என் கவிதையின் இலக்கண பிழை நீயடா!!!-கதை திரி
- Thread starter pommu
- Start date
- Status
என் கவிதையின் இலக்கண பிழை நீயடா !!! - 1
'என்ன பண்றது இப்போ? இந்த இந்தர் வேற போனை எடுக்க மாட்டேங்கிறான். என்னை எப்படியாவது வந்து கூட்டிட்டு போனு சொன்னதும் சரி சரினு சொல்லிட்டு இப்போ எங்க போய் தொலைந்தான். அவன் கிட்ட சொன்னதுக்கு, நானே கிளம்பி அவன் ரூம்க்கு போயிருக்கலாம்' என்று தலையில் அடித்து கொண்டு காத்திருந்தாள் ஆத்யா.
கோவத்தில் வேகமாக மூச்சு
விட்டப்படி அமர்ந்திருந்தவளிடம், "போய் இந்த நிச்சயப்பட்டை மாத்து" என்று கூறிய அன்னையை கொன்றால் என்ன என்று தோன்றியது அவளுக்கு.
அவளது பார்வையை கண்ட அபிராமி, "இங்க பாரு ஆதும்மா கொஞ்சம் நிலைமையை புருஞ்சுக்கோ உன் பாட்டியோட கடைசி ஆசை இது ப்ளீஸ்" என்றவரை ஒரு பார்வை பார்த்து வைத்தாள்.
"நாளைக்கு சாகப் போற அந்த கிழவிகாக என்னை பாழும் குழியில் தள்ள பார்க்கிறீங்களா நான் அன்னைக்கு சொன்னது தான் இப்போவும் சொல்கிறேன். இப்போ நீ போய் அப்பாகிட்ட இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்த சொல்கிற இல்லை என்ன பண்ணுவேன்னு எனக்கே தெரியாது? " என்று கத்துபவளை பொருட்படுத்தாது அவள் தலைக்கு அலங்காரம் செய்ய ஆரம்பித்தார்.
வேண்டா வெறுப்பாக அவர் கொடுத்த சேலையை அணிந்தவள் எதையும் பேசாது மௌனம் சாதித்தாள். தலை அலங்காரம் முடித்து முகத்திற்கு வந்தவரை தடுத்து, " நானே போடுகிறேன் நீ போ" என்று அனுப்பியவள், 'தான் செய்ய போவது சரியா? தவறா?' என்று கூட தெரியாமல் விழித்து கொண்டிருந்தாள். அவளை அழைத்து செல்ல ஐம்பதை நெருங்கிய பெண்மணி ஒருவர் உள்ளே வந்தார்.
"ஆதும்மா என்ன டா இன்னும் ரெடியாகாமல் இருக்க இரு நானே செய்றேன்" என்று மிதமாக முகப்பூச்சை பூசி, அழகுக்கு அழகு சேர்த்தார்.
"அத்தை மேல கோவமா?" என்றவரை இயலாமையுடன் பார்த்த ஆத்யா, "நீயும் என்னை ஏமாத்திட்ட, மூச்சுக்கு முந்நூறு தடவை அத்தைம்மா அத்தைம்மானு கூப்பிட்ட எனக்கு இப்படி ஒரு துரோகம் பண்ண எப்படி மனசு வந்துச்சு? என் மேல இந்த வீட்டில் யாருக்கும் பாசம் இல்லையில்ல. சாக போறவங்களுக்காக ரத்தமும் சதையுமா இருக்க என்னை உயிரோட கொல்லப் போறீங்க" என்றவள் எதுவும் பேசாமல் மேடை ஏறினாள்.
இதுவரை தனியாக நின்றவனின் அருகே இனி நானும் உன் பாதி என்கிற உரிமையை நிலைநாட்டும் விதமாக அவள் கையில் மாலை கொடுக்கப்பட்டு அவன் கழுத்தில் போட சொல்ல நிமிர்ந்து பார்க்காது போட்டவளை கண்ணிமையாது பார்த்தான் மகிழ் வேந்தன்.
மகிழ் நீயும் இந்த மாலையை ஆத்யா கழுத்தில் போடு என்றதும் எந்த வித எதிர்ப்பும் இல்லாது அணிவித்தான்.
சில நொடியில் இருவர் கையிலும் ஒரு மோதிரம் திணிக்கப்பட, "ஆது!" என்று அவளது அப்பாவின் அழுத்தமா அழைப்பில் அவன் கையை பிடித்து மோதிரத்தை போட்டாள்.
அவள் செய்கையிலேயே உணர்ந்தான் அவளது பிடித்தத்தை, 'என்ன செய்ய இது அவசர கல்யாணம் ஏன் தனக்கு கூட இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு தானே தெரியும், அவளுக்கும் அப்படி தானே இருக்கும் என்று நினைவு பெற்றான். இது வரை எப்படியோ இனி இவள் தான் என் சரி பாதி' என்று மனதில் நினைத்து அவள் கையை தொட, அவன் தொடுகை உயிர் வரை தீண்டி உடம்பு ஒரு முறை சிலிர்க்க அதே உணர்ச்சியை முகத்தில் காட்டினாள் ஆத்யா.
அவள் கண்ணை பார்த்தவாறு மோதிரத்தை மாற்றியவன் அவள் கையை அழுத்தி, "தியா கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமா? " என்றான் மகிழ் வேந்தன். கல்யாணம் வேண்டாம் நிறுத்த சொல்லுங்க என்று அது வரை அரட்டி மிரட்டி உருட்டிக் கொண்டிருந்தவள் சாவிக் கொடுத்த பொம்மை போல் சரி என்றாள் நொடி பொழுதில்.
சிறு சிரிப்புடன் அவளை மென்மையாக அணைத்து விலகினான் மகிழ். ஆத்யாவிற்கு சிறிது நேரம் தேவைப்பட்டது அந்த அணைப்பில் இருந்து நிகழ்விற்கு வர. அவ்வளவு தான் அருகில் நின்ற மகிழை அனைவரின் முன்னிலையில் தன் அறைக்கு அழைத்து சென்றாள் ஆத்யா.
அவனும் எந்த எதிர்ப்பும் இன்றி அவள் பின்னே சென்றான்.
"உன் பேரு என்ன? " என்று அவள் கேட்க அதிர்ந்து போனான் மகிழ் வேந்தன், பின்ன நிச்சயம் முடிந்த பிறகு பெயரை கேட்டால் என்ன செய்வான். முகத்தில் எதையும் காட்டாது " மகிழ் வேந்தன்" என்றான்.
"இங்க பாரு எம்.வி, நீயா போய் இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்திரு இல்லைன்னா?" என்று அவள் நிறுத்த, "இல்லைன்னா?" என்று புருவம் உயர்த்தி கேட்டான் மகிழ் வேந்தன்.
அவனது செய்கை அவளை தடுமாற செய்தாலும் அதை சமாளித்து பேசினாள் ஆத்யா. "நான் ஒருத்தரை காதலிக்கிறேன் அவரை தான் கல்யாணம் பண்ணிக்க போறேன்" என்றதும். "அப்படியா சரி" என்றான் மெத்தனமாய்.
"இங்க பாரு நான் ஒன்னும் விளையாட்டுக்கு சொல்லல, நிஜமா தான் சொல்லுறேன். நான் நாளைக்கு விடிய காலையில வீட்டை விட்டு ஓடி போக போறேன் ஒழுங்கா கல்யாணத்தை நிறுத்து" என்றாள் கோவமாக.
"அதை ஏன் என்கிட்ட சொல்லுற?" என்றான் திமிராய். இவன் என்ன லூசா? என்கிறது போல் அவனை பார்த்த ஆத்யா, "இங்க பாரு நாளைக்கு நான் ஓடி போயிட்டா உனக்கு தான் அசிங்கம். இப்போவே சொல்லிட்டேன் அப்புறம் என்னை எதுவும் சொல்ல கூடாது" என்றவள் அடுத்து என்ன கூறுவது என யோசித்தாள்.
அமைதியாக இருந்த மகிழ் பேசினான், "இங்க பாரு தியா இப்போ என்ன நீ லவ் பண்ற, ஓடி போக போற அவ்வளவு தான. தரலாமா ஓடி போ எதாவது உதவி வேணும் என்றால் எனக்கு கால் பண்ணு" என்று தன் அழைப்பேசியில் இருந்து அவளுக்கு அழைத்தான், "இது தான் என் நம்பர். வீட்டை விட்டு ஓடி போகும் போது ஏதாவது வேணும் என்றால் கூப்பிடு" என்றவன் அவளை நெருங்கி அணைத்தான், இம்முறை அவனின் உடல் மொழி ஏதோ கூறியது போல் தோன்றியது ஆத்யாவிற்கு.
"இங்க பாரு எம். வி இப்படி நல்லவன் மாறி நடிச்சி என்னை ஏமாத்த ட்ரை பண்ணாதீங்க. ஏற்கனவே அதை எங்க வீட்டில் பண்ணிட்டாங்க, அதனால் வேற யோசிங்க. அப்புறம் இதுக்கு மேல என்னால் உங்க கூட நிற்க முடியாது" என்று ஆத்யா கூற, "உடம்பில் கம்பிளி பூச்சி ஓடுற மாறி இருக்கா? இதெல்லாம் மௌன ராகம் படத்தில் ரேவதி பேசி கேட்டுட்டேன், சோ நீயும் வேற ட்ரை பண்ணு. இப்போ என் கூட மேடைக்கு வா" என்று ஆத்யா அவனை அழைத்து வந்தது போல் அழைத்து வந்தான் மகிழ் வேந்தன். அது அனைவரின் பார்வையில் அவர்கள் நெருக்கமாக இருப்பது போல் காட்சியளித்தது.
இவன் என்னை பத்தி என்ன நினைச்சுட்டு இருக்கான், முடியாது ஒரு நிமிஷம் கூட என்று திரும்பியவளின் இடுப்பில் கை போட்டு, " இன்னும் ஒரு அடி எடுத்து வைச்ச, அப்புறம் பின் விளைவுகளுக்கு நான் பொறுப்பாக மாட்டேன் " என்று அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் மெதுவாகவும் அதே சமயம் செய்வேன் என்ற உறுதி அவன் குரலில் தெரிய சூழ்நிலை கைதியாக நின்றாள் ஆத்யா.
தான் காதலிக்கும் பெண் வேறு ஒருவனுடன் மேடையில் நிற்பதை பார்ப்பதை விட கொடூரமான தண்டனை, வேறு எதும் இல்லை. அதை தான் கூட்டத்தில் நிற்கும் ஆத்யாவின் இந்தரும் செய்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் நினைத்தால் அந்த நிமிடமே இந்த நிகழ்வை நிறுத்த முடியும், அப்பறம் ஏன் இந்த தாமதம் என்று அவனுக்கும் தெரியவில்லை.
அரைமணி நேரத்தில் அவள் நிச்சயம் முடிய, மணமக்கள் இருவரையும் அவர் அவர் அறைக்கு அனுப்பி வைத்தனர். இதற்கு தான் காத்திருந்தது போல் வேகமாக அவள் அறைக்கு செல்ல, அங்கு அவள் அன்னை இருந்தார்.
இந்தரை கண்டதும்,"இந்தர் கண்ணா, எப்போ வந்த? உள்ள வா" என்று அவனை அழைத்தார்.
"இப்போ தான் அம்மா வந்தேன், அம்மு கூட பேசணும். பேசிக்கிட்டா?" என்றான் இந்தர்.
"அவள் இப்போ தான் பிரெஷ் ஆக போன நீ உட்காரு அவள் வந்து விடுவாள். நான் உனக்கு சாப்பாடு எடுத்துட்டு வறேன்" என்று கிளம்பினார் அபிராமி.
வெளியே வந்தவள் இந்தரை கண்டு, ஓடி போய் அவனை இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டாள். "இந்தர் ஏன் டா இவ்வளவு நேரம் என்னால் நீ இல்லாத வாழ்க்கையை யோசிக்க கூட முடியாது" என்றாள் ஆத்யா.
"ஆத்யா நான் சொல்கிறதை கேளு" என்று பேச ஆரம்பிக்கவும் சாப்பாடு எடுத்துக்கொண்டு அபிராமி வரவும் சரியாக இருக்க பேச வந்ததை பேசாமல் நிறுத்தினான்.
அவளோடு தனிமையில் பேச நினைக்க, ஆனால் அவர்களை சுற்றி அனைவரும் இருக்க கடைசி வரை அவனால் பேச முடியாமல் போனது இந்தரால்.
"இந்தர் நீ கிளம்பு, நீ என்ன சொல்ல வறேன் என்று புரிகிறது. இந்த சூழ்நிலையில் இருந்து தப்பிக்க கல்யாணம் செய்கிறது தான் ஒரே வழி. நான் பார்த்துகிறேன்." என்றவளை, 'அப்பாடா, நாளை கல்யாணத்தை முடித்து கொண்டு படிக்க வேண்டும் என்று அவள் கல்லூரி வந்தாள் போதும். அதன் பின் மற்றதை சமாளித்து கொள்ளலாம்' என்று இவன் நினைத்தான். விடிய காலை ஓடிப்போய் இந்தருடன் கல்யாணம் செய்து கொண்டால் பாட்டியின் கடைசி ஆசையும் நிறைவேறி விடும் தனக்கு பிடித்தவனையே திருமணம் செய்து கொள்வோம் என்று அவள் நினைத்தாள்.
ஒரு நிமிடம் பேசியிருந்தால் இருவரும் பின் வரவிருக்கும் இன்னல்களில் இருந்து தப்பித்திருப்பார். என்ன செய்ய விதி வலியது அல்லவே.
இனி அவள் பார்த்துக்கொள்ளுவாள் என்று அவளிடம் விடைபெற்று கிளம்பினான் இந்தர்.
தொடரும்..........
யாரின் எண்ணம் நிறைவேற போகிறது அடுத்த பகுதியில் தெரிந்து கொள்வோம்.
உங்கள்,
ட்விங்கிள் டுவெண்ட்டி த்ரீ.
Last edited:
என் கவிதையின் இலக்கண பிழை நீயடா!!! - 2
போகும் இந்தரை பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஆத்யா, "அம்மா பசிக்குது" என்று அவர் கொண்டு வந்த உணவை சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.
மனம் மாறி சந்தோசமா இந்த கல்யாணத்தை இவள் செய்து கொள்கிறாள் என்று தவறாக கணித்து, வெளியேறினார் அபிராமி.
அவள் மனமோ வேறு ஒன்றை யோசித்து கொண்டிருந்தது, காலை ஏழு மணிக்கு தான் முகூர்த்தம், மூன்று மணிக்கு இங்கு இருந்து கிளம்பினால் கூட அரைமணி நேரத்தில் இந்தர் அறைக்கு சென்று விடலாம். பிரம்ம முகூர்த்தத்தில் அவன் கையால் தாலியை கட்டிக்கொண்டு, ஐந்தரை போல் இங்கு வந்து அனைவரிடமும் தன் காதலை கூறி மன்னிப்பு கேட்டுக்கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்து படுக்கையில் விழுந்தாள் ஆத்யா.
படுக்கையில் இருந்த மகிழுக்கோ உறக்கம் வர மறுத்து, நினைவு முழுவதும் ஆத்யா ஆட்கொண்டிருந்தாள். கல்யாணத்தைப் பற்றி எந்த யோசனையும் இல்லாது பறந்து கொண்டிருந்த என்னை, நேற்று அவசரமாக போன் செய்து வரச் சொல்லி, உனக்கு நாளைக்கு கல்யாணம், பொண்ணு படிச்சுட்டு இருக்கா என்று அவள் புகைப்படத்தை காட்டினார் அவனது சித்தி.
தனக்கு குழந்தை இல்லை என்பதை மகிழை வளர்த்தி ஏக்கத்தை போக்கியவர். தன் அன்னை விட தன் மேல் அளவு கடந்த பாசத்தை வாரி இறைத்து இன்று வரை தனக்கு பார்த்து பார்த்து செய்த தன் சித்தி, இத்தனை வருடத்தில் முதல் முறை கேட்டது என் அண்ணா பொண்ணை கல்யாணம் பண்ணிக்கோ என்று தானே. அதுவும் தன் மொத்த குடும்பமும் அவரை ஆதரித்து பின்னே நிற்க யாரு அவள் எதற்காக இவர்கள் அனைவரும் அவளுக்காக தன்னிடம் வந்து நிற்கிறார்கள் என்று முதல்முறை யோசித்து, அவர்களிடம் அவளை பற்றி கேட்டான் மகிழ்.
அவ்வளவு நேரம் அவன் முகத்தை பார்த்துக்கொண்டு இருந்த தேவி, "மகிழ் எங்க அம்மா இப்போ உடம்பு முடியாமல் சீரியசா இருக்காங்க. பத்து நாள் தான் கெடுக் குடுத்துருக்காங்க. கடைசி அசையா என் அண்ணா பொண்ணோட கல்யாணத்தை பார்க்கணும் என்று கேட்கிறாங்க. அவ இப்போ தான் எம்.பி.பி.எஸ் பைனல் இயர் படிச்சிட்டு இருக்கா. எனக்கு நீ எப்படியோ அதே மாறி தான் அவளும். அவசரமா கல்யாணம் பண்ணி யார்கிட்டயோ அனுப்பி வைக்க, உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி என் கண்ணு முன்னாடியே வைச்சுக்கலாம்னு தோணுது. இது இப்போ அவசரத்தில் எடுத்த முடிவு இல்லை, உனக்கு அவளை கேட்கலாம் என்று ரொம்ப நாளா யோசனை. அக்காகிட்ட கூட சொல்லிருந்தேன், ஆத்யாவை அக்காக்கும் பிடிக்கும் அதனால் தான் இந்த முடிவு எடுத்தேன். அவளோட போட்டோவை பாரு உனக்கு பிடிக்கலைனா வேண்டாம். பிடிச்சு இருந்தா நாளைக்கு ஈவினிங் சின்னதா நிச்சயதார்த்தமும் அதுக்கு அடுத்த நாள் கல்யாணம் வைச்சுக்கலாம்" என்று அவர் சொல்லும் போதே அவனுக்கு புரிந்து விட்டது.
அனைவரும் பேசி முடிவு செய்து, கடைசி நேரத்தில் தனக்கு சம்மதமா என்று ஒரு பேச்சுக்காக கேட்கிறார்கள் என்று. அவன் என்ன சொல்ல போகிறான் என்று அனைவரும் அவனையே பார்க்க, "அது தான் எல்லாம் முடிவு பண்ணிட்டிங்களே. அப்புறம் எதுக்கு போர்மாலிட்டிக்கு என்கிட்ட கேட்கிறீங்க. எப்படி இருந்தாலும் இந்த கல்யாணம் நடக்க போகுது அதுதானே. இருந்தாலும் நீங்க எல்லாரும் ரொம்ப இன்டெலிஜெண்ட் தான். கல்யாணம் பத்தி பேசுனா வர மாட்டேன்னு என்ன என்னமோ கதை சொல்லி இங்க வர வைச்சு சித்தியை பேச வைச்சு என்னை கார்னெர் பண்றிங்கள? உங்களை டைம் வரும் போது பார்த்துக்கிறேன்" என்று கோவமாக அவன் அறைக்கு சென்றான் மகிழ் வேந்தன்.
நான் போய் அவன்கிட்ட பேசுறேன் என்று உள்ளே சென்றார் ராம்குமார்.
அவர் உள்ளே வருவதை கண்ட மகிழ் முகத்தை இறுக்கமாக வைத்து அமர்ந்திருந்தான்.
"வேந்தா இப்போ என்ன ஆச்சுன்னு இப்படி இருக்க, உனக்கு பிடிக்கலைன்னா நான் இந்த பேச்சை இப்போவே நிறுத்த சொல்லுறேன். அதுக்கு முன்னாடி அந்த பொண்ணு போட்டோவை பாரு" என்று தன் அலைபேசியில் இருந்த அவளது புகைப்படத்தை அவனிடம் காட்டினார்.
"பேரு ஆத்யா, கோவை மெடிக்கல் காலேஜில் பைனல் இயர் படிக்கிற. ரொம்ப சுட்டி பொண்ணு. நீ ஹாஸ்டலில் இருந்த டைம்மில் நாங்க சந்தோசமா இருந்தோம்ன்னா இவ தான் காரணம். உனக்கும் பிடிக்கும் தான் நான் சரின்னு சொன்னேன்" என்று அவர் பேச கண்ணை போனிலும் காதை அவரிடமும் வைத்து அமர்த்திருந்தவன், "நான் சித்தப்பா கிட்ட பேசிட்டு சொல்கிறேன் என்று போனை எடுத்துக்கொண்டு மாடிக்கு" சென்றான்.
'இந்த பொண்ணை உனக்கு செலக்ட் பண்ணதே அவன் தான், உன் சமாளிப்பு அவன் கிட்ட செல்லாது வேந்தா. வாலண்டரியா நீயே போய் அவன்கிட்ட சிக்க போற' என்று மனதில் அவனை நகைத்து வெளியே வந்தார் ராம்குமார்.
"மாமா மகிழ்கிட்ட என்ன சொன்னீங்க, எதுக்கு இப்படி மாடிக்கு ஒடுகிறான்" என்று பதற்றத்துடன் கேட்டார் தேவி.
"தேவிம்மா அவன் உன் புருசன் கிட்ட நியாயம் கேட்க போயிருக்கான், யாருக்கு எல்லாம் சொல்லுணும்னு ஒரு லிஸ்ட் ரெடி பண்ணுங்க. நான் போய் பொன்னுருக்க ஆசாரிக்கிட்ட பேசிட்டு வரேன்" என்று கூறிய கணவரிடம் வந்த காஞ்சனா, "ஏங்க நீங்க பாட்டுக்கு ஏதோ சொல்லுறீங்க வேந்தா வேணாம்னு சொல்லிட்டா என்ன செய்ய?" என்று கவலையாக கேட்டார்.
"அம்மா எனக்கு கல்யாணத்துக்கு ஒ.கே , ஆனால் ஒரு கண்டிஷன்" என்று கூறியவனை மூவரும் வினோதமாக பார்த்தனர்.
"என்னனு கேட்க மாட்டீங்களா? சரி நானே சொல்கிறேன். நானும் அந்த பொண்ணும் குறைஞ்சது ஒரு வருஷமாவது லவ் பண்ணனும். அப்புறம் எங்களுக்கு கொஞ்சம் ஸ்பேஸ் வேணும். உடனே கல்யாணம் உடனே குழந்தை உடனே எல்லாம் என்று எங்களை நிர்பந்திக்க கூடாது" என்றதும்.
மூவரும் ஒருவருக்கொருவர் பார்த்து, "நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு எவ்வளவு வேணாலும் லவ் பண்ணு நாங்க கேட்க மாட்டோம் இப்போ கல்யாணம் வேலையை பார்க்கணும்" என்று காஞ்சனா செல்ல, மற்ற இருவர் அவர்களுக்கான வேலையை செய்ய சென்றனர்.
அவனறைக்கு வந்தவன், 'சித்தப்பா சொன்ன மாறி எப்படி இருந்தாலும் நமக்கு கல்யாணம் பண்ண தான் போறாங்க. தெரியாத பேய்க்கு தெரிந்த பிசாசே ஒ.கே. தான். யப்பா இந்த பத்து வருஷத்தில் இவ என்ன இவ்வளவு அழகாகிட்டா? டோரா மண்டை, உருண்டை மூஞ்சி, கண்ணை உருட்டி மூக்கை சுருக்கி இரு இரு எங்கப்பா கிட்டயே சொல்லுறேன்னு மெரட்டுற முகம், இது தானே ஞாபகம் வந்துச்சு சித்தி சொன்னதும்.
ஆனால் போட்டோவில் நீள முடி, வத்தி போன மூஞ்சி, கண்ணு மட்டும் முட்டையா அப்படியே இருக்கு' என்று அவளை பற்றி யோசித்தவன். தன்னை பற்றி சொன்னதும் அவள் என்ன சொல்லி இருப்பாள் என்று ஆர்வமாக இருந்தது.
சரி அதை அவளிடமே கேட்கலாம் என்று தேவியிடம் வந்தான் மகிழ் வேந்தன்.
"சித்த ஆத்யாகிட்ட நான் பேசணும் அவளுக்கு இந்த கல்யாணத்தில் சம்மதமானு கேட்கணும்" என்று அவன் கேட்க பதறியது அவர் மனம்.
"மகிழ் நாளைக்கு நிச்சயதார்த்தம் வைச்சிக்கிட்டு, இன்னைக்கு அவக்கிட்ட பேசணும்னு சொல்லுற. நாளைக்கு காலையில் அங்க போயிடுவோம் நானே நேரில் ஆதுகிட்ட பேச வைக்கிறேன்" என்று அவர் சொன்னதும் சற்று ஏமாற்றமாக இருந்தாலும் மறுக்க தோன்றாமல், சரி என்ற தலை அசைப்பில் சென்று விட்டான் மகிழ்.
'சாரி மகிழ் எனக்கு ஆதுவை பத்தி தெரியும் ஒரு வாரமா அவகிட்ட சம்மதம் வாங்கணும் என்று எவ்வளவோ போராடி பார்த்துட்டோம் அவள் எதுக்கும் இடம் கொடுக்கல அதான் உன்னை கூப்பிட்டு கல்யாண வேலையை ஆரம்பிச்சிட்டோம். கண்டிப்பா இப்போ உங்களை நாங்க ஏமாற்றி விட்டோம்னு நீங்க நினைச்சாலும் நீங்க வாழ ஆரம்பிக்கும் போது தெரியும் நாங்க ஏன் இப்படி பண்ணோம் என்று உங்களுக்கு புரியும்' என்று மானசீகரமாக அவனிடம் பேசிய தேவி, ஆத்யாவின் அன்னைக்கு அழைத்தார்.
அழைப்பை ஏற்ற அபிராமி, "ஹலோ தேவி, மாப்பிள்ளை என்ன சொன்னாரு" என்று கேட்டார்.
"அண்ணி அவன்கிட்ட அவர் பேசிட்டாரு, அவன் அவரை மீறி எதுவும் பண்ண மாட்டான். சம்மதம்னு சொல்லி ஆத்யா கிட்ட பேசணும்னு கேட்டான் நான் தான் நாளைக்கு பேச வைக்கிறேன்னு சொல்லி சமாளிச்சு வைச்சு இருக்கேன். ஆது என்ன சொல்லுறா?" என்றார் தேவி.
"அவகிட்ட என்ன கேட்கிறது, எப்போ பார்த்தாலும் ஏட்டிக்கு போட்டியா பேசிகிட்டு. அவளோட அப்பா வேற நான் போட்ட கோட்டை என் பொண்ணு தாண்ட மாட்டான்னு சொல்லிட்டு இருக்காரு. அவரு அங்குட்டு போனதும் என்கிட்ட வந்து ஆடுறா. நான் எதையும் காதில் வாங்காமல் இருக்கேன், அத்தைக்காக தான் இவளை கட்டாயப் படுத்துறோம் இல்லைனா மகிழ் பத்தி எல்லாம் சொல்லி அதுக்கு அப்பறம் தான் இந்த கல்யாணப் பேச்சையே ஆரம்பிச்சு இருப்போம். என்ன பண்ண எல்லாம் நேரம் காலம் கூடி வரும் போது தான நடக்கும்."
"ஆமாம் அண்ணி, நாங்க நாளைக்கு காலையில் வந்திருவோம்"
"சரி தேவி, நாங்க எல்லாத்தையும் ரெடி பண்ணிட்டோம். நான் போய் அத்தையை பார்க்கிறேன். நீ உங்க வீட்டு ஆளுங்கக்கிட்ட பேசிட்டியா ஆதுவோட படிப்பை பத்தி"
"அண்ணி அது எல்லாம் ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை. மகிழும் அங்க தான இருக்கான், அதனால் அவளோட படிப்பு தடை படாது."
"சரி தேவி, இது ஒன்னு போதும் எனக்கு. உன்னை நம்பி தான் ஆதுவை கல்யாணம் பண்ணி தறேன். மகிழ் மாறி தான் ஆதுவும் உனக்குன்னு எனக்கு தெரியும், இருந்தாலும் அவளை பத்தி நான் சொல்ல வேண்டாமா?"
"அண்ணி இது எல்லாம் நீங்க சொல்லி தான் எனக்கு தெரியணும்னு இல்லை. ஆது என் பொறுப்பு. நீங்க போய் அம்மாவை பாருங்க. நான் கல்யாணம் வேலையை பார்க்கிறேன்" என்று போனை துண்டித்தார் தேவி.
அவருடன் பேசிய தேவிக்கு ஒன்று நன்றாக புரிந்தது ஆத்யாவிற்கு இந்த திருமணத்தில் துளியும் விருப்பம் இல்லை என்று.
நிச்சயதார்த்தம் முடியும் வரை இருவரையும் சந்திக்க விடக் கூடாது உறுதிக் கொண்டு வேலை பார்க்க சென்று விட்டார்.
நடந்ததை நினைத்து ஒரு பயனும் இல்லை, இனி நடக்க போவதில் எச்சரிக்கை இருக்க வேண்டும் என்று கண்ணயர்ந்தான் மகிழ் வேந்தன்.
தொடரும்.....
போகும் இந்தரை பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஆத்யா, "அம்மா பசிக்குது" என்று அவர் கொண்டு வந்த உணவை சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.
மனம் மாறி சந்தோசமா இந்த கல்யாணத்தை இவள் செய்து கொள்கிறாள் என்று தவறாக கணித்து, வெளியேறினார் அபிராமி.
அவள் மனமோ வேறு ஒன்றை யோசித்து கொண்டிருந்தது, காலை ஏழு மணிக்கு தான் முகூர்த்தம், மூன்று மணிக்கு இங்கு இருந்து கிளம்பினால் கூட அரைமணி நேரத்தில் இந்தர் அறைக்கு சென்று விடலாம். பிரம்ம முகூர்த்தத்தில் அவன் கையால் தாலியை கட்டிக்கொண்டு, ஐந்தரை போல் இங்கு வந்து அனைவரிடமும் தன் காதலை கூறி மன்னிப்பு கேட்டுக்கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்து படுக்கையில் விழுந்தாள் ஆத்யா.
படுக்கையில் இருந்த மகிழுக்கோ உறக்கம் வர மறுத்து, நினைவு முழுவதும் ஆத்யா ஆட்கொண்டிருந்தாள். கல்யாணத்தைப் பற்றி எந்த யோசனையும் இல்லாது பறந்து கொண்டிருந்த என்னை, நேற்று அவசரமாக போன் செய்து வரச் சொல்லி, உனக்கு நாளைக்கு கல்யாணம், பொண்ணு படிச்சுட்டு இருக்கா என்று அவள் புகைப்படத்தை காட்டினார் அவனது சித்தி.
தனக்கு குழந்தை இல்லை என்பதை மகிழை வளர்த்தி ஏக்கத்தை போக்கியவர். தன் அன்னை விட தன் மேல் அளவு கடந்த பாசத்தை வாரி இறைத்து இன்று வரை தனக்கு பார்த்து பார்த்து செய்த தன் சித்தி, இத்தனை வருடத்தில் முதல் முறை கேட்டது என் அண்ணா பொண்ணை கல்யாணம் பண்ணிக்கோ என்று தானே. அதுவும் தன் மொத்த குடும்பமும் அவரை ஆதரித்து பின்னே நிற்க யாரு அவள் எதற்காக இவர்கள் அனைவரும் அவளுக்காக தன்னிடம் வந்து நிற்கிறார்கள் என்று முதல்முறை யோசித்து, அவர்களிடம் அவளை பற்றி கேட்டான் மகிழ்.
அவ்வளவு நேரம் அவன் முகத்தை பார்த்துக்கொண்டு இருந்த தேவி, "மகிழ் எங்க அம்மா இப்போ உடம்பு முடியாமல் சீரியசா இருக்காங்க. பத்து நாள் தான் கெடுக் குடுத்துருக்காங்க. கடைசி அசையா என் அண்ணா பொண்ணோட கல்யாணத்தை பார்க்கணும் என்று கேட்கிறாங்க. அவ இப்போ தான் எம்.பி.பி.எஸ் பைனல் இயர் படிச்சிட்டு இருக்கா. எனக்கு நீ எப்படியோ அதே மாறி தான் அவளும். அவசரமா கல்யாணம் பண்ணி யார்கிட்டயோ அனுப்பி வைக்க, உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி என் கண்ணு முன்னாடியே வைச்சுக்கலாம்னு தோணுது. இது இப்போ அவசரத்தில் எடுத்த முடிவு இல்லை, உனக்கு அவளை கேட்கலாம் என்று ரொம்ப நாளா யோசனை. அக்காகிட்ட கூட சொல்லிருந்தேன், ஆத்யாவை அக்காக்கும் பிடிக்கும் அதனால் தான் இந்த முடிவு எடுத்தேன். அவளோட போட்டோவை பாரு உனக்கு பிடிக்கலைனா வேண்டாம். பிடிச்சு இருந்தா நாளைக்கு ஈவினிங் சின்னதா நிச்சயதார்த்தமும் அதுக்கு அடுத்த நாள் கல்யாணம் வைச்சுக்கலாம்" என்று அவர் சொல்லும் போதே அவனுக்கு புரிந்து விட்டது.
அனைவரும் பேசி முடிவு செய்து, கடைசி நேரத்தில் தனக்கு சம்மதமா என்று ஒரு பேச்சுக்காக கேட்கிறார்கள் என்று. அவன் என்ன சொல்ல போகிறான் என்று அனைவரும் அவனையே பார்க்க, "அது தான் எல்லாம் முடிவு பண்ணிட்டிங்களே. அப்புறம் எதுக்கு போர்மாலிட்டிக்கு என்கிட்ட கேட்கிறீங்க. எப்படி இருந்தாலும் இந்த கல்யாணம் நடக்க போகுது அதுதானே. இருந்தாலும் நீங்க எல்லாரும் ரொம்ப இன்டெலிஜெண்ட் தான். கல்யாணம் பத்தி பேசுனா வர மாட்டேன்னு என்ன என்னமோ கதை சொல்லி இங்க வர வைச்சு சித்தியை பேச வைச்சு என்னை கார்னெர் பண்றிங்கள? உங்களை டைம் வரும் போது பார்த்துக்கிறேன்" என்று கோவமாக அவன் அறைக்கு சென்றான் மகிழ் வேந்தன்.
நான் போய் அவன்கிட்ட பேசுறேன் என்று உள்ளே சென்றார் ராம்குமார்.
அவர் உள்ளே வருவதை கண்ட மகிழ் முகத்தை இறுக்கமாக வைத்து அமர்ந்திருந்தான்.
"வேந்தா இப்போ என்ன ஆச்சுன்னு இப்படி இருக்க, உனக்கு பிடிக்கலைன்னா நான் இந்த பேச்சை இப்போவே நிறுத்த சொல்லுறேன். அதுக்கு முன்னாடி அந்த பொண்ணு போட்டோவை பாரு" என்று தன் அலைபேசியில் இருந்த அவளது புகைப்படத்தை அவனிடம் காட்டினார்.
"பேரு ஆத்யா, கோவை மெடிக்கல் காலேஜில் பைனல் இயர் படிக்கிற. ரொம்ப சுட்டி பொண்ணு. நீ ஹாஸ்டலில் இருந்த டைம்மில் நாங்க சந்தோசமா இருந்தோம்ன்னா இவ தான் காரணம். உனக்கும் பிடிக்கும் தான் நான் சரின்னு சொன்னேன்" என்று அவர் பேச கண்ணை போனிலும் காதை அவரிடமும் வைத்து அமர்த்திருந்தவன், "நான் சித்தப்பா கிட்ட பேசிட்டு சொல்கிறேன் என்று போனை எடுத்துக்கொண்டு மாடிக்கு" சென்றான்.
'இந்த பொண்ணை உனக்கு செலக்ட் பண்ணதே அவன் தான், உன் சமாளிப்பு அவன் கிட்ட செல்லாது வேந்தா. வாலண்டரியா நீயே போய் அவன்கிட்ட சிக்க போற' என்று மனதில் அவனை நகைத்து வெளியே வந்தார் ராம்குமார்.
"மாமா மகிழ்கிட்ட என்ன சொன்னீங்க, எதுக்கு இப்படி மாடிக்கு ஒடுகிறான்" என்று பதற்றத்துடன் கேட்டார் தேவி.
"தேவிம்மா அவன் உன் புருசன் கிட்ட நியாயம் கேட்க போயிருக்கான், யாருக்கு எல்லாம் சொல்லுணும்னு ஒரு லிஸ்ட் ரெடி பண்ணுங்க. நான் போய் பொன்னுருக்க ஆசாரிக்கிட்ட பேசிட்டு வரேன்" என்று கூறிய கணவரிடம் வந்த காஞ்சனா, "ஏங்க நீங்க பாட்டுக்கு ஏதோ சொல்லுறீங்க வேந்தா வேணாம்னு சொல்லிட்டா என்ன செய்ய?" என்று கவலையாக கேட்டார்.
"அம்மா எனக்கு கல்யாணத்துக்கு ஒ.கே , ஆனால் ஒரு கண்டிஷன்" என்று கூறியவனை மூவரும் வினோதமாக பார்த்தனர்.
"என்னனு கேட்க மாட்டீங்களா? சரி நானே சொல்கிறேன். நானும் அந்த பொண்ணும் குறைஞ்சது ஒரு வருஷமாவது லவ் பண்ணனும். அப்புறம் எங்களுக்கு கொஞ்சம் ஸ்பேஸ் வேணும். உடனே கல்யாணம் உடனே குழந்தை உடனே எல்லாம் என்று எங்களை நிர்பந்திக்க கூடாது" என்றதும்.
மூவரும் ஒருவருக்கொருவர் பார்த்து, "நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு எவ்வளவு வேணாலும் லவ் பண்ணு நாங்க கேட்க மாட்டோம் இப்போ கல்யாணம் வேலையை பார்க்கணும்" என்று காஞ்சனா செல்ல, மற்ற இருவர் அவர்களுக்கான வேலையை செய்ய சென்றனர்.
அவனறைக்கு வந்தவன், 'சித்தப்பா சொன்ன மாறி எப்படி இருந்தாலும் நமக்கு கல்யாணம் பண்ண தான் போறாங்க. தெரியாத பேய்க்கு தெரிந்த பிசாசே ஒ.கே. தான். யப்பா இந்த பத்து வருஷத்தில் இவ என்ன இவ்வளவு அழகாகிட்டா? டோரா மண்டை, உருண்டை மூஞ்சி, கண்ணை உருட்டி மூக்கை சுருக்கி இரு இரு எங்கப்பா கிட்டயே சொல்லுறேன்னு மெரட்டுற முகம், இது தானே ஞாபகம் வந்துச்சு சித்தி சொன்னதும்.
ஆனால் போட்டோவில் நீள முடி, வத்தி போன மூஞ்சி, கண்ணு மட்டும் முட்டையா அப்படியே இருக்கு' என்று அவளை பற்றி யோசித்தவன். தன்னை பற்றி சொன்னதும் அவள் என்ன சொல்லி இருப்பாள் என்று ஆர்வமாக இருந்தது.
சரி அதை அவளிடமே கேட்கலாம் என்று தேவியிடம் வந்தான் மகிழ் வேந்தன்.
"சித்த ஆத்யாகிட்ட நான் பேசணும் அவளுக்கு இந்த கல்யாணத்தில் சம்மதமானு கேட்கணும்" என்று அவன் கேட்க பதறியது அவர் மனம்.
"மகிழ் நாளைக்கு நிச்சயதார்த்தம் வைச்சிக்கிட்டு, இன்னைக்கு அவக்கிட்ட பேசணும்னு சொல்லுற. நாளைக்கு காலையில் அங்க போயிடுவோம் நானே நேரில் ஆதுகிட்ட பேச வைக்கிறேன்" என்று அவர் சொன்னதும் சற்று ஏமாற்றமாக இருந்தாலும் மறுக்க தோன்றாமல், சரி என்ற தலை அசைப்பில் சென்று விட்டான் மகிழ்.
'சாரி மகிழ் எனக்கு ஆதுவை பத்தி தெரியும் ஒரு வாரமா அவகிட்ட சம்மதம் வாங்கணும் என்று எவ்வளவோ போராடி பார்த்துட்டோம் அவள் எதுக்கும் இடம் கொடுக்கல அதான் உன்னை கூப்பிட்டு கல்யாண வேலையை ஆரம்பிச்சிட்டோம். கண்டிப்பா இப்போ உங்களை நாங்க ஏமாற்றி விட்டோம்னு நீங்க நினைச்சாலும் நீங்க வாழ ஆரம்பிக்கும் போது தெரியும் நாங்க ஏன் இப்படி பண்ணோம் என்று உங்களுக்கு புரியும்' என்று மானசீகரமாக அவனிடம் பேசிய தேவி, ஆத்யாவின் அன்னைக்கு அழைத்தார்.
அழைப்பை ஏற்ற அபிராமி, "ஹலோ தேவி, மாப்பிள்ளை என்ன சொன்னாரு" என்று கேட்டார்.
"அண்ணி அவன்கிட்ட அவர் பேசிட்டாரு, அவன் அவரை மீறி எதுவும் பண்ண மாட்டான். சம்மதம்னு சொல்லி ஆத்யா கிட்ட பேசணும்னு கேட்டான் நான் தான் நாளைக்கு பேச வைக்கிறேன்னு சொல்லி சமாளிச்சு வைச்சு இருக்கேன். ஆது என்ன சொல்லுறா?" என்றார் தேவி.
"அவகிட்ட என்ன கேட்கிறது, எப்போ பார்த்தாலும் ஏட்டிக்கு போட்டியா பேசிகிட்டு. அவளோட அப்பா வேற நான் போட்ட கோட்டை என் பொண்ணு தாண்ட மாட்டான்னு சொல்லிட்டு இருக்காரு. அவரு அங்குட்டு போனதும் என்கிட்ட வந்து ஆடுறா. நான் எதையும் காதில் வாங்காமல் இருக்கேன், அத்தைக்காக தான் இவளை கட்டாயப் படுத்துறோம் இல்லைனா மகிழ் பத்தி எல்லாம் சொல்லி அதுக்கு அப்பறம் தான் இந்த கல்யாணப் பேச்சையே ஆரம்பிச்சு இருப்போம். என்ன பண்ண எல்லாம் நேரம் காலம் கூடி வரும் போது தான நடக்கும்."
"ஆமாம் அண்ணி, நாங்க நாளைக்கு காலையில் வந்திருவோம்"
"சரி தேவி, நாங்க எல்லாத்தையும் ரெடி பண்ணிட்டோம். நான் போய் அத்தையை பார்க்கிறேன். நீ உங்க வீட்டு ஆளுங்கக்கிட்ட பேசிட்டியா ஆதுவோட படிப்பை பத்தி"
"அண்ணி அது எல்லாம் ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை. மகிழும் அங்க தான இருக்கான், அதனால் அவளோட படிப்பு தடை படாது."
"சரி தேவி, இது ஒன்னு போதும் எனக்கு. உன்னை நம்பி தான் ஆதுவை கல்யாணம் பண்ணி தறேன். மகிழ் மாறி தான் ஆதுவும் உனக்குன்னு எனக்கு தெரியும், இருந்தாலும் அவளை பத்தி நான் சொல்ல வேண்டாமா?"
"அண்ணி இது எல்லாம் நீங்க சொல்லி தான் எனக்கு தெரியணும்னு இல்லை. ஆது என் பொறுப்பு. நீங்க போய் அம்மாவை பாருங்க. நான் கல்யாணம் வேலையை பார்க்கிறேன்" என்று போனை துண்டித்தார் தேவி.
அவருடன் பேசிய தேவிக்கு ஒன்று நன்றாக புரிந்தது ஆத்யாவிற்கு இந்த திருமணத்தில் துளியும் விருப்பம் இல்லை என்று.
நிச்சயதார்த்தம் முடியும் வரை இருவரையும் சந்திக்க விடக் கூடாது உறுதிக் கொண்டு வேலை பார்க்க சென்று விட்டார்.
நடந்ததை நினைத்து ஒரு பயனும் இல்லை, இனி நடக்க போவதில் எச்சரிக்கை இருக்க வேண்டும் என்று கண்ணயர்ந்தான் மகிழ் வேந்தன்.
தொடரும்.....
என் கவிதையின் இலக்கண பிழை நீயடா!!! - 3
சரியாக இரண்டு மணிக்கு முழித்த ஆத்யா, எப்படி இங்கு இருந்து வெளியேறுவது என்று யோசித்து, குளித்து கல்யாணப்புடவையை கட்டி, எந்த ஒப்பனையும் அல்லாமல் தலை சீவி, கோபுரம் பொட்டு வைத்தவள் அணிந்து இருந்த அனைத்து நகையையும் கழட்டி டேபிளில் வைத்து கழுத்துக்கு மெல்லிய சங்கிலியும் காதுக்கு ஜிமிக்கியும் மட்டும் அணிந்து யாரும் அறியாது வாசலுக்கு வரும் போது மணி மூன்றை நெருங்கி இருந்தது.
வெளியே ஒரு தைரியத்தில் வந்துவிட்டாள், அவளது அலைபேசியில் இருந்து இந்தருக்கு அழைத்தாள்.
ஒரே ரிங்கில் அதை ஏற்றவன், "அம்மு இந்த நேரத்தில் கால் பண்ணி இருக்க ஏதாவது பிரச்சனையா?" என்று கேட்டான்.
"இந்தர் நான் குளிச்சு கிளம்பிட்டேன் கல்யாணத்துக்கு" என்று அவள் சொன்னதும் பேசிக்கொண்டு இருந்த போனை இந்தர் கோவத்தில் தூக்கி போட அது சுக்குநூறாக உடைந்து போனது.
இப்போவது அவள் பேசுவதை காது கொடுத்து கேட்டிருக்கலாம், அது தான் இங்கு நடக்கவில்லையே.
பேச பேச போன் துண்டித்து இருப்பதை கண்ட ஆத்யா, மீண்டும் அவனுக்கு அழைக்க அது தொடர்பு எல்லைக்கு அப்பால் உள்ளது என்று இயந்திர குரல் கேட்க சரி ஏதாவது கல்யாண வேலையில் இருப்பான். கிளம்பி அங்க செல்லலாம் என்று அந்த காரிருளில் தன்னந்தனியாக நடக்க ஆரம்பித்தாள் ஆத்யா.
மனதில் எழுந்த பயத்தை முகத்தில் காட்டாது, நடையில் வேகத்தை கூட்டி, ரோட்டிற்கு யார் கண்ணிலும் படாமல் போக வேண்டும் என்று முகத்தில் சேலை தலைப்பால் மூடி நடந்தாள்.
ரோட்டை அடையும் முன் ஒரு கார் அவள் முன் வந்து நிற்க, பயத்தில் மூச்சு விட மறந்து அக்காரை வெறித்தாள். அவள்புறம் இருந்த கதவை திறந்து விட சிலையாக நின்றாள் ஆத்யா.
நொடிகள் கரைய காரில் இருப்பது யார் என்று பார்க்க தைரியமில்லாது அப்படியே நின்றாள்.
"தியா எவ்வளவு நேரம் இங்க நிற்கலாம் என்று நினைக்கிற, சீக்கரம் ஏறு எங்க போகணும்னு சொல்லு நானே உன்னை கொண்டு போய் விடுகிறேன்" என்ற மகிழ் குரல் கேட்டதும் நான் நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
"நீங்க இங்க என்ன செய்றீங்க?" என்று கேட்ட ஆத்யாவின் குரலில் சற்று கோவம் எட்டி பார்த்தது.
அதை எதையும் கருத்தில் கொள்ளாது, "நீயா வந்துட்டீனா நான் உன்னை கொண்டு போய் விட்டுட்டு வீட்டுக்கு வந்து நல்ல பிள்ளை மாறி நடத்துப்பேன். இல்லை இப்போவே வீட்டுக்கு போன் போட்டு நீ ரோட்டுக்கு இந்த நேரத்தில் தனியா போற, என்னனு தெரியலன்னு சொல்லி அப்பவும் நல்ல பிள்ளை மாறி நடந்துப்பேன்" இந்த ரெண்டுல நான் எதை பண்ணட்டும் சாய்ஸ் இஸ் யுவர்ஸ் என்று தோளை குலுக்கி அமைதி ஆகிவிட்டான்.
இவனோட ஒரே தலைவலியா இருக்கு என்று, ஏறி தொலையுறேன் என்று பயத்தில் ஏறினாள் எங்கே வீட்டில் சொல்லி விடுவானோ என்று. எந்த நம்பிக்கையில் இவனோடு ஏறினாள் என்று எல்லாம் அவள் யோசிக்கவே இல்லை. எப்படியாவது இந்தர் அறைக்கு சென்று விட்டால் போதும் நினைத்தாளே தவிர வேறு எதையும் நினைக்கவில்லை.
அவனும் அவளுடன் வம்பு வளர்க்காமல் அவளிடம் எங்கே போகவேண்டும் என்று கேட்க வெள்ளகோவில் பஸ்ஸ்டாண்ட் கிட்ட என்றாள். அதன் பிறகு இருவரும் எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை.
இவ்வளவு தூரம் கூட்டிக்கொண்டு வந்தாலும், இப்போதே இது கனவு என்று நான் எழுந்திரிக்க கூடாதா என்ற எண்ணம் மகிழுக்கு தோன்றாமல் இல்லை. என்ன செய்ய மூளைக்கு புரிந்தது இந்த பாழாப்போன மனதிற்கு புரியவில்லை என்று மனதை வஞ்சித்து வண்டியை ஓட்டினான் மகிழ்.
அவள் சொன்ன இடத்தை நெருங்கியதும் இங்க எந்த இடம் என்று கேட்டான். அவளுக்கு தான் சரியாக தெரியாதே, பலமுறை அவன்தன் வீட்டிற்கு வந்துள்ளான். இதுவரை ஒருமுறை கூட அவன் அங்கு சென்றது இல்லையே. வாய் வார்த்தைகளாக சொன்ன குறிப்பை வைத்து தான் இவ்வளவு தூரம் தான் வந்ததாக இவனிடம் சொல்ல முடியுமா என்று நினைத்தவள், "இல்லை இதுக்கு மேல நானே போய்கிறேன். தேங்க்ஸ்" என்று கூறி இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள்.
அவள் சென்றதும் மனம் கூப்பாடு போட்டது, 'அவ்வளவு தான் எல்லாம் முடிந்து விட்டது. நானா கல்யாணம் அவளை கல்யாணம் பண்ணனும்னு ஒத்தை காலுல நின்னேன். எல்லாரும் நல்லா இருந்த மனசை அவள் பக்கம் தள்ளி இப்போ அவதான் வேணும்னு என் மனசு கதறும் போது. இல்லை நான் உனக்கு சொந்தமானவள் இல்லை என்று நெத்தி பொட்டுல அடிச்ச மாறி சொல்லிட்டு போய்ட்டா. ஆனால் நான் கல்லு மாறி அதே இடத்தில் நிற்கிறேன்' என்று அப்படியே உள்ளுக்குள் நொறுங்கி போனான்.
எவ்வளவு நேரம் ஆனது என்று தெரியவில்லை, இருள் நீங்கி நன்றாக வெளிச்சம் வர தொடங்கியது. கண்ணெல்லாம் கலங்கி நிமிர்ந்தவன் கண்டது, கண்களில் கொட்டிய நீருடன் ஜடம் போல் கால் போன போக்கில் நடந்து வந்தவளை தான்.
என்ன ஆனது ஏன் இப்படி வருகிறாள் என்று அவன் மனம் கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்க, காரை விட்டு இறங்கி அவளிடம் சென்றான்.
தியா என்னாச்சு என்று அவன் கத்தியது எல்லாம் அவன் காதில் விழுந்தால் அல்லவா பதில் கூறுவாள், அவளே உயிர் போன துன்பத்தில் அல்லவா இருக்கின்றாள்.
அவள் வாழ்வே சூனியம் போல் தெரிந்தது. எங்கு போவது என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் பிரம்மை பிடித்தவள் போல நடந்து கொண்டிருந்தாள்.
அவளை கண்டவனுக்கு ஏதோ தவறாக நடந்து இருக்கிறது என்பது மட்டும் புரிந்தது.
தான் வேண்டாம் என்று சென்றவள் எக்கேடு கேட்டாவது போகட்டும் என்று விட முடியாது அவள் பின்னே சென்று அவளை இழுத்து காரில் தள்ளி, மற்றோரு புறத்தில் ஏறினான்.
முன்பு போல ஏன் எதற்கு என்று எதுவும் பேசாமல், அவன் புறம் திரும்பாமல் அவர்கள் செல்லும் வழியை வெறித்து பார்த்திருந்தாள்.
இவனுக்கு தான் அவள் நிலை கண்டு மனம் கனத்தது.
எவ்வளவு நேரம் ஆனாலும் அவள் எதுவும் சொல்ல போறது இல்லை என்று தெரிந்தவன், காரை சாலை ஓரத்தில் நிறுத்தி, "தியா! வாட் ஹப்பெண்ட்" என்று அழுத்தமாகவும் அதே சமயம் ஆறுதலாகவும் கேட்க இத்தனை நேரம் மனதில் கனத்த அந்த விஷயத்தை கண்ணீரால் தெரிவித்தாள்.
"தியா நீ வாயை திறந்து பேசுனா தான் எனக்கு என்னனு தெரியும். அழுதுகிட்டே இருந்தால் எல்லாம் சரி ஆகாது. வாயை திறந்து நீ ஏதாவது சொன்ன தான் அடுத்து என்ன பண்றதுனு யோசிக்க முடியும். ரொம்ப நேரம் நம்மால் இங்கேயே இருக்க முடியாது. வீட்டில் நம்ப ரெண்டு பேரையும் தேடுவாங்க" என்று அழுத்தி சொல்லு, அவள் மனதை அழுத்தும் சோகத்தை வாய் திறந்து கூற ஆரம்பித்தாள்.
காரில் இருந்து இறங்கியவள், அவன் தன்னிடம் கூறிய அடையாளத்தை தேட ஆரம்பிக்க, சிறுது நேரத்தில் அதை கண்டு பிடித்தும் விட்டாள்.
அவன் சொன்னது போல அது ஒற்றை அறை கொண்ட வீடு அல்ல, ஒரு குடும்பம் வாழ தகுதியானா பெரிய விடு அது. வெளியே இந்தர் விலாஸ் என்று பலகையில் பதித்து இருக்க அதை பார்த்தவாறு உள்ளே முன்னேறினாள்.
கதவை தட்ட போக அது பூட்டாமல் நீக்கி இருக்க, ஒரு தைரியத்தில் உள்ளே சென்றாள். ஹாலில் அவனது சிறு வயது புகைப்படம் முதல் கல்லூரியில் அவளுடன் எடுத்த புகைப்படம் வரை அனைத்தும் பிரேம் செய்து மாட்டியிருந்தான்.
அதை பார்த்தவாறு உள்ளே அவன் பெயரை அழைத்தவாறு உள்ளே போனவளின் குரல் கேட்டு ஒரு அறையில் இருந்து வெளியே வந்தான் இந்தர்.
"அம்மு இங்க என்னடி பண்ணுற, முகூர்த்த நேரம் அப்போ நீ அங்க இருக்க வேண்டாமா?" என்று அவளை கண்ட அதிர்ச்சியில் பேசினான் இந்தர்.
"என்னடா விளையாடுறியா? சீக்கரம் கிளம்பு நேரமில்ல, பக்கத்தில் ஏதாவது கோவிலில் கல்யாணம் முடிச்சிட்டு வீட்டு போகணும் ஏழு மணிக்குள்ள" என்றாள் ஆத்யா.
"நான் விளையாடுல அம்மு இப்போ நீ தான் விளையாடுற. நீ சீக்கரம் வீட்டுக்கு போ" என்றான் இந்தர்.
"இந்தர் என்ன உளறுகிற, நான் இப்போ வீட்டுக்கு போனால் எனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைச்சிடுவாங்க" என்று அவள் நிலையை புரிய வைக்க முயன்றாள்.
"அம்மு நீ உன் மேரேஜ் முடிச்சுட்டு படிக்கணும்னு காலேஜ் ஹாஸ்டல் வா, ஒன் இயர் இருக்கு அதுக்குள்ள உன் வீட்டிலும் உன் ஹஸ்பண்ட் வீட்டிலும் பேசி, உன் ஹஸ்பண்ட் கிட்ட டிவோர்ஸ் வாங்கிட்டு நம்ம சேர்ந்து வாழலாம்" என்று அவன் சொன்னதும் உள்ளுக்குள் உடைய ஆரம்பித்தாள்.
"இந்தர் என்ன பேசுற, டிவோர்ஸ் வாங்க நான் ஏன் அவனை கல்யாணம் பண்ணனும். இப்போ என்னை நீ மேரேஜ் பண்ணிக்கோ, படிப்பு முடியுற வரைக்கும் நம்ம கல்யாணத்தை பத்தி யார் கிட்டயும் சொல்ல வேண்டாம்" என்று அவள் சொல்ல, "ஷட் அப் அம்மு, உன்னை நான் எப்போ மேரேஜ் பண்ணிக்கிறேன்னு சொன்னேன். ஐ நீட் யூ அண்ட் ஐ லவ் யூ. அதுக்காக உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது." என்று அவன் பேச பூமி பிளந்து தான் உள்ளே புதைந்து போய்விடலாம் என்று ஆத்யாவிற்கு தோன்றியது.
"இந்தர் நான் உனக்கு வேணும், லவ் பண்ற ஆனால் கல்யாணம் வேண்டாம்னா என்ன அர்த்தம்?" என்று கேட்டாள்.
"எனக்கு இந்த கல்யாணம் மேல நம்பிக்கை இல்லை. எங்க அப்பா எங்க அம்மாவை அந்த தாலியை காட்டி பண்ண கொடுமையை பார்த்து வளர்த்தவன் நான். எனக்கு தாலி செண்டிமெண்ட்டும் இல்லை ஒரு மண்ணும் இல்லை. நான் உன்னை நேசிக்கிறேன் அதுக்காக உன்னை கல்யாணம் பண்ணனும்னு அவசியம் இல்லை. நீயும் நானும் சேர்ந்து வாழலாம், மத்தவங்களுக்காக வாழ கூடாது. நமக்காக தான் வாழனும். இப்போ உனக்கு நான் தான் வேணும்னா சொல்லு உங்க வீட்டில் பேசுறேன். ஆனால் என்னால் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது" என்று அவன் உறுதியாக கூற யாரு தன்னை மூச்சு விட விடாமல் அழுத்தி பிடிப்பது போல் இருந்தது.
தான் இதுவரை சரியாக தான் அனைத்தையும் செய்து கொண்டு இருந்தேன் என்ற என் மமதையை நொடி பொழுதில் உடைத்து விட்டானே.என் காதல் உண்மையானது நான் பேசினாள் அவன் மாறுவான் என்று பேச ஆரம்பித்தாள் ஆத்யா.
"இந்தர் எனக்கு ஒரு தாலி மட்டும் கட்டு உன்கிட்ட எதுவுமே கேட்க மாட்டேன் என்று அவள் கதற, "அம்மு புருஞ்சுக்கோ டி, என்னால் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது. உனக்கு தாலி தான் வேணுமா என் காதல் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இல்லையா?"
"உன்மேல நம்பிக்கை இல்லைனா இந்த நேரத்தில் இங்க வந்திருக்க மாட்டேன். உன் காதலும் வேணும் உன் கையால் தாலியும் வேணும்"
"இடியட் ஒரு டைம் சொன்ன உனக்கு புரியாதா? உனக்கு தாலி தான் வேணும்னா உங்க வீட்டுல சொல்கிற பையனை கட்டிக்கோ. இல்லை இங்கயே இரு லெட்ஸ் ஸ்டார்ட் அவர் லைஃப். இல்லை நான் ஆல்ரெடி சொன்ன மாறி இப்போ கல்யாணம் பண்ணிக்கோ, கொஞ்ச நாள் அப்பறம் விட்டுல பேசுறேன். இந்த கல்யாணத்துக்கு நான் ஓகே சொன்னதுக்கு ரீசன் உன் பாட்டி தான். எனக்கு தான் செண்டிமெண்ட் ஏதும் இல்லை பட் அவங்களுக்கு இருக்கு நீ தான் முடிவு பண்ணனும்" என்று அவளை பார்த்தான்.
"எனக்கு நீ வேண்டாம் இந்தர்" என்று அழுத்தமாக கூறியவள் ஒரு நொடி நிற்காது அங்கிருந்து கிளம்பி விட்டாள் வழியும் கண்ணீருடன்.
தொடரும்.......
சரியாக இரண்டு மணிக்கு முழித்த ஆத்யா, எப்படி இங்கு இருந்து வெளியேறுவது என்று யோசித்து, குளித்து கல்யாணப்புடவையை கட்டி, எந்த ஒப்பனையும் அல்லாமல் தலை சீவி, கோபுரம் பொட்டு வைத்தவள் அணிந்து இருந்த அனைத்து நகையையும் கழட்டி டேபிளில் வைத்து கழுத்துக்கு மெல்லிய சங்கிலியும் காதுக்கு ஜிமிக்கியும் மட்டும் அணிந்து யாரும் அறியாது வாசலுக்கு வரும் போது மணி மூன்றை நெருங்கி இருந்தது.
வெளியே ஒரு தைரியத்தில் வந்துவிட்டாள், அவளது அலைபேசியில் இருந்து இந்தருக்கு அழைத்தாள்.
ஒரே ரிங்கில் அதை ஏற்றவன், "அம்மு இந்த நேரத்தில் கால் பண்ணி இருக்க ஏதாவது பிரச்சனையா?" என்று கேட்டான்.
"இந்தர் நான் குளிச்சு கிளம்பிட்டேன் கல்யாணத்துக்கு" என்று அவள் சொன்னதும் பேசிக்கொண்டு இருந்த போனை இந்தர் கோவத்தில் தூக்கி போட அது சுக்குநூறாக உடைந்து போனது.
இப்போவது அவள் பேசுவதை காது கொடுத்து கேட்டிருக்கலாம், அது தான் இங்கு நடக்கவில்லையே.
பேச பேச போன் துண்டித்து இருப்பதை கண்ட ஆத்யா, மீண்டும் அவனுக்கு அழைக்க அது தொடர்பு எல்லைக்கு அப்பால் உள்ளது என்று இயந்திர குரல் கேட்க சரி ஏதாவது கல்யாண வேலையில் இருப்பான். கிளம்பி அங்க செல்லலாம் என்று அந்த காரிருளில் தன்னந்தனியாக நடக்க ஆரம்பித்தாள் ஆத்யா.
மனதில் எழுந்த பயத்தை முகத்தில் காட்டாது, நடையில் வேகத்தை கூட்டி, ரோட்டிற்கு யார் கண்ணிலும் படாமல் போக வேண்டும் என்று முகத்தில் சேலை தலைப்பால் மூடி நடந்தாள்.
ரோட்டை அடையும் முன் ஒரு கார் அவள் முன் வந்து நிற்க, பயத்தில் மூச்சு விட மறந்து அக்காரை வெறித்தாள். அவள்புறம் இருந்த கதவை திறந்து விட சிலையாக நின்றாள் ஆத்யா.
நொடிகள் கரைய காரில் இருப்பது யார் என்று பார்க்க தைரியமில்லாது அப்படியே நின்றாள்.
"தியா எவ்வளவு நேரம் இங்க நிற்கலாம் என்று நினைக்கிற, சீக்கரம் ஏறு எங்க போகணும்னு சொல்லு நானே உன்னை கொண்டு போய் விடுகிறேன்" என்ற மகிழ் குரல் கேட்டதும் நான் நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
"நீங்க இங்க என்ன செய்றீங்க?" என்று கேட்ட ஆத்யாவின் குரலில் சற்று கோவம் எட்டி பார்த்தது.
அதை எதையும் கருத்தில் கொள்ளாது, "நீயா வந்துட்டீனா நான் உன்னை கொண்டு போய் விட்டுட்டு வீட்டுக்கு வந்து நல்ல பிள்ளை மாறி நடத்துப்பேன். இல்லை இப்போவே வீட்டுக்கு போன் போட்டு நீ ரோட்டுக்கு இந்த நேரத்தில் தனியா போற, என்னனு தெரியலன்னு சொல்லி அப்பவும் நல்ல பிள்ளை மாறி நடந்துப்பேன்" இந்த ரெண்டுல நான் எதை பண்ணட்டும் சாய்ஸ் இஸ் யுவர்ஸ் என்று தோளை குலுக்கி அமைதி ஆகிவிட்டான்.
இவனோட ஒரே தலைவலியா இருக்கு என்று, ஏறி தொலையுறேன் என்று பயத்தில் ஏறினாள் எங்கே வீட்டில் சொல்லி விடுவானோ என்று. எந்த நம்பிக்கையில் இவனோடு ஏறினாள் என்று எல்லாம் அவள் யோசிக்கவே இல்லை. எப்படியாவது இந்தர் அறைக்கு சென்று விட்டால் போதும் நினைத்தாளே தவிர வேறு எதையும் நினைக்கவில்லை.
அவனும் அவளுடன் வம்பு வளர்க்காமல் அவளிடம் எங்கே போகவேண்டும் என்று கேட்க வெள்ளகோவில் பஸ்ஸ்டாண்ட் கிட்ட என்றாள். அதன் பிறகு இருவரும் எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை.
இவ்வளவு தூரம் கூட்டிக்கொண்டு வந்தாலும், இப்போதே இது கனவு என்று நான் எழுந்திரிக்க கூடாதா என்ற எண்ணம் மகிழுக்கு தோன்றாமல் இல்லை. என்ன செய்ய மூளைக்கு புரிந்தது இந்த பாழாப்போன மனதிற்கு புரியவில்லை என்று மனதை வஞ்சித்து வண்டியை ஓட்டினான் மகிழ்.
அவள் சொன்ன இடத்தை நெருங்கியதும் இங்க எந்த இடம் என்று கேட்டான். அவளுக்கு தான் சரியாக தெரியாதே, பலமுறை அவன்தன் வீட்டிற்கு வந்துள்ளான். இதுவரை ஒருமுறை கூட அவன் அங்கு சென்றது இல்லையே. வாய் வார்த்தைகளாக சொன்ன குறிப்பை வைத்து தான் இவ்வளவு தூரம் தான் வந்ததாக இவனிடம் சொல்ல முடியுமா என்று நினைத்தவள், "இல்லை இதுக்கு மேல நானே போய்கிறேன். தேங்க்ஸ்" என்று கூறி இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள்.
அவள் சென்றதும் மனம் கூப்பாடு போட்டது, 'அவ்வளவு தான் எல்லாம் முடிந்து விட்டது. நானா கல்யாணம் அவளை கல்யாணம் பண்ணனும்னு ஒத்தை காலுல நின்னேன். எல்லாரும் நல்லா இருந்த மனசை அவள் பக்கம் தள்ளி இப்போ அவதான் வேணும்னு என் மனசு கதறும் போது. இல்லை நான் உனக்கு சொந்தமானவள் இல்லை என்று நெத்தி பொட்டுல அடிச்ச மாறி சொல்லிட்டு போய்ட்டா. ஆனால் நான் கல்லு மாறி அதே இடத்தில் நிற்கிறேன்' என்று அப்படியே உள்ளுக்குள் நொறுங்கி போனான்.
எவ்வளவு நேரம் ஆனது என்று தெரியவில்லை, இருள் நீங்கி நன்றாக வெளிச்சம் வர தொடங்கியது. கண்ணெல்லாம் கலங்கி நிமிர்ந்தவன் கண்டது, கண்களில் கொட்டிய நீருடன் ஜடம் போல் கால் போன போக்கில் நடந்து வந்தவளை தான்.
என்ன ஆனது ஏன் இப்படி வருகிறாள் என்று அவன் மனம் கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்க, காரை விட்டு இறங்கி அவளிடம் சென்றான்.
தியா என்னாச்சு என்று அவன் கத்தியது எல்லாம் அவன் காதில் விழுந்தால் அல்லவா பதில் கூறுவாள், அவளே உயிர் போன துன்பத்தில் அல்லவா இருக்கின்றாள்.
அவள் வாழ்வே சூனியம் போல் தெரிந்தது. எங்கு போவது என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் பிரம்மை பிடித்தவள் போல நடந்து கொண்டிருந்தாள்.
அவளை கண்டவனுக்கு ஏதோ தவறாக நடந்து இருக்கிறது என்பது மட்டும் புரிந்தது.
தான் வேண்டாம் என்று சென்றவள் எக்கேடு கேட்டாவது போகட்டும் என்று விட முடியாது அவள் பின்னே சென்று அவளை இழுத்து காரில் தள்ளி, மற்றோரு புறத்தில் ஏறினான்.
முன்பு போல ஏன் எதற்கு என்று எதுவும் பேசாமல், அவன் புறம் திரும்பாமல் அவர்கள் செல்லும் வழியை வெறித்து பார்த்திருந்தாள்.
இவனுக்கு தான் அவள் நிலை கண்டு மனம் கனத்தது.
எவ்வளவு நேரம் ஆனாலும் அவள் எதுவும் சொல்ல போறது இல்லை என்று தெரிந்தவன், காரை சாலை ஓரத்தில் நிறுத்தி, "தியா! வாட் ஹப்பெண்ட்" என்று அழுத்தமாகவும் அதே சமயம் ஆறுதலாகவும் கேட்க இத்தனை நேரம் மனதில் கனத்த அந்த விஷயத்தை கண்ணீரால் தெரிவித்தாள்.
"தியா நீ வாயை திறந்து பேசுனா தான் எனக்கு என்னனு தெரியும். அழுதுகிட்டே இருந்தால் எல்லாம் சரி ஆகாது. வாயை திறந்து நீ ஏதாவது சொன்ன தான் அடுத்து என்ன பண்றதுனு யோசிக்க முடியும். ரொம்ப நேரம் நம்மால் இங்கேயே இருக்க முடியாது. வீட்டில் நம்ப ரெண்டு பேரையும் தேடுவாங்க" என்று அழுத்தி சொல்லு, அவள் மனதை அழுத்தும் சோகத்தை வாய் திறந்து கூற ஆரம்பித்தாள்.
காரில் இருந்து இறங்கியவள், அவன் தன்னிடம் கூறிய அடையாளத்தை தேட ஆரம்பிக்க, சிறுது நேரத்தில் அதை கண்டு பிடித்தும் விட்டாள்.
அவன் சொன்னது போல அது ஒற்றை அறை கொண்ட வீடு அல்ல, ஒரு குடும்பம் வாழ தகுதியானா பெரிய விடு அது. வெளியே இந்தர் விலாஸ் என்று பலகையில் பதித்து இருக்க அதை பார்த்தவாறு உள்ளே முன்னேறினாள்.
கதவை தட்ட போக அது பூட்டாமல் நீக்கி இருக்க, ஒரு தைரியத்தில் உள்ளே சென்றாள். ஹாலில் அவனது சிறு வயது புகைப்படம் முதல் கல்லூரியில் அவளுடன் எடுத்த புகைப்படம் வரை அனைத்தும் பிரேம் செய்து மாட்டியிருந்தான்.
அதை பார்த்தவாறு உள்ளே அவன் பெயரை அழைத்தவாறு உள்ளே போனவளின் குரல் கேட்டு ஒரு அறையில் இருந்து வெளியே வந்தான் இந்தர்.
"அம்மு இங்க என்னடி பண்ணுற, முகூர்த்த நேரம் அப்போ நீ அங்க இருக்க வேண்டாமா?" என்று அவளை கண்ட அதிர்ச்சியில் பேசினான் இந்தர்.
"என்னடா விளையாடுறியா? சீக்கரம் கிளம்பு நேரமில்ல, பக்கத்தில் ஏதாவது கோவிலில் கல்யாணம் முடிச்சிட்டு வீட்டு போகணும் ஏழு மணிக்குள்ள" என்றாள் ஆத்யா.
"நான் விளையாடுல அம்மு இப்போ நீ தான் விளையாடுற. நீ சீக்கரம் வீட்டுக்கு போ" என்றான் இந்தர்.
"இந்தர் என்ன உளறுகிற, நான் இப்போ வீட்டுக்கு போனால் எனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைச்சிடுவாங்க" என்று அவள் நிலையை புரிய வைக்க முயன்றாள்.
"அம்மு நீ உன் மேரேஜ் முடிச்சுட்டு படிக்கணும்னு காலேஜ் ஹாஸ்டல் வா, ஒன் இயர் இருக்கு அதுக்குள்ள உன் வீட்டிலும் உன் ஹஸ்பண்ட் வீட்டிலும் பேசி, உன் ஹஸ்பண்ட் கிட்ட டிவோர்ஸ் வாங்கிட்டு நம்ம சேர்ந்து வாழலாம்" என்று அவன் சொன்னதும் உள்ளுக்குள் உடைய ஆரம்பித்தாள்.
"இந்தர் என்ன பேசுற, டிவோர்ஸ் வாங்க நான் ஏன் அவனை கல்யாணம் பண்ணனும். இப்போ என்னை நீ மேரேஜ் பண்ணிக்கோ, படிப்பு முடியுற வரைக்கும் நம்ம கல்யாணத்தை பத்தி யார் கிட்டயும் சொல்ல வேண்டாம்" என்று அவள் சொல்ல, "ஷட் அப் அம்மு, உன்னை நான் எப்போ மேரேஜ் பண்ணிக்கிறேன்னு சொன்னேன். ஐ நீட் யூ அண்ட் ஐ லவ் யூ. அதுக்காக உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது." என்று அவன் பேச பூமி பிளந்து தான் உள்ளே புதைந்து போய்விடலாம் என்று ஆத்யாவிற்கு தோன்றியது.
"இந்தர் நான் உனக்கு வேணும், லவ் பண்ற ஆனால் கல்யாணம் வேண்டாம்னா என்ன அர்த்தம்?" என்று கேட்டாள்.
"எனக்கு இந்த கல்யாணம் மேல நம்பிக்கை இல்லை. எங்க அப்பா எங்க அம்மாவை அந்த தாலியை காட்டி பண்ண கொடுமையை பார்த்து வளர்த்தவன் நான். எனக்கு தாலி செண்டிமெண்ட்டும் இல்லை ஒரு மண்ணும் இல்லை. நான் உன்னை நேசிக்கிறேன் அதுக்காக உன்னை கல்யாணம் பண்ணனும்னு அவசியம் இல்லை. நீயும் நானும் சேர்ந்து வாழலாம், மத்தவங்களுக்காக வாழ கூடாது. நமக்காக தான் வாழனும். இப்போ உனக்கு நான் தான் வேணும்னா சொல்லு உங்க வீட்டில் பேசுறேன். ஆனால் என்னால் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது" என்று அவன் உறுதியாக கூற யாரு தன்னை மூச்சு விட விடாமல் அழுத்தி பிடிப்பது போல் இருந்தது.
தான் இதுவரை சரியாக தான் அனைத்தையும் செய்து கொண்டு இருந்தேன் என்ற என் மமதையை நொடி பொழுதில் உடைத்து விட்டானே.என் காதல் உண்மையானது நான் பேசினாள் அவன் மாறுவான் என்று பேச ஆரம்பித்தாள் ஆத்யா.
"இந்தர் எனக்கு ஒரு தாலி மட்டும் கட்டு உன்கிட்ட எதுவுமே கேட்க மாட்டேன் என்று அவள் கதற, "அம்மு புருஞ்சுக்கோ டி, என்னால் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது. உனக்கு தாலி தான் வேணுமா என் காதல் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இல்லையா?"
"உன்மேல நம்பிக்கை இல்லைனா இந்த நேரத்தில் இங்க வந்திருக்க மாட்டேன். உன் காதலும் வேணும் உன் கையால் தாலியும் வேணும்"
"இடியட் ஒரு டைம் சொன்ன உனக்கு புரியாதா? உனக்கு தாலி தான் வேணும்னா உங்க வீட்டுல சொல்கிற பையனை கட்டிக்கோ. இல்லை இங்கயே இரு லெட்ஸ் ஸ்டார்ட் அவர் லைஃப். இல்லை நான் ஆல்ரெடி சொன்ன மாறி இப்போ கல்யாணம் பண்ணிக்கோ, கொஞ்ச நாள் அப்பறம் விட்டுல பேசுறேன். இந்த கல்யாணத்துக்கு நான் ஓகே சொன்னதுக்கு ரீசன் உன் பாட்டி தான். எனக்கு தான் செண்டிமெண்ட் ஏதும் இல்லை பட் அவங்களுக்கு இருக்கு நீ தான் முடிவு பண்ணனும்" என்று அவளை பார்த்தான்.
"எனக்கு நீ வேண்டாம் இந்தர்" என்று அழுத்தமாக கூறியவள் ஒரு நொடி நிற்காது அங்கிருந்து கிளம்பி விட்டாள் வழியும் கண்ணீருடன்.
தொடரும்.......
என் கவிதையின் இலக்கண பிழை நீயடா!!! - 4
நடந்ததை கூறி மகிழை நிமிர்ந்து பார்க்க, அவனோ முகத்தில் எதையும் காட்டாது அமைதியாக இருந்தான். இவன் என்ன சொல்ல போகிறானோ என்று அவனையே பார்த்திருந்தாள் ஆத்யா.
கண்ணை இறுக்கி மூடி திறந்தவன், "இங்க பாரு தியா உனக்கு ரெண்டே ஆப்சன் தான், ஒன்னு இந்தர் கூட லிவிங் ரிலேஷனில் இருக்கிறது. இன்னோனு என்ன கல்யாணம் பண்றது. என்னை கல்யாணம் பண்ண போறானு முடிவு பண்ணிட்டா, உன் காதலை இங்கயே பொதச்சுட்டு வந்திரு. நீ நம்ப வீட்டுக்கு என் மனைவியா வரணுமே தவிர இன்னொருத்தனோட காதலியா இல்லை. சினிமாட்டிக்கா இருந்தாலும் ரியாலிட்டியை நீ புரிஞ்சுக்கணும். உன் சாய்ஸ் தான், பேமிலியா லவ்வா நீ தான் டிசைட் பண்ணனும்" தன் பேச வேண்டியதை பேசிவிட்டேன் நீ தான் முடிவு எடுக்க வேண்டும் என்று அமைதியாக இருந்தான்.
"நான் அப்பாகிட்ட பேசணும்" என்றதும் போனை தேட அது வழியில் எங்கோ விழுந்து விட்டது போல். அவளிடம் இல்லை, அவன் போனை அவளிடம் கொடுக்க அவருக்கு அழைத்தாள்.
பதற்றத்துடன் போனை எடுத்தவர், அப்பா நான் ஆத்யா பேசுறேன் என்றவுடன் தான் அவருக்கு நிம்மதியாக இருந்தது. ஆது ரெண்டு பேரும் எங்க போனீங்க என்று அவர் கேட்க என்ன பதில் சொல்வது என யோசிக்கும் போதே கண்ணை கரித்துக்கொண்டு வந்தது அவளுக்கு.
அவளிடம் இருந்து போனை வாங்கியவன், "மாமா நான் தான் தியா கூட பேசணும்னு வெளியில கூட்டிட்டு வந்தேன், சீக்கிரம் வந்திடலாம்னு நினைச்சேன் அதுக்குள்ள கார் பஞ்சர் ஆகிருச்சு, இப்போ தான் மெக்கானிக் வந்து சரி பண்ணாங்க, கிளம்பிட்டோம், இருபது நிமிசத்தில் வந்திருவோம் நீங்க எல்லாம் ரெடி பண்ணுங்க" என்று அவரிடம் பக்குவமாக கூறி போனை வைத்தான்.
இப்போது தான் என் காதல் செத்தது அதற்குள் தனக்கு கல்யாணம் எந்த மாறி இதை ஏற்றுக் கொள்வது என்று தன்னை தானே தாழ்த்திக் கொண்டாள் ஆத்யா.
"தியா உனக்கு விருப்பம் இல்லைனா சொல்லு நான் வீட்டில் பேசுகிறேன்" என்று அவன் கூற, இவன் இல்லை என்றால் இனொருவனை கொண்டு வர தான் போகிறார்கள் என்று அவள் மனம் அவளை இடித்தது.
அவள் பேசியது அவனுக்கு கேட்டு விட்டது போல், "தியா எப்படியும் உன்னை ஒருத்தருக்கு கல்யாணம் பண்ணி தான் வைக்க போறாங்க, அது ஏன் நானா இருக்க கூடாது. மே பி நான் உன் முதல் காதலா இல்லாமல் போயிருக்கலாம் ஆனால் கடைசி காதலா இருக்கலாம் இல்லை" என்று அவளை பார்த்தான்.
இதற்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று அவளுக்கு தெரியவில்லை. எந்த பதில் சொன்னாலும் தன் மனதின் கற்பு கலங்க பட்டதாக தான் இருக்கும். தன்னை ஏன் இவன் கல்யாணம் செய்து கொள்ள நினைக்கிறான் என்று மனதிலேயே உரையாடினாள்.
அதை உணர்ந்தவனாக அவனே பதில் கூறினான், தெரியாத பேய்க்கு தெரிஞ்ச பிசாசே பெட்டர், எனக்கு பிசாசே ஓகே தான். உனக்கு ஓகே தான் நினைக்கிறேன், இல்லைனாலும் கல்யாணம் பண்ணிட்டு ஓகே சொல்லு" என்று படபடவென பேசியவன் வண்டியை ஆத்யாவின் வீட்டிற்கு விட்டான்.
வாசலிலேயே மொத்த குடும்பமும் காத்திருந்தது, இருவரும் காரில் இருந்து இறங்க அவர்களை திட்ட ஆரம்பிக்கும் முன் ஆபத்துபாண்டவனாக அவனை காப்பாற்ற அங்கே வந்தார் அவனது சித்தப்பா நந்தகுமார்.
"மகிழ் எல்லாம் பேசியாச்சா, எவ்வளவு நேரம் தான் எனக்கும் தெரியாதுங்கிற மாறி நடிக்கிறது ஏன் இவ்வளவு லேட், சீக்கிரம் வாங்க முகூர்த்தம் முடிஞ்சுற போகுது. ஆது சீக்கிரம் போய் நகை எல்லாம் போட்டு ரெடி ஆகு, நீயும் போய் வேஷ்டி சட்டை மாத்து. இன்னும் அரைமணி நேரம் தான் இருக்கு முகூர்த்ததுக்கு" அவர் பரபரக்க, அவர்களை விடுத்து மாடிக்கு சென்றனர்.
வீட்டிலேயே கல்யாணம் என்பதால் மேலே அனைவரும் செல்ல, ஆதுவிடம் வந்தார் நந்தகுமார். "ஆது விருப்பப்பட்ட வாழ்க்கை அமையவில்லை என்றால் அமைகிற வாழ்க்கையை விருப்பப்படி மதிக்கணும். அது தான் புத்திசாலி தனம், என் மருமகள் புத்திசாலினு நினைக்கிறேன்" என்று பேசியவர் அவள் தலையை வஞ்சனையாக தடவி கிளம்ப அனுப்பி வைத்தார்.
தன்னை சுற்றி தன் மேல் அன்பு கொள்பவருக்கு இன்று தான் என்ன செய்ய நினைத்தேன். இனி என் வாழ்க்கை மகிழ் வேந்தனோடு தான் என்று முடிவு செய்து நகைப்பூட்டி மேடை ஏறினாள் ஆத்யா.
தான் ஒரு வேளை கனவு காண்கின்றமோ என்று தோன்றாமல் இல்லை மகிழுக்கு. அவளது கடைசி காதல் நான் தான், என்னை விட அவளை யாரும் அதிகம் காதலிக்க மாட்டார்கள் என்று அவளுக்கு புரிய வைப்பேன் என்ற உறுதியோடு அவளுக்கு மங்கள நாணை கட்டி, இனி நீயும் நானும் வேறு வேறு இல்லை என்று மகுடம் சூட்டுவது போல் தாலிக்கட்டி பொட்டு வைத்து, அக்னியை சுற்றி தன் கடமையை காதலாக அவன் செய்தான். இதுதான் தன் வாழ்வோ, இந்த வாழ்வை ஏற்றுக்கொள்ள தான் முயற்சிக்க வேண்டும் என்று மனதில் வேண்டி அவன் தாலிக்கட்ட தலை தாழ்த்தி வாங்கி கொண்டாள் ஆத்யா.
முதலில் ஆத்யாவின் பாட்டி காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கி விட்டு, மற்ற பெரியவர்களிடம் ஆசிர்வாதம் வாங்கியதும், "இதற்கு மேல் எந்த சடங்கு சம்பிரதாயமும் செய்ய வேண்டாம், நாங்க மனசால் என்னைக்கு ஒன்னு சேருகிறமோ அன்னைக்கு இது எல்லாம் நடத்துங்க சந்தோசமா கலந்துகிறோம், இப்போ நானும் என் பொண்டாட்டியும் கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்கிறோம் ரொம்ப டயர்ட்டா இருக்கு" ஆத்யாவின் தோளில் கையை போட்டு அவள் அறைக்கு அழைத்து சென்றான் மகிழ்.
அவளுக்கு தான் மயக்கம் வராத குறை, யார் இவன் நேற்று பார்த்தோம் இன்று கல்யாணம் இதற்கு நடுவே தன் இரண்டு வருடம் காதல் தோல்வி. ஒரே நாளில் எத்தனை இன்னல்கள், தனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி நடக்கிறது என்று யோசித்தவாறு அவன் இழுப்பிற்கு சென்றாள்.
உள்ளே சென்றவன் உடையை கூட மற்ற தோணாது படுக்கையில் விழுந்து நித்ராதேவியின் பிடியில் சிக்கினான்.
எங்கோ ஓடும் பாடல், தனக்காகவே பாடப்பட்டது என்பது போல் இருந்தது அந்த பாட்டை கேட்க, அதை கேட்டவாறு கீழே அவளும் படுத்து தன் மனவலியை குறைக்க பார்த்தாள் ஆத்யா.
வலியென்றால் காதலின்
நன்றாக தூங்கியவள் எழுந்தது இருட்டிய பிறகு தான். தனக்கு திருமணம் ஆகியதை மறந்த ஆத்யா, எப்பவும் போல் இரவு உடையை போட்டு வெளியே வந்தவள், "அம்மா பசிக்குது காபியும் ஸ்நாக்ஸும் எடுத்துட்டு வாங்க" என்று கத்த அவளை விழி அகலாது பார்த்தான் மகிழ்.
அவனை கண்ட பிறகு தான் காலையில் இருந்து நடந்தது எல்லாம் அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது. ஒரு புறம் வலி ஒரு புறம் இவன் முன்னாடி இப்படி வந்து விட்டோமே என்று வந்த வழியிலேயே சென்று கைக்கு கிடைத்த சுடிதார் ஒன்றை அணிந்து வெளியே வந்தாள்.
என்ன டிரெஸ் போட்டாலும் அழகா இருக்காளே எப்படி என்ற ஆராய்ச்சியில் இறங்கினான் மகிழ். அவனது கண்ணசைவிலேயே பெரியவர்கள் புரிந்து கொண்டனர் அவனது பிடித்ததை.
அவன் சொன்னது போல், இது அவர்கள் வாழ்க்கை. கல்யாணம் செய்து கொண்ட ஒரே காரணத்தால் இன்றே இருவரும் வாழவேண்டும் என்ற கட்டாயம் இல்லை என அவர்களும் அதை ஆமோதித்தனர்.
காலையில் இருந்து அபிராமி மட்டும் ஒரு மாதிரி காட்சியளிக்க, அதை அவரிடமே கேட்டான் மகிழ்.
"தம்பி உங்ககிட்ட தனியா பேசணும்" என்று தயங்கி தயங்கி கேட்டவரை பார்த்து லேசாக சிரித்து, "இதுக்கு ஏன் இவ்வளவு தயங்கிட்டு இருக்கீங்க. பேசணும் அவ்வளவு தானே, வாங்க" என்று மாடிக்கு அழைத்து சென்றான் மகிழ்.
"ரொம்ப நன்றி தம்பி" என்று கண்ணீருடன் அவர் நிற்க, "அத்தை என்னாச்சு, எதுக்கு அழுகிறீங்க".
"காலையில் ஆது வீட்டை விட்டு போனப்ப, நீங்க கிளம்பி போனீங்கள, உங்களுக்கு நான் வந்தேன். அவளை நீங்க எப்படியாவது கூட்டிட்டு வந்திருவீங்க என்கிற நம்பிக்கையில் இருந்தேன். நீங்க மட்டும் அவளை கூட்டிட்டு வரலை என்றால், என்ன நடந்து இருக்கும்னு கூட யோசிக்க முடியலை. பாவி பிள்ளை இப்படி பண்ணுவானு எதிர்பார்க்கலை" என்று பேசியவரை கனிவாக பார்த்து.
" அத்தை தியா இப்போ என் பொண்டாட்டி, நீங்க நினைக்கிற மாறி எதுவும் இல்லை நான் தான் அவளை ரோட் சைடுக்கு வர சொன்னேன் பேசணும் என்று நீங்க நினைக்கிற மாறி எதுவும் இல்லை. இந்த கல்யாணத்தை நாங்க முதல் ஏத்துக்கணும் அப்பறம் புரிந்து வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கணும். நீங்க எங்களை பத்தி கவலை படாதீங்க, இனி தியா என் பொறுப்பு" என்று கீழே சென்று விட்டான்.
சற்று முன் தனக்காக அவன் பேசியது எல்லாம் உண்மையா, என்னால் அவ்வளவு சீக்கிரம் இந்தரை மறந்து இவனை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது காலம் தான் பதில் சொல்ல வேண்டும் என்று சமையல் அறைக்கு சென்றாள்.
தேவியும் காஞ்சனாவும் தங்கள் வீடு போல சமைத்து கொண்டிருந்தனர், முன்பு போல ஏனோ உரிமையாக பேச முடியாமல் அவர்கள் இருவரையும் பார்த்தாள்.
அவளை பார்த்த காஞ்சனா, "ஆதும்மா உனக்கு பிடிச்ச பணியாரமும் காரச்சட்னியும் செஞ்சுருக்கேன். போய் மகிழை கூட்டிட்டு வா ரெண்டு பேருக்கும் பரிமாறுறேன். காலையில் இருந்து எதுவுமே சாப்பிடல, அவன் எழுந்ததும் சாப்பிட சொன்னேன். அவன் உன்கூட சாப்பிட்டுகிறதா சொன்னான்" என்றதும், "சரிங்க அத்தை நான் போய் அவங்களை கூட்டிட்டு வறேன்" என்று ஒவ்வொரு வார்த்தையாக பார்த்து பேச தேவி சிரித்து விட்டார்.
"எதுக்கு இப்போ சிரிக்கிறீங்க?" என்று தேவியை முறைத்தவாறு கேட்டாள் ஆத்யா.
"அடியே என் ஆசை மருமகளே, எத்தனை நாளைக்கு இப்படி வார்த்தையை எண்ணி எண்ணி பேச போற. நானும் அக்காவும் உன்னை இத்துணுண்டுல இருந்து பார்க்கிறோம். ஒரு தடவை கூட இப்படி நீ பேசி பார்த்தது இல்லை. என்ன ஆச்சு ஆது உனக்கு?" என்றார் தேவி.
"அது வந்து, நீங்க எம்.வி, எனக்கு மாமியார்" என்று பிச்சு பிச்சு சொல்ல, அவள் கையை பற்றி பேசினார் காஞ்சனா.
"ஆதுக்குட்டி நீ எதுக்கு இவ்வளவு நெர்வ்வஸ் ஆகுற, நீ எங்களை கொடுமை பண்ணுவ என்ஜோய் பண்ணலாம்னு நாங்க பிளான் பண்ணா, நீ என்ன இப்படி முழிக்கிற. எனக்கு என் குட்டிமா தான் வேணும்" என்று பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது, "என்ன என் பொண்டாட்டியை ரெண்டு பேரும் வம்பு பண்றிங்களா?" என்று வந்த மகிழ், "தாய் குலங்களா ரொம்ப பசிக்குது கொஞ்சம் கருணை காட்டுங்க" என்று வயிற்றை காட்ட, "நாங்க சாப்பிடும் போதே கூப்பிட்டதுக்கு பெரிய இவன் மாறி ஆதுக்கூட தான் சாப்பிடுவேன்னு சொன்ன இப்போ என்ன டா" என்று காஞ்சனா காலை வாரினார்.
"சோறு போட்டு பேசுங்க" என்று அவன் சொல்ல, அடிமேல் அடிவைத்து சென்று மகிழுக்கு பரிமாற அவளையும் அமர வைத்து அவளை சாப்பிட சொல்ல, தன் வீட்டிலேயே புதியவளாக தோன்றியது ஆத்யாவிற்கு.
நடந்ததை கூறி மகிழை நிமிர்ந்து பார்க்க, அவனோ முகத்தில் எதையும் காட்டாது அமைதியாக இருந்தான். இவன் என்ன சொல்ல போகிறானோ என்று அவனையே பார்த்திருந்தாள் ஆத்யா.
கண்ணை இறுக்கி மூடி திறந்தவன், "இங்க பாரு தியா உனக்கு ரெண்டே ஆப்சன் தான், ஒன்னு இந்தர் கூட லிவிங் ரிலேஷனில் இருக்கிறது. இன்னோனு என்ன கல்யாணம் பண்றது. என்னை கல்யாணம் பண்ண போறானு முடிவு பண்ணிட்டா, உன் காதலை இங்கயே பொதச்சுட்டு வந்திரு. நீ நம்ப வீட்டுக்கு என் மனைவியா வரணுமே தவிர இன்னொருத்தனோட காதலியா இல்லை. சினிமாட்டிக்கா இருந்தாலும் ரியாலிட்டியை நீ புரிஞ்சுக்கணும். உன் சாய்ஸ் தான், பேமிலியா லவ்வா நீ தான் டிசைட் பண்ணனும்" தன் பேச வேண்டியதை பேசிவிட்டேன் நீ தான் முடிவு எடுக்க வேண்டும் என்று அமைதியாக இருந்தான்.
"நான் அப்பாகிட்ட பேசணும்" என்றதும் போனை தேட அது வழியில் எங்கோ விழுந்து விட்டது போல். அவளிடம் இல்லை, அவன் போனை அவளிடம் கொடுக்க அவருக்கு அழைத்தாள்.
பதற்றத்துடன் போனை எடுத்தவர், அப்பா நான் ஆத்யா பேசுறேன் என்றவுடன் தான் அவருக்கு நிம்மதியாக இருந்தது. ஆது ரெண்டு பேரும் எங்க போனீங்க என்று அவர் கேட்க என்ன பதில் சொல்வது என யோசிக்கும் போதே கண்ணை கரித்துக்கொண்டு வந்தது அவளுக்கு.
அவளிடம் இருந்து போனை வாங்கியவன், "மாமா நான் தான் தியா கூட பேசணும்னு வெளியில கூட்டிட்டு வந்தேன், சீக்கிரம் வந்திடலாம்னு நினைச்சேன் அதுக்குள்ள கார் பஞ்சர் ஆகிருச்சு, இப்போ தான் மெக்கானிக் வந்து சரி பண்ணாங்க, கிளம்பிட்டோம், இருபது நிமிசத்தில் வந்திருவோம் நீங்க எல்லாம் ரெடி பண்ணுங்க" என்று அவரிடம் பக்குவமாக கூறி போனை வைத்தான்.
இப்போது தான் என் காதல் செத்தது அதற்குள் தனக்கு கல்யாணம் எந்த மாறி இதை ஏற்றுக் கொள்வது என்று தன்னை தானே தாழ்த்திக் கொண்டாள் ஆத்யா.
"தியா உனக்கு விருப்பம் இல்லைனா சொல்லு நான் வீட்டில் பேசுகிறேன்" என்று அவன் கூற, இவன் இல்லை என்றால் இனொருவனை கொண்டு வர தான் போகிறார்கள் என்று அவள் மனம் அவளை இடித்தது.
அவள் பேசியது அவனுக்கு கேட்டு விட்டது போல், "தியா எப்படியும் உன்னை ஒருத்தருக்கு கல்யாணம் பண்ணி தான் வைக்க போறாங்க, அது ஏன் நானா இருக்க கூடாது. மே பி நான் உன் முதல் காதலா இல்லாமல் போயிருக்கலாம் ஆனால் கடைசி காதலா இருக்கலாம் இல்லை" என்று அவளை பார்த்தான்.
இதற்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று அவளுக்கு தெரியவில்லை. எந்த பதில் சொன்னாலும் தன் மனதின் கற்பு கலங்க பட்டதாக தான் இருக்கும். தன்னை ஏன் இவன் கல்யாணம் செய்து கொள்ள நினைக்கிறான் என்று மனதிலேயே உரையாடினாள்.
அதை உணர்ந்தவனாக அவனே பதில் கூறினான், தெரியாத பேய்க்கு தெரிஞ்ச பிசாசே பெட்டர், எனக்கு பிசாசே ஓகே தான். உனக்கு ஓகே தான் நினைக்கிறேன், இல்லைனாலும் கல்யாணம் பண்ணிட்டு ஓகே சொல்லு" என்று படபடவென பேசியவன் வண்டியை ஆத்யாவின் வீட்டிற்கு விட்டான்.
வாசலிலேயே மொத்த குடும்பமும் காத்திருந்தது, இருவரும் காரில் இருந்து இறங்க அவர்களை திட்ட ஆரம்பிக்கும் முன் ஆபத்துபாண்டவனாக அவனை காப்பாற்ற அங்கே வந்தார் அவனது சித்தப்பா நந்தகுமார்.
"மகிழ் எல்லாம் பேசியாச்சா, எவ்வளவு நேரம் தான் எனக்கும் தெரியாதுங்கிற மாறி நடிக்கிறது ஏன் இவ்வளவு லேட், சீக்கிரம் வாங்க முகூர்த்தம் முடிஞ்சுற போகுது. ஆது சீக்கிரம் போய் நகை எல்லாம் போட்டு ரெடி ஆகு, நீயும் போய் வேஷ்டி சட்டை மாத்து. இன்னும் அரைமணி நேரம் தான் இருக்கு முகூர்த்ததுக்கு" அவர் பரபரக்க, அவர்களை விடுத்து மாடிக்கு சென்றனர்.
வீட்டிலேயே கல்யாணம் என்பதால் மேலே அனைவரும் செல்ல, ஆதுவிடம் வந்தார் நந்தகுமார். "ஆது விருப்பப்பட்ட வாழ்க்கை அமையவில்லை என்றால் அமைகிற வாழ்க்கையை விருப்பப்படி மதிக்கணும். அது தான் புத்திசாலி தனம், என் மருமகள் புத்திசாலினு நினைக்கிறேன்" என்று பேசியவர் அவள் தலையை வஞ்சனையாக தடவி கிளம்ப அனுப்பி வைத்தார்.
தன்னை சுற்றி தன் மேல் அன்பு கொள்பவருக்கு இன்று தான் என்ன செய்ய நினைத்தேன். இனி என் வாழ்க்கை மகிழ் வேந்தனோடு தான் என்று முடிவு செய்து நகைப்பூட்டி மேடை ஏறினாள் ஆத்யா.
தான் ஒரு வேளை கனவு காண்கின்றமோ என்று தோன்றாமல் இல்லை மகிழுக்கு. அவளது கடைசி காதல் நான் தான், என்னை விட அவளை யாரும் அதிகம் காதலிக்க மாட்டார்கள் என்று அவளுக்கு புரிய வைப்பேன் என்ற உறுதியோடு அவளுக்கு மங்கள நாணை கட்டி, இனி நீயும் நானும் வேறு வேறு இல்லை என்று மகுடம் சூட்டுவது போல் தாலிக்கட்டி பொட்டு வைத்து, அக்னியை சுற்றி தன் கடமையை காதலாக அவன் செய்தான். இதுதான் தன் வாழ்வோ, இந்த வாழ்வை ஏற்றுக்கொள்ள தான் முயற்சிக்க வேண்டும் என்று மனதில் வேண்டி அவன் தாலிக்கட்ட தலை தாழ்த்தி வாங்கி கொண்டாள் ஆத்யா.
முதலில் ஆத்யாவின் பாட்டி காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கி விட்டு, மற்ற பெரியவர்களிடம் ஆசிர்வாதம் வாங்கியதும், "இதற்கு மேல் எந்த சடங்கு சம்பிரதாயமும் செய்ய வேண்டாம், நாங்க மனசால் என்னைக்கு ஒன்னு சேருகிறமோ அன்னைக்கு இது எல்லாம் நடத்துங்க சந்தோசமா கலந்துகிறோம், இப்போ நானும் என் பொண்டாட்டியும் கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்கிறோம் ரொம்ப டயர்ட்டா இருக்கு" ஆத்யாவின் தோளில் கையை போட்டு அவள் அறைக்கு அழைத்து சென்றான் மகிழ்.
அவளுக்கு தான் மயக்கம் வராத குறை, யார் இவன் நேற்று பார்த்தோம் இன்று கல்யாணம் இதற்கு நடுவே தன் இரண்டு வருடம் காதல் தோல்வி. ஒரே நாளில் எத்தனை இன்னல்கள், தனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி நடக்கிறது என்று யோசித்தவாறு அவன் இழுப்பிற்கு சென்றாள்.
உள்ளே சென்றவன் உடையை கூட மற்ற தோணாது படுக்கையில் விழுந்து நித்ராதேவியின் பிடியில் சிக்கினான்.
எங்கோ ஓடும் பாடல், தனக்காகவே பாடப்பட்டது என்பது போல் இருந்தது அந்த பாட்டை கேட்க, அதை கேட்டவாறு கீழே அவளும் படுத்து தன் மனவலியை குறைக்க பார்த்தாள் ஆத்யா.
இதயத்திலே
தீபிடித்து கனவெல்லாம்
கருகியதே உயிரே நீ
உருகும்முன்னே
கண்ணே காண்பேனோ
இலை மேலே
பனித்துளி போல் இங்கும்
அங்குமாய் உலவுகின்றோம்
காற்றடித்தால் சிதறுகின்றோம்
பொன்னே பூந்தேனே
தீபிடித்து கனவெல்லாம்
கருகியதே உயிரே நீ
உருகும்முன்னே
கண்ணே காண்பேனோ
இலை மேலே
பனித்துளி போல் இங்கும்
அங்குமாய் உலவுகின்றோம்
காற்றடித்தால் சிதறுகின்றோம்
பொன்னே பூந்தேனே
வலியென்றால் காதலின்
வலிதான் வலிகளில் பொிது
அது வாழ்வினும் கொடிது
உன்னை நீங்கியே உயிா் கரைகிறேன்
வான் நீளத்தில் என்னை புதைகிறேன்
அது வாழ்வினும் கொடிது
உன்னை நீங்கியே உயிா் கரைகிறேன்
வான் நீளத்தில் என்னை புதைகிறேன்
நன்றாக தூங்கியவள் எழுந்தது இருட்டிய பிறகு தான். தனக்கு திருமணம் ஆகியதை மறந்த ஆத்யா, எப்பவும் போல் இரவு உடையை போட்டு வெளியே வந்தவள், "அம்மா பசிக்குது காபியும் ஸ்நாக்ஸும் எடுத்துட்டு வாங்க" என்று கத்த அவளை விழி அகலாது பார்த்தான் மகிழ்.
அவனை கண்ட பிறகு தான் காலையில் இருந்து நடந்தது எல்லாம் அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது. ஒரு புறம் வலி ஒரு புறம் இவன் முன்னாடி இப்படி வந்து விட்டோமே என்று வந்த வழியிலேயே சென்று கைக்கு கிடைத்த சுடிதார் ஒன்றை அணிந்து வெளியே வந்தாள்.
என்ன டிரெஸ் போட்டாலும் அழகா இருக்காளே எப்படி என்ற ஆராய்ச்சியில் இறங்கினான் மகிழ். அவனது கண்ணசைவிலேயே பெரியவர்கள் புரிந்து கொண்டனர் அவனது பிடித்ததை.
அவன் சொன்னது போல், இது அவர்கள் வாழ்க்கை. கல்யாணம் செய்து கொண்ட ஒரே காரணத்தால் இன்றே இருவரும் வாழவேண்டும் என்ற கட்டாயம் இல்லை என அவர்களும் அதை ஆமோதித்தனர்.
காலையில் இருந்து அபிராமி மட்டும் ஒரு மாதிரி காட்சியளிக்க, அதை அவரிடமே கேட்டான் மகிழ்.
"தம்பி உங்ககிட்ட தனியா பேசணும்" என்று தயங்கி தயங்கி கேட்டவரை பார்த்து லேசாக சிரித்து, "இதுக்கு ஏன் இவ்வளவு தயங்கிட்டு இருக்கீங்க. பேசணும் அவ்வளவு தானே, வாங்க" என்று மாடிக்கு அழைத்து சென்றான் மகிழ்.
"ரொம்ப நன்றி தம்பி" என்று கண்ணீருடன் அவர் நிற்க, "அத்தை என்னாச்சு, எதுக்கு அழுகிறீங்க".
"காலையில் ஆது வீட்டை விட்டு போனப்ப, நீங்க கிளம்பி போனீங்கள, உங்களுக்கு நான் வந்தேன். அவளை நீங்க எப்படியாவது கூட்டிட்டு வந்திருவீங்க என்கிற நம்பிக்கையில் இருந்தேன். நீங்க மட்டும் அவளை கூட்டிட்டு வரலை என்றால், என்ன நடந்து இருக்கும்னு கூட யோசிக்க முடியலை. பாவி பிள்ளை இப்படி பண்ணுவானு எதிர்பார்க்கலை" என்று பேசியவரை கனிவாக பார்த்து.
" அத்தை தியா இப்போ என் பொண்டாட்டி, நீங்க நினைக்கிற மாறி எதுவும் இல்லை நான் தான் அவளை ரோட் சைடுக்கு வர சொன்னேன் பேசணும் என்று நீங்க நினைக்கிற மாறி எதுவும் இல்லை. இந்த கல்யாணத்தை நாங்க முதல் ஏத்துக்கணும் அப்பறம் புரிந்து வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கணும். நீங்க எங்களை பத்தி கவலை படாதீங்க, இனி தியா என் பொறுப்பு" என்று கீழே சென்று விட்டான்.
சற்று முன் தனக்காக அவன் பேசியது எல்லாம் உண்மையா, என்னால் அவ்வளவு சீக்கிரம் இந்தரை மறந்து இவனை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது காலம் தான் பதில் சொல்ல வேண்டும் என்று சமையல் அறைக்கு சென்றாள்.
தேவியும் காஞ்சனாவும் தங்கள் வீடு போல சமைத்து கொண்டிருந்தனர், முன்பு போல ஏனோ உரிமையாக பேச முடியாமல் அவர்கள் இருவரையும் பார்த்தாள்.
அவளை பார்த்த காஞ்சனா, "ஆதும்மா உனக்கு பிடிச்ச பணியாரமும் காரச்சட்னியும் செஞ்சுருக்கேன். போய் மகிழை கூட்டிட்டு வா ரெண்டு பேருக்கும் பரிமாறுறேன். காலையில் இருந்து எதுவுமே சாப்பிடல, அவன் எழுந்ததும் சாப்பிட சொன்னேன். அவன் உன்கூட சாப்பிட்டுகிறதா சொன்னான்" என்றதும், "சரிங்க அத்தை நான் போய் அவங்களை கூட்டிட்டு வறேன்" என்று ஒவ்வொரு வார்த்தையாக பார்த்து பேச தேவி சிரித்து விட்டார்.
"எதுக்கு இப்போ சிரிக்கிறீங்க?" என்று தேவியை முறைத்தவாறு கேட்டாள் ஆத்யா.
"அடியே என் ஆசை மருமகளே, எத்தனை நாளைக்கு இப்படி வார்த்தையை எண்ணி எண்ணி பேச போற. நானும் அக்காவும் உன்னை இத்துணுண்டுல இருந்து பார்க்கிறோம். ஒரு தடவை கூட இப்படி நீ பேசி பார்த்தது இல்லை. என்ன ஆச்சு ஆது உனக்கு?" என்றார் தேவி.
"அது வந்து, நீங்க எம்.வி, எனக்கு மாமியார்" என்று பிச்சு பிச்சு சொல்ல, அவள் கையை பற்றி பேசினார் காஞ்சனா.
"ஆதுக்குட்டி நீ எதுக்கு இவ்வளவு நெர்வ்வஸ் ஆகுற, நீ எங்களை கொடுமை பண்ணுவ என்ஜோய் பண்ணலாம்னு நாங்க பிளான் பண்ணா, நீ என்ன இப்படி முழிக்கிற. எனக்கு என் குட்டிமா தான் வேணும்" என்று பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது, "என்ன என் பொண்டாட்டியை ரெண்டு பேரும் வம்பு பண்றிங்களா?" என்று வந்த மகிழ், "தாய் குலங்களா ரொம்ப பசிக்குது கொஞ்சம் கருணை காட்டுங்க" என்று வயிற்றை காட்ட, "நாங்க சாப்பிடும் போதே கூப்பிட்டதுக்கு பெரிய இவன் மாறி ஆதுக்கூட தான் சாப்பிடுவேன்னு சொன்ன இப்போ என்ன டா" என்று காஞ்சனா காலை வாரினார்.
"சோறு போட்டு பேசுங்க" என்று அவன் சொல்ல, அடிமேல் அடிவைத்து சென்று மகிழுக்கு பரிமாற அவளையும் அமர வைத்து அவளை சாப்பிட சொல்ல, தன் வீட்டிலேயே புதியவளாக தோன்றியது ஆத்யாவிற்கு.
- Status