒரு நோட் பேட் எடுத்து நான் சொல்றதை கடகடன்னு எழுது. இதான் உனக்கு பர்ஸ்ட் டெஸ்ட்.” என்றவன், தமிழும் ஆங்கிலமும் கலந்து ஒரு வியாபாரத்திற்கான அடிப்படை தேவைகளை கூறிட, அவளுக்கோ வேகம் போதவில்லை.
“சார் கொஞ்சம் நிறுத்தி…” என்று பயத்துடன் கூறியதில், “நான் உனக்கு ஸ்கூல்ல டிக்டேஷனா சொல்லிட்டு இருக்கேன். நிறுத்தி நிதானமா சொல்ல... டைப்பிங் ஸ்பீடா வருமா?’ என்று கர்ஜிக்க, “வரும் சார்” என்றவளுக்கு அழுகையே வரும் போல இருந்தது.
“அப்போ டைப் பண்ணு” என்று அவன் மடிக்கணினியை கொடுக்க, அதிலும் அவன் பேசும் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்கவில்லை என்றாலும், அவளும் அதிவேகத்துடன் டைப் செய்து ஓரளவு அந்த டெஸ்ட்டில் பாஸ் செய்திருந்தாள்.
“ம்ம்... நாளைல இருந்து வேலைக்கு வந்து சேரு. ஷார்ப் அட் 9. மத்த வேலை விவரத்தை எம். டி உனக்கு எக்ஸ்ப்ளெய்ன் பண்ணுவாரு. நல்லா கேட்டுக்கோ. நாளைக்கு இப்படி திருதிருன்னு முழிச்சுட்டு உட்காந்துருக்கக் கூடாது. காட் இட்.” என்று அதிகாரத்துடன் கூற வேகமாகத் தலையாட்டியவள், வெளியில் வந்த பிறகே அத்தனை நேரமும் இழுத்துப் பிடித்த மூச்சை வெளியிட்டாள்.
‘ஆத்தாடி... தினமும் இவருகிட்ட திட்டு வாங்கிக்கிட்டே தான் வேலை பாக்கணுமா?’ எனக் கண் கலங்கிட, பேசாம ஊருக்கே ஓடிடலாமா? என்று கூட எண்ணி விட்டாள்.
பின் நல்ல சம்பளத்தை ஏன் விட வேண்டும். நன்றாக வேலை செய்தால் திட்டவா போகிறார் என்ற சுய நம்பிக்கை எழ, மனதை உறுதி படுத்திக் கொண்டாள்.
ஆனால் அது மறுநாள் காலை வரை மட்டுமே. ஒன்பது மணிக்கு ஐந்து நிமிடம் தாமதமாகி விட்டதில், அவளை வறுத்து எடுத்து விட்டான்.
“முதல் நாளே கரெக்ட் டைம்க்கு வராம எங்க போய் சுத்திட்டு வர்ற?” என்றவனின் கேள்வியில் அவள் விழிகள் கலங்கி விட்டது.
“பிஜி இங்க இருந்து ரொம்ப தூரம் சார். அப்படியும் அரை மணி நேரத்துக்கு முன்னாடியே கிளம்பிட்டேன். ஆனாலும் லேட் ஆகிடுச்சு. நாளைல இருந்து இப்படி நடக்காது சார் சாரி.” என்று அழுவது போல கூற,
“தூரம்ன்னு நேத்தே தெரியலையா? ஆபிசுக்கு பக்கத்துல பிஜி இருக்கும் ஆர் ஷேரிங் அபார்ட்மெண்ட் கூட இருக்கும். ரிசப்ஷன்ல விசாரிச்சு இடத்தை மாத்து. நாளைக்கே!” என்று கண்டிப்பாய் கூறியதில், சரியென தலையசைத்தாள்.
பின், வேலைகள் ஜரூராய் நடைபெற, அவன் செல்ல வேண்டிய அனைத்து இடத்திற்கும் இவளும் செல்ல வேண்டிய நிலை. பல நேரம் அவனிடம் திட்டு வாங்கியே பொழுது கரைந்தது. மாலை ஆறு மணிக்கு கணினி முன்பு அமர்ந்திருந்தவளை கிளம்ப சொன்னவன், “ஷார்ப் 6 க்கு என்கிட்ட சொல்லிட்டு நீ கிளம்பலாம்.” என்று விட, தப்பித்தோம் பிழைத்தோமென ஓடி விட்டாள்.
மறக்காமல் ரிசப்ஷனில் அருகிலிருக்கும் பிஜி பற்றி விசாரிக்க, அந்த ரிசப்ஷன் பெண்மணி சுனைனாவோ
“இங்க பக்கத்துல பிஜி இல்ல மேம். ஒர்க் பண்ற பொண்ணுங்க ஷேரிங் அபார்ட்மெண்ட் எடுத்து தான் தங்கி இருக்காங்க. அந்த மாதிரி வேகண்ட் இருக்கான்னு விசாரிக்கிறேன்.” என்றதும், “ஆனா அது ரெண்ட் அதிகமா வருமே” என்றாள் பரிதாபமாக.
“உங்களுக்கு சேலரி டெர்ம்ஸ் பத்தி எச். ஆர் தெளிவா சொல்லலையா மேம்.” என்றதில், அவள் “சொன்னாங்க. ஆனா எனக்குப் பாதி புரியல” என்றதும், சுனைனா சிரித்தாள்.
“வெளியூர்ல இருந்து இங்க ஒர்க் பண்ண வர்றவங்களுக்கு கம்பெனியே ரெண்ட் அலவன்ஸ் அஞ்சாயிரம் குடுத்துடும். நம்ம அதுக்குள்ள விசாரிக்கலாம்” என்றவள் சொன்னதோடு நில்லாமல் போனில் யாரிடமோ பேசி விட்டு வைத்தாள்.
“இங்க இருந்து பைவ் மினிட்ஸ்ல ஒரு அபார்ட்மெண்ட் இருக்கு. அங்க இப்போதைக்கு ஒரு பொண்ணு மட்டும் தான் தங்கி இருக்காங்களாம். ரெண்ட் பத்தி அவங்ககிட்ட தான் பேசணும்.” என்றதும் சரியென தலைசாய்த்தாள்.
இப்போதே பார்த்து விடுவது மேல் என எண்ணி, அந்த அபார்ட்மென்டிற்குச் சென்றாள். நல்லதொரு சூழ்நிலையையும் தோட்டம் பார்க் பிளே கிரவுண்ட் என பிஜிக்கு இது பரவாயில்லை என்றே தோன்ற வைத்தது.
சுனைனா சொன்ன வீட்டின் காலிங் பெல்லை அழுத்திய இன்னிலா, பதில் வராமல் போனதில் மீண்டும் அழுத்த, அதில் படக்கென ஒரு பெண் கதவை திறந்தாள்.
அவள் கண்களில் தூக்கம் வழிந்தது. கொட்டாவி விட்டபடி “யாரு?” என அப்பெண் கேட்க,
“ஹாய் நான் இன்னிலா. ஷேரிங் அபார்ட்மெண்ட்க்கு விசாரிக்க வந்தேன். சாரி டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டேனா?” என்றாள் பாவமாக.
அதில் தான் உறக்கம் கலைத்தவள், “நோ இசியூஸ். ஐ ஆம் நிமிஷா. உள்ள வாங்க.” என்றவள்,
“எங்க வேலை பாக்குறீங்க?” எனக் கேட்க, அவள் வேலை பார்க்கும் இடத்தைக் கூறியதும், “ஓஹோ…” என சிந்தித்து விட்டு “சரி அப்போ நீங்க இங்கயே வந்துடுங்க. உங்க ப்ரூப் குடுக்கணும். மன்த்லி சிக்ஸ் தவுசண்ட் ஷேரிங் ஓகே வா.” என்றதும் “சரி” என்றாள்.
“எப்போ இருந்து வரலாம்?” இன்னிலா கேட்டதும், “இப்ப கூட பிஜில போய் உங்க திங்க்ஸ எடுத்துட்டு வரலாம். உங்க ரூம் க்ளீன் பண்ணி தான் இருக்கு.” என்றாள் நிமிஷா.
“தேங்க்ஸ் நிமிஷா. நாளைக்கும் லேட்டா போய் சார்கிட்ட திட்டு வாங்குவேனோன்னு பயந்துட்டே இருந்தேன்” என்றவளின் படபடப்பைக் கண்டு லேசாய் புன்னகைத்த நிமிஷா, வேறெதுவும் பேசவில்லை.
இரவோடு இரவாக பிஜிக்கு சென்று காலி செய்து விட்டு நிமிஷாவின் வீட்டிற்கு வந்து விட்டவள், பத்து மணி அளவில் தான் கட்டிலில் பொத்தென விழுந்தாள். வீட்டிற்கும் அழைத்து விவரம் கூறி விட்டவளுக்கு, மறுநாள் திட்டு வாங்காமல் வேலை செய்ய வேண்டுமே என்ற பயமே அதிகரித்தது.
சீக்கிரமே கிளம்பி அறையை விட்டு வெளியில் வந்தவள், நிமிஷா இன்னும் வெளியில் வராததைக் கண்டு, அவள் அறைக்கதவை தட்டினாள்.
கதவை திறந்த நிமிஷா “என்ன?” எனக் கேட்க,
“இல்ல நான் கிளம்பிட்டேன் அதான் சொல்லிட்டுப் போக கூப்பிட்டேன்” என்று வெகுளியாய் கூற,
“இங்க பாரு இன்னிலா. நீ எங்க வேணாலும் போ, எப்ப வேணாலும் வா. அதை என்கிட்ட சொல்லிட்டு போக நான் என்ன உன் அம்மாவா அப்பாவா? டோன்ட் டிஸ்டர்ப் மீ.” என முகத்தில் அடித்தவாறு கூறி விட, இன்னிலாவின் முகம் சுணங்கிப் போனது.
“சாரி…” என்றவள் முகத்தைத் தொங்கப் போட்டுக்கொண்டு அடுக்களைக்கு செல்ல, அங்கு கனகா தான் சமையல் வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்.
“நீங்க?’ என அவரிடம் விசாரிக்க, “நான் தான் நிம்மிக்கு தினமும் சமைச்சு வைச்சுட்டுப் போவேன் கண்ணு. உனக்கு வேணும்ன்னா சொல்லு. சேர்த்து சமைச்சு வச்சுடுறேன்.” என்றவர் அவளை பற்றி விசாரித்தார்.
எடுத்ததுமே அக்கறையாக பேசியவரை மிகவும் பிடித்துப் போனது இன்னிலாவிற்கு. “சரிம்மா. நாளைல இருந்து செய்ங்க. நான் எவ்ளோ குடுக்கணும்ன்னு சொல்லுங்க குடுத்துடுறேன்.” என்று தலையாட்டியவளிடம்,
“இன்னைக்கே சட்னி நிறைய தான் செஞ்சுருக்கேன். தோசை ஊத்துறேன் சாப்பிடுறியாய்யா” எனக் கேட்டதில் அவளுக்கு தாயின் நினைவு வந்தது.
வெறும் வயிற்றோடு வெளியில் அனுப்பியதே இல்லை அவர். இப்போது கூட ஒண்ணுமில்லை, கூழோ கஞ்சியோ சொந்த ஊரில் தாயின் அண்மையில் குடித்துக் கொள்ளலாம் என்று மனசாட்சி எச்சரித்தது.
அதனை அடக்கி வைத்தவள், ஐந்து வருடத்தில் பணம் சேமித்து தங்கைகளின் படிப்பிற்கும் அவர்களின் திருமணத்திற்கும் பணம் சேமிக்க வேண்டும் என்று தன்னை அடக்கிக்கொண்டு, “இல்ல வேணாம்மா. லேட் ஆகிடுச்சு. நான் கேன்டீன்ல சாப்ட்டுக்குறேன்.” என்றவள், எட்டே முக்கால் மணிக்கே அலுவலகத்திற்கு வந்திருந்தாள்.
ஈஷ்யுகனின் டேபிளுக்கு சற்று தள்ளி ஒரே அறையிலேயே அவளுக்கும் இடம் ஒதுக்கப்பட்டிருக்க, அறைக்குள் நுழைந்ததும், அவனது மேஜையை சரி செய்து ஒழுங்கு படுத்தியவள் தன்னுடைய மேஜையையும் சரி செய்திருக்க, சரியாக அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் ஈஷ்யுகன் வந்திருந்தான்.
அவனைக் கண்டதும் எழுந்து “குட் மார்னிங் சார்” என்றவளை விசித்திரமாகப் பார்த்தவன், “ம்ம்... பிஜி மாறியாச்சு போல” எனக் கேட்க, “ஆமா சார். இங்க பக்கத்துலயே வந்துட்டேன்.” என்றதும், “குட்” என்றவன் வேலையில் மூழ்கினான்.
அவன் சொன்ன குட் என்ற வார்த்தையே பெரிய விருதைக் கொடுத்தது போல இருந்தது போலும்.
மகிழ்வுடன் அன்றைய வேலையை ஆரம்பித்தவளுக்கு, வந்து சேர்ந்தது அடுத்தடுத்த திட்டுக்கள்.
க்ளையன்ட்டுடன் 11 மணிக்கு மீட்டிங் ஏற்பாடு செய்தது அவள் தான். மறதியாக, 11.30 என்று விட்டாள்.
அவ்வளவு தான் ஈஷ்யுகனின் கோபத்தீ கொளுந்து விட்டு எரிந்தது.
“நினைப்ப எங்க வச்சுட்டு வேலை செய்ற. ஒரு மீட்டிங்கை சரியா அரேஞ்ச் பண்ண முடியாதா உன்னால. உன்னை எல்லாம் யாரு பெர்சனல் செக்கரட்டரி கோர்ஸ் படிக்க சொன்னது? பல்ல இளிச்சுட்டு எவனையாவது கல்யாணம் பண்ணிட்டு போயிருக்க வேண்டியது தான. இங்க வந்து என் உயிரை வாங்கிட்டு இருக்க. இதான் உனக்கு லாஸ்ட் வார்னிங். இன்னொரு தடவை கண்டமேனிக்கு வேலை பார்த்துட்டு இருந்த, நீ வீட்லயே உட்கார வேண்டியது தான்.” என்று சரமாரியாகத் திட்டுத் தீர்த்தான்.
தெரியாமல் செய்த பிழைக்கு இந்த வசவுகள் அதிகமாகத் தெரிந்தாலும், வாடிக்கையாளர்கள் அவன் மீது காட்டிய அதிருப்தியின் எதிரொளிப்பு என்று புரிந்து அமைதியாக நின்றாள்.
கண்ணில் இருந்து போலபோலவெனக் கண்ணீர் வேறு கொட்டியது.
“சாரி சார். இனிமே இப்படி நடக்காது.” என்று அழுகுரலில் கூற, “நடந்தா நீ நடந்தே வீட்டுக்குப் போக வேண்டியது தான்.” என்று சீறி விட்டே நகர்ந்தான்.
அழுது அழுது முகமே வீங்கிப் போய் இருந்தது அவளுக்கு. அதனை ஒரு பொருட்டாகவே எண்ணாதவன், அன்று முழுதும் வேலைகளை அள்ளி வீசி அவளை தலையைப் பிய்த்துக் கொள்ள வைத்தான்.
கண் சிவந்து முகம் வீங்கி வீட்டிற்கு வந்த பெண்ணவளைக் கண்டு நிமிஷா தான் அதிர்ந்து போனாள். காலையில் அவளிடம் காட்டிய கடுமையே நிமிஷாவை சற்று வருத்தம் கொள்ள வைத்தது. குடும்பத்தைப் பிரிந்து வேலைக்காக வந்திருப்பவளிடம் தான் அத்தனை கடுமையாகப் பேசி இருக்கக்கூடாதோ என்ற குற்ற உணர்வை கனகா பெரியதாக்கி இருந்தார்.
“நல்ல பொண்ணா இருக்காய்யா. நான் கூட நீ தனியா இருக்க ஒரு மாதிரி இருக்குன்னு இன்னொரு பொண்ணை வீட்ல தங்க வைக்கப்போறேன்னு சொன்னப்பா, படபடப்பா இருந்துச்சு. இப்ப உனக்கு துணைக்கு அந்தப் பொண்ணு இருக்குறது மனசுக்கு நிம்மதியா இருக்கு.” என்று கூறியதும், அவள் வந்ததும் ஸ்னேகமாகவேனும் சிறு வார்த்தைப் பேசி வைத்துக் கொள்ளவேண்டும் என்று முடிவு செய்து கொண்டவள், இன்னிலா வந்து நின்ற கோலத்தைக் கண்டு பதறினாள்.
“ஹே இன்னிலா என்னாச்சு உனக்கு?” என்றதும் தான் தாமதம், தேம்பி தேம்பி அழத் தொடங்கி விட்டாள்.
“என்ன ஆச்சு? எதுவும் பிரச்சனையா? யாரும் வம்பு பண்ணுனாங்களா” என அடுக்கடுக்காய் நிமிஷா கேள்வி கேட்க, “இல்ல... என் சார் திட்டிட்டாரு” என்று உதட்டைப் பிதுக்கினாள்.
அதில் என்னவோ அவளுக்கு சிரிப்பே வர, “எதுக்கு திட்டுனாரு உங்க சார் உன்னை?” எனக் கேட்டாள் சுவாரஸ்யமாக.
இன்னிலா நடந்ததைக் கூறியதும், “விடு இன்னிலா. இந்த பாஸுங்களே இப்படி தான். என்னவோ அவங்க பெர்பக்ட்டா இருக்குற மாதிரி தான்” என்று நமுட்டு சிரிப்புடன் கூறிட,
“ஆமா நிமிஷா. அவரு ரொம்ப தான் திட்டுறாரு. இப்ப தான் வேலைக்கு சேர்ந்துருக்கேன். பொறுமையா சொல்லிக்குடுத்தா என்னவாம். எப்பப் பாரு முகத்தை சிடுசிடுன்னே வச்சிருக்காரு. சிடுமூஞ்சி சின்னப்பனா இருப்பாரு போல.” என்று ஈஷ்யுகனை சரமாரியாக வாரிட, நிமிஷா வாய் விட்டே சிரித்து விட்டாள்.
“இதை மட்டும் உன் சிடுமூஞ்சி சின்னப்பன் கேட்டு இருக்கணுமாம்.” என்றதும் பதறி விட்டவள், “அய்யயோ அவ்ளோ தான்…” என் கதை முடிஞ்சுது. என்று வெளிறினாள்.
அவளது முழியில் மேலும் சிரிப்பே வர, “இனிமே வேலைல கவனமா இரு இன்னிலா. திட்டு விழாம இருக்கும்” என்று அக்கறையாக அறிவுரை கூற, “நான் என்ன வேணும்ன்னேவா பண்றேன். அவரைப் பார்த்தாலே ஆட்டோமேடிக்கா கை கால் எல்லாம் நடுங்குது. எல்லாம் மறந்தும் போயிடுது பயத்துல.” என்றாள் பாவமாக.
சிரிப்பை அடக்கிய நிமிஷா, “கால் மீ நிம்மி.” என்றிட, அதில் தோழமையுடன் புன்னகைத்தவள், “என்னையும் இனின்னே கூப்டு நிம்மி.” என்றாள்.
“சரி உன் அழுகாச்சி காவியத்தை மூட்டைக் கட்டி வச்சுட்டு வா சாப்பிடலாம்” என்று அவளை எழுப்ப, இன்னிலாவும் முகம் கழுவ அறைக்குச் சென்றாள்.
நிமிஷா தான் அவள் சென்ற திசையையே வெறித்திருந்தாள். தனிமையையே பல மாதங்களாகப் பழகி இருந்தவளுக்கு இன்னிலாவின் வரவு ஒரு விதத்தில் மனதை அமைதிபடுத்தியது. அவளது அப்பாவி தோற்றமும் பேச்சில் தெளிக்கும் வெகுளித்தனமும் அல்டரா மாடர்ன் சுற்றுச்சூழலில் வளர்ந்த நிமிஷாவிற்கு புதுமையாக இருந்தது.
தினமும் வீட்டினருக்கு பேசி விட்டே படுக்க செல்லும் அவளது பழக்கமும் நிமிஷாவை சற்று ஏங்கவும் வைத்தது. அடுத்த ஒரு வாரத்தில் இருவரும் தோழிகளாகவே மாறி விட்டனர்.
நிமிஷாவும் வீட்டைப் பிரிந்தே பல மாதங்கள் வாழ்ந்திருப்பதால், அவளது வலி புரிந்தது. ஆனால், அவளை போல அன்பான பெற்றோர்கள் தான் தனக்கு அமையவில்லையே என்ற வேதனையும் உடன் எழுந்தது.
ஆனால், தமையன் அப்படி இல்லையே. மிகவும் அன்பானவன். விதியின் சதியோ என்னவோ அவனும் தன்னுடன் இருக்கவில்லை. தன் மீது உயிரையே வைத்திருக்கும் தமையன் மீண்டும் அவளிடம் வருவதற்காகவே நாட்களை எண்ணிக்கொண்டிருந்தாள் நிமிஷா.
நாட்கள் நகர்ந்தாலும், ஈஷ்யுகனிடம் இன்னிலா வாங்கும் வசவுகள் மட்டும் நிற்கவே இல்லை. ஒவ்வொரு நாளும் எழும் போது இன்னைக்கு சார்கிட்ட திட்டு வாங்கவே கூடாது என்று வைராக்கியத்தோடு தான் எழுவாள்.
ஆனா அது அவனைப் பார்த்ததும் பயத்தில் மறந்தே விடும். அன்றும் அதே போல, வைராக்கியத்தோடு அலுவலகத்திற்கு கிளம்பியவளுக்கு சத்திய சோதனையாக அமைந்து விட்டது பாவம்.
காற்று வீசும்
“ஈஷ் க்ரூப் ஆப் கம்பெனீஸ்” என்ற பெரும் நிறுவனத்தில் பலதரப்பட்ட வியாபாரங்களை நடத்தி வருகிறான் ஈஷ்யுகன். ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பு, தனக்கு உதவியாளராக இருந்த மிதிலனுக்கு ஏற்பட்ட விபத்தில் அவன் மூன்று மாதங்கள் வேலைக்கு வர இயலாமல் போனது.
அதனால், தற்காலிகமாக தேர்தெடுக்கப்பட்டவள் தான் இன்னிலா. அவளது வேலை பிடித்து விட்டால், இவ்வேலையில் தொடரலாம் என்றும் குறிப்பிட்டு இருந்தான். எப்படியும் முன்போல மிதிலன், சுறுசுறுப்பாக நடமாட ஆறு மாதங்களாவது பிடிக்கும்.
முதலில் எம். டி இண்டெர்வியூ செஷனை வீடியோ வழியே கலந்து கொண்டதில் வெற்றி பெற்றவளை, வேலையை உறுதிபடுத்த நேரில் வரச் சொன்னார்கள்.
சேர்மன் விருப்பம் தெரிவித்து விட்டால், அப்பொழுதே வேலையில் சேர்ந்து கொள்ளலாம் என்றதில், அவளும் படபடப்புடன் ஈஷ்யுகனின் அலுவலகத்திற்கு வந்தாள்.
‘அய்யய்யயோ... கொஞ்சம் அவசரப்பட்டுட்டோமோ. இவ்ளோ பெரிய பில்டிங்க்கா இருக்கே.’ என்று அந்த பிரம்மாண்ட அலுவலகத்தைக் கண்டு வெளிறினாள்.
‘சரி பில்டிங்கை நம்மளா தூக்கி சுமக்கப் போறோம்.’ என தன்னைத் தானே சமாதானம் செய்து கொண்டவள், உள்ளே சென்றாள்.
ரிசப்ஷன் பெண்மணியிடம் விசாரிக்க, அவள் அமரச் சொன்னதும் அங்கு போடப்பட்டிருந்த சோபாவில் அமர்ந்திருந்தவள், உள்வடிவமைப்புகளில் கவரப்பட்டு அதை வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
பின் உள்ளே செல்ல சொன்னதும், கால்கள் பின்னிக்கொள்ள மெல்ல நடையிட்டு சேர்மன் அறைக்குள் நுழைந்தாள்.
அவள் உள்ளே சென்றதும் தான் தாமதம், “உன்னை என்ன பொண்ணு பார்க்க வர்றாங்களா ஆடி அசைஞ்சு நடந்து வர்ற. இங்க இருக்கற ரிசப்ஷன்ல இருந்து என் ரூம்க்கு வர்றதுக்கு உனக்கு நாலு நிமிஷம் தேவைப்படுதா? இடியட்.” என்று வசைபாடினான் ஈஷ்யுகன்.
வீட்டினர் கூட அவளை அதட்டிப் பேசி பழக்கமில்லை. பள்ளி, கல்லூரிகளில் கூட ஆசிரியர்களுக்கு செல்லப்பெண் இவள். இங்கோ, வந்ததும் வராததுமாக வேலைக்கு சேரும் முன்னே இந்த திட்டு திட்டுகிறாரே என எச்சிலை விழுங்கியவள், “சா... சாரி சார்.” என்றாள் மெல்லமாக.
“வாசல்ல இருந்து இங்க வர்றதுக்கு இன்னும் எவ்ளோ நேரம் வேணும்” பல்லைக்கடித்து அவன் இன்னும் சீற, அதன் பிறகே அவன் கொடுத்த அதிர்ச்சியில் இன்னும் தான் கதவு பக்கத்திலேயே நிற்பது உணர்ந்து விறுவிறுவென முன்னால் சென்றாள்.
“சிட்” எரிச்சலை தனக்குள் தேக்கியபடி ஈஷ்யுகன் கூற, பட்டென அமர்ந்து விட்டவள், தன்னுடைய பைலை கைகள் நடுங்க அவனிடம் கொடுத்தாள்.
அதனை வாங்கி மேஜை மீது தூக்கி எறிந்தவன், “இதை வச்சு ஊறுகாய் கூட போட முடியாது. எனக்கு தேவை... எனக்கு நேர்மையா இருக்கணும். உண்மையா இருக்கணும். சுறுசுறுப்பா வேலை செய்யணும். ஸ்லோ மோஷன்ல சீரியல் ஹீரோயின் மாதிரி நடந்துக்க கூடாது புரிஞ்சுதா?” என்று கட் அண்ட் ரைட்டாக பேசிட,
‘இவரு நிறைய சீரியல் பாப்பாரோ’ என்ற கற்பனை வளர்ந்தது அவளுக்கு.
அவளையே அரை நொடிக்கும் அதிகமாக அழுத்தப் பார்வை பார்த்தவன், “வாட்? என்ன நினைச்சியோ சொல்லிடு” எனக் கேட்டபடி கையைக் கட்டிக்கொண்டு பின்னால் சாய்ந்தான்.
“ஹான்... நான் நான் ஒன்னும் நினைக்கலையே” என்று அவள் பதற,
“லுக்... உனக்கு இங்க பேச்சு சுதந்திரம் நிறையவே இருக்கும். ஆனா அதை மூடி மறைச்சு என்கிட்ட நடிக்க கூடாது. ஐ டோன்ட் லைக் தட். ஸ்பீக் அவுட்” என்றான்.
“இல்ல... நீங்க நிறைய சீரியல் பாப்பீங்களோன்னு…” என்று தட்டு தடுமாறி இன்னிலா பேசியதில், “வாட்?” என்று முகத்தை சுருக்கினான்.
“நீங்க தான் சீரியல் ஹீரோயின் மாதிரி பண்ணாதன்னு சொன்னீங்க அதான்” என்று விளக்கம் வேறு கொடுக்க, அவளை மேலும் கீழுமாகப் பார்த்து முறைத்தவன்,
“ரொம்ப முக்கியம். முதல்ல ஒரு நோட் பேட் எடுத்து நான் சொல்றதை கடகடன்னு எழுது. இதான் உனக்கு பர்ஸ்ட் டெஸ்ட்.” என்றவன், தமிழும் ஆங்கிலமும் கலந்து ஒரு வியாபாரத்திற்கான அடிப்படை தேவைகளை கூறிட, அவளுக்கோ வேகம் போதவில்லை.
“சார் கொஞ்சம் நிறுத்தி…” என்று பயத்துடன் கூறியதில், “நான் உனக்கு ஸ்கூல்ல டிக்டேஷனா சொல்லிட்டு இருக்கேன். நிறுத்தி நிதானமா சொல்ல... டைப்பிங் ஸ்பீடா வருமா?’ என்று கர்ஜிக்க, “வரும் சார்” என்றவளுக்கு அழுகையே வரும் போல இருந்தது.
“அப்போ டைப் பண்ணு” என்று அவன் மடிக்கணினியை கொடுக்க, அதிலும் அவன் பேசும் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்கவில்லை என்றாலும், அவளும் அதிவேகத்துடன் டைப் செய்து ஓரளவு அந்த டெஸ்ட்டில் பாஸ் செய்திருந்தாள்.
“ம்ம்... நாளைல இருந்து வேலைக்கு வந்து சேரு. ஷார்ப் அட் 9. மத்த வேலை விவரத்தை எம். டி உனக்கு எக்ஸ்ப்ளெய்ன் பண்ணுவாரு. நல்லா கேட்டுக்கோ. நாளைக்கு இப்படி திருதிருன்னு முழிச்சுட்டு உட்காந்துருக்கக் கூடாது. காட் இட்.” என்று அதிகாரத்துடன் கூற வேகமாகத் தலையாட்டியவள், வெளியில் வந்த பிறகே அத்தனை நேரமும் இழுத்துப் பிடித்த மூச்சை வெளியிட்டாள்.
‘ஆத்தாடி... தினமும் இவருகிட்ட திட்டு வாங்கிக்கிட்டே தான் வேலை பாக்கணுமா?’ எனக் கண் கலங்கிட, பேசாம ஊருக்கே ஓடிடலாமா? என்று கூட எண்ணி விட்டாள்.
பின் நல்ல சம்பளத்தை ஏன் விட வேண்டும். நன்றாக வேலை செய்தால் திட்டவா போகிறார் என்ற சுய நம்பிக்கை எழ, மனதை உறுதி படுத்திக் கொண்டாள்.
ஆனால் அது மறுநாள் காலை வரை மட்டுமே. ஒன்பது மணிக்கு ஐந்து நிமிடம் தாமதமாகி விட்டதில், அவளை வறுத்து எடுத்து விட்டான்.
“முதல் நாளே கரெக்ட் டைம்க்கு வராம எங்க போய் சுத்திட்டு வர்ற?” என்றவனின் கேள்வியில் அவள் விழிகள் கலங்கி விட்டது.
“பிஜி இங்க இருந்து ரொம்ப தூரம் சார். அப்படியும் அரை மணி நேரத்துக்கு முன்னாடியே கிளம்பிட்டேன். ஆனாலும் லேட் ஆகிடுச்சு. நாளைல இருந்து இப்படி நடக்காது சார் சாரி.” என்று அழுவது போல கூற,
“தூரம்ன்னு நேத்தே தெரியலையா? ஆபிசுக்கு பக்கத்துல பிஜி இருக்கும் ஆர் ஷேரிங் அபார்ட்மெண்ட் கூட இருக்கும். ரிசப்ஷன்ல விசாரிச்சு இடத்தை மாத்து. நாளைக்கே!” என்று கண்டிப்பாய் கூறியதில், சரியென தலையசைத்தாள்.
பின், வேலைகள் ஜரூராய் நடைபெற, அவன் செல்ல வேண்டிய அனைத்து இடத்திற்கும் இவளும் செல்ல வேண்டிய நிலை. பல நேரம் அவனிடம் திட்டு வாங்கியே பொழுது கரைந்தது. மாலை ஆறு மணிக்கு கணினி முன்பு அமர்ந்திருந்தவளை கிளம்ப சொன்னவன், “ஷார்ப் 6 க்கு என்கிட்ட சொல்லிட்டு நீ கிளம்பலாம்.” என்று விட, தப்பித்தோம் பிழைத்தோமென ஓடி விட்டாள்.
மறக்காமல் ரிசப்ஷனில் அருகிலிருக்கும் பிஜி பற்றி விசாரிக்க, அந்த ரிசப்ஷன் பெண்மணி சுனைனாவோ
“இங்க பக்கத்துல பிஜி இல்ல மேம். ஒர்க் பண்ற பொண்ணுங்க ஷேரிங் அபார்ட்மெண்ட் எடுத்து தான் தங்கி இருக்காங்க. அந்த மாதிரி வேகண்ட் இருக்கான்னு விசாரிக்கிறேன்.” என்றதும், “ஆனா அது ரெண்ட் அதிகமா வருமே” என்றாள் பரிதாபமாக.
“உங்களுக்கு சேலரி டெர்ம்ஸ் பத்தி எச். ஆர் தெளிவா சொல்லலையா மேம்.” என்றதில், அவள் “சொன்னாங்க. ஆனா எனக்குப் பாதி புரியல” என்றதும், சுனைனா சிரித்தாள்.
“வெளியூர்ல இருந்து இங்க ஒர்க் பண்ண வர்றவங்களுக்கு கம்பெனியே ரெண்ட் அலவன்ஸ் அஞ்சாயிரம் குடுத்துடும். நம்ம அதுக்குள்ள விசாரிக்கலாம்” என்றவள் சொன்னதோடு நில்லாமல் போனில் யாரிடமோ பேசி விட்டு வைத்தாள்.
“இங்க இருந்து பைவ் மினிட்ஸ்ல ஒரு அபார்ட்மெண்ட் இருக்கு. அங்க இப்போதைக்கு ஒரு பொண்ணு மட்டும் தான் தங்கி இருக்காங்களாம். ரெண்ட் பத்தி அவங்ககிட்ட தான் பேசணும்.” என்றதும் சரியென தலைசாய்த்தாள்.
இப்போதே பார்த்து விடுவது மேல் என எண்ணி, அந்த அபார்ட்மென்டிற்குச் சென்றாள். நல்லதொரு சூழ்நிலையையும் தோட்டம் பார்க் பிளே கிரவுண்ட் என பிஜிக்கு இது பரவாயில்லை என்றே தோன்ற வைத்தது.
சுனைனா சொன்ன வீட்டின் காலிங் பெல்லை அழுத்திய இன்னிலா, பதில் வராமல் போனதில் மீண்டும் அழுத்த, அதில் படக்கென ஒரு பெண் கதவை திறந்தாள்.
அவள் கண்களில் தூக்கம் வழிந்தது. கொட்டாவி விட்டபடி “யாரு?” என அப்பெண் கேட்க,
“ஹாய் நான் இன்னிலா. ஷேரிங் அபார்ட்மெண்ட்க்கு விசாரிக்க வந்தேன். சாரி டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டேனா?” என்றாள் பாவமாக.
அதில் தான் உறக்கம் கலைத்தவள், “நோ இசியூஸ். ஐ ஆம் நிமிஷா. உள்ள வாங்க.” என்றவள்,
“எங்க வேலை பாக்குறீங்க?” எனக் கேட்க, அவள் வேலை பார்க்கும் இடத்தைக் கூறியதும், “ஓஹோ…” என சிந்தித்து விட்டு “சரி அப்போ நீங்க இங்கயே வந்துடுங்க. உங்க ப்ரூப் குடுக்கணும். மன்த்லி சிக்ஸ் தவுசண்ட் ஷேரிங் ஓகே வா.” என்றதும் “சரி” என்றாள்.
“எப்போ இருந்து வரலாம்?” இன்னிலா கேட்டதும், “இப்ப கூட பிஜில போய் உங்க திங்க்ஸ எடுத்துட்டு வரலாம். உங்க ரூம் க்ளீன் பண்ணி தான் இருக்கு.” என்றாள் நிமிஷா.
“தேங்க்ஸ் நிமிஷா. நாளைக்கும் லேட்டா போய் சார்கிட்ட திட்டு வாங்குவேனோன்னு பயந்துட்டே இருந்தேன்” என்றவளின் படபடப்பைக் கண்டு லேசாய் புன்னகைத்த நிமிஷா, வேறெதுவும் பேசவில்லை.
இரவோடு இரவாக பிஜிக்கு சென்று காலி செய்து விட்டு நிமிஷாவின் வீட்டிற்கு வந்து விட்டவள், பத்து மணி அளவில் தான் கட்டிலில் பொத்தென விழுந்தாள். வீட்டிற்கும் அழைத்து விவரம் கூறி விட்டவளுக்கு, மறுநாள் திட்டு வாங்காமல் வேலை செய்ய வேண்டுமே என்ற பயமே அதிகரித்தது.
சீக்கிரமே கிளம்பி அறையை விட்டு வெளியில் வந்தவள், நிமிஷா இன்னும் வெளியில் வராததைக் கண்டு, அவள் அறைக்கதவை தட்டினாள்.
கதவை திறந்த நிமிஷா “என்ன?” எனக் கேட்க,
“இல்ல நான் கிளம்பிட்டேன் அதான் சொல்லிட்டுப் போக கூப்பிட்டேன்” என்று வெகுளியாய் கூற,
“இங்க பாரு இன்னிலா. நீ எங்க வேணாலும் போ, எப்ப வேணாலும் வா. அதை என்கிட்ட சொல்லிட்டு போக நான் என்ன உன் அம்மாவா அப்பாவா? டோன்ட் டிஸ்டர்ப் மீ.” என முகத்தில் அடித்தவாறு கூறி விட, இன்னிலாவின் முகம் சுணங்கிப் போனது.
“சாரி…” என்றவள் முகத்தைத் தொங்கப் போட்டுக்கொண்டு அடுக்களைக்கு செல்ல, அங்கு கனகா தான் சமையல் வேலை செய்து கொண்டிருந்தார்.
“நீங்க?’ என அவரிடம் விசாரிக்க, “நான் தான் நிம்மிக்கு தினமும் சமைச்சு வைச்சுட்டுப் போவேன் கண்ணு. உனக்கு வேணும்ன்னா சொல்லு. சேர்த்து சமைச்சு வச்சுடுறேன்.” என்றவர் அவளை பற்றி விசாரித்தார்.
எடுத்ததுமே அக்கறையாக பேசியவரை மிகவும் பிடித்துப் போனது இன்னிலாவிற்கு. “சரிம்மா. நாளைல இருந்து செய்ங்க. நான் எவ்ளோ குடுக்கணும்ன்னு சொல்லுங்க குடுத்துடுறேன்.” என்று தலையாட்டியவளிடம்,
“இன்னைக்கே சட்னி நிறைய தான் செஞ்சுருக்கேன். தோசை ஊத்துறேன் சாப்பிடுறியாய்யா” எனக் கேட்டதில் அவளுக்கு தாயின் நினைவு வந்தது.
வெறும் வயிற்றோடு வெளியில் அனுப்பியதே இல்லை அவர். இப்போது கூட ஒண்ணுமில்லை, கூழோ கஞ்சியோ சொந்த ஊரில் தாயின் அண்மையில் குடித்துக் கொள்ளலாம் என்று மனசாட்சி எச்சரித்தது.
அதனை அடக்கி வைத்தவள், ஐந்து வருடத்தில் பணம் சேமித்து தங்கைகளின் படிப்பிற்கும் அவர்களின் திருமணத்திற்கும் பணம் சேமிக்க வேண்டும் என்று தன்னை அடக்கிக்கொண்டு, “இல்ல வேணாம்மா. லேட் ஆகிடுச்சு. நான் கேன்டீன்ல சாப்ட்டுக்குறேன்.” என்றவள், எட்டே முக்கால் மணிக்கே அலுவலகத்திற்கு வந்திருந்தாள்.
ஈஷ்யுகனின் டேபிளுக்கு சற்று தள்ளி ஒரே அறையிலேயே அவளுக்கும் இடம் ஒதுக்கப்பட்டிருக்க, அறைக்குள் நுழைந்ததும், அவனது மேஜையை சரி செய்து ஒழுங்கு படுத்தியவள் தன்னுடைய மேஜையையும் சரி செய்திருக்க, சரியாக அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் ஈஷ்யுகன் வந்திருந்தான்.
அவனைக் கண்டதும் எழுந்து “குட் மார்னிங் சார்” என்றவளை விசித்திரமாகப் பார்த்தவன், “ம்ம்... பிஜி மாறியாச்சு போல” எனக் கேட்க, “ஆமா சார். இங்க பக்கத்துலயே வந்துட்டேன்.” என்றதும், “குட்” என்றவன் வேலையில் மூழ்கினான்.
அவன் சொன்ன குட் என்ற வார்த்தையே பெரிய விருதைக் கொடுத்தது போல இருந்தது போலும்.
மகிழ்வுடன் அன்றைய வேலையை ஆரம்பித்தவளுக்கு, வந்து சேர்ந்தது அடுத்தடுத்த திட்டுக்கள்.
க்ளையன்ட்டுடன் 11 மணிக்கு மீட்டிங் ஏற்பாடு செய்தது அவள் தான். மறதியாக, 11.30 என்று விட்டாள்.
அவ்வளவு தான் ஈஷ்யுகனின் கோபத்தீ கொளுந்து விட்டு எரிந்தது.
“நினைப்ப எங்க வச்சுட்டு வேலை செய்ற. ஒரு மீட்டிங்கை சரியா அரேஞ்ச் பண்ண முடியாதா உன்னால. உன்னை எல்லாம் யாரு பெர்சனல் செக்கரட்டரி கோர்ஸ் படிக்க சொன்னது? பல்ல இளிச்சுட்டு எவனையாவது கல்யாணம் பண்ணிட்டு போயிருக்க வேண்டியது தான. இங்க வந்து என் உயிரை வாங்கிட்டு இருக்க. இதான் உனக்கு லாஸ்ட் வார்னிங். இன்னொரு தடவை கண்டமேனிக்கு வேலை பார்த்துட்டு இருந்த, நீ வீட்லயே உட்கார வேண்டியது தான்.” என்று சரமாரியாகத் திட்டுத் தீர்த்தான்.
தெரியாமல் செய்த பிழைக்கு இந்த வசவுகள் அதிகமாகத் தெரிந்தாலும், வாடிக்கையாளர்கள் அவன் மீது காட்டிய அதிருப்தியின் எதிரொளிப்பு என்று புரிந்து அமைதியாக நின்றாள்.
கண்ணில் இருந்து போலபோலவெனக் கண்ணீர் வேறு கொட்டியது.
“சாரி சார். இனிமே இப்படி நடக்காது.” என்று அழுகுரலில் கூற, “நடந்தா நீ நடந்தே வீட்டுக்குப் போக வேண்டியது தான்.” என்று சீறி விட்டே நகர்ந்தான்.
அழுது அழுது முகமே வீங்கிப் போய் இருந்தது அவளுக்கு. அதனை ஒரு பொருட்டாகவே எண்ணாதவன், அன்று முழுதும் வேலைகளை அள்ளி வீசி அவளை தலையைப் பிய்த்துக் கொள்ள வைத்தான்.
கண் சிவந்து முகம் வீங்கி வீட்டிற்கு வந்த பெண்ணவளைக் கண்டு நிமிஷா தான் அதிர்ந்து போனாள். காலையில் அவளிடம் காட்டிய கடுமையே நிமிஷாவை சற்று வருத்தம் கொள்ள வைத்தது. குடும்பத்தைப் பிரிந்து வேலைக்காக வந்திருப்பவளிடம் தான் அத்தனை கடுமையாகப் பேசி இருக்கக்கூடாதோ என்ற குற்ற உணர்வை கனகா பெரியதாக்கி இருந்தார்.
“நல்ல பொண்ணா இருக்காய்யா. நான் கூட நீ தனியா இருக்க ஒரு மாதிரி இருக்குன்னு இன்னொரு பொண்ணை வீட்ல தங்க வைக்கப்போறேன்னு சொன்னப்பா, படபடப்பா இருந்துச்சு. இப்ப உனக்கு துணைக்கு அந்தப் பொண்ணு இருக்குறது மனசுக்கு நிம்மதியா இருக்கு.” என்று கூறியதும், அவள் வந்ததும் ஸ்னேகமாகவேனும் சிறு வார்த்தைப் பேசி வைத்துக் கொள்ளவேண்டும் என்று முடிவு செய்து கொண்டவள், இன்னிலா வந்து நின்ற கோலத்தைக் கண்டு பதறினாள்.
“ஹே இன்னிலா என்னாச்சு உனக்கு?” என்றதும் தான் தாமதம், தேம்பி தேம்பி அழத் தொடங்கி விட்டாள்.
“என்ன ஆச்சு? எதுவும் பிரச்சனையா? யாரும் வம்பு பண்ணுனாங்களா” என அடுக்கடுக்காய் நிமிஷா கேள்வி கேட்க, “இல்ல... என் சார் திட்டிட்டாரு” என்று உதட்டைப் பிதுக்கினாள்.
அதில் என்னவோ அவளுக்கு சிரிப்பே வர, “எதுக்கு திட்டுனாரு உங்க சார் உன்னை?” எனக் கேட்டாள் சுவாரஸ்யமாக.
இன்னிலா நடந்ததைக் கூறியதும், “விடு இன்னிலா. இந்த பாஸுங்களே இப்படி தான். என்னவோ அவங்க பெர்பக்ட்டா இருக்குற மாதிரி தான்” என்று நமுட்டு சிரிப்புடன் கூறிட,
“ஆமா நிமிஷா. அவரு ரொம்ப தான் திட்டுறாரு. இப்ப தான் வேலைக்கு சேர்ந்துருக்கேன். பொறுமையா சொல்லிக்குடுத்தா என்னவாம். எப்பப் பாரு முகத்தை சிடுசிடுன்னே வச்சிருக்காரு. சிடுமூஞ்சி சின்னப்பனா இருப்பாரு போல.” என்று ஈஷ்யுகனை சரமாரியாக வாரிட, நிமிஷா வாய் விட்டே சிரித்து விட்டாள்.
“இதை மட்டும் உன் சிடுமூஞ்சி சின்னப்பன் கேட்டு இருக்கணுமாம்.” என்றதும் பதறி விட்டவள், “அய்யயோ அவ்ளோ தான்…” என் கதை முடிஞ்சுது. என்று வெளிறினாள்.
அவளது முழியில் மேலும் சிரிப்பே வர, “இனிமே வேலைல கவனமா இரு இன்னிலா. திட்டு விழாம இருக்கும்” என்று அக்கறையாக அறிவுரை கூற, “நான் என்ன வேணும்ன்னேவா பண்றேன். அவரைப் பார்த்தாலே ஆட்டோமேடிக்கா கை கால் எல்லாம் நடுங்குது. எல்லாம் மறந்தும் போயிடுது பயத்துல.” என்றாள் பாவமாக.
சிரிப்பை அடக்கிய நிமிஷா, “கால் மீ நிம்மி.” என்றிட, அதில் தோழமையுடன் புன்னகைத்தவள், “என்னையும் இனின்னே கூப்டு நிம்மி.” என்றாள்.
“சரி உன் அழுகாச்சி காவியத்தை மூட்டைக் கட்டி வச்சுட்டு வா சாப்பிடலாம்” என்று அவளை எழுப்ப, இன்னிலாவும் முகம் கழுவ அறைக்குச் சென்றாள்.
நிமிஷா தான் அவள் சென்ற திசையையே வெறித்திருந்தாள். தனிமையையே பல மாதங்களாகப் பழகி இருந்தவளுக்கு இன்னிலாவின் வரவு ஒரு விதத்தில் மனதை அமைதிபடுத்தியது. அவளது அப்பாவி தோற்றமும் பேச்சில் தெளிக்கும் வெகுளித்தனமும் அல்டரா மாடர்ன் சுற்றுச்சூழலில் வளர்ந்த நிமிஷாவிற்கு புதுமையாக இருந்தது.
தினமும் வீட்டினருக்கு பேசி விட்டே படுக்க செல்லும் அவளது பழக்கமும் நிமிஷாவை சற்று ஏங்கவும் வைத்தது. அடுத்த ஒரு வாரத்தில் இருவரும் தோழிகளாகவே மாறி விட்டனர்.
நிமிஷாவும் வீட்டைப் பிரிந்தே பல மாதங்கள் வாழ்ந்திருப்பதால், அவளது வலி புரிந்தது. ஆனால், அவளை போல அன்பான பெற்றோர்கள் தான் தனக்கு அமையவில்லையே என்ற வேதனையும் உடன் எழுந்தது.
ஆனால், தமையன் அப்படி இல்லையே. மிகவும் அன்பானவன். விதியின் சதியோ என்னவோ அவனும் தன்னுடன் இருக்கவில்லை. தன் மீது உயிரையே வைத்திருக்கும் தமையன் மீண்டும் அவளிடம் வருவதற்காகவே நாட்களை எண்ணிக்கொண்டிருந்தாள் நிமிஷா.
நாட்கள் நகர்ந்தாலும், ஈஷ்யுகனிடம் இன்னிலா வாங்கும் வசவுகள் மட்டும் நிற்கவே இல்லை. ஒவ்வொரு நாளும் எழும் போது இன்னைக்கு சார்கிட்ட திட்டு வாங்கவே கூடாது என்று வைராக்கியத்தோடு தான் எழுவாள்.
ஆனா அது அவனைப் பார்த்ததும் பயத்தில் மறந்தே விடும். அன்றும் அதே போல, வைராக்கியத்தோடு அலுவலகத்திற்கு கிளம்பியவளுக்கு சத்திய சோதனையாக அமைந்து விட்டது பாவம்.
காற்று வீசும்
Last edited:
அத்தியாயம் 3
மழையை வெறுக்கும் ஜீவன் இவ்வுலகிலேயே இல்லை என்ற வாசகத்தை உறுதியாக நம்புபவள் இன்னிலா. அன்று வேலை முடித்து ஆறு மணியளவில் கிளம்பி விட்டவளுக்கோ ஏக சந்தோஷம். அன்றைய நாளில் ஈஷ்யுகனிடம் அவள் திட்டு வாங்கவே இல்லை.
மதியத்திற்கு மேல் தான் அவன் அலுவலகத்திற்கே வந்தான். வந்ததில் இருந்து அவனுக்கும் வேலை சரியாக இருக்க, அவளைத் திட்டும் வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை என்று தான் சொல்ல வேண்டும். அதில் குஷியாக வெளியில் வந்து விட்டவள், கேட்டின் அருகிலும் வந்து விட்டாள். அப்போது தான் மழை பொழிந்து ஓய்ந்திருக்க, மண் வாசம் மூக்கைத் துளைத்தது. மனம் தானாக தாய் சுடும் பஜ்ஜியைக் கேட்டு அடம்பிடிக்க, ஏக்கத்தை அடக்கிக்கொண்டவள், பக்கவாட்டில் இருந்த மரமொன்றின் கிளையை அசைத்தாள்.
அதிலிருந்து லேசாய் மழைத் துளிகள் சிதற, "ஹை..." என சிலிர்த்தவள், வீட்டிற்கு தானே செல்லப் போகிறோம் என்ற அசட்டுத் தனத்தில் கிளையை நன்றாக ஆட்டி விட, மரம் சேமித்து வைத்தத் துளிகளை எல்லாம் மொத்தமாக அவள் மீது அபிஷேகம் செய்தது.
"ப்ளடி ஃப**ங் பிட்ச்..." பின்னால் இருந்து உறுமலுடன் வெளிவந்தது ஈஷ்யுகனின் குரல்.
அவசரமாக எங்கோ சென்று கொண்டிருந்தவன், வாசலில் ட்ரைவரை காத்திருக்க சொல்லிவிட்டு காரை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்க, அவன் பின்னால் வருவது தெரியாமல் அவனையும் பூமழையால் நனைத்து விட்டாள்.
இதயம் தாறுமாறாகத் துடிக்க, எதிரில் கோபத்தின் மறுவுருவமாக நின்றிருந்த ஆடவனைக் காணவே கால்கள் நடுங்கியது.
அவனோ ரௌத்திரத்துடன், "பேசிக் சென்ஸ் இல்ல உனக்கு. பப்ளிக் பிளேஸ்ல எப்படி பிஹேவ் பண்ணணும்ன்ற காமென் சென்ஸ் இல்லாம நீ எல்லாம் எதுக்கு வேலைக்கு வர்ற? இடியட்." என நனைந்திருந்த கோர்ட் சூட்டை எரிச்சலுடன் கழற்றி அவள் மீதே வீசினான்.
"இப்படி தொப்பலா நனைஞ்சு எவனை மயக்கப் போற? எதுவா இருந்தாலும் என் ஆபிஸ்க்கு வெளில..." என்று கேட்டை கண்ணைக் காட்டிட, அவன் கூற்றில் அதிர்ந்து விட்டாள்.
அப்படி ஒன்றும் மற்றவர்கள் கண்ணைக் கவரும் வண்ணம் அவள் ஆடை அணியவும் இல்லை. துப்பட்டாவால் தன்னை முழுதும் மூடி, இரு பக்கமும் பின் செய்து விட்டே தினமும் அலுவலகம் வருவாள். இப்போதும் நீரால் நனைந்த போதும் அவளொன்றும் காட்சிப் பொருளாய் தென்படவில்லை. மற்றவர்கள் தவறாக பார்க்கும் வரை...
"நான் ஒன்னும் அந்த மாதிரி பொண்ணு இல்ல சார்." தேம்பலுடன் அவள் முதன் முறை எதிர்த்து பேசினாள்.
"ஃப*** யூ..." மீண்டும் கெட்ட வார்த்தை ஒன்றை வீசி விட்டு அவன் காருக்குச் சென்று விட, அவளுக்குத் தான் அழுகை முட்டியது.
நிமிஷா எவ்வளவோ சமாதானம் செய்தும் அவள் அழுகை நின்றபாடில்லை.
"விடு இனி. மத்தவங்க நினைக்கிறதுக்காகல்லாம் நம்ம வாழ முடியாதுல." என்று நிமிஷா அவளை சமன்படுத்த,
"இல்ல நிம்மி, நான் என்ன எவனையும் மயக்கவா இங்க வந்து வேலை பாக்குறேன். அவரு திட்டுற திட்டுக்கு நான் வந்த அன்னைக்கே ஓடிருக்கணும். என் வீட்டு நிலைமைக்காக தான் எவ்ளோ திட்டினாலும் வாங்கிக்கிறேன். அதுக்காக என் கேரக்டரை பத்தி பேசுறதை எப்படி என்னால ஏத்துக்க முடியும்?" என்று கேவினாள்.
என்னவோ அந்த சூழ்நிலையையும் அவன் பேசிய பேச்சையும் அத்தனை எளிதாக அவளால் கடக்க இயலவில்லை.
மறுநாள் அலுவலகத்திற்கு சென்றபோதும் அவன் முகத்தை ஏறெடுத்துப் பார்க்கவில்லை அவள். மற்ற நேரமும் பயத்தில் பார்க்க மாட்டாள் தான். இப்போது முற்றிலுமாகத் தவிர்த்தாள்.
ஈஷ்யுகனிடம் திட்டு வாங்காதவாறு வேலைகளை நேர்த்தியாக செய்ய முயன்றவள் அதில் சிறிது வெற்றியும் கண்டாள்.
ஆனாலும், அவன் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க இயலாதவாறு சிறு சிறு பிழைகள் ஏற்பட்டு விட, "கண்ண திறந்து வச்சு வேலை பாரு." என்று கடிந்து கொள்வான்.
மற்றபடி அவனுமே திட்டுவதைக் குறைத்துக்கொண்டான். அதனை அவள் உணரத்தான் இல்லை.
வேலையும் ஓரளவு செட் ஆகி விட, வீட்டிலும் நிமிஷா இன்னிலாவின் பிணைப்பு அதிகமானது. கனகா வேலைக்கு வர இயலாத சமயங்களில் இருவரும் வீட்டு வேலையைப் பிரித்துப் பார்த்துக் கொள்வர்.
அதிக அளவு நாட்கள், விடுதியிலேயே தான் தங்கி இருந்ததாக நிமிஷா கூறியதில் இருந்து, அவளுக்காக இன்னிலாவே சமைப்பதும் வாடிக்கையாகிப் போனது.
"வாவ்! உன்னோட கைப்பக்குவம் வேற லெவல் இனி. பேசாம அந்த சிடுமூஞ்சி சின்னப்பன் வேலையைத் தூக்கிப் போட்டுட்டு வந்துடு. நம்ம அவன் ஆபிஸ்க்கு கீழே சாப்பாடு கடை போட்டு பெரிய ஆள் ஆகிடலாம்" என்று வார,
"எதே? அவர் ஆபிஸ்க்கு கீழயே போட்டு, அவர் ரோட்டுல வந்து என்னை வறுத்து எடுக்கவா. நான் எல்லாம் அவர் இருக்குற திசைப்பக்கம் கூட வரமாட்டேன். அவரோட பி. ஏ வுக்கு உடம்பு சரி இல்லாததுனால தான் என்னை டெம்ப்ரவரியா எடுத்தாங்களாமே. எப்டியும் அவரு வரவும் அனுப்பிடுவாரு. அப்படி அனுப்பலைன்னாலும் நானே கிளம்பிடுவேன். வேற இடத்துல தான் வேலைக்குத் தேடணும்.” என்றாள் விதியின் எக்களிப்பை அறியாது.
நிமிஷாவோ, “கொஞ்சம் யோசிச்சு செய் இனி. இங்க உனக்கு உன் சார் திட்டுறாருன்றதை விட வேற ரீசன் இல்ல தான. இதே வெளில போய் வேற மாதிரி பிரச்சனைல மாட்டிக்காத. இங்க இருக்குறது உனக்கு சேஃப்ட்டியாவும் இருக்குற பட்சத்துல, இதே வேலையையே கன்டினியூ பண்ணப் பாரு.” என்றவளுக்கு அவளது பாதுகாப்பு மிகவும் அவசியமாய் பட்டது.
தனது நலனுக்காக பேசும் தோழியை வாஞ்சையுடன் பார்த்த இன்னிலா, “சரி தான் நிம்மி. இங்க சார் என்னை தப்பா ஒரு பார்வை கூட பார்த்தது இல்லை. ஆனா பேசுறது எல்லாம் தப்பு தப்பா தான் பேசுறாரு. அது தான் கஷ்டமா இருக்கு.” என்று முகத்தைச் சுருக்கினாள்.
சட்டென “ஆனா, என்னவோ இப்பல்லாம் பெருசா திட்டுறது இல்ல. அதுவே போதும் தான். ஆனாலும் அவரைப் பார்த்தா கால் ஆட்டோமேட்டிக்கா நடுங்கிடுது.” என்றதில் இருவரும் சிரித்து விட்டனர்.
நாட்கள் அதன் போக்கில் நகர, அன்று ஞாயிறு மாலைப் பொழுது. கனகா அன்று விடுமுறையாக இருக்க, பெண்களிருவரும் சமைத்து உண்டனர்.
நிமிஷா தான், “இனி... எனக்கு சப்பாத்தியும் சிக்கன் க்ரேவியும் சாப்பிடணும் போல இருக்கு. கிளைமேட் வேற சில்லுன்னு இருக்கா. ஸ்பைசியா கேட்குது நாக்கு. ஆர்டர் பண்ணலாமா?” எனக் கேட்க,
“எதுக்கு ஆர்டர் பண்ணிக்கிட்டு, சிக்கன் ப்ரிட்ஜ்ல இருக்கு. ஒரு மணி நேரத்துல நானே செஞ்சுத் தரேன் நிம்மி.” என்றாள் இன்னிலா.
“வேணாம்ப்பா. நீயே ஒரு நாள் தான் ப்ரீயா இருக்க. இன்னைக்கும் காலைல இருந்து உன்னை வேலை வாங்கிட்டேன்.” என்று நிமிஷா வருத்தத்துடன் கூற,
"ஆமா, நான் மட்டும் தான் வேலை பார்த்தேன். நீ ஒரு வேலையும் பார்க்கல பாரு. நான் சமையல் செஞ்சா, நீ வீட்டை க்ளீன் பண்ணுன. உனக்கும் தான் ஒரு நாள் மட்டும் லீவ் கிடைக்குது. இங்க பாரு நிம்மி. நான் உன்கூட இருக்குற வரைக்கும் கடைல வாங்கியே சாப்பிடாத. நான் தான் உனக்கு செஞ்சுத் தருவேன். ஸ்கூல் ஹாஸ்டல், காலேஜ் ஹாஸ்டல்ன்னு நீ சொல்லும்போதே எனக்கு தலை சுத்துது." என்று கண்டிப்புடன் உத்தரவிட, அவளது அன்பில் உருகிப் போனாள் நிமிஷா.
உடையில் கூட இருவருக்கும் சிறு துளியும் ஒற்றுமை கிடையாது. நிமிஷா பிறந்ததே பணக்கார வீட்டில் தான். வளர்ந்ததும் கூட டாப் க்ளாஸ் சூழ்நிலையில் தான். ஆனால், அதற்கான பந்தா எதுவும் அவளிடம் சற்றும் கிடையாது. அதுவே இன்னிலாவிற்கு அவள் மீதான நட்பை ஆழப் பதிய வைத்தது.
"சரி, நம்ம ஒண்ணா இந்த வீட்ல இருக்குறவரை, கனகாம்மா வராத டைம்ல எல்லாம் நீயே எனக்கு செஞ்சு குடு. அது பாய்சனா இருந்தா கூட பாயாசமா சாப்பிடுவேன்." என்று குறும்பாய் கூறிய தோழியை முறைத்த இன்னிலா, அடுக்களைக்குச் சென்று துரிதமாக சமைக்கத் தொடங்கினாள்.
சமையல் முழுதாய் முடியும் போது, மீதமுள்ள பாத்திரத்தை நிமிஷா கழுவி வைக்க, மழைத்தூறல் விழுந்தது.
அப்போது தான் இன்னிலா நினைவு வந்தவளாக, "நிம்மி மாடில துணி காயப் போட்டு இருந்தேன். நாளைக்கு போட்டுட்டு போற ட்ரெஸ் வேற. நீ பாரு நான் எடுத்துட்டு வந்துடுறேன்." என்று அவசரமாக ஐந்தாவது மாடியில் இருக்கும் மொட்டை மாடிக்கு விரைந்தாள்.
நல்லவேளையாக தூறல்கள் பெரியதாக அல்லாமல் தென்றல் மட்டும் சில்லென வீச, அதனைக் கண்மூடி அனுபவித்தவள், அந்த இதத்தை இழக்க மனமில்லாமல் சில நிமிடங்கள் செலவழித்து, அங்கேயே நின்று துணிகளை மடித்தே எடுத்து வந்தாள்.
அபார்ட்மெண்ட் கதவை எப்போது போல் படக்கெனத் திறந்தவள், "நிம்மி... கிரேவியை ஆஃப் பண்ணிட்டியா?" எனக் கேட்டபடி உள்ளே வர, அங்கு சோபாவில் கால் மேல் கால் போட்டபடி அழுத்தப்பார்வையுடன் அமர்ந்திருந்தான் ஈஷ்யுகன்.
அவனைக் கண்டதும் கால்களும் கைகளும் தானாக ஆட்டம் எடுக்க, மடித்த துணிகளை கீழே போட்டு விட்டு பேந்த பேந்த விழித்தாள் இன்னிலா.
அவன் அவளையும் துணிகளையும் மாறி மாறி பார்த்து விட்டு, "ஆபிஸ்ல தான் ஒரு வேலையும் உருப்படியா செய்ய மாட்டன்னா, வீட்லயும் அதே கதை தானா?" அதிகாரக் குரலில் சற்றே கேலியுடன் கேட்டதில், வெடவெடத்து விட்டாள்.
"ச... சார்..." எனத் திணறியவள், வேலை செய்யச் சொல்லி தன்னைத் தேடி பிஜிக்கே வந்து விட்டானோ என்ற பயம் அவளுக்கு.
அவள் நடுங்கும் போதே நிமிஷா அங்கு வந்து விட்டு, "அண்ணா, ஆபிஸ்ல அவளை பயமுறுத்துறது பத்தாதா. விடுங்கண்ணா." என்று கூறியதில் பாவம் அவளுக்கு இதயமே நின்று விட்டது.
"அண்ணனா?" விழி தெறிக்கும் அளவு திகைத்து நின்ற அவளது கோலம் ஏனோ பாறை உள்ளத்தினுள் புகுந்து சென்றதை ஈஷ்யுகன் அப்போது உணரவில்லை.
எப்போதும் இருக்கும் கோபப்பார்வை தவிர்த்து, லேசான சுவாரஸ்யத்தை ஏற்றி அவளை அளவெடுத்தான்.
பயத்தையும் பதற்றதையும் எப்போதும் தனதாக்கி இருக்கும் குட்டி விழிகள். மை தீட்ட தேவையின்றி பார்த்ததும் கவர்ந்து விடும். இதழ்கள் இருக்குமிடமே தெரியாத அளவு உள்ளடங்களான வளைவான அதரங்கள். சற்றே மெலிந்த பழுப்பு நிற தேகம் தான். ஆனால், எதுவோ ஒன்று ஈர்த்தது.
நிம்மி கீழே விழுந்த துணிகளை எடுத்தபடி, “எதுக்குடி இப்படி ஷிவர் ஆகுற. ஈஷா அண்ணா என் அண்ணனோட க்ளோஸ் பிரெண்டு இனி. இவரோட பொறுப்புல என்னை விட்டுட்டு தான் என் அண்ணா துபாய் போயிருக்கான்." என்று விளக்கம் கொடுக்க,
"என்கிட்ட சொல்லவே இல்ல நீ." என்று முணுமுணுத்தாள் இன்னிலா.
"சொல்லிருந்தா, நீ என்கிட்ட நார்மலா பேசி இருப்பியாக்கும். எப்பவோ தப்பிச்சு ஓடிருக்க மாட்ட?" என்று நிம்மி கேட்டதில், நிதர்சனம் உணர்ந்து அசடு வழிந்தாள்.
"இது ஆபிஸ் இல்ல, நீ நார்மலா இரு." என்று தோழியை சமன்படுத்த, அதில் சற்று தைரியம் எழுந்தாலும் ஈஷ்யுகன் பார்த்த பார்வையில் அவை அனைத்தும் ஆவியாகி மேகத்தில் கலந்தது.
அப்போது தான், அவளது துப்பட்டா அவன் அமர்ந்திருந்த சோபாவின் அருகில் இருப்பதை உணர்ந்து தலையில் அடித்துக் கொண்டவள், அவசரமாக எழுந்து அந்தத் துப்பட்டாவை எடுத்து போட்டுக்கொண்டாள்.
அவளை விசித்திரமாகப் பார்த்த ஈஷ்யுகன், நிமிஷாவிடம் திரும்பிப் பேச தொடங்க, அவள் விட்டால் போதுமென அறைக்குச் சென்று விட்டாள்.
இருந்தும் வெளியில் வராமல் இருந்தால் நன்றாக இராது, அதற்கும் திட்டினால் என்ன செய்வது என்று பயந்து வெளியில் வர, ஈஷ்யுகன் சரியாக கிளம்ப எழுந்தான்.
“நீ எதையும் யோசிச்சுட்டு இருக்காத நிம்மி. எல்லாத்தையும் நான் பாத்துக்குறேன். ஜீவிக்கிட்டயும் பேசுறேன்” என்று கனிவுடன் தங்கையின் தலையை வருடிக் கொடுத்தவனை கண் இமைக்காமல் பார்த்தபடி அங்கு வந்தாள் பாவை.
‘இவனுக்கு இவ்ளோ சாஃப்ட்டா பேச வருமா?’ என்ற வியப்பு தான் மேலோங்கியது.
காற்று வீசும்
மழையை வெறுக்கும் ஜீவன் இவ்வுலகிலேயே இல்லை என்ற வாசகத்தை உறுதியாக நம்புபவள் இன்னிலா. அன்று வேலை முடித்து ஆறு மணியளவில் கிளம்பி விட்டவளுக்கோ ஏக சந்தோஷம். அன்றைய நாளில் ஈஷ்யுகனிடம் அவள் திட்டு வாங்கவே இல்லை.
மதியத்திற்கு மேல் தான் அவன் அலுவலகத்திற்கே வந்தான். வந்ததில் இருந்து அவனுக்கும் வேலை சரியாக இருக்க, அவளைத் திட்டும் வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை என்று தான் சொல்ல வேண்டும். அதில் குஷியாக வெளியில் வந்து விட்டவள், கேட்டின் அருகிலும் வந்து விட்டாள். அப்போது தான் மழை பொழிந்து ஓய்ந்திருக்க, மண் வாசம் மூக்கைத் துளைத்தது. மனம் தானாக தாய் சுடும் பஜ்ஜியைக் கேட்டு அடம்பிடிக்க, ஏக்கத்தை அடக்கிக்கொண்டவள், பக்கவாட்டில் இருந்த மரமொன்றின் கிளையை அசைத்தாள்.
அதிலிருந்து லேசாய் மழைத் துளிகள் சிதற, "ஹை..." என சிலிர்த்தவள், வீட்டிற்கு தானே செல்லப் போகிறோம் என்ற அசட்டுத் தனத்தில் கிளையை நன்றாக ஆட்டி விட, மரம் சேமித்து வைத்தத் துளிகளை எல்லாம் மொத்தமாக அவள் மீது அபிஷேகம் செய்தது.
"ப்ளடி ஃப**ங் பிட்ச்..." பின்னால் இருந்து உறுமலுடன் வெளிவந்தது ஈஷ்யுகனின் குரல்.
அவசரமாக எங்கோ சென்று கொண்டிருந்தவன், வாசலில் ட்ரைவரை காத்திருக்க சொல்லிவிட்டு காரை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்க, அவன் பின்னால் வருவது தெரியாமல் அவனையும் பூமழையால் நனைத்து விட்டாள்.
இதயம் தாறுமாறாகத் துடிக்க, எதிரில் கோபத்தின் மறுவுருவமாக நின்றிருந்த ஆடவனைக் காணவே கால்கள் நடுங்கியது.
அவனோ ரௌத்திரத்துடன், "பேசிக் சென்ஸ் இல்ல உனக்கு. பப்ளிக் பிளேஸ்ல எப்படி பிஹேவ் பண்ணணும்ன்ற காமென் சென்ஸ் இல்லாம நீ எல்லாம் எதுக்கு வேலைக்கு வர்ற? இடியட்." என நனைந்திருந்த கோர்ட் சூட்டை எரிச்சலுடன் கழற்றி அவள் மீதே வீசினான்.
"இப்படி தொப்பலா நனைஞ்சு எவனை மயக்கப் போற? எதுவா இருந்தாலும் என் ஆபிஸ்க்கு வெளில..." என்று கேட்டை கண்ணைக் காட்டிட, அவன் கூற்றில் அதிர்ந்து விட்டாள்.
அப்படி ஒன்றும் மற்றவர்கள் கண்ணைக் கவரும் வண்ணம் அவள் ஆடை அணியவும் இல்லை. துப்பட்டாவால் தன்னை முழுதும் மூடி, இரு பக்கமும் பின் செய்து விட்டே தினமும் அலுவலகம் வருவாள். இப்போதும் நீரால் நனைந்த போதும் அவளொன்றும் காட்சிப் பொருளாய் தென்படவில்லை. மற்றவர்கள் தவறாக பார்க்கும் வரை...
"நான் ஒன்னும் அந்த மாதிரி பொண்ணு இல்ல சார்." தேம்பலுடன் அவள் முதன் முறை எதிர்த்து பேசினாள்.
"ஃப*** யூ..." மீண்டும் கெட்ட வார்த்தை ஒன்றை வீசி விட்டு அவன் காருக்குச் சென்று விட, அவளுக்குத் தான் அழுகை முட்டியது.
நிமிஷா எவ்வளவோ சமாதானம் செய்தும் அவள் அழுகை நின்றபாடில்லை.
"விடு இனி. மத்தவங்க நினைக்கிறதுக்காகல்லாம் நம்ம வாழ முடியாதுல." என்று நிமிஷா அவளை சமன்படுத்த,
"இல்ல நிம்மி, நான் என்ன எவனையும் மயக்கவா இங்க வந்து வேலை பாக்குறேன். அவரு திட்டுற திட்டுக்கு நான் வந்த அன்னைக்கே ஓடிருக்கணும். என் வீட்டு நிலைமைக்காக தான் எவ்ளோ திட்டினாலும் வாங்கிக்கிறேன். அதுக்காக என் கேரக்டரை பத்தி பேசுறதை எப்படி என்னால ஏத்துக்க முடியும்?" என்று கேவினாள்.
என்னவோ அந்த சூழ்நிலையையும் அவன் பேசிய பேச்சையும் அத்தனை எளிதாக அவளால் கடக்க இயலவில்லை.
மறுநாள் அலுவலகத்திற்கு சென்றபோதும் அவன் முகத்தை ஏறெடுத்துப் பார்க்கவில்லை அவள். மற்ற நேரமும் பயத்தில் பார்க்க மாட்டாள் தான். இப்போது முற்றிலுமாகத் தவிர்த்தாள்.
ஈஷ்யுகனிடம் திட்டு வாங்காதவாறு வேலைகளை நேர்த்தியாக செய்ய முயன்றவள் அதில் சிறிது வெற்றியும் கண்டாள்.
ஆனாலும், அவன் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க இயலாதவாறு சிறு சிறு பிழைகள் ஏற்பட்டு விட, "கண்ண திறந்து வச்சு வேலை பாரு." என்று கடிந்து கொள்வான்.
மற்றபடி அவனுமே திட்டுவதைக் குறைத்துக்கொண்டான். அதனை அவள் உணரத்தான் இல்லை.
வேலையும் ஓரளவு செட் ஆகி விட, வீட்டிலும் நிமிஷா இன்னிலாவின் பிணைப்பு அதிகமானது. கனகா வேலைக்கு வர இயலாத சமயங்களில் இருவரும் வீட்டு வேலையைப் பிரித்துப் பார்த்துக் கொள்வர்.
அதிக அளவு நாட்கள், விடுதியிலேயே தான் தங்கி இருந்ததாக நிமிஷா கூறியதில் இருந்து, அவளுக்காக இன்னிலாவே சமைப்பதும் வாடிக்கையாகிப் போனது.
"வாவ்! உன்னோட கைப்பக்குவம் வேற லெவல் இனி. பேசாம அந்த சிடுமூஞ்சி சின்னப்பன் வேலையைத் தூக்கிப் போட்டுட்டு வந்துடு. நம்ம அவன் ஆபிஸ்க்கு கீழே சாப்பாடு கடை போட்டு பெரிய ஆள் ஆகிடலாம்" என்று வார,
"எதே? அவர் ஆபிஸ்க்கு கீழயே போட்டு, அவர் ரோட்டுல வந்து என்னை வறுத்து எடுக்கவா. நான் எல்லாம் அவர் இருக்குற திசைப்பக்கம் கூட வரமாட்டேன். அவரோட பி. ஏ வுக்கு உடம்பு சரி இல்லாததுனால தான் என்னை டெம்ப்ரவரியா எடுத்தாங்களாமே. எப்டியும் அவரு வரவும் அனுப்பிடுவாரு. அப்படி அனுப்பலைன்னாலும் நானே கிளம்பிடுவேன். வேற இடத்துல தான் வேலைக்குத் தேடணும்.” என்றாள் விதியின் எக்களிப்பை அறியாது.
நிமிஷாவோ, “கொஞ்சம் யோசிச்சு செய் இனி. இங்க உனக்கு உன் சார் திட்டுறாருன்றதை விட வேற ரீசன் இல்ல தான. இதே வெளில போய் வேற மாதிரி பிரச்சனைல மாட்டிக்காத. இங்க இருக்குறது உனக்கு சேஃப்ட்டியாவும் இருக்குற பட்சத்துல, இதே வேலையையே கன்டினியூ பண்ணப் பாரு.” என்றவளுக்கு அவளது பாதுகாப்பு மிகவும் அவசியமாய் பட்டது.
தனது நலனுக்காக பேசும் தோழியை வாஞ்சையுடன் பார்த்த இன்னிலா, “சரி தான் நிம்மி. இங்க சார் என்னை தப்பா ஒரு பார்வை கூட பார்த்தது இல்லை. ஆனா பேசுறது எல்லாம் தப்பு தப்பா தான் பேசுறாரு. அது தான் கஷ்டமா இருக்கு.” என்று முகத்தைச் சுருக்கினாள்.
சட்டென “ஆனா, என்னவோ இப்பல்லாம் பெருசா திட்டுறது இல்ல. அதுவே போதும் தான். ஆனாலும் அவரைப் பார்த்தா கால் ஆட்டோமேட்டிக்கா நடுங்கிடுது.” என்றதில் இருவரும் சிரித்து விட்டனர்.
நாட்கள் அதன் போக்கில் நகர, அன்று ஞாயிறு மாலைப் பொழுது. கனகா அன்று விடுமுறையாக இருக்க, பெண்களிருவரும் சமைத்து உண்டனர்.
நிமிஷா தான், “இனி... எனக்கு சப்பாத்தியும் சிக்கன் க்ரேவியும் சாப்பிடணும் போல இருக்கு. கிளைமேட் வேற சில்லுன்னு இருக்கா. ஸ்பைசியா கேட்குது நாக்கு. ஆர்டர் பண்ணலாமா?” எனக் கேட்க,
“எதுக்கு ஆர்டர் பண்ணிக்கிட்டு, சிக்கன் ப்ரிட்ஜ்ல இருக்கு. ஒரு மணி நேரத்துல நானே செஞ்சுத் தரேன் நிம்மி.” என்றாள் இன்னிலா.
“வேணாம்ப்பா. நீயே ஒரு நாள் தான் ப்ரீயா இருக்க. இன்னைக்கும் காலைல இருந்து உன்னை வேலை வாங்கிட்டேன்.” என்று நிமிஷா வருத்தத்துடன் கூற,
"ஆமா, நான் மட்டும் தான் வேலை பார்த்தேன். நீ ஒரு வேலையும் பார்க்கல பாரு. நான் சமையல் செஞ்சா, நீ வீட்டை க்ளீன் பண்ணுன. உனக்கும் தான் ஒரு நாள் மட்டும் லீவ் கிடைக்குது. இங்க பாரு நிம்மி. நான் உன்கூட இருக்குற வரைக்கும் கடைல வாங்கியே சாப்பிடாத. நான் தான் உனக்கு செஞ்சுத் தருவேன். ஸ்கூல் ஹாஸ்டல், காலேஜ் ஹாஸ்டல்ன்னு நீ சொல்லும்போதே எனக்கு தலை சுத்துது." என்று கண்டிப்புடன் உத்தரவிட, அவளது அன்பில் உருகிப் போனாள் நிமிஷா.
உடையில் கூட இருவருக்கும் சிறு துளியும் ஒற்றுமை கிடையாது. நிமிஷா பிறந்ததே பணக்கார வீட்டில் தான். வளர்ந்ததும் கூட டாப் க்ளாஸ் சூழ்நிலையில் தான். ஆனால், அதற்கான பந்தா எதுவும் அவளிடம் சற்றும் கிடையாது. அதுவே இன்னிலாவிற்கு அவள் மீதான நட்பை ஆழப் பதிய வைத்தது.
"சரி, நம்ம ஒண்ணா இந்த வீட்ல இருக்குறவரை, கனகாம்மா வராத டைம்ல எல்லாம் நீயே எனக்கு செஞ்சு குடு. அது பாய்சனா இருந்தா கூட பாயாசமா சாப்பிடுவேன்." என்று குறும்பாய் கூறிய தோழியை முறைத்த இன்னிலா, அடுக்களைக்குச் சென்று துரிதமாக சமைக்கத் தொடங்கினாள்.
சமையல் முழுதாய் முடியும் போது, மீதமுள்ள பாத்திரத்தை நிமிஷா கழுவி வைக்க, மழைத்தூறல் விழுந்தது.
அப்போது தான் இன்னிலா நினைவு வந்தவளாக, "நிம்மி மாடில துணி காயப் போட்டு இருந்தேன். நாளைக்கு போட்டுட்டு போற ட்ரெஸ் வேற. நீ பாரு நான் எடுத்துட்டு வந்துடுறேன்." என்று அவசரமாக ஐந்தாவது மாடியில் இருக்கும் மொட்டை மாடிக்கு விரைந்தாள்.
நல்லவேளையாக தூறல்கள் பெரியதாக அல்லாமல் தென்றல் மட்டும் சில்லென வீச, அதனைக் கண்மூடி அனுபவித்தவள், அந்த இதத்தை இழக்க மனமில்லாமல் சில நிமிடங்கள் செலவழித்து, அங்கேயே நின்று துணிகளை மடித்தே எடுத்து வந்தாள்.
அபார்ட்மெண்ட் கதவை எப்போது போல் படக்கெனத் திறந்தவள், "நிம்மி... கிரேவியை ஆஃப் பண்ணிட்டியா?" எனக் கேட்டபடி உள்ளே வர, அங்கு சோபாவில் கால் மேல் கால் போட்டபடி அழுத்தப்பார்வையுடன் அமர்ந்திருந்தான் ஈஷ்யுகன்.
அவனைக் கண்டதும் கால்களும் கைகளும் தானாக ஆட்டம் எடுக்க, மடித்த துணிகளை கீழே போட்டு விட்டு பேந்த பேந்த விழித்தாள் இன்னிலா.
அவன் அவளையும் துணிகளையும் மாறி மாறி பார்த்து விட்டு, "ஆபிஸ்ல தான் ஒரு வேலையும் உருப்படியா செய்ய மாட்டன்னா, வீட்லயும் அதே கதை தானா?" அதிகாரக் குரலில் சற்றே கேலியுடன் கேட்டதில், வெடவெடத்து விட்டாள்.
"ச... சார்..." எனத் திணறியவள், வேலை செய்யச் சொல்லி தன்னைத் தேடி பிஜிக்கே வந்து விட்டானோ என்ற பயம் அவளுக்கு.
அவள் நடுங்கும் போதே நிமிஷா அங்கு வந்து விட்டு, "அண்ணா, ஆபிஸ்ல அவளை பயமுறுத்துறது பத்தாதா. விடுங்கண்ணா." என்று கூறியதில் பாவம் அவளுக்கு இதயமே நின்று விட்டது.
"அண்ணனா?" விழி தெறிக்கும் அளவு திகைத்து நின்ற அவளது கோலம் ஏனோ பாறை உள்ளத்தினுள் புகுந்து சென்றதை ஈஷ்யுகன் அப்போது உணரவில்லை.
எப்போதும் இருக்கும் கோபப்பார்வை தவிர்த்து, லேசான சுவாரஸ்யத்தை ஏற்றி அவளை அளவெடுத்தான்.
பயத்தையும் பதற்றதையும் எப்போதும் தனதாக்கி இருக்கும் குட்டி விழிகள். மை தீட்ட தேவையின்றி பார்த்ததும் கவர்ந்து விடும். இதழ்கள் இருக்குமிடமே தெரியாத அளவு உள்ளடங்களான வளைவான அதரங்கள். சற்றே மெலிந்த பழுப்பு நிற தேகம் தான். ஆனால், எதுவோ ஒன்று ஈர்த்தது.
நிம்மி கீழே விழுந்த துணிகளை எடுத்தபடி, “எதுக்குடி இப்படி ஷிவர் ஆகுற. ஈஷா அண்ணா என் அண்ணனோட க்ளோஸ் பிரெண்டு இனி. இவரோட பொறுப்புல என்னை விட்டுட்டு தான் என் அண்ணா துபாய் போயிருக்கான்." என்று விளக்கம் கொடுக்க,
"என்கிட்ட சொல்லவே இல்ல நீ." என்று முணுமுணுத்தாள் இன்னிலா.
"சொல்லிருந்தா, நீ என்கிட்ட நார்மலா பேசி இருப்பியாக்கும். எப்பவோ தப்பிச்சு ஓடிருக்க மாட்ட?" என்று நிம்மி கேட்டதில், நிதர்சனம் உணர்ந்து அசடு வழிந்தாள்.
"இது ஆபிஸ் இல்ல, நீ நார்மலா இரு." என்று தோழியை சமன்படுத்த, அதில் சற்று தைரியம் எழுந்தாலும் ஈஷ்யுகன் பார்த்த பார்வையில் அவை அனைத்தும் ஆவியாகி மேகத்தில் கலந்தது.
அப்போது தான், அவளது துப்பட்டா அவன் அமர்ந்திருந்த சோபாவின் அருகில் இருப்பதை உணர்ந்து தலையில் அடித்துக் கொண்டவள், அவசரமாக எழுந்து அந்தத் துப்பட்டாவை எடுத்து போட்டுக்கொண்டாள்.
அவளை விசித்திரமாகப் பார்த்த ஈஷ்யுகன், நிமிஷாவிடம் திரும்பிப் பேச தொடங்க, அவள் விட்டால் போதுமென அறைக்குச் சென்று விட்டாள்.
இருந்தும் வெளியில் வராமல் இருந்தால் நன்றாக இராது, அதற்கும் திட்டினால் என்ன செய்வது என்று பயந்து வெளியில் வர, ஈஷ்யுகன் சரியாக கிளம்ப எழுந்தான்.
“நீ எதையும் யோசிச்சுட்டு இருக்காத நிம்மி. எல்லாத்தையும் நான் பாத்துக்குறேன். ஜீவிக்கிட்டயும் பேசுறேன்” என்று கனிவுடன் தங்கையின் தலையை வருடிக் கொடுத்தவனை கண் இமைக்காமல் பார்த்தபடி அங்கு வந்தாள் பாவை.
‘இவனுக்கு இவ்ளோ சாஃப்ட்டா பேச வருமா?’ என்ற வியப்பு தான் மேலோங்கியது.
காற்று வீசும்
Last edited:
அத்தியாயம் 4
கசங்கிய முகத்தை சரி செய்து கொண்ட நிமிஷா, “நீங்க இருக்குறனால தான் நான் நிம்மதியா இருக்கேண்ணா…” என்று விட்டு, இன்னிலாவைத் தன்னருகில் இருத்தி, “அப்பறம் என் டியரஸ்ட் பிரெண்டு இனியும் கூட இருக்காள்ல. நிஜமாவே ஐ ஆம் சோ ஹேப்பி அண்ணா. ஜீவி அண்ணா இங்க வர்றது தான் பாக்கி. அப்பறம் நான் இன்னும் ஹேப்பி ஆகிடுவேன்.” என்று தலை சாய்த்துக் கூறிய தங்கையைக் கண்டு மெலிதாய் முறுவலித்தான்.
‘இவள் வேற என் நிலைமை தெரியாம இவன் முன்னாடி நிறுத்தி வைக்கிறாளே’ எனத் தவித்த இன்னிலாவை ஒரு பார்வை பார்த்தவன், “சரி நிம்மி கிளம்புறேன்” என்றிட, “அண்ணா இருந்து சாப்பிட்டு போங்களேன். மழை வேற பெய்யுது. எப்ப பார்த்தாலும் வந்ததும் ஓடுறதுல குறியா இருக்கீங்க.” என்று நிமிஷா உரிமையாய் கோபம் கொண்டாள்.
“அதில்லடா... கொஞ்சம் வேலை…” என்று அவன் பேசி முடிக்கும் முன், "அர்த்த ராத்திரில கூட அப்படி என்ன தான் வேலை இருக்குமோ. உங்க பொண்டாட்டி எதுவும் காத்துட்டு இருக்காங்களா. இல்ல உங்க கேர்ள் ப்ரெண்ட் எதுவும் டேட்டிங்க்காக வெய்ட் பண்ணிட்டு இருக்காங்களா?" என்று சிலுப்பிக்கொள்ள, அதில் இன்னும் கொஞ்சம் சிரிப்பை பெரிதாக்கியவன், "நமக்கு ரெண்டுத்துக்குமே கொடுப்பினை இல்லை." என்றான் கண்சிமிட்டி.
அதில் நிமிஷாவும் சிரித்து விட, இன்னிலா தான், 'ம்ம்க்கும் எப்ப பாரு காய்ஞ்ச மிளகா மாதிரி யாரைப் பார்த்தாலும் காட்டமா கத்திக்கிட்டே இருந்தா காலம் முழுக்க பிரம்மச்சாரியா வாழ வேண்டியது தான். சிடுமூஞ்சி சின்னப்பன்...' தனக்குள்ளேயே அவனை வறுத்து எடுத்தவளை கூர்ந்து பார்த்த ஈஷ்யுகன், "வாட் இஸ் ஆன் யுவர் மைண்ட்?" என்று நேரடியாகக் கேட்டு விட, அவளுக்கு நெஞ்சு வலியே வந்து விட்டது.
"த.. ப.. அ... அது...சி சிக்கன் செஞ்சேன் சார். சாப்பிட்டு போங்கன்னு தான் நினைச்சேன்" என்று உளறித்தள்ளி விட, அவன் ஒற்றைப்புருவம் உயர்த்தினான்.
நிமிஷாவோ கமுக்கமாகப் புன்னகைத்து, "இவள் என்ன யோசிச்சு இருப்பான்னு எனக்குத் தெரியும்ண்ணா. உங்களுக்குத் தான் ஆல்ரெடி ஒரு பேர் வச்சு இருக்காளே." என்று கூறும் போதே அவளை நறுக்கென கிள்ளி விட்டாள்.
"பேரா என்ன பேரு? தாடையைத் தூக்கி கேட்ட தொனியிலேயே, ஐய்யோ சார் இவள் சும்மா சொல்ற. அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல. நான் போய் சாப்பாடு எடுத்து வைக்கிறேன்" என்று உள்ளே ஓடியே விட, நிமிஷாவிற்கு சிரிப்பு தாளவில்லை.
ஈஷ்யுகன் தான், "உன் பிரெண்டுன்னு சும்மா விடுறேன்" என்று முறைக்க, "அட சும்மா சொன்னேண்ணா. நீங்க வாங்க சாப்பிடலாம். சப்பாத்தி நானே சுட்டேன் தெரியுமா?" என அவனைப் பிடித்து டைனிங் டேபிளில் அமர வைத்து, உணவைப் பரிமாறினாள்.
"நீயும் உட்காந்து சாப்டேன்." என்றதும் நிமிஷாவும் அமர இன்னிலாவையும் அமரச் சொன்னாள்.
அவளோ "ம்ம்ஹும் நான் அப்பறம் சாப்புடுறேன்" என்று மறுக்க, தட்டில் புதைந்திருந்தவன் நிமிர்ந்து "சிட்!" என்று நாற்காலியைக் கண் காட்டியதும் சட்டென அமர்ந்து விட்டாள்.
உணவை உண்டு கொண்டிருந்தவனை ஓரக்கண்ணில் பார்த்தபடி இன்னிலாவும் உண்டாள். இதற்கும் குறை எதுவும் சொல்வானோ என்ற சிறு எதிர்பார்ப்பு அவளுள் உதயமாக, அவளது பார்வை புரிந்து, "கிரேட் டின்னர்" என்று முத்தாய் ஒரு வார்த்தை உதிர்த்ததில், பாவையின் முகத்தில் தான் மின்னலாய் ஒரு மகிழ்ச்சி.
சட்டென பிரகாசமான அம்முகத்தை ஒரு நொடிக்கு அதிகமாகவே ஏறிட்டவனின் மனதினுள் அக்கணம் பதிந்து விட்டது.
பின், நிமிஷாவே "எனக்கு இப்போலாம் கனகாம்மா வரலைன்னா கூட வீட்டு சாப்பாடு தான்ண்ணா." என்று பெருமையுடன் பகிர, இன்னிலாவிற்கு தான், அவள் அளவுக்கு அதிகமாய் தன்னைப் பற்றி பேசுவது போல சங்கடமாக இருந்தது. ஆனால், அவனும் பொறுமையாய் அதனைக் கேட்டு கொண்டதில் அவளுக்கு மேலும் வியப்பு தான்.
---
கண்ணீர் வற்றிக் காய்ந்து போயிருந்தது இன்னிலாவிற்கு. நாக்கு தண்ணீருக்கு ஏங்க, நினைவுகள் மேலும் கண்ணீரைக் கொடுத்தது.
நெற்றியைத் தட்டி சுழல் நாற்காலியில் சுழன்றபடி கண் மூடி யோசனையில் இருந்தான் ஈஷ்யுகன். அலைபேசி வேறு அழைத்த வண்ணம் இருந்தது. அதனை எடுக்கத் தோன்றாமல் ஆழ்ந்த மௌனத்தில் இருந்தான்.
யார் அழைப்பதென்று தெரியுமே அவனுக்கு. ஜீவித். அவனது ஆருயிர் நண்பன். அவனது தங்கை தான் நிமிஷா.
கல்வித் துறை அமைச்சர் சங்கரநாராயணனின் புதல்வர்கள் ஜீவித்தும் நிமிஷாவும். பெரும் பணத்தில் புரண்டாலும் இருவருக்கும் பணத்தாசை சிறிதளவும் கிடையாது. நிமிஷா சிறு வயது முதலே விடுதியில் தங்கிப் படிக்க ஜீவித்தும் ஈஷ்யுகனும் ஒரே பள்ளியில் தான் பயின்றனர்.
மேலும் நினைவுகள் பிழிந்தெடுக்க சட்டென கண்ணைத் திறந்தவன், அலைபேசியை சைலண்ட்டில் போட்டு விட்டு, நேராக இன்னிலா இருக்கும் அறை நோக்கிச் சென்றான்.
முகத்தில் சீறல் எல்லை மீறி இருந்தது. மிதிலனும் அவன் பின்னே செல்ல, அறைக்குள் சுருண்டு படுத்திருந்தவளை காலால் எத்தி திருப்பினான் ஈஷ்யுகன். அதில் பதறி எழுந்த இன்னிலா மிரட்சியுடன் அவனைப் பார்க்க,
"இன்னும் எவ்ளோ நேரம்டி இதே ரூம்ல பொழுதை கழிக்கலாம்ன்னு திட்டம் போட்டு இருக்க." என்று கர்ஜித்ததில் கண்ணீர் வழிந்தது.
"சத்தியமா சொல்றேன் சார். எனக்கு எதுவும் தெரியாது." என அவள் மன்றாட,
"எப்படிடி தெரியாம போகும். அவளுக்காக சமைச்சது நீ தான? அவளுக்கு பரிமாறுனது நீ தான?" என்று உறுமலுடன் அடுக்கடுக்காய் கேள்வி கேட்க, "நா... நான் தான் சார். ஆனா அதுல நான் விஷம் கலக்கல சார்" என்றாள் தேம்பியபடி.
அவள் முடியைக் கொத்தாகப் பற்றி நிமிர்த்தியவன், "அது எப்படிடி... ரெண்டு பேருக்கும் ஒண்ணா செஞ்ச சமையல்ல அவளுக்கு மட்டும் விஷம் ஏறி இருக்கும். உனக்கு மட்டும் ஒன்னும் ஆகல. ம்ம்?" எனப் பல்லைக்கடித்து சினம் பெருக கேட்க, "எனக்கும் ஒன்னும் தெரியல சார். ஒண்ணுமே புரியல" என்றவளின் வாதத்தைக் கேட்க அவன் தயாராக இல்லை.
"இப்படி எதையாவது சொல்லி என்கிட்ட இருந்து தப்பிச்சிடலாம்ன்னு நினைச்சுட்டியோ. யூ ஃப*** பிட்ச். இன்னும் உயிருக்கு ஊசல் ஆடிட்டு இருக்குறவளுக்கு ஹோப் இல்லைன்னு டாக்டர்ஸ் சொல்லிட்டு இருக்காங்க. அவள் சாகுற நெக்ஸ்ட் செகண்ட் நீ செத்துருவ. உண்மையை சொல்றியோ இல்லையோ ஐ டோன்ட் கேர்" என்றான் ரௌத்திரம் மின்ன.
அச்சத்திலும் அவள் மீது சுமத்திய பழியிலும் தவித்துப் போனவளுக்கு, தன்னை எப்படி புரிய வைப்பது என்று தெரியத்தான் இல்லை.
"அன்னைக்கு சந்தேகப்படுற மாதிரி யாரும் வீட்டுக்கு வந்தாங்களா?" தனது பேண்டில் இருந்த பெல்ட்டை உருவியபடி ஈஷ்யுகன் கேட்க, "இ... இல்ல சார்..." என்றாள் நடுக்கத்துடன்.
"காலைல இருந்து யாருமே வரலை அப்படி தான?" மேலும் அவன் வினவியபடி பெல்ட்டைச் சுழற்ற, அவள் மறுப்பாக தலையசைத்தாள்.
"நீ மட்டும் தான் மெடிக்கல் ஷாப் போயிருக்க. ரைட்?"
கண்ணீரே பதிலாக வந்தது அவளிடம் இருந்து.
"அப்போ பாய்சன் கெமிக்கல் வாங்கி இருக்க. அது பில்லுல இருக்கு."
"இல்ல சார்..." என்று அவள் பலவீனமாய் மறுத்ததில் கோபம் உச்சியைத் தொட, பெல்டால் அவளை விளாசினான்.
"ஆ... வலிக்குது சார். ப்ளீஸ் சார். என்னை விட்டுடுங்க. நான் எதுவும் பண்ணல சார்." என்ற அவளது கெஞ்சல்களை அவன் ஒரு பொருட்டாக கூட எண்ணவில்லை.
அடி தாள இயலாமல் சுருண்டு அரை மயக்கத்திற்கு சென்று விட்டாள். அவளை அடித்து அடித்து அவன் சோர்ந்து விட்டானோ என்னவோ பெல்ட்டைத் தூக்கி எறிந்து விட்டு,
"மிதிலன்... இவளோட அப்பன்காரன் இவளைத் தேடி ஆபிஸ்ல தான உட்காந்து இருக்கான்" என்று கேட்டிட, அத்தனை மயக்கத்திலும் விலுக்கென நிமிர்ந்தாள்.
"ஆமா சார். அவரைத் தூக்கவா?" மிதிலேஷ் கேட்டதில்,
"அந்த ஆளைத் தூக்கி ஓசி சோறு போட சொல்றியா..." என எரிச்சலுற்றவன், "இவளை ஒட்டுத் துணி இல்லாம வீடியோ எடுத்து நெட்ல போட்டு விடு, முதல்ல அவள் அப்பனுக்கு அனுப்பு பாத்துட்டு சாவட்டும்." என்று வெகு இயல்பாகக் கூறி விட்டு நகரப் போனவனின் கால்களைப் பிடித்து விட்டாள் இன்னிலா.
"ஐயோ வேணாம் சார். இதுக்கு மேல முடியல என்னால. இப்ப என்ன நான் தான் விஷம் வச்சேன்னு ஒத்துக்கணும் அதான வேணும் உங்களுக்கு சரி ஒத்துக்குறேன். என்னை ஜெயில்ல போடுங்க. என்ன ஜெயில்ல போட்டுடுங்க. ப்ளீஸ்... வேற எதுவும் பண்ணிடாதீங்க. ஐயோ..." என்று முகத்தில் அறைந்து கொண்டு அழுதவள்,
"நிம்மி என் பிரெண்டு... என்னால அவள் சாகுறான்னா அந்த குற்ற உணர்ச்சியே என்னைக் கொன்னுடும். நான் ஜெயில்லயே செத்துட்டுப் போறேன். என் அப்பாவை சாகடிச்சுடாதீங்க ப்ளீஸ்... ப்ளீஸ்." என்று கேவி கேவி தரையில் முகத்தைப் புதைத்து அழுது கரைந்தாள்.
"ஊஃப் ஊஃப்" எனக் கோபத்தை வெளிக்காட்டாமல் அடக்கிக்கொண்ட ஆடவனை விசித்திரமாகப் பார்த்த மிதிலன், "இவளும் பிரம்மாவைப் போல நடிக்கிறா போல சார்" என்று கூறிட, "யூ ஜஸ்ட் ஷட் அப் அண்ட் கெட் அவுட்" என்று கத்தி விட்டதில் அவன் திகைத்து வெளியில் ஓடி விட்டான்.
சேரை அவள் முன் இழுத்துப் போட்டவன், அவள் முடியை மீண்டும் கொத்தாகப் பற்றி நிமிர்த்தி, "இங்க பாரு... இதான் லாஸ்ட் சான்ஸ் உனக்கு. அன்னைக்கு என்ன நடந்துச்சோ அதை ஒன்னு விடாம சொல்லணும். சந்தேகப்படுற மாதிரி இல்லாத விஷயமா இருந்தாலும் பரவாயில்ல" என்றதும், அவள் கண்கள் சொருக அவனைப் பார்த்தாள்.
அவள் அடித்த அடியில் உடலெல்லாம் ஆங்காங்கே காயமாகி இருந்தது. கண்ணின் ஓரம் வீங்கிப் போய் இருக்க, இதழ்கள் வழியே இரத்தம் வழிந்தது. சுருங்கிய புருவத்துடன் சட்டென பார்வையைத் திருப்பிக்கொண்டவன், "வாயை திறந்து சொல்லுடி." என்று எரிந்து விழுந்தான்.
திக்கித் திணறி மூச்சு வாங்க பேசினாள் இன்னிலா.
"முந்த... முந்தாநாள் சண்டே... அன்னைக்கு கனகாம்மா வரல. எப்பவும் போல நாங்க தான் சமைச்சு சாப்பிட்டோம். அன்னை... அன்னைக்கு அவ அவளுக்கு பீரியட்ஸ். நேப்கின் இல்லைன்னு வாங்க தான் மெடிக்கல் போனேன். ஆனா அங்க எப்படி இந்த பாய்சன் பில் என் கவர்குள்ள வந்துச்சுன்னு தெ தெரியல. அதுக்கு அப்பறம், அவள் ரெஸ்ட்லேயே தான் இருந்தா. நைட்டுக்கும் இட்லி சாம்பார் வச்சுட்டு, அவளை சாப்பிட கூப்பிட்டேன். அவள் வரலைன்னு சொன்னா..." என்னும் போதே மீண்டும் அழுகை பொங்கியது அவளுக்கு.
"வெறும் வயித்தோட படுக்கக் கூடாதுன்னு நான் தான் தட்டுல இட்லி வச்சு சாம்பாரை ஊத்தி எடுத்துட்டுப் போனேன்." என்று மூக்கை உறிஞ்சியவள், "ஹான் அப்போ கனகாம்மா கூட வந்தாங்க" என்றதில், அவன் சட்டெனப் பார்வையைக் கூர்மையாக்கினான்.
"வாட்? நீ தான் அவங்க வரலைன்னு சொன்ன?"
"காலைல வரல. ஆனா ஒரு எட்டரை மணி இருக்கும் போது வந்தாங்க. நைட்டு சாப்பாடு ஏதாவது செஞ்சு தரவான்னு கேட்க வந்தாங்க. நான்... நானே செஞ்சுட்டேன்னு சொன்னதும் உடனே கிளம்பிட்டாங்க." என்றதும், "ஏய் பைத்தியம் அன்னைக்கு சந்தேகப்படுற மாதிரி எதுவும் நடக்கலைன்னு தான சொன்ன." என்றான் கடுப்புடன்.
"ஆ... ஆமா கனகாம்மா வந்ததை எப்படி நான் சந்தேகமா சொல்ல முடியும். வேற யாரும் வந்தாங்களான்னு தான கேட்டீங்க" என்று அழுகுரலில் கூறியவளை மீண்டும் பெல்டால் அடித்து விடலாமா என்றிருந்தது.
"சரி மேல சொல்லு." பொறுமையை இழுத்துப் பிடித்து அவன் கேட்க, "அப்பறம் அவங்க போய்ட்டாங்க" என்றதும்,
"இன்னிலா... நல்லா யோசிச்சு ஒரு விஷயத்தையும் விடாம சொல்லு. உடனே போறதுக்கு எதுக்கு அந்நேரத்துக்கு அவங்க வரணும். இதுக்கு முன்னாடி வந்துருக்காங்களா இப்படி ?" என்று கேட்க,
"வந்தது இல்லை தான். ஆனால் காலைல அவள் பேசும் போது உடம்பு முடியலைன்னு சொன்னா அதனால வந்துருக்கலாம்ல." என்று அவள் நியாயப்படுத்த, அவன் பார்வையால் சுட்டெரித்தான்.
அதில் தலையைக் குனிந்து கொண்டவள், "ஹா... அப்பறம் அவங்க வந்ததும் கிளம்பல. நான்... நான் சாப்பாடு தட்டு எடுத்துட்டு நிம்மி ரூம்க்கு போகும் போது தான் அவங்க வந்தாங்க. அப்போ தண்ணி கேட்டாங்களா. நான் தட்டை டீ பாய் மேல வச்சுட்டு அவங்களுக்கு தண்ணி குடுத்துட்டு அப்பறம் தான் அதை எடுத்துட்டு அவள் ரூம்க்கு போனேன்." என்றதும் விருட்டென எழுந்து விட்டவன், "டேமிட்..." என்று கை முஷ்டி இறுக மிதிலேஷை அழைத்து கனகாவை அழைத்து வரக்கூறினான்.
கனகா அங்கு வந்ததும், "எதுக்கு முந்தா நாள் நைட்டு நிம்மி அப்பார்ட்மெண்ட்க்கு போனீங்க?" என்று ஈஷ்யுகன் கேட்க, அவரோ "நானா? நான் ஞாயித்துக் கிழமை திருப்பதி போயிட்டு ராத்திரி பத்து மணிக்கு தானங்கய்யா வந்தேன்." எனக் கூறியதில், இன்னிலா திகைக்க, ஈஷ்யுகனின் பார்வை இன்னிலாவை மொய்த்தது.
காற்று வீசும்
கசங்கிய முகத்தை சரி செய்து கொண்ட நிமிஷா, “நீங்க இருக்குறனால தான் நான் நிம்மதியா இருக்கேண்ணா…” என்று விட்டு, இன்னிலாவைத் தன்னருகில் இருத்தி, “அப்பறம் என் டியரஸ்ட் பிரெண்டு இனியும் கூட இருக்காள்ல. நிஜமாவே ஐ ஆம் சோ ஹேப்பி அண்ணா. ஜீவி அண்ணா இங்க வர்றது தான் பாக்கி. அப்பறம் நான் இன்னும் ஹேப்பி ஆகிடுவேன்.” என்று தலை சாய்த்துக் கூறிய தங்கையைக் கண்டு மெலிதாய் முறுவலித்தான்.
‘இவள் வேற என் நிலைமை தெரியாம இவன் முன்னாடி நிறுத்தி வைக்கிறாளே’ எனத் தவித்த இன்னிலாவை ஒரு பார்வை பார்த்தவன், “சரி நிம்மி கிளம்புறேன்” என்றிட, “அண்ணா இருந்து சாப்பிட்டு போங்களேன். மழை வேற பெய்யுது. எப்ப பார்த்தாலும் வந்ததும் ஓடுறதுல குறியா இருக்கீங்க.” என்று நிமிஷா உரிமையாய் கோபம் கொண்டாள்.
“அதில்லடா... கொஞ்சம் வேலை…” என்று அவன் பேசி முடிக்கும் முன், "அர்த்த ராத்திரில கூட அப்படி என்ன தான் வேலை இருக்குமோ. உங்க பொண்டாட்டி எதுவும் காத்துட்டு இருக்காங்களா. இல்ல உங்க கேர்ள் ப்ரெண்ட் எதுவும் டேட்டிங்க்காக வெய்ட் பண்ணிட்டு இருக்காங்களா?" என்று சிலுப்பிக்கொள்ள, அதில் இன்னும் கொஞ்சம் சிரிப்பை பெரிதாக்கியவன், "நமக்கு ரெண்டுத்துக்குமே கொடுப்பினை இல்லை." என்றான் கண்சிமிட்டி.
அதில் நிமிஷாவும் சிரித்து விட, இன்னிலா தான், 'ம்ம்க்கும் எப்ப பாரு காய்ஞ்ச மிளகா மாதிரி யாரைப் பார்த்தாலும் காட்டமா கத்திக்கிட்டே இருந்தா காலம் முழுக்க பிரம்மச்சாரியா வாழ வேண்டியது தான். சிடுமூஞ்சி சின்னப்பன்...' தனக்குள்ளேயே அவனை வறுத்து எடுத்தவளை கூர்ந்து பார்த்த ஈஷ்யுகன், "வாட் இஸ் ஆன் யுவர் மைண்ட்?" என்று நேரடியாகக் கேட்டு விட, அவளுக்கு நெஞ்சு வலியே வந்து விட்டது.
"த.. ப.. அ... அது...சி சிக்கன் செஞ்சேன் சார். சாப்பிட்டு போங்கன்னு தான் நினைச்சேன்" என்று உளறித்தள்ளி விட, அவன் ஒற்றைப்புருவம் உயர்த்தினான்.
நிமிஷாவோ கமுக்கமாகப் புன்னகைத்து, "இவள் என்ன யோசிச்சு இருப்பான்னு எனக்குத் தெரியும்ண்ணா. உங்களுக்குத் தான் ஆல்ரெடி ஒரு பேர் வச்சு இருக்காளே." என்று கூறும் போதே அவளை நறுக்கென கிள்ளி விட்டாள்.
"பேரா என்ன பேரு? தாடையைத் தூக்கி கேட்ட தொனியிலேயே, ஐய்யோ சார் இவள் சும்மா சொல்ற. அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல. நான் போய் சாப்பாடு எடுத்து வைக்கிறேன்" என்று உள்ளே ஓடியே விட, நிமிஷாவிற்கு சிரிப்பு தாளவில்லை.
ஈஷ்யுகன் தான், "உன் பிரெண்டுன்னு சும்மா விடுறேன்" என்று முறைக்க, "அட சும்மா சொன்னேண்ணா. நீங்க வாங்க சாப்பிடலாம். சப்பாத்தி நானே சுட்டேன் தெரியுமா?" என அவனைப் பிடித்து டைனிங் டேபிளில் அமர வைத்து, உணவைப் பரிமாறினாள்.
"நீயும் உட்காந்து சாப்டேன்." என்றதும் நிமிஷாவும் அமர இன்னிலாவையும் அமரச் சொன்னாள்.
அவளோ "ம்ம்ஹும் நான் அப்பறம் சாப்புடுறேன்" என்று மறுக்க, தட்டில் புதைந்திருந்தவன் நிமிர்ந்து "சிட்!" என்று நாற்காலியைக் கண் காட்டியதும் சட்டென அமர்ந்து விட்டாள்.
உணவை உண்டு கொண்டிருந்தவனை ஓரக்கண்ணில் பார்த்தபடி இன்னிலாவும் உண்டாள். இதற்கும் குறை எதுவும் சொல்வானோ என்ற சிறு எதிர்பார்ப்பு அவளுள் உதயமாக, அவளது பார்வை புரிந்து, "கிரேட் டின்னர்" என்று முத்தாய் ஒரு வார்த்தை உதிர்த்ததில், பாவையின் முகத்தில் தான் மின்னலாய் ஒரு மகிழ்ச்சி.
சட்டென பிரகாசமான அம்முகத்தை ஒரு நொடிக்கு அதிகமாகவே ஏறிட்டவனின் மனதினுள் அக்கணம் பதிந்து விட்டது.
பின், நிமிஷாவே "எனக்கு இப்போலாம் கனகாம்மா வரலைன்னா கூட வீட்டு சாப்பாடு தான்ண்ணா." என்று பெருமையுடன் பகிர, இன்னிலாவிற்கு தான், அவள் அளவுக்கு அதிகமாய் தன்னைப் பற்றி பேசுவது போல சங்கடமாக இருந்தது. ஆனால், அவனும் பொறுமையாய் அதனைக் கேட்டு கொண்டதில் அவளுக்கு மேலும் வியப்பு தான்.
---
கண்ணீர் வற்றிக் காய்ந்து போயிருந்தது இன்னிலாவிற்கு. நாக்கு தண்ணீருக்கு ஏங்க, நினைவுகள் மேலும் கண்ணீரைக் கொடுத்தது.
நெற்றியைத் தட்டி சுழல் நாற்காலியில் சுழன்றபடி கண் மூடி யோசனையில் இருந்தான் ஈஷ்யுகன். அலைபேசி வேறு அழைத்த வண்ணம் இருந்தது. அதனை எடுக்கத் தோன்றாமல் ஆழ்ந்த மௌனத்தில் இருந்தான்.
யார் அழைப்பதென்று தெரியுமே அவனுக்கு. ஜீவித். அவனது ஆருயிர் நண்பன். அவனது தங்கை தான் நிமிஷா.
கல்வித் துறை அமைச்சர் சங்கரநாராயணனின் புதல்வர்கள் ஜீவித்தும் நிமிஷாவும். பெரும் பணத்தில் புரண்டாலும் இருவருக்கும் பணத்தாசை சிறிதளவும் கிடையாது. நிமிஷா சிறு வயது முதலே விடுதியில் தங்கிப் படிக்க ஜீவித்தும் ஈஷ்யுகனும் ஒரே பள்ளியில் தான் பயின்றனர்.
மேலும் நினைவுகள் பிழிந்தெடுக்க சட்டென கண்ணைத் திறந்தவன், அலைபேசியை சைலண்ட்டில் போட்டு விட்டு, நேராக இன்னிலா இருக்கும் அறை நோக்கிச் சென்றான்.
முகத்தில் சீறல் எல்லை மீறி இருந்தது. மிதிலனும் அவன் பின்னே செல்ல, அறைக்குள் சுருண்டு படுத்திருந்தவளை காலால் எத்தி திருப்பினான் ஈஷ்யுகன். அதில் பதறி எழுந்த இன்னிலா மிரட்சியுடன் அவனைப் பார்க்க,
"இன்னும் எவ்ளோ நேரம்டி இதே ரூம்ல பொழுதை கழிக்கலாம்ன்னு திட்டம் போட்டு இருக்க." என்று கர்ஜித்ததில் கண்ணீர் வழிந்தது.
"சத்தியமா சொல்றேன் சார். எனக்கு எதுவும் தெரியாது." என அவள் மன்றாட,
"எப்படிடி தெரியாம போகும். அவளுக்காக சமைச்சது நீ தான? அவளுக்கு பரிமாறுனது நீ தான?" என்று உறுமலுடன் அடுக்கடுக்காய் கேள்வி கேட்க, "நா... நான் தான் சார். ஆனா அதுல நான் விஷம் கலக்கல சார்" என்றாள் தேம்பியபடி.
அவள் முடியைக் கொத்தாகப் பற்றி நிமிர்த்தியவன், "அது எப்படிடி... ரெண்டு பேருக்கும் ஒண்ணா செஞ்ச சமையல்ல அவளுக்கு மட்டும் விஷம் ஏறி இருக்கும். உனக்கு மட்டும் ஒன்னும் ஆகல. ம்ம்?" எனப் பல்லைக்கடித்து சினம் பெருக கேட்க, "எனக்கும் ஒன்னும் தெரியல சார். ஒண்ணுமே புரியல" என்றவளின் வாதத்தைக் கேட்க அவன் தயாராக இல்லை.
"இப்படி எதையாவது சொல்லி என்கிட்ட இருந்து தப்பிச்சிடலாம்ன்னு நினைச்சுட்டியோ. யூ ஃப*** பிட்ச். இன்னும் உயிருக்கு ஊசல் ஆடிட்டு இருக்குறவளுக்கு ஹோப் இல்லைன்னு டாக்டர்ஸ் சொல்லிட்டு இருக்காங்க. அவள் சாகுற நெக்ஸ்ட் செகண்ட் நீ செத்துருவ. உண்மையை சொல்றியோ இல்லையோ ஐ டோன்ட் கேர்" என்றான் ரௌத்திரம் மின்ன.
அச்சத்திலும் அவள் மீது சுமத்திய பழியிலும் தவித்துப் போனவளுக்கு, தன்னை எப்படி புரிய வைப்பது என்று தெரியத்தான் இல்லை.
"அன்னைக்கு சந்தேகப்படுற மாதிரி யாரும் வீட்டுக்கு வந்தாங்களா?" தனது பேண்டில் இருந்த பெல்ட்டை உருவியபடி ஈஷ்யுகன் கேட்க, "இ... இல்ல சார்..." என்றாள் நடுக்கத்துடன்.
"காலைல இருந்து யாருமே வரலை அப்படி தான?" மேலும் அவன் வினவியபடி பெல்ட்டைச் சுழற்ற, அவள் மறுப்பாக தலையசைத்தாள்.
"நீ மட்டும் தான் மெடிக்கல் ஷாப் போயிருக்க. ரைட்?"
கண்ணீரே பதிலாக வந்தது அவளிடம் இருந்து.
"அப்போ பாய்சன் கெமிக்கல் வாங்கி இருக்க. அது பில்லுல இருக்கு."
"இல்ல சார்..." என்று அவள் பலவீனமாய் மறுத்ததில் கோபம் உச்சியைத் தொட, பெல்டால் அவளை விளாசினான்.
"ஆ... வலிக்குது சார். ப்ளீஸ் சார். என்னை விட்டுடுங்க. நான் எதுவும் பண்ணல சார்." என்ற அவளது கெஞ்சல்களை அவன் ஒரு பொருட்டாக கூட எண்ணவில்லை.
அடி தாள இயலாமல் சுருண்டு அரை மயக்கத்திற்கு சென்று விட்டாள். அவளை அடித்து அடித்து அவன் சோர்ந்து விட்டானோ என்னவோ பெல்ட்டைத் தூக்கி எறிந்து விட்டு,
"மிதிலன்... இவளோட அப்பன்காரன் இவளைத் தேடி ஆபிஸ்ல தான உட்காந்து இருக்கான்" என்று கேட்டிட, அத்தனை மயக்கத்திலும் விலுக்கென நிமிர்ந்தாள்.
"ஆமா சார். அவரைத் தூக்கவா?" மிதிலேஷ் கேட்டதில்,
"அந்த ஆளைத் தூக்கி ஓசி சோறு போட சொல்றியா..." என எரிச்சலுற்றவன், "இவளை ஒட்டுத் துணி இல்லாம வீடியோ எடுத்து நெட்ல போட்டு விடு, முதல்ல அவள் அப்பனுக்கு அனுப்பு பாத்துட்டு சாவட்டும்." என்று வெகு இயல்பாகக் கூறி விட்டு நகரப் போனவனின் கால்களைப் பிடித்து விட்டாள் இன்னிலா.
"ஐயோ வேணாம் சார். இதுக்கு மேல முடியல என்னால. இப்ப என்ன நான் தான் விஷம் வச்சேன்னு ஒத்துக்கணும் அதான வேணும் உங்களுக்கு சரி ஒத்துக்குறேன். என்னை ஜெயில்ல போடுங்க. என்ன ஜெயில்ல போட்டுடுங்க. ப்ளீஸ்... வேற எதுவும் பண்ணிடாதீங்க. ஐயோ..." என்று முகத்தில் அறைந்து கொண்டு அழுதவள்,
"நிம்மி என் பிரெண்டு... என்னால அவள் சாகுறான்னா அந்த குற்ற உணர்ச்சியே என்னைக் கொன்னுடும். நான் ஜெயில்லயே செத்துட்டுப் போறேன். என் அப்பாவை சாகடிச்சுடாதீங்க ப்ளீஸ்... ப்ளீஸ்." என்று கேவி கேவி தரையில் முகத்தைப் புதைத்து அழுது கரைந்தாள்.
"ஊஃப் ஊஃப்" எனக் கோபத்தை வெளிக்காட்டாமல் அடக்கிக்கொண்ட ஆடவனை விசித்திரமாகப் பார்த்த மிதிலன், "இவளும் பிரம்மாவைப் போல நடிக்கிறா போல சார்" என்று கூறிட, "யூ ஜஸ்ட் ஷட் அப் அண்ட் கெட் அவுட்" என்று கத்தி விட்டதில் அவன் திகைத்து வெளியில் ஓடி விட்டான்.
சேரை அவள் முன் இழுத்துப் போட்டவன், அவள் முடியை மீண்டும் கொத்தாகப் பற்றி நிமிர்த்தி, "இங்க பாரு... இதான் லாஸ்ட் சான்ஸ் உனக்கு. அன்னைக்கு என்ன நடந்துச்சோ அதை ஒன்னு விடாம சொல்லணும். சந்தேகப்படுற மாதிரி இல்லாத விஷயமா இருந்தாலும் பரவாயில்ல" என்றதும், அவள் கண்கள் சொருக அவனைப் பார்த்தாள்.
அவள் அடித்த அடியில் உடலெல்லாம் ஆங்காங்கே காயமாகி இருந்தது. கண்ணின் ஓரம் வீங்கிப் போய் இருக்க, இதழ்கள் வழியே இரத்தம் வழிந்தது. சுருங்கிய புருவத்துடன் சட்டென பார்வையைத் திருப்பிக்கொண்டவன், "வாயை திறந்து சொல்லுடி." என்று எரிந்து விழுந்தான்.
திக்கித் திணறி மூச்சு வாங்க பேசினாள் இன்னிலா.
"முந்த... முந்தாநாள் சண்டே... அன்னைக்கு கனகாம்மா வரல. எப்பவும் போல நாங்க தான் சமைச்சு சாப்பிட்டோம். அன்னை... அன்னைக்கு அவ அவளுக்கு பீரியட்ஸ். நேப்கின் இல்லைன்னு வாங்க தான் மெடிக்கல் போனேன். ஆனா அங்க எப்படி இந்த பாய்சன் பில் என் கவர்குள்ள வந்துச்சுன்னு தெ தெரியல. அதுக்கு அப்பறம், அவள் ரெஸ்ட்லேயே தான் இருந்தா. நைட்டுக்கும் இட்லி சாம்பார் வச்சுட்டு, அவளை சாப்பிட கூப்பிட்டேன். அவள் வரலைன்னு சொன்னா..." என்னும் போதே மீண்டும் அழுகை பொங்கியது அவளுக்கு.
"வெறும் வயித்தோட படுக்கக் கூடாதுன்னு நான் தான் தட்டுல இட்லி வச்சு சாம்பாரை ஊத்தி எடுத்துட்டுப் போனேன்." என்று மூக்கை உறிஞ்சியவள், "ஹான் அப்போ கனகாம்மா கூட வந்தாங்க" என்றதில், அவன் சட்டெனப் பார்வையைக் கூர்மையாக்கினான்.
"வாட்? நீ தான் அவங்க வரலைன்னு சொன்ன?"
"காலைல வரல. ஆனா ஒரு எட்டரை மணி இருக்கும் போது வந்தாங்க. நைட்டு சாப்பாடு ஏதாவது செஞ்சு தரவான்னு கேட்க வந்தாங்க. நான்... நானே செஞ்சுட்டேன்னு சொன்னதும் உடனே கிளம்பிட்டாங்க." என்றதும், "ஏய் பைத்தியம் அன்னைக்கு சந்தேகப்படுற மாதிரி எதுவும் நடக்கலைன்னு தான சொன்ன." என்றான் கடுப்புடன்.
"ஆ... ஆமா கனகாம்மா வந்ததை எப்படி நான் சந்தேகமா சொல்ல முடியும். வேற யாரும் வந்தாங்களான்னு தான கேட்டீங்க" என்று அழுகுரலில் கூறியவளை மீண்டும் பெல்டால் அடித்து விடலாமா என்றிருந்தது.
"சரி மேல சொல்லு." பொறுமையை இழுத்துப் பிடித்து அவன் கேட்க, "அப்பறம் அவங்க போய்ட்டாங்க" என்றதும்,
"இன்னிலா... நல்லா யோசிச்சு ஒரு விஷயத்தையும் விடாம சொல்லு. உடனே போறதுக்கு எதுக்கு அந்நேரத்துக்கு அவங்க வரணும். இதுக்கு முன்னாடி வந்துருக்காங்களா இப்படி ?" என்று கேட்க,
"வந்தது இல்லை தான். ஆனால் காலைல அவள் பேசும் போது உடம்பு முடியலைன்னு சொன்னா அதனால வந்துருக்கலாம்ல." என்று அவள் நியாயப்படுத்த, அவன் பார்வையால் சுட்டெரித்தான்.
அதில் தலையைக் குனிந்து கொண்டவள், "ஹா... அப்பறம் அவங்க வந்ததும் கிளம்பல. நான்... நான் சாப்பாடு தட்டு எடுத்துட்டு நிம்மி ரூம்க்கு போகும் போது தான் அவங்க வந்தாங்க. அப்போ தண்ணி கேட்டாங்களா. நான் தட்டை டீ பாய் மேல வச்சுட்டு அவங்களுக்கு தண்ணி குடுத்துட்டு அப்பறம் தான் அதை எடுத்துட்டு அவள் ரூம்க்கு போனேன்." என்றதும் விருட்டென எழுந்து விட்டவன், "டேமிட்..." என்று கை முஷ்டி இறுக மிதிலேஷை அழைத்து கனகாவை அழைத்து வரக்கூறினான்.
கனகா அங்கு வந்ததும், "எதுக்கு முந்தா நாள் நைட்டு நிம்மி அப்பார்ட்மெண்ட்க்கு போனீங்க?" என்று ஈஷ்யுகன் கேட்க, அவரோ "நானா? நான் ஞாயித்துக் கிழமை திருப்பதி போயிட்டு ராத்திரி பத்து மணிக்கு தானங்கய்யா வந்தேன்." எனக் கூறியதில், இன்னிலா திகைக்க, ஈஷ்யுகனின் பார்வை இன்னிலாவை மொய்த்தது.
காற்று வீசும்
Last edited:
- Status