காதல் இ(க)சையடி நீ...
காதல் இசை - 1
சூரியன் இன்னும் தூக்கம் கலையாமல், மெல்லமாய் மேகத்துக்குள் படுத்துக் கொண்டிருந்த விடியற்காலை நேரம். சென்னை விமான நிலையத்திலிருந்து வெளிவந்து கொண்டிருந்தான் அருள்மொழிவர்மன். தொழிலதிபர் முத்துகிருஷ்ணன் மற்றும் ராஜலட்சுமி தம்பதியினரின் ஒற்றைப் புதல்வன்.
ஹீரோவாக, இளம் கன்னியர் மனதை கவரக்கூடிய கனகச்சித உருவம். கல்லூரி முடிந்தவுடன் தொழிலுக்குள் அடியெடுத்து வைத்தவன். இப்போது 28வயதில் தனது தந்தையின் தொழில் சாம்ராஜ்யத்தை இந்தியா மட்டுமல்லாமல் கடல் கடந்தும் விரிவுபடுத்த முயற்சித்து, அதில் வெற்றி பெற்று அது தொடர்பான ஒரு ஆலோசனைக் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டு இந்தியா திரும்பி இருக்கிறான்.
ஏர்போர்ட்டைவிட்டு வெளியே வந்தவன் தனக்காக காத்திருந்த பி.எம்.டபிள்யூகாரைப் பார்த்த உடனே அவனது ஒரு பக்க புருவம் உயர்ந்தது. ஏனெனில் அது அவனுடைய தந்தையின் கார். எதுக்காக ராஜ் வராமல் அப்பா வந்திருக்காரு? என்ற யோசனையுடனே காரை நெருங்கியவன் உள்ளே அமர்ந்திருந்த தந்தையை பார்த்ததும் ஹாய்! டாடி..எப்படி இருக்கீங்க? என்று கேட்டபடி அமர்ந்தான்.
வாப்பா அருள்..நல்லா இருக்கேன். நீ எப்படி இருக்க? போன வேலை நல்லபடியா முடிஞ்சுதா?
எவ்ரிதிங் ஓகே பா.. அம்மா எப்படி இருக்காங்க?
அவளுக்கு என்ன?நல்லா இருக்கா. இன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமை, அதனால கபாலீஸ்வரர் கோயில் போய் இருக்கா, என்னையும் வர சொன்னா நான் தான் உன்னை பிக்கப் பண்ண வந்ததுனால போக முடியல.இந்நேரம் வீட்டுக்கு வந்து இருப்பா.
அஹ் டாடி..ஆமா ராஜ் எங்க? நான் டீல் பேச முன்னாடி என்கிட்ட பேசுனான்.அதுக்கப்புறம் டீல் முடிச்சு வந்து கூப்பிட்டா போன் சுவிட்ச்ஆஃப் என்று வந்தது. நானும் பிளைட்டுக்கு நேரமாச்சுனு கிளம்பிட்டேன். பிளைட் ஏறுன பிறகு ட்ரை பண்ணி பார்த்தேன் போன் சுவிட்ச் ஆஃப்னே வந்துச்சு. என்ன ஆச்சு? அவன் எங்கே?
ராஜுக்கும், தன் மகனுக்கும் உள்ள நட்பை பற்றி உணர்ந்தவர், இப்போதைக்கு இவனிடம் நடந்தவற்றை சொல்ல வேண்டாம் என நினைத்து..ராஜ்க்கு உடம்பு முடியலப்பா, கொஞ்சம் ஹைஃபீவரா இருந்ததுனால ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணி இருக்கு. போன் வீட்டிலேயே இருக்குமா இருக்கும் என்றார்.
வாட்? இதை ஏன் என்கிட்ட சொல்லவே இல்ல.. இப்ப காரை நேரா ஹாஸ்பிடலுக்கு விடுங்க என்றான்.
இல்லப்பா.. வீட்டுக்கு வந்து கொஞ்சம் ரெப்ரெஷ் ஆயிட்டு அதுக்கு அப்புறம் போய் மீட் பண்ணலாம்..ஹாஸ்பிடல்ல இருக்கிறவன போய் நீ இப்படியே பார்க்கணுமா? என்றார்.
அதுவும் சரிதான். ரொம்ப ஏதும் பிராப்ளம் இல்லையே? என்றான்.
ச்சே..ச்சே..இல்லப்பா என்றார் சற்றே திணறியபடி.
அவர்கள் கார் வீட்டை நெருங்கும் பொழுதே வாசலிலேயே நின்று கொண்டிருந்தார் லட்சுமி.
ஹாய் மாம்..எப்படி இருக்கீங்க? என்று அவரை அணைத்துக் கொண்டான்.
நல்லா இருக்கேன் கண்ணா.. என்று அவன் முகத்தை வாஞ்சையுடன் வருடியவரின் முகத்தில் ஏதோ குறைவது போல் தெரிந்தது அருளின் பார்வைக்கு..
ஏன்மா! ஏதோ மாதிரி இருக்கீங்க?
ஒன்னும் இல்லடா கண்ணா.. இந்த ராஜூ பையனுக்கு வேற உடம்புக்கு சரி இல்ல..அதான் கோயிலுக்கு போயிட்டு இப்பதான் வந்தேன். நீ சீக்கிரம் ரெப்ரெஷ் ஆயிட்டு வந்தேனா பிரேக்ஃபாஸ்ட் முடிச்சிட்டு நாம அவனை பார்க்கபோகலாம் என்றார் லட்சுமி.
அதன்படி 10 நிமிடத்தில் கிளம்பி வந்தவன் அவர்களுடன் அமர்ந்து காலை உணவை முடித்துவிட்டு, ஒன்றாக அவன் உயிர் நண்பனான ராஜ்யை சந்திக்க மருத்துவமனை கிளம்பினார்கள்.
டாட்..என் கார்ல போகலாம் என்றான்.
இல்லப்பா..உன்னுடைய கார் ராஜ் வீட்ல இருக்கு. அதனால இப்ப என் கார்ல போகலாம் என்றார்.
ஓகே..என்று சொல்லியபடி காரில் ஏறியவன் மருத்துவமனை வரும் வரை தொழில் சம்பந்தமாக பேசிக் கொண்டே வந்தான். அவன் கேட்டதற்கெல்லாம் பதில் அளித்தபடியே வந்தார் கிருஷ்ணன்.
கார் சென்னையில் உள்ள மிகப் பிரபலமான மருத்துவமனையில் நுழைந்தது. காரை பார்க் பண்ணிவிட்டு லிப்ட் மூலமாக ஐந்தாவது தளத்திற்கு வந்தனர்.
லிஃப்ட்டை விட்டு வெளியே வந்தவனின் புருவம் ஒரு கணம் சுருங்கி விரிந்தது.ஏனெனில் அந்த தளம் முழுவதும் க்ரிட்டிக்கல் கேர் நோயாளிகளுக்குரியது.
சட்டென தனது தந்தையை திரும்பிப்பார்த்தவனின் பார்வைக்கு பதில் அளிக்கும் விதமாக கண்களை மூடித்திறந்தார் கிருஷ்ணன்.
ஒரே ஒரு நிமிடம்தான்..கண்கள் மங்கி, உடல் ஒத்துழைக்காமல் கீழே விழப் போகிறோம் என்பதை உணர்ந்து பொத்தென அங்கிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தான்.
அவன் நிலைமையை உணர்ந்து அருகில் நெருங்கிய கிருஷ்ணன் அவனின் தோள்களில் கையை வைக்க சட்டென அதை தள்ளிவிட்டு ஒரு பார்வை பார்த்தான். அவன் கண்களின் கோபக்கனலில் கிருஷ்ணனே இரண்டு அடிகள் பின்னே எடுத்து வைத்துவிட்டார்.
சற்று நிதானப்படுத்திக் கொண்டு சிசியூவின் கதவினை திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்தான். அங்கு ராஜ்யை கவனித்து கொண்டிருந்த நர்ஸ் அவனைப் பார்த்ததும் ஏதோ சொல்ல வந்தவர் அவனின் அழுத்தமான பார்வையில் வாயமூடிக்கொண்டார்.
பலவித கருவிகளுக்கும், குழாய்களுக்கும் நடுவில் மூச்சு விடுவதற்காக கருவிகள் பொருத்தப்பட்டு முகம் எல்லாம் வீங்கி மயக்கத்தில் இருந்தான் ராஜ்.
அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே மெல்ல நெருங்கியவன், அவன் முகத்தினை விட்டு சற்றும் பார்வையை நகர்த்தவே இல்லை. பத்து நிமிடங்களுக்கும் மேலாக அவன் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் பார்வை தான் ராஜ் மேல் இருந்ததே ஒழிய, அவன் எண்ணங்களோ ராஜுடன் மானசீகமாக பேசிக்கொண்டு இருந்தன.
டேய் ராஜ்.. நீ இல்லாம எனக்கு ஒண்ணுமே இல்லடா.. சீக்கிரம் குணமாகி வந்துருடா.. இதுக்கு காரணமான ஒருத்தரையும் நான் சும்மா விடமாட்டேன். அவன் கைகளை பற்றி வருடியவனின் ஸ்பரிசத்தின் மூலமாக தன் உயிர் நண்பனின் வருகையை உணர்ந்து, அறிந்து கொண்டான் ராஜ்.
சிசியூ கதவை திறந்து கொண்டு வெளியே வந்த அருள்,கிருஷ்ணனுடன் பேசிக் கொண்டிருந்த டாக்டரின் அருகில் வந்தான்.அவனைப் பார்த்துவிட்டு டாக்டர், ராஜ் இப்போ 90% கிரிட்டிக்கல் கண்டிஷனை தாண்டிவிட்டார். இருந்தாலும் அப்சர்வேஷன்ல இருக்கணும்ங்குறதுக்காக தான் ccu உள்ள வச்சிருக்கோம். 24 மணி நேரத்துக்குள்ள நினைவு வந்துடும். இடது காலில் பிராக்சர் அதுக்காக சர்ஜரி பண்ணிட்டோம். வலது கையில சின்ன கிராக் இருக்கு 3 வீக்ஸ் அசையாம பாத்துக்கிட்டாலே போதும். காதுக்கும், கழுத்துக்கும் நடுவுல ஒரு ஆழமான காயம் ஏற்பட்டு இருக்கு. நல்லவேளையாக அதனால எந்த பிரச்சனையும் இல்ல.. கொஞ்ச நாளைக்கு தாடைய ரொம்பவும் அசைக்காம பாத்துக்கணும் அவ்வளவுதான் என்று சொல்லியவர் கிளம்பிவிட்டார்.
அவனுக்கு இப்படி நடந்துச்சுன்னு கேள்விப்பட்ட உடனே அவனுடைய ட்ரீட்மென்ட் பத்தி பாத்துட்டு இருந்தேன். நீ அங்க இருந்து கிளம்பி வர சமயத்துல உன்னை ஏன் டென்ஷன் பண்ணனும்னு சொல்லல. அடுத்து நீ எப்படியும் இந்த விஷயம் கேள்விப்பட்டால், அவன் கண் முழிக்கிற வரைக்கும் தண்ணி கூட பல்லுல பட விட மாட்ட அதுதான் வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போய் ரெப்ரெஷ் ஆன பிறகு வரலாம்னு…. என்று அவனின் கடுமையான பார்வையை பார்த்து இழுவையாக சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே.. அண்ணா…. என்று கதறிக் கொண்டே அவன் மார்பில் வந்து விழுந்தாள் தாரணி.
இசை இசைக்கும்...
காதல் இசை - 1
சூரியன் இன்னும் தூக்கம் கலையாமல், மெல்லமாய் மேகத்துக்குள் படுத்துக் கொண்டிருந்த விடியற்காலை நேரம். சென்னை விமான நிலையத்திலிருந்து வெளிவந்து கொண்டிருந்தான் அருள்மொழிவர்மன். தொழிலதிபர் முத்துகிருஷ்ணன் மற்றும் ராஜலட்சுமி தம்பதியினரின் ஒற்றைப் புதல்வன்.
ஹீரோவாக, இளம் கன்னியர் மனதை கவரக்கூடிய கனகச்சித உருவம். கல்லூரி முடிந்தவுடன் தொழிலுக்குள் அடியெடுத்து வைத்தவன். இப்போது 28வயதில் தனது தந்தையின் தொழில் சாம்ராஜ்யத்தை இந்தியா மட்டுமல்லாமல் கடல் கடந்தும் விரிவுபடுத்த முயற்சித்து, அதில் வெற்றி பெற்று அது தொடர்பான ஒரு ஆலோசனைக் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டு இந்தியா திரும்பி இருக்கிறான்.
ஏர்போர்ட்டைவிட்டு வெளியே வந்தவன் தனக்காக காத்திருந்த பி.எம்.டபிள்யூகாரைப் பார்த்த உடனே அவனது ஒரு பக்க புருவம் உயர்ந்தது. ஏனெனில் அது அவனுடைய தந்தையின் கார். எதுக்காக ராஜ் வராமல் அப்பா வந்திருக்காரு? என்ற யோசனையுடனே காரை நெருங்கியவன் உள்ளே அமர்ந்திருந்த தந்தையை பார்த்ததும் ஹாய்! டாடி..எப்படி இருக்கீங்க? என்று கேட்டபடி அமர்ந்தான்.
வாப்பா அருள்..நல்லா இருக்கேன். நீ எப்படி இருக்க? போன வேலை நல்லபடியா முடிஞ்சுதா?
எவ்ரிதிங் ஓகே பா.. அம்மா எப்படி இருக்காங்க?
அவளுக்கு என்ன?நல்லா இருக்கா. இன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமை, அதனால கபாலீஸ்வரர் கோயில் போய் இருக்கா, என்னையும் வர சொன்னா நான் தான் உன்னை பிக்கப் பண்ண வந்ததுனால போக முடியல.இந்நேரம் வீட்டுக்கு வந்து இருப்பா.
அஹ் டாடி..ஆமா ராஜ் எங்க? நான் டீல் பேச முன்னாடி என்கிட்ட பேசுனான்.அதுக்கப்புறம் டீல் முடிச்சு வந்து கூப்பிட்டா போன் சுவிட்ச்ஆஃப் என்று வந்தது. நானும் பிளைட்டுக்கு நேரமாச்சுனு கிளம்பிட்டேன். பிளைட் ஏறுன பிறகு ட்ரை பண்ணி பார்த்தேன் போன் சுவிட்ச் ஆஃப்னே வந்துச்சு. என்ன ஆச்சு? அவன் எங்கே?
ராஜுக்கும், தன் மகனுக்கும் உள்ள நட்பை பற்றி உணர்ந்தவர், இப்போதைக்கு இவனிடம் நடந்தவற்றை சொல்ல வேண்டாம் என நினைத்து..ராஜ்க்கு உடம்பு முடியலப்பா, கொஞ்சம் ஹைஃபீவரா இருந்ததுனால ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணி இருக்கு. போன் வீட்டிலேயே இருக்குமா இருக்கும் என்றார்.
வாட்? இதை ஏன் என்கிட்ட சொல்லவே இல்ல.. இப்ப காரை நேரா ஹாஸ்பிடலுக்கு விடுங்க என்றான்.
இல்லப்பா.. வீட்டுக்கு வந்து கொஞ்சம் ரெப்ரெஷ் ஆயிட்டு அதுக்கு அப்புறம் போய் மீட் பண்ணலாம்..ஹாஸ்பிடல்ல இருக்கிறவன போய் நீ இப்படியே பார்க்கணுமா? என்றார்.
அதுவும் சரிதான். ரொம்ப ஏதும் பிராப்ளம் இல்லையே? என்றான்.
ச்சே..ச்சே..இல்லப்பா என்றார் சற்றே திணறியபடி.
அவர்கள் கார் வீட்டை நெருங்கும் பொழுதே வாசலிலேயே நின்று கொண்டிருந்தார் லட்சுமி.
ஹாய் மாம்..எப்படி இருக்கீங்க? என்று அவரை அணைத்துக் கொண்டான்.
நல்லா இருக்கேன் கண்ணா.. என்று அவன் முகத்தை வாஞ்சையுடன் வருடியவரின் முகத்தில் ஏதோ குறைவது போல் தெரிந்தது அருளின் பார்வைக்கு..
ஏன்மா! ஏதோ மாதிரி இருக்கீங்க?
ஒன்னும் இல்லடா கண்ணா.. இந்த ராஜூ பையனுக்கு வேற உடம்புக்கு சரி இல்ல..அதான் கோயிலுக்கு போயிட்டு இப்பதான் வந்தேன். நீ சீக்கிரம் ரெப்ரெஷ் ஆயிட்டு வந்தேனா பிரேக்ஃபாஸ்ட் முடிச்சிட்டு நாம அவனை பார்க்கபோகலாம் என்றார் லட்சுமி.
அதன்படி 10 நிமிடத்தில் கிளம்பி வந்தவன் அவர்களுடன் அமர்ந்து காலை உணவை முடித்துவிட்டு, ஒன்றாக அவன் உயிர் நண்பனான ராஜ்யை சந்திக்க மருத்துவமனை கிளம்பினார்கள்.
டாட்..என் கார்ல போகலாம் என்றான்.
இல்லப்பா..உன்னுடைய கார் ராஜ் வீட்ல இருக்கு. அதனால இப்ப என் கார்ல போகலாம் என்றார்.
ஓகே..என்று சொல்லியபடி காரில் ஏறியவன் மருத்துவமனை வரும் வரை தொழில் சம்பந்தமாக பேசிக் கொண்டே வந்தான். அவன் கேட்டதற்கெல்லாம் பதில் அளித்தபடியே வந்தார் கிருஷ்ணன்.
கார் சென்னையில் உள்ள மிகப் பிரபலமான மருத்துவமனையில் நுழைந்தது. காரை பார்க் பண்ணிவிட்டு லிப்ட் மூலமாக ஐந்தாவது தளத்திற்கு வந்தனர்.
லிஃப்ட்டை விட்டு வெளியே வந்தவனின் புருவம் ஒரு கணம் சுருங்கி விரிந்தது.ஏனெனில் அந்த தளம் முழுவதும் க்ரிட்டிக்கல் கேர் நோயாளிகளுக்குரியது.
சட்டென தனது தந்தையை திரும்பிப்பார்த்தவனின் பார்வைக்கு பதில் அளிக்கும் விதமாக கண்களை மூடித்திறந்தார் கிருஷ்ணன்.
ஒரே ஒரு நிமிடம்தான்..கண்கள் மங்கி, உடல் ஒத்துழைக்காமல் கீழே விழப் போகிறோம் என்பதை உணர்ந்து பொத்தென அங்கிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தான்.
அவன் நிலைமையை உணர்ந்து அருகில் நெருங்கிய கிருஷ்ணன் அவனின் தோள்களில் கையை வைக்க சட்டென அதை தள்ளிவிட்டு ஒரு பார்வை பார்த்தான். அவன் கண்களின் கோபக்கனலில் கிருஷ்ணனே இரண்டு அடிகள் பின்னே எடுத்து வைத்துவிட்டார்.
சற்று நிதானப்படுத்திக் கொண்டு சிசியூவின் கதவினை திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்தான். அங்கு ராஜ்யை கவனித்து கொண்டிருந்த நர்ஸ் அவனைப் பார்த்ததும் ஏதோ சொல்ல வந்தவர் அவனின் அழுத்தமான பார்வையில் வாயமூடிக்கொண்டார்.
பலவித கருவிகளுக்கும், குழாய்களுக்கும் நடுவில் மூச்சு விடுவதற்காக கருவிகள் பொருத்தப்பட்டு முகம் எல்லாம் வீங்கி மயக்கத்தில் இருந்தான் ராஜ்.
அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே மெல்ல நெருங்கியவன், அவன் முகத்தினை விட்டு சற்றும் பார்வையை நகர்த்தவே இல்லை. பத்து நிமிடங்களுக்கும் மேலாக அவன் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் பார்வை தான் ராஜ் மேல் இருந்ததே ஒழிய, அவன் எண்ணங்களோ ராஜுடன் மானசீகமாக பேசிக்கொண்டு இருந்தன.
டேய் ராஜ்.. நீ இல்லாம எனக்கு ஒண்ணுமே இல்லடா.. சீக்கிரம் குணமாகி வந்துருடா.. இதுக்கு காரணமான ஒருத்தரையும் நான் சும்மா விடமாட்டேன். அவன் கைகளை பற்றி வருடியவனின் ஸ்பரிசத்தின் மூலமாக தன் உயிர் நண்பனின் வருகையை உணர்ந்து, அறிந்து கொண்டான் ராஜ்.
சிசியூ கதவை திறந்து கொண்டு வெளியே வந்த அருள்,கிருஷ்ணனுடன் பேசிக் கொண்டிருந்த டாக்டரின் அருகில் வந்தான்.அவனைப் பார்த்துவிட்டு டாக்டர், ராஜ் இப்போ 90% கிரிட்டிக்கல் கண்டிஷனை தாண்டிவிட்டார். இருந்தாலும் அப்சர்வேஷன்ல இருக்கணும்ங்குறதுக்காக தான் ccu உள்ள வச்சிருக்கோம். 24 மணி நேரத்துக்குள்ள நினைவு வந்துடும். இடது காலில் பிராக்சர் அதுக்காக சர்ஜரி பண்ணிட்டோம். வலது கையில சின்ன கிராக் இருக்கு 3 வீக்ஸ் அசையாம பாத்துக்கிட்டாலே போதும். காதுக்கும், கழுத்துக்கும் நடுவுல ஒரு ஆழமான காயம் ஏற்பட்டு இருக்கு. நல்லவேளையாக அதனால எந்த பிரச்சனையும் இல்ல.. கொஞ்ச நாளைக்கு தாடைய ரொம்பவும் அசைக்காம பாத்துக்கணும் அவ்வளவுதான் என்று சொல்லியவர் கிளம்பிவிட்டார்.
அவனுக்கு இப்படி நடந்துச்சுன்னு கேள்விப்பட்ட உடனே அவனுடைய ட்ரீட்மென்ட் பத்தி பாத்துட்டு இருந்தேன். நீ அங்க இருந்து கிளம்பி வர சமயத்துல உன்னை ஏன் டென்ஷன் பண்ணனும்னு சொல்லல. அடுத்து நீ எப்படியும் இந்த விஷயம் கேள்விப்பட்டால், அவன் கண் முழிக்கிற வரைக்கும் தண்ணி கூட பல்லுல பட விட மாட்ட அதுதான் வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போய் ரெப்ரெஷ் ஆன பிறகு வரலாம்னு…. என்று அவனின் கடுமையான பார்வையை பார்த்து இழுவையாக சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே.. அண்ணா…. என்று கதறிக் கொண்டே அவன் மார்பில் வந்து விழுந்தாள் தாரணி.
இசை இசைக்கும்...
Last edited: