1. உறவுகள் தொடர்கதை
அப்பொழுது இந்த மனதிற்கு தெரியவில்லை இந்த மண் என் வாழ்க்கையில் பல நல்ல மாற்றங்களுக்கு காரணமாகவிருக்கிறது என்று.
பல கல்லூரி வாசலில் காத்திருந்து பின்பு கடைசியாக இடம் பிடித்த கல்லூரியின் காலடியில் நானும் என் அம்மாவும் நின்றுக்கொண்டிருந்தோம்.
வழக்கமாக எல்லா அம்மாக்களுக்கும் தன் பிள்ளையை விடுதியில் சேர்க்கும் போது வரும் அச்சம் என் தாய் முகத்தில் சிறிதும் இல்லை.காரணம் நான் மற்றவர்களிடம் எளிதில் பழகிவிடுவதை பார்த்த அம்மாவுக்கு இவள் தன் சுற்றத்தோடு தன்னை இணைத்துக் கொள்வாள் என்று சற்று கூடுதல் நம்பிக்கை முன்னரே பதிந்து விட்டது.
அந்த கல்லூரியின் விடுதியைக் காண்பித்து உன் அண்ணனை விடுதியில் சேர்க்கும் போது இருந்த பயம் கூட உன்னிடத்தில் இல்லை என்று கூறி அதற்கான காரணத்தை மீண்டும் மனதில் பதித்தார்.
விடுதியில் சேரும் அச்சத்தில் சிறிதும் நனைந்திடாத அந்த மனம் தாய் சொல்லுக்கு புன்னகைத்து தலை அசைத்தது.
கல்லூரியின் முதல் நாள்.மனதில் பல ஆசைகளும் சில பதடங்களும் மனதை உழுக்க புதிய ஓர் உலகிற்கு வந்ததைப் போல் ஒரு உணர்வு.
அறிமுகம் இல்லாதவர்களிடம் ஆவலாய் சென்று பேசவும் இயலாமல் அமைதியாய் அமரவும் இயலாமல் மனம் பட்ட பாடு வார்த்தைகளால் சொல்ல இயலாது.நண்பர்களை தேடி தவித்த கொடூர காலங்கள் அது.
பள்ளி பருவத்தில் துள்ளி திரிந்த மனதிற்கு கல்லூரியில் முதல் சில நாட்களில் இந்த மனதின் அமைதியும் இந்த தேடலும் நரகம் போலவே தோன்றின.அன்றும் இந்த மனதிற்கு தெரியவில்லை இனிமைகள் எப்பொழுதும் காத்திருந்தே கையில் வந்து சேரும் என்பது.
பேச்சையே தன் மூச்சாக கொண்டவள் தற்பொழுது அமைதியே தன் அடையாளமாய் கொண்டு நடமாடுகிறாள்.......
கல்லூரியின் முதல் நாளிலேயே எனக்கும் இரண்டு தோழிகள் கிடைத்தனர். பின்பு ஏன் என்னுள் இந்த அமைதி என்ற கேள்வி பலர் மனதில் தோன்றும் ஒன்றுதான்.
அவர்கள் முன்பே ஓரே பள்ளியில் பயின்றவர்கள் என்பதால் அவர்கள் உரையாடல்கள் அனைத்தும் அந்த பள்ளி தோழிகளைச் சுற்றியே நகர்ந்தது. ஆகையால் நான் புரியாத புதிர் போல அமர்ந்திருப்பது வழக்கம்.
நான் புதிதாக அவர்கள் இருவரின் நட்புக்குள் சென்று குழப்பங்களை உதிர்த்து தோழமையின் விரிசலாய் விழ நினைக்காத காரணத்தினாலும் சற்று விலகி நின்று விட்டேன். இவைகளே என் பேர் அமைத்திக்கு காரணங்கள் ஆகின.
கல்லூரி முடித்து மாலையில் விடுதி திரும்பினால் அதிலும் ஒரு சிக்கல். தாய் தந்தை அருமை முன்னரே சற்று புரிந்து இருந்த போதிலும் பெற்றோரைப் பிரிந்து தவிப்போம் என்ற ஏக்கம் சிறிதும் இல்லாமல் இருந்த எனக்கு விடுதியின் முதல் நாள் வெறுமையாய் தோன்றிற்று.
அம்மாவின் கைப்பக்குவத்தை ஊதாசின படுத்தியதில்லை என்றாலும் கூட அதை பெரிதாக பாராட்ட மனம் கொள்ளாத எனக்கு தற்பொழுது அதனை போற்றி புகழ்ந்திட தோன்றியது.
வேண்டியதெல்லாம் தட்டில் கிடைத்த காலங்கள் போய் தட்டில் இருப்பதெல்லாம் வேண்டியதாய் ஏற்று கொள்ள மனம் மறுத்தது.
துணிகள் துவைக்க தெரிந்த போதிலும் கூட முதன் முதலில் என் உடைகளை நானே துவைக்க வேண்டும் என்று எண்ணிய போதே மனதோடு சேர்ந்து கண்களும் கலங்கின.
தன் மகள் எப்பேர்ப்பட்ட சூழ்நிலையோடும் ஒன்றி விடுவாள் என்று பெருமைக்கொள்ளும் பெற்றோரிடம் என் தவிப்பை எடுத்துரைக்க முடியாமல் தவித்தேன்.
இந்த இன்னல்களுக்கு நடுவில் இன்பமாய் வந்து என் மனதில் குடிக் கொண்ட என் உடன் பிறவா சகோதரிகளும் கூட அதே விடுதியில் தான் தங்கியிருந்தனர்.
அவர்கள் என்னை பார்த்துக் கொண்ட விதத்தில் அவர்களின் பாசம் ஒளிர்ந்ததை விட என் வார்த்தைகளை கேட்பதும் என்னிடம் நகைச்சுவையோடு உரையாடி என் துன்பம் என்ன என்பதையே மறக்கடித்த போதுதான் அவர்களின் அன்பை ஆழமாய் உணர தொடங்கினேன்.
இருட்டை முழுவதுமாய் வெறுக்கும் எனக்கு கிடைத்த பரிசோ தரைத் தளத்தில் கிடைத்த அந்த இருட்டு அறை.
பகலில் கூட மின்விளக்குகளை அனைத்து விட்டால் நடுஇரவு போல் தோன்றி நம்மை மிரள வைக்கும்.
மதிய உணவிற்கு உள்ளே நுழைந்து மின்விளக்குகளை போடும் தருணங்கள் திரில்லர் படங்களை பார்ப்பதை விட கொடூர கணங்களாய் மனதை ஒரு நொடி உழுக்கும்.
காலை முதல் மாலை வரை அமைதியால் களைப்புற்ற என்னை வயிறு வலிக்கும் அளவிற்கு சிரிக்க வைப்பதுதான் அந்த ரூம்மெட்களின் சிறப்பு.
விடுதியில் இருள் சூழ்ந்த அறையில் துளியும் விருப்பம் இன்றி நுழையும் நான் வேறு விடுதியியைத் தேடி நாடி ஓடவில்லை காரணம் எனக்கு ரூம்மெட்டாக கிடைத்த மூன்று அக்காக்கள்.
அவர்கள் பெயர் அபிராமி, புஷ்பா, கார்த்திகா என திரையிலும் கதையிலும் வரும் கதாபாத்திரங்களின் பெயர்கள் போல் ஒலித்து என் வாழ்வில் நுழைந்தது.
அவர்கள் மூவருமே முதுகலை இரண்டாம் ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால் சீனியர் என்ற கெத்து சிறிதும் காட்டாமல் அன்பாகவே பழகினர். நானும் அவர்களின் அன்பு தங்கையாகவே மாறிவிட்டேன் விடுதியில் சேர்ந்த முதல் வாரத்திலேயே.
என் அம்மா என்னை அழைத்து, விடுதியை பற்றி விசாரித்த போது எனக்கு அந்த இருட்டு அறை காரணமாக விடுதி துளியும் பிடிக்கவில்லை என்றாலும் உடன் இருப்பவர்களை பிடித்து விட்டதால் இப்பொழுது விடுதியை மாற்றும் எண்ணம் எனக்கில்லை. அடுத்த வருடம் இவர்கள் எல்லாம் படிப்பை முடித்து சென்ற பின் நான் விடுதியை மாற்றிக் கொள்கிறேன் என்றதும் எப்பொழுதும் என் விருப்பத்திற்கு மதிப்பு குடுக்கும் அம்மா சரி என்ற வார்த்தையை சம்மதமாய் சமர்ப்பித்தார்.
Last edited: