கனவுகள் கனலாய் மாறுமா! - கதை திரி
கனவுகள் கனலாய் மாறுமா! - கதை திரி
- Thread starter Sheha zaki
- Start date
- Status
கனவுகள் கனலாய் மாறுமா! - கதை திரி
கனவுகள் கனலாய் மாறுமா?
Episode 01
நிலம் முழுவதும் இரத்த ஆறாக ஓட, உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தார் ஒரு பெண்மணி. அவருக்கு பக்கத்திலேயே அவருடைய கணவன் உயிரற்ற சடலமாகக் கிடக்க, இரத்தம் சொட்ட சொட்ட கையிலிருந்த அருவாளை தரையில் தேய்த்துக்கொண்டு வந்தான் அந்த கொடூரன்.
அவனைப் பார்க்கும் போது அந்த பெண்மணியின் விழிகளில் பயம் அப்பட்டமாகத் தெரிய, "என்.. தயவு செஞ்சு எங்கள விட்.. விட்டுருங்க" என்று அவர் கையெடுத்து கூம்பிட்டுக் கெஞ்ச, அவரெதிரே நின்றிருந்தவனின் முகத்தில் விஷமப் புன்னகை தவழ்ந்தது.
அவனோ அவரை நோக்கி அருவாளை வீச கனவு கலைந்து அடித்துப் பிடித்து எழுந்தமர்ந்தாள் மித்ரயாழினி.
அவளுடைய உடல் வியர்வையில் குளித்திருக்க, மனக்கண் முன் ஓடிய விம்பங்களால் உண்டான பயத்தில் அவளுடல் உதறியது.
'ச்சே!' என்று எரிச்சலாக முணுமுணுத்தவாறு எழுந்து ஜன்னலோரம் சென்று நின்றவளுக்கு அப்போதுதான் இன்னும் விடியவே இல்லை என்பது புரிய, மானசீகமாக தலையிலடித்துக்கொண்டு மீண்டும் தரையில் விரித்திருந்த பாயில் சென்று படுத்துக்கொண்டாள்.
ஆனால், இப்போது தூக்கம்தான் வந்தபாடில்லை.
விழிகளில் கண்ணீர் தேங்கி நிற்க இமை சிமிட்டி அதை உள்ளிழுத்துக்கொண்டவள், 'இதுவும் கடந்து போகும்' என்ற நாமத்தை மட்டும் மனதில் நிறுத்திக்கொண்டாள்.
சிந்தனை அடங்கி மெல்ல தூக்கம் செல்ல, வேகமாக தட்டப்பட்ட கதவின் சத்தத்தில் பதறியபடி நேரத்தைப் பார்த்தவள் ஓடிச் சென்று கதவைத் திறக்க, அங்கு நின்றிருந்தார் சண்முகம்.
"கொன்னி, எத்தனை தடவை சொன்னாலும் நீ கேக்க போறதில்ல. ஐயாகிட்ட வாங்கின அடியெல்லாம் பத்தாது போல! போய் சமையலுக்கு ஆக வேண்டிய வேலைய பாரு" என்று அவர் அதட்டவும், பயந்தபடி தலையாட்டியவள் அரைகுறையாக குளித்து விட்டு சமையலறைக்கு ஓடினாள்.
இந்த வீட்டிற்கு அவள் வேலைக்காரியாக வந்து பத்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டது. கிட்டத்தட்ட மித்ரயாழினி என்ற அவளுடைய பெயரையே அந்த வீட்டிலுள்ளவர்கள் மறந்திருப்பார்கள். ஆரம்பத்தில் திக்கித்திக்கி பேசியதாலோ என்னவோ கொன்னி என்றே அவளுக்கு பெயராகிவிட்டது. அவளுடைய நினைவடுக்கிலும் அப்படிதான் இருக்கிறது.
சமையலறைக்குள் நுழைந்த மித்ராவுக்கு இடைவிடாத வேலை. "ரொம்ப களைப்பா இருக்கு அம்மா, சாப்பிட கூட இல்லை. மாசம் வேற வந்திருக்கு, வயிறு ரொம்ப வலிக்குது. நான் கொஞ்சம் உக்கார்ந்துக்குறேன்" என்று நெற்றியில் பூத்த வியர்வையைத் துடைத்தவாறு அவள் அப்படியே தரையில் அமரப் போக, பக்கத்திலிருந்த தேங்காய் சிரட்டையை அவளை நோக்கி விட்டெறிந்தார் சண்முகம்.
"என்னலே பயம் விட்டுப் போச்சா! ஒழுங்கா வேலைய பாரு, ஒருவேள சாப்பிடலன்னா ஒன்னும் செத்துர மாட்ட" என்று பற்களைக் கடித்தவர் இருந்த மொத்த வேலைகளையும் அவள் தலையில் கட்டி விட்டு மெல்ல அங்கிருந்து நழுவியிருக்க, ஒரு க்ளாஸ் தண்ணீரை அருந்திவிட்டு வலியை பொறுத்துக்கொண்டு மீண்டும் வேலையை தொடர ஆரம்பித்தாள்.
அந்த பெரிய வீட்டின்படி ஒன்பது மணிக்கே உணவு மேசையில் அத்தனை பேருக்கும் உணவு வைக்கப்பட, கடைசி பாத்திரத்தை வைத்து யாழினி நிமிர்ந்துப் பார்க்கவும் அந்த வீட்டை மட்டுமல்ல தமிழ்நாட்டையே கட்டியாழும் முதலமைச்சர் ரத்தினவேல் மாடிப்படிகளில் கம்பீரமாக இறங்கி வரவும் சரியாக இருந்தது.
அவருடைய பார்வை யாழினியின் மீது அழுத்தமாகப் படிய, அவளோ பார்வையை தாழ்த்திக்கொண்டவள், அவர் அமர்ந்ததுமே தட்டில் உணவை வைக்க, விஷம சிரிப்போடு அவள் தோளில் கையை வைத்தார் ரத்தினவேல்.
"ரொம்ப களைப்பா இருக்கா யாழினி?" என்று அவர் கேட்ட விதத்தில், இவளுக்கோ உடல் கூச அவர் கையில் கொடுத்த அழுத்தத்தில் அந்த இடத்திலிருந்து நகரவும் முடியாமல் நிற்கவும் முடியாமல் தத்தளித்தாள் அவள்.
அவரோ அவளையே பார்த்துக்கொண்டு மற்ற கரத்தால் உணவை அள்ளி வாயில் போட, இவளுக்கோ அத்தனை அருவருப்பாக இருந்தது. விழிகளை இறுக மூடிக்கொண்டு பற்களைக் கடித்த வண்ணம் அவள் நின்றுக்கொண்டிருக்க, "யாழினி..." என்ற சண்முகத்தின் குரலில் தள்ளி நின்றவள், "ஐயா, உள்ள கூப்பிடுறாங்க. இதோ வரேன்" என்றுவிட்டு உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு வேகமாக அங்கிருந்து ஓடியே விட்டாள்.
அங்கிருந்து நகர்ந்ததும்தான் அவளுக்கு மூச்சே வந்தது. கண்ணீரை அடக்கிக்கொண்டு அவர் தொட்ட இடத்தை பரபரவென தேய்த்து விட்டுக்கொண்டவள், "இதுவும் கடந்து போகும்" என்ற நாமத்தை மீண்டும் மனதிற்குள் எடுத்துக்கொண்டு சண்முகத்தை நோக்கி செல்லப் போக, திடீரென அவள் கரத்தைப் பற்றியிழுத்தது ஒரு வலிய கரம்.
சுவற்றுக்குப் பின்னால் சென்று நின்ற யாழினி தன்னை இழுத்தவனை அதிர்ந்துப் பார்த்துவிட்டு வேகமாக முகபாவனையை மாற்றி சிரிக்க, அவனோ அவளை மேலிருந்து கீழ் காமப் பார்வைப் பார்த்து வைத்தான்.
அவன்தான் ரத்தினவேலின் மகன் சஞ்சய். ஒருசில மாதங்களாக அவளை காதலிப்பதாக சொல்லிக்கொண்டு அவளை நெருங்குபவன். ஆனால், அது உண்மையா பொய்யா என்பது அவன் மட்டுமே அறிவான்.
"யாழினி, மினிஸ்டர் பையன் என்னை விட நீ ரொம்ப பிஸி போல, பரவாயில்ல. ரொம்ப நாளா நானும் உன்கிட்ட கேட்டுக்கிட்டே இருக்கேன். எப்போதான் நீ எனக்கு காமிப்ப?" என்று சஞ்சய் குழைந்துக்கொண்டு கேட்க, "ஹிஹிஹி... கல்யாணத்துக்கு அப்பறம் முழுசா நான் உங்களுக்குதான். அப்போவே பார்த்துக்கலாமே!" என்று வரவழைக்கப்பட்ட புன்னகையோடு சமாளித்தாள் அவள்.
அதில் பாவம் போல் உதட்டைப் பிதுக்கியவன், "நான் எதை ட்ரை பண்றதுன்னாலும் ஒரு ட்ரயல் பார்ப்பேன் பேபி, எனக்கு உன்னையும் ஒரு ட்ரயல் பார்க்கணும்னு தோனுது. பயப்படாத! நான் ஒன்னும் மத்த பசங்க மாதிரி கிடையாது. உன்னைதான் கல்யாணம் பண்ணுவேன். நீ எனக்கு காப்ரேட் பண்ணா மட்டும் போதும்" என்று ஹஸ்கி குரலில் சொல்லிக்கொண்டே அவளிடையில் கரத்தைப் பதித்தவன், மெல்ல மெல்ல எல்லை மீறிப் போக, கூச்சத்தில் நெளிந்தவாறு விழிகளை மூடிக்கொண்டாள் யாழினி.
அவனும் அப்படியே அவளுடைய கழுத்து வளைவில் முகத்தைப் புதைக்க, திடீரென சஞ்சய்யிற்கு அழைப்பு வந்தது.
அதில் திடுக்கிட்டு பதறிக்கொண்டு யாழினி விலகி நிற்க, "ஹேய் ச்சில்! ஃப்ரென்ட்தான் கால் பண்ணியிருக்கான். நாம அப்பறம் பார்க்கலாம்" என்று அவளுடைய இதழில் அழுந்த முத்தத்தைப் பதித்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தான் அவன்.
அழைப்பையேற்று பேசியவாறு அங்கிருந்து சென்று தன் தந்தைக்கு அருகே அமர்ந்த சஞ்சய், ரத்தினவேலின் பார்வையில் அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு சமத்தாக உணவை தட்டில் வைக்க, மகனை விழிகளை கூர்மையாக்கிப் பார்த்தால் அவர்.
"சஞ்சய், கௌரி எங்க?" என்று தந்தை கேட்ட கேள்விக்கு, "தெரியலப்பா, அவ எப்போ வீட்டுக்கு வரா, வீட்டை விட்டு போறான்னு ஒன்னுமே தெரியல" என்று தன் தமக்கையைப் பற்றிய கொஞ்சம் கூட அக்கறையின்றி அவன் பதில் சொல்ல, "அப்பறம் சாருக்கு அந்த வேலைக்காரி கூட என்ன வேலை?" என்று சட்டெனக் கேட்டார் அவர்.
"அது.. நா..நான் என்னப்பா பண்ணேன்?" என்று அவன் திணற, "நீ என்ன பண்ணாலும் எனக்கு தெரியாதுன்னு நினைச்சியா, அந்த கொன்னிய எந்த இடத்துல வைக்கணுமோ அந்த இடத்தோட நிறுத்திக்கோ! வேலைக்காரிய மகாராணியாக்க நினைக்காத!" என்று எச்சரிக்கும் குரலில் சொன்னார் ரத்தினவேல்.
அதில் வாய்விட்டு சிரித்தவன், "டாட், நீங்க என்ன நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்க? அவள கல்யாணம் பண்றதை பத்தி நானே யோசிக்கல, என் வயசு அப்படி கொஞ்சம் ஜாலியா இருந்துட்டு போறேன்.. நீங்க வேணும்னா கூட அப்பப்போ ஜாலியா இருங்க" என்று தந்தையிடம்தான் பேசுகிறோம் என்பதைக் கூட மறந்து பேச, புத்தியில்லாத தந்தையும் அதற்கு ஒத்து ஊதுவது போல் சிரித்து வைத்தார்.
'கருமம் கருமம்! இதையெல்லாம் என் காதால கேக்க வேண்டியதா இருக்கு' என்று உணவை பரிமாறிக்கொண்டிருந்த வேலையாள் ஒருத்தி முகத்தை சுளிக்க, அப்போதுதான் ரத்தினவேலுக்கு அந்த ஒருவனைப் பற்றி ஞாபகம் வந்தது.
அவனைப் பற்றி கேட்க வாயெடுக்கும் முன், "ஹ்ர்ம் ஹ்ர்ம்..." என்ற செருமல் சத்தம் பின்னாலிருந்து கேட்க, சட்டெனத் திரும்பிப் பார்த்தார் ரத்தினவேல்.
"தேஷ்வா..." என்று அவரிதழ்கள் முணுமுணுக்க, சிரிப்பு என்பதே என்னவென்று தெரியாதது போல் பாறை போன்ற இறுகிய முகத்தோடு ஆஜானுபாகுவான தோற்றத்தில் விறைப்பாக நின்றுக்கொண்டிருந்தான் தேஷ்வா.
'இவன் மூஞ்சுயே சரியில்ல, நம்மள வேற எப்போ பாரு குறுகுறுன்னு பார்த்துட்டே இருப்பான். சஞ்சய், எதுக்கும் இவன்கிட்ட ஜாக்கிரதையாவே இரு!' என்று தனக்குள்ளேயே சொல்லிக்கொண்டு சஞ்சய் தட்டில் முகத்தை புதைத்தது போல் சாப்பிட, தேஷ்வாவோ ரத்தினவேலின் விழிகளை நேருக்கு நேராகப் பார்த்தான்.
"என் பாதுகாப்புக்கு உன்னை வேலைக்கு வச்சா நீ என்னடான்னா உன் இஷ்டத்துக்கு வர்ற. என்னை போட்டு தள்ளினதுக்கு அப்பறம்தான் நீ ஸ்பாட்கே வருவ போல!" என்று அவர் கடுப்பாக சொல்ல, "சாரி சார், கொஞ்சம் லேட் ஆயிடுச்சு. இனிமே ஆன் டைம்ல இருக்கேன்" என்றவன் கைகளைப் பின்னால் கட்டிக்கொண்டு நெஞ்சை நிமிர்த்திய வண்ணம் நின்றிருந்தான்.
அவரும் சலிப்பாகத் தலையாட்டிவிட்டு உணவில் கவனமாக, இங்கு சுவற்றில் சாய்ந்து நின்றிருந்த யாழினியின் விழிகளிலிருந்து கட்டுப்பாட்டை மீறி கண்ணீர் உருண்டோடி தரையைத் தொட்டது.
எத்தனை வலிகள்! பத்து வருடங்கள் கடந்து விட்டது, ஆனால் எந்த மாற்றமும் நிகழ்ந்தபாடில்லை.
இங்கு ரத்தினவேலோ உணவை முடித்துவிட்டு வேகமாக வீட்டிலிருந்து வெளியேறி காரில் ஏறிக்கொள்ள, காரின் முன்சீட்டில் ஏறிக்கொண்டான் தேஷ்வா.
"சார், நம்ம ஆஃபீஸுக்குதானே!" என்று அவன் கேட்க, இல்லையென்று அழுத்தமாக தலையசைத்தவர், "ஊருல ரகுவீரோட மீட்டிங் நடக்குதாமே, கேள்விப்பட்டேன். அங்க வண்டிய விடு!" என்றார் கட்டளையாக.
அவரை விழிகளை சுருக்கி கூர்மையாகப் பார்த்தவன், "அங்க உங்களுக்கு பாதுகாப்பு இல்லை சார்" என்று அழுத்தமாக சொல்ல, "சுத்தி பாதுகாப்புக்கு யாரும் வர வேணாம், படையோட போனாதான் நம்மள நாமளே காட்டிக்கொடுக்குற மாதிரி இருக்கும். இப்போ நான் சொன்னதை மட்டும் செய்!" என்று சொல்ல, அதற்குமேல் எதுவும் பேசாமல் அந்த இடத்திற்கு காரை செலுத்த சொன்னான் தேஷ்வா.
ரகுவீர், ரத்தினவேலின் எதிர்கட்சி தலைவர். பல வருடங்களாக ரத்தினவேலுக்கும் இவருக்கும் ஏட்டியும் போட்டியுமாகவே நகர்கிறது. இன்னும் சில மாதங்களில் தமிழ்நாட்டு முதலமைச்சர் தேர்தர் வரவிருக்க, அதற்கான முன்னேற்பாடுகளே நடந்துக்கொண்டிருக்கின்றன.
இங்கு அத்தனை மக்கள் கூடியிருக்க, சிங்கம் கர்ஜிப்பது போன்ற சின்னத்தை தாங்கிய கொடி காற்றில் பறக்க, அந்த இடமே அதிரும் வண்ணம் மேடையில் பேசிக்கொண்டிருந்தார் ரகுபதி.
"கண்டிப்பாக இந்த முறை நடக்கவிருக்கும் முதலமைச்சர் தேர்தல்ல எங்க கட்சிதான் ஜெயிக்கும், அதுக்கு மக்களோட ஆதரவு எங்களுக்கு ரொம்ப முக்கியம். வாக்கு கொடுத்து அதை மீறுற கட்சி இல்லை எங்களோடது. நான் யாரை சொல்றேன்னு என்னை நம்புற மக்களுக்கு தெரியும். அந்த வாள் சின்ன கட்சி எத்தனை வாக்குகளை கொடுத்து ஏமாத்தினாங்கன்னு உங்களுக்கு தெரியும். எங்க கட்சி ஜெயிக்குதோ இல்லையோ மக்களுக்கு நாங்க என்ன பண்றோம்னு சொன்னோமோ அதுக்கான வேலைகள எப்போவோ ஆரம்பிச்சிட்டோம்.
அதுமட்டுமில்லாம இனி நம்ம நாட்டை இளைஞர்கள்தான் வழிநடத்தணும், அவங்களோட புது அறிவும் திறமையும்தான் நாட்டுக்கு தேவை. இந்த தேர்தல்ல நான் முதலமைச்சர் ஆகினா இளைஞர்களுக்கு அரசியல் முன்னுரிமை கொடுக்கப்படும். அதுக்கு ஆதாரமா எனக்கு அடுத்து என் பையன்தான் இந்த கட்சிய நடத்துவான். அதுமட்டுமில்லாம பாராளுமன்றத்துல பல பதவிகள் இளைஞர்களுக்காக கொடுக்கப்படும். இதுதான் என்னோட வாக்கு"
அவர் சொல்லி முடிக்க, அத்தனை பேரும் கைத் தட்டி கரகோஷம் எழுப்ப, இங்கு காரில் சாய்ந்து மார்புக்கு குறுக்கே கைகளைக் கட்டியவாறு ரகுவீரையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான் தேஷ்வா.
காருக்குள் பாதுகாப்பாக அமர்ந்திருந்து அவர் பேசுவதை கேட்டுக்கொண்டிருந்த ரத்தினவேலின் இதழ்கள் கேலியாக வளைந்தன.
"பையன் நடத்துவானா! ஹாஹாஹா... அதையும் பார்க்கலாம்" என்று வாய்விட்டே சொல்லிக்கொண்டவர், "ஆஃபீஸுக்கு கெளம்பலாம்" என்று கட்டளையாகச் சொல்ல, தேஷ்வாவும் காரில் ஏறப் போனான்.
அதேநேரம் மேடையில் அமர்ந்திருந்த ரகுவீரின் மகன் தஷ்வந்தின் நெற்றி நரம்புகள் புடைத்திருந்தன. கோபத்தில் பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு அவன் அமர்ந்திருக்க, "ஐயா, சொல்லவே இல்லை பார்த்தீங்களா! அப்பா சார்பா கட்சிக்கு தலைவர் ஆக போறீங்க. என்ஜாய் என்ஜாய்!" என்று அவர்களின் கட்சியிலிருப்பவன் ஒருவன் தஷ்வந்தின் காதிற்கு அருகே வந்து இழித்துக்கொண்டு சொல்ல, அவனை ஏகத்துக்கும் முறைத்துப் பார்த்தான் அவன்.
"போயா யோவ்!" என்று பற்களைக் கடித்தவன், கை முஷ்டியை இறுக்கிக்கொண்டு அமர்ந்திருக்க, ரகுவீரும் பேசி விட்டு தஷ்வந்தின் பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்துக்கொண்டார்.
அங்கு அமர்ந்திருந்தவர்கள் பாதி பேர் அவரின் கட்சிக்கு சார்பானவர்களாக இருக்க, காசுக்காக அங்கு வந்து அமர்ந்திருந்த சிலருக்கு தான் எரிச்சலாக இருந்தது.
"இவனுங்க எல்லாம் இப்படி தான், சும்மா பேசுவானுங்க. ஆனா அதிகாரத்துக்கு வந்ததும் நம்மள கண்டுக்கவே மாட்டானுங்க. உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா, இவரும் ரத்தினவேல் ஐயாவும் ஆரம்பத்துல ஒத்துமையா இருந்தவங்க தான். இப்போ கொஞ்ச வருஷங்களுக்கு முன்னால தான் பிரிஞ்சு தனித்தனி கட்சி ஆரம்பிச்சு முட்டிக்கிட்டு இருக்காங்க" என்று ஒருவன் எரிச்சலாக சொல்ல, "ஆமா ஆமா நானும் கேள்விப்பட்டிருக்கேன். அதுமட்டுமில்லாம இவரு தமிழ்நாட்டை சேர்ந்தவரு இல்லையாமே! காசுக்காக இவங்க பேச்சை எல்லாம் கேட்டுக்கிட்டு உட்கார வேண்டியதா போச்சு" என்றான் இன்னொருவன் சலிப்பாக.
இங்கு காரில் ஏறப் போன தேஷ்வாவின் செவிகளுக்கு இவர்கள் பேசிக்கொண்டது தெளிவாக விழ, இதழை கேலியாக வளைத்துக்கொண்டான்.
அன்றிரவு மாடாக வேலை செய்து களைத்துப்போய் படுக்கையில் விழுந்த யாழினிக்கு உடல் அத்தனை அசதியாக இருந்தது. உடல் வலியோடு சேர்த்து மனமெல்லாம் ரணமாக வலிக்க விழிகளை மூடியிருந்தவள் திடீரென என்ன நினைத்தாளோ! சட்டென எழுந்தமர்ந்து தன் அறையிலிருந்து மெல்ல வெளியேறினாள்.
'வேணா யாழி, மாட்டிக்கிட்டா அவ்வளவுதான். அதுக்கப்பறம் ஐயா உன்னை சும்மா விட மாட்டாரு. ரூமுக்கே போயிரு, அதுதான் நல்லது' என்று தனக்குள்ளேயே பேசிக்கொண்டு சுற்றி முற்றி பார்த்த யாழினி ஒரு அடி முன்னே வைக்க, திடீரென ஒரு வலிய கரம் அவளை பற்றியிழுத்தது.
அந்த கரத்திற்கு சொந்தமானவனின் மார்போடு மோதி நின்றவளுக்கு அவன் முகத்தைப் பார்த்ததும் தூக்கி வாரிப்போட்டது.
வார்த்தைகள் வர மறுத்து பயத்தில் அவள் எச்சிலை விழுங்கிக்கொள்ள, அவளுடைய தடுமாறும் விழிகளை கழுகுப் பார்வைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் தேஷ்வா.
***************
மற்ற கதைகளை அமேசன் கிண்டலில் படிக்க >>>
USA link
https://www.amazon.com/%E0%AE%B7%E0..._a_mng_rwt_scns_share?ref_=d6k_applink_bb_dls
India Link
https://www.amazon.in/ஷேஹா-ஸகி/e/B08ZYCHG6C/ref=dp_byline_cont_ebooks_1
Episode 01
நிலம் முழுவதும் இரத்த ஆறாக ஓட, உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தார் ஒரு பெண்மணி. அவருக்கு பக்கத்திலேயே அவருடைய கணவன் உயிரற்ற சடலமாகக் கிடக்க, இரத்தம் சொட்ட சொட்ட கையிலிருந்த அருவாளை தரையில் தேய்த்துக்கொண்டு வந்தான் அந்த கொடூரன்.
அவனைப் பார்க்கும் போது அந்த பெண்மணியின் விழிகளில் பயம் அப்பட்டமாகத் தெரிய, "என்.. தயவு செஞ்சு எங்கள விட்.. விட்டுருங்க" என்று அவர் கையெடுத்து கூம்பிட்டுக் கெஞ்ச, அவரெதிரே நின்றிருந்தவனின் முகத்தில் விஷமப் புன்னகை தவழ்ந்தது.
அவனோ அவரை நோக்கி அருவாளை வீச கனவு கலைந்து அடித்துப் பிடித்து எழுந்தமர்ந்தாள் மித்ரயாழினி.
அவளுடைய உடல் வியர்வையில் குளித்திருக்க, மனக்கண் முன் ஓடிய விம்பங்களால் உண்டான பயத்தில் அவளுடல் உதறியது.
'ச்சே!' என்று எரிச்சலாக முணுமுணுத்தவாறு எழுந்து ஜன்னலோரம் சென்று நின்றவளுக்கு அப்போதுதான் இன்னும் விடியவே இல்லை என்பது புரிய, மானசீகமாக தலையிலடித்துக்கொண்டு மீண்டும் தரையில் விரித்திருந்த பாயில் சென்று படுத்துக்கொண்டாள்.
ஆனால், இப்போது தூக்கம்தான் வந்தபாடில்லை.
விழிகளில் கண்ணீர் தேங்கி நிற்க இமை சிமிட்டி அதை உள்ளிழுத்துக்கொண்டவள், 'இதுவும் கடந்து போகும்' என்ற நாமத்தை மட்டும் மனதில் நிறுத்திக்கொண்டாள்.
சிந்தனை அடங்கி மெல்ல தூக்கம் செல்ல, வேகமாக தட்டப்பட்ட கதவின் சத்தத்தில் பதறியபடி நேரத்தைப் பார்த்தவள் ஓடிச் சென்று கதவைத் திறக்க, அங்கு நின்றிருந்தார் சண்முகம்.
"கொன்னி, எத்தனை தடவை சொன்னாலும் நீ கேக்க போறதில்ல. ஐயாகிட்ட வாங்கின அடியெல்லாம் பத்தாது போல! போய் சமையலுக்கு ஆக வேண்டிய வேலைய பாரு" என்று அவர் அதட்டவும், பயந்தபடி தலையாட்டியவள் அரைகுறையாக குளித்து விட்டு சமையலறைக்கு ஓடினாள்.
இந்த வீட்டிற்கு அவள் வேலைக்காரியாக வந்து பத்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டது. கிட்டத்தட்ட மித்ரயாழினி என்ற அவளுடைய பெயரையே அந்த வீட்டிலுள்ளவர்கள் மறந்திருப்பார்கள். ஆரம்பத்தில் திக்கித்திக்கி பேசியதாலோ என்னவோ கொன்னி என்றே அவளுக்கு பெயராகிவிட்டது. அவளுடைய நினைவடுக்கிலும் அப்படிதான் இருக்கிறது.
சமையலறைக்குள் நுழைந்த மித்ராவுக்கு இடைவிடாத வேலை. "ரொம்ப களைப்பா இருக்கு அம்மா, சாப்பிட கூட இல்லை. மாசம் வேற வந்திருக்கு, வயிறு ரொம்ப வலிக்குது. நான் கொஞ்சம் உக்கார்ந்துக்குறேன்" என்று நெற்றியில் பூத்த வியர்வையைத் துடைத்தவாறு அவள் அப்படியே தரையில் அமரப் போக, பக்கத்திலிருந்த தேங்காய் சிரட்டையை அவளை நோக்கி விட்டெறிந்தார் சண்முகம்.
"என்னலே பயம் விட்டுப் போச்சா! ஒழுங்கா வேலைய பாரு, ஒருவேள சாப்பிடலன்னா ஒன்னும் செத்துர மாட்ட" என்று பற்களைக் கடித்தவர் இருந்த மொத்த வேலைகளையும் அவள் தலையில் கட்டி விட்டு மெல்ல அங்கிருந்து நழுவியிருக்க, ஒரு க்ளாஸ் தண்ணீரை அருந்திவிட்டு வலியை பொறுத்துக்கொண்டு மீண்டும் வேலையை தொடர ஆரம்பித்தாள்.
அந்த பெரிய வீட்டின்படி ஒன்பது மணிக்கே உணவு மேசையில் அத்தனை பேருக்கும் உணவு வைக்கப்பட, கடைசி பாத்திரத்தை வைத்து யாழினி நிமிர்ந்துப் பார்க்கவும் அந்த வீட்டை மட்டுமல்ல தமிழ்நாட்டையே கட்டியாழும் முதலமைச்சர் ரத்தினவேல் மாடிப்படிகளில் கம்பீரமாக இறங்கி வரவும் சரியாக இருந்தது.
அவருடைய பார்வை யாழினியின் மீது அழுத்தமாகப் படிய, அவளோ பார்வையை தாழ்த்திக்கொண்டவள், அவர் அமர்ந்ததுமே தட்டில் உணவை வைக்க, விஷம சிரிப்போடு அவள் தோளில் கையை வைத்தார் ரத்தினவேல்.
"ரொம்ப களைப்பா இருக்கா யாழினி?" என்று அவர் கேட்ட விதத்தில், இவளுக்கோ உடல் கூச அவர் கையில் கொடுத்த அழுத்தத்தில் அந்த இடத்திலிருந்து நகரவும் முடியாமல் நிற்கவும் முடியாமல் தத்தளித்தாள் அவள்.
அவரோ அவளையே பார்த்துக்கொண்டு மற்ற கரத்தால் உணவை அள்ளி வாயில் போட, இவளுக்கோ அத்தனை அருவருப்பாக இருந்தது. விழிகளை இறுக மூடிக்கொண்டு பற்களைக் கடித்த வண்ணம் அவள் நின்றுக்கொண்டிருக்க, "யாழினி..." என்ற சண்முகத்தின் குரலில் தள்ளி நின்றவள், "ஐயா, உள்ள கூப்பிடுறாங்க. இதோ வரேன்" என்றுவிட்டு உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு வேகமாக அங்கிருந்து ஓடியே விட்டாள்.
அங்கிருந்து நகர்ந்ததும்தான் அவளுக்கு மூச்சே வந்தது. கண்ணீரை அடக்கிக்கொண்டு அவர் தொட்ட இடத்தை பரபரவென தேய்த்து விட்டுக்கொண்டவள், "இதுவும் கடந்து போகும்" என்ற நாமத்தை மீண்டும் மனதிற்குள் எடுத்துக்கொண்டு சண்முகத்தை நோக்கி செல்லப் போக, திடீரென அவள் கரத்தைப் பற்றியிழுத்தது ஒரு வலிய கரம்.
சுவற்றுக்குப் பின்னால் சென்று நின்ற யாழினி தன்னை இழுத்தவனை அதிர்ந்துப் பார்த்துவிட்டு வேகமாக முகபாவனையை மாற்றி சிரிக்க, அவனோ அவளை மேலிருந்து கீழ் காமப் பார்வைப் பார்த்து வைத்தான்.
அவன்தான் ரத்தினவேலின் மகன் சஞ்சய். ஒருசில மாதங்களாக அவளை காதலிப்பதாக சொல்லிக்கொண்டு அவளை நெருங்குபவன். ஆனால், அது உண்மையா பொய்யா என்பது அவன் மட்டுமே அறிவான்.
"யாழினி, மினிஸ்டர் பையன் என்னை விட நீ ரொம்ப பிஸி போல, பரவாயில்ல. ரொம்ப நாளா நானும் உன்கிட்ட கேட்டுக்கிட்டே இருக்கேன். எப்போதான் நீ எனக்கு காமிப்ப?" என்று சஞ்சய் குழைந்துக்கொண்டு கேட்க, "ஹிஹிஹி... கல்யாணத்துக்கு அப்பறம் முழுசா நான் உங்களுக்குதான். அப்போவே பார்த்துக்கலாமே!" என்று வரவழைக்கப்பட்ட புன்னகையோடு சமாளித்தாள் அவள்.
அதில் பாவம் போல் உதட்டைப் பிதுக்கியவன், "நான் எதை ட்ரை பண்றதுன்னாலும் ஒரு ட்ரயல் பார்ப்பேன் பேபி, எனக்கு உன்னையும் ஒரு ட்ரயல் பார்க்கணும்னு தோனுது. பயப்படாத! நான் ஒன்னும் மத்த பசங்க மாதிரி கிடையாது. உன்னைதான் கல்யாணம் பண்ணுவேன். நீ எனக்கு காப்ரேட் பண்ணா மட்டும் போதும்" என்று ஹஸ்கி குரலில் சொல்லிக்கொண்டே அவளிடையில் கரத்தைப் பதித்தவன், மெல்ல மெல்ல எல்லை மீறிப் போக, கூச்சத்தில் நெளிந்தவாறு விழிகளை மூடிக்கொண்டாள் யாழினி.
அவனும் அப்படியே அவளுடைய கழுத்து வளைவில் முகத்தைப் புதைக்க, திடீரென சஞ்சய்யிற்கு அழைப்பு வந்தது.
அதில் திடுக்கிட்டு பதறிக்கொண்டு யாழினி விலகி நிற்க, "ஹேய் ச்சில்! ஃப்ரென்ட்தான் கால் பண்ணியிருக்கான். நாம அப்பறம் பார்க்கலாம்" என்று அவளுடைய இதழில் அழுந்த முத்தத்தைப் பதித்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தான் அவன்.
அழைப்பையேற்று பேசியவாறு அங்கிருந்து சென்று தன் தந்தைக்கு அருகே அமர்ந்த சஞ்சய், ரத்தினவேலின் பார்வையில் அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு சமத்தாக உணவை தட்டில் வைக்க, மகனை விழிகளை கூர்மையாக்கிப் பார்த்தால் அவர்.
"சஞ்சய், கௌரி எங்க?" என்று தந்தை கேட்ட கேள்விக்கு, "தெரியலப்பா, அவ எப்போ வீட்டுக்கு வரா, வீட்டை விட்டு போறான்னு ஒன்னுமே தெரியல" என்று தன் தமக்கையைப் பற்றிய கொஞ்சம் கூட அக்கறையின்றி அவன் பதில் சொல்ல, "அப்பறம் சாருக்கு அந்த வேலைக்காரி கூட என்ன வேலை?" என்று சட்டெனக் கேட்டார் அவர்.
"அது.. நா..நான் என்னப்பா பண்ணேன்?" என்று அவன் திணற, "நீ என்ன பண்ணாலும் எனக்கு தெரியாதுன்னு நினைச்சியா, அந்த கொன்னிய எந்த இடத்துல வைக்கணுமோ அந்த இடத்தோட நிறுத்திக்கோ! வேலைக்காரிய மகாராணியாக்க நினைக்காத!" என்று எச்சரிக்கும் குரலில் சொன்னார் ரத்தினவேல்.
அதில் வாய்விட்டு சிரித்தவன், "டாட், நீங்க என்ன நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்க? அவள கல்யாணம் பண்றதை பத்தி நானே யோசிக்கல, என் வயசு அப்படி கொஞ்சம் ஜாலியா இருந்துட்டு போறேன்.. நீங்க வேணும்னா கூட அப்பப்போ ஜாலியா இருங்க" என்று தந்தையிடம்தான் பேசுகிறோம் என்பதைக் கூட மறந்து பேச, புத்தியில்லாத தந்தையும் அதற்கு ஒத்து ஊதுவது போல் சிரித்து வைத்தார்.
'கருமம் கருமம்! இதையெல்லாம் என் காதால கேக்க வேண்டியதா இருக்கு' என்று உணவை பரிமாறிக்கொண்டிருந்த வேலையாள் ஒருத்தி முகத்தை சுளிக்க, அப்போதுதான் ரத்தினவேலுக்கு அந்த ஒருவனைப் பற்றி ஞாபகம் வந்தது.
அவனைப் பற்றி கேட்க வாயெடுக்கும் முன், "ஹ்ர்ம் ஹ்ர்ம்..." என்ற செருமல் சத்தம் பின்னாலிருந்து கேட்க, சட்டெனத் திரும்பிப் பார்த்தார் ரத்தினவேல்.
"தேஷ்வா..." என்று அவரிதழ்கள் முணுமுணுக்க, சிரிப்பு என்பதே என்னவென்று தெரியாதது போல் பாறை போன்ற இறுகிய முகத்தோடு ஆஜானுபாகுவான தோற்றத்தில் விறைப்பாக நின்றுக்கொண்டிருந்தான் தேஷ்வா.
'இவன் மூஞ்சுயே சரியில்ல, நம்மள வேற எப்போ பாரு குறுகுறுன்னு பார்த்துட்டே இருப்பான். சஞ்சய், எதுக்கும் இவன்கிட்ட ஜாக்கிரதையாவே இரு!' என்று தனக்குள்ளேயே சொல்லிக்கொண்டு சஞ்சய் தட்டில் முகத்தை புதைத்தது போல் சாப்பிட, தேஷ்வாவோ ரத்தினவேலின் விழிகளை நேருக்கு நேராகப் பார்த்தான்.
"என் பாதுகாப்புக்கு உன்னை வேலைக்கு வச்சா நீ என்னடான்னா உன் இஷ்டத்துக்கு வர்ற. என்னை போட்டு தள்ளினதுக்கு அப்பறம்தான் நீ ஸ்பாட்கே வருவ போல!" என்று அவர் கடுப்பாக சொல்ல, "சாரி சார், கொஞ்சம் லேட் ஆயிடுச்சு. இனிமே ஆன் டைம்ல இருக்கேன்" என்றவன் கைகளைப் பின்னால் கட்டிக்கொண்டு நெஞ்சை நிமிர்த்திய வண்ணம் நின்றிருந்தான்.
அவரும் சலிப்பாகத் தலையாட்டிவிட்டு உணவில் கவனமாக, இங்கு சுவற்றில் சாய்ந்து நின்றிருந்த யாழினியின் விழிகளிலிருந்து கட்டுப்பாட்டை மீறி கண்ணீர் உருண்டோடி தரையைத் தொட்டது.
எத்தனை வலிகள்! பத்து வருடங்கள் கடந்து விட்டது, ஆனால் எந்த மாற்றமும் நிகழ்ந்தபாடில்லை.
இங்கு ரத்தினவேலோ உணவை முடித்துவிட்டு வேகமாக வீட்டிலிருந்து வெளியேறி காரில் ஏறிக்கொள்ள, காரின் முன்சீட்டில் ஏறிக்கொண்டான் தேஷ்வா.
"சார், நம்ம ஆஃபீஸுக்குதானே!" என்று அவன் கேட்க, இல்லையென்று அழுத்தமாக தலையசைத்தவர், "ஊருல ரகுவீரோட மீட்டிங் நடக்குதாமே, கேள்விப்பட்டேன். அங்க வண்டிய விடு!" என்றார் கட்டளையாக.
அவரை விழிகளை சுருக்கி கூர்மையாகப் பார்த்தவன், "அங்க உங்களுக்கு பாதுகாப்பு இல்லை சார்" என்று அழுத்தமாக சொல்ல, "சுத்தி பாதுகாப்புக்கு யாரும் வர வேணாம், படையோட போனாதான் நம்மள நாமளே காட்டிக்கொடுக்குற மாதிரி இருக்கும். இப்போ நான் சொன்னதை மட்டும் செய்!" என்று சொல்ல, அதற்குமேல் எதுவும் பேசாமல் அந்த இடத்திற்கு காரை செலுத்த சொன்னான் தேஷ்வா.
ரகுவீர், ரத்தினவேலின் எதிர்கட்சி தலைவர். பல வருடங்களாக ரத்தினவேலுக்கும் இவருக்கும் ஏட்டியும் போட்டியுமாகவே நகர்கிறது. இன்னும் சில மாதங்களில் தமிழ்நாட்டு முதலமைச்சர் தேர்தர் வரவிருக்க, அதற்கான முன்னேற்பாடுகளே நடந்துக்கொண்டிருக்கின்றன.
இங்கு அத்தனை மக்கள் கூடியிருக்க, சிங்கம் கர்ஜிப்பது போன்ற சின்னத்தை தாங்கிய கொடி காற்றில் பறக்க, அந்த இடமே அதிரும் வண்ணம் மேடையில் பேசிக்கொண்டிருந்தார் ரகுபதி.
"கண்டிப்பாக இந்த முறை நடக்கவிருக்கும் முதலமைச்சர் தேர்தல்ல எங்க கட்சிதான் ஜெயிக்கும், அதுக்கு மக்களோட ஆதரவு எங்களுக்கு ரொம்ப முக்கியம். வாக்கு கொடுத்து அதை மீறுற கட்சி இல்லை எங்களோடது. நான் யாரை சொல்றேன்னு என்னை நம்புற மக்களுக்கு தெரியும். அந்த வாள் சின்ன கட்சி எத்தனை வாக்குகளை கொடுத்து ஏமாத்தினாங்கன்னு உங்களுக்கு தெரியும். எங்க கட்சி ஜெயிக்குதோ இல்லையோ மக்களுக்கு நாங்க என்ன பண்றோம்னு சொன்னோமோ அதுக்கான வேலைகள எப்போவோ ஆரம்பிச்சிட்டோம்.
அதுமட்டுமில்லாம இனி நம்ம நாட்டை இளைஞர்கள்தான் வழிநடத்தணும், அவங்களோட புது அறிவும் திறமையும்தான் நாட்டுக்கு தேவை. இந்த தேர்தல்ல நான் முதலமைச்சர் ஆகினா இளைஞர்களுக்கு அரசியல் முன்னுரிமை கொடுக்கப்படும். அதுக்கு ஆதாரமா எனக்கு அடுத்து என் பையன்தான் இந்த கட்சிய நடத்துவான். அதுமட்டுமில்லாம பாராளுமன்றத்துல பல பதவிகள் இளைஞர்களுக்காக கொடுக்கப்படும். இதுதான் என்னோட வாக்கு"
அவர் சொல்லி முடிக்க, அத்தனை பேரும் கைத் தட்டி கரகோஷம் எழுப்ப, இங்கு காரில் சாய்ந்து மார்புக்கு குறுக்கே கைகளைக் கட்டியவாறு ரகுவீரையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான் தேஷ்வா.
காருக்குள் பாதுகாப்பாக அமர்ந்திருந்து அவர் பேசுவதை கேட்டுக்கொண்டிருந்த ரத்தினவேலின் இதழ்கள் கேலியாக வளைந்தன.
"பையன் நடத்துவானா! ஹாஹாஹா... அதையும் பார்க்கலாம்" என்று வாய்விட்டே சொல்லிக்கொண்டவர், "ஆஃபீஸுக்கு கெளம்பலாம்" என்று கட்டளையாகச் சொல்ல, தேஷ்வாவும் காரில் ஏறப் போனான்.
அதேநேரம் மேடையில் அமர்ந்திருந்த ரகுவீரின் மகன் தஷ்வந்தின் நெற்றி நரம்புகள் புடைத்திருந்தன. கோபத்தில் பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு அவன் அமர்ந்திருக்க, "ஐயா, சொல்லவே இல்லை பார்த்தீங்களா! அப்பா சார்பா கட்சிக்கு தலைவர் ஆக போறீங்க. என்ஜாய் என்ஜாய்!" என்று அவர்களின் கட்சியிலிருப்பவன் ஒருவன் தஷ்வந்தின் காதிற்கு அருகே வந்து இழித்துக்கொண்டு சொல்ல, அவனை ஏகத்துக்கும் முறைத்துப் பார்த்தான் அவன்.
"போயா யோவ்!" என்று பற்களைக் கடித்தவன், கை முஷ்டியை இறுக்கிக்கொண்டு அமர்ந்திருக்க, ரகுவீரும் பேசி விட்டு தஷ்வந்தின் பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்துக்கொண்டார்.
அங்கு அமர்ந்திருந்தவர்கள் பாதி பேர் அவரின் கட்சிக்கு சார்பானவர்களாக இருக்க, காசுக்காக அங்கு வந்து அமர்ந்திருந்த சிலருக்கு தான் எரிச்சலாக இருந்தது.
"இவனுங்க எல்லாம் இப்படி தான், சும்மா பேசுவானுங்க. ஆனா அதிகாரத்துக்கு வந்ததும் நம்மள கண்டுக்கவே மாட்டானுங்க. உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா, இவரும் ரத்தினவேல் ஐயாவும் ஆரம்பத்துல ஒத்துமையா இருந்தவங்க தான். இப்போ கொஞ்ச வருஷங்களுக்கு முன்னால தான் பிரிஞ்சு தனித்தனி கட்சி ஆரம்பிச்சு முட்டிக்கிட்டு இருக்காங்க" என்று ஒருவன் எரிச்சலாக சொல்ல, "ஆமா ஆமா நானும் கேள்விப்பட்டிருக்கேன். அதுமட்டுமில்லாம இவரு தமிழ்நாட்டை சேர்ந்தவரு இல்லையாமே! காசுக்காக இவங்க பேச்சை எல்லாம் கேட்டுக்கிட்டு உட்கார வேண்டியதா போச்சு" என்றான் இன்னொருவன் சலிப்பாக.
இங்கு காரில் ஏறப் போன தேஷ்வாவின் செவிகளுக்கு இவர்கள் பேசிக்கொண்டது தெளிவாக விழ, இதழை கேலியாக வளைத்துக்கொண்டான்.
அன்றிரவு மாடாக வேலை செய்து களைத்துப்போய் படுக்கையில் விழுந்த யாழினிக்கு உடல் அத்தனை அசதியாக இருந்தது. உடல் வலியோடு சேர்த்து மனமெல்லாம் ரணமாக வலிக்க விழிகளை மூடியிருந்தவள் திடீரென என்ன நினைத்தாளோ! சட்டென எழுந்தமர்ந்து தன் அறையிலிருந்து மெல்ல வெளியேறினாள்.
'வேணா யாழி, மாட்டிக்கிட்டா அவ்வளவுதான். அதுக்கப்பறம் ஐயா உன்னை சும்மா விட மாட்டாரு. ரூமுக்கே போயிரு, அதுதான் நல்லது' என்று தனக்குள்ளேயே பேசிக்கொண்டு சுற்றி முற்றி பார்த்த யாழினி ஒரு அடி முன்னே வைக்க, திடீரென ஒரு வலிய கரம் அவளை பற்றியிழுத்தது.
அந்த கரத்திற்கு சொந்தமானவனின் மார்போடு மோதி நின்றவளுக்கு அவன் முகத்தைப் பார்த்ததும் தூக்கி வாரிப்போட்டது.
வார்த்தைகள் வர மறுத்து பயத்தில் அவள் எச்சிலை விழுங்கிக்கொள்ள, அவளுடைய தடுமாறும் விழிகளை கழுகுப் பார்வைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் தேஷ்வா.
***************
மற்ற கதைகளை அமேசன் கிண்டலில் படிக்க >>>
USA link
https://www.amazon.com/%E0%AE%B7%E0..._a_mng_rwt_scns_share?ref_=d6k_applink_bb_dls
India Link
https://www.amazon.in/ஷேஹா-ஸகி/e/B08ZYCHG6C/ref=dp_byline_cont_ebooks_1
Last edited:
அத்தியாயம் 02
"இங்க என்ன பண்ற?" என்ற தேஷ்வாவுடைய குரல் அழுத்தமாக ஒலிக்க, இவளோ கொஞ்சம் கூட இவனை எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.
"அது... அது வந்து... நா..." என்று யாழினி தடுமாற, "என்ன பொய் சொல்லலாம்னு யோசிக்கிறியா?" என்று கர்ஜனைக் குரலில் கேட்டான் அவன்.
உடனே இல்லை என்று வேகமாகத் தலையாட்டியவள், "இல்லை... சரியா சாப்பிடல, ரொம்ப பசிக்குது. அதான் சமையலறையில எதையாச்சும் திருடி சாப்பிடலாம்னு போனேன்" என்று எப்படியோ வாய்க்கு வந்த பொய்யை சொல்லி சமாளிக்க, விழிகளை சுருக்கி பார்வையை கூர்மையாக்கினான் தேஷ்வா.
'என்ன ரொம்ப டவுட்ல பார்க்குறான், அய்யோ இவன் பார்வையிலயே நாம உண்மைய உளறிடுவோம் போலயே!' என்று உள்ளுக்குள் எச்சரிக்கையாக நினைத்துக்கொண்டவள், "என்.. என்னை விடுங்க, நான் போகணும். யாராச்சும் பார்த்தாங்கன்னா அவ்வளவுதான்" என்று சொல்லிக்கொண்டே அங்கிருந்து தப்பிக்கப் பார்க்க, அவனோ அவள் கரத்தை இறுகப் பற்றிக்கொண்டான்.
"எனக்கு உன் மேல சந்தேகமா இருக்கு" அவன் விழிகளை கூர்மையாக்கிச் சொல்ல, "நான் இந்த வீட்டுல பத்து வருஷமா இருக்கேன், நீங்க ஐயாவுக்கு பார்டிகார்டா வந்து வெறும் ஆறே மாசம்தான். சொல்லப்போனா, நடு ராத்திரியில நீங்க இங்க நிக்கிறத பார்த்து நான்தான் சந்தேகப்படணும். மொதல்ல என் கைய விடுங்க, உடும்புப் பிடியால்ல இருக்கு" என்று படபடவென பொரிந்து விட்டு அங்கிருந்து அவள் ஓடப் போக, சட்டென அவளை இழுத்து ஒரு சுவற்றுக்குப் பின்னால் மறைந்துக்கொண்டான் அவன்.
யாழினியோ ஏதோ சொல்ல வர, மற்ற கரத்தால் அவள் வாயை மூடிக்கொண்டு ஒரு திசையை அவன் காட்ட, அங்கு பார்த்தவளுக்கு பதற்றமாக தனதறையை நோக்கி சென்றுக்கொண்டிருந்த கௌரியைப் பார்த்ததும் விழிகள் ஆச்சரியத்தில் விரிந்தன.
"கௌரி அக்கா ஏன் இம்புட்டு பதட்டமா போறாங்க? என்னன்னு தெரியலயே..." என்று தன் வாயை மூடியிருந்த அவன் கரத்தை விலக்கி அவள் மெல்ல முணுமுணுக்க, இவனுடைய விழிகளும் சந்தேகத்தில் சுருங்கின.
'கண்ணாலயே பேசுறானே... இவனுக்கு வார்த்தையே தேவையில்ல போல' என்று நினைத்துக்கொண்டவள் கௌரி சென்றதுமே வேகமாக அவனை விட்டு விலகி அங்கிருந்தே ஓடிவிட, அவள் சென்ற திசையை வெறித்துப் பார்த்த தேஷ்வாவின் எண்ணிற்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது.
சுற்றி முற்றி பார்த்துவிட்டு அவன் வெளியேறும் அதேநேரம் தன் அறையிலிருந்த மொத்தப் பொருட்களையும் தூக்கி போட்டு உடைத்துக்கொண்டிருந்தான் தஷ்வந்த்.
"ஷீட் ஷீட் ஷீட்! இப்போ நான் என்ன பண்ணுவேன்.. ஓ காட்! இது மட்டும் அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா அவ்வளவுதான்" என்று பதற்றமாக குறுக்கும் நெடுக்கும் அவன் நடந்துக்கொண்டிருக்க, திடீரென கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டது.
அறையை சுற்றிப் பார்த்தவன் லேசாக கதவைத் திறந்து வாசலில் நின்றிருந்த வேலையாளை புரியாமல் பார்க்க, "ஐயா கூப்பிட்டாருங்க சின்னய்யா" என்றுவிட்டு நகர்ந்தான் வேலையாள்.
பெரிய மூச்சுக்களை விட்டு தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டவன், தன் தந்தையின் முன்னே சென்று நிற்க, ஒரு இடத்தை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த ரகுவீரோ, "அவன்கிட்ட இருந்து ஏதாச்சும் இன்ஃபார்மேஷன் கிடைச்சதா?" என்று கேட்டார் இறுகிய குரலில்.
"இல்லைப்பா, இன்னும் எந்த தகவலும் வரல. நானும் அப்பப்போ கான்டேக்ட் பண்ணிக்கிட்டுதான் இருக்கேன்" என்று தஷ்வந்த் தயங்கியபடி சொல்ல, "ஆதிரன்..." என்று அந்த ஒருவனுடைய பெயரை பெயரை முணுமுணுத்த ரகுவீரின் புருவங்கள் யோசனையில் முடிச்சிட்டிருந்தன.
"அவன் எந்த நேரத்துல என்ன பண்ணுவான்னு யாராலேயும் யூகிக்க முடியாது. அவனுக்கு அழுத்தம் ஜாஸ்தி. கூடிய சீக்கிரம் என்னோட மொத்த ராஜ்யத்தையும் அவன்தான் ஆளப் போறான்... என்னோட மகன் ஆதிரன்" என்ற அவரின் வார்த்தைகளில் அத்தனை உறுதி தெரிய, 'க்கும்!' என்று நொடிந்துக்கொண்டவனுக்கு எரியும் நெருப்பில் மேலும் எண்ணெய்யை ஊற்றிய கதையாகியது.
மீண்டும் தனதறைக்கு வந்த தஷ்வந்த் கையிலிருந்த அலைப்பேசியை சுவாற்றில் விட்டெறிந்து, "என்னை பார்த்தா கேனயன் மாதிரி தெரியுதா, அந்த ஆதிரனுக்குதான் ஆட்சின்னா அப்போ நான்... விட மாட்டேன், அந்த ரகசியம் கொஞ்ச நாளைக்கு ரகசியமாவே போகட்டும். மொதல்ல ஆதிரன எப்படியாச்சும் இதுக்குள்ள வர விடாம பண்ணணும்" என்று விழிகளில் தீர்க்கத்தோடு சொல்ல, தனதறையில் ஜன்னலோரம் நின்று வானத்தை வெறித்துக்கொண்டிருந்த ஆதிரனின் இதழ்கள் நிலவைப் பார்த்து மர்மப் புன்னகை புரிந்தன.
அன்றைய நாள் முடிந்து அடுத்தநாளும் விடிய, இங்கு நெற்றியை நீவி விட்டவாறு அமர்ந்திருந்த ரத்தினவேலின் சிந்தனை முழுவதும் நேற்று மேடைப் பேச்சில் ரகுவீர் அறிவித்த அவரின் மூத்த வாரிசைப் பற்றிய குழப்பமே ஓடிக்கொண்டிருந்தது.
"நான் ரகுவீரோட பழகின காலத்துல இருந்து அவன் மூத்த பையன அவ்வளவா பார்த்ததே இல்லை. ஊருல படிச்சிட்டு அப்பறம் வெளிநாட்டு படிப்புக்கு போயிட்டதா கேள்விப்பட்டிச்சு. இப்போ என்னடான்னா அவன் கட்சிய பொறுப்பெடுப்பான்னு இவன் சொன்னதை வச்சு பார்த்தா ஏதோ சந்தேகமாக இருக்கு. அவன பத்தி தெரிஞ்சுக்கிட்டே ஆகணும். ஆமா... அவனோட பெயர் என்ன, சரியா ஞாபகம் வர மாட்டேங்குதே!"
என்று நெற்றியை தட்டியவாறு யோசித்துக்கொண்டிருந்தார் அவர். தேஷ்வாவோ அமைதியாக அவர் பக்கத்தில் நின்றிருக்க, "ஏய், இன்னும் இரண்டே நாள்ல அவன பத்தி டீடெயில்ஸ் எனக்கு வேணும். இல்லை..." என்று மிரட்டலாக சொன்னார் ரத்தினவேல்.
ஆனால் தேஷ்வாவின் முகத்தில் எந்த பிரதிபலிப்பும் இல்லை. அமைதியாக அவரைப் பார்த்தவன், "ஓகே சார்" என்று மட்டும் சொல்லி விட்டு மீண்டும் விறைப்பாக நின்றுக்கொள்ள, சலிப்பாக விழிகளை உருட்டியவாறு திரும்பிய ரத்தினவேலின் விழிகளுக்கு தரையை சுத்தப்படுத்திக்கொண்டிருந்த யாழினி தென்பட்டாள்.
"ஏய்..." என்று அவர் அழைக்கும் சத்தத்தில் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தவள், ரத்தினவேல் அருகே வரும்படி அழைத்ததும் எச்சிலை விழுங்கிக்கொண்டு அவரின் முன்னே சென்று நிற்க, அவளை மேலிருந்து கீழ் ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்து வைத்தார் அவர்.
அந்த பார்வையில் அப்பட்டமாக காமம் தெரிய, உள்ளுக்குள் அருவருத்துப் போனாள் யாழினி.
"என் கால அழுத்தி விடு!" என்று சொல்லி அவர் காலை நீட்ட, தரையில் அமர்ந்தவள் அவர் சொன்னதை செவ்வென செய்ய, சற்று முன்னே வந்து யாழினியின் நாடியை நிமிர்த்தி அவளின் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தார் ரத்தினவேல்.
அவளுக்கோ பயத்தில் உதடு துடிக்க, பதற்றமாக அவரைப் பார்க்க, "கடைசியா உன் அம்மாவோட முகமும் இப்படிதான் இருந்துச்சு யாழினி, அதே மாதிரி இருக்க. உன்னை பார்க்கும் போது வயசே குறைஞ்ச மாதிரி ஆகுது" என்று சொல்லிக்கொண்டு அவளின் கன்னத்திலிருந்து கழுத்து வரை அவர் வருடிவிட, உடல் கூசிப் போனவளாக சிலை போல் அமர்ந்திருந்தாள் யாழினி.
சுற்றி இருந்த வேலையாட்களோ குறுகுறுவென்றுப் பார்க்க, ரத்தினவேலை அழுத்தமாக ஒரு பார்வைப் பார்த்துவிட்டு திரும்பிக்கொண்ட தேஷ்வாவின் மூளைக்கு அப்போதுதான் ஒரு விடயம் ஞாபகத்திற்கு வர, "சார், இன்னைக்கு முக்கியமான மீட்டிங் இருக்கு" என்றான் சட்டென.
அவரோ உணர்ச்சிகள் வடிந்துப் போனவராக நிமிர்ந்து அவனை முறைத்துப் பார்க்க, யாழினிக்கோ அப்போதுதான் உயிரே வந்தது போலிருந்தது.
"எப்போ பாரு நேரங்கெட்ட நேரத்துலதான் ஏதாச்சும் சொல்லுவான்" என்றவர் எழுந்து துண்டை தோளில் போட்டுக்கொண்டு முன்னே நடக்க, தேஷ்வாவோ யாழினியை அழுத்தமாகப் பார்த்து விட்டு ரத்தினவேலின் பின்னே வேக நடைப்போட்டு செல்ல, விழிகள் சிவக்க ரத்தினவேல் சென்ற திசையை பார்த்திருந்தாள் யாழினி.
*************
"டேய் இன்னைக்கு செம்ம போதைடா, ஐ அம் சோ ஹேப்பி..." என்று சஞ்சய் அலைப்பேசியில் இன்று பப்பில் ஒரு பெண்ணோடு நடந்த சல்லாபத்தை பற்றி தன் நண்பன் விஷ்வாவிடம் சொல்ல, "ரியலி! உனக்கு எங்கேயோ மச்சம் இருக்குடா. ஆனா..." என்று யோசனையோடு நிறுத்தினான் மற்றவன்.
"ஆனா என்னடா?" என்று இவன் புரியாமல் கேட்க, "இன்னும் அந்த குட்டிய எங்கள ருசிக்க விடாம இருக்கியேடா பாவி! எப்போதான்டா அந்த வேலைக்காரிய நமக்கு விருந்து போடுவ?" என்று நண்பன் கேட்டதும்தான், புரிந்தது சஞ்சய்க்கு.
"ஓஹோ... அதுக்கென்னடா! கூடிய சீக்கிரம், ஆனா அவ வீட்டை விட்டு வெளியில வர மாட்டேங்குறாளே, அப்பப்போ அவள கிஸ் பண்றதே முடியாத காரியமாதான் இருக்கு விஷ்வா. பட், டோன்ட் வோர்ரி, அந்த பட்டிக்காட அடக்குறது ஒன்னும் அவ்வளவு கஷ்டமான காரியம் இல்லை. சீக்கிரம் லெட்ஸ் டேஸ்ட் ஹெர்" என்று பேசிக்கொண்டே அறைக்குள் இவன் நுழைய, "ஹ்ர்ம் ஹ்ர்ம்..." என்றொரு செருமல் சத்தம்.
உடனே அது யாரென்று உணர்ந்தவன் அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு பின்னால் திரும்பிப் பார்க்க, கதவில் சாய்ந்தவாறு நின்றிருந்தாள் யாழினி.
"வாவ்! என்ன சர்ப்ரைஸா இருக்கு. மேடம் என் ரூமுக்குள்ள எல்லாம் வர மாட்டீங்களே! அதுவும் இந்த நேரத்துல..." என்று ஆச்சரியமாக விழி விரித்தவாறு அவளை நெருங்கிய சஞ்சய், அவளிடையை வளைத்து தன்னோடு நெருக்க, அவளோ வெட்கத்தில் முகம் சிவக்க தலையை குனிந்துக்கொண்டாள்.
அவனோ உணர்ச்சிகள் தூண்ட அவளைப் பார்த்தவாறு அப்படியே கதவிலேயே சாய்ந்துக்கொள்ள, "ஏங்க, நான் ஒன்னு கேக்கலாமா? நிஜமாவே என்னை கல்யாணம் பண்ணுவீங்களா என்ன, ஏன் கேக்குறேன்னா உங்க வசதிக்கும் படிப்புக்கும் எத்தனையோ பொண்ணுங்கள நீங்க பார்த்திருப்பீங்க அதான்..." என்று தயக்கத்தோடு தன் சந்தேகத்தைக் கேட்க, அவனோ உள்ளுக்குள் மர்மமாக சிரித்தவாறு அவளுடைய கழுத்து வளைவில் முகத்தைப் புதைத்தான்.
"என்ன யாழி பேபி நீ, என்னை மத்த பசங்க மாதிரி நினைச்சியா! நான் உன்னைதான் கல்யாணம் பண்ணுவேன். அதுக்கு முன்னாடி நாம வெளியில எங்கேயாச்சும் போய் வரலாமா, தனிமையில..." என்று கேட்டுக்கொண்டே அவளுடலில் அத்து மீற, மெல்ல அவனை விட்டு விலகியவள், "நான் எப்படிங்க... அது... ஐயாவுக்கு தெரிஞ்சா பிரச்சனையாகிரும்" என்று தடுமாறினாள் அவள்.
"அதெல்லாம் ஒன்னும் ஆகாது யாழினி, ப்ளீஸ் ப்ளீஸ்! வெளியில போகலாம், உனக்கும் புதுசா இருக்கும்ல! நிறைய விஷயங்கள நீ தெரிஞ்சிக்கலாம்" என்று அவன் அவளை சம்மதிக்க வைக்க போராட, யாழினியோ என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் கைகளைப் பிசைய, சரியாக சஞ்சய்க்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது.
"அய்யோ! யாராச்சும் என்னை இந்த ரூம்குள்ள பார்த்தா அவ்வளவுதான். நான் ஓடிடுறேன்ங்க" என்றுவிட்டு யாழினி அங்கிருந்து ஓடியிருக்க, 'ஷீட்!' என்று எரிச்சலாக முணுமுணுத்தவன், அலைப்பேசியை கட்டிலில் தூக்கிப் போட, இங்கு வெளியே ஓடியளோ நேராக சென்று ஒருவனின் மார்பிலேயே மோதி நின்றாள்.
'எவன்டா வர்ற வழியில தூண வச்சது!' என்று நெற்றியை தடவியவாறு அவள் நிமிர்ந்துப் பார்க்க, அவள் முன்னே விறைப்பாக ஒற்றைப் புருவத்தை தூக்கிய வண்ணம் நின்றுக்கொண்டிருந்தான் தேஷ்வா.
'அய்யய்யோ மாட்டிக்கிட்டியே பங்கு' என்று அவள் தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டு எச்சிலை விழுங்க, "இந்த நேரத்துல இங்க என்ன பண்ற?" என்று அவளையே குறுகுறுவெனப் பார்த்தவாறுக் கேட்டான் அவன்.
"அது... அது வந்து.. சின்னய்யா ரூம்ம க்ளீன் பண்ண வந்தேன் ஹிஹிஹி..." என்று யாழினி அசடுவழிய, "இந்த நேரத்துலயா?" என்று சுவற்றில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த கடிகாரத்தை அவன் காட்ட, இவளோ பெக்கபெக்கவென விழித்தாள்.
"உன் போக்கே சரியில்ல, ஜாக்கிரதையா இருந்துக்கோ!" என்று அவன் சஞ்சய்யின் அறையை அழுத்தமாக ஒரு பார்வைப் பார்த்து விட்டு நகரப் போக, "நன்றிங்க" என்றாள் அவள் சட்டென்று.
தேஷ்வாவோ திரும்பி கேள்வியாகப் பார்க்க, "நீங்க இன்னைக்கு என்னை காப்பாத்தினீங்கல்ல அதான்..." என்று யாழினி சிறு புன்னகையோடு தயங்கித் தயங்கி சொல்ல, அலட்சியமாக ஒரு பார்வைப் பார்த்து விட்டு அவன் பாட்டிற்கு சென்றான் தேஷ்வா.
'ரொம்பதான் பண்றான்!' என்று உள்ளுக்குள் நொடிந்துக்கொண்டவள், அதற்குமேல் அங்கு நிற்காது தனதறைக்கு ஓடிவிட, அன்றைய நாள் முடிந்து அடுத்தநாளும் விடிந்தது.
காலையில், தனதறையில் குறுக்கும் நெடுக்கும் பதற்றமாக நடந்துக்கொண்டிருந்தாள் கௌரி. அவளுடைய உடல் கையிலிருந்த குழந்தை பரிசோதிக்கும் கருவியில் தெரிந்த இரு கோடுகளைப் பார்த்து நடுங்கிக் கொண்டிருக்க, "யக்கோவ்..." என்று கத்தியவாறு காஃபியோடு அறைக்குள் நுழைந்தாள் யாழினி.
"கௌரி அக்கா, இப்போ எல்லாம் உங்கள பார்க்குறதே கஷ்டமா இருக்கே, அவ்வளவு பிஸி ஆகிட்டீங்களா என்ன! ஆமா... அதென்ன கையில" என்று அவள் கேட்க, "ஒன்.. ஒன்னு இல்லை யாழினி" என்று பதற்றமாக சொன்ன மற்றவள் கட்டிலின் மீதிருந்த தலையணைக்கு கீழ் அதை மறைத்து வைக்க, யாழினியின் புருவங்கள் சந்தேகத்தில் சுருங்கின.
"சாப்பிடுறீங்களா அக்கா, ஐயா மேசைக்கு போயிட்டாரு. உங்களையும் வர சொன்னாரு" என்று யாழினி அறையை சுத்தப்படுத்தியவாறு சொல்ல, தரையை வெறித்தவாறு அமர்ந்திருந்தவளுக்கு அவள் சொன்னது காதிலேயே விழவில்லை.
'என்னாச்சு இவங்களுக்கு, ஏன் இப்படி இருக்காங்க? ஏதோ ஒன்னு இருக்கு' என்று உள்ளுக்குள் யோசித்தவள், அறையை சுத்தப்படுத்துவது போல் பாவனை செய்தவாறு கௌரியை கவனிக்க, திடீரென கௌரியின் எண்ணிற்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது.
அதைப் பார்த்ததும் தான் மறைத்து வைத்ததை கூட மறந்து வேகமாக அழைப்பை ஏற்றவாறு அங்கிருந்த குளியலறைக்குள் புகுந்து விட, 'பாத்ரூமுக்குள்ள இதை ஏன் தூக்கிட்டு போறாங்க. அய்யே...' என்று முகத்தை சுளித்தவள் வேகமாக சென்று தலையணையை தூக்கிப் பார்க்க, அது என்னவென்று சுத்தமாகத் தெரியவில்லை யாழினிக்கு.
'என்ன இது, இதை எதுக்கு பாவிச்சிருப்பாங்கன்னு கூட தெரியலயே! என்னவா இருக்கும்...' என்று தீவிரமாக யோசித்தவள், கௌரி வருவதை உணர்ந்து வேகமாக அங்கிருந்து வெளியேறிவிட்டாள்.
சமையலறைக்குள் நுழைந்து பாத்திரங்களை கழுவியவாறு யோசித்தவளுக்கு கௌரிக்கு என்ன பிரச்சனை என்று உணரவே முடியவில்லை. சரியாக, நடு ஹாலில் ரத்தினவேல் கத்தும் சத்தம் கேட்க, கூட்டத்தோடு கூட்டமாக சென்று நின்றாள் யாழினி.
"ச்சே! போச்சே போச்சே... ஒழுங்கு மரியாதையா எவன் எடுத்தான்னு சொல்லிருங்க. நீங்களா சொன்னா தண்டனை குறைவா இருக்கும் இல்லை..." என்று ரத்தினவேல் அடித்தொண்டையிலிருந்து கத்த, தேஷ்வாவோ அமைதியாக நின்றிருந்தான்.
"அம்மா என்னாச்சு? ஏன் ஐயா கத்திக்கிட்டு இருக்காரு?" என்று யாழினி சண்முகத்தின் காதில் கிசுகிசுக்க, "ஆஃபீஸ் ரூம்ல இருந்த ஃபைல எவனோ திருடிட்டானாம், அது ஐயாவோட அரசியல் சம்பந்தப்பட்ட ஃபைலாமே... அதான் எவன் எடுத்தான்னு கேட்டுட்டு இருக்காரு" என்று இவர் சொல்ல, "ஓஹோ..." என்றதோடு அமைதியாகி விட்டாள் அவள்.
ஆனால், விதி அவளை விட்டால்தானே!
ஆக்ரோஷத்தோடு கத்திக்கொண்டிருந்தவரின் பார்வையில் எதேர்ச்சையாக யாழினி சிக்க, "ஏய் இங்க வா..." என்று அவர் அழைக்க, அதிர்ந்துப் பார்த்தவள் நகர பயந்து அப்படியே நிற்க, "ஐயா கூப்பிடுறாருதானே போ" என்று அவளின் முதுகைப் பிடித்து தள்ளிவிட்டார் சண்முகம்.
"சொல்லுங்க ஐயா..." என்று பயந்த குரலில் அவள் கைகளைப் பிசைந்தவாறு அவரை நோக்கிச் செல்ல, "நீதானேடீ அன்னைக்கு ஆஃபீஸ் ரூம்ம க்ளீன் பண்ண, உண்மைய சொல்லுடீ... நீதானே எடுத்த?" என்று கத்திக்கொண்டு இடுப்பிலிருந்த பெல்ட்டை கையிலெடுத்தார் அவர்.
"நா.. நான் இல்லைங்கய்யா. சண்முகம் அம்மா தான்..." என்று இவள் ஏதோ சொல்ல வர, "அய்யோ ஐயா நான் இல்லை, நானே என் கண்ணால பார்த்தேன், இவ தான் உங்க ரூமுக்குள்ள போனா" என்று சண்முகம் வாயிற்கு வந்த பொய்யை சொல்ல, ரத்தினவேலோ அவளை கொலைவெறியோடுப் பார்த்தார்.
"பட்டிக்காட்டு நாயே! உன் ஆத்தாவும் அப்பனும் செத்தப்போவே உன்னையும் கொன்னு போட்டிருக்கணும். எதுக்காச்சும் உபயோகப்படுவியேன்னு உனக்கு சோறு போட்டேன் பாரு, என்னை சொல்லணும், எவன் சொன்னான்னு இதை பண்ணடீ, சொல்லு! என் சோத்த திண்ணு எவனுக்கு வேலை பார்க்குற?" என்று சரமாரியாக அவர் அவளை அடிக்கத் தொடங்க, "ஆஆ... அம்மா வலிக்குது" என்று வலியில் கத்திவிட்டாள் யாழினி.
சுற்றியிருந்தவர்களோ தடுக்கவும் முடியாமல் பார்த்துக்கொண்டு நிற்கவும் முடியாமல் முகத்தைத் திருப்பிக்கொள்ள, தேஷ்வாவோ அழுத்தமாக நடப்பதை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
யாழினியோ ரத்தினவேல் அடிக்கும் அடியால் வலியில் கதறித் துடிக்க, நடக்கும் அத்தனையும் அந்த மினி கேமராவில் பதிவு செய்யப்படுவதை யாரும் அறியவில்லை.
**************
மற்ற கதைகளை அமேசன் கிண்டலில் படிக்க
USA link
https://www.amazon.in/ஷேஹா-ஸகி/e/B08ZYCHG6C/ref=dp_byline_cont_ebooks_1
India link
https://www.amazon.in/ஷேஹா-ஸகி/e/B08ZYCHG6C/ref=dp_byline_cont_ebooks_1
"இங்க என்ன பண்ற?" என்ற தேஷ்வாவுடைய குரல் அழுத்தமாக ஒலிக்க, இவளோ கொஞ்சம் கூட இவனை எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.
"அது... அது வந்து... நா..." என்று யாழினி தடுமாற, "என்ன பொய் சொல்லலாம்னு யோசிக்கிறியா?" என்று கர்ஜனைக் குரலில் கேட்டான் அவன்.
உடனே இல்லை என்று வேகமாகத் தலையாட்டியவள், "இல்லை... சரியா சாப்பிடல, ரொம்ப பசிக்குது. அதான் சமையலறையில எதையாச்சும் திருடி சாப்பிடலாம்னு போனேன்" என்று எப்படியோ வாய்க்கு வந்த பொய்யை சொல்லி சமாளிக்க, விழிகளை சுருக்கி பார்வையை கூர்மையாக்கினான் தேஷ்வா.
'என்ன ரொம்ப டவுட்ல பார்க்குறான், அய்யோ இவன் பார்வையிலயே நாம உண்மைய உளறிடுவோம் போலயே!' என்று உள்ளுக்குள் எச்சரிக்கையாக நினைத்துக்கொண்டவள், "என்.. என்னை விடுங்க, நான் போகணும். யாராச்சும் பார்த்தாங்கன்னா அவ்வளவுதான்" என்று சொல்லிக்கொண்டே அங்கிருந்து தப்பிக்கப் பார்க்க, அவனோ அவள் கரத்தை இறுகப் பற்றிக்கொண்டான்.
"எனக்கு உன் மேல சந்தேகமா இருக்கு" அவன் விழிகளை கூர்மையாக்கிச் சொல்ல, "நான் இந்த வீட்டுல பத்து வருஷமா இருக்கேன், நீங்க ஐயாவுக்கு பார்டிகார்டா வந்து வெறும் ஆறே மாசம்தான். சொல்லப்போனா, நடு ராத்திரியில நீங்க இங்க நிக்கிறத பார்த்து நான்தான் சந்தேகப்படணும். மொதல்ல என் கைய விடுங்க, உடும்புப் பிடியால்ல இருக்கு" என்று படபடவென பொரிந்து விட்டு அங்கிருந்து அவள் ஓடப் போக, சட்டென அவளை இழுத்து ஒரு சுவற்றுக்குப் பின்னால் மறைந்துக்கொண்டான் அவன்.
யாழினியோ ஏதோ சொல்ல வர, மற்ற கரத்தால் அவள் வாயை மூடிக்கொண்டு ஒரு திசையை அவன் காட்ட, அங்கு பார்த்தவளுக்கு பதற்றமாக தனதறையை நோக்கி சென்றுக்கொண்டிருந்த கௌரியைப் பார்த்ததும் விழிகள் ஆச்சரியத்தில் விரிந்தன.
"கௌரி அக்கா ஏன் இம்புட்டு பதட்டமா போறாங்க? என்னன்னு தெரியலயே..." என்று தன் வாயை மூடியிருந்த அவன் கரத்தை விலக்கி அவள் மெல்ல முணுமுணுக்க, இவனுடைய விழிகளும் சந்தேகத்தில் சுருங்கின.
'கண்ணாலயே பேசுறானே... இவனுக்கு வார்த்தையே தேவையில்ல போல' என்று நினைத்துக்கொண்டவள் கௌரி சென்றதுமே வேகமாக அவனை விட்டு விலகி அங்கிருந்தே ஓடிவிட, அவள் சென்ற திசையை வெறித்துப் பார்த்த தேஷ்வாவின் எண்ணிற்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது.
சுற்றி முற்றி பார்த்துவிட்டு அவன் வெளியேறும் அதேநேரம் தன் அறையிலிருந்த மொத்தப் பொருட்களையும் தூக்கி போட்டு உடைத்துக்கொண்டிருந்தான் தஷ்வந்த்.
"ஷீட் ஷீட் ஷீட்! இப்போ நான் என்ன பண்ணுவேன்.. ஓ காட்! இது மட்டும் அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா அவ்வளவுதான்" என்று பதற்றமாக குறுக்கும் நெடுக்கும் அவன் நடந்துக்கொண்டிருக்க, திடீரென கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டது.
அறையை சுற்றிப் பார்த்தவன் லேசாக கதவைத் திறந்து வாசலில் நின்றிருந்த வேலையாளை புரியாமல் பார்க்க, "ஐயா கூப்பிட்டாருங்க சின்னய்யா" என்றுவிட்டு நகர்ந்தான் வேலையாள்.
பெரிய மூச்சுக்களை விட்டு தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டவன், தன் தந்தையின் முன்னே சென்று நிற்க, ஒரு இடத்தை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த ரகுவீரோ, "அவன்கிட்ட இருந்து ஏதாச்சும் இன்ஃபார்மேஷன் கிடைச்சதா?" என்று கேட்டார் இறுகிய குரலில்.
"இல்லைப்பா, இன்னும் எந்த தகவலும் வரல. நானும் அப்பப்போ கான்டேக்ட் பண்ணிக்கிட்டுதான் இருக்கேன்" என்று தஷ்வந்த் தயங்கியபடி சொல்ல, "ஆதிரன்..." என்று அந்த ஒருவனுடைய பெயரை பெயரை முணுமுணுத்த ரகுவீரின் புருவங்கள் யோசனையில் முடிச்சிட்டிருந்தன.
"அவன் எந்த நேரத்துல என்ன பண்ணுவான்னு யாராலேயும் யூகிக்க முடியாது. அவனுக்கு அழுத்தம் ஜாஸ்தி. கூடிய சீக்கிரம் என்னோட மொத்த ராஜ்யத்தையும் அவன்தான் ஆளப் போறான்... என்னோட மகன் ஆதிரன்" என்ற அவரின் வார்த்தைகளில் அத்தனை உறுதி தெரிய, 'க்கும்!' என்று நொடிந்துக்கொண்டவனுக்கு எரியும் நெருப்பில் மேலும் எண்ணெய்யை ஊற்றிய கதையாகியது.
மீண்டும் தனதறைக்கு வந்த தஷ்வந்த் கையிலிருந்த அலைப்பேசியை சுவாற்றில் விட்டெறிந்து, "என்னை பார்த்தா கேனயன் மாதிரி தெரியுதா, அந்த ஆதிரனுக்குதான் ஆட்சின்னா அப்போ நான்... விட மாட்டேன், அந்த ரகசியம் கொஞ்ச நாளைக்கு ரகசியமாவே போகட்டும். மொதல்ல ஆதிரன எப்படியாச்சும் இதுக்குள்ள வர விடாம பண்ணணும்" என்று விழிகளில் தீர்க்கத்தோடு சொல்ல, தனதறையில் ஜன்னலோரம் நின்று வானத்தை வெறித்துக்கொண்டிருந்த ஆதிரனின் இதழ்கள் நிலவைப் பார்த்து மர்மப் புன்னகை புரிந்தன.
அன்றைய நாள் முடிந்து அடுத்தநாளும் விடிய, இங்கு நெற்றியை நீவி விட்டவாறு அமர்ந்திருந்த ரத்தினவேலின் சிந்தனை முழுவதும் நேற்று மேடைப் பேச்சில் ரகுவீர் அறிவித்த அவரின் மூத்த வாரிசைப் பற்றிய குழப்பமே ஓடிக்கொண்டிருந்தது.
"நான் ரகுவீரோட பழகின காலத்துல இருந்து அவன் மூத்த பையன அவ்வளவா பார்த்ததே இல்லை. ஊருல படிச்சிட்டு அப்பறம் வெளிநாட்டு படிப்புக்கு போயிட்டதா கேள்விப்பட்டிச்சு. இப்போ என்னடான்னா அவன் கட்சிய பொறுப்பெடுப்பான்னு இவன் சொன்னதை வச்சு பார்த்தா ஏதோ சந்தேகமாக இருக்கு. அவன பத்தி தெரிஞ்சுக்கிட்டே ஆகணும். ஆமா... அவனோட பெயர் என்ன, சரியா ஞாபகம் வர மாட்டேங்குதே!"
என்று நெற்றியை தட்டியவாறு யோசித்துக்கொண்டிருந்தார் அவர். தேஷ்வாவோ அமைதியாக அவர் பக்கத்தில் நின்றிருக்க, "ஏய், இன்னும் இரண்டே நாள்ல அவன பத்தி டீடெயில்ஸ் எனக்கு வேணும். இல்லை..." என்று மிரட்டலாக சொன்னார் ரத்தினவேல்.
ஆனால் தேஷ்வாவின் முகத்தில் எந்த பிரதிபலிப்பும் இல்லை. அமைதியாக அவரைப் பார்த்தவன், "ஓகே சார்" என்று மட்டும் சொல்லி விட்டு மீண்டும் விறைப்பாக நின்றுக்கொள்ள, சலிப்பாக விழிகளை உருட்டியவாறு திரும்பிய ரத்தினவேலின் விழிகளுக்கு தரையை சுத்தப்படுத்திக்கொண்டிருந்த யாழினி தென்பட்டாள்.
"ஏய்..." என்று அவர் அழைக்கும் சத்தத்தில் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தவள், ரத்தினவேல் அருகே வரும்படி அழைத்ததும் எச்சிலை விழுங்கிக்கொண்டு அவரின் முன்னே சென்று நிற்க, அவளை மேலிருந்து கீழ் ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்து வைத்தார் அவர்.
அந்த பார்வையில் அப்பட்டமாக காமம் தெரிய, உள்ளுக்குள் அருவருத்துப் போனாள் யாழினி.
"என் கால அழுத்தி விடு!" என்று சொல்லி அவர் காலை நீட்ட, தரையில் அமர்ந்தவள் அவர் சொன்னதை செவ்வென செய்ய, சற்று முன்னே வந்து யாழினியின் நாடியை நிமிர்த்தி அவளின் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தார் ரத்தினவேல்.
அவளுக்கோ பயத்தில் உதடு துடிக்க, பதற்றமாக அவரைப் பார்க்க, "கடைசியா உன் அம்மாவோட முகமும் இப்படிதான் இருந்துச்சு யாழினி, அதே மாதிரி இருக்க. உன்னை பார்க்கும் போது வயசே குறைஞ்ச மாதிரி ஆகுது" என்று சொல்லிக்கொண்டு அவளின் கன்னத்திலிருந்து கழுத்து வரை அவர் வருடிவிட, உடல் கூசிப் போனவளாக சிலை போல் அமர்ந்திருந்தாள் யாழினி.
சுற்றி இருந்த வேலையாட்களோ குறுகுறுவென்றுப் பார்க்க, ரத்தினவேலை அழுத்தமாக ஒரு பார்வைப் பார்த்துவிட்டு திரும்பிக்கொண்ட தேஷ்வாவின் மூளைக்கு அப்போதுதான் ஒரு விடயம் ஞாபகத்திற்கு வர, "சார், இன்னைக்கு முக்கியமான மீட்டிங் இருக்கு" என்றான் சட்டென.
அவரோ உணர்ச்சிகள் வடிந்துப் போனவராக நிமிர்ந்து அவனை முறைத்துப் பார்க்க, யாழினிக்கோ அப்போதுதான் உயிரே வந்தது போலிருந்தது.
"எப்போ பாரு நேரங்கெட்ட நேரத்துலதான் ஏதாச்சும் சொல்லுவான்" என்றவர் எழுந்து துண்டை தோளில் போட்டுக்கொண்டு முன்னே நடக்க, தேஷ்வாவோ யாழினியை அழுத்தமாகப் பார்த்து விட்டு ரத்தினவேலின் பின்னே வேக நடைப்போட்டு செல்ல, விழிகள் சிவக்க ரத்தினவேல் சென்ற திசையை பார்த்திருந்தாள் யாழினி.
*************
"டேய் இன்னைக்கு செம்ம போதைடா, ஐ அம் சோ ஹேப்பி..." என்று சஞ்சய் அலைப்பேசியில் இன்று பப்பில் ஒரு பெண்ணோடு நடந்த சல்லாபத்தை பற்றி தன் நண்பன் விஷ்வாவிடம் சொல்ல, "ரியலி! உனக்கு எங்கேயோ மச்சம் இருக்குடா. ஆனா..." என்று யோசனையோடு நிறுத்தினான் மற்றவன்.
"ஆனா என்னடா?" என்று இவன் புரியாமல் கேட்க, "இன்னும் அந்த குட்டிய எங்கள ருசிக்க விடாம இருக்கியேடா பாவி! எப்போதான்டா அந்த வேலைக்காரிய நமக்கு விருந்து போடுவ?" என்று நண்பன் கேட்டதும்தான், புரிந்தது சஞ்சய்க்கு.
"ஓஹோ... அதுக்கென்னடா! கூடிய சீக்கிரம், ஆனா அவ வீட்டை விட்டு வெளியில வர மாட்டேங்குறாளே, அப்பப்போ அவள கிஸ் பண்றதே முடியாத காரியமாதான் இருக்கு விஷ்வா. பட், டோன்ட் வோர்ரி, அந்த பட்டிக்காட அடக்குறது ஒன்னும் அவ்வளவு கஷ்டமான காரியம் இல்லை. சீக்கிரம் லெட்ஸ் டேஸ்ட் ஹெர்" என்று பேசிக்கொண்டே அறைக்குள் இவன் நுழைய, "ஹ்ர்ம் ஹ்ர்ம்..." என்றொரு செருமல் சத்தம்.
உடனே அது யாரென்று உணர்ந்தவன் அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு பின்னால் திரும்பிப் பார்க்க, கதவில் சாய்ந்தவாறு நின்றிருந்தாள் யாழினி.
"வாவ்! என்ன சர்ப்ரைஸா இருக்கு. மேடம் என் ரூமுக்குள்ள எல்லாம் வர மாட்டீங்களே! அதுவும் இந்த நேரத்துல..." என்று ஆச்சரியமாக விழி விரித்தவாறு அவளை நெருங்கிய சஞ்சய், அவளிடையை வளைத்து தன்னோடு நெருக்க, அவளோ வெட்கத்தில் முகம் சிவக்க தலையை குனிந்துக்கொண்டாள்.
அவனோ உணர்ச்சிகள் தூண்ட அவளைப் பார்த்தவாறு அப்படியே கதவிலேயே சாய்ந்துக்கொள்ள, "ஏங்க, நான் ஒன்னு கேக்கலாமா? நிஜமாவே என்னை கல்யாணம் பண்ணுவீங்களா என்ன, ஏன் கேக்குறேன்னா உங்க வசதிக்கும் படிப்புக்கும் எத்தனையோ பொண்ணுங்கள நீங்க பார்த்திருப்பீங்க அதான்..." என்று தயக்கத்தோடு தன் சந்தேகத்தைக் கேட்க, அவனோ உள்ளுக்குள் மர்மமாக சிரித்தவாறு அவளுடைய கழுத்து வளைவில் முகத்தைப் புதைத்தான்.
"என்ன யாழி பேபி நீ, என்னை மத்த பசங்க மாதிரி நினைச்சியா! நான் உன்னைதான் கல்யாணம் பண்ணுவேன். அதுக்கு முன்னாடி நாம வெளியில எங்கேயாச்சும் போய் வரலாமா, தனிமையில..." என்று கேட்டுக்கொண்டே அவளுடலில் அத்து மீற, மெல்ல அவனை விட்டு விலகியவள், "நான் எப்படிங்க... அது... ஐயாவுக்கு தெரிஞ்சா பிரச்சனையாகிரும்" என்று தடுமாறினாள் அவள்.
"அதெல்லாம் ஒன்னும் ஆகாது யாழினி, ப்ளீஸ் ப்ளீஸ்! வெளியில போகலாம், உனக்கும் புதுசா இருக்கும்ல! நிறைய விஷயங்கள நீ தெரிஞ்சிக்கலாம்" என்று அவன் அவளை சம்மதிக்க வைக்க போராட, யாழினியோ என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் கைகளைப் பிசைய, சரியாக சஞ்சய்க்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது.
"அய்யோ! யாராச்சும் என்னை இந்த ரூம்குள்ள பார்த்தா அவ்வளவுதான். நான் ஓடிடுறேன்ங்க" என்றுவிட்டு யாழினி அங்கிருந்து ஓடியிருக்க, 'ஷீட்!' என்று எரிச்சலாக முணுமுணுத்தவன், அலைப்பேசியை கட்டிலில் தூக்கிப் போட, இங்கு வெளியே ஓடியளோ நேராக சென்று ஒருவனின் மார்பிலேயே மோதி நின்றாள்.
'எவன்டா வர்ற வழியில தூண வச்சது!' என்று நெற்றியை தடவியவாறு அவள் நிமிர்ந்துப் பார்க்க, அவள் முன்னே விறைப்பாக ஒற்றைப் புருவத்தை தூக்கிய வண்ணம் நின்றுக்கொண்டிருந்தான் தேஷ்வா.
'அய்யய்யோ மாட்டிக்கிட்டியே பங்கு' என்று அவள் தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டு எச்சிலை விழுங்க, "இந்த நேரத்துல இங்க என்ன பண்ற?" என்று அவளையே குறுகுறுவெனப் பார்த்தவாறுக் கேட்டான் அவன்.
"அது... அது வந்து.. சின்னய்யா ரூம்ம க்ளீன் பண்ண வந்தேன் ஹிஹிஹி..." என்று யாழினி அசடுவழிய, "இந்த நேரத்துலயா?" என்று சுவற்றில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த கடிகாரத்தை அவன் காட்ட, இவளோ பெக்கபெக்கவென விழித்தாள்.
"உன் போக்கே சரியில்ல, ஜாக்கிரதையா இருந்துக்கோ!" என்று அவன் சஞ்சய்யின் அறையை அழுத்தமாக ஒரு பார்வைப் பார்த்து விட்டு நகரப் போக, "நன்றிங்க" என்றாள் அவள் சட்டென்று.
தேஷ்வாவோ திரும்பி கேள்வியாகப் பார்க்க, "நீங்க இன்னைக்கு என்னை காப்பாத்தினீங்கல்ல அதான்..." என்று யாழினி சிறு புன்னகையோடு தயங்கித் தயங்கி சொல்ல, அலட்சியமாக ஒரு பார்வைப் பார்த்து விட்டு அவன் பாட்டிற்கு சென்றான் தேஷ்வா.
'ரொம்பதான் பண்றான்!' என்று உள்ளுக்குள் நொடிந்துக்கொண்டவள், அதற்குமேல் அங்கு நிற்காது தனதறைக்கு ஓடிவிட, அன்றைய நாள் முடிந்து அடுத்தநாளும் விடிந்தது.
காலையில், தனதறையில் குறுக்கும் நெடுக்கும் பதற்றமாக நடந்துக்கொண்டிருந்தாள் கௌரி. அவளுடைய உடல் கையிலிருந்த குழந்தை பரிசோதிக்கும் கருவியில் தெரிந்த இரு கோடுகளைப் பார்த்து நடுங்கிக் கொண்டிருக்க, "யக்கோவ்..." என்று கத்தியவாறு காஃபியோடு அறைக்குள் நுழைந்தாள் யாழினி.
"கௌரி அக்கா, இப்போ எல்லாம் உங்கள பார்க்குறதே கஷ்டமா இருக்கே, அவ்வளவு பிஸி ஆகிட்டீங்களா என்ன! ஆமா... அதென்ன கையில" என்று அவள் கேட்க, "ஒன்.. ஒன்னு இல்லை யாழினி" என்று பதற்றமாக சொன்ன மற்றவள் கட்டிலின் மீதிருந்த தலையணைக்கு கீழ் அதை மறைத்து வைக்க, யாழினியின் புருவங்கள் சந்தேகத்தில் சுருங்கின.
"சாப்பிடுறீங்களா அக்கா, ஐயா மேசைக்கு போயிட்டாரு. உங்களையும் வர சொன்னாரு" என்று யாழினி அறையை சுத்தப்படுத்தியவாறு சொல்ல, தரையை வெறித்தவாறு அமர்ந்திருந்தவளுக்கு அவள் சொன்னது காதிலேயே விழவில்லை.
'என்னாச்சு இவங்களுக்கு, ஏன் இப்படி இருக்காங்க? ஏதோ ஒன்னு இருக்கு' என்று உள்ளுக்குள் யோசித்தவள், அறையை சுத்தப்படுத்துவது போல் பாவனை செய்தவாறு கௌரியை கவனிக்க, திடீரென கௌரியின் எண்ணிற்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது.
அதைப் பார்த்ததும் தான் மறைத்து வைத்ததை கூட மறந்து வேகமாக அழைப்பை ஏற்றவாறு அங்கிருந்த குளியலறைக்குள் புகுந்து விட, 'பாத்ரூமுக்குள்ள இதை ஏன் தூக்கிட்டு போறாங்க. அய்யே...' என்று முகத்தை சுளித்தவள் வேகமாக சென்று தலையணையை தூக்கிப் பார்க்க, அது என்னவென்று சுத்தமாகத் தெரியவில்லை யாழினிக்கு.
'என்ன இது, இதை எதுக்கு பாவிச்சிருப்பாங்கன்னு கூட தெரியலயே! என்னவா இருக்கும்...' என்று தீவிரமாக யோசித்தவள், கௌரி வருவதை உணர்ந்து வேகமாக அங்கிருந்து வெளியேறிவிட்டாள்.
சமையலறைக்குள் நுழைந்து பாத்திரங்களை கழுவியவாறு யோசித்தவளுக்கு கௌரிக்கு என்ன பிரச்சனை என்று உணரவே முடியவில்லை. சரியாக, நடு ஹாலில் ரத்தினவேல் கத்தும் சத்தம் கேட்க, கூட்டத்தோடு கூட்டமாக சென்று நின்றாள் யாழினி.
"ச்சே! போச்சே போச்சே... ஒழுங்கு மரியாதையா எவன் எடுத்தான்னு சொல்லிருங்க. நீங்களா சொன்னா தண்டனை குறைவா இருக்கும் இல்லை..." என்று ரத்தினவேல் அடித்தொண்டையிலிருந்து கத்த, தேஷ்வாவோ அமைதியாக நின்றிருந்தான்.
"அம்மா என்னாச்சு? ஏன் ஐயா கத்திக்கிட்டு இருக்காரு?" என்று யாழினி சண்முகத்தின் காதில் கிசுகிசுக்க, "ஆஃபீஸ் ரூம்ல இருந்த ஃபைல எவனோ திருடிட்டானாம், அது ஐயாவோட அரசியல் சம்பந்தப்பட்ட ஃபைலாமே... அதான் எவன் எடுத்தான்னு கேட்டுட்டு இருக்காரு" என்று இவர் சொல்ல, "ஓஹோ..." என்றதோடு அமைதியாகி விட்டாள் அவள்.
ஆனால், விதி அவளை விட்டால்தானே!
ஆக்ரோஷத்தோடு கத்திக்கொண்டிருந்தவரின் பார்வையில் எதேர்ச்சையாக யாழினி சிக்க, "ஏய் இங்க வா..." என்று அவர் அழைக்க, அதிர்ந்துப் பார்த்தவள் நகர பயந்து அப்படியே நிற்க, "ஐயா கூப்பிடுறாருதானே போ" என்று அவளின் முதுகைப் பிடித்து தள்ளிவிட்டார் சண்முகம்.
"சொல்லுங்க ஐயா..." என்று பயந்த குரலில் அவள் கைகளைப் பிசைந்தவாறு அவரை நோக்கிச் செல்ல, "நீதானேடீ அன்னைக்கு ஆஃபீஸ் ரூம்ம க்ளீன் பண்ண, உண்மைய சொல்லுடீ... நீதானே எடுத்த?" என்று கத்திக்கொண்டு இடுப்பிலிருந்த பெல்ட்டை கையிலெடுத்தார் அவர்.
"நா.. நான் இல்லைங்கய்யா. சண்முகம் அம்மா தான்..." என்று இவள் ஏதோ சொல்ல வர, "அய்யோ ஐயா நான் இல்லை, நானே என் கண்ணால பார்த்தேன், இவ தான் உங்க ரூமுக்குள்ள போனா" என்று சண்முகம் வாயிற்கு வந்த பொய்யை சொல்ல, ரத்தினவேலோ அவளை கொலைவெறியோடுப் பார்த்தார்.
"பட்டிக்காட்டு நாயே! உன் ஆத்தாவும் அப்பனும் செத்தப்போவே உன்னையும் கொன்னு போட்டிருக்கணும். எதுக்காச்சும் உபயோகப்படுவியேன்னு உனக்கு சோறு போட்டேன் பாரு, என்னை சொல்லணும், எவன் சொன்னான்னு இதை பண்ணடீ, சொல்லு! என் சோத்த திண்ணு எவனுக்கு வேலை பார்க்குற?" என்று சரமாரியாக அவர் அவளை அடிக்கத் தொடங்க, "ஆஆ... அம்மா வலிக்குது" என்று வலியில் கத்திவிட்டாள் யாழினி.
சுற்றியிருந்தவர்களோ தடுக்கவும் முடியாமல் பார்த்துக்கொண்டு நிற்கவும் முடியாமல் முகத்தைத் திருப்பிக்கொள்ள, தேஷ்வாவோ அழுத்தமாக நடப்பதை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
யாழினியோ ரத்தினவேல் அடிக்கும் அடியால் வலியில் கதறித் துடிக்க, நடக்கும் அத்தனையும் அந்த மினி கேமராவில் பதிவு செய்யப்படுவதை யாரும் அறியவில்லை.
**************
மற்ற கதைகளை அமேசன் கிண்டலில் படிக்க
USA link
https://www.amazon.in/ஷேஹா-ஸகி/e/B08ZYCHG6C/ref=dp_byline_cont_ebooks_1
India link
https://www.amazon.in/ஷேஹா-ஸகி/e/B08ZYCHG6C/ref=dp_byline_cont_ebooks_1
Last edited:
அத்தியாயம் 03
அந்த ஹாஸ்பிடலில் கைகளைப் பிசைந்தவாறு கௌரி அமர்ந்திருக்க, அவளுக்கு பக்கத்திலேயே முகத்தை மாஸ்க்கினால் மறைத்தவாறு அமர்ந்திருந்தான் தஷ்வந்த்.
"தஷு, இது கொலை இல்லையா? எனக்.. எனக்கு இந்த குழந்தைய அழிக்க மனசே இல்லை" என்று கலங்கிய விழிகளோடு அவள் சொல்ல, "ஏய் உனக்கென்ன பைத்தியமா? ஏதோ தெரியாம கன்ட்ரோல் இல்லாம பண்ணிட்டோம், அதுக்காக இதையெல்லாம் ஏத்துக்கணும்னு அவசியம் இல்லை. லுக், நமக்கு இன்னும் வயசு இருக்கு. நாம அனுபவிக்க வேண்டியது நிறைய இருக்கு. மொதல்ல நாம ஒருத்தருக்கொருத்தர் தெரிஞ்சிக்கவும் இல்லை புரிஞ்சுக்கவும் இல்லை. ஏதோ போதையில நடந்து போச்சு. நமக்காகதான் இந்த டாக்டர விலைக்கு வாங்கி எல்லாத்தையும் ஏற்பாடு பண்ணி வச்சிருக்கேன். சோ... இப்போ இது வேணாம் கௌரி" என்றான் தஷ்வந்த் அழுத்தமாக.
ஆனால், இதில் கொஞ்சமும் பெண்ணவளுக்கு உடன்பாடில்லை.
"இல்லை... இல்லை எனக்கு ஏதோ தப்பா தோனுது. வேணா..." என்று இவள் மீண்டும் மறுத்து பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே டாக்டரின் அறையிலிருந்து வெளியேறிய தாதி, "கௌரி தஷ்வந்த்..." என்று அழைக்க, தஷ்வந்தோ வேகமாக எழுந்து முன்னே சென்றான்.
"சார், உங்க கூட வந்தவங்க..." என்று தாதி தயக்கமாக பின்னே காட்ட, வேகமாகத் திரும்பியவன் அங்கு கௌரி இல்லாததைப் பார்த்து தலையிலடித்துக் கொண்டவாறு அவள் சென்ற திசைக்கே ஓடினான்.
அங்கு கௌரியோ காரில் பயந்தபடி அமர்ந்திருக்க, கோபத்தோடு கார் கதவைத் திறந்து உள்ளே ஏறியமர்ந்த தஷ்வந்த், "ஆர் யூ மேட், என்ன நினைச்சுட்டு இருக்க நீ! ஏகப்பட்ட டென்ஷன்ல நான் இருக்கேன், இதுல நீ ஒருபக்கம் என்னை சாவடிக்குற. அதான் வேணாம்னு சொல்றேன்ல!" என்று கத்திக்கொண்டே போக, அவளோ அழுதபடி இயலாமையோடு அவனைப் பார்த்தாள்.
"என்னால முடியாது தஷ்வந்த், ப்ளீஸ்! இது நம்ம குழந்தைதானே நாம பெத்துக்கலாமே" என்று அவள் கேட்க, அடுத்தகணம் கொஞ்சமும் யோசிக்காது அவள் கன்னத்தில் ஓங்கியறைந்தான் அவன். இப்படியொரு எதிர்வினையை கௌரி சுத்தமாக எதிர்பார்க்கவில்லை.
"இது மட்டும் உன் அப்பனுக்கும் என் அப்பனுக்கும் தெரிஞ்சதுன்னா அவ்வளவுதான். நாம பழகி இரண்டு மாசம் கூட முழுசா ஆகி இருக்காது. க்ளப்ல பார்த்துக்கிட்டோம், பிடிச்சது, சரின்னு ஃபிஸிகல்லி சேர்ந்தோம். இதை நீ சீரியஸா ஏத்துக்கிட்டு விளையாடாத கௌரி... நான் சொல்றதை பண்ணு அவ்வளவுதான்" என்று அழுத்தமாக அவன் சொல்ல, தன்னவன் அறைந்த அறையில் அதிர்ச்சியோடு அவனை நோக்கியவள், "ஆனா.. ஆனா என்னால முடியாது தஷ்வந்த். ப்ளீஸ் என்னை ஃபார்ஸ் பண்ணாத! எப்படியும் நீதானே என்னை கல்யாணம் பண்ணிப்ப, அப்பறம் எதுக்கு இதை கலைக்கணும்?" என்று கேட்டு அவன் முகத்தை பார்த்தவளுக்கு ஏதோ ஒன்று சரியாகத் தோன்றவில்லை.
அவனின் விழிகள் தடுமாற அவன் முகத்தைத் திருப்பிக்கொள்ள, "தஷு..." என்று அவன் கன்னத்தைப் பற்றி தன் விழிகளை காணச் செய்தாள் கௌரி.
"தஷு, என்னை கல்யாணம் பண்ணிப்பதானே!" என்று படபடக்கும் இதயத்தோடு அவள் கேட்க, "லுக் கௌரி, ஒருவேள நீ கர்ப்பமாகி இல்லன்னா இப்படி கல்யாணத்தை பத்தி யோசிப்பியா என்ன! நம்ம இரண்டு பேரோட குடும்பத்துக்குள்ள இருக்குற அரசியல் நமக்குள்ள வேணாம்னு நினைச்சேன், ஆனா... ஆனா இப்போ உன் பிடிவாதத்தால நம்ம ஃபேமிலி அரசியல் நமக்குள்ள வரப்போகுது. கல்யாணங்குறது ரொம்ப பெரிய கமிட்மென்ட், எனக்கு அதுல இன்ட்ரஸ்ட் இல்லை. சோ... இத்தோட விட்டுரலாம். எனக்கு என் அப்பாவ மீறி எதுவும் பண்ண முடியாது. சாரி!" என்றுவிட்டு முகத்தை திருப்பிக்கொண்டான் தஷ்வந்த்.
"தஷ்வந்த் நீ தெரிஞ்சுதான் பேசுறியா... நான் வேணாம்னு சொல்றியா! இப்.. இப்படி சொல்லாத தஷு" என்று அழுகையை அடக்கிக்கொண்டு வார்த்தைகளைக் கோர்த்து அவள் பேச, "ஓ காட்! நான் உன்னோட ஜஸ்ட் க்ளோஸா பழகினேன் அவ்வளவுதான். நீ ப்ரெக்னென்ட் ஆகுவேன்னு நானே நினைச்சும் பார்க்கல. கொஞ்சம் யோசிச்சு பாரு, நம்ம இரண்டு பேர் வீட்டுல இதை ஒத்துப்பாங்களா என்ன! இப்போ கூட நம்மள யாரும் பார்த்துறக் கூடாதுன்னுதான் இந்த மாஸ்க்க போட்டு திரிஞ்சிட்டு இருக்கேன். இத்தோட விட்டுரு கௌரி, கல்யாணமெல்லாம் செட் ஆகாது. என்ட், என்னமோ உத்தமி மாதிரி ஓவரா ரியேக்ட் பண்ணாத!" என்றான் ஏளனமாக.
"என்... என்ன சொன்ன! உத்தமி மாதிரின்னா என்ன அர்த்தம்?" என்று அவள் அதிர்ந்துப்போய் கேட்க, "நீ என்ன க்ளப் பப்புன்னு போகாத பொண்ணா என்ன! என்னை பார்க்குறதுக்கு முன்னால வேற பசங்களோட பழகாமலா இருந்திருப்ப. என்னவோ நான் கொஞ்சம் கெயார்லெஸ்ஸா இருந்துட்டேன், அதனால கிடைச்சதே லக்குன்னு என்னை விட மாட்டேங்குற. என்ன இதெல்லாம் உன் அப்பன் ப்ளேனா?" என்று அவன் நாக்கில் விஷத்தை தடவியது போல் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே அவன் கன்னத்தில் பளாரென விட்டாள் அவள்.
அவனோ கன்னத்தில் கை வைத்தபடி திகைத்துப் பார்க்க, சிவந்த விழிகளோடு அவனை அழுத்தமாகப் பார்த்தவள் ஒரு வார்த்தைக் கூட பேசாது காரிலிருந்து இறங்கி விறுவிறுவென்று சென்று விட, கோபத்தில் ஸ்ட்ரியங்கை ஓங்கிக் குத்தினான் தஷ்வந்த்.
***********
"அண்ணே! இங்க பாருங்கண்ணே... அந்த வேலைக்காரிய நீ அடிக்குற வீடியோ வைரலாகியிருக்கு. எவனோ ஃபேஸ்புக்ல போட்டுட்டான்" என்று கத்திக்கொண்டு ரத்தினவேலின் அடியாள் ஓடி வர, அப்போதுதான் வெளியே செல்லவென தயாராகி அறையிலிருந்து வெளியே வந்தவருக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது.
"என்னடா சொல்லுற! யாரோட வேலை இது... ஆஆ... இப்போவே அந்த வீடியோவ டிலீட் பண்ண எதையாச்சும் பண்ணி தொலைங்கடா! அதை யாரு பண்ணாங்கன்னும் சீக்கிரம் கண்டுபிடிங்க!" என்று ரத்தினவேல் காட்டுக்கத்து கத்த, மொத்த அடியாற்களும் என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல் திணறினர்.
"தேஷ்வா, சொல்றது கேக்குதா இல்லையா! எல்லாருக்கும் தெரியுறதுக்கு முன்னாடி அதை எப்படியாச்சும் மீடியாவுல இருந்து எடுத்துரு" என்று அவர் தேஷ்வாவிடம் கத்த, "சார், சோஷியல் மீடியாவுலயிருந்து வீடியோ ரிமூவ் பண்றது அவ்வளவு ஈஸி கிடையாது. ஒன்னு போட்டவங்கதான் அதை இல்லாம பண்ணணும் இல்லன்னா ஹேக்கர்ஸ் மூலமாதான் அதை தூக்கணும்" என்றான் நிதானமாக.
ரத்தினவேலுக்கு ஆத்திரம் பெருக்கெடுத்தது. அடுத்த சில கணங்களிலேயே ஏகப்பட்ட அழைப்புக்கள் வர, அதையேற்பதற்கு கூட பயந்து தலையில் துண்டை போட்டவாறு சோஃபாவில் அமர்ந்திருக்க, இங்கு நேற்று அடித்த காயங்களில் உண்டான வலியில் இரு கால்களைக் கட்டி முகத்தை புதைத்தவாறு சுவற்றில் சாய்ந்திருந்தாள் யாழினி.
அவளுடைய விழிகள் சிவந்திருக்க, நெற்றி நரம்புகள் புடைத்திருந்தன. 'பண்ணணும்... ஏதாச்சும் பண்ணணும்... அவன விடக் கூடாது, விடவே கூடாது' என்று மட்டும் அவள் மனம் வெறியோடு சொல்லிக்கொள்ள, அவள் மனக்கண் முன் அந்த கசப்பான சம்பவம் விம்பமாக ஓடியது.
"ஏய் யாழினி, நேத்து உன்னை ஐயா அடிச்சதை யாரோ வீடியோ பண்ணி ஃபேஸ்புக்ல போட்டுட்டாங்களாம். ஒரே கலவரமா இருக்கு, நீ ஐயா முன்னாடி மட்டும் வந்துராத, இந்த கோபத்தையும் அவர் உன் மேலதான் காட்டுவாரு" என்று அவளோடு வேலை செய்யும் ராதா சொல்ல, அவளோ ஆச்சரியமாக விழிகளை விரித்தாள்.
"என்ன சொல்ற ராதா, நிஜமாவா?" என்று அவள் அதிர்ச்சி குறையாத குரலில் கேட்க, இங்கு மீடியாவில் சீஃப் மினிஸ்டர் ரத்தினவேலை திட்டி மீம்ஸ்களும் வீடியோஸ்களும் பரவ ஆரம்பித்துவிட்டன. அதையெல்லாம் பார்த்த ரத்தினவேலின் ஆட்கள் எச்சிலை விழுங்கிக்கொள்ள, வேகமாக அங்கு வந்தான் சஞ்சய்.
"டாட், என்ன இது! உங்கள பத்தி இப்படியெல்லாம் பேசுறாங்க. என்னால இதை பாத்துக்கிட்டு இருக்க முடியல. ஐ ஹேவ் அன் ஐடியா. அதை பண்ணா மே பீ இது சரியாகலாம்" என்று அவன் சொல்ல, 'அப்பன்காரன் பண்ணது மிருகத்தனமான வேலை, இதுல இவன் அவருக்கு ஜால்ரா. லைக் ஃபாதர் லைக் சன்னு சும்மாவா சொன்னாங்க. ஆனா... இவன் யாழினி கூட நெருக்கமா இருக்கானே, அப்படி இருக்குறப்போ இதை சாதாரணமா விட்டுட்டு அப்பனுக்கு உதவி பண்றான். என்ன மனுஷன் இவன்!' என்று உள்ளுக்குள் நினைத்துக்கொண்டு அமைதியாக நின்றிருந்தான் தேஷ்வா.
"என்ன சஞ்சய், எவனோ பண்ண வேலையால என் பேரே நாசமாகிட்டு. ஏற்கனவே அந்த காணாம போன ஃபைலால என்னவெல்லாம் பிரச்சனை வர போகுதுன்னு நான் டென்ஷன்ல இருக்கேன். இதுல இது வேற... சீக்கிரம் என்னன்னு சொல்லு" என்று அவர் பதற்றமாகக் கேட்க, "அது வந்துப்பா... யாழினி இந்த வீட்டுல ஏதோ ஒன்ன திருடிட்டா அதனால நீங்க கொடுத்த தண்டனைன்னு யாழினியே வீடியோவுல அவ மேலதான் மொத்த தப்பும் அப்படிங்குற மாதிரி பேசணும், அப்படி நடந்தா ஜனங்க மனசுல இதை பத்தின தாக்கம் கொஞ்சம் குறைஞ்சிரும்" என்று சொல்ல, அவரோ ஆழ்ந்து யோசித்தார்.
"தேஷ்வா, இது நல்ல ஐடியாவா இருக்கே... சீக்கிரம் அந்த கொன்னிய வர சொல்லு" என்று அவர் சொல்ல, "ஆமாங்க சார், சஞ்சய் சார் நல்ல ஐடியா ஒன்னுதான் சொல்லியிருக்காரு. சீஃப் மினிஸ்டர் எலெக்ஷன் வேற நெருங்கிட்டு இருக்கு, இந்த தடவையும் நீங்க இடம் பிடிக்கணும்னா உங்க பேருக்கு கலங்கம் வராம பார்த்துக்கணும். எனக்கென்னவோ எதிர்க்கட்சியோட வேலைன்னுதான் தோனுது" என்றுவிட்டு யாழினியை அழைத்து வர சென்றான் தேஷ்வா.
"ரகுவீர்..." என்று ரத்தினவேல் பற்களைக் கடித்துக்கொள்ள, அடுத்த சில நிமிடங்களில் அவர்கள் முன் தோய்ந்து போய் நின்றிருந்தாள் யாழினி.
சஞ்சய்யோ மனதில் ஈவு இரக்கமேயின்றி அவளைப் பார்த்திருக்க, ரத்தினவேலோ அவளை மேலிருந்து கீழ் பார்த்தவாறு தன் திட்டத்தை சொன்னார்.
"சொன்னது புரிஞ்சதா கொன்னி, டேய் கேமராவ ரெடி பண்ணுங்கடா. நான் சொன்ன மாதிரி பேசணும், இல்ல ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் ஒரு சூடுன்னு உன் கால் பொசுங்கிரும்" என்று ரத்தினவேல் மிரட்ட, யாழினியோ சஞ்சய்யை பார்த்தாள்.
ஆனால், அவளின் பார்வையை எல்லாம் அவன் கொஞ்சமும் கண்டுகொள்ளவில்லை. அவனையே அழுத்தமாகப் பார்த்தவாறு அவள் சென்று அமர ரத்தினவேல் சொன்னது போல் மொத்தப் பழியையும் ஏற்று இறுகி முகமாகப் பேசினாள் யாழினி.
"இதெல்லாமே என் தப்புதாங்க, ஐயாவோட ஆஃபீஸ் ரூம்லயிருந்த ஃபைல நான்தான் திருடினேன், அதுவும் என்னை பண்ண சொல்லி ஐயாவோட எதிர்கட்சி தலைவர் சொன்னதால வேற வழியில்லாம இதை பண்ண வேண்டியதா போச்சு. அந்த கோபத்துலதான் ஐயா என்னை அடிச்சாரு. இங்க நான் சின்ன வயசுலயிருந்து வேலை பார்க்குறேன், அவரோட உப்பையே சாப்பிட்டுக்கிட்டு நான் அப்படியொரு துரோகம் பண்ணியிருக்க கூடாது. அவரோட பொண்ணா நினைச்சுதான் என்னை அடிச்சாரு, இப்போ மன்னிச்சும் ஏத்துக்கிட்டாரு. என்னை மன்னிச்சிருங்க, ஐயா மேல எந்த தப்பும் இல்லை"
விழிகள் கலங்க அதை இமை சிமிட்டி உள்ளே இழுத்தவாறு பயத்தோடு அவள் பேசி முடிக்க, உடனே சஞ்சய்யும் எல்லா வளைத்தளங்களிலும் அதை பதிவு செய்தான்.
ஏற்கனவே ரத்தினவேல் அடித்த காணொளி பரவி பரபரப்பான நிலையில் இந்த காணொளி வேகமாக பரவியது.
சிலர் அப்போதும் இந்த காணொளியை நம்பாமல் ரத்தினவேலை திட்டினாலும் பலர் ரத்தினவேலுக்கு சார்பாக யாழினியைதான் திட்டித் தீர்த்தனர்.
அதேநேரம்,
ரத்தினவேல் மொத்தப் பழியையும் தன் மேல் திருப்பியதில் உச்சகட்ட கோபத்தில் இருந்தார் ரகுவீர்.
"டேய் முத்து, ஆதிரனுக்கு கால் பண்ணு... அவன் எங்க இருந்தாலும் என் முன்னாடி வரணும்" என்று அவர் சொல்ல, உடனே முத்துவோ கௌத்தம் என்று பதிவு செய்யப்பட்டிருந்த எண்ணிற்கு அழைத்தான்.
"ஹெலோ..." என்ற குரல் மறுமுனையில் கேட்டதும், "தம்பி, ஐயா ஆதிரன் ஐயாவ பார்க்கணும்னு பிடிவாதமா சொல்றாரு நடந்தது உங்களுக்கு தெரியாம இருக்காது. ஐயாவ வீட்டுக்கு அழைச்சுட்டு வர முடியுமா?" என்று தயங்கித் தயங்கி கேட்டான்.
"முத்து நான் உங்ககிட்டா சொல்ல தேவையில்ல, ஆதிரன பத்தி உங்களுக்கு நல்லாவே தெரியும். யாரும் வற்புறுத்தி அவன வரவைக்க முடியாது. நான் ஆதிரன்கிட்ட இதை பத்தி பேசுறேன், கண்டிப்பா ஐயாவ அவ்வளவு சீக்கிரம் தோத்து போக விட மாட்டான்" என்றுவிட்டு கௌத்தம் அழைப்பைத் துண்டித்து விட, முத்துவோ அவன் கூறியதை அப்படியே ரகுவீரிடம் சொல்லி முடித்தான்.
அதைக் கேட்டவருக்கு மனம் சற்று நிம்மதியடைந்தாலும் ரத்தினவேலை நினைக்கும் போது ஆத்திரம் பெருக்கெடுக்க, கோபத்தில் பக்கத்திலிருந்த அலைப்பேசியை தூக்கி தரையில் விட்டெறிய இங்கு கௌத்தமோ உடனே ஆதிரனுக்குதான் அழைத்தான்.
"ஹெலோ..." என்ற கம்பீர ஒலி மறுமுனையில் கேட்க, "நடக்குறது கண்டிப்பா உனக்கு தெரியாம இருக்காது. என்ன ப்ளேன் பண்ணியிருக்க ஆதி?" என்று கேட்டான் கௌத்தம் யோசனையோடு.
அதில் இதழ் பிரித்து சிரித்தவன், "முன்கோபக்காரன் என்னைக்கும் ஜெயிக்க முடியாது கௌத்தம், வேகத்தை விட விவேகம் ரொம்ப முக்கியம். சரியான ஆதாரம் சிக்கியிருக்கு, ஆனா சரியான சந்தர்ப்பம் அமையல. ஒரே அடி மொத்த சாம்ராஜ்யமும் தரை மட்டம் ஆகிரும்" என்றவனின் ஒவ்வொரு வார்த்தைகளிலும் ஒரு அழுத்தமும் துணிச்சலும் தெரிய, தோழனுக்கும் அதை நன்றாகவே புரிந்துக்கொள்ள முடிந்தது.
"பார்க்கலாம்" என்றுவிட்டு அவன் அழைப்பைத் துண்டித்துவிட, ஆதிரனோ தன் திட்டத்தை எண்ணி மர்மப் புன்னகைப் புரிந்தான்.
அன்றிரவு,
ஒவ்வொருவருடைய அறைக்கும் பால் க்ளாஸை கொண்டு சென்று கொடுத்த யாழினி சஞ்சய்யின் அறைக்கதவைத் தட்ட, கதவைத் திறந்தவனுக்கு கொஞ்சம் கூட மனதில் தான் அவளுக்கு செய்த துரோகத்தை எண்ணி குற்றவுணர்ச்சி இருக்கவில்லை.
"பேபி, இப்போதான் உன்னை நினைச்சுட்டு இருந்தேன். ஐ நீட் யூ நவ், கொஞ்சநேரம் ரூமுக்குள்ள வா, யாருமே இல்லை சீக்கிரம்... ஜஸ்ட் ஃபிவ் மினிட்ஸ்தான் , நான் உனக்கு சொர்க்கத்தையே காமிக்குறேன்" என்று காமத்தோடு பேசி அவளை அறைக்குள் இழுக்க, யாழினியும் விழிகளில் கொஞ்சுவது போல் பார்த்துக்கொண்டு, "எனக்கும் ஆசையாதான் இருக்குங்க. ஆனா... ரூமுக்குள்ள வேணாம். மாட்டிக்கிட்டா அவ்வளவுதான். நீங்க வேணா நடுராத்திரி ஒரு மணி போல வீட்டுக்கு பின்னால இருக்குற ஸ்டோர் ரூமுக்கு வரீங்களா! உங்களுக்கு என்ன எல்லாம் வேணுமோ எல்லாத்தையும் எடுத்துக்கோங்க" என்றாள் மயக்கும் புன்னகையோடு.
இப்படியொரு இன்ப அதிர்ச்சியை சஞ்சய் சுத்தமாக எதிர்பார்க்கவில்லை.
"ரியலி! விட்டா இப்போவே போய் இருப்பேனே! தேங்க் யூ சோ மச் யாழினி, நீ சொன்ன டைமுக்கு அங்க இருப்பேன்" என்றவன் சொன்னது போல் யாருக்கும் தெரியாமல் வீட்டுக்குப் பின்னாலிருக்கும் ஸ்டோர் ரூமுக்குள் செல்ல, அங்கு ஏற்கனவே அவனுக்காக காத்துக்கொண்டிருந்தாள் யாழினி.
தாவணி முந்தானையை பதற்றத்தோடு திருகியவாறு அவள் நின்றிருக்க, உள்ளே நுழைந்தவன், மெல்ல பதுங்கி சென்று அவளை பின்னாலிருந்து அணைத்துக்கொண்டான்.
"கடவுளே!" என்று பயந்தவள் அப்போதுதான் சஞ்சய் என்பதை உணர்ந்து 'ஊஃப்ப்...' என்று பெருமூச்சாக விட்டு அமைதியாக, "நான்தானே கொன்னி, என்னை பார்த்து பயப்படுற?" என்று கேட்டான் அவன் நக்கலாக.
அதில் வேகமாக அவன் புறம் திரும்பியவள், "நீங்கதான் என்னை யாழினின்னு சரியா கூப்பிடுவீங்க, இப்போ நீங்களும் என்னை இப்படி கொன்னின்னு..." என்றவளின் வார்த்தைகள் அப்படியே நிற்க, "இந்த கொன்னியும் நல்லாதான் இருக்கு பேபி..." என்றுக்கொண்டே விரலால் அவள் முகத்தில் கோலம் போட்டவன், மெல்ல அவளுடைய கழுத்தை வருட, இத்தனை நேரம் நடந்ததை மறந்து விழிகளை மூடிக்கொண்டாள் யாழினி.
"செம்மயா இருக்கடீ நீ... ஐ கான்ட் கன்ட்ரோல் மை செல்ஃப்" என்று அவன் மெல்ல அவளுடைய தாவணி முந்தானையை கழற்றி அவள் கழுத்து வளைவில் முகத்தைப் புதைக்க, கண்களை மூடியிருந்தவள் பட்டென்று விழிகளைத் திறக்க அதுவோ சிவந்து கோபத்தைக் கக்கின.
அடுத்தகணம் கொஞ்சமும் யோசிக்காது இடுப்பில் சொருகியிருந்த கத்தியை எடுத்து அவனுடைய இடது பக்க நெஞ்சிலேயே அவள் இறக்க, வலியில் பிதுங்கி விடுமளவிற்கு விழிகளை விரித்த சஞ்சய், அவளை அதிர்ந்துப் போய் பார்க்க, இதழை ஏளனமாக வளைத்தாள் யாழினி.
**************
மறக்காம உங்க கருத்துக்கள சொல்லுங்க மக்களே...
அந்த ஹாஸ்பிடலில் கைகளைப் பிசைந்தவாறு கௌரி அமர்ந்திருக்க, அவளுக்கு பக்கத்திலேயே முகத்தை மாஸ்க்கினால் மறைத்தவாறு அமர்ந்திருந்தான் தஷ்வந்த்.
"தஷு, இது கொலை இல்லையா? எனக்.. எனக்கு இந்த குழந்தைய அழிக்க மனசே இல்லை" என்று கலங்கிய விழிகளோடு அவள் சொல்ல, "ஏய் உனக்கென்ன பைத்தியமா? ஏதோ தெரியாம கன்ட்ரோல் இல்லாம பண்ணிட்டோம், அதுக்காக இதையெல்லாம் ஏத்துக்கணும்னு அவசியம் இல்லை. லுக், நமக்கு இன்னும் வயசு இருக்கு. நாம அனுபவிக்க வேண்டியது நிறைய இருக்கு. மொதல்ல நாம ஒருத்தருக்கொருத்தர் தெரிஞ்சிக்கவும் இல்லை புரிஞ்சுக்கவும் இல்லை. ஏதோ போதையில நடந்து போச்சு. நமக்காகதான் இந்த டாக்டர விலைக்கு வாங்கி எல்லாத்தையும் ஏற்பாடு பண்ணி வச்சிருக்கேன். சோ... இப்போ இது வேணாம் கௌரி" என்றான் தஷ்வந்த் அழுத்தமாக.
ஆனால், இதில் கொஞ்சமும் பெண்ணவளுக்கு உடன்பாடில்லை.
"இல்லை... இல்லை எனக்கு ஏதோ தப்பா தோனுது. வேணா..." என்று இவள் மீண்டும் மறுத்து பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே டாக்டரின் அறையிலிருந்து வெளியேறிய தாதி, "கௌரி தஷ்வந்த்..." என்று அழைக்க, தஷ்வந்தோ வேகமாக எழுந்து முன்னே சென்றான்.
"சார், உங்க கூட வந்தவங்க..." என்று தாதி தயக்கமாக பின்னே காட்ட, வேகமாகத் திரும்பியவன் அங்கு கௌரி இல்லாததைப் பார்த்து தலையிலடித்துக் கொண்டவாறு அவள் சென்ற திசைக்கே ஓடினான்.
அங்கு கௌரியோ காரில் பயந்தபடி அமர்ந்திருக்க, கோபத்தோடு கார் கதவைத் திறந்து உள்ளே ஏறியமர்ந்த தஷ்வந்த், "ஆர் யூ மேட், என்ன நினைச்சுட்டு இருக்க நீ! ஏகப்பட்ட டென்ஷன்ல நான் இருக்கேன், இதுல நீ ஒருபக்கம் என்னை சாவடிக்குற. அதான் வேணாம்னு சொல்றேன்ல!" என்று கத்திக்கொண்டே போக, அவளோ அழுதபடி இயலாமையோடு அவனைப் பார்த்தாள்.
"என்னால முடியாது தஷ்வந்த், ப்ளீஸ்! இது நம்ம குழந்தைதானே நாம பெத்துக்கலாமே" என்று அவள் கேட்க, அடுத்தகணம் கொஞ்சமும் யோசிக்காது அவள் கன்னத்தில் ஓங்கியறைந்தான் அவன். இப்படியொரு எதிர்வினையை கௌரி சுத்தமாக எதிர்பார்க்கவில்லை.
"இது மட்டும் உன் அப்பனுக்கும் என் அப்பனுக்கும் தெரிஞ்சதுன்னா அவ்வளவுதான். நாம பழகி இரண்டு மாசம் கூட முழுசா ஆகி இருக்காது. க்ளப்ல பார்த்துக்கிட்டோம், பிடிச்சது, சரின்னு ஃபிஸிகல்லி சேர்ந்தோம். இதை நீ சீரியஸா ஏத்துக்கிட்டு விளையாடாத கௌரி... நான் சொல்றதை பண்ணு அவ்வளவுதான்" என்று அழுத்தமாக அவன் சொல்ல, தன்னவன் அறைந்த அறையில் அதிர்ச்சியோடு அவனை நோக்கியவள், "ஆனா.. ஆனா என்னால முடியாது தஷ்வந்த். ப்ளீஸ் என்னை ஃபார்ஸ் பண்ணாத! எப்படியும் நீதானே என்னை கல்யாணம் பண்ணிப்ப, அப்பறம் எதுக்கு இதை கலைக்கணும்?" என்று கேட்டு அவன் முகத்தை பார்த்தவளுக்கு ஏதோ ஒன்று சரியாகத் தோன்றவில்லை.
அவனின் விழிகள் தடுமாற அவன் முகத்தைத் திருப்பிக்கொள்ள, "தஷு..." என்று அவன் கன்னத்தைப் பற்றி தன் விழிகளை காணச் செய்தாள் கௌரி.
"தஷு, என்னை கல்யாணம் பண்ணிப்பதானே!" என்று படபடக்கும் இதயத்தோடு அவள் கேட்க, "லுக் கௌரி, ஒருவேள நீ கர்ப்பமாகி இல்லன்னா இப்படி கல்யாணத்தை பத்தி யோசிப்பியா என்ன! நம்ம இரண்டு பேரோட குடும்பத்துக்குள்ள இருக்குற அரசியல் நமக்குள்ள வேணாம்னு நினைச்சேன், ஆனா... ஆனா இப்போ உன் பிடிவாதத்தால நம்ம ஃபேமிலி அரசியல் நமக்குள்ள வரப்போகுது. கல்யாணங்குறது ரொம்ப பெரிய கமிட்மென்ட், எனக்கு அதுல இன்ட்ரஸ்ட் இல்லை. சோ... இத்தோட விட்டுரலாம். எனக்கு என் அப்பாவ மீறி எதுவும் பண்ண முடியாது. சாரி!" என்றுவிட்டு முகத்தை திருப்பிக்கொண்டான் தஷ்வந்த்.
"தஷ்வந்த் நீ தெரிஞ்சுதான் பேசுறியா... நான் வேணாம்னு சொல்றியா! இப்.. இப்படி சொல்லாத தஷு" என்று அழுகையை அடக்கிக்கொண்டு வார்த்தைகளைக் கோர்த்து அவள் பேச, "ஓ காட்! நான் உன்னோட ஜஸ்ட் க்ளோஸா பழகினேன் அவ்வளவுதான். நீ ப்ரெக்னென்ட் ஆகுவேன்னு நானே நினைச்சும் பார்க்கல. கொஞ்சம் யோசிச்சு பாரு, நம்ம இரண்டு பேர் வீட்டுல இதை ஒத்துப்பாங்களா என்ன! இப்போ கூட நம்மள யாரும் பார்த்துறக் கூடாதுன்னுதான் இந்த மாஸ்க்க போட்டு திரிஞ்சிட்டு இருக்கேன். இத்தோட விட்டுரு கௌரி, கல்யாணமெல்லாம் செட் ஆகாது. என்ட், என்னமோ உத்தமி மாதிரி ஓவரா ரியேக்ட் பண்ணாத!" என்றான் ஏளனமாக.
"என்... என்ன சொன்ன! உத்தமி மாதிரின்னா என்ன அர்த்தம்?" என்று அவள் அதிர்ந்துப்போய் கேட்க, "நீ என்ன க்ளப் பப்புன்னு போகாத பொண்ணா என்ன! என்னை பார்க்குறதுக்கு முன்னால வேற பசங்களோட பழகாமலா இருந்திருப்ப. என்னவோ நான் கொஞ்சம் கெயார்லெஸ்ஸா இருந்துட்டேன், அதனால கிடைச்சதே லக்குன்னு என்னை விட மாட்டேங்குற. என்ன இதெல்லாம் உன் அப்பன் ப்ளேனா?" என்று அவன் நாக்கில் விஷத்தை தடவியது போல் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே அவன் கன்னத்தில் பளாரென விட்டாள் அவள்.
அவனோ கன்னத்தில் கை வைத்தபடி திகைத்துப் பார்க்க, சிவந்த விழிகளோடு அவனை அழுத்தமாகப் பார்த்தவள் ஒரு வார்த்தைக் கூட பேசாது காரிலிருந்து இறங்கி விறுவிறுவென்று சென்று விட, கோபத்தில் ஸ்ட்ரியங்கை ஓங்கிக் குத்தினான் தஷ்வந்த்.
***********
"அண்ணே! இங்க பாருங்கண்ணே... அந்த வேலைக்காரிய நீ அடிக்குற வீடியோ வைரலாகியிருக்கு. எவனோ ஃபேஸ்புக்ல போட்டுட்டான்" என்று கத்திக்கொண்டு ரத்தினவேலின் அடியாள் ஓடி வர, அப்போதுதான் வெளியே செல்லவென தயாராகி அறையிலிருந்து வெளியே வந்தவருக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது.
"என்னடா சொல்லுற! யாரோட வேலை இது... ஆஆ... இப்போவே அந்த வீடியோவ டிலீட் பண்ண எதையாச்சும் பண்ணி தொலைங்கடா! அதை யாரு பண்ணாங்கன்னும் சீக்கிரம் கண்டுபிடிங்க!" என்று ரத்தினவேல் காட்டுக்கத்து கத்த, மொத்த அடியாற்களும் என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல் திணறினர்.
"தேஷ்வா, சொல்றது கேக்குதா இல்லையா! எல்லாருக்கும் தெரியுறதுக்கு முன்னாடி அதை எப்படியாச்சும் மீடியாவுல இருந்து எடுத்துரு" என்று அவர் தேஷ்வாவிடம் கத்த, "சார், சோஷியல் மீடியாவுலயிருந்து வீடியோ ரிமூவ் பண்றது அவ்வளவு ஈஸி கிடையாது. ஒன்னு போட்டவங்கதான் அதை இல்லாம பண்ணணும் இல்லன்னா ஹேக்கர்ஸ் மூலமாதான் அதை தூக்கணும்" என்றான் நிதானமாக.
ரத்தினவேலுக்கு ஆத்திரம் பெருக்கெடுத்தது. அடுத்த சில கணங்களிலேயே ஏகப்பட்ட அழைப்புக்கள் வர, அதையேற்பதற்கு கூட பயந்து தலையில் துண்டை போட்டவாறு சோஃபாவில் அமர்ந்திருக்க, இங்கு நேற்று அடித்த காயங்களில் உண்டான வலியில் இரு கால்களைக் கட்டி முகத்தை புதைத்தவாறு சுவற்றில் சாய்ந்திருந்தாள் யாழினி.
அவளுடைய விழிகள் சிவந்திருக்க, நெற்றி நரம்புகள் புடைத்திருந்தன. 'பண்ணணும்... ஏதாச்சும் பண்ணணும்... அவன விடக் கூடாது, விடவே கூடாது' என்று மட்டும் அவள் மனம் வெறியோடு சொல்லிக்கொள்ள, அவள் மனக்கண் முன் அந்த கசப்பான சம்பவம் விம்பமாக ஓடியது.
"ஏய் யாழினி, நேத்து உன்னை ஐயா அடிச்சதை யாரோ வீடியோ பண்ணி ஃபேஸ்புக்ல போட்டுட்டாங்களாம். ஒரே கலவரமா இருக்கு, நீ ஐயா முன்னாடி மட்டும் வந்துராத, இந்த கோபத்தையும் அவர் உன் மேலதான் காட்டுவாரு" என்று அவளோடு வேலை செய்யும் ராதா சொல்ல, அவளோ ஆச்சரியமாக விழிகளை விரித்தாள்.
"என்ன சொல்ற ராதா, நிஜமாவா?" என்று அவள் அதிர்ச்சி குறையாத குரலில் கேட்க, இங்கு மீடியாவில் சீஃப் மினிஸ்டர் ரத்தினவேலை திட்டி மீம்ஸ்களும் வீடியோஸ்களும் பரவ ஆரம்பித்துவிட்டன. அதையெல்லாம் பார்த்த ரத்தினவேலின் ஆட்கள் எச்சிலை விழுங்கிக்கொள்ள, வேகமாக அங்கு வந்தான் சஞ்சய்.
"டாட், என்ன இது! உங்கள பத்தி இப்படியெல்லாம் பேசுறாங்க. என்னால இதை பாத்துக்கிட்டு இருக்க முடியல. ஐ ஹேவ் அன் ஐடியா. அதை பண்ணா மே பீ இது சரியாகலாம்" என்று அவன் சொல்ல, 'அப்பன்காரன் பண்ணது மிருகத்தனமான வேலை, இதுல இவன் அவருக்கு ஜால்ரா. லைக் ஃபாதர் லைக் சன்னு சும்மாவா சொன்னாங்க. ஆனா... இவன் யாழினி கூட நெருக்கமா இருக்கானே, அப்படி இருக்குறப்போ இதை சாதாரணமா விட்டுட்டு அப்பனுக்கு உதவி பண்றான். என்ன மனுஷன் இவன்!' என்று உள்ளுக்குள் நினைத்துக்கொண்டு அமைதியாக நின்றிருந்தான் தேஷ்வா.
"என்ன சஞ்சய், எவனோ பண்ண வேலையால என் பேரே நாசமாகிட்டு. ஏற்கனவே அந்த காணாம போன ஃபைலால என்னவெல்லாம் பிரச்சனை வர போகுதுன்னு நான் டென்ஷன்ல இருக்கேன். இதுல இது வேற... சீக்கிரம் என்னன்னு சொல்லு" என்று அவர் பதற்றமாகக் கேட்க, "அது வந்துப்பா... யாழினி இந்த வீட்டுல ஏதோ ஒன்ன திருடிட்டா அதனால நீங்க கொடுத்த தண்டனைன்னு யாழினியே வீடியோவுல அவ மேலதான் மொத்த தப்பும் அப்படிங்குற மாதிரி பேசணும், அப்படி நடந்தா ஜனங்க மனசுல இதை பத்தின தாக்கம் கொஞ்சம் குறைஞ்சிரும்" என்று சொல்ல, அவரோ ஆழ்ந்து யோசித்தார்.
"தேஷ்வா, இது நல்ல ஐடியாவா இருக்கே... சீக்கிரம் அந்த கொன்னிய வர சொல்லு" என்று அவர் சொல்ல, "ஆமாங்க சார், சஞ்சய் சார் நல்ல ஐடியா ஒன்னுதான் சொல்லியிருக்காரு. சீஃப் மினிஸ்டர் எலெக்ஷன் வேற நெருங்கிட்டு இருக்கு, இந்த தடவையும் நீங்க இடம் பிடிக்கணும்னா உங்க பேருக்கு கலங்கம் வராம பார்த்துக்கணும். எனக்கென்னவோ எதிர்க்கட்சியோட வேலைன்னுதான் தோனுது" என்றுவிட்டு யாழினியை அழைத்து வர சென்றான் தேஷ்வா.
"ரகுவீர்..." என்று ரத்தினவேல் பற்களைக் கடித்துக்கொள்ள, அடுத்த சில நிமிடங்களில் அவர்கள் முன் தோய்ந்து போய் நின்றிருந்தாள் யாழினி.
சஞ்சய்யோ மனதில் ஈவு இரக்கமேயின்றி அவளைப் பார்த்திருக்க, ரத்தினவேலோ அவளை மேலிருந்து கீழ் பார்த்தவாறு தன் திட்டத்தை சொன்னார்.
"சொன்னது புரிஞ்சதா கொன்னி, டேய் கேமராவ ரெடி பண்ணுங்கடா. நான் சொன்ன மாதிரி பேசணும், இல்ல ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் ஒரு சூடுன்னு உன் கால் பொசுங்கிரும்" என்று ரத்தினவேல் மிரட்ட, யாழினியோ சஞ்சய்யை பார்த்தாள்.
ஆனால், அவளின் பார்வையை எல்லாம் அவன் கொஞ்சமும் கண்டுகொள்ளவில்லை. அவனையே அழுத்தமாகப் பார்த்தவாறு அவள் சென்று அமர ரத்தினவேல் சொன்னது போல் மொத்தப் பழியையும் ஏற்று இறுகி முகமாகப் பேசினாள் யாழினி.
"இதெல்லாமே என் தப்புதாங்க, ஐயாவோட ஆஃபீஸ் ரூம்லயிருந்த ஃபைல நான்தான் திருடினேன், அதுவும் என்னை பண்ண சொல்லி ஐயாவோட எதிர்கட்சி தலைவர் சொன்னதால வேற வழியில்லாம இதை பண்ண வேண்டியதா போச்சு. அந்த கோபத்துலதான் ஐயா என்னை அடிச்சாரு. இங்க நான் சின்ன வயசுலயிருந்து வேலை பார்க்குறேன், அவரோட உப்பையே சாப்பிட்டுக்கிட்டு நான் அப்படியொரு துரோகம் பண்ணியிருக்க கூடாது. அவரோட பொண்ணா நினைச்சுதான் என்னை அடிச்சாரு, இப்போ மன்னிச்சும் ஏத்துக்கிட்டாரு. என்னை மன்னிச்சிருங்க, ஐயா மேல எந்த தப்பும் இல்லை"
விழிகள் கலங்க அதை இமை சிமிட்டி உள்ளே இழுத்தவாறு பயத்தோடு அவள் பேசி முடிக்க, உடனே சஞ்சய்யும் எல்லா வளைத்தளங்களிலும் அதை பதிவு செய்தான்.
ஏற்கனவே ரத்தினவேல் அடித்த காணொளி பரவி பரபரப்பான நிலையில் இந்த காணொளி வேகமாக பரவியது.
சிலர் அப்போதும் இந்த காணொளியை நம்பாமல் ரத்தினவேலை திட்டினாலும் பலர் ரத்தினவேலுக்கு சார்பாக யாழினியைதான் திட்டித் தீர்த்தனர்.
அதேநேரம்,
ரத்தினவேல் மொத்தப் பழியையும் தன் மேல் திருப்பியதில் உச்சகட்ட கோபத்தில் இருந்தார் ரகுவீர்.
"டேய் முத்து, ஆதிரனுக்கு கால் பண்ணு... அவன் எங்க இருந்தாலும் என் முன்னாடி வரணும்" என்று அவர் சொல்ல, உடனே முத்துவோ கௌத்தம் என்று பதிவு செய்யப்பட்டிருந்த எண்ணிற்கு அழைத்தான்.
"ஹெலோ..." என்ற குரல் மறுமுனையில் கேட்டதும், "தம்பி, ஐயா ஆதிரன் ஐயாவ பார்க்கணும்னு பிடிவாதமா சொல்றாரு நடந்தது உங்களுக்கு தெரியாம இருக்காது. ஐயாவ வீட்டுக்கு அழைச்சுட்டு வர முடியுமா?" என்று தயங்கித் தயங்கி கேட்டான்.
"முத்து நான் உங்ககிட்டா சொல்ல தேவையில்ல, ஆதிரன பத்தி உங்களுக்கு நல்லாவே தெரியும். யாரும் வற்புறுத்தி அவன வரவைக்க முடியாது. நான் ஆதிரன்கிட்ட இதை பத்தி பேசுறேன், கண்டிப்பா ஐயாவ அவ்வளவு சீக்கிரம் தோத்து போக விட மாட்டான்" என்றுவிட்டு கௌத்தம் அழைப்பைத் துண்டித்து விட, முத்துவோ அவன் கூறியதை அப்படியே ரகுவீரிடம் சொல்லி முடித்தான்.
அதைக் கேட்டவருக்கு மனம் சற்று நிம்மதியடைந்தாலும் ரத்தினவேலை நினைக்கும் போது ஆத்திரம் பெருக்கெடுக்க, கோபத்தில் பக்கத்திலிருந்த அலைப்பேசியை தூக்கி தரையில் விட்டெறிய இங்கு கௌத்தமோ உடனே ஆதிரனுக்குதான் அழைத்தான்.
"ஹெலோ..." என்ற கம்பீர ஒலி மறுமுனையில் கேட்க, "நடக்குறது கண்டிப்பா உனக்கு தெரியாம இருக்காது. என்ன ப்ளேன் பண்ணியிருக்க ஆதி?" என்று கேட்டான் கௌத்தம் யோசனையோடு.
அதில் இதழ் பிரித்து சிரித்தவன், "முன்கோபக்காரன் என்னைக்கும் ஜெயிக்க முடியாது கௌத்தம், வேகத்தை விட விவேகம் ரொம்ப முக்கியம். சரியான ஆதாரம் சிக்கியிருக்கு, ஆனா சரியான சந்தர்ப்பம் அமையல. ஒரே அடி மொத்த சாம்ராஜ்யமும் தரை மட்டம் ஆகிரும்" என்றவனின் ஒவ்வொரு வார்த்தைகளிலும் ஒரு அழுத்தமும் துணிச்சலும் தெரிய, தோழனுக்கும் அதை நன்றாகவே புரிந்துக்கொள்ள முடிந்தது.
"பார்க்கலாம்" என்றுவிட்டு அவன் அழைப்பைத் துண்டித்துவிட, ஆதிரனோ தன் திட்டத்தை எண்ணி மர்மப் புன்னகைப் புரிந்தான்.
அன்றிரவு,
ஒவ்வொருவருடைய அறைக்கும் பால் க்ளாஸை கொண்டு சென்று கொடுத்த யாழினி சஞ்சய்யின் அறைக்கதவைத் தட்ட, கதவைத் திறந்தவனுக்கு கொஞ்சம் கூட மனதில் தான் அவளுக்கு செய்த துரோகத்தை எண்ணி குற்றவுணர்ச்சி இருக்கவில்லை.
"பேபி, இப்போதான் உன்னை நினைச்சுட்டு இருந்தேன். ஐ நீட் யூ நவ், கொஞ்சநேரம் ரூமுக்குள்ள வா, யாருமே இல்லை சீக்கிரம்... ஜஸ்ட் ஃபிவ் மினிட்ஸ்தான் , நான் உனக்கு சொர்க்கத்தையே காமிக்குறேன்" என்று காமத்தோடு பேசி அவளை அறைக்குள் இழுக்க, யாழினியும் விழிகளில் கொஞ்சுவது போல் பார்த்துக்கொண்டு, "எனக்கும் ஆசையாதான் இருக்குங்க. ஆனா... ரூமுக்குள்ள வேணாம். மாட்டிக்கிட்டா அவ்வளவுதான். நீங்க வேணா நடுராத்திரி ஒரு மணி போல வீட்டுக்கு பின்னால இருக்குற ஸ்டோர் ரூமுக்கு வரீங்களா! உங்களுக்கு என்ன எல்லாம் வேணுமோ எல்லாத்தையும் எடுத்துக்கோங்க" என்றாள் மயக்கும் புன்னகையோடு.
இப்படியொரு இன்ப அதிர்ச்சியை சஞ்சய் சுத்தமாக எதிர்பார்க்கவில்லை.
"ரியலி! விட்டா இப்போவே போய் இருப்பேனே! தேங்க் யூ சோ மச் யாழினி, நீ சொன்ன டைமுக்கு அங்க இருப்பேன்" என்றவன் சொன்னது போல் யாருக்கும் தெரியாமல் வீட்டுக்குப் பின்னாலிருக்கும் ஸ்டோர் ரூமுக்குள் செல்ல, அங்கு ஏற்கனவே அவனுக்காக காத்துக்கொண்டிருந்தாள் யாழினி.
தாவணி முந்தானையை பதற்றத்தோடு திருகியவாறு அவள் நின்றிருக்க, உள்ளே நுழைந்தவன், மெல்ல பதுங்கி சென்று அவளை பின்னாலிருந்து அணைத்துக்கொண்டான்.
"கடவுளே!" என்று பயந்தவள் அப்போதுதான் சஞ்சய் என்பதை உணர்ந்து 'ஊஃப்ப்...' என்று பெருமூச்சாக விட்டு அமைதியாக, "நான்தானே கொன்னி, என்னை பார்த்து பயப்படுற?" என்று கேட்டான் அவன் நக்கலாக.
அதில் வேகமாக அவன் புறம் திரும்பியவள், "நீங்கதான் என்னை யாழினின்னு சரியா கூப்பிடுவீங்க, இப்போ நீங்களும் என்னை இப்படி கொன்னின்னு..." என்றவளின் வார்த்தைகள் அப்படியே நிற்க, "இந்த கொன்னியும் நல்லாதான் இருக்கு பேபி..." என்றுக்கொண்டே விரலால் அவள் முகத்தில் கோலம் போட்டவன், மெல்ல அவளுடைய கழுத்தை வருட, இத்தனை நேரம் நடந்ததை மறந்து விழிகளை மூடிக்கொண்டாள் யாழினி.
"செம்மயா இருக்கடீ நீ... ஐ கான்ட் கன்ட்ரோல் மை செல்ஃப்" என்று அவன் மெல்ல அவளுடைய தாவணி முந்தானையை கழற்றி அவள் கழுத்து வளைவில் முகத்தைப் புதைக்க, கண்களை மூடியிருந்தவள் பட்டென்று விழிகளைத் திறக்க அதுவோ சிவந்து கோபத்தைக் கக்கின.
அடுத்தகணம் கொஞ்சமும் யோசிக்காது இடுப்பில் சொருகியிருந்த கத்தியை எடுத்து அவனுடைய இடது பக்க நெஞ்சிலேயே அவள் இறக்க, வலியில் பிதுங்கி விடுமளவிற்கு விழிகளை விரித்த சஞ்சய், அவளை அதிர்ந்துப் போய் பார்க்க, இதழை ஏளனமாக வளைத்தாள் யாழினி.
**************
மறக்காம உங்க கருத்துக்கள சொல்லுங்க மக்களே...
Last edited:
அத்தியாயம் 04
சஞ்சய்யோ அதிர்ந்து போய் நிற்க, விழிகளில் பழி வெறி மின்ன மீண்டும் அவன் வயிற்றில் கத்தியை சொருகினாள் யாழினி.
"நீ... ஏன் இப்படி..." என்று வலியில் பேச முடியாமல் அவளைப் பிடித்து தள்ளிவிட்டவன் ஒரு அடி முன்னே வைத்து கத்தப் போக, கொஞ்சமும் யோசிக்காது மின்னல் வேகத்தில் செயற்பட்டவள், "ஏன் சாகுறோம்னு தெரியாம சாகப் போறியே... நாம பண்ற பாவம் நம்ம புள்ளைய பாதிக்கும்னு சொல்வாங்க, அது உண்மைதான் போல!" என்றுக்கொண்டே அவனுடைய தொண்டைக் குழியில் கத்தியை இறக்கியிருந்தாள்.
அதற்கு மேல் மூச்சு விடக் கூட முடியவில்லை அவனால். அப்படியே தரையில் விழுந்தவன், மெல்ல அப்படியே தன் உயிரை விட்டிருக்க, சில கணங்கள் விழிகளிலிருந்து கண்ணீர் ஓட அப்படியே சஞ்சய்யின் சடலத்தை பார்த்திருந்தாள் அவள்.
அவளுடைய கரங்கள் இரத்தத்தில் நனைந்திருக்க, தரை முழுக்க அவனுடைய குருதி ஆறாக ஓடியது. மீண்டும் அந்த நினைவுகள் மனதிற்குள் தோன்றி மறைய, விழிகளை அழுந்த மூடித் திறந்து உணர்ச்சிகளை அடக்கிக்கொண்டவள் தான் அங்கு வந்ததற்கான தடயமே இல்லாமல் யார் கண்ணிலும் சிக்காமல் அந்த இடத்திலிருந்து வெளியேறினாள்.
ஆனால், இத்தனை நேரம் நடந்ததை அந்த ஒரு ஜோடிக் கண்கள் பார்த்துக்கொண்டிருந்ததை யாழினி அறியாமல் போய்விட்டாள். எதுவுமே நடவாதது போல் அவள் தன் அறைக்குச் சென்று படுத்துக்கொள்ள, இந்த கண்களுக்கு சொந்தமானவனின் இதழ்களோ மர்மப் புன்னகைப் புரிந்தன.
அன்றைய நாள் கழிந்து அடுத்தநாளும் விடிந்தது. ரத்தினவேல் அப்போதுதான் மாடியிலிருந்து இறங்கி உணவு மேசைக்கு வந்தமர்ந்தவர், "கௌரி எங்க?" என்று பக்கத்திலிருந்த வேலையாளிடம் கேட்க, "அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லன்னு சொல்ல சொன்னாங்க ஐயா" என்ற வேலையாள் தன் கடமையை செவ்வென செய்ய, திடீரென வேக மூச்சுகளோடு அரக்கப் பறக்க வந்தான் தேஷ்வா.
"சார்..." அவனுடைய குரல் அடித்தொண்டையிலிருந்து வர, அதிர்ந்துப்போய் திரும்பிப் பார்த்தவர், அடுத்து தயக்கத்தோடு தேஷ்வா சொன்ன செய்தியில் உணவை உதறிவிட்டு அந்த இடத்தை நோக்கி ஓடினார்.
அங்கு சென்றுப் பார்த்த ரத்தினவேல், சடலமாகக் கிடந்த தன் மகனைப் பார்த்ததும், "சஞ்சய்..." என்ற கத்தலோடு திகைத்துப் போய் நிற்க, அங்கிருந்த யாருமே இதை கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கவில்லை என்பது எல்லாருடைய அதிர்ச்சியான முகமும் அப்பட்டமாகக் காட்டியது.
"சார்... இதை கண்டிப்பா போலீஸுக்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணியே ஆகணும். சஞ்சய் சார கொலை பண்ணவங்கள சும்மா விடக் கூடாது. சார்... நான் பேசுறது கேக்குதா? சார்..." என்ற தேஷ்வாவின் வார்த்தைகள் எதுவும் ரத்தினவேலின் காதில் விழவில்லை.
அவரின் நிலையை உணர்ந்துக்கொண்டவன் தானே காவல்துறைக்கு அறிவித்து அடுத்தடுத்த நடவடிக்கைகளுக்கான ஏற்பாடுகளையும் செய்துவிட, வேலைகளும் வேகமாக நடந்தேறின.
ஏற்கனவே காதலன் கை விட்ட வேதனையில் இருந்த கௌரிக்கு தன் சகோதரனின் இழப்பு மேலும் அதிர்ச்சியைக் கொடுத்திருக்க, தந்தையின் பக்கத்திலேயே அவள் ஆறுதலாக இருக்க, போலீஸாரும் கொலை நடந்த இடத்திற்கு ஃபோரன்ஸீக் டிபார்ட்மென்ட்டை வரவழைத்து தங்களின் விசாரனையை தொடங்கியிருந்தனர்.
சஞ்சய்யின் பூத உடலும் நடு ஹாலில் வைக்கப்பட்டிருக்க, ரத்தினவேல் தன் மகனையே வெறித்துப் பார்த்திருந்தார். சுற்றி என்ன நடக்கிறது ஏது நடக்கிறது என்று எதுவுமே தெரியவில்லை அவருக்கு.
வீட்டை சுற்றி பாதுகாப்புக்கு ஏகப்பட்ட கேமராக்கள் வைக்கப்பட்டிருந்தாலும் சஞ்சய் கொல்லப்பட்ட இடத்திற்குச் செல்லும் வழியிலுள்ள கேமராக்கள் இரண்டும் வேலை செய்யாமல் போனது யாழினிக்கு சாதகமாகிப் போக, எதுவுமே தெரியாதது போல் மரண வீட்டுக்கு வந்தவர்களை வேலையாற்களோடு வேலையாளாக கவனித்துக்கொண்டிருந்தாள் அவள்.
சீஃப் மினிஸ்டர் ரத்தினவேலின் மகன் கொலை செய்யப்பட்ட செய்தியில் அன்று அந்த ஊரே பரபரப்பாக, பல தலைவர்களும் அமைச்சர்களும் கூட வீட்டுக்கு வருகைத் தர, சரியாக அங்கு வந்து இறங்கினார் எதிர்கட்சி தலைவர் ரகுவீர்.
கையில் பூமாலையோடு சென்றவர் பிணம் வைக்கப்பட்டிருக்கும் பெட்டியின் மேல் வைத்துவிட்டு ரத்தினவேலைப் பார்க்க, சரியாக விழிகளை மட்டும் உயர்த்தி ரகுவீரை விழிகள் சிவக்கப் பார்த்தார் ரத்தினவேல்.
மற்றவரோ அவரின் பார்வையை எல்லாம் கண்டுகொள்ளாது நிலைமை கருதி அங்கிருந்து நகரப் போக, மகளின் கரத்தைத் தட்டி விட்டு ரகுவீரின் அருகே வந்தவர், "எல்லா நேரமும் உனக்கே சாதகமா அமையாது ரகு, இதுக்கு நீ பதில் சொல்லியே ஆகணும்" என்று அழுத்தமாகச் சொல்ல, ஏளனமாக இதழை வளைத்தார் மற்றவர்.
"நான்தான் பண்ணேன்னா கெத்தா ஒத்துக்கிட்டு போயிக்கிட்டே இருப்பேன், என்னை பத்தி உனக்கு நல்லா தெரியும். ஒரு பாம்பு உன்னை சுத்தி இருக்கு. சீக்கிரம் கண்டுபிடி!" என்றவரின் பார்வை அங்கு வந்தவர்களுக்கு ஜூஸை பகிர்ந்துக்கொண்டிருந்த யாழினியின் மீது அழுத்தமாக படிய, அர்த்தப் புன்னகையோடு நகர்ந்து விட, ரத்தினவேலுக்கு ஏதோ ஒன்று மூளைக்கு உரைத்தது.
அதேநேரம் ரத்தினவேலிடம் வந்த போலீஸ் அதிகாரி, "சார், கொலை நடந்த இடத்துல எந்த தடயமும் கிடைக்கல. கொலை பண்ணவன் பக்காவா எல்லாத்தையும் மறைச்சுட்டு போயிருக்கான். சிசிடீவி கேமராஸையும் செக் பண்ணிட்டுதான் இருக்கோம். கண்டிப்பா உங்க ஆளுங்கள்ல ஒருத்தனாதான் இருக்கும்னு தோனுது, சீக்கிரமா கண்டுபிடிச்சிருவோம்" என்று பணிவோடு சொல்லி செல்யூட்டையும் அடித்துவிட்டு நகர, ஆத்திரம் பெருக்கெடுத்தது அவருக்கு.
பார்ப்பவர்கள் எல்லார் மீது சந்தேகம் தோன்ற தலையைப் பிடித்துக்கொண்டு அப்படியே இருக்கையில் விழுந்தவரை தாங்கியவாறு அவருடைய அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள் கௌரி.
சஞ்சய்யின் உடலை கொண்டு போகும் சமயம் கூட ரத்தினவேல் அந்த இடத்தில் இருக்கவில்லை. தேஷ்வாதான் முன் நின்று எல்லா காரியங்களையும் செய்ய, வீடே மயான அமைதியில் இருந்தது.
"என்னடீ நடக்குது இந்த வீட்டுல, நானும் இத்தனை வருஷமா வேலை பார்க்குறேன், ஒருநாள் கூட இந்த மாதிரி ஒரு சம்பவம் நடந்ததில்லை. அதுவும் சஞ்சய் தம்பி என் கண்ணு முன்னால வளர்ந்த புள்ள. அதுக்கு போய் இப்படி ஆகிட்டே..." என்று சண்முகம் சேலை முந்தானையால் கண்ணீரைத் துடைக்க, "அட ஆமா அக்கா, யார்தான் அவர கொலை பண்ணியிருப்பாங்க? கண்டிப்பா ஐயாவோட எதிரிகள்ல யாராச்சும்தான் இருக்கும். வீட்டுக்குள்ளேயே இருந்து பண்ணியிருக்காங்கன்னு நினைக்கிறேன்" என்று வெங்காயத்தை நறுக்கியவாறு தீவிர முகபாவனையோடு சொன்னாள் ராதா.
இவர்கள் பேசுவதை எல்லாம் அமைதியாக நின்று காய்கறிகளை நறுக்கியவாறு யாழினி கேட்டுக்கொண்டிருந்தாளே தவிர ஒரு வார்த்தைக் கூட பேசவில்லை.
திடீரென்று, "அய்யோ எனக்கு ஏன் இந்த சோதனை?" என்றொரு குரல் பக்கத்தில் கேட்க, வேகமாக யாழினி திரும்பிப் பார்க்க, அங்கு அவர்களோடு வேலை செய்யும் கீதாதான் பதற்றமாக நின்றுக்கொண்டிருந்தாள்.
"என்னாச்சு அக்கா, ஏன் இப்படி பதட்டமா இருக்கீங்க?" என்று அவள் கேட்டதும், கீதாவோ தன் கையில் இருந்த ஸ்ட்ரிப்ஸ்ஸை அவளிடம் நீட்ட, யாழினிக்கு இதை அன்று கௌரியின் அறையில் பார்த்த நினைவு.
'இது அன்னைக்கு கௌரி அக்காவோட ரூம்லயும் பார்த்தோமே, என்ன இது... அதே இரண்டு கோடு வேற காமிக்குது. என்னவா இருக்கும்' தனக்குள்ளேயே யோசித்தவள், "யக்கோவ், இது என்னது?" என்று கேட்டு கேள்வியாகப் பார்க்க, "என்ன யாழினி சொல்ற, உனக்கு இது தெரியாதா என்ன! நாம கர்ப்பமா இருக்கோமா இல்லையான்னு இது மூலமா தெரிஞ்சுக்கலாம்" என்றாள் அவள் தெளிவாக.
அதைக் கேட்ட யாழினிக்கு ஒருகணம் நெஞ்சே அடைத்து விட்டது. "என்னக்கா சொல்றீங்க? அப்போ இதுல இரண்டு கோடு காமிக்குதுல்ல, அதுக்கு என்ன அர்த்தம்?" என்று ஒருவித படபடப்போடு அவள் கேட்க, ஒரு பெருமூச்சை இழுத்துவிட்ட கீதா "அதான்டீ என் கவலையே, நான் இப்போ கர்ப்பமா இருக்கேன். இருக்குற பிரச்சனையில இது வேற! என்ன பண்றது... நின்னு போச்சு, அழிக்கவும் மனசில்ல" என்று சோக முகத்தோடு சொல்லி விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.
ஆனால், இங்கு யாழினிதான் அதிர்ச்சியின் உச்சத்திற்கே சென்றுவிட்டாள். 'அப்போ கௌரி அக்கா கர்ப்பமா இருக்காங்களா!' அதிர்ந்துப் போய் தனக்குள்ளேயே கேட்டுக்கொண்டவளுக்கு அந்த உண்மையை உணரவே சில நிமிடங்கள் தேவைப்பட்டன.
**************
அதேநேரம் அந்த பெரிய கண்ணாடி கட்டிடத்தினுள்ளே இருந்து வெளியே வெறித்துக்கொண்டிருந்தான் ஆதிரன்.
"ஆதிரன்... ஆதி..." என்ற கௌத்தமின் இரண்டு அழைப்புக்களுக்கு பின்னரே அவனை நோக்கித் திரும்பியவன், கேள்வியாக புருவங்களை ஏற்றி இறக்க, "நெக்ஸ்ட் என்ன ப்ளான்?" என்று ஆர்வத்தோடுக் கேட்டான் மற்றவன்.
"நோ ஐடியா, பட்... நான் நினைச்சது எல்லாம் தானா நடந்துட்டு இருக்கு. ரத்தினவேல் ஒரு தடவை மீடியாகாரங்க கிட்டயிருந்து தப்பிச்சிருக்கலாம். ஆனா இனி நாங்க ரிலீஸ் பண்ண போற எவிடென்ஸ்ஸால அவனோட மொத்த சாம்ராஜ்யமும் தரைமட்டமாகிரும்" என்று ஆதிரன் வெற்றிப் புன்னகையோடு சொல்ல, "அப்போ... அப்போ அதை இப்போவே ரிலீஸ் பண்ணலாமே ஆதிரன்!" என்று வேகமாகக் கேட்டான் கௌத்தம்.
"நோ... எல்லாத்துக்கும் ஒரு நேரம் இருக்கு. சந்தர்ப்பத்துக்காக கழுகு மாதிரி காத்திருக்கேன். ஆனா அந்த எவிடென்ஸ்ஸ ரிலீஸ் பண்றதுக்கு முன்னாடி எனக்கு ஒரு முக்கியமான வேலை இருக்கு" என்ற ஆதிரன், "மித்ரயாழினி..." என்ற அவளுடைய பெயரை அழுத்திச் சொல்ல, கௌத்தமோ புரியாமல் விழித்தான்.
"யாழினியா... என்னன்னு தெளிவா சொல்லு ஆதி!" என்று அவன் கேட்க, "இப்போவே எல்லாத்தையும் சொன்னா சுவாரஸ்யம் போயிடும், ஜஸ்ட் வெயிட் என்ட் வாட்ச்!" என்ற ஆதிரன் மீண்டும் வெளியில் பார்வையைப் பதிக்க, கௌத்தமுக்குதான் தன் நண்பனின் திட்டத்தை புரிந்துக் கொள்ளவே முடியவில்லை.
அடுத்தநாள்,
காலை எழுந்ததிலிருந்து மனமே சரியில்லை என்று கோயிலுக்கு சென்றிருந்த யாழினி, அங்கிருந்த தூணில் சாய்ந்து தரையை வெறித்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள்.
இன்னமும் சஞ்சய்யின் கொலை பற்றி ரத்தினவேலுக்கும் அதிகாரிகளுக்கும் இடையே மர்மமாகவே போக, யாழினி உட்பட எல்லாரையும் விசாரித்து முடித்திருந்தனர். ஆனால், இவளின் பெயரோ இப்போது வரை மாட்டிக்கொள்ளவே இல்லை.
இருந்தாலும் இனம் புரியாத பயம் அவளுக்குள். இறுகிய முகமாக தரையை வெறித்துக்கொண்டு அவள் அமர்ந்திருக்க, திடீரென யாரோ அவளையே விடாது பார்ப்பது போன்ற உணர்வு தோன்ற விருட்டென நிமிர்ந்துப் பார்த்தாள்.
அந்த ஊசித் துளைக்கும் பார்வை உணர்வு அவள் மனதிற்குள் ஆழமாக தெரிய, சுற்றி முற்றி தேடியவள், மனம் எச்சரிக்க, அங்கிருந்து நகரப் போக, ஒரு சிறுவனோ ஓடி வந்து அவள் கையில் எதையோ திணித்தான்.
"குட்டிப்பையா, யார் உன்கிட்ட இதை கொடுத்து விட்டது?" என்று யாழினி சந்தேகத்தோடுக் கேட்க, "ஒரு அண்ணா கொடுத்து விட்டாங்க அக்கா" என்றுவிட்டு அந்த சிறுவனும் ஓடிவிட, இவளுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை.
கையிலிருந்த சிறிய கவரை கேள்வியோடு பிரித்துப் பார்த்தவளுக்கு அத்தனை அதிர்ச்சியாக இருக்க, அதிலிருந்ததைப் பார்த்ததும் அவளுக்கு உலகமே தலைகீழாக சுழன்றுவிட்டது.
'இது... இது எப்படி அந்த ஆளுக்கு கிடைச்சது?' என்று திகைத்துப் போய் தன் இடது காலைப் பார்த்தவளுக்கு, அப்போதுதான் ஒன்று புலப்பட, தலையில் கை வைத்துக்கொண்டாள்.
அன்று சஞ்சய்யை கொன்ற இடத்திலேயே அவளுடைய இடது காலிலிருந்த ஒற்றை சங்கிலி அறுந்து விழுந்திருக்க, இரண்டு நாட்களாக வயிற்றில் நெருப்பைக் கட்டிக்கொண்டு இருந்தவளுக்கு எல்லாமே முடிந்து விட்டது போலிருந்தது.
'அப்போ.. அப்போ நாம சஞ்சய்ய கொன்னதை யாரோ பார்த்திருக்காங்க. யாருக்கோ தெரிஞ்சிருக்கு. கடவுளே!' என்று சுற்றி முற்றி அவள் யாரைத் தேடுகிறோம் என்பது தெரியாமலேயே தேடத் தொடங்க, பார்ப்பவர்கள் எல்லாருமே அவளை சந்தேகமாகப் பார்ப்பது போல்தான் அவளுக்குத் தோன்றியது.
அதற்குமேல் அங்கு நிற்க முடியாமல் இதயம் படபடக்க அவள் வீட்டுக்கே ஓட, போகும் அவளை தன் காரிலிருந்து தன் அக்மார்க் புன்னகையோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் ஆதிரன்.
தன் அறைக்குள் நுழைந்தவள் கைகளைப் பிசைந்தவாறு குறுக்கும் நெடுக்கும் நடந்துக்கொண்டிருக்க, அவளுடைய உடல் பயத்தால் வியர்வையில் குளித்திருந்தது. தாவணி முந்தானையில் முகத்திலுள்ள வியர்வையைத் துடைத்தவாறு ஆழ்ந்து யோசித்தவளுக்கு அது யாரென்று கொஞ்சம் கூட யூகிக்க முடியவில்லை.
சரியாக, "ஏய் யாழினி... கோயிலுக்கு போய் வந்துட்டியா, உன்னை ஐயா வர சொன்னாரு. சீக்கிரம் போ" என்று ராதா வந்து சொல்லி விட்டு செல்ல, இப்போது உடல் உதறத் தொடங்கியது அவளுக்கு.
'ஒருவேள தெரிஞ்சிருக்குமோ... இல்லை வாய்ப்பில்ல, இருக்காது. ஆனா தெரிஞ்சிருந்தா... இத்தனை வருஷமா நான் போட்ட திட்டம் எல்லாம் வீணா போயிருமே!' என பதற்றமாக யோசித்துக்கொண்டிருந்தவள், ஒரு பெருமூச்சை இழுத்துவிட்டு மெல்ல ஹாலில் அமர்ந்திருந்த ரத்தினவேலை நோக்கிச் செல்ல, முகம் சிவக்க பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தார் அவர்.
இவளோ கைகளைப் பிசைந்தவாறு அவரருகே செல்ல, "இன்னும் கண்டுபிடிக்காம எதைடா புடுங்கிகிட்டு இருக்கீங்க, ஃபாரன்சீக் ரிபோர்ட்ல கொலை பண்ணவனோட ஃபிங்கர்ப்ரின்ட் கூடவா இல்லை நாளைக்கு எவன்னு தெரியலன்னா உங்க உசுர எடுத்துருவேன் சொல்லிட்டேன்" என்று தன் ஆட்களிடம் கத்தியவருக்கு, ஃபாரன்சீக் டிபார்ட்மென்ட் ஆட்கள் ஆதிரனால் விலைக்கு வாங்கப்பட்டது அப்போது தெரியவில்லை.
ஆனால் இவளுக்குதான் ரத்தினவேலின் கத்தலில் சர்வமும் அடங்கி விட, அப்போதுதான் யாழினியை கவனித்தார் அவர்.
"இங்க என்ன பண்ற நீ?" என்று அவர் கேட்க, "ஐயா நீங்கதான் வர சொன்னதா சொன்னாங்க, அதான் வந்தேன்..." என்று திக்கித்திணறி அவள் பதில் சொல்ல, ரத்தினவேலோ விழிகளை கூர்மையாக்கிப் பார்த்தார்.
"உன்னை அப்பறமா கவனிச்சிக்குறேன், இப்போ போ" என்றவர் தன் மகனை கொன்றவனைப் பற்றி யோசிக்க, 'ஊஃப்ப்...' என்று பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டவள், மாடிக்கு சென்று அறைகளை சுத்தப்படுத்தப் போக, "ஹ்ர்ம் ஹ்ர்ம்..." என்ற செருமல் சத்தம் பின்னாலிருந்து கேட்டது.
அது யாரென்று அறிந்தவள், 'ச்சே! இவனுக்கு வேற வேலையே இல்லை. நம்மள நோட்டம் விடுறதையே ஒரு பொழப்பா வச்சிருக்கான்' என்று எரிச்சல்பட்டவாறு திரும்பிப் பார்க்க, அவள் முன்னே கூரிய பார்வையோடு நின்றிருந்தான் தேஷ்வா.
"இப்போ என்ன வேணும்?" என்று யாழினி தெனாவெட்டாகக் கேட்க, "என்ன கேட்டாலும் கொடுப்பியா?" என்று இரட்டை அர்த்தத்தில் அவன் கேட்க, இவளோ முறைத்துப் பார்த்தாள்.
"முறைப்பு பலமா இருக்கு, ஆனா... சார் முன்னாடி ரொம்ப தான் பம்முற. அம்புட்டு பயமோ?" என்று இரு புருவங்களை ஏற்றி இறக்கி அவன் கேட்ட விதத்தில், சற்று தடுமாறியவள், "அது... அது வந்து... பத்து வருஷமா அவர்கிட்ட அடியையும் உதையையும் வாங்கி வேலை பார்க்குறேன். பயம் இருக்கத்தானே செய்யும்" என்றவள், "எனக்கு வேலை இருக்கு. உங்ககிட்ட பேச எல்லாம் எனக்கு நேரமில்ல" என்றுவிட்டு அவனைத் தாண்டி நகரப் போனாள்.
தேஷ்வா என்ன நினைத்தானோ! தன்னை தாண்டி சென்றவளின் கரத்தை சட்டெனப் பற்றியவன், "அன்னைக்கு சார் அடிச்சது ரொம்ப வலிச்சதா?" என்று பழக்கமே இல்லாத மெல்லிய குரலில் கேட்க, ஆச்சரியத்தில் விழி விரித்தாள் யாழினி.
தேஷ்வாவிடத்தில் இத்தகைய மென்மையை அவள் இதுவரை பார்த்ததில்லை. அவனின் பழுப்பு நிற விழிகளை மாறி மாறி அவள் பார்த்திருக்க, தேஷ்வாவும் தன்னை மறந்து அவளையேதான் பார்த்திருந்தான்.
திடீரென்று கேட்ட அடியாற்களின் சத்தத்தில் நடப்புக்கு வந்தவன், "சாரி!" என்றுவிட்டு அங்கிருந்து வேக நடையில் சென்றிருக்க, யாழினிதான் சிலையாகி நின்றிருந்தாள்.
**************
Happy Reading
சஞ்சய்யோ அதிர்ந்து போய் நிற்க, விழிகளில் பழி வெறி மின்ன மீண்டும் அவன் வயிற்றில் கத்தியை சொருகினாள் யாழினி.
"நீ... ஏன் இப்படி..." என்று வலியில் பேச முடியாமல் அவளைப் பிடித்து தள்ளிவிட்டவன் ஒரு அடி முன்னே வைத்து கத்தப் போக, கொஞ்சமும் யோசிக்காது மின்னல் வேகத்தில் செயற்பட்டவள், "ஏன் சாகுறோம்னு தெரியாம சாகப் போறியே... நாம பண்ற பாவம் நம்ம புள்ளைய பாதிக்கும்னு சொல்வாங்க, அது உண்மைதான் போல!" என்றுக்கொண்டே அவனுடைய தொண்டைக் குழியில் கத்தியை இறக்கியிருந்தாள்.
அதற்கு மேல் மூச்சு விடக் கூட முடியவில்லை அவனால். அப்படியே தரையில் விழுந்தவன், மெல்ல அப்படியே தன் உயிரை விட்டிருக்க, சில கணங்கள் விழிகளிலிருந்து கண்ணீர் ஓட அப்படியே சஞ்சய்யின் சடலத்தை பார்த்திருந்தாள் அவள்.
அவளுடைய கரங்கள் இரத்தத்தில் நனைந்திருக்க, தரை முழுக்க அவனுடைய குருதி ஆறாக ஓடியது. மீண்டும் அந்த நினைவுகள் மனதிற்குள் தோன்றி மறைய, விழிகளை அழுந்த மூடித் திறந்து உணர்ச்சிகளை அடக்கிக்கொண்டவள் தான் அங்கு வந்ததற்கான தடயமே இல்லாமல் யார் கண்ணிலும் சிக்காமல் அந்த இடத்திலிருந்து வெளியேறினாள்.
ஆனால், இத்தனை நேரம் நடந்ததை அந்த ஒரு ஜோடிக் கண்கள் பார்த்துக்கொண்டிருந்ததை யாழினி அறியாமல் போய்விட்டாள். எதுவுமே நடவாதது போல் அவள் தன் அறைக்குச் சென்று படுத்துக்கொள்ள, இந்த கண்களுக்கு சொந்தமானவனின் இதழ்களோ மர்மப் புன்னகைப் புரிந்தன.
அன்றைய நாள் கழிந்து அடுத்தநாளும் விடிந்தது. ரத்தினவேல் அப்போதுதான் மாடியிலிருந்து இறங்கி உணவு மேசைக்கு வந்தமர்ந்தவர், "கௌரி எங்க?" என்று பக்கத்திலிருந்த வேலையாளிடம் கேட்க, "அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லன்னு சொல்ல சொன்னாங்க ஐயா" என்ற வேலையாள் தன் கடமையை செவ்வென செய்ய, திடீரென வேக மூச்சுகளோடு அரக்கப் பறக்க வந்தான் தேஷ்வா.
"சார்..." அவனுடைய குரல் அடித்தொண்டையிலிருந்து வர, அதிர்ந்துப்போய் திரும்பிப் பார்த்தவர், அடுத்து தயக்கத்தோடு தேஷ்வா சொன்ன செய்தியில் உணவை உதறிவிட்டு அந்த இடத்தை நோக்கி ஓடினார்.
அங்கு சென்றுப் பார்த்த ரத்தினவேல், சடலமாகக் கிடந்த தன் மகனைப் பார்த்ததும், "சஞ்சய்..." என்ற கத்தலோடு திகைத்துப் போய் நிற்க, அங்கிருந்த யாருமே இதை கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கவில்லை என்பது எல்லாருடைய அதிர்ச்சியான முகமும் அப்பட்டமாகக் காட்டியது.
"சார்... இதை கண்டிப்பா போலீஸுக்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணியே ஆகணும். சஞ்சய் சார கொலை பண்ணவங்கள சும்மா விடக் கூடாது. சார்... நான் பேசுறது கேக்குதா? சார்..." என்ற தேஷ்வாவின் வார்த்தைகள் எதுவும் ரத்தினவேலின் காதில் விழவில்லை.
அவரின் நிலையை உணர்ந்துக்கொண்டவன் தானே காவல்துறைக்கு அறிவித்து அடுத்தடுத்த நடவடிக்கைகளுக்கான ஏற்பாடுகளையும் செய்துவிட, வேலைகளும் வேகமாக நடந்தேறின.
ஏற்கனவே காதலன் கை விட்ட வேதனையில் இருந்த கௌரிக்கு தன் சகோதரனின் இழப்பு மேலும் அதிர்ச்சியைக் கொடுத்திருக்க, தந்தையின் பக்கத்திலேயே அவள் ஆறுதலாக இருக்க, போலீஸாரும் கொலை நடந்த இடத்திற்கு ஃபோரன்ஸீக் டிபார்ட்மென்ட்டை வரவழைத்து தங்களின் விசாரனையை தொடங்கியிருந்தனர்.
சஞ்சய்யின் பூத உடலும் நடு ஹாலில் வைக்கப்பட்டிருக்க, ரத்தினவேல் தன் மகனையே வெறித்துப் பார்த்திருந்தார். சுற்றி என்ன நடக்கிறது ஏது நடக்கிறது என்று எதுவுமே தெரியவில்லை அவருக்கு.
வீட்டை சுற்றி பாதுகாப்புக்கு ஏகப்பட்ட கேமராக்கள் வைக்கப்பட்டிருந்தாலும் சஞ்சய் கொல்லப்பட்ட இடத்திற்குச் செல்லும் வழியிலுள்ள கேமராக்கள் இரண்டும் வேலை செய்யாமல் போனது யாழினிக்கு சாதகமாகிப் போக, எதுவுமே தெரியாதது போல் மரண வீட்டுக்கு வந்தவர்களை வேலையாற்களோடு வேலையாளாக கவனித்துக்கொண்டிருந்தாள் அவள்.
சீஃப் மினிஸ்டர் ரத்தினவேலின் மகன் கொலை செய்யப்பட்ட செய்தியில் அன்று அந்த ஊரே பரபரப்பாக, பல தலைவர்களும் அமைச்சர்களும் கூட வீட்டுக்கு வருகைத் தர, சரியாக அங்கு வந்து இறங்கினார் எதிர்கட்சி தலைவர் ரகுவீர்.
கையில் பூமாலையோடு சென்றவர் பிணம் வைக்கப்பட்டிருக்கும் பெட்டியின் மேல் வைத்துவிட்டு ரத்தினவேலைப் பார்க்க, சரியாக விழிகளை மட்டும் உயர்த்தி ரகுவீரை விழிகள் சிவக்கப் பார்த்தார் ரத்தினவேல்.
மற்றவரோ அவரின் பார்வையை எல்லாம் கண்டுகொள்ளாது நிலைமை கருதி அங்கிருந்து நகரப் போக, மகளின் கரத்தைத் தட்டி விட்டு ரகுவீரின் அருகே வந்தவர், "எல்லா நேரமும் உனக்கே சாதகமா அமையாது ரகு, இதுக்கு நீ பதில் சொல்லியே ஆகணும்" என்று அழுத்தமாகச் சொல்ல, ஏளனமாக இதழை வளைத்தார் மற்றவர்.
"நான்தான் பண்ணேன்னா கெத்தா ஒத்துக்கிட்டு போயிக்கிட்டே இருப்பேன், என்னை பத்தி உனக்கு நல்லா தெரியும். ஒரு பாம்பு உன்னை சுத்தி இருக்கு. சீக்கிரம் கண்டுபிடி!" என்றவரின் பார்வை அங்கு வந்தவர்களுக்கு ஜூஸை பகிர்ந்துக்கொண்டிருந்த யாழினியின் மீது அழுத்தமாக படிய, அர்த்தப் புன்னகையோடு நகர்ந்து விட, ரத்தினவேலுக்கு ஏதோ ஒன்று மூளைக்கு உரைத்தது.
அதேநேரம் ரத்தினவேலிடம் வந்த போலீஸ் அதிகாரி, "சார், கொலை நடந்த இடத்துல எந்த தடயமும் கிடைக்கல. கொலை பண்ணவன் பக்காவா எல்லாத்தையும் மறைச்சுட்டு போயிருக்கான். சிசிடீவி கேமராஸையும் செக் பண்ணிட்டுதான் இருக்கோம். கண்டிப்பா உங்க ஆளுங்கள்ல ஒருத்தனாதான் இருக்கும்னு தோனுது, சீக்கிரமா கண்டுபிடிச்சிருவோம்" என்று பணிவோடு சொல்லி செல்யூட்டையும் அடித்துவிட்டு நகர, ஆத்திரம் பெருக்கெடுத்தது அவருக்கு.
பார்ப்பவர்கள் எல்லார் மீது சந்தேகம் தோன்ற தலையைப் பிடித்துக்கொண்டு அப்படியே இருக்கையில் விழுந்தவரை தாங்கியவாறு அவருடைய அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள் கௌரி.
சஞ்சய்யின் உடலை கொண்டு போகும் சமயம் கூட ரத்தினவேல் அந்த இடத்தில் இருக்கவில்லை. தேஷ்வாதான் முன் நின்று எல்லா காரியங்களையும் செய்ய, வீடே மயான அமைதியில் இருந்தது.
"என்னடீ நடக்குது இந்த வீட்டுல, நானும் இத்தனை வருஷமா வேலை பார்க்குறேன், ஒருநாள் கூட இந்த மாதிரி ஒரு சம்பவம் நடந்ததில்லை. அதுவும் சஞ்சய் தம்பி என் கண்ணு முன்னால வளர்ந்த புள்ள. அதுக்கு போய் இப்படி ஆகிட்டே..." என்று சண்முகம் சேலை முந்தானையால் கண்ணீரைத் துடைக்க, "அட ஆமா அக்கா, யார்தான் அவர கொலை பண்ணியிருப்பாங்க? கண்டிப்பா ஐயாவோட எதிரிகள்ல யாராச்சும்தான் இருக்கும். வீட்டுக்குள்ளேயே இருந்து பண்ணியிருக்காங்கன்னு நினைக்கிறேன்" என்று வெங்காயத்தை நறுக்கியவாறு தீவிர முகபாவனையோடு சொன்னாள் ராதா.
இவர்கள் பேசுவதை எல்லாம் அமைதியாக நின்று காய்கறிகளை நறுக்கியவாறு யாழினி கேட்டுக்கொண்டிருந்தாளே தவிர ஒரு வார்த்தைக் கூட பேசவில்லை.
திடீரென்று, "அய்யோ எனக்கு ஏன் இந்த சோதனை?" என்றொரு குரல் பக்கத்தில் கேட்க, வேகமாக யாழினி திரும்பிப் பார்க்க, அங்கு அவர்களோடு வேலை செய்யும் கீதாதான் பதற்றமாக நின்றுக்கொண்டிருந்தாள்.
"என்னாச்சு அக்கா, ஏன் இப்படி பதட்டமா இருக்கீங்க?" என்று அவள் கேட்டதும், கீதாவோ தன் கையில் இருந்த ஸ்ட்ரிப்ஸ்ஸை அவளிடம் நீட்ட, யாழினிக்கு இதை அன்று கௌரியின் அறையில் பார்த்த நினைவு.
'இது அன்னைக்கு கௌரி அக்காவோட ரூம்லயும் பார்த்தோமே, என்ன இது... அதே இரண்டு கோடு வேற காமிக்குது. என்னவா இருக்கும்' தனக்குள்ளேயே யோசித்தவள், "யக்கோவ், இது என்னது?" என்று கேட்டு கேள்வியாகப் பார்க்க, "என்ன யாழினி சொல்ற, உனக்கு இது தெரியாதா என்ன! நாம கர்ப்பமா இருக்கோமா இல்லையான்னு இது மூலமா தெரிஞ்சுக்கலாம்" என்றாள் அவள் தெளிவாக.
அதைக் கேட்ட யாழினிக்கு ஒருகணம் நெஞ்சே அடைத்து விட்டது. "என்னக்கா சொல்றீங்க? அப்போ இதுல இரண்டு கோடு காமிக்குதுல்ல, அதுக்கு என்ன அர்த்தம்?" என்று ஒருவித படபடப்போடு அவள் கேட்க, ஒரு பெருமூச்சை இழுத்துவிட்ட கீதா "அதான்டீ என் கவலையே, நான் இப்போ கர்ப்பமா இருக்கேன். இருக்குற பிரச்சனையில இது வேற! என்ன பண்றது... நின்னு போச்சு, அழிக்கவும் மனசில்ல" என்று சோக முகத்தோடு சொல்லி விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.
ஆனால், இங்கு யாழினிதான் அதிர்ச்சியின் உச்சத்திற்கே சென்றுவிட்டாள். 'அப்போ கௌரி அக்கா கர்ப்பமா இருக்காங்களா!' அதிர்ந்துப் போய் தனக்குள்ளேயே கேட்டுக்கொண்டவளுக்கு அந்த உண்மையை உணரவே சில நிமிடங்கள் தேவைப்பட்டன.
**************
அதேநேரம் அந்த பெரிய கண்ணாடி கட்டிடத்தினுள்ளே இருந்து வெளியே வெறித்துக்கொண்டிருந்தான் ஆதிரன்.
"ஆதிரன்... ஆதி..." என்ற கௌத்தமின் இரண்டு அழைப்புக்களுக்கு பின்னரே அவனை நோக்கித் திரும்பியவன், கேள்வியாக புருவங்களை ஏற்றி இறக்க, "நெக்ஸ்ட் என்ன ப்ளான்?" என்று ஆர்வத்தோடுக் கேட்டான் மற்றவன்.
"நோ ஐடியா, பட்... நான் நினைச்சது எல்லாம் தானா நடந்துட்டு இருக்கு. ரத்தினவேல் ஒரு தடவை மீடியாகாரங்க கிட்டயிருந்து தப்பிச்சிருக்கலாம். ஆனா இனி நாங்க ரிலீஸ் பண்ண போற எவிடென்ஸ்ஸால அவனோட மொத்த சாம்ராஜ்யமும் தரைமட்டமாகிரும்" என்று ஆதிரன் வெற்றிப் புன்னகையோடு சொல்ல, "அப்போ... அப்போ அதை இப்போவே ரிலீஸ் பண்ணலாமே ஆதிரன்!" என்று வேகமாகக் கேட்டான் கௌத்தம்.
"நோ... எல்லாத்துக்கும் ஒரு நேரம் இருக்கு. சந்தர்ப்பத்துக்காக கழுகு மாதிரி காத்திருக்கேன். ஆனா அந்த எவிடென்ஸ்ஸ ரிலீஸ் பண்றதுக்கு முன்னாடி எனக்கு ஒரு முக்கியமான வேலை இருக்கு" என்ற ஆதிரன், "மித்ரயாழினி..." என்ற அவளுடைய பெயரை அழுத்திச் சொல்ல, கௌத்தமோ புரியாமல் விழித்தான்.
"யாழினியா... என்னன்னு தெளிவா சொல்லு ஆதி!" என்று அவன் கேட்க, "இப்போவே எல்லாத்தையும் சொன்னா சுவாரஸ்யம் போயிடும், ஜஸ்ட் வெயிட் என்ட் வாட்ச்!" என்ற ஆதிரன் மீண்டும் வெளியில் பார்வையைப் பதிக்க, கௌத்தமுக்குதான் தன் நண்பனின் திட்டத்தை புரிந்துக் கொள்ளவே முடியவில்லை.
அடுத்தநாள்,
காலை எழுந்ததிலிருந்து மனமே சரியில்லை என்று கோயிலுக்கு சென்றிருந்த யாழினி, அங்கிருந்த தூணில் சாய்ந்து தரையை வெறித்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள்.
இன்னமும் சஞ்சய்யின் கொலை பற்றி ரத்தினவேலுக்கும் அதிகாரிகளுக்கும் இடையே மர்மமாகவே போக, யாழினி உட்பட எல்லாரையும் விசாரித்து முடித்திருந்தனர். ஆனால், இவளின் பெயரோ இப்போது வரை மாட்டிக்கொள்ளவே இல்லை.
இருந்தாலும் இனம் புரியாத பயம் அவளுக்குள். இறுகிய முகமாக தரையை வெறித்துக்கொண்டு அவள் அமர்ந்திருக்க, திடீரென யாரோ அவளையே விடாது பார்ப்பது போன்ற உணர்வு தோன்ற விருட்டென நிமிர்ந்துப் பார்த்தாள்.
அந்த ஊசித் துளைக்கும் பார்வை உணர்வு அவள் மனதிற்குள் ஆழமாக தெரிய, சுற்றி முற்றி தேடியவள், மனம் எச்சரிக்க, அங்கிருந்து நகரப் போக, ஒரு சிறுவனோ ஓடி வந்து அவள் கையில் எதையோ திணித்தான்.
"குட்டிப்பையா, யார் உன்கிட்ட இதை கொடுத்து விட்டது?" என்று யாழினி சந்தேகத்தோடுக் கேட்க, "ஒரு அண்ணா கொடுத்து விட்டாங்க அக்கா" என்றுவிட்டு அந்த சிறுவனும் ஓடிவிட, இவளுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை.
கையிலிருந்த சிறிய கவரை கேள்வியோடு பிரித்துப் பார்த்தவளுக்கு அத்தனை அதிர்ச்சியாக இருக்க, அதிலிருந்ததைப் பார்த்ததும் அவளுக்கு உலகமே தலைகீழாக சுழன்றுவிட்டது.
'இது... இது எப்படி அந்த ஆளுக்கு கிடைச்சது?' என்று திகைத்துப் போய் தன் இடது காலைப் பார்த்தவளுக்கு, அப்போதுதான் ஒன்று புலப்பட, தலையில் கை வைத்துக்கொண்டாள்.
அன்று சஞ்சய்யை கொன்ற இடத்திலேயே அவளுடைய இடது காலிலிருந்த ஒற்றை சங்கிலி அறுந்து விழுந்திருக்க, இரண்டு நாட்களாக வயிற்றில் நெருப்பைக் கட்டிக்கொண்டு இருந்தவளுக்கு எல்லாமே முடிந்து விட்டது போலிருந்தது.
'அப்போ.. அப்போ நாம சஞ்சய்ய கொன்னதை யாரோ பார்த்திருக்காங்க. யாருக்கோ தெரிஞ்சிருக்கு. கடவுளே!' என்று சுற்றி முற்றி அவள் யாரைத் தேடுகிறோம் என்பது தெரியாமலேயே தேடத் தொடங்க, பார்ப்பவர்கள் எல்லாருமே அவளை சந்தேகமாகப் பார்ப்பது போல்தான் அவளுக்குத் தோன்றியது.
அதற்குமேல் அங்கு நிற்க முடியாமல் இதயம் படபடக்க அவள் வீட்டுக்கே ஓட, போகும் அவளை தன் காரிலிருந்து தன் அக்மார்க் புன்னகையோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் ஆதிரன்.
தன் அறைக்குள் நுழைந்தவள் கைகளைப் பிசைந்தவாறு குறுக்கும் நெடுக்கும் நடந்துக்கொண்டிருக்க, அவளுடைய உடல் பயத்தால் வியர்வையில் குளித்திருந்தது. தாவணி முந்தானையில் முகத்திலுள்ள வியர்வையைத் துடைத்தவாறு ஆழ்ந்து யோசித்தவளுக்கு அது யாரென்று கொஞ்சம் கூட யூகிக்க முடியவில்லை.
சரியாக, "ஏய் யாழினி... கோயிலுக்கு போய் வந்துட்டியா, உன்னை ஐயா வர சொன்னாரு. சீக்கிரம் போ" என்று ராதா வந்து சொல்லி விட்டு செல்ல, இப்போது உடல் உதறத் தொடங்கியது அவளுக்கு.
'ஒருவேள தெரிஞ்சிருக்குமோ... இல்லை வாய்ப்பில்ல, இருக்காது. ஆனா தெரிஞ்சிருந்தா... இத்தனை வருஷமா நான் போட்ட திட்டம் எல்லாம் வீணா போயிருமே!' என பதற்றமாக யோசித்துக்கொண்டிருந்தவள், ஒரு பெருமூச்சை இழுத்துவிட்டு மெல்ல ஹாலில் அமர்ந்திருந்த ரத்தினவேலை நோக்கிச் செல்ல, முகம் சிவக்க பற்களைக் கடித்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தார் அவர்.
இவளோ கைகளைப் பிசைந்தவாறு அவரருகே செல்ல, "இன்னும் கண்டுபிடிக்காம எதைடா புடுங்கிகிட்டு இருக்கீங்க, ஃபாரன்சீக் ரிபோர்ட்ல கொலை பண்ணவனோட ஃபிங்கர்ப்ரின்ட் கூடவா இல்லை நாளைக்கு எவன்னு தெரியலன்னா உங்க உசுர எடுத்துருவேன் சொல்லிட்டேன்" என்று தன் ஆட்களிடம் கத்தியவருக்கு, ஃபாரன்சீக் டிபார்ட்மென்ட் ஆட்கள் ஆதிரனால் விலைக்கு வாங்கப்பட்டது அப்போது தெரியவில்லை.
ஆனால் இவளுக்குதான் ரத்தினவேலின் கத்தலில் சர்வமும் அடங்கி விட, அப்போதுதான் யாழினியை கவனித்தார் அவர்.
"இங்க என்ன பண்ற நீ?" என்று அவர் கேட்க, "ஐயா நீங்கதான் வர சொன்னதா சொன்னாங்க, அதான் வந்தேன்..." என்று திக்கித்திணறி அவள் பதில் சொல்ல, ரத்தினவேலோ விழிகளை கூர்மையாக்கிப் பார்த்தார்.
"உன்னை அப்பறமா கவனிச்சிக்குறேன், இப்போ போ" என்றவர் தன் மகனை கொன்றவனைப் பற்றி யோசிக்க, 'ஊஃப்ப்...' என்று பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டவள், மாடிக்கு சென்று அறைகளை சுத்தப்படுத்தப் போக, "ஹ்ர்ம் ஹ்ர்ம்..." என்ற செருமல் சத்தம் பின்னாலிருந்து கேட்டது.
அது யாரென்று அறிந்தவள், 'ச்சே! இவனுக்கு வேற வேலையே இல்லை. நம்மள நோட்டம் விடுறதையே ஒரு பொழப்பா வச்சிருக்கான்' என்று எரிச்சல்பட்டவாறு திரும்பிப் பார்க்க, அவள் முன்னே கூரிய பார்வையோடு நின்றிருந்தான் தேஷ்வா.
"இப்போ என்ன வேணும்?" என்று யாழினி தெனாவெட்டாகக் கேட்க, "என்ன கேட்டாலும் கொடுப்பியா?" என்று இரட்டை அர்த்தத்தில் அவன் கேட்க, இவளோ முறைத்துப் பார்த்தாள்.
"முறைப்பு பலமா இருக்கு, ஆனா... சார் முன்னாடி ரொம்ப தான் பம்முற. அம்புட்டு பயமோ?" என்று இரு புருவங்களை ஏற்றி இறக்கி அவன் கேட்ட விதத்தில், சற்று தடுமாறியவள், "அது... அது வந்து... பத்து வருஷமா அவர்கிட்ட அடியையும் உதையையும் வாங்கி வேலை பார்க்குறேன். பயம் இருக்கத்தானே செய்யும்" என்றவள், "எனக்கு வேலை இருக்கு. உங்ககிட்ட பேச எல்லாம் எனக்கு நேரமில்ல" என்றுவிட்டு அவனைத் தாண்டி நகரப் போனாள்.
தேஷ்வா என்ன நினைத்தானோ! தன்னை தாண்டி சென்றவளின் கரத்தை சட்டெனப் பற்றியவன், "அன்னைக்கு சார் அடிச்சது ரொம்ப வலிச்சதா?" என்று பழக்கமே இல்லாத மெல்லிய குரலில் கேட்க, ஆச்சரியத்தில் விழி விரித்தாள் யாழினி.
தேஷ்வாவிடத்தில் இத்தகைய மென்மையை அவள் இதுவரை பார்த்ததில்லை. அவனின் பழுப்பு நிற விழிகளை மாறி மாறி அவள் பார்த்திருக்க, தேஷ்வாவும் தன்னை மறந்து அவளையேதான் பார்த்திருந்தான்.
திடீரென்று கேட்ட அடியாற்களின் சத்தத்தில் நடப்புக்கு வந்தவன், "சாரி!" என்றுவிட்டு அங்கிருந்து வேக நடையில் சென்றிருக்க, யாழினிதான் சிலையாகி நின்றிருந்தாள்.
**************
Happy Reading
Last edited:
- Status